 |
ความคิดเห็นที่ 17 |
ยังยืนยันเหมือนเดิมค่ะ
ยกมาให้ดูทั้งบทเลยแล้วกัน ลงทุนพิมพ์กันเลยทีเดียว ฮ่า..
The Encounter Inside the House
Our kitchen table was round and made of oak. One afternoon when we were in grade school, my sister and I carved our names in it with steak knives. We hadn't finished when we heard the door open- our mother was home from work- so we threw the steak knives back in the drawer. My sister grabbed the biggest thing she could find, a half gallon of apple juice, and plopped it down. When my mother entered, wearing her nurse's outfit, her arms full of magazines, we must have said, "Hi, Mom" too quickly, because she immediately became suspicious. You can see that in your mother's face right away, that "What did you kids do?" look. Maybe because we were sitting at an otherwise empty table at 5:30 in the afternoon with a half gallon of apple juice between us.
Anyhow, without letting go of her magazines, she nudged the juice aside and saw CHAR and ROBER- which was as far as we got- and she let out a loud, exasperated sound, something like "uhhhhch". Then she screamed, "Great, just great!" and in my childish mind, I thought maybe it wasn't so bad. Great was great, right?
My father was traveling in those days, and my mother threatened his wrath when he got home. But that night as we sat at the table eating a meat loaf with a hard-boiled egg inside it- a recipe she had read somewhere, perhaps in one of those magazines she carried- my sister and I kept glancing at our work.
"You know you've completely ruined this table," My mother said.
"Sorry," we mumbled.
"And you could have cut your fingers off with those knives."
We sat there, admonished, lowering our heads to the obligatory level for penance. But we were both thinking the same thing. Only my sister said it.
"Should we finish, so at least we spell our names right?"
I stopped breathing for a moment, astonished at her courage. My mother shot her a dagger-like stare. Then she burst out laughing. And my sister burst out laughing. And I spit out a mouthful of meatloaf.
We never finished the names. They remained there always as CHAR and ROBER. .....
ฉบับแปล
การเผชิญหน้าในบ้าน
โต๊ะครัวบ้านเราเป็นโต๊ะกลมทำจากไม้โอ๊ก บ่ายวันหนึ่งสมัยที่ผมกับน้องสาวอยู่ชั้นประถม เราสองคนนึกเฮี้ยนอะไรขึ้นมาไม่รู้ ชวนกันสลักชื่อตัวเองบนโต๊ะด้วยมีดสเต๊ก แกะยังไม่ทันเสร็จแม่ก็กลับจากทำงาน ทันทีที่ได้ยินเสียงประตูเปิดเราก็รีบโยนมีดใส่ลิ้นชัก น้องสาวผมคว้ากล่องน้ำแอปเปิลครึ่งแกลลอนมาวางปิดหลักฐานไว้
แม่เดินเข้ามาในชุดเครื่องแบบพยาบาล หอบนิตยสารมาเต็มมือ ผมกับน้องคงร้อง "หวัดดีครับ/ค่ะ แม่" เร็วไปนิด เพราะแม่ทำหน้าสงสัยทันที (คุณคงเคยเห็นเคยเห็นสีหน้านี้มาบ้าง สีหน้าที่บอกว่า "คราวนี้ทำอะไรมาอีกล่ะ") หรือไม่งั้นแม่ก็คงนึกฉงนที่เห็นสองพี่น้องนั่งอยู่ที่โต๊ะครัวว่างเปล่าตอนห้าโมงครึ่ง มีกล่องน้ำแอปเปิ้ลครึ่งแกลลอนวางอยู่ตรงหน้า
แม่หอบนิตยสารในมือข้างหนึ่ง มืออีกข้างเลื่อนกล่องน้ำแอปเปิล ทันทีที่เห็น ชาร์ กับ โรเบอร์ (เราเพิ่งแกะได้แค่นั้นเอง) แม่ก็กรีดร้องเสียงหลง "อ๊ายยยย" แล้วก็ตะโกน "น่ารัก.. น่ารักเหลือเกิน"
ผมฟังแล้วก็คิดไปตามประสาชื่อว่าแม่ไม่โกรธ ก็แม่บอกเองว่านี่ว่า "น่ารักเหลือเกิน"
สมัยนั้นพ่อเดินทางบ่อย แม่จึงขู่ว่ารอให้พ่อกลับมาก่อนเถอะ แต่คืนนั้นขณะนั่งกินมีทโลฟยัดไส้ไข่ต้ม (แม่ได้สูตรนี้มาจากที่ไหนสักแห่ง น่าจะเป็นนิตยสารบรรดามีที่แม่หอบกลับมาด้วย) ผมกับน้องอดไม่ได้ที่จะต้องคอยชำเลืองมองผลงานครึ่งๆกลางๆของเราอยู่เรื่อย
"โต๊ะสวยๆหมดค่าไปก็เพราะลูกสองคน" แม่พูดขึ้นมา
"ขอโทษค่ะ/ครับ"
"แล้วถ้ามีดบาดนิ้วจะทำยังไงกัน"
ระหว่างที่แม่เปิดกัณฑ์เทศน์ เรานั่งทำคอตกแบบสำนึกผิด แต่ในใจกำลังคิดเรื่องอื่น สักพักน้องสาวผมก็ทนเก็บความสงสัยไว้ไม่ไหว
"ติ๊ต่างว่าแกะเสร็จ เราสะกดชื่อถูกแล้วใช่ไหมคะ"
ผมกลั้นหายใจด้วยความทึ่งว่าน้องสาวช่างกล้าหาญชาญชัย แม่ตวัดสายตาคมกริบอย่างกับมีดไปทางโรเบอร์ต้าแล้วก็หัวเราะลั่น ยายน้องสาวก็หัวเราะด้วย ส่วนผมพ่นมีทโลฟออกมาเต็มๆ
สุดท้ายเราก็ไม่ได้แกะชื่อต่อ บนโต๊ะจึงมีแค่ ชาร์ กับ โรเบอร์ .....
| จากคุณ |
:
Le Cielo  
|
| เขียนเมื่อ |
:
8 ธ.ค. 52 19:47:03
|
|
|
|
|
เอาเป็นว่าแค่ส่วนหลัง "so at least we spell our name right?" แล้วในหนังสือแปลว่า "เราสะกดชื่อถูกแล้วใช่ไหมคะ" ยังไงก็ผิดค่ะ