ความคิดเห็นที่ 1 คนยกไป มันลำบากกว่าคนป้องกันนะครับ ถ้ากำลังพอๆ กัน พม่าแพ้อังกฤษ มันไม่มีตรรกะ ว่า จะอ่อนแอกว่าสยามนะครับ เพราะทั้งสองชาติรบกับอังกฤษก็แพ้มาแล้ว จากคุณ : K.Senior เขียนเมื่อ : 30 ธ.ค. 52 21:29:30

ความคิดเห็นที่ 2 เชียงตุงตอนนั้นไม่ได้มีกำลังเสริมจากพม่านะครับ      ตอนนั้นพม่าก็กรอบจะแย่แล้วจะเอากำลังที่ไหนมาช่วยเชียงตุง    พวกหัวเมืองไทยใหญ่ในตอนนั้นก็เหมือนกับเมืองอิสระล่ะครับ   มีเจ้าฟ้าปกครองกันทุกหัวเมือง    เพียงแต่อยู่ใต้อำนาจของกษัตริย์พม่าอีกที       ถ้าเทียบกันก็คล้ายๆกับหัวเมืองล้านนาของเรานั่นแหละ   มีเจ้าของตัวเองกัน ส่วนที่เราไม่สามารถตีได้มีหลายเหตุผลครับ     เช่น -ขาดเสบียง -เชียงตุงอยู่ในชัยภูมิที่ดีกว่า    ถ้าจำไม่ผิดอยู่บนเขานี่แหละ     เราต้องปีนขึ้นไปตี -การส่งกำลังทำได้ยาก         และยังห่างจากกรุงเทพมากด้วย -โรคภัยไข้เจ็บ    เป็นหน้าฝน   แถมแถบนั้นแทบจะเป็นป่าทั้งนั้น   -ถึงเราตีได้ก็ปกครองได้ไม่ตลอด   เพราะรอบข้างมีศัตรูเต็มไปหมด     อีกทั้งยังไกลด้วย -การรบก็ต้องมีแพ้มีชนะเป็นเรื่องธรรมดา     ดูอย่างมองโกลรบชนะไปทั่วทุกทิศ     แต่ไม่สามารถพิชิตอาณาจักรเล็กๆอย่างญี่ปุ่น   รึพวกทางแถบเวียดนาม กับแถบชวาได้ แก้ไขเมื่อ 30 ธ.ค. 52 21:49:30 จากคุณ : zodiac28 เขียนเมื่อ : 30 ธ.ค. 52 21:45:14

ความคิดเห็นที่ 3 เชียงตุงเป็นรัฐของไทยใหญ่นะครับ ไม่ใช่พม่า  ตอนนั้นพม่าอ่อนแอลงไปมากจริงๆ เมืองเล็กเมืองน้อยในรัฐฉานก็จึงดิ้นรนจะเป็นอิสระ มีเจ้าฟ้าองค์หนึ่งหนีมาขอพึ่งเชียงใหม่ที่ตอนนั้นเป็นเมืองขึ้นของสยามให้ไปช่วยกู้เมืองของตนที่ถูกเชียงตุงมาตีเอาไป ทางกรุงเทพทราบเข้าก็อยากจะลองแผ่พระบรมเดชานุภาพดูบ้าง แต่ก็กระทำแบบกลัวๆกล้าๆ เกณฑ์กองทัพจากทางล้านนาเข้าสมทบกับกองทัพจากกรุงเทพที่ไม่ได้ใหญ่โตอะไร เพราะกลัวขืนระดมไปหมดจะไม่พอรักษาเมืองหลวง แม่ทัพก็ไม่รู้จักภูมิประเทศที่เป็นภูเขาสูงทั้งนั้น ให้ไปตีเชียงตุงเมืองเอกของรัฐฉานที่ตั้งอยู่บนภูเขา มีเชิงเทินตั้งปืนใหญ่ ยิงลงมาก็ถึงพวกที่เข้าล้อมเมืองทุกที ในขณะที่ปืนใหญ่ที่ขนใส่หลังช้างไปจากกรุงเทพยิงขึ้นไปไม่ถึงเขา ไปตั้งค่ายอยู่7วัน หญ้าน้ำจะให้ช้างม้ากินก็หมดลง ทัพล้านนาก็เริ่มรวน แม่ทัพก็สั่งถอยดีกว่า ปีถัดไปก็ยกไปอีก แต่ปัญหาเดิมแก้ไม่ตก ก็เลิกทัพกลับมาอีก หลังจากนั้นเลยเลิกคิด พม่าก็ไม่ได้รัฐฉานเป็นเมืองขึ้นเหมือนอย่างในอดีตนะครับ ได้แต่อ้างสิทธิ์เช่นนั้นอยู่ เพราะอิทธิพลอังกฤษเข้าไปแผ่ซ่านอยู่ พวกเจ้าฟ้าทั้งหลายก็อยากจะคบกับอังกฤษมากกว่าพม่า หลังสงครามครั้งที2ยิ่งชัดเจน อังกฤษตีกรอบให้พม่าเหลือนิดเดียว ถือว่ารัฐฉานเป็นรัฐอิสระที่อังกฤษเข้าไปผูกขาดตักตวงผลประโยชน์ในด้านป่าไม้ได้ พอสงครามครั้งที่3ยุติ อังกฤษก็เอาทั้งหมดเป็นเมืองขึ้นไปเลย เชียงใหม่เองก็เกือบเสร็จอังกฤษเหมือนกัน ดีที่พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าฯท่านทรงแก้เกมได้ทัน จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 30 ธ.ค. 52 22:09:58

ความคิดเห็นที่ 4 ประมาณว่าไม่ได้ตั้งใจจะเอาจริงเอาจังอะไรนัก จะว่าแพ้ก็ไม่เชิง เพราะพวกเชียงตุงก้อเอาแต่ตั้งรับ พอรู้สึกกร่อยก้อยกทัพกลับ ดื้อๆซะงั้นแหละ เอาจริงเอาจังมากไม่ได้ เพราะอังกฤษมีอิทธิพล ในรัฐภาคเหนือของพม่าและอังกฤษเองก้อจ้องๆจะเครมทั้งเหนือ ทั้งใต้ของไทยอยู่... แก้ไขเมื่อ 30 ธ.ค. 52 22:40:25 จากคุณ : เต๋านีโอ เขียนเมื่อ : 30 ธ.ค. 52 22:39:48

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนเรียน รด. เค้าสอนว่า ปกติแล้วฝ่ายเข้าตีต้องมีกำลังมากกว่าฝ่ายตั้งรับไม่น้อยกว่า 2 เท่าครับ ถึงจะมีสิทธิ์ตีแตกได้ นี่ไม่นับว่าคนพื้นที่ชำนาญพื้นที่กว่าด้วยนะครับ จากคุณ : ชาเขียว เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 52 02:04:38

ความคิดเห็นที่ 6 หลักนิยมทั่วไป สามต่อหนึ่ง ครับ น้อยกว่านี้มีโอกาสกร่อย ทั้งนี้ไม่ได้คำนึงถึงว่าฝ่ายตั้งรับไม่พร้อมหรือเน่าใน ถ้าอย่างนั้นก็อาจใช้คนน้อยกว่านี้ ภูมิประเทศแถวเชียงตุงน่ะ อุปสรรคสำคัญนอกจากภูมิประเทศเป็นภูเขาสูงแล้ว ก็คือมาเลเรียครับ อย่าดูถูกเรื่องโรคภัยไข้เจ็บว่าไม่สำคัญนะครับ เรื่องนี้เป็นปัจจัยสำคัญที่อาจชี้ผลแพ้ชนะการรบได้เลย ผมถามสหรัฐฯเขาว่าทำไมเขาสนใจทำวิจัยเรื่องโรคภัยไข้เจ็บนักหนา เขาบอกว่า ไม่สนใจได้ไง จากการรวบรวมตัวเลขความสูญเสียของทหารเขาตั้งแต่สมัยสงครามกลางเมืองมายันสงครามอ่าว เขาฟันธงเลยว่า สูญเสียจากยุทธการ(การรบ)ร้อยละ 15 และสูญเสียทางธุรการ(โรคภัย, อุบัติเหตุ)ร้อยละ 85 ด้วยเหตุนี้ การวิจัยเรื่องโรคภัยไข้เจ็บที่อาจเป็นอุปสรรคต่อการปฏิบัติการของทหารจึงเป็นหนึ่งในความเร่งด่วนอันดับต้นๆในหัวข้อการวิจัยของเขา และเรื่องหนึ่งที่ฮิตเสมอไม่เคยจางก็คือ มาเลเรีย แม้ในปัจจุบัน รู้ไหมว่ามาเลเรียดุที่สุดในโลกอยู่ที่ไหน? อยู่ขนาบข้างประเทศไทยครับ ทางชายแดนด้านตะวันออกติดกัมพูชา และชายแดนด้านตะวันตกติดพม่า อย่าว่าแต่สมัย ร.4 เลย สมัยต่อมาคือ ร.5 เมื่อปราบฮ่อ กองทัพปราบฮ่อที่ส่งไปก็เกือบแย่เพราะทหารป่วยเป็นมาเลเรียหมดทั้งกอง นอนครางฮือๆ ถูกข้าศึกเข้าตีค่ายก็หาทหารเข้าประจำป้อมปราการได้ไม่ครบ แม่ทัพต้องสั่งทหารเอาลูกระเบิดผูกติดกำแพง กะว่าถ้าข้าศึกเข้าประชิดได้และท่าทางจะสู้ไม่ได้ก็กระตุกเชือกให้มันระเบิดตายไปพร้อมกัน ขนาดนั้นเลย สมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 กองทัพพายัพก็สูญเสียเพราะมาเลเรียเป็นจำนวนมาก ดังนั้น ไม่น่าแปลกใจหรอกครับที่ทหารไทยสมัย ร.4 ตีเชียงตุงไม่ได้ ผมว่าแค่ปัจจัยมาเลเรียเรื่องเดียวก็แย่แล้ว สมัยโน้นความรู้และเวชภัณฑ์ป้องกันแย่กว่าสมัยนี้มาก ความสูญเสียจากการป่วยเจ็บจากมาเลเรียคงมหาศาล จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 52 08:45:26

ความคิดเห็นที่ 7 ^ ^ แสดงว่า กองทัพมองโกล และ จีนที่เคยลงมารบแถวๆพม่าก็เสร็จ มาเลเรียด้วยใช่มั้ยครับ จากคุณ : เหล่าฟาง เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 52 11:25:20

ความคิดเห็นที่ 8 แถบบ้านเรามันเป็นดินแดนที่อยู่อาศัยยากครับ เพราะโรคระบาดและสภาพอากาศร้อนชื้น เรียกว่าแม้ดินแดนนี้จะอุดมสมบูรณ์ ปลูกข้าวและพืชพรรณได้ง่าย สัตว์ก็มีให้เยอะ แต่ก็แลกมาด้วยความทรหดในการสร้างชุมชนในช่วงแรกๆ ดังนั้นอาณาจักรโบราณที่อยู่แถบนี้ กว่าจะตั้งหลักสร้างวัฒนธรรมและอำนาจทหารได้ ถึงช้ากว่าที่อื่นพอสมควรไงครับ จากคุณ : eagle1000 เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 52 12:00:07

ความคิดเห็นที่ 9 ส่วนทัพมองโกล ตามบันทึกทางปวศ.หากเราดูในสมัยที่เคยมีสารส่งมาให้พ่อขุนรามขึ้นไปเข้าเฝ้า ก็แสดงว่าเคยมีเข้ามาบ้างครั้ง แต่เพราะปัญหาสภาพอากำศและโรคระบาด เลยไม่ลงมามากกว่านี้ พ่อขุนรามคำแหงท่านไม่ขึ้นไปเข้าเฝ้าตามสารของมองโกล แค่ส่งบรรณาการเป็นพิธี ทางนั้นยังไม่ว่าอะไรเลย เป็นที่อื่นโดนสั่งลุยแหลกไปแล้ว แสดงว่ามองโกลเองก็ขยาดเหมือนกัน เรียกง่ายๆว่า โรคระบาดและสภาพอากาศร้อนชื้นนี่แหละ คือสิ่งที่ปกป้องผู้คนที่อาศัยในดินแดนนี้เอาไว้ จากคุณ : eagle1000 เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 52 12:02:51

ความคิดเห็นที่ 10 ตอบคุณ เหล่าฟาง #7 เรื่องว่ามาเลเรียจะเป็นภัยคุกคามต่อกองทัพมองโกลและจีนมากจนถึงขั้นทำให้ปฏิบัติการไม่สำเร็จนั้น ในความเห็นของผมมีความเป็นไปได้ครับ เพราะว่าสมัยก่อนการรบกระทำในระยะประชิด หากทหารเจ็บป่วยไม่สมบูรณ์ก็ย่อมสู้ข้าศึกที่แข็งแรงกว่าไม่ได้ ทหารมองโกลและจีนนั้นมาจากทางไกล เป็นคนต่างถิ่น ไม่คุ้นเคยและไม่มีภูมิคุ้มกันต่อมาเลเรีย ผิดกับทหารพม่าที่เป็นคนในท้องถิ่น ยังไงๆก็มีภูมิคุ้มกันอยู่บ้างเพราะเป็นมาเลเรียมาแต่อ้อนแต่ออก ถ้าไม่แข็งจริงก็คงตายแต่เด็ก เคยมีการเจาะเลือดในพื้นที่พบว่า คนจากพื้นราบนี่รับเชื้อมาเลเรียเข้าไปจำนวนเชื้อที่พบในเลือดไม่มากนักก็หงายท้องแล้ว แต่คนในพื้นที่นั้นเจาะเลือดเจอมาเลเรียยั้วเยี้ยก็ยังเดินเหินทำการทำงานได้เฉยเลย แสดงว่าดีกรีความอึดผิดกัน หากมองโกลและจีนป่วยสักครึ่งกองทัพก็เสียกระบวนแล้วครับ อันที่จริง เภสัชตำรับโบราณของจีนนั้นมีของดีนะครับ เป็นสมุนไพรพื้นบ้านชื่อ จิงเห่าสู้ ใช้กันมานมนานรักษาไข้ป่าได้ชะงัดนัก ฝรั่งเอามาสะกัดจึงรู้ว่ามีตัวยาชื่อ artemether, artesunate และ artemisinin ซึ่งปัจจุบันเป็นยาหลักที่เป็นปราการด่านสุดท้ายของมนุษย์ในการต่อสู้กับมาเลเรีย ยาตัวอื่นที่เคยได้ผลตอนนี้ดื้อกันหมดแล้ว เหลือตัวนี้ ถ้ามันดื้ออีกก็ตัวใครตัวมันนะตัวเอง จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 52 12:21:25

ความคิดเห็นที่ 11 เราแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มรบแล้วครับ เพราะ "ขาดความสามัคคี" เนื่องจาก แม่ทัพหน้า ไม่เชื่อฝีมือ แม่ทัพหลวง ครับ ถ้าลองไปอ่านจริง ๆ จะพบว่า ทัพที่เข้ารบแต่แรกเป็นทัพหลวงนะครับ ไม่ใช่ทัพหน้า ทัพหน้าน่ะไปถึงเอาตอนหลัง ๆ เข้าให้แล้ว แถมเรื่องระบบการส่งกำลังบำรุงจากฐานที่มั่นในเชียงใหม่ก็ไม่มีประสิทธิภาพครับ  ก็เลยทำให้เราแพ้ จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 52 22:04:34

ความคิดเห็นที่ 12 ส่วนเรื่องสมัยพ่อขุนรามคำแหงนั้น ไม่ใช่มองโกลขยาดพื้นที่แถบนี้หรอกครับ แต่เพราะกำลังจะอยู่ในช่วงเปลี่ยนรัชกาลครับ สถานการณ์ภายในราชวงศ์ก็เป็นที่รู้ ๆ กันอยู่ว่า ง่องแง่นเพราะบรรดาขุนศึกต่างรอเปิดศึกชิงอำนาจกันเองอยู่ครับ หลังจาก กุบไลข่าน แล้วจะยิ่งเห็นประเด็นตรงนี้ได้ชัดเจนขึ้น อีกอย่าง ถึงมองโกลยกมาจริง ก็ต้องเจอกับทัพของอาณาจักรลานนา ผสม สุโขทัย ผสม พะเยา ซึ่งชำนาญพื้นที่รอต้อนรับอยู่ครับ ซึ่งมันไม่ง่ายนัก เพราะพื้นที่ส่วนมากเป็นที่สูง ม้ามองโกลต่อให้เก่งแค่ไหน ถ้าจะใช้งานให้เต็มที่ก็ต้องวิ่งบนที่ราบครับ และราชทูตมองโกลที่มา ก็เข้ามาทางด้านใต้ โดยผ่านเขมรมาอีกทีครับ นั่นแสดงให้เห็นว่า มองโกลเองก็คงรู้เส้นทางในการเข้าตีดีเหมือนกัน กว่ามองโกลจะผ่านมาได้ ก็ต้องเจอกับ จามปา อีกด้วยเหมือนกันครับ หลายเด้งเลยล่ะครับกว่าจะผ่านมาถึง สุโขทัย ได้ ---------------------------------------------------- ส่วนเรื่องหลักนิยมทางทหารที่ว่าฝ่ายเข้าตีต้องมากกว่าฝ่ายตั้งรับในอัตราส่วน ๓:๑ นั้น เป็นหลักนิยมของทหารยุคใหม่ ที่มีปืนไฟ ปืนกลอัติโนมัติ ปืนใหญ่ทั้งอัตราจร และ ปืนใหญ่ปกติ รวมไปถึง เครื่องบินรบต่าง ๆ ครับ แต่ในยุคโบราณ ถ้าจะเข้าตีได้ ต้องมีอย่างน้อย ๆ ๕ เท่าครับ ในตำราซุนจื่อบอกไว้เลยว่า มีสิบเท่าให้เข้าตีครับ จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 52 22:15:04

ความคิดเห็นที่ 13 ความคิดเห็นที่ 10   [ถูกใจ]  [แจ้งลบ]   ตอบคุณ เหล่าฟาง #7 อันที่จริง เภสัชตำรับโบราณของจีนนั้นมีของดีนะครับ เป็นสมุนไพรพื้นบ้านชื่อ จิงเห่าสู้ ใช้กันมานมนานรักษาไข้ป่าได้ชะงัดนัก ฝรั่งเอามาสะกัดจึงรู้ว่ามีตัวยาชื่อ artemether, artesunate และ artemisinin ซึ่งปัจจุบันเป็นยาหลักที่เป็นปราการด่านสุดท้ายของมนุษย์ในการต่อสู้กับ มาเลเรีย ยาตัวอื่นที่เคยได้ผลตอนนี้ดื้อกันหมดแล้ว เหลือตัวนี้ ถ้ามันดื้ออีกก็ตัวใครตัวมันนะตัวเอง จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด __________________________________________________________ แล้วเราจะทำไงดีเนี่ยะ ???? จากคุณ : Clarvoyance เขียนเมื่อ : 2 ม.ค. 53 15:50:08

ความคิดเห็นที่ 14 "..แล้วเราจะทำไงดี.." >> เราทำอะไรไม่ได้โดยตรงหรอกครับ เราไม่มีตังค์ไม่มีทุนมีรอนจะทำวิจัย และถึงมีตังค์ก็ยังขาดเทคโนโลยีและโครงสร้างพื้นฐานในการพัฒนายาจนถึงระดับอุตสาหกรรม คนของเราที่เป็นเภสัชกรเก่งๆก็มีเยอะ แต่ว่าลำพังตัวคนถ้าขาดองค์ประกอบอย่างอื่นก็ยังทำอะไรไม่ได้มาก การพัฒนายาต่างๆนั้นต้องพึ่งพาอุตสาหกรรมยา แรงจูงใจของฝ่ายอุตสาหกรรมนั้นอยู่ที่กำไรเพราะเขาก็เป็นบริษัท มีผู้ถือหุ้น มีบอร์ดบริหาร ซึ่งหากตอบข้อซักถามของผู้ถือหุ้นไม่ได้ว่าทำไมไม่มีกำไรก็โดนเด้ง ยามาเลเรียนั้นศักยภาพในการทำกำไรมันน้อย ทำไมกำไรน้อย? ก็เพราะว่าตลาดของยามาเลเรียนั้นอยู่ที่ประเทศกำลังพัฒนาเกือบทั้งนั้น กำลังซื้อต่ำแต่ว่าปัญหามาก บริษัทยาคิดๆแล้วมียาอื่นๆที่ทำกำไรดีกว่าเขาก็เลือกทำยาพวกนั้นเพราะลงทุนลงแรงพอกันใช้เวลาเท่ากันแต่กำไรดีกว่าเยอะ นี่แหละคือปัจจัยที่ทำให้การพัฒนายารักษามาเลเรียตัวใหม่ๆมันช้า ยาใหม่ๆก็เลยมีป้อนเข้าตลาดน้อย จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด เขียนเมื่อ : 3 ม.ค. 53 01:40:29

ความคิดเห็นที่ 15 แถบเชียงตุง เป้นภูเขา มีลำห้วยลำธารเล็ก ๆ น้ำไหลริน มีพืชชนิดหนึ่งทางเหนือเรียก "อ้มกบ" มีกลิ่นหอม ใบหนา ๆ คล้าย ๆ ใบหูเสือ (ด่วนหลวง) ชอบขึ้นตามที่ชื้นแฉะ มีอยู่ทั่วไปมากมาย  ชาวบ้านนิยม มากินกับลาบ  พืชชนิดนี้แหละ เป็นอันตรายต่อม้า ม้าได้กลิ่น หรือกินเข้าไป เข่าอ่อน ถึงตายได้ ดังนั้นมงโกล มีม้าเป็นพาหนะ จึงบุกลงมาทางใต้ ไม่ได้  ครับ   ขอหมอแอ๊ด ช่วยวิจัยด้วย จากคุณ : ลุงแสง (ลุงแสง) เขียนเมื่อ : 3 ม.ค. 53 06:23:14

ความคิดเห็นที่ 16 ว่ากันว่า รัชกาลที่ 4 ก็ไม่ได้ทรงอยากจะส่งกองทัพไปทำสงครามนักหน่ะครัีบ แต่ขัดด้วยพวกคณะขุนนางไม่ได้ ก็เลยทรงส่งทหารไป แต่อาศัียเกณฑ์ไพร่พลเน้นจากหัวเมืองเหนือและล้่านนาเป็นหลัก ถนอมกองทัพหลวงจากภาคกลางเอาไว้บางส่วน และไม่ได้ทุ่มเทกำลังแสนยานุภาพลงไปมากมายนัก จริงๆก็อาจจะเพราะไทยเราพึ่งสิ้นสุดสงครามกับทางเวียดนามมาได้เพียงราวๆ 4 ปีเท่านั้นหน่ะครับ ทำให้ืทางเราไม่ได้ทุ่มเทกำลังลงไปมากนัก จากคุณ : อุ้ย (digimontamer) เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 53 11:37:11

ความคิดเห็นที่ 17 ชิงเห่าซู่ นี่ใช้เป็นยาคอมไบน์ ดรักใช่รึปล่าวไม่แน่ใจครับ ความรู้เลอะเลือน จากฟาร์มาโค อิอิ จากคุณ : โตนิค เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 53 23:03:36

ความคิดเห็นที่ 18 อีกส่วนหนึ่งก็คือ ทหารทั้งเชียงตุง และที่เกณฑ์จากเชียงใหม่ ไม่มีใจใคร่รบนัก เพราะดูหน้าดูตา ก็พี่น้องกันเกือบทั้งนั้น... จากคุณ : ศศิศ เขียนเมื่อ : 5 ม.ค. 53 15:55:56