PANTIP.COM : K8894097 The Beijing Story(นิยายรักจากปักกิ่ง) [หนังสือ-การประพันธ์]

ความคิดเห็นที่ 2

บทที่หนึ่ง

เวลาผ่านไปได้สามปีแล้ว ที่เรื่องราวต่างๆ มากมายได้เกิดขึ้นในชีวิตผม เขาคนที่ผมรักหมดหัวใจมักจะกลับเข้ามาในความฝันเสมอทุกคืน มันเป็นฝันซ้ำๆที่เกิดขึ้นตลอดระยะเวลาสามปีที่เขาได้จากไป

ในฝัน...ผมจะสงสัยว่านี่คือความจริงหรือความฝัน เฝ้าหลงถามตัวเองในฝันว่า “นี่คุณตายไปแล้ว ไม่ใช่หรือ? หรือว่าจริงๆ แล้วคุณยังมีชีวิตอยู่” จนเมื่อสะดุ้งตื่นในตอนเช้าถึงได้รู้ว่า แท้ที่จริงแล้วทั้งหมดนั้นคือฝันไป

อากาศที่เมืองแวนคูเวอร์เย็นสบาย ต่างจากปักกิ่งที่เมื่อถึงฤดูหนาวนั้นเต็มไปด้วยพายุหิมะพัดอย่างบ้าคลั่ง หรือในฤดูร้อนก็สุดชื้นและอบอ้าวจนแทบหายใจไม่ได้ สายลมที่แวนคูเวอร์นั้นเย็น เป็นสายลมสดสะอาดภายใต้ดวงตะวันสดใส สำหรับการตื่นนอนในแต่ละวันผมจะสงสัยว่า “ผมอยู่ที่ไหน?” ผมมองออกไปนอกหน้าต่างเห็นใบเมเบิลต้องสายลมยามเช้าสั่นไหวระริก เมื่อมองที่ข้างตัวเป็นหญิงสาวสวยวัยอ่อนเยาว์นอนหลับสนิท เธอคือภรรยา “คนใหม่” ผมถอนหายใจช้าๆ และล้มตัวลงนอนตามเดิม “จมจ่อม”หายเข้าไปในความฝันความทรงจำเก่าๆ อีกครั้ง

ผมเป็นลูกชายคนโตของครอบครัวชนชั้นสูงของประเทศจีน หลังจากจบการศึกษาระดับมัธยม ผมก็ได้รับการคัดเลือกให้เข้าศึกษาในมหาวิทยาลัยชั้นนำของจีน เรียนเอกวิชาวรรณคดีจีน เมื่อย่างเข้าปีที่สองผมได้เปิดบริษัทขนาดกลางกับกลุ่มเพื่อนๆ หลังจบการศึกษาผมได้ขยายธุรกิจการทางด้านกระแสการเงิน โดยเฉพาะการติดต่อค้าขายกับประเทศโซนยุโรป กระโจนเข้าในวงจรธุรกิจทำทุกอย่างที่ให้กำไรเป็นเงิน ทั้งนี้โดยการอาศัยเส้นสายระดับสูงของพ่อคอยสนับสนุน นับได้ว่าผมเป็นนักธุรกิจผู้กว้างขวาง ผู้เป็นเจ้าของธุรกิจมูลค่าทางการตลาดหลายร้อยล้าน ตอนนั้นผมเพิ่งอายุได้ยี่สิบเจ็ด ผมไม่เคยคิดเกี่ยวกับเรื่องการแต่งงาน ผมไม่มีแม้กระทั่ง “คู่นอน” “เป็นตัวเป็นตน” ความจริงก็คือผมเปลี่ยนมันไปเรื่อยๆ เหตุที่ต้องใช้ความหมายรวมๆ ว่า “คู่นอน” นั้นเพราะคู่นอนของผมนั้นประกอบไปด้วยทั้งหญิงและชาย ผมเริ่มรู้จักกับ “กิจกรรม” พวกนี้ เมื่อตอนเรียนอยู่ปีหนึ่ง ผมยังจำได้แม่นถึงการมี “อะไรกัน” หรือที่เรียกว่า “ขึ้นเตียง” กับผู้หญิงครั้งแรก เธอเป็นคนน่ารัก เป็นนักศึกษาร่วมชั้น ตาเธอไม่โตนักแต่เธอมีขนตายาว เธอมีอายุมากกว่าผมสองปี ใบหน้าเธอได้รูป ขนตายาว จมูกโด่งยั่วยวนชวนให้ผมอยากเอาริมฝีปากเข้าไป “ขบงับ” เวลาเธอยิ้มหรือหัวเราะเธอมีลักยิ้มที่สองแก้ม “ครั้งแรก” ของเราเกิดขึ้นในที่อพาร์ตเมนต์ของผม

เราสองคนโดดเรียนทั้งวัน แรกเริ่มผมต้องขอให้แม่บ้านที่คอยทำความสะอาดหยุดทำงานหนึ่งวัน และผมก็พาเธอไปที่ห้อง เธอดูค่อนข้างตื่นเต้น ทุกอย่างเริ่มต้นด้วยการจูบ มันเป็นจูบเนิ่นนานแบบไม่มีการหยุดพัก ผมพยายามเอามือซุกซน“เลื้อยไล้”เข้าไปในชุดของเธอ เธอเองก็ไม่มีท่าทางปฏิเสธ เธอยังคงจูบผมอย่าง“ดูดดื่ม” ผม“เคล้าคลึง”ไปบนหน้าอกของเธอ เธอ “ผงะ” เล็กน้อย และผลักผมออกไป พร้อมกับคำว่า “อย่า”
แต่ดูเหมือนยิ่งห้ามก็เหมือนเป็นการยิ่งยุ เหมือนเป็นการเติมเชื้อไฟราคะในกายผม ผมเหมือนไม่สามารถควบคุมตัวเอง ผมกระซิบแผ่วเบา “ผมรักคุณ คุณเป็นคนเดียวที่ผมจะแต่งงานด้วย” มันเป็นถ้อยคำสกปรกหลอกลวง และผมก็จัดการถอดเสื้อผ้าเธอออกอย่างรีบร้อน ถอดกางเกงตัวเอง โน้มเธอนอนราบลงบนเตียง ยกขาเธอขึ้นและพยายามสอดใส่แท่งเนื้อเข้าไประหว่างรอยแยกบนร่างน้อยนั้น ครั้งแรกมันช่าง“ประดักประเดิด” ผมควานหารอยแยกอยู่สามสี่ครั้ง จนท้ายที่สุดเธอก็ช่วยใช้มือของเธอนำทางไปสู่“รอยแยกลึกลับ”เมื่อเนื้อ“ชำแรก”เนื้อผมก็หลั่งทันที เธอร้องไห้ ผมไม่แน่ใจว่าเธอดีใจหรือเสียใจ ผมคิดไปเองว่า ผู้หญิงจะร้องไห้สำหรับการมี “อะไรกัน” ใน “ครั้งแรก”
ผ่านไปหนึ่งปีต่อมา เมื่อผมเจนจัดมากขึ้น จนมารู้ทีหลังว่านั่นไม่ใช่ครั้งแรกสำหรับเธอ หรือบางทีอาจจะไม่ใช่ครั้งที่สาม หรือครั้งที่สี่เสียด้วยซ้ำ หลังจากนั้นผมก็เปลี่ยนคู่นอนหญิงแบบไม่ซ้ำหน้า การหาผู้หญิงสักคนไม่ใช่เรื่องยากสำหรับผม การกำจัดเธอออกไปให้พ้นทางต่างหากคือปัญหาที่แท้จริง ผมเป็นพวกประเภทเกลียดการมีความสัมพันธ์ขั้นลึกซึ้ง พวกเธอมักจะสร้างปัญหาให้ผมด้วยการอยากรวมเป็นครอบครัวเดียวกัน และมักพูดประโยคที่ผมได้ยินจนเบื่อหน่ายว่าฉันจะไม่แต่งงานกับชายอื่นนอกจากคุณคนเดียว ผมเริ่มเบื่อหน่ายพวกเธอ เบื่อมากจนกระทั่งไม่อยากมองพวกเธอด้วยซ้ำ ระหว่างนั้น เพื่อนคนสนิทแนะนำให้ผมได้รู้จักกับ “เด็กหนุ่ม” เขาเป็นนักร้องในคลับคาบาเร่ต์ นั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่ผมได้รู้จักกับ “กามกรีฑา” แนวใหม่
เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ผมมีความสัมพันธ์ด้วย แต่นั่นมันก็นานเสียจนผมจำชื่อเขาไม่ได้เสียแล้ว(แม้จะพยายามนึกอย่างหนักแล้ว) แต่ผมจำรูปร่างหน้าตาเขาได้แม่น ผิวเนียน หน้าตาดี ได้ยินว่าอายุประมาณยี่สิบกว่า แก่กว่าผมเสียอีก แต่ดูภายนอกแล้วนึกว่าสิบแปดสิบเก้า ข้อบกพร่องประการเดียวบนร่างกายนั่นคือสิ่งที่เรียกว่า “เมล็ดถั่วของวัยหนุ่มสาว” (สิว) บนผิวหน้า เราได้มีโอกาสเจอกันในคลับคาบาเร่ต์ ผมได้ขอเพลงให้เขาสองเพลง เขาเป็นคนค่อนข้างช่างคุยแต่บางทีก็ดูไว้ตัว เราไปเริ่มต้นกันที่ห้องพักของเขาหลังจากเลิกงาน ระหว่างเดินทางเขาพูดไม่หยุด บางครั้งผมรู้สึกรำคาญแต่จำต้องเก็บอาการรำคาญเอาไว้ เขาช่างเป็นคนช่างคิดและต้องการรู้อยู่เสมอว่าผมคิดกับเรื่องนั้นเรื่องนี้อย่างไร ห้องพักที่เขาอยู่ตกแต่งอย่างดี มันเป็นห้องพักขนาดสองยูนิต มีเฟอร์นิเจอร์มากแต่จัดและทำความสะอาดอย่างดี เมื่อนึกถึงห้องของตัวเองแล้วให้กระดากอายที่มันช่างรกรุงรังด้วยความไม่ใส่ใจของผม
“พ่อแม่เตรียมสิ่งเหล่านี้ไว้ให้ เอาไว้อยู่ตอนแต่งงาน” เขาพูดปนหัวเราะ ขณะที่สายตาไล้โลมไปตามร่างกายผม
“ขอไปอาบน้ำล้างกลิ่นเหงื่อผู้คนจากคลับหน่อย อาบด้วยกันไหม?”
“รอดีกว่า”น้ำเสียงผมดูไม่เป็นมิตรนัก แต่ความจริงแล้วผมพยายามซ่อนความประหม่าไว้ข้างใน นี่เป็นประสบการณ์ครั้งแรกของผมระหว่าง“ผู้ชายกับผู้ชาย”มันไม่เคยเกิดขึ้นกับผม และมันดูยากกว่าการต้องไป “ขึ้นเตียง” “ครั้งแรก” กับผู้หญิงเสียอีก
ไม่นานเขาก็โผล่ออกมาจากห้องน้ำด้วยการใส่กางเกงในเพียงตัวเดียว เขามีร่างกายสมส่วน ผมสังเกตเห็นว่าเส้นผมเขายังแห้งอยู่ แท้จริงเขาแค่เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เขาไม่ได้พูดอะไรมาก มันเริ่มต้นด้วยการลูบไล้ไปบนร่างกาย เราถอดเสื้อผ้าออกอย่างช้าๆ ผมถูกพรมจูบไปทั่วทั้งด้านหน้าและด้านหลัง ส่วนแท่งเนื้อในกางเกงของผมนั้นถูกลูบไล้ด้วยมือชำนาญงาน ผมแทบจะไม่หายใจด้วยสัมผัสที่มันเกิดขึ้น ผมยังนั่งนิ่งโดยไม่ทำอะไร เขาคงสังเกตเห็น เขาหยุดเงยหน้าขึ้นมามองหน้าด้วยสายตาอันแสนอ่อนโยน โอย... ผมไม่เคยรู้สึกว่าตัวผมมีอารมณ์ “ร้อน” อย่างนี้มาก่อน เขาได้ปลุกอารมณ์หื่นกระสันทั้งหมดที่ผมมี รัก ปรารถนา กระหาย ใคร่ อยาก ทั้งหมดที่มี
ผมผลักเขาลงบนเตียง สองแขนโอบร่างเปลือยเปล่านั้นไว้แน่น มันเป็นร่างกายเปลือยเปล่าของผู้ชาย ดูบอบบางแต่แข็งแรง รู้สึกมันช่างแตกต่างจากเนื้อหยุ่นของผู้หญิง เมื่อกางเกงผมถูกถอดออกท่อนเนื้อลำแข็งก็ปรากฏตัว แท่งเนื้อของผมขยายใหญ่ หัวแดงระเรื่อ เขาตะลึงพร้อมอุทาน
“ใหญ่อะไรอย่างนี้” ไม่พูดเปล่า พลางใช้ปากขัดขึ้นขัดลง ความรู้สึกเสียวซ่านที่เกิดขึ้น ทำเอาผมลืมตาไม่ขึ้น นี่มันช่างเป็นความรู้สึกที่สุดแสนตื่นเต้น
“ผมใกล้จะออกแล้ว” ความเสียวซ่านทำให้ผมคราง ผมเคยขอให้ “พวกผู้หญิง” ทำอย่างนี้ให้ แต่ดูเหมือนพวกเธอลังเล อมๆ ชักๆ อยู่สองสามครั้งและหยุดไป หรือไม่ฟันของพวกเธอก็ครูด แท่งเนื้อผมเสียถลอกปอกเปิก เขายังคงดูดกินแท่งเนื้อผมเป็นจังหวะขึ้นลง ในขณะเดียวกันเขาก็ใช้มือขัดจรวดตัวเองไปด้วย
“ผมจะออกแล้ว”ผมครางกระเส่า เขาถอนปากออก แล้วเปลี่ยนมาใช้มือชักขึ้นลงแทน เมื่อทุกอย่างดำเนินมาถึงจุดที่ไม่สามารถย้อนกลับ น้ำรักของผมก็ได้พุ่งทะลักทะลาย ผมไม่เคยรู้สึกว่า “มันดีจริงๆ” อย่างนี้มาก่อน ไม่มีอะไรต้องเก็บกด แค่ปลดปล่อยและเพลิดเพลิน
หลังจากทำนบที่เก็บน้ำสีขาวขุ่นผมได้ทะลาย ผมเห็นแท่งเนื้อของเขายังคงตื่นตัวอยู่ ผู้รู้สึกละอายใจ ไม่อยากทำกิจกรรมที่เรียกว่า “โอษฐกามกิจ” เป็นการตอบแทน แต่เขาไม่ใส่ใจอะไรมาก เขาค่อยๆนำมือผมไปช่วยชักแท่งเนื้อนั่น ขึ้นลงอย่างช้าๆ กล้ามเนื้อของเขาเริ่มแข็งเกร็งพร้อมเสียงครางกระเส่าเหมือนเสียงผู้หญิง มือข้างหนึ่งของเขาทำงานอย่างชำนาญด้วยการสอดนิ้วเข้าไปในประตูหลังของตัวเอง ร่างกายเริ่มเกร็งสั่น เสียงครางดังลั่นห้อง และในที่สุดเขาก็หลั่ง
หลังจากมี “อะไร” กัน เขาบอกว่า ผมนั้นเป็นคนที่หล่อที่สุดที่เคยมี “อะไร” กันมา ถึงแม้คนอื่นๆ จะมีเทคนิคยอดเยี่ยมยังไง เป็นผมเท่านั้นที่เขามีอารมณ์ร่วมด้วยมากที่สุด ผมเองไม่ทราบว่าทำไม แต่คำกล่าวชมนั้นไม่ได้ทำให้ผมดีใจอะไรมาก ผมคิดว่า ชายหรือบางทีหญิงคนนี้ได้พรากความไร้เดียงสาไปจากผม ผมคิดว่าผมควรจะเริ่มต้นออกค้นหาส่วนที่หายไปในชีวิต ด้วยการออกล่า “ความบริสุทธิ์” จากเด็กหนุ่ม ไม่ว่าจะด้วยเงินด้วยวาจา หรือด้วยหน้าตา มันมากขึ้นทุกวันจนผมเริ่มสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิต จนกระทั่งวันหนึ่งผมได้พบหลันหยู
- to be continued-

จากคุณ : โก้กอไก่

เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 22:59:48

ความคิดเห็นที่ 3

อย่างที่เคยบอกว่าผมเป็นคนหนุ่มผู้ร่ำรวยและมีชื่อเสียงด้วยอายุเพียงยี่สิบเจ็ดและผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นบุคคลสำคัญ นอกเหนือจากงานธุรกิจ ผมได้ใช้เวลาทั้งหมดไปกับเพื่อนและคู่รัก เช้าวันนั้นผมได้ทำการตกลงธุรกิจซึ่งผ่านไปได้ด้วยดี ตอนบ่ายผมใคร่ครวญว่าจะทำอะไรดี จนเมื่อ ลิ่วซิง เดินเข้ามา ผมให้เขาดำรงตำแหน่งรักษาการผู้จัดการทั่วไปในสำนักงาน เราต่างเป็นที่รู้กันว่าเป็นพวก “คนหนุ่มผู้ร่ำรวย”
“หวัดดี...ฉันว่าวันนี้นักธุรกิจรัสเซียนั่นต้องจากไปแบบไม่สมหวังแน่ๆ”
เขาหัวเราะขณะเดินเข้ามาในห้องทำงานหรูของผม
“ไอ้ต่างประเทศนั่นมันอยากเอาเปรียบเรา แต่มันไม่มีทางเลือก จะเอาก็เอา ไม่เอาก็อย่าเอา นั่นคือคำตอบที่ ไอ้นั่นต้องคิด... นี่ ไปเล่นโบว์ลิ่งกันไหมคืนนี้ที่ แคปปิตอล” ผมเริ่มเต้นด้วยเรื่องธุรกิจและจบลงด้วยเรื่องบันเทิง
“นายไปด้วยกันไหม” ผมถามแบบไม่ซีเรียส
“นายไม่ได้โทรไปหา จื่อ เม่ย หรอกรึ เมื่อตอนเช้าเธอฝากความคิดถึงมาถึงนาย” ลิ่ว ซิงถาม
“ลืมเธอไปได้เลย ไม่มีอารมณ์จะคุยกับเธอแล้ว โอนเงินไปให้เธอหน่อยนะ แล้วเธอจะเลิกโทรศัพท์มาหาฉัน”
“นั่นไง เบื่อหล่อนแล้วล่ะสิ” ลิ่วซิงหัวเราะนิดหน่อย “คราวนี้ก็มาถึงข่าวสำคัญ เมื่อสองวันก่อน ฉันได้พบ “เด็กหนุ่ม” บนถนน ยังเป็นนักเรียน เพิ่งได้รับการตอบรับให้เข้าศึกษาในมหาวิทยาลัยในปักกิ่ง สนใจไหม...?”
“เดี๋ยว เดี๋ยว ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์ไม่ว่าจะกับผู้หญิงหรือผู้ชาย ทำไมนายชอบไปทำความรู้จักกันคนไม่รู้จักหัวนอนปลายตีนนักนะ สะอาดหรือเปล่าก็ไม่รู้ มันน่าขยะแขยงออก” ผมพูดพลางหัวเราะพลาง “บางทีอาจจะเป็นพวกกรรมกร เดี๋ยวนี้มีพวกหาเช้ากินค่ำเดินทางมาขายแรงงานในปักกิ่งนี้เยอะแยะไป” ลิ่วซิงไม่ตอบโต้ แล้วเขาก็พูดถึงล่ามชาวรัสเซียคนใหม่ว่าไม่ค่อยซื่อสัตย์และจะทำอย่างไรกับเธอดี
พูดถึง ลิ่วซิง เขาแก่กว่าผมสองปีแต่ว่าจบการศึกษาระดับมหาวิทยาลัยพร้อมกัน เราเรียนด้วยกันตลอดตั้งแต่อนุบาล ประถม มัธยม จนเมื่อเลือกเรียนในมหาวิทยาลัย ผมเลือกเรียนวรรณคดี ส่วนลิวซิงเลือกเอกฟิสิกส์ แต่ตอนประกาศผลสอบ เขากลับได้ตอบรับจากแค่วิทยาลัยอาชีวะเพื่อจบออกมาเป็นครู ส่วนผมนั้นได้เข้ามหาวิทยาลัย หลังจากสำเร็จการศึกษาเขาไม่อยากไปเป็นครูมัธยมจนๆ เขาจึงเดินทางมาสมัครงานที่บริษัทของผม ซึ่งแน่นอนผมต้องรับเขาไว้ในฐานะเพื่อนเก่า ผมก็คิดไม่ออกว่าจะเอาวิชาฟิสิกส์มาทำอะไรในธุรกิจ ผมมอบหมายภาระงานให้ในฐานะรักษาการผู้จัดการทั่วไปประจำสำนักงาน หน้าที่หลักคือคอยเป็นหูเป็นตาและคอยมองหา “ของเล่น” ให้ผม ลิ่วซิงเป็นคนหน้าตาดี และเป็นพวกหัวอ่อน ไม่เคยอิจฉาใคร
“ถ้างั้น ตกลงว่าเราเจอกันคืนนี้ที่ แคปปิตอล” ลิ่วซิง พูดก่อนเดินออกไป
“อืม ... ถ้านายคิดว่าเด็กหนุ่มนั่นโอเค คืนนี้ก็พามาด้วยนะ”
“แน่นอน” ลิ่วซิง หัวเราะอีกครั้ง
“นายจะบอกเด็กนั่นว่าอะไร”
“แค่บอกว่า เขาจะได้ไปเป็นเพื่อน “กินดื่ม” กับ ท่านประธาน ชาน ฮัน ตง เราตกลงราคากันที่หนึ่งพันเหรียญ”
“ทำไมถูกขนาดนี้ สะอาดพอหรือเปล่า?”
“ไม่ต้องห่วง เด็กยัง “เวอร์จิ้น” แน่นอน มีอย่างเดียวที่เด็กนั่นอาจจะกังวลเกี่ยวกับนายคือ .....” ลิ่วซิง เว้นวรรค ทำตามีเลศนัย
“...นายไม่บริสุทธิ์แล้ว” นี่คือประโยคส่วนที่เหลือ
“ฟัค...ยู” ผมหัวเราะร่วน
- จบตอน -
แก้ไขเมื่อ 17 ก.พ. 53 23:01:33

จากคุณ : โก้กอไก่

เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 23:00:14