ความคิดเห็นที่ 1 ภาษาอังกฤษก้อมีเสียงขึ้นๆลงๆ (intonation) ตั้ง 6 ระดับนะ คุณ เพียงแต่เขาไม่ได้ใส่เครื่องหมายให้คุณเห็นเท่านั้นเอง...และฝรั่งก้อพูดกันเองโดยธรรมชาติ ไม่เห็นมีใครไปตั้งกฎเกณฑ์๋กัน หากแต่พวกเขาพยายามศึกษากันทีหลังว่าทำไมถึงพวกเขาถึงพูดกันเสียงสูงๆต่ำๆแบบนั้น ตกลงคุณจะไปกำหนดมันทำไมว่าภาษาไหนจะต้องมีเสียงสูงๆต่ำๆแบบไหนหรือไม่มี (ซึ่งมันคงจะเป็นไปไม่ได้) สิ่งที่ควรแก้ไขเพื่อเห็นแก่คนไทยและภาษาไทย ควรแก้ไขนิสัยการเขียนภาษาไทยแบบ คน cells สมองเสื่อมเขียนอย่างที่เราแปะตัวอย่างไว้ให้ดูใน คคห 8 ที่กระทู้นี้ http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K10196062/K10196062.html จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 54 19:51:17

ความคิดเห็นที่ 2 ^ ภาษาอังกฤษมีระดับเสียงจริงครับ แต่จะนับเป็นวรรณยุกต์คงไม่น่าจะได้ เพราะการเปลี่ยนระดับเสียง ไม่ได้ทำให้ความหมายของคำเปลี่ยนไป ถ้าภาษาที่นับว่ามีวรรณยุกต์ น่าจะต้องเป็นภาษาที่การเปลี่ยนระดับเสียง ทำให้ความหมายของคำแตกต่างกัน อย่างภาษาไทย คำว่า "ใกล้" กับ "ไกล" เสียงอื่นๆ เหมือนกันหมด แต่ระดับเสียงสูงต่ำไม่เท่ากัน ความหมายก็แตกต่างกัน จากคุณ : เกียรตินำ เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 54 20:08:31

ความคิดเห็นที่ 3 ^ ^ ไม่ได้พูดว่า intonation เป็นหรือไม่เป็นเสียงวรรณยุกต์ หากแต่พูดว่า เสียงสูงๆต่ำมนุษย์พูดกันก่อนโดยธรรมชาติอยู่แล้วจึงจะไปศึกษามันทีหลัีงว่ากลไกมันเป็นยังไงถึงพูดออกมาอย่างนั้น ไม่ใช่ศึกษาก่อนว่าจะเอาหรือไม่เอาเสียงไหนแล้วไปกำหนดลักษณะของภาษาทีหลัง... แก้ไขเมื่อ 07 ก.พ. 54 20:19:20 จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 54 20:18:31

ความคิดเห็นที่ 4 ในภาษาจีนมีวรรณยุกต์กำกับไว้ก็จริง แต่เวลาใช้จริงก็ต้องผันเหมือนกัน เช่น เสียงสามสองตัวมาเจอกัน ตัวแรกจะเปลี่ยนเป็นเสียงสอง คนที่เรียนภาษาจีนอยู่จะรู้ว่าเรากำลังเหมือนถึงอะไร นอกจากนี้ยังมีการผันเสียงแบบอื่น ขึ้นเสียงสูงเสียงต่ำ การออกเสียงแบบไม่มีวรรณยุกต์ (คล้ายๆใช้สระเสียงสั้นในภาษาไทย ที่บางครั้งจะเจอในพจนานุกรม ไอ้ที่ไม่บอกว่าเสียงที่เท่าไหร่นั่นแหละ) คุณต้องพูดออกมาให้ได้ถ้าคุณอยากพูดเหมือนเจ้าของภาษา ตอนเราเรียนเราเรียนจากการฟังเยอะๆ วิธีเดียวกับภาษาอังกฤษ เพราะไม่ไหวจะจำกฏพวกนี้ (มีสอนบ้าง แต่ไม่หมด) เวลาพูดจริงๆก็นึกกฏไม่ออกหรอก (คุณจะพูดตามพจนานุกรมก็ได้นะ ฟังออก แต่เสียงจะยิ่งกว่าหุ่นยนตร์และใช้เวลาทำความเข้าใจนานกว่าปกติ เหนื่อยด้วย) กฏการออกเสียงช่วยได้แค่ทำให้เรารู้ว่าเราออกเสียงถูกไหม ไม่มีใครหน้าไหนที่พูดภาษาที่สองหรือที่สามอย่างเป็นธรรมชาติโดยมีกฏการออกเสียงอยู่ในหัวตลอดเวลา เรียนจากการฟังทั้งนั้น สำหรับคนไทยและคนเวียดนามที่คุ้นกับวรรณยุกต์คงไม่เหนื่อยเท่าไหร่ แต่สำหรับคนที่ภาษาแม่ไม่มีวรรณยุกต์ เช่น อินโด ญี่ปุ่น จะเหนื่อยใจเป็นพิเศษ พวกเขาจะจำวรรณยุกต์ได้ยากกว่า ถ้าคุณถามแค่คนไทย จะมีแนวโน้มตอบว่า มีวรรณยุกต์ดีกว่า เพราะการออกเสียงมีกฏจำง่ายและคุ้นเคย ถ้าอยากวิจัยจริงๆ คงต้องถามหลายๆชาติละค่ะ ลางเนื้อชอบลางยา สำหรับเรา เราเฉยๆ มีก็ดี ไม่มีก็ช่าง ตัดสินไม่ถูกค่ะ ตอบมาตั้งเยอะ ไม่ได้ช่วยอะไรเลย จากคุณ : ขวัญ (khumchalong) เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 54 21:06:41

ความคิดเห็นที่ 5 ข้อเสียของการมีวรรณยุกต์ เท่าที่เคยทำงานมา คือแต่งเนื้อเพลงยาก เพื่อนที่เขียนเนื้อเพลงด้วยกันบอกว่า ภาษาไทยเป็นภาษาหนึ่งที่เขียนเนื้อเพลงยากที่สุดภาษาหนึ่งของโลก เพราะข้อจำกัดเรื่องวรรณยุกต์ที่มีมาก โดยเฉพาะเวลาต้องเขียนเนื้อเพลงที่ที่มีสกอร์ครอบอยู่ก่อน จะบิดตัวโน้ตไม่ได้ เคยเจอสกอร์ที่มีโน้ตเดียวกันติดต่อกันถึง 6-7 พยางค์ คำร้องไทยที่เขียนลงไปก็ต้องหาคำที่มีเสียงวรรณยุกต์เดียวกัน ทั้ง 6-7 พยางค์นั้น  ซึ่งกว่าจะคิดได้ก็นานมาก แต่ถ้าเป็นภาษาอื่นที่ไม่มีวรรณยุกต์ จะง่ายกว่า . แก้ไขเมื่อ 07 ก.พ. 54 21:52:43 แก้ไขเมื่อ 07 ก.พ. 54 21:50:30 จากคุณ : เย็นสิทธิ์ เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 54 21:47:22

ความคิดเห็นที่ 6 ภาษาที่ดีที่สุด? มันมีอะไรที่ดีที่สุดอย่างนี้ด้วยหรือ? ผมสงสัย เพราะคำถามก็จะตามมาเสมอว่า ดีกับใคร? ดีอย่างไร? ดีตรงไหน? ทุกภาษาล้วนเป็นเครื่องมือ เมื่อเป็นเครื่องมือ มันก็มีช่องให้ปรับปรุงได้เสมอให้เข้ากับความต้องการของคนใช้ ดังนั้นภาษาที่ว่าดีที่สุด มันก็คงจะดีได้แค่ประเดี๋ยวประด๋าว พอคนเบื่อมันก็ต้องเปลี่ยนอีกอยู่ดี ผมว่างั้นนะ จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 54 22:38:53

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ ความจริงผมไม่ได้มีความรู้เรื่องภาษาหรือจะทำวิจัยอะไรหรอกครับ แค่ชอบเรื่องแบบนี้แล้วสงสัยไปเรื่อยๆ ^^ สาเหตุที่สงสัยเรื่องเกี่ยวกับวรรณยุกติ์นี่ เป็นเรื่องเดียวกับความเห็นของคุณเย็นสิทธ์ #5 ครับ คือผมชอบฟังเพลง j-pop บ่อยๆ (เพลงไทยก็ชอบนะครับ) แล้วผมก็สังเกตว่า เพลงญี่ปุ่นมันมีทำนองค่อนข้างหลากหลายกว่าเพลงไทย และเสียงร้องในเพลง j-pop ที่ผมฟังส่วนใหญ่ ต่อให้ฟังแค่เฉพาะเสียงร้อง มันก็ยังเป็นทำนองไพเราะ แต่สำหรับเพลงไทยหลายเพลง เสียงร้องมันฟังไม่ค่อยเป็นทำนอง (ความจริงผมไม่ใช้คอเพลง แค่สังเกตจากเท่าที่ได้ฟัง แล้วก็ใช้ความรู้สึกส่วนตัวนะครับ) ผมก็เลยลองไปคุยเรื่องนี้กับเพื่อนที่เรียนภาษาญี่ปุ่น ซึ่งเขาก็ได้ให้ความเห็นว่าน่าจะเป็นเพราะภาษาไทยมีการกำกับวรรณยุกติ์ตายตัว จึงทำให้หาคำมาใส่ให้เข้ากับทำนองเพลงได้ยาก ถ้าใส่มั่วๆ มันจะฟังดูเพี้ยนๆ แต่ภาษาญี่ปุ่น เวลาเอาคำไปใส่ในเพลงแล้วมันปรับเสียงสูงต่ำให้เข้ากับทำนองได้ไม่ยาก ซึ่งผมก็เห็นว่ามีเหตุผล เพราะผมฟังเพลงสองเพลงก็ออกเสียงคำว่า kokoro ไม่เหมือนกัน แต่ผมไม่ใช่ native เลยไม่รู้ว่าคนญี่ปุ่นเขาจะฟังแล้วรู้สึกเพื้ยน เหมือนกับเราฟังเพลงไทยที่ออกเสียง ฟ้า เป็น ฝ่า หรือเปล่า จากนั้นผมก็เลยนั้งคิดเรื่องวรรณยุกติ์เป็นตุเป็นตะ แต่ก็อย่างที่คุณ fortuneteller บอก ผมลืมไปว่าสาเหตุที่คนไทยเราพูดคำว่า "มา" กับ "หมา" ในความเหมายที่ต่างกัน เป็นเพราะเราพูดให้มันเป็นอย่างนั้นตั้งแต่แรก ไม่ได้ต่างกันเพราะกฎเกณฑ์เรื่องการกำกับวรรณยุกติ์ แต่กระนั้นผมก็ยังสงสัยอยู่ดีว่าทำไม ฝรั่งถึงไม่นิยามคำต่างๆ โดยใช้ระดับเสียงที่ต่างกันเหมือนอย่างภาษาไทย หรือทำไมคนไทยจึงไม่พูดโดยเน้นพยัญชนะและตัวสะกดให้แตกต่างกันไปเหมือนอย่างภาษาอังกฤษ เป็นเพราะวัฒนธรรมที่ต่างกัน หรือเป็นเพราะอะไร และถ้าสมมติว่าเรานำเอาข้อแตกต่างของทั้งสองภาษามารวมกันเป็นภาษาใหม่ได้ มันจะเป็นภาษาที่มีประสิทธิภาพดีขึ้น หรือแย่ลง ความจริงผมอยากจะถามว่าภาษาแบบไหนดี-ไม่ดี ต่างกันอย่างไร แต่คิดว่าถ้าถามแบบนั้นคงต้องไม่แคล้วโดนด่า ผมไม่ได้มีเจตนาดูถูกหรือยกยอภาษาไหนนะครับ แค่สงสัยแล้วก็ตั้งสมมติฐานไปเรื่อยๆ เท่านั้นเอง แก้ไขเมื่อ 07 ก.พ. 54 23:23:14 แก้ไขเมื่อ 07 ก.พ. 54 23:21:25 จากคุณ : หมานอนยิ้ม (หมานอนยิ้ม) เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 54 23:18:35

ความคิดเห็นที่ 8 ความคิดเป็นตุเป็นตะอีกเรื่องของผมก็คือ ผมลองเอาเรื่อง perfect pitch มาโยงกับการจำเสียงวรรณยุกติ์ดู  แล้วผมก็สงสัยว่าการที่เราสามารถจดจำเสียงวรรณยุกติ์ต่างๆได้ มันเป็นเหมือนกับการจดจำ pitch ของเสียงดนตรีไหมครับ ถ้าใช่ ลองคิดเล่นว่าให้คนที่มี perfect pitch ร่วมมือกันประดิษฐ์ภาษาขึ้นมาใหม่ และนิยามศัพท์ต่างๆ ให้มีความหมายแตกต่างกันโดยใช้ pitch ทั้งหมดที่มีบนเปียโน จากนั้นเด็กรุ่นใหม่ที่เกิดมาภายใต้ภาษานั้นก็จะมี perfect pitch กันถ้วนหน้า แค่คิดเล่นๆ นะครับ ปล. ผมอ่านความเห็นของคุณ fortuneteller ในกระทู้ที่คุณแนะนำแล้ว รู้สึกเห็นด้วยเลยครับว่าภาษาไทยใช้ลำบากจริงๆ ครับ ตอนนี้ผมเรียนมหาวิยาลัยอยู่ และตั่งแต่สามารถใช้ภาษาอังกฤษในการอ่านตำราได้ ผมก็แทบจะไม่ได้อ่านตำราภาษาไทยมาได้สักพักแล้วครับ ตอนสอบเข้ามหาลัย ผมอ่านคณิตศาสตร์กับฟิสิกส์เกือบสิบเล่ม ยังได้ความเข้าใจไม่เท่าอ่านตำราภาษาอังกฤษเล่มเดียวตอนนี้เลยครับ ผมคิดไปเองหรือเปล่าครับ แก้ไขเมื่อ 07 ก.พ. 54 23:49:42 จากคุณ : หมานอนยิ้ม เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 54 23:48:49

ความคิดเห็นที่ 9 การแต่งเพลงไทย เท่าที่ทราบ ควรจะแต่งเนื้อเพลงก่อน ค่อยแต่งทำนองหนิครับ เหมือนเวลาแต่งกลอนหรือโคลง คนที่แต่งเป็น ควรจะท่องทำนองเสนาะเป็น จะทราบว่า โคลง กลอนแต่ละวรรค จะสามารถ ใช้วรรณยุกต์เสียงใดบ้าง ที่ฟังแล้วไพเราะ แม้จะไม่ได้มีบังคับเอกโท ก็ตามล่น ส่วนการร้องเล่นเสียงกับเสียงวรรณยุกต์นั้น ในกลอนบางบท หรือเพลงบางเพลง จะมีเสียงวรรณยุกต์ที่ไม่เหมาะสมด้วยเสียง แต่เหมาะด้วยความหมายและพอใจแก่ผู้ประพันธ์ ผู้อ่านทำนองเสนาะ และ ผู้ร้อง จำต้องมีความสามารถ ในการหลบเสียงเอาเอง ซึ่งมันทำให้เห็นความแตกต่างของ นักร้อง ที่เก่งกับไม่เก่งครับ ปล. วรรณยุกต์ เปล่าครับ มิใช่ วรรณยุกติ์ จากคุณ : Paphmania เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 54 01:51:22

ความคิดเห็นที่ 10 ส่วน Perfect Pitch ไม่ใช่คุณเป้นคนแรกที่คิดว่ามันสัมพันธ์ กับภาษาที่มีวรรณยุกต์ บ้างบอกว่า คนที่พูดภาษาที่มีวรรณยุกต์เมื่อหัดเรียนดนตรี เขาจำเป็นต้องเรียนรู้ และรับรู้ ระดับเสียง Perfect Pitch ดังกล่าวใหม่ครับ เพราะ ระบบเสียงของเครื่องดนตรีกับคน ไม่เหมือนกันครับ ในเครื่องดนตรีตะวันตก น่าจะแบ่งเป็นเจ็ดระดับ แล้วนับซ้ำ หากแต่ในทางภาษาศาสตร์มักจะจัดแบ่งระดับได้แค่ ห้าระดับ และเสียงของภาษาที่มีวรรณยุกต์โดยเฉพาะในกลุ่มเอเชีย ไทย จีน ม้งแม้ว เวียดนาม ล้วนแต่เป็น Contour tones ซึ่ง เป็นเสียงที่มีการเปลี่ยนระดับขึ้นลง ต่างจาก Register Tones ที่มีระดับเสียงคงที่ หรือเรียกว่า Level tones ในภาษาไทย มีสามเสียง ที่ใกล้เคียง Leveling Tone และอีกสองเสียงเป็น Contouring tones ชัดเจนครับ Siamese ภาษาบางกอก ภาษาไทยสยาม ภาษาไทยกลาง 1.1 สำเนียงถิ่นกรุงเทพมหานคร 1.1.1 T1 = *33 = 32 : khaa1 = คา - ใช้ใน- A234 1.1.2 T2 = 22 = 21 : khaa2 = ข่า  - ใช้ใน- B123, DS123, DL123 1.1.3 T3 = 41 = 51 : khaa3 = ค่า - ใช้ใน- B4, C123, DL4 1.1.4 T4 = 55 = 45 : khaa4 = ค้า - ใช้ใน- C4, DS4 1.1.5 T5 = 24 = 24 : khaa5 = ขา - ใช้ใน- A1 *Tone level แถวแรก อ้างอิง Gedney, edited by Hudak (2008), แถวสองอ้างอิง Gandour(1979) จะเห็นว่ามี variation ในการตีความระดับด้วยครับ จากคุณ : Paphmania เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 54 02:20:10

ความคิดเห็นที่ 11 วรรณยุกต์ในภาษาหนึ่ง ก็ไม่คงที่มีการเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา โดยเฉพาะภาษาไทย ทำให้เกิดสำเนียงตามท้องถิ่นต่างๆครับ จากคุณ : Paphmania เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 54 02:28:54

ความคิดเห็นที่ 12 กลับมาตอบ ตาม หัวข้อกระทู้ ภาษาที่มีการกำกับวรรณยุกติ์มีข้อดีข้อเสียอย่างไร ข้อดีคือ สามารถสื่อสารหน่วยเสียงในภาษา ซึ่งสื่อความหมายแตกต่างของคำระหว่างสองคำได้ ข้อเสียคือ คนที่ไม่มีความรู้ทางภาษาศาสตร์ นำเครื่องหมายวรรณยุกต์ไปใช้ในทางที่ผิด เช่นการใส่วรรณยุกต์ในคำตาย เช่น คะ ค่ะ ซึ่งเป็นคำเดียวกัน แต่เสียงวรรณยุกต์ที่แตกต่างกัน เกิดจาก เสียงของ Syllable tone + Prosody unit ทำให้เกิดปรากฏการณ์ downdrift  แต่ในภาษาไทยอาจจะไม่เหมือนของภาษาอื่นๆ  หรืออาจจะเรียกเป็น floating tone เหมือนอย่างในภาษากวางตุ้งครับ หรือแม้แต่ไม่ใช่คำตาย ก็มีความหลากหลายของเสียง เช่น จึง จึ่ง เป็นต้น หรือแม้แต่การเขียนผิดๆ ของราชบัณฑิตยสถานที่ไม่ทราบที่มาของคำ เช่น ของเล่น ของเหล้น ซึ่งในภาษาไทอื่นๆ ที่ยังมีความแตกต่างของวรรณยุกต์ของสองคำนี้ครับ จากคุณ : Paphmania เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 54 02:43:30

ความคิดเห็นที่ 13 ภาษาไทย กล่าวได้ว่าเป็นการ บันทึกวรรณยุกต์ตายตัวคงที่มาแต่ครั้งพ่อฃุนราม ยกเว้นคำที่ราชบัณฑิตยสถานสั่งให้สะกดผิด หากแต่ภาษาจีน ไม่ได้เป็นการสะกดตายตัว หากแต่เป็นการสะกด Pinyin ใช้ในการเรียนการสอนเท่านั้น ครั้นเมื่อเรียนถึงขั้นสูงก็เลิกใช้ ทั้งการบันทึกเสียงวรรณยุกต์ทำกันในช่วงเวลาสั้นๆ ไม่ถึงหนึ่งร้อยปี ซึ่งการเปลี่ยนแปลงเสียงวรรณยุกต์ยังต่างกันไม่มากนัก ต่างจากอักษรสยามที่เดิมในสมัยพ่อฃุนราม มีเสียงวรรณยุกต์ในคำเป็นเพียง สามเสียง คือ สามัญ เอก โท หากแต่เมื่อถึงปัจจุบัน ได้เกิด Great tonal Split & Merger จึงมีวรรณยุกต์ ห้าเสียงเป็น สามัญ เอก โท ตรี จัตวา ดังปัจจุบันครับ แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 54 13:37:58 จากคุณ : Paphmania เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 54 02:48:39

ความคิดเห็นที่ 14 #9 แต่งเพลงแบบเขียนเนื้อก่อน ก็มีครับ แต่ไม่จำเป็น และไม่ควร แบบเขียนเนื้อก่อนมักจะได้งานดนตรีที่ไม่ค่อยมีเอกภาพ ถ้าอยากได้เพลงเพราะ มีทำนองที่เป็นเอกภาพควรแต่งทำนองก่อน จะได้ดนตรีที่ดี เพราะไม่มีกรอบของภาษามาจำกัดความบรรเจิดของดนตรี จากนั้นจึงใส่ภาษาลงไป ภาษาไทยนับว่ายาก เพราะข้อจำกัดเยอะ โดยเฉพาะเรื่องวรรณยุกต์ จากคุณ : เย็นสิทธิ์ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 54 04:22:30

ความคิดเห็นที่ 15 ลืมบอกไปว่าแต่เดิม ภาษาไท กระได ก็ไม่ได้มีวรรณยุกต์มาแต่ต้น ภาษาจีนเก่า ก็ไม่มีวรรณยุกต์ เพิ่งมามีตอนหลัง เรียกว่า Tonogenesis ซึ่งน่าจะเกิดจาก Language contact & Creolization ครับน มา และ หมา แต่เดิม ก็ไม่ได้ออกเสียงเหมือนปัจจุบัน ทั้งเสียง พยัญชนะต้น และเสียงวรรณยุกต์ครับ จากคุณ : Paphmania เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 54 13:41:15

ความคิดเห็นที่ 16 คห. 5 ไม่เห็นด้วยที่บอกว่า "ข้อเสียของการมีวรรณยุกต์ เท่าที่เคยทำงานมา คือแต่งเนื้อเพลงยาก" แล้วเพลงไทยที่ฟัง ๆ กันอยู่เนี่ย เค้าแต่งกันยังไงหรอครับ หรือจริง ๆ แล้วกว่าเค้าจะแต่งกันได้นี่ใช้เวลาเป็นชาติ งงอะครับ บอกหน่อย อันนี้ไม่รู้จริง ๆ แต่กลับกันผมได้ยินบ่อยมากว่าภาษาไทยเวลาแต่งเพลงแล้วทำให้ไพเราะ โอเค อันนี้อาจจะไม่เกี่ยวกับการแต่งเพลง แต่งเนื้อ ร้อง แต่ผมมองว่าไม่เห็นว่ามันจะยากอะไรเลย หรือผมอาจจะไม่รู้ก็ได้ ผมหมายถึงคนไทยแต่งเพลงไทย เนื้อร้องเพลงไทยนะครับ ไม่นับฝรั่งมาแต่งเอง ทำเนื้อร้องเองนะ เพราะถ้าไม่ใช่คนที่ใช้ภาษานั้น ๆ อยู่แล้ว จะแต่งภาษาอะไรก็ยากหมดแหละ จากคุณ : ปีเตอร์นอร์ธ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 54 17:06:22

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณสำหรับความรู้ดีๆ ครับ รู้สึกจะมีที่มาที่ไปเยอะกว่าที่คิด ผมคงต้องไปหาความรู้อีกยาวเลย ^^ จากคุณ : ss (หมานอนยิ้ม) เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 54 17:40:14

ความคิดเห็นที่ 18 หาอ่านหนังสือชื่อ นิรุกติศาสตร์ ของ พระยาอนุมานราชธน ดูนะครับ ถึงจะเขียนนานมากแล้ว แต่ปูพื้นให้รู้จักชนิด ลักษณะของภาษาในโลกอย่างคร่าวๆ เคยเห็นเป็นไฟล์อิเล็กทรอนิกในเน็ตด้วย จากคุณ : เจ้่าชายกบ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 54 19:38:44

ความคิดเห็นที่ 19 คิดง่ายๆ............เรามีคำใช้มาก และเราสามารถเลียนเสียงภาษาอื่น กับเสียงธรรมชาติได้ใกล้เคียงมาก ข้อเสียเรื่องเรียนยากเราว่าไม่ค่อยสำคัญ เพราะถ้าชิน ก็จะพูด และใช้ได้ถูก (ถ้าตั้งใจใช้ให้ถูก และตั้งใจศึกษาว่ามันถูก ไม่ใช่ยึดแต่แบบผิดไปใช้โดยรู้หรือไม่รู้ตัว) จากคุณ : kurika เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 54 21:11:45