ความคิดเห็นที่ 1 ผมเคยไปอ่านที่.......... ในนั้นเขาบอกว่า....มีการยื้ออำนาจเลยต้องชิงสุกฯ ขณะที่อีกฝ่ายบอกว่า....เพราะชิงสุกฯจึงเป็นเช่นนี้ เอ่อ...ผมคิดว่าประชาธิปไตยที่ท่านจะทรงมอบให้ประชาชนจะเป็นไปในแนวค่อยเป็นค่อยไปครับ แต่คณะราษฎร์กลัวว่าจะไม่ได้ประชาธิปไตยก็เลยมีเหตุการณ์ดังกล่าว พอมองย้อนไปในอดีต แล้วมามองปัจจุบัน...ต้องถอนหายใจเฮื้อกใหญ่เลย... จากคุณ : DramaLover เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 15:51:16

ความคิดเห็นที่ 2 แนวค่อยเป็นค่อยไปนี่เป็นอย่างไรครับ พอมีการศึกษาถึงเรื่อง รธน.ที่ ร.7 จะพระราชทานไว้บ้างไหมครับ จากคุณ : I will see U in the next life. เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 15:58:24

ความคิดเห็นที่ 3 คห.1 ครับ ผมยังไม่เห็นความเป็นประชาธิปไตยในร่างรัฐธรรมนูญฉบับ ร.7 เลยครับ  เเล้วมันจะค่อยเป็นค่อยไปได้ยังไง   แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 53 16:19:32 แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 53 16:19:15 จากคุณ : ข้าวผัดบูด เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 16:18:12

ความคิดเห็นที่ 4 ตามความเข้าใจของผม คือให้มีสภาก่อน  ให้ราษฎรเลือกผู้แทน ซึ่งคงเป็นการเลือกตั้งทางอ้อม เช่น เลือกตัวแทนระดับตำบลเพื่อไปเลือกผู้แทนในสภา ในชั้นแรก พระเจ้าอยู่หัว คงยังทรงเป็นประมุขฝ่ายบริหาร อันมีเสนาบดีกระทรวงต่าง ๆ เป็นเจ้ากระทรวง ตามแบบเดิม  แต่ให้มีสภาเพิ่มมาเป็นฝ่ายนิติบัญญัติ เพื่อช่วยควบคุมการออกกฎหมายและตรวจสอบรัฐบาล เสียงในฝ่ายหัวเก่า เช่น กรมพระยาดำรง นั้น ยังอยากให้พระเจ้าอยู่หัวมีอำนาจ จึงไม่อยากให้มีสภา เพราะเห็นว่าคนไทยยังไม่พร้อม ซึ่งถ้ามีรัฐธรรมนูญ  ฝ่ายนี้ก็อาจจะอยากให้พระเจ้าอยู่หัวเป็นประมุขฝ่ายบริหารต่อไป ส่วนอีกฝ่ายซึ่งได้แก่ ร. ๗ และที่ปรึกษาชาวตะวันตก  เห็นว่าควรพระราชทานรัฐธรรมนูญ โดยมีข้อเสนอให้มีการตั้งอัครมหาเสนาบดี (คือ นายกรัฐมนตรี)  เป็นประมุขฝ่ายบริหาร  มีหน้าที่รับผิดชอบต่อสภา  เพื่อที่พระเจ้าอยู่หัวจะได้ไม่ต้องถูกวิพากษ์วิจารณ์ในการบริหารราชการแผ่นดินโดยตรง ดังนั้น จากทั้งสองลักษณะ  ฝ่ายบริหารนั้น คงจะไม่ได้มาจากสภา  แต่มาจากการแต่งตั้งของพระมหากษัตริย์  (อาจจะโดยความยินยอมของสภา  คือ อาจจะต้องให้สภาโหวตรับรอง)   ดังนั้น อำนาจในการแต่งตั้งฝ่ายบริหาร รวมถึงการยุบสภา อาจจะยังอยู่ที่พระมหากษัตริย์ นี่เท่าที่ผมประมวลจากการอ่านมานะครับ  อาจจะอ่านน้อยไป หรือวิเคราะห์ไม่ถูกต้อง  ก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ จากคุณ : เจ้าคุณแม่ทัพ เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 16:28:36

ความคิดเห็นที่ 5 สำหรับผมแล้ว ประเด็นนี้นับว่าเป็นวาทกรรมอย่างหนึ่งที่ทรงอิทธิพลมากในสังคมไทยนับตั้งแต่มีการฟื้นฟูพระราชอำนาจนำอีกครั้งหนึ่งหลังจากการขึ้นมาดำรงตำแหน่งของจอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ ในต้นทศวรรษที่ ๒๕๐๐ ครับและกลายเป็น "อาวุธ" ที่สำคัญของกลุ่มอนุรักษ์นิยมที่ใช้โจมตีคณะราษฎรโดยเฉพาะในหนังสือเรียนดังที่เจ้าของกระทู้พูดมาครับ ในกระทู้นี้ผมจะพูดถึงประเด็นวาทกรรมว่าด้วยรัชกาลที่ ๗ กับประชาธิปไตย (ซึ่งเคยเป็นประเด็นที่มีเพื่อนจากรัฐศาสตร์ debate กับอาจารย์ตอนที่ผมเรียนวิชาประวัติศาสตร์ไทยสมัยใหม่ สนุกมากจนทำให้ผมสนใจประวัติศาสตร์หลัง ๒๔๗๕ เป็นพิเศษครับ) จริงๆแล้วคำอธิบายชุดนี้ได้รับการปลูกฝังหรือตอกย้ำในความสำนึกของคนไทยนับตั้งแต่การเมืองในสมัยจอมพลถนอมในช่วงต้นทศวรรษที่ ๒๕๑๐ ที่เริ่มมีนักศึกษาและปัญญาชนเชื่อมโยงความสัมพันธ์ระหว่างบทบาทของสถาบันพระมหากษัตริย์ผูกเข้ากับความเป็นประชาธิปไตยโดยอัญเชิญรัชกาลที่ ๗ มาเป็นสัญลักษณ์ ทั้งนี้เพื่อแสดงสัญลักษณ์ถึงการต่อต้านการปกครองโดยอำนาจเผด็จการโดยทหารซึ่งมีบทบาทที่สำคัญ นับตั้งแต่มีการเปลี่ยนแปลงการปกครองมา แต่หากพิจารณาในความเป็นจริงในเชิงวาทกรรมนั้นนับว่าเป็น "ตลกร้าย" ที่ในช่วงสมัยการปกครองของคณะราษฎรนั้น บทบาทของสถาบันถูกลดทอนลงไปจนดูเหมือนเป็นเพียง "คนชายขอบ" ในสนามทางการเมืองเท่านั้น เพราะกลุ่มทหารเหล่านั้นมองว่าสถาบันเป็น "อุปสรรค" ต่อระบอบการปกครองแบบใหม่ ในขณะที่สี่สิบให้หลังตัวละครหลักทางการเมืองอย่างสถาบันกลับกลายเป็น "สัญลักษณ์" ของประชาธิปไตยอย่างแนบแน่นในสายตาของปัญญาชน และถูกผลิตซ้ำ ถ่ายทอดมาจนถึงปัจจุบันครับ เมื่อเป็นเช่นนี้ แม้ว่าเนื้อหาในรัฐธรรมนูญฉบับพระราชทานจะเป็นประชาธิปไตยหรือไม่ก็ตาม แต่ความเข้าใจของคนในปัจจุบันก็เป็นไปตามวาทกรรมชุดดังกล่าวครับ สามารถอ่านรายละเอียดเพิ่มเติมได้ใน ประจักษ์ ก้องกีรติ. และแล้วความเคลื่อนไหวก็ปรากฎ : การเมืองวัฒนธรรมของนักศึกษาและปัญญาชนก่อน 14 ตุลาฯ .กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2548. (ในบทที่ว่าด้วยการรื้อฟื้นวาทกรรมจากอดีต : กษัตริย์ประชาธิไตยและความคิดสังคมนิยม) ชาตรี ประกิตนนทการ. ศิลปะ-สถาปัตยกรรมคณะราษฎร : สัญลักษณ์ทางการเมืองในเชิงอุดมการณ์. กรุงเทพฯ : มติชน, 2552. (ในบทความที่ชื่อ "เมรุคราวกบฏบวรเดช : เมรุสามัญชนครั้งแรกกลางท้องสนามหลวง") จากคุณ : ภารตยุทธ (ภารตยุทธ) เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 16:55:08

ความคิดเห็นที่ 6 ธรรมนูญประชาธิปก เป็นการจัดระเบียบการบริหารงานในระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ครับ... ร.7 จะทรงมอบประชาธิปไตยให้ประชาชนในเวลาอันใกล้หรือเปล่า... ผมคงไม่อาจรู้ได้ แต่จากหลักฐานที่เห็น ไม่มีอะไรยืนยันได้เลยว่า เป็นเช่นนั้นครับ... จากคุณ : SaVor เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 17:20:20

ความคิดเห็นที่ 7 หวังว่ากระทู้นี้จะอายุยืน จากคุณ : น้ำเต้าหู้กะปาท่องโก๋ เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 17:32:48

ความคิดเห็นที่ 8 ถึงผมจะเป็นพวกที่ค่อนมาทางนิยมกษัตริย์ แต่กรณีนี้คงต้องตอบว่าไม่ใช่เท่าไหร่นักครับ เพียงแต่ท่านอาจจะทรงมอบให้ในเวลาหลังจากช่วงเวลานั้นไปอีกหลายปีหรือสิบปีก็ได้ กระนั้นรัฐธรรมนูญหรือแนวคิดในช่วงนั้น บ่งว่าท่านเองคงยังไม่คิดจะมอบให้เท่าไหร่ ในขณะที่คณะราษฏร์เองก็ดันมีความแตกแยกกันภายในและแย่งชิงอำนาจกันมากพอสมควร รูปการณ์มันเลยออกมาทำนองที่ว่า แค่เปลี่ยนจากผู้กุมอำนาจจากเชื้อพระวงศ์หรือสถาบันกษัตริย์ มาเป็นกลุ่มคณะบุคคลกลุ่มหนึ่งที่เข้ามาปกครองแทนเท่านั้น ไม่ใช่การปกครองที่ปชช.มีส่วนร่วมแท้จริงเท่าไหร่นัก จะว่าไป ทางเดินเราคล้ายๆฝรั่งเศสตอนหลังการปฏิวัติมากครับ ที่พอได้ประชาธิปไตยมาจากการปฏิวัติแล้ว ก็เกิดการปฏิวัติกันอีกรอบ แล้วเกิดเป็นนโปเลียนซึ่งกุมอำนาจทหารขึ้นมาปกครอง นฟูระบอบกษัติรย์ใหม่ โดยที่ปชช.เชียร์ด้วยนะเออ แต่สุดท้ายปชช.ก็โห่ไล่อีก หลังจากไปแพ้สงครามกลับมา เพียงแต่ของเราดีกว่าฝรั่งเศสตรงไม่นองเลือดมากเท่าเขาเท่านั้น จากคุณ : eagle1000 เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 17:56:48

ความคิดเห็นที่ 9 โครงสร้างประมาณนี้ 1. คณะอภิรัฐมนตรีแต่งตั้งโดยพระมหากษัตริย์ทำหน้าที่เป็นที่ปรึกษาส่วนพระองค์ 2. คณะรัฐบาลมีนายกรัฐมนตรีเป็นหัวหน้า โดยพระมหากษัตริย์แต่งตั้งนายกฯ นายกแต่งตั้งรัฐมนตรี 3. สภานิติบัญญัติ อาจจะมาจากการแต่งตั้งทั้งหมด หรือแต่งตั้งครึ่งหนึ่งเลือกตั้งครึ่งหนึ่ง การเลือกตั้งเป็นการเลือกตั้งทางอ้อม โดยแต่ละอำเภอส่งตัวแทนมาเลือกตัวแทนมณฑล แต่ละมณฑลมีจำนวนตัวแทนต่างกันตามจำนวนประชากร ซึ่งธรรมณูญแห่งรัฐนี้ตอนแรกมีความคิดว่าจะประกาศใช้ตอนวันเฉลิมฉลอง 150 ปี รัตนโกสินทร์ แต่มีการคัดค้านจากอภิรัฐมนตรีในสมัยนั้นเลยตกไป จากคุณ : Nexus เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 18:02:12

ความคิดเห็นที่ 11 ความเห็น 10 หายไปแล้ว ไม่น่าติดกรองคำเพราะอยู่มานานหลายนาทีอยู่ ใครลบไปกรุณาบอกด้วยว่าลบไปทำไม? จากคุณ : Nexus เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 18:59:58

ความคิดเห็นที่ 12 ขออนุญาตแสดงความเห็นครับ ............................................................. เรื่องรัฐธรรมนูญนี้ ผมเห็นว่าน่าจะเป็นดังที่คห.6 และ9 กล่าว กล่าวคือ รัฐธรรมนูญในระบอบสมบูรณาญาสิทธิราช อันจะเป็นระเบียบบริหารราชการแผ่นดิน ทว่า เมื่อใดก็ตามที่มีรัฐธรรมนูญ ก็เท่ากับเป็นการจัดระเบียบบทบาทของพระมหากษัตริย์ อันเป็นองค์อธิปัตย์ด้วย ซึ่งเท่ากับเป็นการลดพระราชสิทธิ์อันจะกระทำตาม"อำเภอพระราชหฤทัย"ของพระมหากษัตริย์ลง ด้วยว่ามีระบบระเบียบต่างๆออกมา ให้พระมหากษัตริย์ทรงต้องกระทำราชการใดๆได้ยาก และต้องผ่านการกลั่นกรองหลายขั้น จึงจะทรงมีพระบรมราชโองการได้ อีกทั้งหากมีการดึงเอาตัวแทนของประชาชน แม้จะเป็นเพียงทางอ้อมเข้ามาก็ตาม ก็เท่ากับเปิดโอกาสให้ประชาชนได้เริ่มมีส่วนร่วมในการปกครองอยู่บ้าง บางครั้งการก้าวเดินอย่างช้าๆแต่มั่นคง ก็อาจจะดีกว่า... ..................................................... ไม่มีหลักฐานว่าร.7จะพระราชทานรัฐธรรมนูญเมื่อใด แต่ก็ไม่มีหลักฐานว่าจะทิ้งราชภาระทอดนิ่งไว้นาน ไม่มีหลักฐานว่ารัฐธรรมนูญฉบับดังกล่าวจะมีความเป็นประชาธิปไตยสูง แต่ก็ไม่มีหลักฐานเช่นกันว่าจะไม่มีความเป็นประชาธิปไตยในรัฐธรรมนูญเลย หลักฐานแวดล้อมอย่างหนึ่งคือ ทรงให้สัมภาษผ่านสื่อเมื่อคราวเสด็จประพาสสหรัฐอเมริกา ว่าจะทรงพระราชทานรัฐธรรมนูญ (ซึ่งเมื่อใช่คำว่าจะทรงพระราชทานรัฐธรรมนูญ ก็จะหมายถึงพระองค์จะกระทำเอง) ในเร็วๆนี้ อีกทั้งก็เป็นที่ทราบกันว่ามีพระราชปรารภว่า จะพระราชทานเป็นของขวัญคราวสมโภชพระนครครบ150ปี หลักฐานแวดล้อมอีกประการคือ การที่องคมนตรีสภาอันได้รับการสถาปนาขึ้นใหม่นั้น ก็ร่วมกันทัดทานยับยั้งพร้อมถวายเหตุผลว่า ราษฎรยังไม่พร้อม (แปลว่า เนื้อหาของรัฐธรรมนูญ ต้องมีส่วนที่เกี่ยวข้องกับประชาชนทั่วไป ซึ่งอาจอนุมานได้หลายประการ แต่ต้องเป็นเรื่องนี่เนื่องกับการปกครอง และเนื่องด้วยประชาชน และเป็นสิ่งอันไม่เคยมีมาก่อน ไม่เช่นนั้นคงไม่ถวายคำทัดทานเช่นว่า) เป็นเหตุให้ต้องทรงระงับการพระราชทานไว้ก่อน (ไม่ได้ล้มเลิก แต่ระงับเพื่อหาทางแก้ไข) ทั้งนี้ การที่ทรงฟังคำทัดทาน อาจมีคณะใดที่เห็นว่าทรงอ่อนแอ ฟังคำพระบรมวงศ์(ซึ่งก็ไม่มีหลักฐาน คิดเอาเอง) หากแต่ไม่มีคิดบ้างว่า เมื่อทรงมีอำนาจเป็นอาณาสิทธิ์สมบูรณ์ เหตุใดจึงทรงฟังและยอมตามคำทัดทานจากคณะอภิรัฐมนตรีอันทรงสถาปนาขึ้นมาใหม่เองเล่า (จะเป็นด้วยว่าทรงเป็นผู้ที่เคารพในระบบกฎเกณฑ์อันได้ทรงกำหนดขึ้นเอง อันเป็นคุณสมบัติอันพึงประสงค์ของนักการเมืองที่ดีในสมัยนี้ได้หรือไม่) หลักฐาน(ไม่ทราบว่าจะมีความน่าเชื่อถือเพียงไร)อีกประการ คือผู้ซึ่งได้มีโอกาสถวายงานเป็น"สายลับ"ของพระองค์(ร.7) คนหนึ่ง ก็เคยกล่าวไว้ว่า คณะผู้ก่อการคนหนึ่งเคยกล่าวว่า "ก็เพราะรู้ว่าจะพระราชทาน จึงต้องรีบก่อการ" ข้อความนี้ระบุไว้ในหนังสือ สายลับพระปกเกล้า ของ พโยม โรจนวิภาต ผู้ใช้รหัสว่า พ.27 อันเป็นบุคคลร่วมสมัย ซึ่งหากพอจะเชื่อถือได้ ก็แปลว่าทรงมีพระราชดำริจะพระราชทานเร็วๆนั้น ......................................................................................... ความเห็นส่วนตัวของผมนะครับ ผมคิดว่า..... นักการเมืองในปัจจุสมัย มีแต่ว่าเมื่อเถลิงอำนาจ ก็มีแต่จะหวงแหนอำนาจนั้น จะออกระเบียบ กฎเกณฑ์ให้อำนาจของตนเองลดลง หรือมาตรวจสอบปัดแข้งเกี่ยวขาให้ใช้อำนาจลำบากขึ้นนั้นอย่าได้หวัง..... อีกทั้ง ผมคนหนึ่งที่เห็นตามพระพุทธธรรมว่า การปกครองที่ดี ควรมุ่งที่จุดหมาย คือ เพื่อประโยชน์แห่งมหาชน กล่าวคือต้องปกครองโดยธรรม หากปกครองโดยธรรม ที่มาแห่งอำนาจก็หาได้สำคัญเท่าจุดมุ่งหมายเพื่อมหาชนและการปกครองโดยธรรมไม่ เพราะการปกครองในระบอบประชาธิปไตย หากเทียบแล้ว ก็เป็นการปกครองที่เสื่อมลงมาเป็นลำดับที่ห้าแล้ว กล่าวคือ ราชาธิปไตย > เผด็จการทรราช หรือเอกาธิปไตย > อภิชนาธิปไตย > คณาธิปไตย >ประชาธิปไตย > อนาธิปไตย .............................................................................. ดังนั้น ก่อนจะเลยออกอ่าวไทยไป ขอเรียนตอบคุณ จขกท ดังนี้ครับว่า รัฐธรรมนูญที่ ร.7 วางแผนจะพระราชทาน เป็นรัฐธรรมนูญแบบประชาธิปไตยจริงหรือ? ตอบ : จากหลักฐานแวดล้อม คาดว่า น่าจะเริ่มมีโครงสร้างบางอย่างที่ให้สิทธิทางการเมืองแก่ประชาชน"มากขึ้น" มีการ"ลดพระราชอำนาจ"โดยนัยลง มีการ"ตรวจสอบการทำราชการ"เพิ่มขึ้น ทว่าผมเองก็ไม่คิดว่า อำนาจอธิปไตยจะถ่ายเทไปเป็นของประชาชนทันที อำนาจอธิปไตยคงเป็นของพระมหากษัตริย์ดังเดิม แต่ความเป็น "สมบูรณาญาสิทธิ์" คงลดลง อันเป็นอีกก้าวที่เชื่องช้าแต่มั่นคงของการสถาปนาความเป็นประชาธิปไตย อย่างไรก็ตาม ไม่มีหลักฐานชี้ชัดว่าจะเป็นดังที่อนุมานนี้ทั้งหมดทั้งสิ้น แต่ก็ไม่มีหลักฐานชี้ชัดว่า การจะไม่ได้เป็นไปตามที่อนุมานนี้ทั้งสิ้นเช่นกัน "ได้เรียนมาแต่เด็กว่าคณะราษฎร์ชิงสุกก่อนห่ามไป รัชกาลที่เจ็ดท่านเตรียมจะพระราชทานรัฐธรรมนูญในแบบประชาธิปไตยให้ปวงชนอยู่แล้ว ทว่าชาวสยามยังไม่พร้อมเพราะขาดความรู้ จึงยังทรงไม่พระราชทาน" ตอบ : ผมไม่คิดว่าจะมีหนังสือเรียนหรือตำราเรียนเล่มใดที่ใช้คำว่า"คณะราษฎร์ชิงสุกก่อนห่ามไป" ผมจึงอนุมานว่า น่าจะเป็นคติของคุณครูผู้สอนเองเสียมากกว่า ที่ตีความความ"ไม่พร้อม"ของประชาชน ในขณะที่ปฏิวัติ ว่า"ชิงสุกก่อนห่าม" อีกทั้งจะว่าไป เราพูดถึงว่าทรงพระราชทานรัฐธรรมนูญ แม้แต่พระองค์เองก็ทรงตรัสว่าจะพระราชทานรัฐธรรมนูญ ทว่าเท่าที่จำได้ ไม่เคยเห็นตำรา หรือหนังสือเล่มใด กล่าวว่า ทรงพระราชทาน"ประชาธิปไตย" เลยสักครั้ง ผมคิดว่า มันก็เป็นเช่นเดียวกับกรณีที่ว่า "ไทยไม่เคยเป็นเมืองขึ้นของชาติตะวันตก" ที่เปลี่ยนความไปเป็น "ไทยไม่เคยเป็นเมืองขึ้นชาติใด" นั่นเอง ส่วนที่ทรง"ยังไม่พระราชทาน" เพราะการทัดทานของอภิรัฐมนตรี เจ้าของเหตุผลว่าราษฎรยังไม่พร้อม ก็เป็นของอภิรัฐมนตรี ส่วนพระองค์ ก็คิดว่าจะหาหนทางดำเนินการต่อไป อันหมายถึงว่าก็ไม่ได้ทรงเห็นด้วยกับอภิรัฐมนตรีไปเสียทั้งสิ้น จากคุณ : จะทำตัวเป็นผู้ฟังที่ดี (WeeN the Listener) เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 19:00:59

ความคิดเห็นที่ 13 มาตรา1 อำนาจอธิปไตยเป็นของพระมหากษัตริย์ มาตรา2 พระมหากษัตริย์ทรงแต่งตั้งนายกรัฐมนตรีนายหนึ่งซึ่งรับผิดชอบต่อพระองค์ใน การบริหารราชการแผ่นดินทั้งปวง และให้นายกรัฐมนตรีอยู่ในตำแหน่งตามพระราชอัธยาศัย มาตรา3 ให้นายกรัฐมนตรีเป็นผู้รับผิดชอบในการแต่งตั้งและถอดถอนรัฐมนตรีทั้งหลาย ซึ่งเป็นเจ้ากระทรวงต่าง ๆ โดยนายกรัฐมนตรีเป็นผู้รับผิดชอบต่อพระมหากษัตริย์ในกิจการทั้งปวงของแต่ละ กระทรวง และจะต้องรับผิดชอบในการปฏิบัติภารกิจตามนโยบายทั่วไปของรัฐบาล ดังที่มีพระบรมราชโองการ และรับผิดชอบในการประสานงานระหว่างกระทรวงต่าง ๆ เพื่อให้บรรลุนโยบายดังกล่าว มาตรา4 ให้รัฐมนตรีแต่ละนายรับผิดชอบโดยตรงต่อนายกรัฐมนตรี สำหรับงานในกระทรวงของตน และให้ร่วมปฏิบัติภาคกิจตามนโยบายทั่วไปของรัฐบาลตามคำบัญชาของนายกรัฐมนตรี มาตรา5 ให้มีการประชุมคณะรัฐมนตรี โดยมีนายกรัฐมนตรีเป็นประธาน โดยให้คณะรัฐมนตรีประกอบด้วยรัฐมนตรีทุกนาย คณะรัฐมนตรีอาจอภิปรายปัญหาสำคัญอันเป็นประโยชน์ได้เสียร่วมกันได้แต่ให้ นายกรัฐมนตรีเป็นผู้รับผิดชอบในการลงมติทั้งปวง มาตรา6 ให้นายกรัฐมนตรีกราบบังคมทูลพระมหากษัตริย์เพื่อขอรับพระบรมราชวินิจฉัย ในปัญหาทั้งปวงอันเกี่ยวด้วยนโยบายทั่วไป และไม่ว่ากรณีจะเป็นประการใดก็ตาม นายกรัฐมนตรีต้องปฏิบัติตามพระบรมราชโองการ มาตรา7 พระมหากษัตริย์ทรงแต่งตั้งมนตรี 5 นาย ประกอบกันเป็น อภิรัฐมนตรีสภา ให้นายกรัฐมนตรีเป็นสมาชิกอภิรัฐมนตรีสภาโดยตำแหน่ง แต่ห้ามรัฐมนตรีนายอื่นดำรงตำแหน่งสมาชิกด้วย อภิรัฐมนตรีไม่มีอำนาจทางบริหาร ไม่ว่าในกรณีใด ๆ ก็ตาม อำนาจหน้าที่ของอภิรัฐมนตรีสภามีเพียงถวายความคิดเห็นแด่พระมหากษัตริย์ ในปัญหาเกี่ยวด้วยนโยบายทั่วไป หรือปัญหาอื่นใดอันมิใช่รายละเอียดเกี่ยวกับงานบริหารราชการแผ่นดินของ รัฐบาลเท่านั้น อภิรัฐมนตรีสภาไม่มีอำนาจเสนอแนะให้แต่งตั้งใครดำรงตำแหน่งใดตลอดจนเสนอแนะ รายละเอียดเกี่ยวกับการปกครอง อย่างไรก็ตาม อภิรัฐมนตรีสภามีอำนาจเปลี่ยนแปลงผู้ดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรี หรือรัฐมนตรี มาตรา8 พระมหากษัตริย์ทรงแต่งตั้งและถอดถอนสมาชิกองคมนตรีสภาตามพระราชอัธยาศัย มาตรา9 ภายในระยะเวลา 3 วันนับแต่วันเสวยราชสมบัติ พระมหากษัตริย์จะทรงเลือกบุคคลหนึ่ง เป็นทายาทด้วยคำแนะนำและยินยอมขององค์มนตรีสภา บุคคลผู้จะเป็นรัชทายาทได้นั้น จะต้องเป็นโอรสของพระมหากษัตริย์และสมเด็จพระบรมราชินี หรือเป็นบุคคลอื่นซึ่งอยู่ในราชตระกูล แต่ทั้งนี้ไม่จำต้องอยู่ในลำดับฐานะมีพระอิสริยยศสูง หรือมีอาวุโสสูง การกำหนดบุคคลใดให้เป็นรัชทายาทย่อมไม่อาจเพิกถอนได้ แต่อาจถูกทบทวนใหม่ได้ในเวลาสิ้นสุดของทุกกำหนด 5 ปี โดยพระมหากษัตริย์ด้วยคำแนะนำและยินยอมขององคมนตรีสภา หากพระมหากษัตริย์สวรรคตก่อนมีการเลือกรัชทายาท ให้องคมนตรีสภาเลือกบุคคลหนึ่งขึ้นเป็นรัชทายาททันทีหลังจากที่พระมหา กษัตริย์สวรรคต ไม่ว่ากรณีจะเป็นประการใดก็ตาม สามในสี่ของสมาชิกองคมนตรีสภา ซึ่งอยู่ในราชอาณาจักร ย่อมประกอบกันเป็นองค์ประชุมกำหนดตัวรัชทายาท มาตรา10 ภายใต้บังคับแห่งพระราชอำนาจสูงสุด ศาลฎีกาและศาลอื่นใดทั้งหลายซึ่งพระมหากษัตริย์ทรงตั้งขึ้นเป็นคราว ๆ เป็นผู้ใช้อำนาจตุลาการ มาตรา11 อำนาจสูงสุดทางนิติบัญญัติเป็นของพระมหากษัตริย์ มาตรา12 การแก้ไขเปลี่ยนแปลงรัฐธรรมนูญนี้กระทำได้โดยพระมหากษัตริย์ประกอบด้วยคำแนะ นำและยินยอมจากสามในสี่ของสมาชิกองคมนตรีสภา ................................. จากคุณ : ข้าวผัดบูด เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 19:05:51

ความคิดเห็นที่ 15 งืม ติดคำไหนหว่าลองค่อยๆตัด เติมตัวอักษรในช่องว่างเอาแล้วกัน ถ้าถามความเห็นผม ร่างธรรมนูญรัฐฉบับนี้เป็นการเปลี่ยนรูปแบบการบริหารประเทศโดยการกระจายอำนาจจากพระมหากษัตริย์ลงมาสู่กลุ่มคนจำนวนหนึ่งที่จะได้รับการแต่้งตั้งขึ้นมาเพื่อบริหารประเทศ แต่อำนาจสิทธิขาดทั้งหมดยังคงอยู่กับพระมหากษัตริย์ ทั้งด้านบริหารและนิติบัญญัติ (มีอำนาจ Veto มีอำนาจออกกฎหมายโดยไม่ต้องผ่านสภา มีอำนาจแต่งตั้ง ถอดถอนนายก) ....แต่ไม่ว่าธรรมนูญแห่งรัฐฉบับนี้จะเป็นประชาธิปไตยหรือไม่อย่างไร แต่ความจริงที่เกิดขึ้นก็คือว่า ธรรมนูญแห่งรัฐฉบับนี้ได้รับการคัดค้านจากที่ประชุมอภิรัฐมนตรีจึงไม่ได้รับการประกาศใช้ น่าเสียดายที่ไม่มีใครค้นพบเอกสารที่บอกเหตุผลว่าทำไมถึงคัดค้านและใครบ้างที่คัดค้าน สิ่งที่เราทราบมีเพียงบทสนทนาระหว่าง พระวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าไตรทศประพันธ์ กรมหมื่นเทววงศ์วโรทัย กับอุปทูตอังกฤษหลังเปลี่ยนแปลงการปกครองได้ 4 วัน "He then referred to the constitution and told me that some six months ago the K__g had instructed him to draw up a constitution to be presented to the people on the occasion of the 150th anniversary of the Chak_i dyn__ty, that is to say, on the 6th April last. However, the Princes had opposed this project and the K__g had to give way, although His Majesty had waned them at the time that the inevitable result would be a co_p d'e__t and a military dicta___ship. This had now happened and the Princes were reaping the results of their own actions. Prince Devawongs mentioned no names, but he was obviously referring to the members of the Su___me Co__cil, as these would have been the only Princes whom His Majesty would have consulted in such a matter." จาก Siam's political future : documents from the end of the ab__lu_e mo__rchy ซึ่งนำมาจาก Great Britain, Foreign official records, F 5918/4620/40 (June 29, 1932), Johns to Sir John Simon. จากคุณ : Nexus เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 19:22:31

ความคิดเห็นที่ 16 เรียนถามคุณข้าวผัดบูด จาก คคห. ๑๓ ดังนี้ ๑. ธรรมนูญนี้มีแค่ ๑๒ มาตราเท่านั้นหรือครับ ๒. แสดงว่ามีการประดิษฐ์คำว่า นายกรัฐมนตรี และ รัฐมนตรี มาใช้แทนในความหมายของ อัครมหาเสนาบดี และ เสนาบดี ตามลำดับ   ก่อนที่จะมีใช้ในรัฐธรมนูญ ๑๐ ธันวาคม ๒๔๗๕ ใช่หรือไม่ครับ จากคุณ : เจ้าคุณแม่ทัพ เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 19:27:10

ความคิดเห็นที่ 17 อันนี้ไม่ทราบจริงๆครับ ค้นมาได้เเค่นี้ครับ ใครพอจะอธิบายได้ก็รบกวนเหมือนกันครับ จากคุณ : ข้าวผัดบูด เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 19:31:52

ความคิดเห็นที่ 18 ผมยังรู้สึกสงสัยกับคำใน "ธรรมนูญประชาธิปก" ใน คคห. ๑๓ ๑. ผมเข้าใจว่าคำว่า "นายกรัฐมนตรี" และ "รัฐมนตรี" ที่ใช้ในความหมายปัจจุบัน ถูกประดิษฐ์ขึ้นเพื่อใช้ในรัฐธรรมนูญ ๑๐ ธ.ค. ๒๔๗๕ แทนคำว่า "ประธานคณะกรรมการราษฎร" และ "กรรมการราษฎร" ใน พ.ร.บ.ธรรมนูญ การปกครองแผ่นดินสยามชั่วคราว พ.ศ. ๒๔๗๕ ซึ่งฟังดูเหมือนการปกครองแบบคอมมิวนิสต์ ๒. คำว่า "อธิปไตย" มีใช้ในความหมายนี้หรือยัง  เพราะใน พ.ร.บ.ธรรมนูญ การปกครองแผ่นดินสยามชั่วคราว พ.ศ. ๒๔๗๕ นั้น ยังใช้คำว่า "อำนาจสูงสุดของประเทศ" ๓. มี กฎมณเฑียรบาล พระพุทธศักราช ๒๔๖๗ อยู่แล้ว  ทำไมไม่ใช้โดยนัยแห่งกฎมณเฑียรบาล (ซึ่งยังใช้อยู่จนถึงปัจจุบัน)   ด้วยความเคารพ (แกมสงสัย) จากคุณ : เจ้าคุณแม่ทัพ เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 19:48:30

ความคิดเห็นที่ 19 วิษณุ เครืองาม , กฎหมายรัฐธรรมนูญ , พิมพ์ครั้งที่ 2 ,  2523 , หน้า 132-134 ...................... อันนี้ที่มาครับ ระบุไว้อย่างนี้ จากคุณ : ข้าวผัดบูด เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 20:02:18

ความคิดเห็นที่ 20 ขอยก พ.ร.บ.ธรรมนูญการปกครองแผ่นดินสยามชั่วคราว พ.ศ. ๒๔๗๕ มาเปรียบเทียบนะครับ พระราชบัญญัติธรรมนูญการปกครองแผ่นดินสยามชั่วคราว พุทธศักราช ๒๔๗๕ หมวด ๑ ข้อความทั่วไป มาตรา ๑ อำนาจสูงสุดของประเทศนั้นเป็นของ ราษฎรทั้งหลาย มาตรา ๒ ให้มีบุคคล และคณะบุคคลดังจะกล่าวต่อไปนี้ เป็นผู้ใช้อำนาจแทนราษฎรตามที่จะได้กล่าวต่อไปในธรรมนูญ คือ ๑ .กษัตริย์ ๒. สภาผู้แทนราษฎร ๓ .คณะกรรมการราษฎร ๔ .ศาล หมวด ๒ กษัตริย์ มาตรา ๓ กษัตริย์เป็นประมุขสูงสุดของประเทศ พระราชบัญญัติก็ดี คำวินิจฉัยของศาลก็ดี การอื่น ๆ ซึ่งจะมีบทกฎหมายระบุไว้โดยเฉพาะก็ดี จะต้องกระทำในนามของกษัตริย์ มาตรา ๔ ผู้เป็นกษัตริย์ของประเทศคือพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาประชาธิปก พระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว การสืบมรดกให้เป็นไปตามกฎมณเฑียรบาลว่าด้วยการสืบราชสันตติวงศ์ พ.ศ. ๒๔๖๗ และด้วยความเห็นชอบของสภาผู้แทนราษฎร มาตรา ๕ ถ้ากษัตริย์มีเหตุจำเป็นชั่วคราวที่จะทำหน้าที่ไม่ได้ หรือไม่อยู่ในพระนคร ให้คณะกรรมการราษฎรเป็นผู้ใช้สิทธิแทน มาตรา ๖ กษัตริย์จะถูกฟ้องร้องคดีอาญายังโรงศาลไม่ได้ เป็นหน้าที่ของสภาผู้แทนราษฎรจะวินิจฉัย มาตรา ๗ การกระทำใด ๆ ของกษัตริย์ต้องมีกรรมการราษฎรผู้หนึ่งผู้ใดลงนามด้วย โดยได้รับความยินยอมของคณะกรรมการราษฎรจึงใช้ได้ มิฉะนั้นเป็นโมฆะ หมวด ๓ สภาผู้แทนราษฎร ส่วนที่ ๑ อำนาจและหน้าที่ มาตรา ๘ สภาผู้แทนราษฎรมีอำนาจออกพระราช บัญญัติทั้งหลาย พระราชบัญญัตินั้นเมื่อกษัตริย์ได้ประกาศให้ใช้แล้ว ให้เป็นอันใช้บังคับได้ ถ้ากษัตริย์มิได้ประกาศให้ใช้พระราชบัญญัตินั้นภายในกำหนด ๗ วัน นับแต่วันที่ได้รับพระราชบัญญัตินั้นจากสภา โดยแสดงเหตุผลที่ไม่ยอมทรงลงพระนาม ก็มีอำนาจส่งพระราชบัญญัตินั้นคืนมายังสภา เพื่อพิจารณาอีกครั้งหนึ่ง ถ้าสภาลงมติยืนตามมติเดิม กษัตริย์ไม่เห็นพ้องด้วย สภามีอำนาจออกประกาศพระราชบัญญัตินั้นใช้บังคับเป็นกฎหมายได้ มาตรา ๙ สภาผู้แทนราษฎรมีอำนาจดูแลควบคุม กิจการของประเทศ และมีอำนาจนัดประชุมกันถอดถอนกรรมการราษฎร หรือพนักงานรัฐบาลผู้หนึ่งผู้ใดก็ได้ ส่วนที่ ๒ ผู้แทนราษฎร มาตรา ๑๐ สมาชิกในสภาผู้แทนราษฎรจะต้องเป็นไปตามกาลสมัยดังนี้ สมัยที่ ๑ นับแต่วันใช้ธรรมนูญนี้เป็นต้นไป จนกว่าจะถึงเวลาที่สมาชิกในสมัยที่ ๒ จะเข้ารับตำแหน่ง ให้คณะราษฎรซึ่งมีคณะผู้รักษาพระ นครฝ่ายทหาร เป็นผู้ใช้อำนาจแทนจัดตั้งผู้แทนชั่วคราวขึ้นเป็นจำนวน ๗๐ นาย เป็นสมาชิกในสภา สมัยที่ ๒ ภายในเวลา ๖ เดือน หรือจนกว่าจะจัดประเทศเป็นปกติเรียบร้อย สมาชิกในสภาจะต้องมีบุคคล ๒ ประเภททำกิจการร่วมกัน คือ ประเภทที่ ๑ ผู้แทนที่ราษฎรจะได้เลือกตั้งขึ้นจังหวัดละ ๑ นาย ถ้าจังหวัดใดมีราษฎรเกินกว่า ๑๐๐,๐๐๐ คน ให้จังหวัดนั้นเลือกตั้งผู้แทนเพิ่มขึ้นอีก ๑ นาย ทุก ๆ ๑๐๐,๐๐๐ นั้น เศษของ ๑๐๐,๐๐๐ ถ้าเกินกว่าครึ่ง ให้นับเพิ่มขึ้นอีก ๑ ประเภทที่ ๒ ผู้เป็นสมาชิกอยู่แล้วในสมัยที่ ๑ มีจำนวนเท่ากับสมาชิกประเภทที่ ๑ ถ้าจำนวนเกินให้เลือกกันเองว่า ผู้ใดจะคงเป็นสมาชิกต่อไป ถ้าจำนวนขาดให้ผู้ที่มีตัวอยู่ เลือกบุคคลใด ๆ เข้าแทนจนครบ สมัยที่ ๓ เมื่อจำนวนราษฎรทั่วพระราชอาณาเขตได้สอบไล่วิชาประถมศึกษาได้ เป็นจำนวนเกินกว่าครึ่งและอย่างช้าต้องไม่เกิน ๑๐ ปี นับแต่วันใช้ธรรมนูญนี้ สมาชิกในสภาผู้แทนราษฎรจะต้องเป็นผู้ที่ราษฎรได้เลือกตั้งขึ้นเองทั้งสิ้น สมาชิกประเภทที่ ๒ เป็นอันไม่มีอีกต่อไป มาตรา ๑๑ คุณสมบัติของผู้สมัครรับเลือกตั้งเป็นผู้แทนประเภทที่ ๑ คือ ๑ สอบไล่วิชาการเมืองได้ตามหลักสูตร ซึ่งสภาจะได้ตั้งขึ้นไว้ ๒ อายุ ๒๐ ปี บริบูรณ์ ๓ ไม่เป็นผู้ไร้หรือเสมือนไร้ความสามารถ ๔ ไม่ถูกศาลพิพากษาให้เพิกถอนสิทธิในการรับเลือก ๕ ต้องเป็นบุคคลที่มีสัญชาติเป็นไทยตามกฎหมาย ๖ เฉพาะผู้สมัครรับเลือกเป็นผู้แทนประเภทที่ ๑ ในสมัยที่ ๒ จะต้องได้รับความเห็นชอบจากสมาชิก ในสมัยที่ ๑ เสียก่อนว่า เป็นผู้ที่ไม่ควรสงสัยว่า จะนำมาซึ่งความไม่เรียบร้อย มาตรา ๑๒ การเลือกตั้งสมาชิกประเภทที่ ๑ ในสมัยที่ ๒ ให้ทำดังนี้ ๑ ราษฎรในหมู่บ้านเลือกผู้แทนเพื่อออกเสียงตั้งผู้แทนตำบล ๒ ผู้แทนหมู่บ้านเลือกผู้แทนตำบล ๓ ผู้แทนตำบลเป็นผู้เลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร การเลือกตั้งสมาชิกในสมัยที่ ๓ จะมีกฎหมายบัญญัติภายหลังโดยจะดำเนินวิธีการที่ให้สมาชิกได้เลือกตั้งผู้แทนในสภาโดยตรง มาตรา ๑๓ ผู้แทนประเภทที่ ๑ จะอยู่ในตำแหน่งได้คราวละ ๔ ปี นับแต่วันเข้ารับตำแหน่ง แต่เมื่อถึงสมัยที่ ๓ แล้ว แม้ผู้แทนในสมัยที่ ๒ จะได้อยู่ในตำแหน่งไม่ถึง ๔ ปีก็ดี ต้องออกจากตำแหน่งนับแต่วันที่ผู้แทนในสมัยที่ ๓ ได้เข้ารับตำแหน่ง ถ้าตำแหน่งผู้แทนว่างลงเพราะเหตุอื่น นอกจากถึงคราวออกตามเวร ให้สมาชิกเลือกตั้งผู้อื่นขึ้น ใหม่ให้เต็มที่ว่าง แต่ผู้แทนใหม่มีเวลาอยู่ในตำแหน่งได้เพียงเท่ากำหนดเวลาที่ออกไปนั้นชอบที่จะอยู่ได้ มาตรา ๑๔ ราษฎรไม่ว่าเพศใดเมื่อมีคุณสมบัติดังต่อไปนี้ ย่อมมีสิทธิออกเสียงลงมติเลือก ผู้แทนหมู่บ้านได้ คือ ๑ มีอายุครบ ๒๐ ปีบริบูรณ์ ๒ ไม่เป็นผู้ไร้หรือเสมือนไร้ความสามารถ ๓ ไม่ถูกศาลพิพากษาให้เสียสิทธิในการออกเสียง ๔ ต้องเป็นบุคคลที่มีสัญชาติเป็นไทยตามกฎหมาย คุณสมบัติของผู้แทนหมู่บ้านและผู้แทนตำบล ให้เป็นไปเหมือนดั่งมาตรา ๑๑ มาตรา ๑๕ การเลือกตั้งผู้แทนใด ๆ ให้ถือตามคะแนนเสียงข้างมาก ถ้าคะแนนเสียงเท่ากัน ให้มีการเลือกตั้งครั้งที่ ๒ ถ้าครั้งที่สองมีคะแนนเสียงเท่ากัน ให้ตั้งคนกลางออกเสียงชี้ขาด และให้ผู้สมัครรับเลือกตั้งคนกลางไว้ มาตรา ๑๖ ผู้แทนนอกจากถึงเวรจะต้องออกจากตำแหน่งให้นับว่าขาดจากตำแหน่งเมื่อขาด คุณสมบัติดังกล่าวในมาตรา ๑๑ อย่างใดอย่างหนึ่ง หรือเมื่อตาย หรือเมื่อสภาวินิจฉัยให้ออก ในเมื่อสภาเห็นว่าเป็นผู้ทำความ เสื่อมเสียให้แก่สภา มาตรา ๑๗ การฟ้องร้องสมาชิกของสภาผู้แทนราษฎรเป็นคดีอาญายังโรงศาล จะต้องได้รับอนุญาตจากสภาก่อน ศาลจึงจะรับฟ้องได้ ส่วนที่ ๓ ระเบียบการประชุม มาตรา ๑๘ ให้สมาชิกเลือกกันขึ้นเป็นประธานของสภา ๑ นาย มีหน้าที่ดำเนินการของสภาและมี รองประธาน ๑ นายเป็นผู้ทำการแทน เมื่อประธานมีเหตุขัดข้องชั่วคราวที่จะทำหน้าที่ได้ มาตรา ๑๙ เมื่อประธานไม่อยู่หรือไม่สามารถมาได้ ก็ให้รองประธานแทนเป็นผู้รักษาความเรียบร้อยในสภา และจัดการให้ได้ปรึกษาหารือกัน ตามระเบียบ มาตรา ๒๐ ถ้าประธานและรองประธานไม่อยู่ในที่ประชุมทั้ง ๒ คน ก็ให้สมาชิกที่มาประชุมเลือกตั้ง กันเองขึ้นเป็นประธานคนหนึ่ง ชั่วคราวประชุมนั้น มาตรา ๒๑ การประชุมปกติให้เป็นหน้าที่ของสภาเป็นผู้กำหนด การประชุมพิเศษจะมีได้ต่อเมื่อสมาชิกมีจำนวนรวมกันไม่น้อยกว่า ๑๕ คนได้ร้องขอ หรือคณะกรรมการราษฎรได้ร้องขอ ให้เรียกประชุม การนัดประชุมพิเศษ ประธานหรือผู้ทำการแทนประธานเป็นผู้สั่งนัด มาตรา ๒๒ การประชุมทุกคราว ต้องมีสมาชิกมาประชุมไม่น้อยกว่ากึ่งหนึ่งของจำนวนสมาชิกทั้งหมด จึงจะเป็นองค์ประชุมปรึกษาการได้ มาตรา ๒๓ การลงมติวินิจฉัยข้อปรึกษานั้น ให้ถือเอาเสียงข้างมากเป็นประมาณ สมาชิกคนหนึ่งย่อมมีเสียงหนึ่งในการลงคะแนน ถ้ามีจำนวนเสียงลงคะแนนเท่ากัน ให้ผู้เป็นประธานในที่ประชุมอ อกเสียงเพิ่มขึ้นได้อีกเสียง หนึ่งเป็นเสียงชี้ขาด มาตรา ๒๔ สมาชิกไม่ต้องรับผิดในถ้อยคำใด ๆ ที่ได้กล่าวหรือแสดงเป็นความเห็น หรือในการออกเสียงลงคะแนนในที่ประชุมผู้หนึ่งผู้ใดว่าจะกล่าวฟ้องร้องเพราะเหตุนั้นหาได้ไม่ มาตรา ๒๕ ในการประชุมทุกคราว ประธานต้องสั่งให้เจ้าหน้าที่ประจำในสภาจดรายงานรักษาไว้และเสนอเพื่อให้ สมาชิกได้ตรวจแก้ไขรับรอง แล้วให้ผู้เป็นประธานในที่ประชุมลงนามกำกับไว้ มาตรา ๒๖ สภามีอำนาจตั้งอนุกรรมการเพื่อทำการอย่างใดอย่างหนึ่ง หรือให้สอบสวนพิจารณาทำความเห็น ในเรื่องหนี่งขึ้นเสนอต่อใน ที่ประชุมใหญ่ เพื่อปรึกษาตกลงอีกชั้นหนึ่งก็ได้ ประธานอนุกรรมการนั้น เมื่อสภาไม่ได้ตั้ง ก็ให้อนุกรรมการเลือกกันเองตั้งขึ้นเป็นประธานได้ อนุกรรมการมีอำนาจเชิญบุคคลใด ๆ มาชี้แจงแสดงความเห็นได้ อนุกรรมการและผู้ที่เชิญมาได้รับสิทธิในการแสดงความเห็นตาม มาตรา ๒๔ ในการประชุมอนุกรรมการนั้น ต้องมีอนุกรรมการมาประชุมไม่น้อยกว่า ๓ นาย จึงจะเป็นองค์ประชุมปรึกษาการได้ เว้นแต่อนุกรรมการนั้นจะมีจำนวน ตั้งขึ้นเพียง ๓ คน เมื่อมาประชุมแค่ ๓ คน ก็ให้นับว่าเป็นองค์ประชุมได้ มาตรา ๒๗ สภามีอำนาจตั้งระเบียบการปรึกษาหารือ เพื่อดำเนินการให้เป็นไปตามธรรมนูญนี้ (ในชั้นแรกนี้ ให้อนุโลมใช้ข้อบังคับสภากรรรม การองคมนตรี เฉพาะที่ไม่ขัดกับธรรมนูญนี้ไปพลางก่อน) หมวดที่ ๔ คณะกรรมการราษฎร ส่วนที่ ๑ อำนาจและหน้าที่ มาตรา ๒๘ คณะกรรมการราษฎรมีอำนาจและหน้าที่ดำเนินการให้เป็นไปตามวัตถุประสงค์ของสภา มาตรา ๒๙ ถ้ามีการฉุกเฉินเกิดขึ้น ซึ่งคณะกรรมการจะเรียกประชุมสภาผู้แทนราษฎรให้ทันท่วงทีมิได้ และคณะกรรมการเห็นสมควรจะต้องออกกฎหมายเพื่อให้เหมาะแก่การฉุกเฉินนั้น ๆ ก็ทำได้แต่จะต้องรีบนำกฎหมายนั้น ขึ้นให้สภารับรอง มาตรา ๓๐ คณะกรรมการราษฎรมีอำนาจให้อภัยโทษ แต่ให้นำความขึ้นขอพระบรมราชานุญาตเสียก่อน มาตรา ๓๑ ให้เสนาบดีกระทรวงต่าง ๆ เป็นผู้รับผิดชอบต่อคณะกรรมการราษฎรในกิจการทั้งปวง สิ่งใดซึ่งเป็นการฝ่าฝืนต่อคำสั่ง หรือระเบียบการของคณะกรรมการราษฎร หรือกระทำไป โดยธรรมนูญไม่อนุญาตให้ทำได้ ให้ถือว่าการนั้นเป็นโมฆะ ส่วนที่ ๒ กรรมการราษฎรและเจ้าหน้าที่ประจำ มาตรา ๓๒ คณะกรรมการราษฎร ประกอบด้วยประธานคณะกรรมการราษฎร ๑ นาย และกรรมการราษฎร ๑๔ นาย รวมเป็น ๑๕ นาย มาตรา ๓๓ ให้สภาเลือกตั้งสมาชิกในสภาผู้หนึ่ง ขึ้นเป็นประธานกรรมการ และให้ผู้เป็นประธานนั้นเลือก สมาชิกในสภาอีก ๑๔ นาย เพื่อเป็นกรรมการ การเลือกนี้เมื่อได้รับความเห็นชอบของสภาแล้ว ให้ถือว่าผู้ที่ได้รับเลือกนั้น ๆ เป็นกรรมการของสภา ในเมื่อสภาเห็นว่า กรรมการมิได้ดำเนินกิจการตามรัฐประสานนโยบายของสภา สภามีอำนาจเชิญกรรมการให้ออกจาก เจ้าหน้าที่ แล้วเลือกตั้งใหม่ตามที่กล่าวในตอนนั้น มาตรา ๓๔ กรรมการคนใดมีเหตุอันกระทำให้กรรมการคนนั้นขาดคุณสมบัติอันกำหนดไว้สำหรับผู้แทนในมาตรา ๑๐ ก็ตาม หรือตายก็ตาม ให้สภาเลือกกรรมการแทนสำหรับตำแหน่งนั้น ๆ ในเมื่อสภาได้เลือกตั้งกรรมการแล้ว สภาชุดนั้นหมดกำหนดอายุตำแหน่งเมื่อใด ให้ถือว่ากรรมการชุดนั้นย่อมหมดกำหนดอายุตำแหน่งด้วย มาตรา ๓๕ การตั้งการถอดตำแหน่งเสนาบดี ย่อมเป็นพระราชอำนาจของกษัตริย์ พระราชอำนาจนี้จะทรงใช้แต่โดยตามคำแนะนำของคณะกรรมการราษฎร มาตรา ๓๖ การเจรจาการเมืองกับต่างประเทศเป็นหน้าที่ของกรรมการราษฎร และกรรมการอาจตั้งผู้แทนเพื่อการนี้ได้ การเจรจาได้ดำเนินไปประการใด ให้กรรมการรายงานกราบบังคมทูลกษัตริย์ทรงทราบ การให้สัตยาบันสัญญาทางพระราชไมตรีเป็นพระราชอำนาจของกษัตริย์ แต่จะทรงใช้พระราชอำนาจนี้ตามคำแนะนำของกรรมการราษฎร มาตรา ๓๗ การประกาศสงครามเป็นพระราชอำนาจของกษัตริย์ แต่จะทรงใช้พระราชอำนาจนี้ตามคำแนะนำของกรรมการราษฎร ส่วนที่ ๓ ระเบียบการประชุม มาตรา ๓๘ ระเบียบการประชุมของคณะกรรมการราษฎรให้อนุโลมตามที่บัญญัติในหมวดที่ ๓ หมวดที่ ๕ ศาล มาตรา ๓๙ การระงับข้อพิพาทให้เป็นไปตามกฎหมายที่ใช้อยู่ในเวลานี้ ประกาศมา ณ วันที่ ๒๗ มิถุนายน พุทธศักราช ๒๔๗๕ และให้ใช้บังคับได้ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 53 20:08:43 แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 53 20:06:45 จากคุณ : เจ้าคุณแม่ทัพ เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 20:04:05

ความคิดเห็นที่ 21 แค่มาตรา 1  ก็ไม่ผ่านแล้วค่ะ หักล้างความเห็นที่ 12 ได้หมดจด ส่วนที่ความเห็นที่ 12 บอกว่า "ผมคนหนึ่งที่เห็นตามพระพุทธธรรมว่า การปกครองที่ดี ควรมุ่งที่จุดหมาย คือ เพื่อประโยชน์แห่งมหาชน กล่าวคือต้องปกครองโดยธรรม หากปกครองโดยธรรม ที่มาแห่งอำนาจก็หาได้สำคัญเท่าจุดมุ่งหมายเพื่อมหาชนและการปกครองโดยธรรมไม่" ขออนุญาตแลกเปลี่ยนนะคะ เราคิดว่า ทัศนะของคุณเป็นแบบเล็งผลเลิศ แต่การมองข้ามที่มาแห่งอำนาจจะเผชิญกับปัญหาการใช้ The end justifies the means  อันง่ายต่อการผิดศีลธรรม เรากลับเห็นว่า วิธีการที่ถูกต้องเท่านั้นจะนำมาซึ่งการปกครองที่เป็นไปเพื่อมหาชนอย่างแท้จริง คำว่า "ธรรมะ" หมายถึงวิถีทางค่ะ ในเมื่อประชาธิปไตยถือว่า อำนาจอธิปไตยเป็นของปวงชนชาวไทย วิถีทางที่ถูกต้องคือ ปวงชนชาวไทยเป็นที่มาของอำนาจค่ะ เราก็รู้ว่ามันยาก แต่ถ้าละเลยหลักการซะแล้ว เป้าหมายก็ยังคงอยู่ไกลไปไม่ถึงอยู่ดีล่ะค่ะ จากคุณ : เอเธนา เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 20:05:43

ความคิดเห็นที่ 22 อืมได้ข้อมูลเพิ่มครับ เข้าใจว่าร่างรัฐธรรมนูญของ ร.7 นั้น มี 2 ฉบับ  ฉบับเเรกเป็นร่างของพระยากัลยาณไมตรี(Dr.Francis B. Sayre) ร่างปี พ.ศ.2469  ส่วนฉบับที่   2 Raymond B. Stevens ที่ปรึกษากระทรวงต่างประเทศเเละพระยาศรีวิสารวาจา ร่างปี พ.ศ.2474  เข้าใจว่าน่าจะเป็นภาษาอังกฤษหมดนะครับ เเล้วจึงเเปลมา ท่านใดมีข้อมูลเพิ่มเติมเชิญต่อเลยครับ จากคุณ : ข้าวผัดบูด เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 20:20:03

ความคิดเห็นที่ 23 ฉบับ RBS หน้าแรก จากคุณ : Nexus เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 20:23:50

ความคิดเห็นที่ 24 หน้าสอง จากคุณ : Nexus เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 20:25:02

ความคิดเห็นที่ 25 หน้าสาม จากคุณ : Nexus เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 20:25:54

ความคิดเห็นที่ 26 หน้าสุดท้าย จากคุณ : Nexus เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 20:27:01

ความคิดเห็นที่ 27 ก่อนอื่นคุณต้องแยกแยะระหว่าง ประชาธิปไตย กับ รัฐธรรมนูญก่อนครับ ว่าเป็นคนละเรื่องกัน การมีรัฐธรรมนูญ ไม่ได้แปลว่าจะต้องเป็นประชาธิปไตย ในขณะเดียวกันการมีประชาธิปไตยก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับรัฐธรรมนูญ ดังนั้นในการศึกษาถึงแนวทางการวางรากฐานพัฒนาประชาธิปไตยของ ร. ๗ ไม่ควรจำกัดอยู่ที่การศึกษารัฐธรรมนูญ เพราะรัฐธรรมนูญฉบับ ร.๗ และ/หรือ รวมทั้งกฎหมายอื่นๆ ที่เกียวข้องนั้น เป็นการต่อสู้ระหว่างเจ้านายขุนนางข้าราชการหัวเก่า กับเจ้านายขุนนางข้าราชการหัวใหม่ ซึ่งสุดท้ายก็ต้องประนีประนอมกัน แน่นอนรัฐธรรมนูญที่ร่างในระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ ก็ย่อมที่จะสะท้อนผลประโยชน์ของระบอบเดิมมากเป็นธรรมดา แต่ถามว่าเป็นรากฐานที่ดีสำหรับการพัฒนาประชาธิปไตยเลย ก็คงบอกได้ว่า "ถึงจะเริ่มคลานแต่ก็ดีกว่าไม่เคลื่อนที่เลย" สิ่งที่น่าสนใจและเราควรศึกษาถึงแนวทางการวางรากฐานประชาธิปไตยของรัฐกาลที่ ๗ นั้น  ไม่ได้มีแค่รัฐธรรมนูญ หากมีรัฐธรรมนูญที่เขียนว่าประเทศนี้เป็นประชาธิปไตย แล้วประเทศนั้นก็เป็นประชาธิปไตย โดยไม่ดูองค์ประกอบอย่างอื่น ผมว่าเราคงไม่ต้องมีวิชารัฐศาสตร์ให้เรียนกันแล้วหรอกครับ ในสังคมไทยหลายปีที่ผ่านมา ประชาธิปไตยถูกลดรูปไปอยู่แค่การเลือกตั้ง รัฐธรรมนูญ ซึ่งจริงๆ แล้วประชาธิปไตยมีมากกว่านั้นครับ และแนวทางการวางรากฐานประชาธิปไตยของ ร.๗ ก็ไม่ได้มีแค่รัฐธรรมนูญ แต่มี ร่าง พรบ. เทศบาล ที่จะเป็นการกระจายอำนาจให้ท้องถิ่นได้มรส่วนร่วมในการปกครองด้วย ผมว่าสิ่งนี้น่าสนใจกว่ารัฐธรรมนูญอีก ในขณะที่ใครหลายๆ คนต้องการให้มีรัฐธรรมนูญทำการเสกว่า "ประเทศนี้เป็นประชาธิปไตยนั้น" รัชกาลที่ ๗ คาดการณ์ว่า เสกให้อย่างเดียวคงไม่พอ ต้องวางแนวทางการปฏิบัติ ให้ได้เรียนรู้จากการปฏิบัติจริงด้วย จึงให้มีการศึกษาและร่าง พรบ.ทเศบาลขึ้น โดยมี อาร์ ดี เครก เป็นประธานกรรมการ ผมว่าตัวนี้ก็น่าสนใจ แน่นอนรายละเอียดเนื้อหา อาจจะไม่เป็นประชาธิปไตยมากเหมือนในปัจจุบัน แต่หากมองในยุคนั้นผมว่าก็เป็น ร่าง พรบ.เทศบาลที่ก้าวหน้ามาก และเปิดโอกาสให้ประชาชน(ผู้เสียภาษี) เข้ามามีส่วนในการบริหารเทศบาล สำหรับร่าง รธน. สมัยร.๗ นั้น เพื่อให้เข้าใจตรงกันต้องเข้าใจก่อนว่า มี ๒ ร่าง โดยร่างแรกนั้น ร่างโดย พรานซิส บี แซแยร์ (พ.ศ. ๒๔๖๙) ซึ่งมีรายละเอียดตาม #13 และร่างของ เรมอนด์ บี สตีเวนส์ (พ.ศ. ๒๔๗๔) ที่ได้เริ่มมีแนวทางเลือกตั้งทางอ้อมมาใช้ด้วย รายละเอียดคร่าวๆ ตาม #9 ที่น่าสนใจคือ ผู้ร่างเองก็มีคำแนะนำว่ายังไม่เหมาะสมกับประเทศไทยในเวลานั้น แม้เนื้อหาอาจจะยังไม่เป็นประชาธิปไตยมาก แต่หากมองดูในแง่ความตั้งใจแล้วนั้น ก็พอจะเห็นได้ว่า ไม่ใช่มีร่างแรก (๒๔๖๙) พอไม่ไม่มีคนสนับสนุนแล้วก็จบกัน รัชกาลที่ ๗ ยัง พยายามให้มีร่างที่สอง (๒๔๗๔) น่าจะพอเห็นความตั้งในของ รัชกาลที่ ๗ ในความพยายามวางรากฐานประชาธิปไตยให้กับสังคมไทย ประกอบกับ ร่าง พรบ.เทศบาล ซึ่งมีลักษณะสอดคล้องกันคือ เพื่อเป็นการวางรากฐานการปกครองแบบประชาธิปไตยในระดับท้องถิ่น สำหรับผมเห็นว่าน่าจะมีความชัดเจนพอที่จะตอบคำถามว่า "รัชกาลที่ ๗ มีความพยายามที่จะวางรากฐานการปกครองแบบประชาธิปไตยให้กับสังคมไทยอย่างเป็นระบบ อาจจะค่อยๆคลานแต่ก็ถือว่าเดินหน้า ซึ่งก็น่าจะดีกว่าก้าวกระโดดแล้วหกล้มเป็นเผด็จการ ครับ" แก้ไข พ.ศ. ที่ผิดครับ แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 53 20:47:17 จากคุณ : monkeygig เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 20:27:42

ความคิดเห็นที่ 28 ๒๔๖๗ นี่ ก็เป็นร่างในรัชกาลที่ ๖ สิครับ ขอบพระคุณทุกท่านมากครับ ผมก็คิดอย่เหมือนกันว่า คคห.๑๓ น่าจะแปลจากภาษาอังกฤษ  เพราะบางคำยังไม่น่าบัญญัติใช้ในสมัยนั้นตามความหมายที่แพร่หลายในปัจจุบัน แก้ อ้อ เห็นใน คคห. ๒๒ แล้วครับ ว่า เป็น ๒๔๖๙ ไม่ใช่ ๒๔๖๗ ดังนั้นจึงเป็น ร.๗ ^^ แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 53 20:39:45 จากคุณ : เจ้าคุณแม่ทัพ เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 20:37:05

ความคิดเห็นที่ 29 อื้อ 2469 ครับ เเหะๆๆ จากคุณ : ข้าวผัดบูด เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 20:40:23

ความคิดเห็นที่ 30 ขออภัยครับ Outline of Preliminary Draft ของ Francis B Sayre นี่ 1926 หรือ ๒๔๖๙ ครับ ใน #27 ผมดูผิดเอง จากคุณ : monkeygig เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 20:45:05

ความคิดเห็นที่ 31 จรืงๆผมยังสงสัยที่ คุณmonkeyอธิบายอยู่ ว่าสิ่งที่ ร.7 ได้ทำไว้จะเป็นการพัฒนาไปสู่การเป็นประชาธิปไตย??  เพราะการเป็นประชาธิปไตยมันน่าจะหมายถึงการที่กษัตริย์เองก็ต้องถูก"จำกัด"อำนาจด้วยไม่ใช่หรอครับ แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 53 21:43:14 จากคุณ : ข้าวผัดบูด เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 21:36:00

ความคิดเห็นที่ 32 ผมมองอย่างนี้นะ... การที่จะบอกว่า รธน. ของ ร.7 เป็นการวางรากฐานเพื่อประชาธิปไตยหรือเปล่า ต้องดูที่การจำกัดอำนาจพระมหากษัตริย์ จากอำนาจเดิมที่ไม่มีขีดจำกัดภายใต้อาณาจักร มาเป็นอำนาจที่กระทำได้เฉพาะตามกฎหมาย คือมีนิติรัฐ กฎหมายใหญ่สุด ซึ่งตรงนี้จะตรงกับระบอบที่เรียกว่า limited monarchy ซึ่งหลายๆประเทศใช้วิธีนี้ในการเปลี่ยนผ่านจากระบอบกษัตริย์ไปสู่ประชาธิปไตย แต่เท่าที่เห็นในร่างเนี้ย... มันไม่ใช่ จะสังเกตว่า " พระมหากษัตริย์ไม่ถูกบังคับด้วยอะไรเลย... ยังคงเป็นเจ้าของอำนาจสูงสุด และสามารถกระทำการใดๆโดยไม่ต้องรับผิดชอบทางกฎหมายอยู่เช่นเดิม " แล้วอย่างเนี้ย มันจะเรียกว่า " วางรากฐาน " ได้อย่างไร... ส่วนการมีนายกรัฐมนตรี อภิรัฐมนตรี ฯลฯ อะไรมากมายนั่นน่ะ... ( ซึ่งทั้งหมดก็ยังขึ้นตรงกับพระมหากษัตริย์ผู้เดียว ) ผมมองว่า เป็นการจัดระเบียบเพื่อลดความกดดันทางการเมืองในการบริหารขององค์พระมหากษัตริย์มากกว่า ส่วนความเห็นที่บอกว่า... ควรจะให้ ร.7 ค่อยๆเปลี่ยนประเทศเป็นประชาธิปไตยด้วยพระองค์เอง จะดีกว่าที่ให้ คณะราษฎร ก่อการแบบฉับพลัน ( แม้ รธน. ฉบับที่บอกว่าจะพระราชทาน จะไม่มีความเป็นประชาธิปไตยแม้ซักเสี้ยวก็เถิด ) ผมก็ต้องบอกว่า... ก็ยังไม่มีอะไรยืนยันได้นะครับว่่า วิธีนี้ที่ว่ามานี้ " ดีกว่า " จริงๆ จากคุณ : SaVor เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 21:59:49

ความคิดเห็นที่ 33 ขออนุญาตแสดงความเห็นค่ะ เท่าที่อ่านและศึกษาดู (จากที่อื่นๆ และกระทู้นี้) ขอตอบว่าไม่เป็นประชาธิปไตยค่ะ ทุกๆ มติต้องผ่านพระราชวินิจฉัยอยู่ดีค่ะ และในสายตาของหนู ถึงใครจะว่าคณะราษฎรชิงสุกอย่างไร ก็ต้องขอบพระคุณ ที่ให้ประชาธิปไตยแก่ประชาชนไทยค่ะ จากคุณ : ต๊องต๊อง กะ บ๊องบ๊อง เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 23:17:18

ความคิดเห็นที่ 34 ผมว่่ารัฐธรรมนูญที่จะพระราชทานคงจะเป็นรัฐธรรมนูญตามแบบ Limited monarchy เสียมากกว่า อำนาจใดที่ระบุไว้ว่าพระราชทานให้ประชาชน ประชาชนก็จะมีเช่นนั้น หากไม่กล่าวไว้แล้วก็ย่อมเป็นอำนาจของพระมหากษัตริย์อยู่ทั้งสิ้น จะบอกว่าเป็นประชาธิปไตยจริงๆเห็นจะไม่ได้ การให้รัฐธรรมนูญทำนองนี้ราษฎรจะพอใจพอสมควร พระมหากษัตริย์ก็สงวนอำนาจไว้ได้มาก เป็นการป้องกันการปฏิวัติล้มล้างระบอบเก่าได้ทางหนึ่ง ซึ่งจะแตกต่างจากการที่ระบุอำนาจพระมหากษัตริย์เอาไว้ ทรงมีพระราชอำนาจเฉพาะก็แต่ที่รัฐธรรมนูญให้อำนาจ อื่นๆนั้นเป็นของประชาชนทั้งสิ้น อาจยกตัวอย่างได้ว่าให้สยามมีเทศบาล มีการปกครองตนเองในระดับท้องถิ่น แต่กฎหมายเรื่องเทศบาลทั้งหมดออกโดยพระมหากษัตริย์ สภายอมรับรองเฉยๆ และพระมหากษัตริย์ก็ยังเป็นเจ้าของอำนาจอธิปไตยทั้งหมด จะบอกว่าให้มีเทศบาลก็ได้ ให้เลิกก็ได้ เช่นนี้จะว่าเป็นประชาธิปไตยได้หรือ ประชาธิปไตยต้องมีหลักการอย่างใดบ้าง ขออนุญาตละไว้ โปรดศึกษากันตามแต่สะดวก ที่จริงควรแยกเรื่องรัฐธรรมนูญออกจากประชาธิปไตย เรื่องเหล่านี้มันอาจมีความสัมพันธ์ต่อกันหรือไม่ก็ได้ การมีรัฐธรรมนูญมิได้แปลว่าจะเป็นการปกครองอย่างประชาธิปไตยเสมอไป บางคนกล่าวว่าคณะราาฎรชิงสุกก่อนห่าม เพราะอย่างไรพระเจ้าอยู่หัวก็จะพระราชทานรัฐธรรมนูญอยู่แล้ว หรือไปจนถึงจะให้มีสภาด้วย แต่ผมอยากจะให้พิจารณาว่าต่อให้มีรัฐธรรมนูญหรือมีสภาแต่อำนาจโดยมากยังอยู่ที่พระมหากษัตริย์ เช่นนี้ก็ไม่ใช่ประชาธิปไตยอยู่ดี เช่นนั้นเราจึงควรพิจารณาว่าสิ่งที่คณะราษฎรหยิบยื่น(หรือจะบอกว่ายัดเยียด)ให้แก่ประชาชนคือการปกครองในระบบประชาธิปไตย(หรือโอกาสที่จะเริ่มทำเช่นนั้น) ตัวรัฐธรรมนูญนั้นเป็นเพียงรูปแบบเท่านั้น ราษฏรจะเข้าใจว่ารัฐธรรมนูญเป็นลูกพระยาพหลฯหรือไม่ หาใช่ข้อสำคัญ ความสำคัญอยู่ว่าจะต้องให้ราษฏรมีสิทธิ์มีเสียงในการปกครอง จะต้องสำนึกว่าตนเป็นเจ้าของประเทศ ตนเองเป็นทั้งผู้ปกครองและผู้ถูกปกครองไปในขณะเทียวกัน ไม่ใช่ว่าจะเป็นผู้ถูกปกครองอยู่แต่ฝ่ายเดียว รัฐธรรมนูญลายลักษณ์อักษรที่ได้จัดให้มีขึ้นเป็นแต่เพียงการทำให้ระบบหรือกลไกต่างๆมันชัดเจนแน่นอน เพียงแต่ว่ารัฐธรรมนูญและสภาของเรามันเกิดมีขึ้นพร้อมๆกับการปกครองในระบอบประชาธิปไตย จนทำให้หลายคนหลงผิดไปว่ามันเป็นของที่คู่กับประชาธิปไตยเท่านั้น จนคิดไปถึงขั้นว่าที่มีบันทึกว่าพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่7จะให้รัฐธรรมนูญหรือให้มีสภาก็คือจะให้ประชาธิปไตยอยู่แล้ว อันนี้ผิด รัฐธรรมนูญหรือสภาไม่ได้เป็นตัวบ่งว่าอำนาจเป็นของประชาชนแต่อย่างใดเลย ขอให้ลองพิจารณาปรัสเซีย ที่มีสภาด้วย มีรัฐธรรมนูญลายลักษณ์อักษรด้วย แต่พระเจ้าแผ่นดินก็ยังทรงพระราชอำนาจสูงสุดในแผ่นดินอยู่ดี การกระทำในทางการเมืองของพระองค์หลายๆอย่างๆก็เป็นพระบรมราชวินิจฉัยส่วนพระองค์ สภาเป็นเหมือนหุ่นไล่กา หรือตรายางอะไรทำนองนั้น มิได้เป็นประชาธิปไตยจริงๆแต่อย่างใด ในขณะที่อังกฤษไม่ได้มีรัฐธรรมนูญลายลักษณ์อักษร ให้เราเห็นกันอย่างชัดๆ แต่เขาก็มีสภา และสภาเองก็มีบทบาทอย่างสำคัญ พระเจ้าแผ่นดินอังกฤษจะต้องอยู่ภายใต้การแนะนำหรือจะว่าควบคุมก็คงพอได้ของรัฐสภา ซึ่งมีสภาสามัญด้วย ถือเป็นการปกครองที่เป็นประชาธิปไตย เรื่องอังกฤษเห็นจะไม่ต้องลงรายละเอียดนัก น่าจะทราบกันพอควรแล้ว รัฐธรรมนูญที่ว่ากันว่าร.7จะพระราชทานให้คงจะเป็นทำนองอย่างของปรัสเซีย ซึ่งไม่ใช่ประชาธิปไตยจริงๆ ส่วนเรื่องว่าชิงสุกก่อนห่ามหรือไม่ จะขอไม่กล่าวถึง เพราะจะเข้าไปพัวพันกับเรื่องการต่อสู้ทางการเมืองที่ต่างฝ่ายต่างกล่าวโทษคนอื่น ถ้าจะว่าชิงสุกก่อนห่ามก็น่าคิดว่าอย่างน้อยการกระทำครั้งนี้ก็ยังทำให้เรามีสถาบันอยู่ เพราะเราไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าถ้ารอจนสุกจริงๆแล้วจะเป็นอย่างไร แน่นอนว่าต่อให้ระบุในรัฐธรรมนูญว่าให้ประเทศนี้เป็นประชาธิปไตย ให้มีการเลือกผู้แทนราษฎร ในความเป็นจริงอาจไม่ใช่ประเทศประชาธิปไตยก็ได้ เรื่องนี้ต้องศึกษาให้เข้าใจให้ได้ว่า ประชาธิปไตยมีทั้งในแง่เนื้อหาและในแง่รูปแบบ(รัฐธรรมนูญก็เช่นกัน) บางประเทศมีรัฐธรรมนูญระบุชัดๆว่าเป็นประชาธิปไตยแต่ในทางปฏิบัติไม่ใช่ บางประเทศไม่จำเป็นต้องมีกฎหมายอะไรที่ไหนบอกว่าให้เป็นประชาธิปไตยแต่กระบวนการทุกอย่างในการบริหารหรือการใช้อำนาจมีรากฐานมาจากประชาชนทั้งสิ้น หรือบางประเทศก็ทั้งระบุไว้และในความจริงก็เป็นเช่นนั้น การได้ประชาธิปไตยในทางรูปแบบง่ายกว่าทางเนื้อหานัก ประเทศที่จะมีประชาธิปไตยได้โดยสมบูรณ์เหล่านี้ก็จะมีวิวัฒนาการ ซึ่งล้วนแล้วแต่ต้องล้มลุกคลุกคลานด้วยกันทั้งนั้น เป็นการเจ็บเพื่อจำ จำแล้วเอาไปแก้ไขปรับปรุงต่อไป บางท่านเชื่อว่าเราควรค่อยเป็นค่อยไป เป็นราชาธิปไตยอำนาจจำกัดก่อน แล้วเดี๋ยวก็จะทรงมีพระมหากรุณาธิคุณ ให้เป็นประชาธิปไตย หรือยอมให้มีเผด็จการโดยพระมหากษัตริย์(สมบูรณาญาสิทธิราชย์)ดีกว่าเปิดช่องให้มีเผด็จการทหาร แล้วจะค่อยๆดีขึ้นๆเป็นประชาธิปไตยได้ในที่สุด เป็นการหัดเดินโดยไม่ยอมจะล้มเลย อันนี้ก็สามารถคิดได้ครับ แต่ตัวอย่างความสำเร็จหาได้ยากเหลือเกิน ถ้าเราไม่กล้ายืนขึ้นแล้วหัดเดิน เพราะว่าไม่กล้าที่จะเจ็บ กลัวที่จะต้องเป็นแผล ยอมคลานไปเรื่อยๆดีกว่า โดยหวังว่าคลานๆไปแล้วสักวันคงลุกมาเดินได้เองโดยไม่ล้มเลย อย่างนี้จะเป็นไปได้หรือไม่ลองตรองดูเถิดครับ ประชาธิปไตยบ้านเรายังคงอยู่ในช่วงหัดเ้ดิน เราอย่าเอาไปเปรียบเทียบกับชาติอื่นๆแต่เพียงในปัจจุบันขณะ ขอให้ย้อนกลับไปดูประวัติศาสตร์ของประเทศที่มีประชาธิปไตยสมบูรณ์(ทั้งโดยเนื้อหาและรูปแบบ)ทั้งหลาย เขาล้มลุกคลุกคลานมามากกว่าเราหลายเท่าตัวนัก บางประเทศต้องผ่านความรุนแรงมากต่อมาก บางประเทศใช้เวลายาวนานเป็นร้อยๆปี ประเทศประชาธิปไตยที่เคยเป็นอาณานิคมอาจเดินได้เร็วหน่อยเพราะมีผู้ใหญ่ที่เจ็บตัวจากการหัดเดินมามากมาสอนหรือบังคับเดินโดยตรง(แต่การบังคับให้เดินจะทำให้เดินได้ดีหรือไม่นี่อีกเรื่อง) แต่ประเทศเราไม่มีคนมาสอน ทำนองว่าอาศัยครูพักลักจำ ก็ต้องมีผิดบ้างถูกบ้างในช่วงแรกๆ บางทีก็สุขสมบางทีระทมทุกข์ สิ่งเหล่านี้ต้องอาศัยเวลา นานๆไปแล้วก็คงหาความลงตัวได้ อาจเก่งเท่าครูได้เหมือนกัน เพียงแต่เราต้องอดทนและหมั่นเรียนรู้เพื่อเวลานั้น เท่านั้นเอง ป.ล.ที่ว่ามานี้เพียงแค่ตอบกระทู้เท่านั้น เรื่องหลักการประชาธิปไตยก็ดี เรื่องกฎหมายรัฐธรรมนูญก็ดี ยังมีเนื้อหาและรายละเอียดมากนัก รวมไปถึงเรื่องสังคมวิทยาการเมืองด้วย ตัวผมเองก็ได้แต่เพียงหยดน้ำหยดหนึ่งมาจากมหาสมุทร ถ้าทำให้ท่านใดรำคาญใจ ก็โปรดให้อภัยด้วยนะครับ แก้ไขเมื่อ 04 มิ.ย. 53 00:36:26 แก้ไขเมื่อ 04 มิ.ย. 53 00:19:27 จากคุณ : มังกรล่อแก้ว เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 23:40:30

ความคิดเห็นที่ 35 #27 ที่คุณว่า "ประชาธิปไตยไม่ได้มีแค่รัฐธรรมนูญ หากมีรัฐธรรมนูญที่เขียนว่าประเทศนี้เป็นประชาธิปไตย แล้วประเทศนั้นก็เป็นประชาธิปไตย โดยไม่ดูองค์ประกอบอย่างอื่น" แล้วคุณก็อ้าง พรบ.เทศบาล เป็นองค์ประกอบสำคัญ เมื่อมีเลือกตั้งเทศบาล ก็เห็นถึงภาพรวมคือ ประชาธิปไตยของรัฐธรรมนูญฉบับนี้ เหมือนกับเห็นเดวิด เบคแฮม เล่นให้ทีมสเปน แล้วสรุปว่าเบคแฮม เป็นคนสเปนกระนั้น ตรรกะนี้จึงบกพร่อง ส่วนย่อยเป็นยังไง คิดเองเออเองว่าส่วนรวมจะต้องเป็นอย่างนั้น ให้ประชาชนเลือกเทศบาล แล้วนายกเทศมนตรีเลือกนายกรัฐมนตรีได้หรือ กลายเป็นว่า ประชาธิปไตย ไม่ใช่รัฐธรรมนูญ ไม่ใช่การเลือกตั้ง แต่ประชาธิไตยคือเทศบาล เทศบาล ถึงไม่เหมือน ก็คล้ายกับภารโรง ให้ประชาชนเลือกคนมาดูแลท้องถิ่นให้สะอาด เกี่ยวไรกับการบริหารระดับชาติ จะว่าฝึกให้ประชาชนรู้จักการเลือกตั้งท้องถิ่น ก็คงอยากให้รู้อยู่แค่นั้นล่ะค่ะ พรบ.เทศบาลไม่ขัดแย้งกับรัฐธรรมนูญ นั่นแสดงว่ายังคงรองรับอำนาจอธิปไตยซึ่งอยู่ที่พระมหากษัตริย์ นี่ต่างหากคือภาพรวมของรัฐธรรมนูญฉบับนี้ ไม่มีความเป็นประชาธิปไตยแม้แต่น้อย มิพักต้องพูดถึงการวางรากฐาน เพราะไม่มีทางไปถึงได้ ขอเสนออีกสมมติฐานหนึ่งค่ะ เห็นเอ่ยชื่อ ดร.ฟรานซีส บี แซร์ เลยนึกไปถึง สิทธิสภาพนอกอาณาเขต เป็นไปได้หรือไม่ว่า รัฐธรรมนูญฉบับ ร. 7 มีขึ้นเพื่อเป็นตรายาง ให้นานาชาติยอมรับว่า เราเจริญเทียบเท่านานาอารยประเทศ จากคุณ : เอเธนา เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 53 00:08:16

ความคิดเห็นที่ 36 อันนี้เป็น Comment เกี่ยวกับเรื่องมุสโสลินี ลงวันที่ June 1, 1932 ถือได้ว่าเป็นเอกสารทางการฉบับสุดท้ายในระบบสมบูร_____ราช **อ่านก่อน**สำคัญมาก** คำว่า Dicat_____p กับ Fas____ ในสมัยนั้นไม่ได้มีความหมายลบอย่างร้ายแรงเช่นเดียวกับปัจจุบัน  ด้วยสมัยนั้นฮิตเลอร์ยังไม่ครองอำนาจ สงครามโลกครั้งที่สองยังไม่เกิด และมุสโสลินีถือว่าเป็นผู้กอบกู้อิตาลีจากความโกลาหล ผู้อ่านพึงพิจารณาบริบททางสังคมสมัยนั้นให้ดีด้วย จากคุณ : Nexus เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 53 02:10:51

ความคิดเห็นที่ 37 แนวความคิดในการพระราชทานธรรมนูญของรัชกาลที่ ๗ นั้นเป็นเรื่องต่อเนื่องมาแต่การปฏิรูปการปกครองในรัชกาลที่ ๕   ล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๕ ทรงจระหนักแล้วว่าประเทศสยามจะต้องเดินเข้าสู่หนทางประชาธิปไคย  แต่ในรัชสมัยนั้นยังเพิ่งเริ่มปฏิรูปประเทศ  ยังต้องจัดวางอาพยพทางสังคมอยู่อีกมาก  จึงต้องเร่งรัดพัฒนาในทุกๆ ด้าน ในรัชกาลที่ ๖ ปรากฏชัดว่า มีแนวพระราชดำริที่จะพระราชทานการปกครองแบบประชาธิปไตย  แบบเดียวกับอังกฤษ  โดยมีแนวคิดที่จะจัดให้มีรัฐสภาหรือปาเลียร์เมนท์เป็นผู้กลั่นกรองกฎหมาย  และมีคณะรัฐมนตรีเป็นผู้บริหารประเทศในกำกับของพระมหากษัตริย์เช่นเดียวกับอังกฤษ  แต่แนวพระราชดำริยังไม่สามารถดำเนินไปได้หากประชาชนส่วนใหญ่ยังไม่รู้หนังสือ  จึงทรงเร่งขยายการศึกษา  แต่ก็ถูกคัดค้านจากเจ้านายหัวเก่าที่เคยทรงอำนาจในการบริหารว่า โดยอ้างว่าในสมัยรัชกาลที่ ๖ กระทรวงธรรมการดีแต่ของบประมาณไปสร้างโรงเรียน  ในขณะเดียวกันก็ทรงจัดดุสิตธานีให้เห็นถึงวิธีการปกครองท้องถิ่นโดยคนในท้องถิ่น  และทรงเร่งรัดให้กระทรวงมห่ดไทยนำแนวคิดที่จัดในดุสิตธานีไปขยายผลในการบริหารท้องถิ่นที่เริ่มจัดสุขาภิบาลไปก่อนแล้ว  แต่มหาดไทยก็อ้างว่าประชาชนไม่พร้อมจนสิ้นรัชกาล  ในรัชกาลนี้มี ฎธรรมนูญลักษณะปกครองดุสิตธานี"  เป็นต้นแบบในการจัดการปกครองท้องถิ่น  ก่อนที่จะขยายไปสู่การปกครองระดับชาติ ถึงรัชกาลที่ ๗ ข้าราชการผู้ใหญ่ที่รัชกาลที่ ๖ ทรงเตรียมไว้สำหรับการปกครองในรูปแบบที่ทรงคิดไว้  ถู฿กดุลย์ออกจากราชการบ้างลาออกเองบ้าง  ในขณะเดียวกันเจ้านายซึ่งเป็นพวก "หัวเก่า" กลับขึ้นมามีอำนาจอีกครั้ง  การกระจายอำนาจปกครองเช่น ให้อิสระตุลาการในการพิพากษาอรรถคดีถูกดึงกลับไปอยู่ใต้อำนาจเสนาบดีอีกครั้ง  ยุบเลิกตำแหน่งอุปราชและโอนย้ายสมุหเทศาภิบาลซึ่งในรัชกาลที่ ๖ ขึ้นตรงต่อพระมหากษัตริย์ซึ่งเป็นหัวหน้ารัฐบาลถูกโอนกลับไปอยู่ใต้อำนาจมหาดไทย  ทำให้มหาดไทยคงมีอำนาจเหนือส่วนราชการอื่นในภูมิภาคทั้งปวงมาจนถึงปัจจุบัน  ในขณะเดียวกันล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๗ กลับทรงตั้งเจ้านายบางพระองค์เป็นอภิรัฐมนตรีเพื่อกลั่นกรองกฎหมาย  ซึ่งแนวคิกการตั้งรัฐมนตรีสภาเพื่อกลั่นกรองกฎหมายเคยมีมาแล้วในรัชกาลที่  ๕ แล้วล้มไปเพราะมีงานทำมาแล้ว  ในรัชกาลที่ ๖ มีแนวคิดที่จะให้มีรัฐมนตรีสภาอีกครั้ง  แต่ก็ติดขัดที่เจ้านายซึ่งจะเข้ามาเป็นนายกรัฐมนตรีสภา  อีกประการล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๖ ทรงมองว่า หากตั้งรัฐมนตรีสภาขึ้นมา  แทนที่จะใช้ประโยชน์ในการกรั่นกรองกฎหมายแต่สภานี้จะกลายเป็นที่ประชุมฝ่ายไม่ชอบรัฐบาลแล้วใช้สภานี้เป็นที่ตีโวหารด่ารัฐบาบาล   ในรัชกาลที่ ๗ เมื่อทรงตั้งเจ้านายผูที่ทรงอิทธิพลในราชการและหน้าหนังสือพิมพ์เป็นอภิรัฐมนตรีแล้ว  การโจมตีการบริหารราชการแผ่นดินจึงยุติลง  แต่อุปสรรคที่ทำพระบรมราโชบายในการพัฒนาปรชาธิปไตยก็ต้องหยุดชะงักลง  เพราะอภิรัฐฒนตรีเห็นว่ายังไม่พร้อม  ในแง่นี้ก็มองได้หลายมุมดังเช่นได้มีการวิพากษ์ในความเห็นข้างบน จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 53 06:53:10

ความคิดเห็นที่ 38 เรียนมาแบบนี้ตั้งแต่ประถมแล้ว จำขี้ปากอาจารย์มาพูด เด๊ะๆแบบนี้เลยล่ะค่ะ "ร.7 จะทรงพระราชทานรธน.อยู่แล้ว แต่คณะราษฎร์ชิงสุกก่อนห่าม" โรงเรียนอื่นก็คงสอนแบบนี้เหมือนกัน เพราะพอโตขึ้นมา ก็ได้ยินใครก็พูดแบบนี้ ถามรายละเอียดอื่นๆในเนื้อหา ก็ไม่เห็นมีใครจำได้ รู้อย่างเดียว คณะราษฎร์เป็นตัวโกง พอๆกับเรื่อง "ชาวนายากจนเพราะอะไร" ต้องตอบว่า "พ่อค้าคนกลางกดราคา" "ผืนดินแห้งแล้งเพราะอะไร" ต้องตอบว่า "ตัดไม้ทำลายป่า" ถามปุ๊บตอบได้ปั๊บ ไม่ต้องคิดวิเคราะห์ ไม่เคยได้อภิปรายอะไรทั้งนั้น จากคุณ : แมวบอส เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 53 14:22:12

ความคิดเห็นที่ 39 เราก็เรียนมาแบบปกติก็ไม่เห็นมีใครคิดเรื่องคณะราษฎร์เป็นตัวโกงนี่คะ เรียนแบบเป็นลำดับเหตุการณ์มากกว่า จากคุณ : Metaphysics เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 53 15:23:43

ความคิดเห็นที่ 40 อืม...อ่านไปอ่านมาพาลทำผมคิดถึงประชาธิปไตยในปัจจุบันอยู่ จากคุณ : RapidasH เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 53 15:59:46

ความคิดเห็นที่ 41 หลายความเห็น จุดประสงค์คือ พยายามจะ ให้คนเข้าใจว่า ... เป็นตัวขัดขวางประชาธิปไตย??? จากคุณ : Hoo เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 53 18:43:57

ความคิดเห็นที่ 42 ตอนนี้เมืองไทยยังมีประชาธิปไตรอยู่อีกเหรอครับ ผมคิดว่ามีแต่ชื่อเท่านั้น จากคุณ : น้ำเต้าหู้กะปาท่องโก๋ เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 53 21:18:01

ความคิดเห็นที่ 43 แก้ใหม่ลืมดู .... T_T แก้ไขเมื่อ 04 มิ.ย. 53 22:14:45 จากคุณ : ปูเทียมไก่ชุบ เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 53 22:07:20

ความคิดเห็นที่ 44 สิ่งที่พระองค์เตรียมไว้ให้ แม้ไม่ใช่สภาแบบประชาธิปไตย แต่เป็นการเริ่มต้นที่ดี สานต่อจากรัชกาลก่อน เป็นการเตรียมข้าราชการ เตรียมประชาชน ให้คุ้นเคยกับการมีสภา เพื่อที่จะเปลี่ยนแปลงต่อไปข้างหน้า หากไม่ทรงคิดไว้ว่าจะต้องเปลี่ยน ท่านคงไม่เตรียมเอาไว้เพราะไม่จำเป็นต้องเตรียม หากแต่ว่าสิ่งที่ ร เจ็ด ทรงพลาดไปคือ ทรงคิดไม่ถึง ว่าไอ้พวกคณะราษฎร มันกำเริบถึงขนาดไม่ให้เกียรติพระองค์ท่าน เลวร้ายถึงขนาดให้รัฐบาลสมัยนั้น ฟ้องร้องพระองค์ อีกทั้ง คนไทยในขณะนั้น ไม่พร้อมกับระบอบใหม่ เนื่องจากหลายปัจจัย รวมถึงการศึกษา ความคิดที่จะมีปรชาธิปไตย มีมาแต่รัชกาลที่หก และมาจาก รัชกาลที่หกเอง เรื่องนี้หาได้จากไดอารี่ส่วนพระองค์ที่มีการตีพิมพ์เป็นหนังสือในปัจจุบัน ว่าในอนาคตข้างหน้าจากสมัยท่าน อย่างไรก็ต้องมีระบอบสภาผู้แทนจากประชาชนเพื่อบ้านเมือง เพราะกษัตริย์องค์เดียว ถ้าได้คนไม่เก่งไม่ดี จะนำพาชาติได้ยาก หากแต่ทรงตระหนักว่า ประชาชนยังไม่พร้อม ซึ่งจะทำให้ได้คนเลวมาอยู่ในสภาผู้แทน จากการซื้อเสียง (คุ้นคุ้นกันมั้ยครับ ว่าเหมือนตอนนี้เลย ร หก ทรงทำนายแม่นมาก) จึงต้องเตรียมคนให้พร้อมซะก่อนท่านคิดมาก่อนจะมีกบฎก่อการในสมัยท่านด้วยซ้ำ ทุกอย่างตอนนี้ เป็นดั่งที่ ร หก ท่านคาดการณ์ไว้ว่า ถ้ามีระบอบสภาผู้แทน โดนประชาชนไม่พร้อม ประเทศชาติจะลำบาก เพราะการโกง การซื้อเสียง การตักตวงผลประโยชน์  แล้วตอนนี้ก็เป็นอย่างนั้นจริงจริง ถ้าคณะราษฎร ไม่สิ้นคิดก่อการ ตอนนี้ประเทศเราคงเจริญมากมาย แต่ก็อย่างที่เห็น ไม่มีใครได้ตายในแผ่นดินไทยสักคน สมัย ร หก ร เจ็ด ประเทศเราเจริญมาก มีทหารแบบกองพล เป็นประเทศแรกในย่านนนี้ มีเรือดำน้ำ มีเครื่องบินรบ  เราเป็นรองแค่ญี่ปุ่นในตอนนั้น ตอนนี้รบแพ้มันรอบบ้าน ทั้งลาว เวียดนาม ตอนนี้เขมรก็ขู่เราเอาง่ายง่าย จากคุณ : Dukhor เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 00:35:07

ความคิดเห็นที่ 45 .... เชื่อจริงเหรอว่าเราเป็นรองญี่ปุ่นเท่านั้น อืม... อาจจะจริงแต่เป็นรองมากขนาดไหน? ตอนนั้น(ยุคหลัง Meiji Restoration)ญี่ปุ่นเทียบชั้นมหาอำนาจ กลายเป็นประเทศอุตสาหกรรมไปแล้ว อัตราการรู้หนังสือของประชากรเกือบ 90% (เพิ่มจากประมาณ 40% ในยุค Meiji Restoration) ส่วนของไทย ..... ผมว่าน่าจะน้อยกว่า 40% ประเทศไทยมีเรือดำน้ำมีเครื่องบินรบ มีรถไฟ แต่ซื้อเขามาทั้งนั้น แต่ญี่ปุ่นมีอุตสาหกรรมหนักของตัวเอง ต่อเรือรบ ทำอาวุธปืน กระสุนได้เอง ไม่รู้สิผมว่าเอาไปเทียบกับญี่ปุ่้นมันมวยคนละรุ่นกันน่ะ เหมือนกับภูมิใจว่าเป็นที่สอง แต่แำพ้ที่หนึ่งแบบ สาม-สี่ เท่า ซึ่งเป็นผม ผมไม่ภูมิหรอก ออกจะละอายใจด้วยซ้ำไป จากคุณ : Nexus เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 03:49:05

ความคิดเห็นที่ 46 ประเด็นคือ ตอนนั้นเราก้าวหน้าเหนือประเทศแถบนี้ทั้งหมดครับ แต่ตอนนี้ประเทศแถบนี้กำลังจะแซงเราไป ครับ และที่เราเป็นแบบนี้ในตอนนี้ ไม่ใช่เพราะ เราไม่เป็นประชาธิปไตย หรือ มีระบบสูง อะไรอย่างที่คนบางกลุ่มกล่าวอ้างแน่นอน แต่เกิดจากคุณภาพของประชากรในภาพรวมของเรายังไม่เพียงพอ จนเราได้นักการเมืองที่ฉ้อฉลเข้าสภาอย่างต่อเนื่อง แล้วแทนที่จะรู้ว่า ใครคือคนที่ทำร้ายประเทศไทย กันแน่? กลับเชื่อว่าการดำรงอยู่ของระบบสูงเป็นอุปสรรคต่อการพัฒนาประเทศ และ ระบบประชาธิปไตย ตามที่คนบางกลุ่มพยายามปลุกปั่น??? เชื่อผมเถอะ ต่อให้ไม่มีระบบสูง แต่คนของเรายังเป็นแบบนี้อยู่ นักการเมืองยังเข้าสภาเพื่อกอบโกยให้ตัวเองและพวกพ้องอยู่ เราก็ไม่มีวันเจริญ จากคุณ : Hoo เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 09:12:28

ความคิดเห็นที่ 47 #44 เราพอจะเข้าใจคุณนะ ตอนงานพระบรมศพพระนางเจ้ารำไพพรรณี มีประวัติของ ร.7 เผยแพร่ไปทั่ว เราร้องไห้ มองว่า พระองค์ท่านถูกรังแกโดยคณะราษฎร   แต่ก็ช่วยไม่ได้จริงๆ ที่เราต้องตอบว่า รัฐธรรมนูญของ ร. 7 ไม่เป็นประชาธิปไตย อย่างที่เคยให้เหตุผลไว้แล้วข้างต้น เพราะสาขาที่เราเรียนมา เขาสอนให้เราเคารพความจริง ครูบาอาจารย์ย้ำว่า จะตอบอะไรก็จงตีโจทย์ให้แตกก่อน ฉวยความหมายและหลักการประชาธิปไตยไว้ให้แม่น ก็ต้องตอบเช่นนั้น เราไม่เคยอ่านหนังสือต้องห้ามหรอกนะ อ่านจากที่เปิดเผยในหอสมุดแห่งชาตินี่แหละ เห็นอย่างหนึ่งว่า ประวัติศาสตร์กระแสหลักทำลายความจริงไปเยอะทีเดียว ทำให้เข้าใจว่า ทำไม plot ละครทีวีของไทยจึงมีแต่พระเอกกับผู้ร้าย เวลาดูละครเกาหลีหรือญี่ปุ่น ถึงไม่มีตัวละครไหนดีสุดเลวสุด เพราะเมื่อให้ความจริงโลดแล่น กลับเห็นอิทัปปจยตา สิ่งนี้เกิด สิ่งนี้จึงเกิด ไม่ได้รู้สึกโกรธใคร เข้าใจว่า อ๋อ! มันเป็นเช่นนี้เอง  กรณี ร.7 กับ คณะราษฎร ในแง่ชะตากรรมก็สงสารทั้งสองฝ่าย เรื่องที่คุณว่า -"หากแต่(ร.6)ทรงตระหนักว่า ประชาชนยังไม่พร้อม ซึ่งจะทำให้ได้คนเลวมาอยู่ในสภาผู้แทน จากการซื้อเสียง (คุ้นคุ้นกันมั้ยครับ ว่าเหมือนตอนนี้เลย ร หก ทรงทำนายแม่นมาก) จึงต้องเตรียมคนให้พร้อมซะก่อนท่านคิดมาก่อนจะมีกบฎก่อการในสมัยท่านด้วยซ้ำ ประเด็นนี้อยู่ในศิลปวัฒนธรรมเล่มใหม่ เรายังไม่ได้อ่านเลย ขอแย้งว่า ไม่ใช่ทรงทำนายแม่นหรอก ยุโรปสมัยนั้นก็มี ยุโรปกลัวคนยิวที่ซื้อดะ  เราเห็นว่า เป็นเพราะพระองค์ทรงระแวงคนจีนจึงทำนายเช่นนั้น อย่างที่พระองค์นิพนธ์ไว้ใน "ยิวแห่งบูรพาทิศ" และเป็นการสนองลัทธิชาตินิยมที่พระองค์สอนว่า "ดินแดน" สำคัญที่สุด และพ่อค้าจีนคือศัตรูผู้มั่งคั่งที่จะมาฮุบดินแดนไทย คำว่า "ชาติ" ซึ่งเดิมหมายถึงกำเนิดหรือจุติ จึงถูกนำมาผนวกเข้ากับดินแดน หมายถึง แผ่นดินเกิด คนที่เกิดในแผ่นดินนี้คือคนไทย คนไทยที่มีแต่หน้าที่ ไม่มีสิทธิ ส่วนคนจีนเป็นคนต่างถิ่น จึงเป็นศัตรูที่ร่ำรวย ผู้มีเงินเป็นอาวุธ จะใช้เงินซื้อดินแดนของพระองค์ เป็นการย้ำว่า อำนาจอธิปไตยอยู่ที่พระมหากษัตริย์ และ ร.7 ท่านก็ทรงดำเนินรอยตามพระเชษฐาเช่นกัน -"สมัย ร หก ร เจ็ด ประเทศเราเจริญมาก มีทหารแบบกองพล เป็นประเทศแรกในย่านนนี้ มีเรือดำน้ำ มีเครื่องบินรบ  เราเป็นรองแค่ญี่ปุ่นในตอนนั้น ตอนนี้รบแพ้มันรอบบ้าน ทั้งลาว เวียดนาม ตอนนี้เขมรก็ขู่เราเอาง่ายง่าย" เมื่อเราพูดถึงประชาธิปไตย ตามความหมายของคำนี้ เราควรตั้งต้นการมองที่ราษฎร  สมัย ร.6 มีน้ำท่วมใหญ่ 2 ครั้ง ราษฎรเพาะปลูกข้าวได้น้อย และได้ราคาต่ำ  Ingram รายงานว่างบประมาณติดลบ เพราะการใช้จ่ายฟุ่มเฟือยในราชสำนัก และกองทัพ แต่ไม่ได้นำไปสร้างโครงสร้างพื้นฐานเศรษฐกิจที่จะช่วยให้ราษฎรกินดีอยู่ดีเท่าที่ควร เมื่อเศรษฐกิจโลกตกต่ำ สมัย ร.7 เราจึงขาดแรงต้าน ร. 7 ทรงแก้ปัญหาโดยดุลข้าราชการออก และให้ราษฎรจ่ายค่าศึกษาพลี นี่คือปัจจัยเร่งที่ทำให้เกิดคณะราษฎร เมื่อผู้นำสยามมองว่า ดินแดนทางกายภาพสำคัญกว่าผู้คนที่อาศัยอยู่ในดินแดน ก็ไม่ต้องสงสัยว่า ทำไมเราจึงตามหลังญี่ปุ่นและตามหลังประเทศที่เคยเป็นอาณานิคมแถบนี้ เอะอะก็โทษราษฎรไว้ก่อน ง่ายดี ขอไว้อาลัยให้แก่ความจริงค่ะ แก้ไขเมื่อ 05 มิ.ย. 53 19:27:36 จากคุณ : เอเธนา เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 12:19:55

ความคิดเห็นที่ 48 เห็นด้วยครับ คนไทยส่วนใหญ่ ยังมีจิตสำนึกเพื่อส่วนรวมน้อยเกินไป ทั้งนี้ นับรวมตัวกระผมด้วย เพราะสินค้าลิขสิทธิ์ ห้าพัน ของปลอม สามร้อย ใครเลือกจ่ายห้าพัน นั่นหละคนส่วนน้อย และมีเงิน จากคุณ : แสงแรก ประดับดิน เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 12:53:19

ความคิดเห็นที่ 49 จริงๆเรื่องกองทัพสมัยก่อนเปลี่ยนแปลงการปกครอง มีคนวิจารณ์เอาไว้่อย่างนี้คือ กองทัพไทยนั้นใหญ่เกินไปกับการทำสงครามปกครองดินแดนจากประเทศเพื่อนบ้าน แต่ถ้าจะให้ต่อกรกับประเทศผู้ล่าอาณานิคมแล้วก็เล็กเกินไปมาก ก้าวหน้ากว่าประเทศแถวนี้ทั้งหมด? ตอนนั้่นประเทศแถวนี้เป็นอานานิคมทั้งนั้นนี่ เอามาเทียบก็คงจะลำบาก เพราะทรัพยากรถูกดูดกลับประเทศแม่ จริงๆควรจะเทียบกับญี่ปุ่นเพราะเริ่มการปฎิรูปประเทศพร้อมๆกัน (Meiji Restoration กับรัชสมัยของ ร.5) ถือได้ว่าเริ่มเดินออกมาพร้อมกันทีเดียว ความคิดแบบ พอใจที่เป็นที่สอง(แต่ได้เกรด 2) ในขณะที่คนที่ได้ที่ 1 ได้เกรด 4 ไม่รู้สินะ สำหรับผมมันเหมือหลอกตัวเองยังไงไม่รู้ จากคุณ : Nexus เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 12:59:04

ความคิดเห็นที่ 50 ขอบคุณทุกท่านมากค่ะ อยากอ่านเรื่องพวกนี้อยู่พอดี น่าเสียดายที่ไม่มีการเรียนการสอนให้วิเคราะห์ในโรงเรียน นอกจากท่องจำ = =" จากคุณ : ลูกเป็ดขี้เกียจ เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 15:55:55

ความคิดเห็นที่ 51 อืม น่าสนใจมากครับ และไม่โดนลบด้วย จากคุณ : เกิดในที่สว่าง เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 16:51:44

ความคิดเห็นที่ 52 ผมพอเข้าใจครับ เรื่องเราไม่ได้อยู่เหนือประเทศอื่นๆเขามาตั้งนานแล้ว แต่ผมว่า ตรงที่คุณ Hoo กล่าวว่า "แล้วแทนที่จะรู้ว่า ใครคือคนที่ทำร้ายประเทศไทย กันแน่? กลับเชื่อว่าการดำรงอยู่ของระบบสูงเป็นอุปสรรคต่อการพัฒนาประเทศ และ ระบบประชาธิปไตย ตามที่คนบางกลุ่มพยายามปลุกปั่น??? เชื่อผมเถอะ ต่อให้ไม่มีระบบสูง แต่คนของเรายังเป็นแบบนี้อยู่ นักการเมืองยังเข้าสภาเพื่อกอบโกยให้ตัวเองและพวกพ้องอยู่ เราก็ไม่มีวันเจริญ" เป็นเรื่องจริง อย่างปฏิเสธไม่ได้ แปลกครับที่คนบางกลุ่มพยายามเลียนแบบ "ผู้นำสยาม" เมื่อก่อน คือ "เอะอะก็โทษ...ไว้ก่อน ง่ายดี" ขอไว้อาลัยให้แก่นิยาย หลักการห่วยๆในเว็บล้ม... ครับ ปล.ในที่นี้ผมหมายถึงกลุ่มล้ม..เท่านั้นนะครับ ส่วนท่านคือกลุ่มล้ม...หรือไม่ ไม่ต้องถามผมครับ ถามตัวท่านเองย่อมรู้ดีที่สุดครับ หลายๆคนก็แม่นหลักการทั้งนั้น เชื่อว่าถึงไม่ย้อนถามผมท่านก็รู้ตัวเองดีอยู่แล้วล่ะครับ จากคุณ : Chineseman เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 18:09:22

ความคิดเห็นที่ 53 rep 46 แต่การที่ประชาชนจะศึกษา และเรียนรู้อะไรได้ เขาต้องอยู่กับ " ระบบ " ที่เอื้อต่อการพัฒนาตนเองด้วยไม่ใช่หรือครับ... ไม่ใช่อยู่ในระบอบที่มีการกีดกันระหว่างชนชั้นอย่างที่สุด มีการสร้างวัฒนธรรมในการกดหัวคน โอกาสของประชาชนขึ้นกับความเมตตาปรานีของบรรดาชนชั้นสูง ราวกับเม็ดฝนที่หลั่งลงมาจากฟากฟ้าเท่านั้น... ถ้าจะอ้าง คุณภาพของประชาชน เป็นเหตุให้ไม่มอบประชาธิปไตย ผมก็ว่า " คงอ้างแบบนี้ไปได้ตลอดชาตินั่นแหละครับ... " จริงอยู่ครับ... ที่ว่าคนดีอาจเติบโตขึ้นมาในระบอบบูดๆเบี้ยวๆได้ แต่เมื่อว่ากันเป็นกลุ่มคนที่รวมกันเป็นสังคม เป็นประเทศชาติ เราไม่อาจหวังให้พวกเขาพัฒนาภายใต้ระบอบที่ไม่เป็นธรรมหรอกครับ... จากคุณ : SaVor เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 18:25:24

ความคิดเห็นที่ 54 ส่วนเรื่องประชาธิปไตย แล้วประเทศเจริญหรือไม่... ผมคิดแบบนี้ครับ... การมีประชาธิปไตยอาจไม่ใช่หลักประกันว่า ชาวบ้านจะมีข้าวกินทุกคน จะไม่มีใครอดอยาก ในทันที แต่ด้วยหลักความเสมอภาคตามระบอบประชาธิปไตย ช่องว่างความเหลื่อมล้ำในสังคม การเอารัดเอาเปรียบ มันจะค่อยๆลดลง ถ้าปล่อยให้ระบบมันเดินไปเอง ผมยกตัวอย่างง่ายๆ เกาหลีใต้ - เกาหลีเหนือ 2 ประเทศนี้ มีพรมแดนติดกัน ประชาชนมีชาติพันธุ์เดียวกันด้วยซ้ำ ทำไมถึงแตกต่างกันได้ขนาดนี้ ??? ประชาธิปไตยไม่ใช่ระบอบที่ว่า ต้องดีขึ้นแบบปุบปับ แต่จุดเด่นของมันคือ เสถียรภาพ และการพัฒนาได้ มันเป็นระบอบที่ขึ้นกับ " กระบวนการ " มากกว่า " เป้าหมาย " ก็ขึ้นอยู่กับพวกคุณล่ะครับ จะยอมให้ " ตัณหา " ส่วนตัว มาทำลายคุณค่าของมันหรือเปล่า... จากคุณ : SaVor เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 18:36:30

ความคิดเห็นที่ 55 นั่นสินะเอะอะก็โทษประชาชนไว้ก่อนว่าไม่มีคุณภาพ ไม่ลองดูอย่างญี่ปุ่นกระไร หลัง Meiji Restoration ผู้นำของเขาก็จริงจังกับการพัฒนาเศรษฐกิจและการศึกษามาก ในเวลาไม่กี่ปีอัตราการรู้หนังสือของประชาชนก็เพิ่มขึ้นมากมาย การพัฒนาเศรษฐกิจ อุตสาหกรรมก็ขึ้นมาระดับเดียวกับมหาอำนาจยุโรป อเมริกา ถึงขนาดขึ้นชกกับรัสเซียได้เลย เอาเฉพาะการศึกษาแล้วกัน รัฐบาลโชกุนจบลงปี 1867 (พ.ศ. 2410) ตอนนั้นมีอัตราผู้ศึกษาระดับประถมประมาณ 40%  ต่อมากฎหมายที่กำหนดให้การศึกษาชั้นประถมเป็นการศึกษาภาคบังคับเริ่มปี 1872 หลังจากนั้น 30 ปี อัตราผู้ศึกษาระดับประถมก็เพิ่มขึ้นมาเป็น 90% แสดงให้เห็นว่า ความมุ่งมั่นและจริงใจของรัฐบาลในการให้โอกาสทางการศึกษาประชาชน มีผลอย่างมีนัยสำคัญต่อระดับการศึกษาของประชาชน จากคุณ : Nexus เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 53 18:51:20

ความคิดเห็นที่ 57 เข้าอากู๋ แล้วพิมพ์ รัฐธรรมนูญประชาธิปก ถ้าสมมติว่าถูกบล็อกก็ให้ใช้ เครือข่ายใยพิภพ นินจาโคล้ก ดอทคอม เข้าแทนครับ ในนั้นก็มีอีกมุมมองของการวิเคราะห์เอาไว้เหมือนกัน พอจะเป็ฯข้อมูลในการถกกันได้นะครับ จากคุณ : กระต๊อบน้อย เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 00:02:12

ความคิดเห็นที่ 58 แล้วอะไรคือประชาธิปไตยในความคิดเห็นของแต่ละคน ถ้าต่างคนต่างเข้าใจกันไปคนละแบบ มันก็เหมือนกับนิทานเรื่องตาบอดคลำช้างนั่นแหล่ะ จากคุณ : หัวใจใส่ชุดนักเรียน เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 00:13:32

ความคิดเห็นที่ 59 สักวันเกิดการชำระล้างประวัติศาสตร์ ความจริงหลายด้านคงปรากฏ พอคุยเอาข้อเท็จจริงประวัติศาสตร์มาพูดมากกว่า ท่องจำตามครูสมัยประถม มัธยมมาเล่าขานให้ฟัง งัดเรื่องล้มระบบ มากล่าวหา....กัน ก็ไม่ต้องคุยกันดีไหม ฝังมันไว้อย่างเดิมแหละดีแล้ว ว่างๆ ลองไปอ่านจดหมายตอน ร.7 ตอนไปอยู่อังกฤษ ตอนเขียนกลับมาโต้ตอบกับคณะราษฎรสิ เอามาตีความแล้วเก็บในใจนะ (คนเราอยู่อำนาจหมดไป รู้สึกยังไง มองแบบมนุษย์มองมนุษย์ อย่าไปมองเชิงเทวะอุดมคติ ) ระบบกษัตริย์ในจักรีจริงๆ หลังจาก ร. 1 ก็ถูกครอบงำโดย ตระกูลบุนนาค อ่อนแอมาตลอด กลับมาฟื้นได้อย่างช้าตอน ร.4 ที่ค่อยๆปฏิรูป จนมารุ่งสุดขีดตอน ร.5 ที่งัดพวกตระกูลขุนนางออกที่ครอบงำออก จนสามารถกลับมามีพระราชอำนาจอย่างแท้จริง  แต่ก็ถดถอยตั้ง ร. 6  - 8  (ส่วนสาเหตุว่าทำไมถึงเริ่มถดถอย ก็ทดไว้ในใจนะ) กลับมารุ่งเรืองอีกครั้งโดยรัชกาลปัจจุบัน (จดหมายเหตุ บันทึกประวิติศาสตร์ยืนตามนี้ ไม่ได้ไปเอ่ยอ้างนอกความเป็นจริง) ส่วนความเห็น 46 คือกะลาที่ถูกครอบงำโดยคิดไปเอง หรืออีกนัยยะหนึ่ง คิดว่าตนเองฉลาด ไอ้ที่ประชาธิปไตยไปไม่ถึงไหนก็คนพวกนี้แหละ ที่หาข้ออ้างเพื่อล้มกระบวนการ จนปฏิวัติซ้ำซ้อนมั่วไปหมด ในเยอรมันประกาศรัฐธรรมนูญประชาธิปไตยมา ก็ฉบับเดียวจนทุกวันนี้ ไม่มีไปฉีกหรือทำลายกระบวนการ ปล่อยให้กระบวนการขับเคลื่อนสร้างสมดุลของตัวมันเอง ขอเพียงเครพกฏกติกา ทุกคนมีคุณภาพพอทั้งนั้น จุดบกพร่องที่เกิดจะไปสร้างความตระหนักของคนจนปรับปรุงตัวคุณภาพเกิดกันเอง มีปัญหา ยุบสภา  เลือกตั้งใหม่ หรือเปลี่ยนตัวนายกรัฐมนตรี วนลูปไปเรื่อยๆสิ แบบญี่ปุน นายก 4 คนใน 4 ปี ระบบสภาไปไม่ถึงไหน ก็ไม่เห็นมีคนญี่ปุนเดือดร้อน ญี่ปุนถดถอย จากการชะงักงั้น  ส่วนใหญ่มีกลิ่นไม่ดี ฉ้อฉล ไม่รักษาคำพูด เขาก็ลาออก ยุบสภา ไม่เห็นต้องมีกลุ่มต้องยื้ออำนาจให้อยู่ต่อให้ได้เลย   ประเทศเรายุบเลือกมา สิบรอบในสิบปี ก็ไม่อดตายหรอก แต่วิบัติประเทศ สามรอบติด สึนามิ ปิดสนามบิน สงครามกลางเมืองกรุงเทพ ค่าเสียหายน้อยกว่าเยอะด้วย ไม่ใช่ไม่ให้ยุบ กลัวฝั่งตนไม่ได้เลือกมา แล้วไปโยนขี้บอกอักฝ่ายฉ้อฉลเลยชนะการเลือกตั้ง อย่างนั้นก็ไม่เครพระบบประชาธิปไตย ก็ไม่น่าไปใช้นะระบบประชาธิปไตย แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 53 04:47:26 จากคุณ : still solo one เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 04:23:01

ความคิดเห็นที่ 60 จากความเห็นที่ ๔๗ เรื่องที่คุณว่า -"หากแต่(ร.6)ทรงตระหนักว่า ประชาชนยังไม่พร้อม ซึ่งจะทำให้ได้คนเลวมาอยู่ในสภาผู้แทน จากการซื้อเสียง (คุ้นคุ้นกันมั้ยครับ ว่าเหมือนตอนนี้เลย ร หก ทรงทำนายแม่นมาก) จึงต้องเตรียมคนให้พร้อมซะก่อนท่านคิดมาก่อนจะมีกบฎก่อการในสมัยท่านด้วยซ้ำ ประเด็นนี้อยู่ในศิลปวัฒนธรรมเล่มใหม่ เรายังไม่ได้อ่านเลย ขอแย้งว่า ไม่ใช่ทรงทำนายแม่นหรอก ยุโรปสมัยนั้นก็มี ยุโรปกลัวคนยิวที่ซื้อดะ  เราเห็นว่า เป็นเพราะพระองค์ทรงระแวงคนจีนจึงทำนายเช่นนั้น อย่างที่พระองค์นิพนธ์ไว้ใน "ยิวแห่งบูรพาทิศ" และเป็นการสนองลัทธิชาตินิยมที่พระองค์สอนว่า "ดินแดน" สำคัญที่สุด และพ่อค้าจีนคือศัตรูผู้มั่งคั่งที่จะมาฮุบดินแดนไทย คำว่า "ชาติ" ซึ่งเดิมหมายถึงกำเนิดหรือจุติ จึงถูกนำมาผนวกเข้ากับดินแดน หมายถึง แผ่นดินเกิด คนที่เกิดในแผ่นดินนี้คือคนไทย คนไทยที่มีแต่หน้าที่ ไม่มีสิทธิ ส่วนคนจีนเป็นคนต่างถิ่น จึงเป็นศัตรูที่ร่ำรวย ผู้มีเงินเป็นอาวุธ จะใช้เงินซื้อดินแดนของพระองค์ เป็นการย้ำว่า อำนาจอธิปไตยอยู่ที่พระมหากษัตริย์ และ ร.7 ท่านก็ทรงดำเนินรอยตามพระเชษฐาเช่นกัน เรื่องที่ว่า รัชกาลที่ ๗ ทรงดำเนินรอยตามพระบรมเชษฐานั้น  น่าจะมีความเข้าใจผิดบางประการนะครับ  เพราะเมื่อรัชกาลที่ ๗ ทรงรับราชสมบัติต่อจากรัชกาลที่ ๖ นั้น  ได้มีพระราชดำรัสกับพระราชวงศ์และข้าราชการผู้ใหญ่ว่า "สวรรคฺให้ฉันมาเป็นพระเจ้าแผ่นดิน  เพื่อจะล้มล้างสิ่งที่รัชกาลที่ ๖ ทำเอาไว้"  แล้วก็ทรงกระทำดังที่รับสั่งไว้  เช่น จะทรงยุบโรงเรียนมหาดเล็กหลวงที่รัชกาลที่ ๖ ทรงสร้างไว้แทนวัดประจำรัชกาล  แต่เจ้าพระยาธรรมศักดิ์มนตรี  พระยาบรมบาทบำรุง และพระราชธรรมนิเทศ ต่างคนต่างถวายฎีกาค้านว่า ถ้ายุบโรงเรียนนั้นก็เท่ากับยุบวัดประจำรัชกาล  โรงเรียนนั้นจึงรอดมาได้และเปลี่ยนมาเป็นวชิราวุธวิทยาลัยในปัจจุบัน  ทรงเลิกกรมมหรสพ  ยุบกระทรวงทหารเรือรวมเข้ากับกระทรวงกลาโหม  ยุบตำแหน่งอุปราชภาคแล้วให้สมุหเทศาภิบาลมณฑลต่างๆ กลับไปขึ้นกระทรวงมหาดไทย  ทำให้มหาดไทยกลับมามีอำนาจเหนือราชการส่วนภูมิภาคทั้งปวงอีกครั้ง  ให้อำนาจเสนาบดีกระทรวงยุติธรรมสามารถแทกแซงการพิจาณาพิพากษาอรรถคดีของศาลได้อีกครั้ง (ในรัชกาลที่ ๖ ทรงแยกอำนาจตุลาการออกจากอำนาจเสนาบดี) เป็นต้น การที่ล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๗ มีกระแสพระราชดำรัสเช่นนั้น  ก็เพราะทรงมีเวลาเตรียมพระงค์ที่จะเป็นพระมหากษัตริย์เพียง ๘ เดือน  ไม่ทันที่จะทรงเรียนรู้พระราชกิจและวิธีคิดที่สลับซับซ้อนแบบรัชกาลที่ ๖  จึงทรงพึ่งพาเจ้านายที่ถูกลดบทบาทลงในรัชกาลที่ ๖ เป็นส่วนใหญ่  และทรงปลดเสนาบดีที่ส่วนใหญ่เป็นสามัญชนที่มีความสามารถและเติบโตมาในตอนปลายรัชกาลที่ ๕ ต่อเนื่องมาถึงรัชกาลที่ ๖ ออกจากราชการเสียเกือบหมด  แล้วทรงยกเจ้าขึ้นมาแทน เรื่องคนจีนนั้น  ถึงแม้จะทรงพระราชนิพนธ์ "ยิวแห่งบูรพาทิศ" ก็ทรงมุ่งหมายที่จะชี้ให้คนไทยตระหนักถึงภัยจากคนจีนที่เข้ามาอาศัยแผ่นดินไทยเป็นที่ทำมาหาเลี้ยงชีพ  แต่ไปอาศัยร่มใบบุญของฝรั่งต่างชาติเป็นคนในบังคับต่างชาติ  แล้วกอบโกยผลประโยชน์ที่หาได้ส่งกลับไปเมืองจีน  เช่น รายนายเซียวฮุดเส็ง  สีบูยเรือง  ที่เป็นชาวจีนมาทำมาหากินในเมืองไทย  แต่อาศัยร่มธงอังกฤษเป็นคนในบังคับอังกฤษ  เข้ามาทำมาหากินออกหนังสือพิมพ์กรุงเทพเดลิเมล์โจมตีรัฐบาลไทยเป็นนิจ  ในขณะเดียวกันก็เป็นตัวแทนรวบรวมเงินทองจากพ่อค้าจีนในเมืองไทยส่งกลับไช่วยพรรคก๊กมินตั๋ง  แต่พ่อค้าจีนในเมืองไทยที่มีความจงรักภักดีในผืนแผ่นดินไทยก็ทรงยกย่องให้มีเกียรติยศ  มีบบรดาศักดิ์ เช่น พระโสภาณเพชรรัตน (กิ๊  โสภโณดร)  พระอนุวัตรราชนิยม (แต้ฮง  เจชะวณิช)  หลวงวิจิตรพัสตราภรณ์ (เพี้ยน  แสงรุจิ)  หลวงประดิษฐ์บาทุกา เจ้าของร้านเซ่งชง เป็นต้น ในประเด็นเรื่องใช้เงินเป็นอาวุธซื้อดินแดนนั้น  ก็ทรงพระราชวิจารณ์ว่า ในการเลือกตั้งนั้นหากคนมีเงินหรือมีอิทธิพล  ก็อาจใช้เงินหรืออิทธิพลที่ตนมีอยู่เป็นใบเบิกทางเข้าไปนั่งในสภา  แล้วใช้งินหรืออิทธิพลที่มีอยู่รวบรวมเสียงในสภา  ก็สามารถชี้นำประเทศชาติไปในทิศทางใดๆ ก็ได้ จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 07:48:57

ความคิดเห็นที่ 61 ต่อึวามเห็นที่ ๔๗ อีกประเด็น คือ -"สมัย ร หก ร เจ็ด ประเทศเราเจริญมาก มีทหารแบบกองพล เป็นประเทศแรกในย่านนนี้ มีเรือดำน้ำ มีเครื่องบินรบ  เราเป็นรองแค่ญี่ปุ่นในตอนนั้น ตอนนี้รบแพ้มันรอบบ้าน ทั้งลาว เวียดนาม ตอนนี้เขมรก็ขู่เราเอาง่ายง่าย" เมื่อเราพูดถึงประชาธิปไตย ตามความหมายของคำนี้ เราควรตั้งต้นการมองที่ราษฎร  สมัย ร.6 มีน้ำท่วมใหญ่ 2 ครั้ง ราษฎรเพาะปลูกข้าวได้น้อย และได้ราคาต่ำ  Ingram รายงานว่างบประมาณติดลบ เพราะการใช้จ่ายฟุ่มเฟือยในราชสำนัก และกองทัพ แต่ไม่ได้นำไปสร้างโครงสร้างพื้นฐานเศรษฐกิจที่จะช่วยให้ราษฎรกินดีอยู่ดีเท่าที่ควร เมื่อเศรษฐกิจโลกตกต่ำ สมัย ร.7 เราจึงขาดแรงต้าน ร. 7 ทรงแก้ปัญหาโดยดุลข้าราชการออก และให้ราษฎรจ่ายค่าศึกษาพลี นี่คือปัจจัยเร่งที่ทำให้เกิดคณะราษฎร ข้อที่ Ingram รายงานว่างบประมาณติดลบเพราะการใช้จ่ายในพระราชสำนัก  ข้อนี้ต้งทำความเข้าใจกันใหม่ว่า  เมื่อรัชกาลที่ ๖ ขึ้นครองราชย์นั้น  ทรงตกลงกับกระทรวงพระคลังมหาสมบัติ  แยกการใช้จ่ายส่วนพระองค์ออกจากงบประมาณแผ่นดินโดยสิ้นเชิง  เมื่อแรกเสวยราชฯ เสนาบดีพระคลังทรงอ้างว่าในหลวงยังไม่มีฝ่ายใน  จึงลดเงินปีที่ถวายพระมหากษัตริย์ลงเหลือ ๖ ล้านเศษ จากที่เคยถวายรัชกาลที่ ๕ ปีละ ๙ ล้าน  แต่คงขะทรงลืมไปว่า มีมรดกชิ้นสำคัญที่รัชกาลที่ ๕ ทรงเริ่มไว้คือ การสร้างพระที่นั่งอนันตสมาคม  ?ในชั้นต้นตั้งงบประมาณไว้ ๙ ล้านบาท  แต่สร้างจริง ๑๕ ล้านบาท  กับพระราชวังบ้านปืนอีกหลายล้านบาท  ค่าก่อสร้างที่ค้างจ่ายนั้นมาจ่ายจากพระราชทรัพย์ส่วนพระองค์ในรัชกาลที่ ๖  แล้วในตอนต้นรัชกาลที่ ๖ น้นมีวิกฤตในแบงก์สยามกัมมาจล  เพราะการบริหารงานบกพร่องของผู้จัดการฝ่ายไทย  ต้องพระราชทานเงินกว่าสามแสนบาทไปซื้อบ้านผู้จัดการฝ่ายไทยนั้นมาจัดเป็น "ศาลาวชิรพยาบาล" หรือโรงพยาบาลวชิระในปัจจุบัน  แล้วต่อมาอีก ๒ ปีเศษ เกิดการทุจริตในแบงก์สยามกัมมาจลแกครั้ง  ทำให้ธนาคารขาดทุนเป็นเงินกว่า ๕ ล้านบาทจากสินทรัพย์หมุนเวียนราว ๑๑ ล้านบาท  ต้องพระราชทานพระราชทรัพย์ส่วนพระองค์เข้าค้ำจุนธนาคารนั้นไว้มิให้ล้ม  เพราะหากปล่อยล้มจะทำให้เศรษฐกิจของประเทศพลอยวิบัติไปด้วย ในส่วนงบประมาณแผ่นดินซึ่งกว่า ๒๐% ใช้เป็นงบในการป้องกันประเทศมาแต่ปลายรัชกาลที่ ๕  แต่ก็ยังไม่สามารถพัฒนากองทัพให้สามารถป้องกันตนเองได้  ถึงกับเสนาธิการทหารบกในสมัยนั้นทรงตอบพระราชปุจฉาที่ว่า หากอังกฤษยกทัพขึ้นมายึดคอคอดกระ  เราจะสู้เขาได้กี่วัน  เสนาธิการทหารบกทรงตอบว่า สามวันก็แพ้แล้ว  เพราะขาดทั้งกำลังพลและยุทโธปกรณ์  นี่จึงเป็นสาเหตุให้ทรงตั้งกองเสือป่า  ซึ่งกำลังพลเป็นอาสาสมัคร  รัฐไม่ต้องเลี้ยงดู  ไม่ต้องจัดหาที่พักและเครื่องยุทธภัณฑ์ให้  ใครอยากแต่งตัวโก้ก็ไปตัดเอาเอง  แต่ต้องมารับการฝึกหัด  ฝีกเสร็จกลับบ้านตัวเองหลวงไม่ต้องสร้งทีพักให้  แม้กระนั้นก็ยังต้องทรงจ่ายพระราชทรัพย์ส่วนพระองค์เพื่อกิจการเสือป่าอีกไม่น้อย  ผลก็คือเรามีเสือป่ากระจายอยู่ทั่วประเทศ  และเมื่อเกิดความวุ่นวายเพราะพวกจีนก่อการสไตรก์ที่เมืองภูเก็ต  กับเกิดกบฏในมณฑลปัตตานี  เสือป่าก็ได้เป็นกำลังหลักในการปราบปรามความวุ่นวายและกบฏนั้น  มิฉะนั้นอังกฤษอาจจะส่งทหารเข้ามารักษาความเรียบร้อยแล้วดินแดยถบนั้นก็อาจจะหลุดไปอยู่กับอังกฤษก็ได้  เพราะจ้องจะฮุบมานานแล้ว ในเรื่องงบประมาณขาดดุลหรือที่ในสมัยนั้นเรียกว่า งบประมาณติดลบ  ก็เกิดจากพระบรมราโชบยที่ว่า เราต้องลงทุนเพื่อให้เกิดผลกำไร  เมื่อสัญญาสัมปทานบริษัทขุดคูนาสยามจะหมดลงในปี ๒๔๕๘  ก็ทรงตั้งบริษัท ปูนซิเมนต์ไทยจำกัดขึ้นในปี ๒๔๕๖  เพื่อตรียมการผลิตซิเมนต์ไว้ใช้ในการก่อสร้าง  เมื่อสัญญาสัมปทานนั้นสิ้นสุดลงก็โปรดให้กรมทดน้ำ(กรมชลประทาน) ดำเนินโครงการพัฒนาระบบชลประทานทุ่งเจ้าพระยา  โปรดให้ขุดคลองส่งน้ำเชื่อมระหว่างแม่เจ้าพระยาและแม่น้ำป่าสัก  พร้มกับขุดคลองซอยเข้าผืนนาตลอดแนวทางจากลพบุรีไปจนถึงตำบลหนองแค  จังหวัดสระบุรี  โปรดให้สร้างเขื่อนพระราม ๖  โครงการนี้ใช้วัสดุก่อสร้างและแรงงานในประเทศเกือบทั้งหมด  เว้นแต่ประตูระบายน้ำและเหลฌกที่ใช้ในการก่อสร้างที่สั่งมาจากต่างประเทศ  แต่ผลของสงครามโลกทำให้ค่าก่อสร้างโครงการนี้บานปลายจากงบประมาณที่ตั้งไว้ถึง ๑๑ ล้านบาท  แต่ก็ส่งผลคุ้มค่าในการเพิ่มผลผลิตกว่าห้าแสนไร่  ซึ่งผลการลงทุนนี้มาเห็นผลในตอนปลายรัชกาลเมื่อมีพระราชดำริที่จะจัดงานสยามรัฐพิพิธภัณฑ์ (The Kingdom of Siam Exhibition) หรืองานแสดงสินค้านานาชาติครั้งแรกในภาคพื้นเอเชีย  ที่กำหนดจะจัดที่สวนลุมพินี  แต่ก็ต้องล้มเลิกไปเพราะเสด็จสวรรคตเสียก่อน การลงทุนที่สำคัญในรัชกาลนี้อีกอย่างหนึ่ง คือ การเร่งรัดพัฒนาระบบการขนส่งทางรถไฟ  มีการใช้เงินลงทุนในการขยายรางรถไฟออกไปทั่วประเทศ  ซึ่งมีรายงานผลการลงทุนว่า  กิจการรถไฟสามารถสร้างผลตอบแทนการลงทุนได้เกินกว่าเงินลงทุนในเวลาอันีวดเร็ว  นอกจากนั้นยังโปรดให้ตัดถนนเชื่อมต่อกับทางรถไฟทำให้สามารถขนผลผลิตออกสู่ตลาดโดยทางรถไฟได้โดยสะดวก กาลงทุนทั้งหมดในรัชกาลที่ ๖ นี้ ทรงใช่เงินคงพระคลังในการลงทุน  เพราะมีพระบรมราโชบายว่า ในเมื่อประเทศชาติต้งพัฒนาก็ต้องมีการลงทุน  หากจะเก็บเงินไว้เฉยๆ ก็ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ในการพัฒนาชาติบ้านเมือง  การใช้งบประมาณขาดดุลหรืองบประมาณติดลบของรัชกาลที่ ๖ นั้นเป็นเรื่องที่ก้าวล้ำเวลา  เพราะในสมัยนั้นนักเศรษฐศาสตร์ยังไม่รู้จักงบประมาณขาดดุล  จนเกิดวิกฤตเศรษฐกิจอันเนื่องมาจากทองคำในปี พ.ศ. ๒๔๗๓  จึงมีนักเศรษฐศาสตร์ชาวอังกฤษคนหนึ่งเสนอทฤษฎีงบปนะมาณขาดดุลขึ้นมา  ทั้งโลกจึงพสกันตื่นเต้นแล้วทำงบประมาณขาดดุลมาจนถึงทุกวันนี้  แล้วในหลวงของเราซึ่งเป็นผู้ที่ทรงริ้ริมการลงทุนเพื่อพัฒนา  กลับถูกคนไทยมองว่า ทรงนำประเทศชาติไปสู่ความล่มจมเพราะเชื่อคำพูดฝรั่งหรือ? ย้อนมาถึงเรื่องการดุลย์ข้าราชการในสมัยรัชกาลที่ ๗ บ้าง  ในตอนปลายรัชกาลที่ ๖ ทรงตระหนักถึงปัญหาค่าใช้จ่ายในพระราชสำนักอยู่แล้ว  จึงมีการลดหน่วยงานและเกลี่ยกำลังคน  ในกรณีที่ไม่สามารถเกลี่ยลงตำแหน่งใหม่ได้ก็ปลดออกรับพระราชทานบำนาญ  แต่คนที่ยังอยู่ก็ทรงแก้ปัญหาด้วยการให้บำเหน็จความชอบอื่นๆ แทนการขึ้นเงินเดือน  แต่พอถึงรัชกาลที่ ๗ ทรงปลดคนออกเป็นจำนวนมาก  การปลดคนออกนั้นช่วยลดค่าใช้จ่ายลงได้  แต่ก็เป็นการผลักภาระจากที่หนึ่งไปอีกที่หนึ่ง  เพราะข้าราชการที่ถูกปลดจากราชสำนักนั้นส่วนหนึ่งไปรับราชการที่กรมรถไฟ  และส่วนราชการอื่นๆ  มีอีกจำพวกหนึ่งคือ ผู้สูงอายุที่เป็นคนรุ่นเก่าที่ไม่มีโอกาสได้ศกษาเล่าเรียนคนพวกนี้ตกเป็นภาระของสังคมและเป็นชนวนหนึ่งที่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงการปกครอง  เรื่องการดุลย์ข้าราชการในตอนต้นรัชกาลที่ ๗ นั้นเห็นจะพอเปรียบได้กับการปิดสถาบันการเงินเมื่อครั้งเกิดวิกฤตต้มยำกุ้ง  ซึ่งทำให้ระบบเศรษฐกิจของประเทศล้มระเนระนาดเป็นลูกโซ่  หากเวลานั้นใช้วิธีประหยัดค่าใช้จ่ายและอาจลดเงินเดือนลง  พร้อมกับขยายการส่งออกเช่นที่รัชกาลที่ ๖ ทรงวางแนวทางไว้  เศรษฐกิจของชาติคงไม่วิบัติเช่นที่เกิดขึ้นนั้น จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 08:28:57

ความคิดเห็นที่ 62 ในความเห็นข้างบนมีผู้กล่าวถึงพระราชบันทึกในรัชกาลที่ ๖ ที่ทรงพระราชวิจารณ์เรื่องประชาธิปไตยเอาไว้ในจดหมายเหคุรายวันส่วนพระองค์  เพื่อความกระจ่างชัดจึงขอคัดลอกพระราชบันทึกทีทรงไว้เมื่อเกือบร้อยปีนั้นมาให้อ่านกันครับ ถ้ามีผู้ต้องการ “คอนสติตูชั่น” จริงๆ และเปนไปได้จริง  จะเปนคุณอย่างใดฤาไม่  แต่ถ้าแม้ต่างว่ามีคนอยู่จำพวก ๑  ซึ่งตั้งใจดีจริง  มีความมุ่งดีต่อชาติจริง จะมาร้องฎีกาขึ้นโดยตรงๆ ขอให้มีคอนสติตูชั่น  เราเองจะไม่มีความแค้นเคืองเลย  ตรงกันข้าม  เราจะยอมพิจารณาดูว่า  จะสมควรยอมตามคำขอร้องของคนนั้นฤาไม่  ถ้ายิ่งมีคอนสติตูชั่นได้จะยิ่งดี  เพราะเรารู้สึกอยู่แล้วเหมือนกัน  ว่าการที่มอบการปกครองไว้ในมือเจ้าแผ่นดินคนเดียวผู้มีอำนาจสิทธิ์ฃาดนั้น  ดูเปนการเสี่ยงบุญเสี่ยงกรรมอยู่  ถ้าเจ้าแผ่นดินเปนผู้ที่มีสติปัญญาสามารถและมีความตั้งใจมั่นอยู่ว่า  จะทำการให้บังเกิดผลอันดีที่สุดแก่ชาติบ้านเมืองฉนี้แล้วก็จะเปนการดีที่สุด  จะหาลักษณปกครองอย่างใดมาเปรียบปานได้โดยยาก  แต่ถ้าแม้เจ้าแผ่นดินเปนผู้ที่โฉดเขลาเบาปัญญา  ฃาดความสามารถ  ฃาดความพยายาม  เพลิดเพลินไปแต่ในความศุขส่วนตัว  ไม่เอาใจใส่ในน่าที่ของตน  ฉนี้ก็ดี  ฤาเปนผู้ที่มีน้ำใจพาลสันดานหยาบดุร้ายและไม่ตั้งอยู่ในราชธรรม  เห็นแก่พวกพ้องและบริวารอันสอพลอและประจบ  ฉนี้ก็ดี   ประชาชนก็อาจจะได้รับความเดือดร้อน  ปราศจากความศุข  ไม่มีโอกาสที่จะเจริญได้  ดังนี้จึงเห็นได้ว่าเปนการเสี่ยงบุญเสี่ยงกรรมอยู่ แสดงคุณแห่งลักษณปกครอง  โดยมี “คอนสติตูชั่น”  ส่วนการมีคอนสติตูชั่นนั้น  เปนอันตัดความไม่แน่นอนไปได้มาก  เพราะอำนาจมิได้อยู่ในมือคนๆ เดียว  ซึ่งถึงแม้ว่าจะดีฤาชั่วปานใดก็เปลี่ยนไม่ได้  ประชาชนได้มีเสียงในการปกครองชาติบ้านเมืองของตนเอง  เสนาบดีผู้รับตำแหน่งน่าที่ปกครองก็รับผิดรับชอบต่อประชาชน  จำเปนต้องทำการให้เปนไปอย่างดีที่สุดที่จะเปนไปได้  เพราะถ้าแม้ว่าทำการในน่าที่บกพร่อง  ประชาชนไม่เปนที่ไว้วางใจต่อไป  ก็อาจจะร้องขึ้นด้วยกันมากๆ จนเสนาบดีต้องลาออกจากตำแหน่ง  คนที่ประชาชนไว้วางใจก็จะได้มีโอกาสเฃ้ารับตำแหน่งน่าที่  ทำการงานให้ดำเนินไปโดยทางอันสมควรและถูกต้องตามประสงค์แห่งประชาชน  เช่นนี้เปนการสมควรอย่างยิ่ง  และถ้าแม้จะกล่าวไปแต่โดยทางว่าเปนแบบแผนดีฤาไม่คงไม่มีใครเถียงเลย  คงต้องยอมรับว่าดีทั้งนั้น  แต่แบบอย่างใดๆ ถึงแม้ว่าจะดีที่สุดเมื่อเขียนอยู่ในกระดาษ  เมื่อใช้จริงเฃ้าแล้วบางทีก็มีที่เสียหายปรากฏขึ้น  ดังปรากฏอยู่แก่ผู้ที่ได้ศึกษาและรู้เหตุการณ์ที่เปนไปในนานาประเทศ  เพราะเหตุหลายประการ  จะยกมาว่าแต่พอเปนสังเขปก็มีอยู่คือ แสดงโทษอันอาจจะมีมาได้  แม้เมื่อใช้ลักษณปกครองมี “คอนสติตูชั่น”  ๑.  ประชาชนยังไม่มีความรู้พอที่จะทำการปกครองตนเองได้  เพราะฉนั้นอาจที่จะใช้อำนาจอันอยู่ในมือตนในหนทางที่ผิดวิปลาศ  บางทีสิ่งซึ่งต้องการให้มีขึ้นฤาให้เปนไป  จะไม่เปนสิ่งที่ซึ่งนำประโยชน์มาสู่ชาติ  ฤากลับจะให้โทษ  แต่ประชาชนมีความเห็นพร้อมๆ กันมาก  ก็ต้องเปนไปตามความเห็นของพวกมาก  ต่อเมื่อกระทำไปแล้วจึ่งแลเห็นว่าให้ผลร้ายเพียงใด  จะยกอุทาหรณได้อย่าง ๑  คือต่างว่ามีสาเหตุเกิดวิวาทบาดหมางกันกับชาติอีกชาติ ๑  ซึ่งถ้าแม้ทำความเฃ้าใจกันเสียแล้วก็อาจจะเปนที่เรียบร้อยไปได้  แต่ประชาชนพากันเห็นไปว่า  ถ้าแม้ยอมผ่อนผันให้จะเปนการเสียเกียรติยศเสียรัศมีของชาติ  ก็อาจจะพากันร้องเซ็งแซ่ให้ทำสงครามได้  การทำสงครามนั้นในขณที่กำลังรบพุ่งกันอยู่ไม่สู้จะกระไรนัก  เพราะใจประชาชนกำลังฮึกเหิม  คิดแต่ถึงส่วนการต่อสู้และหวังเอาไชยแก่สัตรูเท่านั้น  ต่อเมื่อสงบศึกแล้ว  จึ่งจะรู้สึกโทษแห่งการสงคราม  คือการทำมาหาเลี้ยงชีพจะฝืดเคือง  การค้าขายซึ่งต้องงดไว้ในระหว่างสงครามนั้น  มาจับลงมือทำขึ้นอีกก็ย่อมจะไม่สดวกเหมือนแต่ก่อน เปรียบเหมือนเครื่องกลไกอันจักร์และใยเคลื่อนที่เสียหมดแล้ว  กว่าจะแก้ไขให้เดินดีและเรียบร้อยอย่างเดิมก็เปนการยากนัก  ทั้งการปกครองท้องที่ก็ต้องจัดการเอาลงระเบียบอีก เมื่อแลเห็นผลแห่งสงครามฉนี้แล้ว  ประชาชนจึ่งรู้สึกตัว  ถ้ายิ่งในกาลสงครามนั้นได้พ่ายแพ้แก่สัตรูภายนอกด้วย  ความลำบากยากเข็ญต่างๆ อันจะมีมาเปนเครื่องตามหลังก็จะยิ่งมากขึ้นเปนทวีคูณเปนแน่แท้  ที่กล่าวมาแล้วนี้เปนโทษแห่งการที่ประชาชนอันไม่รู้จักใช้อำนาจจะใช้เองในที่ผิด  แต่ยังมีอยู่อีกประการ ๑  ซึ่งควรคำนึงและพิจารณาดูเหมือนกันคือ จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 08:35:07

ความคิดเห็นที่ 63 ๒. ประชาชนรู้สึกตนว่าไม่มีความสามารถพอที่จะถืออำนาจและใช้อำนาจทุกๆ คน  จึ่งไว้ใจมอบอำนาจให้บุคคลบางคนถืออำนาจและใช้อำนาจนั้นแทน  บุคคลเหล่านี้คือที่เลือกสรรให้เฃ้าไปนั่งในรัฐสภา (ปาร์ลิย์เมนต์) เปนผู้แทนประชาชน  ผู้แทนเช่นนี้  ถ้าแม้ว่าประชาชนรู้จักจริง  รู้แน่นอนว่าเปนคนดีจริงแล้ว  จึ่งเลือกเฃ้าไปเปนผู้แทนตน  ดังนี้จะไม่มีที่เสียหายจะบังเกิดขึ้นได้เลย  แต่ตามความจริงหาเปนเช่นนั้นไม่  ตามความจริงนั้น  ประชาชนโดยมากก็มีกิจธุระทำมาหาเลี้ยงชีพอยู่ด้วยกันทุกคน  จะมัวสละเวลาเพื่อกระทำความวิสาสะกับผู้ที่จะเปนผู้แทนตนในรัฐสภาก็ไม่ได้อยู่เอง  เพราะฉนั้นแบบธรรมเนียมจึ่งมีอยู่ว่า  เมื่อถึงเวลาจะต้องเลือกผู้แทนเฃ้านั่งในรัฐสภา  ก็มีคน๒ คน ฤา ๓ คน มายืนขึ้นให้เลือก  ว่าจะชอบคนไหนใน ๒  ฤา ๓ คนนั้น  เมื่อชอบคนไหนก็เลือกคนนั้นโดยต่างคนต่างให้คะแนนของตน  ใครได้คะแนนมากก็ได้เฃ้าไปนั่งในรัฐสภาดังนี้  แต่ถ้ามีผู้ที่มารับเลือกแต่คนเดียว  ก็นับว่าไม่เปนปัญหา  ประชาชนไม่ต้องลงคะแนน  คนๆ นั้นเปนอันได้เฃ้านั่งในรัฐสภาทีเดียว  ส่วนการที่จะจัดให้มีคนมารับเลือกนั้น  ตามคอนสติตูชั่นว่า  ให้มีผู้ใดผู้ ๑ ในเขตรนั้นๆ เปนผู้นำขึ้นว่าผู้ใดควรได้รับเลือก  ถ้าไม่ผู้อื่นนำเสนอนามใครขึ้นอีกคน ๑ แล้ว  คนที่ ๑  ก็เปนอันได้เฃ้ารัฐสภาอยู่เอง  แต่ถ้ามีผู้เสนอนามบุคคลขึ้นอีกคน ๑  จึ่งต้องนัดวันให้ประชาชนในเขตร์นั้นลงคะแนนในระหว่างคน ๒ คน  ที่ได้มีผู้เสนอนามขึ้น ดูเผินๆ เพียงนี้ก็ยังดีอยู่  แต่ตามความจริงนั้น ไม่ใช่ว่าใครๆ สักแต่เปนมนุษย์แล้วก็จะมีโอกาสได้รับเลือกได้  ผู้ที่หยิบยกตัวบุคคลมาให้ราษฎรเลือกนั้น  คือคณะฤาปาร์ตี  ซึ่งมีแบ่งกันอยู่ตั้งแต่ ๒ ขึ้นไป  การที่ต้องมีปาร์ตีนั้น  เพราะถ้าแม้ผู้ที่เฃ้าไปนั่งประชุมในรัฐสภา  ต่างคนต่างพูดไป  แสดงความเห็นไปตามอัตโนมัตของตนๆ ทุกคน  ก็คงจะไม่มีความตกลงกันได้ในเรื่องใดเลยสักเรื่องเดียว  จึ่งต้องเกิดใช้วิธีจัดรวมเปนคณะ  คือผู้ที่มีความเห็นพ้องกันในปัญหาสำคัญๆ รวมกันเฃ้าเปนคณะฤาปาร์ตี  เพื่อจะได้ช่วยกันลงความเห็นเหมือนๆ กันมากๆ  ในเมื่อเฃ้าที่ประชุมรัฐสภา  ดังนี้เปนที่ตั้ง  ครั้นเมื่อเวลาจะมีการเลือกสมาชิกเฃ้ามาใหม่  ต่างคณะก็ย่อมจะต้องมีความประสงค์ที่จะให้ผู้มีความเห็นพ้องกับคณะตนได้รับเลือก  ต่างคณะจึ่งต่างจัดหาบุคคลอันพึงประสงค์ไปให้รับเลือก  และต่างคณะจึ่งต่างคิดดำเนินการให้คนของตนได้รับเลือก  วิธีดำเนินอันถูกต้องตามกฎหมายนั้น  คือแต่งสมาชิกแห่งคณะไปเที่ยวพูดจาเกลี้ยกล่อมราษฎรให้แลเห็นผลอันดีที่จะพึงมีมา  โดยทางที่ให้คณะได้มีโอกาสทำการโดยสดวก  เมื่อกล่าวมาถึงแค่นี้แล้ว  ก็ยังไม่มีสิ่งไรที่นับว่าเสียหายอันจะบังเกิดมีมาได้จากการใช้วิธีเช่นนี้  และถ้าความจริงเปนไปแต่เพียงเท่านี้  ก็เปนอันไม่มีที่ติ  แต่ความจริงมิได้หมดอยู่เพียงแค่นี้  คือการเกลี้ยกล่อมมิได้ใช้แต่เฉพาะทางเที่ยวพูดจา  ไม่ได้ใช้ฬ่อใจราษฎรแต่ด้วยถ้อยคำเท่านั้น  ยังมีฬ่อใจโดยทางอื่นๆ อีก  ตั้งแต่ทางเลี้ยงดู  จัดยานพาหนะให้ไปมาโดยสดวกและไม่ต้องเสียทุนทรัพย์  จนถึงติดสินบนตรงๆ เปนที่สุด  คณะใดมีทุนมากจึ่งได้เปรียบมากอยู่  ก็ตกลงรวบรวมใจความว่า  ราษฎรไม่ได้เลือกผู้แทนของตน  เพราะรู้แน่ว่าเปนคนดี  สมควรจะเปนผู้แทนตนด้วยประการทั้งปวงฉนี้เลย  ตามจริงเลือกบุคคลผู้นี้เพราะมีผู้บอกให้เลือกฤาติดสินบนให้เลือกเท่านั้น  เมื่อเปนเช่นนี้แล้ว  ก็นับว่าผิดความมุ่งหมายเดิมของคอนสติตูชั่นแล้ว  คืออำนาจไม่ได้อยู่ในมือประชาชนจริงๆ  แต่ไปอยู่ในมือแห่งคนส่วน ๑  ซึ่งเปนส่วนน้อยแห่งชาติเท่านั้น  แต่ถ้าคนเหล่านี้มีความตั้งใจดีอยู่  และเปนผู้ที่มีความรักชาติบ้านเมืองของตน  ก็คงจะอุส่าห์พยายามกระทำการงานไปตามน่าที่อันได้รับมอบไว้นั้นโดยสุจริต  แต่ผู้ที่มีความคิดซื่อตรงต่อชาตืฝ่ายเดียว  ไม่คิดถึงตนเองฤาผลประโยชน์ของตนเองมีอยู่บ้างฤาเฃ้าใจว่าถึงจะมีก็จะไม่มากปานใด  คนโดยมากถึงว่าจะรักชาติบ้านเมืองก็มักจะมีความคิดถึงประโยชน์ส่วนตัวเจือปนอยู่เปนอันมาก  คงยังมีความต้องการอำนาจและต้องการผลอันจะพึงมีมาแต่การเปนผู้มีอำนาจต้องการโอกาสที่จะได้อนุเคราะห์แก่ญาติพี่น้องฤาคนชอบพอกันบ้างเปนธรรมดาอยู่  ความประสงค์อันนี้ทำให้เกิดมีผลอัน ๑  ซึ่งเชื่อว่าผู้ที่ริเริ่มคิดวิธีปกครองด้วย “คอนสติตูชั่น”  มิได้ตั้งใจไว้ว่าจะให้มี คือ จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 08:35:47

ความคิดเห็นที่ 64 ๓. เกิดมีคนจำพวก ๑  ซึ่งเอาการบ้านเมือง (ปอลิติค) เปนทางหาชื่อเสียง  เอาเปนงานประจำสำหรับทำ เอาเปนทางเลี้ยงชีพทีเดียว  ที่มีบุคคลทำเช่นนี้ได้ถนัดก็เพราะเหตุผลอันได้กล่าวมาแล้วในข้อ ๒  คือโดยเหตุที่ประชาชนโดยมากมีธุระและกิจการประจำต้องกระทำอยู่  ไม่มีเวลาพอที่จะดูแลฤาดำริหในทาง “ปอลิติค”  จึ่งยอมให้ผู้ที่เฃามีเวลาจะดำริห์ทาง “ปอลิติค” นั้น  นึกแทนพูดแทนไป  การที่มีบุคคลจำพวก ๑  ซึ่งทำการคิดการทาง “ปอลิติค” ขึ้นนี้  ถ้าจะว่าไปตามตำราก็ต้องว่าไม่สมควร  เพราะตำราว่าการบ้านเมืองให้เปนไปตามแต่ประชาชนจะเห็นชอบพร้อมกันต่างหาก  การที่มีบุคคลจำพวก ๑ ซึ่งหาชื่อทาง “ปอลิติค” มาเปนผู้คิดแทนดังนี้  ก็กลายเปนอำนาจอยู่ในมือคนจำพวกนี้โดยเฉภาะ  จำพวกอื่นถึงจะต้องการอะไรๆ ก็ไม่ได้สมประสงค์  นอกจากที่ความปรารถนาจะไปตรงเฃ้ากับพวกนักเลงปอลิติค  ถ้าจะเถียงว่า  การที่เปนเช่นนี้มีทางแก้ได้ง่ายๆ คือจัดหาคนที่ไม่ใช่พวก “ปอลิติเชียน”  เฃ้าไปรับเลือกเสียบ้างก็แล้วกัน  ฉนี้ไซร้ก็ต้องตอบว่า  ขอให้ดูความเปนจริงว่าเปนไปได้ฤาไม่  บุคคลที่เรียกตนว่า “อิศระ” (อินดิเปนเดนท์)  คือไม่ได้อยู่ในปาร์ตีใดปาร์ตี ๑ นั้นนานๆ จะหลุดเฃ้าไปนั่งเปนสมาชิกแห่งรัฐสภาได้สักคน ๑ ฤา ๒ คน  แต่ถึงเฃ้าไปได้แล้วก็ไม่เฃ้าไปทำประโยชน์อะไร เพราะการงานใดๆ ที่จะบรรลุถึงซึ่งความสำเร็จได้ก็โดยปรากฏว่าคนโดยมากเห็นชอบพร้อมกัน  คือเมื่อตั้งเปนปัญหาขึ้นในที่ประชุมปาร์ลิยเมนต์แล้ว  เมื่อถึงเวลาลงคะแนนกัน  ก็ต้องเปนไปตามความเห็นของคะแนนฃ้างมากเสมอ  ก็ผู้ที่จะลงคะแนนนั้น  โดยมากก็คงจะลงคะแนนตามๆ กัน  สุดแต่หัวน่าแห่งคณะฃองตนจะบอกให้ลงทางไหน  ผู้ที่เรียกตนว่า “อิศระ” นั้น  ไม่มีพวกมีพ้องที่จะนัดจะแนะกัน  เพราะฉนั้นถึงแม้ว่าจะมีความคิดความเห็นดีปานใดก็ตาม  แต่ก็คงไม่สามารถจะบันดาลให้การเปนไปตามความคิดความเห็นของตนได้  เมื่อการเปนอยู่เช่นนี้แล้ว  จะหาผู้ที่สมัคเฃ้าไปเปนสมาชิกอิศระเช่นนั้นก็ยาก  ผู้ที่ประสงค์เฃ้าปาร์ลิยเมนต์โดยมากจึ่งมักแสดงตนว่าเปนผู้เห็นพ้องด้วยปาร์ตีใดปาร์ตี ๑  แล้วแต่จะเปนการสดวกและตรงความเห็นของตนในขณะนั้น  ลักษณะปกครองเช่นนี้จึ่งมีนามปรากฏว่า “ปาร์ตี สิสเต็ม” (ลักษณะปกครองด้วยคณะ)  คณะผลัดเปลี่ยนกันเฃ้ารับน่าที่ปกครอง  ฤาเรียกตามภาษาของเขาว่าเปน “รัฐบาล” (เคาเวอร์นเมนต์)  อีกคณะ ๑ เรียกว่าเปน “ผู้คัดค้าน” (ออปโปสิชั่น)  คณะที่เปนรัฐบาลนั้นคือคณะที่มีพวกมากในที่ประชุมปาร์ลิย์เมนต์  สามารถที่จะเชื่อใจได้อยู่ว่าการใดๆ ที่จะคิดจัดขึ้น  แม้ว่าจะเกิดเปนปัญหาขึ้นในที่ประชุมบ้าง  ก็สามารถที่จะท้าให้ลงคะแนนกันได้  โดยไม่ต้องวิตกว่าจะต้องแพ้กันในทางจำนวนคะแนน  พอเมื่อใดไม่มีความเชื่อได้แน่นอนในข้อนี้แล้ว  ฤาเมื่อท้าลงคะแนนกันแล้วแพ้ฃ้างฝ่ายผู้คัดค้าน ฝ่ายรัฐบาลก็ลาออกจากตำแหน่ง  ผู้คัดค้านเฃ้ารับตำแหน่งแทนต่อไป  กลับกันไปมาอยู่เช่นนี้  อีกประการ ๑  ในขณะเมื่อปาร์ตีใดได้รับน่าที่ปกครอง  ฤาพูดตามศัพท์อังกฤษว่า “ถืออำนาจ” (อินเปาเวอร”)  ปาร์ตีนั้นก็เลือกเอาแต่คนที่มีความเห็นพ้องกับตนไปตั้งแต่งไว้ในตำแหน่งน่าที่ต่างๆ ในรัฐบาล  เปนทางรางวัลผู้ที่เปนพวกพ้องและที่ได้ช่วยเหลือปาร์ตีในเมื่อกำลังพยายามหาอำนาจอยู่นั้น  พอเปลี่ยนปาร์ตีใหม่ได้เฃ้าถืออำนาจ  เจ้าน่าที่ต่างๆ ก็เปลี่ยนไปด้วยทั้งชุด  ตั้งแต่ตัวเสนาบดีลงไป  การเปลี่ยนเจ้าน่าที่ทำการงานของรัฐบาลทั้งชุดเช่นนี้  ถ้ายิ่งเปลี่ยนบ่อยเท่าใดก็ยิ่งชอกช้ำมากเท่านั้น  การงานก็อาจที่จะเสียหายไปได้มากๆ  เพาะบางทีคนพวก ๑ ได้เริ่มคิดไว้แล้ว  แต่ยังมิทันจะได้กระทำไปให้สำเร็จก็มีคนอื่นเฃ้ามารับน่าที่เสียแล้ว  จึ่งต้องจัดให้มีคนจำพวก ๑  ซึ่งเรียกว่า “ฃ้าราชการประจำ” (“เปอรมะเนนต์ ออฟฟิเชียล”) ไว้ในกระทรวงและกรมต่างๆ ทุกแห่ง  เพื่อเปนผู้ดำเนินการงานของรัฐบาลไปตามระเบียบเรียบร้อย  ซึ่งไม่ผิดอะไรกันกับวิธีจัดระเบียบราชการในรัฐบาลแห่งเมืองอันพระเจ้าแผ่นดินมีอำนาจเต็มเปนผู้ปกครองนั้นเอง  เสนาบดีฤาพวกหัวน่ากรมกระทรวงที่ผลัดกันเฃ้าออกอยู่นั้น  เปนแต่ผู้คิดทางการที่จะดำเนินต่อไปอย่างไร  เมื่อคิดแล้วก็ต้องมอบให้พวกฃ้าราชการประจำเปนผู้ทำต่อไป  จะทำได้แค่ไหนก็แค่นั้น  พวกฃ้าราชการประจำเหล่านี้คือผู้ที่ต้องเหน็จเหนื่อยจริง กรากกรำลำบากจริง  นั่งออฟฟิซจริง  ทำการงานของรัฐบาลจริง  แต่พวกเหล่านี้ฤาได้รับบำเหน็จรางวัลลาภยศฤาถานันดรศักดิ์  หามิได้เลย  ผู้ที่ได้รับบำเหน็จรางวัลคือผู้ที่มาขี่หลัง  คือผู้ที่เฃ้ามาครอบ  คือผู้ที่เปนพวกพ้องของหัวน่าปาร์ตีที่ถืออำนาจ  ถ้าแม้ว่าใครๆ ที่มีความรู้พอและพยายามพอที่จะอ่านหนังสือพิมพ์ต่างประเทศอยู่เนืองๆ  และหมั่นตรวจดูอยู่ว่าผู้ที่ได้รับบำเหน็จมีเลื่อนยศ  รับยศใหม่  รับตรา เปนต้นเหล่านี้  คือใครบ้าง  แล้วและสืบสาวดูว่าบุคคลนั้นๆ  ได้กระทำความชอบแก่บ้านเมืองอย่างไร  คงจะได้แลเห็นว่า  ในจำพวกที่รับบำเหน็จนั้น  มีผู้ที่ปรากฏว่าได้ทำประโยชน์แก่ชาติบ้านเมืองจริงๆ เปนส่วนน้อย  (และทหารบกทหารเรือนานๆ จะมีนามอยู่ในหมู่ผู้รับบำเหน็จสูงๆ สักคราว ๑)  โดยมากเปนผู้มีทรัพย์เท่านั้น  ซึ่งเห็นได้ว่าการมีทรัพย์นั้นแลเปนเครื่องที่จะบันดาลให้คนได้รับบำเหน็จ  ดูๆ ไปก็คล้ายๆ ซื้อบำเหน็จกันได้  วิธีซื้อนั้น  ไม่ใช่ซื้อกันตรงๆ มักเปนไปทางอ้อม  คือทางส่งเงินไปเฃ้าเรี่ยรายในเงินกองกลางของปาร์ตี  ปาร์ตีใช้เงินกองกลางนี้สำหรับใช้จ่าย  ในเมื่อจัดให้คนพวกของตนไปรับเลือกเปนเมมเบอร์ปาร์ลิยเมนต์  นับว่าเปนอันได้ช่วยโดยทางอ้อมเพื่อให้ปาร์ตีได้ถืออำนาจ  ยกเอาว่าเปนความชอบแก่รัฐบาล  จึ่งให้บำเหน็จเพื่อแสดงความพอใจของปาร์ตี  เมื่อเปนเช่นนี้แล้ว  ก็ไม่ผิดอะไรกันกับเจ้าแผ่นดินบำเหน็จรางวัลแต่พวกพ้องของตนที่ประจบประแจง  บำเหน็จรางวัลก็คงเปนอันไปได้แก่คนหัวประจบอีก  ไม่ใช่ได้แก่ผู้ที่ทำการงานจริงๆ  คราวนี้ก็จะต้องแก้ขึ้นว่าถึงแม้ว่าจะเปนไปได้เช่นนั้นก็ตาม  แต่ถ้าเมื่อใดปรากฏขึ้นว่าคณะซึ่งเปนรัฐบาลมีความลำเอียงฤาประพฤติไม่เปนยุติธรรม  ราษฎรก็อาจจะร้องขึ้นได้  และอาจที่จะร้องให้คณะนั้นออกจากน่าที่รัฐบาลเสียได้  เพราะฉนั้น คณที่เปนรัฐบาลจำจะต้องระวังอยู่  ข้อนี้จริงและถูกต้องทุกประการตามตำรา  แต่ตามความจริงนั้นเปนอยู่อย่างไร?  ประชาชนจะร้องทักท้วงขึ้นได้ก็โดยอาไศรยปากแห่งผู้แทนซึ่งได้เลือกให้เข้าไปเปนสมาชิกแห่งรัฐสภาอยู่แล้ว  ก็ในที่ประชุมปาร์ลิยเมนต์นั้น  แล้วแต่คะแนนมากและน้อยมิใช่ฤา  พวกรัฐบาลเฃามีอยู่มาก  ถึงใครๆ จะร้องจะว่าเฃาอย่างไรๆ  เมื่อท้าลงคะแนนกันเฃ้าเมื่อใดก็ต้องแพ้เฃาเมื่อนั้น  อีกประการ ๑ การให้บำเหน็จรางวัลผู้ที่ให้เงิน “ลงขัน” กองกลางของปาร์ตีนั้น  มิใช่ว่าจะกระทำอยู่แต่เฉภาะปาร์ตีเดียว  ย่อมจะกระทำอยู่ด้วยกันทุกปาร์ตี  เพราะฉนั้นปาร์ตีใดจะร้องติเตียนอีกปาร์ตี ๑  ก็ไม่ใคร่ถนัด  เปนเรื่อง “ไก่เห็นตีนงู  งูเห็นนมไก่” อยู่ฉนี้  จึ่งเปนการยากที่จะแก้ไขให้หายไปได้  ข้อที่แสดงมาแล้วนี้  ก็นับว่าร้ายอยู่แล้ว  แต่ยังมีต่อไปอีกขั้น ๑ คือ จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 08:36:32

ความคิดเห็นที่ 65 ๔. คณะฤาปาร์ตีทั้ง ๒ ฝ่ายต่างตกลงกันเสียว่าจะผลัดเปลี่ยนกันเฃ้าเปนรัฐบาล  ผลัดเปลี่ยนกันมีโอกาสได้อุดหนุนพวกพ้องของตน  เมื่อได้ตกลงกันเช่นนี้แล้วเมื่อใด  ก็แปลว่าถึงที่สุดแห่งความเลวทราม  เพราะเปนอันหมดทางที่แก้ไขได้  ในระหว่างที่ปาร์ตี “ก” เปนรัฐบาล  ก็อุดหนุนพวกพ้องของตนเสียเต็มที่  ฝ่ายปาร์ตี “ข”  ก็ไม่คัดค้านจริงจังอันใด  จะคัดค้านบ้างก็แต่พอเปนกิริยา  เพราะนึกอยู่ว่าไม่ช้าก็จะถึงคราวฝ่ายตนได้เฃ้าไปนั่งกินบ้าง  ความเสียหายอันนี้มีอยู่แก่ปาร์ลิยเมนต์แทบทุกเมือง  แม้แต่ที่เมืองอังกฤษซึ่งนิยมกันว่าเปนประเทศซึ่งมีปาร์ลิย์เมนต์อันดีที่สุด  ก็ยังมีคนอังกฤษเองร้องติอยู่ว่า ในเรื่อง “ฃายบำเหน็จ” นั้น  ถึงแม้ใครๆ จะร้องขึ้นในปาร์ลีย์เมนต์ก็ไม่เปนผลอันใด  เพราะทั้งคณะลิเบอรัลและคอนเซอร์วะติฟพากันตัดรอนปัญหาเสีย  มิได้ทันต้องถึงได้ปฤกษากันฤาลงคะแนนกันเลย  ฝ่ายพระเจ้าแผ่นดินนั้น  ถึงแม้ว่าจะทรงทราบเรื่องนี้  ก็ไม่มีอำนาจจะทรงแก้ไขอย่างใดได้  การที่จะประทานบำเหน็จรางวัลแก่ผู้ใด  ก็ต้องเปนไปตามความแนะนำของเสนาบดีเปนพื้น  จะมีที่เลือกประทานเองได้บ้างก็แต่พวกฃ้าราชการในราชสำนักนี้เท่านั้น  ก็เมื่อในประเทศอังกฤษเปนเช่นนี้แล้ว  ในประเทศอื่นจะเปนอย่างไร การมีปาร์ลีย์เมนต์  ฤาเปนรีปับลิคไม่ตัดการฉ้อโกงฤาการไม่สม่ำเสมอให้หมดได้  แต่ว่า-ข้อความที่ได้กล่าวมาแล้วนี้  ก็เปนแต่หัวข้อบางข้อ  ซึ่งตามความเห็นของเราเห็นว่าเปนสำคัญ  และโทษทั้งปวงที่ได้แสดงมาแล้วนั้น  อาจจะมีได้ไม่เฉภาะแต่ที่ในประเทศซึ่งใช้ลักษณปกครองเปน “ลิมิเต็ดมอนาร์คี”  ถึงในประเทศที่ใช้ลักษณปกครองเปน “รีปับลิค” ก็มีได้เหมือนกัน  การมีปาร์ลิยเมนต์ก็ดี  ฤาถึงแม้ว่าจะเปลี่ยนลักษณปกครองเปนรีปับลิคไปทีเดียวก็ดี  ไม่ตัดการฉ้อโกงฤาการไม่สม่ำเสมอให้หมดไปได้เลย  ถ้าผู้ถืออำนาจยังมีทางที่เลือกให้บำเหน็จรางวัลแก่ใครๆ ได้ตามใจอยู่ตราบใด  คนสอพลอและหัวประจบก็คงยังต้องมีอยู่ตราบนั้น  จะผิดกันก็แต่ชื่อที่เรียกผู้มีอำนาจเท่านั้น  แต่ว่ามันก็มีข้อที่ควรคำนึงต่อไปอยู่บ้าง  และถึงแม้ว่าจะเปนข้อที่ไม่พึงใจก็จำจะต้องมองดูตรงๆ คือ “เสียงประชาคือเสียงของเทวดา”   ความนิยมของคนโดยมากในสมัยนี้ทั่วไปมีอยู่ว่า  การที่มอบอำนาจไว้ในมือบุคคลคนเดียว  ให้เปนผู้จัดการปกครองชาติบ้านเมืองคนเดียวนั้น  ต้องได้คนที่ ดีจริง เก่งจริง สามารถจริง  จึ่งจะควรไว้ใจให้เปนผู้ครอบครองได้  โดยไม่ต้องเกรงว่าบุคคลผู้นั้นจะใช้อำนาจในที่ผิดและไม่เปนประโยชน์ฤาความศุขแห่งประชาชน  แต่การที่จะหาคนเช่นนี้ก็มิใช่ง่าย  และถ้าพระเจ้าแผ่นดินไม่เปนผู้ที่เหมาะแก่น่าที่แล้ว  จะเปลี่ยนตัวก็ยาก  นอกจากที่เจ้าแผ่นดินนั้นเองจะมีความรู้สึกว่าตนไม่มีความสามารถพอที่จะทำน่าที่ได้  และมีความรักชาติพอ  มีใจเด็ดเดี่ยวพอที่จะสละอำนาจ  สละลาภยศและราไชสวรรย์จึ่งหลีกไปเสีย  เพื่อให้ผู้ที่ประชาชนนิยมมากกว่าได้มีโอกาสทำการเพื่อบังเกิดผลอันใหญ่ยิ่งขึ้นแก่ชาติบ้านเมือง  แต่เจ้าแผ่นดินที่จะรู้สึกตัวว่าไม่สามารถนั้นก็หายาก  และถึงแม้ว่าจะมีบ้าง  การที่จะออกจากน่าที่ก็ใช่ว่าจะทำไปได้โดยง่าย  อาจจะมีเครื่องขัดขวางอยู่หลายประการ  เมื่อเปนเช่นนี้แล้ว  มหาชนจึ่งได้พากันค้นหาทางแก้ไขความไม่แน่นอนแห่งลักษณปกครองโดยมีเจ้าแผ่นดินถืออำนาจสิทธิ์ฃาดนั้นโดยวิธีใดวิธี ๑  บางเมืองก็แก้ไปทางมี “คอนสติตูชั่น” ขึ้น  และตัดอำนาจเจ้าแผ่นดินเสียทั้งหมด  คงเหลือให้ไว้แต่อำนาจที่จะห้ามกฎหมาย (“วีโต”) บางครั้งบางคราว  กับการทำสงครามและเลิกสงคราม  แต่ถึงแม้อำนาจทั้ง ๓ นี้  ก็ไม่ได้ใช้โดยลำพัง  คงต้องใช้ได้ด้วยความแนะนำของคณะเสนาบดีโดยมาก  แต่ถึงแม้ตัดอำนาจเจ้าแผ่นดินลงไปปานนี้แล้ว  บางชาติก็เห็นไม่พอ  จึ่งเลยเปลี่ยนเปนรีปับลิคไปอีกชั้น ๑  จึ่งเห็นได้ว่า  ความนิยมของมหาชนเวลานี้เดินไปหาทางประชาธิปตัย  คือทางให้อำนาจอยู่ในมือของประชาชนเอง  ต้องการที่จะมีเสียงฤามีส่วนในการปกครองชาติบ้านเมืองของตนเองให้มากที่สุดที่จะเปนไปได้  และเมื่อความเห็นของคนมากๆ ตรงกันเฃ้าแล้ว  ก็ยากที่จะทัดทานฤาคัดค้านไว้ได้  คงจะต้องเปนไปตามความเห็นอันนั้นคราว ๑  จะผิดกันก็แต่เวลาจะช้าฤาเร็วเท่านั้น  นักปราชญ์โรมันจึ่งได้แสดงเปนภาษิตไว้ว่า “Vox populi vox dei”  แปลว่า “เสียงประชาคือเสียงเทวดา”  ขยายความว่าเทวดาเปนผู้ที่นิยมกันว่ามีอานุภาพใหญ่สามารถจะบันดาลให้สิ่งทั้งปวงเปนไปตามปรารถนาทุกประการ  อันประชาชนซึ่งมีความประสงค์ตรงกันอยู่แล้วโดยมาก  และได้แสดงความประสงค์อันนั้นให้ปรากฏชัดแล้ว  ก็ไม่มีผู้ใดจะสามารถทัดทานได้  จึ่งนับว่ามีอานุภาพเปรียบด้วยเทวดาฉนี้  เมื่อปรากฏอยู่เช่นนี้แล้ว  ก็ไม่มีข้อควรสงไสยเลยว่า  เมืองไทยเรานี้คงจะต้องเปนไปอย่างประเทศอื่นๆ ได้เปนมาแล้ว  คงจะต้องมี “คอนสตูติชั่น”  อัน ๑ เปนแน่แท้  ถึงแม้การมี “คอนสตูติชั่น” จะมีโทษเช่นที่กล่าวมาแล้วก็ตาม  แต่ลักษณะปกครองโดยมอบอำนาจไว้ในมือพระเจ้าแผ่นดินผู้เดียวก็มีโทษอยู่เหมือนกัน  (ซึ่งในเวลาบัดนี้มีผู้แลเห็นและรู้สึกอยู่หลายคน!)  จึ่งตกอยู่ในปัญหาว่าจะเลือกเอาอย่างไหน  และคำตอบปัญหาอันนี้  ก็มีอยู่ว่าแล้วแต่ประชาชนจะเห็นชอบและประสงค์ทั่วกันเถิด  ส่วนตัวเราเองนั้นย่อมรู้สึกอยู่ดีว่า  การเปนเจ้าแผ่นดินมีความลำบากปานใด  คับใจเพียงใด  ที่ยังคงอุส่าห์ทำการไปโดยเต็มสติกำลังและความสามารถก็โดยหวังใจให้บังเกิดผลอันดีที่สุดแก่ชาติบ้านเมืองของเราเท่านั้น  การใดๆ ที่เราจะทำไปให้บรรลุถึงซึ่งความสำเร็จได้  ก็ด้วยอาไศรยความพร้อมใจแห่งฃ้าราชการอันเปนผู้รับน่าที่ทำการงานของรัฐบาล  ตั้งแต่เสนาบดีลงไปจนถึงผู้มีตำแหน่งน่าที่น้อยๆ  อาไศรยความไว้ใจแห่งท่านเหล่านี้อันมีอยู่ในตัวเรา  ไว้ใจว่ามีความมุ่งดีและมีความสามารถพอที่จะเปนหัวน่าเปนนายเหนือเฃาทั้งหลายได้  ถ้าเมื่อใดความไว้ใจอันนี้เสื่อมถอยลงไป  ฤาสิ้นไปแล้ว  ตัวเราก็เท่ากับท่อนไม้อัน ๑  ซึ่งบุคคลได้ทำขึ้นไว้เปนเตว็ดตั้งไว้ในศาล  จะมีผู้เคารพนับถือก็แต่ผู้ที่มีปัญญาถ่อยปราศจากความคิดเท่านั้น. จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 08:37:12

ความคิดเห็นที่ 66 ความจริงแล้่ว ผมแย้งบันทึกของ ร.6 ได้เกือบทั้งหมด ( ซึ่งคิดว่าหลายๆท่านในที่นี้ ก็คงเป็นเช่นเดียวกัน ) ขอเริ่มต้นด้วยประการสำคัญๆนะครับ... อย่างแรกผมขอชี้ให้เห็นคติบางอย่างก่อน " ว่าการที่มอบการปกครองไว้ในมือเจ้าแผ่นดินคนเดียวผู้ มีอำนาจสิทธิ์ฃาดนั้น  ดูเปนการเสี่ยงบุญเสี่ยงกรรมอยู่ " แต่อีกไม่กี่บรรทัดต่อมา... " ๑.  ประชาชนยังไม่มีความรู้พอที่จะทำการปกครองตนเองได้ " เป็นอะไรที่ " ลักลั่น " ดีไหมล่ะครับ... ต่อมาคือ ผมต้องบอกว่า อันว่า คอนสติติวชั่น นั้น เป็นการปกครองด้วย " กฎหมายเป็นใหญ่ " นะครับ... มิใช่เสียงข้างมากจะทำอย่างไรก็ได้ ดังนั้นการกระทำใดๆที่ละเมิด คอนสติติวชั่น อันเป็นกฎหมายสูงสุดนั้น ทำไม่ได้แน่นอน อย่างเช่น การปลุกระดมให้ประชาชนไปทำสงครามกับประเทศเพื่อบ้าน แบบนี้ทำไม่ได้ ( อ้อ... แต่เมื่อไม่นานนี้ ผมเห็นคนบางกลุ่มกำลังพยายามทำแบบนี้ที่ เขาพระวิหาร ครับ ) เสียงของประชาชนจึงมีไว้บ่งบอก ความชอบ ในการบริหารงานของรัฐบาลที่ตรงจริตกับตัวเองเท่านั้น ไม่ใช่เป็นตัววัดว่า คนนั้นดีหรือไม่ ทำแบบนี้ถูกหรือผิด สิ่งเหล่านี้ถูก " กลั่นกรอง " มาโดยกฎหมายอยู่แล้ว... คติที่บอกว่า คอนสติติวชั่น จะนำประเทศไปสู่ความวอดวายนั้น จึงไม่เป็นจริงอย่างแน่นอน ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับกรอบที่คุณเลือกที่จะร่างไว้เป็นแนวทาง และความเคารพในข้อบัญญัติของมัน เพราะ คอนสติติวชั่น นะครับ... มิใช่ อนาชี่ จากคุณ : SaVor เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 11:29:01

ความคิดเห็นที่ 67 มั่วได้ใจมากๆครับพูดมาได้ไงว่าละครเกาหลีญี่ปุ่นไม่มีตัวดีสุดขั้วตัวสุดสุดขีด จากคุณ : เจือจาง เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 12:40:41

ความคิดเห็นที่ 68 ผมกลับเห็นที่ว่าสมัยนั้นอังกฤษก็ยังมีข้อหาซื้อเสียงอยู่ แต่ประชาชนของเขา(หรือทหารหว่า? ช่างเหอะ)ไม่หมดความเชื่อมั่นในระบอบประชาธิปไตย ปัจจุบันอังกฤษก็ยังคงเป็นประเทศประชาธิปไตยที่ประสบความสำเร็จ ส่วนประเทศเคร่ง "คุณธรรม จริยธรรม" ที่เห็น "Corrupt Politician" เป็นไม่ได้ต้องปฎิวัติอยู่เนืองๆ ก็ยังคงเป็นประเทศด้__ อุฟ กำลังพัฒนา (มาหลายสิบปีแล้ว และยังไม่มีทีท่าว่าจะเปลี่ยนสถานะ) จากคุณ : Nexus เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 13:37:43

ความคิดเห็นที่ 69 ขอบคุณค่ะ คุณ V_Mee ขอแลกเปลี่ยนดังนี้ค่ะ - เรื่องที่ว่า ร. 7 ดำเนินรอยตามพระเชษฐานั้น เราเน้นที่พระราชนิยมที่ว่า "อำนาจอธิปไตยอยู่ที่พระมหากษัตริย์" ก็เป็นกษัตริย์ในระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชเช่นกันนี่คะ ขอขอบคุณที่ให้ข้อมูลว่า ร.7 ทรงยกเลิกหลายๆ อย่างที่พระเชษฐาทำไว้ และถึงจะทรงเปลี่ยนผู้ช่วย แต่ก็หาได้หักล้างถึงการทรงสิทธิขาดในการบริหารแผ่นดินนี่นา  ส่วนที่ ร. 6 ทรงระแวงคนจีนนั้น ขอขอบคุณสำหรับข้อมูลเกี่ยวกับคนจีนที่ส่งเงินสนับสนุนพรรคก๊กมินตั๋ง พรรคนี้มุ่งล้มอะไรในเมืองจีน นี่กระมังที่ทำให้ทรงระแวงภัยของยิวแห่งบูรพาทิศทีเมื่อมีสภาผู้แทนแล้ว จะซื้อเสียงเข้าสภามาชี้นำประเทศไปในทางนั้น  คนจีนเป็นเจ้าของหนังสือพิมพ์วิจารณ์รัฐบาล แตกต่างอย่างไรกับมิชชั่นนารีอเมริกันอย่างหมอบรัดเลย์ ที่ออกหนังสือพิมพ์วิจารณ์รัฐบาลของ ร.4 มิเห็นว่า ร.4 ท่านจะว่ากระไร กลับแสดงถึงน้ำพระทัยอันกว้างขวางโต้ตอบข้อวิจารณ์อย่างมีเหตุมีผลน่าชื่นชม  ถ้าจะว่านายเซียวฮุดเส็งเป็นคนในบังคับอังกฤษ ทำให้มีเสรีในการวิจารณ์รัฐบาล เสรีภาพหนังสือพิมพ์กระมังที่เป็นตัวปัญหา ประเด็นที่ว่า คนจีนจะชี้นำประเทศไปในทางผิดหรือไม่เนี่ย เราเคยอ่านงานอยู่ชิ้นหนึ่ง จำได้ว่า ยุคนั้น คนจีนคิดดอกเบี้ยชาวนาในอัตราที่ต่ำกว่าคนไทยด้วยกันเองนะ และว่ากันตามจริง ข้อที่น่าชมเชยในนโยบายของรัฐสยามก่อนหน้านั้นคือ ไม่เคยผลักคนต่างชาติต่างศาสนาให้เป็นศัตรูของแผ่นดินนี่นา ดังปณิธานขององค์ปฐมกษัตริย์ที่ว่า "จะยอยกพระพุทธศาสนา ป้องกันขอบขัณฑสีมา รักษาประชาชนและมนตรี"  "ประชาชน" ในที่นี้คือ ใครที่ตามที่อยู่ในแผ่นดิน จะได้รับการคุ้มครองจากองค์พระมหากษัตริย์เสมอหน้ากัน หากพิจารณาพระราชนิพนธ์ของ ร. 6 เรื่อง "ยิวแห่งบูรพาทิศ" และนิยามของคนไทย ที่ว่า "เรานี้เกิดมาแล้วชาติหนึ่ง ควรคำนึงถึงชาติ ศาสนา อย่าให้เสียทีที่เกิดมา ในหมู่ประชาชาวไทย"  ก็จะเห็นว่าสำนึกของชาติแบบใหม่ได้เกิดขึ้นแล้ว ด้วยความเคารพ แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 53 15:54:25 แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 53 14:05:29 จากคุณ : เอเธนา เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 13:52:47

ความคิดเห็นที่ 70 เรียนคุณ V_Mee ต่อค่ะ -เรื่องการใช้จ่ายงบประมาณของ ร.6 ขอขอบคุณอีกครั้งในข้อมูลที่ให้ คุณแย้งว่า ทำไมเราจึงเชื่อฝรั่ง ที่เชื่อเขา ไม่ใช่เพราะเป็นฝรั่ง แต่เพราะข้อมูลของเขาน่าเชื่อค่ะ  James C. Ingram ได้ข้อมูลจากกระทรวงการคลังและที่ปรึกษาซึ่งมีแฟ้มเอกสารย้อนหลังไปถึงปี 1890 คนวิจัยไทยศึกษาต่างก็อ้างงานวิจัยของเขา และเรายังไม่เห็นว่าจะมีงานวิจัยชิ้นใดที่ขัดแย้งIngram เลยนี่นา นโยบายการคลังของไทยเป็นอนุรักษ์นิยมค่ะ คือมีมากก็ใช้มาก มีน้อยก็ใช้น้อย และที่ผ่านมาก็มีรายรับมากกว่ารายจ่ายเสมอ  เพิ่งจะเป็นครั้งแรกคือสมัย ร.6 (1910-1925) ที่มีรายจ่ายมากกว่ารายรับ งบประมาณจึงขาดดุลด้วยความจำเป็น มิใช่ล้ำเวลาอย่างที่คุณยกย่อง   Ingram เขียนว่า "ในช่วงทศวรรษ 1920 ผลที่ตามมาจากวิกฤตหลังสงครามกับความสุรุ่ยสุร่ายของราชสำนักเป็นเหตุสำคัญที่ทำให้งบประมาณขาดดุล" หน้า 284. รายละเอียดอยู่ในตารางรายจ่ายบางประเภทของรัฐบาล หน้า 289 เราพิมพ์ไม่ไหว ขอยกมาแค่นี้นะคะ 1910 ป้องกันประเทศ 24% การศึกษา 2%  ราชสำนัก 18% 1920 ป้องกันประเทศ 27% การศึกษา 3%  ราชสำนัก 12% ราษฎรยังไม่พร้อม ยังไม่ได้รับการศึกษา เพราะตัวเลขข้างบนไงคะ รายได้ของสยามมาจากข้าว รัฐบาลลงทุนน้อยมากกับการเพิ่มผลผลิต  การชลประทานและการสร้างถนนแต่ละโครงการต่างได้รับการจัดสรรงบประมาณ 2 ล้านบาท แต่ค่าใช้จ่ายเพื่อการป้องกันประเทศนั้นไม่ได้ลดลงต่ำกว่า 20 ล้านบาทตลอดช่วงสิบปี ทั้งๆ ที่ทศวรรษที่ 1920  เป็นช่วงเวลาที่สงบสุขจากภัยสงคราม เราเชื่อว่า คุณ V_Mee น่าจะเคยอ่านงานของอิงแกรม จึงอยากเสนอให้ทบทวนอีกครั้งว่า การแยกงบส่วนพระองค์กับงบของแผ่นดิน ทำให้การบริหารการคลังดีขึ้นหรือไม่ เพราะลำพังงบของแผ่นดินยังเป็นไปได้ถึงเพียงนี้ อีกทั้งรายได้ของแผ่นดินได้กลับคืนไปสู่ราษฎรมากน้อยเพียงใด ด้วยความเคารพ แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 53 15:22:30 จากคุณ : เอเธนา เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 15:05:47

ความคิดเห็นที่ 71 สำหรับความเห็นที่ ๖๙ มีข้อวิจารณ์นายเซียวฮุดเส็งอยู่ในพระราชหัตถเลขาที่พระราชทานสมเด็จพระอนุชาธิราช เจ้าฟ้าจักรพงษ์ภูวนาถ กรมหลวงพอษณุโลกประชานาถ  ซึ่งทรงระบุว่า มีเจ้านายบางพระองค์ที่อยู่เบื้องหลังนายเซียวฮุดเส็งในการชี้นำการวิพากษ์ราชสำนัก  รวมทั้งมีความพยายามแบล็คเมล์ราชสำนัก  ส่วนที่กล่าวถึงนายเซียวฮุดเส๋งหลบอยู่ใต้ร่มธงต่างชาตินั้น  ก็เพราะผู้เสียหายไม่สามารถฟ้องร้องเอาผิดนายเซียวฮุดเส็งที่หมิ่นประมาทได้ ประเด็นเรื่องบการศึกษาในความเห็นที่ ๗๐  ที่ว่างบการศึกษาได้น้อยกว่างบป้องกันประเทศนั้น  เป็นผลสืบเนื่องมาจากการถูกรุกรานจากชาติมหาอำนาจตะวันตกที่มีกำลังแข็งแกร่งกว่า  เช่น กรณีร.ศ. ๑๑๒ แต่ฝรั่งเศสเอาเรือรบเข้ามาในลำน้ำเจ้าพระยาเราก็ต้องยอมตามที่ฝรั่งเศสเรียกร้องทุกประการ  ส่วนนโยบายการศึกษาที่เริ่มมาแต่รัชกาลที่ ๕ นั้น  รัฐมีนโนบายจัดการศึกษาตั้งแต่ระดับมัธยมซึ่งเป็นการศึกษาชั้นสูงเท่านั้น  ส่วนการศึกษาระดับพื้นฐานนั้นล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๕ มีนโยบายให้ท้องถิ่นเป็นผู้จัดเช่นเดียวกับในยุโรป  จึงมีนโยบายการขยายการศึกษาประชาบาลออกไปตลอดทุกอำเภอและเร่งขยายลงสู่ตำบล  โดยการจัดการศึกษาประชาบาลผู้แทนราษฎรในท้องถิ่นเป็นผู้จัดการศึกษาโดยใช้เงิน "ซึกษาพลี" ที่เรียกเก็บจากประชากรในท้องถิ่น  โดยมิพระบรมราโชบายสำคัญให้ประชากรทั้งประเทศสามารถอ่านออกเขียนได้ให้แล้วเสร็จในเวลา ๑๕ ปีนับแต่รัชกาลที่ ๖ เสด็จขึ้นครองราชย์   การศึกษาประชาบาลนั้นมุ่งหมายให้เด็กไทยทั่วประเทศได้เรียนรู้หนังสือโดยทั่วกัน  และสำหรับนักเรียนที่มีวามรู้ความสามารถและมีกำลังทรัพย์ที่จะเรียนต่อในระดับมัธยมก็ให้เรียนต่อในระดับมัธยมด้วยเงินทุนส่วนตัวโดยรัฐสนับสนุนครูผู้สอน  ส่วนนักเรียนในระดับพื้นฐานที่ไม่ได้เรียนต่อในระดับมัธยมนั้น  รัฐก็จัดให้ศึกษาวิชาทำมาหาเลี้นงชีพทั้งเกษตรกรรม  พาณิชยกรรม  และหัตถกรรมในโรงเรียนประถมต่ออีก ๒ ปี  เมื่อออกจากโรงเรียนแล้วจะได้มีวิชาชีไว้เลี้ยงตัว  ทั้งนี้เพื่อแก้ปัญหา "โรคเสมียน" ที่นักเรียนมุ่งเรียนหนังสือเพื่อไปรับราชการแทนการประกอบอาชีพเกษตรกรรม  พาณิชยกรรม หรือหัตถกรรมที่เป็นพื้นฐานเดิมของครอบครัว นโยบายจัดการศึกษาประชาบาลนี้เมื่อเปลี่ยนผ่านสู่รัชกาลที่ ๗  มีอภิรัฐมนตรีท่านหนึ่งแสดงความเห็นว่า ในสมัยรัชกาลที่ ๖ เสนาบดีศึกษาดีแต่จะขอเงินไปขยายโรงเรียนเป็นจำนวนมาก  แต่ในความเห็นของอภิรัฐมนตรีท่านนั้นกลับเห็นว่า ในเมื่อเงินเรามีน้อยเช่นนี้ควรจะใช้เงินที่มีอยู่อย่างจำกัดนั้นจัดส่งนักเรียนที่เรียนเก่งไปศึกษาต่อต่างประเทศจะดีกว่าการขยายโรงเรียนที่ไม่สามารถสร้างคนมารับใช้ประเทศ  ในเมื่อแนวคิดกันเช่นนี้จึงกลายเป็นว่า สิ่งที่รัชก่าลที่ ๖ ทำเอาไว้นั้นเป็นเรื่องที่ผิดพลาดไปหมด ในเรื่องของข้อมูลที่ Ingram ได้รับจากกระทรวงพระคลังฯ ก็เช่นเดียวกันกับแนวคิดเรื่องการจัดการศึกษา  ในเมื่อเสนาบดีพระคลังมีแนวคิดขัดกับหัวหน้ารัฐบาลมาโดยตลอด  ดังจะเห็นได้จากความบางตอนในประวัติต้นรัชกาลที่ ๖  รวมทั้งหนังสิอ ๑๐๐ ปีพระองค์ศุภโยคฯ   เรื่องการลงทุนเพื่อการเพิ่มผลผลิตนั้น  หากดูกันจริงๆ ในรัชกาลที่ ๖ มีการประกาศใช้พระราชบัญญัติมาตราชั่ง ตวง วัด  ซึ่งเป็นเครื่องมือกำหนดมาตรฐานในการซื้อขายและแก้ปัญหาการฉ้อโกง  การลงทุนพัฒนาระบบชลประทานก็มีการวางแนวทางไว่ทั้งสิ้น ๕ โครงการ  แต่เพิ่งลงใททำได้เพียงโครงการลุ่มเจ้าพระยาเพียงโครงการเดียวก็สวรรคต  ถึงรัชกาลที่ ๗ ไม่มีการสานต่อ  เรื่องการตัดถนนก็เช่นเดียวกัน  ในเมื่อประเทศไทยไม่สามารถผลิตรถยนต์ขึ้นใช้เองได้  ระบบขนส่งที่เหมาะสมกับบ้านเราจึงต้องเป็นการขนส่งทางรถไฟที่เป็นการขนส่งในปริมาณมาก  แล้วจึงตัดถนนซอยจากทางรถไฟเข้าสู่ท้องที่ต่างๆ  ในพื้นที่รถไฟไม่ผ่านก็มีการตัดถนนเชื่อมต่อเช่น สายลำปาง - เชียงราย  ซึ่งมาแล้วเสร็จสมบูรณ์รุยนต์เดินได้ตลอดในตอนต้นรัชกาลที่ ๗ แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 53 18:22:07 จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 18:10:14

ความคิดเห็นที่ 72 ในประเด็นเรื่องการเพิ่มรายได้ของรัฐนั้น  เชื่อว่า Ingram คงไม่ทราบถึงพระบรมราชโองการดำรัสสั่งให้กระทรวงนครบาลเก็บภาษีโรงร้านจากพระราชทรัพย์ส่วนพระองค์  เพราะระบบภาษีของไทยเรานั้นแต้เดิมต่างกระทรวงต่างจัดเก็บ  และส่วนใหญ่เป็นอากรสมพัสตรและอากรการพนัน  เมื่อทรงเลิกการพนันหวย กข. ซึ่งเป็นหนทางวิบัติของราษฎรนั้นทำให้รัฐขาดรายได้ไปถึงปีละ ๗ ล้านบาทเศษ  หรือคิดเป็นเกือบ ๑๐% ของรายได้แผ่นดิน  เมื่อมีปัญหาน้ำท่วมและฝนแล้งประกอบกับวิกฤตเงินสเตอริงค์ในปี ๒๔๖๒ และการยกเลิกการค้าฝิ่น  ซึ่งทำให้รัฐสูญอากรฝิ่นไปอีกหลายล้านบาท  ทั้งหมดนี้คือตัวแปรที่ให้รายได้ของรัฐหดหายไปกว่าปีละสิบล้านบาท  จึงได้มีพระราชดำริให้กระทรวงพระคลังไปคิดวิธีเก็บภาษีทรัพย์สินและภาษีรายได้จากการประกอบการงานอาชีพเมื่อปี ๒๔๖๒  แต่กระทรวงพระคลังฯ ใช้เวลาร่างกฎหมายภาษีถึง ๑๒ ปี  จึงได้ประกาศใช้ภาษีเงินได้เมื่อวันที่  ๑  เมษายน  ๒๔๗๕  ก่อนเปลี่ยนแปลงการปกครองเพียง ๒ เดือนเศษ  หากเร่งรัดออกกฎหมายภาษีเงินได้เสียแล้ว  รัฐบาลก็อาจใช้กฎหมายภาษีเงินได้นี้เป็นเครื่องมือจัดการห้างร้านต่างชาติที่เข้ามากอบโกยผลกำไรจากการประกอบการในประเทศทดแทนข้อจพกัดเรื่องภาษีร้อยชัก ๓ ได้บ้าง จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 18:31:52

ความคิดเห็นที่ 73 อ่านข้อความด้านบนแล้วรู้สึกงง งง ว่าประชาธิปไตยของแต่ละคนคืออะไรกันแน่ อิสรภาพ เสรีภาพ ที่ตัวเองพึงได้รับแค่นั้นหรือ ?? หากลองย้อยไปสัก 80 ปี ก่อนมีประชาธิปไตย และนึกถึงวันนี้ ผมว่าคนไทยเข้าถึงประชาธิปไตย น้อยมากซึ่งเป็นเรื่องที่น่าตลก ยิ่งดูข่าวพวกนี้  'ใช้สิทธิเลือก ส.ข. 542,955 คน 37.42% มาใช้สิทธิมากสุดเขตคันนายาว 45.69% ผู้มาใช้สิทธิเลือกตั้งน้อยที่สุดจตุจักร 33.30%' หรือนึกถึง หน้าเราเอง ตอนที่ กกต.ประกาศให้เลือกตั้งใหม่ ใช้สิทธิ์ใหม่ ผมว่านี้คือผลจากการไม่เข้าใจคำว่า ประชาธิปไตยที่แท้จริงของบรรพบุรุษเพราะได้มาแบบฉาบฉวย งงๆ  สุดท้ายก็ไม่รู้จะสอนลูกหลานยังไง กลายมาเป็นวันนี้ของประเทศไทย จากคุณ : nunumum เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 21:58:35

ความคิดเห็นที่ 74 #53 การที่คนเราจะเป็นอะไรซักอย่าง มันต้องมีช่วงเวลา"ฝึกฝน"ครับ อย่างนักกีฬายิมนาสติก กว่าจะฝึกได้แบบนั้น แรกเริ่มเลยคือ บริหารกล้ามเนื้อให้มีแรงผยุงตัวก่อน แค่ขั้นตอนแรกก็ใช้เวลาหลายเดือน จากนั้นถึงค่อยมีการฝึกในระบบที่มี Safety ปกป้องนักกีฬา เช่นมีเบาะป้องกันการตก หรือ เชือกผูกข้อมือกับบาร์ และโค้ชพี่เลี้ยง ก็จะต้องให้คำแนะนำที่ถูกต้องด้วย ไม่มีใครบ้า อยู่ๆ ก็เอาคนที่ไม่ได้ฝึกขึ้นไปโหน บน บาร์หรอกครับ แถมคนๆนั้น ดันไม่คิดจะฟังโค้ชพี่เลี้ยง หาว่าโค้ชพี่เลี้ยงอยากทำให้ตัวเองได้โหนของจริงช้ากว่าที่ควรจะเป็น แล้วพยายามตะกายขึ้นไปโหนทันที สุดท้ายมีแต่จะโหนไม่ขึ้น และ ตกลงมาคอหักตาย เสียเท่านั้น นี่คือความจริงครับ ---- หรืออย่างเราๆท่านๆจะจับให้ไปรบ แต่ไม่มีการสอนว่าปืนใช้ยังไง ไม่มีการฝึกร่างกายให้แบกปืนวิ่งได้ไกลๆในสนามรบได้ ไม่ยอมฟังผู้บัชชาการด้วยว่าจะเข้าตี ประสานกับกองอื่นยังไง เล่นแจกปืนแล้วบอกว่า พวกเวียดกง รบสุดแสนชำนาญ ยิงหูดับตับไหม้ อยู่ข้างหน้า พวกแกทำยังไงก็ได้ ไปสู้มันให้ชนะ จะไปชนะได้ยังไง แค่วิ่งแบกปืนได้ไม่มีเมตรก็หอบแฮก ยืนเป็นเป้านิ่งให้เขาส่องแล้ว จากคุณ : Hoo เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 23:21:51

ความคิดเห็นที่ 75 ส่วนเรื่องการศึกษา ไม่ต้องไปอ้าง 1910-1920 เลย เอาแค่ยุค 1980 เป็นต้นมา อำนาจการบริหารได้ตกอยู่ในมือนักการเมืองหมดแล้ว ผมถามว่า ทำไม คนของเรายังด้อยการศึกษาอยู่? กระทรวงศึกษาของเรา เกรดอะไรในสายตานักการเมือง?? และนักการเมืองเข้าไปคุมกระทรวง เพื่อพัฒนาการศึกษา หรือ พัฒนากระเป๋าตังค์??? และใครทำให้การศึกษาเราพินาศดิ่งเหว โดยเฉพาะเปลี่ยนระบบเอนสะท้านที่เน่าเฟะ???? จากคุณ : Hoo เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 23:33:53

ความคิดเห็นที่ 76 rep 74 การฝึกฝนที่ดีที่สุดคือ การฝึกจาก " การกระทำ " ครับ... ลองไปอ่าน รธน. ของคณะราษฎรซิครับ... นั่นแหละครับ คือ การฝึกฝนจากการได้ทำจริง และมีสภาวะที่เหมาะสมแก่การฝึกด้วย การที่ยึดถือสถานะคงเดิมเหนียวแน่นแบบ ธรรมนูญประชาธิปก ผมมองไม่เห็นว่า มันจะมีช่องทางในการฝึกฝนอะไรชาวบ้านได้ เพราะอำนาจก็ยังรวมศูนย์อยู่เหมือนเดิม ประชาชนก็ยังไม่มีสิทธิ์มีเอี่ยวกับอำนาจบริหารแม้แต่น้อยเหมือนเดิม และความเหลื่อมล้ำระหว่างชนชั้นก็ยังมากมายไม่ได้ลดลงเลย... อย่างมากคงจะเป็นการลงพื้นที่แบบตามบุญตามกรรม แล้วก็รายงานกลับไปเบื้องบนว่า " ประชาชนยังไม่พร้อมๆๆๆๆ " ( ซึ่งนี่ผมคิดใน " แง่ดี " แล้วนะครับ ) rep 75 " เอาแค่ยุค 1980 เป็นต้นมา อำนาจการบริหารได้ตกอยู่ในมือนักการเมืองหมดแล้ว " อำนาจบริหารตกอยู่ในมือนักการเมืองหมดแล้ว... อืมม... ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ถ้าอำนาจอยู่ในมือนักการเมืองหมดแล้ว ทำไมถึงมีสำนวนอย่าง... " น้ำเป็นของปลา ฟ้าเป็นของนก นายกเป็นของป๋า ( แต่เพียงผู้เดียว ) " มาได้ จากคุณ : SaVor เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 00:29:42

ความคิดเห็นที่ 77 บอกตรงๆๆ ความเห็น 74 ศึกษาเยอะๆ กว่านี้ อย่าเอาจำขี้ปากเขามาพูด ไม่รู้จริงๆ เจอเขาสวนทุกดอกไม่ไหวเลย ระบบกลไกสภาพพึ่งมีอยู่จริง รัฐบาลชาติชาย (รัฐบาลก่อนหน้านั้น ระบบสภาอภิปรายไม่ไว้วางใจ ยังไม่เคยได้ใช้ แถมเป็นช่วงอลเวงมากมาก มีปฏิวัติบ่อยมาก ทั้งปฏิวัติตนเอง หลอกคนอื่นมาปฏิวัติ มั่วไปหมด เลือกตั้งไป พรรคชนะ ไม่เคยจัดตั้งรัฐบาล)  ก่อนเจอทหารเล่นอีกรอบ และปัญหาปฏิวัติ ทุกครั้งมีปัญหาบัญชีโยกย้ายทหารเกี่ยวข้องทุกครั้ง แม้แต่ปีปัจจุบัน ที่ซัดกันหนักด้วยอาวุธหนัก ก็ก่อนฤดูโยกย้ายทหาร อย่าจำแค่ขี้ปากข้ออ้างปฏิวัติ เพราะผลพิสูนจ์ออกมาแล้ว รัฐบาลทหารช่วงสั้นทุกยุค มีอัตราโกงกินสูงกว่ารัฐบาลนักการเมือง เมื่อเทียบต่อระยะเวลา ทั้งรัฐบาลคมช รสช แล้วคำว่าฝึกต่อไป ก็คือใช้รัฐบาลทหารผูกขาด ยึดติดอำนาจ ไม่มีระบบสภาตรวจสอบ ครอบงำใช่ปล่าว ไม่เข้าใจ หรือ เล่นเกมระบบสภาจำลองต่อไปเรื่อยๆ ที่ประเทศอื่น ปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นของการมีประชาธิปไตย ก็ยังไม่พร้อมทุกภาคส่วน แต่เขาไม่พยายามพึ่งกลไกนอกระบบ หรือ มีอะไรนอกระบบเข้ามายุ่ง ว่าแต่อย่างประเทศญี่ปุน เกาหลีใต้ นี่ที่เจริญแล้ว เขาพร้อมหรอก ปัจจุบัน ปัญหานักการเมืองฉ้อฉลก็ปรากฏตลอด ระบบสภาก็ยังไม่นิ่ง มียุบแล้วเลือก หรือเปลี่ยนคณะรัฐมนตรี และ ตัวนายกบ่อยมาก ประเทศพัฒนาแล้ว ต่างก็ล้มลุกคลุกคลานกับระบบประชาธิปไตย แม้กระทั่ง สหรัฐ เจ้าพ่อต้นตำรับ ก็ยังมีช่วงที่ประชาชนตัดสินใจผิดเลือกรัฐบาลที่ไม่ประสบความสำเร็จเลย อย่างรัฐบาลบุชรอบที่สอง เจ๊งและฝืดเคืองอย่างแรง แล้วเขาต้องไปพึ่งนอกระบบไหม ความเสื่อมนิยมในตัวผู้แทนก็จะเปลี่ยนขั้วเอง เช่นเดียวกับ อังกฤษ พรรคอนุรักษ์นิยม ยังทนการผูกขาดโดยพรรคแรงงานยาวนานก่อนเปลี่ยนขั้วตามระบบ การเลือกตั้ง ก่อเกิดกลุ่มผลประโยชน์ที่เป็นตัวแทนกลุ่มตนเอง ที่ให้ผลประโยชน์ หรือ จัดตั้งนโยบายเอื้อต่อกลุ่มคนที่เป็นฝ่ายเลือกเป็นเรื่องธรรมดา  แต่ในระบบสภา การตรวจสอบฝั่งตรงข้ามเป็นสิ่งสำคัญ คำว่าปล่อยให้ระบบสภาทำงานจริงๆ จึงน่าเป็นระบบที่ดีกว่า แม้จะมีการโกงกิน แต่ก็มีการตรวจสอบ อีกอย่างกระทรวงศึกษาเป็นหนึ่งในกระทรวงแดนสนธยา เฉกเช่นเดียวกับกระทรวงสาธารณสุข มีผลประโยชน์ทับซ้อนภายในเยอะมาก หารัฐมนตรีที่เอาอยู่ยากมาก อย่ามากก็ไปประคอง อย่างยุคทักษิณ เป็นยุคที่ใช้รัฐมนตรีเปลืองมากสุด เทื่อเทียบกับกระทรวงอื่น ถึงขนาดเจ้าตัวลงไปคุมเอง ยังเอาไม่อยู่้ สุดท้ายคนที่เอาอยู่ คือหนึ่งในคนคุณภาพที่มีการประนีประนอมสูงสุด อย่างจาตุรนต์ เพราะฉะนั้น การศึกษาจะไปโทษแต่นักการเมืองก็ไม่ถูก ก็ต้องโทษระบบข้าราชการภายในกระทรวงด้วย แต่ด้วยระบบการเมืองแบบประชาธิปไตย การพัฒนาการศึกษาก็ก้าวไปไกลกว่าระบบผูกขาด เพราะช่องทางที่เข้าถึงที่มากกว่า ตามระบบฐานนิยม เพื่อให้ประชาชนได้รับอำนวยสะดวก อีกอย่างคำว่าปรากฏการณ์ค่อยเป็นค่อยไป นี่แบบจำลองประเทศไหนในโลกครับ ไม่มีสักประเทศ แลกเลือกแลกเนื้อมาตลอด ตามธรรมชาติมนุษย์ กลุ่มอำนาจเดิมไม่ยอมปล่อยอำนาจ ก็ต้องมีกระบวนการเคลื่อนไหวสังคมให้ได้มาทั้งนั้น มีแต่ขี้ปาก พูดไปเอง คิดไปเองทั้งนั้น แล้วรู้ได้ไง สิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นดีกว่า นี่แหละนิสัยคนไทยชอบคิดไปเอง แล้วไปสร้างเงื่อนไขนอกระบบให้เกิดปัญหา แทนที่จะอยู่กับระบบ เรียนรู้ระบบกันต่อไป ตราบใดที่ประเทศไทย ยังมีกลัวการปฏิวัติ ตราบใดที่ประเทศเรา บัญชีโยกย้ายทหารที่เกิดขึ้น เป็นหัวข้อใหญ่ในประเทศ ถึงกำหนดความเป็นไปของประเทศ ตราบใดทหารยังไม่ได้แค่ทำหน้าที่แค่ปกป้องประเทศ แต่ไปเอื้อค้ำจุนนอกระบบบางอย่าง ตราบนั้นประชาธิปไตยแท้จริง ไม่มีอยู่จริง ถ้านักการเมืองฉ้อฉลคือต้นเหตุปัญหา ผนวกการโกงกินที่เกิด ยังมีระบบตรวจสอบ คดีศาลเกิดขึ้นจริง แต่การโกงกินโดยสีเขียว การซื้ออาวุธ หรืองบต่างๆ ไม่สามารถตรวจสอบหรือเอาผิดได้ นั่นไม่ใช่ความเลวร้ายระบบยิ่งกว่าหรือ จากคุณ : still solo one เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 02:44:50

ความคิดเห็นที่ 78 ลองมาดูกัน 1980 - 1988 รัฐบาลพลเอกเปรมติลสูลานนท์ ...... อำนาจเป็นของนักการเมืองตรงไหน เป็นของทหารชัดๆ 1988 - 1991 รัฐบาลพลเอกชาติชาย ถือว่าเป็นอำนาจเป็นของนักการเมืองก็ได้ รัฐบาลมีอายุ 3 ปี 1991 - 1992 รัฐบาลอานันท์ ปันยารชุน มาจากคณะปฎิวัติ 1992           รัฐบาลสุจินดา คราประยูร "เสียสัตย์เพื่อชาติ" ที่มาคณะปฎิวัติเช่นเดียวกัน 1992           รัฐบาลอานันท์ ปันยารชุน ครั้งที่สองนี้ไปหาเอาเองแล้วกันว่ามาได้ยังไง 1992 - 1995 รัฐบาลชวน หลีกภัย 1995 - 1996 รัฐบาลบรรหาร ศิลปอาชา 1996 - 1997 รัฐบาลชวลิต ยงใจยุทธ 1997 - 2001 รัฐบาลชวน หลีกภัย 2001 - 2005 รัฐบาลทักษิณ ชินวัตร 2005 - 2006 รัฐบาลทักษิณ ชินวัตร 2006 - 2006 คณะปฎิวัติ เอาง่ายในช่วง 30 ปี 1980 - 2010 มีรัฐบาลทหาร หรือมีที่มาจากทหารปกครองประเทศถึง 12 ปี จากคุณ : Nexus เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 03:18:20

ความคิดเห็นที่ 79 # คุณเอเธนา รายละเอียดที่ อ. V_MEE กล่าวเกี่ยวกับเรื่องงบประมาณแผ่นดินสมัย ร.๖ นั้น สามารถหาดูเพิ่มเติมได้จากดัชนีท้ายเล่มของหนังสือของ Ingram นะครับ ถ้าสังเกตดูดี ๆ จะเห็นว่า งบประมาณแผ่นดินจะเกินดุลมาตลอด แม้แต่ปีที่ Ingram บอกว่าราชสำนักสุรุ่ยสุร่าย ก็ยังเกินดุลอยู่ถึง ๒ แสนบาท แต่ส่วนที่ติดลบมาตลอดก็คือ งบประมาณที่นำไปลงทุนตามที่ อ. V_MEE ไ้ด้ชี้แจงมาแล้ว ซึ่งจะเห็นได้ว่างบส่วนที่ลงทุนนี้(ช่องขวามือสุด) ก็เป็นจำนวนเงินที่มากกว่างบรายรับของแผ่นดินมาตลอดอยู่แล้วตั้งแต่ปลายสมัย ร.๕ ลงมา แม้แต่เนื้อหาของ Ingram ที่ว่ารัฐสุรุ่ยสุร่ายในช่วงปีนั้น แต่ถ้าไปดูในหน้าต่อไป(ติดกันเลย)  ก็จะเห็นว่า Ingram ก็ได้บอกว่ามีการนำงบประมาณตรงนี้มาทำอะไรไว้บ้างเช่นกัน เพราะฉะนั้น ที่ อ. V_MEE กล่าวไว้ในความเห็นที่ ๗๑ ส่วนตัวเห็นว่าสอดคล้องกันดีกับข้อมูลที่ INGRAM ยกมาเขียนในหนังสือครับ จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 10:31:48

ความคิดเห็นที่ 80 ผมไ่ม่ได้ท่องจำ พวกคุณนั่นแหละที่ท่องจำ เขาเขียนอะไรมาก็เชื่อไปหมด ประเทศเรามีปฏิวัติเยอะนะใช่ แต่ มันเกี่ยวกับสถาบันสูง ตรงไหน? คนที่ติดตามการเมืองมาตลอด ไม่ใช่สักแต่อ่านประวัติศาสตร์ย้อมสี จากบางเวป จะรู้ว่าแต่ละครั้งมันไม่เกี่ยวกับสถาบันสูงเลย อย่าลากเอาสถาบันสูงลงมาเกลือกกลั้วตรงนี้ มันคนละเรื่อง ----- ประเด็น ประชาชนพร้อม มี สองแบบ คือ ประชาชนพร้อมที่จะเลือก "คนที่จะมาเอื้อประโยชน์ให้แก่ตนเอง และ พวกพ้อง มากที่สุด" หรือ พร้อมที่เลือก "คนที่มาบริหารเพื่อประเทศไทย แม้ว่าตนเองจะไม่ได้ประโยชน์มากเท่าแบบแรกก็ตาม" แบบแรก ไม่ต้องเตรียมหรอก ทำกันได้ไม่ต้องมีใครสอน ความเห็นแก่ตัวเป็นพื้นฐานของคนอยู่แล้ว ประกาศเปรี้ยงไปเลย ได้ทันที แต่ถ้าประชาชนยังเลือกด้วยเกณฑ์แรก เลือกคนที่มา "เอื้อประโยชน์ให้แก่ตนเอง และ พวกพ้อง" ก็จะมีประชาชนอีกส่วน รู้สึกไม่เป็นธรรม เสมอ และประชาชนในชาติจะแตกแยกอย่างรุนแรงในที่สุด ความคิด ประชาธิปไตยแบบแรก มันจะทำให้ชาติแตก เขาคิดกันมาได้ก่อนนานแล้ว แล้วดูจากคำตอบ คุณก็น่าจะรู้ตัวเองว่า คุณโดนปลูกฝังจากเวปพวกนั้น ให้เลือกคนแบบไหน? หรือ ประชาธิปไตยของพวกคุณคือ สักแต่คิดว่าตูมีสิทธิเลือก คนนั้นเลือกแล้วเค้าจะ"ให้"ตู และ ตูต้องได้ตามที่ตูเลือก แต่ไม่เคยคิดว่าตูใช้เกณฑ์อะไรในการเลือก เกณฑ์นั้นจะนำความวิบัติมาสู่ประเทศชาติ และสังคมโดยรวมหรือไม่? ยังไม่รวมความเห็นบางคน ว่า สำนึกเรื่อง ชาติ ศาสน์ กษัตริย์ เป็นแนวคิด "รัฐ" ที่ถูกสร้างขึ้น เพื่อครอบความคิดประชาชน ให้โง่งม ถามหน่อย ถ้าเราไม่ถือแนวคิดรัฐ ประเทศไทยจะอยู่เป็นรัฐ ได้หรือ? ประเทศ ประชาธิปไตย ในโลกประเทศไหน ปฏิเสธแนวคิดรัฐ บ้าง? อเมริกา เหรอ? อังกฤษ? ฝรั่งเศส เยอรมัน ญี่ปุ่น ฯลฯ ทุกประเทศเน้นเรื่องชาติรัฐ และ ประชาชนมีสำนึกความเป็นชาตินิยมสูงมาก แล้วที่พวกคุณกำลังคิดอยู่มันคืออะไร ต่อต้านความเป็นรัฐของไทย ถือว่า ชาตินิยมเป็นเรื่องโง่ดักดาน อย่างนั้นหรือ??? คุณเฉลียวใจบ้างมั๊ย ว่าที่คุณเสพอยู่หนะ มันจะพาคุณไปไหน? จะให้ประเทศไทยแตกเป็นเสี่ยงๆใช่หรือไม่?? การมีอุดมการณ์หนะดี แต่ดูหน่อย ว่า อุดมการณ์ที่เชื่ออยู่มันถูกต้องบนโลกคามเป็นจริง จริงๆหรือเปล่า? หรือมันโดนบิดเบือนให้เราเชื่อว่า "ดี" ทั้งๆที่มัน "ไม่จริง" สุดท้าย พวกคุณกำลังไล่ตาม สิ่งที่ "ดีไม่จริง" อย่างน่าสมเพชเอามากๆ ย้ำนะครับ ถ้าพวกคุณอยากคิดได้ อย่าท่องจำครับ ตอนนี้พวกคุณแค่ ท่องจำ"ความคิด" จากคนพวกนั้น เท่านั้น พวกคุณไม่ได้คิดเอง ถ้าพวกคุณจะคิดเองได้ คุณต้องคิด เฉลียวใจ สามารถคิดต่อต้าน สิ่งที่พวกนั้น พยายามให้คุณคิด ได้ด้วยตัวคุณเอง ถ้าคุณไม่สามารถคิดต้านได้ คุณเองก็ไม่ต่างกับพวกท่องจำจาก รร. ที่คุณไม่ชอบนั่นแหละ แค่คนละฝ่ายเท่านั้นเอง ------ #78 งั้นลองนับแบบ 1992-2006 = 14 ปีเต็มๆ ที่อยู่ในมือนักการเมือง ทำไม การศึกษาเราถึงยังล้าหลัง? โดยเฉพาะช่วง ของ รบ.ทักษิณ มีการแก้ระบบเอ็นทรานจนเละ มีการทำลายระบบคัดกรองคนเข้าเรียนตามความสามารถ มาให้สิทธิเป็นคนที่ รร.อยู่ใกล้บ้านก็มีสิทธิเข้า ทำให้คนมีความสามารถจริงๆ ไม่ได้โอกาสเข้าเรียนใน สถาบันดีๆ ในขณะที่คนไม่มีความสามารถ ได้สิทธิเข้าแต่สุดท้ายก็เรียนไม่รอด สูญเสียทรัพยากรโดยสูญเปล่า ทั้งสองฝ่าย ทั้งๆที่มีการคัดค้านอย่างมากจากผู้เกี่ยวข้องก่อนแล้ว แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 53 11:52:57 จากคุณ : Hoo เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 11:32:45

ความคิดเห็นที่ 81 #77 คุณผ้าพับไว้คะ ขอบคุณที่แนะนำนะ เราไม่ใช่นักเศรษฐศาสตร์ แต่เราก็ยังไม่เห็นว่า คุณ V_Mee จะหักล้างได้นะ - ข้อมูลในภาคผนวก เห็นว่า งบประมาณ 1920-25 มีเกินดุล 2 แสนบาทเพียงปี 1921 เท่านั้น 4 ปีต่อมาติดลบตลอด ถึงจะมีรายจ่ายประเภททุนที่ใช้ไปมากกว่าสมัย ร. 5 เจตนาดี แต่รัฐบาลก็ด้อยประสิทธิภาพค่ะ -หน้า 285 Ingram เขียนไว้ว่า รัฐบาลขาดทุนจากอัตราแลกเปลี่ยน ได้นำเงินคงคลังมาชดเชย และกู้เงินใน/ต่างประเทศ ทั้งรักษาค่าเงินบาทและค่าใช้จ่ายในสงคราม อันนี้เป็นความบกพร่องของรัฐบาล หารายได้มาโปะค่าใช้จ่ายไม่ได้ ไม่รู้เท่าทันตลาดโลก สุดท้ายต้องกินบุญเก่าและกู้ๆ   -หน้า 286 พูดถึงรายจ่ายราชสำนัก คงปฏิเสธไม่ได้ว่า สุรุ่ยสุร่ายจริง ไหนคุณ V_Mee ว่าแยกงบส่วนพระองค์กับงบแผ่นดินออกจากนั้น  แต่ Ingram ก็มีหลักฐานในกระทรวงการคลังว่า ค่าใช้จ่ายส่วนนี้นำมาหักออกจากงบแผ่นดิน "ร. 6 ซึ่งเป็นที่รู้กันว่าทรงเป็นพระมหากษัตริย์ที่ทรงใช้จ่ายฟุ่มเฟือย พระองค์ทรงเพิ่มจำนวนข้าราชบริพาร ทรงเพิ่มค่าใช้จ่ายส่วนพระองค์และทรงมีหนี้สินอยู่หลายล้านบาทเมื่อเสด็จสวรรคต" เมื่อส่วนนี้เป็นค่าใช้จ่ายปกติ มิน่าถึงไปเบียดบังการพัฒนาเพื่อราษฎรไป - รายจ่ายเพื่อการลงทุน หน้า 286 ที่ว่า มีจำนวนสูงสุดก่อนและหลังสงคราม ใช้ไปในการสร้างทางรถไฟและชลประทาน ดูเหมือนจะดี เพราะการคมนาคมและชลประทานจะส่งผลดีให้แก่ราษฎร แต่ทุนส่วนนี้มาจากเงินกู้ "รัฐบาลมิได้มีสายตาที่มองการณ์ไกล" ถ้ารัฐจัดหาบริการสาธารณะให้มากขึ้น จะมีผลให้มีเงินมาลงทุนเพิ่มขึ้น แต่มีการหน่วงเหนี่ยวโครงการ ล่าช้าในทุกๆ เรื่อง ผลประโยชน์จึงยังไม่ตกแก่ราษฎร และเงินกู้ทั้งหลายก็เป็นภาระกับราษฎรที่ต้องจ่ายภาษี เพราะรัฐบาลไร้ประสิทธิภาพและหาเงินไม่เป็น จะโยนให้เป็นความผิดของที่ปรึกษาการคลังอย่างเดียวไม่ได้ค่ะ รัฐบาลของศิลปิน ไม่รู้เรื่องเศรษฐกิจ ราษฎรปลูกข้าวตามยถากรรม ผลผลิตข้าวน้อย แทนที่ราคาจะสูง แต่ราคาข้าวกลับต่ำ แถมยังต้องมาจ่ายภาษี ค่าบำรุงการศึกษาก็ต้องจ่ายเอง เราไม่เห็นว่าคุณ V_Mee จะแย้ง Ingram ได้ ด้วยความเคารพ แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 53 13:26:03 แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 53 13:13:34 จากคุณ : เอเธนา เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 13:09:51

ความคิดเห็นที่ 82 เรื่องการศึกษาของรัฐบาลทักษิณห่วยจริงๆนะ แต่ผมยกเว้นเรื่องโรงเรียนใกล้บ้านใครที่ไม่เคยไป-กลับ กรุงเทพ-สมุทรปราการ ทุกวันอาจจะไม่เข้าใจ ยิ่งเมื่อรวมกับสภาพการจราจล ในกทมด้วยแล้ว ..... แต่ถึงจะห่วยยังไงเราก็ด่าทักษิณได้นะว่ามันห่วย วิจารณ์ได้ เอาออกได้ได้(ตามระบบรัฐสภา) เห็นด้วยไหม? ตรงนี้ึคือความดีของระบอบประชาธิปไตย ซึ่งหลายๆคนอาจจะไม่เห็นหรือแกล้่งทำเป็นไม่เห็น ป.ล. มาเรื่องทักษิณได้ยังไง เราพูดเรื่องธรรมนูญสมัย ร.7 อยู่ไม่ใช่รึ นอกเรื่อง - ผมมี Keyword ให้ลองไปค้นดันดูแล้วกัน 23-F แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 53 14:08:12 แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 53 14:07:02 แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 53 13:52:03 จากคุณ : Nexus เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 13:49:52

ความคิดเห็นที่ 83 #80 คุณ Hoo คะ คุณจะระแวงจิตไปไหน ใจร่มๆ หน่อยดิ นี่เราจะต้อง defend ตัวเอง ถึงความรักสถาบัน ในทุกๆ ครั้งที่ออกความเห็นเลยหรือ   เราจะต้องพร่ำบอกว่า เกลียดทักษิณ มากแค่ไหน คุณถึงจะเชื่อใจ ไว้ใจเรา เราจะต้องเขียนว่า รัฐธรรมนูญของ ร.7 เป็นประชาธิปไตย หรือไง ถึงจะพอใจ มันเป็นเรื่องที่ถกเถียงกันได้ไม่ใช่หรือ ใครมีหลักฐานอะไรก็งัดมาหักล้างกันสิ เราจะต้องเขียนว่า คนไทยไม่พร้อม อย่างที่คุณต้องการชิมิคะ ถ้าบอกว่า คนไทยพร้อม คุณจะเป็นจะตายเชียวเหรอ จะกลัวผีทักษิณไปถึงไหน ในชีวิตการทำงาน เราต้องประชุมกันบ่อยๆ มันเป็นวัฒนธรรมขององค์กรเอกชน เราต้องเคารพเสียงส่วนใหญ่ มิฉะนั้นงานไม่เดิน องค์กรเล็กๆ ถูกฝึกมาอย่างนี้ องค์กรไม่แตกแยกและเห็นว่ามีประสิทธิภาพ ในการเมืองระดับชาติก็ต้องเคารพเสียงส่วนใหญ่เช่นเดียวกัน จะบอกว่าเราคิดผิดได้ไง ก็เราถูกฝึกมาอย่างนี้ เราถึงเห็นผลดีของประชาธิปไตย ว่ากันตามจริง ระบบการศึกษาก็สอนเราอย่างนี้ ใครจะเป็นหัวหน้าชั้นก็มาจากเสียงส่วนใหญ่ ก็ปลูกฝังกันมาอย่างนี้ พอการเมืองระดับชาติ ก็ให้เชื่อการชี้นำของเสียงส่วนน้อย พิลึก ถ้าจะให้เราเปลี่ยนความคิดล่ะก็ ช่วยจับเราเข้ามดลูกแม่ใหม่เถอะ สำนักเรื่อง "ชาติ" นี่ก็เหมือนกัน จะตอกติดตรึงอยู่กับสมัย ร.6 เท่านั้นเหรอ "ชาติ" สมัยจอมพล ป. ก็อีกอย่างหนึ่ง ความหมายก็เลื่อนไหลได้นี่นา ทุกๆ ชาติก็เป็นอย่างนี้ เพราะผู้ใช้คำซึ่งก็คือคนในชาติเป็นคนให้ความหมาย ต้องอ่านแต่หนังสือของกรมพระยาดำรงฯ เท่านั้น หนังสือ Imagined Community ที่เขายกย่องกันทั่วโลกไม่ต้องอ่านหรือไง ถ้าสำนึกว่าชาวบ้านที่เลือกทักษิณเป็นคนร่วมชาติร่วมแผ่นดินเดียวกัน จะให้เรากันคนกลุ่มนี้ออกไปได้ยังไง หรือคุณคิดว่าพวกเขาไม่ใช่คนไทย ถ้าคุณเกลียดทักษิณ แล้วเกลียดคุณกลุ่มนี้ล่ะก็ คุณนั่นแหละ ไม่มีสำนึกในชาติ และน่าขยะแขยง ไม่ต้องระแวงว่าเราจะเข้าเวบล้มนั่น และเคยอ่านหนังสือต้องห้ามหรือไม่ นึกว่า "ความจริง" จะฟื้นคืนชีพอย่างนกฟีนิกซ์ เจอความเห็นของคุณ Hoo ระแวงจิตในนี้ ขอไว้อาลัยให้แก่ "ความจริง" อีกครั้ง แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 53 15:00:46 จากคุณ : เอเธนา เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 14:36:15

ความคิดเห็นที่ 84 ที่คุณเอเธนา ได้สงสัยและถามกลับมา โดยความเห็นส่วนตัวของผมขอแยกเป็นข้อ ๆ ดังนี้ ๑..เรื่องการกู้เงินมาชดเชย ผมมองว่าเป็นเรื่องปกติที่รัฐบาลจะต้องทำครับ เพราะเรียนมาจากตำราเศรษฐศาสตร์เหมือน ๆ กัน อเมริกาก็ทำครับ วิธีการมีให้เลือกไม่มากคือ ๑.๑ เพิ่มภาษี ๑.๒ ขอกู้จากเอกชนภายใน/นอกราชอาณาจักร ๑.๓ พิมพ์ธนบัตร/ผลิตเงินออกมามาก ๆ วิธีที่สามถ้าทำแ้ล้วมีสิ่งของที่สามารถทดแทนเป็นจำนวนเงินได้อย่างเช่น "ทองคำ" ก็ไม่มีปัญหาครับ จะพิมพ์กี่สิบล้าน หรือ ร้อยล้านก็พิมพ์ไปเถิด แต่ถ้าไม่มีสิ่งของที่มีมูลค่ามาหนุนหลังแล้ว มันก็ไม่ต่างจากแบงค์กงเต๊ก สุดท้ายพอถึงเวลาหนึ่ง มันก็จะเกิดอัตราเงินเฟ้อมหาศาลอย่างที่ประเทศหนึ่งในอาฟริกาตอนนี้กำลังเป็นอยู่ อเมริกาเอง ก็ยังต้องแบ่งสัดส่วนโดยเลือกวิธีที่ ๑.๑ และ ๑.๒ ผสม ๆ กันเลยครับ "....In October 1917 Congress responded to the call for higher taxes with the War Revenue Act. This act increased the personal and corporate income tax rates and established new excise, excess-profit, and luxury taxes. The tax rate for an income of $10,000 with four exemptions (about $140,000 in 2003 dollars) went from 1.2 percent in 1916 to 7.8 percent. For incomes of $1,000,000 the rate went from 10.3 percent in 1916 to 70.3 percent in 1918. These increase in taxes and the increase in nominal income raised revenues from $930 million in 1916 to $4,388 million in 1918. Federal expenditures, however, increased from $1,333 million in 1916 to $15,585 million in 1918. A huge gap had opened up that would have to be closed by borrowing. Short-term borrowing was undertaken as a stopgap. To reduce the pressure on the Treasury and the danger of a surge in short-term rates, however, it was necessary to issue long-term bonds, so the Treasury created the famous Liberty Bonds. The first issue was a thirty-year bond bearing a 3.5% coupon callable after fifteen years. There were three subsequent issues of Liberty Bonds, and one of shorter-term Victory Bonds after the Armistice. In all, the sale of these bonds raised over $20 billion dollars for the war effort......" อ้างอิงจาก :http://eh.net/encyclopedia/article/rockoff.wwi จะเห็นได้ว่า รัฐบาลสยามของ ร.๖ ก็ได้ทำตามเหมือนอเมริกาเช่นกัน ต่างกันเพียงแต่ว่า "ประสิทธิภาพของข้าราชการ" มันต่างกันครับ เพราะของสยามต้องใช้เวลาถึง ๑๒ ปีกว่าที่การขึ้นภาษีจะเป็นผล อาจจะแย้งได้ว่า แล้วทำไมต้องยกเลิกภาษีอาการจาก "สิ่งผิดกฎหมายทั้งหลาย" ผมมองว่า ถ้าไม่ยกเลิกความยุ่งยากจะยิ่งตามมา และได้ผลเสียมากกว่าผลดีครับ ไม่ต้องดูอะไรมาก ประเทศเพื่อนบ้านเราทางทิศตะวันตก ปัจจุบันรัฐบาลมอมเมาประชาชนออกล๊อตเตอร์รี่ "วันละ ๗ รอบ" เน้นนะครับว่า "วันละ ๗ รอบ" ลองคิดดูสิครับ ในยามเศรษฐกิจฝืดเคืองอย่างยุคสงครามโลก ถ้ายิ่งให้คนมาเล่นหวย มาสูบยาฝิ่น แล้วจะเอากำลังคนชันดีไปพัฒนาประเทศได้อย่างไรครับ ? ผมมองว่า ร.๖ ทรงตัดสินพระทัยถูกต้องแล้ว จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 14:41:47

ความคิดเห็นที่ 85 ผมเองก็มิใช่นักเศรษฐศาสตร์หรือนักประวัติศาสตร์  เพียงแต่มีโอกาสเข้าถึงข้อมูลบางส่วนจึงได้พยายามอธิบายตามข้อมูลที่ได้รับรวมทั้งจากคำบอกเล่าของผู้ที่เคยอยู่ในเหตุการณ์  สำหรับประเด็นเรื่องหนี้สินที่ Ingram หยิบยกมานั้นก็มีผู้ที่ศึกษาและทำวิจัยไว้เป็นวิทยานิพนธ์ปริญญาโทจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย  เมื่อราว พ.ศ. ๒๕๑๗  ซึ่งได้มีการแจกแจงตัวเลขรายละเอียดไว้มาก  เนื่องจากผมไม่มีวิทยานิพนธ์นี้จึงไม่สามารถหยิบยกขึ้นมาหักล้างได้  แต่จากการที่ได้คุยกับ รศ.พรเพ็ญ  ฮั่นตระกูล ผู้ทำวิทยานิพนธ์ฉบับนั้นท่านก็ยืนยันว่า เมื่อล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๖ เสด็จสวรรคตนั้น  ปัญหาหนี้สินของรัฐที่เป็นผลผูกพันมาตั้งแต่เกิดวิกฤตค่าเงินสเตอริงค์ในปี ๒๔๖๒  ได้รับการแก้ไขไปมากจนเหลือหนี้คงค้างไม่มากนัก  และหากได้จัดงานสยามรัฐพิพิธภัณฑ์ตามที่ทรงกำหนดไว้ก็น่าจะแก้ปัญหาหนี้ต่างประเทศได้หมดสิ้นในไม่ช้า  แต่เสด็จสวรรคตเสียก่อนปัญหานี้จึงกลายเป็นเรื่องที่พูดกันไม่จบมาจนถึงบัดนี้ ข้อที่น่าคิดอีกประการ คือ ปัญหาหนี้สินที่หยิบยกมาอ้างกันนั้นหากจะอ้างว่า รัฐบาลไม่มีความสามารถในการบริหารประเทศและราคาข้าวจกต่ำนั้น  ข้อเท็จจริงมีอยู่ว่า ในปี ๒๔๖๐ เกิดน้ำท่วมปีมะเส็ง  นาปีเสียหายเป็นจำนวนมาก  ต่อมาปี ๒๔๖๑ - ๖๓ เกิดภาวะฝนแล้งรุนแรงถึงขนาดประเทศอื่นๆ ไม่สามารถส่งออกข้าวได้  แต่ประเทศไทยสามารถขายข้าวได้ราคาดัจนมีแนวโน้มว่าจะไม่มีข้าวเพียงพอแก่การบริโภคในประเทศ  จนต้องจำกัดการส่งออกข้าว  เมื่อบวกกับการถูกจำกัดในเรื่องเก็บภาษีร้อยชักสาม  ย่อมทำให้การจัดเก็บรายได้ของรัฐต้องถูกจำกัด  แล้วมาประสบวิกฤตค่าเงินสเตอริงค์ซึ่งเป็นปัจจัยภายนอกที่แม้แต่รัฐบาลอังกฤษเองก็ยังประสบปัญหา  อย่างนี้จะมาโทษฝีมือการบริหารเห็นที่จะไม่ถูก  ถ้าจะโทษเห็นจะต้องโทษฝีมือการบริหารของเสนาบดีพระคลังที่เรียนมาทาง Oriemtal Study ซึ่งไม่ทราบว่าสาขาวิชานี้สอนเศรษฐศาสตร์ด้วยหรือไม่? ผมเคยได้ยินคุณบัว  ศจิเสวี อดีตพนักงานธนาคารชาติ  ซึ่งเป็นเลขานุการผู้ว่าการ ธปท. ไปประชุมต่างประเทศมาตั้งแต่สมัยพระองค์เจ้าวิวัฒนไชยเป็นผู้ว่า ธปท.  มาจนถึงสมัยผู้ว่าพิสุทธิ์  นิมมานเหมินทร์  คุณบัวท่านเล่าว่า สมัยรัชกาลที่ ๖ สวรรคตใหม่ๆ นั้น  มีที่ปรึกษาการคลังคนหนึ่งกล่าวว่า พระเจ้าอยู่หัสวสรรคตเสียได้ทำให้ประเทศไทยรอดพ้นจากความล่มจม  เมื่อคุณบัวได้มาทำงานเป็นหน้าห้องพระองค์วิวัฒนไชยที่กรมศุลกากร  ก็พยายามตามหาว่าใครเป็นคนได้ยินที่ปรึกษาการคลังกล่าวข้อความนั้น  จนพระองค์วิวัฒนไชยย้ายมาอยู่ธนาคารชาติ  และทรงนำคุฯบัวมาอยู่ด้วย  คุณบัวก็ตามสืบเรื่องนี้มาตลอดจนท่านเกษียณจาก ธปท. แล้วก็ยังตามสืบต่อมาอีกกว่าสิบปี  ก็ไม่พบตัวผู้ที่สามารถยืนยันว่าที่ปรึกษาการคลังได้กล่าวไว้เช่นนั้นจริง  เรื่องจึงกลายเป็นว่าคำกล่าวนั้นเป็นข่าวโคมลอยที่ถูกปล่อยออกมาเพื่อทำลายล้างพระเกียรติยศเหมือนกับกรณีกรมหลวงชุมพรถูกปลดออกจากราชการ  หรือกรมพระนครสวรรค์จะเป็นขบถ  ซึ่งเมื่อสืบสาวราวเรื่องจริงๆแล้วกลับกลายเป็นคนละเรื่องเดียวกันนั้นเอง จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 14:54:45

ความคิดเห็นที่ 86 เออ ผมบอกคุณอย่าจำขี้:-)ยถึงหัดค้นข้อมูลให้ถูกต้อง มาโต้กับเขา ไม่ใช้เอาแต่จำขี้ปากข้อมูลผิดถูก ชักเข้าชักออกข้อมูลมั่วไปหมด  ให้คนโต้เอาล่อเอาเถิด สอนมวย แต่แทนคุณจะค้นข้อมูลถูกต้องมาโต้ ดันไปดิสเครดิต คนยกข้อมูลเท็จจริง พร้อมยกตัวอย่างมาโต้อีก แทนที่จะเอาข้อมูลมาแย้ง เออข้อมูลที่ผมเอามาประกอบกระทู้นี้ แค่ข้อมูลพื้นฐาน ข้อมูลวิกิพิเดียเอง ไม่ได้จำเป็นต้องไปงัดข้อมูลเว็บสีไหนเลย  ก็ยังบอกมีไม่จริงตรงไหนก็แย้งสิ ผู้รู้ข้อมูลประวัติศาสตร์ทั้งนั้นเลย นอกประเด็นหน่อย เห็นยกมาแล้วขอโต้หน่อย ส่วนเรื่องระบบการศึกษา ถ้าพูดถึงระบบเอ็นทรานส์ ทักษิณทำเป็นระบบทุนนิยม เสียคุณค่าการศึกษา แต่รัฐบาลอภิสิทธิคงยิ่งเลวร้ายกว่าไปซ้ำเติมระบบให้ซับซ้อน ทุนนิยม มั่วยิ่งกว่าอีก ระบบปัจจุบันมั่วกว่าเก่า ความเฮงซวยไม่ต่างกัน ส่วนโรงเรียนใกล้ไกลที่เอ่ยอ้าง ประเทศเจริญแล้วเขาใกล้ที่ไหนเรียนที่นั้น ไม่ใช่ต้องไปคัดเลือกให้อยู่กลุ่มโรงเรียนหนึ่ง ให้มันถ่างช่องว่างมาตรฐานแต่ละโรงเรียน แต่ทำให้มาตรฐานแต่ละโรงเรียนในระบบให้เท่ากัน ไม่ใช่ไปใช้ระบบคัดเลือก ทำให้มาตรฐานถ่างขึ้น ทำให้ครูและนักเรียนพยายามถีบตัวไปอยู่กลุ่มโรงเรียนชั้นนำ ก่อเกิดผลประโยชน์ทับซ้อนมั่วไปหมด ขนาดผอ โรงเรียนดีสุดแห่งหนึ่งในไทย ในอดีต ถูกเลื่อนระดับไปเป็น รองอธิบดีกรมสามัญศึกษายังไม่ยอมไปเลย ขอเกาะเก้าอี้จนเกษียณ แถมยังมีโควต้านักเรียนเข้า 10 คน ให้หากินหลังเกษียณอิ่มแปล้ไปอีก อย่างนี้มันไม่เลวร้ายกว่าหรือ ยิ่งทำให้เกิดระบบศูนย์ร่วมการศึกษากระจุกตัวกระจุกเดียว ถ่างช่องว่างในระบบ ถ่างช่องว่างทางการศึกษา มันคือแนวคิดพัฒนาเพื่อส่วนรวมยังไง  แถมก่อเกิดมาตรฐานหลายมาตรฐาน  มันคงไม่ใช่แนวทางที่ถูกต้องมั่ง ไม่งั้น โรงเรียนประเทศตะวันตก พัฒนาคงทำเหมือนไทยหมดแล้ว ไปดูเด็กจุฬา ที่เดินสล่อนในมหาลัย เดินสิบคน หาลูกชาวนา ชาวไร่ ชาวบ้านจนสักคนแทบไม่มีเลย หานยากมาก  สรุปยังรักให้ความไม่เท่าเทียมกันอย่างนี้ตลอดไป ว่าแต่ประโยคนี้ แต่ถ้าประชาชนยังเลือกด้วยเกณฑ์แรก เลือกคนที่มา "เอื้อประโยชน์ให้แก่ตนเอง และ พวกพ้อง" ก็จะมีประชาชนอีกส่วน รู้สึกไม่เป็นธรรม เสมอ และประชาชนในชาติจะแตกแยกอย่างรุนแรงในที่สุด มันแปร่งๆ แย้งกันเองนะ สิ่งที่ผมยกมาคือทฤษฏีเศรษศาสตร์การเมืองกลุ่มผลประโยชน์ ซึ่งคุณพยายามยกอ้างตนเองแบบผู้มีประเสริฐก็เป็นสิ่งที่วนลูปในทฤษฏีแนวคิดนี้แต่ดันบอกว่าตนเองไม่ใช่ต่างจากคนอื่น แต่มันก็คือการวนลูปกลุ่มผลประโยชน์ดีๆนี้เอง บอกกลุ่มตนรับได้ หาเลือกผลประโยชน์ไม่สุดได้ แต่ถ้าไม่ได้เท่าเทียมพร้อมแตกแยกขยายความรุนแรง มันต่างจากทฤษฎีกลุ่มผลประโยชน์ตรงไหน ถ้าคิดอย่างนี้ ฝรังเศส ญี่ปุน คงลำบาก แตกแยกกระจาย  เพราะ พรรคการเมืองที่นั้น พยายามเอาใจชนชั้นกสิกรรม ในฐานะฐานการผลิต แต่เป็นชนกลุ่มน้อยในประเทศ คงมีพวกบริการ อุตสาหกรรมที่มากกว่าต้องแตกแยกอย่างที่สุดแน่แท้อย่างคุณ คำว่ากลุ่มผลประโยชน์ไม่ใช่พวกพ้อง แต่เป็นฐานกลุ่มผลประโยชน์เดียวกัน ระบบประชาธิปไตยเลยให้ตัวแทนทุกฐานผลประโยชน์เข้ามาในสภาเพื่อเป็นประสานผลประโยชน์ให้ประเทศเดินไปข้างหน้า คือการยอมรับมีอยู่ตัวตนจริงของทุกฝ่าย นี่คือปฏิสัมพันธ์เชิงอำนาจในระบบประชาธิปไตย ไม่ใช่ไปตะเบ็งกลุ่มนี้การศึกษาน้อยกว่าเลยคิดไม่เป็น ไม่ต้องไปฟังเขา นั่นไม่ใช่ประชาธิปไตยแล้วพี่น้องเอ่ย ไอ้ชาตินิยม นี่มันนอกประเด็นชัดๆ งัดมาสร้างชาตินิยมเพื่ออกนอกระบอบประชาธิปไตย อยากกลับไปเป็นระบอบฮิตเลอร์ คลั่งชาติแบบนั้นหรือ สงสัยมากเลย ตั้งคำถาม เขาตอบคุณตรงคำถามทุกคำถาม แต่พอคุณโต้ ไม่ตอบคำถามเขา แต่เฉไปนอกเรื่องตลอดเลย หลักการสำคัญเดียวที่นำเสนอ อย่าทำลายระบบประชาธิปไตย ระบบรัฐอะไรของคุณ มันอยู่ในระบบประชาธิปไตย รัฐธรรมนูญมันมีเขียนแล้วล่ะแล้วล่ะ จะงัดให้แปร่งนอกระบบ จะกลับสู่จักรวรรดินิยมแบบฮิตเลอร์หรือ แค่วาทกรรมแบบคัดเลือก พวกนี้การศึกษาน้อย คิดไม่เป็นแบบพวกเรา แต่ที่เสนอในกระทู้นี้ ไม่ได้เรื่องสักความเห็น เจอเขาสอนมวยตลอดกระทู้ ไม่ไหวนะ อย่างแรกค้นข้อมูลก่อน เอาแม่นๆ  แล้วแย้งข้อมูลเท็จจริงแล้วโต้ไปเลย ตอบให้ตรงคำถาม อย่าเฉ โดยสรุปแล้วกันแย้งข้อมูลชุดนี้ให้ได้ อย่าไปดิสเครดิสคนแย้ง นั่นไม่วิถีการเสวนาของคนมีความเจริญทางความคิด ถ้านักการเมืองคือสิ่งเลวร้ายของระบบ แต่สามารถตรวจสอบได้ตามระบบประชาธิปไตย แต่สิ่งที่อยู่นอกระบบ ดูดซับส่วนเกิน ไม่สามารถตรวจสอบ มันถือเป็นสิ่งเลวร้ายกว่านักการเมืองใช่ไหม แค่นี้ ปล. ผมเอ่ยอ้างยกตัวอย่างพลังสีเขียว พลังอำนาจนอกระบบ ที่ชี้นำระบบการเมืองไทย เสมอมา ปัจจุบันยืนยัน ข้างไหนที่ทหารยืนอยู่ข้าง คือข้างที่จะได้เสถียรภาพทางการเมือง ไม่ได้ไปชี้นำ บางอย่างที่คุณพยายามดึงลงมานะ มีแต่คุณพยายามดึงมาเกี่ยวข้องตลอดเลย ไม่ไหวนะ กฏหมายหมิ่นมีอยู่ ทำอย่างนี้ ต่างอะไรจากยัดข้อหาครับ แค่ถกกันด้วยเหตุผล อย่าให้ถึงกับ เอาคุกตะราง มาลากใส่กันเลยครับพี่น้อง คนไทยด้วยกันแท้ๆ พี่น้อง ภาษาเดียวกันนะ ไม่งั้นอ่านกัน ไม่รู้เรื่องหรอก นะเอ่ย แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 53 15:16:41 จากคุณ : still solo one เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 15:03:47

ความคิดเห็นที่ 87 ๒.. ปัญหานี้ ถ้าจะให้ดีต้องแจกแจงได้ครับว่า คำว่า "สุรุ่ยสุร่าย" นั้น ใช้จ่ายไปอย่างไรบ้าง ? งบลงไปตรงไหนบ้าง ซึ่งผมไม่เห็นว่าในหนังสือฉบับแปลไทยของ Ingram จะแจงไว้อย่างไร ไม่แน่ใจว่าต้นฉบับภาษาอังกฤษจะแจงไว้หรือไม่ เพราะเมื่อต้องการรู้รายละเอียด และได้ลองไปตรวจสอบกับดัชนีข้อมูลท้ายเล่ม ก็ไม่แสดงให้ชัดเจนว่า มีค่าใช้จ่ายอย่างไรแค่ไหน มีเพียงแต่บอกว่า "เกลี่ยแล้ว" ถ้าจะให้ดีควรจะต้องแจกแจงเลยว่า ใช้อะไรไปเท่าไร ตรงนี้ผมมองว่าเป็นความบกพร่องของ INGRAM ครับ  ที่ไม่ชี้แจงให้ชัดเจน ไม่ใช่ว่าจะทำแบบสรุป ๆ แล้วก็บอกว่าเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ ผมว่ามันก็ "ชี้นำ" เกินไปครับ เรื่องหนี้สินส่วนพระองค์ ผมมองว่าไม่แปลก จากข้อมูลที่ อ.V_MEE ให้มาก็จะเห็นชัดเจนแล้วว่า มีหนี้สินส่วนพระองค์อย่างน้อย ๆ ก็เรื่องของการก่อสร้างพระราชวังที่งบประมาณบานปลาย และเป็นส่วนที่พระองค์ต้องทรงก่อสร้างต่อให้แล้วเสร็จ อย่างน้อย ๆ ก็ไม่น่าจะต่ำกว่า ๑๐ ล้านบาท(งบที่บานปลายออกมา) ส่วนเรื่องจำนวนข้าราชบริพาร ผมมองว่าข้าราชการที่เพิ่มนั้น เพิ่มกรมกองไหนบ้าง เป็นข้าราชบริพารในพระองค์อย่างเดียว หรือเป็นข้าราชบริพารที่มารับใช้ประชาชน ? ตรงนี้ INGRAM ก็ไม่ได้แจงไว้ เพราะอย่างน้อย ๆ ตั้งแต่ปลายสมัย ร.๕ ลงมา ที่บรรดานักเรียนทุนต่าง ๆ ได้สำเร็จการศึกษากลับมา ตลอดจนนักเรียนที่เรียนจบภายในประเทศไม่ว่าจะเป็นเนติบัณฑิตไทย ฯลฯ ก็เพิ่มปริมาณมากขึ้น เพราะฉะนั้น ต้องแจกแจงรายละเอียดออกมาครับว่า ที่ว่าเพิ่ม เพิ่มกรมไหน กองไหน แล้วมีหน้าที่อะไรบ้าง ? จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 15:05:13

ความคิดเห็นที่ 88 ขออนุญาตแสดงความเห็นแย้งความเห็นที่ ๘๖  ที่ว่า ขนาดผอ โรงเรียนดีสุดแห่งหนึ่งในไทย ในอดีต ถูกเลื่อนระดับไปเป็น รองอธิบดีกรมสามัญศึกษายังไม่ยอมไปเลย ขอเกาะเก้าอี้จนเกษียณ เรื่องนี้ถ้าเป็นโรงเรียนใหญ่แถวพญาไท  ข้อมูลที่ผมได้รับจากท่านผู้ใหญ่ที่มิใช่ ผอ.ท่านที่ถูกกล่าวถึง  ท่านว่า การที่ ผอ.โรงเรียนใหญ่ท่านนั้นขอไม่ขยับขึ้นเป็นรองอธิบดี  ก็เพราะท่านหวังว่าก้อนเกษียณจากโรงเรียนนั้นท่าจะได้ตราจุลจอมเกล้ามีคำนำหน้านามเป็น คุณหญิง  เช่นอดีต ผอ.ท่านก่อนหน้าครับ  ท่านผู้ใหญ่ที่เล่าเรื่องนี้ท่านก็ว่า เห็นใจท่าน ผอ.ท่านนั้น เหมือนกัน  ถ้าไปเป็นรองอธิบดีตามคิวก็จะอดเป็นคุณหญิงครับ จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 15:30:34

ความคิดเห็นที่ 89 เรื่องข้อมูลที่ถกกันว่า Ingram หยิบยกมาไม่ครบถ้วนสมบูรณ์นั้น  อาจจะไม่ใช่ความผิดของ Ingram ก็ได้ครับ  เพราะกระทรวงพระคลังฯ อาจจะรวบรวมข้อมูลไว้ไม่สมบูรณ์ก็เป็นได้  เรื่องทำนองนี้เคยประสบมากับตัวเมื่อครั้งค้นข้อมูลรายงานประจำปีของกระทรวงธรรมการในรัชกาลที่ ๕  ซึ่งมการจัดทำไว้อย่างละเอียดต่อเนื่องกันมาตั้งแต่ปี ๒๔๓๙  แต่พอเปลี่ยนอธิบดีกรมศึกษาธิการเป็นคนหนุ่มที่สำเร็จการศึกษาจากต่างประเทศหมาดๆ  ข้อมูลกลับขาดหายไป  จนอธิบดีกรมศึกษาธิการท่านนั้นย้ายไปรับราชการกระทรวงอื่น  รายงานประจำปีของกระทรวงธรรมการจึงเริ่มมีข้อมูลมากขึ้น  และยิ่งสมบูรณ์มากที่สุดในสมัยเจ้าพระยาพระเสด็จสุเรนทราธิบดี และเจ้าพระยาธรรมศักดิ์มนตรี เป็นเสนาบดีกระทรวงธรรมการ ในการรวบรวมข้อมูลครั้งนั้นจึงนอกจากจะอาศัยรายงานประจำปีของกระทรวงธรรมการแล้ว  ยังต้องค้นข้อมูลจากแหล่งอื่นๆ เปรียบเทียบอีกหลายแหล่ง  จึงพอจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้แต่ก็ยังไม่สมบูรณ์ดีนัก  แต่ก็ยังดีกว่าอาศัยข้อมูลของกระทรวงธรรมการเพียงอย่างเดียว เช่นเดีวกับการแก้ปัญหาเศณษฐกิจในรชกาลที่ ๖ บางเรื่องก็ได้ยินได้ฟังจากคำบอกเล่าของม.ล.ปิ่น มาลากุล ซึ่งรับใช้ใกล้ชิดเบื้องพระยุคลบาทในเวลานั้น  เช่นเรื่องให้กระทรวงพระคลังฯ ออกกฎหมายเก็บภาษีทรัพย์สินและราษีรายได้ตั้งแต่ ปี ๒๔๖๒  เรื่องนี้ไม่มีในบันทึกของกระทรวงพระคลังฯ  เป็นแต่มีรับสั่งกับปลัดทูลฉลองกระทรวงพระคลังในเวลามาเฝ้าเรียนพระราชปฏิบัติในปัญหาข้อราชการ   แล้วก็ปรากฏว่า กระทรวงพระคลังใช้เวลาถึง ๑๒ ปี ในการยกร่างกฎหมาย  ซ้ำร้ายกฎหมายภาษีทรัพย์สินออกใช้ได้ไม่นานก็ต้องถูกยกเลิกไป  อย่างนี้ไม่ใช่ไม่มีปัญหาในการหารายได้แล้ว  แต่เป็นปัญหาอย่างอื่นมากกว่า  หรือเรื่องที่ทรงสั่งให้เพิ่มเงินพิเศษแก่ข้าราชการผู้น้อยที่มีเงินเดือนไม่ถึง ๕๐ บาท ให้ได้รับเพิ่มเป็นคนละ ๕๐ บาท เสมอกันเป็นการชั่วคราว  เพื่อบรรเทาผลกระทบจากวิกฤตเศรษฐกิจ  ให้คนมีเงินจับจ่ายพอแก่การเลี้ยงชีพ   มิใช่แก้ปัญหาโดยวิธีปลดคนออกเพื่อประหยัดค่าใช้จ่าย  ก็ไม่ปรากฏในรายงานของกระทรวงพระคลังฯ จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 15:42:45

ความคิดเห็นที่ 90 รู้ๆกันอยู่ว่าประเด็นกระทู้นี้ ไม่ใช่ ร.7 แต่เป็น กษัตริย์ vs ประชาธิปไตย ผมก็แค่เทียบ นักการเมือง vs ประชาธิปไตย ให้ดูอีกด้านนึง ว่าใครกันแน่คือตัวปัญหา กษัตริย์ตั้งแต่ ร.5 ลงทรัพยากรไปกับการศึกษาเยอะมาก ส่งคนไปเรียนถึงเมืองนอกเมืองนา จนกลับมาปฏิวัติพระองค์ท่านเองอีกต่างหาก ถ้าห่วงอำนาจคงไม่ส่งไปนอกหรอก ให้ประชาชนโง่ต่อไป แล้วอ้างว่าประชาชนไม่พร้อมไปเรื่อยๆดีกว่า ขนาดประวัติศาสตร์เขียนชัดเจนแบบนี้ กลับพยายามปลุกปั่นว่า สถาบันกษัตริย์พยายามเหนี่ยวรั้งประชาธิปไตย ด้วยข้ออ้างว่า "ประชาชนยังไม่พร้อม" "และขัดขวาง/ไม่ส่งเสริมการศึกษาให้กับประชาชน เพื่อตัวเองจะได้มีอำนาจต่อไปนานๆ" อย่างนั้นหรือ???? กษัตริย์ทุกพระองค์ส่งเสริมการศึกษามาตลอด แม้รัชกาลปัจจุบัน ก็ริเริ่มโรงเรียนทางไกล แล้วยังจะมา "กดระบบเหตุผล" ว่า "สถาบันกษัตริย์ของเราห่วงอำนาจ" ไม่ยินยอมมอบอำนาจให้ประชาชน และ พยายามกดให้ประชาชนโง่ต่อไป อย่างนั้นหรือ? แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 53 15:59:05 จากคุณ : Hoo เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 15:48:22

ความคิดเห็นที่ 91 เรื่องนี้ถ้าเป็นโรงเรียนใหญ่แถวพญาไท  ข้อมูลที่ผมได้รับจากท่านผู้ใหญ่ที่มิใช่ ผอ.ท่านที่ถูกกล่าวถึง  ท่านว่า การที่ ผอ.โรงเรียนใหญ่ท่านนั้นขอไม่ขยับขึ้นเป็นรองอธิบดี  ก็เพราะท่านหวังว่าก้อนเกษียณจากโรงเรียนนั้นท่าจะได้ตราจุลจอมเกล้ามีคำนำหน้านามเป็น คุณหญิง  เช่นอดีต ผอ.ท่านก่อนหน้าครับ  ท่านผู้ใหญ่ที่เล่าเรื่องนี้ท่านก็ว่า เห็นใจท่าน ผอ.ท่านนั้น เหมือนกัน  ถ้าไปเป็นรองอธิบดีตามคิวก็จะอดเป็นคุณหญิงครับ จากคุณ : V_Mee   เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 15:30:34     อย่างนี้สิ ข้อมูลที่รับได้ในการแย้ง ข้อเท็จจริง ถือว่ารับทราบครับ เอาไม่อยากกล่าวล่วงไปแล้วกัน ไม่อยากต่อประเด็นแล้วกัน เดียวมันจะกระทบส่วนบุคคล แล้วมันนอกประเด็นกระทู้  ผมแค่นำเสนอโดยร่วมแล้วกัน ถ้าไม่ปฏิเสธหนีความจริง ประโยคทับซ้อนจากระบบโรงเรียนคัดเลือกเยอะมาก แล้วมันไม่ทำให้การกระจายโอกาสการศึกษาอย่างแท้จริง แค่ในกรุงเทพ เมืองหลวงของไทย นอกประเด็นแล้วขอประเด็นการศึกษาหน่อย แล้วหลุดกระทู้แนะนำไปแล้ว ไหนๆ มันคือห้องสมุด ขอขยายความประเด็นนี้หน่อย งั้นลองนับแบบ 1992-2006 = 14 ปีเต็มๆ ที่อยู่ในมือนักการเมือง ทำไม การศึกษาเราถึงยังล้าหลัง? ล้าหลังคืออะไรครับ ล้าหลังกว่า 14 ปีก่อนที่มีรัฐบาลผูกขาดอยู่เป็นส่วนใหญ่ คงไม่ใช่นะ โดยเฉพาะด้านวิทยาศาสตร์ เทคโนโลยี เทียบระบบ อัตราความก้าวหน้าต่อปี ผมว่า 14 ปีที่คุณเอ่ยอ้าง อย่างน้อยก็เจริญกว่า 14 ปีก่อนหน้านี้นะ ก้าวหน้ากว่าเยอะด้วย พอจะใช้มาตรฐานเดียวได้ปล่าว ระบบตัวแทนดีกว่า ระบบศูนย์กลางรัฐบาลทหาร หรือ สภาจำลอง อย่างน้อยมหาลัย ประจำภมิภาคมีมากขึ้น ช่องว่างการศึกษา ชุมชนเมือง กับ ชุมชนชนบทน้อยลงแม้จะไม่สนิท แต่ชุมชนท้องถิ่นสามารถสร้างทรัพยากรบุคคลการศึกษาเอง ไม่ต้องไปหวังจากชุมชนเมืองใหญ่ อย่างกรุงเทพ เชียงใหม่ สงขลา   เมื่อเทียบกับสิทธิชุมชนที่ได้ตื่นตัวในพื้นท้องถิ่น ยิ่งแสดงว่าการศึกษากระจายสู่ท้องถิ่น ก่อเกิดการปกป้องสิทธิ คิดถึงชนรุ่นหลังมากขึ้น จากกระบวนการสังคมที่ต่อต้านบรรดาโรงไฟฟ้าต่างๆ  อุตสาหกรรมต่างๆ ที่เมาเบียดบังทรัพยากร อยากให้คุณขยายความคำว่าล้าหลังของคุณหน่อย โดยหยิบยกสักช่วงหนึ่งก่อนปี 1992 ที่การศึกษามีอัตราก้าวหน้ากว่า 1992-2006 ชุมชนท้องถิ่นมีโอกาสช่องทางการศึกษา มากกว่าช่วงปี 1992-2006 กระจายโอกาสการศึกษาสู่ท้องถิ่นมากกว่าช่วง 14 ปีที่ล้าหลังของคุณ ลองเอ่ยอ้าง ขยายความช่วงที่มีรัฐบาลทหาร หรือ รัฐบาลก่อนหน้านั้นที่การศึกษามีอัตราก้าวหน้า ก้าวไปไกลกว่า 14 ปีอันล้าหลังของคุณ ล้าหลังนี่ล้าหลังกว่าระบบอุดมคติ ที่คุณสร้างสรรจินตนาการปล่าวครับ ผมยังเข้าไม่ถึง ขยายภาพกว้างๆหน่อยครับ ผมจะได้เข้าใจว่ามันล้าหลังจากอะไร ล้าหลังเมื่อเทียบกับอะไร ในกระทู้นี้ เราเทียบกับระบบประชาธิปไตย กับระบบร่วมศุนย์จำลองประชาธิปไตยใช่ปล่าว เพราะระบบประชาธิปไตยใช่ปล่าว ที่ทำให้คุณสามารถชี้ข้อด้อยการศึกษาไม่เคอะเขิน ถ้าระบบอื่น ก้มหน้ารับ แล้วเราจะไปเอ่ยอ้างให้ใครมาสะท้อนเสียงปรับปรุงครับ ในเมื่อเขาต้องคิดว่าสิ่งที่เขายัดเหยียด คือสิ่งที่ดีสุด จากคุณ : still solo one เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:06:51

ความคิดเห็นที่ 92 #83 ผมก็แค่พูดความจริง ทำไมคุณถึงทนไม่ได้? ว่าความจริงคือ ไม่มีประเทศประชาธิปไตยประเทศไหนในโลก มองว่า แนวคิดเรื่อง "ชาติ" และ "รัฐ" เป็นเพียงวาทกรรม ที่ทำให้ประชาชนโง่งม กลับส่งเสริมแนวคิดรักชาติอยู่ทุกประเทศ แล้วแนวคิดว่า "รัฐ"และ"ชาติ" นั้นโง่งม "เป็นโทษต่อระบบประชาธิปไตย" นี้มาจากไหน??? จุดประสงค์เพื่ออะไร คุณตรองดูเอง ----- ส่วนการตามเสียงส่วนใหญ่ในองค์กรต่างๆ นั้นถูกต้อง แต่ ต้องคิดแบบ "เพื่อองค์กร" จนได้ เสียงส่วนใหญ่นั้น องค์กรนั้นจึงดำรงอยู่ได้ ถ้าคิดแบบ "เพื่อผลประโยชน์ตู แผนกตู และ พวกพ้องตู" จนได้ เสียงส่วนใหญ่ละก็ องค์กรนั้นไม่เจริญหรอกครับ เผลอๆจะอยู่ได้ไม่นานด้วย ระเบิดแน่ๆ ----- ปล.ถ้าอ่านเวปหรือหนังสือต้องห้ามแล้วคิดต่างคิดแย้งเวปพวกนั้นไม่ได้ พฤติกรรมก็คือพวกท่องจำ จำพวกนึงนั่นแหละ แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 53 17:00:59 แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 53 16:50:54 แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 53 16:37:38 จากคุณ : Hoo เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:12:41

ความคิดเห็นที่ 93 #91 คุณมั่วครับ "เนื้อหาการเรียน" มันก้าวหน้าตามยุคของมัน ไม่เกี่ยวกับระบบการปกครอง แม้เป็นเผด็จการคอมฯแบบจีน แต่รัฐให้เนื้อหาการเรียนก้าวหน้าตามยุคสมัย ก็ทำให้ประเทศเขาก้าวหน้าแซงเราไปแล้ว ประเด็นของผมคือ คือ คุณไปอ่านดูเถอะ ว่า กี่มหาลัยแล้วที่เขาประเมินแล้วว่า เด็กที่มาจากการเอ็นระบบใหม่มีคุณภาพด้อยลงจริง และส่งผลต่อเนื่อง กับปริมาณและคุณภาพบัณฑิตที่จบมา คุณยังจะว่า การศึกษาเรามันดีขึ้นด้วยน้ำมือนักการเมืองก็ตามสบาย จากคุณ : Hoo เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:23:43

ความคิดเห็นที่ 94 ประเด็นของผมคือ คือ คุณไปอ่านดูเถอะ ว่า กี่มหาลัยแล้วที่เขาประเมินแล้วว่า เด็กที่มาจากการเอ็นระบบใหม่มีคุณภาพด้อยลงจริง และส่งผลต่อเนื่อง กับปริมาณและคุณภาพบัณฑิตที่จบมา คุณยังจะว่า การศึกษาเรามันดีขึ้นด้วยน้ำมือนักการเมืองก็ตามสบาย จากคุณ : Hoo   คุณเอ่ย นั่นคือปัญหาระบบการศึกษา ทั่วโลกนะเอ่ย ที่ปริมาณไปมากกว่าคุณภาพ ตามกระแสเน่าๆของทุนนิยม อย่างนี้ ต้องปฏิวัติทั้งโลกทุนนิยม ทุกประเทศเลยสิครับ สหรัฐอเมริกา อังกฤษ ญี่ปุน เกาหลี ออสเตรเลียเป็นหมด ช่องทางการศึกษาที่มากขึ้น ระบบมหาลัยเชิงพาณิชย์เน้นการค้า สะสมกำไรส่วนเกิน ต้องปฏิวัติระบบด้วยล้างนักการเมืองเน่าๆทั้งโลกเลยสิ ปริมาณที่มากขึ้น นำสู่คุณภาพที่ด้อยลงเป็นสัจธรรม ผมก็ไม่ได้ว่าระบบการศึกษารับเข้ามหาลัยดีนะ ก็ยังสนับสนุน เรื่องทักษิณที่คุณเสนอ แต่แค่บอกว่า มันทั้งสองรัฐบาล ร่วมรัฐบาลที่คุณหนุนด้วย แถมรัฐบาลคุณหนุน ยังไปเป็นช่วงสร้างตำนานโจทย์โอเน็ทให้เด็กล้อเสียครูอีก มันทั้งระบบการศึกษานะ ทั้งที่เป็นจุดขายรัฐบาลขวัญใจคุณ ข้าราชการประจำด้วย อีกอย่างคุณภาพเด็กด้อยลง เพราะสังคมมีเจือปนเยอะ ทั้งเกมส์ออนไลน์ หนังสือการ์ตูน ที่สามารถเร้าให้เด็กไปสนใจเรื่องอื่นมากกว่าเรื่องเรียนมากกว่าสมัยก่อน สถาบันครอบครัวที่ช่องว่างก็ผสมปนเปเข้ามาอีก   ขนาดเด็กช่างกล สอบตรงปทุมวัน อุเทน คุณภาพยังด้อยลงเลยอย่างเด่นชัด (ซึ่งผมก็ยอมรับว่าทักษิณมีส่วนทำลายระบบอาชีวะ) ทั้งที่ระบบรับเหมือนเดิม ก็พยายามบอกไง จะไปโทษตะบี้ตะบันนักการเมืองอย่างเดียวก็ไม่ไหวน้า ทั้งหมดนักการเมือง ว่าแต่อาจารย์ในมหาลัย ยิ่งมหาลัยดัง ร่วมถึงโรงเรียนมัธยมดัง จิตวิญญาณสอนน้อยลงปล่าว สนใจธุรกิจส่วนตัว หรือ สอนพิเศษมากขึ้นปล่าว ไม่ต้องไปนับคุณครูห่างไกลที่ชักหน้าไม่ถึงหลัง ไปติดหนี้นอกระบบอีก แล้วคุณว่าระบบการศึกษาปัญหาเชิงซ้อนเยอะ คุณแนะนำแก้ปัญหายังไง บอกผมหน่อยแบบคุณภาพแน่นๆนะ ที่ประเทศพัฒนาแล้วยังแก้ไม่ได้ ไม่เอาเชิงตามเชิงนัยยะทับซ้อน ที่แต่ละมหาลัยพยายามอยากรับโดยตรงมากขึ้น ทั้งค่าเทอม และ คัดเลือกเด็กตนเองก่อนระบบ เลยไปช่วยบั่นทอนระบบ จนเหลือเด็กแถวสองที่มาเสี่ยงคัดแบบแอดมินชัน เลยพยายามลดอัตราคัดแบบแอดมินชันมากสุด ร่างเป็นชาติไม่หมดหรอก ต้นเหตุมั่วไปหมด เชื่อมโยงทุกภาคส่วน แต่ถ้าเราพูดแค่ระบบประชาธิปไตย แต่กับรัฐบาลผูกขาด มีระบบสภาจำลอง(แต่ไม่ใช่้จริง)ไม่ใช่หรือ  ผมว่ายังถามเลยมันล้าหลัง 14 ปีที่คุณยกมา ไปเทียบ14 ปี ที่มีป๋าเปรมเป็นหลัก ตรงไหน ช่วยกรุณาบอกที พิจารณาภาครวมของประเทศ  เมื่อประชาชนโดยส่วนรวมมีช่องทางการศึกษามากขึ้น มีมหาลัยรัฐใหญ่ๆ ลงในแต่ละเขตภูมิภาคขึ้น ไม่ว่าม.นเรศวร ม. มหาสารคาม ม. อุบลราชธานี ม. เทคโนโลยีสุรนารี ทรัพยากรบุคคลล้วนไปสร้างความเจริญที่กระจายขึ้นสู่ภูมิภาคมากขึ้น ซึ่งก็เกิดจากนโยบายกระจายสู่ภูมิภาค เพื่อสร้างผลงานเพื่อการเลือกตั้ง ถ้าไม่มีการเลือกตั้ง จะไปสร้างผลงานแข่งกันสู่ภูมิภาคให้ชุมชนถูกใจไหมเนี่ย เสนอแนะหน่อยครับ ประเทศไทย ไม่ได้มีแต่กรุงเทพ เห็นเอะอะอะไร ยกตัวอย่างกรุงเทพตะบี้ตะบัน   ส่วนความเห็นที่ 90 ไม่เถียงล่ะ จริงๆ พิมพ์ร่างมาตั้งแต่ร. 5 ปัญหาลำดับที่รู้มา แต่เดียวไปโดดตาข่ายอีก อีกอย่างประโยคที่คุณเขียนแย้ง ไม่มีใครไปเอ่ยอ้างเลย ว่าเหล่ากษัตริย์ไทย ขัดขวางระบบการศึกษา ผมไล่ย้อนไปอ่านอีกรอบ ก็ไม่เจอข้อความเช่นนี้ แม้เชิงนัยยะก็เหอะ แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 53 17:07:44 จากคุณ : still solo one เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 16:54:40

ความคิดเห็นที่ 95 #94 คุณทาสีผมเละเทะเลย "ตูไม่ได้เลือก ปชป." ชีวิตนี้ตั้งแต่มีสิทธิเลือกตั้ง พรรค ปชป. ไม่เคยได้คะแนนจากผมเลยซักคะแนนเดียว ----- ผมกำลังจะบอกว่า มันลดลง ทั้ง ปริมาณ และ คุณภาพ โดยเฉพาะสายวิทย์ นะ และคุณจะเห็นได้ว่า ส่วนควบคุมคุณภาพการศึกษาที่ค่อนข้างสำคัญคือ ระบบสอบคัดเลือกครับ ประเทศที่มีระบบคัดเลือกเป็นเอ็นทรานซ์ระบบเดิม ปัญหาเกิดไม่มาก โดยเฉพาะ จีน ญี่ปุ่น เกาหลี ที่บัณฑิตสายวิทย์ ไม่ดิ่งเหว เหมือน ประเทศฝั่งตะวันตก ไม่รวมกับตัวอย่างที่คุณยกมาเอง นั้นคือ ช่างกลปทุมวัน และ อุเถนถวาย ดังนั้น ผมเชียร์ให้กลับไปใช้ระบบเดิมครับ ----- โอเค ถ้าคุณคิดว่านอกประเด็นกระทู้ ขอตัดกลับเข้ากระทู้ 1) จาก #20 หมวด ๒ มาตรา ๗ การกระทำใด ๆ ของกษัตริย์ต้องมีกรรมการราษฎรผู้หนึ่งผู้ใดลงนามด้วย โดยได้รับความยินยอมของคณะกรรมการราษฎรจึงใช้ได้ มิฉะนั้นเป็นโมฆะ จะเห็นว่า กษัตริย์ถูกริบอำนาจหมดสิ้นแล้ว ไม่มีพระราชอำนาจ ดำเนินการใดๆ โดยไม่ผ่านคณะราษฏรได้ การกล่าวหา ว่ามีการเหนี่ยวรั้งอำนาจจากกลุ่มอำนาจเก่าจึงตกไป 2) หมวด ๓ สภาผู้แทนราษฎร มาตรา ๑๒ การเลือกตั้งสมาชิกประเภทที่ ๑ ในสมัยที่ ๒ ให้ทำดังนี้ ๑ ราษฎรในหมู่บ้านเลือกผู้แทนเพื่อออกเสียงตั้งผู้แทนตำบล ๒ ผู้แทนหมู่บ้านเลือกผู้แทนตำบล ๓ ผู้แทนตำบลเป็นผู้เลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร มาตรา ๑๔ ราษฎรไม่ว่าเพศใดเมื่อมีคุณสมบัติดังต่อไปนี้ ย่อมมีสิทธิออกเสียงลงมติเลือก ผู้แทนหมู่บ้านได้ ... เป็นการชี้ชัดว่า รัฐธรรมนูญนี้ยังไม่ใช่ประชาธิปไตยจากประชาชนทั้งหมดทุกคนโดยตรง ผ่านระบบพรรคการเมือง อย่างที่เราคุ้นเคย แต่ก็ถือได้ว่าเป็นประชาธิปไตยจากตัวแทนประชาชนอยู่ดี สรุป รัฐธรรมนูญ ร.7 นั้น "เป็นประชาธิปไตย" แน่ๆ แค่ไม่เป็น "ประชาธิปไตยจากประชาชนโดยตรง" เท่านั้น ทั้งนี้ ไม่ได้หมายความว่า มีการเหนี่ยวรั้งจากผู้มีอำนาจขณะนั้น นั้นคือ ตัว ร.7 เอง แต่เกิดจาก ทั้ง ร.7 และ คณะราษฏรที่ปฏิวัติ เห็นพ้องตรงกัน ว่า ประชาชนยังไม่พร้อม ต่อระบอบประชาธิปไตยโดยตรงอย่างสมบูรณ์ โดยมีเกณฑ์ความพร้อมที่สำคัญนั่นคือ การศึกษา และ นีืคือสาเหตุที่ผมถึงมุ่งเรื่องการศึกษาในกระทู้นี้ ใครที่เหนี่ยวรั้งการศึกษา ก็เหนี่ยวรั้งประชาธิปไตย ใครทำการศึกษาถอยหลัง ก็ทำให้ประชาธิปไตยถอยหลัง ซึ่ง.. ผมว่า ไม่ใช่ สถาบันสูง แน่ๆ แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 53 18:45:36 แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 53 18:29:16 จากคุณ : Hoo เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 18:14:16

ความคิดเห็นที่ 96 สุดท้ายแล้ว ประชาธิปไตรคืออะไรครับ? ผมจะไปหาได้จากที่ไหน? จากคุณ : น้ำเต้าหู้กะปาท่องโก๋ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 18:24:13

ความคิดเห็นที่ 97 94 คุณทาสีผมเละเทะเลย "ตูไม่ได้เลือก ปชป." ชีวิตนี้ตั้งแต่มีสิทธิเลือกตั้ง พรรค ปชป. ไม่เคยได้คะแนนจากผมเลยซักคะแนนเดียว ---------------------------------------------- อ้าวเหรอ ขอโทษด้วยครับ  เผลอมือไปหน่อยนึง กลับสู่ประเด็น ขอโทษทุกท่านที่พากระทู้ออกทะเล จากคุณ : still solo one เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 18:52:53

ความคิดเห็นที่ 98 คุณ Hoo คะ   ที่คุณว่า -"ไม่มีประเทศประชาธิปไตยประเทศไหนในโลก มองว่า แนวคิดเรื่อง "ชาติ" และ "รัฐ" เป็นเพียงวาทกรรม ที่ทำให้ประชาชนโง่งม กลับส่งเสริมแนวคิดรักชาติอยู่ทุกประเทศ" นักรัฐศาสตร์บอกว่า ประเทศเรามีเพลงปลุกใจมากที่สุดในโลก เพลงปลุกใจจะมีมากในช่วงที่ผู้นำของชาติรู้สึกไม่มั่นใจในสถานภาพของตน เกือบร้อยเปอร์เซ้นจึงมีเนื้อหาให้เชื่อผู้นำ รักชาติต้องรักผู้นำ ตัวเผยแพร่คือ กรมโฆษณาการในยุคเผด็จการจอมพล ป. มีการนำเพลงพระราชนิพนธ์ ร.6 มาร้อง  "ชาติ" จึงเป็นเครื่องมือของเผด็จการ เป็นอย่างนี้ทุกยุคทุกสมัย รัฐที่พร่ำเรียกร้องให้ประชาชนเสียสละเพื่อผู้นำ ไม่ใช่รัฐประชาธิปไตยค่ะ "ความรักชาติ" ของประเทศประชาธิปไตย เป็นความรักในแนวราบ ไปฟังเพลงปลุกใจของเมกา อังกฤษสิ ผิดกับของเรามากเลย เราไม่เคยว่าโง่งม แต่มันย้อนแย้งพิลึก เอ๊! นี่ประเทศเราจะไปทางไหนกันแน่นะ   -"ส่วนการตามเสียงส่วนใหญ่ในองค์กรต่างๆ นั้นถูกต้อง แต่ ต้องคิดแบบ "เพื่อองค์กร" จนได้ เสียงส่วนใหญ่นั้น องค์กรนั้นจึงดำรงอยู่ได้ ถ้าคิดแบบ "เพื่อผลประโยชน์ตู แผนกตู และ พวกพ้องตู" จนได้ เสียงส่วนใหญ่ละก็  องค์กรนั้นไม่เจริญหรอกครับ เผลอๆจะอยู่ได้ไม่นานด้วย ระเบิดแน่ๆ" ทำไมถึงรังเกียจคำว่า "ผลประโยชน์" จัง เราทุ่มเทให้องค์กร ก็หวังให้องค์กรมีกำไร เราก็จะได้เงินเดือนเพิ่ม โบนัสอีก องค์กรใหญ่ๆ ถึงต้องย้ำสำนึกของพนักงานว่า บริษัทนี้เป็นของทุกคน ไม่ใช่ของใครคนใดคนหนึ่ง ถ้าสำนึกนี้ยังไม่เกิด ถึงเจ้านายจะเก่งฉกาจแค่ไหน แต่ลูกน้องส่วนใหญ่ไม่เอาด้วย ทีมงานก็เละ สุดท้ายองค์กรก็ไม่เจริญหรอกค่ะ อ้างหลักการบริหารนะเนี่ย "อยู่อย่างคนไม่มีสิทธิ ก็ผิดตั้งแต่วันที่เราเกิด" แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 53 19:12:44 จากคุณ : เอเธนา เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 19:05:19

ความคิดเห็นที่ 99 นักรัฐศาสตร์บอกว่า .... ^ ^ มันชัดเจนในตัวเองอยู่แล้วนะครับว่าคุณ "ท่องจำ" ไม่ได้เกิดจากความคิดแสวงหาข้อมูลใดๆเลย รอคนที่เรียกกันว่า "นักรัฐศาสตร์" มาป้อนคำพูดให้คุณ แล้วคุณก็เอามาพูดต่อ โดยไม่สนใจเลยว่าเนื้อหาที่คุณจำมาพูดต่อ มันจริงหรือเปล่า? เพลงชาติอังกฤษคืออะไร? God Save the Queen ใช่มั๊ย? สื่อถึงอะไร? สถาบันกษัตริย์ ในที่นี้คือราชินีอังกฤษใช่หรือไม่? งั้น อังกฤษ คงไม่ใช่ประชาธิปไตยแล้วละ เข้าใจสิ่งที่ผมพยายามสื่อมั๊ยครับ? ----- #98 เจ้านายจะเก่งฉกาจแค่ไหน แต่ลูกน้องส่วนใหญ่ไม่เอาด้วย ทีมงานก็เละ สุดท้ายองค์กรก็ไม่เจริญหรอกค่ะ ถูกต้องครับ และอีกแง่คือ เจ้านายเก่งแค่ไหน ถ้าลูกน้องไม่เก่ง องค์กรก็เคลื่อนไปไม่ได้ครับ ลูกน้องจะทำงานผิดพลาด จนโดนลูกค้าฟ้องตายเลย ยังไงเราก็ต้องมีการพัฒนาทรัพยากรบุคคลครับ ----- ผมไม่ได้รังเกียจผลประโยชน์ แต่ผลประโยชน์ มันไม่ใช่ทั้งหมดที่เราจะเอามาคิด ในโลกความเป็นจริง มีหลายสถานการณ์ที่เราต้องคำนึงมากกว่าผลประโยชน์ อย่างเช่น ถ้าบริษัทเกิดวิกฤติ มีให้เลือกว่า ต้องปลดคนออก หรือ ยอมลดเงินแล้วทุกคนอยู่กันไปได้ คุณจะเลือกอะไร? ถ้าคิดแต่ผลประโยชน์ตนเอง จะเป็นอย่างไร เลือกข้อแรกใช่มั๊ย? เลือกแล้วคนที่ออกจากบริษัทก็หายไปจากระบบ.. จบผลลัพธ์การตัดสินใจ แต่ประเทศชาติ คิดแล้วทำแบบนี้ไม่ได้ พวกเค้าก็ไม่ได้หายไปไหนนะ ไม่รวมถึงโดยธรรมชาติแล้ว ตอนรับคนเข้าบริษัท บริษัทจะคัดคนเก่งๆได้ แต่ประชากรที่เกิดมา เราเลือกไม่ได้นะครับ พนักงานคนไหนเก่งไม่ถึง เราก็เลิกจ้างได้ แต่ประเทศชาติทำไม่ได้ครับ เห็นได้ชัดว่าแนวคิดบริษัท เอามาใช้กับประเทศชาติไม่ได้ ครับ อย่ามองประเทศชาติเป็นบริษัท เพราะมันใหญ่กว่านั้นมาก และมีข้อจำกัดที่บริษัทไม่มี รับรู้ และ คิดให้ไกลกว่าที่เป็นอยู่เถอะครับ เพราะเราทุกคนอยากให้ชาติอยู่รอดและพัฒนาต่อไปด้วยกันทั้งนั้นแหละ จากคุณ : Hoo เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 21:15:19

ความคิดเห็นที่ 100 ตอบ 45 ประเด็นคือ สมัยนั้น เราเจริญและแข็งแรงกว่าประเทศรอบบ้าน มากกว่าสมัยนี้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม ไม่ว่าจะห่างจากคนที่แข็งแรงและเป็นที่หนึ่งเท่าใดก็ตาม เพราะที่สามต่อจากเราก็ห่างเราอย่างไม่เห็นฝุ่น นี่คือประเด็น ถ้าไม่เข้าใจก็อ่านที่ได้ว่าไปใหม่อีกรอบ ตอบ 47 ที่คุณกล่าวมาก็ถูกหลายส่วน หากแต่ว่า ความมั่นคงของชาติต้องมาก่อน สมัยนั้นจึงได้มีการปฎิรูปกองทัพขนานใหญ่ และเราไม่เสียดินแดนแม้ตารางนิ้วเดียวในสมัยรัชกาลที่หก การที่ทรงเลือกทำเช่นนั้น ไม่ว่าจะถูกหรือผิดอย่างไรก็ตาม เราก็รักษาชาติของเราไว้ได้ เงินเรามิได้มากมายขนาดที่จะทำทุกอย่างในเวลาเดียวกันได้ แต่การที่บอกว่าราชสำนักใช้จ่ายฟุ่มเฟือย เป็นการใส่ร้ายอย่างร้ายกาจ ขอให้ลองอ่าน ประวัติต้นรัชกาลที่หก ที่ได้คัดลอกมาจากบันทึกของรัชกาลที่หก ได้มีการกล่าวถึงเรื่องนี้เช่นกันว่า พระองค์น้อยพระทัยมากที่ถูกญาติวงศ์ชั้นสูง (ร 6 มิได้ระบุพระนาม ทรงเขียนเป็น ..... แต่กล่าวชัดเจนว่าเป็นพระญาติผู้ใหญ่ที่ดูแลการคลังในสมัยนั้น) รวมถึงพวกลูกน้องกล่าวร้ายต่อกันไปเป็นข่าวลือว่าทรงผลาญเงินทอง ทั้งที่ส่วนที่พระองค์ใช้จ่ายนั้น เป็นทรัพย์สินส่วนพระองค์ทั้งสิ้น ซึ่งในสมัยของพระองค์ได้มีการแบ่งแยก สมบัติของรัฐบาลหรือกระทรวงการคลัง และ สมบัติส่วนพระองค์หรือพระคลังข้างที่ อีกทั้งเป็นสมัยที่ กษัตริย์เริ่มจ่ายภาษีแล้ว เมื่อเปลี่ยนแปลงประเทศตอนคนไม่พร้อม ก็เป็นอย่างที่เห็นตอนนี้ครับ เละมาตลอดหกสิบเจ็ดสิบปีที่ผ่านมา จากคุณ : Dukhor เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 22:01:18

ความคิดเห็นที่ 101 ไม่ต้องรัฐศาสตร์บอกหรอก ผมก็บอกได้ ว่าเมื่อภาวะชาติไม่มั่นคงสำหรับการบริหารของ ผู้นำต้องสร้างกระแสอื่นกลบ การใช้เพลงปลุกใจสร้างกระแสกลบ คำว่าชาติ รัฐประเทศเราเพิ่งมีสมัยจอมพล ป. ด้วยซ้ำ จากบันทึกประวัติศาสตร์ ผมว่าคุณมีปัญหาด้านระบบการศึกษาและความคิด  การที่เขาอ้างแหล่งข้อมูลเพื่อยืนยัน คือเน้นยำว่ามีหลักฐานการศึกษา มีการยืนยัน ไม่ใช่เอะอะไปอ้างอะไรลอย เอาแต่ความคิดตนเอง ในงานวิชาการไม่มีใครทำหรอก  ไม่งั้นงานวิชาการอ้างอิงขี้ปากหมดสิ แล้วการอ้างข้อมูลมั่ว แล้วเจอยันกลับมาตกขอบ นี่แหละคือการจำขี้ปาก ไม่รู้จริง แต่การขอข้อมูลแย้ง หรืออธิบายกรอบความคิดว่า ที่บอกว่าใช่มันมีสถิติหรือการศึกษาอะไร หรือหมายเหตุประวัติศาสตร์ ตรงไหน เวลาเสวนาวิชาการเขาก็อ้างอิงข้อมูลแหล่งประวัติศาสตร์อดีต เพื่อนำสู่แนวทางวิเคราะห์แนวคิดปัจจุบัน และอนาคต แต่คุณไม่เอาเลย มวยวัดตลอด ข้อมูลวิชาการงัดกันก็ไปดิสเครดิตคนอ้างว่าจำขี้ปาก  ทั้งที่ไม่สามารถแถลงแจ้งข้อมูลเขาเท็จตรงไหน ผมยังถามอยู่เลยจนเฉไปเรื่องอื่นปิดประเด็น ว่าไอ้ 14 ปีที่ว่าล้าหลัง มันแย่กว่า 14 ปีก่อนหน้านี้ตอนไหน ไปอ้างว่าอะไรเนื้อหาการศึกษาก้าวหน้า คุณครับ ถ้าไม่มีการกระจายการศึกษาสู่ท้องถิ่นนิยม ความเจริญ ช่องว่างต่างๆ จะหายไหม เขาก็ชี้ให้เห็นระบบตัวแทนก่อให้เกิดผลประโยชน์ภูมิภาคตนเอง มากกว่า ระบบศูนย์รวมไง แล้วที่เกิดปัญหา ปัจจุบัน มีอำนาจนอกระบบจริงไหม ถ้าไม่จริง แล้วใครช่วยยืนยันหน่อย สองมาตรฐานที่มันเกิด จนเป็นขี้ปากสื่อต่างชาติ เกิดอย่างไร สื่อต่างชาติวิจารณ์ วิเคราะห์ในสิ่งคนไทยหลายส่วนคิดแต่ไมพูด เขาก็ไม่ได้ไปหาข้อมูลเว็บสีไหนมั่ง เพราะอ่านภาษาไทยไม่ออก แต่เขาอ้างอิงจดหมายเหตุ รายงาน ข่าว สื่อพิมพ์ เพราะระบบการศึกษาเขาถูกฝึกมาให้ห้ามอ้างอะไรลอยๆ เมื่อที่บอกในกระทู้นี้ ตะบี้ตะบัน ว่าค่อยเป็นค่อยไป เป็นสิ่งดี ก็ถามอยู่ประเทศไหนเหรอ ประชาธิปไตยแบบค่อยเป็นค่อยไป แบบรวมศูนย์กลาง กรณีศึกษาตรงไหน มีที่ไหน เมื่อไหร่ อย่างไร ประสบความสำเร็จไหม  ถามตอบไม่ได้ โยกไปสุไหนโกลกเลย ส่วนระบบเอ็นททรานส์ระบบเดียว มันก่อเกิดใน 14 ปีตอนนี้ ที่ถูกปรับปรุง ปัญหาเด็กสอบเทียบ ปัญหาคือเด็กไม่สนใจผลการศึกษาในระบบ เลยไปเอาแต่เอ็นทรานส์ เรียนรู้ไม่จริง เป็นแต่ทำและเก็งข้อสอบ เขาก็เลยให้เกรดในระบบการเรียนมาถ่วงน้ำหนัก เพื่อสร้างระบบความคิด ความสำคัญเรียนในระบบ เวลามองอะไร  บางทีการเรียนลัดเน้นสอบ ทำให้วุฒิภาวะเด็กไม่พร้อมทำให้รีไทร์ ไปเสียสิทธิคนอื่น ระบบต่างๆ มันเห็นจุดอ่อนต้องมีพลวัตรปรับปรุงเรื่อย ไม่ใช่เห็นปัญหา คาไว้อย่างนั้น หรือเดินย้อนกลับให้ปัญหาเดิมเกิด แล้วไปอ้างขี้ปากชาวบ้านว่าแย่กว่า แต่ไม่มองทั้งโลก ระบบการศึกษามันก็แย่งลงด้านคุณภาพทั้งโลก ก็พลวัตรเปลี่ยนแล้วปรับสิ มองให้เห็นสองด้าน ไปด่าคนอื่นไม่รู้จักวิเคราะห์ แต่ตัวเองตะบี้ตะบันด้านเดียวตลอดเลย แถมการมองแบบองค์รวมคือทักษะในระบบความคิดที่คุณขาด เวลาเจอแย้งข้อมูล คุณมักจะโต้ได้แค่ประเด็นเดียว หรือ ประโยคเดียว สองประโยค ถ้าโลกคุณมีแค่ขาวดำ คิดไม่เหมือน นอกจากไปดิสเครดิตคนคิดไม่เหมือน ให้ข้อมูลผิด ไม่รู้จริง เจอแย้งไม่ยอมรับ แค่นี้ก็ไม่เปิดกว้างทางการคิด คนอย่างนี้หรือ จะไปยอมรับความเป็นจริง ยอมรับระบบประชาธิปไตย ยอมรับความเป็นรัฐ ส่วนร่วม เพื่อชาติ เพ้อเจ้อแท้ กระต่ายขาเดียวเอาความคิดตนเองเป็นใหญ่นี้นะ ขอโทษยังไม่เป็นเลย คุณว่าผมผิด ผมยังขอโทษเลยผิดจริง เน้นย้ำอีกทีนะ การเลือกตั้ง ก่อเกิดกลุ่มผลประโยชน์ที่เป็นตัวแทนกลุ่มตนเอง ที่ให้ผลประโยชน์ หรือ จัดตั้งนโยบายเอื้อต่อกลุ่มคนที่เป็นฝ่ายเลือกเป็นเรื่องธรรมดา แต่ในระบบสภา การตรวจสอบฝั่งตรงข้ามเป็นสิ่งสำคัญ คำว่าปล่อยให้ระบบสภาทำงานจริงๆ จึงน่าเป็นระบบที่ดีกว่า แม้จะมีการโกงกิน แต่ก็มีการตรวจสอบตามระบบรัฐสภาและตุลาการที่เข้มแข็ง ที่สร้างขึ้นมาคานระบบบริหาร แต่ผู้อำนาจพยายามทำลายดุลอำนาจนี้เสมอมา เลยเกิดพร่องจากระบบประชาธิปไตย คำว่ากลุ่มผลประโยชน์ไม่ใช่กลุ่มพวกพ้อง แต่เป็นฐานกลุ่มผลประโยชน์เดียวกันที่เอื้อให้แก่กัน ระบบประชาธิปไตยเลยให้ตัวแทนทุกฐานผลประโยชน์เข้ามาในสภาเพื่อเป็นประสานผลประโยชน์ให้ประเทศเดินไปข้างหน้า คือการยอมรับมีอยู่ตัวตนจริงของทุกฝ่าย   คำว่ากลุ่มผลประโยชน์คือรากฐานกลุ่มเดียว ตัวแทนจังหวัด สส ก็คือตัวแทนเรียกร้องผลประโยชน์ นโยบายเอื้อจังหวัดนั้น แล้วไปอีท่าไหน ไปเข้าผลประโยชน์บริษัทไล่ลูกน้องออก นั่นระบบเผด็จการแล้ว พยายามคิดในกรอบประชาธิปไตยหน่อยนะ การศึกษาไม่ช่วยอะไร ถ้ายังไม่เข้าใจความหมายกรอบความคิดของระบบแท้จริง อันนี้คือประชาธิปไตยทุกที ผมว่าคุณไม่เข้าใจระบบประชาธิปไตยเลย ตะบี้ตะบันมาก็ไม่เห็นบนพื้นฐานประชาธิปไตยตรงไหน เปิดกว้างก็ไม่ ดิสเครดิตชาวบ้านอย่างเดียว ในสหรัฐอเมริกา พรรคการเมืองก็เป็นตัวแทนกลุ่มทุนเป็นหนึ่งในกลุ่มประชาชน เพราะกลุ่มทุนก็ให้เงินเปิดเผย เช่นเดียวพรรคการเมืองไทย มีกลุ่มทุนเปิดเผย แต่ระบบประชาธิปไตย ประชาชนทั้งหมดเป็นเจ้านายรัฐบาลมากกว่ากลุ่มทุน ไม่งั้นจะก่อเกิดระบบประชานิยม เอาใจประชาชนให้มากสุด เอาใจชาวบ้านเพื่อฐานเสียงหรือ แล้วใครเลิกจ้างใคร เอาไปโยงมั่วหมด แนะนำ เลิกดิสเครดิต ข้อมูลผิดหรือเพี้ยนให้ขอโทษคนอื่น แทนที่จะไปกล่าวหาคนอื่นแก้เก้อ แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 53 22:36:17 จากคุณ : still solo one เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 22:16:35

ความคิดเห็นที่ 102 ผมขอโต้คุณ Hoo แยกเป็นประเด็นสั้นๆ ( ไม่จำเป็นต้องยาว ) หน่อยครับ... อย่างแรก ในกระทู้นี้ยังไม่มีใครว่า พระมหากษัตริย์ เป็นตัวทำลายประชาธิปไตยนะครับ... ผมเห็นมีแต่คนอ้าง พระมหากษัตริย์ เพื่อ " ทำลายคุณค่า " ของประชาธิปไตยนะครัีบ ต่อมา ผู้มีสิทธิ์เลือกตั้งทุกคน เขาก็เลือกผู้แทนตามบุคคลที่ให้ประโยชน์แก่ตัวเองทั้งนั้นแหละครับ นี่แหละครับคือ ประชาธิปไตย โดยแท้จริงๆ ประเทศถูกนำพาไปในทิศทางที่คนส่วนใหญ่เห็นชอบ แต่ก็ไม่ละเมิดคนส่วนน้อยจากการกำกับโดยนิติรัฐ ที่บอกว่า... " ต้องคิดแบบ "เพื่อองค์กร" จนได้ เสียงส่วนใหญ่นั้น " ผมก็สงสัยว่า องค์กรที่ว่าเนี่ยหมายถึงใคร ??? ไม่ใช่ประชาชนหรือ... ถ้าเพื่อองค์กรแล้วประชาชนไม่ได้ประโยชน์ ผมก็สงสัยว่า รัฐแบบนี้มันคืออะไร... รัฐเผด็จการคอมมิวนิสต์ หรือ ว่าฟาสซิสต์ ??? ที่แน่ๆ คงไม่ใช่ประชาธิปไตยกระมัง... อีกประเด็นคือ การศึกษา ผมคิดว่าเราพูดถึง การศึกษาในเรื่องประชาธิปไตย นะครับ... ไม่ใช่การศึกษาแบบเฉพาะทางที่เอาไว้ไปประกอบอาชีพ อย่างที่คุณพยายามโยงไปหา ชาวไร่ ชาวนา ก็อาจมีมุมมองทางการเมืองเฉียบแหลมกว่า บัณฑิตมหาวิทยาลัย อย่างเทียบกันไม่ได้ ซึ่งสิ่งเหล่านี้ผมบอกไปแล้วว่า ให้เขาเรียนรู้ด้วย " การกระทำ " มิใช่ท่องจำปาวๆ หรือจัดหน่วยงานจำอวดเข้าไปเทศนา ส่วนเรื่อง ชาติ และอุดมการณ์ชาติ ผมต้องบอกว่า แนวคิดนี้เริ่มมาตั้งแต่สมัยสมบูรณาญาสิทธิราชย์แล้ว... ปัจจุบัน มันยังทันสมัยและเหมาะสมหรือไม่... แล้วมัน " ถูกใช้ " อย่างถูกทิศถูกทางหรือเปล่า... เป็นอุดมการณ์ที่รวมชาติให้เป็นหนึ่งจริงๆ ทำให้ประชาชนเห็นคุณค่าในความเป็นมนุษย์ หรือว่าถูกผูกขาดโดยกลุ่มคนบางกลุ่มเพื่อใช้เป็นเครื่องมือสำหรับกดหัวคน ผมคิดว่าเรื่องเหล่านี้ต้องมีการถกกันอย่างจริงๆจังๆครับ... ไม่ใช่พอมีใครจะพูดเรื่องนี้ ก็ถูกโยนคำว่า " ล้มล้าง " เข้าใส่เสียแล้ว... สุดท้าย รธน. ที่คุณกล่าวถึงใน rep ที่ 95 เป็น รธน. ของคณะราษฎรนะครับ... ไม่ใช่ฉบับของ ร.7 แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 53 23:13:48 จากคุณ : SaVor เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 22:59:41

ความคิดเห็นที่ 103 คห 76 ตอนนี้ที่เราเน่าจนทุกวันนี้ไม่ใช่มาจาก รธน. ของคณะราษฎร ที่คุณเทิดทูนบูชาเหรอ กว่าเราจะฝึกทหาร ปรับเปลี่ยนระบบ ให้รบเป็นกรมกองได้ การจัดกองทัพ ทั้งที่อยู่ในระบบเดิมที่กษัตริย์ทรงมีพระราชอำนาจเต็มที่ เราใช้เวลากันทั้งรัชกาล หลายปีมากมาก ระบบการปกครอง ต้องฝึกคนขึ้นมาก่อนให้รู้ก่อนว่าหลักการณ์คืออะไร แล้วค่อยฝึกปฎิบัติ เหมือนฝึกอ่านเขียน คำนวณ เรียนระบบ ก่อนให้ถือปืนก่อนออกไปรบ ระบบคณะราษฎร นี่ประมาณว่า อ่านยังไม่ค่อยออก โยนปืนให้ไปออกรบเลย ใส่กระสุนยังไม่เป็น ถึงได้ซื้อขายเสียง โกงกินกันหน้าด้านด้าน ไม่ได้สลับซับซ้อนหรือยากมากมากเหมือนประเทศอื่นเค้า จากคุณ : Dukhor เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 23:24:37

ความคิดเห็นที่ 104 คุณ คห.103 คุณแน่ใจเหรอครับ แล้ว "ปัจจุบัน มีอำนาจนอกระบบจริงไหม ถ้าไม่จริง แล้วใครช่วยยืนยันหน่อย สองมาตรฐานที่มันเกิด จนเป็นขี้ปากสื่อต่างชาติ เกิดอย่างไร สื่อต่างชาติวิจารณ์ วิเคราะห์ในสิ่งคนไทยหลายส่วนคิดแต่ไมพูด" แล้วที่ "คนไทยบางส่วนคิดแต่ไม่พูด" มันคืออะไร ถ้าเป็นแค่ "การอ้างพระมหากษัตริย์" หรือกรณีลิ้มโหนเจ้า จริงๆ ผมก็เห็นราชดำเนินและเสื้อแดงส่วนใหญ่พูดอยู่บ่อยๆนี่ครับ แล้วไม่เห็นใครโดน กม.112 เพราะแค่ด่าสนธิลิ้มว่าโหนเจ้าเลยสักคน ด่ากันเกลื่อนเน็ตแล้วด้วยซ้ำในหมู่เสื้อแดง (ผมก็เคยด่า แต่ผมไม่ใช่เสื้อแดงนะ) แล้วกรณีที่คนไทยหลายส่วนคิดแต่ไม่พูด คือ....? แล้วตกลง "ในกระทู้นี้ยังไม่มีใครว่า พระมหากษัตริย์ เป็นตัวทำลายประชาธิปไตยนะครับ..." ยังเป็นจริงรึเปล่า ผมก็เห็นเหมือนคุณว่า "มีแต่คนอ้าง พระมหากษัตริย์ เพื่อ " ทำลายคุณค่า " ของประชาธิปไตยนะครัีบ" คือคำตอบของสองมาตรฐานที่ว่า แต่ก็นะ บางคนก็คิดไปกันใหญ่ โยงไปถึง...โน่น ผมขอบอกว่าไอ้พวกนี้แหละไร้สมองขนานแท้ เพราะยิ่งทำให้ข้อกล่าวหาที่ลิ้มปั้นขึ้นมากล่าวหาว่ากลุ่มเสื้อแดงเป็นพวกล้ม...เป็นจริงมากขึ้นอีก กลายเป็นยิ่งดิสเครดิตกลุ่มของตัวเอง ทั้งนี้ ถ้าผมเข้าใจผิดไปก็ขอโทษอย่างมากด้วย และถ้าเข้าใจผิดก็รบกวนอธิบายด้วยว่าที่พูดไว้คลุมเครือนั่นหมายถึงอะไรครับ เพราะตีความไม่ออกจริงๆ แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 53 23:38:11 แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 53 23:30:27 จากคุณ : Chineseman เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 53 23:30:04