ความคิดเห็นที่ 1 ไม่ผิด แต่ลองมองย้อนกลับไปดูว่า ถ้าคุณไม่ได้เข้าเรียนอนุบาล จนประถม จนมาถึงมัธยมนี้ คุณจะมีความรู้ และความคิดมาตั้งกระทู้ถามแบบนี้หรือเปล่า เหมือนกับการสร้างบ้าน คุณบอกว่าอยากได้บ้าน 10 ชั้น แต่ถ้ารากฐานหรือพื้นฐานไม่แข็งแรง ติดว่าบ้านจะอยู่ได้นานหรือเปล่า ที่เหลือคิดเอง เพราะคิดว่าคุณก็ฉลาดพอ จากคุณ : gus9642 เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 53 22:36:06

ความคิดเห็นที่ 2 แต่การเรียนรู้ไม่เหมือนการสร้างตึกนิครับ จำเป็นหรอครับที่การเรียนเลข 3 ต้องผ่านการเรียนเลข 2 ก่อน ถ้าผมบอกว่าผมเรียนอยู่เลข 1 แต่ต้องการเรียนเลข 3 ละ? ซึ่งหากผมเป็นคนมีศักยภาพจริงๆ ผมจะไปเรียนเลข 3 เลยไม่ได้หรอ? การเรียนรู้แบบก้าวกระโดดถ้าเปรียบกับการสร้างตึก มันก็คงจะมีแต่การสร้างตึกที่ไม่ดี เอนเอียง แต่ไม่มีวันล้มครับ ถ้าพื้นฐานมีปัญหาก็แค่อุดร่องที่มีปัญหา ตึกก็จะกลับมามั่นคงเหมือนเดิมแน่นอน แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 53 23:30:21 จากคุณ : Sirumkung เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 53 22:45:31

ความคิดเห็นที่ 3 แสดงว่า จขกท อยู่นอกกรอบของวิธีที่คนอื่นเขาเรียนกัน ถ้าคุณไม่โง่สุดๆก็ฉลาดสุดๆ แบบว่าผมอยู่กลางๆง่ะ ประสบการณ์ของผมคงแนะนำได้แต่คนกลางๆด้วยกัน ต้องถามคุณหนูดีแล้วละว่าอย่างคุณนี่ควรทำอะไรกินดี จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 53 23:38:49

ความคิดเห็นที่ 4 อ้าวตายจริง มาเจอเด็กที่ความคิดความอ่านเหมือนเรา...เราก็ไม่ชอบเรื่องอะไรที่เขาสอนในโรงเรียน เราชอบเรียนแหกคอก นอกระบบด้วยตัวเอง แต่เอ่อ...ไม่รู้จะแนะนำยังไงนะ...กลัวพูดอะไรผิดๆไปเดี๋ยวจะโดนผู้ใหญ่แถวๆนี้ด่าเอา หาว่ายุให้เด็กไม่เรียนหนังสือ น่ะ... เอางี้ก็แล้วกัน แนะนำแบบกลางๆ ไม่สุดโต่งนะ 1. สอบ GED แล้วเข้ามหาลัยเลย เราว่า สอบ GCSE ง่ายกว่า เพราะอะไรรู้ไหม? สอบ GED มันต้องเรียนวิชาบางวิชาที่เป็นยาขมสำหรับคนบางคน คือมันต้องเรียนเป็นกลุ่มวิชา แต่สอบ GCSE มันเลือกวิชาที่ไปกันคนละเรื่อง (วิทย์กับศิลป์และวิชาเลือกอิสระ มาผสมกันได้) เช่น English, Chinese, ICT, Buddhism, photography อิสระมากๆ สอบผ่าน 5 วิชา ก็เอาไปเทียบวุฒิ ม.6 ของไทย แล้วไปต่อมหาลัย ได้แล้ว   (ไม่เหมือน GED ไมชอบบางวิชาหนีไม่ได้นะ ต้องกัดฟันเรียน) ลองไปดูรายวิชา GCSE ดิ http://simple.wikipedia.org/wiki/List_of_GCSE_subjects เราว่าถ้าเรามีลูกเราก็ไม่ส่งเข้าโรงเรียนในเมืองไทยหรอก แต่เราจะสอนลูกเองแบบ home schooling ติวให้ลูกสอบ GCSE 5 วิชา แล้วไปเทียบวุฒิ ม.6 เอา รับรองว่าความรู้แน่นกว่าเรียน กศน. ด้วย แต่เราทำได้ง่ายเพราะเราพูดอังกฤษคล่อง เราพูดภาษาอัีงกฤษกับลูกเราตั้งแต่ลูกยังแบเบาะ และวิชาใน list หลายๆวิชาเราก็สอนเองได้ เกิน 5 วิชาอยู่แล้ว แต่อย่าลืมว่าถ้า จขกท ไม่มีพ่อแม่ที่พูดภาษาอังกฤษคล่องๆระดับเทียบเท่าหรือใกล้เคียงเจ้าของภาษา มาพูดอังกฤษด้วยตั้งแต่แบเบาะ โอกาสไปนั่งสอบ GED หรือ GCSE เป็นภาษาอังกฤษล้วนๆให้ผ่านน่ะ ม้ันไม่หมูนะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าไม่เก่งภาษาอังกฤษตั้งแต่ประถม มัธยม แล้วเพิ่งจะมาติวเข้มภาษาอังกฤษน่ะ รับรองว่า "หืดขึ้นคอแน่ๆ"...จะทำจริงๆก็ทำได้ แต่ต้องมีปัจจัยอะไรรู้ไหม? ตอบ เงินยังไงล่ะ ถ้าคุณมีเงินจ้างติวเตอร์ระดับอัฉริยะติวเ้ข้มภาษาอังกฤษกับวิชาอื่นให้คุณอีก 5 วิชาก็ทำได้สบายๆ แต่จะบอกให้ว่า "ต้องใช้เงินมหาศาลนะ....!!!"...จะบอกให้ว่า จริงๆแล้วถ้าคุณเก่งอังกฤษมากๆแค่เพียงวิชาเดียว แล้วเก่ง ICT มากๆ แล้ว iq สูงเกินมนุษย์ทั่วๆไป คุณมีแค่ computer กับ high speed Internet คุณก็เรียน GCSE ได้ฟรีๆ เรียนด้วยตัวเองจนผ่าน 5 วิชาก็ได้ หรือจะเรียนวิชาอื่นในระดับสูงๆกว่านั้นอีกหลายเท่า (บางทีอาจเกินปริญญาเอกก็ได้)...แต่ต้องเป็นเซียนเจาะทะลุทะลวงหาของฟรีจากเน็ตได้เก่งๆนะ...ม่ายงั้นก็ตันอยู่ตรงนั้น ไปไหนไม่รอด... 2. ถ้าจะวัดดวงแบบแหกคอกไปเลย แล้วประสบความสำเร็จอย่าง Thomas Edison น่ะ ที่โรงเรียนเขาก็ไม่เรียนมหาลัยเขาก็ไม่เรียน แต่เขากลายเป็นน้ักประดิษฐ์ชั้นนำของโลกได้น่ะ มันต้่อง   2.1 คิดในเชิงบวกมากๆ  (กล้าวัดดวง)   2.2 เป็นอัฉริยะ   2.3 ต้องไปหากินนอกประเทศไทย ในประเทศไทยไม่มีวุฒิการศึกษาเป็นใบเบิกทาง หากินลำบากมากๆ  Thomas Edison ถ้าเกิดในประเทศไทย ต่อให้เก่งกว่านี้อีก 10 เท่าก็ยากที่จะประสบความสำเร็จในประเทศไทยได้...!!! ลองไปคิดดูเอา่เองก็แล้วกันว่าจะเลือกเดินทางไหน...???!! แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 53 01:38:36 แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 53 01:32:23 จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 53 01:27:27

ความคิดเห็นที่ 5 หมายเหตุ 2.2 เป็นอัฉริยะ ไม่ได้หมายถึงต้องเป็นนักวิทยาศาสตร์หรือเป็นนักประดิษฐ์แบบ Thomas Edison เสมอไป นะ เราเห็นคนเรียนมวยจีนหรือโยคะ แล้วเก่งระดับเทพ เปิดสอนวิชาพวกนี้ ก็ได้เงินมากกว่าคนเรียนจบปริญญาเอกมาก็มี หรืออย่าง ว. ณ เมืองลุง ก็เรียนภาษาจีนด้วยตัวเอง จนกลายเป็นนักแปลนิยายจีนที่ยิ่งใหญ่ไ้ร้เทียมทาน... หรืออย่าง Edgar Wallace ชาวอังกฤษ เรียนจบแค่ประถม แต่เขียนหนังสือขายจนรวยมีเงินอยู่โรงแรมหรูๆอย่าง The Ritz ใน London ได้ตลอดกาล (มันอยู่โรงแรมชั้นหนึ่งสบายไม่ยอม check out อ้ะ...หมอนี้ไม่ชอบอยู่บ้าน...555+++...) บางคนไม่ต้องถึงกับระดับอัฉริยะหรอก แค่จบ แค่ ป.4 ขายของข้างถนน แล้วกลายเป็นเจ้าของกิจการก็มี แต่มันก็ต้องฉลาดพอสมควรนั่นแหละ...คือรู้ทางหนีทีไล่ในชีวิตจริง... อย่างนี้ไม่รู้เรียกว่า "วัดดวง" ได้หรือเปล่า? บางคนวัดดวงไป แล้วก็ลำบากยากจน ก็มี และไม่รู้ว่า "การกัดฟันเรียนหนังสือตามแบบแผนน่ะ จากโรงเรียนไปมหาลัย มันเป็นการ play safe (คือไม่อยากวัดดวงแบบเสี่ยงเกินไป) ใช่หรือเปล่า?" น่าคิดเหมือนกันนะ... แต่ไม่อยากแสดงความคิดเห็นมากไปกว่านี้ จขกท ลองไปบริกรรมดูเอาเองก็แล้วกัน... จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 53 02:02:07

ความคิดเห็นที่ 6 สงสัยว่าที่คุณเจ้าของกระทู้เขียนภาษาไทยได้ดีขนาดนี้ ถ่ายทอดความคิดออกมาเป็นตัวหนังสือได้ดีแบบนี้มีที่มาอย่างไรคะ สอนตัวเองตั้งแต่เริ่มท่องและหัดเขียน ก ข ค เลยหรือเปล่า หรือว่าอ่านหนังสือนอกห้องเรียนเอาเองโดยไม่มีใครสอนหรือชี้แนะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 53 02:48:37

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่ผิดค่ะ คนที่เป็นครู ก็เป็นคนที่คอยกระตุ้นให้เราค่ะ นอกนั้นเราก็ทำเองค่ะ อ่านหนังสือเองก็เก่งได้เหมือนกัน เห็นมาหลายคนแล้ว ไม่ได้เรียนหนังสือ แล้วก็ อ่านเอง ประสบความสำเร็จเยอะแยะ ^^ จากคุณ : cat_on_a_hot_tin_roof_ เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 53 04:22:08

ความคิดเห็นที่ 8 เป็นอะไรที่น่าสนใจดีครับ ผมเองก็ไม่เคยมีความคิดแบบนั้นนะ ไม่รู้จะแนะนำยังไง แต่ว่าแสดงความเห้นว่า ห้องเรียนจริงๆ แล้วสอนทุกคนได้ไม่เท่ากัน มันเป็นแค่พิ้นฐานเท่านั้น จะไปหวังกับห้องเรียนหมดไม่ได้ครับ เอาพื้นฐานแล้วมาต่อยอดเอง แล้วจะไปรุ่งครับ :) คุณอาจจะบอกว่ามีคนที่เรียนไม่จบ แล้วรวยเยอะไป แต่ถ้าเทียบกันคนเรียนจบแล้วรวย ก็จะได้คำตอบครับ สรุป ดีครับ มีความคิดดี น่าสนใจ หาทางต่อยอดไปให้ได้นะครับ แล้วคุณจะประสบความสำเร็จ จากคุณ : เมื่อลมแรง...ใบไม้ก็ร่วง เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 53 06:51:49

ความคิดเห็นที่ 9 แนะนำให้คุณส่งคำถามนี้ ไปให้คุณจิก ประภาส ชลศรานนท์ค่ะ เราคิดว่าคุณจะได้คำตอบ ที่เปิดมุมมองความคิดของคุณได้อย่างดีเลยค่ะ แต่ในมุมมองของเรา โรงเรียนไม่ได้สอนแค่ความรู้ในหนังสือนะคะ แต่โรงเรียนสอนให้เรารู้จัก การอยู่ในกฎระเบียบ การเข้าสังคม จริยธรรม ความมีนำ้ใจนักกีฬา การแข่งขัน ความกตัญญูรู้คุณและอื่นๆอีกมากมาย เราคิดว่า ถ้าคุณไม่เคยผ่านการเรียนในระบบมาบ้าง คุณอาจจะเข้าใจคำว่าEQเพียงแค่คำแปลก็ได้นะคะ ป.ล. ไม่ได้เห็นว่าความคิดจขกทจะผิดนะคะ แค่เห็นต่าง จากคุณ : Sweet Pyjamas เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 53 07:30:07

ความคิดเห็นที่ 10 ตอบคุณ fortuneteller ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะครับ แต่คงไม่ทันแล้วละครับ ม.6 แล้ว เสาร์ที่ผ่านมาก็เพิ่งจะไปสัมภาษณ์บัญชีแถวๆมหาลัยแถวรังสิตมาๆ อีกอย่างผมคงไม่กล้าวัดดวงแบบนี้หรอกครับ ปกติดวงก็ไม่ค่อยจะมีอยู่ อยู่ในสังคมนี้เดี๋ยวไปไม่รอดกันพอดีครับ แต่จริงๆต่อให้อยู่สังคมแบบอื่นก็อาจจะไม่รอดอยู่ดี ผมรู้สึกว่าความคิดเรื่องความสามารถกับสิ่งรับรองความสามารถ มักจะกลายเป็นของคู่กันไปแล้ว มันลบเลือนทัศนคติแบบเก่าไปพอสมควรแล้วครับ (แต่ก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้นี่เนอะ) แต่พอผมได้อ่าน คห. ของคุณ ผมรู้สึกเหมือนการศึกษาในสถาบันเป็นมายาคติไปเลยอะ ฮ่าๆ ><" ตอบคุณ กุลธิดา ขอบคุณครับ แต่อันที่จริงผมกลับมีความรู้สึกว่า ผมมีปัญหาในการถ่ายทอดความคิดเป็นภาษาแบบนี้นะครับ ผมต้องอ่านทวนหลายรอบเลยครับ ตอบคุณ cat_on_a_hot_tin_roof_ แต่ความคิดนอกกรอบของผมเนี่ยแหละครับ กลัวจะเป็นปัญหาในอนาคต ฮ่าๆ ตอบคุณ เมื่อลมแรง...ใบไม้ก็ร่วง อันที่จริงผมยังไม่ได้มองถึงขั้นนั้นครับ เพราะผมมองว่าเรื่องเงินหรือฐานะในอนาคต เป็นสิ่งที่หลากหลายมาก เราไม่จำเป็นต้องทำตามที่บรรทัดฐานสังคมบอกก็รวยได้ แต่ในจุดๆนี้ ผมกำลังมองว่าการไปโรงเรียนเป็นการเสียเวลาเปล่า (ถ้ายังถือเรื่องอุดมคติของการศึกษานะครับ) ถ้าเราสามารถแก้ไขตรงจุดนี้ แล้วพัฒนาให้การเรียนรู้เกิดประโยชน์ขึ้นจริงกับตัวนักเรียน เกิดประโยชน์ในทางปฏิบัติ ไม่ใช่เกรด 4 สวยๆบนใบจบ มันคงจะเป็นแรงจูงใจให้เด็กอยากไปโรงเรียนอีกเยอะเลยครับ แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 53 07:47:40 จากคุณ : Sirumkung เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 53 07:44:18

ความคิดเห็นที่ 11 ที่พยายามชี้ให้เห็นก็คือบางครั้งสิ่งที่เราเรียนรู้ในห้องเรียนมันเห็นไม่เป็นรูปธรรมในทันทีค่ะ สมัยที่ตัวเองเป็นนักเรียนมีหลายครั้งที่รู้สึกเหมือนคุณเจ้าของกระทู้เลย ยิ่งเจอครูผู้สอนน่าเบื่อยิ่งไปกันใหญ่ อย่างวิชาบัญชี สมัยนี้เด็กๆ ยังต้องเรียนกันอีกหรือเปล่าก็ไม่ทราบ แต่สมัยที่เรียนเมื่อเด็กๆ ต้องเรียนนะคะ แล้วมีความรู้สึกว่าทั้งปีทั้งชาติแทบไม่ทำอะไรเลยนอกจากตีเส้นคู่ในฟอร์มบัญชีให้ขนานกันเป๊ะๆ เท่านั้นเอง หรือวิชาเลข ไม่รู้จะเรียนไปทำไมพวกเลขชั้นสูงนี่ เรื่องของเรื่องคือห้องเรียนไม่ใช่ทั้งหมดของการเรียนรู้ของคนเราน่ะค่ะ ครูเป็นเพียงผู้ชี้นำให้เท่านั้นเอง ครูชี้ทางให้เราไปฝึกและเรียนรู้ต่อเอาเอง อย่างภาษาที่คุณเจ้าของกระทู้ใช้นี่แหละค่ะ มันก็เกิดจากการเรียนรู้และสั่งสมมาตามลำดับจากในห้องเรียน และคุณเจ้าของกระทู้มาฝึกฝนด้วยตัวเองใช่ไหมคะ เวลาที่นั่งเรียนอยู่ในห้องเรียนเราอาจไม่รู้สึกว่าเราได้อะไรไปเลยเพราะมองไม่เห็นในทันที แต่เมื่อเวลาผ่านไปแล้วมองย้อนหลังไปเราจะมองเห็นค่ะว่าเวลาที่ใช้ในห้องเรียนไม่ได้สูญเปล่าเสียทีเดียว และอย่างที่ คห. 9 ว่าด้วยค่ะ การเรียนในโรงเรียนหรือห้องเรียนไม่ใช่แต่วิชาความรู้เท่านั้น แต่เป็นการเรียนด้านอื่นรวมทั้งเรื่องของระเบียบวินัยด้วย ตัวเองทำงานในแวดวงการศึกษามาหลายปีในประเทศที่นักศึกษาไม่น้อยเรียนหนังสืออยู่กับบ้านค่ะ นักศึกษาที่เรียนอยู่กับบ้านส่วนใหญ่มักจะขาด social skills เมื่อเทียบกับนักศึกษาที่เรียนในระบบโรงเรียน สภาพแวดล้อมในโรงเรียนและในห้องเรียนเป็นคล้ายๆ แบบจำลองกลายๆ ของโลกที่นักเรียนจะต้องไปเจอเมื่อโตขึ้น เพราะมีทั้งเพื่อนๆ ซึ่งเราต้องทำความรู้จัก มีครูซึ่งมีอำนาจเหนือกว่า มีกฎระเบียบซึ่งต้องปฏิบัติตาม มีการแข่งขันทั้งกับตัวเองและเพื่อนๆ เป็นสถานที่ซึ่งสอนให้นักเรียนได้เรียนรู้ด้วยวิธีปฏิบัติในเรื่องของ social skills ในสภาพแวดล้อมที่ปลอดภัยแบบที่หาจากที่อื่นไม่ได้แล้วค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 53 08:23:43

ความคิดเห็นที่ 12 ก็ขอพูดในฐานะครูนะจ๊ะ หนูคิดไม่ผิดหรอกนะลูกที่จะมองว่าการมาโรงเรียนมันน่าเบื่อ บางทีก็ไม่ได้ทำอะไรเลย บางครั้งก็ดูไร้สาระ แต่หนูต้องเข้าใจพื้นฐานอย่างนึงนะลูก ว่ามนุษย์เป็นสัตว์สังคม จะอยู่ตัวคนเดียวโดดๆ ไม่ได้ หนูอาจจะเก่งกว่าใครอีกหลายๆ คน แต่ยังไงหนูก็ต้องอยู่ในสังคม โรงเรียนจะสอนให้หนูรู้จักการปรับตัว รู้จักการใช้จิตวิทยาเรียนรู้คนอื่นๆ บางครั้งหนูอาจจะมองว่ามันไม่จำเป็น แต่อย่างที่ครูบอก มนุษย์เป็นสัตว์สังคม เราต้องอยู่ร่วมกับผู้อื่น หากเราเก่งเพียงอย่างเดียว แต่เข้ากับใครไม่ได้ ชีวิตจะประสบความสำเร็จได้ยังไงล่ะลูกชาย หนูว่าจริงมั้ย สมัยนี้ค่านิยมคนในสังคม มองเพียงแค่เก่งอย่างเดียวก็พอแล้ว แต่จริงๆ แล้ว พอได้เข้าไปทำงาน คนที่เก่งจริงๆ แล้วเข้ากับใครไม่ได้ ก็กลายเป็นตัวปัญหา ก็มีเยอะแยะ เพราะตามนิสัยของพวกอีโก้สูง จะมองว่าตัวเองสูงส่งกว่าคนอื่นเสมอ และไม่ยอมรับความคิดเห็นของคนที่ตนเองคิดว่า เก่งไม่เท่าตน ครูมองในมุมของโรงเรียนนะลูก ที่มันจะให้ประสบการณ์ชีวิตกับหนูได้มากกว่าความรู้ที่หนูจะเรียนรู้ได้เองในหนังสือ เพราะการเรียนรู้คนอื่น ในหนังสือคงตอบโจทย์หนูไม่ได้ครบทุกข้อ ก็คล้ายๆ กับทักษะชีวิต เมื่อทำงานแล้ว จะเก่งหรือไม่เก่งในสมัยเรียน มันก็ยังสู้คนที่ประสบความสำเร็จในชีวิตไม่ได้ ซึ่งประสบความสำเร็จที่ครูพูดถึง คือการยอมรับของคนในสังคม ไ่ม่ใช่ระดับความเก่งหรือไม่เก่ง ซึ่งมันต้องเกิดจากการเรียนรู้ ร่วมกับคนอื่นด้วย จากคุณ : ][NuUnAn-- เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 53 12:27:28

ความคิดเห็นที่ 13 โรงเรียนก็สำคัญมากๆ มันจะทำให้คุณเข้าใจพื้นฐานคนมากขึ้น รวมทั้งเข้าใจระบบการศึกษาเมืองไทย ถ้าคุณไม่ผ่านตรงนี้มาก่อน พอมีลูกคุณจะบอก จะสอนอย่างไร? ตอนเรียนที่นิวซีแลนด์มีพี่คนหนึ่งบอกกับเราว่า อย่าไปทำงานในบริษัทไทยเลย มันไม่เข้ากับน้องหรอก ไปทำพวกองค์กรต่างชาติดีกว่า ทั้งชีวิตได้เจอราชการไทยก็ตอนมัธยมนี่แหละ ถ้าไม่ได้ผ่านมาก็คงไม่รู้ว่าที่พี่เขาพูดมันหมายความว่าอย่างไร คุณบอกว่าเรียนไปเพื่อสอบ จริงหรือ? มันได้ใช้ในชีวิตประจำวันเยอะแยะเลยนะ อย่างเราได้เรียนเย็บผ้าที่โรงเรียน ได้รู้จักการใช้ห้องสมุด ใช้คอมพ์เป็น ฯลฯ เพื่อนที่รู้จักในช่วงนี้ก็เป็นพวกไม่หวังผลตอบแทน ถ้าไม่ชอบใครจริงๆก็อยู่ห่างๆได้ ไม่มีผลกระทบอะไรมาก แต่มันเป็นขั้นแรกให้เรารู้จักสังคม สิ่งที่น่าเสียดายคือการเรียนแบบตายตัว ไม่ปรับเปลี่ยน นักเรียนระดับชั้นเดียวกัน แต่ความรู้อาจจะไม่เท่ากันก็ดันมาให้เรียนรวมกัน เราเสียดายตรงนี้มากกว่า ถ้าเด็กได้เรียนตามระดับความสามารถทุกคนคงดีกว่านี้ คนทุกคนในสมัยนี้ได้เรียนในระบบหมด ถ้าอยากมีความสามารถเพิ่มคุณคงต้องไปเรียนหรือหาอะไรทำหลังเลิกเรียน เห็นรุ่นน้องที่โรงเรียนเราบางคนช่วยพ่อแม่ขายของตามตลาดนัด ถ้าเด็กพวกนี้ใฝ่เรียนรู้พวกเขาจะได้เรียนการตลาด การค้าขาย การบริหาร เรียนจริง ใช้จริงในชีวิตประจำวัน เผลอๆดีกว่าเรียนในมหาวิทยาลัย หรือบางคนใช้เวลาไปสังเกตเพื่อนๆ ศึกษาสังคม พอมีปัญหาก็เข้ามาช่วยแก้ไข เพิ่มทักษะ เพิ่มความมั่นใจ มันทำได้ค่ะ สิ่งสำคัญคือต้องมีความรู้ ประสบการณ์ ช่างสังเกต คิดแบบมีเหตุผล ไม่ยึดติด และไม่ทำชั่ว เรารู้สึกเสียดายคล้ายที่คุณรู้สึก ตั้งแต่มัธยม จบมหาวิทยาลัย จนกระทั่งบัดนี้ แต่เราไม่ได้เสียดายเวลาที่เราไปอยู่ตรงนั้น แต่เสียดายที่ไม่ได้ทำให้ดี ตอนนี้เราไม่รู้ว่าจะทำอะไร แต่ก็พยายามหาอะไรทำให้ตัวเองมีคุณค่าขึ้น ไม่อยากให้ตัวเราเองเป็นคนรกโลก แล้วก็หาเวลาศึกษาธรรม(เราอยู่ขั้นต้นค่ะ) ตอนนี้คิดแค่นี้ จากคุณ : ขวัญ (khumchalong) เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 53 13:33:40

ความคิดเห็นที่ 14 ไม่ผิดครับ โรงเรียนควรเป็นสถานที่ที่มีประโยชน์มากกว่านี้ แต่ครูก็เหมือนกับอีกหลายอาชีพบนโลกนี้ มีจำนวนคนเก่งในสิ่งที่ทำอยู่น้อยนิด และมีพวกที่ความสามารถกลางๆ อยู่เป็นจำนวนมาก (อาจเป็นเพราะค่าตอบแทนต่ำเกินไปที่จะดึงคนเก่งๆ เข้าสู่อาชีพนี้) ถ้าคุณอยู่ในโรงเรียนที่ครูไม่เก่ง กระตุ้นให้คุณอยากเรียรู้สิ่งต่างๆ ไม่ได้ หรือ ไม่สามารถสอนสิ่งที่คุณอยากรู้ได้ มันก็น่าเบื่ออย่างนี้แหละครับ จากคุณ : Lost Soul Forever เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 53 13:37:43

ความคิดเห็นที่ 15 ผมเห็นด้วยเรื่องการเข้าสังคมหรือ Social Skills ครับอย่างมากครับ แต่สำหรับผมแล้ว ผมมองว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเพียง "ปัจจัยหนึ่งหรือส่วนหนึ่ง" ที่ผลักดันครับ หากนักเรียนไปโรงเรียน แต่ไม่ไขว่คว้าหากิจกรรมทำ หรือสิ่งอื่นใด ที่ส่งเสริมให้เราได้รู้จัก Deal กับคนอื่นๆในรูปแบบที่หาไม่ได้ในชีวิตประจำวัน ผมว่ามันก็ไม่ต่างอะไรกับไม่ไปโรงเรียนครับ (หากเราไม่มองเรื่องของวิชาการนะครับ อาจจะมองว่าอ่านสอบเองได้) สำหรับปัจจัยอื่นนั้น ผมมองว่ามันเกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลาครับ แค่คุณเดินขึ้นรถเมล์ คุณซื้อของกับแม่ค้าในตลาดนัด หรืออะไรก็ตามที่พบปะในชีวิตประจำ ก็ล้วนเป็นการปรับตัวเข้าสังคมครับ อย่างที่คุณกุลธิดา บอกไว้เกี่ยวกับเรื่องทักษะการเขียน โรงเรียนเป็นคนสอนให้จริง แต่ผมต้องรู้จักใฝ่ที่จะเรียนรู้ด้วยตนเอง ดังนั้นเมื่อผมถึงจุดๆหนึ่งที่ผมคิดว่า ผมสามารถเรียนรู้ได้ด้วยตัวเองได้ การเรียนในโรงเรียนก็อาจจะหมดความหมายสำหรับผมไปก็ได้ครับ ทุกวันนี้ (เท่าที่ผมรู้สึกนะ) ผู้ใหญ่ส่วนมากจะมองว่าเด็กก้าวร้าว ชอบโต้เถียง แม้ว่าบางครั้งจะโต้แย้งด้วยเหตุผล แต่ควบคุมอารมณ์ไม่ได้จนเป็นโต้เถียงครับ และทำให้ภาพลักษณ์ของนักเรียนกลายเป็นเด็กก้าวร้าวในที่สุดครับ ทั้งที่อันที่จริงแล้ว โรงเรียนควรจะเป็นคนสอนให้เด็กหลุดออกจากภาพลักษณ์แบบนี้ครับ จะมีอาจารย์สักกี่ท่านครับ (ขอโทษครับที่พาดพึง) ที่จะมีวุฒิภาวะทางอารมณ์มากพอ จะรับความตรงไปตรงมาและอารมณ์ของเด็กได้ และทำการสอนหรือพูดคุยกับนักเรียน ในลักษณะที่ปราศจากอีโก้หรือทิฏฐิ อคติ ในจิตใจ เพื่อให้เด็กรู้และเข้าใจครับ ผมเชื่อว่าการที่คนเราจะเป็นคนที่เข้ากับสังคมได้ดีหรือไม่ ขึ้นอยู่กับความสามารถของตัวนักเรียนเอง ในการปรับตัวเข้ากับสิ่งแวดล้อมรอบข้างเป็นหลักครับ และนอกจากนี้ ยังขึ้นอยู่กับว่าตัวนักเรียนเองชอบฝักใฝ่กิจกรรมมากน้อยแค่ไหน (ผมอยากจะใช้คำว่า "ฝักใฝ่ที่จะเรียนรู้สถานการณ์" มากๆเลย แต่จะเข้าใจกันหรือเปล่า ฮ่าๆ) เพราะยิ่งนักเรียนมีประสบการณ์ในเรื่องนี้มากเท่าใด ก็จะยิ่งปรับตัวได้เร็วมากขึ้นเท่านั้น ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็ยังมีผลของการเลี้ยงดูแต่ละครอบครัวเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย และยิ่งทุกวันนี้ที่โลกของเรามีเครือข่ายอินเตอร์เน็ตที่แข็งแกร่งและครอบคลุมมากเท่าใด ผมก็คิดว่า การที่จะรู้จัก Social Skills หรือการปรับตัวเข้ากับสังคม ก็ยิ่งมีสามารถทำได้ง่าย มากขึ้นเท่านั้นครับ ด้วยเหตุนี้ผมจึงคิดว่า บทบาทของโรงเรียนจึงลดลด (แม้อาจจะไม่ดีเหมือนที่โรงเรียนก็ตาม) โดยส่วนตัวแล้วยังมองว่าโรงเรียนมีความสำคัญ แต่ยังไร้ประสิทธิภาพครับ เพราะในทางทฤษฏียังเป็นไปได้ครับ แต่ในทางปฏิบัติจะมีกี่ % ที่เป็นไปตามทฤษฏีครับ การที่ผมมาตั้งกระทู้จริงๆแล้ว คืออยากรู้ว่าหลายคนมีความเห็นอย่างไรกับสิ่งที่ผมเขียน และต้องขอขอบคุณทุกคนเลยครับ ที่ได้มาเปิดโลกทัศน์ในส่วนบางจุดคิดไม่ถึงให้กับผม เพราะถ้าผมเชื่อว่าความคิดของผมสมบูรณ์แบบแล้ว ผมก็คงจะเป็นเหมือนคนบ้าไปแล้วครับ มีความเห็นและเหตุผลแบบไหน ผมพร้อมจะรับฟังและเสวนาด้วยครับผม :) ปล. ผมอยากจะจำกัดขอบเขตของเด็กนักเรียนอยู่แค่ในช่วงมัธยมนะครับ เพราะผมมองว่าเด็กตั้งแต่ระดับชั้นประถมลงไป ต้องการ โรงเรียนจริงๆ แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 53 18:17:11 แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 53 18:15:38 จากคุณ : Sirumkung เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 53 18:12:40

ความคิดเห็นที่ 16 มนุษยสัมพันธ์เป็นทักษะทางสังคมอย่างหนึ่ง การฝึกทักษะเป็นสิ่งที่ต้องทำซ้ำแล้วซ้ำอีก ดังนั้นไม่เข้าสังคมก็ไม่เกิดมนุษยสัมพันธ์อย่างแน่นอน โรงเรียนอาจไม่สามารถสอนความรู้ความสามารถเพิ่มเติมอะไรให้ จขกท ได้ ไม่เกิดประโยชน์ใดๆอย่างที่คุณรู้สึก แต่ผมรับรอง นั่งยัน ยืนยัน นอนยัน ว่าโรงเรียนสามารถสร้างทักษะด้านมนุษยสัมพันธ์ได้อย่างแน่นอน และทักษะมนุษยสัมพันธ์จากโรงเรียนนั้นเป็นอีกส่วนหนึ่งที่นอกเหนือจากมนุษยสัมพันธ์เวลาเดินตลาดหรือขึ้นรถเมล์หรือการอยู่ในแวดวงพี่น้องพ่อแม่ ผมรู้จักคนหลายคนที่ความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอดเพราะเหตุนี้ คือเก่งในเรื่องความรู้ เก่งในเรื่องความสามารถ แต่ไม่สามารถทำงานร่วมกับคนอื่นได้ ไม่ว่าในฐานะผู้นำ ผู้ตาม หรือ เพื่อนร่่วมงาน เขาเรียกว่า รู้ภาษาอื่นๆเยอะแยะ แต่ไม่รู้ภาษาคน และผมขอแย้งข้อเสนออันนี้ของ จขกท "..ทุกวันนี้ที่โลกของเรามีเครือข่ายอินเตอร์เน็ตที่แข็งแกร่งและครอบคลุมมากเท่าใด ผมก็คิดว่า การที่จะรู้จัก Social Skills หรือการปรับตัวเข้ากับสังคม ก็ยิ่งมีสามารถทำได้ง่ายมากขึ้นเท่านั้นครับ.." ผมว่าไม่จริง ผมไม่คิดว่า Internet สามารถทดแทนการเกิดมนุษยสัมพันธ์ตามปกติได้ จริงอยู่ว่ามันขยาย social networking ได้ในรูปแบบใหม่ๆ แต่ยังไงๆก็ทดแทนไม่ได้ ผมได้มีปิยมิตรใหม่ๆในเน็ตนี้เยอะแยะ หลายรายพัฒนาต่อมาเป็นเพื่อนร่วมวง ร่วมก๊ง ด้วยซ้ำไป แต่ว่าท้กษะที่ผมใช้ในการสร้างความสัมพันธ์กับมิตรใหม่เหล่านี้ล้วนแล้วแต่เป็นทักษะที่ผมได้เรียนรู้มาจากการได้เข้าสังคมในครอบครัว ในรอบบ้าน และในโรงเรียนทั้งสิ้น ผมไม่ได้เพิ่งมาพัฒนามนุษยสัมพันธ์อีตอนรู้จักอีตาหมอดู คุณเค คุณบูมเมอร์ ป้านวล เจ๊นา เจ๊ตา สิงห์เหนือ พี่นิกกี้ชาร์ลส์ พี่แสนอักษร ที่ไหนกัน แต่่มันเป็นเพราะเราต่างคนต่างได้มีพัฒนาการของตนเองมาก่อนแล้ว การปฏิสัมพันธ์จึงเป็นไปด้วยความราบรื่น เกิด empathy และ sympathy ต่อกัน ผมอยากจะบอกว่า สังคหวัตถุสี่ อันเป็นบ่อเกิดแห่งมนุษยสัมพันธ์ที่ดี เกิดที่บ้านและโรงเรียนก่อน แก้ไขเมื่อ 22 ธ.ค. 53 05:33:04 จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 53 21:09:04

ความคิดเห็นที่ 17 เข้ามาฟังคนเก่งๆเขาคุยกัน จากคุณ : PatPDX เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 53 09:44:20

ความคิดเห็นที่ 18 ดีจ่ะ เราก็อยู่ ม.6 เหมือนกัน เราเชื่อว่าเด็กเกือบทุกคนก็คิดแบบ คุณ จขกท. คิดเหมือนๆกัน ว่าสิ่งที่เรียนไป(ความรุ้)อาจจะไม่ได้นำไปสู่อนาคต อาจจะเป็นเพราะระบบการศึกษาบ้านเรายังไม่ดีเท่าไร เมื่อเทียบกับ ตปท. แต่ในเมื่อเราทำอะไรไม่ได้ในตอนนี้ ก็ต้องยอมรับสภาพกันไป แต่เราคิดว่านักเรียนประเทศเราได้อะไรหลายๆอย่างที่ นร. ต่างประเทศไม่ได้นะ ที่แน่ๆคือ ความอดทน - ต่อชั่วโมงเรียนที่ยาวนาน ต่อการบ้านที่แทบสร้างบ้านได้อีกหลัง ต่อสิ่งที่เราอยากจะทำนู่นนี่โดยอิสระ โดยไม่ได้ทำ ต่อความคิดที่จะแหกกฎต่างๆนา ต่อความกดดันจากเพื่อน พ่อแม่ ครูในรูปแบบต่างๆ และเพื่อนก็สำคัญ เราคุยกันได้ผ่าน social netwok ออนเอ็มกันได้ โทรศัพท์ได้ แต่ไม่มีสิ่งไหนจะทดแทน การเรียนรู้ ผ่านกันด้วยใจ และมองเข้าใจกันด้วยสายตา เพราะเท่าที่เราทราบมาจากผู้ใหญ่หลายๆคน เพื่อนในช่วงมัธยมนี่แล่ะจะเป็นตัวที่เราให้เราย้อนไปในอดีต และอาจ เป็นที่พึ่งเราในอนาคต บางคนอาจไม่เห็นความสำคัญ แต่เราคิดว่ามันสำคัญมากทีเดียวล่ะ ^^ คนเราก็มองในมุมมองที่แตกต่างกัน แต่เราคิดว่าทุกย่างก้าวที่เราเดินมันคือการเรียนรู้ทั้งหมดแม้เราจะชอบ ไม่ชอบ พอใจ หรือรังเกียจ เราก็คิดว่ามันเป็นบทเรียนที่มีคุณค่าต่อไปในอนาคตอ่ะ ตอนนี้ เราอาจจะยังไม่เข้าใจแท้จริง ด้วยประสบการณ์ทางชีวิตยังไม่มากพอ แต่เราคิดว่าสักวันหนึ่ง ก็คงมีจุดหนึ่งที่เราเข้าใจอย่างถ่องแท้ล่ะ อาจไม่ใช่ด้วยคำบอกเล่า พร่ำสอนของใครๆ หากแต่เป็นการค้นพบด้วยจิตใจของเราเอง แค่เปิดใจให้กว้าง และ มองในหลายมุม เราก็จะพบกับคำตอบเองจ่ะ ^^ ปล. ชอบความคิดของคุณ จขกท ตรงไปตรงมาดีค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : tobchu เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 54 09:29:09 A:202.151.6.29 X: TicketID:302841