PANTIP.COM : K8705225 อยากทราบความขัดแย้งระหว่างจีนกับใต้หวัน [ประวัติศาสตร์]

ความคิดเห็นที่ 1

สมัยปลายราชวงศ์ถังนั้น เกิดความไม่สงบไปทั่วทุกหย่อมหญ้าครับ เนื่องด้วยขุนนางโกงกิน ราชสำนักอ่อนแอ ระบบสังคมและการปกครองล่มสลายจนนำมาซึ่งการล้มลงของราชวงศ์ถัง

เมื่อราชวงศ์ที่เคยปกครองดินแดนอันไพศาลสิ้นสุดลง เหล่าขุนศึกที่มีกำลังทหารในมือก็คือผู้มีอำนาจครับ พวกเขาทำสงครามแย่งชิงความเป็นใหญ่กันอยู่นานหลายปี ผ่านการตั้งรัฐบาลแล้วรัฐบาลเล่า ก่อนที่จะโดนกลุ่มใหม่ๆลุกขึ้นมารัฐประหารล้มล้างไป วนไปเวียนมาน่าปวดหัวหลายต่อหลายรอบ

จนเมื่อขุนศึกคนหนึ่งมีนามว่า หลิวจี้หย่วน ได้ก่อตั้งราชวงศ์โฮ่วฮั่นขึ้นมาในปี ค.ศ. 947 ครับ และพยายามรวบอำนาจตั้งรัฐบาลที่มั่นคงขึ้นแทน แต่ราชวงศ์โฮ่วฮั่นก็ไม่ค่อยจะมีเสถียรภาพเท่าไหร่ พอหลิวจี้หย่วนตานในปี 948 จักรพรรดิองค์ใหม่อย่าง หลิวเฉิงโหยว ก็ขึ้นปกครองประเทศแทน
ในระหว่างนั้นเอง มีขุนศึกอีกผู้หนึ่งมีนามว่า กั๋วเวย ท่านเห็นว่า จักรพรรดิฮั่นไม่อาจจะแก้ไขปัญหาความยากจนของประชาชนได้และยิ่งทำให้ประเทศวุ่นวาย กั๋วเวยจึงได้ชูธงก่อการโค่นล้มราชวงศ์โฮ่วฮั่นครับผม

ในปี 950 กั๋วเวยก็ทำการได้สำเร็จ สามารถทำลายล้างราชวงศ์โฮ่วฮั่นลงได้ และสถาปนาราชวงศ์โฮ่วโจวขึ้นแทน ปกครองประเทศสืบมา แต่ทว่า เชื้อสายของราชวงศ์เก่ายังไม่หมดสิ้นครับ หลิวหมิ่น ทายาทราชวงศ์โฮ่วฮั่นได้หลบหนีไปตั้งราชสำนักใหม่คือเป่ยฮั่นที่ซานซี ภายใต้การสนับสนุนของชาวต่างชาติผู้มีใจคิดรุกรานจงหยวนอย่างพวกชี่ตานแห่งต้าเหลียว

กั๋วเวยและกั๋วหรง (หรือไช่หรงนั้นแล) 2 พ่อลูกก็เพียรพยายามยกทัพไปปราบเป่ยฮั่นหลายต่อหลายครั้งครับ แต่เป่ยฮั่นก็ต้านทานเอาไว้ได้ เพราะได้แสนยานุภาพอันมหึมาของต้าเหลียว ชาวชี่ตานต่างชาติช่วยค้ำจุน แถมพวกชี่ตานยังคงคุกคามตั้งตนเป็นศัตรูกับโฮ่วโจวอย่างเปิดเผยอีกด้วย.......

ในปี 959 กั๋วหรง ตายในระหว่างการศึกกับเป่ยฮั่นและต้าเหลียวครับ เขาได้ทิ้งทายาทคือ ไช่จ้งซุน จักรพรรดิองค์น้อยเอาไว้สืบทอดบัลลังก์ต่อ แต่ทว่าเหล่าขุนศึกทั้งหลายของโฮ่วโจวไม่เชื่อมั่นในตัวของจักรรพดิองค์น้อยว่า พระองค์จะนำนาวาโฮ่วโจวไปรอดหรือไม่ จึงพากันไปสนับสนุนจ้าวควงอิ้น ขุนศึกเก่าแก่ที่ร่วมศึกกับกั๋วเวยและกั๋วหรงมา ให้ขึ้นเป็นจักรพรรดิแทนครับ

จ้าวควงอิ้นก็ขอให้จักรพรรดิองค์น้อย สละบัลลัีงก์เสียตามมติฟ้า และเถลิงราชเป็นจักรพรรดิแห่งต้าซ่งแทนในปี ค.ศ. 960 ครับผม ในชั้นแรกนั้น ต้าซ่งยังคงอ่อนแออยู่มาก เพราะมีดินแดนเพียงแค่ในจงหยวน สภาพเศรษฐกิจและสังคมก็ง่อนแง่นเพราะสงครามอันยาวนาน มีแสนยานุภาพไม่เพียงพอจะปราบต้าเหลียวที่ยิ่งใหญ่ และเป่ยฮั่นที่เป็นบริวารได้ จ้าวควงอิ้นหรือซ่งไท่จู่จึงต้องค่อยๆปฏิรูประบบการปกครองและระบบเศรษฐกิจใหม่ รวมไปถึงจัดการผนวกเอาดินแดนเก่าแก่ของราชวงศ์ถังที่แยกตัวเป็นอิสระหรือหลุดมือไปจากการปกครองอย่าง หนานฮั่นและหนานถังเข้ามาก่อน เพื่อเสริมความเข้มแข็งก่อนจะไปหาทางกำราบเป่ยฮั่นและต่อกรกับพวกชี่ตานต่างชาติครับผม

เรื่องมัีนก็เป็นเช่นนี้แล

จากคุณ : อุ้ย (digimontamer)

เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 13:55:42

ความคิดเห็นที่ 8

แหะ แหะ ขอเล่าใหม่ดีกว่าครับ อันในคห ที่ 1 มันเลอะเทอะไปหน่อยหนึ่ง

สมัยปลายราชวงศชิงนั้น เกิดความไม่สงบไปทั่วทุกหย่อมหญ้าครับ เนื่องด้วยขุนนางโกงกิน ราชสำนักอ่อนแอ ต่างชาติรุกราน ระบบสังคมและการปกครองล่มสลายจนนำมาซึ่งการล้มลงของราชวงศชิง เนื่องด้วยการปฏิวัติซินไฮ่ในปี 1911
ต้นปี 1912 มณฑลต่างๆก็แยกตัวเป็นอิสระจากราชสำนักชิงครับ แม้แต่หยวนซื่อไคซึ่งมีกองทัพเป่ยหยางในมือ ก็ทำการข่มขู่หลงยู้ไทเฮาและคณะผู้สำเร็จราชการว่า ตอนนี้พลังมวลชนล้วนโกรธเกรี้ยว ชะตาของต้าชิงได้มาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว หากไม่ล้มราชวงศ์คืนอำนาจปกครอง เกรงว่าจะไม่สามารถรักษาพระชนม์ของจักรพรรดิและเชื้อพระวงศ์ได้

เมื่อขนาดกองทัพเป่ยหยางที่เข้มแข็งที่สุดยังบอกว่าหมดหวัง ทำให้หลงยู้ไทเฮาทรงยอมประกาศให้จักรพรรดิซวนทงสละราชสมบัติคืนอำนาจปกครองแก่ประชาชนในปี 1912 ครับ

ทีนี้หยวนซื่อไคที่ได้ทำการตกลงกับคณะปฏิวัติฝ่ายใต้ไปเรียบร้อยว่า ทุกอย่างเจรจากันได้แต่ขอให้หยวนซื่อไคมีอำนาจปกครองประเทศก็พอ จึงอาศัยกองทหารที่มีในมือบีบให้เหล่าคณะปฏิวัติยอมให้หยวนซื่อไคก่อตั้งรัฐบาลและขึ้นเป็นประธานาธิบดีแห่งสาธารณรัฐครับผม
ช่วงปี 1912-1924 นั้น ประเทศจีนปกครองโดยรัฐบาลเป่ยหยางที่ปักกิ่ง โดยมีขุนศึกเป่ยหยางสารพัดหน้าผลัดกันขึ้นมาครองอำนาจและโดนเตะออกไปด้วยการรัฐประหาร

ในช่วงนี้เองที่ ดร.ซุน ได้เดินทางกลับสู่ประเทศจีนครับ (ภายหลังจากที่ท่านยอมสละตำแหน่งให้หยวนซื่อไคในปี 1913) และทำการขอความสนับสนุนจากพวกขุนศึกภาคใต้ให้ร่วมกันต่อต้านรัฐบาลเป่ยหยาง ก็ได้รับความร่วมมือบ้างหักหลังบ้างจากเหล่าขุนศึกไม้หลักปักขี้เลนแห่งแดนใต้ทั้งหลายไปตามเรื่อง จน ดร.ซุน ท่านได้ตัดสินใจที่จะก่อตั้งกองทัพของก๊กมินตั๋งขึ้นมา เพื่อเป็นฐานกำลังในการต่อกรกับข้าศึกครับ
ช่วงปี 1922-1925 รัฐบาลภาคใต้ ที่มีแกนนำคือพรรคก๊กมินตั๋ง ได้รับการสนับสนุนจากนานาประเทศ และประชาชนในภาคใต้ จนสามารถก่อตั้งรัฐบาลที่ได้รับความเห็นชอบจากหลายๆฝ่ายขึ้น ส่งผลให้รัฐบาลเป่ยหยางที่ปักกิ่งหมดความชอบธรรมในการเป็นรัฐบาลไป แต่พวกขุนศึกเป่ยหยางก็ยังมิยอมจำนน ยังคงยึดครองภาคเหนือของจีนก่อตั้งเขตอิทธิพลของตนตามใจชอบครับ
ในปี 1924-25 รัฐบาลภาคใต้จึงตัดสินใจยกทัพขึ้นเหนือ เพื่อยึดอำนาจปกครองจากพวกขุนศึกเป่ยหยาง ซึ่งระหว่างที่รบๆเจรจาๆกันนั้นเอง ดร.ซุน ก็ป่วยและเสียชีวิตในปี 1925 ครับผม
ภายหลังการถึงแก่กรรมของ ดร.ซุน อำนาจของก๊กมินตั๋งก็ค่อยๆตกอยู่ในมือของเจียงไคเช็ค โดยกำลังวังจิงวุ่ยและพวกแกนนำพรรคที่ไม่กินเส้นกันหลายรายออกไปให้พ้นทาง และหันไปเจรจาต๊าอ่วยกับพวกขุนศึกภาคเหนือให้ยอมสวามิภักดิ์ดีๆจะได้ไม่ต้องเจ็บตัวกันทั้งสองฝ่าย

ราวๆปี 1927 เจียงไคเช็คก็แทบจะรวบอำนาจในพรรคเอาไว้ได้หมด สาธารณรัฐจีนแทนจะตกเป็นของเขาหล่ะครับ และแล้วเจียงไคเช็คก็จัดการเขี่ยผงในตาที่อยู่มานานให้ออกไป นั่นก็คือพรรคคอมมิวนิสต์จีนครับ

อันพรรคคอมมิวนิสต์จีนนั้น ก่อตั้งในปี 1921 (แต่พรรคคอมมิวนิสต์ของนักเรียนจีนในยุโรป ก่อตั้งมานานกว่านั้น) และเข้าร่วมในรัฐบาลภาคใต้ ภายใต้การนำของ ดร.ซุน เพื่อร่วมปราบขุนศึกภาคเหนือหน่ะครับ (ตอนช่วงบั้นปลายนั้น ดร.ซุน ท่านเริ่มหันมาศรัทธาในแนวคิดแบบสังคมนิยมมากๆ) แกนนำพรรคคอมมิวนิสต์หลายีรายไม่ว่าจะเป็น โจวเอินไหล เฉินตุ๊ซิ่ว ก็ล้วนมีตำแหน่งสำคัญในรัฐบาลที่นานกิง
ปี 1927 เจียงไคเช็ค เริ่มการฆ่าล้างสมาชิกพรรคคอมมิวนิสต์อย่างรุนแรง เรียกว่าสมาชิกพรรคในเซี่ยงไฮ้โดนสังหารไม่ก็โดนซิวเข้าซังเตไปหลายพันราย ที่เหลือก็หลบหนีกระจัดกระจายกันไป ทางด้านเฉินตุ๊ซิ่วซึ่งเป็นแกนนำพรรคในตอนนั้นก็ทำอะไรไม่ได้

ปี 1928-1949 จีนจึงตกอยู่ในภาวะสงครามกลางเมืองครับ โดยพรรคคอมมิวนิสต์จีนที่เปลี่ยนตัวแกนนำหลายต่อหลายครั้งกว่าจะมาถึงประธานเหมา และฝ่ายก๊กมินตั๋งที่นำโดยเจียงไคเช็คและเหล่าขุนศึกใหญ่น้อย

จนปี 1949 เจียงไคเช็ค พ่ายแพ้อย่างยับเยินในทุกสมรภูมิ และไม่สามารถหยุดยั้งการรุกคืบของพรรคคอมมิวนิสต์จีนลงใต้ได้อีกต่อไป เขาจึงเตรียมล่าถอยกองทัพไปเกาะไต้หวันครับ โดยทำการขนเอาของมีค่าประดามีจากพิพิธภัณฑ์หรือพระราชวังต่างๆทั่วประเทศเอาไปไว้ที่ไต้หวัน ขนเครื่องจักรเครื่องมือ และอาวุธที่เหลือถอยไปไต้หวันทั้งหมด เพื่อเป็นทุนรอนในการต่อสู้ต่อไปครับ

แรกเริ่มเดิมที เจียงไคเช็คและเหล่าที่ปรึกษาก็คาดกันว่า เราถอยไปตั้งหลักที่ไต้หวันกันพลางๆ ให้พวกโจรแดงมีความสุขไปก่อน พวกชาวนาไร้การศึกษาแบบโจรแดงจะไม่สามารถนำพาประเทศไปรอดได้หรอก เหมาเจ๋อตงจะไม่ต่างจากเฉินเซิ่ง จักรพรรดิเกิงตี้ หวงเฉา หลี่จื้อเฉิง และหงซิ่วฉวน ขอแค่อย่างเร็ว 3 ปี อย่างช้า 5 ปี จะเกิดการเปลี่ยนแปลงบนแผ่นดินใหญ่ ถึงตอนนั้นเจียงไคเช็คจะร่วมมือกับกองเรือที่ 7 ของสหรัฐ ยกพลขึ้นบก บ่ายหน้าสู่กลับสู่นานกิงอีกรอบเพื่อเถลิงบัลลังก์โอรสสวรรค์แห่งจงหยวนครับ

ดังนั้นการถอยไปไต้หวันของเจียงไคเช็ค ไม่ใช่การหนีไปตั้งประเทศใหม่ครับ เจียงไคเช็คเชื่อมั่นอย่างเต็มเปี่ยมว่า เขาคือผู้นำแห่งสาธารณรัฐจีน ที่ปกครองไต้หวัน แผ่นดินใหญ่ และดินแดนใดๆที่จีนยังผลประโยชน์
(แบบที่ในปี 1955 ผู้แทนของสาธารณรัฐจีนที่ไต้หวัน ใช้สิทธิวีโต้ ต่อต้านการเข้าเป็นสมาชิกสหประชาชาติของมองโกลเลีย เพราะเจียงไคเช็คไม่ยอมรับว่ามองโกลเลียเป็นรัฐอิสระครับ)

จากคุณ : digimontamer

เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 52 21:12:08