ความคิดเห็นที่ 1 ผมได้เห็นซากไอ้ด่างจริงๆตอนเขามาออกร้านแถวๆถนนราชดำเนิน น่าจะเป็นงานกาชาดช่วงมีนาคมนะครับ เพราะวันที่เขาผ่าศพไอ้ด่างเป็นวันที่25พฤศจิกายน2507  หลังจากนั้นก็หลายเดือนอยู่จึงมีการโฆษณาว่าจะมีการเอาไอ้ด่างมาออกร้านให้คนดู ไปตีตั้วเข้าคิวอยู่ร่วมชั่วโมง เขาจัดรั้วให้คนเดินเรียงหนึ่งเป็นเขาวงกฏ กว่าจะกระดึ๊บๆไปภายในร้านที่แสนจะอึดอัดได้ และยังต้องวนเวียนอีกหลายรอบจึงจะถึงขอบถัง  เขาเชื่อมเป็นถังสังกะสีทรงสี่เหลี่ยม คล้ายโลงศพขนาดใหญ่ ขอบสูงขนาดหน้าอก คนชะโงกหัวลงไปดูได้   แถวคนดูจะถูกบังคับให้เดินผ่านถังนี้ไปตามความยาว มีคนคอยเร่งให้เดินไปเรื่อยๆไม่ให้หยุดดูอยู่กับที่ ครั้งแรกที่ผมชะโงกหัวเข้าไปดูด้วยความตื้นเต้นถึงกับผงะด้วยกลิ่นอันรุนแรงฉุนกึ่กจนต้องเด้งกลับมาตั้งหลักใหม่ ทราบในตอนหลังว่าตอนมาถึงกรุงเทพนั้นไอ้ด่างตายมาหลายวันแล้ว น้ำแข็งที่ดองมาเอาไม่อยู่ ซากเริ่มเน่าทำให้ไม่สามารถสตัฟฟ์ได้ เพียงแต่ดองฟอร์มาลินไว้พอให้ออกงานถอนทุนก่อน ผมกลั้นลมหายใจโผล่หน้าไปดูใหม่ เห็นไอ้ด่างสีดำๆ ตัวเล็กกว่าภาพไอ้เข้ขนาดเจ้าพ่อที่วาดไว้ในใจมาก สภาพก็ผอมโซเพราะโดนควักไส้ควักพุงไปหมดแล้ว คนดูออกมาบ่นผิดหวังกันทุกคน หลายคนไม่เชื่อด้วยซ้ำว่านั่นเป็นไอ้ด่างตัวจริง เพราะมันไม่มีแผลใหญ่เล็กอะไรให้เห็นเลย ตามข่าวว่าไอ้ด่างโดนเข้าไปครบเครื่องทั้งระเบิดใต้น้ำทั้งลูกปืน จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 21:49:52

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากนั้น งานวัดทุกงานจะมีออกร้านเชิญชวนให้เข้าไปดูไอ้ด่าง บางงานมีสองสามร้านประชันกันและต่างก็อ้างว่าเป็นไอ้ด่างตัวจริงด้วยกันทั้งนั้น ผมยังเคยเสียค่าโง่เข้าไปดูอีกครั้งหนึ่ง เพราะจำหน้าร้านได้ว่าคล้ายๆกับร้านเดิม อยากทราบว่าตอนหลังนี่เขาจัดการกับซากของมันอย่างไร พอโผล่เข้าไป เห็นแต่ซากจรเข้สตัฟฟ์แห้งๆ ตัวแดงๆยาวแค่เมตรกว่าๆมาวางตั้งชูคอป้าปากไว้ตัวเดียว คนในร้านก็หน้าด้านยืนยันว่านี่แหละ ตัวนี้แหละไอ้ด่างตัวจริง จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 21:50:43

ความคิดเห็นที่ 3 ก่อนหน้าที่ไอ้ด่างตัวนี้จะดัง  มีไอ้เข้อีกตัวหนึ่งครองความหลอนของคนที่ชอบเล่นน้ำในแม่น้ำลำคลองมาก่อนยาวนานตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ห้าโน่น ไอ้เข้ตัวนี้มีนิวาสถานอยู่นครสวรรค์ ตรงที่แม่น้ำยมกับน่านใหลมาบรรจบกันก่อนถึงปากน้ำโพ ผู้ใหญ่เล่าว่า ตัวมันใหญ่มากขนาดขวางแม่น้ำหัวชนตลิ่งนี้ หางชนตลิ่งโน้น เป็นที่มาของคำพังเพยที่ว่า (เกะกะ)ยังกะไอ้เข้ขวางคลอง ถิ่นที่ไอ้เข้ยักษ์โผล่มาอาละวาดกินคน ชื่อตำบลเกยไชยอยู่ในเขตการปกครองของอำเภอชุมแสง และเนื่องจากคอมันมีรอยด่างสีดำ เลยได้ชื่อว่าไอ้ด่างเกยไชย ไอ้เข้ตัวนี้ถนัดทางหนุนเรือให้ล่มแล้วลากคนลงไปกิน บ้านเมืองตั้งรางวัลจับเป็นหรือจับตายไอ้ด่าง มีผู้ขันอาสามากมายแต่กลายเป็นของขบเคี้ยวของไอ้ด่างไปก็เยอะ ผู้ใหญ่เล่าว่าคนที่ปราบมันได้ ใช้เรือยนต์ตั้งเตาอั้งโล่ใช้กระทะใบบัว ต้มฟักที่ใส่ไว้ในสาแหรกหวายหลายๆลูก พอน้ำเดือดก็เอาเรือออกไปล่อ พอไอ้ด่างขึ้นมาก็ทำทีเดินเรือหนี พอเห็นมันว่ายน้ำอ้าปากเข้ามาใกล้ก็ เหวี่ยงสาแหรกลูกฟักร้อนๆเข้าไปในปาก เขาว่าไอ้เข้นั้น อะไรเข้าปากเป็นต้องกลืนเพราะบ้วนทิ้งไม่เป็น ครั้นเจอฟักต้มไปหลายลูกเข้าก็จมตัวลงแม่น้ำไป วันรุ่งขึ้นก็ลอยหงายท้องขึ้นมา ชาวบ้านลากขึ้นมาผ่าท้องเจอสมบัติคนตายประเภทแหวนกำไรสายสร้อยเหล่านี้มากมาย สงสัยว่าไอ้เข้มันจะบ้วนทิ้งไม่เป็นจริงๆ เสร็จแล้วเขาเอาหัวมันตั้งศาลไว้ ไม่นานไอ้ด่างก็กลายเป็นจรเข้เจ้ามีอาชีพใหม่คือใบ้หวยให้คนที่ชอบใช้สรรพนามเรียกตนเองว่าลูกช้าง เรื่องนี้ดูน่าเชื่อถือเพราะมีการอ้างถึงบันทึกจดหมายเหตุ เสด็จตรวจราชการเมืองเหนือของสมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพ มีอยู่2บรรทัดความว่า “ที่นี่มีศีรษะของจระเข้ใหญ่ เป็นจระเข้กินคน ชาวบ้านเล่าลือกันว่าเป็นจระเข้เจ้า มีพระยาคนหนึ่งได้นำเอาศีรษะจระเข้นี้เข้ากรุงเทพ ฯ และได้ขายต่อให้ชาวต่างชาติไป เป็นอันจบกันสำหรับเรื่องราวของศีรษะจระเข้ใหญ่” แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 53 09:46:14 จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 21:51:43

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนไอ้เข้ที่ชุมพรปรากฏตัวขึ้นในหน้าหนังสือพิมพ์ครั้งแรกนั้น คนยังคุ้นกับไอ้เข้ตัวเดิมอยู่จึงมั่วๆอยู่ในเรื่องชื่อบ้าง ดังนั้นท่านเข้าเน็ทจึงอาจเจอ “ไอ้ด่างเกยชัยแห่งคลองบางมุด” เข้าบ้างก็ได้ เมื่อสี่ห้าสิบปีก่อนมานี้เอง บ้านเมืองยังไม่รุกเข้าไปทำลายป่ามากเกินแก้เหมือนในปัจจุบันนี้ สัตว์ป่ายังชุกชุม ไอ้เข้ก็เป็นสัตว์อีกประเภทหนึ่งที่คนไม่อยากเข้าไปยุ่งด้วยเพราะมันไม่ใช่อาหาร ไอ้เข้มันก็มีอาหารของมันที่ไม่ใช่มนุษย์หรอก ดังนั้นแล้วส่วนใหญ่ก็จะต่างคนต่างอยู่กัน บังเอิญว่าปีไหนเกิดมีภิบัติภัยธรรมชาติเป็นเหตุให้มันพลัดถิ่นที่อยู่อาศัยเดิม ไปอยู่ที่ใหม่ที่มันไม่คุ้นเคยไม่สามารถจะหากินได้สะดวก หิวหนักเข้าเห็นตัวสองขานี่ผ่านมาก็เลยลองกินดู กินแล้วก็ติดใจเลยอยากจะกินอีก จึงเกิดเรื่องที่จะอยู่ร่วมโลกด้วยกันไม่ได้แล้ว ต้องตายกันไปข้างหนึ่ง ในช่วงประมาณปลายๆตุลาคมจะเป็นหน้ามรสุมที่ฝนได้ตกหนักทั่วภาคใต้ ทำให้บรรดาไอ้เข้ ต้องแตกหนีมรสุมจากแหล่งเดิมบริเวณปากอ่าวตะโก เข้ามาลอยคอหรือขึ้นผึ่งแดดบนตลิ่ง เพ่นพ่านอยู่ในคลองต่างๆเป็นจำนวนมาก ซึ่งก็จะต้องมีไอ้เข้ขนาดใหญ่ติดมาด้วย รายงานของผู้สื่อข่าว “พิมพ์ไทย”  ที่ติดต่ามข่าวจระเข้ยักษ์ครั้งปี2507ได้รายงานว่า ในระยะประมาณสิบปีมานี้ ชาวชุมพรยังจำกันได้ดีว่าคลองตะโกหรือคลองปีบนี้ ได้ปรากฏมีมีจระเข้ขนาดใหญ่กว่า 4 วา อาละวาดกินคนไปประมาณ 10 คน จระเข้ยักษ์ตัวนี้ก็ดุร้ายมากขนาดขึ้นไปลากคนจากในเรือแจวลงไปกิน คนแจวหัวเรือกับคนท้ายที่ต่างแจวไปคุยไปกันอยู่ดีๆ เสียงคนแจวท้ายเงียบไปเฉย ๆ นึกว่าขี้เกียจพูด ที่ไหนได้หายต๋อมไปแล้วพร้อมกับมีรอยเท้าจระเข้ทิ้งไว้ที่กราบเรือด้วย เหตุนี้เรือแจวในคลองตะโกสมัยนั้นถึงกับต้องมีคอกกั้นรอบตัวคนแจวท้ายป้องกันไม่ให้จระเข้ลากตัวไปกิน การอาละวาดของจระเข้ยักษ์แห่งคลองตะโก ซึ่งเชื่อมติดต่อกับคลองบางมุดในครั้งนั้น ขุนรัตนะวรพงษ์ ข้าหลวงจังหวัดชุมพรได้ระดมกำลังเจ้าหน้าที่และราษฎรประมาณ 50 คน โดยท่านข้าหลวงออกนำการล่าจระเข้ยักษ์ด้วยตนเองใช้เวลาติดตามค้นหาถึง 15 วัน จึงพิชิตจระเข้ยักษ์ซึ่งมีขนาดใหญ่ประมาณ “ไอ้ด่างแห่งคลองบางมุด” ตัวที่กำลังเป็นข่าวในขณะนั้นได้สำเร็จ แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 53 09:48:00 จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 21:52:57

ความคิดเห็นที่ 5 ข้อความต่อไปนี้คุณจารุพัฒน์ เทียนคำได้นำมาโพสต์ไว้ในเน็ท ผมขออนุญาตเอามาลงไว้อีกทีหนึ่งโดยไม่ได้เรียบเรียงตัดตอนแต่ประการใดเพราะเป็นข่าวจากหน้าหนังสือพิมพ์แท้ๆ พาดหัวข่าวหนังสือพิมพ์”พิมพ์ไทย” ปีที่๑๘ ฉบับ วันพุธที่ ๒๘ ตุลาคม ๒๕๐๗ จระเข้ยักษ์ยาวสี่วาอาละวาดกินคน ! พรานใช้ระเบิดล่า – กลับงับเรือขาดกลางลำ ใครฆ่าได้ให้ ๔,๐๐๐ สดๆ นักแม่นปืน - นักเผชิญภัย โปรดอ่านที่นี่ ๔๐๐๐ บาทเป็นเงินรางวัลสำหรับผู้ที่ปราบจระเข้ยักษ์ ที่อาละวาด ทั่วท้องน้ำ ไล่กัดกินคนทั้งบนบกทั้งในน้ำ แล้ว ๒ ศพ ตั้งแต่เดือนกันยายนจนถึงขณะนี้เป็นระยะเวลา ๒ เดือนมาแล้ว จระเข้ยักษ์ตัวนี้ปรากฏตัวขึ้นในคลองบางมุดที่บ้านหนองไก่ปิ้ง จระเข้ตัวนี้มีขนาดใหญ่มากไล่กัดผู้คนขณะอยู่ริมตลิ่ง และไล่กัดเรือที่สัญจรไปมาในคลองบางมุด กินคนรายแรก ต่อมาประมาณกลางเดือนกันยายน ตอนเย็น นายอุดม (ไม่ทราบนามสกุล) ลงอาบน้ำในคลองบางมุดได้ถูกจระเข้ยักษ์ตัวนี้ คาบกลางลำตัวไปต่อหน้าต่อตาชาวบ้านนับสิบๆคน ซึ่งไม่สามารถจะช่วยเหลือได้ทัน พอรุ่งเช้าได้พบศพนายอุดม โผล่ขึ้นมา ปรากฏว่าถูกจระเข้ยักษ์กัดกินเฉพาะส่วนท้องเท่านั้น ศพที่สองเป็นเขมร ถัดจากวันนั้นอีก ๒-๓ วัน นายอิน ชาวเขมรบ้านเดิมอยู่จังหวัด ตราด ซึ่งมาตั้งรกรากทำมาหากิน ที่คลองบางมุด นำเรือเล็กไปตัดจากเพื่อจะมุงหลังคาบ้าน ขณะที่เลือกตัดกิ่งจากอยู่ในเรือ จระเข้ยักษ์ได้พุ่งตัวขึ้นมาบนเรือคาบขานายอินลากตกลงน้ำ นายอินพยายามเกาะขอบเรือ และร้องให้ภรรยาที่อยู่บนฝั่งช่วย ซ้ำภรรยานายอินโผลงมาในคลองกระพุ่มน้ำไล่ แต่ไม่เป็นผล จระเข้ยักษ์ลากนายอินจมหายไปใต้ท้องน้ำ รุ่งขึ้นศพนายอินลอยขึ้นมา ก็พบว่าถูกจระเข้กัดกินเฉพาะส่วนท้อง หาครึ่งวันไม่พบ ในวันที่ ๑๑ ตุลาคม ๒๕๐๗ ตั้งแต่ตอนเช้า คณะล่าจระเข้ยักษ์ได้ลงเรือ ๒ ลำ พายออกควานหาจระเข้ยักษ์ ตั้งแต่ด้านเหนือล่องมาด้านใต้ของคลองบางมุด ถึงตอนเที่ยงก็ไม่พบวี่แววของจระเข้ยักษ์ ใช้ระเบิด ๑๔ ลูก จนกระทั่ง ๑๔ นาฬิกาเศษ ส.ต.อ. โชติ จึงใช้ดินระเบิด กระป๋องนมจุดโยนลงไปใต้น้ำถึง ๑๔ กระป๋อง ระเบิดเป็นระยะๆจนถึงกระป๋องสุดท้าย ทันทีเจ้าจระเข้ยักษ์ก็โผล่ขึ้นมากระทันหันพุ่งเข้าใส่เรือลำหนึ่ง อ้าปากกว้างใหญ่งับขอบเรือจนขาดทะลุ ขณะที่นายแดงเจ้าของโรงสีซึ่งพายอยู่ท้ายเรือเสียหลักหล่นลงน้ำ เจ้าจระเข้ยักษ์จึงรับรี่ จะคาบนายแดง แต่ก่อนจะถึงตัว ส.ต.อ. โชติ กับพวกใช้ปืนพกยิงใส่ลำตัวจระเข้อย่างห่าฝนเพื่อสกัดกั้นไว้จนจระเข้ผละจากนายแดงโดยจมหายไปทันที จึงช่วยเหลือนายแดงได้อย่างหวุดหวิด นายแพทย์บุญส่ง เลขะกุล นายกนิยมไพรสมาคมแห่งประเทศไทย กล่าวไว้ว่ามีโอกาสที่มันจะมีความยาวได้ถึง ๕ วาเพราะมันเป็นจระเข้น้ำเค็มและอาจมีอายุถึง ๖๐ ปี และที่มันกัดกินแต่ช่วงท้องอาจเป็นเพราะว่ามันกินส่วนที่สะดวกที่สุด ตัวนี้คิดว่ามันคาบคนไปแล้วใช้ขาทั้ง ๒ ข้างกดทับไว้เพื่อไม่ให้ตัวคนลอยขึ้นมาแล้วกัดกินส่วนท้องหมด บางตัวก็นำศพไปขัดกับรากไม้แล้วกินจนหมดตัว โดยปกติแล้วมื้อเดียว จระเข้กินคนไม่หมดทั้งตัว แนะวิธีล่าจระเข้ นายแพทย์บุญส่ง แจงเกี่ยวกับการจระเข้ว่า “วิธีล่าที่ดีที่สุดคือการลอยกาง ( กางคือเครื่องมือล่าจระเข้แบบโบราณชนิดหนึ่ง ซึ่งจะนำเหล็กมาดัดงอเป็นรูปร่างคล้ายตะค่อง แล้วผูกด้วยตัวเบ็ดขนาดใหญ่โดยรอบ เกี่ยวด้วยเหยื่อจำพวก ลิง ไก่ หรือเนื้อเน่าเหม็น โดยผูกเชือกไว้กับกาง แล้วผูกไว้กับต้นไม้ใหญ่ หากจระเข้งับเข้าไปเมื่อไหร่ ตัวเบ็ดจะเริ่มทำงาน โดยจะเกี่ยวเครื่องในของจระเข้ และมันจะเจ็บปวดอย่างรุนแรงจนไม่กล้าขยับตัว จนสิ้นฤทธิ์ในที่สุด ) โดยต้องแก้ไขตัวเบ็ดให้ดีขึ้น วันหนึ่งก็คงจะได้” โอกาสปืนพิชิตน้อย โอกาสที่จะใช้ปืนยิงน้อยที่สุด การยิงจระเข้นั้นต้องยิงต้นคอ การจะยิงไม่ใช่ยิงได้โดยง่าย ปืนที่ใช้ยิงต้องเป็นไรเฟิล เวลามันอยู่ในน้ำมันจะลอยแค่จมูกกับส่วนตาเพียงนิดหน่อยเท่านั้นโอกาสจะยิงถูกจุดสำคัญจึงเป็นไปได้ยากมาก โอกาสที่จะยิงได้ก็เพราะในกรณีที่มันนอนผึ่งแดดอยู่ริมตลิ่งในตอนกลางวันเท่านั้น จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 21:54:44

ความคิดเห็นที่ 6 พาดหัวข่าวหนังสือพิมพ์ ”พิมพ์ไทย” ปีที่ ๑๘ ฉบับวันพฤหัสบดีที่ ๒๙ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๐๗ หัวข้อข่าว “อีดำ” จระเข้น้ำเค็ม “ไอ้เคี่ยม” พันธุ์เดียวกับ “จระเข้ยักษ์” ตามข่าวตัวนี้โตที่สุดในโลกในประเภทจระเข้เลี้ยง นายไวเซียะ เป็นเจ้าของ ลูกนาวีอาสาใช้ปัสตันปราบ “จระเข้ยักษ์” เรือเอก ชวลิต อิศรางกูร ณ อยุธยา ประจำสำนักเลขานุการ กองบัญชาการทหารสูงสุด กับเพื่อนอีกคนหนึ่งขึ้นมาที่ “พิมพ์ไทย” ขอทราบรายละเอียดเกี่ยวกับจระเข้ยักษ์ตัวนี้ “ผมสนใจมากครับ เพราะเคยออกล่าสัตว์ในเขตนี้มามาก จนถึงทิวเขาตะนาวศรี และตอนลงเรือสมัยนั้น ก็เคยจอดย่านฝั่งตะวันตกตลอดเวลา พอจะรู้จักจระเข้เหล่านี้ และภูมิประเทศดี” เรือเอกชวลิตกล่าวถึงจุดประสงค์ว่า “ขอรับหน้าที่ปราบจระเข้ยักษ์ตัวนี้ ผมมีเพื่อนนักล่าสัตว์ด้วยกัน ๔ คน อยากจะรู้เหมือนกัน มันจะทนปืนได้ก็ให้มันรู้ไป ผมจะลากปืน ปัสตัน หรือ “สาริกาลิ้นทอง” ติดมือไปด้วย แม้จะเป็นอาวุธโบราณ แต่ก็มีความรุนแรงที่ปืนใหม่สมัยนี้กินได้ยาก ของผมยังมีอยู่พร้อมกระสุนอีกแยะ” ราชาจระเข้เผย อีกด้านหนึ่งในวันเดียวกัน “พิมพ์ไทย” ได้มีโอกาสพบกับนาว ไวเซียะ ผู้ได้รับฉายาว่าเป็น “ราชาจระเข้” ที่บ้านชาละวัน ต.ทุ่งมหาเมฆ นายไวเซียะ ได้แถลงว่า “จระเข้ที่เป็นข่าวนี้คงไม่ยาวถึง ๔ วา หรือ ๒๗ ฟิต เป็นแน่” นายไวเซียะ ราชาจระเข้กล่าวว่า “จระเข้ตัวนี้เท่าที่ทราบเป็นจระเข้น้ำเค็มพันธุ์ ‘ไอ้เคี่ยม’ หรือพันธุ์ ‘ทองหลาง’ ซึ่งอยู่ได้ในน้ำกร่อยและน้ำเค็ม เคยปรากฏว่ามีผู้พบจับจระเข้ยักษ์นี้ได้มีความยาวถึง ๒๕ ฟิต (7.50 เมตร ครับผม)” จากนั้นนายไวเซียะได้นำสถิติ ประวัติการล่าจับจระเข้ที่ใหญ่ที่สุด มีถูกจับได้ในอ่าวเบงกอล ประเทศ อินเดีย เมื่อปี ค.ศ. 1847 มีขนาดยาว ๒๗ ฟิต ความกว้างถึงส่วนหัวถึง ๒๔ นิ้ว และยาว ๓๒ นิ้ว “ส่วนตัวที่รองมาหน่อย ถูกจับได้ที่ประเทศออสเตรเลีย มีความยาว ๒๔ ฟิต กับอีกตัวจับได้ที่เกาะลูซอน ประเทศฟิลิปปินส์ มีความยาวประมาณ ๒๒ ฟิต ๔ นิ้ว” ยืนยันชอบกินคน นายไวเซียะกล่าวในที่สุดว่า “จระเข้พันธุ์นี้ ชอบกินคน ส่วนพันธุ์อื่นๆไม่ค่อยกินคน เป็นเพียงแต่กัดเท่านั้น” และสนับสนุนคำพูดของหมอบุญส่งด้วยว่า ลองมันได้กินเนื้อคน มันก็จะต้องหาคนกินอยู่เรื่อยๆ เช่นเดียวกับเสือไม่ผิด จระเข้ยักษ์ไล่กวด ในโอกาสนี้เอง “พิมพ์ไทย” ได้สัมภาษณ์ นายบุญเอื้อ วงทอง ผู้เผชิญหน้ากับมันด้วยตนเองมาแล้ว โดยเริ่มต้นจากประวัตินายอิน(ถูกงับไปก่อนหน้านี้) พ่อบุญธรรมได้อย่างถูกต้องว่า “พ่อผมเป็นชาวเขมรเข้ามาอยู่เมืองไทยกว่า 30 ปี โดยลงไปอยู่ชุมพรจนสามารถพูดภาษาปักษ์ใต้ได้ชัดเจน” การเผชิญหน้าจระเข้ยักษ์ด้วยตนเองนั้น นายบุญเอื้อเล่าเหตุการณ์ว่า “หลังจากรับศพนายอินมาถึงวัดแล้ว ผมเตรียมเรือหางยาวออกจากบ้านที่ ปากน้ำตะโกจะไปวัด พอเรือวิ่งถึง วังจระเข้ที่หมู่บ้านพานนาง จึงถามคนบนเรือว่า “ตรงนี้เป็นวังจระเข้ใช่ไหม” เมื่อเรือผ่านคล้อยหลังไป ๔-๕ วา เจ้าจระเข้ยักษ์ตัวที่กินพ่อผมก็โผล่ขึ้นมาทันที มันพุ่งตัวว่ายน้ำรวดเร็วมาก ขนาดแข่งไปกับเรือผม จนเห็นตัวมันได้ชัดสักครู่หนึ่งมันก็ดำน้ำหายไป” “ไอ้ด่าง” สำหรับจระเข้ยักษ์ตัวนี้ ได้ปรากฏลักษณะรูปพรรณ ขนาดชัดเจนแล้ว ซึ่งมีคนเคยใช้ระเบิดทิ้งลงใต้น้ำ ทำให้จระเข้หนีแรงระเบิดลอยขึ้นมาเหนือน้ำ อาละวาดฟาดหัวฟาดหาง จนท้องน้ำปั่นป่วนไปทั้งคลอง ราวกับถูกพายุใหญ่ ทำให้คนในย่านแม่น้ำตะโกเห็นได้ชัดว่า จระเข้ยักษ์ตัวนี้คอด่างสีขาว ตัดกับส่วนหัว และลำตัวมีสีดำสนิมเป็นมัน และไม่มีตะไคร่น้ำเกาะเลย จนชาวบ้านเรียกว่า “ไอ้ด่าง” กินมาแล้ว ๕ ศพ เกี่ยวกับประวัติการอาละวาดของ”ไอ้ด่าง” จระเข้ยักษ์ตัวนี้ จ.ส.ต.เจริญ แป้งสมบูรณ์ หัวหน้ากิ่งสถาณีตำรวจบ้านนายหูด ได้เปิดเผยว่า “ไอ้ด่างได้กินคนมาแล้ว ๓ คน ก่อนหน้าที่นายอุดม กับ นายอิน จะถูกกิน ๒ คนหลัง รวมทั้งหมด รวมเป็น ๕ ศพแล้ว เผยเคล็ดลับ หมอจระเข้ญวน แนะนำวิธี ไล่มันขึ้นเหนือน้ำ โดยให้ใช้ขมิ้นตำให้ละเอียด ห่อผ้าหนักห่อละ ๒-๓ กิโล หลายๆถุงแล้วนำไปทิ้งลงตรงที่เป็นวังที่สงสัยว่ามันกบดานอยู่ ถ้ามันอยู่จริง พอขมิ้นละลายมันก็อยู่ไม่ได้ จะต้องลอยตัวขึ้นมา ทีนี้ล่ะ จะยิงเลือกเป้าตรงไหนก็ได้ “ส.ต.อ.บุญโชติ กล่าวย้ำ สำหรับคลองนั้นน้ำลึกประมาณ ๔-๕ วา วังของมันมีกี่แห่งเรารู้หมดแล้ว” จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 21:56:33

ความคิดเห็นที่ 7 หนังสือพิมพ์”พิมพ์ไทย” ปีที่18 ฉบับ วันที่ 2 พฤศจิกายน 2507 4,000 ครอบครัวเร่งเจ้าเมืองปราบ “ จระเข้ยักษ์ ” เพิ่มค่าตัวล่าไอ้ด่างเป็น 8,000 บาท ไอ้ด่างครองท้องน้ำไม่มีใครกล้า โรงสีต้องปิดงานเผาถ่านหยุดด้วย 8,000 บาท เป็นยอดเงินรางวัลที่เพิ่มค่าหัวของ “ไอ้ด่าง” จระเข้ยักษ์ที่อาละวาดไล่กินคนที่ชุมพร ชาวบ้านกว่า 4,000 ครอบครัวหมดอาชีพ ตกอยู่ในความหวาดผวาไม่มีใครกล้าใช้คลอง ทำคำร้องเรียนถึง ผ.ว.ก.จังหวัดชุมพร ขอให้ปราบจระเข้ยักษ์ด่วน โรงสีหยุดทำงานไม่มีข้าวสี ถ่านไม่มีเผา เพราะไม่มีคนกล้าเข้าไปตัดไม้โกงกางป่าอาจจะเป็นป่ารกไม่มีใครกล้าเข้าไปตัด กลายเป็นเมืองร้าง สภาพของคลองบางมุด คลองลำน้ำสายใหญ่ ตั้งแต่บริเวณหมู่บ้านบานนาง , สามแยกคลองน้ำขาวถึงปากอ่าวตะโกที่เคยอลม่านไปด้วยเรือแพขึ้นล่องและเห็นผู้คนตลอดสองฝั่งนั้น บัดนี้ได้เปลี่ยนแปลงคล้ายกับหมู่บ้านร้าง เพราะฤทธิเดชของ “ไอ้ด่าง” จระเข้ยักษ์พันธุ์น้ำเค็มทีอาละวาดตลอดคลองบางมุด ถึงปากน้ำตะโกขณะนี้เป็นรายงานของผู้สื่อข่าว “พิมพ์ไทย” จากชุมพรวานนี้ ชาวบ้านหวาดกลัว รายงานข่าวแจ้งว่าชาวบ้านทั้งสองฝั่งคลองบางมุดเกือบหมดอาชีพและได้รับความเดือดร้อนจนไม่มีใครกล้าที่จะออกไปทำมาหากิน เพราะความหวาดหวั่นครั่นคร้ามในฤทธิ์เดชของจระเข้ยักษ์ “ไอ้ด่าง” ด้วยเหตุนี้เอง กำนันเกลื้อม แห่งตำบลน้ำจืด ได้ประกาศให้รางวัลแก่ผู้ล่าจระเข้ยักษ์ ที่ก่อการรังควานชาวบ้านอีกจำนวน 4,000 บาท เมื่อรวมกับเงินรางวัลครั้งแรกที่นายแดงเจ้าของโรงสี ถ่านหิน นั้นตั้งเงินรางวัลแรก 4,000 บาท และรวมเป็นยอดเงินทั้ง 2 ราย เป็น 8,000 บาท ถ้วน “เงินส่วนตัวของผมเองครับ ที่ทำครั้งนี้ก็เพื่อต้องการให้ลูกบ้านของผมนอนตาหลับ” กำนันเกลื้อมแถลงถึงการอุทิศเงินเพื่อสาธารณะครั้งนี้ ที่กองกำกับการตำรวจชุมพรข่าวจระเข้ยักษ์อาละวาดครั้งนี้ ทำให้พ.ต.อ.เลื่อน มั่นเปล่ง ผู้กำกับการตำรวจชุมพรสนใจมาก ได้เรียก ส.ต.อ.บุญโชติ กับพวกคณะล่าจระเข้ยักษ์ไปสอบถามถึงเหตุการณ์และรายละเอียดเพื่อวางแผนล่าจระเข้ขั้นเด็ดขาดต่อไป อวน.......ของอาถรรพณ์ เกี่ยวกับการล่าจระเข้ยักษ์ตัวนี้ เหตุที่นักล่าแทบทุกรายได้พยายามติดตามค้นหา “ไอ้ด่าง” โดยใช้อวนลากนั้น รายงานข่าวแจ้งว่า เนื่องจากอวนเป็นของอาถรรพ์เมื่อจระเข้ตัวใดติดอวนแล้วมันจะไม่ดิ้น เพราะเป็นของ “แพ้” กันซึ่งอวนนี้เป็นเสมือนท้าวพันตาผู้เป็นปู่ของจอมกุมภีร์ชาละวัน อันเป็นต้นตระกูลจระเข้ จระเข้ 2 แบบ สำหรับการดูลักษณะของจระเข้นั้นโดยปกติแล้วจระเข้ทั่วไปมักจะขึ้นนอนผึ่งแดดบนตลิ่งหรือชายน้ำ แสดงว่าจระเข้ตัวนั้นยังไม่โตเต็มที่หรือมีฤทธิเดชน้อย แต่ถ้าเห็นจระเข้ตัวใดขึ้นนอนที่ริมตลิ่งโดยเอาหัวขึ้นฝั่ง หางลงน้ำแล้ว พึงรู้ไว้ว่าตัวนั้นดุอย่างเด็ดขาดและเก่งร้ายกาฬนัก ซึ่ง “ไอ้ด่าง” จระเข้ยักษ์อยู่ในประเภทหลังนี้ แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 53 21:59:31 จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 21:58:46

ความคิดเห็นที่ 8 ปิดคลองบางมุด “ดีเดย์” ล่าจระเข้ยักษ์ระดมคน 200 เรือ 100 ลำ จับไอ้ด่างปิดคลองทุกแห่งด้วยอวนปากคลองอวนใหญ่ 5 ปาก “ดีเดย์” วันพิชิตจระเข้ยักษ์แล้ววันนี้( 6 พฤศจิกายน )กำนันและราษฎร 3 ตำบลในเขต 2 อำเภอร่วมกันระดมใช้เรือกว่า 100 ลำกระจายออกกวาดล้างบรรดา จระเข้ทั้งหมดทั่วทุกคลองขับไล่ให้เข้าอวนปากคลอง เพื่อล่า “ไอ้ด่าง” จระเข้ยักษ์ขั้นแตกหัก “ไอ้ด่าง” จระเข้ยักษ์แห่งชุมพร ถูกขีดเส้นตายแล้วในวันนี้ (วันที่ 6) เป็นข่าวด่วนที่ผู้สื่อข่าว “พิมพ์ไทย” รายงานถึงสำนัก เมื่อวานนี้โดยเปิดเผยสามัคคีธรรมของราษฎรในย่านคลองบางมุดที่ถูกจระเข้ยักษ์รังควานมาตลอดระยะเวลา 2 เดือนเศษ โดยกินคนไปแล้ว 5 ศพว่า ล่าจระเข้ไร้ผล เนื่องมาจากการติดตามค้นหาล่าจระเข้ยักษ์ของตำรวจพลร่มหน่วย “เสือดำ” คณะ ส.ต.อ. บุญโชติ อภิสนธิสมบัติ และบังหะหมัด ซึ่งนักล่า 3 คณะออกติดตามค้นหา “ไอ้ด่าง” จระเข้ยักษ์ ตั้งแต่วันที่ 29-31 ตุลาคม กับวันที่ 1 เดือนนี้ ต้องประสบความล้มเหลวอย่างไร้ผล เพราะจระเข้ยักษ์กับบรรดาจระเข้ใหญ่น้อยหายหัวอย่างประหลาดแสดงว่าจระเข้เหล่านั้น “กบดาน” อยู่ใต้ท้องน้ำ และในวังเหมือนกับมันรู้ตัว น้ำท่วม-การล่าลำบาก ปรากฎว่าสภาพของภูมิประเทศในคลองบางมุดขณะนี้ได้เกิดน้ำท่วมที่ระดับสูงมากเพราะมรสุม และฝนจากดีเฟรสชั่นได้ตกอย่างหนักทั้งวันทั้งคืนอยู่ตลอด 3 วันมานี้ ประจวบกับจังหวะน้ำทะเลขึ้นสูงด้วย ยิ่งทำให้ระดับน้ำในคลองบางมุดสูงล้นตลิ่งเจิ่งไปหมด ยิ่งทำให้การติดตาม ค้นหาร่องรอยและที่อยู่ของจระเข้ยักษ์เป็นไปด้วยความลำบากยิ่งขึ้น ราษฎร 2 ตำบลร่วมมือ จากอุปสรรค และความล้มเหลวในการล่า “ไอ้ด่าง” จระเข้ยักษ์ต้องผิดหวังว่าหลายสิบครั้งดังกล่าว ประกอบกับได้มีผู้อาสาล่าจระเข้ยักษ์ถึง 3 ชุด ออกล่าติดตามทั่วลำคลองบางมุดในขณะนี้ ได้เรียกขวัญชาวบ้านที่หวาดกลัวกับคืนมา หันมาวางแผนร่วมมือกับนักล่า ทั้ง 3 ชุด ประกาศขีดเส้นตาย “ไอ้ด่าง” จระเข้ยักษ์ วางแผนพิชิตไอ้ด่าง ในการนี้กำนันเปรม ชนะ แห่งตำบลปากตะโก อำเภอสวี กับกำนันเกลื้อม รอดสวัสดิ์ ตำบลบางน้ำขวาง และผู้ใหญ่เปรมแห่งคลองบางมุดอำภอหลังสวน ได้ร่วมมือประสานงานกัน โดยเรียกประชุมราษฎรลูกบ้านทั้งหมดเมื่อวันที่ 4 เดือนนี้ เป็นการประชุมวางแผนการเผด็จศึก “ไอ้ด่าง” จระเข้ยักษ์ขั้นแตกหัก พร้อมกันนี้ กำนันทั้ง 2 ตำบลในเขต 2 อำเภอได้ประกาศเรียกอาสาสมัครปราบจระเข้ยักษ์ทันที มีชายฉกรรจ์ลูกบ้านรับอาสาร่วมปราบจระเข้ครั้งนี้รวมประมาณ 200 คน และ ระดมเรือที่จะให้เป็นพาหนะในการปราบ จระเข้ยักษ์ รวม 100 ลำเศษ สำหรับแผนการปราบจระเข้ยักษ์ครั้งใหญ่เพื่อเผด็จศึก “ไอ้ด่าง” คราวนี้ กำนันเกลื้อมกับกำนันเปรมได้กำหนดไว้ดังนี้คือ 1. กระจายเรือจำนวน 100 ลำมีนักล่าลำละ 2 คน ใช้ไม้ยาว 3 ถึง 5 วาออกค้นหาจระเข้ 2. จุดล่าจระเข้คือตลอดคลองบางมุด และตาม”บาง” หรือคลองซอยที่เป็นสาขาเชื่อมจากคลองบางมุด มีบางน้ำขาวทัพซัน, ธาตุทอง, บางก้อน,คลองปีบ,บางเกาะแล้ว 3. นักล่าจะนำเรือทั้ง 100 ลำ แยกย้ายกันออกใช้ไม้ค้นหาขับไล่จระเข้ทุกขนาด ทุกตัวจากหางคลองออกสู่คลองสายใหญ่บางมุด แล้วขับต้อนให้จระเข้ไปสู่ปากคลองตะโกเป็นจุดเดียวกัน 4. ที่ปากคลองตะโก จะใช้อวนใหญ่ 5 ปาก ปิดกั้นสำหรับจับเป็นจระเข้ทั้งหมดเพื่อค้นหาและจับ “ไอ้ด่าง”จระเข้ยักษ์ ให้จนมุมหรือปิดฉากการอาละวาดรังควานชาวบ้านกันเสียที กำหนดการล่าจระเข้ยักษ์ คือเริ่มตั้งแต่ตอนเช้าตรู่วันนี้ (ที่ 6)ในวันเดียวกันนี้ “พิมพ์ไทย” ได้รับโทรเลขรายงานข่าวความเคลื่อนไหของ “พรานใหญ่” แห่งภาคใต้ในค่ำวานนี้ว่าในวันที่ 8 พฤศจิกายนนี้ คณะ “พรานใหญ่” ประยูร คนานุรักษ์ ได้ออกเดินทางจากบ้านนาประดู่ จังหวัดปัตตานี โดยรถจิ๊ป กำหนดการถึงคลองบางมุดในวันที่ 9 และจะลงมือทันที ตามแผนการของคณะ “พรานใหญ่” ที่ประกาศล่าจระเข้ยักษ์ทุกแบบนี้ ได้เปิดเผยว่า การล่า”ไอ้ด่าง” จระเข้ยักษ์จะเริ่มในวันที่ 9 นี้โดยพิธีลอยกางด้วยมนต์ ซึ่งหมอจระเข้ไทยอิสลาม จะเป็นผู้ประกอบการพิธี หากไร้ผล คณะ “พรานใหญ่” จะใช้ระเบิดแก๊สกับระเบิดน้ำลึกยิงจากตลิ่ง ถ้าหากระยะไกลใช้ยิงด้วยปืนไรเฟิล.30/06 ติดกล้องและถ้าอยู่ระยะใกล้จะใช้ปืน.375แมคนั่ม เมื่อจระเข้ยักษ์ลอยตัวขึ้นมาโผล่กลางน้ำแล้ว จะใช้ยิงด้วยปืนฉมวก ตามแผนการนี้จะใช้เวลาไม่เกิน 10 วัน พร้อมกันนี้คณะพรานใหญ่แห่งภาคใต้ได้ประกาศผ่าน “พิมพ์ไทย” ว่า “ในระหว่างนี้ ขออย่าให้ใครไปยุ่งกับจระเข้ยักษ์หรือทำให้มันบาดเจ็บ จะทำให้การล่าลำบาก เพราะจระเข้ยักษ์จะเพิ่มความดุยิ่งขึ้น ครั้งนี้เพราะคณะพรานใหญ่ มีความมุ่งหมายที่จะ”จับเป็น”นำมาไว้ที่สวนสัตว์และถ้าหากจระเข้ยักษ์ตาย จะได้นำมาสต๊าฟเข้าพิพิธภัณฑ์ต่อไป” รายงานข่าวที่ “พิมพ์ไทย” แจ้งว่าก่อนหน้าที่จะเริ่มวันดี-เดย์ กวาดล้างจระเข้ทั่วคลองบางมุดนั้น คณะนักล่าชุดแรกมี ส.ต.อ.โชติ อภิสนธิสมบัติ, ครูสมพงษ์ นาค วิเชียร และนายอภิญโญ เพ็ญวณิชย์ ได้ประกอบพธีบวงสรวงครั้งใหญ่เพื่อเป็นการบำรุงขวัญแต่คณะนักล่า โดยจัดตั้งศาลเพียงตา ทำพิธิเช่นสังเวย เสด็จพ่อกรมหลวงชุมพร กับพ่อตาหลวงน้อย หลวงแก้ว แห่งปากน้ำตะโก การบวงสรวงครั้งนี้ได้ขอให้พระวิญญาณอันศักดิ์สิทธิ์ได้ทรงช่ววยเหลือดลบันดาลให้การ ปราบ-ล่าจระเข้ยักษ์ประสบผลสำเร็จ ขอให้ “ไอ้ด่าง”จระเข้ยักษ์ตัวนี้อย่าได้มีชีวิตอยู่ตลอดไป เพราะทำให้ชาวบ้านราษฎรพากันเดือดร้อนหนัก จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 22:03:47

ความคิดเห็นที่ 9 วันพฤหัสบดีที่ 19 พฤศจิกายน 2507 “ไอ้ด่าง”โผล่ที่คลองเขาปีบคาบศพที่ 6 ไอ้ด่างคาบไปกินอีกศพ อาละวาดในคลองที่ล่าไม่ถึง ท่ามกลางมรสุม และพายุดีเปรสชั่นในอ่าวไทยที่โหมทั้งฝนและลม ทำให้น้ำท่วมในเขตชุมพรและภาคใต้ขณะนี้ ข่าวร้ายได้เกิดขึ้นในคลองบางมุด อำเภอสวน ดินแดนจระเข้ยักษ์อีกครั้ง “ไอ้ด่าง” จระเข้ยักษ์ได้อาละวาดลอยขึ้นมากันกินคนอีก เหตุการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิดได้เกิดอุบัติขึ้นอีกในคลองเขาปีบ เขตติดต่อระหว่างอำเภอหลังสวนกับอำเภอสวี เมื่อตอนเช้าวันที่ 18 นี้เวลา 8 น.เศษ จระเข้ยักษ์ได้ลอยตัวขึ้นมาในคลองเขาปีบแล้วคาบนายช้วน วิมาน ชาวบ้านในคลองเขาปีบดำหายไปในคลองเขาปีบ จระเข้คาบนายช้วนไปครั้งนี้ปรากฎขึ้นต่อหน้าชาวบ้านและชาวเรือหลายสิบคน ซึ่งไม่มีใครสามารถจะช่วยได้ทัน หลังจากนั้นชาวบ้านได้ระดมมาช่วยติดตามค้นหาทั่วคลองเขาปีบจนกระทั่งพลบค่ำถึง 18 น.เศษ รวมเวลาร่วม 10 ชั่วโมง ก็ไม่พบศพนายช้วน จระเข้ขนาดใหญ่ที่ลอยตัวขึ้นมาคาบนายช้วนครั้งนี้มีชาวบ้านเห็นกับตา ได้ยืนยันว่าเป็น “ ไอ้ด่าง” จระเข้ยักษ์แห่งคลองบางมุด เพราะลักษณะของจระเข้เพชฌฆาตแห่งลำน้ำขณะที่คาบนายช้วนได้ แล้วมันชูส่วนหัวพร้อมกับเหยื่อ คือร่างของนายช้วนที่ร้องขอความช่วยเหลือดิ้นเร่า ๆ คาบขึ้นเหนือน้ำก่อนที่มันจะดำหายไปท่ามกลางสายน้ำที่เชี่ยวกรากนั้น ทุกคนมองเห็นได้ชัดเจนว่า “มันเป็นจระเข้สีดำสนิทและมีสีขาวพาดที่คอ” ซึ่งนั่นคือสัญลักษณ์ของ “ไอ้ด่าง” จระเข้ยักษ์อย่างแน่นอน การอาละวาดครั้งใหม่ของ “ไอ้ด่าง” จระเข้ยักษ์ที่ย้ายแหล่งใหม่จากคลองบางมุดครั้งนี้ ผู้สื่อข่าว “พิมพ์ไทย” รายงานว่า จระเข้ยักษ์ตัวนี้ได้หนีอำนาจระเบิดซี .3จาก “เสือดำ” 2 ตำรวจ พลร่ม จากค่ายนเรศวร เมื่องค่นวันที่ 4 โดยหลบหลีกการกวาดล้างครั้งใหญ่ของวันดี-เดย์ ตลอดวันที่ 6 เดือนนี้รอดไปได้ แล้วเข้าไปอยู่ในคลองเขาปีบซึ่งเป็นคลองแยกไปจากคลองบางมุด และคลองตะโก โดยการกวาดล้างที่ชาวบ้านกว่า 200 คนใช้เรือ 100 ลำ แต่ระดมกระทุ้งค้นหาในวันนั้นไปไม่ถึงคลองเขาปีบ ทำให้ “ไอ้ด่าง” จระเข้ยักษ์ได้แหล่งใหม่ในคลองเขาปีบอันสงบเงียบเป็นที่ซุ่มซ่อนกบดานอยู่ตั้งแต่วันที่ 6 เป็นต้นมา ชาวบ้านในคลองเขาปีบผู้คุ้นเคยกับธรรมชาติของจระเข้เล่าให้ผู้สื่อข่าว “พิมพ์ไทย” ฟังว่า โดยปกติแล้วจระเข้กินเหยื่อหรือกินคนแล้วความ “อิ่ม” ของมันจะทำให้จระเข้ซ่อนตัวหรือกบดานอย่างสงบไปได้ประมาณ 15 วัน จากนั้นมันก็จะลอยตัวขึ้นมาล่าเหยื่อใหม่ต่อไปอีก อย่างเช่นการที่ “ไอ้ด่าง” ถูกกวาดล้างหลบหนีไปได้เมื่อวันที่ 6 นี้นั้น “ไอ้ด่าง” ต้องได้เหยื่อชิ้นใหญ่ อาจเป็นสุนัขหรือมนุษย์คนใดคนหนึ่งที่ทำให้มันอิ่มและทำให้มันกบดานซ่อนตัวอย่างเงียบ ๆ ในคลองเขาปีบ ไม่มีใครรู้ระแคะระคายการเล็ดลอดเข้าไปซ่อนตัวในคลองเขาปีบซึ่งเคยสงบเงียบ จนกระทั่งอาหารหมดในกระเพาะทำให้ “ไอ้ด่าง” หิวและลอยตัวขึ้นมาอาละวาดเล่นงาน นายช้วน วิมาน เป็นเหยื่อ นับเป็นศพที่ 6 ด้วยความหิวกระหายเมื่อตอนเช้าวันที่ 18 ดังกล่าว ตั้งแต่วันที่ 16 พฤศจิกายน 2507 เป็นต้นมา คลองเขาปีบที่แยกจากคลองบางมุดและคลองตะโกขึ้นสู่ตอนเหนือ ได้กลายเป็นแดนมหาภัยที่ชาวบ้านตลอดลำคลองต้องพากันหวาดกลัว เช่นชาวคลองบางมุดอีก เพราะมีจระเข้ขนาดใหญ่ตัวหนึ่งลอยตัวขึ้นกลางคลองและบางทีก็ขึ้นฝั่งบนตลิ่ง ท้ำให้คลองเขาปีบที่เคยสงบเงียบเพราะเป็นคลองไม่สู้กว้างใหญ่นักต้องเป็นเขตอันตราย ยิ่งกว่านั้นจระเข้ใหญ่ตัวนี้ยังอาละวาดไล่หนุดกัดเรือพายที่ผ่านเข้าไปในคลองเขาปีบ และไล่งับพายจนชาวบ้านไม่กล้านำเรือผ่านคลองเขาปีบอีกเลย ต่อมาวันที่ 17 กระบือของชาวบ้านลงไปแช่ในคลองถูกจระเข้ยักษ์ตัวเดียวกันนี้ ใช้หางฟาดถูกตัวและกัดที่ขาหลังข้างซ้าย โดยจระเข้ยักษ์พยายามจะลากกระบือตัวนั้นลงไปในน้ำเสียงร้องของกระบือประกอบกับการปักหลักดื้อของมันทำให้เจ้าของและชาวบ้านมาช่วยใช้ปืนระดมยิงลงไปในน้ำสกัดไว้ จนจระเข้ยักษ์ต้องปล่อยเหยื่อตัวมหึมาไว้พร้อมกับดำน้ำหนีไปซ่อนในบริเวณวังเก่าของจระเข้ยักษ์ที่เคยอยู่ และถูกเจ้าเมืองชุมพรพิชิตเมื่อ 10 ปีเศษมานี้ รุ่งขึ้นวันที่ 18 เวลา 9 น.เศษ นายช้วน วิมาน ชาวบ้าน ต.ทุ่งตะไคร้ ได้แบกต้นกล้วยข้ามคลองเขาปีบ ทั้ง ๆ ที่มีข่าวพบจระเข้ยักษ์ขณะที่เดินลงไปลึกเพียงบั้นเอว “ไอ้ด่าง” จระเข้ยักษ์ที่รอเหยื่อด้วยความหิวกระหายก็พุ่งตัวเข้าคาบขานายช้วนทั้ง 2 ข้างงับไว้เต็มปากแล้วลากตัวนายช้วนจมหายไปในน้ำ ซึ่งเป็นศพที่ 6 จากที่ไอ้ด่างกิน จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 22:07:04

ความคิดเห็นที่ 10 พอได้รับข่าวร้ายเท่านั้น ส.อ.ห้วง พิมาน กับ ส.อ.จำนง พิมาน ได้รายงานผู้บังคับบัญชาขอลาและขออนุมัติติดตามล่าจระเข้ยักษ์โดยใช้อาวุธ ซึ่งผู้บังคับบัญชามีคำสั่งอนุญาต ในการออกเดินทางครั้งนี้นอกจาก ส.อ.ห้วง พิมาน กับ ส.อ. จำนง พิมานแล้ว ได้มีผู้ร่วมเดินทางไปปราบจระเข้ยักษ์อีก 4 คน คืน ร.ท.ลิขิต จันทโรทัย ร.ท.มาโนช เขียนยาคำ ส.อ.ละออ นาคจิตติ และส.อ.ช่วน แปลงรอด โดยทหารทั้ง 6 คน เดินทางโดยนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ 3 คัน จากค่ายทหารบกชุมพรไปยังคลองเขาปีบ และถึงเมื่อเวลา 12 น.เศษ ขณะที่คณะล่าจระเข้ไปถึงได้พบว่า ชาวบ้านประมาณ 100 กว่าคน พร้อมด้วยอาวุธปืน และฉมวกกำลังค้นหาจระเข้ยักษ์กับศพนายช้วน ตีแนวขนานทั้ง 2 ฝั่งคลองเขาปีบอย่างชุลมุน ซึ่งในที่สุดได้ค้นพบนายช้วนอยู่ใต้รากไม้ริมตลิ่งถูกไอ้ด่างจระเข้ยักษ์ลากไปขัดไว้ และไม่มีทางที่จะดึงออกมาได้ ต้องให้นักประดาน้ำดำลงไปใช้เชือกผูกศพแล้วใช้คนกว่า 20 คนดึงอยู่พักใหญ่จึงลากศพนายช้วนมาได้ ปรากฎว่าศพนายช้วนไม่มีส่วนใดเหลือเป็นชิ้นดีให้เห็นเลยเพราะถูกจระเข้กัดกินด้วยความหิวกระหายกับถูกรากไม้ครูดจนจำไม่ได้ ทุกคนได้แต่สังเวชและอนาถใจไปตาม ๆ กัน จากแหล่งที่พบศพของนายช้วนนั้นเอง คณะนักล่ากับชาวบ้านจึงรู้ว่า เป็นบริเวณแอ่งน้ำลึกหรือวังจระเข้เก่าที่ “ไอ้ด่าง” จระเข้ยักษ์ใช้เป็นที่หลบซ่อนและกบดานอยู่ในวัง พอรู้แหล่งซ่อนของจระเข้ยักษ์ คณะนักล่าแห่งค่ายทหารบกชุมพรได้ให้ชาวบ้านทุกคนหลบซุ้มอยู่บนตลิ่งแล้วใช้ระเบิดซี .3 หย่อนลงไปในบริเวณวังจระเข้ยักษ์เป็นนัดแรก เสียงระเบิดดังกึกก้องสนั่นหวั่นไหวพร้อมกับน้ำพุ่งเป็นลำขึ้นสูงเทียมยอดตาลกลางลำน้ำ พอสิ้นเสียงระเบิดและสงบลงแล้วไม่ปรากฎว่ามีสิ่งหนึ่งสิ่งใดลอยขึ้นมาเลย จากนั้นอีก 10 นาที ส.อ.ห้วงได้ตัดสินใจทิ้งระเบิดซค.3 นัดที่ 2 ตามลงไปในวังน้ำลึกนั้นอีก จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 22:09:04

ความคิดเห็นที่ 11 จระเข้กินคนที่คลองอีปัน จากคุณ : หนุ่มรัตนะ เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 22:09:09

ความคิดเห็นที่ 12 เสียงระเบิดครั้งที่ 2 นี้เองทำให้ทุกคนเห็นพรายน้ำผุดขึ้นแล้ววิ่งพุ่งเป็นทางจากจุดระเบิดเหนือวังไปตามลำคลองด้านเหนืออย่างรวดเร็ว “นั่นไอ้ด่าง หนีไปแล้ว” เสียงคนร้องบอก ทำให้คนนับร้อยและคณะล่าจระเข้วิ่งไล่ตามทั้งสองฝั่งคลองไปอย่างกระชั้นชิด จนกระทั่งทุกคนเหนื่อยหอบ และได้พบว่าพรายน้ำผุดเป็นทางนั้นไปหยุดที่ริมตลิ่งที่มีน้ำลึกแค่เอว แต่ก่อนที่ใครจะทำอะไรต่อไป ส.อ.ห้วงได้สั่งให้ทุกคนหนีขึ้นตลิ่งก่อนแล้ว ส.อ.ห้วงได้ปีนขึ้นต้นตาตุ่มริมคลอง พร้อมเหวี่ยงระเบิดซี .3 นัดที่ 3 ลงไปในน้ำตรงบริเวณที่พรายน้ำวิ่งมาหยุดตรงนั้น การระเบิดครั้งที่ 3 นี้ได้ผล เพราะแรงระเบิดตกถูกเป้าหมาย เป็นผลให้ส่วนหางของจระเข้โผล่ขึ้นก่อนลอยกระเพื่อมตามกระแสน้ำ บอกให้รู้ถึงการสิ้นอิทธิฤทธิ์ของ “ไอ้ด่าง” จระเข้ยักษ์แล้ว ทันใดนั้น ส.อ. จำนงได้ใช้ฉมวกพุ่งลงไปกลางส่วนหลังของไอ้ด่าง ซึ่งทำให้มันดิ้นพลิกขึ้นมาให้เห็นทั้งตัวแต่มันไม่สามารถจะอาละวาดต่อไปได้อีกแล้ว เพราะกระดูกสันหลังของมันหักด้วยอำนาจของแรงระเบิดซี .3 ชาวบ้านจึงช่วยกับเอาเชือกมัดพันธนาการตัว “ไอ้ด่าง” และลากจระเข้จอมเพชฌฆาตแห่งลำน้ำขึ้นมาบนตลิ่ง ซึ่งไอ้ด่างอยู่ในสภาพร่อแร่เต็มที่ จากนั้นคณะล่าจระเข้ได้ใช้เชือกลากจระเข้ยักษ์จากคลองเขาปีบมุ่งไปยังตลาดอำเภอสวี แต่ระหว่างที่ลากมาในคลองนั้น “ไอ้ด่าง” ก็พลิกท้องบอกถึงการจบชีวิตปิดฉากอันโหดเหี้ยมของมันเสียก่อน จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 22:11:02

ความคิดเห็นที่ 13 “ไอ้ด่าง” เป็นจระเข้พันธุ์ “ไอ้เคี่ยม” ซึ่งเป็นจระเข้ตีนเป็ด หรือพันธุ์ทองหลาง ตัวดำเมื่อมสนิทมีสีขาวที่คอและตามตัวเวลามันโผล่ลอยตัวขึ้นมาเหนือน้ำนั้น จะมองเห็นสีขาวพาดที่บริเวณคอ ซากไอ้ด่างถูกนายไห้ แซ่เซ็งซื้อตัวไปในราคา ๒๓,๐๐๐ บาท ทำให้องค์การสวนสัตว์ชวดได้ตัวไอ้ด่าง จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 22:11:54

ความคิดเห็นที่ 14 จากการวัดจากซากของไอ้ด่าง มีความยาวจากหัวถึงหาง ๔.๒๕ เมตร รอบตัว ๑.๗๕ เมตร เล็กกว่าถังน้ำมัน ๒๐๐ ลิตร ๗ นิ้ว จากหัวถึงคอ ๒๕ นิ้ว อ้าปากกว้าง ๒๐ นิ้ว การชำแหละไอ้ด่างเพื่อทำสต๊าฟฟ์ไว้ เมื่อผ่าลงไปในท้องก็พบกระดูกในท้องไอ้ด่างมากมาย และยืนยันได้ว่ากินคนแน่ ปรากฎว่าหลังจากการผ่าชำแหละซากแล้ว ได้พบแผลเห็นได้อย่างชัดเจนในซาก ‘ไอ้ด่าง’ จระเข้ยักษ์ดังนี้ ขาหน้าด้านขวาถูกกระสุนปืนลูกโดดฝั่งในด้านซ้ายของลำตัว เนื้อเละไปทั้งแถบ คอด้านขวาเป็นรูเน่า ซึ่งเป็นส่วนที่ทำให้ ‘ไอ้ด่าง’ จระเข้ยักษ์พบจุดจบ ส่วนสันหลังบริเวณกว้างยาว ๑ ศอก ยุ่ยเป็นรอยไหม้ซี่โครงหักหลายซี่ เพราะถูกแรงระเบิดซ้ำซากหลายครั้งอย่างไม่ปราณี โดยเฉพาะเมื่อผ่าแหวะส่วนกระเพาะของจระเข้ยักษ์แล้ว ทำให้นายบุญถึง และเจ้าหน้าที่ ๑๐กว่าคนต้องตะลึงเมื่อพบว่า นอกจากเศษอิฐ เศษหินแล้ว ยังพบหัวกระโหลกมนุษย์ถึง ๒ หัวยังอยู่ในสภาพมีเศษผมติดกับหนังศรีษะอยู่ นอกจากนี้ยังพบชิ้นส่วนของมนุษย์ในกระเพาะจระเข้ตัวนี้อีกมีกระดูกส่วนขา กับสะบ้าจากเข่าคน กับมีตะขอเหล็กขนาดใหญ่อีก ๑ ตัว ด้วย จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 22:12:55

ความคิดเห็นที่ 15 จากการพบส่วนกระโหลกศรีษะของมนุษย์ถึง ๒ หัวในท้องจระเข้ยักษ์ตัวนี้ ซึ่งเป็นการพิสูจน์อย่างแน่ชัดว่าจระเข้ตัวนี้เป็น “ไอ้ด่าง” จระเข้ยักษ์แห่งคลองบางมุดแน่ สำหรับส่วนกระโหลก ๒ ชิ้นนี้ แสดงว่า ‘ไอ้ด่าง’ จระเข้ยักษ์ได้กินคนมาแล้ว ๒ คน นอกจากการกัดกินคนอื่น ๆ ซึ่งไอ้ด่างเลือกกินเฉพาะส่วนท้องเท่านั้น จึงเป็นเครื่องยืนยันว่า จระเข้ยักษ์ตัวนี้ต้องกินคนมาก่อนหน้านี้ จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 22:17:17

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณคุณหนุ่มรัตนะนะครับที่เอารูปไอ้เข้คลองอิปันมาแปะให้ แถมให้กิ๊ฟผมร่ำรวย นั่นก็จระเข้กินคนอีกตัวหนึ่งอยู่สุราษฎร์ ใกล้ๆกันกับหลังสวนของชุมพร จบเรื่องไอ้ด่างไปแล้ว เพื่อให้ท่านผู้อ่านได้เข้าใจสัตว์โลกพันธุ์นี้ ผมขอนำเรื่องจริงอีกเรื่องหนึ่งที่เกิดในสมัยปัจจุบันนี้มาให้อ่านควบคู่กันไป เสียดาย มันน่าจะสลับกัน เรื่องของไอ้เข้ตัวหนึ่งที่ใช้ชีวิตร่วมกับคนอย่างมีความสุขด้วยกันทั้งสองฝ่ายนี้ น่าจะเกิดในเมืองพุทธเช่นเมืองไทย แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 53 22:24:00 จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 22:20:49

ความคิดเห็นที่ 17 สัตว์เลี้ยงของชาวประมงอายุ52คนนี้แปลกกว่าผู้ใดในโลก มันคือไอ้เข้ยักษ์ที่กินคนได้สบายๆ แต่กับเขาแล้ว มันคือเพื่อน ทุกๆวันเขาจะเดินลุยน้ำลงไปถึงระดับอกท่ามกลางสายตาผู้คนนับสิบนับร้อยที่กลั้นหายใจเมื่อเพื่อนของเขาพุ่งปราดตามลงไปตามเสียงเรียก แล้วทั้งคู่ก็กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันราวกับเล่นมวยปล้ำกันในน้ำ จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 22:27:20

ความคิดเห็นที่ 18 บนชายฝั่งของแม่น้ำปารีสมินา ในประเทศคอสตาริกาที่อยู่ในทวีปอเมริกากลาง ชิโต้ ตอนนั้นอายุ32ปี ได้พบกับไอ้เข้ตัวเขื่องนอนบาดเจ็บไกล้ตายอยู่ริมฝั่งเพราะโดนกระสุนปืนที่ตาซ้ายดัวยฝีมือของคนเลี้ยงวัว ชิโต้ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าที่จะช่วยชีวิตสัตว์ป่าที่พยายามจะหาเลี้ยงชีวิตตามธรรมชาติของมัน แต่เผอิญเข้าไปในในเขตที่คนอ้างสิทธิ์เป็นเจ้าของ ชิโต้พยายามลากไอ้เข้ขึ้นเรือของเขาแล้วพามันไปที่บ้าน “ตอนนั้นมันผอมมาก น้ำหนักแค่ไม่ถึง70กิโล ผมต้องเลี้ยงมันด้วยไก่ และปลา ให้ยามันอยู่ถึง6เดือน มันจึงหายดีเป็นปกติ จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 22:29:41

ความคิดเห็นที่ 19 "ผมเรียกมันว่า “โปโช่” ตอนมันนอนเจ็บอยู่นั้นผมอยู่ด้วยกันกับมัน นอนก็นอนข้างๆมัน ตรงนั้นแหละ ผมเพียงแต่อยากให้มันรู้ว่ามันมีคนที่รักมัน มนุษย์ไม่ได้เลวร้ายไปหมดทุกคน มันเป็นความทุ่มเทอุทิศตนอย่างยิ่งยวด ผมต้องไปเฝ้ามันทุกวัน ผมเป็นคนที่รักสัตว์ทุกชนิด โดยเฉพาะสัตว์ที่กำลังทนทุกข์ทรมาน” จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 22:30:45

ความคิดเห็นที่ 20 เวลาผ่านไปหลายปีจนกว่าชิโต้จะรู้สึกว่าเจ้าโปโช่เป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกับเขาพอที่เขาสัมผัสใกล้ชิดกับมันได้ “หลังจากสิบปีผ่านไป ผมก็เริ่มที่จะทำอะไรร่วมกับมันได้ แรกๆก็ต้องเคลื่อนไหวอย่างช้าๆมากที่สุด ค่อยๆเล่นกับมันอย่างค่อยเป็นค่อยไป จนกระทั่งวันนึงผมพบว่า เมื่อผมเรียกโปโช่ มันก็จะมาหาผม” จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 22:31:29

ความคิดเห็นที่ 21 ตอนที่มันหายเจ็บดีแล้ว ชิโต้เคยจะคืนโปโช่กลับสู่ธรรมชาติของมันโดยจะให้มันอยู่ในทะเลสาปใกล้บ้านของเขา แต่พอเขาหันหลังกลับเพื่อเดินไปบ้าน เขาแปลกใจมากที่โปโช่ขึ้นจากน้ำและคลานตามหลังเขากลับมาด้วย “ผมเกิดความมั่นใจว่าจระเข้ก็สามารถทำให้เชื่องได้” แต่ครั้งแรกที่เขามั่นใจพอที่จะลองไปเล่นกับมันในน้ำดู แต่ลูกเมียของเขาหวาดผวาเกินที่จะทนได้ ดังนั้นเขาจึงต้องลงไปสาดน้ำเล่นกับมันในช่วงที่ลูกเมียเขาหลับหมดแล้ว จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 22:32:08

ความคิดเห็นที่ 22 สิบกว่าปีผ่านไปโปโช่โตขึ้นมากกลายเป็นจรเข้ยักษ์ยาว5เมตร หนักกว่า450กิโล ใครเห็นเข้าก็ต้องเข่าอ่อน สี่ปีที่แล้วมันได้แสดงโชว์หลายอย่างให้เพื่อนๆของชิโต้ดู รวมถึงหลับตาเมื่อได้รับคำสั่งด้วย พวกนั้นจึงยุให้เขาเปิดการแสดงกับโปโช่ต่อสาธารณชนเสียเลย จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 22:32:51

ความคิดเห็นที่ 23 ทุกวันนี้มีรายการที่ชิโต้ต้องดำผุดดำว่ายกับเจ้าโปโช่และให้อาหารมันทุกวันในทะเลสาปใกล้บ้านของตนในเมืองชื่อซาราปิคิว และกลายเป็นสิ่งดึงดูดนักท่องเที่ยวให้เข้ามาเยือนเพื่อนั่งเรือชมจรเข้ในธรรมชาติและมาชมการแสดงหนึ่งเดียวในโลกของเพื่อนคู่ใจทั้งสอง จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 22:33:34

ความคิดเห็นที่ 24 จระเข้อเมริกาที่พบทั่วไปในทวีปนี้มีอายุขัยประมาณ70ปี มีผู้เชี่ยวชาญประมาณอายุของโปโช่ว่าได้สัก50ปี เท่าๆกับชิโต้ตอนนี้คือ52 เขาเป็นนักอนุรักษ์ตัวจริง มีเรือที่จะพานักท่องเที่ยวไปชมถิ่นที่อยู่ของสัตว์ต่างๆในบริเวณทะเลสาปและบรรยายให้ความรู้ในธรรมชาติของสัตว์เหล่านั้น ก่อนที่จะมาว่ายน้ำโชว์กับเจ้าโปโช่โดยใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมง เขาเก็บค่าดูจากนักท่องเที่ยวเพียงคนละสองสามดอลลาเท่านั้นสำหรับการแสดงที่แสนมหัศจรรย์ไม่มีใครในโลกนี้จะกล้าทำได้ เขาบอกว่าเขาไม่อยากจะใช้โปโช่เป็นเครื่องปั้มเงินให้เขา จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 22:34:46

ความคิดเห็นที่ 25 “โปโช่เป็นเพื่อนของผม ผมไม่อยากจะทำกับโปโช่อย่างกับมันเป็นทาษหรือตัวทำงานหาเงินให้ตัวผม ผมรู้สึกเป็นความสุขที่ได้ช่วยชีวิตโปโช่ และโปโช่ก็มีความสุขที่จะฝากชีวิตไว้กับผม และมีทุกอย่างที่จระเข้ตัวหนึ่งพึงจะต้องการ” จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 22:35:37

ความคิดเห็นที่ 26 ของเขา-Love Conquers  ALL! ของเรา-เมตตาธรรมเป็นเครื่องค้ำจุนโลก อ่านทั้งสองเรื่องแล้ว คุณรู้สึกอย่างไรกับไอ้เข้ตรับ จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 22:37:32

ความคิดเห็นที่ 27 กลัวค่ะ หน้าตามันไม่บอกอารมณ์เลยว่าคิดอะไรอยู่ แหะๆ ขอบคุณค่ะที่มาเล่าสู่กันฟัง ได้ยินชื่อไอ้ด่างเกยชัยมาตั้งนานแล้ว จากคุณ : Guga เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 22:55:20

ความคิดเห็นที่ 28 อ่านเพลิน ไ้ด้ความรู้มากครับ จากคุณ : ฮิปปี้ สิงห์มณี เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 53 23:19:46

ความคิดเห็นที่ 29 ขอบคุณ คุณอาว์ อีกครั้งที่นำเรื่องราวเก่าๆดีๆ มาเล่าสู่กันฟัง จากคุณ : cybrarian เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 00:04:36

ความคิดเห็นที่ 30 ถูกใจให้กิ๊ฟ อยากอ่านเรื่องไอ้เข้มานานแล้ว จากคุณ : masked v เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 01:53:00

ความคิดเห็นที่ 31 ขอบพระคุณมากๆครับผม ได้ยินตำนานเรื่องไอ้ด่างมานาน พึ่งจะเคยได้อ่านรายละเอียดก็คราวนี้แล ปล. เดี๋ยวนี้แม่น้ำตะโกยังมีจระเข้ใหญ่เหลืออยู่จริงๆไหมครับ จากคุณ : digimontamer เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 07:48:36

ความคิดเห็นที่ 32 ถาม-เดี๋ยวนี้แม่น้ำตะโกยังมีจระเข้ใหญ่เหลืออยู่จริงๆไหมครับ ตอบ-คงลาโลกไปหมดแล้วละครับ ถ้าอยากดูไอ้เข้ใหญ่ๆ ต้องไปสมุทรปราการ จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 09:06:47

ความคิดเห็นที่ 33 จระเข้ตัวแรกที่ผมรู้จักคือ จระเข้ที่เลี้ยงไว้ที่บ่อวัดสามปลื้ม ตอนเด็กๆต้องปีนขึ้นไปดู เห็นแค่นอนอ้าปาก ขาวๆ หรือไม่อยู่ในน้ำ สีตะไคร่เขียว แถมกลิ่นสมุนไพรละแวกนั้น โชยเข้ามาเป็นพักๆ จากคุณ : หนุ่มรัตนะ เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 10:44:07

ความคิดเห็นที่ 34 สมัยผมเด็กๆเคยไปดูไอ้บอดวัดสามปลื้มเหมือนกัน เห็นเขาว่ามันเคยกินคนที่พลัดตกลงไปในบ่อด้วย แต่บ่อที่ผมไปดูมีขอบปูนสูงมาก คนที่ลงไปให้มันกินได้จะต้องมีความพยายามอย่างยิ่งยวด ไอ้บอดเองตัวไม่โตเท่าไหร่ แต่มันลอยคอโผล่หัวขาวๆมาให้เห็นแค่หน่อยเดียว น้ำก็เขียวปี๋ ผมมองตัวมันไม่เห็น การเฝ้าดูจรเข้เป็นเรื่องที่น่าเบื่อหน่ายมาก มันเล่นอยู่เฉยๆไม่ขยับเขยื่อนเลย นี่มั้งเลยเป็นเหตุให้คนหาอะไรไปขว้างปาหวังจะให้มันแสดงอาการตอบสนองบ้าง เขาว่าที่มันตาบอดไปข้างนึงก็โดนไม้ไผ่ที่คนไปแยงให้มันขยับเสียบ้างนี่แหละ แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 53 11:06:13 จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 11:02:29

ความคิดเห็นที่ 35 เห็นสัจจะธรรมก็ตรงประโยคนี้ล่ะครับ "..ไม่นานไอ้ด่างก็กลายเป็นจระเข้เจ้ามีอาชีพใหม่คือใบ้หวย ให้คนที่ชอบใช้สรรพนามเรียกตนเองว่าลูกช้าง..." ถ้าเป็นไปได้ ขอรบกวนคุณ  Navarat.C ช่วยเล่าถึงที่มาแห่งคำสรรพนามว่า "ลูกช้าง" ด้วยครับ ขอบพระคุณครับ จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 11:35:12

ความคิดเห็นที่ 36 เรื่องราวของเจ้าโปโชกับผู้ดูแลมัน น่าประทับใจมากครับ ปัจจุบันจรเข้ในธรรมชาติตามที่เคยมีคนพบเห็น น่าจะมีเพียงต้นน้ำเพชร กับเขตฯเขาอ่างฤาไนเท่านั้นกระมัง? จากคุณ : เหนียว-อวี่ เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 13:18:02

ความคิดเห็นที่ 37 เรื่องของโปโช นี้น่าประทับใจ แต่เป็นผม คงเลี้ยงไม่ไหวหรอก ถึงแม้จะน่ารัก (ตรงไหนฟร๊ะส์) ก็เหอะ จากคุณ : Angleevil เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 14:46:33

ความคิดเห็นที่ 38 ช่วยเล่าถึงที่มาแห่งคำสรรพนามว่า "ลูกช้าง" ด้วยครับ ^ ^ เอ้อ..คือว่า ผมก็ไม่รู้ลึกมากขนาดว่า ใครเริ่มใช้ ทำไมใช้อย่างนั้น ใช้แต่เมื่อไหร่ ฯลฯ ฯลฯ ผมคิดว่าตัวผมเองอ่านพบครั้งแรกจากหนังสือชุดพลนิกรกิมหงวนของป.อินทปาลิตน่ะครับ คนที่ใช้สรรพนามเรียกตัวเองว่าลูกช้างมักเป็นคนที่ไม่มั่นใจในตนเองเอามากๆเช่นไอ้แห้วคนรับใช้ หรืออยู่ในสภาวะจิตผิดปกติ เช่นนิกร หรือกิมหงวนกำลังเจรจากับเจ้าพ่อ หรือภูตผีเทวดาอยู่ อะไรทำนองนั้น เป็นต้น เอาเหตุผลที่นักวิชาการว่าก็มีดังนี้นะครับ ............................................................................................................................................ เหตุที่คนเรา (โดยเฉพาะพวกที่ไปบนบานศาลกล่าว) นิยมเรียกตัวเองว่า ลูกช้าง เพราะช้างมีความสำคัญมาก เป็นสัตว์ที่มีคุณประโยชน์ ช่วยเหลือในกิจการหลาย ๆ ด้าน แม้ในการรบก็ใช้ช้างเป็นพาหนะ ดังนั้นจึงเปรียบตัวเองเป็นลูกช้าง หมายถึง ผู้ที่คอยรับใช้ เวลาไปกราบไหว้บนบานศาลกล่าวที่ไหนก็ว่าลูกช้างจะขออย่างนั้นอย่างนี้  ทั้งยังนิยมนำช้าง (ไม้) ไปถวายด้วย ไม่ว่าจะเป็นพระหรือเป็นเทพ ทั้งนี้ก็เพื่อใช้เป็นสัญลักษณ์เพื่อแทนตัวเองว่าเป็นผู้รับใช้ท่านเท่านั้นเอง “ข้อมูลสนับสนุนจากหนังสือ ๑๐๘ ซองคำถาม / สำนักพิมพ์สารคดี”   .................................................................................................................................. สำหรับเหตุผลที่ตัวผมเองจะว่าก็คือ คนที่ไปขออะไรเขา ต้องทำตัวต่ำต้อยน่าสงสารในสายตาเขามากๆเขาถึงจะให้ ใช่ไหมครับ ยิ่งไปขอหวยกับเจ้าพ่อเจ้าแม่ จะเป็นเทพหรือภูตผีปีศาจใดๆก็ตามที่เขาทำศาลจ้าวให้สิงสถิตย์อยู่  ยิ่งต้องใช้วาจาให้ถูกใจท่าน มิฉนั้นก็อาจจะอดได้เบอร์ดีๆ แทงไปก็สูญเงินเปล่า จะใช้สรรพนามอย่างไรที่จะไม่ประหนึ่งว่าไปตีตนเสมอจ้าว จะเรียกตนเองว่ากู ผม อั้ว ไอ หรือข้าพเจ้าคงไม่ได้มั้ง จะเรียกตัวเองว่าลูก เดี๋ยวท่านบอกว่ามิงไม่ใช่ลูกกู ซวยอีก คนที่คิดแก้เรื่องนี้ได้เป็นคนแรกคงเหลือบไปเห็นตุ๊กตาที่เขาเอามาแก้บนวางไว้ตีนโรงตีนศาล มีช้างม้าวัวควาย พอได้อาศัย เอาเป็นลูกช้างของท่านดีกว่า อย่างน้อยก็ดีกว่าลูกม้าหรือลูกวัว ส่วนลูกควายนั้นคงถูกตัดตกรอบแต่แรกแล้ว นี่ ผมว่ามันเกิดขึ้นมาอย่างนี้  คุณว่ามั้ย ถามมาสนุกๆก็ตอบไปอย่างสนุกๆนะครับ ห้ามซีเครียด จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 18:44:23

ความคิดเห็นที่ 39 ขอบคุณท่าน Navarat.C  ตั้งแต่เกิดมา ผมได้ยินเรื่อง ไอ้ด่างเกยชัย มาตั้งแต่เด็ก ยังเคยมีการเอามาทำเป็นหนังเลย บ้านผมอยู่ ตะพานหิน จังหวัดพิจิตร ที่เกยชัย อำเภอชุมแสง นครสวรรค์ จะติดกับอำเภอบางมูลนาก ของพิจิตร ผมเคยไปที่เกยชัยครั้งหนึ่งเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ด้วยบ้านเพื่อนอยู่ชุมแสง เป็นบริเวณที่แม่น้ำยมและแม่น้ำน่ามรวมกันก่อนที่จะไหลไปยังปากน้ำโพ เป็นแม่น้ำเจ้าพระยา เพื่อนผมก็เล่าเรื่องนี้ให้ฟัง นึกไม่ถึงว่าเรื่องนี้มีอยู่จริง ๆ จะว่าไปบ้านผมจระเข้ก็ใหญ่เอาการนะ อยู่ที่บึงสีไฟ ครับ จากคุณ : Max2000 เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 22:40:39

ความคิดเห็นที่ 40 ยังไงเล่าประวัติ อ้ายบอดวัดสามปลื้มด้วยสิครับ อยากได้ข้อมูลจระเข้ที่ใหญ่ที่สุดในโลกที่อ้างว่าอยู่ที่ฟาร์มจระเข้  สมุทรปราการด้วยครับ จากคุณ : zodiac28 เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 53 22:46:42

ความคิดเห็นที่ 41 บ่อไอ้เข้ ที่สมุทรปราการ ... แออัดยัดเยียดจนรู้สึกขนลุกยาบๆครับ กอปรกับกลิ่นและสีของน้ำที่หมักจนได้ที่ ... นึกแล้ว ก็ยังขนลุกแล้ว ขนลุกอีก ขอบพระคุณที่นำเกร็ดอดีตมาเล่าเป็นวิทยทานัง เช่นเคยครับ จากคุณ : jassb1 เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 02:36:28

ความคิดเห็นที่ 42 คุณเพ็ญชมพูรู้ประวัติไอ้บอดวัดสามปลื้ม ถ้าเห็นกระทู้นี้คงเข้ามาเล่า คุณแสนอักษรรู้ประวัติพ่อชาละวัน ไอ้เข้ตัวพ่อของพิจิตร ต้องรอให้ท่านนี้เปิดปูมมาเล่า จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 05:37:25

ความคิดเห็นที่ 43 ขอบคุณครับสำหรับกระทู้ดีๆ ตอนนี้จระเข้ไทย ก็ถูกคุกคามจนแทบไม่มีเหลือในธรรมชาติแล้วละครับ ส่วนใหญ่เราก็คงจะเห็นแค่ในสวนสัตว์และฟาร์มจระเข้ จากคุณ : นะนะ เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 06:31:02

ความคิดเห็นที่ 44 คุณนวรัตนขอแค่ประวัติไอ้บอดวัดสามปลื้ม ย้อนอดีตไปในปีพ.ศ. ๒๔๘๕   น้ำท่วมกรุงเทพครั้งใหญ่  มีข่าวใหญ่ข่าวหนึ่งเป็นที่สยองขวัญของชาวกรุงเทพ  ทั่วไปคือข่าวจระเข้กินคน จระเข้ตัวนี้ชาวบ้านเรียกกันว่า "ไอ้บอด" เพราะตามันบอดไปข้างหนึ่ง มันกินคนไปมากมายแบบไม่เลือกหน้า ชาวบ้านจะพยายามล่ามันหลายครั้งแต่ไม่สำเร็จ ภายหลังพระวัดสามปลื้มจับมันได้ ชาวบ้านช่วยกันขุดบ่อที่วัดสามปลื้มแล้วเลี้ยงมันไว้ จระเข้ตัวนี้เป็นจระเข้ที่ดุมาก จนเล่าลือกันว่าเป็นจระเข้ผีสิง วัดสามปลื้ม เรียกชื่อเต็ม ๆ ว่า "วัดจักรวรรดิราชาวาสวรมหาวิหาร" ตั้งอยู่ ถ.จักรวรรดิ เขตสัมพันธวงศ์  ปัจจุบันมีรั้วรอบบ่อจระเข้ เคยมีคำล่ำลือว่าสมัยก่อนตอนยังไม่มีรั้วมีคนเมายืนอยู่ขอบบ่อตกลงไปให้จระเข้กินหลายคนเหมือนกัน   ถ้าหากอยากรู้เรื่อง "ไอ้ด่างเกยชัย" ก็ต้องเข้าไปอ่านต่อ http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2006/08/K4602443/K4602443.html#27 จากคุณ : เพ็ญชมพู เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 09:24:48

ความคิดเห็นที่ 45 เยี่ยมครับ อ่านแล้ว ได้ความรู้และเพลินดีครับ จากคุณ : IAmNik เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 09:36:37

ความคิดเห็นที่ 46 ท่านผู้ใหญ่มีกระเป๋าหนังจรเข้รับมรดกมาจากสตรีผู้มีบรรดาศักดิ์ผู้หนึ่ง มีส่วนหัวของไอ้เข้อยู่ที่ฝา        อิฉันผู้เชี่ยวชาญในการรื้อของไปพบเข้า ลากออกมาเล่นขู่เด็กเล็กในบ้านวิ่งหนีกันกระจุย   เป็นเกร็ดที่แข็งแกร่งมาก ต่อมาเพื่อนเศรษฐีคนหนึ่งหิ้วกระเป๋าหนังจรเข้  ไม่เห็นมีเกร็ด   พลิกดูแล้วก็ไม่ตื่นเต้น อะไร   เพื่อนบอกว่าสมัยนี้เขาใช้หนังท้องแล้ว อ่านเรื่องจอส์  กลัวมาก เพราะคนเขียนบรรยายแรงกัดของกรามต่อตารางนิ้ว อยากทราบว่าจรเข้สู้กันด้วยเอาหางฟาดนี่ขนาดคอจรเข้ฝ่ายตรงกันข้ามขาดจริงหรือไม่ จากคุณ : แสนอักษร เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 10:53:00

ความคิดเห็นที่ 47 ได้ยินชื่อ "อ้ายด่างเกยชัย" นึกถึงเรื่องจระเข้ที่สมเด็จเสนาบดีทรงเล่าไว้  ขออนุญาตเอามาลงไว้ด้วยนะครับ                                      .... ออกจากปากน้ำโพ  ฉันขึ้นไปทางแม่น้ำน่านซึ่งเรียกกันในท้องถิ่นนั้ว่า "แควใหญ่"  ทางนั้นพอพ้นปากน้ำเกยชัย  ซึ่งแม่น้ำยมออกแม่น้ำน่านขึ้นไปก็เป็นที่เปลี่ยว  ทั้ง ๒ ฟากเป็นกอแขมมิใคร่มีบ้านเรือน  เพราะแผ่นดินลุ่มเป็นบึงตลอดปี เช่น บึงบรเพ็ด เป็นต้น  ปลาเลยอยู่ในที่นั้นก็มีปลาชุม  ที่เป็นบึงขานดน้อยน้ำไม่ลึก  พอน้ำลดปลาก็พากันออกจากบึงมาอยู่ในลำน้ำน่าน  จึงเป็นที่ปลาชุมตลอดย่านที่กล่าวมา  ก็เลยเป็นที่มีสัตว์พวกกินปลาเป็นอาหาร  คือจระเข้และนกกระทุง เป็นต้น  ไปมีชุมในแถวนั้นด้วย  นิทานที่เล่ากันมาถึงเรื่องจระเข้ เช่น เรื่องไกรทอง และเรื่องจระเข้ใหญ่ที่เรียกกันว่า "อ้ายด่างเกยชัย" ล้วนเป็นเรื่องอ้างถึงจระเข้แถวนี้ทั้งนั้น  เมื่อฉันขึ้นไปทางนั้นก็ได้เห็นจระเข้ตามทางทุกวัน  แต่ไม่พบที่เป็นจระเข้ขนาดใหญ่หรือได้ยินใครว่ามีจระเข้ร้ายในเวลานั้น                                      จะเลยเล่าแทรกถึงเรื่องจระเข้ใหญ่ซึ่งฉันได้เคยพบเมื่อภายหลัง  ครั้งหนึ่งฉันไปตรวจราชการหัวเมืองมณฑลภูเก็ต  เมื่อไปทางทะเลถึงปากน้ำเมืองตะกั่วป่า  เจ้าเมืองกรมการเขาจัดเรือเล็กมารับขึ้นเมือง  ฉันสังเกตเห็นเรือ ๒ แจวที่จัดมาสำหรับรับของ  มีกระดานตั้งที่ท้ายเรือแคมละแผ่นเหมือนกันทุกลำ  ไม่เคยเห็นตึงถามเขาว่าเรือเหล่านั้นตั้งกระดานไว้ทำไม  เขาบอกว่าในเวลานั้นมีจระเข้ใหญ่อยู่ในแม่น้ำเมืองตะกั่วป่าตัว ๑  ดุร้ายนัก  ชาวเมืองในเรือ ๒ แจวมันเคยขึ้นคาบเอาคนแจวท้ายไปกินเสียหลายคนแล้ว  พวกราษฎรกลัวจึงทำกระดานตั้งบังตัวคนแจวท้ายมิให้จระเข้คาบเอาไปได้  ฉันฟังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งก็ไม่ว่ากระไร  ส่วนตัวฉันเองเขาจัดเรือมาดโถงคนพายตลอดลำ  ตัวฉันนั่งกลางลำ  และมีเรือเช่นเดียวกันตามไปอีกสักสองลำ                                      เมื่อเรือไปถึงที่แห่งหนึ่ง  ดูเหมือนเรียกว่า "ย่านซื่อ" เป็นที่เปลี่ยวอยู่ข้างใต้ยังห่างเมือง  เรือฉันพสยทวนน้ำเลียบไปทางข้างฟากตะวันออก  ถึงเวลาราวจวนเที่ยง  เห็นจระเข้ตัวนั้นมันลอยตัวทางข้างฟากตะวันตกตรงกับเรือของฉัน  แล้วว่ายน้ำช้าๆ อย่างว่า "เคียงไหล่" ไปกับเรือของฉันไปนานแลเห็นตัวได้ถนัด  มันก็คงคิดปองร้าย  แต่ทำไมไม่ได้  จึงเป็นแต่ว่ายน้ำดูไป  จนถึงย่านตั้งบ้านคนข้างใต้เมืองจึงจมตัวหายไป  แต่ตัวฉันไม่เป็นนักเลงยิงสัตว์  ไปไหนไม่ได้เอาปืนไปด้วยจึงไม่ได้ยิงจระเข้ตัวนั้น                                      ไปถึงเมืองตะกั่วป่าถามถึงเรื่องจระเข้ตัวนั้น  เขาบอกว่าเพิ่งดุร้ายในปีนั้นเอง  กินคนเสียหลายคน  เขาจะออกสินบนให้คนยิงหรือจับเอาขึ่นฆ่าเสีย  ฉันว่าถ้าเอาจระเข้ตัวนั้นได้  ขอให้ส่งหนังทั้งตัวมาให้ฉัน  เพราะมันดูฉันไปตลอดทาง  ฉันก็อยากดูมันบ้าง  ต่อมาเขาจับได้จระเข้ตัวนั้นลอกหนังเอาฟางยัดข้างในทำเป็นหุ่นใส่หีบส่งมาให้  คนเอามาส่งที่ศาลาว้าการกระทรวงมหาดไทย  สังเกตดูขนาดจระเข้ตัวนั้นยาวสัก ๑๐ ศอก  แต่พวกเมืองตะกั่วป่าทำหนังแห้งไม่เป็น  ส่งกลิ่นเน่าติดหนังมาด้วย  เหม็นคลุ้งไปทั้งศาลาลูกขุน  จะหาใครทำให้เป็นหนังแผ่นสำหรับปูดูเล่นก็ไม่มี  ก็จำต้องทิ้งหนังจระเข้ตัวนั้นให้สูญไป                                      จระเข้อีกตัว ๑  ฉันได้เห็นในแม่น้ำพิงที่ตำบล "วังเจ้า" แขวงจังหวัดตากใกล้กับแดนขังหวัดกำแพงเพชร  ตำบลนั้นเป็นที่เลื่องลือว่ามีเทพารักษ์ศักดิ์สิทธิ์  มีจระเข้ใหญ่เป็นพาหนะอยู่ประจำที่หน้าศาลเสมอ  ครั้งหนึ่งฉันลงเรือล่องมาจากเมืองเชียงใหม่  มาถึงวังเจ้าใกล้เวลากินกลางวันจึงให้เรือจอดพักที่ในวังเจ้าตรงหน้าศาลเทพารักษ์ทางฝั่งตะวันตก  ฉันขึ้นไปบนบกเห็นเป็นป่าเปลี่ยว  มีแต่ศาลเทพารักษ์ทำด้วยเครื่องไม้เก่าแก่จวนจะหักพังอยู่ที่ั่นั่น  แต่ตรงหน้าศาลลงมาที่ริมน้ำชายตลิ่งเป็นตระพัก  คงเป็นที่ีๆจระเข้ตัวนั้นขึ้นตากแดด  เพราะมีรอยอกจระเข้ถูดินจนราบอยู่ที่ตรงนั้น  ดูเป็นรอยจระเข้ใหญ่จริงอย่างเขาว่า  แต่จระเข้ลงน้ำไปเสียแล้วหาเห็นตัวไม่                                      เวลาเมื่อยืนอยู่ตรงหน้าศาลเทพารักษ์  พระยาพจนปรีชา (ม.ร.ว.สำเริง  อิศรศักดิ์) ซึ่งไปด้วยกันกับฉัน  พูดขึ้นว่า "ไหนว่าศักดิ์สิทธิ์  ทำไมจึงไม่ให้ดูจระเข้ของเจ้า"  พอพูดขาดคำลงไปไม่ช้า  คนอยู่ข้างหลังก็วิ่งมาบอกว่า "จระเข้ขึ้นแล้ว" ก็รีบพากันไปดูเห็นขึ้นลอยอยู่กลางวังทั้งตัว  สังเกตดูขนาดก็จะยาวราวสัก ๑๐ ศอก  ลอยให้ดูหรือดูพวกเราอยู่สักประเดี๋ยวหนึ่งก็จมหายไป  พระยาพจนปรีชาไปกล้องฉายรูปมาไม่ทัน  พูดขึ้นอีกว่า "ขอให้ขึ้นให้ฉายรูปอีกสักทีเถิด"  ประเดี๋ยวก็ขึ้นอีก  แต่ครั้งหลังขึ้นไม่เต็มตัวเหมือนครั้งแรกก็ไม่ได้ฉายรูป  แต่ฉันเห็นว่าเจ้าก็ได้เอาใจพวกเราพออยู่แล้ว  จึงเรี่ยไรให้ช่วยกันออกเงินปฏิสังขรณ์ศาลเทพารักษ์นั้นให้คืนดีดังเก่า                                      แต่พวกคนในท้องถิ่นเขาบอกว่าจระเข้ตัวใหญ่ที่วังเจ้านั้นไม่ทำร้ายมนุษย์  จนพวกหาปลากล้าเข้าไปตีอวนถึงในวังเจ้า  ก็หามีใครเป็นอันตรายไม่  จะเป็นอย่างที่เขามักว่าดอกกระมัง  ว่าเสือและจระเข้นั้นโดยธรรมดาไม่กินคน  ต่อเมื่อใดเผอิญได้ชิมเลือดมนุษย์ด้วยเหตุอย่างใดอย่างหนึ่ง  จึงจะชอบกินคนแต่นั้นมาไป  ข้อนี้จะจริงเท็จอย่างใดต้องอยู่กับผู้กล่าว.... (คัดจากพระนิพนธ์ในสมเด็จ ฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ  เรื่อง  สร้างเมือง) แต่ก่อนคงน่าดูมากนะครับ  ไปทางเรือได้เห็นจระเข้ขึ้นมานอนริมตลิ่งในที่เปลี่ยวๆ ไปตลอดทาง ตอนเป็นเด็กๆ ๖-๗ ขวบผมอยู่แถบคลองกันยา  ย่านท้องคุ้ง  สมุทรปราการ   ได้โดดน้ำคลองกันยาเกือบทุกวัน แข่งกันว่ายน้ำข้ามคลองก็เคย ต่อมาเกิดเล่าลือกันว่ามีจระเข้หลุดเข้ามาในคลองนั้น  ผู้ใหญ่เลยห้ามไม่ให้เล่นน้ำอีก   จำได้ว่าเคยเห็นจระเข้ขึ้นมานอนอ้าปากตรงควงต้นไทรริมตลิ่ง อาจจะหลอนตัวเองให้นึกเห็นก็เป็นได้  เพราะผ่านมานานมากแล้ว สำหรับพระนิพนธ์เรื่องนี้ได้ทรงเล่าถึง "นกกระทุง" ที่บึงในลำน้ำน่าน  นกกระทุงพวกนี้แหละครับ  ที่บรรพบุรุษพวกมันปรากฏในพงศาวดารในศึกลาดหญ้า  ครั้งแผ่นดินพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก  บรรพบุรุษของนกกระทุงพวกนี้ทำให้พระยาสระบุรีต้องโทษประหารชีวิตมาแล้วครับ แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 53 13:46:57 จากคุณ : กัมม์ เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 13:28:47

ความคิดเห็นที่ 48 ขอบพระคุณ คุณ Navarat.C ครับ  อ่านแล้วไม่เครียดหรอกครับ ออกจะสนุดกปนตลกด้วยซ้ำไปครับ จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 14:04:07

ความคิดเห็นที่ 49 ^ ^ อ่านเรื่องของคุณกัมม์แล้วแสดงว่าสมัยก่อนจระเข้ชุกชุมเป็นว่าเล่น ถึงมันจะปรากฏกายแถวริมตลิ่งหรือว่ายน้ำตีเสมอเรือแจวมา คนก็คงรู้สึกเฉยๆ นอกเสียจากว่ามันจะมีขนาดใหญ่โตเป็นพิเศษ น่าจะพอเปรียบได้กับตัวกุ๊งกิ๊งแถวชานเมืองสมัยนี้  บ้านผมอยู่แถวหัวหมาก รอบๆบ้านยังมีที่ชุ่มชื้นอยู่มากพอประมาณ สัตว์เลื้อยคลานที่เหมือนไอ้เข้ขนาดย่อมๆจะขึ้นมาเดินสวนสนามในบ้านผมเป็นประจำ ผมย้ายมาอยู่ใหม่ๆลูกๆยังอยู่ประถมต้นเห็นเจ้าตัวที่ว่าเดินส่ายอาดๆบนถนนก็ถามผมว่านั่นตัวอะไรพ่อจ๋า ผมจะไปบอกตรงๆว่าตัวเอี้ยก็กลัวพันทิปเซ็นเซอร์ นึกอย่างอื่นไม่ออกก็เลยบอกว่าตัวกุ๊งกิ๊งน่ะลูก  เดี๋ยวนี้ลูกผมอายุสามสิบกว่าแล้วยังเรียกตัวกุ๊งกิ๊งอยู่เลย แล้วมันก็ยังชุกชุมเหมือนเดิมนั่นแหละ เมื่อกลางวันนี้เองผมขับรถออกไปกินข้าว มันเดินข้ามถนนแบบทอดหุ่ยมาก ถึงจะเป็นถนนซอยก็เหอะรถเดี๋ยวนี้ซิ่งจะตายไว้ใจได้ที่ไหน ผมต้องชลอความเร็วแล้วเปิดกระจกออกไปว๊ากมันซะทีนึง จะได้หัดกลัวคนไว้มั่ง คุณกัมม์เล่าต่อเรื่องที่ฉายหนังตัวอย่างไว้หน่อยเถิดครับ กำลังสนุก แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 53 14:44:53 จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 14:14:37

ความคิดเห็นที่ 50 มาขอให้เล่าเรื่อง นกกระทุง ด้วยคนครับ ถ้าจำไม่ผิดเคยอ่านเจอครั้งหนึ่ง    เขาว่าจระเข้ธรรมชาติในไทยเรานี้   เหลือแค่2ตัวเท่านั้น   บางเล่มว่า2ตัวที่หนึ่ง   และอีก1ตัวที่หนึ่ง       (ไม่นับตัวที่เป็นข่าวที่เขาใหญ่) จากคุณ : zodiac28 เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 16:51:18

ความคิดเห็นที่ 51 สวัสดีครับ คุณ Navarat.C ,คุณ zodiac28 ตัวกุ๊งกิ๊งของคุณ Navarat.C   มีชื่อทางราชการว่า เxี้ย  เพิ่งมาหยาบเมื่อท่านผู้นำคนหนึ่งบอกว่ามันหยาบ  ท่านผู้นำบอกว่า "เxี้ย" คำนี้หยาบ  จึงเปลี่ยนชื่อบาง  ที่เรียกว่า "บางเxี้ย" เป็น "บางบ่อ"  พันทิปก็เลยว่ามันหยาบตามท่านผู้นำ  เขายังไม่ยกเลิกคำขวัญ "เชื่อผู้นำชาติเจริญ" กระมังครับ ส่วนจระเข้เป็นจำเลยในประวัติศาสตร์มานานนม  อาจจะเพราะเราผูกพันและกลัวเกรงพญาชาละวันมาช้านาน  อีกส่วนหนึ่งเพราะเราผูกพันกับสายน้ำ  แต่เวลาลงน้ำเราจะรู้สึกเสียวๆ กับสิ่งที่มองไม่เห็นใต้น้ำ  จระเข้จึงกลายเป็นจำเลยในความรู้สึก  เช่นเดียวกับฉลามกลายเป็นจำเลย จำเป็นต้องฆ่า  เพราะเรื่อง JAWS  แต่แท้ที่จริงมันก็กลัวมนุษย์เหมือนกัน เรื่องนกกระทุงที่ปากน้ำพิง ปรากฏในพระราชพงศาวดารแผ่นดินพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก  เป็นศึกพม่าคราวสงคราม ๙ ทัพ  กรมพระราชวังบวรฯ รับศึกพม่าทางด้านตะวันตก  ทางใต้ต้องปล่อยให้พม่าตีลงไปด้วยคนไม่พอจะป้องกัน  ศึกพม่าทางด้านเหนือเป็นพนักงานของกรมพระราชวังหลัง  ทรงรับพระอัยการศึกให้ไปตั้งขัดทัพที่ปากพิงไม่ให้พม่ายกลงมาได้  เรื่องนกกระทุงที่ว่านี้ปรากฏความในพระราชพงศาวดารว่า                              ....ฝ่ายกรมพระราชวังหลังได้ทรงทราบในท้องตรารับสั่ง  ก็กลัวพระราชอาญาเป็นกำลัง  มีพระบัญชาสั่งให้กองทัพเจ้าพระยามหาเสนาซึ่งตั้งค่ายอยู่ ณ เมืองพิจิตร  ให้เร่งยกขึ้นไปตีค่ายพม่าซึ่งตั้งอยู่ปากน้ำพิง  เจ้าพระยามหาเสนาจึงแต่งให้กองทัพพระยาสระบุรีเป็นกองหน้าล่วงขึ้นไปก่อน  แล้วเจ้าพระยามหาเสนาก็ยกหนุนขึ้นไป  และทัพกรมพระราชวังหลัง กับกรมกลวงนรินทร์รณเรศก็ยกตามทัพเจ้าพระยามหาเสนาขึ้นไปในภายหลัง                              ฝ่ายกองทัพพระยาสระบุรีกองหน้า  ยกขึ้นไปตามฝั่งแม่น้ำฟากตะวันออกแต่เพลาเช้าตรู่  และเห็นฝูงนกกระทุงข้ามแม่น้ำมาเห็นตะคุ่มๆ ไม่เห็นถนัด  และพระยาสระบุรีนั้นเป็นคนขลาด  สำคัญว่าพม่ายกข้ามแม่น้ำมา  ก็สั่งให้รี้พลลาดถอย  ต่อสว่างขึ้นจึงเห็นชัดว่าฝูงนกกระทุงมิใช่พม่า  เจ้าพระยามหาเสนาและกรมพระราชวังหลัง  ได้ทราบว่าพระยาสระบุรีตื่นฝูงนกกระทุงถอยทัพมา  จึงให้เอาตัวพระยาสระบุรีมาประหารชีวิตเสีย  เอาศีรษะเสียบไว้ที่หาดทราย.... แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 53 17:03:44 แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 53 16:56:55 แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 53 16:55:44 จากคุณ : กัมม์ เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 16:53:49

ความคิดเห็นที่ 52 อ่านแล้วก็คิดได้อย่างเดียว     ถึงคราวซวยโดยแท้    แต่ก็ต้องโทษความขลาดของตนเองด้วย จากคุณ : zodiac28 เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 17:22:07

ความคิดเห็นที่ 53 ^ ^ ^ พุทโธ่เอ๋ย.....! จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 18:08:49

ความคิดเห็นที่ 54 สวัสดีครับท่านกัมม์ ไม่ได้เจอกันเลย ดีใจที่ได้เจอครับ ที่พิจิตร มีจรเข้ตัวเล็ก ๆ  ชื่อ ศรี ตัวหนึ่ง เลี้ยงไว้ บริเวณเมืองเก่าพิจิตร ใครไปเที่ยวก็จะถ่ายรูปสมัยแม่ผมสาว  ๆ ไปเที่ยวก็ถ่ายรูปมา ตอนผมเด็ก ๆ ก็ได้ไปเห็น จนมีโจรพยายามจะขโมยเจ้าศรี แต่คงนำไปไม่ไหว จึงฆ่าแล้วนำไปทิ้งไว้ ซากของเจ้าศรีนำมาแสดงไว้ที่ศาลาเก้าเหลี่ยม บึงศรีไฟ เหตุการณ์ครั้งนั้นสะเทือนใจชาวพิจิตรพอสมควร ด้วยเห็นเจ้าศรีอยู่มานาน ที่บึงศรีไฟ มีของอร่อยอยู่อย่างที่รับรองว่า ไม่เคยกินที่ไหน ก็คือเม็ดบัวทอด อร่อยมาก เค็ม ๆ มัน ๆ แต่ก่อนเดินขายใส่ตะกร้าอยู่ในบึง ถุงละ ๕ บาท เดียวนี้เป็นสินค้า OTOP กล่องละ ๖๐ บาท และยังมีมะขาวแก้ว ๔ รส เจ้าดังเดิม ถนนรอบบึงมีฝักบัวขายเพียงกำละ ๑๐ บาท ได้กำใหญ่มากเก็บจากบึง ผมเรียนถามท่านกัมม์ นอกเรื่องนิดนะครับว่าสมัยก่อน นำเรือทวนน้ำได้อย่างไรครับ แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 53 21:14:33 จากคุณ : Max2000 เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 21:08:05

ความคิดเห็นที่ 55 ^______________^ จากคุณ : jassb1 เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 21:09:11

ความคิดเห็นที่ 56 คุณกัมม์ พูดถึงคลองด่าน เลยทำให้นึกถึง หลวงพ่อปาน วัดบางเxี้ย สมัยก่อนมีแม่น้ำอยู่สายหนึ่ง ซึ่งไหลผ่านป่าดงพงพีมีต้นน้ำอยู่แปดริ้ว มาลงทะเลที่สมุทรปราการ ทุกครั้งที่น้ำทะเลหนุน น้ำเค็มจะทะลักเข้าไปตามแม่น้ำลำคลองต่างๆ ทำให้ชาวบ้านในย่านนั้นได้รับความลำบาก สิ่งที่ไหลขึ้นมาตามน้ำคือตัวเxี้ย ตะกวด และจระเข้ จนต้องมีการทำประตูกั้นน้ำไว้เพื่อมิให้น้ำเค็มจากทะเลไหลขึ้นไปปนกับน้ำจืด และเพื่อป้องกันสัตว์เลื้อยคลานที่มีอยู่ชุกชุม มิให้แพร่หลายไปตามคลองต่างๆ ด้วยเหตุที่มีสัตว์พวกนี้ชุกชุม ชาวบ้านจึงตั้งชื่อหมู่บ้านว่า “บ้านบางเxี้ย” และคลองบางเxี้ย วัดก็ตั้งชื่อว่า วัดบางเxี้ย มี ๒ วัดคือวัดบางเxี้ยนอก กับวัดบางเxี้ยใน ประตูที่กั้นคลองนั้น มีชื่อเรียกกันปัจจุบันว่า “ประตูน้ำชลหารวิจิตร” ต่อมา ในปี พ.ศ. ๒๔๔๓ ประตูน้ำเกิดชำรุด ต้องทำการซ่อมแซมหลายครั้ง เมื่อแล้วเสร็จได้กราบบังคมทูลพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๕ เสด็จไปที่ตำบลบางเxี้ย จังหวัดสมุทรปราการ เพื่อที่จะทำพิธีเปิดประตูน้ำใหญ่ที่ตั้งอยู่ในคลองบางเxี้ยปรากฏว่าทรงประทับอยู่ที่คลองด่านถึง ๓ วัน (ต่อมาทรงพระกรุณาโปรดฯให้เปลี่ยนชื่อ ตำบลบางเxี้ย เป็น ตำบลคลองด่าน คลองบางเxี้ย เป็นคลองด่าน และอำเภอบางเxี้ย เป็นอำเภอคลองด่าน ) ... ส่วนชื่อวัด ก็ต้องเปลี่ยนไปโดยปริยาย โดยเปลี่ยนใหม่เป็น "วัดมงคลโคธาวาส" ซึ่งยังไงๆก็แปลว่าความหมายของคำว่า "โคธาวาส =  ตัวเxี้ย" ครับ ซึ่งวัตถุมงคลของหลงพ่อศักดิ์สิทธิ์ยิ่งนัก คือ เขี้ยวเสือแกะ ถึงขนาดนำเนื้อหมูลงล่อ ให้รัชกาลที่ ๕ เสด็จทอดพระเนตรและพระราชทานครับ ภาพหลงพ่อปาน พร้อมเขี้ยวเสือแกะ จากคุณ : หนุ่มรัตนะ เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 21:46:24

ความคิดเห็นที่ 57 จะว่าไปเขาก็เพี้ยนว่าไม่สุภาพมาจริงๆ ขนมไข่เxี้ย ก็แปลงเรียกเป็น ขนมไข่หงส์ "..พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกทรงมีพระราชประสงค์จะเสวยไข่เxี้ย แต่เนื่องจากไม่ใช่ฤดูวางไข่จึงไม่สามารถหามาถวายได้ เจ้าจอมแว่นจึงคิดทำไข่เxี้ย ขึ้นถวาย โดยนำถั่วเขียวมาโขลกกับเกลือปั้นเป็นไข่แดง แล้วนำแป้งข้าวเหนียวมาห่อเป็นเปลือก นำไปทอดในน้ำมันจนเหลือง เสร็จแล้วนำขึ้นทูลเกล้าฯ ถวาย เมื่อพระองค์ได้เสวยก็พอประทังความอยากเสวยไปได้.." ต้องขอโทษคุณ Navarat.C ที่นอกเรื่องมาสองความคิดเห็นครับ จากคุณ : หนุ่มรัตนะ เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 21:53:44

ความคิดเห็นที่ 58 สมัยนี้ อะไรๆ ก็ทำได้ จากคุณ : หนุ่มรัตนะ เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 21:59:18

ความคิดเห็นที่ 59 ^ ^ ^ เพิ่งเคยเห็นนะเนี้ย นึกว่าจะมีแต่ช้างที่ทำเป็นแพนด้า ทำไปได้จริงๆ คุณหนุ่มรัตนะ นำรูปขนมไข้เxยมาให้ชม ของโปรดผมเลย แต่สมัยนี้หาอร่อย ๆ กินยาก จากคุณ : Max2000 เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 22:07:41

ความคิดเห็นที่ 60 เชิญคุณหนุ่มตามสบายเลย  ใครอยากเอาอะไรสนุกๆ มาเล่าก็เชิญ ทุกท่านด้วยนะครับ ความจริงเรื่องเxี้ยผมก็เริ่มไว้เองซะด้วย ว่าแต่ว่า ไอ้ตัวขาวดำข้างบนนี่มันเป็นตัวจรด้า หรือแพนเข้กันแน่ครับ จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 23:04:47

ความคิดเห็นที่ 61 ว่าแต่ว่า ไอ้ตัวขาวดำข้างบนนี่มันเป็นตัวจรด้า หรือแพนเข้กันแน่ครับ ------------------------------------------------------------------- คุณ  Navarat.C คิดได้ไงเนี้ย ผมฮาน้ำตาไหลเลย จากคุณ : Max2000 เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 53 23:46:09

ความคิดเห็นที่ 62 สนุกจังกระทู้นี้ จากคุณ : อบสฉช (อุบาสกฉางชุน) เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 01:26:52

ความคิดเห็นที่ 63 ขอบคุณที่นำเรื่องในอดีตมากเล่าสู่กันฟังครับ ทำให้ผมรู้สึกอยากไปเที่ยวฟาร์มจระเข้าที่สมุทรปราการอีกครั้ง ไปไรไม่รู้ รู้สึกชอบจระเข้ เพราะมันเท่ห์ดีมั้ง 55 จากคุณ : Mr.Quiet เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 16:35:17

ความคิดเห็นที่ 64 (^0^) จากคุณ : 0vvaynar0 เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 53 16:39:35

ความคิดเห็นที่ 65 เข้ามาอ่านแล้วก็โหวต เชิญชวนให้ช่วยกันกดโหวตอีกครั้งในวันจันทร์ เพื่อให้กลับขึ้นเป็นกระทู้แนะนำอีกครั้ง กระทู้ดีๆ อย่างนี้ ควรจะอยู่นานๆ จากคุณ : หนุ่มไทยไร้นาม เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 53 07:08:52

ความคิดเห็นที่ 66 ผมเก็บเข้าคลังกระทู้ไปด้วยแล้วนะครับ เผื่อวันหน้ามีท่านใดอยากรู้เรื่องเจ้าตัวร้ายพวกนี้ จะได้ค้นได้ เดี๋ยวว่างๆ จะมาเล่าให้ฟังเรื่องเจ้าตัวตะกวดขนาดใหญ่มากที่ผมเจอมากับตัวเอง มันใหญ่ขนาด "ไอ้เข้ขวางคลอง" ยังไงยังงั้นเลย จากคุณ : หนุ่มไทยไร้นาม เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 53 10:31:24

ความคิดเห็นที่ 67 ชอบจัง ได้ความรุ้ขึ้นมาอักโข คิดถึงบ้านชาละวัน ตอนเด็กๆเคยไปอยู่บ่อยๆ เพราะใกล้บ้าน จำได้ว่าจระเข้ตัวใหญ่มาก มีงูเห่าอยู่ในตู้กระจกด้วย ชอบเอานิ้วไปเคาะให้งูมันฉก จากคุณ : คนใหม่คนเดิม เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 53 10:56:48

ความคิดเห็นที่ 68 สมัยก่อน จรเข้ชุมจริงๆ มีหลายจังหวัด จรเข้น้ำจืด ก็ตัวใหญ่ไม่เบาเลยครับ มีลิงค์วิดีโอ ของจรเข้ โบโช่มาเสริมให้ครับ http://www.metacafe.com/watch/1198342/man_wrestles_crocodile จากคุณ : yutya เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 53 20:24:38

ความคิดเห็นที่ 69 สวัสดีครับ คุณ Max2000 และเพื่อนๆ ทุกท่าน สมเด็จเสนาบดีเสด็จเมืองตะกั่วป่าเป็นเวลาจวนเที่ยงเป็นเวลาน้ำลง ึงต้องทวนน้ำขึ้นไป น้ำคงไม่เชี่ยวนักหรอกครับ  เพียงแค่น้ำขึ้นน้ำลงเท่านั้น  จึงทำให้ทรงทวนน้ำขึ้นไปได้ จระเข้ ๒ ตัวที่ทรงเล่าถึงยาว ๑๐ ศอก  ๒ ศอกเป็น ๑ เมตร  จระเข้ ๒ ตัวนี้ยาวถึง ๕ เมตร ยาวพอๆ กับรถ HINO เลยนะครับ จากคุณ : กัมม์ เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 53 09:04:31

ความคิดเห็นที่ 70 ผมเคยได้ฟังลำนิทานพื้นบ้านที่เกี่ยวกับจระเข้เรื่องหนึ่งแล้วชอบ เป็นเรื่องพื้นบ้านของเมืองอุดร  เล่าถึงเจ้าหญิง กับ จระเข้  และวังสามหมอ ผมชอบฟังลำนิทานพื้นบ้าน  ตรงที่คนเล่าจะหยิบเอาเรื่องนู้นนี้มาผูกเข้าด้วยกัน  แล้วอ้างถึงสถานที่ที่มีจริง  เนื้อเรื่องเป็นอย่างนี้ครับ นางอินถวา วังสามหมอ และจระเข้ http://province.m-culture.go.th/udonthani/nitan/nangain.php                                     เจ้าหญิงอินถวา เป็นราชธิดาผู้เลอโฉมของเจ้าเมืองเชียงสมเชียงสา เจ้าหญิงมีความเมตตาต่อสัตว์เลี้ยงทุกชนิด วันหนึ่งมีลูกจระเข้พลัดหลงเข้ามาบริเวณสระน้ำใกล้อุทยานท้ายวัง เจ้าหญิงจึงนำมาเลี้ยงโดยนำอาหารมาให้จระเข้กินทุกวันจนจระเข้เชื่องและมี ความผูกพันกับเจ้าหญิงมาก เมื่อเจ้าหญิงเติบโตเป็นสาว จระเข้ก็เติบใหญ่เป็นพญากุมภีล์ เจ้าหญิงจะมาให้อาหารจระเข้ทุกวันและบางครั้งก็นั่งบนหลังมันเพื่อสรงน้ำ สระผม หรือพาไปชมปลาและดอกบัว อย่างมีความสุข เย็นวันหนึ่งเจ้าหญิงลงสรงน้ำและขี่หลังจระเข้ไปกลางสระเหมือนเคย เผอิญหวีที่ใช้สางผมหลุดจากมือตกลงไปในน้ำ ด้วยความตกใจเจ้าหญิงจึงโถมตัวคว้าเอาหวี ทำให้เสียหลักพลัดตกลงไปในสระน้ำ จระเข้เห็นดังนั้นจึงรีบว่ายเข้าช่วยเหลือโดยใช้ปากคาบเอาเจ้าหญิงไว้ โดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์ เนื่องจากจระเข้มีขากรรไกรปากด้านบนด้านเดียว เมื่องับคาบอะไรไว้แล้วจะต้องกลืนลงท้องก่อนจึงจะสามารถอ้าปากได้อีก บวกกับความตกใจจึงกลืนร่างของเจ้าหญิงลงท้องของมัน เมื่อรู้ตัวว่าทำความผิดจึงหนีภัยจากสระมุ่งหน้าเข้าป่าใหญ่และไปอาศัยอยู่ หนองน้ำใหญ่เพื่อหลบซ่อนตัว                                     เมื่อเจ้าหญิงหายตัวไปเจ้าเมืองก็มาตามหาที่สระน้ำ พบรอยเท้าจระเข้ขึ้นมาจากสระและเป็นทางเข้าไปในป่าใหญ่ จึงสงสัยว่าจระเข้คงกินเจ้าหญิงแล้วหลบหนีเข้าป่าไป จึงแกะรอยเท้าของจระเข้ไปเรื่อยๆ และพบรอยเท้าของมันได้สิ้นสุดที่แอ่งน้ำขนาดใหญ่ เมื่อแน่ใจว่าจระเข้หลบอยู่ในวังน้ำแห่งนี้ จึงป่าวประกาศหาหมอจระเข้ฝีมือดีมาปราบพญากุมภีล์ หมอจระเข้สองคนแรกเป็นชายและจบชีวิตลงด้วยการถูกพญากุมภีย์จับกิน ส่วนหมอจระเข้คนที่ ๓ เป็นผู้หญิง ใช้ปัญญาและไหวพริบเข้ามาช่วย จนสามารถปราบจระเข้ได้ เมื่อผ่าท้องจระเข้ก็พบศพหมอจระเข้ ๒ คนแรกยังอยู่ในสภาพเดิม ส่วนศพของเจ้าหญิงถูกย่อยไปบางส่วน เหลืออัฐิและของใช้ เช่น กำไลมือ ผ้าถุง เจ้าเมืองจึงประกาศตั้งชื่อหนองน้ำใหญ่แห่งนี้ว่า “วังสามหมอ” ส่วนอัฐิของเจ้าหญิงนำไปฝังไว้ข้างวังด้วยความรักและอาลัย ต่อมาบริเวณที่ฝังศพเจ้าหญิงได้เกิดเป็นต้นไม้ชนิดหนึ่งออกดอกสีขาวสวยงามมี กลิ่นหอม ชาวเมืองจึงเรียกดอกไม้ชนิดนี้ตามชื่อเจ้าหญิงว่า “ดอกอินถวา” ภาคกลางและภาคอื่นๆ เรียกดอกนี้ว่า “ดอกพุดซ้อน” ฝรั่งเรียกดอกอินถวาหรือดอกพุดซ้อนว่า “ดอกการ์ดิเนีย” ชื่อเพราะ  ดอกอินถวา จากคุณ : กัมม์ เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 53 09:17:37

ความคิดเห็นที่ 71 ขอบคุณครับ จากคุณ : jin leng เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 53 10:18:58

ความคิดเห็นที่ 72 พระนิพนธ์ของสมเด็จกรมพระยาดำรงฯเรื่องความชุกชุมของจรเข้ในปักษ์ใต้ของเราในเรื่องก่อนที่คุณกัมม์อามาเล่าไว้ ทำให้ผมนึกถึงความชุกชุมของจรเข้ในพม่า ประเทศเพื่อนบ้านที่มีตำนานไอ้เข้กินคนดังระดับโลก อยากเอามารวมกันไว้ด้วย ในที่นี้ เพื่อเป็นการสนองต่อท่านทั้งหลายที่ชอบเรื่องของไอ้เข้ เช่นคุณลูกสิงโตที่ให้กิ๊ฟผมตั้งหลายอันทั้งๆที่สิงโตไม่ใช่ญาติโกโหติกาของจรเข้แม้น้อย ขอบคุณครับ แก้ไขเมื่อ 20 มิ.ย. 53 11:00:24 จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 53 10:59:34

ความคิดเห็นที่ 73 แผนที่ประกอบ จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 53 11:05:26

ความคิดเห็นที่ 74 ในระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง เดือนกุมภาพันธุ์ 2488 ในพม่า อังกฤษกำลังกลับมาเป็นฝ่ายรุกคืนเอากับญี่ปุ่นบ้าง ที่เกาะแรมรีด้านชายฝั่งของอ่าวเบงกอลติดกับแผ่นดินใหญ่ด้านยักไข่นั้น อังกฤษประสพความสำเร็จในการยกพลขึ้นบกและใช้เวลากว่าสองสัปดาห์ในการล้อมกรอบทหารญี่ปุ่นในเมืองคยุพยูหวังจะให้ยอมจำนน แต่มีหรือที่นักรบเลือดซามูไรจะยอมยกธงขาว ทหารญี่ปุ่นทั้งกองทัพกลับถอยไปยังแนวป่าโกงกางที่ยังไม่มีทหารอังกฤษปิดล้อม เพื่อหวังจะเล็ดลอดลงไปสมทบกับกองกำลังหลักหน่วยอื่นบนเกาะได้ แก้ไขเมื่อ 20 มิ.ย. 53 11:28:26 จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 53 11:07:25

ความคิดเห็นที่ 75 สิ่งที่ทหารญี่ปุ่นประมาทไปมากก็คือ ความดิบของพรุในป่าโกงกางที่เต็มไปด้วยสัตว์และแมลงร้าย แค่ยุงอย่างเดียวมนุษย์ก็แย่แล้ว แต่ที่เกาะนี้ยังมีจรเข้น้อยใหญ่ ล้วนลูกน้ำกร่อยตีนเป็ดพันธุ์ทองหลางโคตรมหาดุ ตัวที่ใหญ่ๆนั้นก็ยาวเกือบๆ5เมตร เท่าๆกับรถฮิโน ส่วนตัวย่อมๆขนาดโตโยต้าก็มาก ขนาดที่ว่าเล็กๆก็ไม่ต่ำกว่าแมงกะไซยามาฮาแล้ว ว่ากันว่ารวมอยู่กันในป่าเลนนี้นับพันตัวแต่ครั้งโบราณกาล แก้ไขเมื่อ 20 มิ.ย. 53 11:38:37 จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 53 11:09:37

ความคิดเห็นที่ 76 ไอ้เข้เป็นนักฉวยโอกาสเรื่องหาของกินใส่ปากใส่ท้องเป็นเลิศ มันย่อมไม่ปล่อยให้มนุษย์เหล่านั้นลุยน้ำผ่านมันไปอย่างฉลุยๆได้ ดังนั้นในคืนของวันที่19 ขณะที่ทหารญี่ปุ่นถอนตัวอย่างเงียบกริบลงสู่น้ำ ทหารอังกฤษก็สามารถได้ยินเสียงอันน่าพรั่นพรึงดังลอดออกมาจากพรุป่าโกงกาง นักธรรมชาติวิทยาคนหนึ่งชื่อนายบรูช ไร้ท์ที่ได้ติดตามกองทัพอังกฤษไปด้วยทำบันทึกไว้ว่า "คืนนั้น เป็นคืนที่น่าสยดสยองที่สุดเท่าที่ทหารนาวิกโยธินอังกฤษเคยประสพ เสียงปืนไรเฟิลยิงสุ่มๆในบึงที่มืดมิด สลับด้วยเสียงโหยหวนของคนที่กำลังถูกขากรรไกรของจรเข้ขนาดยักษ์บดขยี้ และเสียงแว่วไกลๆของจระเข้ที่กำลังหมุนตัวเพื่อฉีกเหยี่อ มันผสมผสานกันเป็นเสียงนรกที่ไม่มีที่ไหนเหมือนในโลกนี้จะเหมือนอีกแล้ว พอรุ่งสางเราก็เข้าไปตรวจสอบสิ่งที่จรเข้เหลือทิ้งไว้.. ทหารญี่ปุ่นเกือบ 1,000คนที่ลงไปในบึงแรมรี พบว่าเหลือรอดชีวิตเพียงประมาณ 20คน .” จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 53 11:11:38

ความคิดเห็นที่ 77 เรื่องนี้มีคนมาเขียนเป็นสารคดีดังเรื่อง “การสังหารหมู่ที่เกาะแรมรี” จนหนังสือ The Guinness Book of Records ให้รางวัล “น่าสงสัยที่สุด” แก่เรื่องนี้ เพราะไม่รู้ว่าชัวร์หรือมั่วนิ่ม ที่ว่าเป็นเหตุการณ์ซึ่งมนุษย์ได้เสียชีวิตเพราะสัตว์ในคราวเดียวกันเป็นจำนวนมากที่สุดในโลก ไม่นานปีมานี้ จึงได้มีกลุ่มนักขี้สงสัยพากันเดินทางไปพม่าไปค้นหาความจริงที่เกาะแรมรีแล้วกลับมาโพนทนาว่า ชาวเกาะที่อายุมากๆที่สุดที่นั่นบอกว่าเรื่องไอ้เข้กินคนบนเกาะนี้น่ะเป็นเรื่องธรรมดาๆ แต่ที่กินคนญี่ปุ่นนับพันนี่ไม่เคยได้ยินเล้ย เอาละซี แถมทหารผ่านศึกญี่ปุ่นที่กลับไประลึกความหลังที่เกาะแรมรีก็ไม่มีใครเคยรู้เรื่องไอ้เข้มหาภัยนี้ แต่การที่โดนซักถามคาดคั้นตลอดเวลาที่อยู่ที่นั่น ก็สร้างความปวดร้าวใจกับอดีตทหารเหล่านั้นเป็นอย่างยิ่งว่า คืนวันนั้น เพื่อนร่วมชาติของเขาได้พลีชีวิตให้แก่สัตว์ร้ายในเกาะนี้มากมายตามหลักฐานของฝ่ายอังกฤษจริงหรือไม่ เพราะทหารทั้งกองพล ไม่มีใครรอดชีวิตมาเล่าได้เลย เชลยที่ว่าอังกฤษจับได้20คนนั้น คือผู้บาดเจ็บไม่สามารถติดตามการถอยทัพได้ จึงถูกทิ้งไว้ที่ฐาน ไม่ใช่ผู้ที่เหลือรอดจากที่หนีจรเข้มาได้ แก้ไขเมื่อ 20 มิ.ย. 53 11:41:46 จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 53 11:18:20

ความคิดเห็นที่ 78 แสดงว่า ถ้าคนอังกฤษไม่ได้ยกเมฆเรื่องนี้ขึ้นเพราะเอาเชลยร่วมพันไปหมกไว้ที่อื่น ไอ้เข้ที่หิวโหยเหล่านั้น คงได้จัดการกับเหยื่ออย่างเงียบเชียบ รวดเร็ว และไม่เหลือร่องรอยภายในคืนเดียวหรือสองคืนก่อนที่มนุษย์จะกล้าเข้าไปสำรวจว่าอะไรได้เกิดขึ้นในเขตมรณะนั้น อย่างไรก็ดี แม้เรื่องนี้จะตกไป ไม่ได้รับการยอมรับว่าเป็นประวัติศาสตร์ เพราะความเป็นจริงยังน่าเคลือบแคลงสงสัยอยู่ แต่ก็ถือเป็นตำนานเรื่องไอ้เข้ที่ติดอันดับความสนใจของผู้อ่านที่ชื่นชอบเรื่องประเภทตื่นเต้นลึกลับอย่างนี้เป็นอย่างมาก พวกเราก็ควรจะฟังๆไว้บ้างนะครับ เผื่อเอาไว้โม้ต่อ แก้ไขเมื่อ 20 มิ.ย. 53 11:43:24 จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 53 11:26:37

ความคิดเห็นที่ 79 ขอบคุณสำหรับ ความรู้ครับ... จากคุณ : aaa_a...ครับผม เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 53 12:24:49

ความคิดเห็นที่ 80 เข้ามาขำตัวกุ๊งกิ๊ง จะจำเอาไว้สอนลูกมั่งครับ จากคุณ : กุ้งบก เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 53 14:19:40

ความคิดเห็นที่ 81 รบกวน คุณ  Navarat.C  ช่วยแถลงไขหน่อยคะ รูปในคห. 5  ไม่เข้าใจค่ะ ช่วยอธิบายด้วยค่ะ  ทำไมเขาไปเกยตื้นอยู่บนบ้านคนค่ะ ขอบคุณ คุณหนุ่มรัตนะค่ะ คห. 57  เพิ่งรู้นะเนี๊ยที่เขาเปลี่ยนชื่อขนมไข่ x เพราะเหตุนี้นี่เอง ถึงว่าทำไมคนกรุงเทพเรียกไข่หงษ์ เป็นขนมของชอบที่บ้านที่ต่างจังหวัดทำขายอร่อยมาก ๆ แต่ที่กรุงเทพทำไม่เหมือนกัน เดียวนี้หากินที่อร่อยยาก เลยไม่เคยกินเป็นสิบปีแล้วมั้ง เห็นรูปภาพแล้วอยากทาน รูปร่างเหมือนที่บ้านที่ต่างจังหวัด ใส่ถาดแบบนี้เลยอะ ขอบคุณทุกท่านสำหรับเรื่องดีค่ะ ขอเก็บเข้าคลังไว้อ่าน  คงหาไม่ได้ง่าย ๆ กระทู้ที่รวมข้อมูลดี ๆ  แบบนี้ จากคุณ : หนึ่ง ต. กับ สามตัว (หนึ่ง ต. กับ สามตัว) เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 53 17:36:19

ความคิดเห็นที่ 82 รูปในคห. 5  ไม่เข้าใจค่ะ ช่วยอธิบายด้วยค่ะ  ทำไมเขาไปเกยตื้นอยู่บนบ้านคนค่ะ ........................................................................................................................................ เขาคงไม่ได้ไปหาที่นอนหรอกครับ คงจะขึ้นไปหาเสต็กกินมากกว่า น่าจะหิวจัดจนหน้ามืด ลืมตาย ขอบคุณสำหรับดอกไม้นะครับ เดี๋ยวจะแบ่งกับคุณหนุ่มคนละดอกสองดอก แก้ไขเมื่อ 20 มิ.ย. 53 20:06:16 จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 53 20:03:19

ความคิดเห็นที่ 83 อุ้ยของจริงหรือนั่น  แอบคิดว่าไม่ใช่ของจริงมั้ง  คนถ่ายเก่งจัง จับภาพนี้ได้ จากคุณ : หนึ่ง ต. กับ สามตัว (หนึ่ง ต. กับ สามตัว) เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 53 21:43:35

ความคิดเห็นที่ 84 นี่เป็นที่คอสตาริกา ในปัจจุบันไอ้เข้ยังชุกชุมอยู่ แม้ที่อยู่ของมันจะเป็นเขตอนุรักษ์ แต่หลายครั้งมันก็ออกมาหากินนอกบ้านบ้างเพื่อเปลี่ยนรสชาด จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 11:22:49

ความคิดเห็นที่ 85 ปกติไอ้เข้น้ำกร่อยจะดุดันมาก แต่มันก็ซุ่มมาเงียบกริบอย่างกับเรือดำน้ำ จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 11:25:51

ความคิดเห็นที่ 86 นั่นปะไร ถ้ายังเป็นเรือนั่งพายท้ายอยู่ ตะแกคนนี้แกคงกลายเป็นเหยื่อไปเรียบร้อยแล้ว จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 11:33:01

ความคิดเห็นที่ 87 เข้ามาโหวตอีกรอบในวันจันทร์ ตามที่ได้ให้สัญญาไว้ จากคุณ : หนุ่มไทยไร้นาม เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 14:14:30

ความคิดเห็นที่ 88 มาโหวต จากคุณ : Max2000 เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 53 21:17:11

ความคิดเห็นที่ 89 ที่คุณNavarat.Cเล่ามาเคยได้ยินจากพ่อสามี เสียดายที่ท่านเสียแล้ว  ไม่อย่างนั้นคงคุยกันสนุกแน่ๆค่ะ จากคุณ : tintila เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 15:21:53

ความคิดเห็นที่ 90 โหวตให้ค่ะ เป็นเรื่องที่ดีมากๆ จากคุณ : อาชิโกะ เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 15:33:50

ความคิดเห็นที่ 91 ขึ้นมาอีกจนได้ ไหน ๆ ก็ พูดถึงเรื่องไอ้เข้ทั้งที่ คงจะต้องพูดถึง พระราชนิพนธ์ เรื่องไกรทอง ของ พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภลัย ซึ่งมีตัวลครเอกก็คือ ชาละวัน ผมเองเป็นคนพิจิตร ก็อดสงสัยไม่ได้ว่า เรื่องนี้ทรงพระราชนิพนธ์เป็นนิยายที่ทรงแต่งขึ้น หรือ เป็นเรื่องจากตำนานพื้นบ้าน หรือ เรื่องจริง ๆ เลยและนำมาแต่งเพิ่มสีสัน ขอความกระจ่างกับผู้รู้ด้วยนะครับ ว่ามีบันทึกเรื่อง ชาละวัน จากที่อื่น ๆ หรือไม่ จากคุณ : Max2000 เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 20:57:31

ความคิดเห็นที่ 92 มีความรู้มากๆเลยค่ะ ปกติไม่เคยแวะห้องนี้เลย - -" ต่อไปคงได้มาอีกบ่อยๆแน่ ขอบคุณนะคะ จากคุณ : joyleeko เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 21:29:30

ความคิดเห็นที่ 93 ขอบคุณมากค่ะที่เอามาแบ่งปัน... ไม่ค่อยได้ทราบเรื่องราวพวกนี้เท่าไหร่เลย ได้เรื่องนี้ประดับความรู้อีก ดีจัง จากคุณ : N.J.Dahlia เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 22:14:22

ความคิดเห็นที่ 94 ขอบคุณครับ อ่านสนุกจริงๆ จากคุณ : [TTTT] เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 53 22:42:29

ความคิดเห็นที่ 95 แหม่ยังไม่มีใครเข้ามาทำให้คลายสงสัยเลย จากคุณ : Max2000 เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 53 21:22:22

ความคิดเห็นที่ 96 โหวตจ้า ^_^ จากคุณ : ปรียทรรศิกา เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 53 23:22:46

ความคิดเห็นที่ 97 ตอบคุณ Max2000 เรื่องทำนองนี้ มักจะมีพื้นฐานมาจากตำนานพื้นบ้านครับ เล่าต่อๆ กันมา วิธีที่จะรู้ได้คือคุยกับผู้เฒ่าผู้แก่ครับ ขอทราบเรื่องราวจากท่าน ผมนับถือศาสนาคริสต์ บ้านอยู่ใกล้โบสถ์นักบุญเปาโล (Saint Paul) อำเภอเมือง จังหวัดฉะเชิงเทรา คราวสงครามอินโดจีนนั้น เป็นยุคเบียดเบียนศาสนา ทางราชการส่งคนมาทำลายโบสถ์คริสต์ไปทั่ว รวมถึงโบสถ์นักบุญเปาโลนี้ด้วย เราสู้ครับ บ้านผมก็ไปด้วย เอาปืนลูกซองพร้อมกระสุนเต็มอัตราศึกไปเตรียมรับมือ แต่ละบ้านก็ลุกขึ้นสู้ ร่วมมือทำแบบเดียวกัน กระสุนปืนเป็นพันๆ นัดรอรับศึกอยู่แล้ว พวกเขาเข้ามาจริงๆ จะมารื้อทำลายโบสถ์ แต่มาไม่ถึง เพราะเหตุใด? เพราะเข้ามาก็เจอนักบุญเปาโลถือกระบี่เพลิงยืนจังก้าขวางทางอยู่ พวกเขาเลยเผ่นกลับ และไม่กล้ามาตอแยอีกเลย คนที่เล่าเรื่องนี้ให้ฟังเป็นคนพุทธนะครับ เขาบอกว่าเห็นกับตา และคนที่เห็นและมาเล่านี้มีมากกว่าหนึ่งคนด้วย ทุกคนเล่าเหตุการณ์ตรงกันหมด ผมเชื่อ ทำไมผมถึงเชื่อ? ก็เพราะว่าโบสถ์อื่นๆ ถูกทำลายหมด เช่น ที่อำเภอบางคล้า จังหวัดฉะเชิงเทรา ก็ถูกทำลาย มีแต่โบสถ์นักบุญเปาโลนี้เท่านั้นที่รอดมาได้ ปัจจุบันกรมศิลปากรขึ้นทะเบียนเป็นโบราณสถานไปแล้ว จะสืบสาวราวเรื่องทำนองนี้ ต้องคุยกับท่านผู้เฒ่าผู้แก่ครับ ได้ความอย่างไรแล้วก็บันทึกไว้เป็นความรู้แก่อนุชนรุ่นหลัง นี่คือเหตุผลหนึ่งที่ผมสนับสนุนกระทู้นี้อย่างจริงจัง เข้ามาโหวตให้ทุกวัน เผื่อว่าจะมีใครเอาไปเขียนเป็นหนังสือ ซึ่งผมคิดว่าคุณ Navarat.C โต้โผใหญ่ของงานนี้ คงไม่สงวนลิขสิทธิ์ คุณ Navarat.C มีความรู้ในเรื่องทำนองนี้อย่างดีเยี่ยม คราวก่อนก็ทีนึงแล้ว เรื่องช้าง โห ปาเข้าไปสองร้อยกว่า คห. มั้ง ถ้าผมจำไม่ผิด รึว่าคุณ Navarat.C จะลงมือเขียนหนังสือซะเองเลย เป็นความรู้ถ่ายทอดไปสู่รุ่นลูกรุ่นหลาน ผมอุดหนุนหนึ่งเล่ม แน่นอน แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 53 02:20:33 จากคุณ : หนุ่มไทยไร้นาม เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 53 02:19:13

ความคิดเห็นที่ 98 มาปูเสื่อรอคุณ Navarat.C เล่าเรื่องการปราบไอ้เข้ ต้องใช้หอกสัตะโลหะ กับเทียนระเบิดน้ำหรือเปล่า จากคุณ : Max2000 เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 53 22:03:10

ความคิดเห็นที่ 99 สนุกมากๆๆ ชอบครับ ปรกติอยู่แต่หว้ากอ นั่งอ่านไปเพลินดีเหมือนกัน ^^ จากคุณ : โลกต้องตะลึง เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 53 08:44:44

ความคิดเห็นที่ 100 ชอบมากค่ะ ตามอ่านมาสองวันแล้ว ^^ แก้ไข เย้ คนที่ร้อย!!! แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 53 13:30:24 จากคุณ : Bitchy Pooh เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 53 13:29:29

ความคิดเห็นที่ 101 สืบเนื่องจากคุณหนุ่มไทยไร้นามไปเปิดกระทู้ดันกระทู้นี้ไม่ให้ตกหิ้ง ตั้งหัวข้อว่า “ทำไมไม่ปราบไอ้เข้ตัวร้ายด้วยวิธีนี้ครับ” http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K9389467/K9389467.html ผมตามไปดูแล้ว ขอบคุณคุณหนุ่มไทยไร้นามมาก แต่เนื่องด้วยหลายท่านเห็นไอ้เข้กลายเป็นสัตว์ร้ายต้องปราบด้วยการฆ่าอย่างเดียว ทำให้ผมรู้สึกผิดที่ไปเขียนอะไรทำให้ไอ้เข้มีภาพพจน์เป็นอาชญากร สมควรแก่การลงโทษประหารเจ็ดชั่วโครต ทั้งๆที่มิได้เป็นเจตนารมณ์ของผมเลย และผมได้แสดงความเห็นไปที่นั่นว่า “มนุษย์กับสัตว์ถ้าต่างคนต่างอยู่ได้ก็ดีนะครับ บ้านใครบ้านมัน ไอ้เข้ในป่าเราก็ควรจะปล่อยให้เขามีชีวิตตามสิทธิ์ของเขา ถ้ามันหลุดเข้ามาเป็นภัยต่อมนุษย์ จับเป็นไปปล่อยให้ถูกที่ถูกทางได้ก็ควรจะทำ จับไม่ได้ จะฆ่าจะแกงกันแล้วก็ควรจะทำแค่พอเหมาะพอควร อย่าถึงกับล้างเผ่าพันธุ์กันเลยเถิดนะครับ” กระทู้นี้ผมจึงต้องขอต่อ เรื่องการจับเป็นไอ้เข้ที่เขาทำกัน จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 53 13:47:05

ความคิดเห็นที่ 102 คนญวน ถือว่าเป็นชาติที่มีทักษะในการจับไอ้เข้ ในเมืองไทยเรียกคนที่มีอาชีพนี้ว่า “หมอจรเข้” ทำนองเดียวกับหมองู คือไม่ใช่สัตวแพทย์ที่รับรักษาสัตว์เลี้ยงที่เป็นจรเข้ หรืองูนะครับ แต่จับไปกิน หรือจับไปถลกหนังขายก็แล้วแต่ ว่ากันว่า ไอ้เข้ในเมืองไทยสูญพันธุ์ไปจากแม่น้ำลำคลองน้อยใหญ่ ว่ากันว่าก็ด้วยฝีมือหมอจรเข้ญวนนี้แหละ ล่าไอ้เข้เอาหนังไปขายให้ฝรั่งเอาไปทำกระเป๋าถือของผู้หญิง หรือถ้าตัวใหญ่ๆก็ไปทำกระเป๋าเดินทางของพวกเศรษฐี จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 53 13:48:10

ความคิดเห็นที่ 103 ในเรื่องนี้เป็นคราวที่เกิดน้ำท่วมใหญ่ในเวียตนาม ฝนเดือนพฤศจิกายนที่ตกหนักติดต่อกัน4ชั่วโมงในจังหวัดคานห์หัวทำให้พนังกั้นน้ำในลำธารแตก น้ำทะลักเข้าท่วมฟาร์มจรเข้แห่งหนึ่งทำให้จรเข้นับร้อยหลุดตามน้ำออกไปสู่แม่น้ำลำคลองหลายสาย จากคุณ : Navarat.C เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 53 13:50:49