ความคิดเห็นที่ 1 คงจะได้เมล์นี้เหมือนผมแน่เลย จากคุณ : golf200 เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 52 13:29:19

ความคิดเห็นที่ 2 สมัยก่อน ขอมเจริญมาก แผ่อิทธิพลไปทั่ว จึงปรากฎปราสาทหินแบบขอมตามภาคกลาง หรืออิสานนะครับ ต่อมาขอมเสื่อม อาณาจักรสุโขทัยเริ่มมีบทบาท ก็เริ่มแผ่อิทธิพลไป พออาณาจักรสุโขทัยเสื่อม อยุธยาก็มีอิทธิพลขึ้นมา ขอมก็ตกต่ำ ลงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเสียดินแดงในบางส่วนให้แก่ไทย จนกระทั่งรัตนโกสินทร์ ก็มีการปราบกบฎเมืองเขมร สยามก็ช่วยเหลือตั้งราชวงศ์ปราบปราบความวุ่นวายจนสงบ  การตั้งกษัตริย์ ก็คือ ตั้งไปจากไทย หรือหากไม่ตั้งกษัตริย์ ผู้สำเร็จราชการเขมรก็ต้องตั้งจากไทย ในสมัยรัชกาลที่ ๔ รัชกาลที่ ๔ ส่งเครื่องบรมราชาภิเษกไปให้กษัตริย์เขมรเลยทีเดียว เรียกว่า ไทยก็ดูแลเมืองเขมร ในฐานะประเทศราชนี้เป็นอย่างดีทีเดียว จนกระทั่งเสียดินแดงในรัชกาลที่ ๕ จากคุณ : natthaset เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 52 15:19:05

ความคิดเห็นที่ 3 A i ii iii iiii iiiii มีจึงคำ พูดจาก เจ้าของเวียดนาม พระองค์หนึ่ง ว่า เมืองเขมรนั้น เปรียบเหมือนเด็ก พอทะเลาะกับพ่อ(ไทย) ก็มาหาแม่(เวียดนาม) ประมาณนี้ครับ จากคุณ : muk_22 เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 52 21:26:23

ความคิดเห็นที่ 4 ตามลำดับเกษัตริย์เขมรแต่โบราณที่ ม.จ.สุภัทรดิศ ดิศกุล ทรงรวบรวมไว้ในวารสารโบราณคดี ปีที่ ๑ ฉบับที่ ๑ เดือนกรกฎาคม, สิงหาคม, กันยายน พ.ศ. ๒๕๑๐ พระองค์แรกคือ พระเจ้ายโศวรมันที่ ๑ (พ.ศ. ๑๔๓๒-๑๔๔๓) ครองเมือง ยโศธรปุระ (เมืองพระนครเมืองแรก) ศูนย์กลางอยู่ที่พนมบาแค็ง ส่วนกษัตริย์องค์สุดท้ายของเขมรโบราณคือ ชัยวรรมาทิปรเมศวร ทรงทิ้งเมืองพระนคร (หลังจากโดนสยามตีแตก) ใน พ.ศ. ๑๙๗๕ พ.ศ. ๑๙๗๔ สมเด็จพระบรมราชาธิราชที่ ๒ (เจ้าสามพระยา) แห่งกรุงศรีอยุธยา เสด็จไปตีได้เมืองพระนครหลวง (นครธม) ครั้งนั้นได้ขนรูปหล่อสัมฤทธิ์จำนวนมากไปจากเมืองหลวงของกัมพูชามาไว้ที่กรุงศรีอยุธยา แล้วจึงโปรดให้พระราชโอรสไปครองเมืองพระนครหลวง ส่วนตอนนั้นกษัตริย์เขมรคือ สมเด็จพระธรรมโศกราช สวรรคต พญายาตย้ายพระนครไปตั้งอยู่ที่ "พนมเปญ" จากคุณ : วศินสุข เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 52 22:26:17

ความคิดเห็นที่ 5 นักองด้วง ข้างต้นคือ พระบาทสมเด็จพระนโรดม หริรักษ์รามาธิบดี ซึ่งเข้ามาพึ่งพระบรมโพธิสมภาร พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย เมื่อครั้งที่กัมพูชามีปัญหา แบ่งฝักแบ่งฝ่าย คือ ฝ่ายพระบาทสมเด็จพระอุทัยราชา (นักองจันทร์)  ซึ่งหันไปสวามิภักดิ์ราชอาณาจักรด่ายนาม (ญวน) อีกฝ่ายคือ นักองด้วง จึงเสด็จเข้ามา "ลี้ภัยการเมือง" เป็นระยะเวลา ๒๙ ปี ซึ่งในเวลานั้น พระราชโอรสพระองค์โต คือ นักองราชาวดี หรือ พระบาทสมเด็จพระนโรดมพรหมบริรักษ์ (ปู่ทวดของพระบาทสมเด็จพระนโรดมสีหนุ) ก็เสด็จพระราชสมภพที่กรุงเทพ เมื่อพระบาทสมเด็จพระอุทัยราชา เสด็จทิวงคต จึงเสด็จกลับไปครองกรุงกัมพูชา ซึ่งตรงกับรัชสมัยพระบาทสมด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว โดยนักองราชาวดี ยังประทับอยู่ในกรุงเทพฯ พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงพระราชทานพระมหากรุณาธิคุณ พระราชทานเครื่องพระผนวช เมื่อลาเพศบรรชิต จึงพระทรงพระกรุณาฯ ให้เสด็จกลับไปเป็น พระมหาอุปราช ช่วยพระราชการพระราชบิดา เมื่อพระราชาพิธีบรมราชาภิเษก นั้น เครื่องราชกกุธภัณฑ์ต่างๆ ซึ่งถูกกวาดต้อนไปเวียดนาม ตั้งแต่ ๒ แผ่นดินก่อน จึงสูญไป พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ พระราชทาน เครื่องราชอิสริยยศราชูปโภคต่างๆ เป็นอันมาก อาทิ พระมหามงกุฎ ในการพระราชพิธีบรมราชาภิเษกอีกด้วย และขออนุญาต เรียบเรียงรัชกาลของราชอาณาจักรกัมพูชาดังนี้ ๑. พระบาทสมเด็จพระนารายณ์รามาธิบดีศรีสุริโยพรรณ - นักองเอง   (พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกย์ ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ รับนักองเอง เป็นพระราชบุตรบุญธรรม ต่อมาเสด็จกลับไปครองกรุงกัมพูชา) ๒. พระบาทสมเด็จพระอุทัยราชา - นักองจันทร์    (พระราชโอรสในพระบาทสมเด็จพระนารายณ์รามาธิบดีศรีสุริโยพรรณ)   ๓. พระบาทสมเด็จพระนโรดมหริรักษ์รามาธิบดี  - นักองด้วง    (พระราชโอรสในพระบาทสมเด็จพระนารายณ์รามาธิบดีศรีสุริโยพรรณ และพระอนุชาในพระบาทสมเด็จพระอุทัยราชา)   ๔. พระบาทสมเด็จพระนโรดมพรหมบริรักษ์ - นักองราชาวดี    (พระราชโอรสในพระบาทสมเด็จพระนโรดมหริรักษ์รามาธิบดี) ๕. พระบาทสมเด็จพระนโรดมสีสุวัตถิ์    (พระราชโอรสในพระบาทสมเด็จพระนโรดมหริรักษ์รามาธิบดี) ๖. พระบาทสมเด็จพระสีสุวัตถิ์มุนีวงศ์    (พระราชโอรสในพระบาทสมเด็จพระนโรดมหริรักษ์รามาธิบดี) ๗. พระบาทสมเด็จพระนโรดมสีหนุ    (พระราชโอรสในพระบาทสมเด็จพระบรมนาถนโรดมสุรามฤต, ทรงครองราชย์ก่อนพระราชบิดา ตามคำยินยอมของฝรั่งเศส และต่อมาทรงถวายราชสมบัติแก่พระราชบิดา เพื่อมาเป็นนายกรัฐมนตรี) ๘. พระบาทสมเด็จพระบรมนาถนโรดมสุรามฤต    (พระโอรสในสมเด็จเจ้าฟ้ากรมพระนโรดมสุทธารส และ พระองค์เจ้า นโรดม พงางาม, พระชามาดา (ลูกเขย) ในระบาทสมเด็จพระสีสุวัตถิ์มุนีวงศ์) ๙. พระบาทสมเด็จพระบรมนาถนโรดมสีหมุนี - รัชกาลปัจจุบัน    (พระราชโอรสในพระบาทสมเด็จพระนโรดมสีหนุ ทรงครองราชย์หลังที่พระราชบิดาสละราชสมบัติ) จากคุณ : พระนายไวย เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 52 22:33:39

ความคิดเห็นที่ 6 กำลังจะมาต่อเรื่องนักองด้วง พอดีคุณพระนายไวยมาช่วยเสียก่อน ขอบคุณครับ ขออนุญาตเสริมนิดเดียวครับว่า เมื่อไทยสถาปนานักองด้วง (สมเด็จพระหริรักษ์รามาธิบดี) ขึ้นเป็นกษัตริย์กัมพูชาแล้ว ได้ตั้งเมืองหลวงใหม่อยู่ที่ "อุดงมีชัย" นักองด้วงนี้เป็นที่ไว้วางพระราชหฤทัยของพระเจ้าแผ่นดินสยามมาก ถึงขนาดล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๔ รับสั่งว่า "ถ้าพระหริรักษ์ฯ ยังอยู่ตราบใดก็ ไว้ใจเมืองเขมรได้" โดยที่พระองค์หารู้ไม่ว่า "ขอม (กำลัง) แปรพักตร์" ตามพระราชพงศาวดารรัชกาลที่ ๔ ยืนยันความพยายามของกษัตริย์เขมรว่า ตราบใดที่มีลู่ทาง พระองค์ก็จะทรงฉวยโอกาสขอความเห็นใจจากมหาอำนาจภายนอกทันที เช่น ในปี พ.ศ. ๒๓๙๗ ทรงแอบส่งจดหมายฉบับหนึ่งไปถวายพระเจ้านโปเลียนที่ ๓ แห่งฝรั่งเศส (ผ่านสายลับฝรั่งเศสในสิงคโปร์) เพื่อให้เป็นธุระช่วยกอบกู้ดินแดนที่เคยสูญเสียไปกับญวนคืนกลับมา จดหมายของพระองค์เริ่มต้นว่า "บัดนี้ตูพอพระทัยรักใคร่มหาราชพระบรมนาโปเลออนคำรบ ๓ เปนเจ้านครฝรั่งเศส ก็อยากใคร่ชี้บอกใจรักซื่อตรงกับเธอ ด้วยตูเปนเจ้าเมืองเขมร ก็มีใจยินดี อยากจะผูกไมตรีกับเจ้าเมืองฝรั่งเศส จะมีประโยชน์ไมตรียืดยาวต่อไป นครก็จะได้กว้างขวางมีประโยชน์แก่ราษฎรเปนอันมาก เขมรกับฝรั่งเศสก็จะได้เปนไมตรีรักใคร่กัน" ("พระราชพงศาวดารกรุงรัตนโกสินทร์ รัชกาลที่ ๔", เจ้าพระยาทิพากรวงศ์, กรุงเทพฯ, ๒๔๗๗) ข้อความในลักษณะ "ปันใจให้กัน" นั้น เป็นการทอดสะพานแบบหนึ่งเมื่อได้รับแรงกดดันจากสยามมากขึ้นจนทำให้ไม่มีทางออกวิธีอื่น ส่วนสาเหตุน่าจะมาจากพระบรมราชโองการจากล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๔ ที่ส่งไปยังราชสำนักเขมร อุดงมีชัย โดยตรงว่า "ห้ามมิให้องค์พระหริรักษ์ฯ ทำสนธิสัญญาใด ๆ ทั้งสิ้นกับผู้แทนของฝรั่งเศสที่กำลังเดินทางไปพบ" ("ความสัมพันธ์ระหว่างสยามกับฝรั่งเศส ในคริสต์ศตวรรษที่ ๑๙", ศ. ดร.เพ็ญศรี ดุ๊ก, กรุงเทพฯ, ราชบัณฑิตยสถาน, ๒๕๓๙) จดหมายประวัติศาสตร์ฉบับนั้น ไม่เพียงแต่นำความสวามิภักดิ์ของเนื้อสมันที่ไร้เดียงสาไปสู่กรงเล็บของพญาราชสีห์ผู้หิวโหยเท่านั้น แต่ยังเป็นสื่อแสดงน้ำใสใจจริงของเจ้าประเทศราชผู้จงรักภักดี ซึ่งบัดนี้กำลัง "แปรพักตร์" เมื่อดูท่าทีของกษัตริย์เขมรองค์นี้ไม่น่าไว้วางใจอีกต่อไป ราชสำนักกรุงเทพฯ จึงเริ่มจับตาดูความเคลื่อนไหวต่าง ๆ ในกัมพูชาอย่างวิตกกังวล (ศิลปวัฒนธรรม ฉบับเดือนกันยายน พ.ศ. ๒๕๔๗) ในเล่มนี้ยังบอกถึงความกล้า ๆ กลัว ๆ ของกษัตริย์เขมรองค์ต่อมา สมเด็จพระนโรดมพรหมบริรักษ์ ที่มีลักษณะสองจิตสองใจ ใจหนึ่งอยากจะคบฝรั่งเศสแต่อีกใจก็กลัวสยามในการพยายามแปรพักตร์ไปเข้ากับฝรั่งเศสที่เป็นมหาอำนาจในขณะนั้นเพื่อให้ปลดแอกจากสยาม แต่ก็กลัวว่าสยามรู้เข้าจะโกรธและลงโทษ (รายละเอียดอ่านได้จากศิลปวัฒนธรรมนะครับ) จากคุณ : วศินสุข เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 52 23:11:58

ความคิดเห็นที่ 7 จะว่าไปก็สงสารเขมรนะครับ แผ่นนี้ไม่เว้นว่างการศึกสงครามเลย คราใดที่สยามไม่รุกราน ก็จะเป็นญวนแทน จึงได้เกิดเป็น "อานามสยามยุทธ" คือการรบระหว่าง ญวนและสยามเพื่อแย่งชิงแผ่นตรงนี้ ผมเคยอ่านบทความของนักประวัติศาสตร์หลายๆ ท่าน ที่กล่าวไว้ว่า ความรู้สึกของไทย ต่อพม่า เป็นฉันใด ความรู้สึกของเขมรต่อไทย มากกว่าเหลือคณานับ คราใดที่เขมร เรียก ว่า "เสียม" หรือ "เซียม" ก็ต้องการหมายถึง "คนขี้โขมย" แต่คราใดที่เรียกว่า "ไท" หรือ "ไถ" ก็จะรู้สึกถึงความเป็นเพื่อนบ้านกันมากขึ้น ที่กล่าวมาทั้งหมด ไม่ต้องการให้คนไทย ไปเกลียดคนเขมร แต่ต้องการให้เข้าใจเขาเหล่านั้นมากยิ่งขึ้น ลด ละ เลิก พฤติกรรมการดูถูก ดูแคลน เพื่อนบ้านรอบแผ่นนี้เถอะครับ จากคุณ : พระนายไวย เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 52 00:18:42

ความคิดเห็นที่ 8 เคยเรียนภาษาพม่ามานะคะ และตอนนั้นจำได้ว่ามีหนังเกี่ยวกับสงครามไทยพม่านี่ล่ะเรื่องอะไรไม่แน่ใจ อาจารย์คนไทย(ซึ่งไปเรียนภาษาพม่ามาจนแตกฉาน)ก็พูดว่า คนพม่านั้นเขารักคนไทยนะคะ แล้วเขาก็ค่อนข้างน้อยใจที่คนไทยเหมือนใช้เขาเป็นเครื่องมือสร้างชาตินิยม จากคุณ : นางพญามารเมฆไฟ เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 52 01:05:35

ความคิดเห็นที่ 9 เรื่องปกติครับ รัฐเล็ก ย่อมต้องหาทาง เอาตัวรอดในวิธีทางของตัวเอง ส่วนรัฐใหญ่ ก็ต้องหาทางคอนโทรล รัฐในอำนาจ เพราะการเสียรัฐใน อำนาจไปก็หมายถึงการเสีย พลังอำนาจไปเช่นกัน ดังนั้นเขมรจึง ต้องหาอำนาจภายนอกมา ต่อสู้กับไทยเสมอๆ เมื่อมีโอกาสก็ต้อง ฉวยโอกาสซ้ำเติมไทย ไทยในอดีตก็ต้องคอยรักษาอำนาจเหนือเขมร เพราะเขมรถือเป็น กันชนสำคัญของไทยกับเวียดนามก็ใช้ทั้งไม้อ่อนและไม้แข็งเพราะ หากเขมรเอาใจฝักใฝ่เวียดนามกรุงเทพก็ไม่ปลอดภัย ดังจะเห็นได้ จากช่วงเวียดนามครองเขมรช่วงนั้นไทยนอนแทบไม่หลับ ดังนั้นเรา จึงไม่เคยมีบุญคุณอะไรกับเขมร อย่างน้อยๆ เขาก็คิดอย่างนั้นนะ ส่วนเขมร ก็ต้องทำทุกอย่างเพื่อปลดแอกตัวเอง ออกจากไทย ถ้ามีโอกาส ก็ต้องซ้ำเติมทั้งไทยและเวียดนาม ดังนั้นจะเห็นได้ว่า การดิ้นรนของเขมร คือพยายามเข้าหา ขั้วอำนาจต่างๆ เพื่อกลับ มามีอำนาจ ซึ่งผลลัพท์ที่ผ่านมามันล้มเหลว ก็เลยสาละวันเตี้ยลง เตี้ยลง ดังนั้นเขาจึงไม่เคยคิดว่าเขาทรยศไทย แต่ หลังจากสงครามเย็นไทยเรายังติดกับการดำเนินนโยบายหลายๆอย่าง จากยุคสงครามเย็น  ทำให้เราเริ่มอ่อนแอลง ต่อรูปแบบโลกหลายขั้วอำนาจ ในปัจจุบัน  ในขณะที่เขมรเริ่ม เดินนโยบายดีกว่าเรา ในหลายๆ ด้าน จะเห็นได้ว่า เขามีการเตรียมตัวในการขัดแย้งครั้งนี้มายาวนาน ในขณะที่เรา แทบไม่มีการเตรียมตัวอะไรเลย แก้ปัญหาแบบ เฉพาะหน้ามากกว่า ยิ่งไทยช่วงนี้อ่อนแอ เขมรก็ต้องฉวยโอกาสซ้ำให้มากที่สุด เพราะ ถ้าไม่ซ้ำตอนนี้จะรอให้ไทยกลับมาเข้มแข็งเขมรจะเละซะเอง ยิ่งถ้าไทยเละเป็นโจ๊กได้แบบ ฟิลิปินส์ เขมรจะยิ่งแฮปปี้ เพราะนั้นหมายถึงภัยคุกคาม ด้านตะวันตกของเขมรหายไปเลยทีเดียว และสามารถ ขยายอิทธิพลเหนือไทยตะวันออกและลาวตอนใต้ได้ (ปล ขยายอิทธิพลนี้หมายถึง วัฒนธรรมและเศรษฐกิจ สมัยนี้ใช้กอง ทัพยาก ก็ใช้วัฒนธรรมและเศรษฐกิจนี้แหละ เขมรใช้นโยบายชาติ นิยม เพื่อทำลายอิทธิพลทางเศรษฐกิจและวัฒนธรรมไทยเหนือเขมร นอกจากนี้ยังใช้ วัฒนธรรมชาตินิยมเข้มข้น พยายามอ้างว่าทุกอย่างของ ไทยมาจากเขมรเพื่อเหยียดหยามวัฒนธรรมไทย ให้ดูต่ำต้อยกว่าวัฒนธรรม ตัวเอง และอนาคตอาจจะพยายามส่งออกวัฒนธรรมเขมรด้วย ในขณะที่ไทย ปัจจุบันเอาแต่ดูถูกตัวเอง ยกย่องคนอื่น ประเทศไทยมีดีมากและยังดีอยู่ แต่คนไทย ชอบคิดว่าเราแย่แล้ว เราตกต่ำแล้ว บางคนก็บอกว่าตัวเองไม่ใช่ คนไทยไปเสียฉิบ) รัฐบาลไทยควรส่งเสริมให้ภาคธุรกิจไทย ตีตลาดเขมรอย่างหนัก เราต้องใช้คุณภาพสินค้าและบริการเข้าสู้เพราะ ชาตินิยมมันทำได้ ก็แ่ค่ประเดี๋ยวประด๋าวคุณภาพสินค้าและบริการต่างหากที่เป็น ตัวทำคะแนนในระยะยาว รัฐบาลต้องอย่าให้ ภาคธุรกิจถอดใจ ในเขมรเ็ป็นอันขาด ถ้าใครบอกว่าเราควรเป็นมิตรกับเขมร ขอให้เก็บความคิดนี้ใส่ลิ้นชักไปสัก 20 ปี ครับ เพราะสถานการณ์ตอนนี้ไม่เอื้อให้ใช้ยุทธศาสตร์นั้น ตอนนี้กระแสชาติ นิยมเขมรต่อต้านไทยกำลังแรง ถ้าเราเอาแต่ยื่นไมตรีให้ฝั่งนู้นจะเตะการคอ เราเอาและรัฐบาลฮุนเซน ไม่มีทางยอมอ่อนข้อให้เราแน่นอน ต่อให้เขาอยาก กลับมาจูบปากเราก็เถอะ เพราะขึ้นหลังเสือแล้วมันลงยาก สิ่งที่เราทำก็คือ ไม่ต้องไปเกลียดเขาก็พอ แต่เขาก็ไม่ใช่มิตรของเรา ควร จัดว่าเป็นประเทศศัตรูได้ด้วยซ้ำ สิ่งที่เราทำคือ บ่อนทำลายความเข้มแข็ง ของเขา สร้างอิทธิพลเหนือและควรกระตุ้นกระแสชาตินิยมเขมร ให้นำไปสู่ การทำลายตัวเอง แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 52 10:06:28 แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 52 09:56:18 แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 52 09:49:55 จากคุณ : Pongkm (Pongkm) เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 52 09:49:01

ความคิดเห็นที่ 10         ทัศนะของท่านคึกฤทธิ์ตามที่ท่านได้เขียนกลอนเอาไว้นั้นเป็นทัศนะของพวกเราชาวไทยตั้งแต่ใหนแต่ไรมาแล้ว      เป็นทัศนะตั้งแต่ต้นรัตนโกสินทร์มาจนถึงช่วงที่ไทยเรามีปัญหาเรื่องปราสาทพระวิหาร    เป็นทัศนะแบบชาตินิยมถือเอาประเทศไทยเราเป็นหลักและเป็นใหญ่กว่าประเทศรอบด้าน   โดยเฉพาะอย่างยิ่งประเทศที่เคยเป็นเมืองขึ้นของเรา   เช่า ลาว เขมร มาเลเซีย  เดี๋ยวนี้ลักษณสังคมเปลี่ยนไปแล้ว   ประเทศต่าง ๆ เหล่านั้นต่างก็มีศักดิ์ศรีของเขาเอง    ข้ออ้างเหล่านั้น(แบบตามกลอนของท่านคึกฤทธื)ไม่ควรยกขึ้นมาอ้างหรือพูดถึงอีก     พวกเรามักชอบอ้างว่าเราเข้าไปช่วยจัดตั้งการปกครองของประเทศเขา   แต่ในการช่วยเหลือเหล่านั้นเบื้องหลังมันก็เหมือนฝรั่งเศสปราถนาจะขย้ำแกะน้อยสยาม และเขมร    หรือเปรียบเสมือนพระเจ้าบุเรงนองให้ความเมตตาสมเด็จพระนเรศวร    มิฉะนั้นแล้วประชาชาติต่าง ๆ ที่ตกเป็นเมิองขึ้นของอีกประชาชาติหนึ่งคงไม่ดิ้นรนไขว่คว้าหาอิสสระภาพ            ข้อน่าสังเกตเรามักจะอ้างบุญอ้างคุณแบบนี้กับประเทศที่เรามีเศรฐกิจดีกว่าในปัจจุบัน   เช่นลาว เขมร แต่กลับไม่ค่อยกล้าอ้างแบบนี้กับประเทศที่เศรฐกิจรุดหน้ากว่าเราเช่นประเทศมาเลเซีย          อันนี้ผมพูดเฉพาะทัศนคติของเราจากคำกลอนของท่านคึกฤทธิ์นะครับไม่เกี่ยวข้องกับสถานการณ์ตึงเครียดในปัจจุบัน   ซึ่งไม่เกี่ยวกับทัศนะนี้   และเราก็ไม่ควรนำทัศนะแบบนี้ไปใช้กับสถานการณ์ปัจจุบันด้วย แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 52 10:29:13 จากคุณ : วรรณเกษม เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 52 10:27:46

ความคิดเห็นที่ 11 เข้ามาเสริมว่าให้ย้อนไปดูว่า ญี่ปุ่นทำยังไง เกาหลีทำยังไง เราก็ทำกับเขมรอย่างนั้นแหละ ผมคิดว่าการไปทำให้เขาอ่อนแอลง ไม่น่าใช่เรื่องที่ดี ทำให้เขาเข้มแข็งแต่เป็นทาสเราดีกว่า นี่สิยาก แต่ถ้าทำได้ละก็เยี่ยม เราจะมีที่ระบายสินค้า อะไร ต่อมิอะไรเยอะแยะ เขมรเองเป็นปท.เล็กอยู่ท่ามกลางปท.ที่ใหญ่กว่าเขาก็ต้องทำแบบนี้ ไทยเซเขาก็ซ้ำเป็นธรรมดา ส่วนของเราก็รอเอาคืนแบบเงียบๆเนียนแต่ยั่งยืนดีกว่า จากคุณ : amscmu เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 52 15:18:54

ความคิดเห็นที่ 12 เขมรไม่มีความจริงใจให้ใครหรอกครับ     เขมรเขาเกลียดทุกคนทั้งนั้น    แม้แต่คนเขมรเหมือนกันก็ยังฆ่ากันเองมาตลอด           ถ้าเขมรเรียกไทยว่า "เสียม" หรือ "เซียม" หมายถึง "คนขี้ขโมย"     เขมรก็เรียกเวียดนามว่า "ญวน" อันหมายถึง "คนป่าเถื่อน" เหมือนกัน จากคุณ : zodiac28 เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 52 00:54:01

ความคิดเห็นที่ 13 เวลาที่ควรสู้ มันก็ควรสู้ครับ บางถสานการณ์ จะไปมุ่งหวังคุยดีๆหรือผูกมิตร แต่อีกฝ่ายไม่เอาด้วย มันก็ช่วยไม่ได้ จะให้ประนีประนอม ยอมตลอดเพราะข้ออ้างว่าต่อต้านสงครามมันใช้ไม่ได้ทุกครั้ง หากเราโดนอีกฝ่ายกระทำหรือข่มเหงแบบนี้ มันก็ควรต้องตอบโต้กลับเพื่อแสดงให้เห็นว่าแม้เราไม่มุ่งร้ายใคร แต่หากใครจะมุ่งร้ายเราก็ทำไม่ได้ง่ายๆเหมือนกัน จากคุณ : eagle1000 เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 52 11:22:20