PANTIP.COM : K10143308 การอ่านภาษาอังกฤษทุกวัน คือ หนทางที่พัฒนาทักษะภาษาอังกฤษดีที่สุดใช่รึเปล่า [ห้องเรียนภาษาอังกฤษ]

ความคิดเห็นที่ 6

สิ่งที่พยายามจะพูดให้เข้าประเด็น แต่พูดไว้ไม่ค่อยชัดเจนใน คคห2 ก็คือว่า input กับ output ของคนเรียนภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่ 2 ส่วนใหญ่ไม่สมดุลย์กัน ยกตัวอย่างเช่นอาจารย์มหาลัยที่เรียนจบปริญญาเอกจากต่างประเทศกว่าจะเรียนจบต้องอ่านภาษาอังกฤษที่เป็นวิชาการมากมายมีความเข้าใจภาษาอังกฤษยากๆระดับเขียนหนังสือพุทธปรัชญาเป็นภาษาไทยและสอดแทรก technical terms เป็นภาษาอังกฤษในตำราพุทธปรัชญาที่ท่านเขียนเป็นภาษาไทยเอาไว้มากมายก่ายกอง แต่ input จากการอ่านหนังสือไม่ได้กลาย output ที่ดี นั่นก็คือ

"ท่านเขียนภาษาอังกฤษผิดธรรมชาติเกือบทุกประโยค"

ในขณะที่คุณ สุลักษณ์ ศิวรักษ์ ได้ทั้ง input และ output ที่สมดุลย์กัน แต่เราตอบไม่ได้ว่าเพราะท่านเรียนแบบไหนอย่างไร

แต่จากการพบปะคนไทยที่อ่านหนังสือด้านวิชาการหรือแม้กระทั่งนิยายเพื่อหวังที่จะเปลี่ยน input (to understand) ให้กลายเป็น output (to compose (หมายถึงการเขียนภาษาอังกฤษ))...ส่วนใหญ่ที่ทำได้ทั้ง 2 ทางอย่างสมดุลย์กัน (โดยไม่ได้ไปเกิดและโตในประเทศที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่ 1) จะต้องเรียน grammar กับ writing เพิ่มเติม แต่เราก้อยอมรับว่าเคยเจอคนแค่ไม่กี่คนที่อ่านหนังสือมากจนเขียนได้ดีโดยไม่ได้เรียนเรื่องเขียนมาเป็นการเฉพาะเจาะจง แต่เปอร์เซ็นต์มีน้อยมากๆจนแทบจะหาทำยาได้ยากมากๆ...

เมื่อก่อนเราเคยบ้าอ่าน non-fiction ด้านวิชาการมาก แต่มันก็แค่ช่วยให้เรารู้ technical terms ยากๆเท่านั้น มันไม่ได้ช่วยให้เราเขียนภาษาอังกฤษได้ถูกต้องมากนัก สิ่งที่ทำให้เราเรียนเขียนภาษาอังกฤษได้รวดเร็วแท้จริงแล้วมันเป็นทักษะ conversation ที่ได้มาจากการอยู่ในสภาพแวดล้อมของการพูดภาษาอังกฤษ และการฝึก grammar กับ writing เพิ่มเติมจาก textbooks เป็นตัวเสริมซึ่งก็ลงเอยกลายเป็นเรียนไปได้หน่อยเดียวและขี้เกียจ แล้วใช้วิธีเรียนลัดเอาแบบมั่วจากการหาตัวอย่างประโยคสวยๆจากแหล่งต่างๆมาดัดแปลงเขียน

แต่เรื่องหมัศจรรยพลิกความคาดหมาย ที่ช่วยให้เราเรียนลัดได้ในช่วงหลังๆ มันกลายเป็นการเปลี่ยนเข็มจากการอ่าน nonfiction มาอ่านนิยายภาษาอังกฤษ ที่เขียนโดยนักเขียนฝรั่งระดับอัฉริยะ...จริงๆแล้วไม่ได้ตั้งใจจะอ่านแต่หาเงินจากการแปลเอกสารไม่ค่อยจะได้ ก็เลยไปรับแปลนิยายให้สำนักพิมพ์

เราค้นพบว่า จากการที่เราแปลๆนิยายไป แล้วตัดแปะ ตัดแปะ ประโยคสวยๆจากนิยายที่นักเขียนระดับอัฉริยะ (ได้รับรางวัลด้านการเขียน) ลงไปใน software ที่ช่วยจัดระเบียบในการเรียนรู้ แล้วงัดเอาประโยคพวกนั้นมา เล่นแร่แปรธาตุ มันกลายเป็นว่า นิยายหรืองานวรรณะกรรม มันช่วยให้เรามี output ที่มีชีวิตชีวามากกว่าเขียนทื่อๆแบบเป็นทางการที่ได้จากการอ่านแต่หนังสือวิชาการเหมือนเมื่อสมัยก่อน...และที่สำคัญก็คือยิ่งอ่านๆนิยายไปก็ยิ่งพบว่า มันมีภาษานิยายที่เราไม่เคยรู้มาก่อน และการได้เรียนรู้มัน กลายเป็นว่าเราเริ่มเข้าใจภาษาอังกฤษและวัฒนธรรมของชนชาติที่ใช้ภาษาอังกฤษมากกว่าการอ่านแต่หนังสือด้านวิชาการ

หลังจากที่เราไม่ได้แปลเอกสารที่เป็นทางการจากไทยเป็นอังกฤษมาแล้วหลายปี แต่ซุ่มแปลแต่นิยายอังกฤษเป็นไทย ครั้งสุดท้ายเราทดลองเอา input จากนิยาย ที่ทำให้จินตนาการเราคิดสร้างประโยคภาษาอังกฤษแบบเป็นทางการได้รวดเร็วและพลิกแพลงมากกว่าเดิม ผลิตผลงานแปลไทยเป็นอังกฤษล่าสุดออกมาดีๆ ในระดับคุณภาพปรับปรุงใหม่ คือ 1. เขียนภาษาโฆษณาได้ดีกว่าเดิม 2. เขียน research papers ด้านการศึกษา และด้าน legal philosophy ออกมาได้ดีกว่าเดิม 3. ยิ่งหนังสือราชการแปลไทยเป็นอังกฤษที่เราชำนาญมากที่สุดอยู่แล้วตอนนี้เลยกลายเป็นภาษายืดหยุ่นพลิกแพลงกว่าเดิมอีกตั้งหลายเท่า....

สรุปแล้วนิยายอาจไม่ช่วยคนที่จะเรียนต่ออะไรด้านวิชาการในระยะแรกๆ มันคล้ายกับการฝึกวรยุทธ์จีน นั่นก็คือต้องมีรูปแบบการยืนที่มั่นคง และมีท่าเพลงการร่ายรำมวยตามหลักการ แต่พอฝึกไปถึงขั้นที่ต้องสลายรูปแบบ เราจำต้องทำลายหลักการทั้งหมด เพื่อให้การเคลื่อนไหวตัวและการออกอาวุธมัน unconventional and unpredictable

มันเลยกลายเป็นว่าเรียนภาษาอังกฤษจากอ่านนิยาย แม้กระทั่งนิยาย romance กลายเป็นเอาไปเขียนภาษาอังกฤษได้ในอีกตั้งหลายรูปแบบ...เนื่องจากเรากลายเป็นเห็นลีลาการเขียนในอีกโลกหนึ่ง...เหมือนๆอยู่ดีๆเราเคยต่อสู้กับคู่ต่อสู้ที่มีเพลงมวยหลักๆแบบดังๆที่มีชื่อเสียงซึ่งใครๆก็รู้จัก แต่อยู่ดีๆมาเจอเพลงมวยหมัดเมาเข้าให้ มันเลยได้เห็นอะไรแปลกๆใหม่ๆ...แบบหลุดโลกไปเลย...
แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 54 21:52:32

จากคุณ : fortuneteller

เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 21:46:59