ความคิดเห็นที่ 1 ก็เพราะคุณไม่เคยพูดแบบเป็นทางการน่ะสิครับ เคยแต่คุยเล่นคุยหัว มันมวยคนละเวที ดังนั้นในเมื่อรู้ตัวว่าจะต้องไปพูดหรือสัมภาษณ์เป็นทางการก็ต้องหัดหรือเตรียมตัวฝึกซ้อมไปอย่างนั้น อย่าไปนึกว่าพูดเล่นพูดหัวเก่งแล้วจะสัมภาษณ์เก่ง ทหารเขามีคำคมว่า ฝึกอย่างรบ รบอย่างฝึก นั่่นคือรู้ว่าจะต้องไปรบที่ไหนกับใครอย่างไร ก็ฝึกเพื่อไปรบให้จำเพาะตรงนั้น เตรียมอาวุธหนักเบา เตรียมร่างกาย เตรียมพาหนะ เตรียมยุทโธปกรณ์ให้เหมาะสมและเพียงพอ เตรียมเสบียง เตรียมหยูกยา คุณก็เหมือนกัน ในระหว่างที่ยังไม่มีเป้าแน่นอน ก็ซ้อมแบบทั่วไป ฝีกความรู้ ฝึกศัพท์แสงเฉพาะทางในวิชาชีพของคุณทั้งแบบที่ใช้เป็นทางการและไม่เป็นทางการ ฝึกวิธีพูดโต้ตอบ เอาไว้มีเป้าชัดเจนว่าจะไปส้มภาษณ์ที่ไหนกับใคร ก็ไปเจาะหาข่าวอีกทีในรายละเอียดว่าบริษัทที่คุณไปสมัครเขามีรายละเอียดอย่างไร เขาทำอะไร ผลิตอะไร อย่างนี้ทหารเขาเรียกว่า การหาข่าว ถ้าคุณเตรียมตัวอย่างนี้ก็เหมือนนักมวยจะขึ้นชกชิงแชมป์โลกที่ซ้อมมาแล้วสองร้อยยก ฝ่ายโน้นมันจะออกไม้ไหนมาคุณจะมีความมั่นใจว่าเก็บลูกไม้มันได้หมดและมั่นใจว่าคุณมีทีเด็ดที่สวนโดนปลายคางโป้งเดียวจอด มวยไม่ซ้อมแล้วจะไปท้าชิงแชมป์ มันก็จอดป้ายแต่ยกแรกสิน้อง จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 54 00:06:24

ความคิดเห็นที่ 2 อย่างนี้ไม่ต้องฝึกพูดอังกฤษแล้ว เพราะว่าคุณพูดได้ แต่คุณต้องฝึกการควบคุมตัวเอง อย่าตื่นเต้นมาก พยายามสูดลมหายใจลึกๆ คิดเฉพาะคำถามของผู้สัมภาษณ์ หรือไม่สัมภาษณ์ไปหลายหนหน่อยก็คงอาการดีขึ้นค่ะ จากคุณ : ต้นขนุนกับคุณปอ เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 54 00:42:12

ความคิดเห็นที่ 3 ขนาดสัมภาษณ์งานทั่วไป เรายังต้องเตรียมตัวเลยครับ สัมภาษณ์ภาษาอังกฤษคงไม่แตกต่างกัน เรื่องมือสั่น พูดไม่ออก ผมว่าคงไม่ได้เป็นเพราะภาษาอังกฤษไม่ถึงขั้น หากแต่ขาดการเตรียมพร้อมที่ดีเลยขาดความั่นใจ พอไม่มีความมั่นใจก็เลยพูดอะไรไม่ออกครับ ความแน่น ความพร้อมเป็นเรื่องสำคัญมาก จากคุณ : Escalate เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 54 00:50:50

ความคิดเห็นที่ 4 Go on CNN news & speak out loud follow the news reporter... Try 20 mins everyday for 6 months may help. จากคุณ : 500 เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 54 08:15:33 A:208.54.4.70 X: TicketID:281066

ความคิดเห็นที่ 5 ความคาดหวัง ความกดดันภายในใจหรือเปล่าคะ? เราก็จะเป็นเฉพาะกับการสัมภาษณ์ตำแหน่งงานที่อยากทำมากกกกก.. ใฝ่ฝัน และอยากเป็นส่วนหนึ่งขององค์กรเค้าจริงๆ แต่การสัมภาษณ์ในตำแหน่งทีี่เฉยๆ ได้ก็ได้ ไม่ได้ก็ไม่เสียใจอะไรก็จะพูดคล่องและเป็นธรรมชาติ ส่วนตััวแก้โดยคิดก่อนเข้าสัมภาษณ์ว่า เราไม่มีอะไรต้องเสีย มีแต่ได้กับได้ คือได้ประสบการณ์ในการสัมภาษณ์ ถ้าผิดหวังจากที่นี่ ก็ยังมีอีกหลายที่ให้หวัง พอความกดดันน้อยลงก็ตอบได้ฉะฉานมากขึ้นในการสัมภาษณ์นะคะ แต่ก็เห็นด้วยกับอาจารย์แอ๊ดในความเห็นที่ 1 ด้วยค่ะ ถ้าเตรียมตัวดี น่าจะลดความรู้สึกประหม่าได้โข จากคุณ : Lovely Creature เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 54 09:05:00

ความคิดเห็นที่ 6 เราก็เป็นค่ะ เป็นเฉพาะตอนพูด บางครั้งพูดคุยเรื่อยเปื่อยก็พอไหว ฝรั่งหยังถามว่าเคยอยู่ต่างประเทศมาบ้าง แต่พอจะพูดแบบตั้งใจทีไร อะไรๆ หายวับไปจากหัวซะงั้น dead air ยาวเหยียด พูดผิดพูดถูกมั่วซั่วไปหมด ยิ่งตอนพรีเซนต์เป็นภาษาอังกฤษ ไม่ต้องพูดถึง พรีเซนต์เสร็จมานั่งกุมขมับ ทำไมไม่พูดแบบนี้ ทำไมไม่ตอบแบบนี้ไปว้า - -" ตอนสัมภา่ษณ์ เราสัมภาษณ์ภาษาอังกฤษเหมือนกันค่ะ ไปได้สวย น่าจะเพราะว่าเราอ่านสิ่งที่เราเขียนในใบสมัครจนคำศัพท์ที่จำเป็นมันฝังอยู่ในหัว ตอนสัมภาษณ์เลยดึงขึ้นมาพูดได้ง่ายๆ จากคุณ : mae-art เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 54 23:00:49

ความคิดเห็นที่ 7 บางทีก้อไม่ใช่ปัญหาด้านภาษาแต่คุณ จขกท อาจมีอาการที่เรียกว่า panic attack ก็ได้ เรามีอาการนี้เหมือนแม่เรา มาตั้งแต่เกิด (คงเป็นกรรมพันธ์) เวลาเราเดินเข้าไปในห้องแม่เรา แล้วแม่เราไม่รู้ตัว แม่หันมาตกใจหัวใจสั่นเหงื่อไหลท่วมตัว แม่บอกเราว่าแม่ใจหวิวๆ ขาอ่อนเปลี้ย จะเป็นลม ทุกครั้งที่ใครทำอะไรให้แม่ตกใจ ตอนแรกเราก้อไม่เข้าใจว่าแม่พูดเรื่องอะไร แต่หลังจากนั้น พอเริ่มเป็นวัยรุ่นเราก้อเคยเป็นแบบนี้ เริ่มตั้งแต่ตอนอยู่ ม.6 (เท่า ม.3 สมัยนี้) เราเรียนโรงเรียนที่มันนักปิงปองทีมชาติเยอะมากๆ ถูกสอนปิงปองโดยโคชทีมชาติมาระดับตบไปตบกลับกัน หรือบางทีปักหลักรับลูกตบที่อีกฝ่ายกระหน่ำลงมาหลายๆสิบที หรือไปเจอมือรับแข็งๆเข้าเราตบไป 20 ทีมันยังรับกลับมาได้สวยๆจนเราต้องแข็งใจตบซ้ำมันให้ตายให้ได้ ตอนซ้อมมันเข้าฟอร์มหมด แต่ตอนแข่งจริงเราแค่ตบไม่ลง 2-3 ลูกเอง เล่นเอาเรามือสั่นเหงื่อออกท่วมตัว ขาอ่อนเปลี้่ยหมดแรง เราเลยยอมแพ้เขาไปในที่สุด ซึ่งมันตัดโอกาสที่จะเป็นนักปิงปองทีมชาติไปเลย จากนั้นอาการ panic attack มันก้อมาหลอกมาหลอนเราอีกตั้งหลายปี เราเคยจำเป็นต้องต่อสู้ป้องกันตัวเวลาโดนรังแกในโรงเรียนตอนเด็กๆ ทั้งๆที่เราพอจะรู้หมัดมวยอยู่บ้าง แต่พอจะขยับร่างหัวใจมันเต้นแรงมากๆจนเปลี้ยไม่มีแรงแล้วโดนคู่ต่อสู้ถลุงเอาเจ็บตัวบ่อยๆ... ยิ่งตอนไปอยู่ต่างแดนโดนฝรั่งรุม 3 ต่อ 1 ข้างถนนครั้งแรก เราเตะมันหลบได้ คนหนึ่งวิ่งมาล็อกเราไว้ อีก 2 คนเข้ามาจะถลุง เราต่อยสวนไปโดนหัวเข็มขัดมันมือเราเลือดสาด แล้วเราโดนพวกมันถลุง เรามือไม้สั่นไม่กล้าสู้เราเลยใส่ตีนหมาโกยแน่บ (เหตุการณ์นั้นเกิดที่เมือง Torquay บ้านเกิด Agatha Christie)  อีกทีโดนรุมอีก เดินๆมาโดนชนกระเด็นเข้าไปที่กระจกร้านค้า พอหันมาเห็นโจทก์แล้วจะเป็นลมเพราะตัวมันใหญ่มากๆ แถมมันยังมีกองเชียร์ร่างขนาดปานกลาง (แต่ก้อใหญ่กว่าเรา) อีก 2 คน (เหตุเกิดขึ้นที่เมือง Leicester) ตอนนั้นเรามีร่มก้านเหล็กของ Marks & Spencer อยู่ในมือ เราเลยใช้วิชากระบี่กระบองที่เรียนมาตอน ป.4 เอาร่มหวดมันจนร่มหักคามือ แต่ไม่ได้ผลแฮะ เพราะมันไม่สะดุ้งเลย (ทีแรกน่าจะเอาปลายร่มแทงคอหอย ลิ้นปี่ หรือลูกตามัน นะ เฉือกโง่เอง)   เราเลยใจดีสู้เสือกระโดดเตะก้านคอมัน แต่มันก้อยังไม่ออกอาการอีก (สงสัยสมัยก่อนเราดูดบุหรี่เยอะอะ แรงไม่มี) เราคิดว่าคืนนั้นคงต้องตายตรงนั้นแน่ๆ ก้อเลยขณะหัวใจสั่นระรัว เราเอาขายื่นออกไปทำท่าจะเตะ กะให้มันเอามือ 2 ข้างจับไว้ เราจะได้ต่อยหน้ามันได้จัง ปรากฎว่าโชคเข้าข้างเรา ม้ันหลงกลจริงๆเราเลยได้ต่อยหน้ามันจังๆหนึ่งที แล้วประกบตีเข่าอีก 1 ที พอมันลงไป เราหมดแรงจะลงแดงตาย หัวใจก้อเต้นแรง ไม่มีหัวใจแข็งแกร่งพอที่จะตามเก็บไอ้ 2 ตัวกองเชียร์ให้ร่วงตามไปด้วย เราเลยใส่ตีนหมาโกย...555+++..กลับถึงบ้านไปอาเจียนปางตาย...ถอดเสื้อผ้าดูเห็นอาการฟกช้ำดำเขียวบานเบอะ แต่ก้อคิดไม่ออกว่าเราไปโดนหมัดมันตอนช่วงไหนของการต่อสู้บ้าง... และแล้ววันหนึ่งเราก็เดินๆไปเจอหนังสือเล่มหนึ่งในร้านหนังสือ มันเขียนโดยนักไอคิโด้ชาวอาทิตย์อุทัยที่มีอาจารย์เป็นนักซามูไรซึ่งเคยใช้ซามูไรไม้ไปดวลกับคนแล้วชนะทั่วประเทศญี่ปุ่น ชีวิตนักไอคิโด้คนนี้ประหลาดมากๆ เขาเคยฝึกยูโดแล้วโดนทุ่มบาดเจ็บ ไปตรวจหมอบอกว่าเล่นยูโดไม่ได้ตลอดชีวิตเพราะเขาเป็นโรคเยื่อหุ้มปอดอักเสบด้วย แต่วันหนึ่งเขาเดินไปเจอสำนักที่สอนฝึกสมาธิแบบเซนแห่งหนึ่ง ลองไปสมัครเรียนดู นักเรียนที่เรียนอยู่ทุกคนต้องนั่งสมาธิท่าคุกเข่าแบบญี่ปุ่น แล้วอาจารย์จะเดินวนไปรอบๆห้อง แล้วเอาฝ่ามือฟาดกระหน่ำลงไปแรงๆที่กลางหลังนักเรียนทีละคน คนที่จะทนแรงฝ่ามือได้จะต้องมีสมาธิและลมปราณแก่กล้ามากพอ คนเขียนหนังสือเขาคิดในใจว่า "ลองวัดดวงดูว่าโดนฟาดกลางหลังแล้วไม่สิ้นใจตาย" เขาฝึกไปฝึกมากลายเป็นเขากลับไปเอ็กซเรย์อีก แล้วหมอบอกว่า โรคเยื่อหุ้มปอดอักเสบหายไปหมดแล้ว?! จริงๆแล้วเราก็คงไม่ซื้อหนังสือเล่มนี้มาหรอก หากว่า "ไม่ใช่เพราะครูพละเราตอน ป.4" ครูพละเราตอน ป.4 เป็นผู้หญิงที่เก่งวิชาการต่อสู้มากๆ คุณครูสอนเพลงกระบี่กระบองให้เรา และคุณครูท่านนี้ใช้ท่าเพลงไอคิโด้หลายๆท่ามาผสานกับเพลงกระบี่กระบองของไทย และสอนเราวิธีล้มอย่างถูกต้องเวลาโดนทุ่มหรือโดนเตะต่อยแรงๆ ประวัติอันน่าทึ่งของคุณครูก็คือท่านซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ไปกับแฟนหนุ่ม แล้วโดนรถที่สวนมาพุ่งเข้าชนอย่างแรง แฟนคุณครูเละตายคาที่ ในขณะที่คุณครูปลิวกระเด็นไปกลางอากาศไกลมากๆ แต่กลับไม่บาดเจ็บอะไรมากนัก แค่ถลอกนิดหน่อย?! พอเราเห็นหน้าปกคำว่าฝึกสมาธิแบบเซนโดยนักไอคิโด้ชาวอาทิตย์ิุอุทัย เราก็คิดถึงครูพละเราท่านนี้ แล้วจึงซื้อหนังสือเล่มนั้นมาเรียนรู้วิธีการฝึกสมาธิและลมปราณแบบเซน จนมันทำให้เรารักษาอาการป่วย panic attack ของเราได้จนหายขาด อย่างน่าประหลาด???... หนัีงสือสอนฝึกสมาธิและลมปราณแบบเซนเล่มนั้นไม่ได้สอนวิชาการต่อสู้แต่อย่างใด แต่มันกลับทำให้เรางัดวิชาการต่อสู้ที่เคยเรียนไว้ (ซึ่งเคยใช้การไม่ได้เพราะ panic attack) เอามาใช้การได้ ฉากการต่อสู้ข้างถนนครั้งแรกที่เราไม่เจ็บตัว แล้วเอาชนะคู่ต่อสู้ได้อย่างง่ายดาย มันก็คือคู่ต่อสู้เราเป็นฝรั่งตัวใหญ่กว่าเรามากๆ เพราะคราวนี้เราไม่ออกอาการ panic attack นั่นก้อคือ "การหายใจแบบในหนังสือที่นักไอคิโด้คนนั้นสอนเราไว้ มันช่วยทำให้เรากำหนดได้ว่าจะสั่งให้หัวใจและชีพจรเต้นช้าลง แทนที่จะเต้นเร็ว "ตูมตาม ตูมตาม เหมือนกระต่ายตื่นตูม" จนควบคุมไว้ไม่อยู่ แบบที่เคยเป็นมาทุกครั้ง" คราวนี้จึงนับเป็นครั้งแรกที่เราทำการต่อสู้ข้างถนนอย่างมีสติเต็มร้อย คู่ต่อสู้เราก้าวเท้าขวามาข้างหน้าแล้วปล่อยหมัดขวาตรงมาที่หน้าเราอย่างแรง เราไม่กล้าเข้าประชิด (สมัยก่อนยังไม่ได้เรียนมวยประชิดตัว คือ Wing Chun จากศิษย์เอกของปรมาจารย์ Ip Man) เพราะกลัวโดนมวยปล้ำแล้วสู้กำลัีงปะทะเขาไม่ไหว เราจึงฉากไปทางซ้ายแล้วใช้เท้าขวาปล่อย sidekick คือถีบข้างๆไปยังหัวเข่าเขาตัดลง 45 องศา มันได้ผลเกินคาด ขาขวาเขาใช้งานไม่ได้ สงสัยกระดูกเคลื่อนหรือไม่ก็ลูกสะบ้าหลุัุด  แล้วลงไปนอนกลิ้งร้องครวญครางอยู่ เราก็ไม่อยากไปซ้ำเขา ก็เลยยุติการต่อสู้ไป เพราะเราก็ดีใจว่านี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เราไม่เจ็บตัว เนื่องจากเราไม่โดน panic attack มันเล่นงานเอาเหมือนเมื่อก่อนๆ...น่ะสิ... แล้วเราก็เริ่มที่จะเข้าใจว่า ทำไมนักซามูไรญี่ปุ่น เวลาดาบหลุดมือ จึงยังกล้าเผชิญหน้าคู่ต่อสู้ที่ยังมีดาบอยู่ในมือ โดยคนไม่มีดาบก็ไม่เกิดอาการ "แหยง"... "เป็นเพราะการกำหนดลมปราณ จะทำให้เรากำหนดอัตราการเต้นของหัวใจและชีพจรเราได้ จึงควบคุมอาการปอดแหกได้นั่นเอง จึงมีสติพร้อมที่จะรับมือกับภัยที่คุกคามได้อย่างสงบ..." ซึ่งหลังจากนั้นต่อมาในชีวิตเวลาต้องไปตกอยู่ในสถานการณ์ที่คับขันเราจึงไม่ค่อยออกอาการสั่นมากนัก... แก้ไขเมื่อ 16 ก.พ. 54 00:19:28 แก้ไขเมื่อ 15 ก.พ. 54 23:53:35 จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 54 23:44:50