|  | 
ตอบคุณหมอดู
 มันเป็นเรื่องของความนิยมอ่านแบบอักษรนำ
 
 คำที่พยางค์หน้ามีรูปสระกำกับตามหลักไม่ต้องอ่านอย่างอักษรนำ  แต่ยังนิยมอ่านแบบอักษรนำ  เช่น  ประโยชน์ (ปฺระ-โหยด),  ประวัติ (ปฺระ-หวัด),  ดิลก (ดิ-หฺลก),  ดิเรก (ดิ-เหรก),  บุรุษ (บุ-หฺรุด),  บัญญัติ (บัน-หยัด)
 
 คำที่แผลงจากภาษาเขมร  ซึ่งพยัญชนะต้นเป็นอักษรควบ  พยางค์หลังจะออกเสียงวรรณยุกต์ตามเสียงวรรณยุกต์ของคำเดิม  เช่น
 ตรวจ          แผลงเป็น          ตำรวจ          (ตำ-หฺรวด)
 ปราบ          แผลงเป็น          บำราบ         (บำ-หฺราบ)
 ตริ               แผลงเป็น          ดำริ              (ดำ-หฺริ)
 ตรัส             แผลงเป็น          ดำรัส            (ดำ-หฺรัด)
 
 คำบางคำที่ไม่ได้มาจากภาษาบาลีสันสกฤตและภาษาเขมรก็มักจะมีการออกเสียงแบบอักษรนำ  เช่น
 ยุโรป                    ออกเสียงเป็น                    ยุ-โหรบ
 เขม็ง                     ออกเสียงเป็น                    ขะ-เหม็ง
 
 ภาษาไทยนั้นง่ายนิดเดียว
 
 
   
				 
				
					| จากคุณ | : 
เพ็ญชมพู     |  
					| เขียนเมื่อ | : 
19 ม.ค. 54 14:51:19 |  
					|  |  |  |  |