ความคิดเห็นที่ 1   มารยาทและจริยธรรมของสำนักพิมพ์มีน้อยมากๆ เพราะถือว่าตัวเองเป็นฝ่ายได้เปรียบใครก็ต้องยอมให้ตลอด จากคุณ : เท่าที่เห็น เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 52 22:04:36 A:210.86.214.104 X: TicketID:159141

ความคิดเห็นที่ 2 สนพ.แต่ละแห่งมีวิธีการทำงานที่แตกต่างกันค่ะ ไม่มีสนพ.ไหนดีพร้อมสมบูรณ์แบบ นักเขียนควรจะเลือกสนพ.ที่ทำงานแล้วสบายใจ ชอบใจมากที่สุด ปกติแล้วสนพ.ที่ทำงานอย่างมีมาตรฐานจะทำงานอย่างนี้ค่ะ - เมื่อได้รับต้นฉบับแล้ว จะตอบกลับว่า "ได้รับแล้ว" พร้อมกับบอกระยะเวลาในการพิจารณาคร่าวๆ แต่สนพ.บางแห่งก็ไม่แจ้งนะคะ นักเขียนสามารถถามไถ่ไปได้เองค่ะ ถ้าได้รับความเงียบเป็นคำตอบ อย่างนิ่งเฉย ให้ตามนิดนึง บางครั้งต้นฉบับ ของคุณอาจตกหล่นได้ - เมื่อถึงเวลาที่ได้บอกกล่าวไว้ จะติดต่อนักเขียน แจ้งผลการพิจารณา หรือหากมีข้อขัดข้องอะไร ก็แจ้งนักเขียนไป เช่นเดียวกับข้างบนค่ะ บางสนพ.จะไม่แจ้งหากเรื่องของคุณไม่ผ่าน คุณสามารถติดต่อถามไถ่ไปได้เองเลย ((ขอบอกนิดนึงว่า ต้นฉบับที่ดี อ่านแล้วผ่านโลดนี่ บก. ใช้เวลาน้อยค่ะ ที่ต้องใช้เวลามากในการอ่าน ก็คือต้นฉบับที่จะต้องส่งคอมเมนต์ว่าควรปรับปรุงอย่างไร บางทีทำเป็นวันๆ ก็ไม่เสร็จ ถ้าใครอยากรู้ว่า บก.ใช้เวลานานเท่าไหร่ ว่างๆ ลองหาต้นฉบับที่มีจำนวนหน้าสัก 100 หน้าขึ้นไป อ่านอย่างละเอียด วิเคราะห์จุดเด่นจุดด้อยของ พล็อต / สำนวน / ตัวละคร / การดำเนินเรื่อง และเขียนออกมาว่า ถ้าจะแก้ไขให้ดีขึ้นนั้น จะต้องแก้ตรงไหน อย่างไร ดูว่าใช้เวลามากน้อยแค่ไหน การจะฟิคว่า วันหนึ่งบก.ควรจะอ่านได้กี่เรื่องนั้น เป็นไปแทบไม่ได้เลย ขึ้นอยู่กับ "คุณภาพ" ของต้นฉบับที่ได้รับมากกว่าค่ะ ถ้าได้รับต้นฉบับที่ดีๆ พร้อมตีพิมพ์ วันหนึ่งอาจพิจารณาได้ผ่าน 2-3 เรื่อง แต่ได้ต้นฉบับที่ต้องคอมเมนต์ยาว วันหนึ่งถึงหนึ่งสัปดาห์อาจไม่ได้สักเรื่องเดียว)) - ถ้าต้นฉบับไม่ผ่าน จะมีการบอกเหตุผลที่ไม่ผ่าน หรือบอกว่าควรแก้ไขอย่างไรให้ผ่าน ((ซึ่งนักเขียนหลายคนรับไปแก้ แล้วไปส่งที่อื่น ฮา บก.ที่อ่านต้นฉบับพร้อมให้คำแนะนำอย่างละเอียด ก็ได้แต่จำชื่อของท่านเอาไว้)) - ถ้าต้นฉบับผ่านโดยไม่ต้องแก้ไข สิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปเป็นอย่างนี้ค่ะ 1. บก.ให้รีไรท์เตอร์ตรวจสอบ ขัดเกลา ((ไม่ใช่ re-write หรือเขียนใหม่อย่างที่คนไทยเอามาใช้ผิดๆ แต่จะเป็น "polish" หรือ การตรวจสิ่งที่ตกหล่น ส่วนที่พลาด สำนวนที่ประหลาด หรือคำสะกดผิดเบื้องต้น)) 2. รีไรท์เตอร์ตรวจเสร็จแล้ว ก็ส่งให้นักเขียนบรู๊ฟ หรืออ่านอีกครั้ง ในขั้นตอนนี้นักเขียนสามารถแก้ไขอีกได้ จนได้ต้นฉบับที่เกือบสมบูรณ์ 3. ส่งพิสูจน์อักษร ตรวจสอบคำผิดเป็นครั้งสุดท้าย จนได้ต้นฉบับที่สมบูรณ์พร้อมตีพิมพ์ 4. เข้าสู่กระบวนการตีพิมพ์ ระหว่าง 4 ขั้นตอนนี้ สนพ.จะแจ้งนักเขียนว่า ผลงานชิ้นนี้จะมีกำหนดวางแผงเมื่อไหร่ นักเขียนจะได้รับ "สัญญา" ในช่วงนี้ค่ะ ^^ ... ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็ไม่ได้เป็นกฎตายตัวเสมอไป เพราะ...ก็อย่างที่บอกค่ะว่า สนพ.แต่ละแห่งมี "วิธีการทำงาน" หรือที่จขกท.ใช้คำว่า "มารยาท" ไม่เหมือนกัน จะส่งผลงานหรือตกลงใจตีพิมพ์ผลงานกับสนพ.ไหน ก็ศึกษาวิธีการทำงานและนโยบายของสนพ. นั้นๆ ให้ดีค่ะ สมัยนี้ข้อมูลหาง่ายจะตายไป และก็อย่างที่บอกไปตั้งแต่กระทู้ที่แล้วว่า นักเขียนมีสิทธิเลือกสนพ.ที่คิดว่าดีและเหมาะสมที่สุดสำหรับตัวเอง เช่นเดียวกับที่สนพ.ก็มีสิทธิเลือกนักเขียนที่เหมาะกับสนพ. ใจเย็นๆ เลือกให้ดี เลือกให้ถูกใจ แล้วจะทำงานอย่างมีความสุข ^^ สมัยนี้สนพ.มีเยอะมากกกกกกกกกก นักเขียนในยุคนี้มีทางเลือกมากกว่าแต่ก่อนมากค่ะ เจอสนพ.ที่ไม่ถูกใจ ก็ถอยออกมา ส่งที่อื่น ^^ ปล. จากที่จขกท. พูดเรื่อง - "ไม่ควรใช้นามปากกาเดียวกันเขียนให้สองสำนักพิมพ์" อันนี้บางสนพ.ก็ไม่ได้ห้ามนะคะ ขึ้นอยู่กับสนพ.ค่ะ แต่ส่วนใหญ่แล้ว นักเขียนที่เขียนเรื่องหลายๆ แนวก็จะแยกนามปากกาแต่ละแนวต่างกันอยู่แล้ว - "ควรจะส่งเรื่องให้สำนักพิมพ์ที่ตนพิมพ์ด้วยพิจารณาก่อน ถ้าเขาไม่เอาค่อยส่งไปที่อื่น" ส่วนข้อนี้ก็ขึ้นอยู่กับนักเขียนนั่นแหละค่ะ ถ้านักเขียนแฮปปี้จะสนพ.ที่ตัวเองทำงานด้วยอยู่ก่อน จะส่งต้นฉบับ "ไปเสี่ยง" กับสนพ.อื่นๆ ที่ไม่รู้ว่าดีหรือไม่ดีทำไมล่ะคะ นอกเสียจากว่า นักเขียนจะไม่แฮปปี้กับสนพ.ที่ตัวเองตีพิมพ์อยู่ ก็อีกเรื่องนึงนะ และก็ต้องยอมรับด้วยว่า ถ้าสนพ.แรกไม่แฮปปี้ที่คุณส่งเรื่องไปให้ที่อืนพิจารณาก่อน เขาก็มีสิทธิ ที่จะไม่รับพิจารณาเรื่องต่อไปของคุณ บอกแล้วว่า นักเขียนมีสิทธิเลือกเสมอค่ะ สนพ.ก็เช่นกัน ^^ แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 52 01:52:31 จากคุณ : Clear Ice เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 52 01:50:08

ความคิดเห็นที่ 3 ^ ^ ข้างบนบอกไปหมดแล้ว จริงๆ การใช้นามปากกาซ้ำกันสอง สนพ. ขึ้นอยู่กับ สนพ. ด้วยค่ะ ว่าจะสามารถใช้ได้หรือเปล่า ตัวเองก็ใช้นามปากกาเหมือนกันทั้งสองสนพ.  ถามเขาแล้ว เขาบอกใช้ได้ ก็ใช้  เพราะไม่อยากคิดนามปากกาใหม่ ^^" จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 52 09:23:08

ความคิดเห็นที่ 4   ความจริงข้อหนึ่งคือสำนักพิมพ์จะมีมารยาทกับคุณมากขึ้น เมื่อคุณเป็นนักเขียนที่ติดตลาดแล้ว ถึงตอนนั้นคุณจะมีอำนาจต่อรองในการเลือกสำนักพิมพ์ ฯลฯ ได้ เพราะงั้นในระหว่างทางการสร้างชื่อ มันจึงเป็นเรื่องยากที่เราจะมีสิทธิ์เสียงอย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วยในช่วงระหว่างทาง และหลายครั้งจะเห็นว่าเมื่อนักเขียนถูกสำนักพิมพ์เอาเปรียบ เค้าจะกระมิดกระเมี้ยนไม่กล้าพอที่จะเปิดเผยตัวตนและเรื่องราวทั้งหมด เพราะเกรงว่าหากสำนักพิมพ์รู้ เค้าจะถูกแบน ถูกหาว่าเรื่องมาก ดีไม่ดีอาจถูก black list เราเลยมองว่าสำหรับวงการนี้ การที่นักเขียนจะมีสิทธิ์มีเสียงเต็มร้อย (ในทางที่ถูกที่ควร) เป็นไปได้ยากในทางปฏิบัติ เหมือนจะนอกเรื่องไปไกล ขอเข้าตามหัวข้อคุณ Beauty&Stupid บ้าง ตอบจากประสบการณ์ตัวเองผสมคนรอบข้างได้ก็มี................... 1 จ่ายเงินให้ครบตามกำหนดไง (ฮา) 2 ประกาศว่ารับพิจารณางานทุกแนว แต่ถึงเวลาบอกงานคุณไม่ใช่แนวเรา แต่ก็เห็นงานแนวเรามีพิมพ์ในสำนักพิมพ์เค้า (งง) 3 ติดต่อบอกงานคุณน่าสนใจจังเลย เอาไปปรับก่อนนะ แล้วสำนักพิมพ์สาบสูญไปพักหนึ่ง ก่อนตอบกลับว่างานคุณไม่ใช่แนวเรา (อีกแล้ว) (ข้อ 2 กับ 3 อยากบอกว่าคุณควรบอกตรงๆดีกว่าว่าเพราะอะไร ดีกว่าบอกว่าไม่ใช่แนว) 4.ได้งานเราปุ๊บ เอาไปพิมพ์ปั๊บ (พิสูจน์อักษรผิดกระจายเลยจ้ะคุณบก.) 5.อย่าทวงงานโหดนักสิ (ข้อนี้เอาฮา) เอาเป็นว่าตราบใดที่เรายังไม่มีสำนักพิมพ์เป็นของตัวเอง บางอย่างก็ต้องหยวนๆ ไปตามนโยบายเค้าบ้าง เพราะขืนต้องคอยเสาะหา คอยเลือก คอยรอว่าเมื่อไหร่จะเจอสำนักพิมพ์เหมาะเหม็งกับเรา และเราเหมาะเหม็งกับเค้า อาจต้องนั่งหง่าวรอจนหัวหงอกกว่าจะได้มีผลงานตีพิมพ์ให้ชื่นใจ จากคุณ : สู้ต่อไปทาเคชิ เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 52 09:47:17 A:58.9.50.77 X:

ความคิดเห็นที่ 5 สรุปจากเท่าที่อ่าน แสดงว่า ในขณะที่สำนักพิมพ์และนักเขียนส่วนหนึ่ง กล่าวถึง 'มารยาทที่นักเขียนควรมีต่อสำนักพิมพ์' ซึ่งค่อนข้างจะเป็นสากล (คือแทบทุกสำนักพิมพ์ต้องการให้นักเขียนแสดง 'มารยาท' นี้ต่อตน) สำนักพิมพ์กลับไม่มี 'มารยาทที่สำนักพิมพ์ควรมีต่อนักเขียน' อย่างเป็นสากล มีแต่เพียงสิ่งที่เรียกว่าเป็น 'วิธีการทำงาน' เท่านั้น อย่างนั้นสินะคะ จากคุณ : Beauty&Stupid เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 52 19:36:09

ความคิดเห็นที่ 6 ถ้าตราบใดที่ยังคิดว่า นักเขียนต้องมีมารยาทต่อ สนพ. และเรียกร้องให้ สนพ. มีมารยาทต่อนักเขียน ก็ยังคงหลงทางแบบ ไปไหนมาสามวาเจ็ดศอก ประเด็นสำคัญคือ ผลงานของนักเขียน คือ ทรัพย์สิน(ทางปัญญา) ต้องเข้าใจคำนี้ให้ดีๆ ก่อน ไม่งั้นก็มั่วไม่เลิก ถ้าคำนี้ไม่สำคัญ คงไม่มีกฏหมายระดับ พรบ. ออกมาเพื่อจัดการโดยเฉพาะหรอก เมื่อเป็นทรัพย์สิน มันก็ย่อมมีค่า มีราคา เมื่อมีค่า มีราคา มันก็ย่อมซื้อขายได้ เมื่อมีการซื้อขาย มันก็มีย่อมมีธุรกิจ (business) เกิดขึ้น เมื่อมีธุรกิจเกิดขึ้น มันย่อมมีกฏเกณฑ์ทางธุรกิจ (business rules) เมื่อมีธุรกิจ ... กฏเกณฑ์ทางธุรกิจ กรรมวิธีทางธุรกิจ .. มาก่อน ไม่ใช่มารยาทมาก่อน สิ่งที่นักเขียนพึงทำ คือ ศึกษากฏ เกณฑ์ กรรมวิธี ทางธุรกิจให้รอบคอบ ก่อน ซื้อ-ขาย-ให้เช่า ฯลฯ ทรัพย์สินที่ตัวเองมีอยู่ ทรัพย์สินทางปัญญาที่ตัวเองมี ในแง่หนึ่ง ไม่ได้ต่างจากบ้าน ที่ดิน รถยนต์ ฯลฯ ที่นักเขียนมีครอบครองอยู่หรอก เอาไปฝากให้คนอื่นขายให้ พึงศึกษากฏเกณฑ์การฝากขายให้ดีๆ ร้าน/บริษัท ที่รับฝากจะมีมารยาท หรือ ไม่มีมารยาท มันไม่สำคัญเท่าว่า เราจะทำธุรกิจกับเขาแล้ว .. เขาทำอะไรตามกฏหมายหรือเปล่า สิทธิื(ทางกฏหมาย)ของเรา ที่มีต่อทรัพย์สินของเรา ที่จะไปซื้อขายนี้ มีสัญญา(ตามกฏหมาย)อะไรบ้าง? เราเรียกร้องอะไรได้บ้าง? เราเรียกร้องอะไรไม่ได้บ้าง? ฯลฯ มารยาททางธุรกิจ มันเดินตามหลัง ข้อตกลงและสัญญาตามกฏหมาย เดินตามห่างลิบลิ่วเลย ในขณะที่นักเขียน (และเจ้าของผลงาน) มองเรื่องนี้ว่า เป็นความสัมพันธ์ระหว่างคนกับคน (ถึงต้องเอามารยาทขึ้นนำหน้า) ทาง สนพ. เขามอง(และทำด้วย!)ว่า มันเป็นเรื่องของธุรกิจการค้า มีต้นทุน มีกำไร มีขาดทุน ทาง สนพ. อันมี บก. เป็นตัวแทน ต้องทำทุกอย่าง เพื่อบริหารต้นทุนให้ต่ำสุด ทำกำไรให้สูงสุด และเปิดโอกาสขาดทุนน้อยสุด -------------------------- อีกประการ สนพ. ไม่มีทางมีมารยาทให้คุณได้เลย คุณกำลังเรียกร้องสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ เพราะดูให้ดีๆ คุณกำลังเรียกร้อง "มารยาท" จากองค์กร อันเป็นนามธรรม ไม่ได้เรียกร้องมารยาท จาก บก., คนเรียงพิมพ์, คนตรวจพรู๊ฟ,สายส่ง ฯลฯ คุณไม่ได้เรียกร้องมารยาท จาก นายทุน ที่ออกตังค์จัดตั้ง สนพ.ขึ้นมา่ เพื่อทำ ธุรกิจพิมพ์หนังสือออกขาย ต่อให้ บก. เห็นใจคุณจนน้ำตาเป็นสายเลือด ต่อให้ คนเรียงพิมพ์, คนตรวจพรู๊ฟ,สายส่ง ฯลฯ เห็นใจคุณ มารยาทดีต่อคุณ โค้งให้คุณจนหัวติดดิน เขาก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะฐานะของเขาคือ ลูกจ้างคนหนึ่ง ในบริษัท ไม่ได้ต่างจากลูกจ้างคนหนึ่ง ในบริษัทอื่นๆ จะมาเลี่ยง หัก บิดเบือน กฏ ระเบียบของบริษัท หรือ ทำอะไรผิดกฏหมาย เพื่อตัว"ลูกค้า" มันก็เท่ากับเอาอนาคต เงินเดือน ชีวิต ความเป็นอยู่ของเขา มาแลกกับอะไรก้ไม่รู้ ----------------------------- มองให้ยุติธรรม และมองอะไร ให้เห็นถึงความเป็นจริง ความจริง มันไม่เคยสนุก ไม่เคยน่าฟัง ไม่เคยน่าติดตาม เหมือนเรื่องในนิยาย ที่จะบิดเบือนไปอย่างไรก็ได้ ... ยาดี ขมคอ วาจาดี ขัดหู จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 52 06:48:29

ความคิดเห็นที่ 7 ที่อยากบอกนักเขียนอีกอย่างคือ โลกนี้ คือโลกแห่งความเป็นจริง ไม่ใช่โลกในนิยาย ที่นักเขียนคิด สร้าง และวางแนวทางเอง ไม่ใช่โลกที่นักเขียน บังคับตัวละครในนิยายของตัว ให้เป็นไปตามที่ตัวเองต้องการได้ทุกอย่าง โลกแห่งความเป็นจริง มันโหดร้าย และไม่ได้หมุนรอบๆตัวนักเขียน ยิ่งโลกแห่งธุรกิจ ธุรกรรม โลกแห่งการค้าขาย ยิ่งโหดร้ายเข้าไปใหญ่ การจะเป็นนักเขียน"มืออาชีพ" มันต้องรุ้เรื่องเหล่านี้ จนขึ้นใจ มืออาชีพ ต่างจากมือสมัครเล่นตรงนี้แหละ มืออาชีพ เขียนหนังสือ แต่งนิยายเป็นอาชีพ เงินทุกบาทที่เอาไปซื้อข้าวปลาอาหารที่อยู่ น้ำมันรถ ฯลฯ ได้มาจากอาชีพที่ตัวเองทำ มืออาชีพ จึงต้องรู้ กฏ เกณฑ์ กติกา วิธีทำงาน อย่างชัดเจน และชัดแจ้ง มืออาชีพ ทำงานของตัวเสร็จตั้งแต่ต้นจนจบ โดยไม่ต้องรอความกรุณาจากผู้อื่นให้มากนัก คุณเป็นนักเขียนมืออาชีพ หรือ เป็นแค่มือสมัครเล่น ที่เขียนหนังสือ แต่งนิยายไปเรื่อยๆ ก่อนหว่านแห เพื่อหวังลมๆแล้วๆ ว่า ซักวันจะมี สนพ.ไหน มาเห็นผลงานที่ตัวเองทำไว้ และซื้อลิขสิทธิไปตีพิมพ์ขาย โลกแห่งความเป็นจริง มันโหดร้ายเสมอ จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 52 06:55:28

ความคิดเห็นที่ 9 คคห 8 ของผมหายไปครับ มันยาวจัด หาไม่ไหวว่าติดกรองคำคำไหน เลยขอลงเป็นรูปแทน ผมปรับขนาดไฟล์ให้เล็กที่สุด สีมันเลยเพี้ยนๆ หน่อยครับ แหะๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 52 11:31:25

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านของคุณพีท ... เกือบตาย ขอสรุปสั้นๆ ทั้ังจากของผม และของคุณพีทนะครับ 1. นักเขียนที่ดี พึงศึกษาให้รอบคอบก่อนตกลงปลงใจ ถึง กฏ เกณฑ์ กติกา ระเบียบ กระบวนการ ข้อกฏหมาย ใบสัญญา ค่านิยม ก่อนส่งเรื่องไปให้ สนพ. เรื่อง "มารยาท" ตัดทิ้งไปได้เลย 2. สนพ. ที่ดี พึงประกาศ กฏ เกณฑ์ กติกา ระเบียบ กระบวนการ ข้อกฏหมาย ใบสัญญา ค่านิยม ของ สนพ. ออกไปให้ชาวบ้านรู้ เรื่อง "มารยาท" ตัดทิ้งไปได้เลย สนพ. ไหน ไม่มีสิ่งต่างๆที่กล่าวมา ... ไม่ใช่ สนพ.ที่ดีนัก หากนักเขียนต้องการส่งเรื่องให้ สนพ. ดังกล่าว .. ก็เสี่ยงเอาเอง เพราะมันเหมือนซื้อของก๊อปเกรด A ที่ไม่มีประกัน ถ้าใช้เป็น หรือ รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ก็ใช้ได้ดีไม่แพ้ของแท้ ราคาแพงสุดขอบฟ้า แต่ถ้าใช้ไม่เป็น หรือ ใช้เป็นแต่ของดันพังก่อนที่ควร ก็ไม่ควรโทษอะไร นอกจากตัวเราเอง ที่ดันไปซื้อของก๊อปเกรด A มาใช้ --------------------------------- ขอยกคำที่คุณคนสวยฯ คห.5 ว่ามา สำนักพิมพ์กลับไม่มี 'มารยาทที่สำนักพิมพ์ควรมีต่อนักเขียน' อย่างเป็นสากล มีแต่เพียงสิ่งที่เรียกว่าเป็น 'วิธีการทำงาน' เท่านั้น ตรงนี้ ถูกต้องเผงเลยครับ สำนักพิมพ์ใดๆก็ตาม ไม่มีสิ่งที่เรียกว่า "มารยาท" คนทำงานใน สนพ. ส่วนที่ติดต่อกับนักเขียน ... คนที่เราเรียกว่า "บรรณาธิการ" เท่านั้น ถึงจะมีมารยาทได้ เพราะเป็นเรื่องของ คน ต่อ คน บก. (ซึ่งเป็นคนผู้หนึ่ง ที่มีงานท่วมหัว) จะสามารถมีมารยาทต่อนักเขียนได้ เท่าที่ คน (ธรรมดาๆ) คนหนึ่งสามารถมีให้ต่อคนอีกคนได้ เท่านั้น จะละเมิด กฏ ระเบียบ นโยบาย เรื่อง "วิธีการทำงาน" ของ บริษัทเจ้าของสำนักพิมพ์ ไม่ได้เด็ดขาด เพราะถ้าทำไป แล้วเกิด ซ ว ย ขึ้นมา ... ได้มีโอกาสหางานใหม่แน่ๆ เรื่องจริง ที่ไม่ใช่นิยาย มันไม่น่าฟังฉะนี้แล โลกแห่งความเป็นจริง มันโหดร้ายกว่าโลกในนิยายเสมอ จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 52 16:11:41

ความคิดเห็นที่ 11 #10 มาแซวหน่อยดีกว่า^^ อย่าเพิ่งมองโลกในแง่ร้ายไปนะคะ เราสามารถทำให้โลกแห่งความเป็นจริงให้สนุกสนานได้ค่ะ ด้วยการ แบล็คลิสสำนักพิมพ์ 55555555555 ก๋ากั่นสุดฤทธิ์^^" (หนูพูดเล่นนะก๊ะ>_<") จากคุณ : จอมนาง เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 52 19:51:23

ความคิดเห็นที่ 12 คุณแมวเหมียวฯ กับคุณพีทอธิบายละเอียดมากๆ เลยค่ะ ^^ ตอนแรกจะเข้ามาตอบว่า ให้นักเขียนคิดเหมือนกับไปสมัครงาน ฮา ยังไงมันก็คือ "ธุรกิจ" ที่ขึ้นอยู่กับความพอใจทั้งสองฝ่าย ดีใจที่เข้ามาทีหลัง เพราะคงไม่สามารถตอบได้ละเอียดและครบถ้วนขนาดนั้น >_< คคห.ที่ 11 ของคุณจอมนางอาจแซวเล่น แต่จริงๆ ก็สามารถทำได้นะคะ ส่วนตัวก็สนับสนุนให้ทำค่ะ นักเขียนสามารถพากัน blacklist สนพ.ที่ทำผิดจรรยาบรรณได้ง่ายๆ ด้วยการไม่ส่งต้นฉบับไปที่นั่นค่ะ เมื่อต้นฉบับยังอยู่ในมือของนักเขียน นักเขียนมีทางเลือกเสมอ สนพ.และนักเขียนอยู่อย่างพึ่งพากันนะคะ นักเขียนไม่มีสนพ.ก็ลำบาก สนพ.ไม่มีนักเขียนก็ลำบากเหมือนกันค่ะ เพราะ...ขาดนักเขียนแล้ว สนพ. จะเอาต้นฉบับที่ไหนไปผลิต...จริงไหมคะ วงการวรรณกรรมไทยจะขับเคลื่อนไปทางไหน ขึ้นอยู่กับ นักอ่าน - นักเขียน - สนพ. อยู่แล้ว ทุกคนสามารถมีส่วนร่วมได้ไม่น้อยไปกว่ากันเลย ^^ อยากเห็นวงการวรรณกรรมไทย มีแต่นักเขียนและสนพ. ที่..อย่างน้อยก็...พยายาม...รักษาจรรยาบรรณของตนเองค่ะ ^^ จากคุณ : Clear Ice เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 52 20:46:10

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณสำหรับคำอธิบายค่ะ ^^ อ่านข้อความจากคุณแมวเหมียวพุงป่องแล้ว แอบมีข้อขัดข้องใจอยู่นิดนึง ขอยกมาเป็นประเด็น ๆ ไปนะคะ 1. ที่คุณแมวเหมียวพุงป่องกล่าวว่า การที่นักเขียนส่งเรื่องไปให้ (บรรณาธิการ ในฐานะตัวแทนของ) สำนักพิมพ์พิจารณา เป็นการ 'ฝากขาย' ดังนั้น พึงศึกษากฏเกณฑ์และกติกาของผู้รับฝากขายให้ดีนั้น ไม่น่าจะถูกต้องนะคะ คำว่า 'ฝากขาย' นั้น ให้ภาพเหมือนธุรกิจมินิมาร์ท ผู้ผลิตสินค้ามีหน้าที่ผลิตสินค้าในสภาพ 'พร้อมขาย' มา 'ฝากขาย' ที่มินิมาร์ท โดยมินิมาร์ทได้ตั้งกติกาค่าฝากขายขึ้น หน้าที่ของมินิมาร์ทคือการ 'ให้ตลาด' อย่างเดียวเท่านั้น จะขายได้หรือไม่ หากมินิมาร์ทไม่ได้บกพร่อง (อาทิ เอาสินค้าไปวางลืมไว้ในหลืบเร้นมองไม่เห็น) ก็ไม่ใช่ความรับผิดชอบของมินิมาร์ท เป็นหน้าที่ของผู้ผลิตสินค้าต้องผลิตสินค้าที่ดี มีคุณภาพ หรือทำการตลาดมาเอง (ยกเว้นจะมีการทำการตลาดที่ตกลงร่วมกับมินิมาร์ทไว้ นั่นก็จะเป็นเรื่องที่ต่อเนื่องต่อไป) ส่วนกรณีของสำนักพิมพ์กับนักเขียนนั้น ต้นฉบับ อันเป็นสินค้าของนักเขียน ไม่ใช่สินค้าพร้อมขาย สำนักพิมพ์ต้องซื้อสินค้าของนักเขียนมาในฐานะวัตถุดิบ และนำมาแปรรูป เพิ่มมูลค่า กระบวนการสร้างต้นฉบับให้เป็นหนังสือเป็นหน้าที่ของสำนักพิมพ์ การสร้างสินค้าชิ้นนี้สู่ท้องตลาดให้นำไปบริโภคได้ นักเขียนและสำนักพิมพ์ต้องรับผิดชอบร่วมกัน อัตราส่วนความร่วมหัวจมท้ายระหว่างสองกรณีนี้ ต่างกันเยอะเลยนะคะ ว่ามั้ย? 2. บรรณาธิการมีหน้าที่บริหารธุรกิจการค้าให้ได้กำไรสูงสุด ข้อนี้ไม่เถียงเลยค่ะ แต่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างเช่น การตอบรับว่าได้รับต้นฉบับแล้ว (โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อปัจจุบันนี้รับพิจารณาต้นฉบับทางอีเมลล์) ไม่น่าจะทำให้สำนักพิมพ์ขาดทุนได้ จะว่าเปลืองค่าไฟ อย่างไรก็ต้องเปิดคอมโหลดไฟล์ไม่ใช่หรือ? อันนี้สงสัยจริง ๆ นะว่า ที่บอกว่าถ้าสำนักพิมพ์ไม่ตอบ นักเขียนสามารถสอบถามไปได้ แล้วถ้าเกิดมีคนโทรมาถาม (ไม่ต้องสนใจละว่าอาจจะกำลังทำอะไรอย่างอื่น ๆ ยุ่ง ๆ อยู่ สมมติว่ากำลังสะดวกที่จะดูให้ละกัน) บรรณาธิการก็ต้องวิ่งไปเปิดคอม ค้นหาว่าเรื่องไหน (เห็นปกติจะให้ตั้งหัวข้อเมลล์เหมือน ๆ กันไปหมดว่า 'ส่งต้นฉบับ' เสียด้วย จะไม่ยิ่งค้นหายากหรือ?) ได้รับหรือยัง จะไม่ยิ่งลำบากหรือ? 3. เรื่องสำนักพิมพ์คือองค์กรอันเป็นนามธรรม ไม่สามารถเรียกร้องมารยาทจากมันได้นั้น เป็นสิ่งที่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยจริง ๆ ค่ะ ที่คิดมาตลอดก็คือ สำนักพิมพ์นั้นเป็นการร่วมกันทำงานของมนุษย์ในหน้าที่ต่าง ๆ รวมกันเป็นองค์กร เมื่อมีการติดต่อสื่อสาร ย่อมเป็นการติดต่อสื่อสารระหว่างมนุษย์ด้วยกัน (แม้จะมีผลประโยชน์สูงสุดขององค์กรเป็นที่ตั้ง แต่สุดท้ายแล้ว ผลประโยชน์นั้นก็กลับมาสู่มนุษย์นั่นแหละไม่ใช่หรือ?) แม้จะมีหัวโขนอย่างไร แต่สุดท้ายแล้ว มันก็ยังเป็นการติดต่อ ตกลง ระหว่างมนุษย์อยู่ดี มารยาทเรื่องการไม่ส่งต้นฉบับสองสำนักพิมพ์พร้อมกัน ก็เป็นไปเพื่อความสะดวกในการทำงานของบรรณาธิการซึ่งเป็นมนุษย์ ซึ่งนักเขียนผู้เป็นมนุษย์เหมือนกันพึงเข้าใจ และปฏิบัติตามนั้น หากไม่ปฏิบัติตามนั้น สำนักพิมพ์ก็อาจจะแบนคุณ ซึ่งแน่นอน องค์กรนามธรรมมันย่อมแบนของมันเองไม่ได้หรอก ก็ต้องมนุษย์นี่แหละที่จะแบน...พูดกันถึงเรื่องข้อจำกัดของปุถุชน รักโลภโกรธหลงปานนี้แล้ว ใครจะไปคิดว่าสุดท้ายแล้ว สำนักพิมพ์จะเป็นองค์กรนามธรรม ที่อย่าไปเรียกร้องหาความเข้าใจหรือมารยาทจากมัน เพราะมันไม่รู้หนรู้เห็น ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้นไปได้เล่า? (ว่าแต่ แล้วทำไมองค์กรนามธรรมถึงดันมีความสามารถในการเรียกร้องมารยาทจากนักเขียนขึ้นมาได้หว่า??) เอาเถอะ อย่าถกเรื่องภาษาศาสตร์และบุคลาธิษฐานกันเลย ^^ ไม่ได้คิดมากมายไปถึงการจะขอให้สำนักพิมพ์เปลี่ยนแปลงนโยบายในการทำงานจนเจ๊งกระบ๊ง ขาดทุนป่นปี้ หรือสร้างความขุ่นเคืองใจให้กับเจ้าของบริษัท แค่อยากถามถึงอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่แสดงถึงการรับรู้ว่าคู่ค้าของสำนักพิมพ์เป็นมนุษย์ ไม่ใช่เครื่องจักรผลิตนิยาย อย่างเช่นการแจ้งให้ทราบว่าได้รับต้นฉบับแล้ว การติดต่อกลับหาคนเขียนก่อนจะไปเปลี่ยนเรื่องของเขา (กรณีที่ไม่ใช่สะกดผิด) การติดต่อกลับสักหน่อยว่าต้นฉบับที่ส่งไปไม่ผ่าน ฯลฯ อะไรทำนองนี้ ซึ่งจริง ๆ ถ้าจะไม่ทำก็ได้ (มันถึงได้เป็นแค่คำว่า 'มารยาท' อย่างไรล่ะ) แต่ถ้าทำบ้าง มันก็เป็นการให้เกียรติกันเล็ก ๆ น้อย ๆ เหมือนอย่างที่ทางสำนักพิมพ์ขอให้นักเขียนให้เกียรติตน (ถ้าไม่ให้จะแบนนะเออ!) เท่านั้น แต่พอกลายเป็นกระทู้ กลับได้พบความจริงที่ว่า ที่แท้แล้ว มุมมองของนักเขียนและสำนักพิมพ์นั้นต่างกัน ในขณะที่นักเขียน (ซึ่งเป็นมนุษย์แน่ ๆ ละ) คิดกับสำนักพิมพ์ในฐานะมนุษย์ด้วยกันที่ต้องให้เกียรติ ต้องแคร์ความรู้สึก สำนักพิมพ์ (ซึ่งตามคำของคุณแมวเหมียวพุงป่อง เป็นองค์กรนามธรรม) คิดกับนักเขียนเพียงในเชิงธุรกิจ พึงติดต่อเพียงเพื่อหาประโยชน์สูงสุด ต้นทุนต่ำสุด กำไรมากที่สุด เท่านั้น ลักลั่นย้อนแย้ง แต่ก็เข้าใจโลกดีขึ้นค่ะ ^^ จากคุณ : Beauty&Stupid เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 52 21:03:02

ความคิดเห็นที่ 14 อนึ่ง เรื่อง blacklist สำนักพิมพ์นั้น น่าสนใจมาก มีใครคิดจะเริ่มต้นจริง ๆ จัง ๆ บ้างไหมคะ? ^^ จากคุณ : Beauty&Stupid เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 52 21:07:30

ความคิดเห็นที่ 15 เอ่อ คห.คุณพีท เล่นเอาสลบ ยาววววววววววววววววววววววว จากคุณ : beemanufan เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 00:34:51

ความคิดเห็นที่ 16   อืม...อ่านความเห็นหลายท่านแล้วก็เปิดกะลาที่ครอบอยู่เยอะเลยค่ะ ทั้งคุณพีท คุณแมวเหมียวฯ คุณไอซ์ โลกแห่งความจริงมันโหดร้ายเสมอจริงๆ ค่ะ แต่เราก็ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันให้ได้ ก่อนอื่นก็คงต้องศึกษาเรื่องกฏหมายแล้วก็สิทธิ์ของเรามากขึ้นค่ะ ยังดีที่เดี๋ยวนี้ มีช่องทางให้ร้องทุกข์แล้วก็แสดงความคิดเห็นได้ทันที อย่างอินเตอร์เน็ต เราเลยได้รู้พฤติกรรมแปลกๆ ของนักเขียนแล้วก็สนพ.หลายท่านค่ะ จากคุณ : จโกระ&ลาชา เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 01:34:01

ความคิดเห็นที่ 17 คุณพีทคุงสรุปได้ตรงประเด็นมากค่ะ เห็นด้วยว่าการทำงานร่วมกันระหว่างนักเขียนและสนพ. คือการตกลงทางธุรกิจ แต่ทุกอย่างไม่จำเป็นต้อง "ตรงเผง" เหมือนไม้บรรทัดหรอกค่ะ ไม่ว่าจะเกิดปัญหาอะไรขึ้น หากต่างฝ่ายต่างจริงใจต่อกันแล้ว สัญญาใจก็ใช้ได้นะคะ... (รับงานบางอย่างไม่เคยเซ็นต์สัญญาเลยค่ะ คิดว่าจะลองวัดใจ+วัดดวง) เอาเป็นว่ากระทู้นี้ได้คำตอบครบถ้วนแล้ว สรุปจะมีใครร่วมด้วยช่วยกันทำ "blacklist" สนพ. ไหมคะ เข้าร่วมด้วยคนค่ะ ฮา... (อ๊ะๆ คุณบก.ขา ถ้าผ่านมาอ่าน หนูล้อเล่นค่ะ) me/ทำตาปิ๊งๆ จากคุณ : ลูกเป็ดขี้เกียจ เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 04:18:25

ความคิดเห็นที่ 18 เห็นด้วยเรื่องสนพ.ควรสละเวลาโต้ตอบกับนักเขียนบ้างก็ดี ตอนอยากได้ต้นฉบับเราไปพิจารณา สารพัดจะหว่านล้อมอ้อนวอน ส่งให้เราเุถอะนะ เราอยากได้อย่างนั้นอย่างนี้ แต่พอเราคิดจะเอาจริงหรือส่งให้เขาไปแล้ว ได้รับเมล์อย่างไรไม่มีตอบกลับ ต้องส่งไปถามอีกฉบับว่าได้รับหรือยังค่ะ จดหมายถึงยัง หรือว่าเมล์ตกหล่นหรือเปล่า ถึงได้ตอบว่ามาได้รับนานแล้ว ขอโทษทีที่ตอบกลับช้า ตอบว่าได้รับแล้ว พร้อมกับอีโม ^^ มันก็ฉุนหน่อย ๆ นะ เป็นการเป็นงานหน่ิอยสิคุณ จากคุณ : อิมาอิซัง เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 10:17:19

ความคิดเห็นที่ 19 blacklist น่าสนใจ แต่เสี่ยงขึ้นโรงขึ้นศาล จากคุณ : โก้ (เซโก้4) เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 18:11:47

ความคิดเห็นที่ 20 ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 19:53:39

ความคิดเห็นที่ 21 จริงๆแล้วคงต้องบอกว่ามันอยู่ที่ "สามัญสำนึก" และ "อำนาจต่อรอง" ครับ แม้ว่าบริษัทจะเป็นองค์กรที่แสวงหากำไร แต่อย่าลืมว่าบริษัทหรือสำนักพิมพ์จะดำเนินงานไปได้ ก็ด้วยคนที่ทำงานอยู่ในองค์กรนั้นๆ มารยาททางธุรกิจที่สำนักพิมพ์ควรมีต่อนักเขียน ก็ไม่ต่างจากที่บริษัททั่วไปควรมีต่อลูกค้าและซัพพลายเออร์ของตัวเอง แต่...จะมีหรือไม่ อย่างไร มาก-น้อยแค่ไหน ก็อยู่ที่สามัญสำนึกของผู้บริหารและอำนาจต่อรองของนักเขียนครับ ตัวอย่างง่ายๆก็เรื่องการกำจัดของเสียจากโรงงาน ตัวองค์กรเองไม่ได้อยากทำหรอก ไม่ต้องทำได้ยิ่งดี เพราะไม่ต้องเสียเงิน แต่ผู้บริหารต่างหากต้องวางนโยบายว่าจะทำหรือไม่อย่างไร แน่นอนว่ากฎหมายมีบังคับไว้ระดับหนึ่ง ที่เหลือก็อยู่ที่สามัญสำนึกของคน คนไร้หัวคิด...คิดแต่เงิน หวังแค่กำไร จะพยายามเลี่ยงกฎหมาย ไม่ทำ คนทั่วไป...ทำเท่าที่กฎหมายกำหนด ตามความเหมาะสม คนมีสามัญสำนึกที่ดีเยี่ยม...ทำอย่างเต็มที่เพื่ออนาคตลูกหลาน คำตอบของ จขกท จึงอยู่ที่ว่าผู้บริหารของสำนักพิมพ์นั้นๆเป็นคนประเภทใดในสามข้อข้างบน จากคุณ : sundown เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 22:02:16

ความคิดเห็นที่ 22 1. สิทธิ ผลประโยชน์ มาก่อน มารยาท มาทีหลัง 2. "ในแง่หนึ่ง" หมายถึงแง่หนึ่ง ไม่ใช่ทั้งหมด เป็นการสรุปเรื่องที่สลับซับซ้อน ให้ดูง่าย อ่านง่าย ฟังง่าย เข้าใจง่าย เหมือนกับสรุปเลคเชอร์ที่ อ.สอน 2-3 ชม. ให้เหลือกระดาษครึ่งหน้า มันไม่ได้รวมเนื้อหาทั้งหมด แต่เป็นหัวใจของเรื่องราว แต่ถ้าจะเอาเรื่องราวทั้งหมด ก็ต้องมีการวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างในทู้นี้แล 3. เรื่องราวในโลกนี้ส่วนใหญ่ ไม่ได้มีแค่ดำอย่างเดียว หรือ ขาวอย่างเดียว 4. สำหรับ "บริษัท" แล้ว ภาพลักษณ์ ชื่อเสียง และ "ความเชื่อถือเชื่อมั่นได้จากลูกค้า" สำคัญที่สุด 5. รู้เขารู้เรา ทำงานด้วยกันร้อยครั้ง สำเร็จทั้งร้อยครั้ง รู้แต่ตัวเรา ไม่รู้จักตัวเขา ทำงานด้วยกันร้อยครั้ง สำเร็จห้าสิบครั้ง ทะเลาะกันแทบตายห้าสิบครั้ง ไม่รู้ตัวเราเอง ... ไม่ต้องทำงานด้วยกันหรอก จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 11:34:55

ความคิดเห็นที่ 23 กลับมาบ่นเรื่อง "มารยาท" หน่อย นอกเรื่องไปนิด แต่ อยากให้พิจารณา ... เพื่อเป็นแนวทางการวิจารณ์กับต่อ เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว มีคนรู้จัก มาชวนไปกินข้าวเย็น ให้ผมเป็น"ล่าม" ให้ ... เพราะศัพท์เทคนิคหลายอย่าง คุยไม่รู้เรื่อง ก็ไปกินกันที่ร้านอาหารกึ่งผับ บรรยากาศ open air อย่างดี ทั้งผม และเพื่อน (เจ้าภาพ) ไม่เคยไป ได้ยินแต่เสียงล่ำลือ ว่า ดีๆๆๆๆ ก็เลยไป อยากให้ฝาหรั่งเขาประท้ับใจด้วยอ่ะ พนักงานก็ดีครับ มารยาทงามไร้ที่ติ ตั้งแต่ลงจากรถ เปิดประตู นำทางไปนั่งโต๊ะ ถามรายการอาหาร ยกมาเสริฟ เก็บจาน ฯลฯ รู้จักเวล่ำเวลา รู้จักการเข้าออก รู้มารยาทที่พึุงควรรู้ และปฏิบ้ัติอย่างดี อ่อนน้อม(ไม่ใช่ประจบ) ถ่อมตน ดูดี มีราศรี ฯลฯ ไม่ใช่คลานเข่าเข้าหานะ แต่อ่อนน้อม ถ่อมตน ดูดี มีมารยาท จนฝรั่งชมเปาะว่า บริกรคนไทยมารยาทเลิศ ... perfect manner, whole heartily impressed. ผมก็เกือบชมตาม ... ถ้าไม่เจอค่า "มารยาท" เข้าไป snack ให้คน 4 คนกินเล่นๆ และคุยกันสบายๆ รวม drink อีก 4 drink ก็ธรรมดาๆ ที่หากินหาดื่มได้ ตามร้านไฮโซทั่วๆไป นั่งกันอยู่ประมาณชั่วโมงนึง บิลล์ค่าบริการ .. ทั้งหมด 8,000+ บาทครับ เป็นค่า "มารยาทการฝึกการให้บริการระดับ perfect" .. (service charge) 15% หรือประมาณ 1,200 บาท บวก ค่าบริการระดับ perfect .. หรือ ที่เรียกว่ tips 10% .. 800 บาท แม่เจ้าโว้ย!!! เมิงร่อนจานอาหารข้ามหัวกรูก็ได้ ... หรือ ให้กรูเดินไปหยิบดริงก์เองก็ได้ฟร่ะ แต่ขอตังค์ 800 ให้กรูคืนม๊า! จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 10:40:59

ความคิดเห็นที่ 24 ฮะฮะฮะ ประเด็นอยู่ที่ว่า คุณแมวเหมียวพุงป่อง ไม่ทราบล่วงหน้า เืรื่องค่าบริการระดับ Perfect และค่ามารยาทการฝึกการให้บริการระดับ Perfect นั่น เลยเกิดความรู้สึกแบบนั้นมากกว่ามั้งคะ คุณแมวเหมียว อาจเป็นคนประเภทที่เห็นเงิน 800 บาท สำคัญกว่ามารยาท ถึงขนาดยอมให้ร่อนจานอาหารข้ามหัวก็ได้ แต่บางคน เขาอาจจะเป็นคนประเภทเห็นแก่มารยาท ความเห็นหัวคน มากกว่าเงิน 8000 บาทก็ได้เช่นกัน จากคุณ : Beauty&Stupid เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 20:18:11

ความคิดเห็นที่ 25   ขึ้นอยู่กับคนที่เราทำงานด้วยมากกว่ามั้งครับ มรรยาทมันอยู่ที่นิสัยคนมากกว่า กฎกติกาบางคนรู้มรรยาท รู้กฏ แต่ก็ไม่ทำ บก ก็มนุษย์ครับ มีทั้งดี และไม่ดี เขาทำตามหน้าที่แต่ บก บางคนก็มีสำนึกที่ดี แต่บางคนก็ไม่ ถ้าโชคดีก็ได้ของดีไป แต่ถ้าโชคร้ายเจอ บก โหดหน่อยก็ไปตัดสินในกันดูครับ เห็นด้วยที่ตอนนี้มี สนพ ใหม่เกิดขึ้นเยอะทำให้นักเขียนมีโอกาสได้เลือกบ้าง อ่อ แต่ บก ที่ทำงานอยู่ด้วยตอนนี้น่ารักครับ ^ ^ จากคุณ : ต้นน้ำ เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 52 10:29:25 A:61.90.94.10 X:

ความคิดเห็นที่ 26   ผมชอบทำงานกับ บก. ที่มีความจริงใจนะขอรับ แค่ไม่เอาเปรียบ ไม่บังคับกันเกินไป อะไรๆ ก็น่าจะโอเเล้วขอรับ กระผมอีโก้ไม่จัด (รึเปล่าหว่า? 5555+) ชอบทำงานอย่างมีความสุขขอรับ งานจะได้ออกมาดีด้วย เคยเจอเหมือนกัน บางที่เราต้องเป็นฝ่ายโทรถามเองตลด มีอยู่ที่นึ่งบอกให้เราเขียนไป 400 หน้า เป็น สนพ.ยิ่งใหญ่มาก แต่เห็นได้ชัดว่ากลั่นแกล้งชัวร์ๆ ก็เลยเลือกที่จะตัด สนพ. นั้นๆ ออกไป ยังมี บก. ที่น่ารักอีกมากนะขอรับ ผมคิดแบบนั้น เพราะถ้าหากไม่มีก็จะทำมือขายเอง หักภาษีได้ตั้ง 70 เปอร์เเน่ะ 55555+ จากคุณ : 666 เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 52 11:20:25 A:113.53.64.67 X: TicketID:204639