ความคิดเห็นที่ 1 ==ประวัติศาสตร์พม่า พม่าหรืออังกฤษเขียนกันแน่=== ข้าพเจ้าขออธิบายถึงสาเหตุที่พม่าเสียกรุง โดยอิงข้อมูลจากการบันทึกของพม่าโดยตรง มิใช่ประวัติศาสตร์ฉบับที่ต่างชาติบันทึก นักศึกษาประวัติศาสตร์ชาวต่างชาติส่วนใหญ่ไม่มีข้อมูลของพม่าให้ศึกษามากนัก เพราะการบันทึกของพม่าส่วนใหญ่เป็นภาษาพม่าหมด จึงเข้าใจและเป็นที่รับทราบกันเฉพาะในหมู่คนพม่าเท่านั้น และในสมัยที่อังกฤษเข้ายึดครองพม่า สื่อต่างๆอาทิ หนังสือพิมพ์ก็ตกอยู่ในมือชาติตะวันตกแต่เพียงผู้เดียว จะบิดเบือนข้อมูลอย่างไรก็ได้ จะเผยแพร่ให้ชาวโลกได้รับทราบแบบไหนก็ได้ ฉะนั้น คนนอกจึงไม่มีโอกาสที่จะรู้ข้อมูลและได้ศึกษาเรื่องราวพม่าเสียกรุงอย่างแท้จริง ได้เพียงแค่ศึกษาจากการบันทึกที่เขียนโดยชาวอังกฤษทั้งนั้น จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 14:08:50

ความคิดเห็นที่ 2 ==รัชกาลพระเจ้ามินดุง== ในรัชกาลพระเจ้ามินดุง ดูเหมือนว่า รัฐบาลอังกฤษและรัฐบาลพม่าไม่มีปัญหาต่อกันอย่างเป็นทางการ แต่ลึกๆแล้วรัฐบาลอังกฤษก็ระแวงพม่าไม่น้อยทีเดียว สิ่งที่รัฐบาลอังกฤษกังวลมากที่สุดก็คือพระเจ้ากะนอง พระเจ้ากะนองทรงเป็นพระมหาอุปราช ในรัชกาลพระเจ้ามินดุง พระองค์ได้ทรงส่งนักเรียนจำนวน 90 คน ไปเรียนวิชาอาวุธยุทโธปกรณ์ต่างๆ ที่ประเทศอิตาลี ฝรั่งเศส และเยอรมนี นอกจากนี้ ยังทรงสร้างโรงงานผลิตอาวุธขึ้นถึงสามโรง สามารถผลิตระเบิดใต้น้ำได้สำเร็จ พระเจ้ากะนองทรงเข้าพระทัยดีว่า การที่พม่ารบแพ้อังกฤษ ก็เพราะอาวุธยุทโธปกรณ์ของอังกฤษล้วนแล้วแต่ทันสมัย พิสัยยิงก็ไกลกว่าอาวุธพม่ามาก เรือรบอังกฤษล่องมากลางแม่น้ำ ปืนที่กองทัพพม่ามีอยู่ก็ไม่สามารถยิงไปถึง แต่ปืนใหญ่ของอังกฤษยิงถึงฝั่งได้สบายเลย ต่อให้กองทัพพม่าเข้มแข็งเพียงใดก็ตายอยู่ดี  ฉะนั้น อาวุธที่จะพิชิตเรือรบกลางแม่น้ำได้ก็คือระเบิดใต้น้ำ รัฐบาลอังกฤษเล็งเห็นว่า หากปล่อยให้พม่าเป็นแบบนี้ โดยรัฐบาลอังกฤษไม่ลงมือทำอะไรสักอย่าง อาจจะเป็นภัยบั่นทอนรัฐบาลอังกฤษในอนาคตได้ จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 14:10:18

ความคิดเห็นที่ 3 ==เจ้าชายเมียนกุนกับเจ้าชายเมียนกุนไต...กบฎเพื่อใคร== แต่ทุกอย่างก็ดำเนินไปอย่างสงบ ไม่มีลางบอกเหตุร้ายใดๆ จนถึงวันพฤหัสบดี แรม 7 ค่ำ เดือนสิงหาคม พ.ศ. 2409 เวลาบ่าย 2 นาฬิกา เจ้าชายเมียนกุนกับเจ้าชายเมียนกุนไตสองพี่น้อง พระโอรสในพระเจ้ามินดุงก็ก่อกบฎ ยึดราชบัลลังก์รัตนะบุญ และประหารชีวิตพระเจ้ากะนอง พระมหาอุปราชาผู้เป็นอาที่รัฐสภาได้สำเร็จ แต่เข้ายึดพระราชวังไม่ได้ จึงหนีออกจากเมือง ลงเรือไปขอลี้ภัยอยู่กับรัฐบาลอังกฤษที่เมืองย่างกุ้ง  หลังจากนั้นรัฐบาลอังกฤษได้ส่งต่อไปให้ประทับที่บังกาลอร์ เหตุการณ์ที่พระโอรสในพระเจ้ามินดุงก่อกบฏครั้งนี้ สาเหตุมาจากแรงยุยงภายนอก แต่ไม่ทราบอย่างเป็นทางการว่าเป็นฝีมือของฝ่ายไหนเท่านั้น ก่อนหน้านั้น มีข่าวลือแพร่สะพัดออกมาว่า องค์รัชทายาทองค์น่าจะเป็นพระโอรสของพระเจ้าแผ่นดินมากกว่าพระอนุชา  ทำให้เหล่าบรรดาโอรสพระเจ้ามินดุงก็หวั่นไหวไปว่า ตำแหน่งรัชทายาทควรเป็นของเขามากกว่าพระเจ้าอา ข่าวลือนี้มีต้นตอมาจากนอกวัง หลังจากนั้นไม่นาน ก็เกิดกบฏขึ้น ทั้งๆที่เจ้าชายเมียนกุนหนึ่งผู้ก่อกบฏเป็นพระชามาดา (ลูกเขย) ของพระมหาอุปราช  จะสังเกตว่าจุดประสงค์แท้จริงที่แอบแฝงอยู่ ก็คือการสังหารพระเจ้ากะนองเพื่อหยุดยั้งการผลิตระเบิดใต้น้ำอานุภาพสูงให้ได้ และก่อนหน้านี้ ก็มีเหตุการณ์ที่น่าสงสัยเหตุการณ์หนึ่งเกิดขึ้น ก็คือหลังจากพระมหาอุปราชทรงทดลองระเบิดใต้น้ำที่ทะเลสาบอ่องเปนแลได้สำเร็จ สมเด็จพระสังฆราชได้ประท้วงไม่รับภัตตาหารที่พระเจ้าแผ่นดินถวาย โดยอ้างว่าพระเจ้าแผ่นดินเป็นคนบาป เพราะการอนุญาตให้ผลิตอาวุธผิดศีลข้อปาณาติบาต หลังจากนั้นไม่นาน พระมหาอุปราชาก็ถูกกบฏปลงพระชนม์ และรัฐบาลอังกฤษก็อนุญาตให้นักโทษกบฏลี้ภัย ไม่ยอมส่งตัวให้รัฐบาลพม่าไต่สวน แถมยังส่งไปให้อยู่ในที่ที่ปลอดภัย ถ้าเช่นนั้น เรื่องราวที่เกิดขึ้น น่าจะเป็นฝีมือของใคร? จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 14:12:57

ความคิดเห็นที่ 4 ==พม่าเริ่มเจรจาการค้ากับฝรั่งเศส== หลังจากพระมหาอุปราชสวรรคต การทดลองผลิตอาวุธทุกชนิดก็หยุดชะงักไป องค์พระเจ้ามินดุงเองก็ไม่ทรงดำเนินการอะไรต่อ แต่อังกฤษก็ยังไม่เลิกระแวงพม่า เพราะเหตุว่าเกงหวุ่นเมงจีซึ่งเป็นนายกเสนาบดีคณะรัฐบาลพม่าเข้าไปพบรัฐบาลอิตาลีและฝรั่งเศสเพื่อเปิดการค้าระหว่างประเทศ หลังจากการไปเยือนประเทศอังกฤษตามคำเชิญของรัฐบาลอังกฤษ ผลที่ตามมาคือ ท่านทูตจากอิตาลีและฝรั่งเศสได้เข้าเฝ้าพระเจ้ามินดุงและขอลงนามในสนธิสัญญาการค้ากับประเทศพม่า เมื่อปี พ.ศ. 2415 แต่สุดท้ายฝรั่งเศสไม่ได้ตกลงในสนธิสัญญาการค้ากับพม่า เพราะในสนธิสัญญาการค้าข้อหนึ่งที่รัฐบาลฝรั่งเศสต้องการ ก็คือขอทำการค้าเหมืองอัญณี ซึ่งข้อนี้เป็นเอกสิทธิ์ของพระเจ้ามินดุง จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 14:16:15

ความคิดเห็นที่ 5 ==พระเจ้ามินดุงสวรรคต== รูปอัฐิเจดีย์ของพระเจ้ามินดุง จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 14:20:53

ความคิดเห็นที่ 6 ==เหตุการณ์หลังพระเจ้ามินดุงสวรรคต== พระเจ้ามินดุงสวรรคตเมื่อปี พ.ศ. 2421 ซึ่งพระเจ้าสีป่อพระโอรสองค์หนึ่งของพระองค์ขึ้นครองราชย์สืบต่อ แต่การขึ้นครองราชย์ของพระเจ้าสีป่อไม่สู้จะดีนัก เพราะมีพระโอรสกับพระธิดาถึงกว่าสี่สิบพระองค์ของพระเจ้ามินดุงถูกประหารชีวิต เหตุร้ายที่เกิดขึ้นนั้นไม่พ้นความรับผิดชอบของพระเจ้าแผ่นดินพระองค์ใหม่ ทั้งๆที่พระองค์ไม่ทรงทราบเรื่องเลย และประชาราษฎร์บางส่วนไม่เชื่อว่าพระองค์เป็นคนสั่งประหาร เพราะต่างรู้กันดีว่าพระองค์เคยทรงผนวชมาก่อน และทรงเป็นคนธรรมะธัมโมมาก ประชาชนจึงพากันเชื่อว่าการกระทำเช่นนี้ต้องเป็นคำสั่งมาจากอัครมเหสีของพระองค์คือพระนางศุภยาลัตเป็นแน่ ถ้าตามความเห็นของนักประวัติศาสตร์พม่า มองว่าบุคคลที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์สั่งฆ่าโอรสธิดา ร่วมบิดากับพระเจ้าสีป่อนั้น ไม่น่าจะใช่พระนางศุภยาลัต ธิดาองค์กลางในพระเจ้ามินดุงและพระนางอะแลนันดอว์ (มเหสีกลาง) แต่น่าจะเป็นฝีมือของพระนางอะแลนันดอ กับเกงหวุ่นเมจี อัครเสนาบดี คบคิดกันเสียมากกว่า เพราะพระนางอะแลนันดอเอง มีแต่พระธิดาสามคน คือพระนางศุภยาจี ธิดาองค์โต (ภาษาพม่า จี แปลว่าใหญ่) พระนางศุภยาลัต และพระนางศุภยาเล และตนเองก็ไม่ใช่ตำแหน่งอัครมเหสีใหญ่เสียด้วย ดังนั้น การจะเป็นใหญ่ได้ ก็ต้องผลักดันให้ลูกสาวแต่งงานกับกษัตริย์สักองค์ ซึ่งกษัตริย์องค์นั้น ย่อมต้องอยู่ในอาณัติของพระนางด้วย พูดง่ายๆก็คือเป็นหุ่นเชิดนั่นเอง และใครเล่าจะเหมาะเท่ากับพระเจ้าสีป่อ ซึ่งในเวลานั้นเป็นรัชทายาทลำดับท้ายๆ เกิดแต่พระมารดาซึ่งเป็นเพียงพระสนมเท่านั้น ทั้งหมดนี้เป็นการวางแผนอย่างรอบคอบของพระนางอะแลนันดอว์ ตรงนี้ขอนอกเรื่องเล่าถึงพระนางอะแลนันดอว์สักเล็กน้อยหลายท่านเข้าใจว่าอะแลนันดอ นั้นคือชื่อ แท้จริงแล้วคือชื่อตำแหน่งมเหสีกลาง พม่าแบ่งตำแหน่งมเหสีออกเป็น 3 ตำแหน่งคือ มเหสีใต้ มเหสีเหนือและมเหสีกลาง โดยตำแหน่งมเหสีใต้ คือตำแหน่งที่ใหญ่ที่สุด เรียกได้ว่าเป็นอัครมเหสี แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 52 14:47:19 จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 14:23:15

ความคิดเห็นที่ 7 พระนางอะแลนันดอว์เองนั้น ถึงแม้ว่าพระองค์จะเป็นเพียงมเหสีกลาง แต่ท่าน"ทรง"อิทธิพลในรัตนปุระ มัณฑเลย์มิใช่น้อยเลย เห็นได้จากการร่วมมือกับเสนาบดีเกงหวุ่นเมงจี เพื่อผลักดันพระเจ้าสีป่อ เป็นกษัตริย์พระองค์ใหม่ได้สำเร็จ ท่ามกลางเสียงคัดค้านจากรัชทายาทองค์อื่นๆที่มีความสำคัญเหนือกว่า อยู่ในลำดับที่สูงกว่า แต่ท่านก็ก้าวผ่านข้อครหานั้นมาได้ จริงๆแล้ว พระธิดาองค์ที่ถูกวางตัวไว้ให้เป็นมเหสี คู่กับพระเจ้าสีป่อ คือพระนางศุภยาจี ธิดาองค์โต เพราะตามธรรมเนียม พี่ก็ต้องออกเรือนก่อนน้อง แต่เมื่อพระนางศุภยาลัตทอดพระเนตรเห็นพระเจ้าสีป่อ ก็เกิดอาการ"ตกหลุมรัก"เข้าอย่างจัง ถึงขนาดเอ่ยปากกับพี่สาวว่า ฉันนี่แหละ ที่อยากแต่งงานกับพระเจ้าสีป่อ พี่อย่าขัดฉัน (พระนางศุภยาลัต ทรงมีอุปนิสัยที่เด็ดเดี่ยว ไม่ยอมใคร มาตั้งแต่ทรงพระเยาว์) สุดท้าย พระนางก็เป็นฝ่ายยึดพระเจ้าสีป่อเป็นพระสวามีได้สำเร็จ และได้ทรงสถาปนาขึ้นเป็นกษัตริย์และมเหสีแห่งมัณฑเลย์ ถัดจากพระเจ้ามินดุง ท่ามกลางเสียงไม่พอใจดังอื้ออึง พระนางอะแลนันดอว์ จึงมีคำสั่งให้ประหารพระโอรสและพระธิดาของพระเจ้ามินดุงทั้งหมด โดยเหตุการณ์นี้พระเจ้าสีป่อและพระนางศุภยาลัตมิได้ล่วงรู้เลย เหตุการณ์นี้ ทำให้รัฐบาลอังกฤษมีโอกาสโจมตีพระเจ้าแผ่นดินพม่าได้อีกครั้ง โดยนายชอว์ (Mr. Shaw) ผู้แทนรัฐบาลอังกฤษ ซึ่งอยู่ที่เมืองมัณฑเลย์ ส่งจดหมายมาขอให้มีการอธิบายถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจากคณะรัฐบาลพม่า อัครเสนาบดีเกงหวุ่นเมงจี ได้ส่งจดหมายอธิบายว่า การกระทำเช่นนี้ก็เพื่อปกป้องชีวิตประราษฎร์ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ซึ่งอาจะต้องตายมหาศาล หากการชิงราชบัลลังก์นั้นลุกลามใหญ่โตจนต้องเปิดศึกรบกัน จึงยอมแลกกับสี่สิบชีวิตของพระโอรสและพระธิดาจะดีกว่า แต่รัฐบาลอังกฤษก็ไม่พอใจคำอธิบายของเกงหวุ่นเมงจี และสั่งให้ผู้แทนของตนถอนออกจากกรุงมัณฑเลย์ทันที แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 52 17:24:15 แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 52 15:00:25 จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 14:26:14

ความคิดเห็นที่ 8 ==รัชกาลพระเจ้าสีป่อ== การปกครองบ้านเมืองในรัชกาลพระเจ้าสีปอ ถือว่ามีเจริญความก้าวหน้าและพัฒนาขึ้นมากทีเดียว โดยการปกครอง จะแบ่งออกเป็น ๑๔ กระทรวง ซึ่งไม่เคยปรากฏมาก่อน คือ 1.กระทรวงเกษตร 2.กระทรวงแรงงาน 3.กระทรวงกลาโหม (ทหารบก) 4.กระทรวงการค้า 5.กระทรวงศาสนา 6.กระทรวงการคลัง 7.กระทรวงสรรพากร 8.กระทรวงยุติธรรม 9.กระทรวงไต่สวนอาชญากรรม 10.กระทรวงกลาโหม (ทหารเรือ) 11.กระทรวงต่างประเทศ 12.กระทรวงการปกครองชาวต่างชาติ 13.กระทรวงมหาดไทย 14.กระทรวงโรงงานอุตสาหกรรม นอกจากนี้ พระเจ้าสีป่อยังทรงรับสั่งให้บรรดาเสนาอำมาตย์ทั้งหลายเขียนรายงานวิจัย ว่าจะทำอย่างไร จะเปลี่ยนแปลงวิธีการปกครองแบบไหน จึงจะทำให้ประเทศพัฒนาได้ทุกด้านมาถวาย ในรัชกาลนี้ มีการเจริญสัมพันธไมตรีกับชาวยุโรปเป็นอย่างดี โดยเฉพาะประเทศฝรั่งเศสและอิตาลี มีการส่งทูตานุทูตไปเยือนประเทศฝรั่งเศส อิตาลี และอินเดีย มีการจ้างครูฝึกทหารจากอิตาลีและฝรั่งเศสมาสอนวิชาการรบ และเทคโนโลยีต่างๆให้แก่ทหารพม่า จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 14:28:38

ความคิดเห็นที่ 9 ==ภาพถ่ายรัฐสภาหน้าพระราชวังมัณฑเลย์== จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 14:30:02

ความคิดเห็นที่ 10 ปาดดด ครับ   กำลังมันครับ จากคุณ : Dalre2006 เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 14:52:09

ความคิดเห็นที่ 11 เมียนมาร์ วีก โดยแท้ ขอโหวตและให้กำลังใจครับ จากคุณ : jassb1 เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 15:02:46

ความคิดเห็นที่ 12 ไม่ค่อยมีใครพูดถึงคุณงามความดีของพระเจ้าสีป่อมากนัก ทั้งๆที่ในรัชกาลพระองค์ มีความเจริญก้าวหน้าในเมืองมัณฑเลย์หลายด้าน อาจเป็นเพราะ"ผู้ดี"ได้สร้างภาพ ตั้งธงไปเสียแล้วว่าพระเจ้าสีป่อ อ่อนแอ ขี้ขลาด ไม่เอาไหน กลัวเมีย ฯลฯ ทั้งๆที่ในสมัยพระองค์นั้นมีการลงนามในข้อตกลงการค้าและการพัฒนาขึ้นมากมาย ในเวลานั้น พระเจ้าสีป่อทรงมีความสนิทสนมกับรัฐบาลฝรั่งเศสมากกว่า จึงได้ทรงลงพระนามในข้อตกลงว่าด้วยการพัฒนาประเทศระหว่างรัฐบาลพม่ากับรัฐบาลฝรั่งเศส เช่น การสร้างทางรถไฟระหว่างเมืองมัณฑเลย์กับเมืองโตงกิน (Tongkin) การเปิดธนาคารที่เมืองมัณฑเลย์ และขอให้พระเจ้าสีป่ออนุญาตให้ฝรั่งเศลทำการค้าอัญมณีกับสิทธิการปลูกชา โดยรัฐบาลฝรั่งเศสให้เงินรัฐบาลพม่ากู้เพื่อสร้างทางรถไฟเป็นข้อแลกเปลี่ยน ส่วนการคืนหนี้นั้น ฝ่ายรัฐบาลพม่าอนุญาตให้รัฐบาลฝรั่งเศสเก็บภาษีอากรจากการค้าน้ำมันจนกว่าจะคืนเงินกู้ได้หมด และจะขายอาวุธให้แก่รัฐบาลพม่าด้วย รัฐบาลอังกฤษได้ทราบเรื่องนี้ จึงพยายามขัดขวางทุกอย่างไม่ให้รัฐบาลฝรั่งเศสกับรัฐบาลพม่าทำสำเร็จ ส่วนสมาคมหอการค้าอังกฤษในพม่าก็พยายามผลักดันรัฐบาลอังกฤษให้ยึดพม่าให้เร็วที่สุด เพราะเกรงว่าจะเสียสิทธิทางการค้าให้แก่ฝรั่งเศส จึงพยายามทุกวิถีทางให้เปิดศึกกับพม่าให้ได้ จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 15:05:12

ความคิดเห็นที่ 13 ==ผู้ดีแผลงฤทธิ์== ในห้วงเวลานั้นเอง เจ้าหน้าที่กรมการตรวจสอบการตัดไม้ของพม่า ตรวจพบว่าบริษัทบอมเบย์เบอร์มา (Bombay Burma Company) ซึ่งได้รับสัมปทานตัดไม้ในเขตตองอูจากรัฐบาลพม่า ได้ตัดไม้จำนวนกว่า 80,000 ต้นในระยะเวลาสองปี แต่ทางบริษัทได้ส่งรายงานถึงเจ้าหน้าที่พม่าว่า ได้ตัดไปเพียง 30,000 ต้น จึงจะจ่ายภาษีเพียงแค่จำนวนสามหมื่นต้นที่ได้ตัดไปเท่านั้น เจ้าหน้าที่เห็นว่าไม่ถูกต้อง จึงแจ้งทางบริษัทว่า จะต้องจ่ายค่าปรับในการตัดไม้เกินเป็นเงิน 2,300,000 รูปี ทางบริษัทไม่พอใจที่รัฐบาลพม่าสั่งปรับ จึงไปฟ้องรัฐบาลอังกฤษว่ารัฐบาลพม่ารังแกบริษัท ลอร์ดดัฟฟรินซึ่งเป็นข้าหลวงใหญ่ (Lord Dufferin, Chief Governor)  จึงส่งสาส์นมาถึงรัฐบาลพม่าว่า 1.สำหรับคดีไม้นั้น รัฐบาลพม่าจะต้องรอผู้แทนที่ข้าหลวงใหญ่จะส่งมาไต่สวน 2.ห้ามไต่สวนคดีก่อนผู้แทนมาถึง 3.รัฐบาลพม่าต้องอนุญาตผู้แทนที่ข้าหลวงใหญ่จะส่งมา เข้ามาในเมืองมัณฑเลย์พร้อมอาวุธครบมือ 4.รัฐบาลอังกฤษจะขอเป็นผู้ควบคุมดูแลการติดต่อระหว่างประเทศของพม่าแต่เพียงผู้เดียว แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 52 15:12:37 จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 15:11:58

ความคิดเห็นที่ 14 เมื่อพระนางศุภยาลัต อัครมเหสีทรงทราบเรื่อง ก็ทรงกริ้วอย่างยิ่ง พระนางตัดสินพระทัยอย่างแน่วแน่ว่าจะต้องรบกับอังกฤษ โดยพระนางทรงให้เหตุผลว่า การกระทำเช่นนี้เห็นได้ชัดว่าอังกฤษจ้องจะรังแก และกอบโกยผลประโยชน์จากประเทศเรา หากเราไม่รบ และยอมอังกฤษ เขาก็จะไม่เกรงใจเรา จะปฏิบัติต่อเราเหมือนเป็นทาส  หากเป็นเช่นนั้น เรายอมตายในศึกก็ยังมีศักดิ์ศรีดีกว่ายอมตายอย่างเป็นหมา แต่เสนาบดีเกงหวุ่นเมงจีไม่เห็นด้วยกับพระองค์ ที่จะรบกับอังกฤษ และทูลแนะนำให้เจรจากับอังฤษ เรื่องนี้เป็นเหตุให้พระนางศุภยาลัตกับเสนาบดีแตกกัน เพราะท่านเสนาบดีแค้นมาก ที่พระนางตำหนิเสนาบดีอย่างรุนแรงว่าเป็นคนขี้ขลาด ให้ไปหาลองยี (ผ้านุ่ง) มานุ่งเสีย (ประวัติศาสตร์พม่าบันทึกไว้แบบนี้จริงๆ) แต่สุดท้ายสมาชิกในรัฐสภาต้องยอมตกลงตามความเห็นของเสนาบดี เพราะนับถือท่านเกงหวุ่นเมงจี ฐานะผู้อาวุโส รวมถึงพระเจ้าสีป่อเอง ก็ค่อนข้างจะทรงเห็นคล้อยไปตามเกงหวุ่นเมงจี ด้วยทรงไม่อยากมีปัญหากับอังกฤษ จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 15:16:36

ความคิดเห็นที่ 15 เสนาบดีเกงหวุ่นเมงจีมีจดหมายไปถึงรัฐบาลอังกฤษว่า ข้อหนึ่ง    พระเจ้าอยู่หัวยอมความในคดีไม้ ขอให้แล้วไป และไม่ต้องเสียค่าปรับใดๆ ข้อที่สอง  พระเจ้าอยู่หัวอนุญาตผู้แทนเข้ามาอยู่ในเมืองมัณฑเลย์เหมือนเดิม ข้อที่สาม  กรณีการเจริญสัมพันธ์ไมตรีของพม่ากับนานาประเทศนั้น เป็นสิทธิส่วนพระองค์ของพระเจ้าอยู่หัว หากมีความจำเป็นต้องควบคุมการติดต่อของพระราชวังพม่ากับประเทศอื่น การควบคุมนี้น่าจะมาจากการตัดสินของประเทศมหาอำนาจทั้งหลาย ไม่ใช่รัฐบาลอังกฤษจะมาบังคับได้ แหม ฟังดูเกงหวุ่นเมงจีพูดแล้ว เหมือนจะเป็นคนดี แต่โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 15:19:27

ความคิดเห็นที่ 16 ==ชักศึกเข้าบ้าน พระเอกหลงโรง== เมื่อรัฐบาลอังกฤษทราบความในจดหมายโดยเฉพาะข้อสุดท้ายก็ไม่พอใจยิ่ง จึงประกาศเปิดศึกกับพม่าอีกครั้ง ในเดือนพฤศจิกายน นายพลแปรนเดอร์กัสท์ (General Prendergast) เริ่มเดินทัพ พร้อมรบกับพม่า แต่การเผชิญหน้ารบกันนั้นยังไม่กระทำเต็มที่ เพราะมีสาเหตุสามประการที่กองทัพพม่ายังสับสนอยู่ หนึ่งก็คือยังไม่ได้รับคำสั่งอย่างเป็นทางการจากพระราชวังว่าจะให้รบกับอังกฤษหรือไม่ สองก็คือได้รับคำสั่งส่วนตัวจากเสนาบดีเกงหวุ่นเมงจีว่าไม่ให้กองทัพพม่ารบกับอังกฤษ สาม มีข่าวลือออกมาว่า รัฐบาลอังกฤษจะให้พระเจ้าญองรัม   ซึ่งเป็นพระโอรสองค์หนึ่งของพระเจ้ามินดุง และลี้ภัยอยู่ที่ประเทศอินเดียในขณะนั้นขึ้นครองราชย์แทนพระเจ้าสีป่อ (ประชาชนส่วนใหญ่พากันเชื่อข่าวลือนี้ เพราะประชาชนได้เห็นชายคนหนึ่งแต่งกายลักษณะเหมือนพระโอรสของพระเจ้าแผ่นดิน นั่งอยู่ที่หัวเรือในกระบวนเรือรบของอังกฤษ ซึ่งล่องมาตามแม่น้ำอิระวดี จึงพากันเชื่อข่าวลือว่าชายคนนั้นคือเจ้าชายญองรัมจริงๆ แม้แต่เสนาบดีเกงหวุ่นเมงจีก็เชื่อว่าเป็นเจ้าชายด้วย และเกงหวุ่นเมงจีเคยเจรจาตกลงกับนายพล Sladen ผู้ช่วยนายพลแปรนเดอร์กัสท์ว่าจะแต่งตั้งเจ้าชายญองรัมเป็นกษัตริย์หลังจากจับพระเจ้าสีป่อได้แล้ว ซึ่งเกงหวุ่นเมงจีก็เห็นด้วย เพราะกำลังไม่พอใจพระเจ้าสีป่อและพระนางศุภยาลัตที่กำลังมีข้อพิพาทกับตน จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 15:23:55

ความคิดเห็นที่ 17 ทหารบางส่วนไม่ยอมอยู่เฉยๆ และแอบสู้กับกองทัพอังกฤษเท่าที่พอจะทำได้ ทหารส่วนนั้นล้วนแต่เป็นกองทัพส่วนพระองค์ของพระนางศุภยาลัต เมื่อกองทัพอังกฤษใกล้มาถึงเมืองสะไก กองทัพพม่าก็เตรียมพร้อมรบอย่างถวายชีวิต แต่ก็ยังไม่ได้เริ่มยิงปืนแม้แต่นัดเดียว เพราะได้รับคำสั่งอย่างเป็นทางการจากเสนาบดีเกงหวุ่นเมงจีว่าไม่สู้ ไม่ให้ยิง ถึงนาทีนี้ พระนางศุภยาลัตต้องทรงยอมตามเสนาบดีเกงหวุ่นเมงจี เพราะคณะรัฐมนตรีทั้งหลายพากันเห็นด้วยกับคำอธิบายของท่านเสนา โดยเสนาบดีเกงหวุ่นเมงจีอ้างว่า “การที่กองทัพอังกฤษยกทัพมาครั้งนี้ มิใช่จะมาทำศึก แต่ตั้งใจจะมาเข้าเฝ้าขอเจรจากับพระองค์เท่านั้น ไม่ได้จะมายึดเมือง หากพระองค์สามารถให้สิ่งที่เขาต้องการได้ เขาก็จะกลับไปเอง พระองค์ก็ไม่ต้องเสียแผ่นดิน และเสียทหารกำลังทหารด้วย ฉะนั้น พระองค์อย่าไปต่อต้านอังกฤษเลย ยอมให้เขามาเจรจาดีกว่า” จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 15:26:00

ความคิดเห็นที่ 18 เข้ามาร่วมรับรู้อีกบริบทหนึ่งด้วยอีกคนครับ "กษัตริย์และราชินีองค์สุดท้ายของพม่ากับบัลลังก์ที่ว่างเปล่า" จากคุณ : หนุ่มรัตนะ เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 15:27:59

ความคิดเห็นที่ 19 พระนางศุภยาลัตเองก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง จึงรีบทรงมีพระบัญชาให้สร้างหอสูงไว้สำหรับสังเกตการณ์ (ใครเคยไปเที่ยวพระราชวังมัณฑเลย์ คงเคยเห็นหอคอยอยู่หลังหนึ่ง ใครๆมักจะนึกว่าหอนี้มีไว้เพื่อพระเจ้าสีป่อและพระนางศุภยาลัตไว้ชมดาวเดือน แท้จริงแล้ว ท่านสร้างไว้เพื่อคอยดูความเคลื่อนไหวและการลาดตระเวนพลของฝั่งอังกฤษ) ท่านมักจะขึ้นไปบนหอนี้เสมอๆ เพื่อคอยประเมินสถานการณ์กับเหล่ากองทหารที่ถือข้างท่าน คราใดที่เห็นกองทัพอังกฤษเคลื่อนประชิดมัณฑเลย์เข้ามาทุกทีๆ ก็ให้ใจเสียยิ่งนัก จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 15:30:10

ความคิดเห็นที่ 20 ความที่ทุกฝ่าย "เชื่อ" อย่างที่เสนาบดีเกงหวุ่นเงจีนกล่าวอ้าง เมื่อเป็นเช่นนี้ จนถึงวันที่กองทัพอังกฤษ เดินทัพไปจนถึงภายในพระราชวังมัณฑเลย์อย่างง่ายดาย และล้อมกำแพงไว้ทุกด้าน ไม่มีใครล่วงรู้เลยว่า บัดนี้ ได้เสียแผ่นดินไปแล้ว ยังเชื่ออยู่ว่าอังกฤษจะเข้าเจรจากับพระเจ้าอยู่หัว กองทัพอังกฤษเคลื่อนไปล้อมตำหนักพระเจ้าสีป่อและพระนางศุภยาลัต แม่ทัพได้เชิญทั้งสองพระองค์ลงมาเบื้องล่าง พร้อมกับกล่าวว่า "You are under arrested" เท่านั้นเอง พระเจ้าสีป่อทรงประทับนิ่งด้วยความตกพระทัย ส่วนพระนางศุภยาลัต ทรุดลงกับพื้น ตีอกชกหัว ร่ำไห้ พร่ำรำพันว่า ข้าเสียแผ่นดินไปแล้ว ข้าเสียไปแล้ว.... จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 15:57:30

ความคิดเห็นที่ 21 ==ภาพการวางอาวุธของทหารพม่า== จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 15:58:13

ความคิดเห็นที่ 22 กระทั่งตอนเย็น กองทัพอังกฤษนำพระเจ้าสีป่อกับพระมเหสีศุภยาลัตลงเรือไปเมืองย่างกุ้งแล้ว ประชาชนก็ยังไม่รู้ว่าเสียแผ่นดินไปแล้ว คิดแต่เพียงว่าเดี๋ยวพระเจ้าญองรัมก็ขึ้นครองราชย์แทน แม้แต่เกงหวุ่นเมงจีก็ยังเชื่อแบบนั้น และตัวเองก็รู้อยู่แก่ใจว่าการจับพระเจ้าสีป่อและพระนางศุภยาลัตนั้นเป็นการวางแผนของตนเอง แต่เสนาบดีมารู้ภายหลังว่าเสียรู้อังกฤษเสียแล้ว เพราะบุคคลที่แต่งกายเป็นเจ้าชาย และนั่งมากับเรืออังกฤษนั้น ไม่ใช่เจ้าชายญองรัม แต่อย่างใด เป็นเพียงล่ามภาษา ชาวเมาะละแหม่งชื่อว่านายบะตัน ทุกอย่างเป็นเพียงแผนการณ์หลอกลวงของรัฐบาลอังกฤษทั้งนั้น แท้จริงแล้ว พระเจ้าญองรัมสวรรคตไปก่อนหน้านั้นแล้ว ตามการบันทึกของพระธิดาพระเจ้าญองรัม นามว่าเจ้าหญิงถิปตินมะจี ได้กล่าวว่าพระเจ้าญองรัมสวรรคตที่เมืองกัลกัตต้า เมื่อเดือนพฤษภาคม ปี พ.ศ. 2428 ขณะพระชนมายุได้ 38 พรรษาเท่านั้น ในขณะที่อังกฤษยกทัพขึ้นมัณฑเลย์เมื่อเดือนพฤศจิกายน หลังพระเจ้าญองรัมสวรรคตไปแล้วประมาณ 6 เดือน จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 15:59:16

ความคิดเห็นที่ 23 ==ผู้ดีอังกฤษ== หากวิเคราะห์อย่างตรงไปตรงมาโดยยึดตามข้อเท็จจริงที่มีการบันทึกไว้ จะพบว่าผู้ดีอังกฤษนั้นไม่ได้เป็นผู้ดีอย่างที่กล่าวอ้างเลย ในการรบกับพม่านั้น คุณภาพของอาวุธ ความยิ่งใหญ่ของกองทัพ รวมไปถึงกำลังทหารของอังกฤษเหนือชั้นกว่าพม่ามาก แต่วิธีการรบนั้นสกปรกจริงๆ การยึดประเทศพม่าไม่ได้มีสาเหตุมาจากการที่พระเจ้าแผ่นดินพม่ากินเหล้าเมายา ทำร้ายราชานุวงศ์ ทำร้ายประชาราษฎร์ รวมถึงชาวต่างชาติที่อาศัยอยู่ที่มัณฑเลย์ รวมไปถึงการที่พม่าไม่ยอมเจรจาสงบศึกกับรัฐบาลอังกฤษ ดังที่อังกฤษกล่าวหาแต่อย่างใด และอังกฤษยังลงข่าวผิดๆดังกล่าวในหนังสือพิมพ์ที่ประเทศอินเดีย และอังกฤษด้วย   ในหนังสือ A Lord Randolf Churchill เขียนโดยวินสตัน ชาร์ชิล (Winston Churchill) ซึ่งเคยเป็นนายกรัฐมนตรีอังกฤษในสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง กล่าวในหนังสือหน้าที่ 517 อย่างชัดเจนว่า “เตรียมทัพยึดประเทศพม่าโดยด่วน เพราะรัฐบาลฝรั่งเศสแทรกแซงขัดขวางผลประโยชน์ของรัฐบาลอังกฤษในประเทศพม่า” จะเห็นว่ารัฐบาลอังกฤษต้องการเปิดศึกกับพม่า ด้วยต้องการปกป้องผลประโยชน์ของตนเองทั้งนั้น แต่ทำเป็นอ้างเหตุผลต่างๆนาๆและโยนความผิดให้พม่า หมายเหตุ ในสมัยนั้นลอร์ดรันดอล์ฟเชอร์ชิลเป็นข้าราชการ ตำแหน่งเลขาธิการรัฐอินเดีย (Lord Randolf Churchill, Secretary for the State of India) การบันทึกของนายเชอร์ชิลสอดคล้องกับข่าวในหนังสือพิมพ์รายวันซึ่งตีพิมพ์ในประเทศอังกฤษ และประเทศอินเดียว่าลอร์ดดัฟฟรินซึ่งเป็นข้าหลวงใหญ่ (Lord Arls Dufferin, Chief Governor) ส่งรายงานรัฐบาลอังกฤษทางโทรเลขว่า ณ เวลานี้มีเหตุการณ์สมควรยึดประเทศพม่าโดยการเปิดศึก เพราะพระเจ้าแผ่นดินพม่าปฏิเสธการขอเจรจาคดีป่าไม้อย่างสิ้นเชิง ทั้ง ๆ ที่ความเป็นจริงรัฐบาลพม่าพยายามประณีประณอม โดยให้คำตอบไปว่า รัฐบาลพม่ายกเลิกค่าปรับจำนวนเงินสองล้านสามแสนรูปีให้แก่บริษัทบอมเบย์เบอร์มา จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 16:01:35

ความคิดเห็นที่ 24 ==ภาพความเจริญทางวัฒนธรรมของพม่า วัดสวยในสมัยพระเจ้าสีป่อ== วัดนี้ตั้งอยู่เชิงเขามัณฑเลย์ จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 16:03:17

ความคิดเห็นที่ 25 เอาละซิ ความเข้าใจเก่าๆเรื่อง พระนางศุภยาลัต เริ่มมีการเปลี่ยนแปลง และเริ่มคล้อยตามเห็นด้วย 1 พระนางและพระสวามี มิน่ามีส่วนร่วมคิดเรื่องประหารหมู่เครือญาติ ดังที่ มีพวกเจ้าพม่าที่รอดมาได้ เคยพูดไว้ พระนางไม่น่าทำ พระนางแค่ขี้หึง คนจัดซะทุกอย่างคือ อเลนันดอ ผู้ต้องรีบเร่ง กำจัด พระญาติ ความจริงพระนางอเลนันดอ เองก็เคยพยายามทำมาแล้วสมัยพระเจ้ามินดุงยังไม่สวรรคต 2 ตามธรรมชาติของคน  พระนางศุภยาลัต ทรงลุกขึ้นสู่ กับอังกฤษ 3 ทางพม่าเองเช่นเจ้ากะนอง ก็พยายามเตรียมตัวสู้อยู่แล้วตั้งแต่สมัยพระเจ้ามินดุง 4 พออังกฤษมันชนะ มันก็เปลี่ยนจุดสนใจของชาวโลก ไปที่การฆ่าพระญาติ สร้างเรื่องเขียนเรื่องจน พระนางและพระสวามี เป็นตัวร้ายทำให้ พม่าพัง มันเข้ามาช่วย ยิ่งทำให้ผมเกลียดคนอังกฤษเข้าไปใหญ่ 5 พวกเราเองก็มั่วแต่มอง เรื่องพระนางร้ายอย่างงู้นอย่างงี้ ตามหนังสือ พม่าเสียเมืองที่อ่านเอามันส์  และมั่นใจว่าแทบจะหลายคน ลืม ความลำบาก ขมขื่นของทั้งสองพระองค์ ช่วงที่ตกอยู่ในที่นั่ง ที่พวกอังกฤษ จุดไฟเผาอยู่ใต้บันลังก์ 6 แล้วดูมันทำกับ วัง ของเค้า ประเทศของเค้าที่มีผลมาถึงปัจจุปัน 7 ตามที่ผมเคยลงไว้ ในหนังสือ glass palace ของ amita พอฝรั่งมันมาพูดกับพระนางว่า  พระนางเป็นฆาตรกร  พระนางถามกลับว่า ถ้าเราเป็นฆาตรกร แล้ว queen victoria ของพวกเจ้า หล่ะ เป็นอะไร ประโยคคำตอบของพระนางสั้นแต่อธิบายได้ว่า พระนางพูดน้อย ต่อยหนัก พอสมควร  (ถ้า conversation นี้มีจริง) 8 พวกรัตนชาติ ที่หายไป  ผมว่าก็อยู่บนมงกุฎของพวกโจรนั่นแหล่ะ 9 อยากขอโทษพระนางศุภยลัต จัง เรื่องที่ คิดว่าพระองค์เลวซะหมด แบบละคอน น้ำเน่า แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 52 16:27:35 จากคุณ : tinglee tingamee เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 16:21:13

ความคิดเห็นที่ 26 ==ที่ว่าฉบับ"คนพม่า"บันทึก ก็คืออ้างอิงมาจากฉบันนี้ค่ะ พงศาวดารโคนบ่องเซกมหาราชวงษ์หลวง เขียนโดยเจ้าชายมองติน== จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 16:31:13

ความคิดเห็นที่ 27 ขอบคุณค่ะ คุณ tinglee tingamee ดิฉันเพียงแต่อยากเสนออีกมุมมองหนึ่งส่วนตัวเชื่ออย่างหนึ่งว่า คนเราคงไม่มีใครเล้วเลวไปเสียทั้งหมด ถ้าขึ้นชื่อว่าเป็นมนุษย์ ใครๆก็มีสำนึกรักชาติของตนทั้งนั้น บางครั้งประวัติศาสตร์บ้านเราปนเปไปกับนิยาย ใส่สีตีไข่กันจนมัน พระเอกแสนดี ออกโง่ นางร้ายก็ร้ายเสียจนเหลือเชื่อ ขยำรวมกัน สุดท้ายเลี่ยงบาลีไปเรียกว่าตำนาน จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 16:45:43

ความคิดเห็นที่ 28 เข้ามาแบบฉุกละหุก มีเวลาอ่านแค่สองย่อหน้าแรก ไว้จะมาอ่านต่อ แค่สองย่อหน้าแรก ก็น่าสนใจแล้ว ที่บอกว่าพม่าส่งคนไปเรียนต่างประเทศเพื่อเรียน เรื่องการทำอาวุธ ยังสงสัยเลยว่า แล้วสมัยที่ ร. ๕ ส่งพระเจ้าลูกยาเธอหลายองค์ไปเรียนที่ต่างประเทศ พวกฝรั่งไม่ขัดขวางหรือระแวงมั่งเหรอ จากคุณ : Canossa เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 16:49:32

ความคิดเห็นที่ 29 ดีค่ะ  ได้อ่านจากคนพม่าเอง   หนังสือเล่มนี้คนเขียนๆปีไหนคะ  (ฉบับคุณมิกกี้  และเจ้าชาย)  ถ้าเคยอ่านพงศาวดารของไทยจะเห็นว่าคนเขียนจะไม่ใส่ข้อมูลในเชิงไม่ดีของเจ้าของตนค่ะ (รายละเอียดในทางลบมักไม่เขียน  มันเหมือนโครงกระดูกในตู้  อันนี้เคยอ่านจากหนังสือบันทึกของมจ.พูนฯ  ละเอียดมากหนังสือราชการไม่พูดถึงเลยแต่ของท่านมี  คงเพราะท่านไม่คิดว่าวันนึงจะถูกตีพิมพ์) ส่วนตัวคิดว่าอังกฤษจงใจยึดพม่าชัดเจน   รออ่านต่อนะคะ จากคุณ : ป้ามีมี่ เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 17:00:08

ความคิดเห็นที่ 30 ขอบคุณค่ะ คุณป้ามีมี่ ที่เสนอแนะข้อมูล ส่วนใหญ่ก็น่าจะเป็นแบบนั้นนะคะ ใครๆก็ไม่อยากว่าคนของตัวเองใช่มั้ยคะ ประวัติศาสตร์บ้านไหนก็ต้องว่าคนของเราดีไว้ก่อน เท่าที่เคยอ่านพงศาวดารพม่าบางช่วง พม่าเองก็บันทึก"แง่ลบ"ของกษัตริย์ตัวเองอยู่หลายช่วงทีเดียวค่ะ อย่างช่วงที่กล่าวถึงการสำเร็จโทษพระเจ้าตะเบงชะเวตี้ด้วยการบั่นพระศอ เพราะทรงเสวยน้ำจัณฑ์จนเสียสติ หรือการกล่าวถึงความไม่เอาไหนของพระเจ้านันทบุเรง หรือเรื่องพระมหาอุปราช (ลูกของพระเจ้านันทบุเรง ที่ชนช้างกับพระนเรศวร) ที่ขยันหาเรื่องให้พ่อร้อนใจ ด้วยการมีเรื่องกับอาๆๆไปทั่ว ข้อมูลเหล่านี้ล้วนแล้วแต่มาจากฝั่งพม่าทั้งนั้นค่ะ น่าจะมีอย่างอื่นอีก เดี๋ยวนึกก่อนนะคะ แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 52 17:22:43 จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 17:21:36

ความคิดเห็นที่ 31 ==หน้าปกโยเดียกับราชวงศ์พม่าค่ะ คุณป้ามีมี่== จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 17:38:06

ความคิดเห็นที่ 32 ขอบคุณนะคะ  อยากอ่านจัง  สมัยอ่านเที่ยวเมืองพม่า  สมเด็จท่านได้อ่านข้อมูลทางฝั่งฝรั่ง  ตัวท่านเองก้พยายามresearchนะคะ  ถึงขนาดตามเจอเจ้านายพม่าแต่ท่านก็อายุมากแล้ว  ท่านว่าหูท่านตึงแล้ว  ต้องตะโกนใส่เพื่อคุยกัน จากคุณ : ป้ามีมี่ เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 18:07:44

ความคิดเห็นที่ 33 ขอบคุณครับผม จากคุณ : digimontamer เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 18:53:02

ความคิดเห็นที่ 34 ขอบคุณคับ จากคุณ : ชาย_วชิร เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 19:09:43

ความคิดเห็นที่ 35 เดียวไปหามาอ่านมั้งดีกว่า เอากิฟไปอีกทีล่ะกัน ท่าน จขกท จากคุณ : muk_22 เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 19:16:51

ความคิดเห็นที่ 36 โดยตัวผมเองก็คิดว่า พระนางศุภยลัตนั้น ยังไม่คิดใจแกจำทำเรื่องแบบนั้นได้นะ คือไม่ใช่ว่าจะไม่ดี แบบในหนังสือที่คุณชายเขียนไว้ จากคุณ : โตนิค เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 19:23:11

ความคิดเห็นที่ 37 ขอบคุณค่ะที่หาเรื่องดีๆมาให้อ่าน ตอนนี้อ่านนิยายของกฤษณา อโศกสิน เรื่อง ขุนหอคำ เป็นเรื่องแต่งอิงประวัติศาสตร์ของอาณาจักรไต สนุกดี มีพูดถึงพม่าบ้าง เลยอินหน่อยๆค่ะ จากคุณ : Chicsecret เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 19:30:43

ความคิดเห็นที่ 38 แวะเข้ามาน้อมรับทุกความเห็นนะคะ ขอบคุณทุกๆท่านมากค่ะที่สนใจ มีกำลังใจเพิ่มเติมข้อมูลจังเลยค่ะ ขอจัดตอนต่อไปให้นะคะ เอาเรื่องพม่ารบอังกฤษให้จบก่อน พม่ารบอังกฤษนี่พูดถึงเป็นมหากาพย์ได้เลย ไม่ใช่รบกันปุบปับแล้วเสียเมืองเลยในรัชกาลพระเจ้าสีป่อนะคะ เรื่องมันเกิดมาตั้งหลายครั้งค่ะ หลายรัชสมัยด้วย ยอมนิ่งเสียก็แล้ว อังกฤษก็ยังรุกไล่พม่าจนหลังชนฝา พอลุกขึ้นสู้ แพ้มา อังกฤษบอกให้พม่าจ่ายเงินค่าปรับในการทำสงคราม เท่านั้นยังไม่พอ บอกให้จ่ายเงินไถ่แผ่นดินพม่าที่อังกฤษยึดไว้กลับคืนด้วย แน้ นายนี่แน่จริงๆ แล้วค่อยวิเคราะห์กันต่อ ย้อนไปในสมัยอยุธยารบหงสาวดี เรื่องชนไก่ที่ไม่ปรากฏในพงศาวดารพม่า !?!? และเรื่องทัพพม่ามาชิงตัวพระนางเทพกษัตรี ธิดาในสมเด็จพระมหาจักรพรรดิ ที่ทรงพระราชทานแก่พระเจ้าล้านช้าง ประวัติศาสตร์ไทยบันทึกว่า ถูกทัพพม่ามาชิงตัวพระนางไปกลางทาง จริงหรือ? หนังสือโยเดียฯ ได้แสดงหลักฐานทั้งไทย พม่าและลาวประกอบกัน รวมถึงความเป็นไปได้ ระยะทาง ความใกล้ไกลของแต่ละเมือง เพื่อให้ผู้อ่านได้พิจารณาพิเคราะห์ด้วยตนเอง โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 21:44:31

ความคิดเห็นที่ 39 ผมตั้งหน้าตั้งตาปั่นต้นฉบับอยู่ ตกเย็นก็ไปงานศพ กว่าจะกลับถึงบ้านและมาเห็นกระทู้ของคุณAliz in Wonderlandก็ยามนี้ ต้องสารภาพว่าเป็นครั้งแรกที่ได้อ่านเนื้อเรื่องที่คนพม่าเขียนเองอย่างมีสารัตถะเช่นนี้ ส่วนใหญ่ที่เจอในเนทก็คล้ายๆกับที่ฝรั่งเขียน  แต่ก็น่าเชื่อบ้างไม่น่าเชื่อบ้างเช่นเดียวกับของฝรั่ง ประวัติศาสตร์ของพม่าตอนนี้ ยิ่งอ่านยิ่งสับสน เพราะข้อมูลขัดๆกันตลอด เพื่งจะเข้าใจท่านอาจารย์คึกฤทธิ์ที่ท่านให้ผู้อ่านพม่าเสียเมืองของท่านว่าอย่าเชื่ออะไรที่ท่านเขียนลงไปทั้งหมด เพราะผมเจอกับตนเอง ยิ่งอ่านยิ่งไม่แน่ใจว่าความจริงแท้มันเป็นอย่างไร ผมอยากให้ผู้อ่านกระทู้ที่ผมเขียนทำใจด้วยนะครับ อย่างน้อยต้องทำใจว่าผมไม่ใช่นักประวัติศาสตร์ แต่ชอบอ่าน ชอบเล่าเรื่องประวัติศาสตร์ ให้มันฟังสนุกเหมือนนิทาน แต่ก็ไม่ใช่นิทาน อยู่นานเดี๋ยวเสียรูปมวย เดี๋ยวขอกลับไปปั่นต้นฉบับต่อก่อนครับ จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 21:57:26

ความคิดเห็นที่ 40 ==สงครามระหว่างอังกฤษกับพม่าครั้งแรก== สงครามระหว่างพม่ากับอังกฤษนั้น ไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรกในสมัยของพระเจ้าสีป่อหรือพระเจ้ามินดุง แต่มีมาก่อนหน้านั้น เริ่มตั้งแต่สมัยพระเจ้าบาจีดอว์ ถ้าเทียบแล้วก็อยู่ในราวรัชกาลที่ 1 ของไทยค่ะ เกิดข้อพิพาทเหนือดินแดนอัสสัมและแคว้นมณีปูร์ ซึ่งปัจจุบันอยู่ในเขตประเทศอินเดีย แต่ในอดีตเป็นเมืองในปกครองของพม่า มีหน้าที่ส่งบรรณาการให้พม่า อังกฤษสนใจดินแดนอัสสัมเป็นพิเศษ ด้วยว่าเป็นแหล่งปลูกชาชั้นยอด จึงพยายามที่จะยุให้เจ้าผู้ครองอัสสัมและมณีปูร์แข็งเมืองกับพม่า และมาเข้ากับฝ่ายตัวเอง ความสัมพันธ์ระหว่างพระเจ้าแผ่นดินพม่ากับบริษัทอินเดียตะวันออกของรัฐบาลอังกฤษไม่สู้จะดีมาตั้งแต่รัชกาลพระเจ้าปดุง เมื่อมาถึงรัชกาลพระเจ้าบาจีดอว์ เจ้าฟ้าจันทร์กันทราซิง (Chantra Kantra Singh) เจ้าผู้ปกครองแคว้นอัสสัม ซึ่งเป็นอาณานิคมของกรุงอังวะในเวลานั้น ได้เข้าไปมีไมตรีกับรัฐบาลอังกฤษ และขอความช่วยเหลืออังกฤษเพื่อต่อต้านพระเจ้าอังวะ พระเจ้าอังวะจึงทรงมีรับสั่งให้ยกทัพไปปราบ เจ้าฟ้าจันทร์กันทราซิงจึงหนีเข้าไปอยู่ในอาณาเขตอังกฤษ เช่นเดียวกัน เจ้าฟ้ามาจิฟซิง (Marjif Singh) เจ้าผู้ปกครองแคว้นมณีปูร์ ซึ่งเป็นเจ้าฟ้าที่พระเจ้าปดุงทรงแต่งตั้งให้ครองมณีปูร์ อาณานิคมของอังวะเช่นเดียวกับอัสสัม ไม่ยอมส่งบรรณาการมาถวายพระเจ้ากรุงอังวะเป็นเวลานาน ส่งเจ้าหน้าที่ขึ้นไปทวงถามก็ไม่ยอมส่ง  พระเจ้าอังวะจึงโปรดให้ยกทัพไปปราบ เจ้าฟ้ามาจิฟซิงจึงหนีออกจากแคว้นมณีปุระและเข้าไปตีแคว้นคาชา (Cachar) ที่โชจิฟซิง (Chojif Singh) ซึ่งเป็นพระเชษฐาของพระองค์ปกครองอยู่ และกลับมาโจมตีกองทัพพม่าซึ่งตั้งทัพอยู่แคว้นมณีปูร์ แต่ตีทัพพม่าไม่ได้จึงหนีกลับเข้าแคว้นคาชาอีกครั้ง ทัพพม่าไล่ตามจับเจ้าฟ้ามาจิฟซิงในแคว้นคาชา จึงเผชิญหน้ากับรัฐบาลอังกฤษ เพราะแคว้นคาชาอยู่ใต้ปกครองของรัฐบาลอังกฤษ เมื่อเป็นเช่นนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างอังกฤษกับพระเจ้าอังวะก็ยิ่งเลวร้ายลงไปอีก จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 22:00:01

ความคิดเห็นที่ 41 คุณNavarat คะ ดิฉันได้อ่านกระทู้ของคุณทั้งตอน 1 ตอน 2 รู้สึกประทับใจถึงความพยายามของคุณที่ค้นหาข้อมูลต่างๆ รูปประกอบที่สวยงาม หาชมยาก ยิ่งคุณออกตัวว่าไม่ใช่นักประวัติศาสตร์ แต่สิ่งที่คุณให้ความรู้นั้นยิ่งกว่านักประวัติศาสตร์ค่ะ ทั้งประวัติศาสตร์ เรื่องเล่า เกร็ดเล็กเกร็ดน้อย ความรู้เชื่อมโยงไปถึงเรื่องต่างๆ เช่น อัญมณี ธรรมเนียมปฏิบัติในพม่า แถมคุณยังหารูปยุคปัจจุบัน รูปในพิพิธภัณฑ์ รูปบันทึกใน GE มาเปรียบเทียบให้ความรู้แก่ผู้อ่านอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย ดิฉันว่ามันเยี่ยมยอดมากค่ะ ขอชื่นชมจากใจจริง แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 52 22:25:04 จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 22:19:04

ความคิดเห็นที่ 42 ต่อนะคะ การเผชิญหน้ากันในครั้งนี้ เกิดเป็นสงครามย่อยๆระหว่างอังกฤษกับพม่า ดูจากรูปการณ์แล้ว พม่าน่าจะตกเป็นรองกองทัพอังกฤษ แต่พลิกล็อคค่ะ เพราะกองทัพอังกฤษแพ้พม่าเสียยับเยิน ด้วยเหตุผลว่า ทัพอังกฤษเก่งการรบแบบกองเรือ ในขณะที่พม่าเก่งการรบทางบก พม่าภูมิใจกับชัยชนะครั้งนี้มาก หลงลำพองใจ คิดประมาทไปว่า กองทัพอังกฤษก็ไม่เท่าไหร่นี่นา จึงรุกขับไล่อังกฤษต่อจนกระทั่งอังกฤษหนีไปตั้งหลักที่จิตตะกอง ฝ่ายอังกฤษก็พยายามล่อพม่ามาติดกับดัก เพราะรู้ดีว่าพม่าไม่ชำนาญทางเรือ พม่ายังคงประมาทเตรียมทัพจะยกเข้าตีเมืองจิตตะกองต่อ แต่ทัพหลวงที่บัญชาการรบ ณ เมืองยะไข่สั่งให้ยกทัพกลับ เหตุเพราะพระเจ้าอังวะกังวลพระทัยว่า กองทัพเรืออังกฤษจะย้อนรอยมาตีรัฐหงสาวดี จึงมีรับสั่งให้ทัพหน้าทั้งหมดยกกลับมารวมกันที่เมืองย่างกุ้ง และก็เป็นไปดังที่พระองค์คาด ทรงเดาไม่ผิดเลย   วันที่ 5 เดือนมีนาคม พ.ศ. 2366 (ค.ศ. 1824) Lord Amherst ซึ่งเป็นข้าหลวงใหญ่ของรัฐบาลอังกฤษได้ประกาศศึกกับพระเจ้าอังวะ ต่อมาในวันที่ 10 เดือนเดียวกัน กองทัพเรืออังกฤษ ได้ส่งกำลังทหารจำนวน 11,500 นาย นำโดยนายพล เซอร์ อาร์ชีบัลด์ แคมป์เบล (General Sir Archibald Campbell) บุกเข้าโจมตีเกาะเนเกร (Nagai Island) และเมืองย่างกุ้งอย่างรวดเร็ว เกินกว่าที่ทัพอังวะจะต้านรับไว้ได้ทัน  เพราะทัพจากแคว้นอัสสัมกับมณีปุระลงมาช่วยไม่ทัน ส่งผลให้เมืองย่างกุ้งแตกทันที จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 22:31:47

ความคิดเห็นที่ 43 ผลจากการแพ้สงคราม พระเจ้าอังวะจึงต้องทรงยอมให้พระอนุชา ส่งราชทูตไปเจรจาสงบศึกกับรัฐบาลอังกฤษที่หมู่บ้านรันตะโบ และได้ตกลงเซ็นสัญญาเมื่อ แรม 4 ค่ำ เดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2389 (ค.ศ. 1826) เรียกกันว่า สนธิสัญญารันตะโบ (Rantabo Treaty of Peace) ในสนธิสัญญา ระบุดังนี้ 1.รัฐบาลกรุงอังวะต้องยอมให้แคว้นยะไข่กับรัฐตะนาวศรี เป็นอาณาเขตของบริษัทอินเดียตะวันออก ซึ่งเป็นของรัฐบาลอังกฤษ 2.รัฐบาลกรุงอังวะต้องจ่ายเงินจำนวน ๒๐ ล้านรูปี (ยี่สิบล้านรูปี) เป็นค่าปรับให้แก่บริษัทอินเดียตะวันออกของรัฐบาลอังกฤษ ในการที่รัฐบาลอังกฤษต้องเสียเวลาทำสงครามกับพม่า 3.รัฐบาลกรุงอังวะจะต้องไม่รุกรานแคว้นอัสสัม แคว้นคาชาและแคว้นมณีปูร์ 4.รัฐบาลกรุงอังวะจะต้องยอมรับว่ากรุงสยามเป็นมหามิตรของรัฐบาลอังกฤษ แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 52 11:16:00 แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 52 23:06:36 จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 23:05:28

ความคิดเห็นที่ 44 หลังจากตกลงในสัญญาสงบศึกเสร็จ กองทัพอังกฤษก็ถอยไปตั้งอยู่ที่เมืองย่างกุ้ง เพื่อรอเงินชดเชยค่าปรับในการทำสงครามจากฝ่ายพม่า ซึ่งฝ่ายพม่าตกลงจะจ่ายให้สี่งวด หลังจากพระเจ้ากรุงอังวะชำระงวดที่สองแล้วเสร็จ กองทัพอังกฤษก็เคลื่อนออกจากเมืองย่างกุ้ง ไปตั้งอยู่ที่เมืองไจ้ขะมี และสถาปนาไจ้ขะมีเป็นเมืองหลวงครั้งแรกของบริติชพม่า (British Burma) โดยตั้งชื่อเมืองใหม่ว่า อัมมาร์สท์ (Amherst) หลังจากนั้น ได้ย้ายอีกครั้งมาอยู่ที่เมืองเมาะละแหม่ง จนค.ศ. 1830 (พ.ศ. 2373) รัฐบาลอังกฤษได้แต่งตั้งนายพลเฮนเนรี เบอร์เนย์ (Col. Hennery Burney) เป็นผู้แทนบริษัทอินเดียตะวันออก ให้ไปประจำอยู่ที่กรุงอังวะ ครั้นเมื่อนายพลเบอร์เนย์อยู่ที่กรุงอังวะได้ระยะหนึ่ง รัฐบาลอังกฤษได้ยื่นข้อเสนอถึงพระเจ้าอังวะว่า รัฐบาลอังกฤษจะคืนรัฐตะนาวศรีให้ หากพระเจ้าอังวะมีอะไรที่มีมูลค่าพอจะแลกเปลี่ยนกับรัฐตะนาวศรีได้ รัฐบาลอังกฤษก็จะคืนให้ พระเจ้าอังวะตรัสตอบว่า "แผ่นดินนี้เป็นของเรามาตั้งแต่โบราณ พวกเจ้าบุกรุกเข้ามาปล้นยึดของของเรา ยังมีหน้ากลับมาขายคืนให้เราอีก ค่าปรับในการทำสงคราม เราก็ตกลงจ่ายให้แล้ว พวกเจ้าก็น่าจะคืนแผ่นดินนี้ให้เรา ไม่ใช่มาเสนอขายแบบนี้" หลังจากนั้น พระองค์ก็ไม่เคยรับสั่งถึงเรื่องรัฐตะนาวศรีอีกเลย จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 23:08:11

ความคิดเห็นที่ 45 อ่านแล้วเศร้าใจกับผู้ดีอังกฤษจริงๆค่ะ ขอคั่นด้วยภาพพระราชวังอังวะ ส่วนเดียวที่ยังคงเหลืออยู่ในปัจจุบัน ก็คือหอประจำเมืองค่ะ จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 23:11:20

ความคิดเห็นที่ 46 เพิ่มเติมด้วยภาพความรุ่งเรืองของกรุงรัตนปุระอมรปุระ ราชธานีลำดับที่สองถัดจากกรุงอังวะ ก่อนที่พระเจ้ามินดุงจะทรงย้ายราชธานีอีกครั้งจากอมรปุระไปตั้งอยู่ที่มัณฑเลย์ค่ะ จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 23:15:01

ความคิดเห็นที่ 47 ==อีกภาพค่ะ เป็นภาพจิตรกรรมฝาผนังที่พระเจดีย์เจ้าตอจี เมืองอมรปุระ เป็นภาพที่จิตรกรโยเดียกับพม่าร่วมกันวาด ด้านล่างของภาพจะเห็นเด็กสองชาติกำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน แต่เด็กๆมีสีผิวและทรงผมต่างกัน ตกลงว่าเด็กโยเดียตัวขาวหรือดำ?== จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 52 23:55:44

ความคิดเห็นที่ 48 Treaty of Yandabo http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K8409694/K8409694.html ขอรับ จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 00:10:01

ความคิดเห็นที่ 49 โอ้ยยยย...สนุกจริงๆ ยิ่งอ่านยิ่งสับสน พม่าเสียเมือง ฉบับพม่าบันทึก พม่าเสียเมือง ฉบับม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช พม่าเสียเมือง ฉบับฝรั่งเขียน หัวปั่นเลย จะเชื่อฉบับไหนเนี่ย อย่างว่าผู้ชนะเป็นคนเขียนประวัติศาสตร์ แต่ผมเอียงเชื่อฉบับพม่าเขียนมากว่า เชื่อว่าพระนางศุภยาลัตไม่น่าจะโหดร้ายเหี้ยมโหดขนาดนั้น แต่ก็ติดตามกันต่อไปว่า ยังสมาชิกท่านใดมีข้อมูลเด็ดๆเกี่ยวกับเรื่องพม่าเสียเมืองบ้าง จากคุณ : ปรานทยา เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 01:08:15

ความคิดเห็นที่ 50 มาตามอ่านครับ จากคุณ : troll เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 01:43:23

ความคิดเห็นที่ 51 ยอดเยี่ยมครับ  เข้ามาติดตามเช่นเคย  นับเป็นข้อมูลใหม่ที่แตกต่างจากฉบับอื่นๆเยอะทีเดียว จากคุณ : Kross_ISC เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 02:18:48

ความคิดเห็นที่ 52 ได้ความรู้ในอีกมุมมองค่ะ เกิดไม่ทันสมัยนั้นๆ เลยไม่รู้ว่าพวกพงศาวดารทั้งหลายเหล่ เขียนถึงความจริง 100 % รึเปล่า(แต่แอบคิดว่า เรื่องเสียๆหายๆบ้านเมืองตัวเอง คงไม่เขียนลงไปหรอก) ทำให้บางครั้งได้มุมมองแค่ด้านเดียวจริงๆ จากคุณ : ชานมผสมโกโก้ (พายุสีเงิน) เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 02:22:08

ความคิดเห็นที่ 53 ตามตืด! จากคุณ : ปารีส ฮิลตัน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 02:51:49

ความคิดเห็นที่ 54 อ่านทั้งสามกระทู้เลย สนุกมากๆครับ จากคุณ : ขอบฟ้าบูรพา เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 03:47:55

ความคิดเห็นที่ 55 ขอบพระคุณ จขกท. และทุกๆท่านมากครับ โยเดียกับราชวงศ์พม่า พม่าเสียเมือง เที่ยวเมืองพม่า ๓ เล่มนี้มีอยู่ที่บ้าน อ่านมาแล้วทั้งหมดยกเว้นเล่มแรกที่อ่านไม่ละเอียดนัก นอกจากนี้ก็เคยอ่านบทความทั้งของฝรั่งและของพม่าหลายบทความด้วยกัน คิดว่าหลักฐานทั้งสองฝ่ายต่างก็มีอคติ และเป็น propaganda ด้วยกันทั้งนั้น แต่โดยส่วนตัวเอนเอียงไปทางฝ่ายพม่ามากกว่า พระเจ้าธีบอและพระนางศุภยาลัตก็ทรงพยายามเต็มที่เท่าที่จะทำได้ ผมไม่เชื่อว่าทั้งสองพระองค์อยู่เบื้องหลังการสำเร็จโทษหมู่ คิดว่าเป็นพระนางอแลนันดอว์และกิงหวุ่นมิงจีมากกว่า (ผมให้น้ำหนักกับคำให้การของเจ้านายเด็กๆที่รอดชีวิตมา ซึ่งกล่าวไว้เช่นนั้น) และผมเชื่อว่าอังกฤษจงใจยึดพม่าเพื่อรักษาผลประโยชน์ ไม่ว่าพม่าจะยอมแค่ไหนก็ตาม (แต่บางทีถ้าพม่าไม่แสวงหามิตรจากประเทศตะวันตก และยอมเป็นรัฐในอารักขาแบบเนปาล ราชวงศ์ก็อาจจะอยู่ต่อมาได้) พม่าไม่โชคดีเหมือนสยามที่เป็นรัฐกันชนตามข้อตกลงของอังกฤษและฝรั่งเศส ที่มีมาตั้งแต่สนธิสัญญาที่ฝรั่งเศสและอังกฤษทำหลังมีข้อพิพาทในอัฟริกา เหตุการณ์ ร.ศ.๑๑๒ ฝรั่งเศสกำลังจะเอาเต็มที่ แต่อังกฤษก็ออกมาฮึ่มๆไว้ก่อน และเพราะในหลวง ร.๕ และคณะที่ปรึกษาเลือกเล่นเกมการทูตที่ถูกต้องในการไปเยือนรัสเซียก่อน ความสัมพันธ์อันดีของราชวงศ์รัสเซียและสยาม ทำให้การต้อนรับสยามในรัสเซียเป็นไปอย่างยิ่งใหญ่ ฝรั่งเศสในตอนนั้นกำลังเกรงใจรัสเซียอยู่มาก จึงต้องต้อนรับไทยอย่างผู้เสมอกัน และเป็นการประกันเอกราชของสยามได้ในระดับหนึ่ง ถ้าสยามไม่ได้เป็นรัฐกันชน ก็คงจะไม่ได้มีเวลาสั่งสมประสบการณ์มากพอที่จะเล่นเกมการทูตในลักษณะนี้ได้ คงเสียเอกราชไปตั้งแต่เหตุการณ์ ร.ศ.๑๑๒ หรือถูกแทรกแซงอย่างหนักในวิกฤติวังหน้า ส่วนพม่านั้นโชคร้าย เพราะไม่ว่ายังไงอังกฤษก็จะยึดให้ได้อย่างแน่นอน แล้วก็ใส่สีตีไข่ผู้ปกครองพม่า สร้างความชอบธรรมให้ตนเอง แม้บางเรื่องอาจมีมูลความจริงบางก็ตาม จากคุณ : เจ้าคุณแม่ทัพ เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 04:06:19

ความคิดเห็นที่ 56 อ่านเรื่องเล่ห์เพทุบายของอังกฤษที่เมืองพม่าแล้ว  ชวนให้ระลึกถึงเรื่อง "กบฏเงี้ยวเมืองแพร่"  ซึ่งประวัติศาสตร์ไทยเราจะกล่าวถึงแต่พวกเงี้ยวและเจ้าเมืองแพร่เท่านั้น เรื่องกบฏเงี้ยวเมืองแพร่นี้ผมเคยสงสัยอยู่นานแล้วว่า  ผู้ที่อยู่เบื้องหลังน่าจะเป็นกลุ่มพ่อค้าไม้ชาวอังกฤษโดยเฉพาะบอมเบย์เบอร์มานี่แหละตัวดี  เพราะเคยอ่านพบในบันทึกของพระยาประชากิจกรจักร์ (ชุ่ม โอสถานนท์) ซึ่งเคยเป็นผู้ช่วยเจ้ากรมป่าไม้ในระยะแรกตั้งกรมป่าไม้ว่า  ฝรั่งที่จ้างเข้ามาเป็นเจ้าพนักงานป่าไม้มักจะกระทำการที่ไม่สุจริต  เมื่อพระยาประชากิจฯ ตรวจพบก็ใช้วิธีกล่าวโทษพระยาปราชากิจฯ  จนตัวท่านต้องขอย้ายออกจากกรมป่าไม้ มาดูเหตุผลกันว่าทำไมจึงต้องก่อกบฎที่เมืองแพร่ ในสมัยก่อนนั้นการเดินทางขึ้นไปยังหัวเมืองประเทศราชล้านนานั้นมีช่องทางที่สำคัญ ๒ ทาง คือ การเดินทางขึ้นไปตามลำน้ำปิง  กับใช้เส้นทางข้ามเขาพรึงไปทางเมืองแพร่  กับอีกเส้นทางคือทางศรีสัชนาลัยซึ่งสามามารถแยกไปเมืองแพร่และลำปาง แต่เส้นทางนี้เป็นทางกันดารที่ไม่นิยมใช้กัน  เส้นทางตามลำน้ำปิงนั้นนิยมใช้ในขาล่องมากกว่า  เพราะไม่ต้องแล่นเรือทวนน้ำที่ต้องใช้เวลานาน เมื่อเส้นทางจากอุตรดิตถ์ไปเมืองแพร่เป็นเส้นทางที่สะดวกที่สุด  การก่อกบฏคราวนั้นจึงเริ่มขึ้นที่เมืองแพร่เป็นจุดแรก  เมื่อยึดเมืองแพร่ได้แล้วก็เท่ากับตัดขาดหัวเมืองล้านนาจากกรุงเทพฯได้ทันที  เพราะเมืองแพร่เป็นชุมทางที่สามารถเดินทัพต่อไปยังเมืองน่าน  และเมืองนครลำปาง เมื่อพวกเงี้ยวยึดเมืองแพร่ได้แล้วก็ยกไปยึดเมืองลำปาง  หากยึดลำปางได้ก็จะตัดเส้นทางไปยังเมืองลำพูนและเชียงใหม่  กับเชียงรายได้โดยสิ้นเชิง  ดีว่า ที่เมืองลำปางสามารถต้านทานไว้ได้  มิฉะนั้นแล้วล้านนาอาจจะกลายไปเป็นแคว้นหนึ่งของพม่าไปแล้ว ยุทธศาสตร์การยึดเมืองแพร่จึงไม่น่าเชื่อว่าพวกเงี้ยวจะคิดได้เอง  ถ้าไม่ใช่อังกฤษซึ่งเป็นนายเหนือพวกเงี้ยวเป็นคนคิดให้ จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 07:40:42

ความคิดเห็นที่ 57 ตอบคำถามคุณ Canossa ในความเห็นที่ ๒๘ เรื่องที่รัชกาลที่ ๕ มรงส่งพระราชโอรสไปเรียนที่อังกฤษแล้วอังกฤษไม่ระแวงหรือ? เรื่องนี้แม้จะไม่มีหลักฐานอ้างอิงโดยตรง  แต่ก็พอจะอนุมานได้จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในหลวงรัชกาลที่๖ คือ ๑) เมื่อครั้งเสด็จฯ ประพาสประเทศเบลเยยี่ยม พ.ศ.๒๔๔๔  สมัยทรงเป็นสมเด็จพระบรมฯ รัฐบาลเบลเยี่ยมจัดให้ไปทอดพระเนตรป้อมที่เมืองลิ้อซ  แล้วทรงทำนายเรื่องที่เยอรมันจะยกเข้าตีฝรั่งเศส  รวมถึงการรบที่สะพาน  ซึ่ง ๑๓ ปี หลังจากที่ทรงทำนายไว้เยอรมันทำตามที่รับสั่งทุกอย่าง  เรืองนี้มีรายละเอียดใน "เรื่องเบ็ดเตล็ดของพระยาเทพหัสดินฯ" ต่อมาในระหว่างสงครามโลกครั้งที่ ๑  ล้นเกล้าฯรัชกาลที่๖ โปรดให้ส่งเงิน ๑,๐๐๐ ปอนด์ไปช่วยทหารในกรมทหารราบเบาเดอรัมและครอบครัวในฐานะทรงเป็นนายทหารเก่ของกรมทหารนี้  หลังจากนั้นอีกราว ๑ เดือนพระเจ้ากรุงอังกฤษมีพระราชโทรเลขมาเชิญให้ในหลวงของเราทรงเป็นนายพลเอกของกองทัพอังกฤษ การส่งเงินไปช่วยนั้นคงจะเป็นเพียงข้ออ้าง  แต่ที่ทรงได้รับยศเป็นนายพลเอกคราวนั้นน่าจะมาจากเรื่องป้อมที่เมืองลิเอซมากกว่า  พยานในเรื่องนี้คือ พระจักรพรรดิญี่ปุ่นได้เป็นนายพลเอกอังกฤษเหมือนกันแต่เเป็นเมื่อญี่ปุ่นยึดแทนจูกัวได้แล้ว ๒ เมื่อเสด็จประพาสญี่ปุ่นก่อนนิวัติพระนครในปี ๒๔๔๕  จักรพรรดิญี่ปุ่นมีรับสั่งกับพระยาประดิทธภูบาลว่ามีพระประสงค์จะยกพระธิดาให้สมเด็จพระบรมฯ  แล้วทูตอังกฤษมาถามเจ้าคุณประดิพัทธ์ฯ ว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงหรือ? (รายละเอียดอยู่ในหนังสือ "เรื่องของเจ้าคุณประพิพัทธฯ" ๓.เรื่องอธิบดีศาลฎีกาโบยลูกชาย  ปรากฏว่าทูตอังกฤษที่เมืองไทยรายงานไปอังกฤ  แล้วทูตไทยที่อังกฤษรายงานกลับมาเมืองไทย  เมื่อในหลวงรัชกาลที่๖ทรงทราบโปรดให้มีการสอบสวนแล้วมีการปลดอธิบดีศาลฎีกาออกจากตำแหน่ง แค่สามเรื่องนี้ก็น่าจะแสดงให้เห็นแล้วว่า การข่าวของอังกฤษนั้นเป็นเลิศ  รวมทั้งเรื่องการใช้จิตวิทยามวลชนสร้างเรื่องต่างๆ ให้ไขว้เขวกันนั้นยิ่งเก่งกว่า จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 08:00:59

ความคิดเห็นที่ 58 การทำสงครามนั้น จะไปกล่าวหา อีกฝ่ายหนึ่งว่า ใช้วิธีสกปรก ไม่ได้ เพราะฝ่ายที่ต้องการชนะ ต้องใช้วิธีการทุกอย่าง  ที่จะชนะ ฝ่ายที่ไม่ต้องการแพ้ ก็ต้องใช้วิธีการทุกอย่าง ที่จะไม่ให้แพ้ ซุนจื่อ บอกว่า สงครามอยู่บนรากฐานของการลวง เหมาเจ๋อตุง บอกว่า การปฏิวัติ(การใช้อาวุธ) ไม่ใช่ การเย็บปักถักร้อย จะให้ประณีตเรียบร้อยไม่ได้ (แปลทำนองนี้  หาต้นฉบับยังไม่พบ) จากคุณ : นายช่างปลูกเรือน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 10:29:49

ความคิดเห็นที่ 59 ขอบคุณสำหรับความรู้ค่ะ ประวัติศาสตร์นี่มองด้านเดียวไม่ได้จริงๆ สนุกกว่าอ่านนิยายอีกนะเนี่ย ^ ^'' จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 11:25:18

ความคิดเห็นที่ 60 คุณกระบี่เก้าเดียวดายคะ ขอบคุณที่ท้วงติงเรื่อง Treaty of Yandabo / Treaty of Rantabo นะคะ มีหลายคำในภาษาพม่า ที่กล่าวถึงคำๆเดียวกัน แต่ใช้ตัวสะกดไม่เหมือนกัน ระหว่างตัว Y กับตัว R ที่เห็นได้ชัดเจนก็คือคำว่า ย่างกุ้ง กับ ร่างกุ้ง (Yangon / Rangoon) คนพม่าอ่านชื่อเมืองตัวเองว่าย่างกุ้ง ในขณะที่ฝรั่งอ่านว่า แรงกูน คนไทยไม่น้อยยังเรียกเมืองนี้ว่า ร่างกุ้ง นั่นเป็นเพราะ ตัวอักษร ร.เรือ ในภาษาพม่า ออกเสียงเป็น ย.ยักษ์ ค่ะ ยกตัวอย่างรัฐอาระกัน (Rakhine State) Rakhine การอ่านที่ถูกต้อง จะต้องอ่านว่ารักไข่ แต่พม่าเรียกชื่อรัฐนี้ว่า"ยักไข่" สุดท้ายก็กร่อนเสียงไปเป็นคำว่า "ยะไข่" หรือชื่อของพระธาตุอินทร์แขวน สถานที่ท่องเที่ยวยอดนิยมของคนไทย ชื่อในภาษาพม่าคือ Kyaikhtiyo อ่านว่า Kyai-khti- yo (ไจ้ทีโย) คำว่าไจ้ทีโย นั้นมีที่มาจากภาษามอญว่า ไจ้ฤาษีโร ไจ้ แปลว่า พระพุทธเจ้า ตามประวัติการก่อสร้างหมายถึง เส้นพระเกศาของพระพุทธเจ้า ฤาษี ก็คือ พระฤาษี ส่วนโร แปลว่ายกไว้ ทูนไว้ ดังนั้นคำนี้ จึงแปลว่า เส้นพระเกศาที่ฤาษีทูนไว้ (บนศีรษะ) แต่คนพม่าเรียกพระธาตุองค์นี้ว่า ไจ้ทีโย เช่นเดียวกับหมู่บ้านรันตะโบ (Rantabo) คนพม่าก็จะอ่านว่า ยันตะโบ และยันดาโบ (Yandabo) ในที่สุด ขอบคุณค่ะ จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 11:28:51

ความคิดเห็นที่ 61 พูดถึงอังวะ อมรปุระ ขอแทรกเรื่องราวกรุงศรีฯแตกครั้งที่ 2 ที่ทางพม่าบันทึกไว้สักเล็กน้อยค่ะ ถึงแม้จะคนละช่วงกับเรื่องข้างบนก็ตาม พม่าบันทึกถึงกรุงศรีฯแตกครั้งที่ 2 ว่า เมื่อวันพฤหัสบดี ขึ้น 11 ค่ำ เดือนเมษายน ศักราช 1129 (พ.ศ. 2310) เวลาสี่นาฬีกา กองทัพพระเจ้าอังวะสามารถยึดกรุงศรีอยุธยาไว้ได้ บรรดาทหารได้เข้าไปในเมือง เผาบ้าน เผาวัด และไล่จับชายหญิงเป็นเชลย ทหารทั้งหลายได้ออกปล้นเงิน ปล้นทอง รวมถึงเครื่องประดับต่างๆเป็นจำนวนมาก ส่วนพระเจ้าเอกทัศ พระเจ้าแผ่นดินกรุงศรีอยุธยา พร้อมครอบครัวได้พากันอพยพหนีออกจากประตูพระราชวังด้านทิศตะวันตก แต่ต้องกระสุนจนสวรรคต เมื่อทหารเข้าไปยึดพระราชวังนั้น ได้พยายามกระจายกำลังกันหาองค์พระเจ้ากรุงศรีอยุธยาแต่ก็ไม่พบ พบแต่พระองค์เจ้าจันท์ซึ่งเป็นพระอนุชาพระองค์หนึ่งของพระเจ้ากรุงศรีอยุธยา โดยพบในสภาพกำลังต้องโทษ ถูกคุมขังไว้ในโรงเลี้ยงช้าง มีโซ่ตรวนคล้องไว้ที่คอและขา ทหารจึงได้เฝ้าไว้ทั้งคืน จนรุ่งเช้า จึงได้นำองค์พระเจ้าจันท์ไปถวายพระเจ้าอยู่หัว  พระเจ้าอยู่หัวได้ทรงมีรับสั่งให้ปลดโซ่พระเจ้าจันท์ออก และออกตามหาองค์พระเจ้าเอกทัศมาถวายให้ได้ เหล่าทหารจึงกระจายกำลังกันออกตามหาอย่างละเอียดอีกครั้ง จนกระทั่งพบพระศพบริเวณประตูพระราชวังด้านตะวันตก จึงจัดพิธีถวายพระเพลิง ครั้นขึ้น 9 ค่ำ เดือนมิถุนายน ศักราช 1129 (พ.ศ. 2310) กองทัพพม่ายกออกจากกรุงศรีอยุธยา พร้อมชาวกรุงศรีอยุธยา 106,100 ครัวเรือน รวมถึงพระราชวงศานุวงศ์อีก 2000 กว่าองค์ เดินทางมาถึงกรุงรัตนปุระอังวะ ในเดือนเมษายน ศักราช 1130 (พ.ศ. 2311) พระเจ้าอยู่หัวโปรดให้เจ้าหน้าที่สร้างพระตำหนักสำหรับพระราชวงศ์ฝ่ายใน เช่น พระมเหสี ธิดา และสตรีฝ่ายใน ในเขตกำแพงพระราชวัง ส่วนฝ่ายนอก เช่นพระโอรส และพระอนุชาให้ประทับข้างนอกวัง ขุนนางทั้งหลายให้ปลูกเรือนอยู่ในเขตพระนคร จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 12:19:50

ความคิดเห็นที่ 62 มีสำนวนที่กล่าวไว้ว่า "พันคนอ่าน สิบคนจะรู้" เรื่องจริงที่เกิดต่อบุคคลในประวัติศาสตร์ ขออนุญาต ติดตามอ่านเรื่องราวดีๆ นะค่ะ ขอบคุณเจ้าของกระทู้ ที่นำเสนอ จากคุณ : nupvs เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 12:39:28

ความคิดเห็นที่ 63 บุคคลสำคัญที่ร่วมเดินทางไปอังวะในครั้งนั้น และมีการบันทึกไว้ชัดเจนในพงศาวดารพม่า ก็คือขุนหลวงหาวัด หรือพระเจ้าอุทุมพร หรือเจ้าฟ้าดอกมะเดื่อ หลังจากพระบรมโกศสวรรคต พระเจ้าอุทุมพรทรงครองราชย์ที่กรุงศรีอยุธยา แต่ไม่นาน ก็ทรงสละราชบัลลังก์แก่พระเจ้าเอกทัศ ซึ่งเป็นพระเชษฐา จากนั้น ได้ทรงผนวช จึงเรียกกันว่า ขุนหลวงหาวัด ปัจจุบัน ศิลาจารึกหลักหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ที่ใกล้ตลาดระแหง เมืองมันฑเลย์ ประเทศพม่า ก็ยังปรากฏพระนามเจ้าฟ้าดอกเดื่ออยู่   พงศาวดารมหาราชวงศ์หลวงฉบับพม่ากล่าวไว้ดังนี้ พระศรีธรรมราชา (พระบรมโกศ) มีพระโอรสสองพระองค์ พระโอรสองค์โตนามว่าเจ้าฟ้าเอกทัศ พระโอรสองค์นามว่าเจ้าฟ้าดอกเดื่อ(พระเจ้าอุทุมพร) พระเจ้าอยู่หัวทรงมีรับสั่งแก่อำมาตย์ทั้งหลายไว้ว่า หากแม้นพระองค์ไม่อยู่แล้ว ให้เจ้าฟ้าดอกเดื่อขึ้นปกครองบ้านเมือง หลังจากพระศรีธรรมราชาสวรรคต อำมาตย์ทั้งหลายปฏิบัติตามคำสั่งพระเจ้าอยู่ เจ้าฟ้าดอกเดื่อจึงได้เสวยราชสมบัติกรุงศรีอยุธยา ขึ้นครองราชย์ได้สามสี่วัน พระองค์เสด็จไปพบพระสังฆราชเพื่อขอผนวช แต่พระสังฆราชไม่อนุญาต เพราะยึดถือเจตนารมณ์ของพระเจ้าอยู่หัวซึ่งมีรับสั่งไว้ จึงให้เจ้าฟ้าดอกเดื่อถือศีลสิบ และปกครองบ้านเมืองต่อด้วยธรรม แต่พระองค์ทรงครองราชย์ต่อได้สามเดือน ก็ยกราชบัลลังก์ให้แก่เจ้าฟ้าเอกทัศ เมื่อพระนครแตกในปี พ.ศ. 2310 พระองค์ยังอยู่ในสมณเพศ และได้มาอยู่ ณ เมืองอังวะพร้อมกับราชานุวงศ์องค์อื่นๆ รวมถึงประชาราษฎร์ทั้งหลาย และได้จำพรรษาที่เมืองอังวะและอมรปุระ จนถึงปี พ.ศ.2339 พระองค์ก็เสด็จสวรรคตที่เมืองอมรปุระ จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 12:48:31

ความคิดเห็นที่ 64 ในเวลาที่กรุงศรีอยุธยาแตกเมื่อปี ๒๓๑๐ นั้น พระองค์ทรงอยู่ในสมณเพศ แต่พระองค์และครอบครัวก็ถูกพม่ากวาดต้อนไปเมืองอังวะพร้อมๆกับราษฎร เมื่อถึงกรุงอังวะ พระเจ้าอังวะได้สร้างวัดถวายให้พระองค์จำพรรษา วัดนี้ตั้งอยู่ทางทิศใต้ของพระราชวัง ชื่อว่าวัดมะเดื่อ (ปัจจุบัน วัดนี้ก็ยังคงมีอยู่ แต่ผ่านการบูรณะมาหลายครั้งแล้ว นอกจากนี้ ภายในวัด ยังมีพระพุทธรูปองค์หนึ่ง แกะสลักจากไม้มะเดื่อประดิษฐานอยู่ จึงเรียกกันว่าพระพุทธรูปมะเดื่อ) จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 12:50:45

ความคิดเห็นที่ 65 พระเจ้าอุทุมพรทรงจำพรรษาที่วัดนี้ เป็นเวลานานถึง 16 ปี ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2310 ถึง 2326 อยู่ในช่วงสามรัชกาลคือ รัชกาลพระเจ้าเซงพยูชิน พระเจ้าเซ่งกู และพระเจ้าปดุง ในรัชกาลพระเจ้าเซงพยูชิน (พระเจ้าช้างเผือก) หรือพระเจ้ามังระที่คนไทยรู้จัก พระมเหสีของพระเจ้าเซงพยูชินพระองค์หนึ่ง พระนามว่าพระองค์เจ้าประทีป ซึ่งเป็นพระธิดาองค์โตของพระเจ้าเอกทัศ ผู้เป็นพระเชษฐาของเจ้าฟ้าดอกมะเดื่อ ได้ทรงอุปถัมภ์วัดนี้เป็นอย่างดี จนกระทั่งพระเจ้าอุทุมพรสวรรคต มาถึงรัชกาลพระเจ้าพุกาม (พ.ศ. 2389-2395) พระเจ้าทองซึ่งพระมารดาคือพระนัดดาของพระเจ้าเอกทัศ ขึ้นรับตำแหน่งเป็นพระมหาอุปราชาแห่งกรุงอังวะ จึงได้มีการบูรณะวัดมะเดื่ออีกครั้ง และเรียกวัดนี้อีกชื่อหนึ่งว่าวัดพระมหาอุปราชา จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 13:25:24

ความคิดเห็นที่ 66 จริงๆมีรูปถ่ายวัดมะเดื่อ และพระพุทธรูปมะเดื่อนะคะ แต่ขออนุญาตค้นก่อน ไม่แน่ใจว่าเก็บไว้ตรงไหน ถ้าเจอแล้วจะโพสท์อีกครั้งค่ะ จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 13:26:41

ความคิดเห็นที่ 67 มิน่าเล่า ทำไมพม่าถึงไม่ยอมให้ฝรั่งต่างด้าวเข้าประเทศตอนนาร์กิสเข้า คงเข็ดจากประวัติศาสตร์ จากคุณ : Canossa เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 16:12:55

ความคิดเห็นที่ 68 ฝรั่งทำไว้กับพม่าแสบเหลือร้าย แต่ถ้าหากผู้คนให้อภัยกันได้ โลกนี้คงสงบสุขกว่าเดิม... เยอะ จากคุณ : กัลลอร์ง เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 18:14:28

ความคิดเห็นที่ 69 ผมเข้ามาบอกว่า ได้ติดตามอ่านด้วยความสนใจอย่างยิ่ง อยากให้กิ๊ฟทุกคคห.เลยแต่ทำไม่ได้ เชิญต่อไปเรื่อยๆนะครับ สนุกมาก จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 20:16:13

ความคิดเห็นที่ 70 มีประโยชน์มากๆค่ะ จากคุณ : lalinphat เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 21:10:46

ความคิดเห็นที่ 71 ขอบคุณมากๆค่ะ คุณ Navarat มีภาพเสามาฝาก เอาไว้ที่กระทู้สองนะคะ จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 21:57:05

ความคิดเห็นที่ 72 เจอแล้วค่ะ รูปพระมะเดื่อ ที่วัดมะเดื่อ ประเทศพม่า ทั้งพระและวัดผ่านการบูรณะใหญ่มาหลายครั้งแล้วค่ะ ปัจจุบันมีการสร้างครอบพระไม้มะเดื่อซึ่งอยู่ภายในพระ องค์ที่เห็นในรูปค่ะ พระมะเดื่อองค์นี้ ตามประวัติพม่าเล่าว่า พระเจ้าอุทุมพร หรือเจ้าฟ้าดอกมะเดื่อ ได้ทรงแกะสลักพระพุทธรูปไม้มะเดื่อนี้ด้วยพระองค์เอง ต้นมะเดื่อในภาษาบาลีคือ ต้นอุทุมพร จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 22:03:20

ความคิดเห็นที่ 73 กล่าวถึงพระเจ้าอุทุมพรแล้ว ขออนุญาตเล่าต่อถึงเรื่องสถูปบรรจุพระอัฐิของพระองค์หน่อยค่ะ ภาพที่เห็นข้างล่างคงผ่านตาหลายท่านมาบ้าง เป็นภาพที่เชื่อกันว่าเป็นสถูปบรรจุพระอัฐิของพระเจ้าอุทุมพร ในสุสานล้านช้าง (บ้างก็ว่าสุสานโยเดีย) อยู่ใกล้ๆกับสะพานไม้สักอูเบน เมืองอมรปุระ จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 22:07:52

ความคิดเห็นที่ 74 หนังสือโยเดียฯ วิเคราะห์ถึงสถูปบรรจุพระอัฐิของพระเจ้าอุทุมพรไว้แบบนี้ค่ะ ไม่ปรากฏว่ามีพงศาวดารของชาติใด บันทึกถึงเหตุการณ์หลังจากพระเจ้าอุทุมพรหรือเจ้าฟ้าดอกมะเดื่อสวรรคตไปแล้วว่า พระอัฐิของพระองค์เก็บไว้ที่ไหน กล่าวเพียงว่าพระองค์สวรรคตเมื่อปี พ.ศ. 2339 เท่านั้น เมื่อกาลเวลาผ่านไป นักศึกษาประวัติศาสตร์รุ่นใหม่ก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้มาก เรื่องนี้จึงหายไปจากพงศาวดารประวัติศาสตร์พม่าและไทย นอกจากนี้ อุปสรรคที่สำคัญอย่างหนึ่งในการค้นคว้าข้อมูลเรื่องนี้ก็คือสุสานล้านช้างซึ่งเป็นที่ฝังพระศพของเจ้าฟ้าอุทุมพรนั้นเป็นสุสานก่าแก่ มีมาตั้งแต่ก่อนสถาปนากรุงอมรปุระขึ้น และยังใช้งานอยู่จนถึงปัจจุบัน ฉะนั้น จึงมีหลุมศพทั้งเก่าและใหม่ปะปนกันอยู่เต็มไปหมด อีกประการหนึ่ง ในรัชสมัยพระเจ้าปดุง สุสานล้านช้างนี้ ใช้เป็นที่ฝังศพของชาวต่างชาติที่เข้ามาอาศัยอยู่ในกรุงอมรปุระ การค้นหาสถูปของเจ้าฟ้าอุทุมพรจึงทำได้ไม่ง่าย  และเวลาก็ล่วงไปกว่าสองร้อยปีแล้ว นอกจากนี้ ยังไม่มีการบันทึกที่แน่ชัดว่าสถูปตั้งอยู่ตรงไหน มีแต่การเล่าต่อๆกันมาว่าสถูปพระเจ้ากรุงศรีอยุธยาตั้งอยู่ตรงนั้นตรงนี้ ยิ่งไปกว่านั้น มีสถูปใหญ่อยู่สามแห่ง ไม่มีใครระบุได้แน่นอนว่าอันไหนเป็นสถูปของพระเจ้าอุทุมพร จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 22:16:24

ความคิดเห็นที่ 75 บริเวณที่ตั้งสถูป จะมองเห็นลักษณะเหมือนเสาอิฐ และมีกองอิฐขนาดใหญ่อยู่กองหนึ่ง กองอิฐนี้ยังคงเห็นฐานมีลักษณะเป็นสี่เหลี่ยมจัตุรัส ขนาด 4X4 เมตรโดยประมาณ สูงประมาณ 4 เมตร ฐานสี่เหลี่ยมส่วนที่ยังคงสภาพดีอยู่นั้นสูงประมาณสองเมตร มีเสาอิฐอยู่ 2 เสา มีรูปทรงเหมือนกัน ลักษณะเป็นแท่งทรงกลม เส้นผ่านศูนย์กลางประมาณเมตรครึ่ง สูงประมาณห้าเมตร ข้างบนลักษณะเป็นทรงเจดีย์ เหมือนโกศพระมหากษัตริย์ เสาทั้งสองตั้งอยู่เรียงกัน เสาหนึ่ง (ที่เห็นในรูป) สภาพยังดีอยู่ ส่วนอีกเสาหนึ่งเหลือแค่ส่วนบนนิดหน่อย ข้างล่างมีรากต้นโพธิ์ปกคลุมไปจนหมด ลักษณะเสาหินสองเสานี้คล้ายกับพระบรมโกศของพระมหากษัตริย์ไทยสมัยรัตนโกสินทร์ ทำให้หลายคนเข้าใจว่าตรงเสาหินที่มีลักษณะเหมือนพระโกศนี่แหละคือที่เก็บพระอัฐิของพระเจ้าอุทุมพร แม้แต่นักประวัติศาสตร์ชาวพม่าเอง ก็พากันเชื่อมาจนถึงปัจจุบัน และก็ไม่ได้มีการค้นคว้าหาข้อมูลหลักฐานที่ชัดเจน แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 52 22:33:10 จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 22:17:48

ความคิดเห็นที่ 76 =การสร้างพระธาตุเจดีย์กับอัฐิเจดีย์ตามธรรมเนียมตามประเพณีพม่านั้น มีรูปแบบที่ต่างกัน= พม่านิยมสร้างธาตุเจดีย์เพื่อบูชา ลักษณะฐานเป็นสี่เหลี่ยม หรือแปดเหลี่ยม เรียกกันว่าปัจจยัง เหนือปัจจยังเป็นส่วนขององค์เจดีย์ที่อาจจะเป็นทรงบาตรคว่ำ หรือระฆังคว่ำ ส่วนยอดนั้น ชาวพม่านิยมตั้งฉัตรเหนือปลียอดขึ้นไปอีกชั้นหนึ่ง และปลายสุดของยอดฉัตรอาจจะประดับด้วยอัญมณีล้ำค่า อาทิ เพชร เป็นลักษณะคล้ายหยาดน้ำค้าง (นัยว่าหมายถึงพระนิพพาน) จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 23:06:41

ความคิดเห็นที่ 77 ส่วนการสร้างอัฐิเจดีย์เพื่อบรรจุพระอัฐิของกษัตริย์หรือพระสงฆ์นั้นต่างกันกับธาตุเจดีย์ โดยอัฐิเจดีย์ในพม่า มักจะทำเลียนแบบพระตำหนักหรือปราสาทพระเจ้าแผ่นดิน ฉะนั้น อัฐิเจดีย์ จะมีลักษณะช่วงล่างเป็นสี่เหลี่ยม แบบตำหนักหรือวิหารเพื่อเก็บพระอัฐิ หรือพระศพ ส่วนยอด จะมีลักษณะเป็นหลังคาซ้อนกันเป็นชั้นๆ แบบเดียวปราสาทในพระราชวัง อย่างเช่นอัฐิเจดีย์ของพระเจ้ามินดุงด้านบน ขอเอาภาพมาเปรียบเทียบให้เห็นชัดๆอีกครั้งค่ะ จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 23:10:51

ความคิดเห็นที่ 78 ส่วนกู่อัฐิของเจ้าฟ้าเชียงตุง ก็มีลักษณะคล้ายกับพม่า ภาพจากเวบแม่โจ้ สปิริต บอกว่ามีกู่อัฐิทั้งหมด 9 องค์ รวมถึงองค์เล็กกลมขวามือด้วย (หรือไม่) แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 52 23:25:06 จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 23:22:39

ความคิดเห็นที่ 79 ดังนั้น อัฐิเจดีย์ของพระเจ้าอุทุมพรไม่น่าจะใช่บริเวณที่เป็นเสาหินลักษณะคล้ายพระโกศ ดังที่นักประวัติศาสตร์สมัยนี้เข้าใจ กองอิฐใหญ่สี่เหลี่ยมที่ตั้งอยู่ข้างๆเสาหินต่างหากที่น่าจะเป็นบริเวณที่ตั้งของอัฐิเจดีย์ของพระเจ้าอุทุมพรที่ถูกต้อง ตรงส่วนที่มองดูคล้ายโกศนั้นอาจจะเป็นเสาสี่มุมของอัฐิเจดีย์มากกว่า หรือไม่ก็น่าจะเป็นกู่อัฐิของเจ้าฟ้าไทยใหญ่ จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 23:36:14

ความคิดเห็นที่ 80 ตามอ่านมา สามวันแล้วครับ จากคุณ : ไม้โมก เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 52 00:27:25

ความคิดเห็นที่ 81 หนังสือโยเดียนี่ ใช้พงศาวดารหลายเล่มนะคะ ทั้งของ อูกะลา , แล้วก็ของ ดร.ทินมองจี(อูทินหม่อง) โดยคุณมิกกี้ จะใช้ฉบับของ อูกะลา+ไทย+ลาว  วิเคราะห์กรณีของ พระนเรศวร,พระสุพรรณกัลยา ส่วนของ ดร.ทินหม่องจี จะใช้เล่าเรื่อง ช่วงยุคพระเจ้าบายิดอร์ ซึ่ง ดร.ทินหม่องจี ก็ขึ้นชื่อเรื่องชาตินิยมคะ คล้าย ๆ กับ หลวงวิจิตรฯ ของไทยนั่นเอง แก้ไขเมื่อ 10 ต.ค. 52 07:37:44 จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 52 07:35:46

ความคิดเห็นที่ 82 ส่วนเจดีย์ ถ้าเป็นภาษาพม่าแท้ ๆ จะออกเสียงว่า พะยา , มอญ ออกเสียงว่า ไจ้ , ส่วนของไทยโบราณออกเสียงว่า ธาตุ คะ ถ้าลองเปรียบเทียบฉัตรที่ยอดพระเจดีย์ของภาพที่ ๗๖-๗๗-๗๘ จะเห็นความแตกต่างคะ รูปที่ ๗๖ นั่นคือยอดฉัตรแบบมอญแท้ ๆ  ส่วนรูปที่ ๗๗-๗๘ นั่นคือยอดฉัตรที่ได้อิทธิพลมาจากคนชาน (สยาม) คะ ปัจจุบันในมณฑลด้านใต้ของพม่า อย่างมณฑลอิระวดี ก็ยังมีหมู่บ้านของคนเชื้อสายชาน(สยาม),ลาว ฯลฯ ที่โดนกวาดต้อนมาอยู่หลายหมู่บ้าน แต่ส่วนใหญ่จะโดนกลืนเป็นพม่าไปหมดแล้ว แต่บางหมู่บ้านก็ยังพูดภาษาไทยได้อยู่ แต่จะเป็นภาษาไทยยุคอยุธยาตอนปลาย-รัตนโกสินทร์ตอนต้น และก็แค่พูดได้เท่านั้น อ่านและเขียนไม่ได้แล้ว  บางหมู่บ้านที่การคมนาคมสะดวก ก็กลายเป็นพม่ากันไปทั้งหมู่บ้านแล้ว เช่น ชานหยัวจี(หมู่บ้านใหญ่ของชาวสยาม) ซึ่งปัจจุบันกลายเป็นพม่ากันไปหมดแล้ว คนเชื้อสายลาว ก็จะเรียกคนพม่าแท้ ๆ ว่า ม่าน คะ เหมือนกับที่คนลานนาเรียกพม่าในยุคโบราณ แก้ไขเมื่อ 10 ต.ค. 52 07:55:33 แก้ไขเมื่อ 10 ต.ค. 52 07:53:26 แก้ไขเมื่อ 10 ต.ค. 52 07:52:42 จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 52 07:43:55

ความคิดเห็นที่ 83 """"  คนเชื้อสายลาว ก็จะเรียกคนพม่าแท้ ๆ ว่า ม่าน คะ เหมือนกับที่คนลานนาเรียกพม่าในยุคโบราณ  """ ยังงี้จะเข้ากับสมัยสามก๊กที่เรียกกลุ่มเบ้งเฮ็กว่า หมั่น รึเปล่า แล้วเรียกผู้นำว่า หมั่นอ๋อง หรือจริงๆแล้ว เบ้งเฮ็กคือชาวพม่านั่นเอง? จากคุณ : davebartus เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 52 16:09:12

ความคิดเห็นที่ 84 ได้อ่านเรื่องราวจากทั้งคุณ Aliz และอาจารย์ Navarat แล้วอยากจะเขกกะโหลกตัวเองที่หลงเชื่อมาตั้งนานว่าพม่าเป็นข้าศึก ผมคิดว่า แท้ที่จริงเราน่าจะเรียกเขาว่าญาติอีกคนหนึ่งได้ด้วยซ้ำ (นอกเหนือจากที่เราคิดว่าลาวเป็น) ตอนนี้รู้สึกสงสารชาวพม่ามาก ๆ ครับ คือดูประวัติศาสตร์ของเขา แล้วรู้สึกเลยว่า เราโชคดีกว่าเขามาก และก็ได้เห็นตอนที่มีพายุนากิสเข้ามา พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวก็ทรงพระราชทานความช่วยเหลืออย่างรวดเร็ว ผมสงสัยว่า แท้ที่จริง พระราชวงศ์อาจจะมีความสัมพันธ์กันอยู่ เคยได้ยินว่า รัชกาลที่ 4 ท่านรับสั่งว่าท่านมีเชื้อมอญและจีน ไม่รู้ว่าจริงแท้อย่างไรครับ แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 52 16:06:50 จากคุณ : bangkokguy เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 52 18:57:13

ความคิดเห็นที่ 85 ขอบคุณครับสำหรับความรู้ หลายสิ่งหลายอย่างทำให้เราได้รู้ว่า พระมหากษัิตริย์ ของเราในอดีต ล้วนแล้วแต่ปรีชาสามารถ ทั้งนั้นในการที่จะรักษาบ้านเมือง ให้รอดพ้นจากการเป็นเมือง่ขึ้นของ ต่างชาติ ผมว่าถ้าเราโดน อังกฤษ หรือ ฝรั่งเศส ยึด คงไม่แคล้วเป็นเหมือน พม่า ลาว กัมพูชา เวียดนาม แน่นอน   ทุกคนนะ จากคุณ : muk_22 เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 52 19:19:35

ความคิดเห็นที่ 86 ใช่ค่ะ คุณ Bangkokguy ราชวงศ์อยุธยากับอังวะ มีความสัมพันธ์กันอย่างแน่นอน 100 เปอร์เซนต์ค่ะ เห็นได้จาก พระเจ้าทองหรือที่พม่าเรียกพระเจ้าไหล่ ลูกครึ่งไทย-พม่า ซึ่งเคยดำรงตำแหน่งเป็นถึงพระมหาอุปราช แห่งราชวงศ์อังวะ ในสมัยของพระเจ้าพุกาม พระบิดาของพระเจ้าทอง คือพระเจ้าสยาวดี  ส่วนพระมารดาคือหม่อมอิ่มบุญ นัดดาแท้ๆของพระเจ้าเอกทัศ ซึ่งเป็นหนึ่งในราชานุวงศ์ที่ถูกกวาดต้อนไปอยู่อังวะ เมื่อคราวกรุงแตกครั้งที่ 2 พระเจ้าสยาวดี พระบิดาของพระเจ้าทองนั้น คือ พระอนุชาของพระเจ้าบาจีดอว์ ที่ดิฉันพูดถึงข้างต้นในสมัยสงครามพม่า-อังกฤษครั้งที่ 1 และทรงเป็นพระบิดาของพระเจ้าพุกาม พระเจ้ามินดุง พระเจ้ากะนอง และพระเจ้าทอง เรียงตามลำดับ เมื่อสิ้นรัชกาลพระเจ้าสยาวดี กษัตริย์ที่ปกครองสืบต่อมาก็คือพระเจ้าพุกาม ซึ่งพระเจ้าพุกาม ก็ได้ตั้งพระเจ้ามินดุง พระอนุชาองค์ถัดจากท่านเป็นพระมหาอุปราช แต่ระหว่างที่กำลังรบกับอังกฤษครั้งที่ 2 พระเจ้ามินดุงกับพระเจ้ากะนองได้หนีออกจากวัง ไปตั้งค่ายอยู่ที่เมืองชะเวโบ ก่อนจะประกาศศึกกับพระเจ้าพุกาม พระเจ้าพุกามจึงโปรดให้พระเจ้าทองหรือพระเจ้าไหล่ (ลูกครึ่งพม่า-ไทย) ซึ่งเป็นพระอนุชาองค์เล็ก ขึ้นดำรงตำแหน่งเป็นพระมหาอุปราชแทน คอยควบคุมดูแลบ้านเมืองให้สงบสุข และร่มเย็นปลอดภัย แต่พระเจ้าทองต้องกระสุน สวรรคตในสนามรบ ระหว่างศึกที่พระเจ้ามินดุงก่อกบฏพระเจ้าพุกาม ภายหลัง พระเจ้าพุกามยอมสละบัลลังก์ให้แก่พระเจ้ามินดุง เมื่อปี พ.ศ. 2395 จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 52 20:22:22

ความคิดเห็นที่ 87 พระเจ้าทองหรือพระเจ้าไหล่ ทรงมีพระชายาสองพระองค์คือพระนางไหล่ขิ่นเลกับพระนางหงสาวดีขิ่นพู ทรงมีพระโอรสหนึ่งองค์กับพระนางหงสาวดีขิ่นพู ก่อนที่พระองค์จะสวรรคต คือ เจ้าชายถิปตินลัต หรือ Prince John William Lat และมีพระธิดาอีกหกพระองค์ซึ่งเกิดกับพระนางไหล่ขิ่นเล เมื่อพระนางหงสาวดีขิ่นพูได้ทราบว่าพระเจ้าไหล่ทรงสิ้นพระชนม์ในสนามรบ จึงกังวลใจเกี่ยวกับความปลอดภัยของเจ้าชายถิปตินลัต ซึ่งเป็นรัชทายาทเพียงพระองค์เดียวของพระเจ้าไหล่ พระมหาอุปราชในรัชกาลพระเจ้าพุกาม กลัวว่าพระเจ้ามินดุงและพระเจ้ากะนอง จะสังหารเจ้าชายน้อยเสีย จึงปลอมเป็นชาวบ้านและอุ้มโอรส หนีออกจากพระราชวัง พร้อมกับชาวบ้านที่หนีตายในสงคราม เพื่อจะไปตั้งเมืองใหม่อยู่ที่หงสาวดี ซึ่งเป็นบ้านเกิดของพระนาง และอยู่ไกลจากอำนาจการควบคุมของพระราชวังกรุงอมรปุระอังวะ เพราะในเวลานั้น กรุงหงสาวดีอยู่ภายใต้การปกครองของรัฐบาลอังกฤษ (ในสมัยพระเจ้าพุกาม British Burma หรือเขตปกครองส่วนใต้ของพม่า (Lower Burma) อยู่ภายใต้การปกครองของรัฐบาลอังกฤษ โดยมีชายแดนระหว่างพม่ากับอังกฤษที่บริเวณเมืองแปร-ตองอู) จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 52 20:33:53

ความคิดเห็นที่ 88 ถ้าไม่ได้พระปรีชาสามารถของรัชกาลที่ ๕  ป่านนี้คงต้องไปไหว้พระแก้วมรกตที่อังกฤษหรือฝรั่งเศสซะมั้งเนี่ย  สันดานฝรั่งชอบอ้างเหตุผลต่างๆเพื่อปล้นสมบัติชาติอื่นด้วยความชอบธรรม  แม้นแต่เดี๋ยวนี้มันยังปล้นอยู่เลยแต่มาในรูปของเศรษฐกิจ และการค้า จากคุณ : Noopy&Wood เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 52 20:44:17

ความคิดเห็นที่ 89 ต่อมาปี พ.ศ. 2403 พระเจ้ามินดุงได้ทรงย้ายราชธานีไปอยู่ที่ใกล้กับภูเขามัณฑเลย์ พระองค์ทรงมีรับสั่งให้พระเจ้ากะนองซึ่งเป็นพระมหาอุปราช รับเจ้าชายถิปตินลัตเป็นลูกบุญธรรม พระโอรสของพระเจ้าทองจึงได้ทรงกลับมาประทับในวังอีกครั้ง และได้รับพระราชทานชื่อใหม่ว่าถิปตินลัต (คำว่าถิปติน มีความหมายเดียวกันกับเจ้าฟ้า เดิมก่อนได้รับพระราชทานนาม เรียกขานกันเพียงว่า เจ้าชายมองลัต) หลังจากนั้น ได้ทรงร่วมเรียนหนังสือพร้อมกับเหล่าพระโอรส ของพระเจ้ามินดุง (ลุง) อยู่ในพระราชวัง แต่ทรงเกษมสำราญได้ไม่นาน ชะตาพระองค์ก็กลับพลิกผันอีกครั้ง เพราะในปี พ.ศ. 2410 ได้มีการก่อกบฏในพระราชวัง พระเจ้ากะนองซึ่งทรงเป็นพ่อบุญธรรมของเจ้าชายถิปตินลัตสวรรคต พระโอรสหลายพระองค์ของพระเจ้ากะนองได้หนีออกจากพระราชวัง เพื่อสักวันหนึ่ง จะเสด็จกลับมาต่อสู้กับพระเจ้ามินดุง ผู้เป็นลุง เหตุที่ต้องกลับมาต่อสู้ ก็เพราะในเวลานั้น บรรดาพระโอรสของพระเจ้ากะนองต่างพากันเชื่อว่า การที่เจ้าชายเมียนกุนกับเจ้าชายเมียนกุนไต โอรสพระเจ้ามินดุงก่อกบฎ และสังหารพระเจ้ากะนองผู้เป็นอานั้น    เป็นการวางแผนของพระเจ้ามินดุง ลุงของพวกเขาเอง ดังนั้น พระโอรสองค์โตของพระเจ้ากะนอง จึงหนีขึ้นไปที่กรุงชะเวโบ และประกาศศึกกับพระเจ้ามินดุงผู้เป็นลุง จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 52 20:44:36

ความคิดเห็นที่ 90 เจ้าถิปตินลัตก็เช่นเดียวกัน ทรงหนีไปตั้งหลักอยู่ที่รัฐไทยใหญ่ (ปัจจุบันคือรัฐฉาน) และรวบรวมกำลังเพื่อจะต่อสู้พระเจ้ามินดุง เพราะเข้าใจว่าพระเจ้ามินดุงฆ่าพ่อบุญธรรมของตัวเอง  พระเจ้ามินดุงทรงมีรับสั่งให้เจ้าหน้าที่ไปนำเจ้าถิปตินลัตกลับวัง แต่พระองค์ก็ไม่ยอมกลับ และพยายามอย่างสุดกำลังที่จะรวบรวมพลังทหารให้เข้มแข็ง และเข้ามาตั้งค่ายซ่อนอยู่ในป่าหงสาวดี โดยชาวไทยใหญ่ กะเหรี่ยง มอญ และพม่าที่อาศัยอยู่ในเขตนั้น ก็อาสามาเป็นทหารมากทีเดียว เมื่อรัฐบาลอังกฤษทราบข่าว จึงส่งเจ้าหน้าลงไปเฝ้าดูความเคลื่อนไหวของพระองค์ จึงได้รู้ว่าชาวบ้านส่วนใหญ่ในรัฐตองอูเป็นสมาชิกลับๆของพระองค์ทั้งนั้น หากปล่อยให้เป็นเช่นนี้ พระองค์อาจจะเป็นภัยต่อรัฐบาลอังกฤษในอนาคตได้ รัฐบาลอังกฤษจึงออกอุบายให้เจ้าฟ้าจำปา นามว่าขุนนาย ซึ่งเป็นคนของตัวเองปลอมตัวและนำคนจำนวนหนึ่งขอเข้าไปรวมอยู่กับกลุ่มของเจ้าถิปตินลัต เจ้าถิปตินลัตทรงหลงเชื่อและรับเป็นสมาชิกไว้ คืนหนึ่ง พระองค์ทรงเข้าร่วมประชุม และเสวยอาหารที่บ้านของเจ้าฟ้าขุนนาย จู่ๆทหารอังกฤษพร้อมอาวุธครบมือก็บุกเข้าจับกุม พระองค์จึงทรงทราบว่า ที่แท้ เจ้าฟ้าขุนนายเป็นสายลับของรัฐบาลอังกฤษ รัฐบาลอังกฤษได้ถ่ายรูปของพระองค์ และส่งกลับไปให้พระเจ้ามินดุงทอดพระเนตรว่าเจ้าชายพระองค์นี้เป็นพระนัดดาของพระองค์จริงหรือไม่ พระเจ้ามินดุงมีพระราชสาสน์ตอบกลับมาว่าจริง และให้ส่งกลับวัง จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 52 20:50:14

ความคิดเห็นที่ 91 จากนั้น พันตรีลอยด์ (Major Loyd) จึงขอเข้าพบเจ้าถิปตินลัต และยื่นข้อเสนอว่า หากเจ้าชายต้องการจะรบกับพระเจ้ามินดุงจริง รัฐบาลอังกฤษยินดีสนับสนุนอาวุธ และเงินทุน แต่มีเงื่อนไขว่าเจ้าชายจะต้องยอมร่วมมือกับรัฐบาลอังกฤษ (ผู้ดีเริ่มเจ้าเล่ห์อีกแล้ว) แต่พระองค์ปฏิเสธ โดยทรงตรัสว่า “เราจะรบกับเสด็จลุง เพราะเสด็จลุงไม่ซื่อต่อพระบิดา (หมายถึงพระเจ้ากะนองซึ่งเป็นพ่อบุญธรรม) แต่จะให้ร่วมมือกับอังกฤษนั้นเป็นไปไม่ได้ อังกฤษเป็นศัตรูของพระบิดา ถือว่าเป็นศัตรูของเราเหมือนกัน ถ้าถามเราว่า จะรบกับใคร ระหว่างเสด็จลุงกับอังกฤษ คำตอบคือ เราจะรบกับอังกฤษ” ท่านตอบด้วยความมั่นใจ จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 52 20:54:25

ความคิดเห็นที่ 92 เมื่อได้ฟังดังนั้น เจ้าหน้าที่อังกฤษจึงคุมเจ้าถิปตินลัตไปกรุงย่างกุ้ง ให้ลงเรือและส่งไปเมืองกัลกัตต้าทันที ก่อนจะส่งต่อไปยังเมืองบอมเบย์ และสุดท้ายได้ส่งเจ้าถิปตินลัต ไปที่ท่าเรือเมืองเอเดน (Harbour Aden) ในฐานะนักโทษการเมือง (War Prisoner) ภายหลัง อังกฤษได้กักบริเวณเจ้าถิปตินลัตที่เมือง Kannur หรือ Cannanore ในภาษาโปรตุเกส ประเทศอินเดีย ระหว่างนั้น พระองค์ทรงหลงรักสาวน้อยคนหนึ่งชื่ออีเวลิน ซึ่งเป็นลูกสาวคนโตของมิสซิสก็อดฟรี แม่ม่ายชาวออสเตรีย ซึ่งอาศัยอยู่ตรงข้ามบ้านของท่าน อังกฤษอนุญาตให้พระองค์แต่งงานได้ แต่ต้องทรงเข้ารีตและไม่ให้สวมชุดพม่าในงานแต่งงาน วันที่ 31 เดือนมีนาคม ค.ศ. 1878 (พ.ศ. 2421) เจ้าชายถิปตินลัต พระโอรสของศรีสุธรรมราชา หรือพระเจ้าทอง หรือพระเจ้าไหล่ ซึ่งเป็นพระมหาอุปราชแห่งกรุงอังวะทรงเข้ารีต และมีพระนามใหม่ว่า John William lat (ชื่อนี้เป็นชื่อที่อีเวลิน ว่าที่ภรรยาเลือกให้) พระองค์ประทับที่เมืองเกนนาร์โนรีนานถึง 10 ปี มีโอรสธิดารวม 3 องค์  ต่อมา พระองค์ทรงประชวรด้วยโรคหอบ รัฐบาลจึงจัดให้พระองค์ย้ายไปประทับที่เมืองบังกาลอร์ พระองค์ทรงประทับที่บังกาลอร์อีก 18 ปี  มีโอรสธิดาเพิ่มอีก 5 องค์ ปรากฏว่าธิดารักองค์หนึ่งสิ้นไปตั้งแต่ยังเยาว์ จึงทรงตรอมพระทัย พระวรกายซูบผอม อ่อนแอมาก สุดท้าย รัฐบาลอังกฤษจึงส่งพระองค์ไปยังเมืองมัดรัส โดยพระองค์กับครอบครัวทรงประทับที่เม้าท์ เซนต์ โธมัส (Mount Saint Thomas) กระทั่งปี พ.ศ. 2464 (ค.ศ. 1921) รัฐบาลอังกฤษประกาศว่า จะปล่อย Prince John William Lat หรือเจ้าชายถิปตินลัตเป็นอิสระจากนักโทษการเมือง และอนุญาตให้กลับพม่าได้ แต่ในเวลานั้นพระองค์มีพระชนมพรรษา 67 ชันษาแล้ว โดยทรงเป็นนักโทษการเมืองนานถึง 48 ปี ถึงเวลานี้ อิสรภาพก็ไม่มีความหมายอะไรกับพระองค์อีกแล้ว แก้ไขเมื่อ 10 ต.ค. 52 21:33:21 แก้ไขเมื่อ 10 ต.ค. 52 21:08:15 แก้ไขเมื่อ 10 ต.ค. 52 21:06:01 จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 52 21:03:35

ความคิดเห็นที่ 93 ขอบคุณทุกท่านที่นำความรู้มาให้ค่ะ ^ ^ เรื่องของพม่านี่สนุกจริงๆค่ะ มีบางอย่างที่เราไม่เคยรู้ได้มารู้เพิ่มเติม ดีใจจริงๆ ^ ^ จากคุณ : Tatjang เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 52 22:47:48

ความคิดเห็นที่ 94 ผู้ที่สนใจประวัติศาสตร์เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ คงจะคุ้นตากับหนังสือเล่มนี้บ้างใช่มั้ยคะ ผู้เขียนหนังสือเล่มนี้ไม่ใช่ใครค่ะ คือหลานของ Prince John William Lat หรือเจ้าถิปตินลัต หรือพระนามเดิม เจ้าชายมองลัต Lord Of The Celestial Elephant by Halton, Elaine This is an account of the life of the author's grandfather, the last prince of Burma, Crown Prince Mowng Lat. Based on the prince's papers and his widow's recollections, this is the story of the prince's rebellion against the British in Burma, 67 years in exile and finally, return to his land of birth. A history of the Alompra Dynasty and description of historical events and life in the royal courts place the prince's story in context. จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 52 22:54:49

ความคิดเห็นที่ 95 ขอบพระคุณคุณ Aliz in Wonderland มากครับ จากคุณ : เจ้าคุณแม่ทัพ เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 52 01:54:12

ความคิดเห็นที่ 96 สนุกมากค่ะ ตามอ่านทุกภาคเลยค่ะ จากคุณ : MeaoNoi เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 52 02:34:35

ความคิดเห็นที่ 97 ขอบคุณทุกท่านที่ให้ความรู้ค่ะ สนุกจริงๆ หลากอารมณ์ ทั้งเศร้าสลด หดหู่ ตื่นเต้น และยินดีในคราวเดียว(ที่สยามไม่เสียเมือง) จากคุณ : ลูกเป็ดขี้เกียจ เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 52 04:35:13

ความคิดเห็นที่ 98 อ่านเรื่องของ Prince John William Lat หรือเจ้าชายมองลัตแล้ว รู้สึกสะเทือนใจในชะตากรรมของท่าน ร่วมไปกับความรู้สึกประทับใจ ในความกล้าหาญ และรักแผ่นดินเกิดของท่าน เมื่อท่านตอบอังกฤษว่า หากจะต้องรบกับพระเจ้ามินดุง ผู้เป็นลุง โดยได้รับความสนับสนุนจากอังกฤษแล้วไซร้ ขอเลือกที่จะรบกับอังกฤษดีกว่า นั่นแสดงให้เห็นว่า คนโบราณนั้นรักและหวงแหนแผ่นดินเกิด ที่ท่านเติบโตขึ้นมา โดยไม่ได้คิดแบ่งแยกว่าท่านเป็นใคร มีบรรพบุรุษมาจากไหน หรือคิดแบ่งแยกชนชาติ ชาติใครชาติมัน ชาตินี้เป็นศัตรูกับเรา อย่างที่คนสมัยนี้คิด คนรุ่นใหม่มักจะเข้าใจว่า คนสยามที่ถูกพม่ากวาดต้อนไปเป็นเชลยนั้น ตกเป็นนักโทษ ถูกทรมาน จับขังอยู่ในคุกตลอดชีวิต แท้จริงแล้ว เมื่อไปถึงพม่า ก็จะถูกจัดระเบียบให้อยู่ในหมู่บ้าน (ปัจจุบันยังคงมีร่องรอยหมู่บ้านโยเดีย) ใครมีฝีมือด้านใด ก็จะให้ทำงานรับใช้ราชสำนักในงานด้านที่ตนถนัด ไม่ว่าจะเป็นงานช่าง หัตถกรรม นาฏศิลป์ ดนตรี เครื่องคาวหวาน ฯลฯ แม้ปัจจุบันก็ยังคงพบอิทธิพลของศิลปะอยุธยาในงานศิลป์พม่า อาทิ โยทยาอะกะ (นาฎศิลป์อยุธยา)  โยทยาตีชิง (เพลงอยุธยา)  โยทยารามะ (ชาดกพระรามอยุธยา) อิเหนาชาด (ชาดกพระอิเหนา) โยทยาปัน (ลายกนกอยุธยา) เหล่านี้ล้วนเป็นพึ้นฐานศิลปะ ที่นักศึกษาพม่าปัจจุบันจะต้องเรียน จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 52 12:57:02

ความคิดเห็นที่ 99 บางท่านก็มีโอกาสเป็นใหญ่เป็นโต อย่างเช่นพระเจ้าทองหรือพระเจ้าไหล่ ที่เคยดำรงตำแหน่งถึงพระมหาอุปราช ในรัชสมัยพระเจ้าพุกาม ราชวงศ์โกนบ่อง เมื่อมีภัยของการล่าอาณานิคมมาถึง พวกท่านก็พร้อมที่จะปกป้องแผ่นดินที่ท่านอาศัยอยู่ได้เสมอกับเจ้าของแผ่นดินแท้ๆ เพราะพวกท่านก็ถือว่าแผ่นดินนั้น คือแผ่นดินที่ท่านได้อาศัยอยู่ เป็นแผ่นดินเกิดเหมือนกัน คนโบราณเขาอยู่ด้วยกัน รักและนับถือกัน โดยมิได้มีเส้นแบ่งแยกชนชาติ เพราะดังที่กล่าวไปแล้วว่า คนโบราณไม่ได้รบกันเพราะเกลียดกัน หากเป็นเรื่องของการขยายอำนาจกษัตริย์ จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 52 12:59:17

ความคิดเห็นที่ 100 คนสมัยใหม่กลับมองว่า ชาตินั้นชาตินี้เป็นศัตรูกับเรา ตอกย้ำอยู่กับประวัติศาสตร์ชาตินิยมเก่าๆ ทั้งๆที่เรื่องราวก็ผ่านมาเป็นร้อยๆปีแล้ว แต่อคติในใจไม่เคยลบเลือนไป เคยฟังเสวนางานหนึ่ง อาจารย์วิทยากรเล่าว่า เคยให้นักศึกษาส่งการบ้านว่า คุณชอบประเทศใดในเอเชีย เพราะอะไร และไม่ชอบประเทศใด เพราะอะไร อาจารย์บอกว่า ประเทศที่นักศึกษาบอกว่าชอบ ก็ต่างกันไป แต่พอถึงคำถามที่ว่าประเทศใดไม่ชอบ ร้อยละ 90 บอกว่าไม่ชอบพม่า  เพราะอะไร เพราะแค้นมัน (แค้นมา 400 กว่าปีแล้ว ยังไม่หาย) มันตีเรา มันเผาเรา  มันจับเราไปเป็นเชลย มันขโมยทองเรา (จริงหรือเปล่าไม่รู้ แต่เรียนมา ได้ยินมาแบบนั้น) บ้างก็ไปให้แม่ชีตรวจทางใน บอกว่าที่ชาตินี้ไม่ค่อยมีคนชอบ ไม่ค่อยมีคนรัก เจ้านายไม่ปลื้ม เป็นเพราะอะไร แม่ชีบอกว่า เพราะชาติที่แล้วเป็นทหารพม่า (พยาบาทข้ามภพ) ชาตินี้เลยมีแต่คนเกลียดชัง (เป็นอย่างนั้นไป) อยากให้ทุกท่านมองด้วยใจเป็นธรรมว่า ประวัติศาสตร์คืออะไร ทำไปเพื่ออะไร และคนโบราณเขาเกลียดชังกันจริงๆหรือ หรือรบไปเพื่อแสดงแสนยานุภาพเท่านั้น หากเขาไม่ได้เกลียดชังกัน แล้วทำไมเราซึ่งเป็นคนรุ่นใหม่ จะต้องเกลียดชังกัน ให้อดีตผ่านไป นำชัยชนะเป็นเครื่องเตือนใจมิให้ฮึกเหิม ส่วนการพ่ายแพ้หรือสูญเสีย ก็เป็นบทเรียนเตือนใจมิให้ผิดพลาดซ้ำ จะไม่ดีกว่าหรือ เพราะโยเดียกับราชวงศ์พม่า ไม่ใช่อื่นไกล แต่คือสายสัมพันธ์สองแผ่นดิน จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 52 13:08:33

ความคิดเห็นที่ 101 ขอเห็นแย้งหน่อยนะคับ ยังไงก็เห็นอยู่ ว่า พม่า กับ สยาม (ไม่เรียกว่าโยเดีย เพราะเป็นภาษาพม่า) ไม่ใช่สายสัมพันธ์สองแผ่นดิน อยุธยา เป็นตัวอย่างที่ดี ที่ถูกทำลาย สงครามเก้าทัพ ที่พม่า (สายสัมพันธ์สองแผ่นดิน นะคับ ตามคุณว่า) ส่ง ทหารมารังแกสยาม ในสมัยกรุงธนบุรี (ตามประวัติ) อะแซหวุ่นกี้ขอดูตัวแม่ทัพฝ่าย กรุงธนบุรี ถ้าเหตุการ์ณนี้มีจริง มันก็คลายๆกับการที่พม่า พยายามจะใช้ ยุทธวิธี ในการทูต ซึ่ง เป็นหนึ่งในวิธีการ ศึก อย่างหนึ่ง เมือง ผู้ดี ที่เจ้าของกระทู้ พยายามเขียน แบบ ไม่เป็นกลาง (เป็นความเห็น ขอโทษเจ้าของกระทู้ด้วย) ก็ใช้ยุทธวิธี ต่างๆ ไม่ว่าจะใช้ วิธีการทูต การใช้ กำลังพล อาวุธ ต่างๆ ในการเอาชนะ   ซึ่ง การรบนั้น ก็เกิดมาจาก ความไม่พอใจในผลประโยชน์ทั้งนั้น พม่า รบ สยาม ก็เพราะผลประโยชน์ ไม่ว่าจะ เมาะตะมะ เมืองท่า ออกทะเล ต่างๆ เรื่อง คติ พระมหาธรรมราชา หรือ พระมหาจักรพรรดิ ล้วนแล้วเป็น ข้ออ้าง เพื่อความชอบธรรม (ของพราหมณ์) ในการล่วงล้ำอธิปไตยคนอื่น ดังนั้น ไม่ว่า อเมริกา บุก อิรัก หรือ อังกฤษ บุก พม่า หรือ พม่า รบ ไทย ก็มีเพียงเหตุผล เดียวคือ ผลประโยชน์ และการที่เจ้านายระดับสูง ของพม่า แต่งงานกับ เจ้าหญิงอยุธยา ก็เพื่ออ้างสิทธิ ในการส่งเจ้านาย ชั้นลูกหลวง หรือ หลานหลวง ซึ่งเกิดจาก เจ้าหญิงอยุธยา มาปกครองอยุธยา หรือ พื้นที่ใกล้เคียง ในการปกครอง ถ้า พม่า สามารถ ตีสยามได้สำเร็จ ความคิดเห็น ไม่ได้เห็นแย้ง แต่ อยากให้เห็น ว่าเรื่อง อังกฤษ บุก พม่า มีเหตุ คือ ผลประโยชน์ ที่ไม่ลงลอยกัน ระหว่าง อังกฤษ กับ พม่า ซึ่ง เหตุผล นี้ ก็ เป็นเหตุของ สงคราม ทั่วโลก เป็นเรื่องธรรมดาของ ผู้ อยากได้ ผลประโยขน์ และ ผู้เสียประโยชน์ เขียนให้เป็น กลาง จะดีที่สุด จากคุณ : ศิวโมกษ (ศิวโมกษ) เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 52 13:52:40

ความคิดเห็นที่ 102 ขอขอบคุณ คุณ Aliz รวมถึงคุณ ศิวโมกษ ด้วยครับ ไม่ว่าจะด้วยเหตุใด ผลประโยชน์ หรือด้านพระราชอำนาจ เราก็ไม่ควรจะชิงชังเขามากจนเกินไป แม้ว่า พม่าจะเคยย่ำยีเราในอดีต แต่เขาก็ได้รับผลจากการรุกรานโดยชาติยุโรปเช่นกัน และทั้งนี้ การจัดการของชาติยุโรปที่พม่า ก็ทำให้พม่าแตกเป็นเสี่ยงมีปัญหาจนถึงทุกวันนี้ ถ้ามองย้อนที่เรา ผมถือว่าเรายังมีโชคดีกว่าเขาอยู่บ้าง ผมคิดว่าเราร้องเรียนรู้ที่จะจัดการอดีตเพื่อปัจจุบันและอนาคตครับ จากคุณ : bangkokguy เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 52 16:20:30

ความคิดเห็นที่ 103 ถ้าจะมองกรณีศึกษาเรื่อง พระสุวรรณ(เจ้าหญิงทอง หรือ เจ้าหญิงพิษณุโลก) และ พระนเรศวรมหาราช ในการเขียนของ อูกะลา ที่นักวิชาการด้านประวัติศาสตร์พม่ามักจะให้ความเชื่อถือว่าเป็นเรื่องจริง(และในขณะเดียวกันพงศาวดารสยามก็มักจะแต่งเกินจริงในทัศนคติของพม่า) ถ้ามองผิวเผิน ดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่ดี พระนเรศวรฯ ทรงไปช่วย พระเจ้านันทบุเรงชิงบังลังก์คืน เพราะยังสำนึกว่าทรงเป็นพระเชษฐาอยู่เหมือนเดิม(เป็นพระราชโอรสและพระราชโอรสบุญธรรมใน พระเจ้าบุเรงนอง ) เมื่อพระเชษฐา(พระเจ้านันทบุเรง)มีภัย ก็ทรงไปช่วยเหลือ ทำให้ภาพลักษณ์ของพระนเรศวรฯ เป็นผู้ที่มีจิตใจเมตตาดูสูงส่ง แต่ในขณะเดียวกัน ถ้ามองกลับไปก็รู้สึกให้แปลกใจนัก ว่าทำไมพระนเรศวรฯ ถึงทรงรู้สึกองค์ในความสัมพันธ์ฉันพี่-น้อง กับพระเจ้านันทบุเรงช้านัก (สังหารหลานชายแท้ , ตีเมืองของพระราชบิดาบุญธรรม ฯลฯ) รู้สึกเหมือนกับว่า พม่ามีบุญคุณมหาศาลทดแทนได้ไม่หมดสิ้นเสียที  ถ้ามองในมุมนี้ "เหมือนกับว่าสยามเป็นเบี้ยล่างของพม่า" มาตลอด ในความคิดดิฉัน ส่วนตัวระหว่างชาวบ้านด้วยกันไม่เท่าไร แต่ผู้ปกครองของพม่า(SLOC)ก็ยังคงแนวคิดเหมือนกับผู้ปกครองในอดีตยุคที่ยังทำสงครามขับเคี่ยวกับอยุธยามาเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 52 19:44:10

ความคิดเห็นที่ 104 คำถามครับ 1 ในคห.43   สนธิสัญญายันดาโบข้อที่บอกว่า  [4.รัฐบาลกรุงอังวะจะต้องยอมรับว่ากรุงสยามเป็นมหามิตรของรัฐบาลอังกฤษ]    ข้อนี้มีความหมายอะไร   และเพื่ออะไรน่ะครับ   ไม่เข้าใจว่าทำไมอังกฤษต้องให้พม่ายอมรับ 2 ในคห.61   ที่บอกว่า[จนรุ่งเช้า จึงได้นำองค์พระเจ้าจันท์ไปถวายพระเจ้าอยู่หัว  พระเจ้าอยู่หัวได้ทรงมีรับสั่งให้ปลดโซ่พระเจ้าจันท์ออก และออกตามหาองค์พระเจ้าเอกทัศมาถวายให้ได้]     เสียกรุง2310กษัตริย์พม่าไม่ได้มาอยุธยาด้วยนี่ครับ    มีแค่แม่ทัพมานี่นา 3 ในคห.92  เจ้าชายถิปตินลัตอายุ67ปีในปี2464-1921  ก้เท่ากับเกิดปี 2397   หมายความว่าตอนที่เจ้าชายไปอยู่ที่ไทยใหญ่ปี2410ก็    อายุ13ปี   และเริ่มรวบรวมกำลังพลเมื่ออายุราวๆ14-15ปี    เป็นไปได้เหรอครับ  ที่อายุแค่นี้จะทำการใหญ่ขนาดนั้นได้ แก้ไขเมื่อ 12 ต.ค. 52 00:38:15 จากคุณ : zodiac28 เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 52 00:36:30

ความคิดเห็นที่ 105 เข้ามาแอบอ่าน รวมถึงกระทู้คุณ navarat c. ด้วย สนุกจริง ๆ แต่ตาลายมาก ๆ ค่ะ จากคุณ : papa mama love u เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 52 23:13:30

ความคิดเห็นที่ 106 ตอบคำถามคุณ Zodiac 28 นะคะ 1. ในคห.43   สนธิสัญญายันดาโบข้อที่บอกว่า  [4.รัฐบาลกรุงอังวะจะต้องยอมรับว่ากรุงสยามเป็นมหามิตรของรัฐบาลอังกฤษ]    ข้อนี้มีความหมายอะไร   และเพื่ออะไรน่ะครับ   ไม่เข้าใจว่าทำไมอังกฤษต้องให้พม่ายอมรับ --เรื่องนี้ มีบันทึกทั้งในพงศาวดารไทยและพม่านะคะ ขออิงตามฝั่งไทยก็แล้วกันค่ะ จะได้เห็นภาพเชื่อมโยงสองมุม พระราชพงศาวดารพม่า ฉบับพระนิพนธ์ กรมพระนาธิปประพันธพงศ์ หน้า 410 กล่าวไว้ว่า ตามพระราชพงศาวดารไทยและในหมายเหตของโคโลเนลเบอนี มีชัดว่า อังกฤษได้ชวนไทยทำศึกแก่พม่าด้วย การศึกครั้งนี้เกิดขึ้นระหว่างจวนสิ้นรัชการพระบาทสมเด็จพระเลิศหล้านภาลัย และต่อมาในแผ่นดินพระที่นั่งพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว ในรัชกาลพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้าฯ อังกฤษยังทำการไม่ได้ถึงไหนนอกได้เมืองร่างกุ้งที่จะยังไม่วางพระราชหฤทัย ครั้นมาในต้นแผ่นดินพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว อังกฤษตีขึ้นไปได้ถึงเมืองแปรหรือปรวน (ฝรั่งเรียกโปรม) ทรงพระราชดำริไหวในทางราชการรอบด้าน ทั้งจะรักษาทางพระราชไมตรีต่ออังกฤษและทั้งจะป้องกันพระราชอาณาจักร แม้มิได้ตั้งพระราชหฤทัยจะไปราวีประชาติถึงด้าวแดนเขา ก็ยังโปรดให้เจ้าพระยาคุมทัพไปช่วยทางพระเจดีย์สามองค์ การไปช่วยอังกฤษรบนั้นผลประโยชน์อะไรไทยก็จะมิใคร่ได้ ดีแต่ก่อให้เกิดสาเหตุให้ร้าวฉาน ทัพไทยจึงผัดรีรออยู่ ด้วยความประสงค์แท้นั้นก็เพื่อจะป้องกันพระราชอาณาเขตมิให้อังกฤษชะล่าล่วงเลยเข้ามาได้เท่านั้น เพราะฉะนั้น เมื่อภายหลัง เจ้าเมืองบั้งกะหล่าแต่งให้หันตรีบาระนีเข้ามาเป็นทูตนำเครื่องราชบรรณาการมาถวายแสดงความขอบพระเดชพระคุณพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวที่ได้โปรดแต่งกองทัพไปช่วยอังกฤษ อ่านถึงตรงนี้คงพอเห็นภาพแล้วนะคะ ว่าทำไมในสนธิสัญญา ให้พม่ายอมรับว่าไทยเป็นมหามิตรของอังกฤษ เพื่อกันไม่ให้พม่าย้อนกลับมาตีไทย โดยอ้างว่าเพราะไปช่วยอังกฤษรบนั้นเอง 2. ในคห.61   ที่บอกว่า[จนรุ่งเช้า จึงได้นำองค์พระเจ้าจันท์ไปถวายพระเจ้าอยู่หัว  พระเจ้าอยู่หัวได้ทรงมีรับสั่งให้ปลดโซ่พระเจ้าจันท์ออก และออกตามหาองค์พระเจ้าเอกทัศมาถวายให้ได้]     เสียกรุง2310กษัตริย์พม่าไม่ได้มาอยุธยาด้วยนี่ครับ    มีแค่แม่ทัพมานี่นา --ตามการบันทึกของทั้งไทยและพม่า กล่าวชัดเจนค่ะว่ามีกษัตริย์และวงศานุวงศ์ร่วมกับประชาราษฏร์ราว 100,000 ครอบครัวไปที่อังวะและภายหลัง ย้ายเมืองหลวงไปตั้งอยู่ที่อมรปุระ บรรดาคนไทยก็ตามไปด้วย จนกระทั่งเจ้าฟ้าอุทุมพรได้สวรรคตลงที่อมรปุระนี้เอง ทั้งนักประวัติศาสตร์ไทยและพม่า ต่างก็พากันตามหาสถูปที่เชื่อว่าเป็นที่บรรจุพระอัฐิของพระเจ้าอุทุมพรหรือเจ้าฟ้าดอกมะเดื่อค่ะ ลองหาข้อมูลตรงนี้เพิ่มเติมได้จากมหาราชวงษ์ ฉบับที่เรียบเรียงโดยอาจารย์พิเศษ เจียจันทร์พงษ์ รวมถึงพงศาวดารที่อ้างถึงในข้อ 1 หน้ 1135 หมายอักษร ฒ บัญชีรายนามพระราชวงศ์ และข้าราชการที่พม่าจับได้ไปจากกรุงศรีอยุธยา เมื่อกรุงเสีย พ.ศ. 2310 กล่าวชัดเจน ถึงพระอนุชาของพระเจ้าเอกาทัสะราชา จำนวน 11 องค์ โดยลำดับ 1 คือ สมเด็จพระอนุชาธิราชที่ได้เสวยราชสมบัติอันทรงผนวช (หมายถึงเจ้าฟ้าดอกมะเดื่อ) 3. ในคห.92  เจ้าชายถิปตินลัตอายุ67ปีในปี2464-1921  ก้เท่ากับเกิดปี 2397   หมายความว่าตอนที่เจ้าชายไปอยู่ที่ไทยใหญ่ปี2410ก็    อายุ13ปี   และเริ่มรวบรวมกำลังพลเมื่ออายุราวๆ14-15ปี    เป็นไปได้เหรอครับ  ที่อายุแค่นี้จะทำการใหญ่ขนาดนั้นได้ --ตรงนี้ต้องขอขอบคุณเป็นอย่างยิ่งที่ท้วงติงค่ะ ดีใจที่ตั้งใจอ่านอย่างละเอียดค่ะ และขออภัยเป็นอย่างยิ่งที่ดิฉันพิมพ์ตกหล่นและสลับกัน ไม่ได้ตรวจทานให้ดี (สงสัยจะง่วงค่ะ) ข้อความที่ถูกต้องต้องเป็นอย่างนี้ค่ะ กระทั่งปี พ.ศ. 2464 (ค.ศ. 1921) รัฐบาลอังกฤษประกาศว่า จะปล่อย Prince John William Lat หรือเจ้าชายถิปตินลัตเป็นอิสระจากนักโทษการเมือง และอนุญาตให้กลับพม่าได้ แต่ในเวลานั้นพระองค์มีพระชนมพรรษา 67 ชันษาแล้ว  ถึงเวลานี้ อิสรภาพก็ไม่มีความหมายอะไรกับพระองค์อีกแล้ว ทรงกลับไปอยู่พม่าต่ออีกราว 17 ปีจนถึงพระชนมพรรษาได้ 84 ชันษา ก็สิ้นพระชนม์อย่างสงบเมื่อปีพ.ศ. 2479 (ค.ศ.1936) เมื่อเกิดความวุ่นวายในวังและหนีออกมา ท่านใช้เวลาซ่องสุมกำลังอยู่หลายปีพอควรค่ะ ก่อนจะถูกอังกฤษจับมาอยู่ที่อินเดีย จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 52 23:22:03

ความคิดเห็นที่ 107 ขอบพระคุณทุกๆความเห็นนะคะที่กรุณาเข้ามาอ่าน แวะมาให้กำลังใจ มีข้อเสนอแนะ เพิ่มเติมความรู้ให้ดิฉัน และร่วมแสดงความเห็น จะเห็นด้วย หรือเห็นต่าง ดิฉันก็ชื่นชมและน้อมรับทุกๆความเห็นค่ะ เพราะประวัติศาสตร์เป็นเรื่องที่ต้องถกกัน ยิ่งถกยิ่งแย้ง ความรู้ก็ยิ่งต่อยอดเบ่งบาน เป็นประโยชน์เสียอีกค่ะ พรุ่งนี้ดิฉันมีภารกิจต้องไปต่างประเทศประมาณ 2 อาทิตย์ ต้องขออนุญาตพักกระทู้นี้ไว้ก่อน ถ้ากลับมาแล้ว คงจะมีโอกาสได้เข้ามาพูดคุยกันอีกครั้งนะคะ กลับมาแล้วจะลองค้นกรุสมบัติดูค่ะ หากมีเรื่องใดๆน่าสนใจที่พอจะเป็นประโยชน์กับทุกๆคน ดิฉันก็ขออนุญาตมานำเสนออีกนะคะ ขอบคุณที่ต้อนรับดิฉันอย่างอบอุ่นในกระทู้นี้ สวัสดีค่ะ จากคุณ : Aliz in Wonderland เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 52 23:49:40

ความคิดเห็นที่ 108 ขอบคุณที่ช่วยตอบครับ    มีข้อ2ที่ดูเหมือนคุณจะไม่เข้าใจที่ผมถาม      คือ  ที่ว่า [จนรุ่งเช้า จึงได้นำองค์พระเจ้าจันท์ไปถวายพระเจ้าอยู่หัว] [และออกตามหาองค์พระเจ้าเอกทัศมาถวายให้ได้]    นั่นก็คือยังอยู่ในอยุธยาไงครับ      แต่สงครามคราวนั้นกษัตริย์พม่าไม่ได้มากับกองทัพนี่ครับ   อยู่ที่พม่า     แล้วพระเจ้าอยู่หัวที่ทหารพม่านำองค์พระเจ้าจันท์ไปถวายนี่คือใครน่ะครับ เห็นคุณบอกจะไม่อยู่    เอาเป็นว่าถามไว้ก่อนละกันครับ จากคุณ : zodiac28 เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 52 01:12:37

ความคิดเห็นที่ 109 2. ในคห.61   ที่บอกว่า[จนรุ่งเช้า จึงได้นำองค์พระเจ้าจันท์ไปถวายพระเจ้าอยู่หัว  พระเจ้าอยู่หัวได้ทรงมีรับสั่งให้ปลดโซ่พระเจ้าจันท์ออก และออกตามหาองค์พระเจ้าเอกทัศมาถวายให้ได้]     เสียกรุง2310กษัตริย์พม่าไม่ได้มาอยุธยาด้วยนี่ครับ    มีแค่แม่ทัพมานี่นา --ตามการบันทึกของทั้งไทยและพม่า กล่าวชัดเจนค่ะว่ามีกษัตริย์และวงศานุวงศ์ร่วมกับประชาราษฏร์ราว 100,000 ครอบครัวไปที่อังวะและภายหลัง ย้ายเมืองหลวงไปตั้งอยู่ที่อมรปุระ บรรดาคนไทยก็ตามไปด้วย จนกระทั่งเจ้าฟ้าอุทุมพรได้สวรรคตลงที่อมรปุระนี้เอง ทั้งนักประวัติศาสตร์ไทยและพม่า ต่างก็พากันตามหาสถูปที่เชื่อว่าเป็นที่บรรจุพระอัฐิของพระเจ้าอุทุมพรหรือเจ้าฟ้าดอกมะเดื่อค่ะ ลองหาข้อมูลตรงนี้เพิ่มเติมได้จากมหาราชวงษ์ ฉบับที่เรียบเรียงโดยอาจารย์พิเศษ เจียจันทร์พงษ์ รวมถึงพงศาวดารที่อ้างถึงในข้อ 1 หน้ 1135 หมายอักษร ฒ บัญชีรายนามพระราชวงศ์ และข้าราชการที่พม่าจับได้ไปจากกรุงศรีอยุธยา เมื่อกรุงเสีย พ.ศ. 2310 กล่าวชัดเจน ถึงพระอนุชาของพระเจ้าเอกาทัสะราชา จำนวน 11 องค์ โดยลำดับ 1 คือ สมเด็จพระอนุชาธิราชที่ได้เสวยราชสมบัติอันทรงผนวช (หมายถึงเจ้าฟ้าดอกมะเดื่อ) อันนี้  ไม่เคลียร์นะคะ  ตาม คห. ข้างบน และ 3. ในคห.92  เจ้าชายถิปตินลัตอายุ67ปีในปี2464-1921  ก้เท่ากับเกิดปี 2397   หมายความว่าตอนที่เจ้าชายไปอยู่ที่ไทยใหญ่ปี2410ก็    อายุ13ปี   และเริ่มรวบรวมกำลังพลเมื่ออายุราวๆ14-15ปี    เป็นไปได้เหรอครับ  ที่อายุแค่นี้จะทำการใหญ่ขนาดนั้นได้ --ตรงนี้ต้องขอขอบคุณเป็นอย่างยิ่งที่ท้วงติงค่ะ ดีใจที่ตั้งใจอ่านอย่างละเอียดค่ะ และขออภัยเป็นอย่างยิ่งที่ดิฉันพิมพ์ตกหล่นและสลับกัน ไม่ได้ตรวจทานให้ดี (สงสัยจะง่วงค่ะ) ข้อความที่ถูกต้องต้องเป็นอย่างนี้ค่ะ กระทั่งปี พ.ศ. 2464 (ค.ศ. 1921) รัฐบาลอังกฤษประกาศว่า จะปล่อย Prince John William Lat หรือเจ้าชายถิปตินลัตเป็นอิสระจากนักโทษการเมือง และอนุญาตให้กลับพม่าได้ แต่ในเวลานั้นพระองค์มีพระชนมพรรษา 67 ชันษาแล้ว  ถึงเวลานี้ อิสรภาพก็ไม่มีความหมายอะไรกับพระองค์อีกแล้ว ทรงกลับไปอยู่พม่าต่ออีกราว 17 ปีจนถึงพระชนมพรรษาได้ 84 ชันษา ก็สิ้นพระชนม์อย่างสงบเมื่อปีพ.ศ. 2479 (ค.ศ.1936) อันนี้ก็ไม่เคลียร์ ค่ะ   ข้อแรก .... เข้าใจว่า เสียกรุงครั้งที่ 2  ไม่มีกษัตริย์พม่า  แล้วกษัตริย์พม่ามาสั่งให้ปลดโซ่ตรวนได้อย่างไร ข้อ 3.....ไม่เคลียร์  เรื่องอายุ ที่เจ้าชายไปอยู่ไทยใหญ่ค่ะ  ไม่ใช่ตอนถูกปล่อยตัวเมื่ออายุ  67  ซึ่งตอบมาก็ไม่ได้เกี่ยวกับคำถาม  แต่เป้นการขยายความเพิ่มภายหลังปล่อยตัว อย่างไรก็ตาม ขอบคุณค่ะ  สำหรับข้อมูลดี ๆ  ที่นำมาให้อ่านและมีมุมมองที่แตกต่างจากประวัตศาสตร์ในเล่มอื่นๆ  ค่ะ จากคุณ : กระจ้อน เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 52 18:48:31

ความคิดเห็นที่ 110 มาตามเก็บความรู้ครับ จากคุณ : troll เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 52 18:13:59