 |
ความคิดเห็นที่ 19 |
เอาละ ผมแปลเสร็จแล้ว ยอมรับว่าไม่ง่ายสำหรับมือใหม่และหากไม่มีภูมิหลังทางการแพทย์ก็จะหนักขึ้นเป็นเงาตามตัว
คุณ taweepa ไปลองฟัดกับมันมาเองก่อนสักตั้ง ให้รู้ลู่ทางว่ามันจะมีปัญหาอุปสรรคอย่างไร ได้ผลยังไงก็เอามาเทียบกับที่ผมแปลไว้
TREATMENT FOR PAIN
การบำบัดความเจ็บปวด
Unfortunately, physicians often do a poor job of assessing, relieving, and predicting pain. Certain attitudes are associated with improved control of pain ; for example, believing that patients have pain, insisting on complete relief from pain, and remaining liberal with medications. There is no objective test for pain. The only reliable means to quantify pain is to ask the patients, and then to believe the patient.
>> ออกจะโชคไม่ดีสักหน่อยที่แพทย์มักจะมีปัญหาในการประเมิน บำบัด และทำนายเรื่องความเจ็บปวด การที่จะปรับปรุงการควบคุมอาการเจ็บปวดให้ดีขึ้นได้นั้นสัมพันธ์กันกับทัศนคติบางประการ ตัวอย่างเช่น การเชื่อว่าผู้ป่วยมีความเจ็บปวด, การยืนยันให้ขจัดความเจ็บปวดให้หมดไปโดยสิ้นเชิง และการให้ยาอย่างเสรี ยังไม่มีการทดสอบหาความเจ็บปวดอย่างเป็นปรนัย หนทางเดียวที่พอจะไว้ใจได้ในการประเมินปริมาณความเจ็บปวดก็คือการถามผู้ป่วยแล้วก็เชื่อสิ่งที่ผู้ป่วยบอกเล่า
It is crucial to assess pain before and after an intervention. Also, it is important to note the duration of the pain. The physician should adjust the dosage of medicine to control the intensity of pain. Further, the physician should adjust the interval between doses, so the relief is constant. Physicians should never treat pain on an as-needed basis, especially when it is anticipated, chronic, moderately severe. It is best to write for around-the-clock dosing to maintain continuous analgesia. It is easier to keep pain away than to subdue pain when it returns, and it takes less medicine.
>> สิ่งที่จำเป็นอย่างยิ่งยวดก็คือการประเมินความเจ็บปวดก่อนและหลังการให้การบำบัดหนึ่งๆ สิ่งสำคัญอีกอย่างก็คือการสังเกตระยะเวลาที่บังเกิดความเจ็บปวดอยู่ แพทย์ควรจะปรับขนาดยาให้สามารถควบคุมความรุนแรงของอาการเจ็บปวดได้ นอกจากนั้น แพทย์ควรปรับช่วงเวลาระหว่างการให้ยาครั้งหนึ่งๆเพื่อให้บำบัดความเจ็บปวดได้อย่างคงที่ แพทย์ไม่ควรจะบำบัดอาการเจ็บปวดบนมูลฐาน "เท่าที่จำเป็น" โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีที่คาดว่าจะเป็นอาการเจ็บปวดเรื้อรังที่ค่อนข้างจะรุนแรง การสั่งยาในขนาดที่ระงับความเจ็บปวดได้ครอบคลุมตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงน่าจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุด การป้องกันไม่ให้เกิดความเจ็บปวดนั้นทำได้ง่ายกว่าการระงับเมื่อเกิดความเจ็บปวดซ้ำอีกและใช้ยาก็น้อยกว่า
Another important goal in the assessment of pain is to determine its cause and nature, because treatment will vary by etiology. In particular, neuropathic pain (often described as a burning or electrical sensation, pins-and-needles or tingling, and sometimes associated with subjective numbness) may respond better to tri-cyclic antidepressants or anticonvulsants.
>> เป้าหมายที่สำคัญอีกอย่างหนึ่งในการประเมินความเจ็บปวดก็คือการหาสาเหตุและคุณลักษณะของอาการเจ็บปวดนั้นๆเนื่องจากการรักษาก็แปรไปตามสมุฎฐานของโรค โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การปวดจากประสาท (คนไข้มักอธิบายว่าเป็นความรู้สึกแสบร้อนหรือเหมือนถูกไฟฟ้าดูด หรือไม่ก็ปวดจิ๊ดๆหรือเหมือนเหน็บกิน และบางครั้งก็สัมพันธ์กับความรู้สึกด้านชาของคนไข้) ซึ่งอาจจะตอบสนองดีต่อยารักษาอาการซึมเศร้าประเภท tri-cyclic antidepressant หรือยารักษาอาการชัก (Anticonvulsant)
For patients with moderate to severe pain, opioids are the appropriate treatment. These include the step 2 opioid analgesics, codeine and hydrocodone. One limitation to their use is the ceiling effect caused by acetaminophen or aspirin that is found in most common preparations of these drugs. Step 3 opioid analgesics include morphine, hydromorphine, methadone, ohycodone, and fentanyl, all of which have an important adventage : (1) it can be given orally, rectally, subcutaneously, or intravenously ; (2) it is easily titrated ; and (3) it is effective for dyspnea. A reasonable starting dose would be 2 to 6 mg intravenously or 4 to 18 mg orally every 3 to 4 hours.
>> ยาในตระกูลฝิ่น (Opioids) เป็นยาที่เหมาะกับการรักษาผู้ป่วยที่มีอาการเจ็บปวดปานกลางจนถึงรุนแรง รวมทั้งยาระงับอาการเจ็บปวดในตระกูลฝิ่นชั้นที่สองคือโคเดอีน (Codeine) และ ไฮโดรโคโดน (Hydrocodone) ข้อจำกัดอย่างหนึ่งในการใช้ยาดังกล่าวก็คือ "ผลจำกัดเพดานการออกฤทธิ์ของยา (Ceiling effect)" ซึ่งเกิดจากยาอาเซตามิโนเฟ็นหรือแอสไพรินซึ่งเป็นส่วนผสมที่พบได้บ่อยมากในสูตรยาเหล่านี้ ยาระงับความเจ็บปวดตระกูลฝิ่นชั้นที่สามได้แก่ มอร์ฟีน (Morphine), ไฮโดรมอร์ฟีน (Hydromorphine), เมธาโดน (Methadone), โอไฮโคโดน (Ohycodone) และ เฟนตานิล (Fentanyl) ซึ่งทุกตัวมีข้อได้เปรียบสำคัญ คือ (1) สามารถให้ยาได้ทั้งทางปาก ทางทวารหนัก ใต้ผิวหนัง หรือ ฉีดเข้าเส้นเลือด (2) ปรับขนาดได้ง่าย และ (3) มีประสิทธิผลในกรณีการหายใจไม่ออก ขนาดเริ่มต้นที่เหมาะสมน่าจะอยู่ระหว่าง 2-6 ม.ก.ฉีดเข้าเส้น หรือไม่ก็กินครั้งละ 4-18 ม.ก.ทุก 3-4 ช.ม.
Patients who use opioids chronically will nedd to receive their baseline dose plus an additional 25% to 50% to treat acute pain. When first titrating a dose of opioid, it is best to use short-acting preparations. Once you reach a stable dosage, it is best to switch to a long-acting preparation.
>> ผู้ป่วยที่ใช้ยาตระกูลฝิ่นเป็นประจำมานานจำเป็นจะต้องได้ยาขนาดพื้นฐานที่เคยใช้และเพิ่มไปอีกร้อยละ 20-50 เพื่อรักษาอาการเจ็บปวดเฉียบพลัน ในตอนที่เริ่มแรกปรับขนาดยาตระกูลฝิ่นนั้น วิธีที่ดีที่สุดก็คือให้เริ่มยาที่มีระยะการออกฤทธิ์สั้น เมื่อได้ขนาดยาพอเหมาะแล้วจึงเปลี่ยนเป็นยาที่ออกฤทธิ์นาน
Occasionally patients will need to switch from one type of opioid to another, due to side effecys such as (1) nausea, urinary retention, agitation, or rash, or stupor; (2) other disorders that impair the patients ability to swallow and increase the risk of aspiration; (3) severe pain that requires rapid titration to control it; and (4) high dosage of oral medications that require the swallowing of many tablets. Although a major advantage of intravenous infusions is that they provide the most consistent level of analgesia, they also require intravenous access and an experienced, trained individual to administer them. Usually it is possible to control pain to the same degree through the use of long-acting oral opioid preparations or transdermal fentanyl (once the patient is on a stable regimen). Avoid the intramuscular royte, as it is a painful and unreliable way to administer opioids.
>> บางครั้งผู้ป่วยอาจจำเป็นต้องเปลี่ยนยาในตระกูลฝิ่นชนิดหนึ่งไปใช้ตัวอื่นสืบเนื่องจากผลข้างเคียง เช่น 1.คลื่นใส้ ปัสสาวะไม่ออก ตื่นเต้น มีผื่นขึ้น หรือง่วงเหงา 2.ความผิดปกติอื่นๆซึ่งบั่นทอนความสามารถในการกลืนของผู้ป่วยและเพิ่มความเสี่ยงต่อการสำลัก 3.ความเจ็บปวดอย่างยิ่งยวดซึ่งจำต้องควบคุมด้วยปรับขนาดยาอย่างเร่งด่วน และ 4.การกินยาในปริมาณมากซึ่งทำให้ต้องกลืนเม็ดยาหลายๆเม็ด ถึงแม้ว่าการให้ยาทางเส้นเลือดดำจะมีข้อดีตรงที่ให้ระดับการระงับความเจ็บปวดได้คงเส้นคงวาที่สุดแต่ก็จำเป็นต้องมีตำแหน่งที่แทงเส้นเลือดดำได้และต้องมีบุคลากรที่ได้รับการฝึกอบรมมาแล้วและมีประสบการณ์เป็นผู้ให้ยา ปกติแล้วเราสามารถควบคุมความเจ็บปวดได้ด้วยการให้กินยาตระกูลฝิ่นชนิดออกฤทธิ์นานหรือการให้ยาเฟนตานิลทางผิวหนังได้ผลพอๆกันกับการให้ทางเส้นเลือด (เมื่อผู้ป่วยมีการตอบสนองต่อการรักษาคงที่แล้ว) หลีกเลี่ยงการฉีดยาเข้ากล้ามเนื้อเนื่องจากเป็นวิธีการให้ยาตระกูลฝิ่นที่เจ็บปวดและไว้ใจไม่ได้
| จากคุณ |
:
แอ๊ด ปากเกร็ด  
|
| เขียนเมื่อ |
:
วันแรงงาน 53 15:04:12
|
|
|
|
|
