ความคิดเห็นที่ 1 เด็กสมัยนึ้ ทั้งโรงเรียน ทั้งพ่อแม่ กดดันให้เรียน เรียนปกติ เรียนพิเศษ วันๆอยู่แต่กับหนังสือ 7 วันเรียนตลอด ไม่มีวันหยุดพัก  โรงเรียนพิเศษสอนภาษาชื่อดังแถวบ้าน เชื่อไหมครับ เปิดสอนตั้งแต่ 6 โมงเช้า (ช่วงใกล้สอบ A O net ทั้งหลาย ) ยิ่งกว่าไปเรียนปกติ วันหยุดตามศาสนา วันพ่อวันแม่ก็มิได้หยุด เรียนกันเข้าไป ต่างกับเด็กต่างประเทศ เรียนไม่กี่ชั่วโมงต่อวัน แล้วไปทำกิจกรรม หรือไปทำงาน เด็กบ้านเรา เรียนปกติวันธรรมดาเสร็จต่อด้วยเรียนพิเศษ ภาคเย็น ยังไม่นับเสาร์-อาทิตย์ เด็กบ้านเรามีแต่ความรู้ยัดเต็มสมอง แต่ขาดประสบการณ์ในการใช้ชีวิต เมื่อเด็กเจอความผิดหวังในชีวิตก็รับไม่ได้ ต้องทำอะไรสักอย่างประชดชีวิต แต่ก่อนโดดตึกฆ่าตัวตายก็ระบาดในเด็กทั้งมัธยม มหาวิทยาลัย เป็นแบบนึ้มานานหลายสิบปีสำหรับการศึกษาของเด็กไทย แก้ไขกันไม่ถูกจุดสักที จากคุณ : บูรพาไม่แพ้ เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 12:21:00

ความคิดเห็นที่ 2 ผมว่า การศึกษาบ้านเรา น่าจะเน้นคุณภาพ มากกว่าปริมาณ เน้นปฏิบัต ให้มากกว่าทฤษฎี ดีกว่าให้เด็กมานั่งทำการบ้าน ทำงานเยอะๆ แต่ลอกกัน copy กันแค่ไหนก็ไม่รู้ แล้วสุดท้ายก็คือเรียนไปแล้วไม่ได้อะไร ไม่รู้จะเอาไปใช้อะไร เพราะฉะนั้น ตัดงานที่ ไม่จำเป็นออกไป เพิ่มการฝึกปฏิบัตในด้านต่างๆ คุณธรรม จริยธรรม ภาษา จะดีกว่า มีครูคอยดู ให้คำปรึกษาให้กำลังใจว่า เด็กคนไหนถนัดอะไร ก็สนับสนุนให้ไปทางนั้น เรื่องนี้ก็เริ่มจากที่บ้านด้วย ทุกวันนี้ที่เด็กบ้านเราเครียดๆกัน เรียนกันแทบตาย ไม่ใช่เพราะ อะไรหรอก นอกจาก จบไปแล้วกลัวไม่ีมีงานทำ เงินไม่พอใช้ ต้องเป็นแพทย์ เป็นวิศวะ ทำงานแบบนี้ๆๆเท่านั้น ถึงจะอยู่รอดจะสบาย ประเทศไทย เลยมีแต่อาชีพ สาขาวิชา ที่มีแต่คนพูดว่า จะไปทำไรกิน ไส้แห้ง ฯลฯ สุดท้าย ก็ต้องลงเอย ด้วยการแข่งกันเรียนแบบเครียดๆๆ เพื่อที่จะไปเข้าคณะ เข้ามหาวิทยาลัยที่สังคมยึดถือว่า ต้องที่นี่เท่านั้น ถึงจะรุ่ง  ต้องทำงานนี้เท่านั้น ถึงจะมีกิน พัวพันกันไปถึงระบบเส้นสาย จบสาขาบางอย่างไป ตกงานอีก อุตส่าห์วาดฝันอยากเรียนมา สุดท้ายก็ไปไม่รอด เพราะงานมันหายากบ้าง รายได้มันไม่พอบ้าง บลาๆๆ ปัญหามันมาเป็นทอดๆครับ จขกท.ลองถามน้องสาวดูก็ได้ ว่า น้องคุณคิดแบบที่ผมว่าจริง หรือเปล่า ที่บ่นมายาวๆนี่ เพราะผมคิดมานานแล้ว ว่า ปัญหามันเกิดเพราะสาเหตุีนี้ ตราบใด ที่บ้านเรายังยึดติดกับ ปริญญา สถาบัน อาชีพ เกียรติ หรือ เงินอะไรมากไปก็ตาม ระบบการศึกษาที่อีรุงตุงนังแบบนี้ จะไม่มีวันแก้ไขได้หรอกครับ จากคุณ : ceobank เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 12:29:17

ความคิดเห็นที่ 3 ประเด็นมันอยู่ที่ว่าการได้เรียนมหาวิทยาลัยหรือไม่   หรือได้เรียนคณะไหน    มันเป็นจุดหักเหที่สำคัญมากในชีวิตของคนไทย   โดยเฉพาะกับเด็กที่เลือกเรียนสายสามัญ ถ้าพลาดตรงนี้   อนาคตจะรุ่งคงยาก แต่ที่เรียนมันช่างมีจำกัดเหลือเกิน   เด็กจึงต้องแข่งขันกันมาก เมื่อปีที่แล้วผมลองศึกษาระบบการศึกษาของอังกฤษดู   มันยุ่งเหยิงชะมัด   แต่ก็เปิดโอกาสให้เด็กมีทางเลือกที่ 1 2 3... ได้ น่าแปลกที่เรามีนักการศึกษที่จบมาจากอังกฤษมากมาย   แต่ทำไมไม่มีใครคิดเรื่องนี้ จากคุณ : Tanis เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 12:59:16

ความคิดเห็นที่ 4 ชายด์เซนเตอร์แบบไทย คือ.... เอางานมาโปะที่เด็กให้เด็กทำ   แต่ความรู้ที่จะสอบ ต้องไปนั่งเรียนในโรงเรียนกวดวิชาเอง จากคุณ : โตมิโต กูโชว์ดะ เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 13:16:53

ความคิดเห็นที่ 5 เห็นใจจริงๆค่ะ พี่และหลานข้างบ้านที่กำลังจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยเครียดสุดๆเหมือนกัน รู้สึกว่าตั้งแต่ปฏิรูปการศึกษานี่ ดูเหมือนจะปรับปรุงลงเสียมาก แทนที่จะลดความเครียด เพิ่มการวิเคราะห์ แต่กลายเป็นความเครียดทวีคูณ กวดวิชามากขึ้น วิเคราะห์ไม่ได้ แถมเนื้อหาไม่ได้อีก (แถมที่เข้ามหาวิทยาลัยมานี่ standard ลดลงเห็นๆ) หลานข้างบ้านมาปรึกษาเรื่องทำโครงการวิทยาศาสตร์ ม.ปลาย เห็นชัดเลยว่าถ้าโครงการเปิดสุดๆ แถมครูจำนวนน้อยแบบนี้ ออกมาแบบลูกผีลูกคนแน่นอน ได้ฟังประสบการณ์ทำโครงงาน ม.ต้น แล้วเหนื่อยแทน หัวข้ออาจจะดูน่าประทับใจ แต่การวางแผน วิธีและงานที่ได้เละไม่เบา (ขนาดของ ปี 4 ยังต้องมี อ.ที่ปรึกษาเฉพาะ ควบคุมเรื่องอะไรต่ออะไรเยอะมาก ทำกันทั้งปี ถึงออกมาพอดูได้) เล่นเอารู้สึกว่าไม่ทำเสียจะดีกว่า เพราะเดี๋ยวต้องไปแก้ทักษะการทำงานไม่ดีกันอีกทีนึง ปล. คิดว่าระบบอังกฤษถ้าเข้าใจแล้วไม่ยุ่งนะคะ ถ้าเอาเฉพาะของอังกฤษ ก็คล้ายๆใน Harry Potter นั่นแหละ (ล้อกันชัดๆ) จากคุณ : jk (jackfruit_k) เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 13:25:29

ความคิดเห็นที่ 6   ก็นะ ดูถูกกันเข้าไปๆ - อาชีพช่างมันต่ำต้อย ตัวสกปรก เงินเดือนน้อย - ชาวนา เกษตรกรคือพวกชั้นต่ำ ไพร่ รากหญ้า อาชีพที่ดีของคนไทย คือต้องทำงานนั่งโต๊ะเท่านั้น แล้วเป็นไง จบมาล้นตลาด ตกงานกันเป็นแถว ส่วนแรงงานภาคกายภาพ ( ใช้แรงงานทำ ไม่ได้นั่งโต๊ะ ) ก็จ้างกันเข้าไปแรงงานไร้ฝีมือน่ะ หนักเข้าหน่อยก็ต่างด้าวเลย ผลคือนวัตกรรมใหม่ๆ ที่พวกเด็กอาชีวะ ( อย่าไปมองแค่การตีกันด้านเดียว ถ้าโรงเรียนมันสร้างมาแค่ตีกันไปวันๆ คงอยู่กันไม่ได้ ) ทำกันประกวดกัน ก็ไม่ได้เกิด ผลคือ เราไม่มีเทคโนโลยีสู้พวกฝรั่ง สู้พวกเกาหลีใต้กับญี่ปุ่นไม่ได้ ก็น่าแปลกที่เอาแต่ป่าวประกาศกรอกหูกันทุกวันๆ ว่าอาชีวะกับเกษตรกรรมเป็นรากฐานของประเทศ แต่พอเอาจริงๆ พ่อแม่ที่ไหนก็พยายามส่งลูกเรียนสายสามัญ และต้องเป็นสายสามัญแบบดังๆ ด้วย ห้ามทำงานระหว่างเรียน เพราะต้องการให้เรียนให้มากที่สุด ทั้งที่การทำงานมันคือการสร้างทักษะชีวิตที่สำคัญมาก ( ผมเคยอ่านบทความของผู้กองนิติภูมิ แกบอกว่าที่รัสเซีย การเรียนมหา'ลัยปีสุดท้าย ก่อนจะจบทุกคนจะต้องไปเป็นกรรมกร เป็นเกษตรกรก่อน 1 ปี เพื่อซึมซับการทำงานจริงในระดับล่างก่อนจะมาเป็นผู้นำ ) ทางการก็นะ ส่งเสริมกันเข้าไป ออกข้อสอบยากๆ บอกว่าจะแก้กวดวิชา แต่ก็แปลก ยิ่งออกยาก กวดวิชายิ่งมีแต่คนเรียนมากขึ้นๆ เปิดสาขาไม่หยุดไม่หย่อน จากมีแต่ใจกลางเมือง เดี๋ยวนี้ระบาดไปแทบทุกตรอกซอกซอย ( ไม่ได้พูดเกินจริง แถวบ้านผมมีกวดวิชา 4 - 5 ที่ ไม่ใช่เจ้าดังๆ หรอก เกิดขึ้นใหม่น่ะ สรรพคุณคือคนสอนเป็น อ.จาก ม.สีชมพูที่ดีที่สุดของบ้านเรา ) ผลมันก็เป็นแบบนี้ละ อืม ช่องว่างระหว่างเด็กสายต่างๆ ก็ห่างกันไปเรื่อยๆ ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมคนไทยไม่สามัคคีกัน เพราะชนชั้นมันเป็นแบบนี้ไง เด็กเรียนสามัญวิทย์ - คณิตเป็นลูกเมียหลวง เด็กสายอื่นๆ เป็นลูกเมียน้อย หนักเข้าก็ลูกชู้ ลูกนอกคอกนอกไส้กันไปเลยก็มี ต้องร้องเพลง " เธอลำเอียง " ของแกนนำคนนั้นละครับ ประเทศไทยเป็นแบบนี้จริงๆ จากคุณ : Avatar of TonyMao_NK51 (2) เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 13:35:19 A:58.9.104.101 X: TicketID:246102

ความคิดเห็นที่ 7 ปัญหามันเกิดจากหลายอย่าง แล้วมันก็เกิดต่อเนื่องมายาวนานแล้ว สมัยเมื่อ 3-40 ปีก่อน พ่อแม่ส่วนใหญ่จะมีระดับการศึกษาที่ไม่สูงนัก ส่วนมากก็เป็นคนทำงานหาเลี้ยงชีพไปวัน ๆ ไม่สนใจเรื่องการศึกษาของลูกมากนัก แค่อยากให้ลูกมีความรู้เพียงเพื่อออกมาทำมาหากินได้เท่านั้น ไม่ทุ่มเงินให้กับการเรียนของลูก ลูก ๆ ก็เรียนกันไปตามมีตามเกิด คุณครูที่โรงเรียนมักจะเป็นผู้ที่ใส่ใจในผลการเรียนมากกว่าผู้ปกครอง เรียนให้จบออกมาก็ทำงาน ความเครียดก็เลยน้อย แต่พอลูก ๆ ของพ่อแม่เหล่านั้นโตขึ้น มีการศึกษามากขึ้น สภาพเศรษฐกิจทำให้มีฐานะกันมากขึ้น เมื่อมีครอบครัวของตนเอง ก็เริ่มมองในเรื่องการให้การศึกษาที่ดีแก่ลูก ตอนนี้ก็เริ่มส่งเสริมการเรียนให้ลูกมากขึ้น พร้อมทุ่มเงินเพื่อการนี้ เพื่อชดเชยในสิ่งที่ตัวเองขาดในสมัยเด็ก และเพื่อต้องการเสริมหน้าตาทางสังคมของตัวเองให้มากขึ้น การแข่งขันทางด้านการศึกษาก็เลยเริ่มมีมากขึ้น ตอนนี้แหละที่เป็นจุดเริ่มของการเรียนพิเศษ เมื่อมีคนประเภทนี้มากขึ้น การแข่งขันก็ยิ่งมากขึ้น ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไป โรงเรียนที่แต่ก่อนมีหน้าที่สอน ให้ความรู้แก่เด็กตามหลักสูตร คุณครูแต่ละท่านพูดได้ว่ามีจรรยาบรรณความเป็นครูสูงส่งกว่าครูสมัยนี้มากนัก เพราะว่าท่านสอนกันแบบประเภทหากเด็กไม่เข้าใจ ครูนั่นแหละที่จะนัดเด็กมาเรียนเพิ่มเติมแบบฟรี ๆ จนกว่าเด็กจะเข้าใจ ผิดกับครูสมัยนี้ (หากทำให้คุณครูท่านใดขัดเคืองใจ ต้องขออภัย เพราะนี่คือเรื่องจริงที่เกิดขึ้นในสังคมไทยตอนนี้ แต่คิดว่าครูดี ๆ ก็อาจจะมีหลงเหลืออยู่บ้าง) ที่สอนเหมือนไม่ค่อยได้สอน สอนแล้วเก็บไว้บางส่วนไว้สอนพิเศษ เพื่อให้เด็กที่เรียนพิเศษกับครูรู้สึกว่าเรียนแล้วทำข้อสอบได้มากขึ้น หากสอนจนเด็กเข้าใจหมดในห้องเรียน แล้วจะเหลืออะไรให้ครูสอนพิเศษ ครูก็ต้องกินต้องใช้ เงินเดือนก็แสนจะน้อย การได้เงินพิเศษก็ถือว่าเป็นการช่วยเหลือครูอีกทาง แต่ลืมนึกถึงว่าสิ่งนั้นเป็นการทำร้ายเด็ก โดยมีผู้ปกครองร่วมสมคบคิดด้วย โรงเรียนเริ่มมีมากขึ้น เพราะจำนวนประชากรเพิ่มมากขึ้น การแข่งขันกันระหว่างโรงเรียนเริ่มมีมากขึ้น โรงเรียนที่มีชื่อเสียงมากก็ย่อมต้องมีผู้ปกครองอยากให้ลูกหลานมาเข้าเรียนมากขึ้น การที่จะทำให้โรงเรียนมีชื่อเสียง ก็ย่อมต้องมีการสร้างจุดขาย แต่จุดขายเหล่านั้น จะให้ผลดังที่โฆษณาหรือไม่ คนที่จะรู้ได้ก็คือคนที่ใช้บริการนั้น ๆ นั่นเอง  ผู้ปกครองหลาย ๆ คนส่งลูกเข้าโรงเรียนดัง ๆ เพราะเชื่อในคำโฆษณา เชื่อจากค่านิยมของสังคม แต่พอลูกเข้าไปเรียนจริง ๆ ผลที่ได้อาจไม่เป็นดั่งหวัง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ในเมื่อขึ้นขี่หลังเสือแล้ว ก็ต้องตามน้ำไป ลูกอาจเรียนแล้วไม่มีมีความสุข ก็ทนไป ผู้ปกครองอาจไม่มีความสุขตรงนี้ แต่ไปชดเชยด้วยการที่ได้รับการมองจากสังคมว่ามีลูกได้เรียนโรงเรียนดัง เลยรู้สึกว่ามันหักลบกันไปได้ มาถึงฝ่ายบริหาร เมื่อจำนวนของเด็กมีมากขึ้น โรงเรียนมีมากขึ้น การแข่งขันมีมากขึ้น การพัฒนาระบบก็เริ่มยากขึ้น การพยายามคิดระบบที่ดีขึ้นมาสักระบบ ก็อาจจะดีสำหรับเด็กกลุ่มหนึ่ง แต่ก็ไม่ดีสำหรับเด็กอีกกลุ่มหนึ่ง ไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหน ปัญหาตรงจุดนี้ก็ไม่มีทางแก้ได้ เพราะเรื่องค่านิยมและความเชื่อของสังคมเป็นสิ่งที่แก้ยาก แต่ดันมีผลโดยตรงกับปัญหานี้ ระบบการศึกษาพยายามออกแบบให้เด็กไม่ต้องเรียนพิเศษ กลับกลายเป็นว่าทำให้เด็กต้องเรียนพิเศษมากยิ่งขึ้น เพราะมันดูเหมือนไร้ทิศทาง จนเด็กต้องหาความรู้แบบเหวี่ยงแห ต้องการลดความเครียดของเด็กด้วยการใช้ระบบ child center กลับกลายเป็นการเพิ่มความเครียดของเด็ก เพราะเด็กไม่รู้ว่าไอ้ระบบนี้ต้องการให้เด็กทำอะไรกันแน่ กลับมาเรื่องระบบการศึกษาที่จขกทว่ามันเป็นปัญหาสักนิด หากคิดว่าคุณครูชอบให้งานเด็กเยอะเกิน ต้องมองว่าเป็นอย่างนี้ทุกโรงเรียนหรือเปล่า หรือว่าโรงเรียนนี้เป็นมากกว่าที่อื่น เมื่อสิบกว่าปีก่อน ดิฉันก็เกือบเคลิ้มตามผู้ปกครองท่านอื่นว่าโรงเรียนสาธิตแห่งหนึ่งที่นักเรียนแย่งกันเข้า เป็นที่ที่น่าส่งลูกไปเรียนมาก แต่พอได้สติก็ล้มเลิกความคิดนั้น ส่งลูกเรียนโรงเรียนใกล้บ้านแทน แต่เจอใครก็บ่นว่าเราอยู่นั่นว่าคิดผิด เพราะลูกเราน่าจะสอบได้อยู่แล้ว เราก็คิดอยู่ตลอดว่าคิดผิดจริงหรือ วันหนึ่งได้พบกับคุณแม่ของเพื่อนลูกคนหนึ่งที่ให้ลูกเข้าเรียนโรงเรียนนั้น ก็ได้คุยกันตามประสาแม่ ๆ แกบ่นแต่เรื่องลูกเรียนหนัก งานเยอะ สารพัดเรื่องน่าปวดหัวของลูกแกที่เรียนโรงเรียนนี้ พอได้ยินเช่นนี้ รู้สึกทันทีเลยว่าตัวเองคิดถูก เพราะลูกเรากลับบ้านไม่เคยมีการบ้านเหลือกลับมาทำต่อที่บ้านเลย ทุกวันลูกทำเสร็จที่โรงเรียนในช่วงที่มีเวลาว่าง กลับบ้านก็เลยปล่อยอิสระเต็มที่ ไม่เคยเรียนพิเศษ ไม่เคยต้องเครียดจากการเรียน จะเห็นว่าจริง ๆ แล้วจะโทษระบบการศึกษาอย่างเดียวคงไม่ได้ ทุกอย่างนั้นมันเกิดจากพวกเราสร้างมันขึ้นมาให้เป็นไปแบบนั้น แล้วนับวันมันก็ยิ่งหนักขึ้นจนยากจะแก้ไข ได้แต่มานั่งบ่นกันอยู่ตรงนี้แหละ จากคุณ : hang around เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 14:39:49

ความคิดเห็นที่ 8 ผมโชคดีที่เกิดก่อน ยุคที่ผมเรียนหนังสือนั้น ชีวิตในวัยเด็กและวัยรุ่นคือวัยทองของชีวิตจริงๆ ไม่ได้เรียนอะไรกันบ้าบอคอแตกเหมือนสมัยนี้ มีเวลาเล่นกีฬาสารพัดชนิด มีเวลาช่วยพ่อแม่ทำงานบ้าน วันหยุดเสาร์-อาทิตย์ก็คว้าปืนลูกกรดไปยิงนกมาผัดเผ็ด เดินท่อมๆ ไปทั้งวันกับเพื่อนคู่หูอีกคน รุ่นลูกผมก็เช่นกัน ผมไม่เคยให้เรียนพิเศษ ตั้งใจเรียนในชั้นเรียนอย่างเต็มที่ก็พอแล้ว เวลาที่เหลืออยากจะทำอะไรก็ทำ ผล - สอบเข้าอัสสัมชัญศรีราชา ได้ที่ 1 แต่ไม่เอา เพราะแค่ลองสอบซ้อมมือ - สอบเข้าเซนต์คาเบรียล ติด 1 ใน 10 ไม่เอาอีก ด้วยเหตุผลเดียวกัน - สอบเข้าวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ หรือที่เรียกว่า เตรียมวิศวะ ชอบที่นี่ เลยเรียนที่นี่ - มาต่อ ป.ตรี วิศวะที่ ม.เกษตร บางเขน ตอนจบได้เป็นนิสิตดีเด่นของมหาวิทยาลัย - ในระหว่างที่กำลังเรียนอยู่ ร่วมกับเพื่อนทำการออกแบบงานด้านวิศวกรรมชิ้นหนึ่ง ได้รางวัลชนะเลิศในการประกวดที่อเมริกา และเป็นทีมเดียวในเอเซียที่ได้รางวัลจากการประกวดในปีนั้น - ปัจจุบันจบ MBA แล้ว ไม่เห็นจะต้องเรียนพิเศษ เรียนกวดวิชงกวดวิชาอะไรเลย เด็กสมัยนี้เขาเรียนอะไรกันนักกันหนา ไม่เข้าใจ วัยทองของชีวิตผ่านเลยไปแล้ว เรียกคืนไม่ได้ จากคุณ : หนุ่มไทยไร้นาม เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 14:55:51

ความคิดเห็นที่ 9 ไอ้นักวิชาการ  ดร.  คนไหน มันบอกว่า  เปลี่ยนระบบการคัดเลือกแล้ว เด็กจะเครียดน้อยลง เด็กไม่ต้องพึ่งกวดวิชา ผมดูตั้งแต่ผมเอ็นท์ฯ เอง จนจบมาทำงาน    ยังไม่เห็นจะดีขึ้น และผมก็ไม่ได้คิดว่าจะช่วยได้ตั้งแต่ตอนผมเอ็นฯแล้ว แบบระบบเดิม  ดีที่สุด   เด็กสมัยก่อน   เล่นเต็มที่ ม.1  ถึง  ม. 5   พอ ม.6  ก็ค่อยมาตั้งใจอ่านหนังสือ แทนที่จะให้เด็ก ม.1-5  เอาเวลาไปทำกิจกรรม เล่นกิฬา รู้จักเข้าสังคม ทำอะไรที่มันสร้างสรรค์ กลับต้องมานั่งเรียนท่องจำ ผมว่าระบบที่ดีที่สุด คือ  ระบบวัดดวงด้วยสอบอย่างเดียว  แต่ให้สอบได้ ปีละ 2 ครั้ง สรุปว่า ระบบจะคัดเด็กขยัน  มากกว่าเด็กเก่ง แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 53 15:26:10 จากคุณ : EITHER เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 15:20:56

ความคิดเห็นที่ 10 เห็นด้วยกับคุณ Either กับคุณหนุ่มไทย ครับ รุ่นผมนั้นใช้ชีวิตสุขสำราญจนปีสุดท้ายที่จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยนั่นล่ะถึงมาดูหนังสือกัน แต่สมัยนี้เด็กเรียนพิเศษกันอาทิตย์ละ 7 วันตั้งแต่ขึ้นมัธยมต้นแล้ว ความมันในชีวิตมันหายไปหมด   ที่สำคัญคือเมื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้แล้ว   มีเด็กจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียวที่เกิดอาการ burn out เลิกเรียนหนังสือเอาดื้อๆ ภาควิชาที่ลูกสาวผมเรียนนั้นมีอัตราการรีไทร์สูงเกือบ 50 เปอร์เซนต์ทีเดียว   น่าเสียดายโอกาสของเด็กพวกนี้มาก จากคุณ : Tanis เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 15:57:49

ความคิดเห็นที่ 11 เราเห็นด้วยกับทุกความเห็นเลยคะ อย่างที่เล่าไป ห่างกัน10ปี  ตอนเราเรียนมันก็ไม่เครียดขนาดนี้ การบ้านมีแต่ไม่เยอะมาก แบบว่ามีเวลาเล่น มีเวลานั่งกอดพ่อ-แม่คุยกัน  อาจารย์สอนดีเอาใจใส่ ตอนนั้นเราก็เป็นรุ่นที่3ที่ใช้ GPA 10% ก็เรียนแบบชิวๆไม่เครียดนะ แต่ทำไมห่างกันแค่ 10 ปี ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด จนเราเริ่มวิตกกับอาการน้องสาวเราแล้ว  เรียนอย่างเดียวเลยจริงๆ  ทั้งๆที่ที่บ้านก็ไม่ได้กดดันว่าต้องเอ็นฯติดนะ  แต่เหมือน น้องจะกดดันตัวเองจะสภาพแวดล้อมภายนอกมากกว่า จากคุณ : ปลาโลมาปากขวด เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 17:06:24

ความคิดเห็นที่ 12 ก็มันรวนกันทั้งหมดของสังคม เพราะไม่มีใครคิดจะแยกตัวออกจากระบบที่เป็นอยู่ ต่างก็โทษกัน เหมือน พายเรือ ที่ วันไปมาอยู่ในอ่างเดิม ๆ ตอนนี้มีโรงเรียนแนวใหม่ ๆ เพิ่มเข้ามาเยอะที่ไม่เร่งเด็ก ปล่อยให้เค้าโตอย่างเป็นธรรมชาติ ให้เค้าคิดเป็น รู้จักหน้าที่ และ มีจิตเพื่อคนอื่น ไม่ใช่เน้นมุ่งที่จะเรียนแต่...ความรู้...อย่างเดียว เด็ก ๆ ต้องการที่จะ..เรียนรู้..ต่างหาก เราว่านะ เด็กยุครุ่นลูกเราตอนนี้อ่ะ เริ่มจะมีทางเลือกเพิ่มขึ้นแล้ว เท่าที่เราคุยกับเพื่อนที่มีลูกวัยเดียวกัน ก็ไม่ได้ส่งเสริมลูกให้เรียนหนัก ๆ แต่คิดไม่เป็น พ่อแม่สมัยใหม่ สนับสนุนให้เด็ก ๆ รู้จักใช้ ขบวนการเรียนรู้ และ ไม่ได้เร่งพวกเค้า ถ้าสนใจ รร. แนวที่เป็น รร.เชิงอุดมคตินะคะ ลองค้นหาคำว่า รร.เครือข่ายไทยไท ดูแล้วกัน จากคุณ : รัตติกัลยา เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 17:50:12

ความคิดเห็นที่ 13 งานเยอะจริงๆครับ แต่สำหรับรุ่นผม ห้องผม จะออกแนวช่วยกันเอาตัวรอด คืองานก็ช่วยๆกัน ลอกบ้าง รวมตัวกันไปต่อรอง ไม่ทำบ้าง ไม่ส่งบ้าง (แอบเลว) แต่ทั้งห้องสามัคคีกันมากๆ รวมทั้งเป็นห้องที่ทำกิจกรรมทุกอย่าง เลยพอหยวนๆกับอาจารย์ได้ เรียนพิเศษ สำหรับเพื่อนผมหลายๆคนเรียนเยอะมากๆ ของอย่างนี้มันอยู่ที่คนจริงๆ ส่วนผมเรียนแค่ไม่กี่คอร์ส เข้าเรียนจริงๆ2คอร์ส เทียบกับเด็กกทม.ที่อย่างต่ำเรียนกัน 20คอร์ส ไม่ได้เลย (เปิดเทอม เทอมละ2 คอร์ส ก็ปาไป12คอร์สแล้ว ไม่นับปิดเทอมที่ลง กันเยอะกว่าเปิดเทอมอีก แถมเทอมละ2คอร์สคือคนที่เรียนน้อยจริงๆสำหรับกทม.) แต่ผมว่ามันขึ้นอยู่กับคน ถ้ามีวิธีเรียนดีๆ ไม่มักง่าย คือทำความเข้าใจเป็นระบบหน่อย จะได้เปรียบ ไม่ต้องไปเรียนพิเศษมากมายเท่าไหร่ ก็สอบติดที่ดีๆ ติดรับตรงด้วย จากคุณ : int.anti เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 18:02:58

ความคิดเห็นที่ 14   ต้องว่าครู ว่าทำไมต้องสั่งงานเยอะแยะ มันมีประโยชน์อะไร อย่างสมัยผมเมือ 15 ปีก่อน วิชาสังคม พุทธศาสนา แค่นั่งฟังครูพูดอย่างเดียว แล้วครูก็สอนสนุก น่าสนใจ ไม่มีงานกลุ่ม ไม่มีรายงาน วัดจากการสอบอย่างเดียว พวกการบ้านก็มีแต่พวกวิชาหลักอย่างวิทย์ คณิต แต่ก็ไม่เยอะเกิน จากคุณ : no login เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 18:36:20 A:80.118.75.155 X: TicketID:221104

ความคิดเห็นที่ 15 แต่สมัยนี้เด็กเรียนพิเศษกันอาทิตย์ละ 7 วันตั้งแต่ขึ้นมัธยมต้นแล้ว ----------------------------------------------------------------------------- เด็กสมัยนี้เรียนพิเศษกันอาทิตย์ละ 7 วัน ตั้งแต่ประถม 1 แล้วค่ะ อาจมีพ่วง อ.3 เพื่อเตรียมสอบเข้า ป.1 ด้วย เด็กบางคนพ่อแม่ส่งเรียนอินเตอร์ ยังต้องไปเรียนพิเศษภาษาอังกฤษ แถมภาษาไทย รวมทั้งวิชาการอื่น ๆ อีกด้วย ถามว่าใครเป็นคนส่งให้เรียน ไม่ใช่พ่อแม่หรอกหรือ จากคุณ : hang around เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 18:36:23

ความคิดเห็นที่ 16 ได้อ่านข้อมูลต่างๆ ที่ท่านทั้งหลายส่งเข้ามาสมทบแล้ว โอย ยิ่งมึนหนักเข้าไปใหญ่ สมัยนี้เริ่มตั้งแต่ชั้นอนุบาลแล้วหรือนี่ ผมเริ่มห่วงรุ่นหลานผมแล้วนะนี่ (ปัจจุบันยังไม่มีหลาน แต่ใกล้แล้ว) ถ้าผมยังมีชีวิตอยู่จนถึงหลานที่จะเกิดมาและถึงวัยเรียน ผมไม่ยอมให้เรียนพิเศษอย่างเด็ดขาด อย่างที่ผมเล่าให้ฟังใน คห.8 ว่าตั้งใจเรียนในชั้นเรียนอย่างเต็มที่ แค่นั้นพอแล้ว เคล็ดลับนี้ไม่ใช่ผมคิดขึ้นมาเอง แต่เป็นคำให้สัมภาษณ์ของเด็กที่สอบเอ็นทรานซ์ได้ที่ 1 ของประเทศไทยเมื่อหลายปีมาแล้ว จากคุณ : หนุ่มไทยไร้นาม เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 19:58:53

ความคิดเห็นที่ 17 น้องสาวเราเรียนพิเศษเอง ไม่มีใครบังคับ  ไม่มีใครไปส่ง  ไม่เหมือนเราเมื่อ 10 ปีที่แล้ว ให้ไปเรียนก็ไม่ได้ (ขี้เกียจ555)  ก็ดีใจคะที่น้องสาวขยันและรักเรียนแต่มันมากไปจนน่าห่วง สังคมเด็กเดี๋ยวนี้น่ากลัว คุยกับเพื่อนกลุ่มอื่น(แต่อยู่ห้องเดียวกัน) ก็โดนโกรธว่าว่าจะย้ายกลุ่มหรอ เราฟังแล้วอะไรจะขนาดนั้น สมัยเราคุยกันรู้จักกันทั้งโรงเรียน จากคุณ : ปลาโลมาปากขวด เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 20:57:21

ความคิดเห็นที่ 18 เคยคุยกับอาจารย์วิทยาศาสตร์ในมหาวิทยาลัยของรัฐแห่งหนึ่ง  อาจารย์ท่านบ่นว่า ทุกวันนี้เด็กสอบเข้มหาวิทยาลัยมาได้แต่พื้นฐานวิชาวิทยาศาสตร์ไม่มี  เพราะช่วงก่อนสอบเข้ามหาวิทยาลัยนักเรียนมุ่งแต่ละเรียนกวดวิชาซึ่งเน้นไปที่การเก็งข้อสอบให้เด็กสามารถทำข้อสอบได้เพียงอย่างเดียว  นักเรียนที่จบมัธยมมาจึงขาดพื้นฐานการคิดวิเคราะห์เชิงวิทยาศาสตร์  เมื่อมาเรียนมหาวิทยาลัยปี ๑  อาจารย์ต้องกลับไปสอนพื้นฐานวิชานั้นๆ ให้แก่เด็กอีกครั้ง  บางคนที่สามารถปรับตัวได้ก็รอดตัวไป  แต่พวกที่เคยชินกับการเก็งข้อสอบไม่สามารถปรับตัวเข้าสู่ระบบการคิดวิเคราะห์เชิงวิทยาศาสตร์ได้ก็ต้องถูกคัดชื่อออก  นอกจากจะประจานความล้มเหลวของระบบสอบคัดเลือกแล้ว  ยังเป็นการเบียดบังโอกาสของเด็กคนอื่นที่มีความพร้อมแต่เก็งข้อสอบไม่ถูกอีกด้วย จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 21:25:07

ความคิดเห็นที่ 19   ถ้าให้สรุปอีกครั้ง ผมก็ยังเชื่อเหมือนเดิม องค์ความรู้ไม่ว่าด้านใดๆ หาได้จากสิ่งต่างๆ รอบตัวครับ ( จะบอกว่านั่งอ่านห้องหว้ากอ รู้สึกว่าวิทยาศาสตร์มันเ้ข้าใจง่ายกว่าตอนเรียนนะ ) ดังนั้นถ้าจะเรียนเอา " ความรู้ " ผมว่าตั้งใจเรียนในห้องก็พอแล้ว ส่วนการ Application มันอยู่ในชีวิตประจำวันนั่นละ ถ้าเข้าใจหลักการ อะไรที่เราเห็นรอบๆ ตัวก็เป็นความรู้ได้หมดครับ เผอิญบ้านเรามันไม่ได้เรียนเอาความรู้ แต่เรียนเพื่อสอบ สูตรที่คิดกันขึ้นมาในกวดวิชา ก็เพื่อรองรับการทำข้อสอบทั้งนั้นครับ ผลก็คืออย่างที่หลายๆ ท่านว่ามา พอเข้ามหา'ลัยไปได้ ก็ต้องปรับพื้นกันใหญ่ ( ผมไม่รู้ว่ารุ่นผมสัก 8 - 10 ปีก่อนมีไหม? แต่เพิ่งจะได้ยินเรื่องนี้ถี่ๆ ก็สัก 2 - 3 ปีก่อนนั่นละ ) ช่วยไม่ได้ สังคมมันบีบ ถ้าคุณเรียนที่ดีๆ คุณถึงจะมีสิทธิ์เลื่อนชนชั้นไปเป็น Elite ของสังคม ทำใจดีกว่าครับ จากคุณ : Avatar of TonyMao_NK51 (2) เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 21:59:56 A:58.9.94.114 X: TicketID:246102

ความคิดเห็นที่ 20 อยู่ที่ผู้ใหญ่   " บังคับ" เชิงหลักสูตร แต่ผิดพลาดเกิดปัญหาอันใด คนผิดคือ "เด็ก" เด็กสมัยนี้เครียด   เด็กสมัยนี้มีลูกไว   เด็กสมัยนี้ติดยา    เด็กสมัยนี้ บลาๆ จากคุณ : oakemon เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 00:24:16

ความคิดเห็นที่ 21 มาช่วยแชร์ค่ะ  เราเป็นรุ่นที่สอบ o-net a-net รุ่นสุดท้ายค่ะ ก่อนเปลี่ยนมาเป็น แกทแพท เรื่องเรียนพิเศษ  รุ่นเรา เพื่อนๆตอนประถมยังไม่มีใครเรียน  พอขึ้นม.ต้นก็เริ่มมีขึ้นมาหน่อย  แต่พอม.ปลาย โดยเฉพาะม.6  คนที่ไม่เรียนแทบนับหัวได้ ส่วนเรื่องการบ้าน  อาจเป็นเพราะเีรียนศิลป์-คำนวณ  งานเลยไม่เยอะเท่าสายวิทย์  และโรงเรียนก็เป็นโรงเรียนที่เน้นกิจกรรมพอควร  เราเลยไม่รู้สึกว่าโรงเรียนสั่งงานเยอะเกินไป(อาจจะเยอะอยู่  แต่อยู่ในระดับที่รับได้ค่ะ) ขอพูดในเรื่องเรียนพิเศษละกันนะคะ  อาจดูพร่ำๆไปบ้าง อยากเล่าเฉยๆค่ะ อย่างที่คห.บนๆบอกค่ะ  เพื่อนบางคนเรียนพิเศษมันทุกวัน  ใน 7 วันมีเวลาว่างแค่บ่ายวันอาทิตย์  นอกนั้นเรียนตลอด  การบ้านที่โรงเรียนสั่งก็ทำไม่เสร็จเพราะไม่มีเวลา  พอไม่ได้ทำส่งก็โดนหักคะแนนอีก  เกรดเลยต่ำลง  กลายเป็นงั้นไป เราเห็นด้วยมากๆที่ว่า ตั้งใจเรียนในห้องอย่างเดียวก็พอแล้ว  ไม่ต้องดูจากใครที่ไหน  ตัวเองเนี่ยแหละที่ไม่เคยเรียนพิเศษเลย  แต่ก็ทำเกรดได้ดีและสอบเข้าคณะที่อยากเข้า(ตอนนั้น)ได้ ขอแค่ตั้งใจเรียน  ทำการบ้านที่อาจารย์สั่งด้วยตัวเอง ก่อนสอบก็อ่านหนังสือ เท่านี้เองจริงๆค่ะ  เพื่อนๆที่โรงเรียนจะมองว่าเราเป็นเด็กเรียน เพราะตั้งใจเรียนในชั่วโมง  ไม่คุยเวลาอาจารย์สอนและทำการบ้านได้ดี  ส่งครบตรงเวลาทุกครั้ง  เวลาสอบก็ทำคะแนนได้ดี  ทั้งที่เราเรียนน้อยกว่าเพื่อนซะอีก  เราโดนถามบ่อยว่าเรียนพิเศษที่ไหนกับกินอะไรถึงเรียนเก่ง  พอตอบว่าไม่ได้เรียน ไม่เคยเรียนด้วย  หน้าเพื่อนจะอึ้งมาก - -  ส่วนข้อหลังไม่รู้เหมือนกันว่าจะตอบยังไง 555+ อย่างที่บอกว่าในสายตาเพื่อน เราจะเป็นเด็กเรียนมาก  แต่ในความคิดเรา  ที่ตั้งใจเรียนกับทำการบ้านส่งทุกครั้ง ก็เพราะมันต้องทำ  การบ้านไม่ทำเองก็ต้องไปลอกเพื่อนส่งอยู่ดี  เพื่อนก็บอกว่าแค่คิดแบบนี้ก็เป็นเด็กเรียนแล้ว  ฮา...  ถ้างั้น พวกที่ไปเรียนพิเศษเพิ่มกันล่ะ ไม่เด็กเรียนยิ่งกว่าเราเหรอ เมื่อตอนปิดเทอมเราก็เพิ่งไปรับจ๊อบสอนพิเศษมา  เด็กที่สอนที่อายุน้อยสุดก็พึ่งป.1เอง  น้องบอกแต่ว่าไม่อยากเรียนๆ  เราก็เผลอพูดซะเสียงดังเลยว่า เออ พี่ก็ว่างั้น  พ่อแม่จะส่งมาเรียนเพื่อ?  วันหยุดอยู่บ้านดูการ์ตูนดีกว่ามั้ย  ...ดีนะไม่มีใครอยู่  ตอนเราสอนก็ไม่ได้สอนมากเพราะน้องไม่อยากเรียน  ดื้อมาก วิ่งหนีตลอด  ต้องเอาเกมมาล่อหรือชวนคุยเรื่องการ์ตูน(ดีว่าตัวเองก็บ้าการ์ตูน 55)  ถึงจะยอมให้สอน ตอนม.6เราหยุดเรียนบ่อยมาก อาทิตย์ละวันสองวัน ทุกอาทิตย์เลย(จนอาจารย์เป็นห่วงเีรียกไปคุย)  เหตุเพราะไม่ตื่น ตื่นสายเลยขี้เกียจไปเรียน  เรามีเวลาว่างมากพอที่จะอ่านหนังสือ(ที่ไม่ใช่หนังสือเรียน)  วาดรูปวาดการ์ตูน  ออกกำลังกาย  เล่นดนตรี  ทำอะไรหลายอย่างที่คนอื่นอาจไม่ได้ทำ เพราะต้องไปเรียนพิเศษ  เวลาอื่นที่ไม่ใช่เวลาเรียนเราจะไม่สนใจหนัีงสือเรียนเลย  ยกเว้นตอนก่อนสอบ ที่จริง เคยคิดอยากไปเรียนอยู่เหมือนกัน แต่ขี้เกียจ ขี้เกียจตื่น ขี้เกียจเดินทาง  แค่เรียนที่โรงเรียนก็ขี้เกียจไปจะแย่  ก็เลยไม่เอา (เด็กเรียนตรงไหนเนี่ย) เราโชคดีที่โรงเรียนและครอบครัวไม่เคยกดดัน  ตอนเข้าม.1เราเลือกเข้าที่โรงเรียนนี้เพราะใกล้บ้าน  ชื่อเสียงวิชาการอะไรต่างๆก็อยู่ในระดับปานกลาง  แต่ก็ไม่เคยผิดหวังเลยเพราะได้เจออาจารย์และเพื่อนดีๆเยอะแยะ  ส่วนบ้านเรานั้น จะว่ายังไงดี  คงมีพ่อแม่น้อยคนที่ยอมให้ลูกหยุดเรียนด้วยเหตุผลแค่เมื่อคืนนอนดึกตื่นไม่ไหว(ไม่ได้นอนดึกเพราะอ่านหนังสือเรียนด้วย แต่ทำอย่างอื่น)  และเวลาสอบก็ไม่เคยเตือนเลยว่าให้อ่านหนังสือสอบด้วยนะ  เหอๆๆ  คงเป็นเพราะเค้ารู้ดีว่าเราควบคุมตัวเองได้  รักที่บ้านมากๆค่ะ เราไม่ได้คิดว่าเรียนพิเศษมันไม่ดี  ถ้าเรียนวิชาไหนไม่เข้าใจก็ไปเรียนก็ได้  แต่จากสายตาเราที่เห็นเพื่อนๆไปเรียนกันก็เพราะตอนสอบจะได้ทำคะแนนได้ดีๆ  พอสอบเสร็จก็ลืมอะไรแบบนั้น  สรุปว่าเรียนเพื่อเอาไปสอบ  ต่อยอดอะไรไม่ได้เลย  เป็นแบบนั้นจริงๆ เราว่าสิ่งที่ทำให้เราทำข้อสอบได้ดีทั้งที่ไม่ได้เรียนพิเศษ  นอกจากเรียนในห้องกับทำการบ้าน  ก็คือการทำความเข้าใจเนื้อหาที่เรียนค่ะ  ไม่เข้าใจให้ถามอาจารย์เลย ถ้าปล่อยค้างไว้มันก็จะไม่เข้าใจจนเรียนไม่รู้เรื่อง ตามมาด้วยการเรียนพิเศษ  จริงๆมันเป็นข้อเสียอย่างนึงของเราเหมือนกัน  เพราะเราไม่ชอบถาม  แต่ปล่อยให้ไม่เข้าใจไม่ได้  มันหงุดหงิด  555  เราจะหาหนังสือหรือเปิดเว็บหรือสุดท้ายก็คือถามอาจารย์นั่นแหละจนกว่าจะเข้าใจ  ถ้าใครทำตรงนี้ได้  ไม่ต้องเรียนพิเศษก็ยังสอบได้สบายๆ  บางทีเก็งข้อสอบเองยังได้เลย  เพราะเรียนเข้าใจ ขอเสริมตรงนี้นิดนึง  เราต้องขอบคุณคุณพ่อมากๆที่ทำให้เรารักการอ่าน  ใฝ่รู้ใฝ่เรียน  ไม่ใช่เพื่อสอบหรือแข่งกับใคร  แต่เรียนเพื่อรู้  ไม่ใช่เด็กทุกคนที่จะเป็นอย่างนี้  อยากให้ปลูกฝังนิสัยแบบนี้ให้มาก  ตอนเด็กๆพ่อจะให้เราอ่านหนังสือแล้วอัดเทปไว้  จำได้ว่าอนุบาล3เราอ่านแบบเรียนภาษาไทยของพี่ชายที่อยู่ป.3ได้แล้ว เรื่องโรงเรียนก็อีก  ผู้ปกครองสมัยนี้อยากให้ลูกหลานเข้าโรงเรียนดีๆ มีชื่อ  เพื่อที่จะได้เข้ามหาลัยดีๆได้  แต่เราว่ามันไม่จำเป็นเลย  ดูจากตัวเองที่เรียนโรงเรียนธรรมดา  สอบเข้าม.รัฐได้แบบชิวๆไม่เครียดไม่ลุ้นเลยเพราะคะแนนทิ้งห่างมาก(ไม่ใช่โรงเรียนปล่อยเกรดนะคะ)  พอไปเรียนไปสอบก็ได้คะแนนดีท๊อปทรีของคณะ/สาขา  ไม่เห็นจะเกี่ยวกันว่าจะเรียนที่ไหนมา  จริงที่สภาพแวดล้อมมีส่วนช่วยในการเรียน  แต่สำคัญที่สุดก็คือตัวเองนั่นแหละ  จริงไหมคะ เขียนมาซะยืดยาวเลย  หลุดประเด็นไปบ้าง  แหะๆ  ขอบคุณที่อ่านค่ะ จากคุณ : นักเรียนห้องสี่เก่า เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 00:26:19

ความคิดเห็นที่ 22 เมื่อ 40 ปีก่อน ก็มีการเรียนพิเศษกันแล้วครับ แต่ไม่แพร่หลายหรือมากเท่าสมัยนี้ที่มีทั่วหัวระแหง บังเอิญผมอยู่ห้องคิง เรียนกันเอง ไม่มีใครไปเรียนพิเศษสักคน แต่แปลก สมัยนี้ห้องคิงโรงเรียนดังๆ บางคนยังต้องไปเรียนพิเศษ? เมื่อ 10 ปีก่อน ลูกสาวอยู่ ม.4 บ้าเรียนพิเศษตามแฟชั่น แต่สอบครั้งแรกทำคะแนนได้ไม่ดี เครียดมาก ผมเลยปลอดใจและแนะนำว่า ดูพ่อสิ ไม่เห็นต้องเรียนพิเศษก็เรียนเก่งได้ เอาเวลาที่เดินทางไปเรียนพิเศษมานั่งอ่านหนังสือดีกว่า ถ้าเป็นภาษาอังกฤษพ่อสอนได้ ส่วนคณิตศาสตร์ ฟิสิก พี่ชายสอนได้ อยู่บ้านเป็นสวรรค์แล้ว จะหาคนเก่งสอนให้ที่บ้านได้ที่ไหน ลูกสาวเกิดกำลังใจสู้ เลิกบ้าเรียนพิเศษ (ผมไม่ห้ามแต่แรก ยอมเสียเงิน) เรียนเองที่บ้าน มีพ่อ มีพี่ชายช่วยติวให้นิดหน่อยเอง ก็สอบเอนท์ได้คณะบัญชีที่ท้อปฮิตกันมาก มาแชร์ความเห็นเหมือนกัน ปล ลูกชายเรียนพิเศษเหมือนกัน เพราะสอบเทียบจบ ม.5 และเอ็นท์เลย ทำให้จบเร็วกว่าชาวบ้านเกือบสองปี เนื่องจากเกิดปลายปี แต่ลูกสาวไม่มีการสอบเทียบแล้ว ห้าม แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 53 02:08:02 จากคุณ : K.Senior เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 00:46:50

ความคิดเห็นที่ 23   เหอะๆ คห.21 กับ 22 นี่โชคดีจังนะครับ การได้เกิดเป็นลูกคนมีความคิด มีความรู้ มันก็ถือเป็นบุญประการหนึ่งเหมือนกัน เรื่องแบบนี้โบราณเขาว่าแข่งอะไรแข่งได้ แต่แข่งบุญวาสนาแข่งไม่ได้ แต่น่าเสียดาย พ่อแม่ส่วนใหญ่ตามไม่ทันลูกครับ ยิ่งถ้าเป็นเรื่องเทคโนโลยี หรือความรู้ด้านวิทยาศาสตร์ - คณิตศาสตร์ ผมว่าพ่อแม่ส่วนใหญ่สอนลูกไม่ได้แน่ๆ ( ตรงนี้ผมว่าผมโชคดีอย่างนึงที่ไม่ได้มุ่งหวังไปทางนั้น ปกติจะชอบอ่านหนังสือพวก ปวศ. + การเมืองมากกว่า จึงคุยกับพ่อรู้เรื่อง แม้ว่าบางทีจะคนละสี คนละทางก็ไม่ถึงกับทะเลาะกันเอาเป็นเอาตาย สรุปคือโลกของผมก่อนจะมี Internet ก็ไม่เดียวดายจนเกินไปครับ พอบอกว่าจะไม่ Ent นะ ขอเข้ารามฯ เลยเพราะเรียนเลขไม่รู้เรื่อง ไปสอบก็คงไม่ผ่าน อยากเรียนรัฐศาสตร์ แกก็ไม่ห้าม ไม่ว่าอะไร จริงๆ ผมเรียน ม.ปลายเกรดแย่ด้วยซ้ำไป เพราะเอาเวลามาถกเถียงเรื่องต่างๆ ในบอร์ดเนี่ยละ ) ถามว่าเด็กส่วนใหญ่ เกิดมามีพ่อแม่หรือผู้ปกครองที่ดีแบบนี้หรือเปล่าครับ ถ้าไม่ใช่ แล้วเราจะแก้ไขอย่างไร? เห็นเด็กคนอื่น ถ้าไม่ปล่อยเสียคน ก็บังคับกันจนเครียดจัดก็มีครับ จากคุณ : Avatar of TonyMao_NK51 (2) เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 01:21:48 A:58.9.94.114 X: TicketID:246102

ความคิดเห็นที่ 24 ส่วนใหญ่จะบอกว่าพ่อแม่บังคับ  แต่ตอนนี้พ่อแม่เราอยู่ต่างจังหวัด และไม่เคยบังคับน้องสาวเราเรียนพิเศษ ไม่เหมือนสมัยเราบังคับก็ไม่ไป(เราเรียนไม่เก่ง555) เราเลยได้รับหน้าที่คือดูแลน้องสาวแทนอย่างที่บอก ม.5แล้ว น้องสาวเราเรียนดีมาตลอดเพราะมีนิสัยรักการอ่านและตั้งใจเรียนในห้องไม่เหมือนพี่สาว 555 ....เมื่อก่อนก็ไม่เรียนพิเศษนะ แต่พอขึ้น ม.4 น้องบอกว่าเรียนสายวิย์แล้ว แบบไม่เข้าใจอย่างท่อแท้ เลยไปเรียนพวกกวดวิชาดังๆ (จะลงเรียนเฉพาะปิดเทอม)เห็นบอกว่าเข้าใจกว่าในห้องอีก  เราก็งงว่าไหงเป็นงั้นทั้งๆที่เรียนแบบวิดิโอนะ  แต่พอเปิดเทอมมาไม่ได้ไปเรียนพเศษเลยเพราะการบ้านเยอะมาก นอน5ทุ่ม ตี1เกือบทุกวัน  เห็นแล้วเหนื่อยแทน แล้วเวลาเข้าประชุมผู้ปกครอง โรงเรียนก็จะคุยแต่เรื่องเงิน เงิน เงิน บริจาคโน้นนี่นั้น ปล.พอวันศุกร์น้องสาวเราจะกลับมาแบบหมดสภาพ เข้านอนตั้งแต่ 2ทุ่ม ตื่นที่ 10โมงเช้าเลย  มันกลายเป็น วงจรชีวิตไปแล้ว สงสารแต่ไม่รู้จะทำยังไง .... ประเด็นของกระทู้นี้คือ  ทำไมเด็กสมัยนี้เรียนหนัก  แต่ก็ยังต้องเรียนพิเศษ และรายงานแต่ละอย่างนี่มันขั้นเทพมากๆ ต่างจากสมัยเรา การบ้านมีแต่ไม่เยอะมาก รายงานมีแต่วิชาละ 1 เล่ม และเน้นกิจกรรมี่ให้รุ่นพี่รุ่นน้องรักกัน จากคุณ : ปลาโลมาปากขวด เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 07:38:41

ความคิดเห็นที่ 25 พ่อแม่ผู้ปกครองอย่ามีความคาดหวังมากเกินไป และจับเอาความคาดหวังของตัวเองโยนใส่ไปให้เด็ก และการถูกเลี้ยงดูภายใต้ความคาดหวังตลอดเวลาจนทำให้หลายสิ่งหลายอย่างที่สำคัญที่พวกเขาควรจะได้รับหายไปอย่างไม่มีวันกลับคืนมา เด็กเมื่อมีสภาพแวดล้อมคาดหวัง เกือบทั้งหมดคงอยากให้พ่อแม่สมหวัง ถ้าทำได้ถือว่าโชคดี บางคนทำได้แต่ต้องแลกมาด้วยความทุกข์ทั้งกายและใจ และบางคนไม่เคยมีความสุขที่แท้จริงเลย   หลายคนมุ่งหน้าแต่เรื่องเรียน พอเรียนจบทำอย่างอื่นไม่ได้นอกจากเรียนต่อ พอเรียนต่อจนไม่รู้จะเรียนอะไรแล้วต้องมาทำงานทำงานไม่เป็นล้มเหลวก็มาก บางคนทำไม่ได้ตามที่หวังเพราะอาจเดินมาผิดทาง ประเมินตนเองสูงเกินไปหรือไม่ถนัดในสิ่งที่คาดหวัง หันไปหาทางออกที่ผิดเช่นยาเสพติด ผมมีลูกแล้วอยู่ ม 1 เรียนมัธยมธรรมดาใกล้บ้าน มีเพื่อนมาจากทุกชนชั้นอาชีพ ผมยอมรับว่าผมมีความหวังและความฝันเกี่ยวกับลูก แต่ผมจะไม่โยนความหวังและความฝันของผมไปให้ลูกอย่างเด็ดขาด แค่ช่วยเหลือแนะนำให้รู้จักเลือกและตัดสินใจด้วยตัวเองอย่างเหมาะสมพอแล้ว และเรื่องการเรียนพิเศษจะให้มีน้อยที่สุดตามที่เหมาะสมเท่านั้น เราไม่ใช่เจ้าของชีวิตของลูก แคเลี้ยงดูมอบความรักและการอบรมให้ ลูกๆของเราวันข้างหน้าต้องมีชีวิตของตัวเอง และต้องเลือกทางเดินของตัวเองครับ เด็กสมัยนี้น่าเป็นห่วงมากครับ เพราะ เป้าหมายของการเรียนไม่ใช่เพราะ อยากเรียนรู้ แต่เป็นเพราะ กลัวสู้ไม่ได้กลัวเสียเปรียบคนอื่นเท่านั้น ถ้าสังคมมีแต่คนที่ไม่รักในการเรียนรู้ที่แท้จริง เรียนไปเพียงเพื่อแข่งขันเอาชนะกันไม่มีใครยอมเสียเปรียบ ผมคิดว่าสังคมนั้นเจริญยากครับ จากคุณ : เสธแก่ เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 08:28:33

ความคิดเห็นที่ 26 เรื่องที่น่าเป็นห่วงของการศึกษาไทย  ผมว่าไม่ใช่ปัญหาที่ตัวเด็กหรอกครับ ปัญหาส่วนใหญ่มาจากพ่อๆ แม่ๆ ของเด็กเอง  ที่ตั้งความหวังให้ลูกตัวเองเรียนดี  สามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยของรัฐได้  เพื่อที่พ่อแม่จะได้คุยอวดกับเพื่อนฝูงได้   สำหรับครอบครัวผมๆ และภรรยาไม่เคยคาดหวังกับเรื่องดังกล่าวเลย  แต่ก็ไม่วายถูกกดันจากยายของหลานๆ  เพราะน้องภรรยาผมจัดให้ลูกทั้งสองขอเธอเรียนพิเศษกันมาตั้งแต่ชั้นอนุบาล (ขอย้ำนะครับว่าตั้งแต่อนุบาล)  จนลูกคนโตเรียนมหาวิทยาลัยแล้วก็ยังกวดวิชากันอยู่  ผมเคยถามน้องภรรยาว่า ให้ลูกไปเรียนพิเศษทำไม  เพราะเรียนแล้วก็ไม่เห็นว่าจะทำเดรดได้ดีเด่นอะไร  ทำไมไม่สอนให้ลูกตั้งใจเรียนในห้องเรียน  คำตอบที่ได้รับคือ เกรงว่าลูกจะทำคะแนนได้ไม่ดี  เพื่อนไม่ได้  ผมก็เลยย้อนถามย้อนกลับไปว่า ลูกเป็นคนเรียนหรือแม่เป็นคนสอบกันแน่? ถ้าผู้ปกครองนักเรียนในบ้านเรายังคิดแบบน้องภรรยาผมนี้  และคุณครูทั้งหลายยังเห็นช่องทางที่จะกอบโกยจากผู้ปกครอง  ก็เชื่อว่าการศึกษาไทยเราคงจะยิ่งทรุดโทรมลงจนจะถึงกาลล้มเหลวลงในไม่ช้านนานนี้เป็นแน่ จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 08:33:28

ความคิดเห็นที่ 27 จริงด้วย เห็นเด็กสมัยนี้เรียนพิเศษ เรียนกวดวิชาแล้วเหนื่อยแทนจริง ๆ สมัยเรานะ เด็กที่เรียนพิเศษ เรียนกวดวิชา คือเด็กที่เรียนอ่อน ครูเลยติวให้เป็นพิเศษ สมัยนี้ เด็กเรียนดี เรียนไม่ดี ก็พากันเรียนกวดวิชาหมด เรียนกันแทบไม่มีวันหยุดเลย จากคุณ : Pooklook ~ all my heart เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 08:38:54

ความคิดเห็นที่ 28 ประเด็นของกระทู้นี้คือ  ทำไมเด็กสมัยนี้เรียนหนัก  แต่ก็ยังต้องเรียนพิเศษ และรายงานแต่ละอย่างนี่มันขั้นเทพมากๆ ต่างจากสมัยเรา การบ้านมีแต่ไม่เยอะมาก รายงานมีแต่วิชาละ 1 เล่ม และเน้นกิจกรรมี่ให้รุ่นพี่รุ่นน้องรักกัน -------------------------------------------------------------------------------------- ถ้าต้องการทราบประเด็นนี้ อยากบอกว่าเป็นที่โรงเรียนค่ะ ไม่เกี่ยวกับหลักสูตรอะไรด้วย โรงเรียนคริสต์ส่วนใหญ่ กับโรงเรียนสาธิตส่วนใหญ่ เน้นรายงานอย่างบ้าคลั่ง เจอผู้ปกครองที่ลูก ๆ เรียนโรงเรียนพวกนี้ทีไร ปัญหาที่ได้รับฟังมาก็มีแต่เรื่องงานเยอะ รายงานเยอะ การบ้านเยอะ เป็นปัญหาอันดับแรกเลย ครั้งหนึ่งเคยเห็นกับตาผู้ปกครองเด็กชั้นป.1 โรงเรียนคริสต์ เดินมาแบบหน้าตาดุดันมาก พอเจอหน้าครูประจำชั้น แกโวยลั่นเลยค่ะ บอกว่า ทำไมครูต้องให้การบ้านอะไรเยอะแยะขนาดนี้ ลูกผม 4 ทุ่มแล้วยังทำไม่เสร็จ แล้วเด็กไม่ต้องหลับต้องนอนหรือไง ดิฉันเชื่อว่าผู้ปกครองหลายคนที่ได้เห็นเหตุการณ์วันนั้นต้องคิดเหมือนผู้ปกครองท่านนี้แน่ เพียงแต่ไม่กล้าโวยเท่านั้น ลองไปถามเด็กที่เรียนโรงเรียนรัฐบาลดูบ้างสิ จะเห็นเลยว่างานประเภทนี้จะน้อยกว่า แล้วจะจัดกลุ่มให้เด็กทำร่วมกันเป็นกลุ่มใหญ่กว่า ขณะที่โรงเรียนพวกนั้นมักจะรายงานฉบับละคนสองคน อย่างเก่งก็สาม เด็กเลยทำกันไม่ไหว การบ้านแต่ละวิชาก็ตามสมควร ใช้เวลาทำอย่างเก่งวิชาละสิบยี่สิบนาทีเท่านั้น ส่วนเรื่องเรียนพิเศษ จริงอยู่ว่าเด็กหลาย ๆ คนพ่อแม่ไม่ได้บังคับให้เรียน เลือกที่จะเรียนเอง สาเหตุหลักก็คือ เห็นเพื่อน ๆ เรียนกัน กลัวว่าถ้าตัวเองไม่ได้เรียน ความรู้จะสู้เพื่อนไม่ได้ ดูอย่างคห.ที่ 21 สิคะ น้องเค้าเลือกที่จะไม่เรียน เพราะน้องเค้าไม่กลัวปัญหานี้ เรื่องเรียนตามเพื่อนนี่มอง ๆ ไปก็ไม่ต่างกับเวลาที่ผู้ปกครองอยู่รวมกัน นั่งคุยกัน คนนั้นคุยเรื่องลูกไปทำอย่างนั้นอย่างนี้ ไปเรียนพิเศษนั่นนี่ หลาย ๆ คนที่อาจจะไม่เคยมีความคิดที่จะให้ลูกไปทำอย่างนั้น พอได้รวมกลุ่มกับผู้ปกครองมาก ๆ มันสามารถคล้อยตามความคิดคนอื่นได้ง่าย กับเพื่อน ๆ หลายคนที่มีลูกในวัยเรียน ก็มักจะมาเล่าเรื่องเหล่านี้ให้ฟัง แล้วก็วางแผนให้ลูกแล้วว่าจะส่งไปเรียนพิเศษที่ไหนบ้าง เพราะผู้ปกครองคนอื่น ๆ มาเล่าแล้วน่าสนใจมาก จนเราต้องบอกไปว่า อยู่ห่าง ๆ พวกผู้ปกครองไว้บ้าง แล้วถอยกลับมาคิดอีกทีก่อนตัดสินใจอะไร อีกเรื่องที่อยากจะเล่าเกี่ยวกับการเรียนพิเศษ ในประเทศเรามีทุนอยู่ทุนที่ถือว่าเป็นทุนอันดับหนึ่ง แต่ขอไม่เอ่ยชื่อทุนนะคะ ผู้ปกครองของเด็กที่เก่ง ๆ ล้วนอยากให้ลูกได้ทุนนี้ อาจจะไม่ได้มองในแง่ว่าได้เงินเรียนฟรี แต่ในแง่ของชื่อเสียงที่จะได้รับด้วย ถึงขนาดลงทุนให้ลูกติวพิเศษกับครูพิเศษที่อยู่ในสายที่สามารถพิจารณาการให้ทุนนี้ ค่าเรียนที่ผู้ปกครองเหล่านี้ต้องเสียคือชั่วโมงละเกือบครึ่งหมื่น เสียเงินกันหลายล้าน ซึ่งในความคิดเราเงินจำนวนนั้นส่งลูกไปเรียนเองก็ได้ แต่ในความคิดผู้ปกครองเหล่านั้น เขามองกันที่ชื่อเสียงที่จะได้รับแทน ทุกวันนี้ปัญหาหลักในเรื่องการเรียนที่เกี่ยวกับผู้ปกครองก็คืออยากได้รับการยอมรับ กับการมีหน้ามีตาในสังคมของตนเองนั่นแหละ ถึงได้เกิดการแข่งขันกันอย่างดุเดือดเช่นนี้ ความรู้สึกและความต้องการของลูกเป็นเรื่องรอง จากคุณ : hang around เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 09:16:01

ความคิดเห็นที่ 29 ผมเคยเห็นคำคมของโรงเรียนแห่งหนึ่ง เขียนบอกไว้ ประทับใจมากครับ เขาเขียนไว้ดังนี้ (อาจไม่เป๊ะๆ ทุกคำนะ เพราะนานมาแล้ว) ... "หน้าที่ของพ่อแม่คือเอาลูกไปวางไว้ในที่ที่เหมาะสม ที่เหลือคือชีวิตของเขาเอง" ฝากคำคมอีกบทหนึ่งไว้สำหรับผู้ที่เป็นพ่อเป็นแม่ทั้งหลาย Your children are not your children They are the sons and daugthers of life longing for themselves Although they come through you, they don't come from you You may give them their bodies, but not their souls For their souls dwell in the House of Tomorrow which you cannot visit, evenin your dreams You may give them your love, but not your thoughts For they have their own thoughts Live tarries, not backward จากคุณ : หนุ่มไทยไร้นาม เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 09:40:35

ความคิดเห็นที่ 30   ชอบคำคมของ คห.29 ครับ จากคุณ : Avatar of TonyMao_NK51 (2) เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 10:11:45 A:58.9.236.147 X: TicketID:246102

ความคิดเห็นที่ 31 #29 คาลิล ยิบราน มามองผมกับน้องนี่ก็ฟ้ากับเหว ของผมสมัยเอนทรานซ์ ผมเรียนพิเศษ ม 4 หนึ่งเทอม แล้วก็รู้ว่าไม่ได้อะไรเลิกไป(มาเรียน ม.5 กลุ่มย่อยอีกรอบ ตอนนั้นเสี้ยน อยากติดค่ายโอลิมปิก) แล้วก็เรียนๆเล่นๆ ไปอ่านหนังสือเองอยู่ราวๆสามเดือน ติดวิศวะ ม บางเขน น้องสาวนี่ ระบบแกตแพต งานนี้เรียนพิเศษทุกวัน ถึง 4 ทุ่มตลอดเจ็ดวัน แถมรายงานท่วม กลับถึุงบ้านก็สลบเหมือด ทีนี้เจ้าตัวอยากได้หมอมาก(ไปเข้าค่ายหมอแล้วติดใจ) ไม่ยอมเลิก ยังไงๆก็จะเรียน พยายามประคองเกรดให้ได้ 3.9 อัพ เพราะกลัวคิดคะแนนแกตแพต แล้วเสียเปรียบ มารีแลกซ์ ลงหน่อยก็ตอนแพทย์ประกาศว่าจะจัดสอบเอง เกรดไม่ใช้นั่นแหละ ระบบการคัดเด็กแบบใช้เกรดนี่เป็นปัจจัียหลักเลยครับที่ทำให้่เด็กต้องแข่งกันเอาเป็นเอาตาย โรงเรียนที่เขี้ยวๆ ให้เกรดยาก เด็กยิ่งมุหนัก จากคุณ : house (panote_saechiew) เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 11:18:39

ความคิดเห็นที่ 32 อนาคตเด็กไทย  จะเป็นหมีแพนด้ากันหมด  แน่ๆ  เศร้า จากคุณ : ปลาโลมาปากขวด เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 11:23:43

ความคิดเห็นที่ 33 ขอบคุณ คุณ house (panote_saechiew) ครับที่ช่วยบอกชื่อเจ้าของคำคมนั้น ผมลืมไปจริงๆ มันแปลกดีครับ ผมจำคำคมนี้ได้ทุกตัวอักษร แต่จำชื่อเจ้าของไม่ได้ จากคุณ : หนุ่มไทยไร้นาม เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 12:56:11

ความคิดเห็นที่ 34 555 ก็เจ้ากระทรวง และผู้ใหญ่ในกระทรวงศึกษา ก็คือเส้นสายนักการเมือง เอาการเมืองนำหน้า แล้วจะบ่นอะไรกันล่ะครับ ถ้าสาย ดั้งเดิม ขึ้นมามีอำนาจ ก็ บอกว่าล้าสมัย โบราณ สายใหม่  ที่ขึ้นมามีอำนาจก็ล้างบางหมด เปลี่ยนเป็น แบบปัจจุบันนี้ไง 555  สายดั้งเดิม กับสายใหม่ คนในแวดวงการศึกษาเค้ารู้ดีว่าสีอะไร คือสีอะไร จากคุณ : peeradol33189 เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 15:03:51

ความคิดเห็นที่ 35 การสูญเสีย ความน่าเชื่อถือ และเสื่อมศรัทธา ต่อระบบการศึกษา ของไทย ครับ จากคุณ : okb เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 15:47:47

ความคิดเห็นที่ 36 อิจฉาผู้ใหญ่สมัยก่อนมากก!!!!!!! เกลียดที่เป็นแบบนี้ ใครก็ได้ช่วยประเทศไทยที ช่วยให้มันน่าอยู่กว่านี้หน่อยนะ หมดศรัทธาแล้ว.... จากคุณ : ช่วยด้วยย (todaYismYdaY) เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 00:13:25

ความคิดเห็นที่ 37 เรากลับอิจฉาเด็กยุคนี้นะ สอบเข้ามหาวิทยาลัยง่ายกว่าเดิมมาก คะแนนลดลง แถมรับมากขึ้น คะแนนออกก่อน ค่อยเลือกคณะ สอบอก้ตัวได้หลายครั้ง สมัยนั้นใช้ว่า entrance วัดกันแค่ครั้งเดียว เลือกคณะก่อนอีกต่างหาก เรารู้จักอาจารย์คณะวิศวะ มหาลัยรัฐท่านหนึ่ง บอกว่าเด็กวิศวะห้องนี้ หาความชันเส้นตรง ไม่เป็น .....อาจารย์ก้องง ไม่รู้เพราะมหาวิทยาลัยออกนอกระบบรึเปล่านะ จากคุณ : อยากเกิดช้ากว่านี้ (zombie_ziebom) เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 03:13:43

ความคิดเห็นที่ 38 #37 ระบบวัดผลห่้วยลงครับ รุ่นผมนี่ 3-4 ปีจะมี 4.00 หลุดมาให้ฮือฮาคนนึง โรงเรียนกล้าพูดว่าเด็ก 2.6-2.7 ก็มีปัญญาสอบวิศวะ ถ้าระดับ 3.5 อัพนี่คือตัวต้นๆของประเทศ ปัจจุบัน โรงเรียนเดิม 4.00 เดินกันให้เกร่อ มีทั้งของเก๊ ของแท้ ปนกันให้มั่ว เพื่ิอให้เด็กใช้เป็นคะแนนสอบเข้ามหาวิทยาลัย จากคุณ : house (panote_saechiew) เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 10:04:14

ความคิดเห็นที่ 39 แต่ขอยืนยันว่า รร.สาธิต ให้เกรดโหดมากๆ จากคุณ : ปลาโลมาปากขวด เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 11:37:00

ความคิดเห็นที่ 40 ปัญหาอยู่ที่ระบบการศึกษา เป็นคำที่ใหญ่มากครับ ผมจะพูด เกี่ยวกับระบบการศึกษา เนื้อหาวิชาเรียน ในการเรียนการสอนทั้งระดับประถมศึกษาและมัธยมศึกษา เปลี่ยนไปหรือไม่ ตอบ เปลี่ยนไปบ้างแต่น้อยมาก เพราะ หลักสูตรแกนกลางการศึกษาทุกระดับก็เลียนแบบของเดิม โดยเฉพาะวิชาวิทยาศาสตร์และคณิตศาสตร์ ดูได้จากเอกสารของ สสวท เกือบทุกฉบับ เนื่องจาก ความรู้พื้นฐานในระดับนี้ ยังมีความจำเป็น นักเรียนทุกคนยังต้องมีความเข้าใจในเรื่อง พืชและสัตว์ สสารและการเปลี่ยนแปลง แรงชนิดต่างๆ เหมือนเช่นหลายสิบปีที่ผ่านมา ผมคิดว่าเนื้อหาที่เรียนไม่ได้เป็นปัญหามาก สอง การประเมินผลการเรียน เริ่มมีปัญหา เนื่องจากปัจจุบันนี้มีแรงกดดันจากการประเมินผลด้วยวิธีการใหม่ที่ครูต้องนำมาใช้ ไม่เช่นนั้น ไม่ผ่านการประเมิน นั่นคือต้องประเมินผลการเรียนของนักเรียนด้วยวิธีการที่หลากหลายมากขึ้น คำว่าหลากหลายคืออย่างไร แม้ว่าสัดส่วนข้อสอบ ก ข ค ง ทั้งกลาง ภาคและปลายภาค รวมกันเกือบ 50 % จะยังคงอยู่ ที่เหลือเป็นคะแนนเก็บ สอบ ก ข ค ง อย่างเดียว ได้รับการพิสูจน์จากงานวิจัยแล้วว่ามีปัญหา ครูจึงถูกกระตุ้นให้ต้องใช้วิธีการประเมินนักเรียนแบบอื่นๆ (แบบที่ครูเข้าใจว่าเป็นการประเมินอีกวิธีหนึ่ง) คือ ทำรายงานบ้าง ทำชิ้นงานบ้าง เป็นต้น เมื่อทุกวิชาต่างก็ต้องประเมินกันหลากหลาย ส่งผลให้เด็ก work load เพราะมีหลายวิชา สามครู เห็นหลายคนบอกว่าครูเปลี่ยนไปมาก (ในทางที่ไม่ดีเลยในสายตากลุ่มอาชีพอื่นๆ) ฟังแล้วก็หดหู่ครับ ครูมีอุดมการณ์ก็ยังพอมีครับ และพวกเขาก็เหนื่อย ครูเป็นอาชีพที่เหมือนจะมีเกียรติแต่ก็พร้อมที่จะถูกทำลายทันทีที่เด็กสอบเข้าเรียนต่อไม่ได้   ผมได้รับรายงานหลายชิ้น แต่ไม่ขอเอ่ย ครูดีก็ดีไป ครูแย่ก็เยอะ การสอบบรรจุครูในปัจจุบันมีปัญหา เพราะแยกศูนย์สอบ ไม่ได้ใช้ข้อสอบกลางเหมือนเดิม และไม่ได้สัมภาษณ์ที่เดียวกันเช่นเดิม เหตุผลทำไมทำเช่นนี้ ไม่ขอเอ่ย แต่มีคนให้ข้อคิดเห็นว่า ครูดีจริง สอบได้คะแนนสูง บางศูนย์สอบ ก็ไม่ได้รับการบรรจุ เนื่องจาก มีรายชื่อแปลกปลอมปนมาเยอะแยะ ถามว่า สิ่งที่เมืองไทยต้องการคืออะไร ครูดี ครูสอนเก่ง แต่สิ่งที่ได้กลับเป็น... แต่สำคัญที่สุด อะไรที่ประเทศเราไม่ค่อยมีข้อมูลเลย งานวิจัยด้านการเรียนการสอน ทุกระดับชั้น สำคัญขนาดไหน สำคัญขนาดที่ว่า เด็กอายุเท่านี้ ควรจะเรียนรู้อะไรบ้าง และจะสอนอย่างไรให้เขาได้ความรู้นั้น นำไปใช้งานได้จริง และ งานวิจัยที่จะมาสนับสนุนการกระทำเช่นนี้ว่า มีประสิทธิภาพจริงหรือไม่ หน่วยงานที่รับผิดชอบ การจัดหลักสูตรและการวิจัยเกี่ยวกับการเรียนการสอน ประเทศไทย มีหรือไม่ มี แต่มีไม่มากพอ ประเทศเราขาด ข้อมูลพื้นฐาน ด้านการศึกษาเยอะมากครับ ดังนั้น เราจึงได้เห็นคำถามตลอดว่า ระบบการศึกษาตอนนี้ดีหรือไม่ดี เพราะฉะนั้น ถามว่าระบบการศึกษาไม่ดี ครับ ไม่ดี แต่ต้องแยกประเด็นย่อยๆ เพื่อหาข้อบกพร่อง เช่นเดียวกับเรื่องของ จขกท ตัวอย่าง บ่นว่า รายงานเยอะมาก ปัญหาคือรายงานเยอะ เราในฐานะผู้ปกครอง สามารถสอบถามโรงเรียนได้ครับ ว่าระบบการประเมินของห้องนี้ ชั้นนี้ วิชานี้ เป็นอย่างไร ถ้าเห็นว่าไม่เหมาะสมสามารถแนะนำโรงเรียนได้เลยครับ ครูเขายินดีจะปรับปรุงตัวเองแน่นอน ยกเว้นจะดื้อแพร่ง แต่บางทีครูไม่รู้หรอกครับ รายงานที่สั่ง กระบวนการที่ได้มาเป็นอย่างไร เขาสนแค่ผลลัพธ์ คือชิ้นรายงาน ในมุมมองของผู้ปกครองจะช่วยได้มากครับ จากคุณ : cheychai เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 20:28:00

ความคิดเห็นที่ 41 ที่ผมรับไม่ได้ที่สุดก็คือ รุ่นน้องสองคน คนนึง เรียนวิดวะ คนนึงเรียนเภสัช แต่มันก็ยังทำเหมือนตอนมันอยู่ ม.ปลาย นั่นก็คือ เอาเกรดมาเทียบกัน แข่งกัน ว่าใครจะได้มากกว่ากัน โธ่ ไอ้บ้า นี่มหาลัยนะเว้ย ไม่ใช่ม.ปลาย จะได้แข่งเกรดกันได้อีกน่ะ ควายจริงๆ จากคุณ : กลับมาแล้วคนดี เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 53 02:08:28