ความคิดเห็นที่ 1 อยากจะแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน แต่จนใจเพราะว่าภาษาไทยเราไม่เก่งพอที่จะอ่านคำศัพท์ศาสนาพุทธที่คุณเขียนไว้ เราเลยอ่านกระทู้คุณไม่รู้เรื่อง เราเคยอ่านแต่ศาสนาพุทธที่คนจีนแปลจากจีนเป็นอังกฤษ และคนญี่ปุ่นแปลจากญี่ปุ่นเป็นอังกฤษ ซึ่งก็คงเป็นพุทธแบบมหายาน และเราก็ไม่เคยรู้เรื่องพุทธแบบที่คุณแปะไว้ในกระทู้นี้เลย ลองไปอ่านข้อความภาษาอังกฤษที่เราแปะไว้ในกระทู้ตาม link ข้างล่างนี้ นี่คือพุทธที่เรารู้จัก บางทีคุณอาจสนใจศึกษาพุัทธแบบที่เราศึกษาบ้าง http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2010/04/K9157613/K9157613.html จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 53 09:17:07

ความคิดเห็นที่ 2 เป็นการแลกเปลี่ยนแล้วกันนะครับ ผมมองในอีกแง่หนึ่ง (ออกตัวไว้ก่อนว่าผมไม่เห็นว่าฝ่ายใดผิด ฝ่ายใดถูก) แนวทางของท่านพุทธทาส และเจ้าคุณพระธรรมธีรราชมหามุณี นั้นต่างกันอยู่ในที เนื่องจาก แนวท่านพุทธทาส มีแนวของมหายานผสมอยู่ แต่แนวของเจ้าคุณพระธรรมธีรราชมหามุณีเป็นแนวเถรวาท (พม่า-มอญ) การฝึกวิปัสสนาก็เป็นคนละแนวทาง (ตัวผมเองฝึกแบบเจ้าคุณพระธรรมธีรราชมหามุณี สายคุณแม่สิริ ซึ่งสายหลวงพ่อจรัญก็มีความต่างออกไปในรายละเอียด) มหายานมีความต่างจากเถรวาทอยู่หลายประการ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คือ ระดับของอรหันต์ ซึ่งเถรวาทมองว่าอรหันต์ก็คืออรหันต์ ไม่มีแบ่งแยก แต่มหายานต่างออกไป มีระดับของอรหันต์ มีระดับของการสำเร็จมรรค ซึ่งส่งผลอย่างมากต่อความคิดเรื่อง "นิพพาน" แต่ทั้งนี้ และทั้งนั้น เรื่องต่างๆ ที่กล่าวข้างต้น ผมถือว่าล้วนแต่เป็นปลีก กระพี้ ไม่ใช่สิ่งสำคัญ เมื่อเทียบกับการปฏิบัติเพื่อหลุดพ้น สำหรับผมสิ่งที่เถียงกันแทบตายแทบจะฆ่ากัน สุดท้ายไม่ปฏิบัติก็เสื่อมอยู่ดี แม้ธรรมกายเอง ถ้าสำเร็จแล้วหลุดพ้นจริงก็ไม่เสียหาย เป็นเพียงอีกหนึ่งเส้นทางเท่านั้น แต่เผอิญผมเชื่อว่าแนวธรรมกายไม่ได้ทำให้ซ่ากิเลสได้หมด (ย้ำ ว่าเชื่อเป็นส่วนตัว ซึ่งอาจเป็นความเชื่อที่ผิดก็ได้) จากคุณ : Lerman เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 53 13:16:28

ความคิดเห็นที่ 3   มีเรื่องจำเป็นต้องตอบเพิ่มเติมสองข้อค่ะ ขอความกรุณาท่านผู้มีจิตเมตตานำตอบต่อไปนี้ โพสต์ในกระทู้ที่ได้ตั้งไว้แล้ว http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y9461916/Y9461916.html แต่เนื่องจากคำตอบยาวมาก แค่ทำลิงก์ให้ผู้ที่ถาม เข้ามาอ่านในกระทู้นี้เอง ก็จะเป็นพระคุณยิ่งแล้วค่ะ ---------------------------------------------------- ข้อแรก ความเห็นที่แสดงไปนั้นเป็นไปตามความเข้าใจ ที่เกิดขึ้นจากสุตมยปัญญา คือการได้ยิน ได้ฟัง ได้อ่านมาค่ะ รวมเข้ากับจินตมยปัญญาคือการคิดพิจารณาทบทวน จนมีความรู้ความเข้าใจเพิ่มขึ้นข้าง จากที่มีอยู่เดิมของสุตมยปัญญา แต่ภาวนามยปัญญาซึ่งเป็นความรู้ขั้นสุดนั้น ยังไม่เกิดขึ้นเลยค่ะ เนื่องจากไม่ได้วิปัสนาเพียงพอ ขันธ์ห้าก็คงเกิดอยู่เต็มที่ตามปกติง สลัดทิ้งยังไม่ได้ เพียงแต่ไม่ได้มีอุปาทานยึดมั่นนัก ด้วยรู้ว่ามันเป็นรูปนาม เวทนา สัญญา สังขาร ฯลฯ เกิดขึ้นอยู่ปกติตามวิสัยปุถุชน ก็ทำใจกำหนดรู้ว่ามันไม่เที่ยง สมมุติว่ามีคนมานอนกรนเสียงดังสนั่นอยู่ข้างๆ ก็กำหนดได้ยินหนอๆ รูปไม่เที่ยง ไม่ทนอยู่ได้ ไม่ใช่ตัวตน ชั่วครู่เดียวเสียงกรนนี่มันก็ไม่มีแล้วมันหายไป เสียงกรนมันทนเกิดไปไม่ได้เป็นนิจนิรันดร์ เมื่อรูปถูกกับรูป เสียงถูกเข้ากับหู เกิดเวทนาแล้ว ทุกข์ที่ได้ยินเสียงกรนขณะนี้ มันก็ไม่เที่ยง ไม่ทนอยู่ได้ ไม่ใช่ตัวตน สักพักก็หมดไปแล้ว ไปเกิดขันธ์ห้าทางอื่นตาเห็นรูป จมูกได้กลิ่น ลิ้นลิ้นรส กายสัมผัส หรือธัมมารมณ์กับใจ ทุกข์ตัวนี้ก็ไม่อยู่ เกิดเป็นสุขเวทนา ทุกขเวทนาตัวอื่นกับขันธ์ห้าอื่น สัญญาก็ไม่เที่ยง ไม่ใช่ตัวตน เป็นทุกข์ เราจำได้หมายรู้อารมณ์ทุกข์ รู้รูป คือได้ยินเสียงที่กรนดังหนวกหูอยู่ขณะนี้ แต่ความจำหมายรู้รูปนี้ รู้เวทนานี้ ก็ไม่เกิดคงที่ตายตัวตลอดไป ประเดี๋ยวเดียวเท่านั้นเราก็ลืม ขันธ์ห้าอันนี้จบ สัญญาอื่นก็เกิดจำได้หมายรู้รูป คือ ภาพ กลิ่น รส สัมผัส ธัมมารมณ์อื่นแทนๆ สังขารก็ไม่เที่ยง ความปรุ่งแต่งไปมากมาย ไม่อยากได้ยินเสียงกรน ก็ไม่เที่ยง สังขารนี้เกิดขึ้นกับขันธ์ห้าอันนี้เท่านั้น เดี๋ยวก็หายไป ไปเกิดสังขารอื่น กับขันธ์ห้าอื่นแทน ไม่ได้เที่ยงแท้จะไม่อยากได้ยินเสียงกรน ไม่ได้รู้สึกอยากพ้นจากเวทนานี้อยู่ตลอดไป วิญญานเกิดขึ้นเมื่อขันธ์ห้าเกิดครั้งหนึ่ง ก็เมื่อรูป คือ ภาพ เสียง กลิ่น รส กาย ธัมมารมณ์ ถูกเข้ากับตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ คือรูปกับรูปถูกกัน ก็เป็นวิญญานครั้งหนึ่งเกิดๆ ดับๆไป ซึ่งจะเอาละเอียดก็ต้องศึกษาพระอภิธรรม นี่มันก็ไม่เที่ยง ไม่ทนอยู่ได้ ไม่ใช่ตัวตนเลย วิญญานนี้เกิดขึ้นเมื่อรูปกับรูปถูกกันเข้าครั้งนี้พร้อมกับขันธ์ห้า เมื่อรูปคือ ภาพ เสียง กลิ่น รส สัมผัส ธัมมารมณ์ อันนี้หมดไป รูปฝ่ายคือตา หู จมูก ลิ้น กายใจ คือรูปที่เป็นอายตนะนี้ ไปเกิดผัสสะกับรูปอื่นๆ เข้าแล้ว มันก็เกิดเป็นขันธ์ห้าอันอื่นขึ้นแทน ดังในกรณีที่เข้ากรนนี้ ใช่ว่าเขากีนไปไม่มีจบสิ้น ให้เราเกิดทุกขเวทนาไปได้ตลอดกาล เพียงไม่นานเท่านั้นเอง รูปคือเสียงกรนมันก็หมดไป ทนอยู่ไม่ได้หรอกค่ะ ไม่ใช่ตัวตนเลยเพราะมันไม่เที่ยง ทนอยู่ไม่ได้อย่างนี้ รูปคือเสียงกรนนี้หมดไป รูป คือหูก็ไม่ได้ยินอีกต่อไปแล้ว นามก็ต้องจบไป ทุกขเวทนา สัญญาจำได้หมายรู้รูปคือเสียงกรน สังขารปรุงแต่งอยากพ้นไปจากเสียงหนวกหูน่ารำคาญ และวิญญานที่เกิดกับขันธ์ห้านี้ก็หมดไป รูปนามอื่นๆ ก็เกิดขึ้นแทนไม่รู้จบสิ้น นี่ก็วิธีพิจารณาของดิฉันค่ะ เฉพาะแต่ตัวอย่างหูกับเมื่อถูกเข้ากับเสียง อันอื่นๆ ก็อธิบายได้โดยนัยเดียวกัน และขันธ์ห้านั้นเกิดดับไป อยู่ตลอดเวลา แต่จะไม่เกิดขึ้นพร้อมกันเลย จากคุณ : บัว เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 53 21:54:39 A:110.49.193.53 X: TicketID:273350

ความคิดเห็นที่ 4   การจะรู้ว่าใครหลุดพ้นได้นั้น ไม่ได้อยู่ในวิสัยที่ใครๆ จะพยากรณ์บุคคลอื่นได้เลย นอกจากพระพุทธเจ้าเท่านั้น และตัวเองท่านนั้นจึงจะรู้ตัวได้ว่าถึงแค่ไหน แม้จะไปเข้าวิปัสนา ตัวอาจารย์ก็ได้แต่สอน แต่บอกความสำเร็จของศิษย์ไม่ได้เลย ก็เมื่อได้เราสักแต่ว่าได้ยิน ได้เห็น ได้กลิ่น ได้ลิ้มรส ได้สัมผัส ขันธ์ห้าไม่เกิด อัตตาที่เนื่องกับขันธ์ห้าไม่มี ก็จะไม่มีตัวท่านในที่นั้นๆ ไม่มีตัวท่านอยู่ในโลก นั่นแหล่ะคือที่สุดแห่งทุกข์ ซึ่งก็หมายถึงการถึงวิมุติคือความหลุดพ้นแล้วนั่นเอง พระบรมศาสนาทรงมีพุทธดำรัสสอนพระสาวก ด้วยใจความเช่นนี้อยู่ไม่น้อยเลย การปฏิบัตินั้นจำเป็นจริงๆ ค่ะ ถ้าไม่ปฏิบัติการเข้าใจคำสอนท่านพุทธทาส หรือแม้แต่จะไปอ่านพระไตรปิฏกเอง ก็เป็นแค่สุตมยปัญญา หรืออย่างดีก็จินตนามยปัญญา จะไม่เข้าใจอย่างแจ้มแจ้ง ไม่ทำลายความยึดมั่นในรูปนามคืออุปาทานขันธ์ห้าได้เลย รูปกับรูปถูกกันเกิดผัสสะเข้า ย่อมหวั่นไหวเกิดเวทนา สัญญา สังขารตามมาเลี่ยงไมได้อยู่เอง จริงๆ เรื่องมันง่ายนิดเดียว เราไม่ควรทำให้มันยาก การยึดมั่นตำรายึดมั่นในพยัญชนะ ไม่มีประโยชน์ และอาจมองไม่เห็นอะไรเลยด้วยซ้ำ เรื่องสำคัญต้องพูดกันทำความเข้าใจจริงๆ มีเท่านี้เอง ดังท่านพุทธทาสว่าปฏิบัติอย่างนี้ ก็เท่ากับได้ปฏิบัติทั้งหมดในพระพุทธศาสนา และก็ผู้ที่วิจารณ์ท่านพุทธทาสนั้นก็ตีความได้สองกรณีคือ หนึ่งเป็นผู้ไม่ได้บำเพ็ญวิปัสนา หรือหากว่าปฏิบัติก็อยู่แค่ขั้นสมถะ จึงเข้าใจผิดในความหมายของคำสอนท่านพุทธทาส หรือแม้จะอ่านพระไตรปิฏก ก็อย่าได้นึกว่าตนเข้าใจถ่องแท้เลย เพราะที่จริงแล้วนั้นท่านสอนความจริงที่สุดของพระพุทธศาสนา นิพพานคือความว่างจากการปรุงแต่ง ไม่เกิดอุปาทานขันธ์ห้าขึ้น ไม่ว่ารูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส กาย ธัมมารมณ์ใดๆ จะถูกกันเข้ากับตาหูจมูก ลิ้น กาย ใจ ถ้ามันไม่ว่างแต่ยังวุ่นวายด้วยความยึดในรูปนาม ขันธ์ห้าเกิดขึ้นอยู่เต็มที่ เห็น ได้ยิน ได้กลิ่น ฯลฯ ก็เกิดรูป เวทนา สัญญา สังขารอยู่ นั่นเรียกว่าไม่ว่างแท้ๆ ทีเดียว ไม่มีขันธ์ห้าเกิดขึ้น คือพระอรหันตร์นั้นนั้นว่างๆ แท้ การที่ท่านชวนให้ตายก่อนตายก็ดีนั้น ท่านพูดลึกซึ้งนัก คนตายใหม่ๆ นั้นแม้มีตา หู จมูก เลิ้น กาย ใจ อยู่ครบถ้วน ก็ไม่ได้เห็นรูป ได้ยินเสียง ได้กลิ่น ได้ลิ้มรส หรือรู้สึกสัมผัสใดๆแล้ว ผัสสะเกิดขึ้นได้ ขันธ์ห้าก็ไม่มีเช่นกัน ดังนั้นท่านจึงชวนให้ตายก่อนตาย นั่นน่ะสูงมากนะคะ คือท่านชวนเราให้เป็นพระอรหันตร์ทีเดียว เหมือนอย่างคนตาย มีตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ แต่ไปกระทบกับอะไร ขันธ์ห้าก็ไม่อาจเกิดได้ทั้งสิ้น พระพุทธเจ้าจึงทรงตรัสสรรเสริญไว้มาก ว่าผู้ได้แม้มีชีวิตอยู่แม้เพียงคืนเดียว แต่เห็นการเกิดดับของรูปกับนาม ประเสริฐยิ่งกว่าผู้มีอายุยืนเป็นร้อยปี แต่ไม่รู้เท่าทันความจริงข้อนี้ จากคุณ : บัว เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 53 21:58:04 A:110.49.193.53 X: TicketID:273350

ความคิดเห็นที่ 5   ข้อสอง เรื่องที่คุณเซนเถรวาทขอให้ขยายความนั้น คือดิฉันมีความเห็นว่า การเห็นว่าตนนั้นเป็นของเที่ยงแท้ และไปเกิดเป็นนั่นเป็นนี่นั้น รวมถึงมีลักษณะยึดติดในสมมุติบัญญัติ สุข ทุกข์ ขาว ดำ ดี ชั่ว ว่าเป็นความจริงเที่ยงแท้ ทั้งที่จริงดีคือชั่วน้อย สุขคือทุกข์น้อย เป็นความจริงที่เปลี่ยนแปลงได้ เห็นว่าตนเป็นนั่นเป็นนี่ มีชาติต่อไปจะไปเกิดเป็นนั่นเป็นนี่ ดังนี้พระพุทธองค์ ทรงถือเป็นทิฏฐิอย่างหนึ่ง ในขณะที่การเห็นว่าตัวตนว่าไม่มี ตายแล้วสูญ ความรู้สึกเกิดทางระบบประสาทเป็นวิทยาศาสตร์ คือโง่แล้วอวดฉลาด ถ้าความสุขเกิดจากการหลั่งของฮอร์โมน ความรู้สึกเกิดขึ้นจากระบบประสาท คิดได้เพราะสมอง แล้วทำไมคนถึงดีชั่วและมีความคิดคามเห็นแตกต่างกันไป ในสถานการณ์เดียวกันคนหนึ่งสงบเฉย คนหนึ่งโศกเศร้าร่ำไรรำพัน นั่นเพราะจิตมี และจิตแต่ละคนไม่เหมือนกัน จิตปุถุชนก็อย่างหนึ่ง จิตของอริยบุคคลก็อย่างหนึ่ง แต่ก็คนส่วนใหญ่มักมีอวิชชา กันอยู่เป็นส่วนมากกว่า ดังนั้นเมื่อจิตมี ร่างกายคือสังขารมีการเสื่อมโทรมแตกดับไป จิตจะไปอยู่ไหน ก็แสดงว่าปรโลกต้องมี โลกหน้าจะเป็นอะไรได้ล่ะ ก็ย่อมเป็นนรก สวรรค์ พรหมโลก มนุษยโลก ฯลฯ ตามสมควรแก่กรรมดีชัวที่จิตดวงนั้นสั่งสมไว้ ในเมื่อโลกหน้ามีได้ เพราะมีปัจจุบันชาตินี้ แล้วปัจจุบันเกิดขึ้นมาได้อย่างไรเล่า ก็เพราะต้องมีอดีตชาติที่ผ่านมา อย่างไม่ต้องสงสัย ทิฏฐิหรืออาจเลยไปถึงไม่ยึดติดในสมบัญญัติ จนอาจไม่ยอมพูดตามภาษาที่ชาวโลกเข้าพูดกัน ตนไม้ ภูเขา ลำธาร อาหาร น้ำ ไม่มี รวมถึงมองไม่เห็นแม่แต่จิตตนเอง และไม่เชื่อว่าจะได้ไปเกิดเป็นนั่นเป็นนี่ ทิฏฐิแรก ย่อมทำให้ไม่เห็นว่ามีแต่รูปกับนาม ไม่มีตัวสัตว์ ตัวบุคคล คือไม่เห็นขันธ์ห้า คิดว่าตนเที่ยงแท้ๆ อะไรๆ ก็ยึดมั่นเป็นของตนนั่นผิด แต่เชื่อว่ามีโลกหน้านั้นถูกอยู่ สำหรับปถุถุชน ก็ต้องไปเกิดเป็นภพภูมิใดภพภูมิหนึ่ง ถ้าเชื่อว่าไม่มีตัวไม่มีตน ก็จะไม่เชื่อว่ามีภพชาติ ต้องไปเกิดเช่นนี้ ทิฏฐืนี้ดิฉันว่าคนส่วนใหญ่ทั่วไปเป็นมัก แม้พุทธบริษัทที่ยึดตำรา ไม่ใส่ใจกับสาระของพุทธรรมแล้ว ก็คงตกอยู่ในประเภทนี้ไม่น้อย ทิฏฐิหลัง ย่อมไม่เชื่อความหลุดพ้น เพราะคิดว่าตายแล้วก็สูญไปเหมือนๆ กัน คือเห็นว่าไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตนถูกอยู่ แต่ไม่ถูกสมบูรณ์ ถ้าไม่รู้ว่ามันไม่ใช่ตัวตนแล้วเป็นอะไร มันก็เป็นรูปกับนามไง นี่คือไม่เห็นขันธ์ห้า และที่เห็นว่าไม่มีโลกหน้า ไม่มีการเกิดอีกนั้นนั้นผิดถนัด สำหรับปุถุชนทั่วไป ถ้าเห็นว่ามีตัวมีตนเที่ยงแท้ ก็จะไม่คิดว่าตายแล้วสูญเช่นนี้ ต้องเชื่อว่ามีโลกหน้า ทิฏฐินี้คงได้เข้าได้แก่ผู้อยู่นอกศาสนาซึ่งบำเพ็ญสมถะจนได้อรูปฌาน หรือแม้แต่นักวิทยาศาสตร์ปัจจุบัน และผิดเพราะตัวเองไม่ได้อยู่ฐานะเช่นนั้น มันสำหรับพระอรหันตร์เท่านั้น ที่จะเห็นได้ว่าพรหมจรรย์เราได้ประพฤติจบสิ้นแล้ว กิจอื่นที่จะต้องทำอีกไม่มีแล้ว การจะไปเกิดในภพภูมิใดๆ ไม่มีอีกแล้ว ส่วนที่ดิฉันยกตัวอย่างพระเจ้าปเสนทิโกศลนั้น ก็ไม่ทราบความข้อนี้มาก่อน ก็ยังมีวิสาขาอุบาสิกา อาณาฑบิณฑิกคหบดีโสดาบันเป็นต้น เป็นตัวอย่างได้ อย่างไรก็ตามในเมื่อพระพุทธองค์ทรงทราบ ว่าพระเจ้าเปสนทิโกศล ไม่ได้อยู่ในฐานะจะบรรลุธรรมในชาตินี้ ก็ย่อมไม่ทรงแสดงธรรมอันลึกซึ้ง เนื่องจากไม่มีประโยชน์จะพึงบังเกิด ย่อมทรงแสดงธรรมที่เกื้อกูลแก่การประพฤติ ในแนวทางแห่งพระโพธิสัตว์ของท่าน จากคุณ : บัว เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 53 22:03:54 A:110.49.193.53 X: TicketID:273350

ความคิดเห็นที่ 6   แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับคุณ fortuneteller พระพุทธศาสนาสอนว่าชีวิตของเรา เป็นของเล็กน้อยประกอบด้วยทุกข์ มีความแก่ชราเสื่อมโทรมของร่างกาย และโรคภัยไข้เจ็บต่างๆ ค่อยย่ำยี ชีวิตเป็นของไม่ยั่งยืน ความตายของเราเป็นของยั่งยืน อันเราจะพึงตายเป็นแน่ คนที่มีอายุยืนเกินร้อยปีนั้นมีน้อย แม้จะมีอายุยืนเกินนั้น ก็ต้องตายเพราะความแก่เป็นแน่แท้ พระพุทธศาสนาสอนว่าสิ่งทั้วงปวงไม่เที่ยง มีความผันแปรเปลี่ยนไปเป็นปกติธรรมดา ร่างกายของเรานี้เป็นของรังโรค และเป็นของเต็มไปด้วยสิ่งปฏิกูลสกปรกต่างๆ มีเลือด หนอง เสมหะ น้ำลาย ตับ ไต ลำไส้ หัวใจ ฯลฯ และยังเหมือนดังเป็นป่าช้า เต็มไปด้วยซากพืช ซากศพหมู ศพ เป็ด ศพไก่ ศพปลาที่เราได้บริโภคเข้าไป บุคคลควรเห็นว่าชีวิตเป็นของสั้นเล็กน้อยไม่ยั่งยืน ความตายคืบคลานเข้ามาใกล้ทั้งหลับตาและลืมตา แม้น้ำย่อมไหลลงมหาสมุทนไม่ไหลทวนกลับคืนไปฉันใด อายุของคนย่อมไม่อาจหวนกลับคืนสู่วัยเด็กได้อีก ความสงสัยในเรื่องความตายจึงไม่มีแก่เรา ดังพุทธภาติว่า บุคคลผู้เจริญมรณสัญญาไว้มากแล้ว จิตย่อมงอกลับหวนกลับจาการรักชีวิต เราจึงควรคิดถึงความตายเป็นประจำ ทุกลมหายใจเข้าออก พระพุทธองค์จึงทรงเรียกว่าเป็นคนไม่ประมาท เพราะเมื่อร่างกายมันยังทำงานปกติอยู่ก็ดีไป ถ้าเกิดผิดปกติขึ้นมาเมื่อไหร่ ก็มีอันแตกดับไป และใครเล่าจะรู้ความตายแม้พรุ่งนี้ หายใจเข้าแล้วไม่ออกอีกก็ตาย หายใจออกแล้วไม่เข้าก็ตาย เดินไปโดนรถชนก็ตายได้ นอนอยู่ไฟไหม้บ้านขึ้นมาก็ตายได้ การทำสมาธิเพื่อหวังประโยชน์ให้ชีวิตยืนยาว ไม่เป็นสัมมาสมาธิคือสมาธิอันถูกต้องเลยค่ะ ดิฉันเคยพระที่นับถือมื่อดิฉันเด็กๆ ไปกราบท่าน เข้าใจผิดเรียกท่านว่าหลวงพ่อ เพราะท่านดูเหมือนคนอายุห้าสิบเท่านั้น เป็นอย่างมาก ผิวเต่งตึงผ่องใสไม่เหี่ยวย่นหย่อนยาน ปากก็เป็นสีชมพูระเรื่อ และท่านก็มีอายุยืนเสียด้วย ก่อนที่ท่านจะมรณภาพนั้น แม้ท่านอายุถึงร้อยกว่าปีแล้ว แต่ดูเหมือนคนอายุแค่เจ็ดสิบเท่านั้น เป็นเพราะท่านเป็นพระกรรมฐาน คือปฏิบัติสมาธิอยู่เป็นประจำ แต่การที่คนจะมีชีวิตอมตะนั้นเป็นไปไม่ได้เลย ดูแต่เหล็กศิลาที่แข็งแรงสิคะ เหล็กยังผุกร่อนไปได้ หินนานปีไปก็ยังถูกกัดเซาะ อิฐปูนยังมีวันปรักหักพัง แล้วร่างกายของเราที่มีแต่โรคภัยคอยเบียดเบียน ย่อมมีแต่จะเสื่อมโทรมและแตกดับไป พระพุทธศาสนาสอนว่าทุกๆ สิ่ง หนีไม่พ้นกฏแห่งความจริงสามประการ คือไม่เที่ยงเปลี่ยนแปลงไปอยู่เสมอ เป็นทุกข์คือทนอยู่ในสภาพเดิมไม่ได้ ไม่ใช่ตัวตน ร่างกายเรานี้ก็มีอันเสื่อมโทรมไปไม่ว่าช้าก็เร็ว และเป็นทุกข์ด้วยความที่ไม่อาจทนอยู่สภาพเดิมไม่ได้ ด้วยคงามที่มันไม่เที่ยง และเป็นทุกข์เช่นนี้ อีกทั้งเราก็บังคับมันไม่ได้ว่า ร่างกายจงแข็งแรงเถิด อย่าได้เสื่อมโทรมเลย อย่าได้มีโรคเลยก็ไม่ได้ เพราะร่างกายนี้ไม่ใช่ของเรา เราจึงบังคับกะเกณฑ์ไม่ได้ นอกจากนี้การดำรงชีวิตอยู่ เต็มไปด้วยความทุกข์นานัปประการ เป็นต้นว่าความโศกร่ำไรรำพัน จากการเสียชีวิตจากไปของญาติมิตรอันเป็นที่รัก การที่สมบัติวิบัติไป ทำตกหล่นหายบ้าง บ้านเรือนไฟไหม้บ้าง การมีโรคภัยเบีดยดเบียน รวมถึงความคับแข้งใจ หวังสิ่งใดไม่ได้สิ่งนั้นก็เป็นทุกข์ ประสบกับสิ่งที่ไม่เป็นที่รักที่พอใจก็ทุกข์ พรัดพรากจากสิ่งที่รักที่เจริญใจก็ทุกข์ และต้องไม่ลืมว่าสิ่งมีชีวิตนั้นใช่แต่มนุษย์เท่านั้น ในโลกนี้มนุษย์ถือเป็นสัวต์ประเสริฐ เหนือสัตว์ดิรัจฉานทั้งหลาย และการที่เราได้เกิดมาเป็นมนุษย์ก็ไม่ใช่ของง่าย ในอดีตชาติต้องมีจิตใจสูงมีศีลบริสุทธิ์ หากว่าสั่งสมกรรมไว้หรือจินใจสกปรกเต็มด้วยกิเลส ย่อมได้ไปเกิดทนทุกข์อยู่ในอบายภูมิเป็นแน่ พระท่านจึงมักให้สติเราว่า การเกิดเป็นมนุษย์นั้นแสนยาก สมมุติว่ามีห่วงอันหนึ่งลอยอยู่ในทะเลอันกว้างใหญ่ และมีเต่าตัวหนึ่งลอยอยู่ ก็การที่เจะลอยคอมาเข้าห่วงนั้นได้พอดี ก็ยากเพียงนั้นแล ที่สัตว์จะได้มาเกิดเป็นมุษย์ ควรระลึกไว้ว่า นรกตั้งกี่ขุมเราก็พ้นมาแล้ว เปรตอสุรกายก็พ้นมาแล้ว ไม่ใช่ของง่ายเลย ที่จะได้เกิดมามีสภาพที่อำนวยแก่การปฏิบัติธรรม มีพุทธภาษิตบทหนึ่งว่าผู้ได้กำหนดรู้รูปธาตุ และไม่ตั้งมั่นอยู่ในอรูปธาตุ ชื่อว่าเป็นผู้ละมัจจุได้ นั่นคือผู้ใดเห็นแจ้งในเรื่องกำหนดรู้ทั่วงถึงรูป คือสิ่งที่เป็นรูปธรรมที่สามมารถเห็นด้วยตา ได้ยินหู ได้กลิ่นจมูก ได้ลิ้มด้วยรสลิ้น สัมผัสได้ด้วยกาย อรูปธาตุคือสิ่งที่เป็นนามธรรมต่างๆ ที่เกิดขึ้นใจ เมื่อกำหนดรู้ให้เห็นเท่าทันว่าเป็นสักว่าธาตุ ไม่ยึดมั่นถือมั่นแล้ว ความตายจะไม่มาถึงผู้นั้น ซึ่งคนธรรมดาๆ อย่างเราๆ เมื่อปฏิบัติยังไม่ถึง ก็ย้อมไม่อาจจะคาดคะเนได้ ก็หนทางอันเป็นทางสายเดี่ยวที่จะทำให้สัตว์ถึงความบริสุทธิ์ ก้าวพ้นจากความโศกความร่ำไรรำพัน ก็คือสติปัฏฐานสี่ จะไปโดยทางอื่นไม่ได้ นอกจากนี้ก็มีอานาปานสติ ซึ่งทรงตรัสว่าสามารถจะทำให้สติปัฏฐานบริบูรณ์ วิปัสนาเหล่านี้ คือการกำหนดรูปนาม การเกิดขึ้นตั้งอยู่ดับไปของรูปและนาม นี่คือแนวทางของเถรวาท ส่วนมหายานดิฉันไม่ได้ศึกษา จึงไม่อาจตอบได้ แต่สำหรับการวิปัสนาโดยอาศัยเสียงเป็นอุปกรณ์ อาจกำหนดได้ยินๆ หนอ นั้นก็คงได้อยู่ เป็นขันธ์ห้าและอายตนะ ถือว่าอยู่ในภูมิของวิปัสนา ส่วนที่บอกว่าไม่ต้องหาอาจารย์ ถึงเวลานั้นก็มีมาเอง คงหมายถึงว่า อาจารย์ที่ดีที่สุดก็อยู่ในตัวเรานี่เอง ท้องยุบท้องพองเวลาหายใจก็ใช้ภาวนาได้ ท้องพองยุบเป็นรูปจิตที่ตามดูนั้นเป็นนาม หรือจะเอาอานาปานสติลมหายใจเป็นรูป จิตดามดูลมเข้าออกเป็นนาม นี่ก็เป็นกายานุปัสนาได้ ทำให้ได้ถึงองค์ฌานด้วย เป็นฝ่ายภายนอก ส่วนเวทนานุปัสนา จิตตานุปัสนา ธัมมานุปัสนาเป็นฝ่ายใจ ซึ่งคุณสามาถหาศึกษาละเอียดได้โดยไม่อยาก กสิณนั้นไม่ใช่ของสูง ท่านถือว่าเป็นแค่สมถะคืออุบายทำให้จิตสงบเกิดสมาธิ วิธีนี้แม่แต่นักบวชนอกศาสนาก็ทำกัน ไม่ใช่ทางสายเอกที่จะทำให้ก้าวล่วงพ้นจากทุกข์ ไม่ใช่วิปัสนา อย่างมากก็ได้แค่ฌานสมาบัติ บางทีแล้วภาพที่เห็น ในระหว่างที่ทำสมถะ อาจมีนิมิตเกิดขึ้นส่วนใหญ่เป็นของจริงน้อย หรือเป็นของปลอมที่เกิดจากการคิดนึกไปเอาเองก็มี ดังในในประเทศไทย ก็ปรากฏว่าในเมืองไทย ก็มีพระท่านนั่งไปเห็นนั่นเห็นนี่แปลกๆ เห็นพระพุทธเจ้า ได้จับมือถือนแขนได้ฟังพระโอวาท ได้ไปนรกสวรรค์ ซึ่งอย่างนี้อาจารย์ท่าน อาจถือว่าวิปัสนารั่ว ต้องหาอาจารย์แก้ โดยปกติท่านก็ใช้วิธีให้กำหนดเห็นหนอๆ แล้วก็จะหายไป ซึ่งเมื่อร่างกายแตกดับไปแล้ว ในขณะที่ฌานยังไม่เสื่อม อย่างดีก็ได้เกิดในพรหมโลก อีกทั้งการเพ่งกสิณยังมีอันตราย และต้องใช้อุปกรณ์มาก ของดีนั้นปลอดภัยและไม่ต้องใช้อะไรเลย นอกจากกายกับจิตของเรานี่เองเป็นอุปกรณ์ จากคุณ : บัว เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 53 23:40:10 A:110.49.193.53 X: TicketID:273350

ความคิดเห็นที่ 7 โดยรวมๆ คุณบัว เขียนได้น่าพอใจครับ  ผมไม่ขัดข้องก็แล้วกัน   ชอบ คห.6 ที่คุยกับคุณfortuneteller ดูเป็นคนละทางดีน่ะ   คุณfortuneteller เป็นคนมีความพยายามมีความมุ่งมั่นในการแก้ไขปัญหา แต่ เหมือนผลสำเร็จ จะทำให้โด่งๆไปหน่อย   อยากถามคุณบัว ว่า   ศาสนาพุทธต่างจากศาสนาอื่น ตรงใหน ?  อยากฟังความคิดเห็นเฉยๆ       *แก้ไข ขัดเกลาเพิ่มเติมข้อความ แก้ไขเมื่อ 31 ก.ค. 53 18:20:58 จากคุณ : กัป' เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 53 23:26:18