ความคิดเห็นที่ 1 กีดกันนี่มันกีดกันอย่างไรครับ กีดกันไม่ให้บวชหรือว่าอย่างไร เดาว่าคงเป็นอย่างนั้น เพราะทางนั้นเขาเล่นประเด็นนี้มาตลอด เลยเถิดไปถึง การจับแพะชนแกะเอาประเด็นรัฐธรรมนูญมาเทียบเคียงกับพระวินัย ซึ่งมันคนละเรื่องกันเลย ทางโลกก็อยู่ส่วนทางโลก อย่าเอามาปนกับทางธรรมเลยครับ การจะบรรลุมรรคผลได้ จริง ๆ แล้วก็ไม่ได้จำเป็นต้องบวช ดูอย่างท่านพระพาหิยะ ก็ยังไม่ได้บวชเลย ก็บรรลุมรรคผลได้ เพียงแต่ว่าถ้าไม่ได้บวชเป็นพระหรือภิกษุณี ก็จะต้องถึงแก่กรรมภายในไม่เกิน ๗ วันเท่านั้นเอง จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 52 21:30:05

ความคิดเห็นที่ 2 ขอสารภาพว่าผมไม่ได้อ่านเหตุเกิดฯ ที่คุณเจ้าของกระทู้บอก แต่พอจะทราบเกี่ยวกับ "เถรีคาถา" เล็ก ๆ น้อย ๆ ซึ่งไม่ทราบว่าจะเป็นอย่างที่คุณเจ้าของกระทู้สนใจหรือไม่ครับ "เถรีคาถา" เป็นภาษิตทางธรรม มีคติเตือนใจของพระเถรี ( นางภิกษุณีผู้เป็นเถรี ) รวม ๗๓ รูป (พระสุตันตปิฎก ขุททกนิกาย เล่มที่ ๑๘) "ภิกษุณี" คือ พระผู้หญิงในพระพุทธศาสนา คำว่า ภิกษุณี เป็นภาษาสันสกฤต ตรงกับคำว่า ภิกฺขุนี ในภาษาบาลี ภิกษุณี รักษาศีล ๓๑๑ สิกขาบท (มากกว่าพระภิกษุ ๘๔ สิกขาบท) พระภิกษุ รักษาศีล ๒๒๗ สิกขาบท สามเณรี คือ สามเณรผู้หญิง ต้องบรรพชา (บวชเป็นสามเณร) ในสำนักภิกษุณี และรักษาศีล ๑๐ สิกขาบท เหมือนสามเณร กำเนิดภิกษุณี ภิกษุณีในพระพุทธศาสนา เกิดขึ้นโดยพระพุทธประสงค์ คือ พระพุทธเจ้าตั้งใจจะให้มีขึ้นในฐานะที่เป็นพระสาวิกา (สาวกหญิง) ของพระพุทธเจ้า คู่กับพระภิกษุ ดังปรากฏในพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาฯ เล่ม ๑๐ หน้า ๑๒๓ พระพุทธเจ้าทรงเล่าให้พระอานนท์ฟังว่า "อานนท์...เมื่อแรกตรัสรู้ เราพักอยู่ที่ต้นอชปาลนิโครธ (ต้นไทร) มาร...ได้เข้ามาหาเรา แล้วกล่าวกับเราดังนี้วา 'ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ขอพระผู้มีพระภาค โปรดปรินิพพานในบัดนี้...' เราตอบว่า มารผู้มีบาป เราจะยังไม่ปรินิพพาน ตราบใดที่ภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกา ผู้เป็นสาวกของเรายังไม่เฉียบแหลม ไม่ได้รับการแนะนำ ไม่แกล้วกล้า ไม่เป็นพหูสูต ไม่ทรงธรรม ไม่ปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม ไม่ปฏิบัติชอบ ไม่ปฏิบัติตามธรรม เรียนกับอาจารย์ของตนแล้ว แต่ยังบอกแสดงบัญญัติ กำหนด เปิดเผย จำแนกทำให้ง่ายไม่ได้ ยังแสดงธรรมที่มีปาฏิหาริย์ ข่มขี่ คำกล่าวร้าย (ปรัปปวาท) ให้เรียบร้อยโดยชอบธรรมไม่ได้ ตราบนั้น เราจักยังไม่ปรินิพพาน" จากพระดำรัสที่พระพุทธเจ้าตรัสตอบมารเมื่อตรัสรู้ใหม่ ๆ นั้น แสดงว่าพระพุทธเจ้าทรงมี "อนาคตังสญาณ" (ญาณหยั่งรู้อนาคต) ทรงรู้ล่วงหน้าว่าในอนาคตจะต้องมีภิกษุณีแน่นอน ต่อมาหลังพรรษาที่ ๕ ก่อนย่างเข้าพรรษาที่ ๖ นับแต่วันตรัสรู้ ก็มีภิกษุณีองค์แรกในพระพุทธศาสนา คือ พระมหาปชาบดี (พระนางมหาปชาบดี พระน้านางของพระพุทธเจ้า) นอกจากนี้ ในอดีตสมัยพระพุทธเจ้าในอดีตทรงพระนามว่า "ทีปังกร" พระพุทธเจ้าองค์ปัจจุบันเกิดเป็นพระโพธิสัตว์นามว่า "สุเมธดาบส" (พระไตรปิฎกเล่ม ๓๓ พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกายพุทธวงศ์ ตอนสุเมธกถา พระไตรปิฎกฉบับมหาจุฬา หน้า ๕๗๖) ได้รับพยากรณ์จากพระทีปังกรว่า ในอนาคตสุเมธดาบสจะได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้า พระนามว่า "โคดม" พระมารดาจักมีพระนามว่า "มายา" พระบิดาจักมีพระนามว่า "สุทธโธทนะ" พระเขมาเถรีและพระอุบลวรรณาเถรี จักเป็นพระอัครสาวิกา (ภิกษุณีผู้เป็นอัครสาวกฝ่ายหญิง) พระพุทธเจ้าทรงระลึกชาติได้ ได้ทราบคำพยากรณ์ของพระพุทธเจ้าในอดีตทั้ง ๒๔ พระองค์ ตั้งแต่พระทีปังกรองค์ที่ ๑ จนถึงพระกัสสปองค์ที่ ๒๔ พระพุทธเจ้าในอดีตทุกพระองค์ทรงพยากรณ์ตรงกันหมดว่า พระโคดมพุทธเจ้าจักมีพระอัครสาวิกา ชื่อพระเขมาเถรีและพระอุบลวรรณาเถรีจึงเป็นที่แน่นอนว่าในพระศาสนาของพระพุทธเจ้าองค์ปัจจุบันจะต้องมีภิกษุณีแน่นอน จากคุณ : วศินสุข เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 52 21:46:53

ความคิดเห็นที่ 3 ภิกษุณีรูปแรก เมื่อพระพุทธเจ้าตรัสรู้แล้วได้ ๕ พรรษา พระองค์ทรงทราบว่าพระเจ้าสุทธโธทนะ พระพุทธบิดาประชวรหนัก พระองค์จึงทรงพาพระสาวกเสด็จไปเยี่ยม และได้ทรงแสดงธรรมโปรดพระพุทธบิดาให้ได้ "บรรลุอรหัตตผล พระพุทธบิดานิพพาน" หลังจากบรรลุอรหัตตผลไม่นาน ขณะที่พระพุทธเจ้าประทับอยู่ที่เมืองกบิลพัสดุ์ เพื่อเป็นประธานในพระราชพิธีถวายพระเพลิงพระศพพระพุทธบิดานั้น พระนางมหาปชาบดี พระน้านางได้เข้าเฝ้าและทูลขอบวช แต่ไม่ได้รับพระพุทธานุญาต ครั้นแล้วพระพุทธเจ้าก็ทรงพาพระสาวกจาริกไปยังป่ามหาวัน เมืองเวสาลี แคว้นวัชชี พระนางมหาปชาบดี ยังคงมีจิตศรัทธาที่จะบวช จึงชวนหญิงชาวศากยะ จำนวน ๕๐๐ นาง เดินทางไปเฝ้าพระพุทธเจ้า ทรงปลงพระเกศา ครองผ้าย้อมน้ำฝาด (ผ้ากาสาวพัสตร์) เสด็จดำเนินด้วยพระบาท จากเมืองกบิลพัสดุ์ ถึงเมืองเวสาลี พระนางทรงพาหญิงชาวศากยะไปเฝ้าพระพุทธเจ้าที่กุฏาคารศาลา ป่ามหาวัน ไปพบพระอานนท์ที่ซุ้มประตู พระอานนท์ได้รับทราบว่าพระนางและบริวารจะมาขอบวช พระอานนท์จึงเข้าไปเฝ้าพระพุทธเจ้า และทูลขอให้ทรงอนุญาตให้พระนางได้บวชในพระพุทธศาสนา แต่พระพุทธเจ้าไม่ทรงอนุญาต พระอานนท์ได้ทูลถามพระพุทธเจ้าว่า ผู้หญิงถ้าได้บวชแล้ว สามารถบรรลุมรรคผลได้หรือไม่ พระพุทธเจ้าตรัสตอบว่า สามารถบรรลุมรรคผลได้ พระอานนท์จึงทูลว่า เมื่อผู้หญิงสามารถบรรลุมรรคผลได้ ขอผู้หญิงพึงได้บวชในพระธรรมวินัยนี้เถิด พระพุทธเจ้าจึงทรงอนุญาต โดยทรงวางเงื่อนไขให้พระนางรับ "ครุธรรม ๘ ประการ" ไปปฏิบัติ หากพระนางทรงรับได้ก็ทรงอนุญาตให้บวชได้ จากคุณ : วศินสุข เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 52 21:59:24

ความคิดเห็นที่ 4 ครุธรรม ๘ ประการ ครุธรรม คือ หลักความประพฤติสำหรับภิกษุณี จะพึงถือเป็นเรื่องสำคัญ ต้องปฏิบัติด้วยความเคารพ ไม่ละเมิดตลอดชีวิต ครุธรรม ๘ ประการ มีดังนี้ ๑. ภิกษุณีแม้จะบวชมาได้ ๑๐๐ พรรษาแล้ว ก็ต้องแสดงความเคารพพระภิกษุแม้เพิ่งบวชได้วันเดียว ๒. ภิกษุณีจะอยู่ในวัดที่ไม่มีพระภิกษุไม่ได้ ๓. ภิกษุณีต้องถามวันอุโบสถ และเข้ารับโอวาทจากพระภิกษุทุกกึ่งเดือน ๔. ภิกษุณีอยู่จำพรรษาแล้ว ต้องปวารณา (ยอมให้ว่ากล่าวตักเตือน) ในสงฆ์ทั้งสองฝ่าย คือ ฝ่ายพระภิกษุสงฆ์ และฝ่ายพระภิกษุณีสงฆ์ ๕. ภิกษุณีทำผิดพระวินัย อาบัติสังฆาทิเสส ต้องประพฤติมานัต (อยู่กรรม) ในสงฆ์ ๒ ฝ่าย คือ ฝ่ายพระภิกษุสงฆ์ และฝ่ายพระภิกษุณีสงฆ์ ๖. ก่อนบวชเป็นภิกษุณี สตรีจะต้องบวชเป็นสิกขมานา รักษาศีล ๖ ข้อ ครบ ๒ ปีแล้ว จึงจะบวชได้ ถ้าทำผิดศีลข้อใดข้อหนึ่งในระหว่าง ๒ ปี ต้องตั้งต้นรักษาใหม่อีก ๒ ปี เมื่อเป็นสิกขมานาครบ ๒ ปีแล้ว จึงจะบวชได้ แต่จะต้องบวช (อุปสมบท) จากสงฆ์ ๒ ฝ่าย คือ อุปสมบทจากฝ่ายพระภิกษุณีสงฆ์ก่อน แล้วอุปสมบทจากฝ่ายพระภิกษุสงฆ์ซ้ำอีกครั้งหนึ่ง ๗. ภิกษุณีต้องไม่ด่า หรือบริภาษ (ติเตียน) พระภิกษุ ไม่ว่ากรณีใดก็ตาม ๘. ไม่ให้ภิกษุณีว่ากล่าวพระภิกษุ แต่ให้พระภิกษุว่ากล่าวสั่งสอนภิกษุณีได้ เหตุที่พระพุทธเจ้าทรงบัญญัติครุธรรม ๘ พระผู้มีพระภาคตรัสว่า "อานนท์ ถ้ามาตุคาม (สตรี) จะไม่ออกจากเรือน บวชเป็นบรรพชิตในธรรมวินัยที่ตถาคตประกาศไว้แล้ว พรหมจรรย์จะดำรงอยู่ได้นาน สัทธรรมจะดำรงอยู่ถึง ๑,๐๐๐ ปี แต่เพราะมาตุคาม (สตรี) ออกจากเรือนบวชเป็นบรรพชิต ในธรรมวินัยที่ตถาคตประกาศไว้แล้วบัดนี้ พรหมจรรย์จะดำรงอยู่ได้ไม่นาน สัทธรรมจะตั้งอยู่ได้เพียง ๕๐๐ ปีเท่านั้น อานนท์ ธรรมวินัยที่มีมาตุคาม (สตรี) ออกจากเรือนบวชเป็นบรรพชิต จะไม่ตั้งอยู่ได้นาน เปรียบเหมือนตระกูลหนึ่งที่มีสตรีมาก มีบุรุษน้อย จะถูกโจรปล้นทรัพย์ ทำร้ายได้ง่าย.... อานนท์ เราบัญญัติครุธรรม ๘ แก่ภิกษุณีทั้งหลาย ซึ่งภิกษุณีทั้งหลายไม่พึงละเมิดไปจนตลอดชีวิต ก็เหมือนคนกั้นทำนบที่สระใหญ่ เพื่อป้องกันไม่ให้น้ำไหลออกไปฉันนั้นเหมือนกัน" (พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับหลวง เล่ม ๗ หน้า ๒๕๘, พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาฯ เล่ม ๗ หน้า ๓๑๙ พระไตรปิฎกและอรรถกถา ฉบับมหามงกุฏ เล่ม ๙ หน้า ๔๔๗) จากคุณ : วศินสุข เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 52 22:15:14

ความคิดเห็นที่ 5 อายุพระพุทธศาสนา คำว่า "สัทธรรมจะตั้งอยู่ได้เพียง ๕๐๐ ปี" นั้น คัมภีร์ตติยสมันตปาสาทิกา อรรถกถาพระวินัยอธิบายว่า ถ้าให้สตรีบวชโดยไม่ได้บัญญัติครุธรรมป้องกันไว้ก่อน เวลาผ่านไป ๕๐๐ ปี ก็จะไม่มีพระอรหันต์ผู้บรรลุปฏิสัมภิทา แต่เมื่อบัญญัติครุธรรมไว้ก่อนที่สตรีจะบวช ในระยะเวลา ๑,๐๐๐ ปี ก็ยังมีพระอรหันต์ผู้บรรลุปฏิสัมภิทาอยู่ ผ่านไปอีก ๑,๐๐๐ ปี ก็ยังมีพระอรหันต์สุกขวิปัสสกอยู่ ผ่านไปอีก ๑,๐๐๐ ปี ก็ยังมีอนาคามีอยู่ ผ่านไปอีก ๑,๐๐๐ ปี ก็ยังมีพระสกทาคามีอยู่ ผ่านไปอีก ๑,๐๐๐ ปี ก็ยังมีพระโสดาบันอยู่ สรุปว่า ปฏิเวธสัทธรรม จะดำรงอยู่ได้ ๕,๐๐๐ ปี แม้ปริยัติธรรมก็ดำรงอยู่ได้ ๕,๐๐๐ ปี เพราะปริยัติกับปฏิเวธต่างเกื้อกูลกัน (พระไตรปิฎก ฉบับมหาจุฬาฯ เล่ม ๗ หน้า ๓๑๙, พระไตรปิฎก ฉบับมหามงกุฎฯ เล่ม ๙ หน้า ๔๙๙) การบวชภิกษุณี ๑. ภิกษุณี ผู้เป็นอุปัชฌาย์ เรียกว่า ปวัตตินี ("ปวัตตินี" เป็นคำเรียกผู้ทำหน้าที่อุปัชฌาย์ในฝ่ายภิกษุณี) ๒. ปวัตตินี จะต้องมีพรรษา ๑๒ ปีขึ้นไป และได้รับคัดเลือกและแต่งตั้งให้เป็นปวัตตินีโดยการสวดวุฏฐาปนสมมติในที่ประชุมภิกษุณีแล้ว จึงจะทำหน้าที่เป็นปวัตตินีได้ ๓. ภิกษุณีผู้ได้รับการสวดแต่งตั้งให้เป็นปวัตตินีแล้วนั้น ให้การอุปสมบทได้ปีละรูปเดียว จะให้อุปสมบทในปีเดียวกัน ๒ รูป ไม่ได้ ๔. ปวัตตินีจะให้การอุปสมบททุกปีไม่ได้ ต้องเว้นไป ๑ ปี (หมายความว่าบวชได้ปีเว้นปี) เหตุที่พระพุทธเจ้าทรงบัญญัติสิกขาบทข้อนี้ เพื่อ "คุมกำเนิด" ภิกษุณีไม่ให้มีจำนวนมากเกินไป จนเป็นเหตุให้ที่อยู่ไม่เพียงพอ (สิขาบทที่ ๑๒ กุมารีภูตวรรค พระวินัยปิฎก ภิกขุนีวิภังค์ พระไตรปิฎกฉบับมหาจุฬาฯ เล่ม ๓ หน้า ๓๕๔) ๕. การบวชภิกษุณีที่ขัดพระวินัย คือ ๑) ปวัตตินี ยังมีพรรษาไม่ครบ ๑๒ พรรษา ๒) ปวัตตินี ไม่ได้รับการสวดสมมติแต่งตั้งให้เป็นปวัตตินี ๓) ปวัตตินี ให้การอุปสมบทปีละมากกว่า ๑ รูป ๔) ปวัตตินี ให้การอุปสมบทติดต่อกันทุกปี ปวัตตินีและคณะภิกษุณีผู้ให้อุปสมบท ต้องอาบัติปาจิตตีย์ สังฆกรรมที่ทำไปโดยขัดต่อพระวินัย ถือว่าไม่เป็นสังฆกรรม ทำแล้วไม่เป็นอันทำ (อุปสมบทไม่ขึ้น) จากคุณ : วศินสุข เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 52 22:33:39

ความคิดเห็นที่ 6 ขั้นตอนการบวชภิกษุณี ๑. หญิงที่จะอุปสมบทเป็นภิกษุณี ต้องได้รับอนุญาตจากบิดามารดา และถ้ามีสามีต้องได้รับอนุญาตจากสามีด้วย ๒. กว่าจะได้เป็นภิกษุณี จะต้องผ่านพิธีบวชถึง ๔ ครั้ง คือ ๑) หญิงผู้มุ่งจะอุปสมบทเป็นภิกษุณีต้องบรรพชาเป็นสามเณรีก่อน ๒) สามเณรีที่มีอายุ ๑๘ ปีเต็มแล้ว จะต้องทำพิธีบวชเป็นสิกขมานาในท่ามกลางภิกษุณีสงฆ์ มีจำนวนไม่น้อยกว่า ๕ รูป เรียกว่า ขอสิกขาสมมติต่อภิกษุณีสงฆ์ ตั้งแต่นั้นสามเณรีนั้นได้ชื่อว่า สิกขมานา แปลว่า "นางกำลังศึกษา" สิกขมานารักษาศีล ๑๐ ข้อ เหมือนสามเณร แต่ต้องรักษาศีล ๖ ข้อต้น คือ ไม่ฆ่าสัตว์ ไม่ลักทรัพย์ ไม่ประพฤติล่วงพรหมจรรย์ ไม่พูดเท็จ ไม่ดื่มสุราเมรัย ไม่บริโภคอาหารหลังเวลาเที่ยง ทั้ง ๖ ข้อนี้ต้องรักษาอย่างเคร่งครัด ถ้าขาดข้อใดข้อหนึ่ง ต้องตั้งต้นรักษาใหม่ คือตั้งต้นนับหนึ่งใหม่ (สมมติว่ารักษาศีลมาเป็นเวลา ๑ ปีครึ่ง แต่ไปฆ่าสัตว์ คือ เผลอไปตบยุงเข้า หรือไปโกหกเข้า ก็ต้องไปบวชเป็นสิกขมานาใหม่ และเริ่มต้นรักษานับหนึ่งใหม่) จนกว่าจะครบ ๒ ปี เมื่อรักษาสิขาบท ๖ ไม่ขาดเลย ครบ ๒ ปี จึงจะอุปสมบทได้ ๓) การอุปสมบทขั้นที่ ๓ คือ สิกขมานา ขออุปสมบทในภิกษุสงฆ์ ในท่ามกลางภิกษุสงฆ์ ซึ่งมีจำนวนไม่น้อยกว่า ๕ รูป และในจำนวน ๕ รูปนี้ จะต้องมีภิกษุณีองค์หนึ่ง เรียกว่า ปวัตตินี (พระสงฆ์เรียก "อุปัชฌาย์") ภิกษุณีที่เป็นปวัตตินีนี้ จะต้องมีพรรษาไม่น้อยกว่า ๑๒ พรรษา และได้รับการแต่งตั้งจากคณะสงฆ์ฝ่ายภิกษุณีให้ทำหน้าที่เป็นปวัตตินี ๔) ขั้นตอนที่ ๔ คือ คณะภิกษุณี มีจำนวนไม่น้อยกว่า ๕ รูป พึงพานางผู้อุปสมบทแล้วไปขออุปสมบทใหม่ในฝ่ายภิกษุสงฆ์อีกครั้งหนึ่ง ในท่ามกลางภิกษุสงฆ์ไม่น้อยกว่า ๕ รูป (คณะภิกษุสงฆ์หรือคณะภิกษุณีสงฆ์ที่ให้ถือว่ามีจำนวนไม่น้อยกว่า ๕ รูปนั้น พระพุทธเจ้าทรงอนุโลมให้ ในกรณีที่อยู่ในแหล่งที่หาพระภิกษุได้ยาก เช่น ในชนบทที่ห่างไกล แต่ถ้าเป็นการอุปสมบทในมัชฌิมชนบท คือเมืองใหญ่ในประเทศอินเดีย คณะสงฆ์หรือคณะภิกษุณีสงฆ์จะต้องมีฝ่ายละไม่น้อยกว่า ๑๐ รูป) เมื่อทำพิธีบรรพชา อุปสมบทครบ ๔ ขั้นตอนแล้ว จึงจะเป็นภิกษุณีที่สมบูรณ์ถูกต้องตามพระวินัยบัญญัติ จากคุณ : วศินสุข เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 52 22:48:29

ความคิดเห็นที่ 7 ข้อปฏิบัติของภิกษุณี ๑. หญิงที่จะอุปสมบทเป็นภิกษุณี ต้องมีอายุครบ ๒๐ ปี แต่หญิงที่มีสามีแล้ว อายุ ๑๒ ปีบริบูรณ์ ก็ขอบรรพชาเป็นสามเณรีได้ และเมื่อเป็นสิกขมานาครบ ๒ ปี ก็ขออุปสมบทเป็นภิกษุณีได้ ๒. ก่อนอุปสมบทเป็นภิกษุณี ต้องบวชเป็นสิกขมานาเป็นเวลา ๒ ปี ๓. ภิกษุณี ไม่มีอาวาสอยู่ต่างหาก ภิกษุณีจะต้องอยู่ในอาวาสที่ไม่มีภิกษุไม่ได้ คือต้องอยู่ในวัดที่มีพระภิกษุ ที่อยู่ของภิกษุณีไม่เรียกว่า "อาวาส" เรียกว่า "ภิกขุนูปัสสยะ" แปลว่า ส่วนที่อยู่ของภิกษุณี แยกอยู่เป็นเอกเทศหนึ่งต่างหาก ไม่ปะปนกับของภิกษุ เหมือนวัดที่จัดตั้งสำนักชีในปัจจุบัน ๔. ภิกษุณีต้องศึกษาพระธรรมวินัยจากพระภิกษุ คือ ให้เรียนจากพระภิกษุ ไม่ให้เรียนจากภิกษุณีด้วยกัน ๕. เมื่อเกิดอธิกรณ์ขึ้นในภิกษุณีสงฆ์ ต้องให้พระภิกษุเป็นผู้ระงับ คือ ไต่สวน พิจารณา ตัดสิน ปรับโทษผู้ผิด ไม่ให้ภิกษุณีสงฆ์ตัดสินลงโทษกันเอง ๖. ภิกษุณีลาสิกขา (สึก) แล้ว อุปสมบทอีกไม่ได้ ถึงอุปสมบทใหม่ก็ไม่เป็นภิกษุณี ๗. พระนางมหาปชาบดีโคตมี ทูลขอบวชในพระพุทธศาสนา ในขั้นแรกพระพุทธเจ้าทรงปฏิเสธ แต่ในที่สุดทรงอนุญาต โดยทรงวางเงื่อนไขไว้ ๘ ประการ เรียกว่า ครุธรรม ๘ ไม่ให้สตรีได้บวชง่าย ๆ ก็ได้ผล คือ ภายหลังพุทธปรินิพพานแล้วไม่นานนัก ก็ "หมดเชื้อสาย" ของนางภิกษุณี จากคุณ : วศินสุข เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 52 22:58:00

ความคิดเห็นที่ 8 ศีลของภิกษุณี ภิกษุณีถือศีล ๓๑๑ สิกขาบท (สิกขาบท คือ บทบัญญัติข้อหนึ่ง ๆ ในพระวินัยที่ภิกษุณีพึงศึกษาปฏิบัติ) โทษที่เกิดแต่การละเมิดสิกขาบท เรียกว่า อาบัติ (อาบัติ คือ การต้องโทษเพราะฝ่าฝืนสิกขาบท) แปลว่า การต้องโทษ อาบัติของภิกษุและอาบัติของภิกษุณีมี ๗ อย่างเช่นเดียวกัน กล่าวคือ ๑. ปาราชิก ๒. สังฆาทิเสส ๓. ถุลลัจจัย (ถุลลัจจัย เป็นชื่ออาบัติรองจากปาราชิก และสังฆาทิเสส เมื่อภิกษุกระทำความผิดเข้าข่ายขั้นปาราชิกหรือสังฆาทิเสส แต่ยังไม่ประสบผลสำเร็จ จึงมีโทษอยู่ในขั้นถุลลัจจัย เช่น ภิกษุฆ่าคนตายเป็นปาราชิก แต่ถ้าเจตนาฆ่าแล้วเขาไม่ตาย ได้รับบาดเจ็บ ก็เป็นอาบัติถุลลัจจัย หรือเช่น ภิกษุมีจิตกำหนัด จับต้องกายหญิง เป็นอาบัติสังฆาทิเสส ถ้าจับต้องกระเทย ก็เป็นอาบัติถุลลัจจัย เป็นต้น) ๔. ปาจิตตีย์ (แยกออกเป็น "สุทธิกปาจิตตีย์และนิสสัคคียปาจิตตีย์") ๕. ปาฏิเทสนียะ ๖ ทุกกฏ ๗. ทุพภาสิต จำแนกเป็นโทษ ๓ ระดับคือ โทษสถานหนัก ได้แก่ อาบัติปาราชิก ทำให้ผู้ต้องอาบัติขาดจากความเป็นภิกษุหรือภิกษุณีทันที ต้องสละสมณเพศ และไม่ได้รับอนุญาตให้บวชอีก โทษสถานกลาง ได้แก่ อาบัติสังฆาทิเสส ทำให้ผู้ต้องอาบัติต้องอยู่กรรม เรียกว่า อยู่ปริวาสก่อนจึงจะพ้นโทษ โทษสถานเบา ได้แก่ อาบัติถุลลัจจัย ปาจิตตีย์ ปาฏิเทสนียะ ทุกกฏ ทุพภาสิต ผู้ต้องอาบัติทั้ง ๕ ชื่อนี้ ต้องปลงอาบัติ คือ เปิดเผยอาบัติของตนแก่ภิกษุด้วยกัน อาบัติปาราชิก ๘ ของภิกษุณี อาบัติปาราชิกของภิกษุมี ๔ สิกขาบท แต่อาบัติปาราชิกของภิกษุณีมี ๘ สิกขาบท คือ สิกขาบทที่ ๑ ภิกษุณีเสพเมถุนธรรม (ร่วมเพศกับชาย โดยที่สุดแม้กับสัตว์ดิรัจฉานตัวผู้) ด้วยความพอใจ โดยที่สุดกับสัตว์ดิรัจฉานตัวผู้ เป็นปาราชิก สิกขาบทที่ ๒ ภิกษุณีถือเอาทรัพย์ที่เจ้าของมิได้ให้ด้วยจิตคิดจะลัก ได้ราคา ๕ มาสก (เทียบเท่าทองคำหนักเท่ากับเมล็ดข้าวเปลือก ๒๐ เมล็ด ตัวอย่างเช่น เมื่อราคาทองคำหนักบาทละ ๕,๐๐๐ บาท ๕ มาสกก็เท่ากับ ๒๗๘ บาท) สิกขาบทที่ ๓ ภิกษุณีจงใจฆ่ามนุษย์ หรือช่วยหาศัสตราวุธให้เขาฆ่าตนเอง หรือพรรณนาคุณแห่งความตาย หรือชักชวนให้เขาฆ่าตัวตาย เป็นเหตุให้เขาตาย เป็นปาราชิก สิกขาบทที่ ๔ ภิกษุณีอวดอุตตริมนุสสธรรม (อุตตริมนุสสธรรม คือ ธรรมล้ำมนุษย์ ธรรมอันยวดยิ่งของมนุษย์ ได้แก่ ฌาณ วิโมกข์ สมาธิ สมาบัติ มรรค ผล นิพพาน) ที่ไม่มีในตน เป็นปาราชิก สิกขาบทที่ ๕ ภิกษุณีผู้กำหนัด ยินดีการจับต้อง การลูบคลำ การจับ การต้อง หรือการบีบของชายผู้กำหนัด บริเวณใต้รากขวัญ (ไหปลาร้า) ลงมา เหนือเข่าขึ้นไป เป็น ปาราชิก สิกขาบทที่ ๖ ภิกษุณีรู้ว่าภิกษุณีรูปอื่นต้องอาบัติปาราชิก ปิดความเสีย ไม่โจทด้วยตนเอง ไม่บอกแก่คณะ เป็นปาราชิก สิกขาบทที่ ๗ ภิกษุณีเข้าเป็นพรรคพวกภิกษุที่ถูกสงฆ์ลงโทษ อุกเขปนียกรรม (อุกเขปนียกรรม หมายถึง วิธีการลงโทษที่สงฆ์กระทำแก่ภิกษุผู้ต้องอาบัติแล้ว ไม่ยอมรับว่าเป็นอาบัติ หรือไม่ยอมปลงอาบัติ หรือมีความเห็นชั่วร้าย (มิจฉาทิฏฐิ) สงฆ์จึงลงโทษ ยกเธอออกเสียจากสงฆ์ คือไม่ให้ฉันร่วม ไม่ให้อยู่ร่วม ไม่ให้มีสิทธิเสมอกับภิกษุทั้งหลาย) แม้ภิกษุณีนั้นจะถูกภิกษุณีสงฆ์ห้ามปราม จนถึงสวดประกาศห้ามแล้ว ก็ไม่ละ เป็นปาราชิก สิกขาบทที่ ๘ ภิกษุณีผู้กำหนัด ยินดีให้บุรุษผู้กำหนัดกระทำ ๘ อย่าง ดังต่อไปนี้ ๑. ยินดีการจับมือ ๒. ยินดีการที่ชายจับชายผ้าสังฆาฏิ ๓. ยืนเคียงคู่กันในระยะช่วงแขนของชาย ๔. ยืนสนทนากับชายในระยะช่วงแขนของชาย ๕. ไปสู่ที่นัดหมายกับชาย ๖. ยินดีการที่ชายมาหาตามนัด ๗. เดินตามชายเข้าไปสู่ที่ลับ ๘. น้อมกายเข้าไป หรือทอดกาย คือเอนตัวลงนอนเพื่อจะเสพอสัทธรรม (ร่วมประเวณี) เมื่อทำครบ ๘ ประการ เป็นปาราชิก นอกจากนี้ ยังมีตัวอย่างการอาบัติสังฆาทิเสสของภิกษุณีบางข้อ เช่น ก่อคดีพิพาท ปวัตตินีบวชให้นางโจร รับของขบเคี้ยวจากมือชายผู้กำหนัดด้วยมือของตนแล้วเคี้ยว ฯลฯ หรืออาบัติปาจิตตีย์บางข้อ เช่น ภิกษุณีฉันกระเทียม ยืนคู่ หรือคุยกันสองต่อสองกับชายในที่ลับตา เปลือยกายอาบน้ำ ภิกษุณีสองรูปนอนบนเตียงเดียวกัน ภิกษุณีใดไปโดยยานเว้นไว้แต่ผู้อาพาธ ไม่สามารถเดินด้วยเท้า ฯลฯ สรุปเปรียบเทียบจำนวนสิกขาบทของ ภิกษุ กับ ภิกษุณี                                                   ภิกษุ          ภิกษุณี ๑. ปาราชิก                                        ๔                ๑๘ ๒. สังฆาทิเสส                                  ๑๓                ๑๗ ๓. อนิยต                                          ๒                  - ๔. นิสสัคคิยปาจิตตีย์                         ๓๐                ๓๐ ๕. ปาจิตตีย์                                     ๙๒              ๑๖๖ ๖. ปาฏิเทสนียะ                                   ๔                 ๘ ๗. เสขิยะ                                        ๗๕                 ๗ ๘. อธิกรณสมถะ                                 ๗                 ๗          รวม                                    ๒๒๗              ๓๑๑ แก้ไขเมื่อ 16 พ.ย. 52 00:09:56 จากคุณ : วศินสุข เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 52 23:30:31

ความคิดเห็นที่ 9 เหตุที่ทำให้ภิกษุณีสาบสูญ ภิกษุณีสงฆ์เกิดขึ้นเมื่อพระนางมหาปชาบดี ได้รับพระพุทธานุญาตให้บวชเป็นภิกษุณี เมื่อพรรษาที่ ๕ ที่พระพุทธเจ้าทรงสั่งสอน และพระสาวกนำคำสอนของพระองค์ไปเผยแผ่ ภิกษุณีสงฆ์ในลังกา เกิดขึ้นเมื่อพระสังฆมิตตาเถรี (พระราชธิดาของพระเจ้าอโศกมหาราช) เสด็จไปลังกาพร้อมด้วยภิกษุสงฆ์ ให้การอุปสมบทแก่พระนางอนุฬาเทวี น้องสะใภ้ของพระเจ้าเทวานัมปิยะติสสะและสตรีชาวลังกา ภิกษุณีสงฆ์จึงเกิดมีขึ้นในลังกา ประมาณ พ.ศ. ๓๐๕ ต่อมาก็สาบสูญไปเฉย ๆ คือสูญหายไปอย่างไร้ร่องรอย หรือไม่มีหลักฐานการสาบสูญ นักปราชญ์ทางศาสนาว่าสาบสูญไปประมาณ พ.ศ. ๕๐๐ บางท่านว่าประมาณ พ.ศ. ๑๐๐๐ เหตุที่ทำให้ภิกษุณีสงฆ์สูญหายไป มีหลายประการ กล่าวคือ ๑. ครุธรรม ๘ ประการ ที่พระพุทธเจ้าบัญญัติให้ภิกษุณีปฏิบัติอย่างเคร่งครัดตลอดชีวิต เป็นภาระหนัก ยากที่จะปฏิบัติได้ ครุธรรม ๘ ประการนี้ พระมหาปชาบดีโคตมีก็รู้สึกว่าหนักเกินไป จึงทูลขอพรพระพุทธเจ้าขอแก้ครุธรรมข้อ ๑ ที่บัญญัติให้ภิกษุณีต้องทำความเคารพพระภิกษุ แต่พระภิกษุไม่ต้องทำความเคารพภิกษุณี ขอให้ทรงบัญญัติใหม่ว่า ให้พระภิกษุทำความเคารพพระภิกษุณีที่มีพรรษาแก่กว่า แต่พระพุทธเจ้าไม่ทรงอนุญาต ๒. สิกขาบทในภิกษุณีปาติโมกข์ มีจำนวนถึง ๓๑๑ สิกขาบท เฉพาะปาราชิก มีถึง ๘ สิกขาบท ในขณะที่พระภิกษุมีปาราชิกเพียง ๔ สิกขาบท ๓. การต้องอาบัติปาราชิกของภิกษุณี เกิดขึ้นได้ง่าย เช่น ภิกษุณีมีจิตกำหนัด ยินดีในการแตะต้องลูบคลำของชายผู้มีจิตกำหนัด เป็นปาราชิก ขาดจากสมณเพศ หรือรู้ว่าภิกษุณีรูปอื่นต้องอาบัติปาราชิกแล้ว ไม่บอกภิกษุณีอื่น ภิกษุณีผู้ปิดบังต้องอาบัติปาราชิกด้วย ๔. การเดินทางของภิกษุณี ถูกจำกัดด้วยพระวินัยหลายข้อ เช่น ๔.๑ ฉัตตุปาหนวรรค สิกขาบทที่ ๒ ภิกษุณีใด ไม่ใช่ผู้อาพาธ ไปโดยยาน เป็นปาจิตตีย์ ยานได้แก่ รถ เกวียน วอ คานหาม แคร่ สิกขาบทนี้บัญญัติให้ภิกษุณีต้องเดินไปด้วยเท้าเท่านั้น ไม่ให้โดยสารยานพาหนะทุกชนิด (ภิกษุไม่มีข้อห้ามเรื่องนี้) ๔.๒ โอวาทวรรคสิกขาบทที่ ๗ ภิกษุณีกับพระภิกษุจะเดินทางร่วมกันไม่ได้ เป็นปาจิตตีย์ เว้นไว้แต่ทางเปลี่ยว ๔.๓ โอวาทวรรคสิกขาบทที่ ๘ ภิกษุณีกับภิกษุจะลงเรือลำเดียวกันไม่ได้ เป็นปาจิตตย์ เว้นไว้แต่ข้ามฟาก ๕. ภิกษุณีต้องบิณฑบาต มีพระวินัยกำหนดไว้ชัดเจนในคำนิยามคำว่าภิกษุณีในปาราชิกสิกขาบทที่ ๑ ว่า บทว่าภิกษุณี ความว่า ที่ชื่อว่าภิกษุณี เพราะอรรถว่า เป็นผู้ขอ ชื่อว่าภิกษุณี เพราะอรรถว่า ประพฤติภิกขาจริยวัตร อธิบายว่าเพราะอาศัยการเที่ยวขอ จึงได้ชื่อว่าภิกษุณี ภิกษุณีจะหุงหาอาหารเพื่อบริโภคเอง ไม่ยอมออกบิณฑบาต เพราะอาย ไม่อยากให้ใครดูหมิ่นว่าเป็นขอทานไม่ได้ การออกบิณฑบาตถือว่าเป็นวัตรที่ต้องปฏิบัติ เรียกว่า ภิกขาจริยวัตร ๖. พระวินัยที่มีผลทำให้ภิกษุณีสงฆ์ขาดสูญไป คือ กุมารีภูตวรรค สิกขาบทที่ ๑๒ ภิกษุณีใดยังสิกขมานาให้บวชทุก ๆ ฝน เป็นปาจิตตีย์ สิกขาบทที่ ๑๓ ภิกษุณีใดฝนหนึ่งยังสิกขมานา ๒ รูปให้บวช เป็นปาจิตตีย์ สิกขาบททั้งสองนี้ หมายความว่า ภิกษุณีผู้เป็นปวัตตินี (อุปัชฌาย์) ให้นางสิกขมานาบวชได้ปีละ ๑ รูป และต้องเว้นไป ๑ ปี หรือพูดให้เข้าใจง่าย ๆ ว่า ๒ ปีให้อุปสมบทได้เพียง ๑ รูปเท่านั้น (จากหนังสือ "ไขปริศนาปัญหาภิกษุณี" โดย นาวาเอก ทองย้อย แสงสินชัย, ชำนาญ นิศารัตน์, จัดพิมพ์โดยปริยญธรรมสมาคมแห่งประเทศไทย ในพระราชูปภัมภ์ สมเด็จพระศรีนครินทราบรมราชชนนี, บริษัท สหธรรมิก จำกัด พิมพ์, ตุลาคม ๒๕๔๔) แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 52 23:55:19 จากคุณ : วศินสุข เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 52 23:51:45

ความคิดเห็นที่ 10 ได้ความรู้มากมาย จากระทู้นี้ ขอบพระคุณผู้ตั้งกระทู้ และขอบพระคุณท่านผู้ตอบค่ะ จากคุณ : หญ้าสีเขียว เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 52 15:03:52

ความคิดเห็นที่ 11 นึกว่าอยู่ห้องศาสนานะ แต่ก็ขอบคุณครับ ได้ความรู้มากมายเลย ผู้ชายผุ้หญิงไม่ว่าจะบวชไม่บวชก็เหมือนน้ำตาลใกล้มด พระพุทธเจ้าเลยต้องการป้องกันไว้ก่อนแน่ๆ จากคุณ : kingofearth เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 52 20:57:20

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณท่านวศินสุข จากหนังสือเหตุเกิด พ.ศ.๑ เล่มสอง อันว่าด้วย การปฐมสังคยานาและกรณีภิกษุณี เป็นเรื่องเกี่ยวดองกัน กล่าวคือ มีภิกษุกลุ่มหนึ่งที่ไม่พอใจการมีอยู่ของภิกษุณี เพราะด้วยยึดติดที่จารีตวรรณพราหมณ์ และภิกษุกลุ่มนี้ก็มีกำเนิดในวรรณพราหมณ์ และผู้นำของกลุ่มดังกล่าวก็คือ พระมหากัสปะ ตามข้อมูลในหนังสือ ผู้เขียนคือ พระเมตตานันโทภิกขุ ท่านได้พบจุดที่น่าสงสัยหลายจุดจากการศึกษา พระไตรปิฎกและพระคาถาต่างๆโดยละเอียด ซึ่งจับประเด็นได้ดังนี้ ๑. การที่พระพุทธองค์ทรงอนุญาตบวชให้พระนางมหาประชาบดี เป็นเพราะทรงกังวลความเป็นอยู่อย่างผู้บวช ว่าจะหนักเกินกว่าพระนางมหาประชาบดีจะรับได้ ๒. พระนางมหาประชาบดี ไม่ใช่ ภิกษุณีรูปแรก ๓. ครุธรรม ๘ ประการและความเสื่อมของพระสัทธรรม มิใช่พุทธพจน์ หากเกิดในการปฐมสัคยานา เพื่อตั้งแง่ในการจำกัดจำนวนและตั้งใจลดปริมาณของภิกษุณี เหตุแห่งการไม่พอใจกับการมีอยู่ของภิกษุณี ๑. เพราะด้วยยึดติดที่จารีตวรรณพราหมณ์ ที่หญิงจะอยู่เหนือชายไม่ได้ด้วยประการทั้งปวง ๒. เพราะภิกษุณีหลายรูปมีความสามารถในการแสดงธรรมได้สูงส่ง เหนือภิกษุโดยมาก ๓. เพราะภิกษุณีมีการรวมกลุ่มที่เหนียวแน่นและได้รับการยอมรับจากสังคมโดยกว้าง ส่วนตัว ผมคิดว่า เรื่องนี้น่าจะเป็นเรื่องประวัติศาสตร์ ในวงการพุทธศาสนา  เพราะในเวลาต่อมา ท่านเจ้าคุณธรรมปิฏก(ป.อ. ปยุตฺโต) ท่านได้เขียนหนังสือขึ้นมาแย้งหนัง เหตุเกิด พ.ศ.๑ นั่นคือ ตื่นกันเสียที จากความเท็จ ของหนังสือ “เหตุเกิด พ.ศ. ๑” จากนั้นต่อมาไม่นาน พระเมตตานันโทภิกขุ ก็ออกหนังสือโต้ข้อกล่าวหาของ ท่านเจ้าคุณธรรมปิฏก(ป.อ. ปยุตฺโต) ชื่อว่า เหตุเกิด พ.ศ. ๑ เป็นจริงหรือเท็จ ผมยังไม่ได้อ่านเล่มสุดท้ายนี้ แต่อ่าน ตื่นกันเสียทีฯ แล้ว (จากดาว์นโหลดของคุณดังตฤณ จากที่นี่ครับ http://larndham.net/index.php?showtopic=11570&st=0 ขอขอบพระคุณมาณที่นี้) เห็นถึงการโต้แย้งอันลุ่มลึกของ  ท่านเจ้าคุณธรรมปิฏกฯ ว่ากรณีนี้นับเป็นปัญหาใหญ่ในสายตาของท่าน จึงต้องออกมาโต้แย้งโดยไว ผมตั้งใจตั้งกระทู้ในห้องนี้ เพราะอยากทราบความเห็นของท่านสมาชิกในมุมของนักประวัติศาสตร์ว่า ท่านมีความเห็นอย่างไร กับการวิเคราะห์ประวัติศาสตร์จากพระไตรปิฏกของ  พระเมตตานันโทภิกขุ ผู้ทรงภูมิจากความรู้สมัยใหม่ กับ ท่านมีความเห็นอย่างไร กับการข้อเขียนโต้แย้งของ ท่านเจ้าคุณธรรมปิฏก(ป.อ. ปยุตฺโต) ผู้ที่ได้รับการยกย่องว่า เป็นผู้ลึกซึ้งในพระไตรปิฏกมากที่สุดในโลกปัจจุบัน จากคุณ : ชัยนาท เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 52 22:11:24

ความคิดเห็นที่ 13 ในความเห็นของผม ท่านอดีตพระเมตตานันโท(ปัจจุบันสึกหาลาเพศแล้ว) ท่านใช้มุมมอง ในส่วนของเท่าที่ท่านรู้ และ ก็พยายามจะเอาความรู้จากสัญญาเดิมจากวิชาการทางโลกที่ท่านเคยเรียน มาเป็นข้อตัดสิน ซึ่งไม่มีทางจะถูกต้องแน่นอน ดังจะเห็นได้ต่าง ข้อสันนิษฐานที่ว่า ------------------------------------------------------------------------ ๒. พระนางมหาประชาบดี ไม่ใช่ ภิกษุณีรูปแรก ๓. ครุธรรม ๘ ประการและความเสื่อมของพระสัทธรรม มิใช่พุทธพจน์ หากเกิดในการปฐมสังคยานา เพื่อตั้งแง่ในการจำกัดจำนวนและตั้งใจลดปริมาณของภิกษุณี ------------------------------------------------------------------------ จากทั้งสองข้อนี้ ถ้ามองในแง่ของหลักเหตุผล ก็ต้องกลับไปถามว่า แล้ว พระภิกษุณีรูปแรกของ ท่านอดีตเมตตานันโทเป็นใคร ? ยิ่งบอกอีกว่า ครุธรรม ๘ ไม่ใช่พุทธพจน์ เป็นผลที่เกิดจากปฐมสังคยานา ก็เท่ากับว่า บรรดาพระทั้งหลายที่ท่านได้ทำปฐมสังคยานา รวมหัวกันหลอกปั้นแต่งเรื่องต่าง ๆ ขึ้นมา แล้ว พระต่าง ๆ ที่อยู่ในพิธีปฐมสังคยานา มีท่านใดบ้าง ? พระอานนท์เถระเจ้า พุทธอนุชา พระมหากัสสปเถระเจ้า พระอุบาลีเถระเจ้า ถ้าข้อสมมติของ อดีตพระเมตตานันโทเป็นจริง ก็แสดงว่า พระไตรปิฏกฉบับเถรวาทที่เราท่านศึกษา ก็ต้องเป็นสัทธรรมปฏิรูป ทำขึ้นมาในภายหลัง !!!!!!!!! ถามต่อกลับไปว่า แล้ว ท่านอดีตเมตตานันโท จะรู้ได้อย่างไรว่า ตรงไหนในพระไตรปิฏกเป็นพุทธพจน์ ตรงไหนเป็นสัทธรรมปฏิรูป ??? เอาอะไรมาเป็นเครื่องชี้วัด ?  แค่อ่านจากพระไตรปิฏกแค่นี้หรือ ? ผมคิดว่า ท่านอดีตเมตตานันโท คงจะเป็นแบบ แดน บราว์น ที่เขียน ดาวินชี โค๊ด นั่นเอง จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 15:49:54

ความคิดเห็นที่ 14 ปัญหาเรื่องการบวชภิกษุณี ถ้าตามข่าวมาตลอด จะเห็นว่า ฝ่ายผู้กระทำ(คุณฉัตรสุมาลย์ เป็นห้วหน้า) พยายามจะให้ข่าวมาตลอดว่า ทางมหาเถรสมาคม จะปิดกั้นสิทธิเสรีภาพของสตรีในการบรรลุธรรม ทำราวกับประหนึ่งว่า  "ต้องบวชเป็นภิกษุณีเท่านั้น จึงจะบรรลุธรรมได้ !!!!" แล้วในความเป็นจริง มันเป็นเช่นนั้นหรือ ? ถ้าลองมองในสมัยพุทธกาล มหาอุบาสิกาอย่าง นางวิสาขา ก็บรรลุโสดาบันตั้งแต่ ๗ ขวบ , ลูกสาวนายช่างทอหูก ก็บรรลุเป็นพระอริยเจ้าได้โดยไม่ต้องบวชเป็นภิกษุณี แค่เพียงฟังธรรมเท่านั้นก็บรรลุแล้ว ฯลฯ เป็นต้น นี้ก็แสดงให้เห็นแล้วว่า  "..การบรรลุธรรม ไม่จำเป็นต้องบวชก็ได้... การบรรลุธรรมไม่ได้ขึ้นว่าต้องมาอยู่วัด แต่ขึ้นกับการประพฤติตนตามคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระบรมครูต่างหาก !!!!!!!!!!!!!!!!!!" ตัวอย่างของ นางวิสาขา นี่ชัดเจนมาก ๆ  ท่านบรรลุโสดาบันตั้งแต่ ๗ ขวบ ต่อมาก็แต่งงานมีครอบครัว มีลูกมีหลานเยอะแยะเป็นสิบ ๆ ร้อย ๆ และท่านก็ไม่ได้ออกบวช แต่ก็ทำมาค้าขายเป็นปกติ !!!!!! ถามกลับว่า ทำไม ท่านอดีตเมตตานันโท รวมไปถึง คุณฉัตรสุมาลย์ ไม่มองประเด็นนี้บ้าง ?????? ทำไมฆราวาสธรรมดา อย่างนางวิสาขาถึงบรรลุโสดาบันได้ โดยไม่ต้องบวชภิกษุณี ???? จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 15:56:58

ความคิดเห็นที่ 15 ต้องถามกลับไปยัง คุณฉัตรสุมาลย์ ว่า  "..การบรรลุธรรมที่ท่านเข้าใจ มันเป็นอย่างไร ต้องมีรูปแบบอย่างไหน แล้วบรรลุธรรมขั้นไหน... ??" ถ้าท่านบอกมาได้ ก็ต้องถามกลับไปว่า แล้วกรณีอย่าง นางวิสาขามหาอุบาสิกาล่ะ ? ท่านคิดอย่างไร ? เหมือนหรือต่างกับ แนวคิดของท่าน ? ------------------------------------------------------------------------- ความพยายามของ คุณฉัตรสุมาลย์ เริ่มจากประท้วงต่าง ๆ พยายามทำให้เป็นข่าวโดยเน้นเรื่องของ  "สิทธิความเท่าเทียมระหว่างเพศ" และ "สิทธิความเท่าเทียมในการบรรลุธรรม" มาเป็นประเด็นโจมตี มหาเถรสมาคม เพื่อจะบีบให้ได้ตามความต้องการของตัวเอง ไป ๆ มา ๆ เมื่อทำไม่สำเร็จ ก็พยายามจะยกข้ออ้างของกรณีศึกษา การบวชภิกษุณีของประเทศศรีลังกา มาเป็นตัวอย่าง โดยพยายามอ้างว่า ทางศรีลังกาก็บวชภิกษุณีได้ โดยไม่ได้บอกข้อเท็จจริงว่า ที่บวชได้มาจากอะไร เรื่องจริงมันก็คือ  ทางรัฐสภาของศรีลังกา ลงมติให้มีการบวชภิกษุณีได้ กลายเป็นว่า อาณาจักร มามีอิทธิพลเหนือ พุทธจักร !!!!!!!!!!!! สั่งให้ พุทธจักร ต้องทำตามอย่างที่ตัวเองบอกมา นี่เป็นประการแรก ---------------------------------------------------------- ประการที่สอง ภิกษุณี ที่คุณฉัตรสุมาลย์อ้างว่า ยังไม่ได้สูญไปตามที่ ทางเถรวาทแบบไทย ๆ เชื่อกันมา แต่ไปเจริญงอกงามอยู่ในแถบ ทิเบต และประเทศรอบ ๆ เทือกเขาหิมาลัย ปัญหามันมีอยู่ว่า ก็บรรดา นิกายต่าง ๆ รอบเทือกเขาหิมาลัย ก็มีวัตรปฏิบัติและพระวินัยต่างออกไปจากทางเถรวาทที่เมืองไทยนับถือ แล้วมันจะบวชกันได้หรือ ? ทางคุณฉัตรสุมาลย์ ก็แย้งว่า พระวินัยของทางนิกายต่าง ๆ เหล่านั้น มีจำนวนข้อที่เยอะกว่าทางเถรวาทของสยามเสียอีก เข้มยิ่งกว่าเสียอีก แต่เท่าที่เคยเห็นสารคดีมา หลาย ๆ ข้อปฏิบัติในหลักของครุธรรม ๘ ประการก็ตกไปเสียแล้ว คือข้อ ๒,๓,๔ เพราะเท่าที่เห็น ในอารามของภิกษุณีเหล่านั้น ไม่มีภิกษุจำพรรษาอยู่เลยสักรูป นี่ก็ผิดไปแล้ว แล้วจะบวชได้หรือ ? จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 16:08:37

ความคิดเห็นที่ 16 ยิ่งเขียนก็ยิ่งเบื่อหน่าย ลองอ่านตรงนี้เองแล้วกัน "...ความพยายามที่เป็นรูปเป็นร่าง ที่จะจัดให้มีการอุปสมบทภิกษุณีชาวศรีลังกาในยุคฟื้นฟูสมัยหลังนี้ เริ่มขึ้นเมื่อ พ.ศ 2531 เมื่อมีการจัดพิธีอุปสมบทภิกษุณีนานาชาติขึ้นที่รัฐลอส แองเจลิส ประเทศสหรัฐอเมริกา โดยคณะสงฆ์จากวัดโฝกวงซัน ไต้หวัน ครั้งนั้นมีทศศีลมาตาได้รับการบวชเป็นภิกษุณีจำนวน 5 รูป แต่จากความไม่พร้อมหลายประการ ทั้งความด้อยทางการศึกษาของภิกษุณีสงฆ์เอง และขาดโครงสร้างรองรับที่จะอยู่ร่วมกันเป็นคณะสงฆ์ ภิกษุณีคณะแรกนี้ เมื่อเดินทางกลับถึงศรีลังกา จึงไม่ได้รับการยอมรับ จนในที่สุดก็ถูกกลืนกลับไปสู่การเป็นทศศีลมาตาเช่นเดิม แต่มีภิกษุณีบางรูปขออุปสมบทใหม่ในพ.ศ. ๒๕๓๑       ........" http://www.thaibhikkhunis.org/index.php?option=com_content&task=view&id=60&Itemid=21 นี่แหละต้นทางของ ภิกษุณีที่คุณฉัตรสุมาลย์อ้าง................ เมื่อต้นทางไม่พร้อม แล้วต่อ ๆ มา มันจะถูกต้องไหม ? จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 16:14:15

ความคิดเห็นที่ 17 แล้ววัดโฝกวงซัน ต้นทางนี้เป็นอย่างไร ลองตามดูกันเอง http://en.wikipedia.org/wiki/Fo_Guang_Shan คร่าว ๆ คือ เป็นมหายาน อยู่ไต้หวัน ปัจจุบันมีสาขาไปหลายประเทศหลัก ๆ คือ อเมริกา เท่าที่ผมเคยตามข้อมูลมานานแล้ว (และโยนทิ้งไปนานแล้ว เพราะเบื่อคุณฉัตรสุมาลย์เหมือนกัน ดื้อจริง ๆ ) ทางวัดโฝกวงซันบอกว่า วัดท่านมาจากนิกายวินัยของมหายาน (รายละเอียดลองตามที่ http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%A7%E0%B8%B4%E0%B8%99%E0%B8%B1%E0%B8%A2) แต่เมื่อสืบค้นกลับไปที่ ญี่ปุ่น(ที่รับไปจากจีน)  หรือแม้แต่ทางจีนเอง ก็รู้สึกว่านิกายวินัย แทบจะหาข้อมูลไม่ได้เลย (ถ้าจะบอกว่าหายไปแล้วก็คงจะพอฟังได้เหมือนกัน) ปัญหาก็คือ ที่มาที่ไปของวินัยที่ วัดโฝกวงซัน พยายามจะอ้างนั้น ยังไม่มีอะไรที่พิสูจน์ได้ชัดเจน ตรงนี้เป็นหน้าที่ของคุณฉัตรสุมาลย์ต้องออกมาจัดการล่ะครับ ไม่ใช่หน้าที่ของ มหาเถระสมาคม ที่จะต้องไปพิสูจน์ให้ ข้อมูลเพิ่มเติมนิกายวินัย Influences on East Asian schools The following later schools used the Vinaya of the Dharmaguptaka: Chinese Buddhism, especially the Vinaya School Korean buddhism, especially Gyeyul Vietnamese Buddhism Japanese Ritsu The following involve philosophical influence: The Japanese Jojitsu is considered by some an offshoot of Sautrāntika; others consider it to be derived from Bahusrutiya The Chinese/Japanese Kusha school is considered an offshoot of Sarvastivada, influenced by Vasubandhu http://en.wikipedia.org/wiki/Schools_of_Buddhism ---------------------------------------------------- นอกจากนี้ ปัจจุบัน ก็ยังมีนักบวชหญิงที่บวชจากวัดโฝกวงซันมาโดยตรง อยู่ในประเทศไทยด้วยเหมือนกัน ไม่ใช่มีแค่กลุ่มของคุณฉัตรสุมาลย์เท่านั้น แต่กลุ่มนี้ไม่ได้เรียกร้องอะไร เท่ากับกลุ่มของคุณฉัตรสุมาลย์ ครับ จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 16:27:03

ความคิดเห็นที่ 18 สรุปัญหาตอนนี้ก็คือ ถ้าคุณฉัตรสุมาลย์อยากบวช ก็บวชไป แต่ไม่ได้ขึ้นกับมหาเถระสมาคมของไทย และก็ไม่นับเป็นภิกษุณี ถ้าต่างคนต่างอยู่ คุณฉัตรสุมาลย์เชื่ออย่างนั้น จะไปบวชแบบธิเบต หรือจะของวัดโฝกวงซัน ก็คงไม่มีใครว่าอะไร แต่ก็เห็น คุณฉัตรสุมาลย์ พยายามจะบีบให้ทางคณะสงฆ์ไทยยอมรับในสิ่งที่ทางเขาจัดทำขึ้นมานั่นเอง (พูดง่าย ๆ ว่าต้องการสถานะ) ถ้าไม่ยอมรับ ก็จะโดนข้อหา "...กีดกันการบรรลุธรรม... และ กดขี่ทางเพศ..." อย่างที่โดนมาประจำ ผมก็ยังไม่เคยเห็น มหาเถระสมาคม ออกมาโต้อะไรกับ คุณฉัตรสุมาลย์ สักนิดทั้ง ๆ ที่น่าจะต้องโต้บ้างด้วยซ้ำไป   .... ความเป็นพระ เขาวัดกันตรงนี้เองล่ะครับ.... ไม่ได้วัดกันที่ว่า ใครจะห่มผ้าเหลือง หรือ สีกรัก จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 16:37:10

ความคิดเห็นที่ 19 แรงบันดาลใจสำคัญของท่าน อ.ฉัตรสุมาลย์ฯ คงจะมีที่มาจากคุณวรมัย มารดาของท่าน ซึ่งได้บวชเป็นภิกษุณีมาก่อนท่านละครับ รบกวนคุณ "ผ้าพับไว้" ช่วยขยายความที่เขียนข้างล่างนี้หน่อยครับ "เรื่องจริงมันก็คือ  ทางรัฐสภาของศรีลังกา ลงมติให้มีการบวชภิกษุณีได้ กลายเป็นว่า อาณาจักร มามีอิทธิพลเหนือ พุทธจักร !!!!!!!!!!!! สั่งให้ พุทธจักร ต้องทำตามอย่างที่ตัวเองบอกมา" จากคุณ : น้าชู เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 16:42:59

ความคิดเห็นที่ 20 /\ /\ /\ ในตอนแรกรัฐสภาศรีลังกาไม่ยอมรับสถานะของผู้บวชครับ  แต่ก็มีการล๊อบบี้อย่างหนัก มีการเปิดกระทู้อภิปรายกันอย่างดุเดือด สุดท้ายก็ต้องยอมรับครับ ผมอ่านมาจากเว็บหนึ่งเมื่อหลายปีมาแล้ว ป่านนี้หน้าเว็บนั้นคงหายไปแล้วล่ะครับ จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 16:56:05

ความคิดเห็นที่ 21 ขอบคุณครับ ได้เรื่องราวแตกไปเยอะเลย มีคำถามครับ สงสัยมานาแล้ว...แม่ชีที่โกนหัวบวชในประเทศจีน ท่านถือศีลกี่ข้อกันแน่ครับ เพราะทราบว่า หลายวัดในจีนเป็นวัดชี(หญิงล้วน) ซึ่งวัดชีในจีนผมคิดว่าน่าสนใจมากๆ เพราะมีรูปแบบที่ใกล้เคียงกับความเป็นอยู่ของภิกษุณียุคพุทธกาล ซึ่งยังไม่มีการแตกนิกาย ที่บรรยายใน เหตุเกิด พ.ศ.๑ ขอบคุณครับ จากคุณ : ชัยนาท เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 20:14:40

ความคิดเห็นที่ 22 ภิกษุณีสงฆ์ในปัจจุบัน ๑. ภิกษุณีสงฆ์นิกายเถรวาท เคยมีในประเทศอินเดียและประเทศศรีลังกา ๒. ภิกษุณีไม่เคยมีในประเทศไทย พม่า มอญ เขมร และลาว ๓. หนังสือ "พุทธประวัติสำหรับนักศึกษา" เขียนโดย พระภิกษุสีลาจาระ (J.F. McKechnie) ชาวอังกฤษ แต่งขึ้นสำหรับใช้สอนเด็กในประเทศศรีลังกา เมื่อ พ.ศ. ๒๔๘๔ แปลโดย พุทธทาสภิกขุ จัดพิมพ์โดยสำนักพิมพ์แพร่พิทยา พ.ศ. ๒๕๒๕ หน้า ๒๐๐ กล่าวถึงภิกษุณีสงฆ์ว่า "การบวชของภิกษุณีซึ่งมีพระนางมหาปชาบดีเป็นองค์แรกนั้น มีอายุยืนยาวประมาณ ๕๐๐ ปี แล้วก็สาบสูญไป" ๔. หนังสือ "พระพุทธศาสนาในศรีลังกา" เขียนโดย รองศาสตราจารย์ ชูศักดิ์ ทิพย์เกษร ซึ่งไปศึกษาอยู่ในประเทศศรีลังกา เมื่อ พ.ศ. ๒๔๙๖-๒๕๐๑ ได้เขียนหนังสือประวัติศาสตร์พระพุทธศาสนาในลังกา มหาจุฬาฯ จัดพิมพ์จำหน่าย พ.ศ. ๒๕๐๘ หน้า ๑๙๘-๒๑๓ กล่าวถึง ลังกาถูกโปรตุเกสและฮอลันดา ยึดครอง เบียดเบียน กดขี่ ไม่ให้นับถือพระพุทธศาสนา จนปรากฏว่าพระสงฆ์ในลังกาสูญวงศ์ลง เพราะไม่ได้อุปสมบทกันช้านาน เหลือแต่สามเณรรูปหนึ่ง ชื่อ "สรณังการ" อายุ ๕๕ ปี ต่อมาพระเจ้ากิตติศิริราชสิงห์ กษัตริย์ลังกา ได้แต่งคณะทูตอัญเชิญพระราชสาส์นขอพระสงฆ์ไทยไปตั้งพระพุทธศาสนาให้อุปสมบทชาวลังกา พระเจ้าอยู่หัวบรมโกศได้มอบให้พระอุบาลี วัดธรรมาราม กับพระอริยมุนี พร้อมกับพระสงฆ์อีก ๑๖ รูป รวม ๑๘ รูป และสามเณรอีก ๗ รูป ไปตั้งคณะสงฆ์ "สยามวงศ์" เมื่อ พ.ศ. ๒๒๙๖ เมื่อรองศาสตราจารย์ ชูศักดิ์ ทิพย์เกษร ไปศึกษาอยู่ในประเทศศรีลังกา เมื่อ พ.ศ. ๒๔๙๖ - ๒๕๐๑ ในประเทศศรีลังกา ไม่มีภิกษุณี จากคุณ : วศินสุข เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 22:39:22

ความคิดเห็นที่ 23 ภิกษุณีลังกาในวรรณกรรมปัจจุบัน ๑. หนังสือ "อันว่า....ศรีลังกา" (พิมพ์ที่โรงพิมพ์เลี่ยงเชียง พ.ศ. ๒๕๓๓) โดยพระอมตานันทะ พระครูสังฆกิจวิสุทธิ์ (วีรยุทธ์ ประชุมสอน) (พ.ศ. ๒๕๔๔ ได้เลื่อนสมณศักดิ์เป็น "พระวิเทศโพธิคุณ" ย้ายไปอยู่วัดมหาธาตุ กทม.) วัดอัปสรสวรรค์วรวิหาร กทม. หน้า ๑๓๕ กล่าวถึงนักบวชสตรีในลังกาที่พบ ณ วัดศรีมหาโพธิวิหาร "...นั่นใช่มั้ยเจ้าคะภิกษุณี" อุบาสิกาผู้สนใจ ชี้ไปที่สตรีที่นุ่งเหลือง ห่มเหลือง คล้าย ๆ กับพระ ดูอายุอานามคราวรุ่นสาว กำลังเดินเข้ามาเพื่อจะนำดอกไม้บูชาพระในวิหาร "มิได้โยม, นั่นไม่ใช่ภิกษุณี" พระผู้ถือไมโครโฟนไม่ยอมวาง รีบตอบ พร้อมกับชี้แจงต่อไปว่า สุภาพสตรีผู้นุ่งห่มสีเหลืองที่เห็นนั้นเขาเรียกว่า "ดาสะ ศีละ (Dasa Sila) เป็นแค่เพียงนักบวชสตรีถือศีล ๑๐ เท่านั้น ดาสะ ก็คือ ทศศีล หมายถึง ศึล ๑๐ นั่นเอง ส่วนภิกษุณีถือศีลมากกว่ากันเป็นร้อยเท่า คือ ๓๑๑ ข้อ ๒. หนังสือ "นี่แหละลังกา" โดย กาญจนา นาคนันท์ หน้า ๑๒๔-๑๒๕ สำนักพิมพ์แพร่พิทยา พ.ศ. ๒๕๒๖ "ปัจจุบันนี้ยังมีสตรีชาวศรีลังกาเป็นนักบวช นุ่งสบง ห่มจีวรเหมือนพระ แต่สวมเสื้อแขนยาว ถามได้ความว่า ถือศีล ๑๐ เรียกกันว่า "ดาสะศีล" และพวกดาสะศีลนี้ เขาก็ถือว่าเขาสืบต่อมาจากพระนางสังฆมิตตาเถรี ถ้าจะเรียกสตรีทรงศีลเหล่านี้ว่า ภิกษุณี ก็คงไม่ถูก แม้จะแต่งกายแบบเดียวกับพระ เพราะถือศีล ๑๐ เท่านั้น ถ้าเป็นภิกษุณีจะต้องถือศีลกว่าสามร้อยข้อ" พระพุทธศาสนาในประวัติศาสตร์จีน ๑. จีนเริ่มรับพระพุทธศาสนาเป็นทางราชการในรัชสมัยของพระเจ้าฮั่น เม่ง เต้ พระองค์ได้ส่งคณะทูตออกไปสืบศาสนา (ไปศึกษาความเป็นไปของพระศาสนา) เมื่อ พ.ศ. ๖๑๐ ถึงอินเดียภาคเหนือ คณะทูตชุดนี้เมื่อกลับถึงเมืองจีนได้นิมนต์พระเถระมาด้วย ๒ รูป คือ พระกัสปมาตังคะ และพระธรรมรักษ์ ไม่ได้พบภิกษุณีในอินเดีย (ประวัติศาสตร์พระพุทธศาสนา ฉบับมุขปาฐะภาค ๑ หน้า ๑๙๕, เสถียร โพธินันทะ มหามกุฎราชวิทยาลัย, ๒๕๑๘) ๒. พระภิกษุฟาเหียน พระภิกษุจีน ได้เดินทางจากประเทศจีน ไปแสวงหาพระไตรปิฎกที่อินเดียและลังกา พ.ศ. ๙๔๒-๙๕๗ เป็นเวลา ๑๕ ปี ไม่ได้พบภิกษุณีทั้งในอินเดียและลังกา (จดหมายเหตุแห่งพุทธอาณาจักรของพระภิกษุฟาเหียน พระยาสุรินทรฤาชัย (จันทร์ ตุงคสวัสดี) แปลและเรียงเรียง มหามกุฎราชวิทยาลัย, ๒๕๒๒) ๓. พระถังซัมจั๋ง (พระภิกษุเฮี่ยนจัง) พระภิกษุจีน ได้เดินทางจากประเทศจีนไปศึกษาพระธรรมวินัยที่ประเทศอินเดีย พ.ศ. ๑๑๗๒-๑๑๘๘ เป็นเวลา ๑๖ ปี ไม่ได้พบภิกษุณีในอินเดีย (พระถังซัมจั๋ง แปลโดย นายเคงเหลียน สีบุญเรือง จัดพิมพ์โดย มูลนิธิอภิธรรมมหาธาตุวิทยาลัย, ๒๔๘๔) นานาสังวาส คำว่า "สังวาส" แปลว่า การอยู่ร่วมกัน ในพระวินัยหมายถึง การทำสังฆกรรมร่วมกัน คำว่า "สมานสังวาส" ใช้แก่พระสงฆ์ หมายความว่า มีสังวาสเสมอกัน ร่วมอุโบสถทำสังฆกรรมร่วมกันได้ เพราะเป็นผู้มีสีลสามัญญตา คือเป็นผู้รักษาศีลบริสุทธิ์เสมอกัน กับพวกภิกษุ และเป็นผู้มีทิฏฐิสามัญญตา คือ มีความเห็นร่วมกัน มีความคิดเห็นลงกันได้ในเรื่องพระธรรมและพระวินัย คำว่า "นานาสังวาส" ใช้แก่พระสงฆ์ หมายความว่า สงฆ์ผู้ไม่ร่วมสังวาส คือไม่ร่วมอุโบสถ และสังฆกรรมด้วยกัน เพราะขาดสีลสามัญญตา และทิฏฐิสามัญญตา มีศีลไม่เสมอกัน และมีความเห็นในเรื่องพระธรรมวินัยไม่ตรงกัน จัดว่าเป็นสงฆ์ต่างนิกาย สงฆ์ต่างนิกายเป็นนานาสังวาสของกันและกัน ทำอุโบสถสังฆกรรมร่วมกันไม่ได้ สงฆ์ผู้เป็นนานาสังวาส ทำอุโบสถสังฆกรรมร่วมกัน ต้องอาบัติทุกกฎ (พระไตรปิฎกภาษาไทยฉบับหลวง เล่ม ๔ ข้อ ๑๙๙ หน้า ๒๕๕ อุโบสถขันธกะ และข้อ ๒๔๑ หน้า ๓๓๔ ปวารณาขันธกะ (พระสงฆ์เถรวาทและพระสงฆ์มหายาน เป็นนานาสังวาสของกันและกัน)) จากคุณ : วศินสุข เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 52 23:04:31

ความคิดเห็นที่ 24 ขอบคุณท่านวศินสุขอีกครั้งครับ แลขอความกรุณาขยายความเหตุของประโยคนี้ด้วยครับ "สงฆ์ผู้เป็นนานาสังวาส ทำอุโบสถสังฆกรรมร่วมกัน ต้องอาบัติทุกกฎ" ทำไมผู้ที่มีความเห็นต่างจึง ทำอุโบสถสังฆกรรมร่วมกัน ไม่ได้ครับ ฟังดูแบ่งแยกไม่สมานฉันท์กันเลยครับ ขอบพระคุณครับ จากคุณ : ชัยนาท เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 52 00:11:43

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณ คุณ วศินสุข และท่านอื่น ๆ อย่างยิ่งครับ จากคุณ : เจ้าคุณแม่ทัพ เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 52 09:51:59

ความคิดเห็นที่ 26 ตอบคุณเจ้าของกระทู้นะครับ เพราะสงฆ์ต่างนิกายจะมีศีลไม่เสมอกัน และมีความเห็นในเรื่องพระธรรมวินัยไม่ตรงกัน เนื่องจากบวชเรียนและได้รับการสอนมาต่างกัน (เช่น เถรวาทพระภิกษุต้องนุ่มห่มได้ ๓ ชิ้น แต่มหายานให้พระนุ่งกางเกง สวมเสื้อได้ เป็นต้น) จึงจัดว่าเป็นสงฆ์ต่างนิกาย และไม่อาจทำสังฆกรรมร่วมกันได้ เพราะหากทำสังฆกรรมร่วมกันก็พาลจะขัดแย้งกันเสียเปล่า ๆ ด้วยต่างฝ่ายต่างก็ถือว่าตนเป็นฝ่ายถูก ก็จะเกิด "สังฆเภท" คือ ทำให้สงฆ์แตกกัน ถือเป็นอนันตริยกรรม เป็นบาปอย่างหนัก ผมเห็นว่า การที่พระพุทธองค์ทรงบัญญัติ "นานาสังวาส" ไว้นี้เป็นการสมควรแล้ว และเป็นการสมานฉันท์สำหรับพระสงฆ์ในภาพรวม เพื่อป้องกันมิให้หมู่สงฆ์ต่างนิกายต้องทะเลาะขัดแย้งกันเวลาทำสังฆกรรมร่วมกัน ซึ่งจะมีข้อโต้แย้งไม่มีที่สิ้นสุด เพราะต่างฝ่ายต่างก็ถือว่าตัวเองถูก ด้วยได้รับการอบรมสั่งสอนมาคนละทางกัน สวดมนต์ก็อาจจะสวดกันคนละบท เรียกว่าไม่มีวันทำสังฆกรรมร่วมกันได้เลย และการทะเลาะกันในหมู่สงฆ์ถึงจะต่างนิกาย ก็หาได้น่าดูไม่ เป็นที่น่าสลดใจแก่พุทธศาสนิกชนและศาสนิกชนในศาสนาอื่น ๆ ทั้งปวง พระพุทธองค์ผู้ทรง "รู้แจ้งเห็นจริง" ด้วยพระญาณทัศนะอันเป็นผิดไม่ได้ ทรงหยั่งรู้อนาคตแล้ว และทรงมองเห็นเหตุเบื้องหน้า จึงทรงระงับเหตุนั้นเสียด้วยการบัญญัติบทนี้ไว้ล่วงหน้า เพื่อความสมานฉันท์ของเหล่าสาวกของพระพุทธองค์ไม่ว่าจะเป็นนิกายใดก็ตาม ผมก็พูดวกไปวนมาด้วยง่วงนอน หวังว่าคุณเจ้าของกระทู้คงจะได้รับความกระจ่างตามสมควรนะครับ หมายเหตุ ถ้าจะกรุณา อย่าเรียกผมว่า "ท่าน" เลยนะครับ กระดากครับ ผมไม่ได้ใหญ่โตอะไรขนาดนั้น เรียกชื่อเฉย ๆ ก็เป็นพระคุณหาน้อยไม่แล้วครับ ขอบพระคุณครับ จากคุณ : วศินสุข เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 52 23:06:06

ความคิดเห็นที่ 27 ถ้ารู้ซึ้งถึง " นิพพานและสัจจธรรมแล้ว" ทุกที่ก็คือ " วัด "  โดยไม่จำเป็นจะต้องนุ่งห่มสีใดๆทั้งสิ้น จากคุณ : ร่ำสุราริมน้ำตามลำพัง เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 13:03:40

ความคิดเห็นที่ 28 กระจ่างแล้วครับ ขอบพระคุณมากเลยครับ จากคุณ : ชัยนาท เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 52 01:47:52