PANTIP.COM : K10106190 รบกวนผู้รู้เกี่ยวกับเรื่องทัศนะความดีความชั่วของเซนต์ออกัสตินค่ะ [ปรัชญา]

ความคิดเห็นที่ 12

ขอออกตัวก่อนว่าไม่ได้เข้ามาตอบกะทู้อย่างมีอารมณ์ หรือแก้ตัวอะไรกับ คห 9. ที่ตอบน้องนักเรียนไปงั้นในใจก็คาดไว้แล้วว่าจะต้องมีใครออกมาแก้ต่าง และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ เล่นหวยทายแม่นดังคาดน่าจะรวยไปแล้ว 5 5 5. ก็เลยถือโอกาสขออธิบายเพิ่มเติมเลยละกัน

เนื่องจากห้องนี้เป็นห้องปรัชญา คำตอบที่ผมให้จึงเป็นแนวปรัชญาไปด้วย เป็นคำตอบเดียวกับที่ครูสอนศิษย์รัก และพ่อสอนลูก และถ้าใครศึกษาปรัชญาเซนมาบ้างก็จะรู้ว่าคำตอบนี้เป็นการตีแสกหน้าให้ลูกศิษย์ตาสว่างเห็นธรรมเลยทีเดียว ในแนวเซนการตอบคำถามดังกล่าวนี้ถือว่าสุภาพมาก มันแฝงเร้นถึงแนวทางไปถึงขุมทรัพย์ทางปัญญา

สมัยที่ผมเป็นนักเรียนปรัชญาและต้องนำเสนอบทความหน้าชั้น ปรากฎว่าสิ่งที่ผมนำเสนอมันตื้นเขินเหลือเกิน พูดอังกฤษก็ติดๆ ขัดๆ เพราะเตรียมาไม่ดี ว่าง่าย คือไม่ใส่ใจ ที่สุด อาจารย์ตบโต๊ะดังโครม จากนั้นก็เป็นการด่า..... ด่า.....ครึ่งชั่วโมงแล้วถลันออกไป แถมทิ้งท้ายว่า เสียเวลาฉิบ ยอมรับว่าผมหน้าเสีย แต่ผมไม่ได้โกรธอาจารย์เลย กลับมุมานะอ่านและคิดมากขึ้น เพื่อนำเสนอใหม่ และได้รับการปรบมือจากเพื่อนและอาจารย์

นักเขียนนามกระเดื่องระดับรางวัลโนเบลคนหนึ่งจำชื่อไม่ได้แล้วบอกวิธีการสอนการเขียนของพ่อเขาว่า วัยเด็กทุกวันเขาจะต้องส่งงานเขียนหนึ่งชิ้นให้พ่อที่โต๊ะทำงานทุกวัน ครั้งแรกพ่ออ่านแล้วโยนใส่ตะกร้าก็ไม่ได้ว่าไร จากนั้นก็ไม่ได้อ่านอีกเลย แต่โยนใส่ตะกร้าอย่างเดียว เป็นเช่นนี้เป็นเวลาหลายปี จนวันหนึ่งพ่อได้ลองอ่านดู แล้วบอกว่าไม่ต้องเขียนมาส่งแล้ว

เอาเรื่องใกล้ตัวผมที่สุดดีกว่า ลูกสาวผมคนโตเป็นคนที่ขี้กลัวมาก อาจจะเป็นเพราะการเลี้ยงดูที่ผิดพลาดของผมที่ปกป้องมากเกินไป ผมคิดว่าถ้าปล่อยอย่างนี้เขาคงใช้ชีวิตในสังคมได้ยากมาก และจะเป็นมรดกบาปที่ผมได้ให้เขาไว้เมื่อผมตายไป ผมให้เขาลาออกจาก รร หญิงที่จัดตั้งโดยแม่ชีคาทอลิก แล้วให้ไปเรียนโรงเรียนสหศึกษาใกล้บ้านที่ได้ชื่อว่านักเรียนแก่นแก้วตั้งแต่ ม1 ให้โหน หรือ นั่งรถสองแถวไปเอง แทนที่จะคอยรับส่งไปกลับ เมื่อเขาเรียนระดับอุดมศึกษา เขาจะรู้เลยว่าสิ่งที่เขาต้องทำคือการศึกษาหาคำตอบด้วยตนเอง เพราะถ้ามาถามพ่อ คำตอบที่ได้คือ ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ทึ่ห้องสมุดแล้ว ปัจจุบันลูกคนนี้เป็นช่างภาพที่เดินทางทั่วประเทศ เกาะแก่ง ภูเขา ไม่เคยต้องการให้ใครช่วยเหลือ คิดประยุกต์ดัดแปลงการถ่ายภาพอยู่ตลอดเวลา บทเรียนก็คือ เมื่อเรารู้ว่าเขากล้วอะไร ขี้เกียจอะไร(ความขี้เกียจก็เป็นอีกรูปแบบหนึ่งของความกลัว) เราจะต้องให้เขาไปเผชิญกับสิ่งนั้น เอาชนะและผ่านพ้นมันไปให้ได้ เพราะไม่มีข้อต่อรองในชีวิตจริง ข้อต่อรองเป็นเพียงชีวิตในสังคมเท่านั้น แต่เมื่อเขาต้องอยู่คนเดียวนั้นแหละคือชีวิตจริง ซึ่งไม่มีการออมชอม การตัดสินใจแต่ละครั้งคือการต่อสู้กับโลกทั้งโลกของเขา ความกลัวคือศตรูตัวร้ายที่สุดที่บั่นทอนมนุษย์ตลอดมา มันก่อให้เกิดสงคราม กอบโกย และการสร้างกำแพงเพื่อปกป้องอัตตาตัวเอง และทรัพย์สิน

การทานอาหารสำเร็จรูป มาม่า ไวไว สำหรับคนที่โตเต็มวัย และนักเรียนนั่นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ถ้าครูสอนหนังสือให้คำตอบป้อนเด็กแบบอาหารสำเร็จรูปที่ขาดสารอาหารครบร่างกายและสติปัญญาของเขาก็คงบกพร่องตามอาหารที่เขากิน เราเป็นในสิ่งที่เรากิน สติปัญญาของเราก็เป็นในสิ่งที่เราอ่านและเรียนรู้ สำหรับผู้ใหญ่การกินอาหารสำเร็จรูปก็เพื่อให้ท้องอิ่มและผ่านไปได้สำหรับภารกิจที่สำคัญกว่า แต่นักเรียนไม่ใช่ เขาต้องการสารอาหารวิตามินทางสมองอย่างเต็มที่ซึ่งได้จากการอ่าน คิด วิเคราะห์ เพื่อแก้ปัญหาเมือเผชิญหน้ากับภาวะโลกปัจจุบัน งานของนักเรียนคือการเรียน คิด อ่าน และต้องทำอย่างเต็มสุดกำล้งเช่นเดียวกับผู้ใหญ่ที่ทำงาน ไม่ใช่ลักไก่

ในทางปรัชญาสิ่งที่ยากคือการใช้ความคิด และที่ยากที่สุดคือการใช้ความคิดอย่างสมเหตุสมผล นักวิทยาศาสตร์ยืนยันว่าคนเราใช้ความคิดน้อยกว่าความสามารถคิดได้จริงหลายเท่าตัวนัก จากประสบการณ์เป็นครูในอดีตบอกได้เลยว่าการศึกษาไทยเป็นโศกนาฎกรรมน่าเศร้าในสังคมไทย แม้ว่าในปัจจุบ้นจะดูดีขึ้นมาบ้างก็ตาม แต่ก็ยังเหลือซากเดนเก่าๆ แยะ

จากคุณ : นกเถื่อน

เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 54 20:03:16

ความคิดเห็นที่ 13

ต้องขออภัยน้อง จขกท เพราะความเห็นต่อไปนี้คงไม่ได้ตอบกระทู้ แต่เข้ามาแลกเปลี่ยนมุมมองกับคุณนกเถื่อนครับ เหตุที่ผมออกมาทักท้วงก็เพราะเมื่อผมอ่านกระทู้คำถามของน้องเขาแล้ว จะเห็นคำว่า "ไม่ค่อยเข้าใจเลย" ผมเลยเดาเอาว่า น้องเขาน่าจะทำการบ้านมาแล้ว แต่อ่านแล้วไม่เข้าใจ และผมเข้าใจในความปรารถนาดีของคุณนกเถื่อนว่า ติเพื่อก่อครับ

ผมก็อ่านเรื่องปรัชญาเซนมานิดหน่อย ตอนแรกอ่านแล้วก็ไม่เข้าใจ ว่า เอ แค่ประโยคเดียว ทำให้คนบรรลุธรรมได้หรือ จนตอนหลังศึกษามากขึ้น จึงทราบว่า ประโยคเดียวที่เอามาพูดนั้น ถ้าคนฟังไม่มีพื้นฐานดั้งเดิม หรือ ความรู้เดิมมาก่อน ไม่มีทางที่จะบรรลุธรรมได้ ในทางพุทธศาสนาไม่มีคำว่า ปาฏิหารย์ ต้องมาจากการฝึกฝน เรียนรู้ เรียกว่า เรียนกันมาข้ามภพ ข้ามชาติ และถ้าไปเจอครูเก่ง และสอนตรงกับความรู้เดิมที่มีอยู่ รับรองนักเรียนคนนั้นสำเร็จแน่ ดูตัวอย่างท่านพระสารีบุตรแค่คำพูดประโยคเดียวของท่านพระอัสสชิก็บรรลุพระโสดาบัน หรือกรณีของท่านพระจุฬปัณถก แค่คาถาลูบผ้าขาวบทเดียวจากองค์พระพุทธเจ้า ก็บรรลุพระอรหันต์ได้

คุณนกเถื่อนยกประสบการณ์ส่วนตัวในความสำเร็จของการเรียนปรัชญา และก็นำประสบการณ์นั้นมาใช้กับลูกสาวด้วย ซึ่งก็ได้ผลดี แต่ผมก็ยังเชื่อว่า มันไม่ได้เป็นหลักประกันว่า วิธีการนี้จะใช้ได้ผลกับทุกคน เพราะถ้ามาใช้กับผม ผมอาจจะฮึดแบบคุณเพื่อไม่ให้ครูมาด่าผมได้อีก แต่ผมอาจไม่ขอบคุณอาจารย์ เพราะผมคงไม่ทราบหรอกว่า อาจารย์ด่าผมเพราะความหวังดีแบบเซ็น หรือด่าเพราะความสะใจในอารมณ์ หรือบางทีผมอาจจะเลิกเรียนวิชานี้ไปเลยก็ได้ วิธีการแบบนี้บางทีผมว่า มันก็เหมือนการสอนว่ายน้ำที่บางคนบอก ต้องถีบให้คนตกน้ำไปเลย แล้วโดยสัญชาติญาณการเอาตัวรอด มันจะว่ายน้ำเป็นเอง ถ้ามันจริง ทำไมยังมีข่าวเด็กตกน้ำตาย

การศึกษาค้นคว้าด้วยตัวเองเป็นสิ่งที่ดีครับ แต่ลองคิดซิครับว่า ทำไมเราหรือลูกเราต้องไปเรียนหนังสือ ทำไมเราไม่ให้เขาศึกษาค้นคว้าด้วยตัวเองเลย เพราะการศึกษาค้นคว้าด้วยตัวเอง มักจะเป็นการเรียนรู้เพื่อต่อยอด หลังจากที่ความรู้พื้นฐานของเรามันดีพอ และบางทีการเรียนรู้จากคนอื่นมันง่ายและเร็วกว่าเรียนเอง หลังจากนั้นจึงค่อยไปศึกษาค้นคว้าเพิ่มเติม ก็จะทำให้พัฒนาศักยภาพของตัวเองได้มากขึ้น และอีกอย่างถ้าเราเรียนรู้ศึกษาค้นคว้าด้วยตนเอง จนเก่งแต่เราไม่ยอมสอนใคร ไม่ยอมบอกใคร เมื่อมีใครมาถาม เราก็ตอบว่า ให้ไปหาในห้องสมุดซิ หัดไปอ่านไปค้นคว้าด้วยตัวเองซิ (เพราะเราก็เก่งมาได้ด้วยวิธีนั้น) แล้วความรู้ที่เราเรียนรู้และศึกษามาด้วยตัวเอง มันจะมีประโยชน์อะไรต่อคนอื่นละครับ

ผมมีความรู้สึกเดียวกับคุณนกเถื่อนในเรื่องของระบบการศึกษาไทย แต่ทุกวันนี้ผมก็ยังไม่เชื่อหรอกว่า มันจะดีขึ้น เพราะพิจารณาจากองค์ประกอบของผู้เรียน ผู้สอน และระบบการศึกษาแล้วไม่น่าจะดีขึ้น หรืออาจจะดีในแง่ปริมาณ แต่คุณภาพไม่ใช่
แก้ไขเมื่อ 16 ม.ค. 54 06:34:34

จากคุณ : หนุมานผ่านภพ

เขียนเมื่อ : วันครูแห่งชาติ 54 01:08:14