จริงอย่างที่หลายๆท่านให้ความเห็นมาว่าคนไทยเที่ยวพิพิธภัณฑ์ไม่สนุกเพราะมันไม่บันเทิง มันไม่เหมือนการไปเที่ยว
ข้อจำกัดของพิพิธภัณฑ์ไทย เท่าที่นึกออกนะฮะ ว่าทำไมถึงไม่เปนไปตามที่หลายๆคนอยากให้เปน
พิพิธภัณฑ์หลักของไทย คือ พิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติ จัดแสดงโบราณวัตถุ ของโบราณ พระพุทธรูป ของมีค่า
หลายแห่งเปนพิพิธภัณฑ์ที่เปิดมานาน อาศัยสถานที่ของวังเก่า สถานที่ราชการเช่นอาคารศาลากลางหลังเก่า เปนที่จัดแสดง
ซึ่งสถานที่คับแคบ ไม่สามารถดัดแปลงได้มากเพราะส่วนมากอาคารมักจะเปนโบราณสถานไปด้วย อย่างพิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติพระนคร , พช สมเด็จพระนารายณ์ จลพบุรี , พช ราชบุรี , พช อุบลราชธานี , พช จันทรเกษม , พช สงขลา
ทำให้การจัดแสดงต้องปรับของให้เข้ากับสถานที่ บางครั้งของจัดแสดงก็สับสนไปมา ตามแต่จะหาได้ การเข้าชมหลายที่ต้องถอดรองเท้า เดินเหินต้องย่องคลานเข่าได้คงทำไปแล้ว เด็กๆ วิ่งเล่นไม่ได้ ถ่ายรูปไม่ได้ ไม่มีที่นั่งพัก ฯลฯ
สิ่งสำคัญที่ทาง พช พยายามปรับปรุงคือก่อนหน้านี้ พช เกือบทุกแห่งจะใช้แนวทางการจัดแสดงที่เหมือนกันเกือบทุกแห่งเพื่อจัดแสดงประวัติความเปนมาของชาติไทยไล่ตั้งแต่สมัยทวารวดีไปยันรัตนโกสินทร์และเหลือที่จึงจะจัดแสดงของชิ้นเด่น ของจังหวัด
แต่กระนั้นของชิ้นเด่นๆ หลายชิ้นยังต้องนำมาจัดแสดงที่ พช พระนคร และของจัดแสดงจะหมุนเวียนและขอยืมมาจาก พช พระนครเปนหลัก ดังนั้นสมัยหนึ่งเราจึงอาจจะเห็นเตียงประดับมุกจากวังหน้าไปจัดแสดงอยู่ที่ พช สงขลาได้
ซึ่งภายหลังจึงได้ปรับเปลี่ยนแนวทางให้เปนท้องถิ่นมากขึ้นและจัดแสดงเรื่องราวของจังหวัดและท้องถิ่นมากขึ้น