ความคิดเห็นที่ 1 ยินดีด้วยครับ จากคุณ : TVC เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 54 09:50:49

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนสอบเข้าม.1 สมัยโน้นนนนนน ... (นานมากละ 555+) ตอนนั้นเด็กสมัครสอบพันกว่าคน ได้ที่หกสิบกว่าๆ ที่บ้านงงกันไป เกเรเกตุงมาตลอดตั้งแต่ม.1ยันม.6 ไม่เว้นแม้แต่ปริญญาตรี ลูกได้ดีพ่อแม่ก็ดีใจ ลูกผิดหวังเสียใจ พ่อแม่ก็เสียใจไม่แพ้กัน จากคุณ : PUPPAYAUn เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 54 10:22:26

ความคิดเห็นที่ 3 ยินดีกับจขกท.ด้วยค่ะ  รวมทั้งครอบครัวของตัวดิฉันเองด้วย  ดีใจสุดสุดเหมือนกัน  ไม่คิดว่าลูกจะทำได้ดีขนาดนี้  เพราะเผื่อใจไว้ครี่งหนึ่งอยู่แล้ว  ยังไงก็ขอให้กำลังใจกับเด็กที่สอบไม่ติดด้วยนะคะ  และขอให้ครอบครัวอย่ากดดันและต่อว่าเด็กเลยนะคะ จากคุณ : brown rabbit เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 54 11:21:07

ความคิดเห็นที่ 4 ดีใจด้วยครับ...สำหรับอีกก้าวหนึ่งที่สมหวัง อย่าลืมสอนลูกด้วยว่า ยังมีอีกหลายก้าว...และยังมีอีกหลายหลุมพราง... เกมยังไม่จบ..และให้เล่นอย่างสุภาพบุรุษสุภาพสตรี ...แล้วก็... ถึงพลาดท่าหกล้มก็ลุกขึ้นเล่นต่อได้เสมอครับ จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 54 11:44:03

ความคิดเห็นที่ 5 ดีใจด้วยค่ะ เฮ้อ...เมื่อไรจะมีโรงเรียนเยอะ ๆ จนเด็กไม่ต้องมาลุ้นสอบเข้ากันซะที จากคุณ : saturn_eyes เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 54 11:46:52

ความคิดเห็นที่ 6 ขอขอบคุณทุกๆท่าน ทุกๆความเห็นครับ...ขอบคุณจริงๆ จากคุณ : ป.ปาแปง เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 54 12:35:22

ความคิดเห็นที่ 7 ยินดีด้วยครับ  ไม่ทราบมาก่อนครับว่าในหัวเมืองใหญ่ๆก็มีการแข่งขันเหมือนในเมืองหลวง  ผมมองว่าดีครับ  เพราะโรงเรียนได้เด็กที่ดี ทำให้การศึกษาก้าวหน้าไปได้ราบรื่น กลับกันคือ  ผมมาเรียนที่อเมริกา  การแข่งขันกลับมีแค่ในหมู่เด็กเอเชีย  อย่าหาว่าผมเหยียดเชื้อชาติเลย  แต่คนเอเชียนี่แหละครับ  ที่ให้ความหวังและทุ่มสุดตัว กับการวางรากฐานชีวิตด้วยการศึกษาฃ ได้ฟังข่าวดีแบบนี้  แล้วยิ่งเริ่มหวังว่า สักวัน คนของเราจะสู้เขาได้ จากคุณ : โนริแห่งโนบุ เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 54 12:52:48

ความคิดเห็นที่ 8 น่าเห็นใจผู้ปกครองที่ลูกสอบไม่ได้  แต่ไม่อยากให้เสียใจกันขนาดนั้น (ตามที่บรรยาย ...โศกเศร้ากันสุดสุด ทำให้เครียคกันทั้งบ้าน เพราะบุตร-หลาน ไม่สามารถฝ่าด่านการสอบได้ ร้องไห้ยิ่งกว่าสูญเสียของรัก) ถ้าพ่อแม่อ่อนแอขนาดนั้น  แล้วลูกจะต่อสู้ได้อย่างไร อยากจะให้คิดว่าช่วงจังหวะชีวิตของเราย่อมมีความผิดหวังและสมหวัง นี่เป็นหลักการสอน learn by doing เลย   ประสบการณ์จริง ๆ เลย  (และขอตำหนิผู้ปกครองที่มีอาการดังกล่าว) เปลี่ยนวิกฤติเป็นโอกาสเลย  สอนลูกเรื่องความผิดหวังโตขึ้นเขาจะมีภูมิต้านทานเอง ลูกสาวเพื่อนสอบเข้า เตรียมฯ ไม่ได้   ต้องไปเรียนที่อื่น หลังจากจบ ม. 6 ก็สอบชิงทุนรัฐบาล ได้เรียน ดร. 10 ปี ที่อังดรัว  สำเร็จมาอายุประมาณ 27 ปี  เป็นดอกเตอร์ซะแล้ว เห็นด้วยกับ คห. 7  คุณโนริฯ  ประเทศไทยที่ได้รางวัลอะไรต่าง ๆ มากมายเวลาไปแข่งต่างประเทศน่ะเพราะว่า  ส่วนใหญ่ต่างชาติเขาไม่เน้นคนที่ทำข้อสอบได้ดี  เขาไม่ค่อยสนใจ  แต่ของไทย (หรือประเทศเอเซียอื่น) เน้นกันตรงข้อสอบนั่นแหละ ประช่ากรไทยจึงมีแต่คนเก่ง แต่ทำงานไม่ค่อยเป็น ไม่มีศิลปในการดำรงชีวิต  สังเกตดูได้ว่า คนเก่งมักเห็นแก่ตัว ไม่เอาสังคม แก้ไขเมื่อ 02 มี.ค. 54 13:16:11 จากคุณ : ตึกหนึ่ง เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 54 13:12:48

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ...         ความเห็นต่างๆเหล่านี้ ผมจะเก็บไว้เป็นกำลังใจเรียนหนังสือแก่เจ้าจอมซน..ต่อไป จากคุณ : ป.ปาแปง เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 54 13:33:18

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนเราสอบเข้าเตรียมอุดมฯไม่ได้เราก้อเครียดเหมือนกัน แถมหลังจากนั้นนักเรียนเตรียมอุดมฯคนที่ได้คะแนนสูงสุดสอบได้ทุน King's Scholarship แล้วไปเรียนต่อประเทศอังกฤษพร้อมเรา เขาใช้เวลาเรียนภาษาอังกฤษแค่ 6 เดือนก้อเข้าเรียนมหาลัยในอังกฤษได้ แต่เราต้องใช้เวลาเรียนภาษาอังกฤษตั้ง 6 ปีกว่าจะตามเขาทัน...!!! พอโตๆแล้วและคิดย้อนหลังถึงข้อสอบคณิตศาสตร์ที่เราพลาดท่าตอนสอบเตรียมอุดมฯ มันยังงี้ ข้อสอบแก้สมการเราเฉือกโง่ไปทำวิธียาวๆแก้สมการ จริงๆแล้วมันมีให้เลือก 4 ข้อ เราน่าจะเอาคำตอบลองแทนค่าดูทีละอัน ถ้าคำตอบไหนทำให้สมการมันเท่ากัน 2 ฝั่ง ก้อข้อนั้นหละเป็นคำตอบที่ถูกต้อง แล้วตอนทำข้อสอบ trigonometry (ตรีโกณ? สะกดไงหว่า?) สถานที่สอบโรงเรียนเตรียมอุดมฯเอาสมุด logarithm มาวางหลอกเรา ให้โง่คำนวนบ้าๆบอๆเสียเวลา แต่จริงๆแล้วใช้ทฤษฎีบทสร้างเรขาคณิตง่ายกว่าคือเอาดินสอ ไม้บรรทัุด วงเวียน กับ protractor สร้างสามเหลี่ยมมุมฉากขึ้นมาตามอัตราส่วน เช่นมันถามเป็นเมตรเราสร้างขึ้นเป็นเซนติเมตร แล้วถ้ามันถามความยาวด้านก็เอาไม้บันทัดวัดมัน หรือถ้ามันถามความกว้างมุมก้อเอา protractor วัดมัน แล้วดูว่าใกล้เคียงคำตอบที่ให้เลือกอันไหน 4 คำตอบมากที่สุด (เราวัดเป็นเซ็นติเมตร แต่ตอบเป็นเมตร) จะทุ่นเวลาไปบานเลย คือเจ็บใจตัวเองที่จริงๆแล้วทำได้ แต่แพ้คนอื่นเขา เพราะไม่รู้วิธีลัดทำข้อสอบน่ะ...!!! คณิตศาสตร์มีบานเบอะเป็นร้อยๆข้อเลย เราทำไม่ทันต้องเดาส่งเดช เพราะโง่ ไม่รู้วิธีลัด เลยเสียคะแนนไปบานเบอะ สอบไม่ผ่านเลยอ้ะ... หลังจากนั้นการเรียนเราก้อลุ่มๆดอนๆ ได้แต่เรืยนวิชานอกมหาลัย แล้วประกอบอาชีพก้อไม่ค่อยจะประสบสำเร็จนัก แค่พออยู่รอด แต่ก้อโชคดีที่เมื่อเปรียบเทีียบกับเด็กรุ่นเดียวกันกับเราที่ประสบความสำเร็จด้านการศึกษาและหน้าที่การงานอย่างล้นเหลือ ตอนนี้พวกเขาอายุก้อมาก ตาฝ้าฟาง สมองเสื่อมหลงๆลืมๆ หรือเดินยักแย่ยักยัน บางคนนอนป่วยเดินไม่ได้ แต่เรายังมาแรง เพราะจากการศึกษา esoteric arts (ศาสตร์เร้นลับ) ที่เรียนนอกมหาลัย เรากลายเป็นเพิ่งได้ iq ชุดใหม่มาที่ทำให้เราเรียนรู้อะไรใหม่ๆเร็วกว่า สมัยเป็นเด็กๆ แล้วเราค้นพบสูตรหน้าเด้งกำลังจะกลับเป็นเด็กวัยรุ่นใหม่ (เราเป็นผู้สูงอายุที่ไม่มีผิวกายเหี่ยวย่นเลย และยังแ็ข็งแรงมากๆระดับฝึกโยคะท่ายากๆและวรยุทธ์จีนที่ต้องใช้ความรวดเร็วและทรงพลังมากๆ) ตั้งต้นชีวิตใหม่ สรุปแล้ว ไม่มีอะไรหยิน 100% ไม่มีอะไรหยาง 100% ในหยินมีหยาง ในหยางมีหยิน ฉันใดฉันนั้น ในสิ่งดีๆ ก้อมีสิ่งเลวร้ายแอบแฝงอยู่ และ ในสิ่งเลวร้ายก้อมีสิ่งดีๆแอบแฝงอยู่ ดังนั้นขอให้ผู้ปกครองของเด็กที่สอบไม่ผ่านจงอย่าเสียใจแต่ให้คิดในเชิงยวกว่าเผื่อลูกของตัวเองจะคิดแผลงๆวิตถาร แล้วเอาตัวรอดแบบ "นอกระบบ" แบบเราได้บ้าง... นั้นก้อคือพ่อเราเคยเสียใจมากๆที่เราไม่ีเก่งพอที่จะเรียนแพทย์ได้ แต่ตอนเรากับแม่เราป่วยหนักด้วยโรคเดียวๆกัน (กรรมพันธ์)พร้อมๆกัน ปางตาย แพทย์แผนปัจจุปันใช้เทคโนโลยึีระดับสูงรักษาแม่เราจนตายไป ไม่ใช่เพราะเทคโนโลยีชั้นสูงมันไม่ดีหรอก หากแต่เป็นเพราะว่าแพทย์ทีเรียนเก่ง คะแนนสูงตอนเด็กๆ ขาด high judgment (ดุลพินิจระดับสูง) แล้วใช้เทคโนโลยีระดับสูง "ขี่ช้างจับตั๊กแตน"  โดยไม่ได้แก้ที่ต้นตอ แต่แก้ที่ปลายเหตุ ในขณะที่เรารักษาตัวเองด้วยทฤษฎีธาตุทั้ง 5 ของนักพรตเต๋า จนแก้ปัญหาที่ต้นตอ แล้วรอดชีวิตมาได้ อย่างน่ามหัศจรรย์ จนทุกวันนี้เรารู้สึกของคุณสวรรค์ที่เราสอบเข้าเตรียมอุดมไม่ได้ ใครจะว่าองุ่นเปรี้ยวเราก้อไม่สน แต่ถ้าเราเรียนเก่งระดับสอบได้คะแนนเต็มทุกวิชา เราคงเห็นปรัชญาจีนโบราณเป็นเรื่องงมงาย แล้วก้อคงไปให้หมอแผนปัจจุบันรายที่รักษาแม่เรา รักษาเรา แล้วเราก้อคงจะตายตามแม่เราไปแล้วหละ... แก้ไขเมื่อ 02 มี.ค. 54 14:18:38 จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 54 14:11:31

ความคิดเห็นที่ 11 ส่วนใหญ่ต่างชาติเขาไม่เน้นคนที่ทำข้อสอบได้ดี  เขาไม่ค่อยสนใจ  แต่ของไทย (หรือประเทศเอเซียอื่น) เน้นกันตรงข้อสอบนั่นแหละ ประช่ากรไทยจึงมีแต่คนเก่ง แต่ทำงานไม่ค่อยเป็น ไม่มีศิลปในการดำรงชีวิต  สังเกตดูได้ว่า คนเก่งมักเห็นแก่ตัว ไม่เอาสังคม จากคุณ : ตึกหนึ่ง ------------------------------------------------------------------------------- ทุกวันนี้ ที่กวดวิชากันโครมๆ ก็เพื่อทำข้อสอบนั่นแหละ ตราบใดที่ เยาวชนในวันนี้ไม่เรียนเพื่อ สร้างองค์ความรู้ ก็ยากที่จะพัฒนาประเทศชาติในอนาคตได้ จากคุณ : ตัวกลมๆผมม้า เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 54 20:53:09

ความคิดเห็นที่ 12 ขอขอบคุณทุกๆท่าน ทุกๆความเห็นครับ จากคุณ : ป.ปาแปง เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 54 21:43:00

ความคิดเห็นที่ 13 ยินดีกับ จขกท.  และ ตัวเองค่ะ ลูก 2 คนสอบติดห้องโครงการ ภว. ทั้ง ม. 4 และ ม.1 เหมือนกันค่ะ และ ขอแสดงความเสียใจกับเด็ก ๆ ที่พลาดในครั้งนี้ ขอให้ติดในรอบ 2 นะ คะ เป็นอย่างที่ทุกท่านว่าจริง ๆ เด็กเก่งไม่ได้ช่วยให้ชาติเจริญ ต้องแก้ที่ระบบของสังคม แต่ก้แอบดีใจค่ะ สำหรับทางเลือกอาชีพในอนาคต จากคุณ : มุกแท้ เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 54 07:34:57

ความคิดเห็นที่ 14 ว่าด้วยงบประมาณกระทรวงศึกษาธิการล่าสุดที่เสนอ420,000,000,000บาท มันทำให้เราสัมฤทธิ์ผลด้านการศึกษาแล้วหรือ เราต้องทุ่มให้อีกเท่าไหร่การโปรโมทผลงานรอมอตอ จากคุณ : gsdza เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 54 11:46:50