เดชทหารเสือ (ทหารเสือแผ่นดินถัง ๔)

ทหารเสือแผ่นดินถัง

ตอนที่ ๔  เดชทหารเสือ

“ เล่าเซี่ยงชุน “

                         ขณะที่ หลีจีนอ๋อง แม่ทัพใหญ่กับ จูอุน เจ้าเมืองเปียนเหลียง เกือบจะวิวาทกันอยู่นั้น  ม้าใช้คอยเหตุก็เข้ามาแจ้งแก่หลีจีนอ๋องว่า เม่งเจาะไฮ้ นายทหารเอกของฮ่องเฉา เป็น  แม่ทัพคุมทหารยกมาใกล้จะถึงเมืองฮ่องตงฮู้แล้ว  จูอุนได้ยินดังนั้นจึงพูดกับหลีจีนอ๋องว่า เม่งเจาะไฮ้คนนี้เป็นทหารเอกของฮ่องเฉา  ขอท่านได้จัดทหารของท่านที่มีฝีมือ ออกไปรบให้ดูสักครั้งหนึ่ง  หลีจีนอ๋องได้ฟังดังนั้นก็ขัดเคืองขึ้นมาอีก จึงว่า

“……..ตัวท่านเป็นอะไร จึงได้มาล่วงเกินบังคับบัญชา ดูหมิ่นประมาทแก่นายทหารของเราดังนี้  เวลาพรุ่งนี้แลเราจะให้ทหารของเราไปจับตัวเม่งเจาะไฮ้มาให้จงได้…….”

จูอุนก็ยิ้มเป็นทีเยาะเย้ยแล้วพูดว่า

“……..เมื่อขณะฮ่องเฉาตั้งตัวขึ้นนั้น  ให้เม่งเจาะไฮ้ไปปราบปรามหัวเมือง ฝ่ายทิศตะวันตก ตะวันออก ได้ฆ่านายทหารที่เข้มแข็ง ด้วยฝีมือของตัวเองถึงสามร้อยแปดสิบคน  เม่งเจาะไฮ้จะยกไปทางทิศใด ก็ไม่มีผู้ใดต้านทานฝีมือได้……..”

หลีจีนอ๋องจึงย้อนว่า

“………ท่านนี้ยกย่องอวดอ้างเม่งเจาะไฮ้หนักหนา  คนอย่างเม่งเจาะไฮ้และตัวท่านซึ่งว่าเป็นทหารเอกของฮ่องเฉานั้น  เราจะใช้แต่นายทหารที่ผอมโซของเรา ออกไปจับตัวมาให้จงได้…….”

จูอุนแลไปดูนายทหารของหลีจีนอ๋อง ซึ่งมาพร้อมอยู่ในที่ประชุมนั้น ประมาณห้าร้อยนาย รูปร่างใหญ่โตแข็งแรงทุกคน รวมทั้งบุตรทั้งสิบสองคนของหลีจีนอ๋องยืนอยู่เป็นลำดับแล้ว จึงถาม หลีซือหงวน บุตรคนโตว่าบุตรคนที่สิบสามของหลีจีนอ๋องไปอยู่ที่ไหน  หลีซือหงวนจึงชี้บอกจูอุนว่าคนที่ยืนพิงผนังตึกอยู่นั่นแหละ คือบุตรคนที่สิบสาม ชื่อหลีซุนเฮ้าเป็นแม่ทัพหน้า จูอุน จึงเดินเข้าไปใกล้หลีซุนเฮ้า เห็นหน้าซีดเหมือนคนรื้อไข้ จึงเอามือจับศีรษะแล้วเรียกว่าฮุลู้คือคนนอกประเทศ แล้วว่าท่านคนนี้หรือที่หลีจีนอ๋องผู้บิดา จะให้ออกไปรบกับเม่งเจาะไฮ้

หลีซุนเฮ้าก็โกรธจึงกำหมัดตั้งท่าจะเข้าชกเอาจูอุน  หลีจีนอ๋องก็รีบร้องห้ามมาทันทีว่า อย่าทำผิดธรรมเนียมไป หลีซุนเฮ้าได้ยินดังนั้นก็ยั้งตัวหยุดอยู่ แล้วว่ากับจูอุนว่า  นี้หากบิดาเราห้ามไว้ดอก ถ้าหาไม่ตัวท่านคงจะยับลง ด้วยฝีมือเรา  หลีจีนอ๋องจึงเรียกตัวหลีซุนเฮ้าเข้าไปสั่งว่า

“………เจ้าจงไปจับเอาตัวเม่งเจาะไฮ้มา  บิดาจะถามดูว่าฮ่องเฉาทุกวันนี้ มีทแกล้วทหารไพร่พลอยู่มากน้อยสักเท่าใด………”

จูอุนจึงว่า

“……….ข้าพเจ้าดูรูปร่างหลีซุนเฮ้าเหมือนกับคนป่วยไข้ ซึ่งจะให้ไปจับเม่งเจาะไฮ้นั้นจะได้มาแล้วหรือ  ถ้าหลีซุนเฮ้าไปจับเม่งเจาะไอ้มาได้ดังท่านสั่งแล้ว  ข้าพเจ้าก็จะพลอยให้สายรัดเอวประดับหยก เป็นรางวัลแก่หลีซุนเฮ้า………”

หลีซุนเฮ้าจึงว่า

“……..ข้าพเจ้าจับเม่งเจาะไฮ้มาไม่ได้  ก็จะยอมให้ศีรษะข้าพเจ้าแก่ท่าน……..”

ว่าดังนั้นแล้วหลีซุนเฮ้าก็คำนับลาหลีจีนอ๋อง มาแต่งตัวใส่เกราะถืออาวุธ ขึ้นม้าพาทหารออกไปสู่สนามรบในทันที  พอถึงหน้ากองทัพของเม่งเจาะไฮ้แล้ว ก็ร้องตะโกนออกไปด้วยเสียงอันดังว่า

“……….. ผู้ใดเป็นแม่ทัพคุมทหารมาตั้งค่ายอยู่ที่นี้ จงออกมายอมสามิภักดิ์เสียโดยดี ถ้าขืนไม่มาเลือดคอก็จะต้องมาติดกระบี่ของเรา……..”

เม่งเจาะไฮ้ได้ฟังก็โกรธ จึงแต่งตัวจะขึ้นม้าออกไปรบ  แต่ แพแปะโฮ้ นายทหารรองบอกว่าทหารซึ่งมาร้องท้าทายนั้น เป็นแต่นายทหารของหลีจีนอ๋อง  หาควรที่จะออกไปสู้รบด้วยไม่  ตนเองจะขออาสาออกไปเอาศีรษะมาเซ่นธงยี่ห้อทัพเราเสียให้ได้ ว่าแล้วแพแปะโฮ้ก็ถือทวนขึ้นม้านำทหารออกมาหน้าค่าย

หลีซุนเฮ้าเห็นหน้าก็ถามว่าตัวท่านที่คุมทหารออกมานี้ แซ่ใดชื่อไรจงบอกมาให้แจ้งก่อน  แพแปะโฮ้กลับย้อนว่าตัวท่านยกมาแต่ไกล ควรจะบอกชื่อและแซ่ก่อนจึงชอบ  หลีซุนเฮ้าจึงบอกชื่อแซ่และตำแหน่งไป  แล้วก็ขับม้าโผนเข้าไปหา  โดยแพแปะโฮ้ยังไม่ทันจะได้บอกชื่อแซ่ และจับตัวไว้ได้อย่างง่ายดาย หิ้วตัวกลับเข้าเมืองฮ่องตงฮู้ทันที

บรรดาเจ้าเมืองและแม่ทัพนายกองทั้งหลายที่นั่งอยู่พร้อมหน้ากัน  เห็นหลีซุนเฮ้าจับตัวนายทหารพวกกบฏมาได้โดยรวดเร็วดังนั้น ก็พากันตกตลึง  แพแปะโฮ้ก็ร้องบอกว่าตนเป็นนายทหารรองของเม่งเจาะไฮ้  

หลีจีนอ๋องจึงว่าหลีซุนเฮ้าว่าใช้ให้ไปจับเม่งเจาะไฮ้  ทำไมจึงไปจับให้ผิดตัวมาเล่า  หลีซุนเฮ้าก็ว่าเมื่อเจอหน้ากันถามชื่อแซ่ก็ไม่ใคร่จะบอก  นึกว่าเป็นเม่งเจาะไฮ้จึงจับตัวมา  หลีจีนอ๋องก็ให้เอาตัวแพแปะโฮ้ไปประหารเสีย  แล้วเร่งให้หลีซุนเฮ้ารีบไปจับเม่งเจาะไฮ้ให้จงได้  หลีซุนเฮ้าก็ขอตัวนายทหารที่รู้จักตัวเม่งเจาะไฮ้ไปด้วย  เจ้าเมืองฮัวจิวก็รับอาสาจะไปชี้  ตัวให้

หลีซุนเฮ้าก็พาทหารออกไปท้าทายพวกกบฏใหม่  คราวนี้ ปันฮวนหลัง  นายทหารรองของเม่งเจาะไฮ้ขออาสาออกไปลองฝีมือแทน  เมื่อบอกชื่อแซ่กันแล้ว หลีซุนเฮ้าก็ว่าเจ้านี้เป็นแต่นายทหารผู้น้อย หาควรจะมาสู้รบกับเราไม่  ปันฮวนหลังก็โกรธขับม้าควงง้าวเข้าฟันทันที แต่หลีซุนเฮ้าหลบทันหาถูกไม่ แล้วก็เอากระบองเหล็กตีถูกศีรษะปันฮวนหลังตกม้าตายไป  หลีซุนเฮ้าก็ให้ทหารตัดศีรษะไว้แล้วไปร้องท้าทายอีก  

คราวนี้เม่งเจาะไฮ้ก็ขึ้นม้านำทหารออกมาด้วยความโกรธเป็นอันมาก  เจ้าเมืองฮัวจิวก็บอกหลีซุนเฮ้าว่า นายทหารที่ใส่เสื้อเกราะสีแดง รูปร่างอ้วนพีสูงใหญ่นั้นแหละ คือตัวเม่งเจาะไฮ้

หลีซุนเฮ้าก็ขับม้าเข้าไปรบ  เม่งเจาะไฮ้เอาง้าวฟัน หลีซุนเฮ้าก็ยกกระบองเหล็กปิดป้องไว้ แล้วขับม้าสอึกเข้าชิดโอนตัวเข้าไป เอามือโอบรอบรัดตัวเม่งเจาะไฮ้ ควบม้ากลับเข้าเมืองด้วยกำลังอันมหาศาล  เมื่อส่งตัวให้หลีจีนอ๋องนั้นเม่งเจาะไฮ้บอบช้ำเกือบจะตายอยู่แล้ว หลีจีนอ๋องก็ว่า

“………เราให้จับมาแต่โดยดีจะถามเอาข้อราชการ เจ้าทุบตีจนพูดไม่ออกเสียดังนี้  จะถามเอาถ้อยความก็ไม่ได้………”      

หลีซุนเฮ้าก็แก้ตัวว่า

“………ข้าพเจ้าหาได้ทุบตีไม่ เมื่อจับมาได้นั้นเม่งเจาะไฮ้ดิ้นด้วยกำลังแข็งแรง กลัวจะหนีไปข้าพเจ้าจึงได้รัดเข้าไว้ให้แน่น ได้ยินเสียงซี่โครงกระดูกลั่นยุบเข้าไป เห็นซี่โครงจะหักดอกกระมัง……….”  

หลีจีนอ๋องจึงให้จูอุนชันสูตรบาดแผลรอยทุบตีก็หามีไม่ เห็นแต่ซี่โครงยุบไปข้างหนึ่ง  อยู่ประมาณครู่หนึ่งเม่งเจาะไฮ้ก็ขาดใจตาย  หลีจีนอ๋องจึงกับจูอุนว่า

“……..ท่านได้พูดไว้กับบุตรเราว่า ถ้าจับเม่งเจาะไฮ้มาได้แล้ว ท่านจะให้สายรัดเอวของท่านเป็นรางวัล  ก็บัดนี้หลีซุนเฮ้าจับเม่งเจาะเฮ้ามาได้ ท่านจะให้หรือไม่เล่า…….”

จูอุนก็ว่า

“……..สายรัดเอวนี้พระเจ้าตงหัวพระราชทานให้เป็นเครื่องยศ  ถ้าท่านจะเอาเงินทองสิ่งของเป็นค่าสินไถ่ จะยอมให้………”

หลีจีนอ๋องก็ว่า

“…ท่านเห็นว่าสายรัดเอวนี้จะให้ผู้อื่นไม่ได้แล้ว ทำไมจึงพูดว่าจะให้เขาเล่า….”

แล้วหลีจีนอ๋องก็พยักหน้าให้หลีซุนเฮ้า หลีซุนเฮ้าก็ว่า

“………เมื่อข้าพเจ้าจะออกไปจับเม่งเจาะไฮ้นั้น ก็ได้สัญญาไว้ว่า ถ้าจับเม่งเจาะไฮ้ไม่ได้ ก็ให้ตัดศีรษะข้าพเจ้าแทน  บัดนี้ก็จับเม่งเจาะไฮ้มาได้  ข้าพเจ้าจะขอสายรัดเอวตามสัญญา………”

ว่าดังนั้นแล้ว หลีซุนเฮ้าก็เข้าแย่งเอาสายรัดเอว  จูอุนก็ผลักเสียหาให้ไม่  หลีซุนเฮ้าก็ฉวยกระชากสายรัดเอวขาดออกเป็นสองท่อน  จูอุนก็ปล่อยสายรัดเอวมาให้หลีซุนเฮ้าแล้ว ก็มีความโกรธความอายแก่เจ้าเมืองและขุนนางนายทหารเป็นอันมาก  จึงลุกออกจากที่ประชุมกลับไปที่อยู่  จัดแจงทหารของตัวยกออกจากเมืองฮ่องตงฮู้ กลับไปในทันที

หลีจีนอ๋องก็พูดกับนายทัพนายกองทั้งปวงว่า

“………จูอุนมีความโกรธแค้น ยกไปเสียดังนี้ ก็คงจะไปตั้งแข็งเมืองเป็นศัตรูแผ่นดินขึ้น  ครั้นจะให้ยกทหารไปติดตาม  ก็คงจะต้องสู้รบเป็นกระบวนขึ้นอีกอย่างหนึ่ง  ช่างเขาก่อนเถิด  เมื่อเราปราบฮ่องเฉาสำเร็จแล้ว  จึงค่อยคิดกำจัดจูอุนเสียต่อภายหลัง……….”

อยู่มาอีกสองวัน ม้าใช้สืบราชการมาแจ้งว่า  ฮ่องเฉาให้ กัวะซองจิว คุมทหารสี่สิบแปดหมื่นยกมาตั้งค่ายอยู่ริมแม่น้ำอึ้งหอ  หลีจีนอ๋องจึงยกกองทัพซึ่งมีทหารจีนและฮวนจากเมืองซาถอสี่สิบหมื่น กับทหารจากยี่สิบเจ็ดหัวเมืองอีกยี่สิบห้าหมื่น  รวมกันเป็นหกสิบห้าหมื่น  ออกจากเมืองฮ่องตงฮู้ไปตั้งค่ายริมฝั่งแม่น้ำอึ้งหอฟากตะวันออก  ตรงข้ามกับกองทัพพวกกบฏ และให้บุตรสามคนคือ หลีซือหงวน  หลีคังกุน กับ  หลีชองซิน  และเจ้าเมืองอีกสี่คน  คุมทหารหมื่นหนึ่ง ข้ามไปตั้งค่ายทางฟากตะวันตก  

ให้หลีซุนเฮ้า ยอดทหารเสือ กับทหารเอกอีกสี่นาย คุมทหารหมื่นหนึ่งข้ามฟากไปตั้งค่ายเหนือน้ำอีกค่ายหนึ่ง  เตรียมทำศึกใหญ่ต่อไป.

##########

จากคุณ	: เจียวต้าย
เขียนเมื่อ	: 7 มี.ค. 53 06:26:11

bookmark

เก็บเข้าคลังกระทู้

ส่งต่อกระทู้

พิมพ์

หน้าหลัก

กระทู้ก่อนหน้า

กระทู้ถัดไป