ความคิดเห็นที่ 1 มหาวิทยาลัย  ดัง ๆ ที่เมืองนอก ก็เป็นความไฝ่ฝันของนักเรียน ของเขา  รร.มัธยมที่นั่น ก็มักจะใช้สถิตินร.ที่จบจากรร.เขา  เข้ามหาวิทยาลัย ดัง ๆ ได้กันที่ไหนบ้าง  กี่เปอร์เซ็นต์    ถ้ามีทุนทรัพย์มากพอ  การลงทุนกับลูก ๆ  ให้ได้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยดัง  ก็นับว่าเป็นการลงทุนที่คุ้ม  เพราะเมื่อเขาจบกลับมา  ก็ต้องเรียกว่า  โอกาสที่จะได้งานที่ดี   และประสบความสำเร็จในชีวิต  เรียกว่ามีเปอร์เซ็นต์ค่อนข้างสูง   จากคุณ : sao..เหลือ..noi เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 54 19:58:23

ความคิดเห็นที่ 2 บ้านเราเลี้ยงลูกแบบตรงข้ามกับ ดร.นันทวรรณ ตอนเด็กพ่อแม่เราจะเอาเราไปเปรียบกับข้อดีของเด็กคนอื่นอยู่ตลอด พวกท่านอาจจะมองว่าชี้ให้เราดู ให้เราทำตาม แต่ไม่ได้ผลหรอกค่ะ เรานิสัยแย่อย่างไร เลวอย่างไรก็เป็นอยู่อย่างนั้น ไม่เคยเปลี่ยน ทุกวันนี้ก็ยังเป็นอย่างนั้นอยู่ อาจารย์หลายท่านชมว่าเราเรียบร้อย แต่เรารู้ว่าไม่ใช่ อาจารย์ไม่ได้อยู่กับเราตลอดเวลา ท่านเห็นเราแค่ในห้องเรียนเท่านั้น แถมเราไม่เคยพูดคุยกับอาจารย์ด้วย นอกจากชื่อ หน้า ผลการเรียน พฤติกรรมในห้องเรียนและโรงเรียนเป็นระยะเวลาสั้นๆแล้ว อาจารย์แทบจะไม่รู้จักเราเลย เราได้รับคำชมกับเขาบ้างก็ตอนไปเรียนเมืองจีน จากปากของคนอื่น ถึงพวกเขารู้จักเรามากกว่าอาจารย์ของเรา ทำให้เรามีความภูมิใจนิดๆ แต่ในใจลึกๆยังรู้สึกว่าเราโง่และไร้ความสามารถตลอดเวลา อาจเป็นเพราะความเคยชินที่พ่อแม่พูดตั้งแต่เด็ก หลายครั้งรู้สึกว่าพยายามทำดีแล้วแต่พ่อแม่ไม่เห็น เราก็เปลี่ยนไปทำตามใจตัวเองก็มีอยู่บ่อยๆ ที่เล่ามาไม่ใช่ให้สงสารหรือหมั่นใส้เล่นๆนะคะ เป็นแค่การแบ่งปันประสบการณ์ ในฐานะคนที่ยังจำความคิดในตอนเด็กได้ โชคดีนิดหน่อยที่พ่อแม่เราไม่โกหกเรา บอกด้วยเหตุผลทุกครั้ง ถ้าท่านไม่อยากให้เรารู้อะไรสักอย่างท่านจะไม่พูด บอกหรือเล่าไม่หมด บางครั้งเราหนีปัญหานะ แต่เราไม่หนีมันไปในทางที่ต่ำลง เช่น ยาเสพย์ติด กลับบ้านดึก ติดผู้ชาย ฯลฯ เราหนีไปเรียนต่างประเทศแทน เราเก็บตัวอ่านหนังสือแทน มันเป็นการปลีกตัวที่้ไม่ได้ทำให้เราแย่ลง(แต่ไม่ใช่มันไม่มีผลเสียเลยนะ มีแต่น้อยกว่า) เราเคยสงสัยว่าทำไมเราทำแบบนี้ อาจจะเป็นเพราะการเลี้ยงแบบมีเหตุผลของพ่อแม่ช่วยดึงเราไว้ พ่อแม่ไม่ตักเตือนลูกเลย ก็กลายเป็นพ่อแม่รังแกฉัน ถ้าตักเตือนบ่อยๆก็กลายเป็นแผลทางใจของลูกจนโต (เราเพิ่งบรรลุนิติภาวะไม่กี่ปี เราเลยไม่รู้ว่าแก่แล้วแผลนี้จะหายได้ไหม เดากันเองนะ ฮ่าๆ) จากคุณ : ขวัญ (khumchalong) เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 54 21:44:47

ความคิดเห็นที่ 3 คห.2  คิดมากไปนะ จากคุณ : 1 (psychosilpa) เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 54 16:13:55

ความคิดเห็นที่ 4 เราคิดว่าพ่อแม่ควรเลี้ยงลูกด้วยการยอมรับความจริง ก่อนอื่นเลยก็ต้องยอมรับความจริงให้ลูกเห็นก่อน บางทีพ่อแม่ก็คิดแต่จะปกป้องลูก  ทำทุกอย่างแทนลูกไปหมด จนทำให้ลูกอ่อนแอต่อโลกเกินไป ปิดบังโลกจากลูกโดยการปิดตา หรือสอนผิดวิธี (อย่างเรื่องเพศ เป็นเรื่องที่แทบไม่พูดกันเลย พ่อแม่กระดากกับลูก ทั้งๆที่รอเอาไว้วันแต่งงานค่อยเรียกมาสอนก็สายไปแล้วแบบสมัยก่อน ดูอย่างนางพิมพิลาไลย กว่าแม่จะเรียกมาสอนก็คืนส่งตัวเข้าหอ หารู้ไม่ว่าเรียบร้อยพลายแก้วไปตั้งนานแล้ว) พ่อแม่อาจอยู่กับลูกได้มากสุดก็อีกห้าสิบปี-หกสิบปี แต่พ่อแม่จะเป็นพ่อแม่ที่ดูแล ปกป้องลูกได้แค่ราวยี่สิบห้า-สามสิบ(นี่เยอะแล้วนะ) ปีแรกของชีวิตเท่านั้น  ที่สำคัญสำหรับพ่อแม่ไทย ก็ต้องเตรียมลูกให้พร้อมเป็นคนไทย ถ้าคิดว่าอยากให้ลูกกลับมาอยู่เมืองไทยในอนาคต อย่างเรื่องพื้นๆอย่างภาษา ก็อยากให้สนับสนุนมากขึ้น อย่าทิ้งเลยค่ะ ภาษาไทยไม่ได้ทำให้เรียนภาษาอังกฤษได้น้อยลงหรอกค่ะ  เห็นใจนะเวลาเห็นน้องๆที่อ่านเขียนไทยไม่ได้เลย คิดกังวลว่าถ้าเกิดทำสัญญาอะไรเป็นภาษาไทย (ใช่ว่าจะมีใครแปลให้ตลอด) เกิดอ่านไม่ออก โดนโกงจะเป็นอย่าง จากคุณ : kurika เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 54 18:55:41

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่เห็นจะได้ปาร์ตี้หรือกินเหล้าหรือเดทกับใครเลย ___'' อยู่แต่ในห้องเป็นอึ่งอ่างจำศีล...ไปห้องสมุด....แล้วก็ไปยิม.... จากคุณ : cat_on_a_hot_tin_roof_ เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 54 02:39:10

ความคิดเห็นที่ 6 ^ ^ ^ ตรงใจจัง เห็นด้วยกับ คห 4 นะ คือ ถ้าคิดจะให้ลูกไปอยู่เมืองนอกเอง สำคัญสุดก็คือการเลี้ยงดูให้เค้าดูแลตัวเองได้ในระดับหนึ่ง แล้วก็เป็นผู้ใหญ่ทางความคิด เพราะเค้าจะต้องเริ่มใช้ชีวิตแบบผู้ใหญ่ พ้นอกพ่อแม่แล้วตั้งแต่ก้าวขึ้นเครื่องบินไป อยู่เมืองนอกไกลหูไกลตาพ่อแม่ เรื่องกินเหล้า นัดเดท มีเพศสัมพันธ์ อยู่กินกัน เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นง่ายกว่าอยู่เมืองไทย เพราะมันดูเป็นเรื่องปรกติธรรมดามากๆในสังคม (แต่ก็ไม่เสมอไปนะ ถ้าคนไทยที่แบบว่า มีความคิดว่ามีไม่ได้นะอย่างฝังแน่นมาก มันก็ไม่มีอะไรกันก็มีเหมือนกัน แต่น้อยอ้ะ)  จริงๆแล้ว เรื่องพวกนี้มันไม่ใช่ปัญหาในตัวของมันเองหรอก แต่เพียงแต่มันมักจะเป็นต้นเหตุนำปัญหาต่างๆเข้ามามากกว่า  ถ้าเค้ามีความคิดที่โตพอ เค้าก็จะรู้จักป้องกันตัวเองไม่ให้เกิดความเดือดร้อน พ่อแม่จะต้องเรียนรู้ และ ทำใจยอมรับความจริง ไว้ใจลูกเพราะจากนี้ไปเค้าคือผู้ใหญ่คนหนึ่ง  ถ้าทำไม่ได้ก็เอาหูไปนา เอาตาไปไร่ซะ เรื่องภาษาไทย เห็นด้วยกับ คห 4 มากถึงมากที่สุด  เวลาไปอยู่เมืองนอกแบบขาดอัตลักษณ์จะรู้สึกเหมือนไร้ตัวตน สิ่งนึงที่แน่นอนคือเราไม่ใช่พวกเค้า เราไม่ใช่ฝรั่ง แต่แล้วเราเป็นใคร เราเป็นคนไทยจริงหรือ ยิ่งอยู่เมืองนอกนานเท่าไหร่จะยิ่งเข้าใจและเห็นค่าความเป็นไทยมากเท่านั้น แก้ไขเมื่อ 25 ม.ค. 54 04:15:16 จากคุณ : KIURIS เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 54 04:05:00

ความคิดเห็นที่ 7 ชีวิตมีแต่แล๊ปกับบ้าน ทำแล๊ป กลับบ้านนอน ตื่นมาไปทำแล๊ป กล้บบ้านนอน เป็นวังวน.. จากคุณ : thetorque เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 54 13:21:41