ความคิดเห็นที่ 1 อยากให้อ่านบทความในส่วนบทสรุปทั้งหมดแล้วมาถกกันมากกว่า ------------------------------------------------------------------------------------- นานมาแล้วที่ผมได้วิพากษ์วิจารณ์โรงเรียนมหิดลฯ อยู่เสมอๆ ว่าโรงเรียนแห่งนี้มีการกระทำที่ไม่ถูกต้องและผิดหลักการอยู่หลายประเด็น   1.โรงเรียนมหิดลฯ ตั้งขึ้นด้วยเจตนารมณ์เพื่อผลิตนักเรียนที่มีศักยภาพทางวิทยาศาสตร์ แล้วส่งต่อเข้ามหาวิทยาลัย เพื่อให้ประเทศได้มีจำนวนนักวิทยาศาสตร์ที่เป็นนักวิจัยเพิ่มขึ้นซึ่งเป็นปัจจัยที่สำคัญต่อการพัฒนาประเทศเป็นอย่างมาก ด้วยเจตนารมณ์อันสูงส่งเช่นนี้ ดังนั้นรัฐบาลจึงอนุมัติงบประมาณจำนวนมหาศาลในการก่อตั้งโรงเรียนนี้ และใช้งบประมาณจำนวนมากในการจ้างดอกเตอร์มาสอน ใช้งบประมาณจำนวนมากให้นักเรียนทุกคนมีโน้ตบุ๊กใช้ ให้นักเรียนทุกคนอยู่หอพักฟรี มีอาหาร 3 มื้อฟรี ซึ่งทำให้ต้นทุนในการผลิตนักเรียน ม.ปลายต่อคนของโรงเรียนมหิดลฯ นั้นสูงกว่าโรงเรียนมัธยมอื่นๆ นับร้อยเท่า ซึ่งสังคมคงไม่ว่าอะไรเลยถ้างบประมาณมหาศาลนี้สามารถทำให้ประเทศได้นักวิทยาศาสตร์เก่งๆ ที่ไปทำงานค้นคว้าวิจัยแล้วพาประเทศไปสู่ความรุ่งเรือง แต่การณ์กลับว่าเมื่อโรงเรียนเปิดขึ้นมากลับไม่บังคับให้นักเรียนที่จบ ม.6 จากโรงเรียนนี้ไปเรียนต่อวิทยาศาสตร์ ทำให้นักเรียนมหิดลฯ ส่วนใหญ่ไปสอบเข้าแพทย์ วิศวะ แข่งกับโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา สวนกุหลาบวิทยาลัย หรือโรงเรียนที่ดอยอ่างขาง "เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วเราจะมีโรงเรียนมหิดลฯ ไปเพื่ออะไร เราจะทุ่มเทงบประมาณมหาศาลไปเพื่ออะไร ในเมื่อถ้าไม่มีโรงเรียนมหิดลฯ ประเทศก็สามารถได้เด็กที่สอบเข้าเรียนแพทย์ วิศวะ จากโรงเรียนอื่นๆ ได้อยู่แล้ว" สิ่งนี้เป็นสิ่งที่สร้างความไม่เท่าเทียมกันในสังคมเป็นอย่างมาก ในขณะที่นักเรียนโรงเรียนมหิดลไปสอบแข่งกับนักเรียนเตรียมอุดมฯ, สวนกุหลาบฯ, ดอยอ่างขางโดยใช้ข้อสอบเดียวกัน แต่โรงเรียนมหิดลฯ กลับได้งบประมาณจากรัฐมากกว่านับร้อยเท่า แล้วนักเรียนจากโรงเรียนอื่นๆ จะไปแข่งขันกับนักเรียนมหิดลฯ ได้อย่างไร 2.ถ้าจะอ้างว่าที่ต้องใช้งบประมาณสูงมาก เพราะโรงเรียนมหิดลฯ ผลิตนักเรียน ม.ปลายได้คุณภาพสูงกว่าโรงเรียนอื่นๆ ตามผลการสอบโอลิมปิกหรือผลการสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ผ่านมานั้น ก็ถือเป็นการกล่าวอ้างที่ฟังไม่ได้ เพราะในการผลิตนักเรียนนักศึกษานั้นมีปัจจัยอยู่อย่างน้อย 2 ประเด็น คือหนึ่ง คุณภาพของครูและโรงเรียน และสองคือคุณภาพของนักเรียนที่รับเข้าไปเรียน ดังนั้นการที่โรงเรียนมหิดลฯ รับเอานักเรียนอันดับ 1 ใน 1,000 ของประเทศเข้าไปเรียน แล้วผลออกมาดีนั้นไม่ได้เป็นข้อสรุปว่าโรงเรียนมหิดลฯ มีคุณภาพสูงกว่าโรงเรียนอื่นๆ "ถ้าจะวัดว่าโรงเรียนมหิดลฯ นั้นมีคุณภาพสูงคุ้มค่ากับงบประมาณที่ได้รับไปหรือไม่นั้นควรให้โรงเรียนมหิดลฯ จับสลากนักเรียนเข้าไปเรียนโดยไม่ต้องสอบ และเมื่อโรงเรียนมหิดลฯ ได้เด็กนักเรียนที่มีทั้งเก่งและไม่เก่งเข้าไปเรียนแล้วยังคงผลิตนักเรียนที่จบ ม.6 ได้เก่งเหมือนปัจจุบันแล้วถึงจะยอมรับว่าโรงเรียนนี้มีคุณภาพสูงจริงๆ และควรให้เป็นแบบอย่างกับโรงเรียนอื่น และควรที่จะได้รับงบประมาณมากกว่านี้ด้วยซ้ำไป" 3.ประเด็นที่น่าละอายที่สุดคือ เมื่อโรงเรียนมหิดลฯ รับนักเรียนระดับหัวกะทิของประเทศเข้าไปเรียน และใช้งบจำนวนมหาศาลในการผลิตนักเรียนเหล่านี้ ผลที่เกิดขึ้นนักเรียนน่าจะได้รับการสอนที่ดีที่สุดโดยไม่ต้องไปศึกษาที่ไหนเพิ่มเติม แต่การณ์กลับเป็นว่า นักเรียนมหิดลฯ ทุกคนก็ไปนั่งเรียนพิเศษเป็นบ้าเป็นหลังเหมือนกับโรงเรียนอื่นๆ ทั่วๆ ไป "ซึ่งเป็นประเด็นที่ผู้บริหารโรงเรียนสมควรที่จะละอายต่อสิ่งที่เกิดขึ้น โดยไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ สิ่งนี้จึงย้อนกลับไปสู่คำถามที่ว่าเราจะมีโรงเรียนมหิดลที่ใช้งบประมาณมหาศาลไปเพื่ออะไร ถ้านักเรียนมหิดลฯ ทุกคนต้องไปเรียนพิเศษเป็นบ้าเป็นหลังเหมือนกับเด็กโรงเรียนอื่นๆ" 4.เนื้อหาที่โรงเรียนใช้สอนและใช้สอบเข้านั้นแทนที่จะเป็นเนื้อหาในหลักสูตร แต่โรงเรียนกลับไปเอาเนื้อหาในหลักสูตรที่สูงขึ้นมาสอน เช่น การสอบเข้าแทนที่จะใช้ความรู้แค่ ม.3 เพราะนักเรียนที่รับเข้าไปนั้นเป็นนักเรียนที่จบ ม.3 แต่โรงเรียนกลับออกข้อสอบที่ครอบคลุมเนื้อหาถึง ม.ปลาย ทำให้นักเรียนที่จะสอบเข้ามหิดลฯ จะต้องไปกวดวิชาซึ่งเป็นการกระทำที่ไม่พึงประสงค์ของทุกฝ่าย และการสอนในโรงเรียนมหิดลฯ นั้นก็นำเนื้อหาในมหาวิทยาลัยในระดับปี 1 ปี 2 มาสอน ซึ่งไม่ทำให้ได้ประโยชน์ใดๆ เพราะเมื่อเด็กเข้ามหาวิทยาลัยก็ต้องได้เรียนเนื้อหานั้นอยู่ดี การมองว่าการเรียนเนื้อหายากๆ นั้นคือการเรียนเนื้อหาล่วงหน้าของปีถัดไปนี้กำลังแพร่ระบาดออกไป ทำให้นักเรียนต้องเรียนล่วงหน้าโดยไม่จำเป็น จะต้องไปกวดวิชา และขาดโอกาสที่จะเรียนเนื้อหาตามระดับที่ตนเองเรียนอยู่อย่างลึกซึ้ง ด้วยเหตุผลดังกล่าวผมจะทำเรื่องร้องเรียนไปที่กระทรวงศึกษาธิการ คณะกรรมาธิการการศึกษาส.ส.และ ส.ว.ตลอดจนคณะกรรมการพิจารณางบประมาณของสภาเพื่อให้พิจารณาปรับเปลี่ยนแนวทางบริหารของโรงเรียนมหิดลวิทยานุสรณ์ให้ถูกต้องตามเจตนารมณ์เดิมต่อไป -------------------------------------------------------------------------------------- จากคุณ : hang around เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 21:35:44

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณครับ จากคุณ : Bunchon.ch (Gen.Bunchon) เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 22:07:33

ความคิดเห็นที่ 3 ขอร่วมถกจากความเป็นจริงของแต่ละข้อนะคะ 1.โรงเรียนมหิดลฯ ตั้งขึ้นด้วยเจตนารมณ์เพื่อผลิตนักเรียนที่มีศักยภาพทางวิทยาศาสตร์ แล้วส่งต่อเข้ามหาวิทยาลัย เพื่อให้ประเทศได้มีจำนวนนักวิทยาศาสตร์ที่เป็นนักวิจัยเพิ่มขึ้นซึ่งเป็นปัจจัยที่สำคัญต่อการพัฒนาประเทศเป็นอย่างมาก - เจตนารมณ์นี้ถูกต้องค่ะ แต่อย่าลืมนะคะ เราไม่ได้สร้างหุ่นยนต์ เราสร้างคน คนที่มีเลือดเนื้อ มีชีวิตจิตใจ ไม่ใช่หุ่นยนต์ที่เราใส่โปรแกรมแล้วได้ผลการทำงานเหมือนกันหมด ซึ่งแม้แต่หุ่นยนต์ บางครั้งยังมีความผิดพลาดเกิดขึ้นได้ -------------------------------------------------------------------------------------- ดังนั้นรัฐบาลจึงอนุมัติงบประมาณจำนวนมหาศาลในการก่อตั้งโรงเรียนนี้ และใช้งบประมาณจำนวนมากในการจ้างดอกเตอร์มาสอน ใช้งบประมาณจำนวนมากให้นักเรียนทุกคนมีโน้ตบุ๊กใช้ ให้นักเรียนทุกคนอยู่หอพักฟรี มีอาหาร 3 มื้อฟรี ซึ่งทำให้ต้นทุนในการผลิตนักเรียน ม.ปลายต่อคนของโรงเรียนมหิดลฯ นั้นสูงกว่าโรงเรียนมัธยมอื่นๆ นับร้อยเท่า ซึ่งสังคมคงไม่ว่าอะไรเลยถ้างบประมาณมหาศาลนี้สามารถทำให้ประเทศได้นักวิทยาศาสตร์เก่งๆ ที่ไปทำงานค้นคว้าวิจัยแล้วพาประเทศไปสู่ความรุ่งเรือง -------------------------------------------------------------------------------------- - งบประมาณมหาศาลที่ใช้ในการก่อตั้งโรงเรียนนี้ ส่วนหนึ่งคือการก่อสร้างอาคารเรียน สถานที่ต่าง ๆ ซึ่งไม่ว่าโรงเรียนไหน ๆ ก็ต้องมีส่วนนี้อยู่แล้ว และอีกส่วนหนึ่งจัดเป็นทุนการศึกษา คำว่าทุนการศึกษานั้น เราลองพิจารณาถึงทุนการศึกษาต่าง ๆ ที่มีให้ในประเทศ หรือแม้แต่ต่างประเทศที่ให้ทุนนักเรียนไทยแบบให้เปล่า การให้ทุนนั้น ๆ มีอะไรที่น่าตำหนิไหม ถือเป็นการลงทุนที่เสียเปล่าหรือไม่ คุณจะผลิตบุคลากรที่มีคุณภาพแต่ไม่ลงทุนเลย เป็นไปได้ไหม นักเรียนที่ได้ทุนเรียนในโรงเรียนนี้ตั้งแต่รุ่นแรก หลาย ๆ คนก็กำลังศึกษาต่อในระดับปริญญาโท ดังนั้น เรายังไม่สามารถตัดสินได้ว่าเด็ก ๆ เหล่านั้นจะได้เป็นนักวิทยาศาสตร์เก่ง ๆ ที่ทำงานวิจัยแล้วนำพาให้ประเทศรุ่งเรืองได้สมเจตนารมณ์หรือไม่ ทำไมถึงผู้เขียนถึงได้ตัดสินใจเร็วนักว่าไม่ถูกต้องและผิดหลักการ โดยที่ได้ตัดสินนานมาแล้วด้วยซ้ำ อาจหมายถึงเริ่มก่อตั้งก็ตัดสินเลยกระมัง หลังจากนั้นก็คอยจ้องจับผิด จนเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นจึงได้ทีตอกย้ำว่าความคิดของผู้เขียนถูกต้องแล้ว โดยถือว่ามีสื่ออยู่ในมือ ส่วนเรื่องโน้ตบุ๊ค ตรงนี้ต้องบอกว่าไม่ใช่ทุกคนมีโน้ตบุ๊คใช้ส่วนตัว แต่มีให้ใช้แบบแบ่งปันกัน หนึ่งเครื่องต่อสองคนหรือมากกว่านั้น ซึ่งนักเรียนส่วนหนึ่งทางครอบครัวจัดสรรโน้ตบุ๊คให้เอง ไม่ได้ใช้ของทางโรงเรียนก็มี นักเรียนอยู่หอพักฟรีจริง พร้อมเบี้ยเลี้ยงค่าอาหารวันละ 70 บาท -------------------------------------------------------------------------------------- แต่การณ์กลับว่าเมื่อโรงเรียนเปิดขึ้นมากลับไม่บังคับให้นักเรียนที่จบ ม.6 จากโรงเรียนนี้ไปเรียนต่อวิทยาศาสตร์ ทำให้นักเรียนมหิดลฯ ส่วนใหญ่ไปสอบเข้าแพทย์ วิศวะ แข่งกับโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา สวนกุหลาบวิทยาลัย หรือโรงเรียนที่ดอยอ่างขาง "เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วเราจะมีโรงเรียนมหิดลฯ ไปเพื่ออะไร เราจะทุ่มเทงบประมาณมหาศาลไปเพื่ออะไร ในเมื่อถ้าไม่มีโรงเรียนมหิดลฯ ประเทศก็สามารถได้เด็กที่สอบเข้าเรียนแพทย์ วิศวะ จากโรงเรียนอื่นๆ ได้อยู่แล้ว" สิ่งนี้เป็นสิ่งที่สร้างความไม่เท่าเทียมกันในสังคมเป็นอย่างมาก ในขณะที่นักเรียนโรงเรียนมหิดลไปสอบแข่งกับนักเรียนเตรียมอุดมฯ, สวนกุหลาบฯ, ดอยอ่างขางโดยใช้ข้อสอบเดียวกัน แต่โรงเรียนมหิดลฯ กลับได้งบประมาณจากรัฐมากกว่านับร้อยเท่า แล้วนักเรียนจากโรงเรียนอื่นๆ จะไปแข่งขันกับนักเรียนมหิดลฯ ได้อย่างไร -------------------------------------------------------------------------------------- โรงเรียนวิทยาศาสตร์ตั้งขึ้นมาด้วยเจตนารมณ์ที่ต้องการสร้างนักวิทย์ นักคิด ซึ่งไม่จำเป็นที่จะต้องเป็นนักวิทย์ที่จบจากคณะวิทยาศาสตร์เท่านั้น  การที่คิดว่าต้องบังคับให้นักเรียนเรียนแต่วิทยาศาสตร์เท่านั้น ถือว่าเป็นความคิดที่คับแคบมาก และเต็มไปด้วยความไม่รู้ของผู้เขียนบทความนี้ การบังคับเด็กที่ยังเป็นผู้เยาว์ ซึ่งหลาย ๆ คนยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอยากเป็นอะไรในอนาคต เพียงแต่ณ ขณะนี้ชอบเรียนวิทย์ คณิต และมีความสามารถทางด้านนี้ดีพอ เป็นความคิดที่ถูกต้องหรือไม่ อยากให้หลาย ๆ ท่านลองคิดตัดสินดู ขนาดให้เด็กได้เรียนได้อย่างเสรี ยังมีความเครียดเกิดขึ้น ถ้าบังคับให้เรียนแล้วผลต่อไปเด็กเกิดไม่ชอบ เราอาจได้โศกนาฎกรรมอื่น ๆ ขึ้นมาอีกก็ได้ เรื่องความเท่าเทียมหรือไม่เท่าเทียมในสังคมนั้น คงต้องมองว่าเด็กทุกคนที่เรียนอยู่ระดับม.3 มีสิทธิ์เท่าเทียมกันหมดที่จะมาสอบเข้าโรงเรียนนี้ เด็กทุกคนได้รับความเท่าเทียมทางสังคมไปตั้งแต่จุดนั้นแล้ว เพียงแต่ว่าใครจะเป็นผู้ที่ผ่านเข้าไปในขั้นต่อไปเท่านั้น การจะไปเปรียบเทียบในระดับมหาวิทยาลัยอีกที คงไม่ถูกต้องกระมัง เด็กทุกคนไม่ว่าจะเรียนโรงเรียนอะไร ก็คือลูกหลานของประชาชนชาวไทย การที่จะมีเด็กกลุ่มหนึ่งได้โอกาสที่ดีกว่า เพราะณ.ขณะนั้นเด็กมีศักยภาพมากพอที่จะได้รับโอกาส เราคนไทยทุกคนจะไม่ยินดีกับเด็กของเรากันหรือคะ ทำไมถึงต้องมองว่า เป็นเด็กทุนเอาเปรียบสังคมด้วย ต่างชาติยังสามารถให้ทุนเปล่ากับเด็กไทยได้ เพื่อสงเสริมในด้านการศึกษา แต่คนไทยกันเองกลับกีดกันเด็กของตัวเอง มันน่าเศร้านะคะกับความคิดแบบนี้ จากคุณ : hang around เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 23:05:31

ความคิดเห็นที่ 4 2.ถ้าจะอ้างว่าที่ต้องใช้งบประมาณสูงมาก เพราะโรงเรียนมหิดลฯ ผลิตนักเรียน ม.ปลายได้คุณภาพสูงกว่าโรงเรียนอื่นๆ ตามผลการสอบโอลิมปิกหรือผลการสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ผ่านมานั้น ก็ถือเป็นการกล่าวอ้างที่ฟังไม่ได้ เพราะในการผลิตนักเรียนนักศึกษานั้นมีปัจจัยอยู่อย่างน้อย 2 ประเด็น คือหนึ่ง คุณภาพของครูและโรงเรียน และสองคือคุณภาพของนักเรียนที่รับเข้าไปเรียน ดังนั้นการที่โรงเรียนมหิดลฯ รับเอานักเรียนอันดับ 1 ใน 1,000 ของประเทศเข้าไปเรียน แล้วผลออกมาดีนั้นไม่ได้เป็นข้อสรุปว่าโรงเรียนมหิดลฯ มีคุณภาพสูงกว่าโรงเรียนอื่นๆ "ถ้าจะวัดว่าโรงเรียนมหิดลฯ นั้นมีคุณภาพสูงคุ้มค่ากับงบประมาณที่ได้รับไปหรือไม่นั้นควรให้โรงเรียนมหิดลฯ จับสลากนักเรียนเข้าไปเรียนโดยไม่ต้องสอบ และเมื่อโรงเรียนมหิดลฯ ได้เด็กนักเรียนที่มีทั้งเก่งและไม่เก่งเข้าไปเรียนแล้วยังคงผลิตนักเรียนที่จบ ม.6 ได้เก่งเหมือนปัจจุบันแล้วถึงจะยอมรับว่าโรงเรียนนี้มีคุณภาพสูงจริงๆ และควรให้เป็นแบบอย่างกับโรงเรียนอื่น และควรที่จะได้รับงบประมาณมากกว่านี้ด้วยซ้ำไป" -------------------------------------------------------------------------------------- - ทำไมโรงเรียนหลาย ๆ โรงเรียนต้องมีห้องคิงส์ ห้องพิเศษ แล้วจัดการเรียนการสอนที่เข้มขึ้นสำหรับเด็กห้องพิเศษเหล่านี้ เป็นเพราะว่าโรงเรียนเห็นศักยภาพของเด็กพวกนี้ใช่ไหม คิดว่าเด็กพวกนี้สามารถรับการเรียนรู้ที่เข้มข้นได้ดีกว่าเด็กทั่วไปจริงหรือไม่ การที่โรงเรียนมหิดลวิทย์ฯ ได้เด็กที่เรียนระดับต้น ๆ เข้าไปเรียนร่วมกัน ก็เปรียบเหมือนเป็นห้องคิงส์ใหญ่ ๆ ของโรงเรียนใหญ่ ๆ โรงเรียนหนึ่งซึ่งในที่นี้ก็คือประเทศนั้นเอง และเมื่อผลออกมาว่า เด็กเหล่านี้ส่วนหนึ่งได้เป็นตัวแทนของประเทศไปแข่งโอลิมปิควิชาการ ได้ทุนไปเรียนต่อในขั้นสูงขึ้นต่อไป หรือได้เข้าเรียนในคณะชั้นนำเป็นจำนวนมาก ก็ย่อมเป็นการวัดผลระดับหนึ่งว่า ห้องคิงส์ห้องนี้เด็กสามารถพัฒนาไปขั้นสูงได้อย่างมีศักยภาพมากยิ่งขึ้น ซึ่งเราต้องมองต่อไปว่าอนาคตของเด็กพวกนี้จะทำอะไรเพื่อเป็นการกลับคืนให้สังคมได้บ้าง แล้วค่อยมาสรุปในเรื่องคุณภาพในภาพใหญ่ทีหลังดีกว่านะคะ ตอนนี้ยังเร็วเกินไปที่จะสรุปค่ะ การจะสร้างสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่เราหวังผลอย่างมากต้องใช้เวลาค่ะ ถ้าอยากให้ประเทศชาติเราพัฒนา เราควรที่จะช่วยกันส่งเสริมมากกว่าต่อต้านนะคะ ส่วนเรื่องแนวคิดว่า ถ้าจะวัดว่าคุณภาพที่ได้ว่าคุ้มกับงบประมาณหรือไม่ ด้วยการให้เด็กจับสลากเข้ามาเรียน แล้วมาวัดผล ผู้เขียนคิดว่าถ้าทำแบบนี้ผลจะเป็นอย่างไรละคะ ปัจจุบันโรงเรียนรัฐบาลก็รับนักเรียนโดยวิธีจับสลากเข้าเรียน แล้วผลที่ได้เป็นอย่างไร ใช่ว่าไม่มีตัวอย่างให้ดู มีอยู่ปีหนึ่งที่ทางโรงเรียนเปลี่ยนกฎเกณฑ์การรับเด็ก โดยมีโควต้าพิเศษให้เด็กยากจน แต่เรียนดีในระดับหนึ่ง(เกณฑ์ต่ำกว่าเด็กที่เข้าตามปกติ)ได้เข้าเรียน ผลปรากฎว่าเด็กกลุ่มนี้เรียนไม่ไหว ถึงจะเรียนจบออกมาแต่ศักยภาพในตัวเด็กก็ยังไม่ถึงขั้นอยู่ดี กฎเกณฑ์นี้ก็เลยต้องยกเลิกไป  ไม่ใช่ว่าการเรียนการสอนไม่ดีพอ แต่เด็กแต่ละคนย่อมมีความสามารถในการเรียนรู้ต่างกัน เป็นไปไม่ได้ที่จะทำให้ทุกคนเรียนรู้ได้เท่ากันหมด จากจุดนี้เราคงต้องยอมรับกันอย่างหนึ่งว่า การรับเด็กที่มีระดับการรับรู้ได้ดีใกล้เคียงกันมาเรียน ย่อมทำให้การเรียนการสอนพัฒนาได้ดีกว่า เร็วกว่า การลงทุนจึงไม่เป็นการสูญเปล่า จากคุณ : hang around เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 23:31:03

ความคิดเห็นที่ 5 3.ประเด็นที่น่าละอายที่สุดคือ เมื่อโรงเรียนมหิดลฯ รับนักเรียนระดับหัวกะทิของประเทศเข้าไปเรียน และใช้งบจำนวนมหาศาลในการผลิตนักเรียนเหล่านี้ ผลที่เกิดขึ้นนักเรียนน่าจะได้รับการสอนที่ดีที่สุดโดยไม่ต้องไปศึกษาที่ไหนเพิ่มเติม แต่การณ์กลับเป็นว่า นักเรียนมหิดลฯ ทุกคนก็ไปนั่งเรียนพิเศษเป็นบ้าเป็นหลังเหมือนกับโรงเรียนอื่นๆ ทั่วๆ ไป "ซึ่งเป็นประเด็นที่ผู้บริหารโรงเรียนสมควรที่จะละอายต่อสิ่งที่เกิดขึ้น โดยไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ สิ่งนี้จึงย้อนกลับไปสู่คำถามที่ว่าเราจะมีโรงเรียนมหิดลที่ใช้งบประมาณมหาศาลไปเพื่ออะไร ถ้านักเรียนมหิดลฯ ทุกคนต้องไปเรียนพิเศษเป็นบ้าเป็นหลังเหมือนกับเด็กโรงเรียนอื่นๆ" -------------------------------------------------------------------------------------- - ประเด็นนี้คงต้องบอกว่าผู้เขียนค่อนข้างจะนั่งเทียนเขียนไปสักหน่อย  เท่าที่ดิฉันได้รับรู้ มีเด็กจำนวนไม่น้อยที่ไม่ได้เรียนพิเศษเพิ่มเติม หลาย ๆ คนบอกว่า อ่านเองยังได้ความรู้มากกว่าไปเรียนพิเศษ แต่ปัญหาตรงนี้คงต้องมองไปที่ผู้ปกครองด้วย เด็กบางคนอาจไม่อยากเรียน แต่ผู้ปกครองเองนั่นแหละที่ไม่มั่นใจพอ ลองดูถึงเด็กระดับอื่น ๆ ด้วยสิคะ แม้แต่เด็กอนุบาล พ่อแม่บางคนยังไม่มั่นใจ ยังต้องให้เด็กเรียนพิเศษเพิ่มเติม เด็กที่อยู่ในโรงเรียนมหิดลวิทย์นี้ต้องยอมรับอย่างหนึ่งว่า เป็นที่เพ่งเล็งของคนภายนอกมาก ความกดดันในจุดนี้ก็ไม่น้อย ทำให้ต้องพยายามมากกว่าเด็กทั่วไป ถามว่าเด็กเหล่านี้ถ้าไม่ไปเรียนพิเศษจะสามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ไหม คำตอบคือ ได้แน่นอน  แต่ทำไมต้องเรียน คำตอบก็คือ พ่อแม่อยากให้เรียน ตรงจุดนี้คงจะโทษโรงเรียนไม่ได้ เพราะโรงเรียนไม่ได้มีการส่งเสริมให้นักเรียนไปเรียนพิเศษแม้แต่น้อย เป็นความพอใจส่วนตัวและสิทธิ์ส่วนบุคคลของเด็กกับทางครอบครัวเอง จากคุณ : hang around เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 23:37:44

ความคิดเห็นที่ 6 4.เนื้อหาที่โรงเรียนใช้สอนและใช้สอบเข้านั้นแทนที่จะเป็นเนื้อหาในหลักสูตร แต่โรงเรียนกลับไปเอาเนื้อหาในหลักสูตรที่สูงขึ้นมาสอน เช่น การสอบเข้าแทนที่จะใช้ความรู้แค่ ม.3 เพราะนักเรียนที่รับเข้าไปนั้นเป็นนักเรียนที่จบ ม.3 แต่โรงเรียนกลับออกข้อสอบที่ครอบคลุมเนื้อหาถึง ม.ปลาย ทำให้นักเรียนที่จะสอบเข้ามหิดลฯ จะต้องไปกวดวิชาซึ่งเป็นการกระทำที่ไม่พึงประสงค์ของทุกฝ่าย และการสอนในโรงเรียนมหิดลฯ นั้นก็นำเนื้อหาในมหาวิทยาลัยในระดับปี 1 ปี 2 มาสอน ซึ่งไม่ทำให้ได้ประโยชน์ใดๆ เพราะเมื่อเด็กเข้ามหาวิทยาลัยก็ต้องได้เรียนเนื้อหานั้นอยู่ดี การมองว่าการเรียนเนื้อหายากๆ นั้นคือการเรียนเนื้อหาล่วงหน้าของปีถัดไปนี้กำลังแพร่ระบาดออกไป ทำให้นักเรียนต้องเรียนล่วงหน้าโดยไม่จำเป็น จะต้องไปกวดวิชา และขาดโอกาสที่จะเรียนเนื้อหาตามระดับที่ตนเองเรียนอยู่อย่างลึกซึ้ง -------------------------------------------------------------------------------------- - นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่แสดงให้เห็นว่าผู้เขียนบทความนี้ขาดความรู้จริงในสิ่งที่ตัวเองเขียนวิจารณ์ การสอบเข้าโรงเรียนนี้ ความรู้ที่ใช้สอบนั้นไม่มีส่วนไหนเกินความรู้เด็กม.3 แม้แต่น้อย เด็กที่จะสอบได้นั้น ต้องมีความรู้ความเข้าใจในความรู้ที่เรียนมาอย่างดี คือมีพื้นฐานความรู้แน่นพอเท่านั้น การไปเรียนพิเศษเพื่อสอบเข้าโรงเรียนนี้ หากรู้จริงจะรู้ได้เลยว่า สิ่งที่ไปเรียนพิเศษนั้น แทบไม่ได้ช่วยในเรื่องการสอบเข้าเลย เด็กที่สอบติดทั้งหมดนั้นเป็นเด็กที่มีพื้นฐานดีอยู่แล้ว ไม่ได้ติดจากการเรียนพิเศษแม้แต่น้อย เคยได้ถามเด็กหลาย ๆ คนที่สอบติด เด็กตอบเหมือนกันหมดว่าที่เรียนพิเศษมา ไม่ได้ช่วยอะไรเลย นี่คือในส่วนข้อสอบรอบแรก หลายคนที่ไม่ได้เรียนพิเศษก็สอบติด ประเด็นนี้ของผู้เขียนคงตกไป ส่วนข้อสอบรองสอง เป็นข้อสอบแบบ unseen เป็นการสอนสด หรืออ่านสดแล้วสอบเลย ส่วนนี้การเรียนพิเศษก็ช่วยไม่ได้อีกเช่นกัน เด็กต้องมีความสามารถเฉพาะตัวเท่านั้นจึงจะทำได้ การเรียนการสอนขณะที่เรียนอยู่ที่โรงเรียนนี้ ยอมรับว่าเรียนยาก แต่ถามว่ายากเกินความสามารถเด็กหรือไม่ คำตอบก็คือไม่  บางวิชาที่นำเอาความรู้ระดับมหาวิทยาลัยมาสอน จะบอกว่าไม่มีประโยชน์สำหรับเด็กเลยคงไม่ใช่ ในเมื่อเด็กกลุ่มนี้มีศักยภาพสูงพอที่จะเรียนรู้ได้ การรู้ความรู้ที่สูงขึ้นก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เมื่อเด็กไปเรียนระดับมหาวิทยาลัย วิชาการเหล่านี้ก็ยังเป็นความรู้ที่ติดตัวเด็กอยู่ดี ทำให้มหาวิทยาลัยได้เด็กที่มีคุณภาพเข้าไปเรียน ตรงนี้น่าจะเป็นผลดีมากกว่า  บางมหาวิทยาลัยก็มีข้อตกลงกับทางโรงเรียนว่าหากเด็กที่ผ่านหลักสูตรที่เข้มข้นนี้ในรายวิชาที่ต้องเรียนในระดับปี 1 ให้ใช้ผลการเรียนนี้ได้เลย ก็ถือว่าเป็นการเตรียมความพร้อมให้เด็กไปในตัว จากคุณ : hang around เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 23:52:12

ความคิดเห็นที่ 7 ด้วยเหตุผลดังกล่าวผมจะทำเรื่องร้องเรียนไปที่กระทรวงศึกษาธิการ คณะกรรมาธิการการศึกษาส.ส.และ ส.ว.ตลอดจนคณะกรรมการพิจารณางบประมาณของสภาเพื่อให้พิจารณาปรับเปลี่ยนแนวทางบริหารของโรงเรียนมหิดลวิทยานุสรณ์ให้ถูกต้องตามเจตนารมณ์เดิมต่อไป ------------------------------------------------------------------------------------ จากที่ได้อ่านบทความของผู้เขียนท่านนี้ทั้งหมด บอกได้คำเดียวว่า ผู้เขียนท่านนี้ไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับโรงเรียนนี้อย่างจริงจังเลย รู้เพียงสิ่งที่ใคร ๆ ก็รู้ว่าเป็นโรงเรียนทุน ใช้งบเพื่อการพัฒนามาก จนบางคนยอมรับไม่ได้ คำว่ามากนั้น หากไปเทียบกับส่วนอื่น ๆ ดิฉันคิดว่ายังน้อยไปเสียด้วยซ้ำ ควรจะมีโรงเรียนประเภทนี้เพิ่มมากขึ้น ซึ่งขณะนี้ก็ได้เริ่มไปบ้างแล้วในโรงเรียนจุฬาภรณ์ราชวิทยาลัย ดิฉันได้ยินแนวคิดเรื่องการตั้งโรงเรียนวิทยาศาสตร์ครั้งแรกเมื่อราว ๆ 16 ปีที่แล้ว หลังจากนั้นอีก 7 ปี แนวคิดนี้จึงเป็นตัวตนขึ้นมา ในตอนแรกว่าจะเริ่มตั้งแต่ระดับมัธยมต้น แต่ก็ทำได้แค่ระดับมัธยมปลาย ในความเห็นส่วนตัวของดิฉันที่สามารถพูดได้เต็มปากเต็มคำว่า "รู้จัก" โรงเรียนนี้ดีพอ ดิฉันประทับใจในหลาย ๆ สิ่งที่ได้พบได้สัมผัสกับนักเรียนโรงเรียนนี้ ระบบต่าง ๆ ของโรงเรียนนี้ ดิฉันเห็นในส่วนดีของสถานศึกษาแห่งนี้มากกว่าส่วนเสีย จึงอยากจะขอให้ทุกท่านที่คิดจะวิพากษ์วิจารณ์อะไรเกี่ยวกับโรงเรียนนี้ กรุณาศึกษาให้รู้อย่างถ่องแท้ก่อนว่าอะไรเป็นอะไร เพื่อเป็นการยุติธรรมต่อทางโรงเรียน เพื่อผลจากการวิพากษ์วิจารณ์นั้นจะได้มีส่วนที่ช่วยในการทำให้ระบบการศึกษาของประเทศเราพัฒนาก้าวหน้าต่อไปได้ จากคุณ : hang around เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 00:07:42

ความคิดเห็นที่ 8 เห็นด้วยกับคุณhang aroundทั้งหมดครับ ผู้เขียนบทความต้องการจะสื่ออะไรไม่ทราบ ที่ผมไม่เห็นด้วยอย่างแรงเลยมีดังนี้ 1) การวิจารณ์ในมุมมองให้เด็กมหิดลทุกคนจบจากโรงเรียนแล้วต้องเป็นนักวิทยาศาสตร์ ออกจะเพ้อเจ้อสิ้นดี ผมเห็นด้วยในส่วนที่คุณhang aroundวิจารณ์ไว้แล้ว 2) เรื่องการรับเด็กเก่งเข้าเรียน - ก็เขาเปิดให้สอบแข่งขันแล้ว ไหนๆจะตั้งสถาบันที่ส่งเสริมกลุ่มอัจฉริยะทั้งที จะให้กลับไปใช้ระบบคละจับฉลากเข้าเรียนก็กระไรอยู่ สิ้นคิดเอามากๆ ทำแบบนั้นยิ่งผิดวัตถุประสงค์ที่จะปั้ันคนเข้าไปใหญ่ 3) เรื่องกวดวิชา - ไม่มีโรงเรียนไหนส่งเสริมให้เด็กไปเรียนติวเตอร์หรอกครับ ปัจจัยสำคัญคือเด็กกลัวตามเพื่อนไม่ทันหรือทางบ้านส่งไปเรียนมากกว่า การใฝ่หาความรู้ด้วยการนั่งเรียนติวเตอร์กลับกลายมาเป็นหัวข้อวิจารณ์ซะงั้น ถ้าคนมันอยากจะเรียนเอง ใครจะบังคับให้ไม่ไปเรียนได้ ผู้เขียนบทความตั้งใจหาเรื่องชัดๆ 4) ผมไม่ทราบข้อมูลภายใน ไม่ขอวิจารณ์ สรุป อะไรที่ดีอยู่แล้วควรส่งเสริมต่อไปให้ดียิ่งขึ้น ไม่ใช่อาศัยเหตุการณ์ชุลมุนเป็นข่าวแล้วออกความเห็นซ้ำเติมเขาอย่างไร้สติ ผู้เขียนบทความพยายามร้องเรียนให้ลดงบประมาณ แล้วดึงรร.มหิดลให้กลับสู่หลักสูตรมาตรฐาน ขอโทษทีนะครับ ถ้ากลับสู่หลักสูตรมาตรฐานจริงๆ ไตร่ตรองนิดหนึ่งว่าหลักสูตรมาตรฐานของกระทรวงฯมีคุณภาพพอหรือไม่? หลายรร.ในกทม.ล้วนสอนเกินหลักสูตรกระทรวงทั้งนั้น ไม่ใช่แค่มหิดลครับ อะไรที่เขาดีัอยู่แล้วก็ให้เชิดหน้าชูตาพัฒนาต่อไปเถอะ จะฉุดเขาทำไมเพราะหาประโยชน์อันใดไม่ได้เลย งบประมาณที่ใช้ก็จัดว่าเป็นอะไรที่สร้างสรรค์สังคมจริงๆ ทีไอ้งบประมาณที่เซ็นต์กันครั้งเดียวกินกันเป็นพันๆล้าน แบบนั้นควรถูกต่อต้านและตรวจสอบมากกว่าอีก ทำไมสังคมกลับไม่หันไปมองด้วยสายตารังเกียจ ผมเองไม่ได้มีอะไรเกี่ยวพันกับรร.นี้เลยครับ ผมจบจากอัสสัมฯ แต่ผมเห็นข่าวป้ายสีกันวุ่นวายอย่างนี้แล้วบอกตรงๆ ผมสงสารแทนครับ จากคุณ : ElClaSsicA เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 01:26:30

ความคิดเห็นที่ 9 ผมว่าประเด็นของจขกท มีส่วนน่าสนใจ ตรงที่ความคุ้มค่าของงบประมานที่ทุ่มให้เด็กกลุ่มนี้มันคุ้มค่าหรือไม่ ผมอยากรู้ตัวเลขว่าใช้งบประมานต่อคนต่อปีเท่าไร เทียบกับโรงเรียนของรัฐธรรมดาระดับมัธยม และลองวิจัยอย่างเป็นระบบว่าหลังจากจบออกมาแล้ว ในระหว่างเรียนต่อ และการทำงาน คนกลุ่มนี้ มีความสามารถ และ สร้างประโยชน์ให้สังคมแตกต่างกับคนที่เรียนแบบธรรมดาหรือไม่ อย่างไร ถ้าต่างกัน ต่างกันขนาดไหนคุ้มค่าหรือไม่ เป็นไปตามที่สังคมต้องการ คาดหวังจากพวกเขาเหล่านี้หรือไม่ และถ้าไม่ต่างกันเพราะอะไร ควรทำวิจัยอย่างรอบด้านครอบคลุมไปถึงด้านสังคมวิทยา และมานุษยวิทยา และเปิดเผยให้สังคมทราบ ผมไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับโรงเรียนนี้เลย แต่อยากฝากไว้ว่าเมื่อได้รับส่วนแบ่งทรัพยากรจากสังคมมาก พวกคุณย่อมต้องรับสภาพที่ถูกคาดหวังและตรวจสอบมากขึ้นเป็นธรรมดาครับ ฟังคำวิพากษ์ อย่างมีสติและสำรวจตัวเองว่าต้องปรับปรุงอะไรบ้าง รับเอาข้อมูลที่มีประโยชน์ ไปช่วยกันแก้ไขปรับปรุงดีกว่าครับ จากคุณ : เสธแก่ เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 08:02:53

ความคิดเห็นที่ 10 คห.ที่ 9 คะ คงต้องขอออกตัวก่อนนะคะ ว่าดิฉันเองก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับโรงเรียนนี้ ไม่ได้เป็นหรือเคยเป็นนักเรียนหรือบุคลากรของโรงเรียนนี้แต่อย่างไร เป็นเพียงผู้หนึ่งที่มีความสนใจในโรงเรียนนี้อย่างจริงจังด้วยเหตุผลส่วนตัว โรงเรียนนี้แต่เดิมเป็นโรงเรียนมัธยมทั่ว ๆ ไปโรงเรียนหนึ่ง แต่ด้วยแนวคิดที่จะสร้างโรงเรียนวิทยาศาสตร์ ดิฉันไม่ทราบสาเหตุว่าทำไมจึงเลือกโรงเรียนนี้มาปรับใหม่ให้เป็นโรงเรียนวิทยาศาสตร์ (จริง ๆ แล้วเคยอ่านแต่นานจนลืมไปแล้ว) ในรูปแบบการบริหารแบบมหาชน การดำเนินงานทางด้านนี้ปัจจุบันนี้เป็นปีที่ 10 ดังนั้นนักเรียนที่ได้ทุนตั้งแต่ปีแรก หากเรียนแพทย์ ก็เพิ่งจะจบปีนี้ หากเรียนในระดับสูงต่อไป ก็น่าจะอยู่แค่ระดับปริญญาโท ด้วยระยะเวลาสั้น ๆ เพียงเท่านี้ คงยังวัดผลอะไรที่เกี่ยวกับความคุ้มหรือไม่คุ้มไม่ได้ แล้วความคุ้มที่ว่านี้ควรอยู่ในระดับเท่าไหร่ ใครเป็นคนตั้งกฎเกณฑ์ บางท่านเคยกล่าวไว้ว่าถ้าต้องจ่ายเงิน 100 ล้านแล้วได้นักวิทยาศาสตร์ที่ดี ๆ 1 คน ก็ถือว่าคุ้ม  บางท่านอาจให้ตัวเลขสูงหรือต่ำกว่านั้น มาตรฐานอยู่ตรงไหนคะ ส่วนตัวเลขงบประมาณต่อคนต่อปีที่เคยได้รับรู้มาอย่างคร่าว ๆ จะตกอยู่ที่ประมาณ 2 แสนบาท ในส่วนนี้ก็เป็นค่าใช้จ่ายทุกอย่างในโรงเรียนด้วย จริง ๆ ด้วยเงินจำนวนนี้ คนที่เป็นพ่อแม่ผู้ปกครองที่อยากให้ลูกมีความรู้ดี ๆ บางคนยอมจ่ายเงินที่มากกว่านี้เพื่อเป็นค่าเรียนพิเศษของลูกตนด้วยซ้ำ ส่วนนี้ไม่ได้หมายถึงเฉพาะเด็กโรงเรียนนี้นะคะ หมายถึงเด็กทั่วไปด้วย ดังนั้นจะว่าได้รับส่วนแบ่งทรัพยากรจากสังคมมาก ก็ไม่ได้มากจนเกินความเป็นจริง ในความเป็นจริง ไม่ใช่มีแต่เด็กที่เรียนในโรงเรียนนี้เท่านั้นที่ได้ทุน มีเด็กทุนพสวท. เด็กโครงการอื่น ๆ อีกมากที่ได้ทุนในระดับที่ไม่ต่างกัน แต่เรียนกระจายกันออกไป เด็กเหล่านั้นไม่เคยต้องตกเป็นเป้าของสังคม ไม่เคยมีการเอ่ยเรื่องการถูกคาดหวัง การตรวจสอบที่ต้องมากกว่าธรรมดา  เด็กที่ได้ทุนเรียนต่อต่างประเทศแต่ระดับใช้เงินปีละไม่ต่ำกว่า 1 ล้าน ยังเป็นเป้าน้อยกว่าเด็กโรงเรียนนี้เสียอีก เพราะอะไรคะ สังคมเมืองไทยในความคิดดิฉันแปลกอยู่อย่างหนึ่ง จะมีคนอยู่กลุ่มหนึ่งที่เห็นอะไรที่มันแปลก เกินหน้าเกินตาแล้ว จะรู้สึกรับไม่ได้อย่างไม่มีเหตุผล การพัฒนาทางด้านการศึกษา จะต้องลงทุนมากน้อยแค่ไหน ถ้าสามารถทำได้ทำไปเถอะค่ะ ผลดียังไงก็ย่อมตกอยู่กับประเทศอยู่แล้ว หากมีปัญหาใด ๆ ดิฉันว่าผู้ที่จะรับรู้ปัญหาได้ดีที่สุดคือบุคคลที่เกี่ยวข้องโดยตรง มากกว่าคนทั่วไป ที่บางครั้งไม่รู้ถึงความเป็นไปอะไรเลย แล้วเสนอตัวว่าอยากเสนอแนะ คุณจะเสนอแนะในเรื่องที่คุณไม่รู้ คงเป็นไปไม่ได้หรอกกระมังคะ จากคุณ : hang around เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 09:03:42

ความคิดเห็นที่ 11   เห็นด้วยกับคุณhang around คุณนั่งเทียนเขียนหรือคะ ดิฉันเป็นแม่เด็กมหิดลที่ปัจจุบันเรียนอยู่ ลูกเรียนโรงเรียนไม่มีชื่อแถวชานกรุงเทพมีแค่ป.6 ไม่เคยเรียนพิเศษแพงๆ จบมาความที่ลูกค่อนข้างเรียนดี ม. 1 สอบได้เข้าโรงเรียนระดับแนวหน้าของเมืองไทย จบม.3 ลองไปสอบเข้ามหิดลลูกบอกข้อสอบยากมาก ยิ่งข้อสอบunseen อ่านเดี๋ยวนั้น ทำความเข้าใจตอนนั้น สอบตอนนั้น ยากมากๆเลย แต่เด็กก็ใช้ความสมารถเพาะตัวผ่านเข้ามาได้ และที่โรงเรียนนี้ 80% เป็นเด็กเก่งที่มาจากทั่วประเทศ บางคนพ่อแม่ก็มีเงินน้อยเด็กก็ได้ 70 บาทนี้เป็นค่าอาหารค่าใช้จ่ายส่วนตัว ที่อยู่ฟรีเพราะโรงเรียนก็ต้องการรับภาระส่งเสริม สนับสนุนเด็กที่เรียนดีแต่ยากจนด้วยค่ะ มีพ่อแม่บางคนก็ขอไม่รับเงินส่วนที่คืนกลับให้โรงเรียน เพื่อกลับมาพัฒนา และยังมีอีกหลายสิ่งดีๆๆ ที่คนภายนอกไม่รู้ และไม่เคยที่จะค้นคว้าก่อนที่จะมาตั้งคำถาม ดิฉันอยากจะเล้ามากกว่านี้แต่ไม่มีเวลาค่ะ ก็ขอเล่าในบางส่วน เพื่อนให้จขกท ได้ไตร่ตรอง หาข้อมูล โรงเรียนมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ก่อนที่จะนำเสนอ คุณแม่เด็กมหิดลค่ะ จากคุณ : wanwow (wanwow) เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 09:18:48

ความคิดเห็นที่ 12 จากมุมมองของคนนอกวงการนะครับ ค่อนข้างเห็นด้วยกับ เสธแก่ ในเรื่องของความคุ้มค่าของงบประมาณครับ เคยได้ยินผู้บริหารโรงเรียนรัฐ พูดว่า งบประมาณโรงเรียนเค้าน้อยกว่า โรงเรียนพิเศษ 20-30 เท่า ดังนั้น การใช้เงินที่มากกว่า แต่ผลลัทธ์ ไม่แตกต่าง ไม่ได้มีวัตถุประสงค์พิเศษที่แตกต่างจากโรงเรียนอื่น ดังนั้น น่าจะนำเงินส่วนต่างนี้กระจายให้โรงเรียนต่างๆ สร้างมาตรฐานให้ทัดเทียมกันหรือไม่ ขอออกตัว อีกครั้ง ว่า ไม่ใช่ผู้รู้ แต่ให้ความเห็น ตามที่เห็น จากคุณ : ตู้ต้า (ตู้ต้า) เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 12:56:05

ความคิดเห็นที่ 13 เพื่อความเจริญของประเทศชาติ เรากลับคิดตรงกันข้ามกับ concepts ว่าด้วยการจัดตั้งและดำเนินการ โรงเรียนมหิดลฯ หรือโรงเรียนใดๆที่เฟ้นเลือกแต่นักเรียนหัวกะทิ เพราะอะไร? เพราะเราเคยจัดเป็นหนึ่งในพลเมืองที่เรียนไม่เก่งตอนเด็กๆ แล้วตอนเลยวัยรุ่นไปแล้วเราก็ทำงานอะไรสะเปะสะปะไม่ได้เรื่องได้ราวมากนัก ซึ่งตอนนั้นเราก็พำนักอาศัยอยู่ในประเทศอังกฤษ แล้วอยู่ดีๆเราเห็นโฆษณาหลักสูตรปริญญาตรีหลายวิชารวมทั้งวิชาวิทยาศาสตร์กับวิศวกรรมศาสตร์ด้วย รัฐบาลอังกฤษให้ทุนเรียนฟรี เราลองไปสอบเข้าเรียนวิชา electronic engineering ดู วิธีสอบคัดเลือกไม่สอบกันโหดๆเหมือนเมืองไทย สอบแค่คณิตศาสตร์ระดับ ม.ต้นเกือบๆจะ ม.ปลายเมืองไทยนิดๆ แล้วก็สอบภาษาอังกฤษระดับ ม. ปลาย (แต่ ม. ปลายของฝรั่ง) เท่านั้นเอง พอเราสอบข้อเขียนผ่านไปสัมภาษณ์ ก็เจอ selection panel ซึ่งประกอบด้วยคณาอาจารย์จาก college ที่จะสอนหลักสูตรที่ว่านี้ ซึ่งตั้งอยู่ในแหล่งเสื่อมโทรมที่มีคนตกงานมากมายโดยเฉพาะอย่างยิ่งคนผิวดำและคนเอเซีย ตอนสัมภาษณ์สิ่งที่อาจารย์พูดกับเรา และทำให้เราซาบซั้งใจมากๆที่สุด นั่นก็คือ We don't expect to turn a lot of clever bastards into ทีโอพีเอ็นโอทีซีเอช (ต้องสะกดเป็นอักษรไทยเำพราะโดนระบบกรองคำนี้) scientists and engineers.  We only want to give ordinary people some opportunities in higher education.   โครงการช่วยเหลือคนธรรมดาๆที่ไม่ได้เรียนเก่งแบบแข่งกันเรียนจนเป็นบ้าเป็นหลังแบบนี้มีมานานกว่า 30 ปีในประเทศอังกฤษแล้ว แต่จนป่านนี้ colleges ธรรมดาๆหลายๆแห่งที่อยู่ภายใต้โครงการนี้ ที่สอบเข้าง่ายๆ (เพราะยอมลดระดับความยากข้อสอบลง เพื่อช่วยเหลือคนเรียนไม่เก่ง) ต่างก็ผลิตบัณฑิคออกมามากมายที่สร้างความเจริญให้แก่ประเทศชาติได้ และประเทศอังกฤษก็ไม่เห็นจะถอยหลังลงคลองทางด้านวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีเพราะการให้โอกาสคนเรียนไม่เก่งแต่อย่างใด แต่เรากลับคิดว่าโครงการศึกษาแบบนี้ของประเทศอังกฤษ มันเป็น concepts ที่มีมนุษยธรรมมากๆเลยหละ เพราะมันไม่ทำให้คนแข่งขันกันจนเป็นบ้าเป็นหลังจนกลายเป็นเห็นแก่ตัวสุดๆ และแก่งแย่งชิงดีกันสุดๆในสังคม ถ้าระบบการศึุกษามันเจ๋งจริงๆ เอาเด็กสอบไม่ได้คะแนนสูงๆมาสอน ก็ต้องผลิตนักวิทยาศาสตร์ที่เก่งๆออกมาได้สิ แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 53 13:32:08 แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 53 13:28:16 แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 53 13:17:58 จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 13:15:22

ความคิดเห็นที่ 14 ทำไมระบบมันแทนคำให้เอง ตรงที่ระบบมันแทนว่า "= แปะโฆษณาห้องถี่ไปแล้วนะครับ =" เราตั้งใจพิมพ์ว่า = แปะโฆษณาห้องถี่ไปแล้วนะครับ = (อ่านโดยเอา * ออก) ซึ่งเราก็ว่ามันไม่ใช่คำโฆษณานี่นา เมื่อกี้พยายามแก้ไข แต่ระบบก็เอาคำว่า "= แปะโฆษณาห้องถี่ไปแล้วนะครับ =" มาแทนอีกอยู่ดี... จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 13:20:58

ความคิดเห็นที่ 15 ลองใหม่ดิ เอ่อมันเป็นคำต้องห้ามจริงๆด้วยแฮะ ทั้งๆที่มันไม่ใช่คำหยาบหรือคำโฆษณาแต่อย่างใด ตรงที่ระบบมันแทนว่า "= แปะโฆษณาห้องถี่ไปแล้วนะครับ =" เราตั้งใจพิมพ์ว่า "ที โอ พี เอ็น โอ ที ซี เอช" จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 13:23:33

ความคิดเห็นที่ 16 #14 สงสัยเป็นคำต้องห้าม ที่ต้องเดาเอาเองค่ะ ปรกติคำต้องห้ามจะโดนลบอัตโนมัติ หรือว่าตั้งแต่ปิดซ่อมนี่จะทำใหม่หรือเปล่าไม่รู้ ถือซะว่าไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบเต็ม 100% ในโลกใบนี้ แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 53 13:28:35 จากคุณ : m4cool เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 13:27:04

ความคิดเห็นที่ 17 อยากให้ลองอ่านนี่ดูนะคะ เผื่อจะทำให้เข้าใจจุดประสงค์ของโรงเรียนมากขึ้น รู้จักโรงเรียนวิทยาศาสตร์ จากคำบอกเล่าของผู้อำนวยการ รู้จักโรงเรียนวิทยาศาสตร์ จากคำบอกเล่าของผู้อำนวยการ โรงเรียนวิทยาศาสตร์ เกิดจากการผลักดันของผู้ใหญ่ในวงการศึกษาที่เห็นความจำเป็นในการสร้างเยาวชน ที่มีความเป็นเลิศทางวิทยาศาสตร์ ดร. ธงชัย ชิวปรีชา ผู้อำนวยการสถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี (สสวท.)ในขณะนั้น เป็นหนึ่งแรงสำคัญในการก่อตั้งโรงเรียนวิทยาศาสตร์ให้เกิดขึ้นจริง จนเกิดพระราชกฤษฎีกาจัดตั้งโรงเรียนมหิดลวิทยานุสรณ์ พ.ศ. 2543 ให้เป็นโรงเรียนต้นแบบของรัฐ โรงเรียนมหิดลวิทยานุสรณ์มีภารกิจในการสรรหาและพัฒนานักเรียนผู้มีความ สามารถพิเศษทางคณิตศาสตร์วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีในระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย ให้ได้รับการพัฒนาอย่างเต็มศักยภาพ มุ่งปสู่ความเป็นนักประดิษฐ์ คิดค้น และนักวิจัยที่มีความสามารถระดับมาตรฐานโลก โดยมี ดร. ธงชัย ชิวปรีชา เป็นผู้อำนวยการคนแรก และปัจจุบันเป็นผู้อำนวยการติดต่อกันในวาระที่สอง ทำไมถึงตัดสินใจเลือกตั้งโรงเรียนวิทยาศาสตร์ที่นี่ ความคิดที่จะตั้งที่นี่ เริ่มตั้งแต่ปลายปี 2542 คราวนั้นอยากจะตั้งใหม่เลย แต่เป็นจังหวะวิกฤติทางเศรษฐกิจ รัฐบาลก็บอกว่าอยากให้ไปเทคโอเวอร์โรงเรียนที่มีอยู่แล้วปรับไปเป็นโรงเรียน วิทยาศาสตร์ซึ่งก็ไปสำรวจดูก่อนหลายแห่ง เช่น โรงเรียนเฉลิมพระเกียรติศรีนครินทร์ที่ จ. ลพบุรี ไปดูแล้วก็ไกลเกิน ไปดูที่โรงเรียนหลายๆ แห่งของกรมสามัญศึกษาในขณะนั้นที่ตั้งใหม่แถวสุวินทวงศ์ ก็ยังไม่เหมาะสม เพราะโรงเรียนที่จะทำเป็นโรงเรียนวิทยาศาสตร์ต้องเป็นโรงเรียนประจำ และต้องได้รับมีความร่วมมือจากหลายมหาวิทยาลัยด้วย ไปดูที่โรงเรียนจุฬาภรณชลบุรี และจุฬาภรณ์ปทุมธานี ถึงมีหอพักแต่แต่ก็มีข้อจำกัดหลายอย่าง ไม่สามารถที่จะปรับมาเป็นโรงเรียนที่เป็นองค์การมหาชนได้ ท้ายที่สุดก็มาดูที่ ร.ร. มหิดลวิทยานุสรณ์ ตอนนั้น ดร. สุวัฒน์ เงินฉ่ำ เป็นอธิบดีกรมสามัญศึกษา และคิดว่าน่าจะมีความเป็นไปได้ เราก็มาคุยกัน พยายามทำความเข้าใจกับบุคลากรในโรงเรียนมหิดลวิทยานุสรณ์ เนื่องจากว่าสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา ฯ ทรงเป็นองค์อุปถัมภ์โรงเรียนมหิดลวิทยานุสรณ์อยู่ ฉะนั้นก่อนที่เราจะทำอะไรไป เราต้องขอพระราชดำริ ท่านสุวัจน์ก็ติดต่อให้เข้าเฝ้า และหลังจากที่มีการคุยกันหลาย ๆ ฝ่ายแล้ว ก็เกิดโรงเรียนวิทยาศาสตร์ขึ้นมา จากคุณ : hang around เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 14:04:23

ความคิดเห็นที่ 18 ต่อค่ะ ช้าไปไหมคะที่เราเพิ่งมาตั้งโรงเรียนวิทยาศาสตร์ จะมีโรงเรียนวิทยาศาสตร์หรือไม่นั้น ไม่ได้เป็นปัจจัยหลัก เพียงแต่ว่าเรามีจะต้องวิธีส่งเสริมเด็กที่มีความสามารถพิเศษทางวิทยาศาสตร์ และเทคโนโลยี ให้เขามาเป็นผู้ทำวิชาการ เป็นนักวิจัยที่เข้มข้น ถ้าเรามีวิธีที่ดีแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องมีโรงเรียนวิทยาศาสตร์ โรงเรียนวิทยาศาสตร์ก็เป็นวิธีการหนึ่งเท่านั้น โรงเรียนวิทยาศาสตร์ที่ผมเห็นครั้งแรกเลยเมื่อ 30 ปีที่แล้ว อยู่ที่ฟิลิปปินส์ ของมาดามมาร์กอส และก็ไปเห็นที่เกาหลี และอเมริกา ถามว่าโรงเรียนวิทยาศาสตร์มีประวัติย้อนหลังสักเท่าไหร่ ถ้าของอเมริกา ก็ 50 กว่าปีแล้ว ถ้าที่รัสเซีย 30 กว่าปี เกาหลีก็เกือบ ๆ 30 ปี เวียดนามก็เกือบ ๆ 30 ปี ของไทยเราตอนนี้ก็ 7 ปี และเราก็มีโครงการ พสวท. มา 20 กว่าปี ถ้าจะถามว่า ตรงนี้ช้าไปไหม ก็เรื่องเดียวกับที่ได้พูดมาแล้ว แต่ที่มีโรงเรียนวิทยาศาสตร์นี่เราทำทีหลัง ตอนนั้นทางเลือกระหว่างการที่จะปรับปรุงโรงเรียนจุฬาภรณ ฯ ทั่วประเทศ กับการตั้งโรงเรียนวิทยาศาสตร์ขึ้นมาใหม่ ผู้เกี่ยวข้องคิดอย่างไร เงื่อนไขความสำเร็จของโรงเรียนวิทยาศาสตร์ มันเป็นเงื่อนไขที่ถ้าโรงเรียนยังคงอยู่ในระบบราชการปกติ คงจะทำลำบาก ดังนั้นการที่เราจะทำโรงเรียนวิทยาศาสตร์ให้สำเร็จเกิน 2 แห่ง ก็เกินกว่าศักยภาพที่เราจะทำได้ ฉะนั้นตอนนี้โรงเรียนมหิดลวิทยานุสรณ์จึงทำเป็นแค่โรงเรียนนำร่อง และก็ยังไม่มีคำตอบที่ชัดเจนว่าใช่หรือเปล่า ก่อนที่จะก่อตั้งโรงเรียนวิทยาศาสตร์เราเพียงแต่มีสมมติฐานว่า ถ้าโรงเรียนยังอยู่ในระบบราชการ ภายใต้ระบบปกติ คงมีข้อจำกัดหลายประการ ซึ่งถ้าออกมาเป็นองค์การอิสระแล้วน่าจะดีขึ้น ฉะนั้นการที่จะตัดสินใจนำออกจากระบบทีเดียว 10 โรง 20 โรงคงมีความเสี่ยงสูง จึงเริ่มที่ 1 โรงเรียนก่อน ตอนนั้นเราก็เลยต้องเลือกโรงเรียนที่พร้อมจะออกนอกระบบมากกว่าโรงเรียนอื่น ช่วงทำมา 4 ปีแรก เราก็ยังคงเก็บตัวเงียบ เพราะว่ายังไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เราทำนี่ใช่หรือเปล่า แต่หลังจากสิ่งที่ทำมาสัก 4-5 ปีแล้ว เราก็เริ่มมองเห็นและมั่นใจว่าวิธีการที่ทำมาน่าจะถูกต้อง สังคมก็รับมากขึ้น ครูบาอาจารย์พ่อแม่ผู้ปกครองก็รับมากขึ้น เริ่มมีผลผลิตเชิงประจักษ์ การขยายผลโรงเรียนวิทยาศาสตร์ไปสู่โรงเรียนอื่น ในพระราชกิจจานุเบกษาก็ปรากฏชัดเจนอยู่แล้วว่าสิ่งที่เราทำมันแค่ต้นแบบ หน้าที่ของเราตอนนี้คือขยายผล ขณะนี้ก็อยู่ในระยะเริ่มต้นที่ขยายผล การขยายผลมันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเป็นองค์การมหาชนเหมือนโรงเรียนมหิดล ฯ เราก็ต้องคิดต่อไปว่า เราจะมีวิธีการอื่นอีกไหม ที่เราขยายผลไปแล้ว จะได้ผลใกล้เคียงไม่ต่างไป ขณะนี้โรงเรียนมหิดล ฯ ก็ได้รับมอบหมายจากกระทรวงศึกษาธิการ ให้ลงไปดูแลโรงเรียน จุฬาภรณราชวิทยาลัยว่าจะนำประสบการณ์ต่าง ๆ ไปช่วยยกระดับโรงเรียนจุฬาภรณ ฯ ได้หรือไม่ อะไรที่ทำให้ความสำเร็จของโรงเรียนมหิดล ฯ ได้เห็นเร็วขนาดนี้ ผลที่เห็นอยู่ในตอนนี้น่ะนะ มันยังเป็นผลเทียม ไม่ใช่ผลแท้ เด็กได้เหรียญโอลิมปิก ผมก็เห็นว่าไม่ใช่ของจริง คะแนนโอเน็ต-เอเน็ตสูง ไม่ใช่ของจริง อันนั้นเป็นเพียงหลักฐานเบื้องต้นที่ยืนยันว่าเด็กเหล่านี้น่าจะเป็นคนเก่ง แต่จริง ๆ แล้วเราต้องการสิทธิบัตร องค์ความรู้ใหม่ ๆที่เด็กเหล่านี้สร้าง เวลาคล้องเหรียญทองโอลิมปิกให้ ก็จะบอกนักเรียนว่า ผอ. ดีใจด้วยนะ แต่ถ้าจะเอา 10 เหรียญทอง มาแลกกับ 1 สิทธิบัตร ผอ. จะเอาสิทธิบัตรนะ ก่อนที่จะมาเป็นผู้อำนวยการ ร.ร. วิทยาศาสตร์ ท่านเคยพูดเอาไว้ว่าไม่จำเป็น และไม่มีข้อผูกพันที่จะให้นักเรียนเรียนต่อคณะวิทยาศาสตร์ จะเรียนคณะอะไรก็ได้ ตรงนี้ให้เข้าใจว่า ขณะนี้ไม่ว่าจะเป็นวิชาชีพใด ทางด้านวิศวกรรม การเกษตร การบริการ หรือทางด้านชีวภาพต่าง ๆ เราเป็นเพียงแต่ผู้ใช้องค์ความรู้เท่านั้น เราไม่มีคนที่ทำการค้นคว้าวิจัยที่จะสร้าง องค์ความรู้ในอาชีพต่าง ๆ นิยามของคำว่านักวิทยาศาสตร์ของผม ไม่ใช่คนที่เรียนจบ วทบ. ไม่ใช่คนที่เรียนจบ Ph.D. ทางด้านวิทยาศาสตร์ นักวิทยาศาสตร์ในความหมายของผมนั้นก็คือคนที่ทำการสร้างองค์ความรู้ใหม่ ๆ โดยวิธีการทางวิทยาศาสตร์ หมายถึงคนที่ทำการค้นคว้าวิจัย เช่น คนที่ทำงานด้านนิติศาสตร์ เขาก็ทำการวิจัยทางนิติศาสตร์ โดยใช้กระบวนการทางวิทยาศาสตร์ คนที่ทำงานทางด้านเศรษฐศาสตร์เขาต้องการวิจัยสร้างองค์ความรู้ใหม่ ๆ ทางด้านเศรษฐศาสตร์ โดยใช้หลักการทางวิทยาศาสตร์โดยใช้องค์ความรู้ เขาก็เป็นนักวิทยาศาสตร์ ถึงจบวิทยาศาสตร์ Ph.D. มา แต่ก็ไม่ได้ทำวิจัย เขาก็ไม่ได้เป็นนักวิทยาศาสตร์ อาจารย์มหาวิทยาลัยที่จบมาทางวิทยาศาสตร์ ทำหน้าที่สอน ทำหน้าที่บริหาร แต่ไม่ได้ทำวิจัย นั่นไม่ใช่นักวิทยาศาสตร์ หมอที่ทำวิจัยก็คือนักวิทยาศาสตร์ แต่ถ้าหมอรักษาอย่างเดียวไม่ใช่นักวิทยาศาสตร์ คำว่านักวิทยาศาสตร์ของผม ก็คือ คนที่จบมาแล้วทำการวิจัยค้นคว้าโดยใช้กระบวนการทางวิทยาศาสตร์ มีแผนจะติดตามผลนักเรียนที่จบไปแล้วไหมคะ ก็มี อันนี้สำคัญมาก ต้องมีการวางแผนติดตามกันระยะยาว สังคมรับรู้ว่าผลโอลิมปิกของโรงเรียนมหิดล ฯ ดี โรงเรียนได้ทำอย่างไรบ้าง ต้องเรียนว่า ก็เด็กเราเก่ง ถ้าไม่ได้ก็แปลก เพราะเราคัดมาจากสองหมื่นคน คัดไว้ 240 คนเราเกือบไม่ต้องทำอะไรก็ได้อยู่แล้ว ท่านผู้อำนวยการจะบอกว่าเด็กเก่งเอง ไม่ต้องทำอะไร ? เราเสริมให้เด็กนิดหน่อย ลึก ๆ ของผม ผมสนใจเรื่องโครงงานวิทยาศาสตร์มากกว่า เพราะอยาก ให้เด็กไปค้นคว้าวิจัย ไปฝึกงานในห้องแล็ป ให้เด็กได้ไปนำเสนองานที่ต่างประเทศ ทางนั้นน่ะสำคัญมาก แต่ว่าสังคมเรากลับให้ความสำคัญกับโอลิมปิกวิชาการมากกว่า ซึ่งโอลิมปิกวิชาการนั้นผมเองก็ได้ไปเริ่มมาเหมือนกัน แต่เนี่ย..เราก็ต้องทำตรงนี้ควบคู่ไปด้วย ถ้าเด็กของผมได้รางวัลโครงงานวิทยาศาสตร์ของโลก แล้วโครงงานนั้นสามารถนำไปจดสิทธิบัตรได้ โครงงานนั้นสามารถนำไปใช้ในอุตสาหกรรมได้ นี่เป็นเป้าจริง ๆ หลักสูตรของที่นี่ต่างจากโรงเรียนอื่นอย่างไร เรามีวิชาเลือกมาก เพราะเด็กเรียนเร็ว เนื่องจากนักเรียนทั้งหมดเป็นเด็กที่อยู่ 1% บน หรือเด็กเก่งระดับบนของเด็กไทยทั้งหมด จึงสามารถเรียนรู้ได้เร็วกว่าเด็กปกติ ฉะนั้น แล้วทำไมเราต้องไปให้เขาเรียนตามหลักสูตรของกระทรวงศึกษาธิการ เพราะเขาใช้เวลาเรียนตามหลักสูตรปกติได้เร็ว เราจึงได้เติมสิ่งที่เขารักเขาสนใจเป็นวิชาเลือก ที่โรงเรียนนี้มีวิชาเลือกเพิ่มเติมตั้ง 100 กว่ารายวิชา ตามความรักความถนัดของเขา เกณฑ์การจบหลักสูตร ส่วนใหญ่จะพัฒนาใจ ซึ่งเรียกว่ากิจกรรมพัฒนาความเป็นมนุษย์และจิตวิญญาน เช่น การปฏิบัติกิจกรรมบำเพ็ญประโยชน์ การออกกำลังกาย การปฏิบัติธรรม การทำโครงงานวิทยาศาสตร์ โรงเรียนให้ความสำคัญกับการปฏิบัติธรรมด้วยหรือคะ สำคัญมากเลย คือขณะนี้อยากเห็นทุกคนทำสมาธิเบื้องต้นเป็น การปฏิบัติธรรมจะเป็นส่วนหนึ่งที่ฝึกให้เด็กมีสมาธิ ทำจิตใจให้สงบ อันนี้สำคัญ สังคมห่วงใยว่าเมื่อเด็กเก่งมารวมกันจะแข่งขันกันสูงและไม่ค่อยมีน้ำใจ นี่คือคำถามแรกเลยที่คนเขาถามกัน จริง ๆ แล้วไม่ใช่หรอก ถ้าเราจัดหลักสูตรการเรียนการสอนให้ดี ผมยืนยันว่าเด็กที่นี่มีน้ำใจ มีแต่ช่วยกัน เพื่อนช่วยเพื่อน พี่ช่วยน้อง มีน้ำใจที่จะทำให้สังคม อย่างเมื่อเดือนเมษายนที่ผ่านมาก็จัดค่ายให้เด็กภาคใต้ตั้ง 700-800 คน ถ้าเราสามารถจัดกิจกรรมให้เหมาะสมเราจะเห็นตรงนี้ชัดเจน เราสามารถสร้างพื้นฐานตรงนี้ให้เด็กได้ คิดว่าโรงเรียนประสบความสำเร็จถึงระดับไหนแล้ว หวังไว้ว่าต่อไปจะเป็นอย่างไร ที่ผ่านมา การวัดความสำเร็จ เราเปรียบเทียบกับโรงเรียนหรือกับเกณฑ์ต่าง ๆ ภายในประเทศของเรา แต่ขณะนี้เรากำลังพัฒนาตนเอง กำลังมีโครงการที่จะไปศึกษาว่าโรงเรียนวิทยาศาสตร์ชั้นนำของโลกว่าเขามีอะไร ดี เพราะอุดมการณ์ของเรานั้นต้องการให้โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนชั้นนำของโลก ด้วย แล้วได้เผื่อความสำเร็จไปยังโรงเรียนอื่น ๆ อีกไหมคะ โรงเรียนวิทยาศาสตร์ โดยเฉพาะอเมริกานั้น มีภารกิจนอกจากจะจัดการเรียนการสอนภายในโรงเรียนของตนเองแล้ว ก็คือช่วยยกระดับคุณภาพการเรียนการสอนโดยรวมของประเทศ ก็แน่นอนในขณะนี้เราก็เป็นโรงเรียนต้นแบบ แต่ผมก็ไม่อยากพูดว่าเราจะเข้าไปช่วย เพราะนั่นเป็นภาระของ สสวท. ขณะนี้เราก็จะลงไปดูแลเฉพาะโรงเรียนจุฬาภรณราชวิทยาลัย 12 แห่ง ครูที่โรงเรียนวิทยาศาสตร์ต่างจากครูโรงเรียนอื่นอย่างไร ขณะนี้ครูที่นี่แบ่งออกเป็น 2 กลุ่มใหญ่ ๆ คือ 40% เป็นครูที่มาจากระบบเดิมที่ลาออกจากราชการมาเป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐ เมื่อเขากล้าตัดสินใจที่จะออกจากราชการเข้ามาสู่ระบบใหม่ แสดงว่าเขามีความเชื่อมั่นในระบบ ง่ายที่จะพัฒนา โรงเรียนให้ความสำคัญในการพัฒนาครู จนเดี๋ยวนี้ผมมีความมั่นใจว่าครูของโรงเรียนที่ติดมาจากระบบเก่า เรื่อง ICT ไปได้ดี เป็นต้นแบบของโรงเรียนทั่วไปได้ จิตวิญญานของความเป็นครูก็ดีมาก ภาษาอังกฤษซึ่งเป็นปัจจัยสำคัญมากก็พัฒนาไปมาก สำหรับครูรุ่นใหม่ที่เรารับมา ก็เริ่มต้นประกาศรับ ส่วนใหญ่รับปริญญาโท ต้องเป็นคนที่แม่นในเนื้อหาวิชาที่เขาจะสอน สมมติว่าจะรับครูเคมี ต้องทดสอบเนื้อหาทางเคมีว่าแม่นไหม แล้วก็ทดสอบการสอนวิชาเคมี เมื่อผ่านแล้วเราก็ยังไม่ได้รับ ต้องผ่านการทดสอบของจิตแพทย์ก่อนว่ามีสภาพจิตปกติพร้อมที่จะเป็นครูได้ เราก็รับ แต่เมื่อรับแล้ว ก็ต้องเซ็นสัญญา 1 ปีก่อน ถ้าครบ 1 ปีแล้ว ก็ประเมิน และเซ็นสัญญาต่อ ขณะนี้ครูของเรา 70-80% แล้วที่มีวุฒิปริญญาโท ภายในอีก 10 ปีข้างหน้า 20% ของครูน่าจะมีวุฒิปริญญาเอก เพราะเด็กที่นี่เก่งมาก จึงต้องการครูที่มีพื้นฐานความรู้ในสาขาวิชานั้นแน่น มีเทคนิคการสอนที่ดีเพื่อที่จะดูแลนักเรียน ฉะนั้นโรงเรียนที่สอนแบบเดียวกับมหิดลวิทยานุสรณ์ที่อยู่ต่างประเทศเขาจะมี ครูที่จบปริญญาเอกประมาณ 50-60% คนข้างนอกที่มาช่วยล่ะคะ อย่างคณิตศาสตร์ เราเชิญอาจารย์จากมหาวิทยาลัยมาช่วยงาน Part-Time อยู่อาทิตย์ละวันบ้าง 2 วันบ้าง ตอนนี้เราก็ได้รับความกรุณาจากอาจารย์มหาวิทยาลัยหลายท่านมาช่วยเป็นที่ ปรึกษาให้กับสาขาวิชาต่าง ๆ และมาช่วยสอนวิชาเลือก เวลาเรามีกิจกรรมต่างประเทศ เราก็ให้อาจารย์มหาวิทยาลัยที่มีเครือข่ายและภาษาดี มาช่วยจัดการ เช่น พาครูและนักเรียนไปเสนอโครงงานที่ต่างประเทศ เพื่อช่วยให้ครูของเราได้เก็บกักข้อมูลได้มากขึ้น ความสุขของผู้อำนวยการ ความสุขของผมขณะนี้ก็คือผมได้ทำสิ่งที่อยากทำแล้ว และผมก็เห็นว่านักเรียนมีความสุข คือ ถ้าเราได้ทำในสิ่งที่อยากจะทำ... เราก็มีความสุข เราได้เห็นเด็ก ๆ ที่มาอยู่กับเรามีความสุข ..........เราก็มีความสุข เราได้เห็นครูบาอาจารย์ทำงานอย่างมุ่งมั่นเต็มที่และมีความสุข... เราก็มีความสุข ขอบคุณข้อมูลจาก http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=somkitjar&month=03-2010&date=20&group=3&gblog=144 จากคุณ : hang around เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 14:04:40

ความคิดเห็นที่ 19   ถ้าเป็นอย่างที่ึคุณ hang around กล่าวไว้ ก็น่าจะมีการทบทวนบทบาทและความจำเป็นในการมีอยู่ของโรงเรียนนี้ เพราะผลลัพธ์ที่ได้ไม่ได้แตกต่างจากเตรียมอุดมหรือโรงเรียนชั้นนำด้านวิชาการอื่นๆ อย่างมีนัยสำคัญเลย จากคุณ : Trequartista เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 14:06:48

ความคิดเห็นที่ 20 ที่คคห 4 พูดว่า "มีอยู่ปีหนึ่งที่ทางโรงเรียนเปลี่ยนกฎเกณฑ์การรับเด็ก โดยมีโควต้าพิเศษให้เด็กยากจน แต่เรียนดีในระดับหนึ่ง(เกณฑ์ต่ำกว่าเด็กที่เข้าตามปกติ)ได้เข้าเรียน ผลปรากฎว่าเด็กกลุ่มนี้เรียนไม่ไหว ถึงจะเรียนจบออกมาแต่ศักยภาพในตัวเด็กก็ยังไม่ถึงขั้นอยู่ดี กฎเกณฑ์นี้ก็เลยต้องยกเลิกไป  ไม่ใช่ว่าการเรียนการสอนไม่ดีพอ..." ถ้าเป็นเมื่อ 80 ปีที่แล้ว มีทางเป็นไปได้ที่เด็กยากจนจะทำคะแนนสูสีเด็กรวยๆได้ เพราะเนื้อหาสาระที่ต้องเรียนมันมีน้อยกว่า  แต่สมัยนี้เทคโนโลยีมันพัฒนาไปเร็วมากๆ มันมีข้อมูลที่ต้องเรียนรู้มากมาย เด็กยากจนคงแทบไม่มีทางสู้เด็กรวยๆได้ นั่นก็เพราะว่าเด็กรวยๆมีทางได้ติวเตอร์ดีๆ และมีเทคโนโลยีระดับสูง (ที่ใช้เงินซื้อมาได้) เป็นเครื่องทุ่นแรง ยกตัวอย่างเอาแค่วิชาภาษาอังกฤษ คนที่รู้ศัพท์แค่นิดเดียวถ้าอายุมากแล้ว และอยากจะเป็นนักแปล ถ้าไม่มีเทคโนโลยีระดับสูงๆ คืออ่านหนังสือเป็นเล่มๆ กับใช้ dictionaries เป็นเล่มๆ กับปากกา และสมุดจดศัพท์ กว่าจะเรียนได้สำเร็จก็คงใช้เวลาเป็น 10ๆ ปี แต่ถ้าเป็นลูกคนรวยมีเงินซื้อ notebook แล้วจ้างเซียนภาษาอังกฤษกับเซียนคอมพิวเตอร์มาสอนวิธีใช้ software ช่วยจำศัพท์แทนที่จะเรียนเป็นสิบๆปี กลายเป็นเรียนแค่ 2-3 ปีก็แซงหน้าชาวบ้านเขาไปได้สบายๆแล้ว...ถ้าเรียนอังกฤษได้ไวขนาดนี้ (เพราะมีเงิน) นะเด็็กอายุน้อยๆจะหาบทเรียนดีๆวิชาพวกวิทยาศาสตร์จากต่างประเทศมาเรียนเสริมได้สบายๆหายห่วงเลย และการได้เปรียบเสียเปรียบกันเพราะฐานะการเิงิน มันจะต้องมีอย่างแน่นอน เอ่อ...แล้วเห็นอดีตนายกทักษิณเขาบอกว่าจะแจกคอมพิวเตอร์ให้เด็กยากจนกัีนคนละเครื่องจะได้ไม่น้อยหน้าเด็กรวยๆ แล้วทำไมเขาหายไปไหนล่ะ? ไปตามเขากลับมาจะได้หรือเปล่า? แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 53 14:23:44 แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 53 14:15:37 จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 14:10:01

ความคิดเห็นที่ 21 อยากถามสักนิดว่า การพัฒนาระบบการเรียนการสอนของไทยเรา ควรจะพัฒนาไปข้างหน้าหรือถอยหลัง ดิฉันไม่ได้เป็นบุคลากรในด้านนี้ แต่อยากเห็นการพัฒนาการเรียนการสอนของไทยที่ดีกว่านี้ เมื่อเรามีโรงเรียนพิเศษขึ้นมาหนึ่งโรง เราอยากเห็นโรงเรียนนี้พัฒนาไปข้างหน้ากันหรือเปล่า เราให้โอกาสและเวลากับโรงเรียนนี้มากพอแล้วหรือยัง การที่บอกว่าโรงเรียนนี้ได้งบมากเกินไป แต่ผลลัพธ์ที่ได้ไม่ต่างกัน คงไม่ถูกต้อง ผลลัพธ์ที่ได้ต่างกันค่ะ เพียงแต่ว่ามากหรือน้อยเท่านั้น ทำไมเราไม่ช่วยกันรณรงค์ให้โรงเรียนอื่นได้งบที่จะนำไปพัฒนาโรงเรียนมากขึ้น แทนที่จะไปตัดงบของอีกที่หนึ่ง เพื่อให้ที่นั่นถอยหลังลงมาหาที่อื่น ๆ แทนละคะ รณรงค์ให้โรงเรียนอื่นได้มีโอกาสก้าวขึ้นมาเทียบเท่า ไม่ใช่ให้โรงเรียนนี้ถอยหลังลงมาเทียบเท่า ช่วยกันรณรงค์ให้ได้โรงเรียนอย่างที่ในความเห็น 13 ว่าไว้มาก ๆ โดยที่ไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยวกับโรงเรียนอื่นที่มีเป้าหมายเฉพาะในส่วนของเขาอยู่แล้วไม่ได้หรือคะ ต่างประเทศที่ว่าไม่เห็นจะถอยหลังลงคลองทางด้านวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีเพราะการให้โอกาสคนเรียนไม่เก่งแต่อย่างใด เขาก็มีในส่วนที่ให้โอกาสคนที่เรียนเก่งมาก ๆ รวมอยู่ด้วยนะคะ ไม่ใช่มีแต่คนที่เรียนไม่เก่งแต่เพียงอย่างเดียว การพัฒนาทำไปแบบควบคู่ไม่ได้หรือคะ คนที่เรียนเก่งมาก ๆ ก็พัฒนาไปในส่วนนั้น คนที่เรียนไม่เก่ง ก็พัฒนาไปในส่วนนี้ เพราะคุณเองก็ยังแยกว่าเป็นคนที่เรียนเก่งกับไม่เก่ง มันคงต้องมีอะไรแตกต่างกันบ้าง ระบบการพัฒนาที่จะนำมาใช้ก็อาจจะต้องต้องแตกกันเป็นธรรมดา จึงจะทำให้ได้ผลลัพธ์ที่มีประสิทธิภาพมากที่สุด จากคุณ : hang around เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 14:24:22

ความคิดเห็นที่ 22 เอ่อ...แล้วเห็นอดีตนายกทักษิณเขาบอกว่าจะแจกคอมพิวเตอร์ให้เด็กยากจนกัีนคนละเครื่องจะได้ไม่น้อยหน้าเด็กรวยๆ แล้วทำไมเขาหายไปไหนล่ะ? ไปตามเขากลับมาจะได้หรือเปล่า? ------------------------------------------------------------------------------------- คุณล้อเล่นอยู่หรือเปล่าคะ ขนาดทุนหนึ่งโรงเรียนหนึ่งอำเภอที่ส่งเด็กไปเรียนต่อเมืองนอกยังถูกยุบ นั่นเป็นโครงการที่ให้โอกาสเด็กที่ด้อยโอกาสกว่าเด็กเมืองโดยตรง ยังไปไม่รอดเลย จากคุณ : hang around เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 14:28:26

ความคิดเห็นที่ 23 อ่านความคิดเห็นที่ 10 ขอแสดงความคิดสักนิดนึง " สังคมเมืองไทยในความคิดดิฉันแปลกอยู่อย่างหนึ่ง จะมีคนอยู่กลุ่มหนึ่งที่เห็นอะไรที่มันแปลก เกินหน้าเกินตาแล้ว จะรู้สึกรับไม่ได้อย่างไม่มีเหตุผล การพัฒนาทางด้านการศึกษา จะต้องลงทุนมากน้อยแค่ไหน ถ้าสามารถทำได้ทำไปเถอะค่ะ ผลดียังไงก็ย่อมตกอยู่กับประเทศอยู่แล้ว " อ่านดูแล้วจะเหมือนว่าสังคมไทยอิจฉาตาร้อนหรือเปล่า   คนกลุ่มนั้นที่ว่าคงไม่ใช่คนที่แสดงความคิดเห็นในนี้มั้งคะ เท่าที่อ่านดูคนเสนอความคิดเห็นในนี้ค่อนข้างจะมีเหตุผลทุกคนนะคะ ถึงจะคิดต่างกันบ้าง ไม่มีใครได้ผลประโยชน์จากโรงเรียนนี้ตรงๆ เท่ากับเด็กๆที่เรียนที่นั่น พ่อแม่ผู้ปกครองที่มีลูกหลานอยู่ในนั่นและประเทศชาติ ดังนั้นเขาก็แสดงความคิดเห็นแบบคนหนึ่งที่ทั่วไป ที่มองดูภาษีของประชาชนนำไปพัฒนาการศึกษา มันจะคุ้มค่าหรือเปล่ามันก็ต้องประเมินตรวจสอบกันได้(บ้าง) พูดถึงกันได้บ้าง ด้วยเหตุผล ยังไม่มีใครลุกไปทำหนังสือ หารัฐมนตรี หรือนายกให้ตัดงบหรอก ถึงทำหนังสือไปก็ไม่มีใครอยู่ๆมาบ้าจี้ตัดงบหรอกค่ะ ใจเย็นๆ " หากมีปัญหาใด ๆ ดิฉันว่าผู้ที่จะรับรู้ปัญหาได้ดีที่สุดคือบุคคลที่เกี่ยวข้องโดยตรง มากกว่าคนทั่วไป ที่บางครั้งไม่รู้ถึงความเป็นไปอะไรเลย แล้วเสนอตัวว่าอยากเสนอแนะ คุณจะเสนอแนะในเรื่องที่คุณไม่รู้ คงเป็นไปไม่ได้หรอกกระมังคะ " เขาถกแสดงความคิดเห็นแนะนำกันบ้างตามสิทธิและเสรีภาพ   คนที่รับรู้ปัญหาได้ดีคือคนที่เกี่ยวข้อง มันก็แน่นอนอยู่แล้วค่ะปรกติสามัญ ก็มันองค์กรของเขา เขาจะไม่รู้ปัญหามากกว่าคนอื่นได้ยังไง แต่ว่าคนที่มาเสนอแนะหรือมาเขียนเสนอความคิดเห็นเนี่ย มันมาจากมุมมองของคนนอกองค์กร  ที่มองดูองค์กรนั้นๆ จากข้อมูลที่มี หรือถามข้อหาข้อมูลเพื่อให้สังคมรู้กันบ้างก็เท่านั้น คุณเคยส่องกระจกไหมคะ เวลาดูกระจกคุณจะเห็นแต่ด้านหน้า เวลาคุณจะดูด้านหลังของคุณ คุณต้องใช้กระจกอีกบานหนึ่งดู สังคมก็เป็นมุมสะท้อนเช่นเดียวกัน บานเล็กบานใหญ่ก็ว่ากันไป จะเห็นชัดหรือไม่ชัดก็ยังเป็นเงาสะท้อน *ส่วนตัว เห็นด้วยกับเสธแก่นะคะ ถ้ามีข้อมูลทุนที่ใกล้เคียงกับโรงเรียนนี้มาดูก็ดีนะคะ ว่าแต่ชื่อกระทู้แปลกๆ นะคะ   จากคุณ : m4cool เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 14:29:41

ความคิดเห็นที่ 24 ตอบ คคห 22 ก็ลองดูไปก็แล้วกันว่าไอ้โครงการนี้มันจะพัฒนาประเทศไทยไปได้สักเท่าไหร่กัน เห็นส่งเสริมให้เด็กไทยเรียนเก่งวิทยาศาสตร์ระดับหัวกะทิแข่งโอลิมปิกชนะกันได้มากมายนัก แต่ไม่เคยเห็นมีเด็กแบบ Thomas Edison โผล่ขึ้นมามั่งเลยสักคน Thomas Edison ตอนเริ่มเรียนหนังสือสมัยเด็กๆครูบอกว่า "สมองเขาสับสนเรียนอะไรไม่รู้เรื่อง" แม่เขาเลยต้องรับเขามาสอนเอง เขาไม่เคยเรียนมหาลัยเลย แต่ก็กลายเป็นนักวิทยาศาสตร์ระดับอัฉริยะได้ โครงการที่คุณเชียร์นักเขียร์หนาที่ว่า "ได้แต่ทุ่มเททรัพยากรทุกอย่างให้กับเด็กเรียนเก่งสอบได้คะแนนสูง" จะไม่คิดพยายามสร้างเด็กไทยสักคนให้เป็นแบบ Thomas Edison บ้างเลยหรอกหรือ? อย่างนี้เขาเรียกว่า "สอนให้เด็กแข่งกันยัดข้อมูลแน่นๆเข้าไปในหัว แล้วสอบแข่งกัน แต่ไม่เคยสอนให้คิดอะไรเองเป็น หรือสร้างสรรค์อะไรแปลกๆใหม่ๆเองเป็น" โครงการศึกษา ถ้ามันทุ่มเททรัพยากรมากมายเพื่อสร้างไอ้พวก clever bastards เพี่ยงแค่ กลุ่มหนึ่งให้เรียนเอาคะแนนสูงๆ มันไม่ได้ประเสริฐมากไปกว่า โครงการที่สร้างมนุษย์ธรรมดาๆให้มีศัิกยภาพพอที่จะออกไปทำงานพัฒนาประเทศชาติหรอก คนไม่เก่ง ถ้าสอนดีๆก็กลายเป็นคนเก่งได้ ใหู้ดูอย่าง Thomas Edison เป็นต้น แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 53 14:45:19 จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 14:44:34

ความคิดเห็นที่ 25 ขอคุยด้วยนะคะ   ในมุมและวิธีที่หลายชาติบ่มเพาะนักวิทยาศาสตร์ (อย่างไม่ทุ่มทุนสร้าง) ขอแบ่งปันจากประสบการณ์และมุมมองที่เราได้รู้จัก หรืออย่างน้อยๆ พูดคุยกับนักวิทยาศาสตร์ระดับ ดร.  รศ.  ศ. และคนที่ได้รางวัลโนเบล (ฟิสิกส์) นะคะ   ซึ่งเป็นคนหลายชาติ หลายประเทศ (มีทั้งฝรั่ง  รวมถึงจีน อินเดีย อินโดนีเซีย และประเทศที่ “พัฒนา” พอๆ กับไทยด้วย) ส่วนมากเป็นนักวิทย์ฯ ด้านฟิสิกส์  และเคมีค่ะ คือ เส้นทางของหลายสิบคนที่เรารู้จัก  จะคล้ายๆ กัน ประมาณนี้ค่ะ ทุกคนที่รู้จัก  ไม่เคยผ่าน "ร.ร.ที่มุ่งเน้นด้านวิทย์" หรือ ร.ร.เลิศพิเศษแต่อย่างใด แค่ไป ร.ร.มัธยมธรรมดาๆ เท่านั้น  หลายคนเริ่มสนใจด้านวิทย์ฯ จาก - หนังสือ ไซ-ไฟ  ของ Isaac Asimov, Carl Sagan   - ดูรายการสารคดีด้านวิทย์   - ดูหนังอย่าง Star Trek, Star Wars, Back to the Future - ได้เจอครูวิทย์  ที่สอนได้อย่างน่าสนใจ  อาจจะไม่ใช่ครูที่เก่งเลิศ จบเลิศ แต่ครูเหล่านี้  สอนเก่ง โดนใจเด็ก  ชวนให้ใฝ่รู้   ตั้งคำถามยั่วให้แย้ง  ยั่วให้อยากหาคำตอบ   ทำการทดลองสนุกที่มันเกี่ยวพันและโยงไปหาชีวิตจริงได้ - มีเพื่อนที่สนใจด้านนี้คล้ายๆ กันสักคน หรือ ๒ คน ประมาณนี้ค่ะ  ไม่ได้เรียนหนัก  เข้ม  เครียด หรือไปเรียนพิเศษอะไร สิ่งหนึ่งที่ทุกคนมี  คือ เรียนเพราะอยากรู้  ครูสอนอย่างสนุกและน่าสนใจ การบ้านไม่มาก   หลักสูตรคณิตฯ เขาก็ให้ใช้ประโยชน์ของเครื่องคิดเลข ไม่ต้องคิดคำนวณ  รู้ล้านแปดสูตรกันอย่างของไทย   และเขาก็ไป ร.ร.ธรรมดา  ไม่ได้เป็น ร.ร.พิเศษ  ที่ต้องทุ่มงบมหาศาลแต่อย่างใด ที่เรารู้จักนักวิทย์ฯ เหล่านี้  เพราะสามีเราเป็น อ. และเป็นนักฟิสิกส์ ที่ทำงานร่วมกับหลายแล็บ  รวมทั้งที่ CERN   ตัวเขาเองก็จบมาจาก ร.ร.ธรรมดา ใน ตจว.ค่ะ อย่างหนึ่งที่เราเห็นมาตลอด  คือ เขาและเพื่อนๆ ไม่ได้เรียนกันหนัก แต่เขาสนุกและสนใจในสิ่งที่เขาเรียน  และงานของเขา รวมทั้งวิชาอื่นๆ ก็ไม่ต้องเก่งมากด้วย   เขาเก่งแค่ในสายของเขา  เก่งเพราะเขาสนุก และอยากหาคำตอบในสิ่งที่เขาอยากรู้น่ะค่ะ นักวิทย์ฯ ส่วนมากที่เรารู้จัก  เขามีกระบวนคิด ที่เป็นวิทยาศาสตร์ ประกอบด้วยเหตุผล  ข้อมูล (ทั้งจากที่คนอื่นคิดมาก่อนแล้ว และจากการทดลอง)  รวมทั้งเขาใจกว้าง  ที่จะรับฟังความคิดเ็ห็นของคนอื่นๆ แม้ว่าจะเป็นคนนอกวงการ (อย่างเรา) ด้วยค่ะ   เรายังไม่เคยเจอนักวิทย์ฯ ที่ยึดติดว่า ฉัน/งานของฉัน/ สถาบันของฉัน เก่ง เลิศ ดี  ไม่มีที่ติ  แตะไม่ได้ ฯลฯ เลยนะคะ คงเป็นเพราะนั่น  ไม่ใช่ทัศนคติที่จะส่งเสริมความก้าวหน้าทางวิทย์ฯ (มั้ง) จากคุณ : ต้นจั่น เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 14:47:22

ความคิดเห็นที่ 26 คห. 23 คะ คำว่า "คุณ" ในความเห็นของดิฉัน หมายถึง คนทั่วไป นะคะ ไม่ได้เจาะจงถึงใครที่แสดงความคิดเห็นในกระทู้นี้ สิ่งที่ดิฉันอยากจะสื่อคือ การที่คุณจะวิพากษ์วิจารณ์อะไร จะเสนอแนะอะไร อย่างน้อยคุณควรจะรู้ในเรื่องนั้น ๆ ดีพอสมควรก่อน หากคุณไม่รู้ ไม่มีข้อมูลและวิจารณ์ออกมา ความน่าเชื่อถือจะมีมากแค่ไหน  ดังนั้นก่อนที่จะวิจารณ์หรือให้ความรู้อะไร ก็ควรจะมีควรรู้ในด้านนั้นระดับหนึ่งก่อน การจะรู้ได้ก็โดยการสอบถาม หรือค้นคว้า พอถามหรือค้นจนรู้แล้วจึงค่อยวิจารณ์ ก็ยังไม่สายเกินไปนี่คะ การเห็นคนสองคนทะเลาะกันโดยที่คุณไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ คุณอาจจะเห็นคนหนึ่งกระทำการไม่สมควร แล้วคุณก็เหมารวมไปเลยว่าคนนั้นผิด เพราะอย่างนั้นอย่างนี้ โดยไม่รู้ที่มาที่ไป อย่างนี้ถูกต้องไหมคะ ถ้าจะเปรียบเทียบกับกระจกอย่างที่คุณว่า คนที่วิจารณ์โดยไม่รู้ก็คือคนที่กำลังส่องกระจก เห็นแต่ด้านหน้านั่นแหละ ไม่ได้เห็นว่าด้านหลังเป็นอย่างไร คำวิจารณ์ที่ได้ก็อาจจะผิดได้ ส่วนข้อมูลทุนที่ใกล้เคียงกับโรงเรียนนี้ คุณลองค้นดูนะคะ ทุนพสวท.เอย ทุนที่ให้กับนักเรียนของจุฬาภรณ์ฯ ที่เป็นโครงการวิทยาศาสตร์เหมือนของมหิดลวิทย์ฯก็มี การให้นั้นด้วยเงื่อนไขที่เหมือนกันค่ะ เพียงแต่สถานที่เรียนที่ต่างกันเท่านั้นเอง -------------------------------------------------------------------------------------- ยังไม่มีใครลุกไปทำหนังสือ หารัฐมนตรี หรือนายกให้ตัดงบหรอก ถึงทำหนังสือไปก็ไม่มีใครอยู่ๆมาบ้าจี้ตัดงบหรอกค่ะ ใจเย็นๆ -------------------------------------------------------------------------------------- ถึงจะมีใครทำหนังสือไป หรือจะตัดงบประมาณอะไร ดิฉันก็ไม่ได้ไปเดือดร้อนอะไรด้วยหรอกค่ะ เรื่องใจเย็น ๆ คงไม่เกี่ยวกับดิฉันมังคะ เพราะว่าสิ่งที่ดิฉันทำก็มีแต่เพียงร่วมถกในสิ่งที่ตนเองรู้เท่านั้น ใครจะบ้าจี้แสดงความใจแคบ อิจฉาตาร้อน มักง่ายอะไร ก็เป็นเรื่องของคนนั้นค่ะ ผลที่ได้คนผู้นั้นเป็นคนที่รับไปเอง ดิฉันไม่เกี่ยวค่ะ จากคุณ : hang around เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 14:51:32

ความคิดเห็นที่ 27 ฮาได้อีก แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 53 15:00:05 จากคุณ : m4cool เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 14:57:46

ความคิดเห็นที่ 28   ทำไม...ประเทศเราไม่มีโรงเรียน ในอุดมคติ ของผม อย่าง"ครูสมพร คนสอนลิง" จากคุณ : ชาวนาแก่ๆ78 เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 14:59:30

ความคิดเห็นที่ 29 คห.ที่ 24 คะ ตอนนี้ Thomas Edison คนที่คุณถามหาจากโรงเรียนนี้อาจจะกำลังคิดทำอะไรสร้างสรรโดยที่พวกเราเองยังไม่รู้ก็เป็นได้นะคะ เรื่องที่บอกว่าทุ่มทรัพยากรมากมายเพื่อสร้างไอ้พวก clever bastards เพียงแค่ กลุ่มหนึ่ง ตามที่ได้อธิบายในส่วนที่พอรู้ให้รับทราบ จะเห็นว่ามันไม่ได้มากมายมหาศาลอย่างที่คิดเลย ตอนนี้โรงเรียนนี้เพิ่งเริ่มได้แค่ไม่กี่ปี เริ่มจากโรงเรียนที่มีอาคารเรียนไม่กี่อาคาร ต้องหาทุนจากภายนอกและงบประมาณที่ทางรัฐบาลเจียดให้ ค่อย ๆ สร้างทีละส่วน ทีละส่วน จนถึงตอนนี้รู้สึกเพิ่งจะได้ครบตามที่ต้องการเอง ไอ้พวก  clever bastards  กลุ่มนี้ที่เรียนจบไปแล้ว ก็สร้างผลงานดีในระดับหนึ่ง แต่บางส่วนอาจจะไม่ได้เป็นข่าวเท่านั้น แล้วไอ้พวก  clever bastards  ก็ได้ร่วมกันทำกิจกรรมคืนสู่สังคมเป็นระยะ ๆ โดยไม่ได้เป็นข่าวเช่นกัน อดใจรอสักนิดก่อนตัดสินใจดีไหมคะ สักวันอาจมีหนึ่งใน  clever bastards  พวกนี้เป็น Thomas Edison ให้คุณได้เห็นก็ได้ สิ่งใดที่ไม่เคยเห็นใช่ว่าจะไม่มีอยู่จริงนะคะ จากคุณ : hang around เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 15:02:35

ความคิดเห็นที่ 30 ความคิดเห็นที่ 27     ฮาได้อีก     จากคุณ : m4cool   ----------------------------------- ช่วยฮาค่ะ       กลัวเหงาค่ะ ไม่มีคนฮาด้วย จากคุณ : hang around เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 15:04:41

ความคิดเห็นที่ 31 ข้อมูลนี้คัดมาจาก คคห1 "1.โรงเรียนมหิดลฯ ตั้งขึ้นด้วยเจตนารมณ์เพื่อผลิตนักเรียนที่มีศักยภาพทางวิทยาศาสตร์ แล้วส่งต่อเข้ามหาวิทยาลัย เพื่อให้ประเทศได้มีจำนวนนักวิทยาศาสตร์ที่เป็นนักวิจัยเพิ่มขึ้นซึ่งเป็นปัจจัยที่สำคัญต่อการพัฒนาประเทศเป็นอย่างมาก ด้วยเจตนารมณ์อันสูงส่งเช่นนี้ ดังนั้นรัฐบาลจึงอนุมัติงบประมาณจำนวนมหาศาลในการก่อตั้งโรงเรียนนี้ และใช้งบประมาณจำนวนมากในการจ้างดอกเตอร์มาสอน..." เราเป็นคนขวางโลก เรากลับคิดว่า "ส่งพวกดอกเตอร์ไปสอนครูในโรงเรียนในดินแดนที่กันดารให้เก่งๆครูพวกนั้นจะได้สอนนักเรียนของพวกเขาในโรงเรียนในดินแดนที่กันดารให้เก่งๆ ยังจะพัฒนาประเทศชาติได้มากกว่า" การทุ่มเงินเพื่อดำเนินโครงการเพื่อทำให้ไอ้พวก clever bastards แค่หยิบมือเดียวมันยิ่งประสบความสำเร็จมากยิ่งๆขึ้น มันไม่มีหลักประกันอันใดว่าประเทศชาติจะเจริญรุ่งเรืองไปกว่าเดิม แต่การไปช่วยเหลือส่วนของสังคมที่ด้อยโอกาสจริงๆ ให้กระเตื้องขึ้นมา เพีียงแค่ระดับปานกลางเท่านั้น ไม่ต้องให้ัเก่งมากระดับไอ้พวก clever bastards มันกลายเป็นการพัฒนาระดับจิตใจของคนในสังคม และพัฒนาประเทศชาติได้มากกว่าหลายๆเท่า และม้ัีนก็เป็นเรื่องที่มีมนุษยธรรมมากกว่าอีกด้วย ขณะนี้ประเทศชาติของเรามีความเหลื่อมล้ำในสังคมมากเกินไปอยู่แล้ว เราควรสนับสนุนคนที่ด้อยโอกาสให้มากกว่านี้ แทนที่จะทุ่มเททรัพยากรตั้งมากมายให้กับคนที่มันเก่งจะตายห่ะอยู่แล้ว และอีกอย่างหนึ่ง ถ้าคนที่เรียนหนังสือไม่เก่งกลายเป็นอัฉริยะได้แบบ Thomas Edison เกิดขึ้นได้ในอเมริกา ทำไม่เราจะสร้างเด็กที่ยากจนและด้อยโอกาสให้เป็นอัฉริยะไม่ได้บ้างล่ะ สร้างได้สิ ก็อย่างที่เราคิดแบบขวางๆโลกยังไงล่ะ นั่นก็คือ "ส่งพวกดอกเตอร์ไปสอนครูในโรงเรียนในดินแดนที่กันดารให้เก่งๆครูพวกนั้นจะได้สอนนักเรียนของพวกเขาในโรงเรียนในดินแดนที่กันดารให้เก่งๆ ยังจะพัฒนาประเทศชาติได้มากกว่า" ลองเอาแนวคิดนี้ไปบริกรรมดูให้ดีๆ อย่าสับสน แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 53 15:08:41 จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 15:05:59

ความคิดเห็นที่ 32 #30 ไม่ต้องช่วยก็ได้ค่ะ ตอนนี้มีคนฮาเป็นเพื่อน       จากคุณ : m4cool เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 15:12:45

ความคิดเห็นที่ 33 คห.31 คะ ก่อนไปถึงจุดนั้น ลองอ่านกระทู้นี้ดูก่อนนะคะ http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K9348647/K9348647.html หาครูที่เก่งพอจะสอนให้เด็กเรียนรู้เรื่องให้ได้ก่อนดีกว่ามังคะ หากเราไม่สร้างบุคลากรให้เก่งเพื่อที่จะต่อยอดให้เด็กรุ่นหลังได้ อย่าไปคิดถึงเรื่องอื่นที่เป็นอุดมคติมากเกินไปเลยค่ะ จากคุณ : hang around เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 15:13:47

ความคิดเห็นที่ 34 ที่คุณพูดใน คคห 33 นะ "หากเราไม่สร้างบุคลากรให้เก่งเพื่อที่จะต่อยอดให้เด็กรุ่นหลังได้ อย่าไปคิดถึงเรื่องอื่นที่เป็นอุดมคติมากเกินไปเลยค่ะ" จะบอกให้ว่า คุณพูดเอง เออเอง แต่มัน "ผิดหลักเหตุผล" คนเก่งๆแค่ไม่กี่คนมันจะมาต่อยอดให้เด็กรุ่นหลังเป็นจำนวนมากให้เก่งและพัฒนาประเทศได้ยังไงกัน? อย่างมากก็แค่เรียนจบมาแล้วไปแก่งแย่งชิงดีกันในสังคม (กะอีแค่เรียนมันยังกวดวิชาแข่งกันเป็นบ้าเป็นหลังอยู่แล้ว ใ:-)กว่าก็ได้เปรียบ)  จะเสียสละ คงมี แต่ในตามหลักความน่าจะเป็นไปได้แล้ว คงมีน้อยมากๆ ดังนั้น ผลของการลงทุน มันไม่น่าที่จะกระจายไปให้คนทั้งประเทศนะ แต่ในทางกลับกัน "การเอาเงินและบุคคลากรเก่งๆระดับพวกดอกเตอร์ทั้งหลายมาทุ่มให้ผู้ด้อยโอกาสเป็นจำนวนมากในสังคมในดินแดนที่กันดาร ให้กระเตื้องขึ้นมาได้ในระดับปานกลาง ยังเป็นหลักประกัน 100% ในการพัฒนาประเทศชาติได้มากกว่า" ถ้าไม่มีอคติเพราะผลประโยชน์อะบางอย่าง กระบวนความคิดนี้ในเชิงตรรกะแล้ว จะ valid มากกว่า จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 15:29:36

ความคิดเห็นที่ 35 ตอบคคห 29 ที่พูดว่า "อดใจรอสักนิดก่อนตัดสินใจดีไหมคะ สักวันอาจมีหนึ่งใน  clever bastards  พวกนี้เป็น Thomas Edison ให้คุณได้เห็นก็ได้ สิ่งใดที่ไม่เคยเห็นใช่ว่าจะไม่มีอยู่จริงนะคะ" อันนี้เป็น argument เข้าข้างตัวคุณเอง เพราะึคุณก็ไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่า ไอ้พวก clever bastards ที่สอบได้คะแนนสูงๆ กับเด็กที่สอบได้คะแนนต่ำๆ มันไม่ได้แพ้ชนะก้ันที่ฐานะการเงิน (อย่างที่เราพูดไว้ใน คคห ต้นๆ) แล้วก็ยังไม่ได้พิสูจน์ว่า เด็กที่เคยสอบได้คะแนนต่ำๆ ถ้าได้รับการสนับสนุนทางด้านการเงิน และได้รับการสอนจากพวกอาจารย์เก่งๆที่บอกว่าระดับดอกเตอร์น่ะ จะเรียนแซงหน้าไอ้พวก clever bastards ได้หรือไม่... ดังนั้น ความคิดขวางโลกของเราที่ชวนให้พวกคุณหัวเราะนั้น "มันกลายเป็นทำให้เสียงหัวเราะของพวกคุณบ่งบอกระดับสติปัญญาของพวกคุณและบ่งบอกความีอคติของพวกคุณนั้นเอง"... น่าจะมีคนลองเอาไปคิดดูบ้่าง นั่นก็คือ "ทุ่มเงินช่วยเหลิือผู้ด้อยโอกาสให้มากกว่านี้ แทนที่จะไปส่งเสริมไอ้พวก clever bastards ที่มันเอาตัวรอดอยู่แล้ว ประเทศชาติจะพัฒนาไปได้รวดเร็วกว่า และจะมีสังคมที่มีจิตใจสูงส่งกว่าอย่างมากมาย...นั่นก็เพราะว่า ประเทศชาติไม่ได้พัฒนาไปเพราะมีคนเก่งๆเพียงแค่ไม่กีคน แต่ต้องพัฒนาไปด้วยการให้โอกาสที่เท่าเทียมกัน และให้ความช่วยเหลือแก่ผู้ที่ด้อยโอกาส มันจึงจะเป็นสังคมที่น่าอยู่" แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 53 15:46:40 แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 53 15:42:27 จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 15:40:15

ความคิดเห็นที่ 36 คนเก่งๆแค่ไม่กี่คนมันจะมาต่อยอดให้เด็กรุ่นหลังเป็นจำนวนมากให้เก่งและพัฒนาประเทศได้ยังไงกัน? ------------------------------------------------------------------------------------- หากคนเก่ง ๆ คนนั้นได้เป็นครูสอนเด็กจำนวนมากให้เก่งขึ้นมาได้ จะช่วยพัฒนาประเทศได้ไหมคะ -------------------------------------------------------------------------------------- อย่างมากก็แค่เรียนจบมาแล้วไปแก่งแย่งชิงดีกันในสังคม (กะอีแค่เรียนมันยังกวดวิชาแข่งกันเป็นบ้าเป็นหลังอยู่แล้ว ใ:-) -------------------------------------------------------------------------------------- อันนี้คุณก็คิดเอง เออเองเช่นกัน คุณตราหน้าเด็กพวกนั้นโดยที่ยังไม่เห็นถึงความจริงนั้นเลยนะคะ ดิฉันไม่เห็นด้วยกับการเรียนกวดวิชา ลูกหลานดิฉันก็ไม่เคยส่งให้เรียนกวดวิชาหรือเรียนพิเศษหลังเลิกเรียนแม้แต่คนเดียว แต่การแข่งขันกันมันมีอยู่ในทุกระดับ อันนี้เป็นปัญหาของระบบใหญ่ คงต้องไปแก้ที่ตรงนั้นก่อนมั้ง -------------------------------------------------------------------------------------- "การเอาเงินและบุคคลากรเก่งๆระดับพวกดอกเตอร์ทั้งหลายมาทุ่มให้ผู้ด้อยโอกาสเป็นจำนวนมากในสังคมในดินแดนที่กันดาร ให้กระเตื้องขึ้นมาได้ในระดับปานกลาง ยังเป็นหลักประกัน 100% ในการพัฒนาประเทศชาติได้มากกว่า" -------------------------------------------------------------------------------------- ไม่มีอะไรที่เป็นหลักประกันได้ 100 เปอร์เซ็นต์หรอกค่ะ แม้แต่โรงเรียนวิทย์นี้ ดิฉันเองก็ไม่ได้คิดว่าผลที่ได้จะเป็น 100 เปอร์เซ็นต์เช่นกัน แค่อยู่ในระดับที่น่าลงทุนเท่านั้น ส่วนในเรื่องอคติหรือผลประโยชน์ ใครจะมีหรือไม่มี ดิฉันไม่ทราบ เพราะว่าดิฉันไม่ได้เกี่ยวข้องด้วย ที่ร่วมถกก็เพราะคิดถึงแต่เรื่องการศึกษาของประเทศที่นับวัน จะยิ่งถอยหลังเข้าคลองลงทุกวัน เด็กทุกชั้นทุกระดับต้องส่งเรียนพิเศษกันทั้งหลังเลิกเรียนทั้งวันหยุดกันอย่างบ้าคลั่ง และนับวันจะยิ่งมากขึ้นทุกวัน แต่ปัญหานี้ก็ไม่ได้เกิดจากโรงเรียนวิทย์นี้นี่นา มันเกิดจากระบบใหญ่ ทั้งระบบการศึกษาของประเทศ และระบบครอบครัว ได้แต่หวังว่าเด็กรุ่นหลัง ๆ จะได้รับอะไรที่มันดีกว่านี้เท่านั้น จากคุณ : hang around เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 15:46:19

ความคิดเห็นที่ 37 อ่านสนุกดี ผมชอบมาม่า >_< ผมขอออกความเห็นนิดนึงครับ 1. ไม่มีใครรู้นะครับว่าโรงเรียนประสบความสำเร็จหรือล้มเหลว เวลาแค่สิบปี และ นักเรียนยังไม่มีใครเข้าสู่ช่วงพีกของการทำงานเลย เราตอบไม่ได้หรอก ว่าเราจะได้ ไอนสไตน์ หรือ เอดิสัน ซักคนหรือเปล่า 2. เรื่องเด็กเผาโรงเรียน แล้วบอกว่าโรงเรียนล้มเหลว ควรยกเลิก ผมถามว่า เราต้องยุบคณะแพทย์มหิดลเนื่องจากคดีเสริม สาครราษฏร์ ยุบโรงเรียนนายร้อยตำรวจ เพราะคดีชลอ เกิดเทศ หรือ ยุบฮาร์เวิร์ดไปเลย เนื่องจากนักศึกษาคนเดียวรึเปล่า? เรากำลังเอาเคส "ผิดปกติ" มาขยายเกินจริงครับ คำถามที่ควรถามคือ จำนวนที่ผิดปกติมันมีเท่าไหร่ ? คัดกรองได้หรือไม่? และจะเกิดซ้ำหรือไม่? ตรงนี้ผมว่าถ้าให้แฟร์กับโรงเรียน ต้องลงพื้นที่ สัมภาษณ์เด็กคนอื่นๆ และเช็คกลุ่มศิษย์เก่าครับ เอาคนๆเดียวที่ก่อเหตุชี้วัดไม่ได้ 3. โมเดลเด็กไม่เก่ง แล้วฮึดแบบเอดิสันมีก็จริง แต่อย่าลืมว่า เรามีโมเดล อัจฉริยะเดินตามถนนกลีบกุหลาบอย่าง ริชาร์ด ฟายด์แมน , คิป ธอร์น , ฮอร์กิ้ง ด้วยนะครับ แล้วก็มีโมเดลอัดของโหดอย่างที่พอล แอดิชใช้สอนลูกศิษย์(แอร์ดิช เน้นกลุ่มลูกศิษย์ที่มีแวว แล้วอัดโจทย์หนักๆ แต่เด็ก) หรือแม้แต่ โมเดลที่ไมโครซอฟต์ ที่เกตต์เชื่อว่าต้องจำลองบรรยากาศห้องแลปที่มีแต่คนเก่งๆมาแลกเปลี่ยนไอเดียกันก็มี โมเดลตามบุญตามกรรม อัจฉริยะส่ง อย่างรามานุจันก็มี มีอะไรรับประกันว่า โมเดลหนึ่งดีกว่าอีกโมเดลหนึ่งครับ? อย่างน้อย รร มหิดล ก็มี่ต้นแบบจาก ตปท มีงานวิจัยแบ็คอัพ การล้มเลิกเพราะ ความเห็นส่วนตัวว่าระบบหนึ่งๆดีกว่า ผมว่าออกจะง่ายไปหน่อย (อย่าลืมว่า รามานุจันเองก็ไม่โดดเด่น จนได้ไปอยู่ในดงอัจฉริยะด้วยกันที่อังกฤษ ฝีมือถึงพีกสุดๆ แสดงให้โลกประจักษ์ได้) 4. การค้าน argument valid ต้องดู argument ตัวเองด้วยครับ แน่นอน เราตอบไม่ได้ว่า bastard พวกนั้นจะทำอะไรให้กับโลกได้ แต่เราก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่า พวกด้อยโอกาสพวกนั้นจะทำอะไรให้ได้กับโลก มีใครเห็น "อนาคต" เรอะครับ ความเชื่อ กับความเชื่อ เถียงกันอีกชาติก็ไม่จบ จากคุณ : house (panote_saechiew) เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 15:47:20

ความคิดเห็นที่ 38 ตอบ คคห 36 คุณกำลังใช้ fallacy (ทุกตรรกบท) อ่่านระหว่างบรรทัดที่คุณพูดดีๆ "ที่ร่วมถกก็เพราะคิดถึงแต่เรื่องการศึกษาของประเทศที่นับวัน จะยิ่งถอยหลังเข้าคลองลงทุกวัน เด็กทุกชั้นทุกระดับต้องส่งเรียนพิเศษกันทั้งหลังเลิกเรียนทั้งวันหยุดกันอย่างบ้าคลั่ง และนับวันจะยิ่งมากขึ้นทุกวัน แต่ปัญหานี้ก็ไม่ได้เกิดจากโรงเรียนวิทย์นี้นี่นา" เราถกว่า "ระบบการศึุกษาควรจัดสรรทรัพยากรให้แก่เด็กด้อยโอกาส "ที่มีอยู่เป็นจำนวนมาก" เป็นลำดับความสำคัญต้นๆ แทนที่จะจัดสรรทรัพยากรให้แก่เด็กที่เรียนเก่งอยู่แล้ว "ที่มีจำนวนไม่มาก"... ที่เราคิดเช่นนั้นก็เพราะว่าพวกเราในสังคมควรช่วยเหลือผู้คนที่ลำบากให้มากกว่านี้ เพื่อให้ผู้คนในสังคมในหลายๆระดับในประเทศชาติพัฒนาไปด้วยกันพร้อมๆกัน เสียก่อนเป็นลำดับความสำคัญต้นๆ   แต่คุณดันพูดว่า "ปัญหา (คือปัญหาระบบการศึุกษาไทย) นี้ก็ไม่ได้เกิดจากโรงเรียนวิทย์นี้นี่นา" อ้่าว แล้วเราพูดเมื่อไหร่ล่ะว่า "โรงเรียนวิทย์มันสร้างปัญหา" นี่แสดงว่าคุณสมองคุณยังมีก้อนเมฆมาบดบัง ยังคิดอะไรไม่เคลียร์ สงสัียเป็นเพราะหัวเราะมากไปหน่อยจนลืมตัวหรือเปล่า? แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 53 16:11:40 จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 16:10:11

ความคิดเห็นที่ 39 ที่ี คคห 37 พูดว่า "4. การค้าน argument valid ต้องดู argument ตัวเองด้วยครับ แน่นอน เราตอบไม่ได้ว่า bastard พวกนั้นจะทำอะไรให้กับโลกได้ แต่เราก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่า พวกด้อยโอกาสพวกนั้นจะทำอะไรให้ได้กับโลก มีใครเห็น "อนาคต" เรอะครับ ความเชื่อ กับความเชื่อ เถียงกันอีกชาติก็ไม่จบ" ตอบ คุณกำลังเอาคำพูดยัดใส่ปากเรา เราไม่ได้ทำนายอนาคตว่า "พวกด้อยโอกาสพวกนั้นจะทำอะไรให้ได้กับโลก" หากแต่เราพูดว่า การจัดสรรทรัพยากรเพื่อช่วยผู้ด้อยโอกาสในสังคมให้มากกว่านี้ เป็นลำดับความสำคัญต้นๆ น่าจะเป็นนโยบายการพัฒนาประเทศชาติที่ดีและมีคุณธรรม แต่คุณดันคิดไปเองว่าเรากำลังทำนายอนาคต คุณ  hang around ที่ความคิดกำลังสับสนอยู่แล้วก็เลยดีใจให้ gift คุณไปเลย แล้วก็ตอนนี้เธอก็งคงกำลังหัวเราะอยู่ด้วยความลืมตัว จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 16:23:27

ความคิดเห็นที่ 40 คห.36 คะ ในส่วนที่คุณยกมาในความเห็นของดิฉัน ไม่ได้เกี่ยวกับสิ่งที่คุณพูดถึงทั้งสิ้นนะคะ ดิฉันพูดแต่ในส่วนความคิดของดิฉัน ไม่ได้ไปขัดแย้งความคิดของคุณ ส่วนที่ถกในคำพูดของคุณ ดิฉันจบไปตั้งแต่ก่อนหน้านั้นแล้วนะคะ คุณถกว่า -------------------------------------------------------------------------------------- "ระบบการศึุกษาควรจัดสรรทรัพยากรให้แก่เด็กด้อยโอกาส "ที่มีอยู่เป็นจำนวนมาก" เป็นลำดับความสำคัญต้นๆ แทนที่จะจัดสรรทรัพยากรให้แก่เด็กที่เรียนเก่งอยู่แล้ว "ที่มีจำนวนไม่มาก"... ที่เราคิดเช่นนั้นก็เพราะว่าพวกเราในสังคมควรช่วยเหลือผู้คนที่ลำบากให้มากกว่านี้ เพื่อให้ผู้คนในสังคมในหลายๆระดับในประเทศชาติพัฒนาไปด้วยกันพร้อมๆกัน เสียก่อนเป็นลำดับความสำคัญต้นๆ   แต่คุณดันพูดว่า "ปัญหา (คือปัญหาระบบการศึุกษาไทย) นี้ก็ไม่ได้เกิดจากโรงเรียนวิทย์นี้นี่นา" อ้่าว แล้วเราพูดเมื่อไหร่ล่ะว่า "โรงเรียนวิทย์มันสร้างปัญหา" ------------------------------------------------------------------------------------- ดิฉันไม่เคยขัดแย้งกับความคิดที่ว่าต้องจัดสรรให้แก่เด็กด้อยโอกาสเลยแม้แต่น้อยนะคะ ดิฉันเห็นด้วยค่ะ ดังที่ได้กล่าวไปในข้างต้นว่า ทำไมเราไม่ทำควบคู่กันไป ส่วนนี้ก็ต้องจัดสรร แล้วก็ควรจะช่วยร่วมกันรณรงค์ให้เกิดขึ้นจริงด้วย แต่ส่วนเด็กที่เรียนเก่งอยู่แล้ว "ที่มีจำนวนไม่มาก"... ตรงนี้ในเมื่อมีโครงการนี้ขึ้นมา ซึ่งดิฉันก็เห็นว่าเป็นโครงการที่อยู่ในระดับดี น่าลงทุน ก็ไม่เห็นความจำเป็นต้องไปยุ่งเกี่ยวกับมันนี่นา จะพัฒนาส่วนหนึ่ง ก็ไม่จำเป็นต้องไปตัดการพัฒนาอีกส่วน ผิดหรือคะ คุณเองก็ดูจะเห็นด้วยเหมือนกันนี่นาว่าควรที่จะพัฒนาไปพร้อมกัน แล้วจะมาต่อว่าดิฉันในเรื่องอะไรอีกหรือคะ ไม่เข้าใจค่ะ ส่วนที่เราพูดว่า "ปัญหา (คือปัญหาระบบการศึุกษาไทย) นี้ก็ไม่ได้เกิดจากโรงเรียนวิทย์นี้นี่นา" ดิฉันก็ไม่ได้บอกว่าคุณพูดว่า "โรงเรียนวิทย์มันสร้างปัญหา" สักนิด ดิฉันแค่พูดในภาพรวมในเรื่องของเด็กที่ต้องเรียนพิเศษกันอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง ปัญหานี้มันเป็นปัญหาที่เกิดจากระบบการศึกษาไทย ไม่ได้เกิดจากโรงเรียนวิทย์ ดังนั้น ปัญหานี้ก็ควรจะไปแก้ที่จุดนั้น ส่วนข้อความสุดท้ายของคุณ -------------------------------------------------------------------------------------- นี่แสดงว่าคุณสมองคุณยังมีก้อนเมฆมาบดบัง ยังคิดอะไรไม่เคลียร์ สงสัียเป็นเพราะหัวเราะมากไปหน่อยจนลืมตัวหรือเปล่า? -------------------------------------------------------------------------------------- ไม่เข้าใจค่ะ ดิฉันไปทำอะไรให้พวกคุณโกรธเคืองกันนักหรือคะ กับการแสดงความคิดเห็นในสิ่งที่ดิฉันรู้ เห็นไม่ตรงกันก็ถกกันเหมือนที่ดิฉันถกกับคุณ ไม่ได้ไปเสียดสีอะไรคุณทั้งหลาย เพียงแต่อยากอธิบายให้ฟัง ให้ข้อมูลเท่านั้น เพื่อที่จะได้รู้ว่าความเป็นจริงบางส่วนที่พวกคุณหรือผู้เขียนบทความไม่รู้นั้นคืออะไร ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้รับข้อความตอบกลับในลักษณะนี้ ส่วนคห.ที่ 26 ที่ดิฉันกล่าวถึง "ใครจะบ้าจี้แสดงความใจแคบ อิจฉาตาร้อน มักง่ายอะไร ก็เป็นเรื่องของคนนั้นค่ะ" ดิฉันก็หมายถึงผู้ที่จะส่งจดหมายร้องเรียนหรืออะไรก็ตามที่เกี่ยวกับโรงเรียน ไม่ได้หมายถึงผู้แสดงความคิดเห็นท่านใดในนี้ทั้งสิ้น หากทำให้ใครเข้าใจผิดก็ขออภัยด้วย จากคุณ : hang around เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 16:29:59

ความคิดเห็นที่ 41 แต่คุณดันคิดไปเองว่าเรากำลังทำนายอนาคต คุณ  hang around ที่ความคิดกำลังสับสนอยู่แล้วก็เลยดีใจให้ gift คุณไปเลย แล้วก็ตอนนี้เธอก็งคงกำลังหัวเราะอยู่ด้วยความลืมตัว ------------------------------------------------------------------------------------ คุณ fortuneteller คะ เราว่าคุณล้ำเส้นเกินไปหน่อยแล้วนะคะ ไม่ทราบว่าคุณมีปัญหาอะไรในชีวิตนักหรือคะ ถึงได้มีนิสัยกระแนะกระแหนเก่งขนาดนี้ ดิฉันให้กิ๊ฟความเห็น 37 ก็เพราะความคิดในภาพรวมของคห.นั้น ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับความเห็นคุณเลยสักนิด สงบจิตสงบใจหน่อยบ้างก็ดีนะคะ แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 53 16:33:57 จากคุณ : hang around เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 16:33:04

ความคิดเห็นที่ 42 เข้ามาฮาก่อนหนีไปหาอะไร เย็นๆดื่มสักนิด งานนี้ยังฮาได้อีกค่ะ * ปรกติไม่ค่อยบริโภคพวกเว็บมาม่าอะไรด้วย ลองตั้งใจอ่านดูดีๆ งานนี้มันฮาได้จริงๆ จากคุณ : m4cool เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 16:47:58

ความคิดเห็นที่ 43 ผมขอย้อนกลับไปประเด็นของ คห 25 ผมเห็นด้วยนะ ว่าคนเก่งๆเรียนเพราะสนุก อยากรู้ และอยากได้เพื่อนรู้ใจหรืออาจารย์ชี้แนะ มากกว่าคอร์สโหดๆ อัดหนักๆ ปัญหามันอยู่ที่ว่า คำว่าสนุกของแต่ละคน หรือคำว่าหนักของแต่ละคนมันไม่เท่ากัน สมัยเรียนผมเคยรวมหัวกับเพื่อนใช้เวลาว่างเขียนโปรแกรม สำหรับผมกับเพื่อนๆมันสนุกมาก ได้เทสทฤษฏีแปลกๆ ได้ทดลองสร้างโปรแกรมที่อยากลอง อยู่ดึกกับโต้รุ่งก็ยังเคย พอจนมุมไปไหนไม่ถูก ก็วิ่งไปปรึกษา อาจารย์ เราสุมหัวและมีอิสระไปหาเรื่องที่เราสนใจมาอ่านเอง เรื่องที่บางทีคนอื่นๆก็บอกว่า "หนัก" แต่เราบอกว่า "สนุก" เห็นได้เลยว่าความสนุกของผม ไม่ใช่ความสนุกของคนทั่วไปแน่ๆ เพื่อนที่จะไปสนุกกับผมแบบนี้ได้ อย่างน้อยต้องทันกัน ต้องชอบเรื่องเดียวกัน  ผมคิดว่า โรงเรียนแบบมหิดลวิทย์ มันสร้างโอกาสพบเพื่อนแบบนี้มากกว่าปกติครับ(เว้นแต่คุณไม่เคยสนุกกับเรื่องแบบนี้ แล้วหลุดมาอยู่โรงเรียนนี้ คุณจะพบว่านี่คือนรก ที่ชาวบ้านเขาสนุกกันมาก แต่คุณไม่รู้เรื่อง) ทีนี้ คำว่า "หนัก" ที่เราบอกว่า มหิดลอัดให้เด็กเนี่ย มัน "หนัก" สำหรับเด็กทั่วไปในนั้นรึเปล่า? มีเด็ก 1คนบอกว่า "หนัก" ไม่มีอะไรบอกเลยว่าเด็กอีกสองร้อยคนข้างใน อาจจะตอบว่า "กำลังดี" หรือ "พอไหว" และอีก สิบคน บอกว่ากำลัง "สนุก" ผมว่าอันนี้เราใช้มาตรวัดค่าเฉลี่ยคนทั่วไปวัดไม่ได้ อย่าลืมว่าคนข้างในคือ 1% สูงสุดของเด็กในรุ่นเดียวกัน ถ้าวัดว่าหนักไหม ก็ต้องใช้กลุ่มตัวอย่างระดับเดียวกัน เราเอาค่าเฉลี่ยทั่วๆไปมาตัดสินไม่ได้ว่า โรงเรียนควรลดระดับความเข้มข้นลง จากคุณ : house (panote_saechiew) เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 16:51:11

ความคิดเห็นที่ 44 ลองเอางบประมาณของประเทศมากางดู แล้วลองเทียบสัดส่วน ผมว่างบตรงนี้ น้อยเกินไปด้วยซ้ำ กระทรงศึกษา ได้ สองแสนล้าน แต่ก็หมดไปกับเงินเดือนครู งบพัฒนาโรงเรียนคืองบทอดผ้าป่าการศึกษา เงินแป๊ะเจียะ เอาเรื่องง่าย ๆ การก่อสร้างรถไฟฟ้า ใช้เงินเท่าไร ทางด่วนใช้เงินเท่าไร เมื่อมาเทียบตรงนี้ กลายเป็นเศษเสี้ยวไปด้วยซ้ำ มหิดลวิทยานุสรณ์ ก่อตั้งครั้งแรก เมื่อ 20 ปีก่อน วัตถุประสงค์ชัดเจนว่าจะเป็นโรงเรียนวิทยาศาสตร์ มาปรับเป็นองค์กรมหาชนเมื่อ 10 ปีที่ผ่านมา นักเรียนรุ่นแรก ๆ รุ่นโลว์คอร์ส สามารถเรียนดอกเตอร์ได้เกิน 30 คน เรื่องต่อไปคือ เด็กเก่ง ๆ เรียนดอกเตอร์ จบมาจะไปทำงานที่ไหน รุ่น 1 จบโพสดอกเตอร์ เรื่องรางชิงคันเซน ที่ญี่ปุ่น มาเมืองไทย ไม่มีที่ให้ทำงาน ต้องกลับไปญี่ปุ่น ทั้งที่ใจอยากอยู่เมืองไทยเต็มที่ รุ่น 3 จบ ดร.  เรื่อง gps มาเมืองไทยหางานทำไม่ได้ แม้แต่อาจารย์มหาลัย เพราะไม่มีคณะสาขาวิชานี้ ต้องไปอยุ่หน่วยงานคล้าย ๆ  nectec ที่ญี่ปุ่น สุดท้ายหลาย ๆ คนยอมทำงานในตำแหน่งที่ศักยภาพต่ำกว่าความสามารถ ส่วนใหญ่ไม่พ้นอาจารย์มหาลัย แต่มันก็ยังดีที่อยู่ในมหาลัย ยังได้มีโอกาสทำงานวิจัย นี่แค่ตัวอย่าง หลังจากจบแล้วจะให้เด็กพวกนี้อยู่ตรงไหนของประเทศ อย่าลืมว่าทุกคนก็ต้องมีภาระในการรับผิดชอบ ทั้งตัวเอง ครอบครัวและสังคม จากคุณ : ZAPPER เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 17:23:31

ความคิดเห็นที่ 45 อ่านของคุณ คห.๔๓ แล้ว   เลยสงสัยว่า เราคงเขียนใน คห.๒๕ ไม่เคลียร์มั้งคะ คือ เราตั้งใจบอกว่า  หลายประเทศที่เขามีนักวิทยาศาสตร์ดีๆ กัน เขา "ไม่ได้ทุ่มทุนสร้าง  เพื่อโปะไปที่ ร.ร.ใด ร.ร.หนึ่ง (หรือ ๒ - ๓ แห่ง)" ค่ะ แต่เขาได้พยายามทำอย่างค่อนข้าง "เท่าเทียมและทั่วถึง" ด้วยการสร้างสิ่งแวดล้อม  ใน ร.ร.มัธยมธรรมดาๆ ที่มีอยู่ทั่วไปประมาณนี้ค่ะ ๑. ในห้องสมุดมีหนังสือ ไซ-ไฟ พอเพียงเช่น ของ Isaac Asimov, Carl Sagan  ฯลฯ ๒. เด็ก น.ร.ได้มีโอกาสดูรายการสารคดีด้านวิทย์ต่างๆ   รวมทั้งเด็กๆ ได้ดูหนังอย่าง Star Trek, Star Wars, Back to the Future เพื่อเป็นจุดคำถาม ความใฝ่รู้ และเป็นแรงจูงใจให้สนใจทางด้านนี้ ๓.ได้เจอครูวิทย์  ที่สอนได้อย่างน่าสนใจ  อาจจะไม่ใช่ครูที่เก่งเลิศ จบเลิศ แต่ครูเหล่า นี้  สอนเก่ง โดนใจเด็ก  ชวนให้ใฝ่รู้   ตั้งคำถามยั่วให้แย้ง  ยั่วให้อยากหาคำตอบ   ทำการทดลองสนุกที่มันเกี่ยวพันและโยงไปหาชีวิต จริงได้ คือ ถ้ามองด้วยหลักปรัชญาการศึกษาใน พรบ.ฉบับล่าสุดของไทย ที่เน้นเรื่องความ "เท่าเทียมและทั่วถึง" นี่  ทั้งข้อ ๑ - ๒ - ๓ นี่ เป็นเรื่องที่ทำได้อย่างเป็นจริง ด้วยงบประมาณที่ไม่มาก  และน่าจะเน้นข้อ ๓ ให้มาก  คือ การผลิตครูวิทย์ฯ ที่มีทัศนคติที่ดีและมีเทคนิคการสอนค่ะ และในทุก ร.ร. โดยธรรมชาติของกลุ่ม  มันก็จะมีเด็กที่สนใจด้านนู้น ด้านนี้ กันอยู่แล้ว  รวมทั้งด้านวิทย์ฯ ด้วยค่ะ ถ้ามองตามหลักเศรษฐศาสตร์  ถ้าทำได้อย่างนี้  GDP ของบรรยากาศทางวิทย์ฯ ก็จะมีและกระจายอยู่ในสังคมไทย  ในระบบการศึกษาไทย   ไม่ใช่มากระจุกอยู่กับคนไม่ถึงเศษเสี้ยว % ของยอดปิรามิด ซึ่งมันก็ไม่เป็นผลดีกับคนกลุ่มนี้ด้วย  เพราะไม่ได้มีสิ่งแวดล้อม (ที่คนเห็นความสำคัญ) ของวิทย์ฯ เอื้ออยู่ เราไม่ได้พูดเรื่อง หนัก/ไม่หนัก vs. สนุก/ไม่สนุก หรืออะไรอย่างนั้น และถ้าพูดกันอย่างแฟร์ๆ ที่ยอมรับความจริงตรงๆ  เด็กมัธยมไทยส่วนมาก โดยเฉพาะในเมืองเรียนหนักกันอย่างที่ไปลดทอนความสุขและชีวิต ในส่วนอื่นๆ ของเด็กมากๆ ค่ะ หลานๆ เรา ๓ คน อยู่กรุงเทพฯ เรียนสาธิตฯ และ บ.ด. รวมทั้งเด็กๆ ลูกของญาติมิตร  เรียนหนักกันทุกคนค่ะ (เพื่อที่จะเอ็นท์ให้ติด) หนักอย่างที่น่าเห็นใจเด็กและครอบครัว เชื่อว่า ถ้าเลือกได้  เด็กและผู้ปกครองส่วนมากคงไม่อยากมีชีวิต อย่างนั้นแน่ๆ   ชีวิตเด็ก ม.ปลายของประเทศอื่นๆ ที่เรายกให้ฟัง ใน คห.๒๕ เขา happy & light กว่าเด็กไทยมากๆ และได้ทำกิจกรรมอื่นๆ (ดนตรี กีฬา  ศิลปะ ไปเที่ยว ฯลฯ) ที่เลือกได้อย่างไม่ต้องเคร่งเครียด เรื่องคะแนนสอบขนาดหนักอย่างในบ้านเราด้วยค่ะ หลานเรา  และเด็ก ม.ปลาย หลายคนที่ได้ไปเป็น นร.แลกเปลี่ยนใน ตปท. ที่เรารู้จักและได้พูดคุยด้วย  เขาไปแล้ว เห็นความแตกต่างและไม่อยาก กลับมาอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่หนัก  กดดัน  เคร่งเครียด และมีทุกข์มากกว่าสุข อย่างในหลักสูตรไทยกันค่ะ แล้วไอ้การอัดหนักๆ อย่างนี้  พอไปเรียน ป.โท - ป.เอก  จะไปไม่เป็นกันค่ะ ในประเด็นนี้มีการวิจัยออกมามากมาย  ว่า เด็กเอเซียท่องเก่ง จำเก่ง สูตรแม่น ขยัน แต่ไม่สร้างสรรค์  คิดตามได้  แต่คิดให้คิดงานเอง ให้คิดงอกเงย ยากส์และทำไม่เป็น เพราะติดอยู่ในกรอบที่แน่นๆ จนไม่มีช่องว่าง ให้เด็กได้หัดคิด  - - ซึ่งการรู้จักคิดต่าง รู้จักมองในหลายๆ มุมเป็นคุณสมบัติที่นักวิทยาศาสตร์และนักประดิษฐ์ ที่ดีพึงมีค่ะ  ดูได้ในทุกยุค ทุกสมัย  ทั้งกาลิเลโอ  ปาสเตอร์  นิวตัน ไอสไตน์  ฮอปกิ้น  คาร์ล  เซเก็น  ไล่จนมาถึงในแวดวงคอมพ์ฯ บิล เกตต์  คนหนุ่มสาว ที่ทำ yahoo google และ ฯลฯ ค่ะ เรารู้จักคนเอเซียและคนไทยหลายคน  ที่ทำงานในแวดวงไฮ - เทค ฯ ที่ Silicon Valley ที่เคยเป็น น.ร.และ นศ.ที่ผ่านการเรียน "หนักๆ" มาแล้ว ในประเทศของตนเอง  พอเขาได้ไปอยู่ในบรรยากาศที่ "เบาและสนุก" เขาถึงเลือกที่จะอยู่ต่อ  และหลายคนก็บอกเลยว่า "ถ้าคุณโดนอัดๆ ๆ ๆ  มันจะเหนื่อยล้า และไม่มีพลังพอที่จะไปคิดงานสร้างสรรค์"  ลองเข้าไปเสิร์ชดูทั้งวิจัยและที่นักวิทย์ฯ เขาคุยๆ กันดูนะคะ ป.ล. ขออภัยทุกคนด้วยค่ะ  ถ้าเห็นว่าเป็นการเบี่ยงกระทู้ จากคุณ : ต้นจั่น เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 18:26:06

ความคิดเห็นที่ 46 ว่าจะไม่ออกความเห็นในกระทู้นี้แล้วเชียวนา แต่มันอดไม่ได้จริงๆ ถามว่าประเทศชาติต้องการนักวิทยาศาสตร์ นักวิจัยที่เก่งๆ หรือไม่? ก็ต้องตอบว่าใช่ เพราะข้อเท็จจริงในขณะนี้คือเรายังต้องจ่ายค่า royalty หรือค่า know-how ให้ต่างชาติเพิ่มขึ้นทุกปี ไปดูข้อมูลในเว็บของแบ็งค์ชาติได้ตรับ แสดงว่าการพัฒนาทางเทคโนโลยีของเรายังไม่สามารถสู้กับต่างชาติได้ จึงต้องซื้อเขา เรื่องโรงเรียนมหิดลฯ นั่นน่ะ แค่ต้นกล้าเล็กๆ ครับ ยังต้องต่อยอดไปอีกนาน ต่อยอดไปถึงไหน? ก็ให้ถึงระดับเป็นเต้ยในโลก เพราะทุกวันนี้น่ะโลกมันไม่มีพรมแดนแล้ว ถ้าไม่แน่จริงก็ไม่มีทางสู้เขาได้ แค่ joint venture ทีเดียวก็เสร็จแล้ว แล้วจะต่อยอดได้อย่างไร? ต้องเริ่มตั้งแต่นโยบายรัฐครับ ว่าจะนำพาประเทศไปในทิศทางใด เรามีความพร้อมในด้านไหนบ้างที่จะสู้ชาวโลกเขาได้ แล้วส่งเสริมเฉพาะทางนั้นให้โดดเด่นเป็นเอก ไม่ใช่สะเปะสะปะแบบนี้ การที่จะส่งเสริมมันทุกทางเป็นไปไม่ได้ครับ เพราะทรัพยากรมีจำกัด ต้องเลือกเอาทางใดทางหนึ่ง และต้องไม่ลืมว่าประเทศอื่นเขาก็มีดีของเขาเหมือนกัน รายละเอียดในการส่งเสริมก็ต้องเตรียมไว้รองรับนโยบายหลัก เด็กจบมาแล้วจะให้ไปเรียนต่อที่ไหน จนถึงระดับนักวิทยาศาสตร์หรือนักวิจัยที่มีคุณภาพระดับโลก จบมาแล้วมีงานรองรับที่ตรงวัตถุประสงค์หลักอย่างเพียงพอหรือไม่ มีผลตอบแทนที่จูงใจให้มาทำงานทางด้านนี้หรือเปล่า คำตอบในชณะนี้คือ เปล่า! ผมถึงว่าเรื่องโรงเรียนมหิดลฯ ยังเป็นแค่ต้นกล้าเล็กๆ ไงล่ะ จากคุณ : หนุ่มไทยไร้นาม เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 18:37:44

ความคิดเห็นที่ 47   เห็นด้วยกับคุณ hang around เป็นอย่างยิ่ง เห็นได้ชัดว่าผู้เขียนหัวข้อ ไม่ได้มีความรู้อะไรเกี่ยวกับโรงเรียนนี้เลย สังคมไทยไม่เจริญเพราะการที่เห็นผู้อื่นล้มไม่ได้ต้องทับถมเสียเสมอไป มีผู้ใหญ่แบบนี้มากๆในสังคม ไทยจึงอาจหมดหนทางในการเจริญเป็นผู้นำทางเศรษฐกิจและความคิดได้ รับฟังอย่างฟังหูไว้หูนะครับ สื่อสมัยนี้ แค่อยากมีงานทำ อะไรๆก็เขียนได้เขียนผิดเป็นถูก เขียนมั่วๆยังได้ จากคุณ : ... (xerxesinmem) เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 19:23:20

ความคิดเห็นที่ 48 #45 ผมว่าเราเห็นตรงกัน ผมเสียอีกที่อาจจะเขียนไม่เคลียร์ เด็กจะเป็นนักวิทยาศาสตร์ได้ ผมมองว่าต้อง 1. ใจรัก มีจินตนาการ 2. มีความรู้ที่เหมาะสมกับระดับความสามารถ 3. มีผู้ชี้แนะที่เหมาะสม การหว่านนิยายไซไฟ นั้นตอบข้อ 1 แน่ๆ และทำทั่วประเทศได้ไม่ยาก ต้นทุนไม่สูง แต่ข้อ 3 ถ้าดูผลวัดระดับคุณภาพครู เราพบว่าสอบตกครับ เรามีครูวิทยาศาสตร์ที่สอบผ่านอยู่ไม่ถึงครึ่ง และถ้าตั้งเกณฑ์ลงไปว่าต้องสอนสนุก สร้างจินตนาการ ผมว่าอาจเหลือไม่ถึง 5% คุณสมบัติข้อนี้จึงเป็นตัวจำกัดที่ไม่สามารถกระจายโรงเรียนไปได้มากๆ อย่างที่คุณฝัน การสร้างครูที่มีคุณภาพจำนวนมากๆ ก็ทำได้ช้า และไม่ทันความต้องการ(อย่างน้อยถ้าผลิตใหม่ คือ 4 ปี ถ้าดึงจากนอกระบบก็ลองนึกเรื่องบริหาร,กฏหมายด้วยก็แล้วกัน) อีกข้อคืออย่าลืมว่า มหิดลวิทย์ เป็นโรงเรียนต้นแบบ ที่จะถูกนำไปก็อปปี้ต่ออีกมาก การที่เป็นโรงเรียนต้นแบบ จึงไม่แปลกที่จำเป็นต้องได้งบประมาณมาก เพราะอาจมีงบของการลองผิด ลองถูก เรื่องสื่อการสอนค่อนข้างเยอะ ในเฟสถัดๆไปที่จะใช้กับโรงเรียนกลุ่มจุฬาภรณ์ ผมเชื่อว่า งบต่อโรงเรียนน่าจะลดลงบ้าง โดยคุณภาพไม่ตก ทีนี้เรื่องความรู้ที่บอกว่าเหมาะกับความสามารถ นี่ผมถึงบอกว่าคุณวัดไม่ได้หรอก ว่าหนัก/ไม่หนัก เพราะเด็กข้างในนั้นเหนือกว่าค่าเฉลี่ยมาก เขาอาจจะกำลังสนุกอยู่ก็ได้ เพื่อนผมระดับตัวแทนประเทศคนนึงนี่ ม ปลายหลับสนิทเลยนะครับ แทบไม่เรียนเลย เขาบอกว่ามันง่ายจนน่าเบื่อ รายนั้นขยันมีไฟหน่อยก็ตอนอยู่ในค่ายโอลิมปิกเท่านั้น และเขาสนุก กับเนื้อหาที่ชาวบ้านไม่รู้เรื่อง เก็บพวกนี้ไว้ในโรงเรียนนี่บั่นทอนกำลังใจเพื่อนฝูง และลดศักยภาพเขา ส่งไปอยู่ด้วยกันในโรงเรียนแบบมหิดลวิทย์นี่ละดีแล้ว ดังนั้นอย่าไปฟันธงว่ามหิดลเรียนหนัก เผลอๆ เด็กสาธิต/เด็กเตรียมเอนท์อื่นๆ เสียอีกที่เรียนหนักกว่า เครียดกว่า แม้เนื้อหาอาจจะน้อยกว่า อย่างน้อย มหิดลก็บอกว่า เขาไม่มีเรียนพิเศษ เสาร์ อาทิตย์ไม่หยุดพักก็กลับบ้าน นี่ก็เบากว่า เด็กเตรียมเยอะแล้วครับ เรื่องเจอคนที่สนใจตรงกัน ถ้าเพิ่มว่าความสามารถใกล้เคียงกัน ถกเถียงหรือสร้างโครงงานร่วมกันได้ และหนึ่งในนั้นเป็นเด็กกิฟต์ ผมบอกได้เลยว่ายากกว่างมเข็มอีก ถ้าไม่เข้าโรงเรียนดังๆ นี่ส่วนหนึ่งเป็นประสบการณ์ตรง แต่ถ้ามองง่ายๆ เด็กไอคิวสูงกว่า 125 มีราวๆ 2% ในโรงเรียนทั่วไป ร้อยคน เจอกันคู่เดียวและอาจสนใจไม่ตรงกัน แต่ถ้าโรงเรียนนั้นคัดเด็ก โอกาสที่จะเจอกันสูงขึ้นมาก จากคุณ : house (panote_saechiew) เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 19:59:11

ความคิดเห็นที่ 49 นิดนึงเนาะ นิดเดียว การที่เด็กคนหนึ่งไปเอ็นทรานซ์เข้าคณะอื่นที่ไม่ใช่คณะวิทยาศาสตร์ ไม่ไ้ด้หมายความว่า เขาจะไม่เป็นนักวิทยาศาสตร์ ถ้าได้รับการปลูกฝังให้มอง คิด และสงสัยตามขั้นตอนของวิทยาศาสตร์มาแล้ว อย่างไรมันก็วนกลับไปสู่จุดนั้นอยู่ดี เราเองก็เป็นสัตวแพทย์ แต่ตอนนี้เราก็ทำงานวิจัย และนอกจากนักวิทยาศาสตร์แล้ว เราก็ทำร่วมกับอีกหลายวิชาชีพ แพทย์ก็มี เภสัชก็มี ทุกคนมาจากหลาย ๆ แขนง มีแง่มุมต่องานวิจัยชิ้นหนึ่งต่าง ๆ กันตามความรู้และแนวความคิดจากสาขาอาชีพของแต่ละคน ทุกคนระดมสมอง ร่วมกันวิจัยในแขนงของตน แล้วนำความรู้ทั้งหมดที่ได้มารวมกันออกมาเป็นผลสรุปที่ผ่านการคิดอย่างครอบคลุมมาแล้วจากทุกมุมของผู้ที่ต้องใช้มันเป็นข้อมูลต่อไปโดยตรง อย่าตัดสินว่า ไม่เอ็นท์เข้าคณะวิทยาศาสตร์ แล้วจะไม่เป็นนักวิทยาศาสตร์ จากคุณ : Beauty&Stupid เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 20:17:57

ความคิดเห็นที่ 50 ก่อนอื่นคงต้องขอเน้นย้ำสักนิดนะคะว่า จากคห.แรก ๆ ของดิฉันนั้น ล้วนพุ่งเป้าไปที่ผู้เขียนบทความ เพราะในแง่ของความเป็นสื่อ ผู้เขียนควรต้องทำการบ้านมากกว่านี้ ควรจะมีการเข้าไปสัมผัสกับเด็กและโรงเรียนโดยตรงด้วยระยะเวลาพอสมควร ควรที่จะได้คุยกับครู อาจารย์ ผู้ปกครอง และนักเรียนถึงทัศนคติต่าง ๆ จนเข้าใจและรู้จริงก่อน จึงค่อยมาเขียนบทวิจารณ์ แต่จากที่อ่านมาดิฉันเห็นว่าไม่มีสิ่งเหล่านี้เลย จึงได้เขียนแย้งไปในคห.ต้น ๆ เพราะหัวข้อกระทู้นั้นให้แสดงความคิดเห็นอันเกี่ยวเนื่องจากบทความนี้ การเขียนแย้งของดิฉันอาจทำให้หลายคนเข้าใจผิดคิดว่าเป็นคนที่เกี่ยวพันกับทางโรงเรียน เข้ามาพยายามแก้ตัว มองเห็นแต่สิ่งที่ดีของโรงเรียนนี้ ไม่ยอมรับสิ่งที่คนอื่นเสนอแนะ เพราะตนเองมองไม่เห็น แต่ในความเป็นจริงแล้ว ไม่ใช่เลย ดิฉันเขียนขึ้นจากสิ่งที่ได้สัมผัสจริง รับฟังและรับรู้มาจริง  ๆ เป็นระยะเวลาหลายปี เฝ้ามองโรงเรียนนี้จากทุกด้านมาเป็นระยะเวลานาน มองในฐานะคนนอกเหมือนท่านอื่น ๆ ที่วิจารณ์นั่นแหละ รู้ว่าเด็กทำกิจกรรมอะไรบ้าง เรียนเป็นอย่างไรบ้าง ใช้ชีวิตกันอย่างไรบ้าง ได้พบเห็นอะไรที่น่าทึ่งหลาย ๆ อย่างจากนักเรียนโรงเรียนนี้ จึงอยากให้ท่านทั้งหลายที่ได้ผ่านเข้ามาอ่านได้ร่วมรับรู้ด้วยเท่านั้น การที่บางคนอาจไม่รู้ และพุ่งเป้าไปแต่ว่าโรงเรียนนี้เรียนหนัก เด็กไม่มีสังคม หรือว่าอะไรก็ตามที่จะจินตนาการกันได้ จึงเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้องตรงกับความเป็นจริง เด็กโรงเรียนนี้ถึงจะเรียนหนัก แต่ก็มีกิจกรรมเพื่อความสนุกสนานเยอะแยะ เด็กสามารถคิดจัดตั้งชมรมอะไรก็ได้ที่ตนเองสนใจ โรงเรียนจะสอนให้เด็กมีความเป็นผู้นำ มีความรับผิดชอบ และเสียสละ แต่หากมีใครจะหลุดรอดจากการสอนนี้ไปบ้าง คงต้องยอมรับว่าไม่มีสิ่งใดสมบูรณ์ 100 เปอร์เซ็นต์ หากคุณได้สัมผัสกับเด็กส่วนใหญ่ของโรงเรียนนี้ ดิฉันมั่นใจค่ะว่าแนวคิดของคุณเกี่ยวกับเด็กโรงเรียนนี้จะเปลี่ยนไป เด็กที่นี่หลาย ๆ คนมีความรู้ดีกว่าอาจารย์ผู้สอนเสียอีก แนวคิดที่ว่า เด็กจะเอาแต่เรียนท่อง ๆ จำ ๆ เอาตัวเองไม่รอด คงจะไม่ถูกต้องเสียทีเดียว เด็ก ๆ หลายคนที่ดิฉันรู้จัก มีแนวความคิด ความรู้ความสามารถชนิดที่ผู้ใหญ่หลาย ๆ คนยังได้อายเลยทีเดียว และเด็กก็ไม่เคยมีความคิดประเภทที่ว่าสิ่งที่ทำนั้น เป็นการทำเพื่อโรงเรียนอย่างเดียว แต่เป็นการทำเพื่อส่วนรวม เพื่อตอบแทนสังคม ไม่ใช่เป็นนักวิทย์ประเภทงานของชั้น สถาบันของชั้น แล้วก็คอยแต่ขี้โอ่ อวดอ้าง ในสิ่งนั้น ๆ อย่างแน่นอน เด็กหลาย ๆ คนเมื่อจบจากโรงเรียนนี้ไปแล้ว เข้าเรียนในระดับมหาวิทยาลัย ก็ยังเข้าร่วมกับกิจกรรมที่ตนคุ้นเคยมาตั้งแต่สมัยเรียนโรงเรียนนี้ คือกิจกรรมพัฒนาสังคม มีการจัดค่ายสอนเด็กในถิ่นทุรกันดารโดยจัดขึ้นเองจากเด็กกลุ่มนี้ มีการเข้าไปร่วมกับค่ายอาสาของมหาวิทยาลัยไปสอนเด็กในถิ่นทุรกันดารด้วย สิ่งที่พวกเด็ก ๆ ได้รับการปลูกฝังจากโรงเรียน ก็ติดตัวเด็กไปขณะที่เรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยด้วย เด็กส่วนใหญ่เป็นนักกิจกรรมมากกว่าประเภทที่เอาแต่เรียนไปวัน ๆ เรื่องงบประมาณที่ว่ามหาศาล ก็ไม่ได้มหาศาลเกินโรงเรียนทั่วไปนัก หากเทียบกับโรงเรียนที่มีทุกอย่างพร้อมอยู่แล้ว เพราะมีการดำเนินกิจการมายาวนาน โรงเรียนนี้เพิ่งเริ่มสร้างจึงอาจต้องใช้งบเริ่มต้นมากกว่าปกติ   อีกส่วนหนึ่งที่บางคนอาจไม่ทราบคือ โรงเรียนนี้อยู่ภายใต้องค์อุปถัมภ์ของสมเด็จพระเทพฯ ด้วย ท่านทรงบริจาคทรัพย์ส่วนพระองค์ และหนังสือให้แก่ทางโรงเรียน มีทุนส่วนพระองค์ให้เด็กจากที่นี่ไปศึกษาชั้นสูงขึ้นที่ประเทศจีน และกลับมาเป็นอาจารย์ของโรงเรียนต่อไป ได้รับการบริจาคจากบุคคลภายนอกที่สนับสนุนโครงการนี้ เช่นจากคุณเฉลียว อยู่วิทยา (ผู้บริจาคหลักให้กับห้องสมุดเฉลียวอยู่วิทยา ที่โดนไฟไหม้นี่แหละ) คุณหมอบุญ วนาสิน นายกสมาคมฯ และจากผู้ปกครองนักเรียนที่ร่วมช่วยบริจาคเป็นตัวเงินบ้าง เป็นของบ้าง เป็นแรงงานบ้าง เพื่อช่วยทำให้โรงเรียนนี้พัฒนายิ่งขึ้น การพัฒนาอะไรก็ตามมันต้องทำกันอย่างต่อเนื่อง และทุกอย่างมันก็ต้องมีจุดเริ่ม ต้องมีต้นทุนทั้งนั้น แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 53 20:32:07 จากคุณ : hang around เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 20:22:34

ความคิดเห็นที่ 51 ผมขอต่อจากคห 9 ที่ผมแสดงไว้เมื่อเช้า สงสัยว่าเมื่อก่อนผมอาจเคยเป็นผู้บริหารนานไปหน่อย เลยให้ความสำคัญในมุมมองของความคุ้มค่า เลยอาจลดความสำคัญของบริบทอื่นๆลง ในกรณีนี้ผมยังยืนยันว่าถ้ามันคุ้มค่าโดยมีข้อพิสูจน์ชัดเจน ผมจะสนับสนุนอย่างเต็มที่ในแง่การแสดงความเห็น และถ้ามีโอกาสสนับสนุนทางด้านอื่นๆผมคงทำอย่างเต็มที่เช่นเดียวกัน และถ้ามีการศึกษาวิจัยพิสูจน์กันอย่างเป็นระบบ ผลจะออกมาเป็นอย่างไรก็ตาม อาจถูกใจหรือไม่ถูกใจ เพราะอาจต่างกันที่ฐานคิดในระดับปรัชญา หรือมีประสบการชีวิตที่ต่างกัน แต่ผู้ที่จะได้ประโยชน์มากที่สุด น่าจะเป็นโรงเรียนและเด็กนักเรียนครับ เมื่อมีข้อสงสัยเกิดขึ้นในใจคงต้องมีการวิพากษ์บ้าง ถ้าใครไม่ถูกใจขอโทษด้วยครับ จากคุณ : เสธแก่ เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 20:49:11

ความคิดเห็นที่ 52   คุ้มค่าไม่คุ้มค่า วันเป็นตัวเลขไม่ได้หรอก เด็กรุ่นนี้ยังไม่อาจแสดงศักยภาพของตัวเขาออกมา อาจเป็นเพราะสภาพแวดล้อมไม่มีการผลักดัน เช่นประเทศไทย ถ้าเอาคนเก่งๆไปเรียนคณะวิทย์ซึ่งต้องยอมรับว่ามีพัฒนาการที่ต่ำมาก และโอกาสเจริญเติบโตใยประเทศนั้นต่ำ ก็เท่ากับว่าเอาทรัพยากรไปทิ้งเสียเปล่าๆ น่าจะมีโอกาสให้ได้ไปเรียนต่อต่างประเทศเยอะกว่านี้ จะได้เปิดหูเปิดตาคนที่นั่งตำแหน่งสูงๆอยู่ ว่าต่างประเทศเขาให้ความสำคัญกับนักวิทยาศาสตร์ขนาดไหน และกรุณาอย่าเปรียบเทียบกับ รร เตรียม หรือ รร อื่นว่าเข้าหมอบ้างอะไรบ้าง เด็กเหล่านั้นก็ควรจะรู้เช่นกันว่าตัวเองควรทำอะไรเพื่อประเทศชาติบ้าง และก็เป็นสิทธิอันชอบธรรมที่จะสอบ หรือเข้าคณะใดของเด้กมหิดลเช่นกัน เพราะถ้ายังคิดว่าเป็นนักวิทยาศาสตร์แล้วต้องเรียนวิททยาศาสตร์บริสุทธิ์อยู่นั้นก็เท่ากับว่าคุณคือ คนหัวโบราณมากๆนั่นเอง จากคุณ : ... (xerxesinmem) เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 23:16:31

ความคิดเห็นที่ 53 เข้ามาแจก gift ก่อนนอน เดี๋ยวก็คงรู้ว่าต้นไม้แปลงที่ดูแลพิเศษแปลงนี้ บ้าใบ หรือ บ้าผล อย่างน้อยก็คงได้ออกซิเจนบ้างล่ะ         จากคุณ : m4cool เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 23:57:51

ความคิดเห็นที่ 54 คุณหมอบุญ วนาสิน ตอนโรงเรียนเปิดใหม่ ๆ ให้นักเรียนไปศูนย์หนังสือจฬาทั้งโรงเรียน และให้เลือกหนังสือที่อยากได้ คนละสองสามเล่ม ติดต่อกันหลายปี เป็นอะไรที่สนุกมาก ๆ ช๊อปแหลก บางคนราคาเกินโค้วต้า ก็มารวมกับเพื่อน ๆ เพื่อให้ได้เล่มนั้น จากคุณ : ZAPPER เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 53 14:43:36

ความคิดเห็นที่ 55 ผมว่ามันแปลกนะ ถ้าโรงเรียนที่เน้นการสอนทางวิทยาศาสตร์ แต่ไม่มีมาตรวัดความสำเร็จเป็นเชิงวิทยาศาสตร์เลยน่ะครับ จะบอกว่าให้รอสิบปีสิบห้าปีแล้วมานับจำนวนสิทธิบัตร...มันมีประเด็นถกเถียงได้มากมายมหาศาลนะครับ แนวคิดที่นำนักเรียนที่เรียนเก่งมากๆอยู่แล้วมาอยู่รวมกันเพื่อติวเข้มหรือสอนแบบเข้มข้น เพื่อให้อนาคตไปเป็นนักวิทยาศาสตร์เพื่อผลักดันประเทศเนี่ย... ผมรู้สึกไม่ค่อยดีนะครับ โดยเฉพาะตอนที่มีเด็กบางคนกล่าวว่าตนเองต้องเป็นหัวรถจักรเพื่อการพัฒนาประเทศเนี่ย (อาจจะไม่ได้อยู่ในกระทู้นี้ ผมอาจจะเห็นจากกระทู้อื่นๆที่พูดเรื่องนี้) ผมยิ่งกังวลเข้าไปใหญ่ เพราะว่ามันเป็นแนวคิดแบบ "elitist" เมื่อมีหัวรถจักรมันก็มีรถตู้โบกี้อื่นๆ ซึ่งในที่นี้ก็เห็นชัดว่าไม่ได้เป็นผู้ออกแรงวิ่ง มีแต่หัวรถจักรที่ออกแรง มันนำไปสู่การแบ่งแยกชนชั้นได้ง่ายมากๆ และมันก็เหมือนเป็นการนำภาระการพัฒนาประเทศทางวิทยาศาสตร์มากองให้คนกลุ่มเดียวด้วย การพัฒนาทางวิทยาศาสตร์ของชาติ มันไม่ใช่จำนวนสิทธิบัตรน่ะครับ มันไม่ใช่เรื่องของคนกลุ่มหัวกะทิกลุ่มเดียว แต่ควรเป็นการปลูกฝังแนวคิดทางวิทยาศาสตร์ให้คนทุกกลุ่ม มันไม่ควรเป็นเรื่องของการส่งเสริมคนที่เรียนเก่ง แต่ควรเป็นเรื่องของการค้นหาคนที่มีใจรักทางวิทยาศาสตร์ และส่งเสริมคนกลุ่มนี้ การรวมตัวกันเพื่อทำกิจกรรมทางวิทยาศาสตร์ก็ไม่ใช่ว่าเป็นการรวมตัวในโรงเรียนโรงเรียนเดียว แต่ควรมีกิจกรรมที่นักเรียนทั้งประเทศสามารถเข้ามามีส่วนร่วมได้ ที่ผมพูดอย่างนี้ไม่ใช่ว่าต่อต้านระบบสิทธิพิเศษหรืออะไร แต่มันเป็นเรื่องของปริมาณน่ะครับ เราทุ่มงบประมาณขนาดนี้แต่มันส่งผลต่อคน 240 คนต่อปีเท่านั้น และผลกระทบต่อคนส่วนมากก็บอกให้รอไปอีกสิบสิบห้าปีถึง(อาจ)จะเห็นผลอีก จากคุณ : HotChoc เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 53 15:50:06

ความคิดเห็นที่ 56 ทั้งคุณเสธแก่ และคุณ hotChoc ให้ข้อสังเกตตรงใจครับ ผมก็เลยไปค้นเวปดู http://www.mwit.ac.th/index_Assessment.php พบว่า โรงเรียนประเมินตนเอง โดยใช้ KPI และมีการปรับ KPI ทุกปี โดยตัวที่ทำได้เกือบๆเต็มก็ลดน้ำหนักลง แล้วเพิ่มอย่างอื่นลงไปแทน การประเมิน KPI ใช้ทั้งประเมินเอง และ ผู้ประเมินจากภายนอก มีทั้งชื่อ และเบอร์โทร ผู้รับผิดชอบดัชนีแต่ละตัวชัดเจน ดัชนีส่วนใหญ่ผมคิดว่าชัดเจน และ โรงเรียนตอบโจทย์ได้ในเกณฑ์ดี ผมยังไม่ได้ดูละเอียด แต่ขอยกตัวอย่างดัชนีคร่าวๆ และความเห็นประกอบ จากคุณ : house (panote_saechiew) เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 53 17:49:50

ความคิดเห็นที่ 57 หมวดแรก 1. ดัชนีที่เกี่ยวข้องกับโอลิมปิกวิชาการ มี 3 ตัว คือ จำนวนผู้เข้าค่ายแรก จำนวนผู้เข้าค่าย 2 และจำนวนตัวแทน ผลการดำเนินงานคือชนเพดานแล้ว เพราะแทบจะเหมาค่ายไปแบ่งกับเตรียมอุดมแค่สองโรงเรียน ผู้บริหารเสนอปรับลดน้ำหนักลงในปีล่าสุด 2.ดัชนีที่เกี่ยวข้องกับโครงงานวิทยาศาสตร์ มี 3 ตัวเช่นกัน คือ 2.1 ได้รับคัดเลือกให้แสดงในงาน ววท. 2.2 งานระดับนานาชาติ 2.3 ได้ทุนด้วย 3. เรื่องการเรียนต่อ มีสามข้อ 3.1 ได้ทุนกพ.ไป ตปท 3.2 ได้ทุนในประเทศ 3.3 ได้เรียน ในมหาวิทยาลัยท็อป 50 ของโลก 4. สาขาที่เรียนต่อ มีสองข้อ คือเทคโนโลยี(ปี 52 มีร้อยละ94%) และวิทยาศาสตร์พื้นฐาน(18%) 5. เรียน ป ตรี มีเกรด >3.5 6-7. ประสิทธิภาพในการถ่ายทอดองค์ความรู้ให้ รร จุฬาภรณ์ และการสนับสนุนองค์ความรูสำหรับบุคคลภายนอก วัดผลโดยปริมาณการอบรมที่จัดให้บุคคลภายนอก และ การประเมินจากสำนักทดสอบการศึกษา มศว เป็นผู้ประเมิน หมวดที่ 2 เป็นเรื่องความพึงพอใจของนักเรียน+ผู้ปกครอง ประเมินโดยสำนักงานสถิติแห่งชาติ หมวดที่3 ว่าด้วยการควบคุมงบประมาณและค่าใช้จ่าย - ผลสรุป  โรงเรียนรอปรึกษากรมบัญชีกลาง เนื่องจากวัดออกมาแล้วไม่รู้จะเอาไปเทียบกับอะไร นอกจากตัวเองในปีก่อนๆ หมวด 4 เกี่ยวกับนโยบายและการควบคุมภายใน ปี 53 นี่มี KPI ใหม่ๆเพิ่มอีก ซึ่งโหดกว่าเดิมมาก เช่นโครงงานจำนวน 23 โครงงานได้ 5 คะแนนในปี 52 จะถูกปรับเหลือ 3 คะแนนในปี 53 โรงเรียนรับ KPI ที๋โหดขึ้นอย่างนี้มาทุกปี และรักษาระดับ KPI ได้ค่อนข้างคงที่(หรือคะแนนดิบเพื่มขึ้นทุกปี) สอบผ่านหรือสอบตก เข้าไปอ่านแล้วคุยกันอีกที มุมมองอาจจะเปลี่ยนครับ จากคุณ : house (panote_saechiew) เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 53 17:53:26

ความคิดเห็นที่ 58 ขอบคุณคุณ panote_saechiew มากนะครับที่ค้นมาให้ ทำให้เรื่องการวัดผลของโรงเรียนเป็นรูปธรรมขึ้นมาก ตัวชี้วัดที่น่าสนใจก็คือเรื่องการเรียนต่อของนักเรียน ส่วนมากเรียนไปในทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี คิดเป็น 94.07% ซึ่งได้คะแนน 5 คะแนนเต็มจากตัวชี้วัดนี้ แต่ด้านนี้นั้นนับรวมวิศวะด้วย และเห็นว่ารวมวิทยาศาสตร์การแพทย์ แต่ไม่แน่ใจว่านับรวมแพทย์หรือเปล่า เนื่องจากวิศวะกับแพทย์นั้นเป็นคณะที่มีความนิยมอยู่แล้ว นักเรียนที่นี่เลือกเข้าเยอะก็อาจจะยังบอกไม่ได้ว่าโรงเรียนประสบความสำเร็จหรือเปล่า แต่โรงเรียนนี้ยังมีตัวชี้วัดอีกตัวคือการเรียนต่อทางวิทยาศาสตร์พื้นฐาน ซึ่งมีนักเรียนเรียนต่อ 18.22% ได้คะแนนแค่ 1 จากที่โรงเรียนกำหนด (ต้องมีนักเรียนเรียนต่อด้านนี้มากกว่า 21.25% ถึงจะได้ 2 คะแนน) ก็นับว่าไม่ประสบความสำเร็จด้านนี้เท่าไหร่ แต่ผมสนใจเลขตัวนี้นะครับ เพราะภาควิทยาศาสตร์พื้นฐานทั้งหลายไม่ได้เป็นที่นิยมมากนัก เด็กจากโรงเรียนดีๆมักไม่ได้เลือก ผมว่าควรตรวจสอบเปรียบเทียบกับโรงเรียนชั้นนำอื่นๆ เช่นเตรียมอุดม เพื่อดูว่าสัดส่วนนักเรียนของมหิดลวิทย์ที่เรียนต่อด้านวิทยาศาสตร์พื้นฐานนั้นมากกว่าของโรงเรียนอื่นหรือเปล่า ถ้ามากกว่าก็น่าจะแปลว่าโรงเรียนนี้ประสบความสำเร็จระดับหนึ่งในการชักชวนนักเรียนให้เรียนต่อด้านวิทยาศาสตร์พื้นฐาน ส่วนเรื่องโครงงานประกวด มีส่งไปประกวดก็ดีครับ แต่เนื่องจากโรงเรียนนี้นับว่าเป็นโรงเรียนวิทยาศาสตร์ระดับแนวหน้าของประเทศ ก็น่าจะมีตัวชี้วัดเรื่องรางวัลที่ได้จากการประกวดด้วย ผมคิดว่าน่าจะมีตัวชี้วัดประเภทกิจกรรมหรือชมรมทางวิทยาศาสตร์ที่นักเรียนจัดทำกันเองด้วย เพื่อดูว่านักเรียนมีใจรักทางวิทยาศาสตร์ ต้องการทำกิจกรรมทางวิทยาศาสตร์ด้วยตนเองหรือเปล่า ที่น่าแปลกใจก็คือการกำหนดการให้คะแนน มันใกล้เคียงกันมากนะครับ เช่น %เด็กที่เรียนต่อทางวิทยาศาสตร์พื้นฐาน คะแนน 1 2 3 4 5 อยู่ที่ 21.25 21.48 21.71 21.94 22.17 ซึ่งเด็กทั้งชั้นปีมี 236 คน ดังนั้นถ้าเรียนต่อวิทยาศาสตร์พื้นฐาน 50 คนจะคิดเป็น 21.18% ถ้าเรียนต่อ 51 คนจะคิดเป็น 21.61% เรียกว่าวัดกันที่เด็กคนต่อคนเลยทีเดียว จากคุณ : HotChoc เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 53 00:40:17

ความคิดเห็นที่ 59 ผมไม่ค่อยชอบแนวคิดแบบอภิชนเหมือนกับ คห55ของคุณ HotChoc ผมอ่านตัวชี้วัดคร่าวๆแล้วทำได้ดีพอสมควรทีเดียว แต่ยังไม่ตอบข้อสงสัยในใจผมอยู่ดี ถ้าเด็กกลุ่มเดียวกันที่คัดเลือกจากคนเก่งทั่วประเทศมาแล้ว มาเรียนแบบปกติค่าใช้จ่ายต่อหัวแบบปกติ เปรียบเทียบกับที่มาเรียนแบบพิเศษค่าใช้จ่ายแบบพิเศษนี้ จะแตกต่างกันหรือไม่ในหลายๆด้าน ทั้งผลการเรียน จิตใจ สังคม และอื่นๆ ไม่ทราบว่ามีใครศึกษามาบ้างหรือเปล่าครับผมอยากเห็นเหมือนกัน จากคุณ : เสธแก่ เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 53 10:08:06

ความคิดเห็นที่ 60 อยากจะเล่าตัวอย่างของโรงเรียนมัธยมรัฐบาลโรงเรียนหนึ่งให้ฟัง เผื่อจะได้ข้อคิดอะไรบ้าง โรงเรียนมัธยมแห่งนี้ก็เหมือนโรงเรียนรัฐบาลทั่ว ๆ ที่มีเด็กที่ต้องสอบเข้าและเด็กที่จับฉลากเข้า เด็กที่สอบเข้า ก็ยังมีแยกระหว่างสอบเข้าได้แบบธรรมดา และสอบเข้าได้ในโครงการช้างเผือก ซึ่งแน่นอนว่า เด็กในโครงการช้างเผือกย่อมต้องแยกเรียนเป็นพิเศษ คล้าย ๆ กับห้องคิงส์นั่นแหละ แต่เด็กที่สอบได้ปกติกับเด็กจับฉลากก็เรียนคละกันไป โรงเรียนนี้มีการดำเนินการสอนมาอย่างนี้อยู่หลายปี ประสบความสำเร็จกับเด็กช้างเผือกพอประมาณแต่ผลที่ได้ก็ยังต่ำกว่า 50 เปอร์เซ็นต์ ส่วนเด็กทั่วไปผลที่ได้ก็อยู่ในระดับเดียวกับโรงเรียนรัฐบาลอื่น ๆ มีเด็กเกเรอยู่จำนวนหนึ่งเหมือนเช่นโรงเรียนอื่น ๆ (หากใครที่สนใจในเรื่องการศึกษา คงพอจะรู้ในเรื่องนี้ดี และคงปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่จริง การคละเด็กหลาย ๆ ระดับเรียนด้วยกัน ถ้าเด็กคบเพื่อนดีก็ดีไป เด็กคบเพื่อนไม่ดีก็เสียคนไปมากมาย) หลังจากนั้นมีโครงการ English program ผุดขึ้นตามโรงเรียนรัฐบาลมากขึ้น โรงเรียนนี้ก็เปิดโครงการ Gifted and talent student เพิ่มขึ้นอีกโครงการ รับเด็กด้วยการสอบเข้าทั้งหมด ด้วยข้อสอบที่ยากกว่าเด็กช้างเผือก แต่คราวนี้ต้องมีค่าเล่าเรียนพิเศษเข้ามาแล้ว ไม่ใช่ราคาปกติทั่วไป คือเทอมละ 20000 บาท พร้อมเงินบังคับบริจาคอีก 10000 บาท บังคับให้เด็กทุกคนต้องซื้อคอมพิวเตอร์เพื่อใช้ในการเรียนในโรงเรียน โรงเรียนสร้างตึกเรียนพิเศษขึ้นเพื่อเด็กกลุ่มนี้โดยเฉพาะ สร้างสภาพแวดล้อมในการเรียนใหม่ ๆ ครูผู้สอนก็คัดมาพิเศษโดยนำครูต้นแบบมาสอน เด็กกลุ่มนี้จะเรียนร่วมกับเด็กอื่นแค่วิชาลูกเสือ กับอะไรที่เป็นกิจกรรมร่วมเท่านั้น เด็กรุ่นแรกของโรงเรียนนี้ จะได้รับอคติจากครูทั่วไปว่าเป็นพวกลูกคนรวย คงไม่ใช่เก่งจริง เวลาที่จะส่งเด็กไปแข่งขันทางวิชาการกับโรงเรียนอื่น ๆ คุณครูเหล่านั้นจะมองข้ามเด็กพวกนี้ไป สนใจแต่เด็กช้างเผือกเช่นเดิม แต่คุณครูที่สอนในโครงการนี้ก็ยังเชื่อมั่นในเด็กของตน ตั้งใจสอนกันไปตามปกติ โดยไม่สนใจอคติของครูอื่น ๆ จนสุดท้ายก็มีเด็กบางคนได้มีโอกาสไปร่วมแข่งขัน แล้วผลที่ได้กลับเป็นเด็กกลุ่มนี้ที่ได้รับรางวัลกลับมา ทำให้คุณครูท่านอื่น ๆ ต้องหันกลับมามองเด็กกลุ่มนี้ใหม่ และยอมรับในที่สุด พอรุ่นต่อมา ผอ.คนเดิมที่คิดโครงการนี้ออก มีผอ.ใหม่เข้ามาก็เริ่มเปลี่ยนโครงการนี้ไป โดยเกณฑ์การรับเด็กเปลี่ยนเป็นเด็กสอบได้เองครึ่งหนึ่ง เด็กเส้นอีกครึ่งหนึ่ง (เข้าได้ด้วยจำนวนเงินที่เสนอให้แก่ทางโรงเรียน) เพิ่มจำนวนห้องเรียนจากเดิมหนึ่งห้องเป็นสองห้อง แล้วก็ไปเปิดห้องเรียนวิทย์คณิตในโครงการปกติเพิ่มขึ้นอีกสองห้อง โดยเก็บค่าเทอม ๆ ละ 10000 บาท แต่ยังเรียนในสภาพแวดล้อมเดิมกับเด็กปกติ ผลคือเด็กโครงการพิเศษมีประสิทธิภาพลดลง มีเด็กมีปัญหาปนเข้ามา เด็กกลุ่มหนึ่งมีปัญหาขนาดที่ต้องเชิญผู้ปกครองอยู่หลายหน ผลการเรียนของเด็กที่สอบเข้าได้ปกติ เมื่อเทียบกับเด็กปีแรกเริ่มต่างกันและตกลง สุดท้ายโครงการนี้กลายเป็นโครงการของเด็กรวยที่ไร้ประสิทธิภาพไปจริง ๆ ถึงแม้จะมีเงื่อนไขในการสอนที่เหมือนกันก็ตาม เด็กในโครงการวิทย์คณิตที่เสียค่าเรียนแพง ก็ไม่ได้ผลเกินไปจากเด็กช้างเผือกเดิมรวมกับเด็กทั่วไป จากกรณีเด็กโรงเรียนนี้ สิ่งที่สังเกตเห็นได้ด้วยตนเองคือ เด็กที่เรียนเก่งกลุ่มหนึ่ง(ในโครงการช้างเผือก)ที่เรียนแบบปกติค่าใช้จ่ายต่อหัวปกติ  ไม่มีการพัฒนาอะไรที่เห็นเด่นชัด ผลการเรียนดีในระดับหนึ่ง แต่ยังไม่สุด พฤติกรรมดีหน่อย เพราะเด็กส่วนมากเป็นเด็กที่รักเรียน เด็กที่เรียนเก่งเท่าเทียมกันอีกกลุ่ม แต่คัดให้อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดีกว่า (เด็กโครงการพิเศษ) แต่ต้องมีค่าใช้จ่ายแบบพิเศษเพื่อซื้อสภาพแวดล้อมและการเรียนแบบพิเศษ เด็กกลุ่มนี้ได้ผลการเรียนดีอย่างเด่นชัด มีอุปนิสัยและพฤติกรรมที่ดี ไม่มีเด็กที่มีปัญหาทางด้านสังคม เด็กอีกกลุ่มที่มีทั้งเด็กเรียนเก่งและอ่อน รวมถึงมีปัญหาทางด้านพฤติกรรมบางอย่างเรียนรวมกัน ภายใต้สิ่งแวดล้อมทั่วไปที่ดี มีค่าใช้จ่ายแบบพิเศษ แต่ผลที่ได้กลับแย่กว่าเด็กกลุ่มแรกและกลุ่มสอง ในส่วนนี้คงเห็นได้ว่า การคัดเด็กเข้ามาเรียนเริ่มมีปัญหา เด็กกลุ่มที่เรียนวิทย์คณิตแบบเข้มข้นและเสียค่าเทอมแพง กลุ่มนี้ผลที่ได้คือการเรียนจะอ่อนกว่าเด็กช้างเผือกเสียอีก เพราะมีเงื่อนไขเรื่องเด็กที่เข้ามาเรียนมีเด็กเส้นรวมอยู่ด้วย ผลโดยทั่วไปจะคล้ายกับเด็กกลุ่มข้างต้น เด็กทั่วไปที่เป็นเด็กส่วนใหญ่นั้นแทบไม่ต้องพูดถึง อย่างดีที่สุดก็อาจจะมีเด็กที่ตั้งใจเรียนจริง ๆ หลุดอยู่ในนั้นเล็กน้อย การสอบแข่งขันหรืออะไรก็ตามนี่ไม่ต้องพูดถึง เด็กเรียนไปตามแผนการเรียนทั่วไปเท่านั้น เรียนเพื่อให้จบการศึกษา ทั้งหมดนี้ไม่ใช่กฎตายตัว ไม่ใช่กรณีศึกษาที่ทำอย่างจริงจัง แต่เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้น การคัดเด็กเข้ามาเรียน ก็ให้ผลอย่างหนึ่ง สภาพแวดล้อมในการเรียนก็ให้ผลอย่างหนึ่ง หากมีการคัดเด็กที่ดีและสภาพแวดล้อมที่ดี ก็ให้ผลอีกอย่าง จากคุณ : hang around เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 53 12:35:01

ความคิดเห็นที่ 61 -การกระจายโอกาสทางการศึกษาอย่างมีคุณภาพ, เคารพถึงภูมิปัญญาท้องถิ่น รวมถึงมีวิชาความรู้อันจะทำให้เด็กได้ใช้ประกอบอาชีพเพื่อแข่งขันกับสังคมโลกนั้น เป็นสิ่งที่ต้องให้ความสำคัญอันดับต้นๆ และทำอย่างจริงจัง -การจัดการศึกษาแบบเข้มข้นสำหรับผู้ที่มีความพร้อม ก็ไม่เสียหาย เป็นสิ่งที่ควรทำ ไม่จำเป็นต้องทำทุกโรงเรียน แต่ควรจะมีในทุกภูมิภาค การที่รัฐบาลให้งบสนับสนุนโรงเรียนพิเศษ ก็ไม่น่าจะหมายถึงว่ารัฐบาลจะไม่สนใจการกระจายโอกาสทางการศึกษาอย่างเท่าเทียม เรื่องเรียนฟรี, ทุนกู้ยืมต่างๆ ก็เห็นว่าเพิ่มขึ้นทุกปี สำหรับเรื่องคุณภาพการศึกษาคิดว่าทุกคนก็ยอมรับว่าเราด้อยกว่าประเทศอื่นจริง ถึงจะพูดว่าเราพยายามพัฒนากันอยู่ แต่เราขาดหัวเรือที่เป็นเรี่ยวแรงในเรื่องนี้ ผู้ใหญ่ที่อยู่ในตำแหน่งสำคัญก็ล้าหลังเกินกว่าจะปรับตัวได้ ในยุคที่เป็น Trilingual ไม่ใช่ Bilingual อย่างในอดีต การแข่งขันเป็นเรื่องธรรมดา ไม่ใช่คิดว่าแข่งขันไม่ได้แล้วก็ต้องล้มกระดานให้คนอื่นไม่ต้องแข่งขันด้วย หากเราจะปิดประเทศก็คงไม่เป็นไร และคงไม่อดตายเหมือนกัน แต่ถ้าเรายังเปิดประเทศอยู่ก็ควรจะเตรียมพร้อม และตั้งรับการแข่งขันอย่างมีสติ เรื่องสิทธิพิเศษเกิดมาไม่เคยได้สัมผัส และไม่เคยรู้สึกถูกกดขี่แต่อย่างใด ปู่ย่ามาเมืองไทย ทำมาหากินไม่มีเงินติดตัวสักบาท แม้แต่ภาษายังพูดไม่ได้ ยังเพียรพยามยามสามารถสร้างครอบครัว สร้างฐานะให้พอมีพอกิน จากโอกาสที่สังคมไทยให้อย่างเท่าเทียม แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 53 16:03:54 จากคุณ : WCT เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 53 15:48:47

ความคิดเห็นที่ 62 นานๆ มาห้องนี้ที ขอแสดงความเห็นกับบทความที่ยกมานะคะ ในฐานะที่ จบจากคณะวิทยาศาสตร์ และไม่ได้เป็นนักวิทยาศาตร์อย่างที่เคยฝันไว้ เพราะไม่มีงานให้ทำ และไม่อยากเป็นครู เลยต้องมาภาคอุตสาหกรรมแทน วิทยาศาสตร์ แบ่งเป็น วิทยาศาสตร์บริสุทธิ์ กับ วิทยาศาสตร์ประยุกต์ คนก็จะเรียกแยกกัน  เช่น นักเคมี กับ วิศวกรเคมี นักคณิตศาสตร์ กับ นักสถิติ/โปรแกรมเมอร์/อุตุนิยมวิทยา คนทั่วไปมักเข้าใจว่า สายวิทยาศาสตร์ ต้องเป็นส่วนของวิทยาศาสตร์บริสุทธิ์ ส่วนกรณ๊เด็กไปต่อ แพทย์ วิศวะ เภสัช ถือเป็นวิทยาศาสตร์ประยุกต์ ก็ตรงตามเจตนารมณ์ของโรงเรียน บางอันยังเป็นวิชาชีพขาดแคลนเสียอีก .............................................................. "นักเรียนเผา ร.ร.มหิดล"แค่ยอดภูเขาน้ำแข็งที่โผล่พ้นน้ำ" เห็นด้วยกับชื่อประเด็นมาก   แต่คิดว่าปัญหาทั้งก้อนคือภาคการศึกษาของทั้งประเทศนี้ มิใช่แค่โรงเรียนนี้ หรือปัญหาแค่การจัดการดำเนินงานของโรงเรียนนี้เท่านั้น ที่ผ่านมา มีเด็กมีปัญหามากมาย ฆ่าตัวตาย เยอะ มีข่าวเพียงไม่กี่วันแล้วก็เงียบไป   หนังสือพิมพ์ก็ลงข่าวใส่ไป แล้วแต่จะไปสัมภาษณ์ใครมาได้ มีเคสนึง คนใกล้ชิดจะบอกเลยว่าเรื่องจริงกับข่าวคนละเรื่อง แล้วก็จบด้วยเด็กมีปัญหาเข้ากับคนอื่นไม่ได้ ทั้งๆที่จริงเด็กถูกกดดันจากพ่อแม่ จนต้องหนีปัญหา หากกรณีเด็กแก้ปัญหาด้วยการเผาโรงเรียน ทำให้เกิดความสูญเสียทางทรัพย์สิน มูลค่าหลายล้าน มิใช่สูญเสียทางใจอย่างเดียว   ผลกระทบเลยตีวงกว้างออกไป ส่วนตัว คิดว่ามีโรงเรียนแบบนี้ดีกว่าไม่มี บ้านอื่นเมืองอื่นเค้าทำจนประสบผลสำเร็จ กันมากมาย เมื่อวานดูสกู๊ป TPBS การศึกษาเวียดนาม เค้าทำเป็นระบบ เป็นรูปธรรม และเอาจริงเอาจังมาก ยิ่งกว่าเราเสียอีก คิดว่าเค้าคงพัฒนาไปเกินหน้า จนเราตามไม่ทันในอีกไม่กี่ปี ส่วนการกระจายไปภูมิภาค ถ้ามีการพัฒนาให้ใกล้เคียงกันอย่าง ทำได้จะดีมาก  แต่คิดว่าเป็นไปได้ยาก   ขนาดออกข้อสอบแอดมิดชั่นกับหลักสูตรให้เด็กเรียน ยังไม่ตรงกัีนเลย  ปัญหามันใหญ่ ระดับกระทรวง ไม่ใช่โรงเรียน ............................................................................ ฝากให้ปรับการสอนเด็กทางจิตวิทยา หรือการอยู่ร่วมกันในสังคม  แทนการท่องตำราแต่ไม่เข้าใจเนื้อหา เช่น Conflic management / Problem solving  เคยเรียนกับ อ.ท่านนึง ท่านจบดอกเตอร์จากตปท.มายังเด็กอยู่มาก ชอบกรณีศึกษา จำลองเหตุการณ์และแบบฝึกหัดมาก ยังคิดว่าเราเรียนวิชานี้ช้าไปหลายสิบปี ถ้าเรียนเร็วกว่านี้คงไม่ทะเลาะกับเืพือนสมัยเรียนในหลายสิ่ง จากคุณ : Mariedar เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 01:17:11

ความคิดเห็นที่ 63 คณะกรรมการบริหาร    http://www.mwit.ac.th/index_Adminboard.php                               ที่ปรึกษา ดร. กฤษณพงศ์ กีรติกร รศ.ดร. คุณหญิงสุมณฑา พรหมบุญ ดร. โกศล เพ็ชร์สุวรรณ์     ประธานกรรมการบริหาร ศ.ดร. คุณหญิงสุชาดา กีระนันทน์         กรรมการบริหารโดยตำแหน่ง     ศ.คลินิก นพ ดร. ปิยะสกล สกลสัตยาทร อธิการบดีมหาวิทยาลัยมหิดล นางสาววลัยรัตน์ ศรีอรุณ ผู้อำนวยการสำนักงบประมาณ ดร.ชินภัทร ภูมิรัตน เลขาธิการคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน รศ.ดร. ศักรินทร์ ภูมิรัตน ผู้อำนวยการสำนักงานพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติ นางพรพรรณ ไวทยางกูร   ผู้อำนวยการสถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี กรรมการผู้ทรงคุณวุฒิ   ศ.ดร. ยงยุทธ ยุทธวงศ์ ศ.เกียรติคุณ นพ.ดร. ไกรสิทธิ์ ตันติศิรินทร์   ศ.ดร. สุรพล นิติไกรพจน์ ศ.ดร. ประสาท สืบค้า       ผศ.ดร. ยุวดี นาคะผดุงรัตน์ ผู้อำนวยการโรงเรียนมหิดลวิทยานุสรณ์ จากคุณ : สี่คูณสอง เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 11:02:48

ความคิดเห็นที่ 64 ขอขอบพระคุณอย่างยื่งสำหรับทุกๆความเห็น ห้วข้อนี้จะออกอากาศทางทรู วิชั่นส์ 2 (ช่อง 8 TNN) วันอังคารที่ 15 มิ.ย.(วันนี้)เวลา 1800 เชิญติดตาม. จากคุณ : Gen.Bunchon เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 09:19:24

ความคิดเห็นที่ 65 ไม่เห็นออกเลย รอดูอยู่ จากคุณ : ZAPPER เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 19:06:38

ความคิดเห็นที่ 66 ต้องให้ไปอ่านหนังสือ พุทธทาส ตัวกู-ของกู ก่อน - - จากคุณ : greatbritain (GreatBritain) เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 15:04:29