ความคิดเห็นที่ 1 ก็ทนเรียนไปก่อนให้มันจบดีกว่าค่ะ จะเวิคไม่เวิคเราว่ามันอยู่ที่ตัวคุณด้วย เพราะถ้าใจรักจริงๆการเรียนไม่ได้อยู่แค่ที่ตัวอาจารย์ หรือว่าห้องเรียนหรอกค่ะ อย่างเราก็มาเรียนเอง เวลาไปเรียนกับอาจารย์ก็เอาแบบวิชาการค่ะ ถ้าอยากเรียนแกรมม่าร์ก็ไปเรียนเป็นแบบที่เค้าสอนเฉพาะแกรมม่าร์ดีกว่าค่ะ ที่อาจารย์ไม่แก้ให้เค้าอาจจะไม่อยากให้คุณอายก็ได้ เวลาพอจบคลาสก็ให้เข้าไปถามเค้าตัวต่อตัวดีกว่าค่ะ บอกเค้าว่าอยากฟังคอมเม้นของเค้า เราก็เคยมีเหมือนกันใน Public Speaking class ไอ้เราก็พูดไปอาจารย์ไม่คอมเม้นเลย เค้าจะพูดรวมๆในห้อง แต่พอไปถามเค้าตัวต่อตัวเค้าบอกได้นะคะว่าเราควรจะแก้ไขตรงไหน(ตอนแรกนึกว่าเค้าไม่สนใจให้พูดไปอย่างงั้น) เค้าบอกว่าไม่อยากให้เราอายคนอื่นหนะค่ะ อีกวิธีถ้าคุณอยากให้คนแก้ให้จริงๆ(grammar) ก็ลองเขียนอะไรมาแล้วให้เพื่อนๆในพันทิพช่วยคอมเม้นให้ก็ได้ค่ะว่าควรจะแก้ตรงไหน จากคุณ : หนูฟั่นเฟือน เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 53 20:26:59

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อสิบปีที่แล้ว ณ สถาบันภาษาแห่งหนึ่งในออสเตรเลีย ผม: ทําไมจารย์ไม่แก้คําผิดให้เวลาผมพูดผิดล่ะ จารย์: ถ้าชั้นทําอย่างนั้นคุณจะไม่รําคาญเหรอ ผม: ไม่หรอก(ตรูดผิดแยะขนาดนั้เลยเหรอฟระ) อย่างน้อยคุณก็บอกได้ คุยกะเพื่อนออสซี่มันก็ไม่แก้ให้ (ภาษาพวกนั้นเอามาใช้ในห้องเรียนนี่เรียนไม่จบแน่) ส่วนเพื่อนชาติอื่นก็ภาษาห่วยพอพอกะผมเลย คุณคือความหวังเดียว จารย์: โอเคชั้นจะแก้ให้บ่อยขึ้นแล้วกัน สรุป... อยากได้อะไรก็บอกอาจารย์ แกไม่รู้หวอกว่าเราอยากได้อะไร... เรียน level สูงขึ้นมันก็น่าเบื่อขึ้นเป็นธรรมดา จากคุณ : Khun_Horm เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 53 22:57:49

ความคิดเห็นที่ 3 เรียน 20 คน อาจารย์แก้ให้หมดลำบากมากๆ มันต้องมีแก้มั่งไม่แก้มั่ง แล้วอีกอย่างหนึ่งนะนักเรียนบางคนพูดผิดเกือบทุกประโยค อย่างนี้แก้ไม่ไหวหรอก คือจริงๆแล้ิวการแก้นี่มันต้องสุ่มเอาถ้าเรียนเป็น class นะ แต่ถ้าอยากให้อาจารย์แก้ทุกอย่างก็ต้องเรียนตัวต่อตัว จริงๆแล้วกว่าจะเรียนไปถึงระดับสูงๆนักเรียนน่าจะได้รัีบการสอนมาแล้วว่า "จะหาข้อผิดพลาดของตัวเอง และแก้ไขข้อผิดพลาดดังกล่าวได้อย่างไร" ประเด็นนี้ทิ้งไว้เป็นปริศนาให้ จขกท คิดเองว่า "จะหาข้อผิดพลาดของตัวเอง และแก้ไขข้อผิดพลาดดังกล่าวได้อย่างไร" คนเรียนภาษาอังกฤษจนเก่ง ทุกคนจะมาถึงช่วงที่เรียกว่า transition คืออยู่ดีๆจะเริ่มมองเห็นได้เองว่าพูดหรือเขียนแบบไหนผิดหรือถูก มันเป็น special sense อย่างหนึ่งที่ต้องพัฒนาขึ้นมาในการเรียนภาษา...ถ้านั่งบริกรรมดูนานๆ แล้วจะเห็นทางสว่างเอง จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 53 10:41:35

ความคิดเห็นที่ 4 ถ้าคุณ Walanla เคยอ่านตำราวิธีการสอนภาษาอังกฤษ จะพบว่า หลักการแ้ก้ไขข้อบกพร่องในการพูดและการเขียนของนักเรียน (ในการสอนเป็นกลุ่ม) จะไม่แก้ไขทุกจุด ทุกคำนะคะ จะใช้วิธีดูรวมๆว่า เรื่องไหนพูดผิดพลาดกันเยอะ ก็จะเอามาสอนเพิ่มเติมสักหนึ่งหรือสองเรื่องในคลาสหนึ่ง และในขณะที่นักเรียนพูด ครูก็จะพยายามไม่ขัดจังหวะการพูดของนักเรียนที่พูดผิดนะคะ เพราะจะเป็นการdiscourageการพูด แต่ครูจะคอยจำ/จดข้อผิดพลาดไว้พูดแก้ไขรวมๆภายหลัง เลือกประเด็นแก้ไขมาสักเรื่องสองเรื่องก็พอ ลองเปรียบเทียบกับการหัดพูดภาษาไทยของเด็กๆนะคะ ถ้าเราคอยแก้ไขคำพูดผิดทุกตัว เด็กๆก็คงกลัวผิดจนไม่กล้าพูดอะไรเลย ต้องปล่อยให้เขาลองพูดถูกบ้างผิดบ้าง แล้วค่อยไปแก้ไขข้อผิดพลาดภายหลัง เพราะการฝึกพูดให้เก่งนี่ สิ่งสำคัญคือ ต้องมีโอกาสได้พูดเยอะๆ คนไทยเราพูดภาษาอังกฤษไม่เก่งสักที ก็เพราะต้องคอยระวังข้อผิดพลาดนี่ล่ะค่ะ (อันหลังสุดนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัว) ถ้าต้องการให้ครูคอยแก้ไขข้อผิดพลาดอย่างละเอียด คงต้องเรียนตัวต่อตัว หรืออัดเทปเสียงพูดไว้ แต่เรียนพูดแบบมีเพื่อนน้อยๆนี่ ไม่สนุกหรอกนะคะ สู้เรียนเป็นกลุ่มไม่ได้ จากคุณ : จิน ณ จันทร์ เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 53 11:07:00