ความคิดเห็นที่ 1 อยากสิครับ แต่ปัญหาคือถ้าย้อนกลับไปเดินเล่นบนถนนในสมัยโน้น แล้วผมจะโดนลากเข้าตาราง โทษฐานไม่ได้สักเลกที่ข้อมือหรือเปล่า หุหุ คิดไปคิดมา เลยขอย้อนไปใกล้ๆ สมัยที่ยกเลิกระบบมูลนายแล้วก็พอครับ เอาซักย้อนไปสมัยรัชกาลที่ 7 ตอนปลายๆ ผมจะลองไปชิมขนมเปี๊ยะเจ้าเก่าแถวๆซอยวานิช 1 ครับผม ปู่ผมเล่าว่าอร่อยมากมาย แต่เลิกขายไปตั้งแต่หลังสงครามโลกแล้ว เพราะเจ้าของร้านแกหนีภัยสงครามไปแล้วไปลับไม่กลับมา แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 52 09:09:24 จากคุณ : อุ้ย (digimontamer) เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 09:07:26

ความคิดเห็นที่ 2 ย้อนไปไกลขนาดนั้น ผมเกิดไม่ทัน เข้ามาใกล้หน่อย จะเล่าบรรยากาศให้ฟัง ตอนที่ผมยังเด็ก แถวบ้านผมเป็นตลาดน้ำ มีเรือพายขายของ ก็พวกอาหารสดแหละครับ มีเรือกระแชงขายหอยแมงภู่ ขายกันเป็นถังครับ ไม่ใช่เป็นกิโลอย่างสมัยนี้ หอยแมงภู่นี่ถ้าจะให้เด็ดจริงๆ ต้องเอามาทำข้าวต้มหอยครับ ใส่ผักชีฝรั่งเยอะหน่อย แล้วก็ต้องทำแบบข้าวต้มจริงๆ ไม่ใช่ข้าวสวยใส่น้ำอย่างในปัจจุบัน อาหย่อยอย่าบอกใคร มีก๋วยเตี๋ยวเรือขนานแท้ด้วย ส่วนใหญ่เป็นคนจีนพายเรือขายก๋วยเตี๋ยวเลียบตามชายฝั่งแม่น้ำลำคลอง มีบ้านที่ลอยอยู่ริมแม่น้ำ เรียงรายเป็นแถว เรียกว่า "แพ" ที่ลอยอยู่ได้คือสร้างอยู่บน "โป๊ะ" โป๊ะ ทำจากปูน ข้างในกลวง คล้ายๆ ทุ่นงั้นแหละ เป็นบรรยากาศที่เป็นธรรมชาติมากครับ อยากย้อนเวลากลับไปเหมือนกัน จากคุณ : หนุ่มไทยไร้นาม เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 10:15:15

ความคิดเห็นที่ 3 ผมนึกจินตนาการดูนะครับ        ในสมัยก่อนช้างในเมืองอยุธยาเวลามันตายกันเห็นบอกว่านำใส่แพไปฝังป่าช้าช้างอยู่แถววัดกล้วย(?)     ระยะเวลา400กว่าปีของกรุงศรีอยุยานี้  จะมีช้างตายสักกี่ตัว   แล้วน่าจะมีป่าช้าช้างเหลืออยู่บ้างนะ   คนปัจจุบันขุดดินสร้างบ้านน่าจะเจอซากบ้างนะครับ  สมัยการค้ารุ้งเรือง  ไทยเราส่งออกช้างปีละ 500กว่าตัว  ในอยูธยาก็มีเพนียดคล้องช้างตั้ง 2 แห่ง (เดิมที่อยู่ในตัวเกาะแถววัดท่าทราย แถว ๆ หลังวังจันทเกษมมั้ง    พอสร้างกำแพง-ขยายคูก้เลยย้ายไปอยู่ที่เพนียดปัจจุบัน)         กับอีกเรื่องหนึ่งสมัยก่อนคูขื่อหน้าคือบริเวณที่เป้นแม่น้ำป่าสักปัจจุบัน   สงครามไทยพม่าน่าจะดุเดือดเลือดพล่าน  ถึงกับใช้ซากศพพม่าถมกันเป็นสะพานข้ามคูนั้น    ทั้งเรือรบเรือสำเภาคงจะมีล่มบ้าง  ทีนี้ปืนใหญ่ในเรือที่ล่มน่าจะยังมีเหลือค้างอยู่ในคูขื่อนหน้านั้นบ้าง     ก็สมัยก่อนเวลาถอยทัพ  พม่ามันเอาปืนใหญ่กลับไม่ได้มันคงอุดรูทิ้งลงแม่น้ำบ้างละ  ใครมี metal detecter ไปสำรวจบริเวณแถว ๆ แม่น้ำน่าจะมีเหลืออยู่แยะนะครับ   แล้วระยะที่สำรวจก็ไม่กว้างมากนักคงแค่ 20 กว่าเมตรเท่านั้น  เพราะเดิมแม่น้ำตรงนั้นกว้างแค่ 10 วา เดี๋ยวนี้กว้างไกลออกมาถึง 100 ม.  เพราะน้ำเซาะตลิ่งพัง จากคุณ : วรรณเกษม เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 10:36:45

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบพระคุณ คุณหนุ่มไทยไร้นาม มากๆครับผม ที่บรรยายบรรยากาศสมัยก่อนเปลี่ยนแปลงการปกครอง ให้เด็กๆรุ่นหลังอย่างผมได้เห็นภาพกัน หุหุ พูดถึงอยุธยา จินตนาการว่า สมัียโน้น บ้าบิ่นมะพร้าวอ่อนของแท้ดั้งเดิม จะอร่อยขนาดไหนหนอ ไม่ต้องถ่อไปถึง อ.ท่าเรือ ในเกาะเมืองก็คงมีรสดีหลายเจ้าอยู ยุคโน้นชุมชนจีนแถวป้อมเพชร จะมีขายขนมเปี๊ยะไหมหนอ (แต่อ่านในคำให้การขุนหลวงหาวัด ท่านตรัสว่า มีขายขนมจันอับด้วย) จะอร่อยขนาดไหนหนอ ปัญหาคือ ย้อนกลับไป เราก็ไม่มีเงินไปซื้อนี่สิ...... แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 52 10:44:43 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 52 10:42:09 จากคุณ : อุ้ย (digimontamer) เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 10:36:46

ความคิดเห็นที่ 5 ไปอยุธยา  ทีไรก็นึกถึงความรุ่งเรืองในอดีต.... มายุคนี้  ร้านอาหารริมน้ำเยอะ....เหล้าเบียร์ มีขายตามถนนหนทาง นึกๆไป ...ถ้าเกิดย้อนกลับไปในยุคกรุงศรี ฯ ได้ ชาวกรุงศรี  จะฟังภาษาที่เราพูด กันตอนนี้ แล้วจะว่าเราเหน่อไม๊ หนอ..... จากคุณ : TOMCAT (ต้อม ตื่นตูม) เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 11:44:20

ความคิดเห็นที่ 6 ..ฤาสูญสิ้น ซึ่งกรุงศรี.. จากคุณ : หนุ่มรัตนะ เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 12:26:43

ความคิดเห็นที่ 7 ..วัดไชยวัฒนาราม.. จากคุณ : หนุ่มรัตนะ เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 12:28:09

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบบรรยากาศ กระทู้นี้จังครับ fade ตัดกลับมาที่ เวนิช ณ ปัจจุบัน จากเรือพาย กลายเป็นรถไฟฟ้ามานะเธอ จากคุณ : โตนิค เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 12:29:23

ความคิดเห็นที่ 9 ถ้าย้อนเวลากลับไปได้คงไม่ได้เห็นหรอกครับ ถึงเห็นอาจจะได้เห็นแบบไกล เพราะพระราชวังคนภายนอกห้ามเข้า ที่สำคัญ ผมเป็นผู้ชายคงไม่ทั้นได้เห็นอะไรหรอกครับ คงจะโดนจับข้อหา ใส้ศึก จากคุณ : chai7072 เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 12:59:48

ความคิดเห็นที่ 10 เอ้า ถ้าชอบบรรยากาศเก่าๆ จะเล่าให้ฟังอีกก็ได้ คนสมัยก่อน ผู้หญิงใช้เข็มขัดนาก ถ้ารวยหน่อยใช้เข็มขัดทองเลยทีเดียว ถ้าไม่ค่อยมีตังค์ก็ใช้เข็มขัดเงิน เวลาไปจ่ายตลาด ก็เอาสตางค์แดงร้อยรูไว้กับห่วงแบบเข็มกลัดนี่แหละ แล้วเอาไปเกี่ยวไว้กับเข็มขัดที่ว่านี้อีกที สมัยนั้น อาหารดีมากครับ สดจริงๆ คุณแม่ผมไปจ่ายตลาดทุกวัน ของสดไม่ผ่านตู้เย็นครับ วันหยุดเรียน เสาร์-อาทิตย์ ชอบทำผักคะน้าต้มกับเครื่องในหมูให้ผมกิน เหยาะเหล้าลงไปหนึ่งช้อนโต๊ะพอมีกลิ่นหอม แฮ่ม เครื่องในหมูก็มีเรือพายมาขายที่ตลาดน้ำ หมูก็ทำกันเช้ามืดวันนั้นเอง สดมาก แล้วคุณภาพของเนื้อหมูและเครื่องใน ดีกว่าปัจจุบันมากครับ เพราะเขาเลี้ยงกันแบบธรรมชาติ เลี้ยงกันเป็นปีครับกว่าจะขายได้ ไม่เหมือนปัจจุบันที่เอาอาหารสังเคราะห์อัดมันเข้าไป เลี้ยงไม่กี่เดือนก็ขายได้แล้ว มีผู้กล่าวเชิงเปรียบเทียบว่าเหมือนเป่าตูดให้โต แน่นอนครับว่า อาหารสังเคราะห์ยังไงๆ ก็ต้องมีสารเคมีผสมอยู่ มีผลข้างเคียง ไม่เหมือนโบราณที่เขาใช้หยวกกล้วย + ผักตบชวา + รำข้าว ธรรมชาติล้วนๆ เลย ท่านใดที่ชอบกินผักคะน้า ถั่วฝักยาว แล้วทำกับข้าวกินเอง ล้างให้สะอาดจริงๆ นะครับ แช่น้ำไว้ ใส่ด่างทับทิมด้วยยิ่งดี แล้วให้ผ่านน้ำไหลอีกที เพราะสมัยนี้ คนปลูกต้องใช้ยาปราบศัตรูพืชชนิดร้ายแรงมาก เรียกว่า ยาน็อค ไม่งั้นเอาไม่อยู่ แต่ถ้ากินข้าวนอกบ้าน ตัวใครตัวมันครับ จากคุณ : หนุ่มไทยไร้นาม เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 14:00:57

ความคิดเห็นที่ 11 เรื่องวัดวาอารามและพระราชวังคงงดงามดี แต่ถ้าย้อนเวลาไป ผมก็คงเป็นเพียงชนชั้นล่างไพร่ทาส คงไม่มีอารมณ์ชมความงามของเมืองเท่าไร เพราะต้องทำมาหากิน สมัยนั้น คงไม่ได้เล่นพันทิบอยู่แบบนี้มั้งครับ กลับจากเข้าเวรก็คงจะเหนื่อย นอนกินเหล้าอยู่กับบ้าน บ้านก็ใช่ว่าจะสวย เป็นไม้ไผ่ผุ ๆ เพราะไม่มีเวลาซ่อมบ้าน จะเดินไปไหนก็ลำบาก เพราะไม่มีรองเท้าพื้นก็เต็มไปด้วยขยะ เสื้อผ้าคงมีไม่มาก เดินไปซักที่คลองมีหมาตายลอยมาสามตัว เรื่องทำอาหารกินไม่ต้องพูด คงไม่ได้ใช้เครื่องกระเบื้อง ใช้แต่กะลาแตก ทีวีก็ไม่มีดู คงต้องดูละครนอก ก็คงไม่ประณีตงดงามเท่าไรทั้งท่ารำและชุดแสดง จะว่าไปคงลำบากน่าดู อยู่สมัยนี้อ่ะดีแล้ว อยากทำไรก็ได้ทำครับ จากคุณ : อุบาสกฉางชุน เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 14:31:00

ความคิดเห็นที่ 12 ขอแจมด้วยนะครับ ......ปากคลองขุนละครไชย  เป็นชุมชนชาวจีน ทางทิศใต้ของเกาะเมือง ตามคำให้การฉบับหอหลวงกล่าวว่า  “......มีหญิงละครโสเภณี ตั้งโรงอยู่ท้ายตลาด “ รับจ้างทำชำเราแก่บุรุษ” ตลาดนี้เป็นตลาดใหญ่ใกล้ทางเรือแลทางบก มีตึกกว้านร้านจีนมาก ขายของจีนมากกว่าของไทย มีศาลเจ้าจีนศาลหนึ่งอยู่ท้ายตลาด.......”            หญิงละครโสเภณี ไม่ใช่คนระดับล่าง ๆ หรือขายบริการกับใครก็ได้นะครับ แต่เป็นถึง ”ลูกสาว” ของมูลนาย ขุนนาง รวมทั้งคหบดีชาวจีน ที่ใช้ลูกสาวให้ความสุขสำราญผ่านการละครกับเจ้านาย ขุนนางและเชื้อพระวงศ์ที่สูงยศและทรัพย์สมบัติกว่า เพื่อการไต่”เต้า”ไปสู่อนาคต ...... สัมผัสย้อนเวลา ......กรุงศรีอยุธยาก่อนวันดับสูญ http://www.oknation.net/blog/voranai/2007/07/05/entry-1 จากคุณ : วรณัย เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 14:37:42

ความคิดเห็นที่ 13 แม่ผมเป็นคนอยุธยาแกเล่าว่า  สมัยก่อนที่หน้าป้อมเพรช  แม่น้ำป่าสักกับแม่น้ำเจ้าพระยาไหลมาชนกันเวลาหน้าน้ำจะเกิดน้ำวนที่บริเวณนี้  เวลาพายเรือต้องเราะออกริม ๆ ฝั่ง      แม่เคยว่ายน้ำเกาะลำไม้ไผ่หลุดเข้าไปในน้ำวนบริเวณนี้ครั้งหนึ่ง  น้ำมันพาหมุนเวียนอยู่ตรงกลาง  พอถึงจุดกลางมันก็พาดำน้ำมุดลงไป  ดีชะบุญมันหลุดออกมาอีท่าไหนก็ไม่รู้  ออกมาอยู่นอกน้ำวนนั้นได้       ลุงผมแต่ก่อนล่องไม้ซุงลงมาจากปากน้ำโพเป็นแพผูกติดกันมา   ซุงจะกองไว้หน้าโรงเลื่อยซึ่งเดิมอยู่ตีนสะพานข้ามไปยังตัวเกาะปัจจุบันนั่นแหละ(ปัจจุบันคือบริเวณโรงแรมที่ติดริมแม่น้ำนั่นแหละ)  แกเล่าให้ฟังว่าถ้าซุงหลุดไปตามแม่น้ำแล้วแกจะต้องเอาเรือวิ่งไปผูกกับปลายซุงวิ่งกลับมาไว้ที่หน้าโรงเลื่อย   แต่ถ้าซุงหลุดไปถึงน้ำวนที่ว่านั่นแล้วก็หมดหวังที่จะเอาคืนแล้ว  คือมันก็จะไหลไปถึงกรุงเทพ  ออกปากน้ำไปเลย จากคุณ : วรรณเกษม เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 14:59:47

ความคิดเห็นที่ 14 มายกมือด้วยคนค่ะ ชอบอ่านเรื่องราวความเป็นอยู่สมัยก่อน แล้วอยากไปอยู่อย่างนั้นบ้าง เพราะฝันถึงบ่อยๆ (ท่าจะเป็นเอามาก) ^^ จากคุณ : แป้นซัง เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 15:29:48

ความคิดเห็นที่ 15 อยากสิคะ อยากได้สูตร ข้าวต้มหอยแมงภู่น่ะ จากคุณ : ooh maple เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 17:43:50

ความคิดเห็นที่ 16 รบกวนสอบถามครับ เวนิชตะวันออก ผมเข้าใจว่าหมายถึง กรุงเทพนะครับ เพราะมีีการตัดคลองลัดเลาะหลายสาย น่าจะเหมือนเมือง เวนิช ของอิตาลีมากกว่าอยุธยานะครับ ผิดถูกประการใดขอคำแนะนำด้วยครับ จากคุณ : Oceanophila เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 52 21:21:34

ความคิดเห็นที่ 17 อยากย้อนไปได้เหมือนกัน แต่ผมกลัวคนสมัยนั้นเขาจะไม่เชื่อสิ่งที่ผมพูดนั้นสิ จากคุณ : tonky96 เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 52 16:45:57

ความคิดเห็นที่ 18 ผมอยากย้อนไปดูยุคของพระนเรศวร ยุคที่การทหารเข้มแข็งสุดขีด ท่าทางจะเป็นยุคที่คนไทยมีวินัยสูงสุดๆมากยุคหนึ่งเลย อีกยุคก็สมัยพระนารายณ์ช่วงรุ่งเรืองสุดขีด จากคุณ : eagle1000 เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 52 17:36:20

ความคิดเห็นที่ 19 กระทู้ดี มีสาระ เข้ามาโหวตให้ครับ จากคุณ : vor_tect เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 52 19:05:57

ความคิดเห็นที่ 20 เอาจินตนาการของเรามาให้อ่านค่ะ เรื่องนี้ได้ลงจนจบและลบไปแล้ว เป็นเรื่องราวการย้อนยุคค่ะ หลังจากที่ตัวเอกผู้มีร่างอวบอ้วนดันเข้าไปอยู่ในร่างของหญิงผู้ดีของอยุธยาสมัยสมเด็จพระนารายณ์ จะคัดมาเฉพาะตอนที่กล่าวถึงช่วงนั้นนะคะ^^ กลิ่นควันไฟที่แตะจมูกพิลึกจนเกศสุรางค์อดไม่ได้ที่จะทำจมูกขยุกขยิก เสียงสวดมนต์แปลกๆแว่วมาให้ได้ยินนั่นก็ชวนให้รู้สึกอึดอัด ร่างกายคล้ายกำลังถูกบีบและตีกรอบให้อยู่ในที่แคบจนแทบหายใจไม่ออก แสงสลัวที่ทำให้ต้องกะพริบตาถี่ๆอย่างไม่คุ้นเคย ผ้าสีมอๆบนเพดานกับฟูกแข็งมีกลิ่นหอมเหมือนหญ้าแห้งยิ่งพาให้ไม่คุ้นเข้าไปใหญ่  เสียงร้องไห้กระซิกๆแว่วมาเข้าหูจนต้องเบือนหน้าไปมอง แล้วดวงตาที่หรี่หลับอย่างง่วงงุนก็ต้องเบิกโพลง “เฮ้ย!” สิ่งที่ทำให้เกศสุรางค์ต้องร้องอุทานคือภาพสาวใหญ่ตัวดำๆอวบๆไว้ผมปีกตัดเกรียนเหมือนภาพโบราณปรากฏอยู่ตรงหน้าถึงสองคน และอีกเสี้ยวนาทีต่อมาทั้งสองก็โผกอดกันกลมพร้อมกรีดร้องประสานเสียงกันอย่างขวัญเสีย “แม่นายท่าน อย่าได้...อย่าได้หลอกหลอนบ่าวเลยเจ้าค่ะ แล้วบ่าวจักทำบุญไปให้นะเจ้าคะ”เสียงสั่นๆของหนึ่งในนั้นหลับหูหลับตาไหว้ปลกๆน้ำตานองหน้า  เกศสุรางค์เองก็สำแดงความตกใจในเสียงกรีดร้องนั้นได้วุ่นวายไม่แพ้กัน เธอเด้งตัวขึ้นจากเตียงก่อนจะกระโจนไปอีกฟากหนึ่งของเตียงไม้อย่างคนขวัญบิน แม้หน้าต่างประตูทุกบานจะปิดสนิทแต่แสงสว่างจากด้านนอกที่ลอดระแนงเหนือเสาเรือนก็พอทำให้เธอเห็นรอบตัวได้อย่างชัดเจน ผนังไม้ต่อแบบเข้าลิ้นขัดมัน ไล่ลงมายังพื้นกระดานใหญ่กว้างเลียบลื่นมองร่องกระดานคล้ายมีฟากไม้ไม้ขัดแตะรองอยู่ด้านล่าง เตียงที่เธอกำลังเกาะอยู่แม้ทำจากไม้ขัดมันสีน้ำตาลเข้มเหมือนเตียงธรรมดาทั่วไปก็ดูไม่ธรรมดา ลักษณะคล้ายแคร่มากกว่าเตียง มีการโยงมัดกับไม้ไผ่สานเป็นตาข่ายรองรับฟูกแข็งที่มีกลิ่นเหมือนดอกไม้แห้งๆกับการบูร ยิ่งผสมกับกลิ่นเฝื่อนๆที่ซ่านอยู่ในปากก็ยิ่งชวนให้กระอักกระอ่วน หม้อดินเผาที่วางอยู่บนถาดไม้ที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากสองสาวนั้นนักน่าจะเป็นสาเหตุของความขื่นคอที่ติดลิ้นอยู่ในตอนนี้  เกศสุรางค์ใจหายวูบไปอีกครั้งเมื่อก้มลงมองตัวเองและได้มองเห็นมือของตน  มือที่เรียวเล็ก! “ฝัน ฉันต้องฝันไปอีกแน่ๆ มันต้องเป็นความฝันสิ” มือเรียวตบหน้าตัวเองแรงๆจนเจ็บทั้งมือทั้งหน้า ความเจ็บปวดที่ได้รับพาให้ไร้เรี่ยวแรงแข้งขาอ่อนด้วยความไม่เข้าใจกับสิ่งที่ประสบ  เสียงเอะอะโวยวายจากด้านนอกทำให้สองสาวใหญ่หน้าตาโบราณย้อนยุคถลาเลี่ยงฉากกั้นของญี่ปุ่นพร้อมกับแหวกผ้าม่านลายเปอร์เซียโบราณไปยังประตูอย่างลนลาน จากนั้นก็พากันแทรกตัวออกไปด้านนอกสวนทางกับคนสามคนที่ก้าวเดินเข้ามา   สองในนั้นเป็นผู้ชายนุ่งขาวห่มขาว คนหนึ่งนั้นสูงอายุอีกหนึ่งดูเหมือนจะยังหนุ่มแน่น ความสลัวของบรรยากาศและควันไฟที่ขึ้นมาตามร่องกระดานทำให้ภาพที่เห็นน่ากลัวจนเกศสุรางค์ต้องถอยร่นไปติดหีบใหญ่ที่วางชิดฝา “อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นฉันสู้จริงๆด้วย” ถึงจะกลัวและระคายคอสักแค่ไหนก็อดไม่ได้ที่จะขู่เอาไว้ก่อน “ฤๅแม่การะเกดจักวิปลาสไปเสียแล้วเจ้าคะคุณพี่” ผู้หญิงหนึ่งเดียวที่เข้ามาเอ่ยขึ้นพร้อมกับจ้องมาทางเกศสุรางค์ด้วยสีหน้าเย็นชา กระแสความเกลียดชังจากสายตานั้นทำเอาคนถูกมองต้องสยิวกายกระถดหนีด้วยความกลัวและไม่เข้าใจ ร่างสูงใหญ่ของผู้ชายวัยกลางคนนั้นทำทีท่าเหมือนจะเดินเข้ามาใกล้ทำให้เกศสุรางค์ผวาหนักเข้าไปอีก “อย่าเข้ามานะ พวกคุณเป็นใคร...ฉันจะกลับบ้าน” อยู่ไม่ได้แล้วโว้ย  เกศสุรางค์ถลกผ้าพิมพ์ลายจีบหน้านางวิ่งอ้อมเตียงมุ่งไปทางประตูที่เปิดอ้า แม้จะเห็นว่ามีคนอีกกลุ่มใหญ่ยืนออมองลอดช่องเข้ามาก็ตาม “อีผิน อีแย้ม จับแม่นายของเอ็งไว้” เสียงทุ้มห้าวกร้าวขึ้น ร่างบางที่เฉียดตัวเขาไปเพียงนิดนั้นน่ารังเกียจเกินกว่าที่เขาจะคว้ามือไปจับด้วยตัวเอง บ่าวทั้งสองทั้งๆที่กลัวจนแทบขาดใจก็จำต้องกางกั้นคว้าขาคว้าแขนของนายตนคนละไม้คนละมือ “ปล่อยนะ ปล่อยสิ เอ๊ะ”ผ้าแถบที่พันไว้เหมือนจะหลวมหลุดจากการดิ้นสุดแรง ทำให้คนที่ดิ้นต้องคว้าตะปบก่อนที่จะโชว์จ้ำบ๊ะให้ใครๆแถวนี้ได้เห็น “เวร ผ้าจะหลุด ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” “แม่นายอย่าดิ้นสิเจ้าคะ” “แม่นายบ้าบออะไร เอาวะเป็นไงเป็นกัน” เกศสุรางค์คว้าชายผ้าแถบที่รุ่ยร่ายมาพันตัวหลายทบพร้อมกับดึงมาห่มคลุมตัวเองก่อนจะใช้มือจับไว้จนมั่น เธอลุกขึ้นสะบัดคนสองคนที่ยึดเธอไว้จนทั้งคู่กระเด็นไปคนละทางด้วยกำลังทั้งหมดที่มี   “ผีเข้า ผีเข้าแม่หญิงการะเกด! “เสียงดังฮือพร้อมกลุ่มคนที่แยกย้ายกระจายตัว บ้างก็วิ่งหนีร้องลั่น หากยังมีบางคนใจกล้ายังคงแอบมองและยืนมองอยู่ ส่วนสามคนที่อยู่ในห้องก็พากันเดินออกมาด้านนอกมองดูเกศสุรางค์ด้วยสายตาที่เอือมระอา กลางแดดเปรี้ยงเช่นนี้ภาพทุกอย่างชัดและกระจ่างแจ้งจนคนที่ออกแรงอาละวาดต้องยืนอึ้งไปพักใหญ่ดวงตาโตนั้นมองรอบกายตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา กลุ่มผู้หญิงที่เธอมองเห็นนั้น บ้างก็ตัดผมเกรียนไว้ปีกกันรอบลงน้ำมันจนเห็นขอบตั้งขึ้นเด่นชัดสองข้างหูมีจอนผมยาวเคลียแก้ม บ้างก็ผมสั้นเพียงต้นคอ บ้างก็ตัดเป็นทรงดอกกระทุ่ม บางคนที่อ้าปากค้างก็มองเห็นฟันสีดำเป็นมันอยู่ข้างใน ทุกคนนุ่งโจงกระเบนสีกรักหรือน้ำตาลเข้มห่มผ้าสีนวลแบบคาดอกและตะเบงมานหลวมๆผสมกันไป พวกผู้ชายนั้นเล่าก็ตัดเกรียนหมดทั้งศีรษะบ้างก็ไว้ปีกสองข้างกันริมรอบไว้เหมือนผู้หญิง ล้วนแล้วแต่นุ่งโจงกระเบนรั้งสั้นเหมือนกันหมดและไม่มีใครใส่เสื้อแม้แต่คนเดียว จากคุณ : จอมนาง เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 52 17:58:19

ความคิดเห็นที่ 21 ลักษณะเครื่องเรือนของบ้านขุนนาง ในสมัยนั้นค่ะ^^ ห้องกว้างนี้ตกแต่งด้วยเครื่องเรือนสีทึม ด้านหน้าที่มีฉากญี่ปุ่นกั้นคงเป็นที่ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะมองเห็นหีบใหญ่วางอยู่ ส่วนที่ติดกันคือม่านที่ทอด้วยลวดลายวิจิตรซึ่งกั้นไม่ให้คนนอกมองลอดมายังบริเวณเตียงได้ ถัดออกไปด้านนอกนั้นมีโต๊ะเล็กวางกระจกทองเหลืองขนาดใหญ่ กรอบทองเหลืองที่เป็นรูปดอกโบตั๋นทำให้รู้ว่าคงอิมพอร์ตมาจากจีนเธอลุกขึ้นเพื่อไปมองให้ชัดเจน แต่คงลุกเร็วไปนิดสองสาวที่เกาะกันราวลูกแฝดถึงกับร้องฮือถอยหนีจนติดฝาจนน่าขัน เกศสุรางค์หัวเราะหึหึเมื่อเห็นอากัปกิริยาของสาวใหญ่รุ่นโบราณทั้งสอง ซึ่งน่าจะทำให้เธอดูโรคจิตกว่าเดิมเพราะทั้งสองคนนั่นถึงกับหลับตาปี๋กอดกันแน่นเลยทีเดียว เธอลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะนั่งลงมองโต๊ะเล็กสลักเชิงชายฉลุเป็นรูปดอกโบตั๋นและเถาว์ไม้เลื้อยอย่างสนอกสนใจ โต๊ะเครื่องแป้งที่มากันเป็นชุดเข้ากับกระจกหน้าโต๊ะวางพรมเปอร์เซียโบราณลายละเอียดผืนหนาทว่าไม่ใหญ่นักลวดลายนั้นดูคุ้นตาสำหรับเธอที่เคยเรียนด้านประวัติศาสตร์ศิลปะ   โต๊ะนั้นมีลักษณะเหมือนโต๊ะหมู่บูชาที่บ้านเธอและมีกล่องไม้หลายใบวางอยู่ รวมไปถึงผอบขนาดต่างๆกันไป หญิงสาวค่อยๆเปิดดูทีละอันด้วยความสงสัยใคร่รู้  ไหนๆก็ไหนๆ ถึงคิดให้หัวแตกตายก็คงหาคำตอบในเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ได้ยาก  ในเมื่อมีโอกาสได้มาพบเห็นของจริงที่เคยแต่อ่านจากตำราเช่นนี้ก็ควรจะซึมซับรับประสบการณ์แปลกใหม่เหล่านี้เสียให้เต็มที่ อย่างน้อยก็คงจะดีกว่านั่งซึมกะทือหายใจทิ้งไปวันๆ กลิ่นหอมจากบางกล่องทำให้รู้ว่าเป็นเครื่องประทินผิว บางกล่องก็มีน้ำมัน บางผอบก็มีแป้งเม็ดแป้งผง และน้ำอบ กลิ่นนั้นหอมเย็นเหมือนคุณยายนวลจนคนอยากรู้อยากเห็นถึงกับตาละห้อยด้วยคิดถึงคนที่บ้านจับใจ ****************** “เตียบ?” "เตียบใส่ของไม่มีฝาครอบแต่มีตีนเชิงเจ้าค่ะ มีหลายขนาดนัก ถ้าเป็นเตียบเล็กเตียบพิธีจักมีฝายอดด้วยเจ้าค่ะ ส่วนข้างๆนั้นเป็นหีบมีหลายอย่าง มีทั้งหีบญี่ปุ่น แบบนี้เจ้าค่ะหีบญี่ปุ่นจะมีตีนเชิง แลมีหีบลิ้นจักมีลิ้นชักแบบนี้นะเจ้าคะ" นางผินอธิบายพร้อมชี้ให้ดูอย่างคล่องปาก นางแย้มฟังแล้วถึงกับซับน้ำตาเหตุเพราะได้หวนนึกไปเมื่อครั้งนายยังเป็นเด็กตัวน้อยช่างเจรจาก็ถามไถ่คลับคล้ายเช่นนี้ หากเมื่อโตขึ้นมาวาจาถามไถ่ฉอเลาะก็กลับกลายไปเสียสิ้น เกศสุรางค์เดินเข้าไปก้มมองสิ่งที่คิดว่าเป็นกล่องไม้อันใหญ่นั้นใกล้ๆ ก็พบว่าลักษณะเตียบตามที่นางผินและนางแย้มบอกนั้นเหมือนต้นไม้ใหญ่ทั้งต้นที่ถูกขุดควักเนื้อไม้ตรงกลางออกไม่ลึกนักและเกลาให้เป็นรูปสี่เหลี่ยมแต่มีขาสูง หรือตีนเชิงดังที่นางผินบอก ด้านในบรรจุอะไรบางอย่างเป็นถุงๆอยู่หลายถุง แล้วยังมีหีบทองหีบเงินใบเล็กด้านในใส่หมากพลูแห้งๆไว้พร้อมเต้าปูนมีดเจียนหมาก เมื่อเธอได้เห็นหมากพลูก็พาให้นึกถึงฟันดำๆของผู้คนยุคนี้ “เออจริงด้วย ทำไมฟันข้าถึงได้ขาวไม่ดำเหมือนของคนอื่น” “แม่นายท่านยันหมากเจ้าค่ะกินแล้วเป็นผื่นบวมหายใจมิใคร่ออกมิแข็งแรงนัก บ่าวจักย้อมฟันให้ก็มิชมชอบ ส่วนครอบ นี้เป็นครอบพระราชทานของพระยารามณรงค์อย่างไรเล่าเจ้าคะ” นางผินตอบค่อยๆแล้วก้มหน้านิ่งด้วยนึกถึงเรื่องที่เคยเสนอตัวย้อมฟันให้นายแล้วถูกด่าว่าตบตีด้วยความไม่พอใจเมื่อครั้งกระโน้น  ส่วนเกศสุรางค์ผู้ไม่รู้เรื่องราวก็มองหีบหมากพลูนั้นพร้อมกับจำอยู่ในใจว่าสิ่งนี้เรียกว่า ‘ครอบ’ ก่อนจะเอ่ยปากถามต่อถึงเรื่องราวของการะเกด “แล้วเมื่อไหร่ข้าจะได้แต่ง เอ่อ..ออกเรือนใช่ไหม ออกเรือนไปกับหมื่น..หมื่นอะไรนะ” “หมื่นสุนทรเทวาเจ้าค่ะ” “นั่นล่ะ เมื่อไหร่จ๊ะ” “ถาม...เยี่ยงนั้นได้อย่างไรเจ้าคะ”เสียงอ้อมแอ้มของนางแย้มแย้งออกมาอย่างกริ่งเกรง “อ้าว ถามไม่ได้หรือ ข้าเองก็น่าจะมีอายุพอที่จะแต่งงานออกเรือนได้แล้วนี่” “เจ้าค่ะ แม่นายท่าน 16ปีแล้วเจ้าค่ะ” “อะไรนะ 16เอง งั้นอย่าเพิ่งแต่งเลย รออีกสักห้าหกปีถึงจะดี”ผู้พูดพูดอย่างคล่องปากเพราะคิดว่าไม่ใช่เรื่องของตัวเอง มือก็จับสิ่งของในเตียบขึ้นมาดูอย่างสนอกสนใจ “ไฮ้ ได้อย่างไรเจ้าค่ะ หากแม้ว่าเกิน20 ยังไม่ออกเรือนก็เท่ากับเป็นสาวเทื้อ หาผู้แต่งมิได้นะเจ้าคะ” “ก็ขึ้นคานไง ไม่ต้องแต่งอยู่คนเดียวก็ได้  นี่ถุงอะไรจ๊ะ” สองสาวใหญ่ถึงกับหันมามองหน้ากันด้วยความงุนงง เพราะโดยปกติแล้วนายของตนจะรำพึงรำพันต้องการจัดงานแต่งให้ใหญ่โตกับหมื่นสุนทรเทวาและทำทุกวิถีทางให้ท่านหมื่นหนุ่มผู้นั้นมาสนใจตนแต่นี่กลับถามไถ่ด้วยเสียงธรรมดามิหนำซ้ำยังไม่สนใจเท่าที่ควรเสียอีกด้วย “ถุงเบี้ยเจ้าค่ะ” “เงินน่ะหรือ” “เจ้าค่ะ” หากจำไม่ผิดนอกจากการะเกดจะบอกให้เธอมาใช้ร่างก็ยังบอกยกสมบัติทั้งหมดให้เธอด้วย เพราะฉะนั้นคงไม่ผิดหากเธอจะรื้อดู เกศสุรางค์ยิ้มกว้างอย่างซุกซนก่อนจะล้วงไปในถุงก็พบว่าเป็นหอยเบี้ยจั่น ซึ่งเท่าที่เธอเคยศึกษามาหอยเบี้ยจั่นเป็นหนึ่งในหอยทั้งแปดประเภทที่ใช้ในการจับจ่ายซื้อข้าวของได้ ถุงอื่นๆมีน้ำหนักเยอะกว่าเมื่อล้วงดูก็พบว่าเป็นเงินพดด้วงขนาดต่างๆแยกกันไปตามแต่ละถุงที่มีจำนวนหกถุง เกศสุรางค์มองเงินพดด้วงในมือด้วยสีหน้าตื่นเต้น ใครจะไปเชื่อว่าเธอจะได้มาสัมผัสเงินพดด้วงใหม่ๆมีลวดลายตราประทับประจำแผ่นดินและตราพุ่มข้าวบิณฑ์ประจำรัชกาลชัดเจนแทนที่จะจ้องมองผ่านตู้แก้วในพิพิธภัณฑ์อย่างเช่นแต่ก่อน แล้วยังการนุ่งห่มที่จีบหน้านางเช่นนี้ ทรงผมแบบนี้ กับพิมพ์นิยมที่อวบๆอีกเล่าถ้าเธอย้อนกลับมาทั้งตัวไม่ใช่เอาวิญญาณมาแทรกคนอื่นรับรองว่าใครๆในยุคนี้จะต้องเห็นว่าเธองามสุดๆเพราะอวบอิ่มอ้วนพีเสียอย่างนั้น ทุกอย่างเหมือนหมุนย้อนมาให้เธอได้พบเห็นช่างมหัศจรรย์พันลึกน่าทึ่งจริงๆ จะว่าไปผู้หญิงที่เธอครอบครองร่างอยู่อย่างการะเกดก็คงเรียกว่าผอมกะหร่องขี้โรค ว่าแต่ยุคนี้จะเป็นอยุธยาสมัยไหนกันนะ? “ตอนนี้ท่านใดเป็นพระเจ้าอยู่หัวล่ะพี่ผิน” นางผินอ้าปากค้างพะงาบๆเมื่อได้ยินสรรพนามที่เกศสุรางค์เรียกตนก่อนจะยิ้มอย่างปลาบปลื้มใจน้ำตาคลอโดยที่คนพูดไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าได้พูดสิ่งใดให้นางผินตื้นตันถึงขนาดนั้น “สมเด็จพระนารายณ์เจ้าค่ะ” พระนารายณ์มหาราช! จากคุณ : จอมนาง เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 52 18:03:55

ความคิดเห็นที่ 22 การอาบน้ำอาบท่า การกิน ปลดทุกข์ และเมื่อมีประจำเดือนคุ่ะ ^^ “อาบน้ำก่อนดีไหมเจ้าคะ” “ก็ดีนะ อาบน้ำกินข้าว หิวมากขอบอก”ร่างบอบบางเดินนำหน้าก่อนจะเบรกดังเอี๊ยดเมื่อเห็นว่านางผินกับนางแย้มกำลังตระเตรียมเสื้อผ้ากองใหญ่ “โอ้โห เอาไปทั้งหมดนี้เลยเนี่ยนะ” “ผืนนี้ไว้ผลัดเจ้าค่ะ ผืนนี้ไว้ห่ม ผืนนี้ไว้อาบ”นางผินจัดแจงกองผ้าวางซ้อนแล้วเดินออกจากห้องไป ส่วนนางแย้มนำสไบและผ้าพิมพ์ลายสีเข้มออกมาวางไว้บนเตียงก่อนจะคว้ากล่องไม้ที่ใส่ผอบหลายใบอยู่ด้านใน “นั่นอะไรน่ะ” “ขมิ้น ไพลสด มะขามเปียกเจ้าค่ะ ส่วนอันนี้แม่ขันเอาไว้ผสมเครื่องอาบเจ้าค่ะ” เกศสุรางค์เริ่มเห็นลางความยุ่งยากประการแรกที่ต้องพบเจอเข้าแล้ว เพียงครู่นางผินก็เดินเข้ามาพร้อมชามดินเผาบรรจุมะกรูดลนไฟที่ฝานมาเสร็จสรรพ เกศสุรางค์ยืนอึ้งอยู่พักใหญ่กับการตระเตรียมที่ยุ่งยากอลังการตรงหน้า เมื่อนางผินกางผ้าให้ทำท่าจะช่วยถอดเครื่องนุ่งห่มให้เธอถึงกับร้องลั่น “เฮ้ยไม่ต้องปลด ข้าปลดเองได้ เอ่อ เอางี้ดีไหมออกไปรอข้างนอกก่อนเดี๋ยวข้าผลัดผ้าเอง” แม้นางผินและนางแย้มจะงุนงงอยู่บ้างหากแต่ก็เชื่อฟังเป็นอย่างดี หลังจากผลัดผ้าเสร็จเกศสุรางค์จึงเดินกระมิดกระเมี้ยนออกมา ความรู้สึกหวั่นใจเกาะกุมอยู่นิดๆ ตั้งแต่เกิดมาเคยแต่แก้ผ้าอาบน้ำในห้องน้ำแต่วันนี้คงต้องหัดกระโจมอกให้ดี เธอใช้วิธีปลิ้นทบชายด้านบนให้กระชับหลายชั้นเพื่อจะได้ไม่ต้องกังวลว่าจะหลุดเวลาใด “ว่าแต่ที่อาบน้ำแต่ไปทางไหนหรือพี่” “เดินไปทางด้านหลังเจ้าค่ะ แล้วจักเห็นลำคลองอยู่ไม่ไกลดอกเจ้าค่ะ”นางผินชี้ทางให้ก่อนจะยืนคอยให้เกศสุรางค์เดินนำหน้าออกไป หญิงสาวขอผ้าสำหรับห่มมาคลุมไหล่ก่อนจะเดินอย่างไม่ใคร่แน่ใจนัก แต่ในที่สุดเธอก็ทำสำเร็จ เมื่อลงบันไดก็มองเห็นท่าน้ำอยู่ไม่ไกลจริงดังที่นางผินบอก ริมฝั่งน้ำมีเด็กและผู้ใหญ่อาบบ้างก็ขัดถูถ้วยชามและซักผ้า “มิใช่เจ้าค่ะ ทางนั้นเป็นที่ของพวกบ่าวพวกทาส ต้องไปท่านี้เจ้าค่ะท่านี้จึงเป็นท่าของนาย” “โอ้ว มีแยกท่ากันด้วย” “แยกหลายท่าเจ้าค่ะ มีท่าระวางเรืออยู่ด้านหน้าเรือนด้วยเจ้าค่ะ” นางแย้มคล้ายจะปลงตกแล้วว่าต้องอธิบายทุกสิ่งที่เจ้านายลืมไปให้หมดสิ้นจึงแจกแจงให้ฟังทีละน้อย “ขมิ้น ดินสอพอง ผสมน้ำมะขามเปียก ไว้ล้างหน้าเจ้าค่ะ มะขามเปียก ไพลผสมกับขมิ้นไว้ขัดตัว มะกรูดไว้ล้างผม แม่นายท่านมิได้ลงมาท่าหลายวันล่วงมาแล้ว ผมเผ้าจึงเหนียวแลมีกลิ่นเยี่ยงนี้” เกศสุรางค์จัดแจงนั่งพร้อมทำท่าจะลงคลองไอ้ครั้นจะพุ่งหลาวลงไปเลยเหมือนที่เคยพุ่งลงสระว่ายน้ำในยุคของเธอก็เกรงว่าจะเอิกเกริกไปสักนิด ยิ่งถ้าผ้านุ่งที่กระโจมอกหลุดตามแรงเสียดสีของน้ำ...แทบไม่อยากจะคิด ********************* เกศสุรางค์เริ่มเล็งกับข้าวในพานไม้ ก็มองเห็นว่าถ้วยชามทั้งหมดที่วางอยู่บนพานไม้นั้นเป็นจานและถ้วยกระเบื้องเนื้อละเอียดซึ่งน่าจะมาจากเมืองจีน ล้วนบรรจุอาหารอยู่เต็มปริ่มหากถ้วยชามพวกนี้ไปอยู่ในสมัยเธอมิแคล้วต้องไปอยู่ในพิพิธภัณฑ์เป็นแม่นมั่น ถ้วยหนึ่งนั้นน่าจะเป็นน้ำพริกเพราะมีจานผักจิ้มเป็นผักสดและผักลวกผสมกันวางอยู่ข้างๆ อีกจานจึงเป็นปลาลักษณะเป็นปลาแดดเดียวปิ้ง อีกสองชามเป็นอาหารประเภทยำ มีน้ำพริกและยำเท่านั้นที่มีช้อนกระเบื้องเข้าชุดกับจานชามวางไว้ให้ตักใส่ชามข้าวของตัวเองได้และแน่นอนว่าทุกคนต่างเปิบข้าวกันด้วยมือ ชามดินเผาที่มีประจำตัวแต่ละคนเอาไว้จุ่มเพียงข้อนิ้วเพื่อไม่ให้ข้าวติดมือเท่านั้น และคงเอาไว้ล้างมือยามรับประทานข้าวเสร็จด้วย อาหารรสชาติอร่อยถูกปากแต่กว่าจะเปิบข้าวเข้าปากตามที่ใจต้องการได้ ก็เมื่อได้สังเกตดูคุณหญิงจำปาอย่างละเอียดจึงเห็นทริคในการเปิบ นิ้วสี่นิ้วที่ใช้ปั้นข้าวเป็นก้อนพร้อมใช้นิ้วโป้งดันข้าวเข้าปากทำให้การกินเป็นไปอย่างสะดวกมากขึ้นจนอดไม่ได้ที่จะปลื้มใจในตัวเองที่การกินข้าวด้วยมือครั้งแรกในชีวิตนั้นไม่อเนจอนาถนัก ข้าวสุกของที่นี่เป็นสีคล้ำซึ่งคงเกิดจากการตำข้าวด้วยครกไม่ได้ใช้เครื่องจักรสีข้าวอย่างยุคของเธอ อีกทั้งมีความเหนียวนุ่มมากกว่าปกติแสดงถึงความเป็นข้าวใหม่ที่ยังมียางข้าวเยอะทำให้สามารถเกาะกลุ่มเข้าปากได้อย่างไม่ร่วงหล่น ***************** “ปวดฉี่” นอนนานๆธรรมชาติชักจะเรียกร้องหากเมื่อร้องบอกกลับได้ท่าทีงุนงงตอบกลับมา “ปวดฉี่?” “เอ่อ ปวดเบาน่ะ” “อ๋อจักเยี่ยวฤๅเจ้าคะ” “อ่าฮ่ะ เยี่ยว โต้งๆกันอย่างนี้เลย”เกศสุรางค์หัวเราะคิกคักคำโบราณที่ไม่ได้หยาบคาย แต่บางทีก็แปลกหูบางครั้งก็ตรงเผ็งจนน่าขัน “มีหม้อน้ำมูตรเจ้าค่ะอยู่หลังฉากญี่ปุ่น หากมืดค่ำจะปล่อยหนักก็ได้แต่ต้องปิดให้มิดชิด เช้ามาบ่าวก็จักเป็นคนพาไปทิ้งเจ้าค่ะหากมิอยากปล่อยลงหม้อก็ไปเวจได้เจ้าค่ะ แต่อยู่ห่างจากเรือนไปไกลแลไว้ให้นายใช้เท่านั้นเจ้าค่ะ ส่วนพวกบ่าวก็จัก ไปทุ่งหญ้าคา ไปท่า หรือไม่ก็ ไปป่า หากจะเข้าไปป่าหรือไปทุ่งก็ไม้ไปด้วย ไว้ไล่หมูที่จักคอยมากวนเจ้าค่ะ” “โอ้โห แล้วเขาล้างก้นกันยังไงหรือพี่แย้มพี่ผิน” “หาใบไม้แถวนั้นเลียดเอาเจ้าค่ะ ล้างทีเดียวตอนอาบน้ำ อาบน้ำกันหลายรอบเจ้าค่ะลางทีก็ปล่อยตอนอาบน้ำอย่างบ่าวอาบสามสี่รอบต่อวัน แม่นายท่านก็เยี่ยงกันเจ้าค่ะ”อธิบายไปแล้วนางผินนางแย้มก็อดไม่ได้ที่จะลอบถอนหายใจ แม่นายของนางลืมหมดสิ้นแม้แต่วิธีขี้เยี่ยว “แล้วน้ำที่ใช้กินใช้ทำอาหารล่ะ”เกศสุรางค์ถามด้วยสีหน้าแหยงๆ “ใช้น้ำฝนเจ้าค่ะรองไว้ในโอ่ง ลางทีก็ใช้น้ำในคลองเจ้าค่ะ” “หา...แล้วอย่างนี้คนปลายน้ำจะทำยังไง ในเมื่อเราปล่อยลงน้ำเสียอย่างนั้น” “มิเป็นอันใดดอก คลองออกจักกว้างใหญ่น้ำก็ใสยิ่งนักแกว่งสารส้มเพียงนิดก็นำมาใช้ได้แล้วเจ้าค่ะ คนที่อยู่ริมคลองส่วนใหญ่จักอยู่ปลายๆน้ำมีไม่มากเท่าใดดอกเจ้าค่ะ”คนพูดพูดด้วยเสียงที่ธรรมดาแต่คนฟังถึงกับย่นคอ “มิน่าถึงได้มีโรคระบาดทางเดินอาหาร” เกศสุรางค์พึมพำงึมงำ “ว่ากระไรหนาเจ้าคะ” “ไม่มีกระไรดอกหนา” เกศสุรางค์พูดล้อก่อนจะเอื้อมมือคว้าคนโทดินเผาที่มีน้ำอยู่มากกว่าครึ่งแล้วเดินเลี่ยงไปหลังฉากญี่ปุ่นเพื่อปล่อยเบา เมื่อเดินไปด้านหลังฉากก็มองเห็นหม้อดังกล่าวเป็นกระโถนหม้อดินขนาดกำลังเหมาะที่จะนั่งคร่อม ช่างลำบากได้ใจจริงวุ้ย..เฮ้อ จะให้สะเด็ดโดยไม่อาศัยน้ำหรือกระดาษเลยเธอคงทำไม่ได้ เห็นทีต้องหาเศษผ้าเก่าที่ใช้จนเยินแล้วมาตัดแบ่งใช้เช็ดล้างหรือไม่ก็ต้องหาทางสร้างกระดาษเช็ดก้นด้วยตัวเองเสียแล้ว ************* “ประจำเดือนมา” “ประจำเดือนกระไรเจ้าคะ” “ก็ที่ผู้หญิงมีทุกๆเดือนไงพี่” “อ๋อ ระดู รอกะเดี๋ยวหนาเจ้าคะ”คนที่หน้าตาตื่นค่อยคลายใจเมื่อรับรู้ว่าสิ่งที่ทำให้แม่นายของตนร้องเสียหลงเป็นเพียงเรื่องปกติของผู้หญิงนั่นเอง นางผินเดินไปยังหีบใส่เครื่องนุ่งห่ม ก่อนจะก้มลงหยิบผ้าผืนใหญ่ที่ดูว่าเก่าทว่าซักสะอาดมาพับทบม้วนเป็นผืนยาวพร้อมเศษผ้ายาวอีกหนึ่งเส้น พร้อมทำกิริยาให้แม่นายผู้ลืมเลือนทุกสิ่งดูว่าจะต้องใช้เช่นไร “นี่ผ้าอนามัยเขาทำกันอย่านี้เองเหรอ ข้าก็นึกว่าจะใช้กาบมะพร้าว” “ผ้าอนามัย? กาบมะพร้าวเยี่ยงไรฤๅเจ้าคะ นี่เป็นผ้าซับระดูเจ้าค่ะมีอยู่หลายผืนหากเปื้อนทะลุผ่านผ้านุ่งก็เปลี่ยนได้เจ้าค่ะ ผ้านุ่งในเพลาเยี่ยงนี้ก็ต้องดูผ้านุ่งสีแดงเป็นพื้นหากเปื้อนถึงผ้านุ่งจักได้เห็นไม่ชัดตานัก”นางผินอธิบายและเมื่อเห็นว่าเกศสุรางค์ใส่ผ้าซับระดูเรียบร้อยดีจึงเอาผ้าอีกผืนมารองที่นอนแล้วจึงล้มตัวลงนอนต่อพร้อมนางแย้ม เกศสุรางค์ขยับไปมาบนเตียงด้วยความอึดอัด ผ้าอนามัยแบบโบราณหนาและใหญ่ทั้งยังชวนให้อึดอัดเป็นที่สุด “เฮ้อ..เวรกรรมของคนสวยจริงจิ้ง ทั้งใหญ่ทั้งหนาอย่างนี้พอดีได้เดินขาถ่างกันปะไร อืมแต่ก็ยังดี นึกว่าต้องใส่กาบมะพร้าวอย่างที่เคยได้ยินมาเสียแล้ว สมัยโบราณนี่มันช่างลำบากได้ใจจริงๆ” เกศสุรางค์พลิกไปพลิกมาอยู่สักพักจึงหลับลงได้เพราะความอ่อนเพลีย จากคุณ : จอมนาง เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 52 18:11:27

ความคิดเห็นที่ 23 เรื่องผ้านุ่งผ้าห่มค่ะ และเที่ยวตลาดค่ะ มีแผนที่ให้ดูด้วยนะคะ ************** “ถ้าอย่างนั้นวันนี้เราจะไปป่าฟูก ป่าผ้าเหลือง กับ หาดูตลาดที่ขายผ้าพื้น สามที่สินะ” แน่นอนว่าเธอจะต้องหาทางและหาโอกาสที่จะไปตลาดอื่นๆอีกด้วย หากเธอจำไม่ผิดสมัยกรุงศรีอยุธยามีทั้งตลาดบกตลาดน้ำ เยอะแยะมากมายล้วนน่าไปดูด้วยตาตัวเองทั้งสิ้น เพียงแค่คิดก็เนื้อเต้นอยากไปมันเสียทุกตลาด “เจ้าค่ะ”กล่าวจบนางผินก็ลากม้วนผ้าไปเก็บในหีบท้ายห้องโดยมีนางแย้มช่วยอีกแรง “ผ้าพื้นสีแดงไม่ต้องเก็บนะจ๊ะ ไหนๆช่วงเช้าก็ว่างแล้ว เย็บกางเกงในกันดีกว่า แล้วพวกผ้าเก่าๆที่ไม่ใช้แล้วมีบ้างหรือเปล่าจ๊ะ” “มีเจ้าค่ะแยกเก็บอีกหีบส่วนใหญ่จักเป็นผ้าลายนอกอย่างหนาเจ้าคะ ผ้าพื้นเมื่อแม่นายท่านไม่ใช้จึ่งให้บ่าวเจ้าค่ะ พวกบ่าวนั้นใช้ผ้าลายนอกอย่างมิได้ ไว้เพื่อลูกหลานขุนนางแลราชวงศ์ชั้นล่างเท่านั้น ผ้าลายอย่างไพร่ฤๅราชวงศ์ชั้นล่างก็ใช้ไม่ได้ใช้ได้เพียงราชวงศ์ชั้นสูงเจ้าค่ะ” “อ้าวเหรอ ผ้าลายนอกอย่าง ผ้าลายอย่าง มันต่างกันตรงไหนหรือพี่” “ผ้าลายอย่าง  จักเป็นผ้าเนื้อละเอียดพิมพ์ลายแบบสยามเจ้าค่ะ ผ้าลายนอกอย่างจักเนื้อหยาบกว่าพิมพ์ลายผสมแบบอินเดียแลสยามเจ้าค่ะ” “ อืม เข้าใจล่ะแม้แต่จะนุ่งผ้าก็แบ่งแยกชนชั้นด้วยนะเนี่ย เฮ้อ... แต่ข้าเห็นผ้าพื้นที่ใหม่ๆก็มีนี่ พี่ผินพี่แย้มมีผ้ากันใส่กี่ชุด” “มีคนละสามสี่ตัวเจ้าค่ะ เก่ามากนักมักจักเอาไปทำผ้าขี้ริ้ว” อนาถาสุดๆ เกศสุรางค์อดนึกไม่ได้ว่าหากตนต้องมาอยู่ในร่างของนางผินหรือนางแย้มคงอนาถมากกว่านี้ไม่รู้กี่เท่า นับว่าเธอคงยังมีบุญรองรับอยู่มากที่ได้มาอยู่ในร่างของคนชนชั้นสูงเช่นนี้ ****************** “มาแล้วเจ้าค่ะมาแล้ว”พี่เลี้ยงอันดับหนึ่งนางผินวิ่งโหย่งๆมาบอกสีหน้าตื่นเต้น ส่วนพี่เลี้ยงอันดับสองนางแย้มยื่นชามดินเผาบรรจุผ้าพื้นสีแดงผืนจ้อยแช่อยู่ในน้ำลอยดอกมะลิให้เกศสุรางค์ ส่วนตนก็ไปเตรียมพานบรรจุป้านชาและถ้วยชาใบน้อยไว้คอยท่า ทว่าคนที่ถูกลุ้นแทบตายกลับก้มมองพานในมือของนางแย้มด้วยความสนใจ “พานไม้ประดับมุกเหรอ สวยจังขอดูหน่อยนะพี่แย้ม” “ดูตะลุ่มนี่ฤๅเจ้าคะ ดูไยเจ้าคะ” ท่าทีพี่เลี้ยงอันดับสองงงเต็มทีแต่ก็เลื่อนป้านชาและถ้วยชาไปวางที่พื้นให้โดยดี “ลายดอกโบตั๋น ทำจากจีนใช่ไหมไม้หอมเสียด้วย”มือเรียวลูบคลำถาด หรือ ตะลุ่มประดับมุกพร้อมยกขึ้นดมอย่างถูกใจของพวกนี้ถ้าเหลือรอดไปสมัยเธอคงเป็นที่ฮือฮากรี๊ดกร๊าดของเหล่านักประวัติศาสตร์ศิลป์แน่ๆ “ลายดอกพุดตานเจ้าค่ะ”นางแย้มแย้งเบาๆก่อนจะถอนหายใจยาวเมื่อเห็นท่าว่าแม่นายของตนจะสนใจตะลุ่มในมือมากกว่าหมื่นสุนทรเทวาที่กำลังจะมาเสียแล้ว “อืม นั่นล่ะ ใช่สินะพาน เอ้ย.. ตะลุ่มนี่น่ะมีแบบอื่นอีกไหม ที่เอามารองพวกชามข้าวไม่เห็นมีลายอย่างนี้เลย” “อันนั้นตะลุ่มไม้มะค่าขัดถูได้ใช้น้ำร้อนราดหลังใช้งานเสร็จมิต้องมีลายดอกเจ้าค่ะ หากน้ำแกงเปื้อนลายจักเสียหายไปเสียเปล่า ตะลุ่มมีหลายอย่างเจ้าค่ะ ตะลุ่มเขียนทอง ตะลุ่มเขียนเงิน ตะลุ่มกระจก อย่างอันนี้เป็นตะลุ่มไม้ประดับมุกไว้รองป้านชาร้อนๆได้เจ้าค่ะ” นางแย้มอธิบายไปนางผินก็ชะเง้อมองเลิกลั่กไป “แม่นายเจ้าขา หมื่นสุนทรฯท่านจักมาแล้วหนาเจ้าคะ” “อืมรู้แล้วน่าพี่ผิน  นี่พี่แย้มถ้าเกิดข้าอยากไปดูตะลุ่มต่างๆที่พี่แย้มว่ามานี่ข้าต้องไปตลาดอะไร” “ต้องไปป่าเตรียบย่านวัดราชบูรณะใกล้ย่านป่าถ่านเจ้าค่ะ” “ไว้คราวหน้าเราไปกันนะ คราวนี้ไปดูผ้ากันก่อน” เกศสุรางค์จัดการวางแผนการทัวร์ไว้ในใจ นอกจากดูผ้า ดูข้าวของเครื่องใช้ในสมัยนี้แล้ว ที่ที่เธออยากไปดูที่สุดก็น่าจะเป็นพวกชุมชนชาวต่างชาติเธอจำได้ว่าสมัยพระนารายณ์นี้ชาวต่างชาติมีบทบาททางการค้าและการทหารเป็นอย่างมาก วิทยาการต่างๆจากตะวันตกก็เริ่มหลั่งไหลมาในสมัยนี้ และถ้าจำไม่ผิดมีการส่งทูตไปประเทศฝรั่งเศสเป็นครั้งแรกของไทยอีกด้วย   **************** เกศสุรางค์ได้นั่งหน้าเรือปะทะลมอ่อนๆเต็มที่โดยมีหมื่นสุนทรนั่งกลางและนายเจิมที่คอยพายและคัดท้ายอยู่หลังสุด เพียงออกจากคลองแกลบก็พบกับแม่น้ำใหญ่กว้าง “นี่แม่น้ำเจ้าพระยาใช่ไหมเจ้าคะ นั่นวัดไชยวัฒนารามนี่นา” วัดไชยวัฒนารามใกล้บ้านออกญาโหราธิบดีนี่เอง เธอถึงได้เห็นภาพวิญญาณของการะเกดกำลังเดินเล่นในวันนั้น “ใช่” ตอบไปแล้วก็ให้นึกแปลกใจกับคำถามอยู่บ้างแต่ก็พอจะเดาได้ว่าแม่หญิงผู้นี้ไม่เคยออกจากเรือนเลยสักครั้งในขวบปีที่ผ่านมา จึงอาจจะแปลกหูแปลกตาในทุกสิ่งที่เพิ่งออกมาชมดูเป็นครั้งแรก อะไรบางอย่างทำให้เขาต้องออกปากบอกนายเจิมบ่าวหน้าหอคนสนิท “ไอ้เจิมเอ็งพายเลียบแม่น้ำเจ้าพระยาไปเรื่อยๆหนา แล้วจึงเข้าพระนครทางปากตูคลองฉะไกรน้อย”นายเจิมอึ้งไปชั่วขณะเพราะรู้ว่าทางนั้นอ้อมไปมากหากจะไปป่าฟูกและป่าผ้าเหลืองแต่ก็แจวเรือไปตามคำสั่งของนายแต่โดยดี “ทางซ้ายนี่ป้อมอะไรเจ้าคะ” “ป้อมปากคลองขุนละครไชย” “ทำไมชื่อขุนละครไชยเจ้าคะ หรือว่ามีละครให้ดู” ดวงตาสุกใสเป็นประกายเมื่อถามอย่างคาดเดา “ใช่ ทางขวามือนอกกำแพงพระนครตรงปากคลองขุนละครไชยมีตลาดบ้านจีน มีโรงเหล้าแลโรงละครโรงงิ้วแลโรงน้ำชา”เกศสุรางค์มองทางขวาของฟากแม่น้ำก็มองเห็นว่าเป็นชุมชนย่อมๆ “อ๋อ ตรงนี้นี่เอง” แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าที่เคยอ่านจากตำรามามีกล่าวถึงแถบนี้อยู่บ้างในแง่ที่ไม่ค่อยจะดีนักตรงที่โรงน้ำชาก็คือซ่องโสเภณีดีๆนี่เอง ทั้งยังเป็นแหล่งกระจายเชื้อซิฟิลิสอันลือชื่อของอยุธยา เพราะในสมัยของเธอนั้นได้สำรวจกระดูกผุกร่อนเป็นรูพรุนที่พบในชุมชุนชาวต่างชาติ ซึ่งส่วนใหญ่นั้นได้รับการสันนิฐานว่าตายด้วยกามโรคหรือเป็นโรคกามโรคกันทั้งสิ้น สองข้างทางฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยาเต็มไปด้วยบ้านเรือนและต้นไม้ที่โยนกิ่งระริมน้ำ ส่วนใหญ่หากไม่เป็นเรือนยกสูงเป็นเสาไม้ไผ่มัดรวมก็เป็นเสาไม้ใหญ่ ผนังหรือฟากก็ล้วนเห็นเป็นไม้ไผ่ขัดแตะ หาฝาเรือนที่เป็นไม้สักเหมือนที่บ้านออกญาโหราธิบดียากเต็มที  บางคราวก็เห็นเป็นเรือนแพริมน้ำผู้คนทำงานทำการกันขวักไขว่ไม่ว่างมือเลยสักคนเดียว การแต่งกายก็ไม่ผิดจากบ่าวไพร่บ้านออกญาโหราธิบดีนัก บางคนพาดสไบปิดปทุมถันไม่มิดมองเห็นโผล่วับๆแวมๆให้คนยุคใหม่ตาเบิกโพลงเป็นระยะๆด้วยความตื่นตาตื่นใจ เมื่อเรือผ่านมาถึงโรงไม้ใหญ่ริมน้ำอีกโรงทางขวามือเกศสุรางค์ก็มองเห็นเรือสำเภา และเรือมีหลังคาเป็นกระเบื้องลูกฟูกอีกกลุ่มใหญ่ ลักษณะใหญ่โตปากเรือกว้างดูแข็งแรงน่าเกรงขาม “ทำไมมีเรือมากอย่างนี้นะ” แม้จะเป็นการรำพึงอยู่คนเดียวแต่อีกคนก็ได้ยิน “เรือหลวง เรือรบทะเล เป็นบริเวณบ้านพระยาราชวังสันฤๅพระยาบังสัน คอยดูแลระวางเรือให้พระเจ้าอยู่หัว ถัดไปทางวัดพุทไธสวรรค์เป็นบ้านพระยาวิสูตรสาคร เจ้าท่าดูแลแพทั้งพระนคร” “โอ้โห จัดสรรปันส่วนแบ่งหน้าที่กันดีจังเลยนะเจ้าคะ เอ๊ะ จริงสิ ข้าอยากรู้เรื่องผ้า ทำไมคุณพี่ไม่นุ่งผ้าสมปักเจ้าคะ” หน้าเข้มขมวดคิ้วชั่วครู่ด้วยคาดไม่ถึงว่าแม่หญิงผู้นี้จะกล่าวถามยืดยาวสำเนียงการพูดแปลกประหลาดมากมายเช่นนี้ “ผ้าสมปักไว้ให้ หัวหมื่นมหาดเล็ก หัวหมื่นนายเวร เจ้ากรมปลัดกรมนุ่ง ข้าเพิ่งรับราชการจึงเป็นแค่ยศหมื่นธรรมดายังไม่กินตำแหน่งใดมิควรนุ่งผ้าสมปัก” “หัวหมื่นมหาดเล็ก หัวหมื่นนายเวร  เจ้ากรมปลัดกรมนี่เป็นยังไงหรือเจ้าคะ” คนฟังคำถามถอนหายใจยืดยาว “หัวหมื่นมหาดเล็ก หัวหมื่นนายเวร เจ้ากรมปลัดกรม สมุห์บัญชีทั้งหมดนั้นเป็นตำแหน่ง หมื่น จ่า ขุน หลวง พระ พระยา เจ้าพระยาเป็นยศ ออเจ้าจักถามไปไย” “ไม่ได้ถามเอาโล่หรอกเจ้าค่ะ แค่อยากรู้เคยได้ยินมาเหมือนกันแต่ก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่” “ถามเอาโล่เยี่ยงใด” เกศสุรางค์หันไปมองหน้าคมเข้มที่ย้อนถามกลับอย่างสงสัยจริงจังก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ “ข้าเห็นผ้าลายพระราชทานที่เจิมถือพานมาก็เลยอยากรู้เท่านั้นเจ้าค่ะ” “อ้อ หากข้าจักนุ่งสมปักก็ย่อมได้ เหตุด้วยว่าพ่อข้าเป็นถึงออกญาโหราธิบดี ชั้นพระยาแลเจ้าพระยาลูกแลหลานนุ่งได้มิผิดจารีตธรรมเนียม ดังออเจ้าที่นุ่งผ้าลายห่มแพรได้มิผิดจารีตเพราะพ่อออเจ้าเป็นพระยาทั้งเป็นญาติห่างๆของพ่อข้า หากแต่ข้าออกราชการผู้คนตึงไปไม่ใคร่อวดโอ้เกินยศเกินศักดิ์รังแต่จักเกิดคนดูแคลน”คนตัวโตอธิบายยืดยาวจนคนฟังสมใจ *********** แผนที่ค่ะ จากคุณ : จอมนาง เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 52 18:18:23

ความคิดเห็นที่ 24 “จักถึงแล้ว”เสียงบอกเล่านั้นทำให้สิ่งที่ครุ่นคิดอยู่หยุดชะงัก สองตากวาดมองภาพตรงหน้าอย่างตื่นเต้น “มีตลาดกลางน้ำจริงๆด้วย!”เคยแต่ได้ยินเมื่อได้มาเห็นกับตาถึงจะไม่อลังฯอย่างที่คิดแต่ก็ชวนให้ตื่นตาพอสมควร “ตลาดน้ำปากคลองคูจาม แลนั่นคือป้อมปากคลองคูจาม” เรือชะลอกำลังลงเมื่อถึงตลาดกลางน้ำปากคลองคูจามก่อนจะเลี้ยวซ้ายเข้าประตูไม้สักทั้งต้นผูกกันเป็นแพประตูยกรั้งด้วยเชือกฟั่นขนาดใหญ่กว่าข้อมือคนซึ่งมีหลายชั้นหลายเส้น “นี่เพรียกว่าปากตูคลองฉะไกรน้อย เป็นปากตูทางเข้าภายในกำแพงพระนคร” ไกด์ส่วนตัวบอกไปเรื่อยๆ สองข้างทางเริ่มเปลี่ยนเป็นบ้านเรือนผู้คนหนาตาขึ้น เรือแจวลำเล็กพายสวนกันดูคล่องแคล่วไม่ติดขัด จวบจนลอดสะพานขบวนเรือแจวของหมื่นสุนทรเทวาจึงหยุดรั้งไว้ตรงท่าเรือไม้ที่มีผู้คนหนาตาทั้งขายของและจับจ่ายซื้อหาข้าวของสร้างความอยากเสียเงินให้แก่เกศสุรางค์จนเนื้อตัวสั่นลืมความกังวลใจเมื่อครู่ไปจนหมดสิ้น ทั้งขบวนพากันเดินผ่านถนนดินไม่ใหญ่นักสองข้างทางมีร้านขายผ้าไตรจีวรละลานตา และยังมีเพิงขายขนม ขายของสดของแห้งประปรายด้านหลังร้านมักจะเป็นโรงพักอาศัยทำด้วยไม้ไผ่มุงจากกั้นฟากด้วยไม้ไผ่แม้แต่พื้นเรือนก็ทำด้วยไม้ไผ่ เกศสุรางค์มองแม่ค้าพ่อค้าแต่ละร้านด้วยสายตาเป็นประกาย ผู้คนที่เดินไปมาก็จ้องมองแม่หญิงที่สวยสะผิวพรรณผุดผ่องด้วยความสนใจเช่นกัน หลายคนทักทายหมื่นสุนทรเทวาด้วยเสียงเคารพนบนอบ หลังจากได้ผ้าไตร ผ้าจีวร สบง มาอย่างละสามชุด หมื่นสุนทรเทวาจึงเดินนำหน้าขึ้นไปทางเหนือและเลี้ยวซ้ายเมื่อถึงทางแยก เดินไปอีกครู่ใหญ่หญิงสาวก็มองเห็นหลังคาโบสถ์อยู่ไกลๆ “เอ๊ะ นั่นวัดอะไรเจ้าคะ” “วัดมงคลบพิตร หากเดินไปอีกหน่อยก็จักถึงพระบรมมหาราชวัง” “เดินไปดูได้ไหมเจ้าคะ” “อย่าเลยไว้วันหน้าเถิด กะเดี๋ยวข้าจักต้องไปตลาดท่าเรือจ้างวัดนางชีอีก” “เจ้าค่ะ วันหน้านะเจ้าคะ” เมื่อได้ทีเธอก็ต้องรีบสำทับ ความหวังที่จะได้เที่ยวให้ทั่วอยุธยาโบราณอยู่ใกล้แค่เอื้อมเมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้าให้ด้วยท่าทีเคร่งขรึม “แล้วตลาดท่าเรือจ้างวัดนางชีอยู่ตรงไหนหรือเจ้าคะ” “อยู่หน้าชุมชนโปรตุเกส”เพียงได้ยินดวงตาที่งามดั่งตากวางก็เบิกโพล่ง “ไปเจ้าค่ะ ไป” *************** เพียงเข้าเขตบางกะจะเกศสุรางค์ก็แทบจะตีปีกถลาบิน ฝรั่ง! ฝรั่งตัวโตๆแต่งกายโบราณในชุดเสื้อคอลูกไม้และกางเกงยาวสอดปลายขาเข้าไปในบูทหนังเดินกันให้ขวักราวภาพในละคร มีบ้างที่ควบคุมการขนของลงจากเรือสำเภาลำใหญ่   เรือสำเภาที่พบเห็นมีหลายขนาดสินค้าที่ขนขึ้นขนลงก็น่าดูทั้งสิ้น ส่วนใหญ่แล้วจะแบกกันขึ้นลงทั้งหม้อดินเผาหม้อดินเคลือบ ส่วนที่เป็นม้วนผ้าก็ห่อกระดาษชุบน้ำมันอย่างดี เมื่อเหลือบไปมองสองพี่เลี้ยงก็พบว่าสองคนนั้นหลบหูหลบตาใช้เพียงหางตาชำเลืองมองเหล่าชาวต่างชาติเหล่านั้นด้วยแววตื่นเต้นระคนตื่นตระหนก ร่างบางในเรือแจวดูโดดเด่นเมื่อเริ่มมีคนชี้ชวนให้มอง ด้วยว่านานปีทีหนจึงจะได้เห็นสตรีผมยาวแสดงความสูงศักดิ์ของชาวสยามออกมาให้ยลโฉม หากคนถูกมองกลับจ้องตอบไม่มีความเกรงกลัวออกจะมีแววของการสำรวจและอยากรู้อยากเห็นอยู่อย่างเต็มเปี่ยม เมื่อมาถึงตลาดน้ำกลางสามเหลี่ยมปากแม่น้ำที่มีแม่น้ำเจ้าพระยาและแม่น้ำป่าสักมาบรรจบกัน ก็มองเห็นป้อมใหญ่โตอยู่ฟากซ้ายซึ่งหากเธอเดาไม่ผิดคงจะเป็นป้อมเพชรที่เลื่องชื่อ กำแพงสีขาวใหญ่โตมองเห็นเหลี่ยมมุมของป้อมคล้ายเหลี่ยมเพชรจริงดังที่เธอเคยอ่านผ่านตามา จากนั้นก็ต้องนั่งเกร็งอยู่ในเรือด้วยว่าลำน้ำแถบนั้นมีน้ำวนกระจายไปทั่วทำให้ยากต่อการพายเรือและคัดท้าย หลังแจวเรือเลี้ยวขวาไปได้สักพักจึงจอดเทียบท่าเคลื่อนพลขึ้นฝั่ง “นี่หรือเจ้าคะ ตลาดท่าเรือจ้างวัดนางชี” “ถูกแล้ว ออเจ้าเดินจับจ่ายซื้อหาผ้าพื้นเถิดหนา เสร็จแล้วจึงมารอคอยตรงนี้แล้วให้ไอ้เจิมไปตามข้ามิต้องรีบ แต่อย่าให้มืดค่ำ” “เจ้าค่ะ คุณพี่” ดวงตาคู่สวยมองตามร่างสูงใหญ่ที่เดินห่างออกไป เพียงคนคุมเดินลับหายไปร่างบางก็ส่งยิ้มกว้างให้กับเหล่าสมุน “ป่ะ ไปเดินเที่ยวกัน” นายเจิม นายยอด นายแหวน นายม่วงเดินล้อมเกศสุรางค์และนางพี่เลี้ยงทั้งสองไว้ด้วยท่าทีแข็งขันทุกคนล้วนมีมีดเหน็บคาดเอวไว้คนละเล่มเพื่อป้องกันเหตุร้ายที่อาจจะเกิดขึ้นกับนาย พร้อมระแวดระวังมิให้ผู้ใดมาเกาะแกะหลานสาวออกญาโหราธิบดีได้ ตลาดแห่งนี้วางขายสินค้าที่มาจากต่างบ้านต่างเมือง รูปร่างหน้าตาข้าวของจึงแปลกตาอยู่บ้าง ทั้งเครื่องเรือนเครื่องเหล็กตะเกียงไฟก็ดูแข็งแรงมีลวดลายเปอร์เซียอยู่มาก ผ้าแพรพรรณและพรมก็มีให้เห็น แม้แต่ฉากญี่ปุ่น หีบลิ้นชักต่างๆ รวมไปถึงไม้แกะสลัก หยกสลัก สร้อยแหวนกำไลเงินก็ล้วนมีลวดลายไม่ได้เป็นแบบอย่างไทยโบราณสักเท่าไหร่ เรือนแพร้านค้ามีของให้เลือกหลากชนิดเกศสุรางค์แวะเข้าเยี่ยมเยียนแทบทุกร้านค้าพร้อมจับจ่ายซื้อหาอย่างละเล็กละน้อยตามแต่ที่ชอบใจ พ่อค้าแม่ค้าส่วนใหญ่ล้วนเป็นชาวต่างชาติที่พูดภาษาสยามได้บ้างหากคนแบกหามข้าวของกลับเป็นคนจีนไว้เปียและคนไทยเป็นส่วนมาก เสียงเอะอะกล่าวโคลงขับกลอนลั่นคุ้งน้ำทำให้เกศสุรางค์ชะงักการเลือกซื้อข้าวของพร้อมกับชะเง้อมองต้นเสียง *********** จบการเที่ยว ตลาดป่าฟูก ตลาดผ้าเหลือง และตลาดท่าเรือวัดนางชีค่ะ จากคุณ : จอมนาง เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 52 18:23:10

ความคิดเห็นที่ 25 เมื่อหมื่นสุนทรเทวาได้เลื่อนเป็นขุนศรีวิสารวาจาแล้ว ก็ไปเที่ยวกันอีกค่ะ^^ ************************* เรือแจวสามลำคนคุ้มครองกลุ่มเดิม หญิงสาวนั่งหัวเรือหน้าชื่นตาบานเพราะดีใจที่ได้เที่ยว “ไอ้เจิมเข้าพระนครไปทางประตูฉะไกรน้อยก่อนหนา ข้าจักพาแม่หญิงไปซื้อสมุดดินสอก่อน” “สมุดดินสอ?” “ถูกต้อง ข้าแลเห็นออเจ้าชอบว่ากลอนกล่าวเพลง หากออเจ้าแต่งลงขดานชนวนลบไปก็หายสิ้นสู้คัดลอกลงสมุดเก็บไว้จักดีกว่า อีกทั้งข้าต้องเล่าเรียนภาษาฝรั่งก็ต้องใช้เยี่ยงกัน” “อ๋อ ก็ดีเจ้าค่ะ” ได้เที่ยวตลาดสมุดกับตลาดดินสอเพิ่มใครบ้างจะว่าไม่ดี เรื่องคัดลอกลงสมุดเธอไม่คิดกลุ้มอะไรให้วุ่นวายเพราะถึงอย่างไรสมุดกระดาษพวกนี้คงอยู่ไม่ถึงยุคเธอเป็นแน่ไม่โดนปลวกแทะก็คงโดนเผาในอีกร้อยปีข้างหน้า แต่ที่คิดหนักคืออาจจะต้องหัดเรียนเขียนภาษาไทยในสมัยนี้ให้คล่องจะได้ไม่เป็นที่สะดุดตาว่าลายมือเธอสุดแสนจะล้ำยุคแค่ไหน เข้าประตูฉะไกรน้อยไปเพียงไม่กี่เมตรก็จอดเทียบท่าทางขวามือ ตลาดบ้านดินสอเป็นย่านถนนใหญ่พอสมควรมีร้านรวงเรียงรายขายทั้งดินสอไส้สีดำ ดินสอไส้สีขาว สีเหลือง ดินสอหินไว้เขียนกับกระดานชนวนก็มีทั้งสีอ่อนแก่ไล่กันไป เกศสุรางค์มองดูและเลือกหาซื้อด้วยความแปลกตาและที่สำคัญมีเจ้ามือเป็นขุนศรีวิสารวาจาที่ออกเงินให้ พร้อมทั้งได้รู้ซึ้งถึงสัจธรรมที่ว่าการช้อปปิ้งนั้นจะมีความสุขยิ่งขึ้นเมื่อไม่ต้องควักกระเป๋าเอง เสร็จจากซื้อดินสอจึงข้ามสะพานไปอีกด้านแล้วเดินผ่านย่านป่าผ้าเหลืองที่เคยมาเมื่อคราวก่อนไปยังตลาดบ้านสมุดซึ่งก็มีร้านขายของชำของแห้งต่างๆที่นางผินนางแย้มเรียกว่า ปสาน  รวมอยู่ด้วย สมุดที่วางเป็นตั้งๆมีทั้งเย็บเล่มด้วยด้ายดิบอย่างดีและแยกแผ่น มีสีที่ขุ่นขาว และสีขุ่นดำ แล้วแต่จะเลือกซื้อไปใช้กับดินสอที่มีทั้งไส้สีขาวสีดำ กระดาษที่เธอเห็นไม่บางเท่าไหร่แต่ก็บางกว่ากระดาษที่ใช้ห่อของอยู่มาก เนื้อกระดาษคล้ายกระดาษสาแต่ละเอียดกว่าและไม่เรียบลื่นเหมือนกระดาษในยุคของเธอ คาดว่าวิธีการผลิตกระดาษก็คงไม่ผิดไปจากการทำกระดาษสาเพียงแต่เปลือกไม้ที่ใช้อาจจะแตกต่างกันไปบ้างตามสีและเนื้อกระดาษ และอีกเช่นเคยที่เธอไม่ต้องควักเงินเอง หลังจากหาซื้อกระดาษดินสอเสร็จสรรพจึงพากันเดินข้ามสะพานมายังท่าที่จอดเรือก่อนที่จะพากันพายออกจากกำแพงพระนครตรงไปยังป้อมเพชร เมื่อถึงป้อมเพชรจึงเลี้ยวซ้ายหันหัวเรือเข้าทางประตูในไก่ข้างป้อมเพชร “ทำไมชื่อประตูในไก่เจ้าคะ” “นอกจากมีเนื้อหมูจีนในตลาดน้อยมักนำไก่มาขายเป็นอาหารเป็นตลาดขายไก่แลเป็ดที่ใหญ่ที่สุดในพระนครมีทั้งแบบที่ฆ่าแล้วแลแบบยังเป็นๆ” “หา แล้วถ้าอยากกินตัวไหนก็ไปชี้ๆเอาหรือเจ้าคะ” “ถูกต้อง” “แหม...แล้วเอาไปกินลงคอหรือเจ้าคะมันยังกะพริบตาปริบๆให้เราอยู่เลย” “ไก่แลเป็ดที่ตลาดน้อยเลื่องชื่อนักว่ารสชาติดี” “โห...พูดซะน้ำลายไหล” เกศสุรางค์กล่าวประชดพลางมองคอกไม้ขังเป็ดไก่ที่ส่งเสียงกระต๊ากก้าบๆด้วยความระย่อ หากเป็ดไก่แบบนอนตายเปลือยเธอยังพอกินไหวแต่หากให้ชี้ชะตาเป็นชะตาตายแล้วมานั่งกินคงอดไม่ได้ที่จะนึกภาพตอนมันยังเป็นๆอยู่ และเมื่อเดินผ่านย่านที่มีเป็ดไก่เสียงจอแจของสัตว์ก็ลดลงหากกลายกลับเป็นเสียงตีเหล็กแทนที่ ขุนศรีวิสารวาจาเดินเข้าไปในตรอกแห่งหนึ่งพร้อมด้วยเกศสุรางค์และเหล่าบ่าวไพร่ ตรอกแคบเรียงรายด้วยตึกแถวฉาบปูนสีขาวราวสิบกว่าห้องจวบจนมาถึงกลางตรอกจึงเดินเข้าประตูที่มีลักษณะเหมือนประตูในละครจีนยุคโบราณที่เธอเคยดู เมื่อเข้าไปด้านในก็พบว่าเป็นแหล่งตีเหล็กขนาดใหญ่กับโอ่งดินเรียงรายเต็มลาน มีเตาหลอมและเตาเผาอันใหญ่ตั้งอยู่ข้างละสามเตาล้วนมีคนประจำการอยู่ ความร้อนของเตาทำให้แขนใหญ่กางกั้นไม่ให้เกศสุรางค์ก้าวต่อ “รอตรงนี้หนา” ขุนศรีวิสารวาจาเดินเข้าไปในตัวอาคารและออกมาพร้อมกับจีนไว้เปียยาวรูปร่างสันทัดแข็งแรงด้วยมัดกล้าม ไม่ใส่เสื้อใส่เพียงกางเกงขายาวและรองเท้าหนังกันไฟมีกระดานชนวนติดมือมาด้วย “ท่านขุนบอกว่าแม่หญิงต้องการกระทะฤๅขอรับ เป็นกระทะเยี่ยงใดฤๅ” เกศสุรางค์ตรงเข้าจับแท่งดินสอวาดเป็นรูปร่างที่เธอพอจะจำได้และอยากให้เป็น กระทะร้อนเกาหลีถูกวาดด้วยฝีมือแสนห่วยทว่าคนรับทำก็คงพอมีประสบการณ์อยู่บ้างจึงสอบถามอีกสองสามคำก็เข้าใจเป็นอันดี “กระทะหนาเป็นรูๆแลมีปีกรองรับน้ำมันสามารถใส่น้ำได้ แลหม้อเหล็กหนาทนไฟจากถ่านหนาขอรับ” “ใช่แล้ว อย่าลืมหูจับด้วยล่ะหุ้มไม้ให้ด้วยจะได้จับได้ไม่ร้อนเท่าไหร่” “ขอรับมิลืมขอรับ” นอกจากนี้เกศสุรางค์ยังสั่งทำกรวยดินใหญ่รูปกระบอกฉีดยาเส้นผ่าศูนย์กลางสิบสองนิ้วอีกสองอันพร้อมขาหยั่งเหล็กไว้รองกรวย และหม้อดินต้มน้ำอันใหญ่อีกต่างหาก “กรวยกระไร ออเจ้าจักเอาไปทำกระไร” “เอาไปกรองน้ำเจ้าค่ะ” “กรองน้ำ? กรองไย น้ำแกว่งสารส้มตะกอนก็นอนก้นนำมาใช้ได้แล้ว แลกรองเช่นใด” “ถามจังเลย ไว้ข้าจะทำให้ดูว่ากรองได้ยังไง กรองแล้วน้ำจะสะอาดกว่าแกว่งสารส้มอีกนะเจ้าคะ ส่วนหม้อนี่ก็เอาไว้ต้มน้ำให้เดือดทำหม้อใหญ่ๆหนาๆจะได้แตกยากจุน้ำได้เยอะ ทิ้งน้ำให้เย็นแล้วค่อยเทใส่ตุ่มใส่โอ่งที่มีฝาปิด” คนฟังทั้งนายทั้งบ่าวทำหน้าสงสัยกันถ้วนทั่ว แต่หากจะให้เธออธิบายว่าในน้ำมีเชื้อโรคยิ่งถ่ายฉี่ซักล้างลงแม่น้ำลำคลองเชื้อโรคก็จะยิ่งสำเริงสำราญก็อธิบายลำบาก จึงบอกแค่ว่าน้ำจะสะอาดขึ้นทำให้ไม่เจ็บไข้ได้ป่วย ทั้งหมดจึงพยักหน้าอือออทั้งๆที่ไม่ใคร่เข้าใจเท่าใดนัก ขุนศรีวิสารวาจาเหล่ตามองพลางคิดว่าแม่หญิงผู้นี้คงยังมีความวิปลาสอยู่ไม่น้อยเพราะฤทธิ์มนต์กฤษณะกาลี จึงไม่ถือสาหาความใดๆตามสุภาษิตที่ว่า อย่าถือคนบ้าอย่าว่าคนเมา ************ ไปเที่ยว ปสาน กันต่อค่ะ ************ เรือแจวกรุ๊ปทัวร์กรุ๊ปเดิมพายเข้าไปภายในกำแพงพระนคร ก่อนจะลัดเลาะคลองเล็กคลองน้อยเข้าสู่บึงพระราม และจอดเรือที่ท่าวัดพระมหาธาตุ สองนายและหกบ่าวเดินผ่านวัดเข้าไปยังย่านป่าขันเงิน ที่มีคนเดินไปมาค่อนข้างพลุกพล่านเพราะนอกจากจะมีเครื่องเงิน ข้าวของเครื่องใช้ราคาสูงแล้วยังใกล้กับชีกุนที่ขายเครื่องประดับและตลาดป่าเตรียบซึ่งขายพวกตะลุ่ม พานต่างๆอันเป็นสินค้าฟุ่มเฟือยเช่นกัน เกศสุรางค์มองสองข้างทางด้วยความตื่นตาอีกเช่นเคย อีกทั้งมองคนที่เดินผ่านไปมาด้วยผู้คนส่วนใหญ่ที่มาตลาดนี้ล้วนเป็นผู้มีอันจะกินการแต่งกายจึงดูงดงามไม่แล้งไร้เหมือนตอนเดินที่ตลาดอื่น ทั้งยังประโคมเครื่องประดับเสียเต็มที่ หญิงสาวลองคิดเทียบดูย่านนี้น่าจะเป็นประมาณสยามพารากอนในยุคของเธอ ร้านขายข้าว ขายขนมก็มากกว่าย่านอื่นที่เธอเคยไป มีทั้งขนมต้ม ขนมกวน แบบไทยและผลไม้เชื่อมแบบจีน “เหนือไปนี้จักมีตลาดที่ขายข้าวเปลือกข้าวสาร ออเจ้าคงไม่อยากไปดูกระมัง” “ดูตลาดขันเงิน ตลาดชีกุนกับตลาดป่าเตรียบก่อนก็ได้เจ้าค่ะ เอ..ว่าแต่ตอนนี้ข้าวขายกันยังไงเจ้าคะ ถังล่ะเท่าไหร่” “ข้าวสารถังละ1ไพ หากเป็นข้าวเปลือกจักราคาต่ำกว่านี้อีกเล็กน้อย” ขุนศรีวิสารวาจาตอบไปเรื่อยๆดวงตาก็จับจ้องมองวงหน้างามที่มีแววครุ่นคิด “2ไพ เป็น1เฟื้อง 8เฟื้องเป็น1บาท บาทนึงก็ได้16ถัง โอ้โห บาทเดียวได้ข้าวตั้งมากมายก่ายกอง” เกศสุรางค์พูดแล้วก็ก้มลงมองแผงไม้ไผ่ที่ปูผ้ากำมะหยี่มีเครื่องประดับเงินฝังพลอยสีขุ่น และเครื่องประดับที่ทำด้วยทองคำ รูปลักษณ์โบราณในสายตาเธอ มีสร้อยเป็นสายยาวที่เรียกว่าสายสะอิ้ง ปิ่น และกำไลหลายขนาดให้เลือกสรรจนละลานตา สร้อยลูกปัด แหวนหัวพลอยหัวเม็ดมะกล่ำ กำไลมีทั้งกำไลมือกำไลข้อเท้า ส่วนใหญ่ผู้ที่ขายมักจะเป็นแขกโพกหัว หรือไม่ก็เป็นพ่อค้าหน้าตาเหมือนคนสยามแต่พูดไม่ค่อยชัดนัก “พวกพลอยแดง เครื่องประดับพลอยส่วนใหญ่จักมาจากเกวียนของพวกเขมรพระตะบอง หากออเจ้าชอบก็เลือกดูได้” “เอ๋...พูดเยี่ยงนี้คุณพี่จักเป็นคนจ่ายเงินให้หรือเจ้าคะ” คนที่มองเห็นของฟรีลอยอยู่ตรงหน้ารีบถาม “ของที่ออเจ้าอยากได้ คงมิถึงกับทำให้ข้าล่มจมดอก” ป๋ามาก! เกศสุรางค์หัวเราะเมื่อได้ยินคำตอบหากแต่ก็ไม่ได้เลือกซื้ออะไรเพียงจับๆดูเท่านั้นก็เดินเลยผ่านไป บางร้านเธอก็เห็นจับปิ้งเงิน สายสร้อยสังวาลฝังเพชรและพลอย ปะวะหล่ำกำไล แยกประเภทกันไปว่าจะฝังพลอยหรือเพชร  ส่วนร้านที่ขายพวกขัน ช้อน ตวักเงิน ถาดเงิน ตะลุ่มเงิน ขันถมยาดำ ก็มีลวดลายที่งดงามแปลกตาจนต้องมองนานๆอย่างพออกพอใจ “ลวดลายส่วนใหญ่ไม่ค่อยคล้ายลายของสยามสักเท่าไหร่เลยนะเจ้าคะ” “ของพวกนี้ลางทีพ่อค้าจักรับมาจากเรือสำเภาของอินเดีย ลวดลายลางทีก็เป็นอย่างสยามลางทีก็เป็นอย่างแขก หากก็มีที่สั่งทำ อย่างพระยาโชฎึกราชเศรษฐี  ก็เคยสั่งทำพานตะลุ่มเงิน ตะลุ่มเขียนทอง ถาดทอง เป็นลายดอกพุดตานเยี่ยงจีน” “อ๋อ” เดินเที่ยวดูของกันจนบ่ายคล้อยได้ของมาอย่างล่ะนิดอย่างละหน่อย โดยเฉพาะที่ตลาดวังตราซึ่งเป็นตลาดขายของแห้งกับขนมต่างๆจึงหนักตรงซื้อของกินมาลองชิมเสียมากกว่า แรกๆนั้นบ่าวทั้งหลายแทบไม่กล้ารับของกินจากเกศสุรางค์ ทว่าถูกคะยั้นคะยอมากเข้าหลังๆจึงกินกันเพลิน เมื่อเดินจนเมื่อยก็หยุดนั่งพักโคนต้นไม้ใหญ่กันเป็นระยะๆ ********** ไปดูซ่องสมัยก่อนกันค่ะ ********** เรือบ่าวอีกสองลำถึงกับระส่ำระส่ายกันเลยทีเดียวเมื่อเห็นว่าแม่นายของตนกำลังจะขึ้นท่าตลาดบ้านจีน หากแต่ก็พากันเข้าเทียบท่าตามๆกันไป “แม่นายเจ้าขา ขึ้นท่านี้ไยเจ้าคะ” “ข้าอยากดูโรงงิ้ว อยากเห็นข้าวของแบบจีนๆ” “แต่ว่า ที่นี่มิเหมาะให้แม่หญิงมาเดินเที่ยวเล่นหนาเจ้าคะ” “จะกลัวอะไร ขนบ่าวออกมาเต็มเช่นนี้ ให้มันรู้ไปสิว่าพวกพี่จะปกป้องข้าไม่ได้”กล่าวจบก็เดินฉับๆเข้าไปในตัวตลาด ใช่ว่าผู้หญิงที่มาซื้อหาของและขายของรวมไปถึงอาศัยอยู่ที่นี่จะไม่มี หากแต่ยิ่งเดินเข้าไปลึกๆทุกสายตากลับเริ่มจับจ้องมองเกศสุรางค์ราวไม่เคยพบไม่เคยเห็น ด้วยว่าตลาดด้านในนี้จะหาแม่หญิงผมยาวสลวยแสดงความสูงศักดิ์มาเดินได้ยากมาก ยิ่งเดินเข้ามาถึงส่วนที่เป็นโรงชำเรายิ่งไม่มีหนักเข้าไปอีก ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชายมาเดินเที่ยวและเข้าโรงชำเราเสียมากกว่า ลักษณะตลาดบ้านจีนก็เหมือนตลาดทั่วๆไป แต่หนักไปทางขายของจีนมากกว่าของไทย มีทั้งโคมไฟ รูปปั้น ไม้แกะสลักอย่างจีนและโต๊ะมุกกล่องมุกหลายขนาด มีคนเดินจับจ่ายเยอะพอสมควร บ้านเรือนก็มีทั้งก่ออิฐอย่างฝรั่งทว่ามุงกระเบื้องลอนอย่างจีน และสร้างเป็นบ้านไม้หลายชนิด รวมถึงประดับประดาไม้สลักและแต่งโคมไฟอย่างจีน เมื่อเดินเข้าไปลึกๆจึงเห็นเป็นโรงน้ำชาและตัวตึกที่เป็นลักษณะซอกแคบ มีผู้หญิงท่าทางเหนื่อยหน่ายสองสามคนที่นั่งอยู่ใกล้ประตูทางเข้าล้วนแล้วแต่ไม่ใส่สไบหรือคาดผ้าแถบปล่อยให้ยานโตงเตงท้าทายสายตาผู้คน ใบหน้าที่ผัดแป้งไม่สามารถบดบังสายตาที่แห้งผากของบางคนได้ แต่บางคนก็มีแววตาที่หลุกหลิกกลอกกลิ้งยั่วยวนอยู่บ้างเช่นกันเมื่อมองเห็นพวกบ่าวร่างกำยำที่เดินตามหลังเกศสุรางค์มา ท้ายตลาดจึงมีศาลเจ้าซึ่งตั้งอยู่ไม่ห่างจากโรงอย่างว่านัก ********** จบการเที่ยวตลาดค่ะ จากคุณ : จอมนาง เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 52 18:33:35

ความคิดเห็นที่ 26 ไปเที่ยวละโว้หรือลพบุรีสมัยนั้นบ้างนะคะ^^ สองข้างฝั่งแม่น้ำหนาทึบไปด้วยต้นไม้เขียวชอุ่ม ลิงค่างบ่างชะนีโยนตัวไปมาระหว่างกิ่งมีให้เห็นตลอดทาง บางช่วงจะมองเห็นนกน้ำที่บินโฉบตามทุ่งนาที่มองเห็นได้ลิบๆ ระยะทางจากอยุธยาถึงลพบุรีไม่ไกลอย่างที่คิดเมื่อเดินทางทางน้ำก็ยิ่งสะดวกมากขึ้น คุณหญิงจำปาลงเรือลำเดียวกับหลานสาวก็ชี้ชวนให้ดูสองข้างทางด้วยว่าเคยมาบ่อยครั้งเพื่อเยี่ยมญาติที่อยู่เมืองละโว้  เรือแจวพายตั้งแต่เช้ายันค่ำพักกินข้าวกินปลาในเรือประเดี๋ยวเดียวก็พายต่อไม่นานก็ถึงที่หมาย การมาเที่ยวคราวนี้เป็นเหมือนการตามติดขบวนของออกพระวิสูตรสุนทร จึงไม่ได้นำบ่าวไพร่ส่วนตัวมามากนัก ออกญาโหราธิบดีก็ไม่ได้มาด้วยเพราะกำลังคร่ำเคร่งต่อการแต่งเรื่องสมุทรโฆษคำฉันท์  ส่วนบ่าวที่ติดตามมาด้วยนอกจากนางผินนางแย้มและนางจวงแล้ว ก็มีเพียงแค่นายเจิมและนายยอดเท่านั้น พร้อมทั้งกะเกณฑ์กันว่าจะมากันเพียงสามสี่วันข้าวของติดตัวมาจึงไม่มากนัก เรือนที่ทั้งหมดได้อาศัยพักแรมนั้นอยู่ติดริมแม่น้ำลพบุรีเรียกว่าเรือนสายหยุดตามชื่อเจ้าของผู้ล่วงลับ เรือนนี้ตั้งอยู่เยื้องพระราชวังและไม่ไกลจากตึกของออกพระฤทธิ์กำแหงนัก ในบริเวณใกล้เคียงกันจะเป็นหมู่เรือนเฉพาะของขุนนางชั้นสูงที่ปลูกกันไว้เป็นกลุ่มทำให้ไปมาหาสู่กันได้อย่างสะดวก ************* ดวงตากลมโตเบิ่งมองปรางค์ทั้งสามหลังที่ตั้งอยู่เรียงเป็นแนวโดยมีฉนวนทางเดินติดต่อกัน  เท่าที่เธอจำได้นั้นสถานที่แห่งนี้สร้างด้วยศิลปะขอมสมัยบายลซึ่งตรงกับสมัยของพระเจ้าชัยวรมันที่7 ซึ่งหากนับจากเวลาที่สร้างจนถึงเวลาที่เธออยู่ในตอนนี้ก็ผ่านมาราวๆ4ร้อยปี หินศิลาแลงที่เห็นยังดูสมบูรณ์อยู่มากเมื่อเทียบกับยุคที่เธอจากมา ปราสาทองค์กลางเป็นที่ประดิษฐานพระพุทธรูปนาคปรก องค์ทางขวามีรูปพระโพธิสัตว์อวโลกิเตศวร ส่วนองค์ทางซ้ายนั้นประดิษฐานรูปนางปรัชญาปารมิตา เป็นการผสมผสานของศาสนาพุทธและศาสนาพราหมณ์ตามแบบโบราณ ซุ้มหินศิลาแลงก่อตัวขึ้นเป็นยอดปรางค์คล้ายฟักข้าวโพดมีกลีบขนุนสมบูรณ์งดงามแสดงถึงความศรัทธาในพระพุทธศาสนาในยุคนั้นได้เป็นอย่างดี สถานที่แถบนี้ไม่ค่อยมีผู้คนมากนัก ใกล้พระราชวังที่ผ่านมามีทั้งตลาดและบ้านเรือนผู้คนมากกว่า ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีใครมาท่องเที่ยวสักเท่าไหร่จึงรกเรื้อพอสมควร หลังจากเดินดูจนหนำใจทั้งคู่จึงขึ้นม้าไปยังทะเลชุบศรอันเป็นบึงกว้าง กลางบึงปรากฏตึกใหญ่ ถมที่ตรงกลางรอบด้านเป็นเขื่อนหินโปะด้วยปูนล้อมรอบ ลักษณะเป็นพระที่นั่งชั้นเดียวก่ออิฐถือปูนทาฉาบด้วยปูนสีขาว  ส่วนของหลังคาเป็นไม้และกระเบื้องเคลือบสีเหลืองทอง ด้านติดกับทางน้ำที่ติดกับสระใหญ่มีคล้ายทำนบกั้นอยู่ “นั่นอย่างไรเล่าเจ้า พระที่นั่งไกรสรสีหราชฤๅพระที่นั่งเย็นค่ำคืนนี้ข้าราชบริพารแลพระราชอาคันตุกะคณะทูตจากฝรั่งเศสคงจักมาพร้อมกันเพื่อส่องกล้องดูดาวที่ทางฝรั่งเศสนำมาถวายแด่พระเจ้าอยู่หัว โน่นคือสระแก้วทำนบปากจั่นนั้นไว้กั้นน้ำไว้เพื่อระบายน้ำจากทะเลชุบศรไปยังสระแก้ว แลปล่อยน้ำจากสระแก้วเข้าไปใช้ในตัวเมืองที่เราเพิ่งผ่านกันมาด้วยท่อดินเผาที่ฝังดินไว้ พวกฝรั่งจากฝรั่งเศสและช่างอิตาลีมาคุมการสร้างตามแบบฝรั่ง จักว่าไปแล้ววิทยาการของฝรั่งก็น่าสนใจเป็นหลายอย่าง” “ใช่แล้วเจ้าค่ะ” “ใกล้กันนี้มีประตูพะเนียดด้านในจักมีเนินดินเพนียดล้อมด้วยต้นซุงปักดินสามชั้นแน่นหนา ประตูไม้ด้านป่าจักถูกชักเปิดให้ช้างพังล่อช้างพลายมา” ลักษณะประตูพะเนียดที่เป็นการก่ออิฐถือปูนและซุ้มประตูที่ใหญ่โตดูอลังการแหลมโค้งตามแบบฝรั่ง หากรั้วที่มองเห็นนั้นใช้ท่อนซุงขนาดหนึ่งคนโอบวางซ้อนเหมือนค่ายกลที่ต่อให้ช้างตัวโตแค่ไหนก็หักทลายได้ยาก “แล้วเมื่อไหร่จะมีการจับช้างเจ้าคะ” เกศสุรางค์ทำเสียงตื่นเต้นอยากดูการคล้องช้างในสมัยนี้จนตัวสั่น “อย่าได้ทำตาเป็นประกายไปการคล้องช้างมิใช่กิจที่ทำโดยง่ายต้องอาศัยกรมคชบาล แลตอนนี้ออกพระเพทราชาเจ้ากรมคชบาลก็มิได้อยู่ในละโว้ คงมิมีการคล้องช้างให้ออเจ้าเห็นโดยง่ายดอกหนา” “ออกพระเพทราชา!” หรือจะเป็นพระเพทราชา พระเจ้าอยู่หัวคนต่อไป! “ใช่ออกพระเพทราชา พ่อของออกหลวงสรศักดิ์คนที่ออเจ้าเห็นเมื่อวันแข่งเรือยาวอย่างไรเล่า” เกศสุรางค์ฝืนยิ้มอย่างยากเย็นสงสัยตงิดๆว่าเธอคงมีดวงได้พบคนเด่นคนดังอีกแน่นอน “ขากลับไม่ไกลนักข้าจักขับม้าผ่านโบสถ์แซงต์เปาโลออเจ้าอยากเข้าไปดูด้านในฤๅไม่” มีหรือเกศสุรางค์จะพลาด “ดูเจ้าค่ะ” โบสถ์แซงต์เปาโล มีหอคอยแปดเหลี่ยมทรงสูงใช้สำหรับเป็นที่สังเกตปรากฏการณ์ทางดวงดาว เธอจำได้ว่าเป็นหอดูดาวแห่งแรกของประเทศไทยและเป็นหอดูดาวที่ใหญ่เป็นที่สองของโลกในสมัยนี้ บริเวณโบสถ์แห่งนี้มีห้องสี่เหลี่ยมเรียงเป็นแถวล้วนเป็นสถาปัตยกรรมไทยผสมยุโรป กล่าวคือหน้าต่างล้วนเป็นรูปยาวยอดมนเรียวคล้ายกลีบบัว ทั้งยังมีการใช้ลวดลายบัวหัวเสาคล้ายโบสถ์วัดไทยอีกด้วย ********************** วันรุ่งขึ้นเป็นมหกรรมการเดินเที่ยวของคนบ้านออกญาโหราธิบดีที่ค่อนข้างมีคนเที่ยวกลุ่มเดิมหากเปลี่ยนจากนายม่วงนายแหวนเป็นนายวงและบ่าวทาสผู้ชายในเรือนสายหยุดอีกคน หลังกินข้าวเที่ยงก็พากันออกเดินเลียบกำแพงพระราชวังที่เป็นกำแพงอิฐถือปูน มีใบเสมาเรียงรายบนสันกำแพง พลางฟังไกด์กิตติมศักดิ์เล่าสภาพที่อยู่ภายในกำแพงให้ฟัง “ด้านในมีถึงสามชั้นแบ่ง เป็นเขตพระราชฐานชั้นนอกพระ ที่นั่งดุสิตสวรรค์ธัญญมหาปราสาท   เป็นพระที่นั่งท้องพระโรง มียอดแหลมทรงมณฑป  กลางท้องพระโรงมีสีหบัญชรที่เสด็จออกเพื่อรับแขกบ้านแขกเมืองตามผนังประดับด้วยคันฉ่องเพดานแบ่งเป็นช่องสี่เหลี่ยมจตุรัส 4 ช่อง ประดับด้วยลายดอกไม้ทองคำ แลแก้วผลึกที่ได้มาจากเมืองจีนงดงามมาก เขตพระราชฐานชั้นกลางพระ ที่นั่งจันทรพิศาล โปรดให้ใช้พระที่นั่งจันทรพิศาลเป็นที่ว่าราชการงานเมือง และเขตพระราชฐานชั้นใน  พระ ที่นั่งสุทธาสวรรย์   เป็นที่ประทับของฝ่ายในนางพระกำนัลพระสนมนางในทั้งหลาย หลังคาพระที่นั่งมุงด้วยกระเบื้องเคลือบสีเหลืองคล้ายที่พระที่นั่งไกรสรสีหราชที่ออเจ้าไปมาเมื่อวานนั่นแล “ กำแพงพระราชวังที่เกศสุรางค์เห็นนอกจากจะมีใบเสมาเรียงรายตรงสันกำแพงแล้วยัง มีซุ้มประตูให้เห็นเป็นระยะๆ หลังคาประตูเป็นทรงจตุรมุขสูงคล้ายชฎา ตรงจั่วซุ้มประตูตกแต่งลายกระจังปูนปั้นรูปละม้ายดอกบัวทุกอย่างชัดเจนใหม่เอี่ยมและสวยงามจนทำให้เธอปลงถึงความอนิจจังไม่เที่ยงเข้าไปอีก “นอกจากนี้ภายในยังมี ตึกเลี้ยงต้อนรับแขกเมือง  ตึกพระเจ้าเหาหอพระประจำพระราชวัง  หมู่ตึกสิบสองท้องพระคลังและถังเก็บน้ำอย่างฝรั่งตั้งอยู่ทางด้านทิศเหนือของพระราชวังใหญ่โตหากไม่สวยงามเท่าพระบรมมหาราชวังที่อโยธยาดอกหนาเจ้า” เมื่อเดินจนสุดกำแพงจึงเห็นว่าใกล้กันนั้นเป็นชุมชนขนาดย่อม และแน่นอนว่าที่ใดมีชุมชนก็ย่อมมีตลาด หากจะดูแปลกตาอยู่บ้างเพราะตลาดนี้มีข้าวของขายกันอยู่ในเกวียน “โอ้โห มีเปิดท้ายขายของด้วย” “เปิดท้ายกระไรกัน เกวียนพวกนี้จักเป็นพ่อค้าจากพระตะบองเป็นส่วนใหญ่ แลจักมีพ่อค้าทางพิจิตร ทางอโยธยามาบ้าง เมื่อขนทางเรือไม่สะดวกก็ต้องเทียมเกวียนมาทางเท้าเยี่ยงนี้แล” “อย่างนี้ก็ต้องชอปปิ้งกันหน่อยแล้ว...”หญิงสาวกล่าวพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินดูข้าวของที่เน้นหนักไปทางของกินและเครื่องประดับที่เป็นเงินฝังพลอยแดงหัวมะกล่ำ ส่วนที่ขายเนื้อสัตว์ผักสดจะเกาะกันเป็นกลุ่ม มีเกวียนบรรจุเครื่องใช้บ้างแต่ไม่หลากตาอย่างที่อยุธยา ตลาดยาวไปเป็นทางขนานกับวังใหญ่ บางช่วงก็เป็นเพิงหน้าเรือนไม้ไผ่อันเป็นที่อยู่อาศัยส่วนมากเพิงพวกนี้จะขายของแห้งและข้าวสาร มีชาวต่างชาติเดินกันให้ ควั่กไปและส่วนใหญ่จะแต่งกายในเครื่องแบบทหารคาดปืนเทอะทะอยู่ที่ชายพก “ทูตฝรั่งเศสมาครานี้พร้อมทหารอีกสามสี่ร้อย พร้อมอาวุธแปลกๆมีฤทธิ์ร้ายแรง ทั้งระเบิดมือ ปืนไฟ ปืนใหญ่ ข้าได้ยินมาว่าพวกมันล้มตายกลางทางแลมาตายที่ละโว้เป็นจำนวนมากคาดว่าคงผิดน้ำผิดดิน ลางคนกินเหล้าน้ำตาลเมาของเราจนถ่ายท้องสิ้นสภาพร้อนในตายไปก็มี ที่รอดก็อ่อนแอล้มเจ็บอยู่มาก” “อืม พาทหารต่างชาติเข้าเมืองมาอย่างนี้ขุนนางไทยไม่ว่ากระไรเลยฤๅเจ้าคะ” “ก็กังวลกันมากพอดูหากเพียงสามสี่ร้อยคนยังพอควบคุมกันได้ อีกทั้งพระเจ้าอยู่หัวทรงเห็นดีด้วย ทหารเปอร์เซียอันเป็นองครักษ์ก็ได้ล้มหายตายจากไปบ้างแล้ว หากได้กำลังของฝรั่งเศสมาเพิ่มจึงหาผิดแผกไม่ ฮอลันดาแลพวกวิลาศอังกฤษก็มิใคร่จักดีกับเรานัก เมื่อเห็นว่าเราเองก็มีอาวุธร้ายกาจก็คงจักไม่กล้าหาญหักเรา” “อ๋อ นั่นสิหนา” กี่ยุคกี่สมัยบ้านเมืองที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยทรัพยากรทางธรรมชาติอย่างเมืองสยามก็มักจะเป็นที่ต้องการของประเทศมหาอำนาจที่มุ่งจะเอาประโยชน์ไปสู่ตน กำแพงดินสูงที่มองเห็นอยู่ไกลๆดูโอ่อ่าดีใช่ย่อย ป้อมปราการที่อยู่ติดกันก็ยังมีคนงานไพร่พลกำลังทำการก่อสร้างอยู่ให้เห็น “สร้างป้อม ป้อมนี้หรือเปล่าเจ้าคะที่เป็นสาเหตุให้เจ้าพระยาโกษาเหล็กต้องสิ้น” “ป้อมแลกำแพงนี้แล” “ดูแข็งแรงมั่นคงดี แต่คงต้องใช้เวลาสร้างนาน” “พระเจ้าอยู่หัวทรงดำริว่าจักสร้างกำแพงต่อยาวตามแนวพระราชวังแลมีป้อมปราการเป็นระยะคาดว่าต้องใช้ไพร่พลแลเงินในท้องพระคลังอีกเป็นจำนวนมากกว่าจักแล้วเสร็จ ประตูใหญ่ที่ออเจ้าเห็นเพรียกว่าประตูชัย ข้าได้ยินมาว่าหากทหารฮอลันดาหรือทหารวิลาศอังกฤษคิดหาญหักเมืองเราจริงๆ พระเจ้าอยู่หัวจักให้ข้าราชบริพารมาอยู่สู้แลตั้งหลักอยู่ที่นี่กำแพงใหญ่โตแข็งแรงเยี่ยงนี้จักทำให้มีชัยต่อพวกมันได้ไม่ยากนัก ทำเลอโยธยาไม่เหมาะที่จักทำการศึกเพราะมีแม่น้ำคูคลองให้เล็ดลอดได้มากเกินไป” “เรียกว่าได้อย่างเสียอย่าง หากจักทำการค้าแลให้สะดวกต่อการเดินทางก็ต้องเป็นอโยธยา หากทำการป้องกันที่นี่ก็เหมาะดังพระราชดำริหนาเจ้าคะ” ขุนศรีวิสารวาจาสบใจยิ่งแล้ว คำพูดทุกอย่างของเขาหากเป็นหญิงอื่นได้ยินอาจจะงุนงงไม่เข้าใจ แต่เมื่อเป็นแม่หญิงผู้นี้กลับเข้าใจได้ทะลุมิต้องอธิบายให้มากความ ********** จบแล้วค่ะ เอามาให้อ่านพอให้เห็นภาพที่เราได้ศึกษาและจินตนาการเรื่องราวในยุคนั้นค่ะ ********** จากคุณ : จอมนาง เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 52 18:44:43

ความคิดเห็นที่ 27 กระทู้แนะนำกระทู้แรกในชีวิต ขอบคุณครับทุกคนเลยครับ กิ้ฟหมดแล้ว ขอคารวะด้วยชาดีครับ จากคุณ : โตนิค เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 52 19:49:00

ความคิดเห็นที่ 28 เข้ามาแสดงความยินดีกับน้องโตนิคที่ได้ขึ้นกระทู้แนะนำนะครับ (แอบกดไป ๑ โหวต ฮี่ฮี่ฮี่) นำภาพอยุธยาในสายตาฝรั่งมาให้ลองชมกันครับ จากคุณ : กุมารสยาม เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 52 20:18:13

ความคิดเห็นที่ 29 อยุธยาล่มสลายไปแต่ตัว แต่ความเป็นอยุธยายังสืบต่อมา เป็นอยุธยาภาคสอง "รัตนโกสินทร์" จากคุณ : กุมารสยาม เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 52 20:21:18

ความคิดเห็นที่ 30 เป็นคนอยุธยาค่ะ อ่านดีใจจังที่ยังมีคนเห็นความงามในซากปรักที่เหลืออยู่ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 52 20:57:28

ความคิดเห็นที่ 31 อยากอ่านเรื่องที่คุณจอมนางเอาลงจนจบจังค่ะ เคยลงไว้ที่ไหนคะ หรือได้ตีพิมพ์แล้ว ช่วยบอกหน่อยนะคะ อยากอ่านจริง ๆ ขอบคุณมากค่ะ แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 52 00:25:17 จากคุณ : **I'm a blue girl** เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 00:22:59

ความคิดเห็นที่ 32 อยุธยาผมไปบ่อยมาก แต่ก้ไม่เคยเบื่อไปที่ไรก็นึกไปว่าคนที่เคยยื่นตรงที่เรายื่น เมื่อ สี่ร้อยกว่าปีก่อนนี่เป็นอย่างไร ว่าวาปราสาทราชวังจะเป็นอย่างไรสวยงามเพียงไหน วิถีความเป้นอยู่จะเป็นเช่นไร แต่งตัวกันอย่างไร ความอยากรู้เต็มไปหมด ก้ได้แต่นำเรื่องราวที่เรารู้แล้วเอาไปจินตนาการเอาเองกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า ไปอยุธยา อย่าลืมไปชม วังจันทรเกษมด้วยนะครับ เป็นวังหน้าในสมัยอยุธยา เป้นที่ประทับของสมเด็จพระนเรศวร บูรณะปรับปรุงในสมัยรัชกาลที่ ๔ อยู่ริมน้ำป่าสัก จากคุณ : Max2000 เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 11:42:48

ความคิดเห็นที่ 33 อยากไปดูในช่วงแผ่นดินสมเด็จพระนารายณ์ครับ จากคุณ : ศุกร์เล็งลัคนา เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 11:57:25

ความคิดเห็นที่ 34 ไปอยุธยาทีไรก็ได้แต่นั่งจินตนาการว่าอะไรอยู่ตรงไหนบ้าง อยากย้อนเวลากลับไปช่วงแผ่นดินเจ้าสามพระยามหาราชครับ อยากเห็นภาพพญาสุโขทัยทั้ง 4 เมือง "น้อมมกุฏมานบ น้อมพิภพมานอบ"  ณ กรุงศรีอยุธยา อยากเห็นภาพพญานางรอง พญาพิมาย เข้าเฝ้าก่อนกองทัพสยามจะเดินผ่านซุ้มประตูเมืองพระนครหลวง สมัยนั้นไทยคงยิ่งใหญ่มาก แต่เป็นยุครุ่งเรืองที่ไม่มีใครจำได้ จากคุณ : . (ปลาทองสยองเมือง) เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 15:39:54

ความคิดเห็นที่ 35 แหม่ ลืมไป จะชวนไปเที่ยวงาน ยอยศยิ่งฟ้าอยุธยามรดกโลกและงานกาชาด ประจำปี ๒๕๕๒ ระหว่างวันที่ ๑๑-๒๐  ธันวาคม ๒๕๕๒ นี้ ที่ผมชอบก็คืองานแสดงแสงสีเสียงในเวลากลางคืน ที่บริเวณวัดพระธาตุ สวยงามมาก ผมไปเกือบทุกปี ขาดแต่ปีกลายไม่ได้ไป จากคุณ : Max2000 เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 15:46:42

ความคิดเห็นที่ 36 อยุธยาเหรอ ??? บ้านหนูเองงงงง เป็นคนอยุธยาค่ะ อำเภอท่าเรือค่ะ ขนมบ้าบินอำเภอท่าเรือ อร่อย ๆ ๆ แอบดีใจที่มีหลาย ๆ คนชอบความงามและศิลปะโบราณค่ะ จากคุณ : jabutata เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 18:40:54

ความคิดเห็นที่ 37 ผมคนนครพนมครับ เชื้อสายเวียดนาม + ผู้ไทย ไม่ได้เกี่ยวกับอยุธยาเลย แต่รู้สึกรักประวัตศาสตร์ไทยมากครับ จากคุณ : โตนิค เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 52 07:25:47

ความคิดเห็นที่ 38 งามแบบนี้ไงเล่า  พวกพม่ารามัญ มันถึงอยากเข้ามาเยือนนัก จากคุณ : คนพิษณุโลกสองแคว (พี่ชายเจอร์ราร์ด) เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 52 14:15:14