 |
ความคิดเห็นที่ 24 |
He led the way into a sitting-room, and fastened the door lest we should be interrupted. He was a well-grown lad, and as he stood in the glare of the lamp, with the light beating upon his earnest face and upon his uniform of silver grey, which suited him to a marvel, I felt my heart warm towards him. Without going so far as to say that he carried himself as I had done at his age, there was at least similarity enough to make me feel in sympathy with him.
เขานำทางเข้าไปในห้องนั่งเล่นและลั่นกลอนประตูเสียกันไม่ให้ใครมาขัดจังหวะ เขาเป็นคนร่างสันทัด ยามที่เขายืนอยู่ท่ามกลางแสงตะเกียงวับแวมที่สาดส่องใบหน้าและเรือนร่างในเครื่องแบบสีเทาเงินที่ตัดเย็บอย่างเหมาะเจาะ ข้าพเจ้ารู้สึกว่าหัวใจของข้าพเจ้าเพิ่มความนิยมในตัวเขายิ่งขึ้น แม้ข้าพเจ้าจะไม่กล้าเอ่ยอ้างว่ามาดของเขาในยามนี้จะสง่างามดุจเดียวกับมาดของข้าพเจ้าเมื่อคราอายุเท่ากันกับเขา แต่อย่างน้อยก็คล้ายคลึงกันพอที่จะทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกเห็นใจเขาเป็นอันมาก
'I can explain it all in a few words,' said he. 'If I have not already satisfied your very natural curiosity, it is because the subject is so painful :-) to me that I can hardly bring myself to allude to it. I cannot, however, ask for your assistance without explaining to you exactly how the matter lies.
"ผมสามารถอธิบายได้ทั้งหมดโดยไม่ยืดยาวนัก" เขาพูด "หากผมไม่ได้บอกกล่าวให้คุณเข้าใจมาก่อนทั้งที่ก็รู้ว่าเป็นธรรมดาว่าคุณคงอยากรู้ ก็เป็นเพราะว่าเรื่องนี้เป็นสิ่งที่เจ็บปวดมากสำหรับผมจนแทบไม่อยากหยิบยกขึ้นมาเอื้อนเอ่ยถึงได้ อย่างไรก็ตาม ผมไม่อาจจะบากหน้าขอความช่วยเหลือคุณได้โดยที่ไม่บอกกล่าวเรื่องราวให้คุณทราบโดยชัดแจ้งเสียก่อน
'You must know, then, that my father was the well-known banker, Christophe Duroc, who was murdered by the people during the September massacres. As you are aware, the mob took possession of the prisons, chose three so-called judges to pass sentence upon the unhappy aristocrats, and then tore them to pieces when they were passed out into the street. My father had been a benefactor of the poor all his life. There were many to plead for him. He had the fever, too, and was carried in, half-dead, upon a blanket. Two of the judges were in favour of acquitting him; the third, a young Jacobin, whose huge body and brutal mind had made him a leader among these wretches, dragged him, with his own hands, from the litter, kicked him again and again with his heavy boots, and hurled him out of the door, where in an instant he was torn limb from limb under circumstances which are too horrible for me to describe. This, as you perceive, was murder, even under their own unlawful laws, for two of their own judges had pronounced in my father's favour.
"ขอให้คุณทราบไว้ก่อนว่าบิดาของผมคือนายธนาคารผู้มีชื่อเสียง คริสโตฟ ดูร็อค ผู้ซึ่งถูกฝูงชนสังหารในคราการสังหารหมู่เดือนกันยายน คุณคงจำได้ว่าฝูงชนได้เข้ายึดเรือนจำ อุปโลกน์คนสามคนขึ้นมาเป็นตุลาการตัดสินโทษของเหล่าผู้ดีที่กำลังตกทุกข์ได้ยากแล้วก็ฉีกคนเหล่านั้นเป็นชิ้นๆเมื่อถูกจับโยนออกไปสู่ท้องถนน บิดาของผมเป็นคนใจบุญและช่วยเหลือคนยากคนจนมาตลอดชีวิตของท่าน มีคนจำนวนมากพร้อมให้การช่วยเหลือท่าน ขณะนั้นท่านล้มป่วยเป็นไข้เจียนตายอยู่แล้ว เขาจับท่านหามเข้ามาบนผ้าห่ม ตุลาการสองคนมีความเห็นให้ยกฟ้องท่าน แต่คนที่สามเป็นพวกจาโคแบ็งหนุ่ม เป็นคนร่างใหญ่จิตใจอำมหิตและเป็นหัวหน้าของไอ้พวกคนน่าสมเพชพวกนี้ มันลากบิดาของผมลงมาจากแคร่ เอาเท้าเตะซ้ำแล้วซ้ำเล่า แล้วก็โยนบิดาของผมออกไปทางประตู ท่านถูกฉีกร่างเป็นชิ้นๆในพริบตาอย่างน่าสยดสยองเกินกว่าผมจะบรรยายได้ คุณคงเห็นแล้วว่านี่คือการฆาตกรรมแม้แต่ด้วยกติกานอกกฎหมายของพวกมันเอง เพราะตุลาการของพวกมันสองคนก็ยังออกเสียงเข้าข้างบิดาของผม
'Well, when the days of order came back again, my elder brother began to make inquiries about this man. I was only a child then, but it was a family matter, and it was discussed in my presence. The fellow's name was Carabin. He was one of Sansterre's Guard, and a noted duellist. A foreign lady named the Baroness Straubenthal having been dragged before the Jacobins, he had gained her liberty for her on the promise that she with her money and estates should be his. He had married her, taken her name and title, and escaped out of France at the time of the fall of Robespierre. What had become of him we had no means of learning.
"เอาละ ยามเมื่อสติและเหตุผลกลับมาอีกครั้ง พี่ชายของผมเริ่มต้นออกสอบถามหาตัวไอ้วายร้ายคนนี้ ตอนนั้นผมยังเป็นเด็กอยู่แต่เนื่องจากเรื่องนี้เป็นเรื่องของครอบครัวจึงได้มีการเอ่ยถึงเรื่องนี้ต่อหน้าผมด้วย เจ้าคนนี้มันชื่อ คาราแบง เป็นหนึ่งในองครักษ์ของแซนสเตอร์แล้วก็เป็นนักดวลดาบตัวฉกาจ มีสุภาพสตรีต่างชาติผู้หนึ่งชื่อ บารอนเนสส์ สเตราเบ็นธาล ถูกลากตัวมาต่อหน้าพวกจาโคแบ็ง เจ้าวายร้ายปล่อยเธอเป็นอิสระโดยให้เธอสัญญาว่าจะแต่งงานกับมันและยกเงินทองทรัพย์สินทั้งสิ้นให้เป็นของมัน ภายหลังมันแต่งงานกับเธอ ได้เข้าครอบครองบรรดาศักดิ์ของเธอ แล้วก็หนีรอดออกจากฝรั่งเศสได้ยามที่โรเบสปิแอร์ตกอับ เราไม่รู้ว่ามันเป็นตายร้ายดีอย่างไรหลังจากนั้น
'You will think, doubtless, that it would be easy for us to find him, since we had both his name and his title. You must remember, however, that the Revolution left us without money, and that without money such a search is very difficult. Then came the Empire, and it became more difficult still, for, as you are aware, the Emperor considered that the 18th Brumaire brought all accounts to a settlement, and that on that day a veil had been drawn across the past. None the less, we kept our own family story and our own family plans.
"คุณคงต้องคิดแน่ๆว่าการตามล่าตัวมันคงเป็นเรื่องง่ายเนื่องจากเรารู้จักทั้งชื่อเสียงและบรรดาศักดิ์ของมัน อย่างไรก็ตาม คุณต้องนึกถึงว่าการปฏิวัติใหญ่ทำให้เงินทองของเราเกลี้ยงเกลา และการค้นหาเช่นว่านั้นหากไม่มีเงินทองเสียแล้วก็เป็นอันว่าเป็นเรื่องยากอย่างยิ่ง ครั้นแล้วก็มีการสถาปนาจักรวรรดิ์ซึ่งยิ่งทำให้นั่นเป็นเรื่องยากยิ่งขึ้นไปอีกเพราะคุณก็คงรู้ว่าพระจักรพรรดิ์ทรงมีพระวินิจฉัยว่าการรัฐประหารในวันที่ 18 เดือนบรูแมร์นั้นถือเป็นการปิดบัญชีทุกอย่างและวันนั้นถือเป็นการปิดม่านเหตุการณ์ในอดีตเสีย อย่างไรก็ตาม เรายังคงรักษาเรื่องนี้ไว้ในครอบครัวและยังมีแผนของครอบครัวของเราเอง
'My brother joined the army, and passed with it through all Southern Europe, asking everywhere for the Baron Straubenthal. Last October he was killed at Jena, with his mission still unfulfilled. Then it became my turn, and I have the good fortune to hear of the very man of whom I am in search at one of the first Polish villages which I have to visit, and within a fortnight of joining my regiment. And then, to make the matter even better, I find myself in the company of one whose name is never mentioned throughout the army save in connection with some daring and generous deed.'
"พี่ชายผมสมัครเข้าเป็นทหารและตะลุยไปกับกองทัพทั่วภาคพื้นยุโรปใต้ ไปที่ไหนก็ถามหาแต่ บารอน สเตราเบ็นธาล เขาตายในการรบที่เจนาเมื่อเดือนตุลาคมปีที่แล้วโดยที่ภารกิจยังไม่เสร็จสิ้น เรื่องนี้จึงตกเป็นภาระของผม ผมโชคดีเหลือหลายที่ได้ข่าวของคนที่ผมตามล่าจากหมู่บ้านแห่งแรกในโปแลนด์ที่ผมได้เหยียบย่างเข้ามาภายในเวลาแค่สิบห้าวันนับแต่เข้ามาอยู่ในกรม และที่ยิ่งวิเศษสุดก็คือ ผมได้มีโอกาสร่วมทางกับบุคคลผู้ระบือนามทั่วกองทัพบกในเรื่องความกล้าหาญและใจกว้าง"
This was all very well, and I listened to it with the greatest interest, but I was none the clearer as to what young Duroc wished me to do.
'How can I be of service to you?' I asked.
'By coming up with me.'
'To the Castle?'
'Precisely.'
'When?'
'At once.'
'But what do you intend to do?'
'I shall know what to do. But I wish you to be with me, all the same.'
มันก็ดีอยู่หรอก ข้าพเจ้าฟังคำยกยอนี้ด้วยความสนใจเป็นที่สุด แต่ก็ยังไม่กระจ่างขึ้นเลยว่าหนุ่มดูร็อคต้องการให้ข้าพเจ้าทำอะไร
"แล้วจะให้ผมทำอะไรให้คุณบ้าง?" ข้าพเจ้าถาม
"ขอให้ร่วมทางไปกับผม"
"ไปที่ปราสาทน่ะรึ?"
"ถูกต้อง"
"เมื่อไหร่?"
"เดี๋ยวนี้เลย"
"แต่คุณตั้งใจจะไปทำอะไร?"
"ผมรู้แล้วว่าจะทำอะไร แต่ถึงอย่างไรผมก็ยังอยากให้คุณอยู่เป็นเพื่อนด้วย"
Well, it was never in my nature to refuse an adventure, and, besides, I had every sympathy with the lad's feelings. It is very well to forgive one's enemies, but one wishes to give them something to forgive also. I held out my hand to him, therefore.
'I must be on my way for Rossel tomorrow morning, but tonight I am yours,' said I.
เอาละ นิสัยของข้าพเจ้าไม่เคยปฏิเสธเรื่องการผจญภัย นอกจากนั้นข้าพเจ้าเองก็เห็นอกเห็นใจเขาอยู่เต็มที่ การให้อภัยแก่ศัตรูก็ดีอยู่หรอก แต่เราก็คงอยากจะฝากอะไรสักอย่างให้ศัตรูได้มีโอกาสให้อภัยแก่เราบ้างเหมือนกัน ดังนั้น ข้าพเจ้าจึงยื่นมือให้เขาจับ
"ผมต้องออกเดินทางเช้าวันพรุ่งนี้ แต่คืนนี้ผมคือคนของคุณ" ข้าพเจ้าพูด
| จากคุณ |
:
แอ๊ด ปากเกร็ด  
|
| เขียนเมื่อ |
:
28 ต.ค. 52 11:48:29
|
|
|
|
|
