 |
ความคิดเห็นที่ 1 |
ผมก็เรียนสายวิทยาศาสตร์มาตลอด ความรู้ทางภาษาศาสตร์ก็มีเท่าหางอึ่ง แต่วันนี้ขอมาร่วมสนุกด้วยนะครับ
(เผื่อฟลุ๊ก อิอิ) อาศัยชอบอ่านหนังสือเกี่ยวกับที่มาของภาษาไทย ภาษาบาลี อะไรทำนองนี้
ขอตอบเลยดีกว่านะครับ เริ่มจากตามความเข้าใจของผมก่อนเลย ผิดถูกโปรดชี้แนะ
คำว่า ปัจจุบัน มาจากคำว่า ปจฺจุปฺปนฺน ในภาษาบาลี
ซึ่งเป็นการสนธิกันระหว่าง ปฏิ + อุปฺปนฺน
อันเป็นการสนธิกันภายในของคำ ระหว่าง อุปสรรค กับ คำศัพท์
อุปสรรค คือ ปฏิ ในความหมาย ทวน, กลับ, ตรงข้าม, ไม่ใช่
คำศัพท์ คือ อุปฺปนฺน ในความหมาย อดีต, ผ่านมาแล้ว
เมื่อสนธิกันเข้าเป็น ปจฺจุปฺปนฺน มาในความหมาย เดี๋ยวนี้, ทันที, ไม่ใช่อดีต ไม่ใช่อนาคต
หลักการสนธิก็คือ การแปลงพยัญชนะสนธิ (อาเทสพยัญชนะสนธิ)
ในหลักของ อาเทสพยัญชนะสนธิคือ ถ้าสระอยู่หลัง แปลง ติ ที่ทำเป็น ตฺย แล้วทำให้เป็น จฺจ
ในที่นี้ คำหลังเป็นคำว่า อุปฺปนฺน ซึ่งเป็นคำที่ขึ้นต้นด้วยสระ จึงต้องใช้หลักการสนธินี้
จึงได้ว่า "ปฏิ" อุปสรรคประกอบหน้าคำศัพท์ที่ขึ้นต้นด้วยสระ ให้แปลง ปฏิ เป็น ปจฺจ นั่นเอง
แล้วจึงทำการสนธิเข้ากับคำว่า อุปฺปนฺน ได้รูปสำเร็จเป็น ปจฺจุปฺปนฺน
[ (ปฏิ --> ปจฺจ) + อุปฺปนฺน = ปจฺจุปฺปนฺน ]
ในภาษาไทยนั้น เมื่อคำที่รับมาจากบาลีมีตัวอักษรซ้ำกัน มักจะตัดออกตัวนึง
จากรูปสำเร็จ ปจฺจุปฺปนฺน เมื่อนำมาใช้ในภาษาไทย จึงเป็น ปัจจุบัน ในความหมาย เดี๋ยวนี้, ทันที
ผมตอบตามความเข้าใจของผมนะครับ ก็ไม่เข้าใจว่าถ้าให้ตอบตามหลักภาษาศาสตร์นั้นต้องตอบอย่างไร
ผิดถูกอย่างไรก็ขอจงให้อภัยและโปรดชี้แนะด้วยนะครับ
| จากคุณ |
:
ดอกต้อยติ่ง   
|
| เขียนเมื่อ |
:
22 มี.ค. 53 06:18:18
|
|
|
|
|
