PANTIP.COM : K8982566 คุณเคยค้นพบตัวเอง แต่ไม่ได้ทำตามสิ่งที่ต้องการหรือไม่ [การศึกษา]

ความคิดเห็นที่ 8

สมัยเป็นเด็กวัยรุ่นอยากเรียนวรยุทธ์จีน วิชาการแพทย์แผนโบราณของจีน วิชาโยคะและการแพทย์แผนโบราณของอินเดีย และศาสตร์เร้นลับต่างๆออกแนว parapsychology เช่นส่งกระแสจิต สื่อกับวิญญาณ ฝึกพลังเร้นลับเช่นกำลังภายใน วิชาตัวเบา หรือฝึกความจำให้ได้ระดับ photographic memory และเป็น clairvoyant ฯลฯ

เรียนๆไปแล้วหวาดกลัวว่ามันจะไม่ได้ปริญญาจากมหาลัย และจะตกงาน ซึ่งเป็นความปอดแหก แบบมองโลกในแง่ลบ แล้วก็กลับไปเรียนต่อในมหาลัยหลายรอบ กลับไปกลับมาแบบนี้อยู่หลายปี ทำไปทำมาเพื่อนที่ได้แต่เรียนมหาลัยหลายๆคนจบปริญญา้เอกไปแล้ว ส่วนเพื่อนที่เรียนแนวศาสตร์เร้นลับแล้วไม่มีปริญญาเลยสักใบมีบางรายเก่งวรยุทธ์มากๆแค่สอนวรยุทธ์ในต่างแดน ทำเงินได้มากกว่าเพื่อนที่จบปริญญาเอกหลายเท่า

แต่ตัวเราเองกลายเป็นเอาดีอะไรไม่ได้เลยสักอย่างเดียว คือจะเก่งวิชาในมหาลัยก็ไม่เก่ง จะเก่งศาสตร์เร้นลับ ก็ไม่เก่ง แบบกลายเป็นว่า รู้อย่างละนิดอย่างละหน่อยหลายๆอย่าง แต่ไม่เก่งจริงสักอย่าง

ข้อบกพร่องของเรา มีอย่างหนี่งที่เรามารู้ตอนอายุมากๆแล้ว นั่นก็คืิอ think negative หรือมองโลกในแง่ลบ ตอนนี้เราฝึก think positive หรือมองโลกในแง่บวก แล้วเลิกกังวลว่าเราจะ้ต้องไปเรียนต่อมหาลัยเพื่อเอาวุฒิสูงๆกว่าเดิม

"แล้วเพ่งกระแสจิต เพื่อสื่อสารกับ The Creator มันกลายเป็นแรงสั่นสะเทือนที่ประหลาดมากๆ...?!"

มันทำให้เราชาร์จพลังจากพลังจักรวาลได้ ทำให้สุขภาพดีขึ้น หน้าตาเด็กขึ้น เรียนรู้อะไรใหม่ๆได้รวดเร็วกว่าสมัยเป็นเด็กๆหลายเท่า เดินเหินได้คล่องแคล่วว่องวัย เคลื่อนไหวร่างกายเวลาฝึกวรยุทธ์ได้ว่องไวและมีพลังมากกว่าสมัยเป็นเ้ด็กวัยรุ่นตั้งหลายเท่า ทั้งๆที่อายุเรามากแล้ว ยิ่งอายุมากกลับยิ่งมีพลัง

และที่สำคัญ ความกังวลว่าจะไม่มีงานทำ หรือไม่มีเงิน มันหายไปเอง เพราะอยู่ดีๆ งานดีๆ มันมาหาเราเอง หรือไม่เราก็คิดค้นวิธีการประกอบอาชีพแปลกๆใหม่ๆได้เองโดยไม่ต้องออกแรงกลับไปเรียนหนังสือในมหาลัยอีก

ในที่สุดเราก็เป็นอิสระเต็มที่ และกลับไปเรียนศาสตร์เร้นลับหลายๆแขนงต่อได้ โดยไม่ต้องกังวลว่า ถ้าไม่ไปไขว่คว้าเอาวุฒิการศึกษาสูงๆมา แล้วเราจะตกงานหรือยากจน เพราะว่า

"The Creator หรือพลังของเต๋า ชี้ทางสว่างให้เรามองเห็นทางได้เอง"

ตอนนี้เราเลยใช้เวลาค่อนข้างเยอะไปกับการฝึุกวิชาเล่นแร่แปรธาตุเพื่อเ้ปลี่ยน cells ในร่างกายและสมองของเรา (กระบวนการนี้เรียกว่า biological transmutation) ให้เรามีรูปร่างหน้าตา้้เป็นอย่างไรก็ได้ตามที่เราต้องการ และมีสมองที่มีประสิทธิภาพในการเรียนรู้อะไรใหม่ๆให้มันรวดเร็วกว่าเดิม คือตั้งเป้าหมายเอาไว้ว่า ยิ่งอายุมากขึ้นก็จะยิ่งรูปร่างหน้าตาเด็กยิ่งๆขึ้น มีกำลังภายในมากยิ่งๆขึ้น และสมองเฉียบไวมากๆยิ่งๆขึ้น

อิสรภาพนี้ได้มา เพราะเลิกเชื่อแบบเดิมๆว่า

"ถ้าไ่ม่เรียนเอาวุฒิสูงๆแล้วจะหางานดีๆทำไม่ได้"

แต่กลับคิดเสียใหม่ว่า

"คนเราจะประสบความสำเร็จในชีวิตหรือไม่นั้นวุฒิการศึกษาไม่ใช่ตัวกำหนด ตัวกำหนดคือ ถ้าเข้าใจ และสื่้อสารกับ the universal force สื่่อสารกับพลังจักรวาล คือสื่อสารกับ The Creator หรือกับเต๋า ให้ได้ เปิดสายลมปราณสำคัญๆในร่างกาย ทะลวงจุดชีพจรต่างในร่างกาย พลังจักรวาลจะดูแลปกปักรักษาเราไปตลอดกาล โดยที่เราไม่ต้องกังวลอีกว่าจะต้องตกงานแล้วไปเรียนเอาวุฒิสูงๆเพิ่ม"

นั่นก็หมายความว่าตอนนี้เราอยากเรียนศาสตร์อะไรที่ไม่มีสอนในมหาลัย เราก็เรียนได้อย่างเป็นสุขใจไีร้ความกังวล เพราะิอยู่ดีๆโชคชะตาเราเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีมาก เมื่อค้นพบความลับอันนี้

เมื่อค้นพบความลับอันมีค่าเช่นนี้ หมู่นี้เราเลยไม่ค่อยได้เขียนหรือตอบกระทู้เรื่องเรียนภาษาอังกฤษ เพราะตอนนี้เราแทบไม่ได้เรียนภาษาอังกฤษจากตำราภาษาอังกฤษเหมือนเมื่อก่อน แต่เราเรียนภาษาอังกฤษด้วย intuition และด้วย extrasensory perception ออกแนววิชา parapsychology การเรียนการสอนภาษาอังกฤษแนวนี้ต้องเอาไว้ัสอนตัวเอง เขียนให้คนอ่าน คนอ่านจะมึนหัวเปล่าๆ...อิๆๆ...
แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 53 10:02:15

จากคุณ : fortuneteller

เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 53 09:51:28

ความคิดเห็นที่ 12

ตั้งแต่เด็กๆ ผมได้รับการปลูกฝังมาจากบุคคลรอบข้างมานานว่า

การที่จะมีชีวิตที่ดีนั้น

"ต้องเรียนในคณะเด่นๆ ของมหาวิทยาลัยชื่อดัง พอเรียนจบมาแล้วต้องหางานทำในองค์กรใหญ่ๆ เงินเดือนเยอะ นอกจากนี้ ต้องหาทุนไปเรียนปริญญาโทต่อที่ต่างประเทศด้วย เพราะสมัยนี้คนจบตรีกันเกร่อแล้วแล้วคนจบโทก็มีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ หากยึดแต่วุฒิปริญญาตรี ก็ยากที่จะได้เป็นนายเขา จบโทยังพอมีลุ้น"

"พอมีเงินมากและสถานะสูงพอแล้ว เราจะทำอะไรที่อยากทำก็ได้ ถ้าหากไปทำสิ่งที่เราชอบ (แต่ไม่ได้อยู่ในกระแสหลัก) แต่แรก คนก็จะครหาเราว่า เอาดีไม่ได้แล้ว ถึงต้องมาทำงานเช่นนี้"

ด้วยความเชื่อนี้ จึงทำให้ผมใช้ชีวิตนับตั้งแต่ช่วง ม.ปลาย เป็นต้นมาอย่างไม่ค่อยมีความสุขนัก ลักษณะความสำเร็จในชีวิตผมในช่วงนั้นคือ "เล็กๆ ได้ ใหญ่ๆอด"

1. ใครๆก็ชมว่าผมเก่งอังกฤษ ความรู้รอบตัวก็ไม่เลวนัก แต่สังคมกระแสหลักและที่บ้านบอกไว้ว่า เด็กเก่งต้องเรียนสายวิทย์ตอน ม.ปลาย เพื่อที่จะได้ไปเรียนวิศวะ แพทย์ ก็เลยเรียนสายวิทย์ จากเดิมที่ GPA 3.5 up ก็มาอยู่แถวๆ 2.7 - 2.8 และต้องทนทรมานจากการกวดวิชาวิทย์คณิต ตลอดสัปดาห์

2. คะแนน ent สายวิทย์ไม่ work เลยเปลี่ยนสายวิชามาสอบสายศิลป์ ผมตัดสินใจเข้านิติเพราะผู้ใหญ่แนะนำว่า ทำ law firm ได้เงินมาก คิดสตางค์กันแบบนาทีต่อนาที

3. GPA ตอนที่ผมเรียนจบปริญญาตรีอยู่ในระดับเกียรตินิยมอันดับสอง แต่คนส่วนมากในคณะจบเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง พอจะไปสมัครงานที่บริษัทใหญ่ๆหรือสมัครทุนต่อต่างประเทศก็อด เพราะพวกอันดับหนึ่งกวาดไปหมด
ไม่มีใครพูดถึงผมเลยว่าเก่งกฎหมาย ส่วนใหญ่ recognize ตัวผมว่าเก่งอังกฤษ ผมเคยได้ไปทำกิจกรรมที่ต่างประเทศหลายครั้งก็เพราะภาษาอังกฤษ เวลาสอบ TOEFL ไม่ต้องไปกวดวิชาที่ไหน ทำข้อสอบเก่าแล้วเดินข้าห้องสอบเลย สอบครั้งแรกได้ 100 จาก 120 (สอบครั้งที่สองเมื่อเดือนตุลาที่แล้ว ใช้วิธีทำแต่ข้อสอบเก่าเหมือนเดิม ได้คะแนนเพิ่มเป็น 105)

4.พอไปต่อนอกหรือหางานใน firm ทำไม่ได้ ก็เลยไปเรียนเนติบัณฑิตเพื่อ upgrade สถานะตัวเอง แต่ก็ไม่ชอบมันเลย ผลออกมาก็สอบไม่ผ่าน

5.พอพลาดจากเนฯ ก็ไปสอบเข้าโทนิติที่เดิม ช่วง coursework ก็ไปไหว
แต่พอ thesis นี่ทุลักทุเลมาก หัวข้อไม่ถนัด ไม่ค่อยถูกกับที่ปรึกษา ตารางเวลาก็กระชั้นชิดมาก อยากจะออก (โดยตกลงจะหาเงินใช้ค่าเทอมที่จ่ายไปให้ทางบ้าน) แต่ก็ออกไม่ได้ ที่บ้านขู่จะประกาศตัดลูกและไล่ออกจากบ้านโทษฐานทำให้เสียหน้า แถมยังสำทับว่าเสืxก โง่เองที่ไปเลือกหลักสูตร thesis ไม่ได้เข้าเรียน course "จ่ายครบ จบแน่" แบบคนอื่นๆ ใจจริงแล้วผมก็อยากย้ายออกไปอยู่คนเดียวอยู่แล้วนะ แต่ก็ไม่ต้องการที่จะตัดขาดความสัมพันธ์กับทางบ้าน ก็เลยต้องอดทนต่อไป พร้อมกับสุขภาพจิตที่ไม่ค่อยคงที่

ระหว่างนั้น ยิ่งเห็นพวกเพื่อนๆสมัย ปริญญาตรีที่เรียนจบมาจากนอก (ทั้งที่ได้ทุนและไปเอง) ก็ยิ่งเครียด เพราะเพื่อนพวกนี้ได้เรียนวิชาใหม่ๆ ไปแค่ปีเดียวก็จบ thesis ก็ไม่ต้องทำ แถมยังดูดีเพราะจบต่างประเทศด้วย ยิ่งตอกย้ำว่าเราเลือกทางผิดจริงๆ

7.อย่างไรก็ตามระหว่างผมเรียนโท ผมก็ทำงานไปด้วย ที่ที่ทำงานมีคนต่างชาติเป็นส่วนใหญ่และไม่ค่อย snobbish กันมากนัก ผมจึงได้ใช้ภาษาอังกฤษทุกวัน หัวหน้า ก็เอ็นดู ผมก็มองหัวหน้าเป็นเหมือนลูกพี่ บางครั้งมีงานด่วน ต้องขนงานกลับมาทำที่บ้าน บางครั้งต้องนอนดึก บางครั้งต้องเดินทางไปโน่นไปนี่ แต่ผมก็ไม่มีปัญหา

8. ผมสนใจเรียนภาษาญี่ปุ่น เพราะโดยส่วนตัวชอบอ่าน/ดูการ์ตูนญี่ปุ่นเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

ในอดีต ผมเคยชอบอ่านภาษาอังกฤษและนำความชอบดังกล่าวมาต่อยอดจนทำให้ภาษาอังกฤษเป็นสิ่งที่ผมถือว่าเป็นจุดแข็งจุดหนึ่งของผม ดังนั้น ผมเชื่อว่า ผมสามารถนำวิธีการที่ทำให้ผมประสบความสำเร็จ(ในระดับหนึ่ง) ในภาษาอังกฤษมาปรับใช้กับกรณีของภาษาญี่ปุ่น

การเรียนของผมเป็นไปด้วยดี เวลาที่ผมไปเรียนผมได้ความรู้สึกเหมือนไปเล่นกับเพื่อนๆ (ทั้งที่เป็นคนและเป็นภาษา) ครูที่สอนใจดีและสอนดี ไม่ได้บังคับให้เด็ก"รับใช้วิชา" เหมือนที่เคยพบเจอในโรงเรียน ผมเข้ากับเพื่อนร่วมชั้นทั้งที่โตกว่าและเด็กกว่าได้ดีทีเดียว เวลาพักพวกเราจะนั่งคุยอะไรสนุกๆกัน

ผลการเรียนภาษาญี่ปุ่นของผมก็ออกมาดี ครูหลายท่านก็ชมผมว่าขยันและเรียนเก่ง

สรุปข้อ 1-8
สิ่งไหนที่ผมชอบและมีความสนใจด้วยตัวเอง พอทำแล้วผลจะออกมาดี
สิ่งไหนที่ผมเลือกทำไปเพราะตามกระแสสังคม ผลจะออกมาทุลักทุเลและครึ่งๆกลางๆ ตอนแรกๆอาจพอฝืนไหว แต่พอนานไปก็จะติดขัด

ด้วยเหตุนี้ตั้งใจไว้ว่า หากจบโทเมื่อไร จะเดินตามเส้นทางที่ตัวเองชอบ ไม่ต้องไปแคร์ใครอีก

ผมวางแผนทำงานสายภาษา ตอนนี้กำลังคิดๆอยู่ว่าจะทำอะไรดีระหว่างแปลหนังสือ เป็นล่าม หรือสอนภาษาไทยให้คนต่างชาติ

ถ้ามีตังค์เก็บพอก็จะแปลหนังสือเป็นงานอดิเรก (ที่ทำเงินได้)ตอนกลางคืน ส่วนตอนกลางวันจะเรียนป.ตรี คณะอักษรแบบ full time เป็นคุณน้าใจดีท่ามกลางสาวๆสวยๆ 55555555
แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 53 23:14:28

จากคุณ : the scholar

เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 53 23:06:40