PANTIP.COM : K8540762 อยากทราบว่า หากฝึกพูด+ อ่านภาษาอังกฤษจนคล่องๆกัน สามารถเข้าใจเลยโดยที่ไม่ต้องแปล ตีความหมายเป็นภาษาไทยเลยใช่มั้ย?? [ห้องเรียนภาษาอังกฤษ]

ความคิดเห็นที่ 6

ในมุมมองของผม การเรียนภาษาอังกฤษตั้งแต่ชั้นต้น ชั้นกลาง ชั้นสูงของคนที่ใช้ภาษาไทยเป็นภาษาแม่ที่ไม่ได้มีโอกาสเรียนภาษาในสิ่งแวดล้อมแบบเจ้าของภาษายังไงก็หลีกเลี่ยงกระบวนการแปลไม่ได้หรอกครับ มันแทรกอยู่ในระบบ+กระบวนทางความคิดและการเข้าใจถึงความหมายของเราอยู่วันยังค่ำ

เพียงแต่ว่าเมื่อคุณรู้ศัพท์มาก ไวยากรณ์แน่น เข้าใจระดับภาษาและวัจนลีลาของภาษาอังกฤษมากขึ้น การแปลมันจะเกิดขึ้นในหัวสมองเราไวมากขึ้นตามลำดับจนถึงจุดที่เรารู้สึกว่าเข้าใจได้เองโดยไม่ต้องแปล...และเมื่อทำถึงขั้นนั้นได้เราก็อาจเก่งได้ไม่แพ้คนที่ไปอยุ่ต่างประเทศนานๆเช่นกัน

นอกจากนี้ปริบททางภาษายังมีหลากหลายมากๆ เราอาจเข้าใจได้อย่างรวดเร็ว(จนรู้สึกว่าไม่ต้องแปล)ในสถานการณ์ภาษณาที่ใช้บ่อยๆซ้ำๆอย่างเรื่องในชีวิตประจำวัน แต่เมื่อใดก็ตามที่เราเข้าสู่การใช้ภาษาในปริบทที่ไม่คุ้นชิน เช่น ต้องอ่านเรื่องประวัติศาสตร์วัฒนธรรม การเงินการธนาคาร เทคโนโลยี ฯลฯ ซึ่งมันมีกระบวนศัพท์แสงที่แตกต่างออกไปจากคลังศัพท์ที่เรามีอยู่+ความรู้พื้นฐานในการทำความเข้าใจที่อาจเท่ากับศูนย์... จึงแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่เราหลีกเลี่ยงการนึกถึงคำแปลในภาษาแม่เพื่อทำการเทียบเคียง ทางแก้ก็คือต้องเรียนรู้ในปริบทภาษาใหม่นั้นซ้ำๆจนกระบวนการแปลมันไวมากขึ้นจนในที่สุดมันไวมากจนคุณรู้สึกว่าไม่ได้แปลเหมือนกับการใช้ภาษาในชีวิตประจำวันนั้นเอง

สืบเนื่องจากข้างบน ประเด็นหลักข้อหนึ่งที่คนมักไม่ตระหนักถึง คือ การที่คนๆหนึ่งจะเก่งภาษาได้อย่างเป็นระบบนั้นจำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องมีกระบบความคิดในเชิงตรรกะอยู่มากพอสมควรถึงจะเรียนได้ดี นั่นคือควรต้องมีความรู้รอบตัวและข้อมูลในเรื่องต่างๆมากพอเป็นพื้นฐาน เพราะความรู้ที่นอกเหนือจากการรู้ศัพท์และไวยากรณ์จะทำให้เราทำความเข้าใจปริบทในภาษาที่เรียนอยู่ได้ง่ายและส่งเสริมให้เรียนภาษาได้ดีขึ้นมากๆ ตัวอย่างเช่นจะพูดหรือเขียนเรียงความเรื่อง ปัญหามลพิษในกรุงเทพฯ คนที่รู้ศัพท์เยอะไวยากรณ์ดีใช่ว่าจะพูดหรือเขียนได้ (แม้แต่เป็นภาษาแม่ภาษาไทยของเราเองก็เถอะ!) ถ้าขาดซึ่งข้อมูลและการจัดเรียบเรียงลำดับทางความคิดให้สมเหตุสมผล...(เป็นเรื่องที่ต้องใช้เวลาสะสมและขยันหาเพิ่มเติมไม่ยิ่งหย่อนกว่าการรู้ศัพท์กับไวยากรณ์ที่เราอาจเน้นกันมากจนเกินไปด้วยซ้ำ)

จากมูมมองข้างต้น การเรียนภาษาอังกฤษของคนไทยที่เราเห็นๆคือ เรียนแล้วให้พูดหรือเขียนในเรื่องต่างๆกลับพูดหรือเขียนไม่ออก ศัพท์ก็รู้เยอะ ไวยากรณ์ก็เรียนไปหมดแล้วแต่ทักษะการใช้ภาษายังไปไม่ถึงไหน ด้วยเพราะในหัวไม่มีข้อมูลอะไรที่จะสื่อนั้นเอง

ดังนั้นสำคัญอย่างยิ่งที่ต้องใส่ข้อมูลให้ตัวเองมากๆโดยการฝึกทักษะการรับเข้าซึ่งก็คือการฟัง+การอ่านให้แข็งแรงก่อน ฝึกทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษ ย้ำว่าต้องอ่านหรือดูดซับข้อมูลที่เป็นภาษาแม่ให้มากไปด้วยเพราะการรับข้อมูลโดยใช้ภาษาแม่เราจะทำให้เราเรียนรู้ดูดข้อมูลได้ไวกว่าภาษาที่เรียนหลายเท่า

ตัวอย่างในกรณีนี้(จากวารสารอักษรศาสตร์) เรื่องของนักเรียนทุนสาขาวรรณคดีอังกฤษที่พบว่า การอภิปรายในชั้นเรียน+เขียนการบ้านส่งอาจารย์เป็นงานที่หนักมากๆ ด้วยเพราะเพื่อนร่วมชั้นที่เป็นคนไต้หวัน ญี่ปุ่น เรียนได้ดีกว่าเขาหลายเท่าทำให้เรียนตามไม่ทันเพื่อน! ถึงแม้ว่าทักษะทางภาษาอังกฤษทั้งเรื่องการออกเสียง ไวยากรณ์ การเลือกใช้คำจะดีกว่านักเรียนสองชาตินั้นมาก เหตุผลก็คือ นักเรียน 2 ชาตินั้นศึกษางานวรรณคดีอังกฤษที่เป็นภาษาแม่ของตัวเองจากหนังสือที่ทำการแปลและเรียบเรียงขึ้นเป็นภาษาจีนกลางและภาษาญี่ปุ่นจนทำให้ตัวเองมีข้อมูลที่แน่นเอามากๆ (ถามเรื่องไหนรู้หมด) ตรงข้ามกับนักเรียนทุนคนไทยที่มีแหล่งทรัพยากรทางวรรณคดีที่เป็นภาษาไทยน้อยกว่าหลายเท่าตัว ทำให้โอกาสในการเรียนรู้ซึมซับข้อมูลไม่มีประสิทธิภาพเท่าเพื่อนร่วมชั้น 2 ชาตินั้น

สรุปคืออยากเก่งภาษาต้องฟัง+อ่านเยอะๆ โดยใช้ความรู้ในภาษาแม่ซึมซับข้อมูล+ความรู้พื้นฐานในปริบทการใช้ภาษาแบบต่างๆให้มากเพื่อใช้เป็นต้นทุนทางความคิดเวลาต้องพูดหรือเขียนนั่นเอง
แก้ไขเมื่อ 13 พ.ย. 52 10:25:42

จากคุณ : โจโฉ (joechou)

เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 10:23:03