ความหวังแม่ VS ความสุขเรา
|
 |
ขอใช้คำว่าเรานะคะ มะกี้ไปตอบกระทู้มา พิมไปยาวมาก เลยก๊อบมาเลยค่ะ
ตอนนี้ประสบปัญหา ทางของตัวเอง ซึ่งเรามีใจรัก แต่ยังมืดมน ไม่แน่ใจอนาคต กับความหวังของแม่ ที่แม่บอกว่ามีอนาคต สบาย
คือเราเรียนห้องเรียนโครงการพัฒนาศักยภาพ วิทยาศาสตร์ - คณิตศาสตร์ เราไม่อยากเรียน แต่แม่บอกว่าให้ลองไปสอบดู พอติดแม่ก็บอกให้เรียน
เราอยากเรียนนิเทศศาสตร์ เป็นนักข่าว นักประชาสัมพัน ทำงานครีเอทีฟ แต่แม่เราไม่ชอบ เค้าว่าจบมาไม่มีงานทำ อนาคตมืดมน เราไม่อยากให้แม่เสียใจเลยเบนไปเรียนศึกษาศาสตร์ เอกเทคโนโลนีการศึกษา มศว อันนี้เรียนคล้ายนิเทศ แต่ได้วุฒิครุด้วย ซึ่งเราก็ชอบ อยากเรียน อยากทำงานด้านนี้ผลิตสื่อการเรียนการสอน ให้เด็กห่างไกล เราสอบติดเอกเทคโนการศึกษา ถึง 3 สถาบัน บูรพา ศิลปากร และ มศว (อันนี้รอผลสัมภาษ)
แม่เราตกลงให้เราเรียน ถ้าเราจะเรียนในคณะศึกษาศาสตร์ หลังจากนั้น เค้าเริ่ม เลียบๆเคียงๆเรา บอกว่า ให้ลองไปสอบพยาบาลดู เค้าอยากรู้ว่าหัวเราถึงมั้ย ญาติผุ้พี่เราจบพยาบาล อยากให้เราสอบดุว่าาเราก็ติดนะ ติดแล้วไม่ต้องเรียนก็ได้ แล้วเราก็ยื่นคะแนน ของวิทยาลัยพยาบาลแถวบ้าน ซึ่งเราได้ที่ 2 ของจังหวัด ได้ทุนปีละ 3 หมื่น แม่เราเริ่มมาหว่านล้อมให้เราเรียน เค้าว่าเค้าเสียใจ พูดต่างๆนาๆ ต่างจากวันที่ให้เราไปสมัครสิ้นเชิง
เราร้องไห้ ร้องตั้งแต่วันที่ 6 ที่ผลออกจนถึงวันนี้ เราร้อง มา หลายวัน ทุกวัน เราไม่อยากเรียน ไม่ชอบ เค้าอ้างแค่ว่า จบมามีงานทำ ได้เป็นข้าราชการ งานสบาย เงินดี เค้าลืมดูจรรยาบรรณวิชาชีพ ที่เราควรจะมี แต่ใจเราไม่รัก เรารู้ตัวดี ถึงเราทำงานก็ทำแบบซังกะตาย เราไม่อยากเรียน ใครๆก็ว่าเราไม่สุ้ เห็นหนทางยากลำบากก็ไม่เอา แต่ใจไม่ได้รักทางนี้อยู่แล้ว เราไม่ชอบตั้งแต่แรก ไม่ใช่เพราะเรียนหนัก แต่เพราะเรารุ้ว่าเราอ่อนไหว เราทำใจไม่ได้ถ้าต้องเห็นคนตายต่อหน้า ทำใจไม่ได้ ถ้าต้องเห็นภาพหดหู่ เราไม่ได้รังเกียจ แต่เราสงสารเค้า
วันนี้พ่อเรา พูดกับเราคำหนึ่งว่า เรารักแม่ไม่พอ เพราะถ้าเรารักแม่พอ เราคงเรียนพยาบาล คงไม่ทำให้เขาเสียใจ คงยอมทนๆเรียน ทุกคนพูดแค่ว่า ทนๆเรียน ไป แค่ 4 ปี ทรมานหน่อย ตอนปี 3-4 กะ ตอนใช้ทุน ทนๆไป พอบรรจุได้ค่อยเปลี่ยนสายงาน ไปทำประชาสัมพัน แบบที่เราชอบ เราถามเค้าว่า แล้วถ้าเราไม่ได้บรรจุล่ะ เค้ากลับตอกเรากลับว่า แล้วคิดว่าเรียนครูมาจะได้บรรจุหรอ เค้าถามเราว่าเรียนจบแล้วไปทำงานอะไร มีอนาคตแน่นอนมั้ย ทางนี้มีเห็นๆทำไมไม่เอา
ไม่มีใครเข้าใจเราเลย แม้แต่คนที่เราคิดว่าเค้าน่าจะเข้าใจเรามากที่สุด เราเหนื่อย เราท้อ มะวานเราทะเลาะกับแม่ เราไม่ออยากไปสอบสัมภาษ เค้าว่าเรา เราก้เลยไป พอเราไป เค้ากลับถามเราว่า ไม่เอาแล้วจะไปทำไม เราไม่รู้จะทำยังไง บรรยากาศในบ้านมันอึมครึม เค้าไม่มองเรา ไม่พุดกับเรา เราไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เราท้อ เราเหนื่อย เราไม่เข้าใจ เค้าไม่คิดถึงเราเลย เค้าว่าเรารักเค้าไม่พอ ถ้าเห็นแก่คนทางบ้าน ต้องไปเรียนพยาบาลดิ จบมามีงานทำ มีเงินใช้ เป็นหลักยึดได้
จะว่า เรพาะทางบ้านมีปัญหาทางการเงินหรอ ไม่ใช่หรอก เพราะค่าเทอมที่เรียนพยาบาล เท่าๆกับเงินค่าเรียนและค่าครองชีพที่เราไปเรียนในสิ่งที่เรารักเลย แต่เค้ามองว่าไม่มีอนาคต เลยไม่อยากให้เราเรียน ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ ที่จะติดพยาบาล ไม่เห็นพูดแบบนี้เลย
เราไม่รุ้จะทำไงแล้ว เราไม่เคยอยากเรียนสายวิทย์ รุ้ตัวว่าเป้นคนเกลียดวิทยาสาสตร์ แต่เราทนเรียนเพื่อเค้า มา 3 ปี เกรดเฉลี่ย 5 เทอม 3.66 เกรดเฉลี่ยวิทย์ 3.34 เราบอกเค้าว่าเราเรียนพยาบาลไม่ไหว แต่เค้ากลับพูดว่า ขนาดวิทย์ที่ไม่ชอบยังเรียนได้เลย ทำไมนี่จะเรียนไม่ได้
เราไม่รู้จะพูดกับเค้ายังไง ตอนนี้เราเครียดมาก เค้าไม่ฟังเหตุผลเลย
เราควรจะทำยังไงดีคะ เลือกทางของเรา โดยให้แม่เสียใจ 4 ปี แล้ว เราก็เอาปริญญา พยายามหางานดีๆทำ ให้ได้ หรือว่า ยอมทนทรมานตามแม่ว่าเรียน ไป 4 ปี ใช้ทุน แล้วก็ ถึงเวลานั้นค่อยตามหาสิ่งที่ตัวเองรัก หรือไม่ก็ทรมานไปตลอดชีวิต เพราะไม่ชอบจริงๆ (ซึ่งจะทนได้แค่ไหนไม่รุ้ อาจเป้นโรคซึมเศร้า เพราะเคยคุยกับคุณหมอที่ รพ. มี นร.พยาบาลเป็นกันหลายคน ตอนนี้เราก็เครียด ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากพูดกับใคร อยากอยู่คนเดียว เงียบๆ รู้สึกปวดหัว ปวดท้อง ไปหมด)
เราควรจะเลือกอะไรดีคะ แล้วถ้าเราเลือกทำตามควาามคิดตัวเอง ควรจะพูดกับแม่ยังไง ให้แม่เข้าใจดี
เราไม่ไหวแล้วจริงๆ
| จากคุณ |
:
ต้นหญ้าริมทาง  
|
| เขียนเมื่อ |
:
11 ธ.ค. 53 20:47:54
|
|
|
| 
