มีความรู้สึกเดียวกันกับเจ้าของกระทู้เลยค่ะ
อ่านแล้วไม่สามารถจินตนาการตามไปด้วยได้ ไม่สนุก ไม่น่าติดตาม
ในมุมมองของเรา ประเด็นที่สำคัญที่สุดในการเขียนนิยาย คือ
1. ความสมเหตุสมผล
2. การใช้สำนวนภาษา
3. พล๊อตเรื่อง
ทั้งหมดนี้จะมีได้เพราะคนเขียนมีความรับผิดชอบต่อหน้าที่ตน ต่อคนอ่าน
เท่าที่จำได้เราก็เริ่มอ่านตั้งแต่ ยาขอบ, ประภัสสร เสวิกุล, โสภาค สุวรรณ, ทมยันตี (ทุกนามปากกา), ว วินิจฉัยกุล, มาลา คำจันทร์, เทพนิยายกรีก, วรรณกรรมแปลสำหรับเด็ก อาริตา โบตั๋น กิ่งฉัตร
แล้วก็มาอ่านงานของแจ่มใสตั้งแต่ยุคบุกเบิก ตั้งแต่ใน pantip เช่น งานของคุณไอซ์, ปราณธร (ฯคีตกาล), Tin-tin, Ya-Yoi, วัสส์ ฯลฯ
สนพ อื่นก็มี ณารา แพรณัฐ ปิ่นลดา พงศกร นายา ดวงใจ วินทร์ ศรีสุรางค์ วรรณวรรธ์และ ก็งานแปลอื่นๆ
เราจะเป็นประเภท พออ่านงานของใครโดนใจก็จะตามอ่านตามหาแบบตะลุยไปเลย
เลยพอจะเห็นว่านักเขียนทุกคนก็มีทั้งผลงานที่อ่าน สนุก, ไม่สนุก, งั้นๆ, อยากจะปาทิ้ง บางช่วงเรากลับไปอ่านใหม่ ก็คิดว่า เออทำไมถึงคิดว่าเรื่องนี้สนุกนะ ตอนนี้กลับอ่านไม่สนุกแล้ว มุมมองก็เปลี่ยนไปตามเวลา
แต่เราก็ยังติดตามอ่านงานของนักเขียนท่านนั้นๆอยู่นะ
แต่กับนักเขียนสมัยนี้ พอไปยืนเลือกซื้อ กรีดๆ หนังสือดูก็พอจะเดาเรื่องได้หมด
สำนวนก็ไม่น่าติดตาม ใช้คำก็แปลกๆ (ในความเป็นจริงจะมีคนใช่ไหมเนี่ย)
ไม่รู้ออกมาตีพิมพ์ได้ยังไง เสียดายกระดาษ เสียดายช่วงเวลาที่ต้องมาอ่าน
ขอแอบบ่นนิดหนึ่ง บาง สนพ บอกว่าเป็นหนังสือเข้ารอบประกวด ชนะอันดับหนึ่ง หรือเป็นดาวรุ่ง เอามาอ่านแล้วเสียดายความรู้สึกจริงๆ ยังคิดอยู่ว่าประกวดชนะหรือเป็นดาวรุ่งมาได้ยังไง 
เหตุใดเราจึงรู้สึกแปลก ๆ กับนิยายของนักเขียนสมัยนี้
) 
