ความคิดเห็นที่ 1 8 ปีในสยาม ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เจษฎาจารย์ ฟ. ฮีแลร์  จีงได้ปวารณาตนอุทิศชีวิตทั้งหมดให้แก่พระผู้เป็นเจ้า เข้ารับการบวชตลอดชีวิต เมื่อวันที่ 14 มกราคม ค.ศ. 1909 (พ.ศ. ๒๔๕๒)  และในปีต่อมา ความรู้ ความสามารถที่ท่านสะสมมาตลอดเวลา เกี่ยวกับภาษาไทย ได้ถูกถ่ายทอดลงมาด้วยการ แต่งหนังสือตำราเรียน เพื่อสำหรับเด็กนักเรียนได้เรียนการใช้ภาษาไทยที่ถูกต้อง จำนวน 5 เล่ม คือ “หนังสือดรุณศึกษา” ซึ่งปัจจุบันนี้ก็ยังเป็นตำราเรียนสำหรับเด็กชั้นประถมอยู่ ภาพตำราดรุณศึกษา สำหรับชั้นประถมศึกษา จากคุณ : หนุ่มรัตนะ เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 15:35:26

ความคิดเห็นที่ 2 ผลงานด้านการประพันธ์วรรณดคี ที่มีค่ามากคือ “ทูตไทยไปฝรั่งเศส (โกษาเหล็ก – โกษาปาน) และบทกลอน คติสอนใจไว้มากมาย ช่วงปี ค.ศ. 1941(พ.ศ. ๒๔๘๔)  เจษฎาจารย์ ฟ. ฮีแลร์  ได้ถูกกระแสการเมือง กรณีพิพาทกับอินโดจีนและสงครามโลกครั้งที่ 2 ชาวฝรั่งเศสในประเทศไทยต้องอพยพออกนอกประเทศ เมื่อสงครามสงบลง ท่านก็เดินทางกลับมาดินแดนนี้อีกครั้งหนึ่ง แต่การกลับมาครั้งนี้กลับพบความวิปโยค ครั้งใหญ่ คือ สภาพโรงเรียนอัสสัมชัญ อันเป็นที่รักของท่าน ถูกระเบิดทำลายเสียหาย แต่ท่านก็พยามยามเรี่ยไรเงินจากผู้ปกครองและศิษย์เก่า ให้ช่วยกันก่อสร้างกันขึ้นใหม่ ในการนี้ได้ก่อสร้างตึกหอประชุมขึ้นหลังหนึ่ง อันเป็นเครื่องหมายแห่งการเข้ามาของคณะเซนต์คาเบียลในประเทศสยาม จึงตั้งชื่อว่า “ตึกสุวรรณสมโภช” เมื่อวันที่ 17 พฤศจิกายน ค.ศ. 1951 (พ.ศ. ๒๔๙๔) อาคารหอประชุมดังกล่าวเป็นอาคารที่ทันสมัยที่สุด ในยุคนั้น เป็นหอประชุมขนาดใหญ่โต ซึ่งคณะทูตชาวฝรั่งเศส นิยมมาขอสถานที่จัดเลี้ยง จัดประชุมกันอย่างต่อเนื่อง ภาพตึกหอประชุม และภาพต้นจามจุรีต้นแรกของประเทศไทย จากคุณ : หนุ่มรัตนะ เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 15:41:03

ความคิดเห็นที่ 3 ลักษณะเด่นของหอประชุมนี้ ด้านล่างยกพื้นเป็นเวที ด้านบนประดับปฏิมากรรมตามคำกลอนของ เจษฎาจารย์ ฟ. ฮีแลร์  ที่เป็นหัวข้อของกระทู้นี้ ปฏิมากรรมนี้เป็นผลงานของศาสตราจารย์ศิลป์ พีระศรี และบรรดาลูกศิษย์ ซึ่งรูปปั้นเหล่านี้มีคุณค่ากับเหล่านักเรียนอัสสัมชัญเป็นอย่างมาก ภาพในหอประชุมขณะสอบไล่ จากคุณ : หนุ่มรัตนะ เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 15:42:06

ความคิดเห็นที่ 4 แล้วโชคชะตาก็โหมกระหน่ำเจษฎาจารย์ ฟ. ฮีแลร์  อีกครั้งหนึ่ง เมื่อก่อสร้างตึกสำเร็จลง ท่านได้เริ่มป่วย โดยมีอาการมองไม่เห็น ซึ่งในขณะที่ท่านเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลเซนต์หลุยส์ (ถนนสาทร) ทางรัฐบาลฝรั่งเศสได้มอบเหรียญ “เรยองดอนเนอร์” ในฐานะที่ทำคุณงามความดีให้แก่ประเทศชาติในวันที่ 24 สิงหาคม ค.ศ. 1952(พ.ศ. ๒๔๙๕) ท่านมองไม่เห็นอยู่เป็นเวลา 6 ปีกว่า ภายหลังได้รับการรักษาจนหายเป็นปกติ โดยนายแพทย์ชุด อยู่สวัสดิ์ เมื่อ ค.ศ. 1959 (พ.ศ. ๒๕๐๒) ทางคณะสงฆ์เซนต์คราเบียลเห็นว่า ท่านแก่ชราแล้ว สมควรได้รับการพักผ่อน และให้ท่านไปพำนักที่บ้านพักซอยทองหล่อ แต่ท่านไม่ยอมไป เพราะท่านผูกพันและรักโรงเรียนอัสสัมชัญแห่งนี้มาก และแล้วในวันที่ 19 กันยายน ค.ศ. 1968 (พ.ศ. ๒๕๑๑) ท่านเกิดล้มลง เกิดภาวะเส้นเลือดในสมองแตก อาการท่านทรง กับทรุดเรื่อยมา จนวาระสุดท้ายแห่งชีวิต ท่านก็จากลาไปด้วยความสงบ เมื่อวันที่ 3 ตุลาคม ค.ศ. 1968 จากคุณ : หนุ่มรัตนะ เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 15:43:34

ความคิดเห็นที่ 5 สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพทรงมอบภาพให้เป็นที่ระรึกด้วย จากคุณ : หนุ่มรัตนะ เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 15:45:51

ความคิดเห็นที่ 6 รูปปูนปั้น ได้ปั้นจากคำกลอนดังกล่าว โดยอาจารย์ศิลป์ พีระศรี จากคุณ : หนุ่มรัตนะ เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 15:47:07

ความคิดเห็นที่ 7 ขณะทำชิ้นงานพร้อมลูกศิษย์ จากคุณ : หนุ่มรัตนะ เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 15:52:01

ความคิดเห็นที่ 8 กลอนโดย ฟ. ฮีแลร์ สองคนยลตามช่อง คนหนึ่งมองเห็นโคลนตม คนหนึ่งตาแหลมคม เห็นดวงดาวอยู่พราวแพรว จากคุณ : หนุ่มรัตนะ เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 15:52:43

ความคิดเห็นที่ 9 วิชาเหมือนสินค้า อันมีค่าอยู่เมืองไกล ต้องยากลำบากไป จึงจะได้สินค้ามา จงตั้งเอากายเจ้า เป็นสำเภาอันโสภา ความเพียรเป็นโยธา แขนซ้ายขวาเป็นเสาใบ นิ้วเป็นสายระยาง สองเท้าต่างสมอใหญ่ ปากเป็นนายงานไป อัชฌาสัยเป็นเสบียง สติเป็นหางเสือ ถือท้ายเรือไว้ให้เที่ยง ถือไว้อย่าให้เอียง ตัดแล่นเลี่ยงข้ามคงคา ปัญญาเป็นกล้องแก้ว ส่องดูแถวแนวหินผา เจ้าจงเอาหูตา เป็นล้าต้าฟังดูลม ขี้เกียจคือปลาร้าย จะทำลายให้เรือจม เอาใจเป็นปืนคม ยิงระดมให้จมไป จึงจะได้สินค้ามา คือวิชาอันพิสมัย จงหมั่นมั่นหมายใจ อย่าได้คร้านการวิชา จากคุณ : หนุ่มรัตนะ เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 15:53:22

ความคิดเห็นที่ 10 . จากคุณ : หนุ่มรัตนะ เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 15:53:50

ความคิดเห็นที่ 11 .. จากคุณ : หนุ่มรัตนะ เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 16:01:23

ความคิดเห็นที่ 12 คำกลอนบทนี้สอนใจดีมากเลยครับ คนดีที่ประสงค์ จากคุณ : หนุ่มรัตนะ เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 16:02:39

ความคิดเห็นที่ 13 จขกท.เป็นศิษย์เก่าอัสสัมเหรอคะ จากคุณ : ป้าอ้วนมาเอง (เหนียวเนื้อ) เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 16:14:15

ความคิดเห็นที่ 14 พึ่งจะรู้นะครับเนี่ยว่า ดรุณศึกษา มาจากการแต่งของ เจษฎาจารย์ ฟ. ฮีแลร์   ขอบคุณสำหรับบทความดี ๆ ครับ คุณหนุ่มรัตนะ จากคุณ : รอยเท้ากับทางเดิน เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 16:14:33

ความคิดเห็นที่ 15 คุณหนุ่มรัตนะ มีอะไรดีๆมาฝากเสมอ ขอบคุณครับ จากคุณ : บุณฑริก เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 17:02:35

ความคิดเห็นที่ 16 มาสเตอร์ สอนผมว่า "เกิดเป็นผู้ชาย ต้องมีใจนักเลง แต่ไม่ใช่อันธพาล" จากคุณ : นายอุดม เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 17:02:45

ความคิดเห็นที่ 17 คุณหนุ่มรัตนะได้นำเสนอหนังสือดรุณศึกษาชั้นประถมปีที่ 1 ไปแล้ว กองหนุนขอร่วมนำเสนอ ดรุณศึกษา ชั้นเตรียมประถม จากคุณ : เจียะป้าอู่สื่อ (tongboy) เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 17:54:06

ความคิดเห็นที่ 18 ดรุณศึกษาชั้นประถมปีที่ 1 (เอาของคุณหนุ่มรัตนะมาลงอีกทีจะได้ต่อเนื่อง) จากคุณ : เจียะป้าอู่สื่อ (tongboy) เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 18:04:47

ความคิดเห็นที่ 19 ดรุณศึกษาชั้นประถมปีที่ 2 จากคุณ : เจียะป้าอู่สื่อ (tongboy) เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 18:07:24

ความคิดเห็นที่ 20 ดรุณศึกษาชั้นประถมปีที่ 3 จากคุณ : เจียะป้าอู่สื่อ (tongboy) เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 18:08:50

ความคิดเห็นที่ 21 ดรุณศึกษาชั้นประถมปีที่ 4 จากคุณ : เจียะป้าอู่สื่อ (tongboy) เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 18:14:28

ความคิดเห็นที่ 22 สองเล่มต่อไปนี้ คงเป็นต้นฉบับกระมังครับ? ดรุณศึกษา เล่ม 4 จากคุณ : เจียะป้าอู่สื่อ (tongboy) เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 18:17:48

ความคิดเห็นที่ 23 (ร่วมด้วยช่วยกันครับ) จากคุณ : นายอุดม เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 18:20:08

ความคิดเห็นที่ 24 ศิลาฤกษ์ของตึกหลังแรก จากคุณ : นายอุดม เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 18:22:27

ความคิดเห็นที่ 25 ระฆังเรียกแถว...ที่ใช้กันมาตั้งนมนาน จากคุณ : นายอุดม เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 18:24:55

ความคิดเห็นที่ 26 ในหลวงเสด็จเปิดตึก ฟ.ฮีแลร์ จากคุณ : นายอุดม เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 18:27:39

ความคิดเห็นที่ 27 พระบรม ราโชวาท จากคุณ : นายอุดม เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 18:32:48

ความคิดเห็นที่ 28 ดรุณศึกษาเล่ม 5 จากคุณ : เจียะป้าอู่สื่อ (tongboy) เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 18:33:01

ความคิดเห็นที่ 29 หนูละเลิง หนูละเลิง เชิงคร้าน เที่ยวอ่านเขียน                 หนีโรงเรียน เที่ยวเตร่ เถรไถล ... จากคุณ : หนุ่มรัตนะ เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 18:54:46

ความคิดเห็นที่ 30   ขอบคุณคุณหนุ่มรัตนะมากเลยนะครับ ที่หาสาระต่างๆๆมาให้ชม จากคุณ : ติดปีกบินไปให้ไกลไกลแสนไกล เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 19:00:54

ความคิดเห็นที่ 31 ขอบคุณครับ จากคุณ : ศิษย์เก่า AC113 (Timin2101) เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 19:40:46

ความคิดเห็นที่ 32 ขอบพระคุณมากๆครับผม จากคุณ : digimontamer เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 20:43:45

ความคิดเห็นที่ 33 จากคุณ : แพนด้ามหาภัย เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 20:52:31

ความคิดเห็นที่ 34 จงตื่นเถิด เปิดตาหาความรู้..... ชอบคำนี้ครับ จากคุณ : Mr.Review เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 21:41:05

ความคิดเห็นที่ 35 จากคุณ : jin leng เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 22:33:43

ความคิดเห็นที่ 36 ภราดา ฟ ฮี แลร์คือผู้ที่ก่อตั้งโรงเรียนของผมด้วย กลอนนอของท่านยังสอนใจนักเรียนได้ถึงทุกวันนี้ไ้ดเป้นอย่างดี             " จงตื่นเถิด เปิดตา หาความรุ้ ... " จากคุณ : เด็ก mc (akkarachai) เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 52 23:18:52

ความคิดเห็นที่ 37 โหเพิ่งจะทราบเลยนะคะเนี่ยว่าหนังสือดรุณศึกษามาจากไหน ขอบคุณมากค่ะ คุณหมุ่มรัตนะ จากคุณ : สการะวาตี เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 52 00:47:10

ความคิดเห็นที่ 38 เ็ห็นภาพหอประชุมแล้วน้ำตาจะไหล คิดถึงตึกสุวรรณสมโภช คิดถึงตอนสอบ คิดถึงตอนโดนบราเดอร์หลุยส์ตี คิดถึงนกกระจอกเทศสต๊าฟ คิดถึงตอนที่นั่งเล่นผีถ้วยแก้วกับเพื่อนใต้หอประชุม  ... เข้าใจว่าเวลาเปลี่ยนอะไรๆมันก็ต้องเปลี่ยน แต่ก็ยังทำใจไม่ได้ทุกทีเวลาที่นั่งรถผ่านโรงเรียน มองเข้าไปแล้วมันจุกๆบอกไม่ถูก ขอบคุณเจ้าของกระทู้ครับ จากคุณ : ใส่พริกเม็ดเดียว เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 52 01:21:12

ความคิดเห็นที่ 39 หอประชุม เป็นอะไรที่ผมประทับใจมาก... เป็นที่ ที่ทำให้ผมรู้สึกว่า โรงเรียน เรามันอบอุ่นจริงๆ ในตอนที่ผมขึ้น ม.1 วันแรกของการเปิดเรียน เราเดินเข้าหอประชุม นั่งลง และฟัง มาสเตอร์ ปัจฉิมนิเทศน์(ฟังไป คุยไป ตามภาษาเด็ก) สักพักวง เอซี แบรนด์ ก็เล่นเพลงโรงเรียน ฟังแล้วมันสุดยอดมากๆ เกิดมาไม่เคยฟังอะไรที่มันสุดยอดขนาดนี้มาก่อน เพื่อนที่นั่งข้างๆผม บอกเลยว่า"กรูจะเข้า เอซี แบรนด์ ให้ได้" และต่อจากนั้นเพื่อนผมก็ทำได้จริงๆ ตอน ม.5 มันได้เป็นหัวหน้าวงจนได้ หลังจากนั้น พวกรุ่นพี่ ม.6ก็เข้ามาล้อมหอประชุม(ตรงระเบียง) ทีแรกพวกผมก็ งงๆ คิดในใจ"มรึงจะทำอะไรกรูวะ" รุ่นพี่ทุกคนกอดคอกัน... เสียงหลีดตะโกน"บูม อัสสัม พร้อม 3 4" รุ่นพี่ที่โอบล้อม กอดคอ แล้วโค้งตัวลง "วี้ด.............. บูม ลา เอส ยู เอ็ม พี่ อัสสัมชัญ อัสสัมชัญ ลา เอส ยู เอ็ม พี่ ชัญ ชัญ ลา" (จริงๆต้องเป็น AS SU MP TI ON ASSUMPTION ASSUMPTION LA) ฟังน่ะฟังไม่รู้เรื่องหรอก ไม่รู้เขาร้องอะไรกัน แต่ในใจมันรู้สึกอบอุ่นมากๆ รู้สึกเหมือนกับพวกพี่ๆเขากำลังจะบอกอะไรพวกเรา เหมือนกับพี่เขาส่งแรงบางอย่างมาถึงเรา... ก่อนออกจากหอประชุม มีรุ่นพี่คนหนึ่ง เดินมาหาผม เขาถอดเข็ม ให้ผม แล้วบอกว่า พี่อยู่ 6/4 มีอะไรมาหาพี่ได้เลย... (เข็มนั้นผมยังเก็บไว้อยู่จนบัดนี้) เฮ้อ...สุดๆอะ โรงเรียนนี้ให้อะไรกับผมเยอะจริงๆ จนถึงทุกวันนี้ผมทำธุรกิจ ยังคงได้พบพี่น้องชาวอัสสัมเป็นประจำ และเมื่อพบกัน อะไรๆก็ง่ายขึ้น ปล.ดีใจที่ได้เจอ พี่น้องชาวแดง ขาว ณ ที่แห่งนี้ จากคุณ : นายอุดม เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 52 01:46:52

ความคิดเห็นที่ 40 สุดยอดมากค่ะ กระทู้ดีๆแบบนี้ช่วยกันกดเก็บเข้าคลังด้วยนะคะ จากคุณ : Rina (rinaswan) เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 52 01:51:45

ความคิดเห็นที่ 41 ใดใดในโลกล้วน อนิจจัง ครับ คุณอุดม จากคุณ : หนุ่มรัตนะ เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 52 07:32:39

ความคิดเห็นที่ 42 คุณป้าอ้วนมาเอง / ใช่ครับเป็นลูกหม้อเลยครับ AC107 คุณอุดม / ขอบคุณที่เข้ามาร่วมกัน AC รุ่นใดครับ คุณเจียะป้าอู่สื่อ / ขอบคุณมากเลยที่หอบเอา ดรุณศึกษา เก่าๆมาให้ชมกัน และขอบคุณสมาชิกทุกท่านที่ร่วมอ่านครับ .. ขอให้อ่านกลอนเหล่านี้ช้าๆ และคิดตามไปด้วย มีความหมายลึกซึ้งในตัวมันเองครับ จากคุณ : หนุ่มรัตนะ เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 52 07:38:01

ความคิดเห็นที่ 43   ดีจริงๆ ผมก็เด็กอัสสัมเก่ามาก่อน เป็นลูกแดง-ขาวเหมือนกัน ขอบคุณนะครับ จากคุณ : Polymic เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 52 08:16:09 A:125.25.137.239 X: TicketID:195587

ความคิดเห็นที่ 44 คุณหนุ่มรัตนะ # ๘     กลอนโดย ฟ. ฮีแลร์ สองคนยลตามช่อง คนหนึ่งมองเห็นโคลนตม คนหนึ่งตาแหลมคม เห็นดวงดาวอยู่พราวแพรว Two folks look through same hole, one sees mud,one sees star." William Shakespeare จากคุณ : เพ็ญชมพู เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 52 09:09:42

ความคิดเห็นที่ 45 ผมอยู่ทันตอนที่ท่านมีชีวิตอยู่    ตอนนั้นท่านเดินถือไม้เท้าไปทั่วโรงเรียน   ถ้าเห็นเศษกระดาษที่ไหน  ท่านจะต้องเอาไม้เท้าชี้แล้วมองหน้าเด็กนักเรียนที่อยู่แถวนั้น   เป็นที่รู้กันว่าท่านต้องการให้เราเก็บเศษกระดาษเหล่านั้นไปทิ้ง   ท่านเป็นคนรักความสะอาดมาก        เล่ากันว่า  ก่อนสร้างตึกกอลอมเบย์   ท่านเดินทางขอบริจากเงินสร้างตึกรองเท้าสึกไปหลายคู่    การที่ท่านเป็นชาวฝรั่งเศส  ในสมัยนั้นคนไทยเราเกลียดฝรั่งเศสอย่างมาก  บางครั้งท่านก็ได้รับการว่ากล่าวจากคนทั่วไป   เรื่องที่ไทยเราถูกฝรั่งเศสยึดดินแดนไป         ท่านเป็นคนที่มีความจำดีมาก   ตอนที่ท่านมองไม่เห็น  เล่ากันว่าท่านจำเสียงฝีเท้าของคนที่มาหาท่านได้  ว่าใครกำลังเดินเข้ามาหาท่าน(อันนี้เล่าตามเขาพูดนะครับ)          ตอนที่ท่านเสียชีวิต   โรงเรียนหยุดหลายวันเนื่องจากพิธีเคารพศพอยู่ที่หอประชุมตึกสุวรรณสมโพชนั่นแหละ  มีฝรั่ง-บาดหลวง-แหม่เข้ามาเคารพศพท่านมากมาย  จนโรงเรียนต้องหยุด  เห็นแหม่มคนหนึ่งเวลาเข้าไปเคารพศพท่านก็ก้มลงจูบท่านด้วย           หนังสือโกษาปานไปฝรั่งเศส  ที่ท่านแปล  ทางโรงเรียนพิมพ์เป็นหนังสือเล่มโต ขายอยู่แต่ผมยังหาซึ้อไม่ได้  มีแต่ฉบับของกรมศิลปฯ   ท่านแปลอ่านแล้วเข้าใจง่ายดี    เพราะท่านเข้าใจทั้งภาษาไทยและฝรั่งเศส  ไม่เหมือนเอกสารฝรั่งเศสโบราณของ บาดหลวง ตาร์ชาร์ด (ในยุคสมัยสมเด็จพระนารยณ์เช่นกัน)    ที่คนของกรมศิลปฯแปลออกมา  อ่านแล้วขัด ๆ ไม่ปะติดปะต่อ  ลองซึ้อมาอ่านซิครับสนุกดี แก้ไขเมื่อ 02 ธ.ค. 52 09:35:13 จากคุณ : วรรณเกษม เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 52 09:25:30

ความคิดเห็นที่ 46 ผู้ก่อตั้งโรงเรียนมงฟอร์ตวิทยาลัย คือ ภราดาซีเมออนครับตามคำเชิญชวนของอัสสัมชนิก ที่เป็นชาวเหนือ และตามความประสงค์ของพระสังฆราชเรอเน เปรอส ประมุขมิสซังสยาม ข้อความจากเว็บโรงเรียนนะครับ "คณะภราดาเซนต์คาเบรียลได้มาก่อตั้งโรงเรียนมงฟอร์ต วิทยาลัยที่จังหวัดเชียงใหม่ เพื่อสนองความของท่านมุขนายกแปรอส ซึ่งเป็นผู้จัดหาที่ดินให้พร้อมทั้งให้ยืมเงินเพื่อใช้ในการก่อสร้าง โดยไม่คิดดอกเบี้ย โรงเรียนมงฟอร์ตวิทยาลัยเปิดทำการสอนเป็นทางการ เมื่อวันที่ 16 มีนาคม 2475 (ค.ศ. 1932) โดยมี คุณพ่อ เรอเนเมอนีเอร์ เป็นผู้จัดการ และท่านภราดาซีเมออนเป็นอธิการคนแรก ภราดาเอมโบรซิโอเป็นรองอธิการ และมีภราดาหลุยส์เป็นผู้ควบคุมการก่อสร้าง อาคารเรียน บนเนื้อที่ ที่ซื้อจากหลวงอนุสารสุนทร ซึ่งอยู่ห่างจากโบสถ์พระหฤทัย ไปทางทิศใต้ราว 200 เมตร " สำหรับฟ.ฮีแลร์ ท่านเป็นภราดาที่ไม่ได้รับตำแหน่งสำคัญใดๆในคณะ หากแต่มีอิทธิพลทางจิตใจต่อคณะภราดาสูงมาก เป็นภราดาอาวุโสที่ทุกคนให้ความเคารพยกย่อง เพราะท่านเป็นมิสชันนารีรุ่นแรกของคณะ ท่านมีส่วนผลักดันให้เกิดโรงเรียนในคณะ กรณีที่ชัดแจนที่สุดคือ โรงเรียนอัสสัมชัญธนบุรี ท่านเป็นผู้เอ่ยปากขอที่ดินจากไถง สุวรรณทัต ซึ่งได้ประสานเรื่องนี้กับภราดายอห์น แมรี่ เจ้าคณะฯในเวลานั้น จากคุณ : พ่อปลัด เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 52 09:54:24

ความคิดเห็นที่ 47 คิดถึงอัสสัม ที่สุดเลย รุ่นที่ผมเรียนจบ(รุ่น115) เป็นรุ่นที่ทุบตึกครับ ทุบทีเสียงดันสนั่นหวั่นไหว แต่สงสารเด็กรุ่นน้อง อีกสักสองสามรุ่นที่ต้องทนกับฝุ่นเวลาเค้าก่อสร้าง จากคุณ : เหล่าฟาง เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 52 10:17:08

ความคิดเห็นที่ 48 รุ่นทุบตึกนี่ต้องอ้างให้ถูกนะครับ  รุ่นทุบตึกเขาเป็นชื่อรุ่นอีกรุ่นหนึ่ง  ตอนทุบตึกเก่าก่อนจะสร้างเป็นตึก ฟ. ฮีแลร์ จากคุณ : วรรณเกษม เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 52 10:37:03

ความคิดเห็นที่ 49   ขอบคุณจขกท. ครับ เคยค้นหาอ่านประวัติและงานของท่าน และ พบว่า ร้อยกรอง(กาพย์ยานี ๑๑)  - สองคนยลตามช่อง นี้ เมื่อใช้กูเกิ้ลค้นหาข้อความแล้ว ไม่พบงานของเชคสเปียร์ แต่พบ     Two men look out through the same bars: One sees the mud and one the stars. —Langbridge, Frederick   in "A Cluster of Quiet Thoughts" published by the Religious Tract Society จากคุณ : surgman เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 52 11:26:12

ความคิดเห็นที่ 50 คุณพี่หนุ่มรัตนะครับ ผมรุ่น119 ครับ ตอนเขาทุบตึกผมอยู่ ม.2 จากคุณ : นายอุดม เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 52 11:47:12

ความคิดเห็นที่ 51 น้ำเงิน ขาว เครือเดียวกัน ขอร่วมวงด้วยคนนะครับ \(^_^') ปล.บางอย่างไม่แปะมา ลืมไปแล้วนะเนี่ย จากคุณ : Hoo เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 52 13:14:09

ความคิดเห็นที่ 52 ความคิดเห็นที่ 48     รุ่นทุบตึกนี่ต้องอ้างให้ถูกนะครับ  รุ่นทุบตึกเขาเป็นชื่อรุ่นอีกรุ่นหนึ่ง  ตอนทุบตึกเก่าก่อนจะสร้างเป็นตึก ฟ. ฮีแลร์ จากคุณ : วรรณเกษม     จริงด้วยเคยได้ยินว่า มีร่นนึงชื่อรุ่นทุบตึก ขอบคุณครับ คุณวรรณเกษม แก้ไขเมื่อ 02 ธ.ค. 52 22:00:24 จากคุณ : เหล่าฟาง เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 52 13:17:57

ความคิดเห็นที่ 53 จะว่า ขอถามหน่อยครับว่ารูปปั้น #6 เคยลง นสพ. ว่าตอนย้ายเอาช่างไม่เป็นงานมาย้ายจนเสียหายหนัก ไม่ทราบตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง? บูรณะเรียบร้อยหรือยัง? แล้วย้ายไปที่ไหน? จากคุณ : Hoo เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 52 18:33:53

ความคิดเห็นที่ 54 ขอบคุณ คุณหนุ่มรัตนะมากๆครับ สำหรับความรู้ที่มีคุณค่า มากระทู้คุณหนุ่มรัตนะทีไร หอบเอาความรู้และความสุข กลับไปทุกทีครับ ...ถ้ามีเรือ สำเภา เท่านภา ล่องธารา เทียบท่า หน้ากระทู้ ถ่ายยักย้าย หลายหลาก มากน่าดู ขนความรู้ คงไม่หมด ลดเบาบาง หรือจะเปรียบ เทียบเพชร เม็ดงามยิ่ง มากค่าจริง พริ้งพราย ประกายพร่าง เปล่งแสงพรั่ง ดังเข็มทิศ บอกนำทาง ส่องสว่าง กระจ่างนัย ไสวงาม จากคุณ : นครเหมันต์ เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 52 18:58:37

ความคิดเห็นที่ 55 โอ ชอบบทวิชาเหมือนสินค้ามากๆ เพิ่งทราบว่าเป็นคนต่างชาติแต่ง ใช้ภาษาได้เฉียบคมมากๆ เลยค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 52 19:47:14

ความคิดเห็นที่ 56 เรียนคุณ Hoo ครับ ช่วงที่ทำการย้าย ผมกำลังเรียนอยู่ชั้น ม.2-ม.3 ตอนนั้นมีข่าวออกมาอย่างนั้นจริงๆครับ ทำให้ศิษย์เก่า และศิษย์ปัจจุบันหลายๆคนสอบถามไปยังโรงเรียน ความเป็นจริงก็คือ ไม่ได้มีการเสียหายแต่อย่างใด(สื่อมั่วอีกแระ) ที่เห็นว่ารูปปั้นถูกตัดเป็นส่วนๆ ก็เพราะว่าสะดวกต่อการขนย้ายมากกว่า และการขนย้ายล้วนมีเจ้าหน้าที่จากกรมศิลป์คอยดูแล เพราะ รูปปั้นชิ้นนี้ถือว่าเป็นสมบัติของชาติครับ ปัจจุบันรูปปั้นนี้ อยู่ที่หอประชุมตึกอัสสัมชัญ2003ครับ... จากคุณ : นายอุดม เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 52 20:15:36

ความคิดเห็นที่ 57 ^^ ^^ ผลงานสวยมากๆ ค่ะ ดีใจที่งานชิ้นนี้ยังถูกเก็บรักษาเป็นอย่างดี แวะมาอ่านประวัติและผลงานของผู้มีพระคุณกับการศึกษาของเราค่ะ ขอบคุณจขกท.และทุกท่านที่แวะมาแปะรายละเอียดเพิ่มเติม จากคุณ : ศิษย์ น้ำเงิน ขาว แดง _/|\_ (Noshka) เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 52 21:01:42

ความคิดเห็นที่ 58 ปี พ.ศ. 2475 : ภราดาไมเคิล และภราดาฮีแลร์ ก่อตั้งโรงเรียนมงฟอร์ต จังหวัดเชียงใหม่ ใน 10 ปี แรก จำนวนนักเรียน ไม่เคยเกิน 200 คน ก๊แปมาจากเสวบไซต์โรงเรียนครับ www.montfort.ac.th จากคุณ : akkarachai เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 52 21:43:53

ความคิดเห็นที่ 59 มูลเหตุแห่งการสร้างประติมากรรม หลายท่านอาจจะยังไม่ทราบว่า รูปประติมากรรมนี้เกิดขึ้นมาได้อย่างไร โดยสันนิษฐานกันว่า เจษฎาจารย์ท่านเป็นแกนนำในการสร้างตึกหอประชุม จึงได้นำความปรึกษากับพระยาอนุมานราชธน ซึ่งเป็นศิษย์อัสสัมชัญเก่าอาวุโส ซึ่งเคยดำรงตำแหน่งอธิบดีกรมศิลปากร (2485-2491) และอธิการบดีมหาวิทยาลัยศิลปากร (2486-2492) ซึ่งท่านได้เป็นผู้บังคับบัญชาโดยครงต่อศาสตราจารย์ ศิลป์ พีระศรี จึงได้ทำการติดต่อเพื่อขอให้ปั้นรูปพร้อมศิษย์ 3 ท่าน 1.นายสิทธิเดช แสงหิรัญ 2.นายแสวง สงฆ์มั่งมี 3.นายไพฑูรย์ เมืองสมบูรณ์ โดยศาสตราจารย์ ศิลป์ พีระศรี มีโครงร่างเป็นรูปมงกุฎ และตัวท่านเองเป็นผู้ปั้นรูปพระคริสต์ ส่วนที่เหลือเป็นหน้าที่ของศิษย์ทั้ง 3 ท่าน ทั้งนี้จึงเป็นที่มาของประวัติรูปประติมากรรมดังกล่าว ซึ่งมีคุณค่ามาก ซึ่งในการขนย้ายรูปปั้นออกจากอาคารหอประชุม ก็มีเรื่องเกี่ยวกับการตัดชิ้นส่วนของประติมากรรม ตลอดจนมีความห่วงใยให้ทำการรื้อถอนอย่างถูกวิธี ตามหลักของกรมศิลปากร แต่ท้ายสุดรูปปั้นดังกล่าว ก็กลับมาเด่นเป็นสง่าอีกครั้งหนึ่ง จากคุณ : หนุ่มรัตนะ เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 52 07:50:34

ความคิดเห็นที่ 60 รูปปั้นแบบนี้เห็นที่โบสถ์อัสสัมชัญ  ก็มีแยะนะครับไม่ทราบว่าฝีมือใคร จากคุณ : วรรณเกษม เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 52 09:21:20

ความคิดเห็นที่ 61 ขอบคุณ คุณหนุ่มรัตนะ มากมายเลยครับที่ตั้งกระทู้นี้มาให้ได้อ่าน อ่านแล้วคิดถึงโรงเรียนจังครับ ผมจบจากที่นี่มาได้ 10 กว่าปีแล้วครับ วันก่อนได้กลับไปโรงเรียนอีกครั้ง อะไร ๆ ก็เปลี่ยนไปหมดแล้วหล่ะครับ มีแต่ตึกสูงใหญ่เต็มไปหมด เด็กนักเรียนก็เปลี่ยนไป ระเบียบวินัยเหมือนรุ่นก่อน ๆ ก็ไม่มีแล้ว เห้อออออออออออ ดูแล้วไม่มีความเป็น "อัสสัมชัญ" เลยครับ จากคุณ : สี่แยกราชวงศ์ เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 52 10:50:23

ความคิดเห็นที่ 62 มาลงชื่อว่าเคยเรียนดรุณศึกษา ไม่ทราบว่าเจ้าของกระทู้มีรูปหนังสือเลขคณิตสมัยก่อนด้วยไหม ของ ทวพ ไม่แน่ใจชื่อผู้แต่ง มีสองคน ขุนระบิล กับ ขุนประสงค์จรรยา อาจจะจำคลาดเคลื่อน แต่เป็นท่านขุนแน่นอน จากคุณ : Canossa เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 52 11:20:35

ความคิดเห็นที่ 63 ผมกลับมองว่า"ความเป็นอัสสัมชัญ"นั้นเป็นอะไรที่ไม่ตายตัว รุ่นของปู่ รุ่นของพ่อ รุ่นของพี่ รุ่นของผม รุ่นของน้องๆ ล้วนมีความเป็น"อัสสัมขัญ"ที่แตกต่างกันไป ด้วยบริบทที่ต่างกันไป ศิษย์ปัจจุบัน จะเป็นคนตัดสินใจเองว่า "ความเป็นอัสสัมชัญ"ของเขาจะเป็นแบบไหน แก้ไขเมื่อ 05 ธ.ค. 52 13:03:52 จากคุณ : นายอุดม เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 52 14:24:37

ความคิดเห็นที่ 64      คุณนายอุดมพูดถูกส่วนหนึ่ง                สมัยผมเวลาพักระหว่าง period นักเรียนออกมานอกห้อง  ถึงเวลกริ่งดังหมดเวลาพัก   นักเรียต้องเข้าแถวที่สนามพอสิ้นเสียงกริ่ง  นักเรียนทุกคนก็อยู่ในแถวเรียบร้อยภายในเวลาไม่ถึง 5 วินาที  แถวทั้งหมดตรงเปี๊ยพอ ๆ กับไม้กระดาน  นักเรียนทั้งโรงเรียน 600 กว่าคนหยุดนิ่งราวกับรูปปั้น  ห้ามคุยกันเด็จขาด เรียกว่าเป็นแบบทหารเลย  ผมเคยคิดว่านั่นเป็นสิ่งที่เป็นเอกลัษณ์วิเศษสุดของเด็กอัสสัม  พอกลับมาดูอีก 10 ปีให้หลัง  ปรากฏว่าสิ้นเสียงกริ่งแล้วเด็กหลาย ๆคนก็ยังเดินไปมาอย่างกับอยู่ในตลาด   ตอนแรกผมรับไม่ได้เลย  คิดว่าระเบียบวินัยมันหายไปใหนหมด  หลัง ๆมาผมก็ทำใจได้ว่าอะไรมันก็ไม่ใช่อย่างที่เราคิดเสมอไป    สิ่งเหล่านั้นที่เราคิดว่าดีถูกต้อง  มาสมัยหนึ่งอาจจะไม่ใช่ก็ได้ แก้ไขเมื่อ 05 ธ.ค. 52 11:25:16 จากคุณ : วรรณเกษม เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ 52 11:24:37

ความคิดเห็นที่ 65   งานปูน ของ อาจารย์ศิลป์ นี่เนี๊ยบจริงๆ จากคุณ : น้ำค้างหยกเก้าบุปผา เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ 52 20:27:04

ความคิดเห็นที่ 66 ผมก็จบจากอัสสัม(ศรีราชา) ขอบอกว่า ตั้งแต่ออกมา ไม่เคยคิดจะกลับไปเหยียบที่นั้นอีกเลย จากคุณ : ประกาศจากฝ่ายนักเรียนประจำ (Fatdiary) เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 52 00:58:29

ความคิดเห็นที่ 67 ผมเด็ก อัสสัม รุ่น ผมม 3 ทุบตึกพอดีเลยครับ เสียดายมาก ความทรงจำที่มีต่อ โรงเรียน มันกลั่นเป็นคำพูดไม่ออกหรอกครับ ถ้าไม่มีโรงเรียนนี้ ผมก็คงจะไม่มี เพื่อน ที่ดีๆแบนนี้หรอกครับ รักคุณพ่อ กอลมเบต์    รักคุณพ่อ ฟ .  ฮีแลร์  ครับ.... จากคุณ : รุ่น 118 (manmomin) เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 52 16:27:40

ความคิดเห็นที่ 68 สุดท้ายทุกวันนี้เพื่อนที่ดีที่สุด ก็ยังเป็นเพื่อนอัสสัม... เป็นเพื่อนที่เปิดอกคุยกันได้ คิดอย่างไหน พูดอย่างนั้น ขอบคุณอัสสัม ที่ทำให้ชีวิตนี้ผมมีเพื่อนดีๆเช่นนี้ จากคุณ : นายอุดม เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 52 21:37:51

ความคิดเห็นที่ 69 แก้ไขเมื่อ 07 ธ.ค. 52 19:51:00 จากคุณ : นางสาวบุญรักษา เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 52 19:39:14

ความคิดเห็นที่ 70 เข้ามาทักทายกระทู้เด็กอัสสัมฯนะคะ หลายๆคนในนี้เป็นรุ่นน้องชนิดที่คาดไม่ถึง คุณหนุ่มรัตนะ... คุณรุ่นเดียวกับน้องชายเราเลย เราเป็นเด็กอัสสัมฯคอนแวนต์...รุ่นสร้างตึก (อิๆๆ สวนทางกับรุ่นทุบตึก) แต่ สิ่งหนึ่งที่คิดว่ามีคล้ายกัน คือความภาคภูมิใจในเลือดขาวน้ำเงินเหมือนกันนะคะ สถาบันนี้ให้อะไรต่อมิอะไรกับพวกเรามากมาย และยังนึกขอบคุณอยู่ทุกวัน อย่างน้อย... สถาบันนี้ก็ได้ให้เพื่อนแท้ ซึ่งจะโทรไปหากี่โมงก็ได้ เพียงแค่ไม่สบายใจ ขอให้ได้รู้ ได้คุย ก็สบายใจ วันนี้ได้แวะไปที่อัสสัมฯค่ะ พอดีนัดเพื่อนไว้ เลยเข้าไปเดินเล่นในโรงเรียน จุกอกเหมือนกัน... กับความเปลี่ยนแปลง อดคิดถึงไม่ได้ว่า ชุมชนชาวหลังวัดเค้าไปอยู่ที่ไหนกัน แล้วเด็กสมัยนี้จะแอบซื้อของหลังวัดกินได้ที่ไหน เอารูปต้นพิกุลของอัสสัมชัญคอนแวนต์มาฝากกันค่ะ ต้นไม้นี้ เราเคยต้องยืนเข้าแถวใต้ต้น เมื่อสมัย ป. 1 แต่ก่อนรู้สึกว่าลานนี้กว้างมาก เดี๋ยวนี้เข้าไปดู เดินไม่ถึงสิบก้าวก็ทั่วแล้ว มีประติมากรรมแปลกๆหน้าตาไม่น่าอยู่ในโรงเรียนเพิ่มอีกมากมาย ชิงช้าสำหรับเด็กก็หายไป ไม้ลื่นก็ไม่มี แถมตึกใหญ่ ยังเอาลานกีฬาเอนกประสงค์ของพวกเรามาปูหินอ่อน เห็นแล้วอดสะท้อนใจไม่ได้ ว่าเด็กรุ่นน้องเราจะกลายเป็นพวกโปลิโอเพราะขาดการออกกำลังกายไหม แต่ขอบคุณ คุณหนุ่มรัตนะค่ะ ขอคารวะในฐานะเพื่อนบ้านรุ่นพี่ จากคุณ : นางสาวบุญรักษา เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 52 19:42:33