ความคิดเห็นที่ 1 จริงครับ ยิ่งเรียนแล้วยิ่งรู้สึกว่าเราเห็นแก่ตัวอะ จากคุณ : ship9960 เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 00:10:37

ความคิดเห็นที่ 2 ที่แน่ ๆ ปัจจุบัน วัยรุ่นชาวเชียงใหม่เรา หรือ แม้แต่ วัยรุ่นชาวภาคเหนือ รู้ประวัติศาสตร์ท้องถิ่นน้อยมาก ๆ ครับ รู้จัก พระบรมไตรโลกนาถ มากกว่ากว่า พระเจ้าติโลกราช ซะอีก จากคุณ : ~CeZiiL of FlyingDutchMan~ เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 00:34:24

ความคิดเห็นที่ 3 ดีเหมือนกันได้ประณามไอ้โจรปล้นบ้านเผาเมืองได้ถูกตัวซะทีหลงเคืองพม่า มอญ กะเหรี่ยง มาตั้งนาน ปล.ไม่นานคุณคงจะได้เห็น ชาวบ้านบางหมู่บ้าน คนบางตำบล อำเภอ จังหวัด ทางภาคเหนือ  ลุกขึ้นมาเรียกร้องประวัติศาตร์ที่เชียงใหม่ไม่ได้เขียนบ้าง สงสัย จขกท. ไปฟังพวกนั้นมา.... จากคุณ : ตุ้บตั้บ เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 02:58:58

ความคิดเห็นที่ 4 เงียบ ๆ ไว้ไม่ใช่มีแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวที่ไม่ได้เรียนค่ะ มีอีกมากมายที่เขาไม่ให้เราเรียนแล้วยังพยายามเผาตำราทิ้ง จากคุณ : มนชิจัง เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 02:59:40

ความคิดเห็นที่ 5 บางครั้งเราจำเป็นต้องมีเสาหลักอะไรไว้บ้างค่ะกับคนที่วัยยังไม่บรรลุนิติภาวะ ไม่เช่นนั้น  เราจะหลอมรวมอุดมการณ์เป็นชาติไทยไม่ได้ รู้ทั้งรู้ค่ะว่ากษัตริย์อโยธยานั้นก็เรียกบรรณาการจากหัวเมืองต่าง ๆ เยอะ แต่นั่นคืออดีต แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 54 04:56:04 จากคุณ : แฟนนายแบบ เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 04:54:10

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่องสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถหนีหัวซุกหัวซุนนั้น คงไม่ถึงขนาดนั้นกระมังครับ ? เพราะ เพื่อที่จะมองได้กว้างขึ้นจำต้องลำดับเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ช่วงนั้นเพื่อเป็นแนวทางสักเล็กน้อย ปีหล้วงเล้า ศักราชได้ ๘๐๓ ตัว เทียบปีระกาตรีศก พศ ๑๙๘๔ เจ้าราชบุตร หก ทำรัฐประหารพระเจ้าสามประหญา(ฝั่งแกน)ขึ้นเป็นกษัตริย์ล้านนาลำดับที่ ๙ แห่งราชวงศ์มังราย -ปี ๘๐๕ เจ้าซ้อยราชบุตร ๑๐ ได้ชักจูงพระอินทราชา(๑)ยกทัพอโยธยามาตีเมืองลำปาง ไม่แตกจึงยกกลับไปเพราะโกรธที่พ่อถูกรัฐประหาร -ปี ๘๑๐ พระบรมไตรโลกนารถขึ้นครองราชย์อโยธยา พระบรมปาลแห่งสุโขทัยสวรรคต สุโขทัยจึงตกอยู่ใต้อำนาจของอโยธยาโดยสมบูรณ์เบ็ดเสร็จหลังจากพยายามต่อต้าน มาหลายสิบปี -ปี ๘๑๓-๘๑๔ พระยายุทธิษเฐียรแห่งพิษณุโลกผิดใจกับพระบรมไตรโลกนารถจึงขอสวามิภักดิ์ต่อ ล้านนา โดยกวาดต้อนผู้คนทั้งจากพิษณุโลกและชากังราวมาด้วยแต่ตีสุโขทัยไม่ได้ -ปี ๘๑๙ พระอินทราชา(๒)ราชบุตรของพระบรมไตรโลกนารถยกมาตีลำปางอีกแต่ตีไม่แตกจึงยกกลับไป -ปี ๘๒๑ พระยาเชลียงมาสวามิภักดิ์แต่กลับใจไปเข้ากับพิษณุโลกมหาราชจึงยกไปล้อมเมือง สองแควพิษณุโลกเอาไว้ แต่หักเอาเมืองมิได้จึงเลิกทัพกลับเชียงใหม่แล้วแต่งตั้งให้เจ้าหมื่นด้งนคร ที่พระองค์ทรงเรียกว่าอาว์ให้เป็นเจ้าเมืองเชลียงเพื่อเป็นทัพหน้ายันทัพ อโยธยาไว้โดยเปลี่ยนชื่อเป็นเมืองเชียงชื่น -ปี ๘๒๕ ทั้งสองพระองค์ทรงเป็นแม่ทัพรบกันบริเวณเมืองเฃลียง ชากังราว เป็นสงครามขนาดใหญ่ พระอินทราชาราชบุตรทรงชนช้างกับเจ้าหมื่นด้งนครพ่ายแพ้ไป ไม่มีบันทึก จดหมายเหตุใดๆกล่าวถึงพระองค์อีก ประวัติศาสตร์ล้านนาบอกเพียงว่าต้องปืน ผมไม่แน่ใจว่าทรงสิ้นพระชนม์หรือไม่เพราะสืบค้นจากพระราชพงศาวดารเมืองกรุง เก่าฉบับหลวงประเสริฐเขียนไว้เพียงแต่ว่า."..ปี ๘๒๕ สมเด็จพระบรมไตรโลกเจ้า ไปเสวยราชสมบัติเมืองพิษณุโลก(หลังจากครองราชย์ที่อยุธยามาแล้วตั้งแต่ปี ๘๑๐) และตรัสให้พระเจ้าแผ่นดินเสวยราชสมบัติพระนครศรีอยุธยา ทรงพระนาม สมเด็จพระบรมราชา...."ซึ่งก็ไม่ทราบว่าพระมหากษัตริย์พระองค์นี้จะใช่พระอิน ทราชา(๒)หรือไม่ -ตั้งแต่ปี ๘๒๖ เป็นต้นมาทรงประทับที่พิษณุโลกตลอดพระชนม์ชีพ ผมจึงขอบังอาจให้ความเห็นว่า ลิลิตยวนพ่าย นี้น่าจะถูกประพันธ์ขึ้นในราวปี ๘๒๕ (พศ ๒๐๐๖)เหตุผลคือ ช่วงนี้เป็นช่วงที่มหาราชเจ้าติโลกราชทรงตีพิษณุโลกไม่ได้ต้องยกทัพกลับ ผู้แต่งจึงใช้สถาณการณ์นี้ว่าเพราะล้านนาแพ้จึงต้องยกกลับ เป็นการสร้างความฮึกเหิมให้แก่บรรดาทหารหาญ อีกช่วงหนึ่งก็คือ หลังจากที่มหาราชเจ้าทั้งสองพระองค์ทรงสวรรคตไปแล้วเมื่อปี ๘๔๙(มหาราชเจ้าติโลกราช)ตรงกับ พศ.๒๐๓๐และในปีรุ่งขึ้นพระบรมไตรโลกนารถก็สิ้นพระชนม์ที่เมืองพิษณุโลก บรรดาปราชญ์ทั่งหลายท่านสันนิษฐานว่าน่าจะแต่งขึ้นหลังปี พศ ๒๐๓๐ เพื่อยอพระเกียรติ์พระบรมไตรโลกนารถ โดยกวีล้านนาที่ถูกกวาดต้อนมากับเชลย ณ พิษณุโลกและเผลอๆจะเป็นตุ๊เจ้า ครูบา เพราะภาษาที่ท่านใช้มีทั้งขอม บาลี สันสกฤต เพราะเมื่อ ห้าร้อยกว่าปีก่อนนั้น อาณาจักรล้านนาถือว่าเป็นแหล่งกำเนิดของบรรดาพระนักปราชญ์โดยแท้ไม่อย่าง นั้นคงสังคายาพระไตรปิฎกไม่ได้หรอกครับ อ้างอิงจาก :http://www.lannaworld.com/cgi/lannaboard/reply_topic.php?id=24000 จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 07:04:25

ความคิดเห็นที่ 7 รูปการณ์ก็คือ ผลัดกันแพ้และชนะ ไม่มีใครชนะอย่างเด็ดขาด คนที่เริ่มก่อนก็คือลานนา โดยคนในกันเองไปดึงเอาคนต่างแคว้นมาช่วยรบกับคนในแคว้นของตัวเอง(เจ้าราชบุตร) ทัพพระเจ้าติโลกราชเอง ก็ตีพิษณุโลกไม่แตกเลยสักครั้ง  เมืองที่อยู่ตรงกลางระหว่างอาราจักรทั้งสองคือ แคว้นสุโขทัยเก่าเอง ก็ผลัดกันเข้าครอบครอง ขึ้นอยู่กับว่าผู้ปกครองของแคว้นสุโขทัยเก่าจะเข้าข้างใครในช่วงนั้น ๆ นะครับ จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 07:08:24

ความคิดเห็นที่ 8 ไหน ๆ ก็มาแนวนี้แล้ว 10 ราชวงศ์ บ้านพลูหลวง ตั้งแต่พระเจ้าเสือลงมา มีสายเลือดล้านนา จากคุณ : วังเหนือ เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 07:12:33

ความคิดเห็นที่ 9 สำหรับประเด็นข้อที่ ๕ และ ๖ ที่ว่า 5. ช่วงรัชกาลที่5 ความเป็นความตายของอำนาจจากส่วนกลางอยู่ที่นโยบายการต่างประเทศของเชียงใหม่ในกรณีเจ้าดารารัศมี 6. ถ้าไม่มีเรื่องผลประโยชน์เรื่องไม้สักจากภาคเหนืออนาคตของสยามในเรื่องการเป็นอณานิคมตะวันตกอาจเปลี่ยนไป เพราะไม้สักภาคเหนือเป็นปัจจัยหนึ่งที่ทำให้มหาอำนาจยอมปล่อยสยามไว้ สองข้อนี้หากศึกษาประวัติศาสตร์กันแบบลงลึกกันจริงๆ แล้ว  จะเห็นได้ว่า การที่เชียงใหม่มารวมกับกรุงเทพฯ นั้นมีต้นเหตุมาจากเรื่องผลประโยชน์ป่าไม้สักที่เจ้านายขัดแย้งกับฝรั่งและคนในบังคับจนเป็นคดีความ  แล้วเจ้านายแพ้คดีอันเป็นชนวนเหตุให้เกิดศาลต่างประเทศขึ้นที่เชียงใหม่  เรื่องที่นักประวัติศาสตร์ล้านนาไม่เคยกล่าวถึงคือ  แม้พระเจ้าอินทวิชยานนท์จะได้ชื่อว่าเป็นพระเจ้าเชียงใหม่  แต่อำนาจสิทธิ์ขาดในการบริหารบ้านเมืองนั้นตกอยู่ในมือ แม่เจ้าทิพเกษร ผู้เป็นชนนีของพระราชชายาฯ  แล้วแม่เจ้าทิพเกษรนี้เองที่เป็นผู้ตระหนักถึงพิษภัยของมหาอำนาจที่ปฏิบัติกับพม่า  แม่เจ้าทิพเกษรจึงเป็นผู้ที่สวามิภักดิ์และฝักใฝ่กรุงเทพฯ  ถึงกับจัดให้พระราชชายาฯ ทรงไว้จุกมาแต่แรกประสูติ  พอดจริญพระชนมายุขึ้นมาก็จัดให้ทรงเรียนหนังสือไทยพร้อมกับหนังสือโยน  เมื่อจะโกนจุกพระราชชายาฯ แม่เจ้าทิพเกษรก็ลงมากราบบังคมทูลรัชกาลที่ ๕  แต่แม่เจ้าทิพเกษรสิ้นบุญไปเมื่อโกนจุกพระราชชายาฯ แล้วเสร็จไม่นาน  หน้าที่นำพระราชชายาฯ ขึ้นถวายตัวจึงตกเป็นของพระเจ้าอินทวิชยานนท์ เมื่อแม่เจ้าทิพเกษรอสัญกรรมไปแล้ว  อพนาจการบริหารบ้านเมืองเชียงใหม่ก็ตกอยู่ในมือเจ้าราชวงศ์ (น้อยขัติยะ) บุตรชายคใหญ่ของพระเจ้าอินทวิชยานนท์  ซึ่งเสด็จในกรมหลวงพิชิตปรีชากรทรงกล่าวว่า เป็นคนที่ทั้งโง่  เย่อหยิ่งและอวดตัว  ในช่วงนี้จึงเกิดกบฏพญาผาบ  ซึ่งในที่สุดก็ถูกปราบจนราบคาบ  เรื่องกบฏพญาผาบนี้ดูเหมือนว่า เจ้าราชวงศ์จะยกกำลังออกมาจากในเวียง  ในขณะที่พญาผาบก็จะยกกำลังข้ามลำน้ำปิงเข้าตีกระหนาบกองทหารของกรมขุนพิทยลาภพฤฒิธาดาที่ตั้งอยู้ที่ริมน้ำปิงตรงเชิงสะพานวรัฐปัจจุบัน  แต่ถึงเวลาเจ้าราชวงศ์ไม่ยกทัพออกมาตามกำหนด  พญาผาบจึงไม่กล้ายกกำลังข้ามน้ำมา  ประวัติศาสตร์เชียงใหม่เลยเขียนว่า เพราะน้ำปิงเอ่อท้นท่วมฝั่งเลยยกกำลังข้ามมาไม่ได้  ทั้งๆ ที่เวลานั้นสะพานหมอชีคที่หน้าวัดอุปคุตก็สร้างเสร็จแล้ว  ทำไมจึงไม่เนข้ามสะพานหมอชีค  นี่ก็เป็นประเด็นที่ประวัติศาสตร์เมืองเชียงใหม่ไม่เขียนไว้ เมื่อเจ้าราชวงศ์ (น้อนขัติยะ) ถึงแก่กรรมในปี ๒๕๓๕ ปล้ว  อำนาจก็ไปตกอยู่ในมือเจ้าราชบุตร (น้อยสุริยะ)  ที่ต่อมาได้เป็นเจ้าราชวงศ์  เจ้าอุปราช แล้วเป็นเจ้าอินทวโรรสสุริยวงศ์ เจ้านครเชียงใหม่ต่อจากพระเจ้าอินทวิชยานนท์   ท่านที่เคยอ่านบันทึกของปีแอร์  โอร๋ต ที่ท่านทูต พิษณุ  จันทรวิทัน แปลไว้  จะเห็นว่าในบันทึกของปีแอร์  โอร์ต ซึ่งขึ้นมาเมืองเชียงใหม่ในตอนปลายสมัยพระเจ้าอินทวิชยานนท์  ได้กล่าวถึงเจ้านครผู้เฒ่า  กับเจ้าเมืองไว้  เจ้านครผู้เฒ่านั้นคือ พระเจ้าอินทวิชยานนท์  ส่วนเจ้าเมืองนั้นก็คือ เจ้าอินทวโรรสสุริยวงศ์ หรือเวลานั้นยังเป็นเจ้าราชวงศ์ เมื่อพระเจ้าอินทวิชยานนท์พิราลัยลงนั้น  ล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๕ คงจะทรงตระหนักแน่แล้วว่า หากจะปล่อยให้ล้านนาคงปกครองตนเองในฐานะประเทศราชต่อไปก็คงไม่แคล้วต้องตกไปเป็นเมืองขึ้นของอังกฤษ  จึงต้องมีการปรับปรุงระเบียบการบริหาราชการแผ่นดินครั้งใหญ่  ในชั้นต้นมีพระราชดำริที่จะโปรดเกล้าฯ ให้พระเจ้าลูกยาเธอ พระองค์เจ้าดิลกนพรัฐ (พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหมื่นสรรควิสัยนรบดี) เสด็จขึ้นไปเป็นประธานของเจ้านายฝ่ายเหนือที่เชียงใหม่  จึงโปรดให้เสด็จกลับมาจากอังกฤษ  แต่สุดท้ายเมื่อคกลงกันให้เจ้านครทั้งห้าหัวเมืองในล้านนามาเป็นข้าราชการของกรุงสยามแล้ว  ก็เลยโปรดเกล้าฯ ให้พระเจ้าลูกยาเธอพระองค์นั้นกลับไปทรงศึกษาต่อที่อังกฤษก่อนที่จะย้ายไปเยอรมัน การที่เจ้านครทั้งห้าเปลี่ยนมาเป็นข้าราชการสยามนี้น่าจะกระทบกับผลประโยชน์ของชาติมหาอำนาจ  จึงได้เกิดกบฏเงี้ยวขึ้นที่เมืองแพร่  ซึ่งหากสังเกตกันให้ดีจะเห็นว่า พวกเงี้ยวซึ่งเป็นพวกที่ไม่รู้หนังสือ  แต่เหตุรจึงสามารถจับอาวุธขึ้นยึดเมืองแพร่ซึ่งเป็นประตูสู่ล้านนา  เมื่อยึดเมืองแพร่ได้แล้ว  ทำไมไม่ยกไปตีเมืองน่าน  แต่ยกตรงไปลำปางซึ่งเป็นชุมทางที่จะแยกไปลำพูน เชียงใหม่ทางหนึ่ง  กับลำปางอีกทางหนึ่ง  ข้อพึงพิจารณาคือ เมืองน่านไม่มีไม้สัก  แต่หัวเมืองล้านนานฝั่งตะวันตกนั้นอุดมไปด้วยไม้สัก  ฉะนั้นมหาอำนาจชาติไหนคือผู้อยู่เบื้องหลังกบฏเงี้ยวเมืองแพร่คงดูกันได้ไม่ยาก จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 08:12:44

ความคิดเห็นที่ 10 ทีนี้มาว่ากันต่อถึงข้อ ๘ ที่ว่า 8.มีการเรียกร้องความเท่าเทียมทางการศึกษาจนนำไปสู่การตั้งมหาวิทยาลัยเชียงใหม่อันนำไปสู่มหาวิทยาลัยภูมิภาคทั่วประเทศ เรื่องการเรียกร้องมหาวิทยาลัยที่เชียงใหม่นั้น  ก็เป็นเกมการเมืองของนักการเมืองในช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่สอง เรื่องการตั้งมหาวิทยาลัยในภูมิภาคนั้น  ม.ล.ปิ้น  มาลากุล ได้เล่าไว้ว่า ท่านได้รับมอบหมายจากรัฐบาลจอมพล ป.  พิบูลสงคราม ให้จัดตั้งมหาวิทยาลัยมาตั้งแต่ก่อนสงครามโลกครั้งที่ ๒  โดยกำหนดจัดตั้งมหาวิทยาลัยในภูมิภาคที่ เชียงใหม่  อุบลราชธานี และสงขลา  ที่อุบลราชธานีนั้นมีการวางศิลาฤกษ์แล้วแต่เกิดสงครามขึ้นก่อน  ส่วนที่เชียงใหม่นั้นเมื่อเกิดสงคราม  ได้มีการย้ายนักเรียนเตรียมอุดมศึกษาจากกรุงเทพฯ ไปเปิดเป็นโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาภาคพายัพที่เชียงใหม่  เพื่อเตรียมการจัดตั้งมหาวิทยาลัยที่เชียงใหม่  และป้องกันญี่ปุ้นไปยึดโรงเรียนของพวกอเมริกัน โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาภาคพายัพนั้น  แบ่งนักเรียนชายไปอยู่ที่โรงเรียนปรินส์รอยแยลส์วิทยาลัย  นักเรียนหญิงไปอยู่ที่โรงเรียนดาราวิทยาลัย (มัธยม)  ถึงเวลาเรียนนักเรียนหญิงก็เดินแถวไปเรียนรวมกับนักเรียนชายที่โรงเรียนปรินส์รอยส์ฯ  อยู่มาวันหนึ่งมีข่าวว่าวันรุ่งขึ้นญี่ปุ่นจะเข้ายึดโรงเรียนดาราประถมที่ริมน้ำปิง  ท่าน ม.ล.ปิ่น  มาลากุล จึงให้นักเรียนชายอพยพที่นอนหมอนมุ้งไปนอนยึดครองโรงเรียนดาราฯ ประถมไว้ตอนกลางดึก  รุ่งขึ้นญี่ปุ่มาเห็นนักเรียนอยู่กันเต็มโรงเรียนก็ไม่มายึดโรงเรียน เมื่อสงครามโลกสงบลง จอมพล ป.พ้นจากตำแหน่งนายกรัฐมนตรีไปแล้ว  โครงการจัดตั้งมหาวิทยาลัยในภูมิภาคจึงล้มเลิกไปตามท่านผู้นำ  อีกทั้งคงจะเป็นเพราะหลังสงครามรัฐบาลไม่มีเงินพอที่จะดำเนินการต่อไปได้  เมื่อสถานะเศรษฐกิจของประเทศเริ่มฟื้นตัวและจอมพล ป.กลับมาเป็นนายกรัฐมนตรีอีกครั้ง  จึงมีกระแสเรียกร้องมหาวิทยาลัยในภูมิภาคเกิดขึ้น จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 08:23:15

ความคิดเห็นที่ 11 อดีตไม่สำคัญ ปัจจุบันคือไทย อนาคตไม่แน่นอน จากคุณ : Elizarah เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 09:00:44

ความคิดเห็นที่ 12 2. การโจมตีอยุธยาแทบทุกครั้งของพม่าต้องมีทัพเชียงใหม่ การที่พม่าต้องตีและเกณฑ์ทัพเชียงใหม่ก่อนจะยกลงไปตีกรุงศรีอยุธยาก็เพราะกลัวทัพเชียงใหม่ตีตลบหลัง  จึงต้องป้องกันตนเองไว้ก่อน  อีกอย่างเพื่อใช้เป็นฐานส่งกำลังบำรุงกองทัพพม่าด้วย จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 09:00:53

ความคิดเห็นที่ 13 ผมคิดว่า ที่ทางล้านนา มองว่า พระบรมไตรโลกนาถ สู้พระเจ้าติโลกราช อาจเพราะว่า พระบรมไตรโลกนาถใช้ กลยุทธ บิณฑบาท เมืองเชลียง ก็ได้ เพราะส่วนใหญ่แล้ว ฝ่ายที่กำลังทหารสู้ไม่ได้มักจะมีกลยุทธแปลก ๆ นะครับ จากคุณ : วังเหนือ เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 09:38:44

ความคิดเห็นที่ 14 มันไม่ใช่เรื่องเอาดีเข้าตัว เอาชั่วให้ึคนอื่นหรอกครับ แต่มันเป็นเรื่องของการปลูกฝังค่านิยม รวมไทยเป็นหนึ่ง เพราะเอาจริงๆ ประเืทศไ่ทยเองก็มีึความหลากหลายทางวัฒนธรรมมากมาย ไม่ได้น้อยไปกว่าพม่า หรือจีนเลย จะว่าบิดเบือนก็ไม่ถูก ใช้คำว่า เลือกที่จะเล่า เลือกที่จะกล่าว ดีกว่าครับ อันนี้เป็นเรื่องผลประโยชน์ของชาติ(ไืืทย)โดยรวม ซึ่งผู้ใหญ่ในล้านนาและเชียงใหม่ก็เข้าใจ และเลือกที่จะยอมรับ สิ่งที่พระนครกล่าว ตรงนี้เป็นสิ่งที่ผมประทับใจผู้ใหญ่ของล้านนาครับ ที่เห็นแก่ส่วนรวม มากกว่าที่จะพยายามจุดชนวนลัทธิท้องถิ่นนิยมเกินขนาด จนมีปัญหาแบบ 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ เรื่องที่ จขกท ยกขึ้นมา ผมเคยเรียนมาทั้งหมด (อาจจะตำราเล่มเดียวกันก็ได้ครับ) แต่มุมมองของคุณผ้าฯ คห 6 กับ คุณวีฯ คห 9-10 ก็น่าสนใจและเสนอมุมใหม่ๆได้เป็นอย่างดี จากคุณ : Ahura เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 10:08:05

ความคิดเห็นที่ 15 ถ้าเอาอย่างที่ จขกท ได้รับมา ต่อไปคงได้เกิดเหตุการณ์ไม่สงบแบบ 3 จชต แน่ๆ ต้องการแบบนั้นเหรอ ?? จากคุณ : CrazyMc เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 11:00:56

ความคิดเห็นที่ 16 รวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทยครับ แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 54 12:49:34 จากคุณ : คนบ้าลุ่มน้ำลำตะคอง (liberlo48) เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 12:49:25

ความคิดเห็นที่ 17 หากจะว่าไปเมืองเชียงใหม่ปัจจุบันก็หาได้มีชาวเชียงใหม่แท้ๆ แต่ดั้งเดิมเหลืออยู่เลย  เพราะเมื่อพระเจ้ากรุงธนบุรียกทัพขึ้นไปตีเมืองเชียงใหม่เมื่อ พ.ศ. ๒๓๑๗  พม่าก็แตกพ่ายกลับไป  ข้างฝ่ายชาวเมืองเชียงใหม่ก็ถูกกวาดต้อนลงมาภาคกลาง  จนเมืองเชียงใหม่ต้องถูกทิ้งร้างไปหลายสิบปี  เมื่อพระเจ้ากาวิละมาครองเมืองเชียงใหม่ก็ต้องเอาผู้คนพลเมืองจากเมืองลำปางและป่าซางมาตั้งมั่นที่ในเวียง  แล้วไปกวาดต้อนผู้คนจากหัวเมืองต่างๆ มาตั้งรกรากในที่ลุ่มระหว่างกำแพงเวียงกับกำแพงดิน ประเด็นเรื่องล้านนามาสวามิภักดิ์รัตนโกสินทร์นี้  ดูจะถูกกล่าวถึงในทำนองนัชกาลที่ ๕ ไปยึดบ้านยึดเมืองเขามา  แต่หากศึกษาเอกสารจดหมายเหตุที่มีการโต้ตอบกันไปมาในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อก็จะเห็นว่า  มหาอำนาจชาติหนึ่งนั้นมุ่งหมายจะเอาเมืองเชียงใหม่  ลำพูน  ลำปาง และเมืองแพร่ไปรวมกับอาณานิคมของตน  เพราะผลประโยชน์ทางด้านทรัพยากรป่าไม้  แต่เจ้านายล้านนาท่านก็รู้ทันเล่ห์เหลี่ยมของฝรั่ง  ซ้ำรู้ว่าถ้าต้องตกไปอยู่ใต้อำนาจฝรั่งก็ต้องถูกข่มเหงเช่นเจ้าไทใหญ่ในรัฐฉานโดนย่ำยี  ทั้งที่เจ้าไทยใหญ่เองเป็นฝ่ายวิ่งหนีอำนาจสยามไปพึ่งบารมีฝรั่ง  เพราะเหตุฉะนี้จึงมีความพยายามที่จะอาศัยร่มธงสยามในการปกป้องอาณาจักรล้านนาให้รอดพ้นจากภัยคุกคามจากชาติตะวันตก  แต่เจ้านายล้านนาที่จะมีความรู้ความสามารถทันเล่ห์เหลี่ยมฝรั่งตะวันตกนั้นหาได้ยาก  ยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทร  เจ้านายที่รับช่วงสืบทอดอพนาจปกครองนครเชียงใหม่ต่อจากเจ้าทิพเกษร  เช่น เต้าราชวงศ์ (น้อยขัติยะ)  ก็?งโง่และอวดดี  ถัดมาเต้าอินทวโรรสสุริยวงษ์ ก็เสพสุราเป็นอาจิณจนถึงสมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพต้องทรงว่าจ้าง เจ้าทิพเนตรผู้เป็นชายาเดือนละ ๕๐๐ รูเปีย ให้คอยกำกับมิให้สามีเสพสุรา  ข้างฝ่ายเจ้าแก้วนวรัฐฯ ที่เป็นผู้สืบทอดอำนาจต่อจากเจ้าอินทวโรรสฯ นั้นก็ปรากฏในรายงานที่ล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๖ กราบบังคมทูลรัชกาลที่ ๕ เมื่อเสด็จกลับจากเลียบมณฑลพายัพว่า "เจ้าอุปราเป็นคนฉลาดมีความคิดกว้างขวางลึกซึ้ง  แต่ท่าทางดูเหมือนจะเป็นคนอยู่ข้างจะมีโลภในสันดาน  และมองหาโอกาสที่จะกระทำการให้เป็นผลประโยชน์แก่ตนอยู่เนืองๆ"  พระราชวิจารณ์เรื่องเจ้าแก้วนวรัฐฯ นี้ดูจะสอดคล้องกับพระดำรัสตรัสเล่าในพระราชชายาฯ   การศึกษาประวัติศาสตร์ล้านนาในยุคปัจจุบัน  เท่าที่มีการเขียนเป็นตำราเผยแพร่กันอยู่ในทุกวันนี้  โดยเฉพาะประวัติศาสตร์ในช่วงรอยต่อจากการเปลี่ยนจากประเทศราชมาเป็นมณฑลเทศาภิบาลนั้นมีเอกสารอ้างอิงให้ศึกษาค้นคว้าเป็นอันมาก  ตัวอย่างเช่นเมื่อครั้งกรมศิลปากรพยายามจะขุดค้นประตูช้างเผือกเพื่อหาคำตอบว่า ประตูเมืองเชียงใหม่ที่ว่าเป็นสองชั้นนั้นเป็นเช่นไร?  ในเรื่องนี้ทางผู้เชี่ยวชาญก็ยอมรับแล้วว่า ได้เห็นข้อมูลและรูปแบบของประตูเมืองสองชั้นที่มีการนำเสนอผ่านหนังสือ "ย้อนอดีตล้านนา : ตอนรวมเรื่องน่ารู้จากแผนที่เมืองนครเชียงใหม่"  จึงได้ลงมือขุดค้นจนพบร่องรอยบางส่วนแล้ว  แต่ก็ต้องหยุดและกลบถมหลุมขุดสำรวจไปเพราะถูกกระแสการเมืองกล่าวหาว่า เป็นการขุดเพื่อฝังอาถรรพ์ทางการเมือง   หากวันนั้นนักวิชาการประวัติศาสตร์ที่มีอยู่มากมายในเมืองเชียงใหม่จะช่วยกันศึกษาข้อมูลสำคัญเชิงประวัติศาสตร์แล้วนำมาศึกษาตีความ  เพื่อสร้างคุณค่าทางวัฒนธรรมและประวัติศาสตร์ที่ยังต้องการศึกษาอีกมาก เช่น หอพระแก้วหรือโลหะปราสาทเมืองนครเชียงใหม่  ที่มีกล่าวถึงในเสี้ยวหนึ่งของประวัติศาสตร์ล้านนา  แต่ประวัติศาสตร์โลกไม่เคยมีการบันทึกว่า เมืองเชียงใหม่เคยมีโลหะปราสาทมาก่อนแล้ว  ประวัติศาสตร์อันงดงามนั้นน่าจะเป็นส่วนขายการท่องเที่ยวของเมืองเชียงใหม่  ซึ่งจะยังประโยชน์ให้แก่เมืองนครเชียงใหม่ได้มากมายกว่าที่จะมาสอนกันแต่เรื่องที่ชวนให้บาดหมางกันเช่นนี้ จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 15:17:07

ความคิดเห็นที่ 18 ในหนังน่าจะอู้คำเมืองเน่อ บ่ได้อารมณ์........ จากคุณ : jinxiana เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 17:09:38

ความคิดเห็นที่ 19 หากคุณ จขกท. มาเรียนที่ภาควิชาประวัติศาสตร์ของคณะอักษรศาสตร์ หรือศิลปศาสตร์ หากตั้งใจเรียนดีๆ ฝึกค้นคว้า หมั่นหาประเด็นทางประวัติศาสตร์ในแง่มุมใหม่ๆ (โดยเฉพาะการอ่านหลักฐาน แล้วนำมาตีความใหม่) โดยใช้ "เหตุผล" ที่หนักแน่นพอมาสนับสนุนมาทำวิจัย หรือเขียนรายงาน (หรือวิทยานิพนธ์) รับรองเลยว่า มีสิทธิ์ได้เกียรตินิยม หรือได้เข้าศึกษาต่อในระดับบัณฑิตศึกษาแน่นอน เพราะสิ่งที่ จขกท. สื่อความออกมาเป็นแนวทางการคิดและการเรียนในระดับสูงเลยครับ (อันเป็นการคิดที่หลุดพ้นจากกรอบของความเป็นชาตินิยมในแบบเรียน) ตลอดจนเป็นการศึกษา "การเปลี่ยนแปลง" ทางสังคม และการค้นหา "ความจริง" ในสังคม ซึ่งเป็น "จุดประสงค์" ดั้งเดิมของประวัติศาสตร์ครับ ลองคิดวิพากษ์มากๆ อ่านงานวิจัยหรืองานทางประวัติศาสตร์บ่อยๆให้เป็นนิสัย จะทำให้เราพัฒนาทักษะการคิด และ "เหลา" คำถามทางประวัติศาสตร์ให้แหลมคมและน่าสนใจมากขึ้นครับ ปล. แต่อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ต้องตระหนักให้มากคือ หากคิดและสื่ออะไรออกมาก็ตาม ควรให้อ้งอิงไว้ด้วยว่าเรานำข้อมูลหรือหลักฐานชิ้นไหนมายันเหตุผลเราว่าทำไมเราถึงมองหรือคิดแบบนี้ จะทำให้การหักล้างเหตุผลเป็นไปโดยราบรื่น และโน้มน้าวผู้อ่านให้คล้อยตามความคิดเราได้อย่างสนิทใจครับ อย่างกรณีของรัชกาลที่ 1 น่าจะใส่งานทางวิชาการว่าเพราะเราอ่านหนังสือเล่มนี้มา เราเห็นว่าน่าเชื่อถือ จึงนำมากล่าวอ้างในที่นี้ อย่างน้อยเพื่อให้คนอ่านได้ไปติดตามอ่านงานชิ้นนั้นเพื่อขยายความรู้เชิงรายละเอียดต่อไปครับ จากคุณ : ภารตยุทธ (ภารตยุทธ) เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 17:59:45

ความคิดเห็นที่ 20 เห็นด้วยกับ คห. 19 เป็นอย่างยิ่งครับ ความจริงผมเรียนมาทางวิทยาศาสตร์สุขภาพ แต่ชอบพวกสังคมศาสตร์มากๆเลย โยเคยเรียนวิชา สังคมวิทยาและมานุษยวิทยาเป็นตัวสังคมตอนปี1 ซึ่งผมชอบหลักคิดการอธิบายปรากฏการณืทางสังคมแบบมาร์คมากครับเพราะมันสามารถอธิบายแบบเป็นเหตุเป็นผลได้เป็นอย่างดี ผมว่าอุปสรรคในการศึกษาประวัติศาสตร์อย่างหนึ่งคือขนบธรรมเนียมและวัฒนธรรมของประเทศที่ยังไม่สามารถวิพากษ์ลงไปได้อย่างชัดเจนในกรณีที่เกี่ยวกับตัวกษัตริย์หรือแนวคิดชาตินิยม ยกตัวอย่างเช่นปกติผมจะอ่านหนังสือศิลปวัฒนธรรม หรือไม่ก็หาเปเปอร์ภาษาไทยจากในอินเตอร์เนตเอา โดยประเด็นที่จะยกตัวอย่างเช่น พระนเรศวรมหาราชซึ่งไม่มีใครปฏิเสธว่าพระองค์เป็นกษัตริย์นักรบที่เก่งกาจ แต่ถ้ามีใครศึกษาค้นคว้าลงไปในงานด้านการปกครองของพระองค์หรือนโยบายทางการเมือง ก็อาจจะกล่าวได้ว่าพระองค์มีนโยบายการปกครองที่ค่อนข้างจะโหดร้าย แต่ด้วยบริบททางสังคมในสมัยนั้นก็ถือว่าเป็นนโยบายที่ดีที่ปรับเข้ากับสภาพสังคมที่กำลังเติบโตหลังการประกาศเอกราชได้ โดยมีคำกล่าวว่า คนกลัวพระนเรศวรมากกว่ากลัวตาย เลยทีเดียว และในประเด็นข้อนี้ข้อเดียวก็ย่อมเป็นอุปสรรคต่อการเผยแพร่งานวิจัย เพราะถึงแม้เราจะค้นคว้าได้อย่างถูกต้องและเป็นเหตุเป็นผลที่สุดแต่ถ้ามันไม่เข้าตาคนส่วนใหญ่ที่ได้รับความคิดฝังหัวมาแบบนั้น เผลอๆท่านอาจไม่มีแผ่นดินจะอยู่เลยก็ได้ จากคุณ : ยองเจียงใหม่ เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 19:15:42

ความคิดเห็นที่ 21 คนเชียงใหม่ทุกวันนี้ เป็นเชื้อสายดั้งเดิมที่หลงเหลือมาจากสมัยราชวงศ์มังรายซักกี่คนกันครับ ชาวเชียงใหม่ทุกวันนี้  ไม่ใช่เป็นเชื้อสายชาวไตใหญ่ รัฐฉาน ลื้อ เขิน  ที่พระเจ้ากาวิละไปกวาดต้อนมาในยุค เก็บผักใส่ซ้า  เก็บข้าใส่เมือง  หรอกหรือครับ แล้วจะไปซีเรียส  ไปเรียกร้องเรื่องพวกนี้  เพื่ออะไร แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 54 19:42:59 จากคุณ : คอแก้ง เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 19:34:48

ความคิดเห็นที่ 22 (เข้ามาปล่อยไก่) แบบว่า  ประเด็นที่ตรงกะหัวข้อกระทู้อยู่ตรงไหนอ่ะ หาไม่เห็น (สงสัยตาไม่ดี) คือที่เข้ามา เพราะอ่านหัวข้อกระทู้ล้วนๆ เลยนะเนี่ย นะ... จากคุณ : SONG982 เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 19:48:08

ความคิดเห็นที่ 23 เนเมียวสีหบดีเป็นลูกหลานชาวเชียงใหม่ จากคุณ : VET53 เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 19:54:56

ความคิดเห็นที่ 24 เชียงใหม่ถูกปกครองโดยอังวะ 2 ร้อยกว่าปี อาหารการกินก็เอามอญเอาพม่ามาเยอะ ไม่สงสัยบ้างว่าจะมีเชื้อสายพม่ามอญอยู่ไหม อยุธยาก็ใช่ย่อย เพื่อนผมมี 2 คน คนนึงหน้าตาคนใต้ชัดๆ อีกคนผมทักว่าเค้าเป้นคนอิสาน ทั้งๆที่เป็นคนอยุธยาแท้ๆ เราๆ ท่านๆ ก็เหมือนกัน ลองสืบเชื้อสายให้ดี อาจจะต้องตกใจก็ได้ จากคุณ : deletenumlock เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 20:09:46

ความคิดเห็นที่ 25 ผมก็มีเพื่อนเป็นคนเชียงใหม่ครับ ปู่แกอพยพมาจากหมู่บ้านเดียวกับปู่ผมที่เมืองจีนเลย หุหุ แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 54 22:55:48 จากคุณ : digimontamer เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 20:13:55

ความคิดเห็นที่ 26 โอ้วววว....สืบไปสืบมา ผมกับเคน ธีระเดช เป็นฝาแฝดที่ผลัดผลาก กันนี่เอง.... จากคุณ : cantare เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 20:47:46

ความคิดเห็นที่ 27 ^ ^ อุว้าวววว... ขอจีบ!!! จากคุณ : pcplant เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 21:58:26

ความคิดเห็นที่ 28 เอ๊ะ ... แม้ว่าเชียงใหม่ในยุค "เก็บผักใส่ซ้า  เก็บข้าใส่เมือง" จะเหลือคนในอยู่ในเมืองน้อย แต่ว่า ที่ลำปาง พะเยา เชียงราย รวมถึง แพร่ น่าน ก็ยังมีคนดั้งเดิมอยู่เยอะนี่ครับ กลุ่ม ล้านนาคงไม่ใช่แค่เชียงใหม่อย่างเดียวกระมังครับ   . . แล้วถ้าเอาชาติพันธุ์มาเป็นตัวกำหนดว่าคนเชียงใหม่ปัจจุบัน ไม่ใช่คนล้านนา....ผมมองว่ามันค่อนข้างโหดร้ายไปหน่อยครับ   การนำชาติพันธุ์มาเป็นเกณฑ์ ผมคิดว่านี่ต่างหากครับที่เป็นจุดขัดแย้ง .. เช่นบรรพบุรษคนกรุงเทพก็ไม่ได้มาจากอยุธยา และจะมีสักกี่คนที่เป็นคนที่สืบเชื้อสาย มาจากอยุธยา       ... อันนี้ผมยกตัวอย่างให้เห็นในมุมของผมเท่านั้นเองนะครับ . . ส่วนตัวผมนั้นผมก็ต้องการเพียง พื้นที่การศึกษาให้ลูกหลาน รู้จักบรรพบุรุษของตนเท่านั้นครับ   หาใช่ต้องการขัดแย้งไม่ . . เพราะสภาพความเป็นจริง ในตำราเรียนไม่มีสอนประวัติล้านนาครับ ที่จริงแล้วในโรงเรียนอาจจะสอนประวัติศาสตร์ท้องถิ่นควบคู่กับประวัติศาสตร์จากส่วนกลางก็ได้ แต่ก็ไม่เห็นทำกันครับ . . ปัจจุบันหากจะถามเรื่องประวัติศาสตร์ ไปถามผู้เฒ่าผู้แก่ก็มีคนรู้เรื่องน้อย ถามกับตุ๊เจ้าแก่ ๆ ก็พูดวกไปวนมา ... งง   ส่วนใหญ่ก็ต้องศึกษากันเอาเอง มึนไปหมด . . . ปัจจุบันนี้วัฒนธรรมล้านนา เช่นการพูดคำเมืองก็เริ่มน้อยลง ลูกหลานพูดไทยกันหมดครับ โดยเฉพาะลำปางบ้านผมนี่วัยรุ่นพูดเพี้ยนกันไปหมดแล้วครับ . . . ลป.  ผมอาจจะเขียนไม่ถูกต้องตามหลักวิชาการนะครับ เพราะความรู้ประวัติศาสตร์ผมเท่ากับ ม. 3  ... และงานปัจจุบันก็เป็นช่างคอมพ์ไม่เกี่ยวกับแนวประวัติศาสตร์นี้เลย กราบขออภัยอาจารย์หลาย ๆ ท่านด้วยครับหากผมใช้คำพูดที่ไม่เหมาะสม ลป2. ผมเพิ่งสังเกตุเห็นว่าหัวกระทู้ เพิ่มเติมข้อความท่อนล่างครับ แค่จะบอกว่าตรงใจผมครับ . . . ลป = ลืมไป แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 54 07:01:35 แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 54 22:57:34 แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 54 22:56:45 จากคุณ : วังเหนือ เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 22:48:32

ความคิดเห็นที่ 29 ที่คุณ วังเหนือ กล่าวใน คคห ข้างบน ก็ถูกครับ คนเชียงใหม่  เป็นแค่ส่วนหนึ่งของคนล้านนา คนเวียงจันทน์  ก็แค่ส่วนหนึ่งของคนล้านช้าง คนอีสาน ยกเว้น โคราช ก็แค่ส่วนหนึ่งของคน ล้านช้าง (แต่คนอีสานอาจเป็นประชากรส่วนใหญ่ของล้านช้าง) ดังนั้น  ผมจึงไม่เห็นด้วยกับการเรียกร้อง  สิทธิที่เท่าเทียมกันทางประวัติศาสตร์ ผมอยู่ศรีเชียงใหม่  ตรงข้ามคนละฟากแม่น้ำโขงกับ นครเวียงจันทน์ ถ้าผมจะต้องเรียกร้องสิทธิทางประวัติศาสตร์ ผมคงต้องเรียกร้อง  ร้องเรียน  และขอเรียน  ประวัติศาสตร์ล้านช้าง  กับรัฐบาลไทย คนไทยเชื้อสายเชียงตุง  รัฐฉาน  ในเชียงใหม่ ก็คงต้องออกมาขอให้มีการสอนประวัติศาสตร์ไตใหญ่  กับรัฐบาลไทย ท่านทั้งหลายคิดว่า  มันเป็นการเรียกร้องที่เหมาะสมหรือไม่ล่ะครับ แค่คิดก็สนุกพิลึกแล้วครับ จากคุณ : คอแก้ง เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 23:46:01

ความคิดเห็นที่ 30 ลองไปถามผู้เรียนกันก็ดีว่าเขาอยากเรียนประวัติศาสตร์กันหรือเปล่า เอาแค่รอบตัวตอนนี้ประวัติศาสตร์สายหลักยังไม่สนใจกันเลย ส่วนตัวก็ไม่รู้นะว่าทางรัฐเขาห้ามเรียนประวัติศาสตร์สายรองหรือไม่ แต่คิดว่าคงไม่ ใครใคร่จะศึกษาก็ศึกษาไป คงไม่มีใครว่าอะไรหรอกครับ ส่วนตัวก็ศึกษาสวยวิทยาศาสตร์สุขภาพ ความรู้ด้านประวัติศาสตร์ตอนนี้ได้มาจากศึกษาเองส่วนตัวและสอบถามผู้รู้ รวมถึง อ่านจากกระทู้ต่าง ๆ เช่นกัน ก็ไม่เห็นจะต้องว่ากล่าวว่าใครบิดเบือนประวัติศาสตร์หรือเอาดีเข้าตัวเอาชั่วใส่คนอื่นเลย การศึกษาหาความรู้เป็นสิ่งที่งดงาม อย่าเอามันมาก่อความบาดหมางในจิตใจเลยดีกว่า จากคุณ : Antares Kung เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 00:11:47

ความคิดเห็นที่ 31 ขอบคุณค่ะ ทั้ง จขกท. และผู้ตอบอีกหลายท่าน ไม่เคยรู้มาก่อนหลายอย่างค่ะ ว่างๆจะมาอ่านอย่างละเอียดอีกครั้งหนึ่ง จากคุณ : ลูกเป็ดขี้เกียจ เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 01:33:21

ความคิดเห็นที่ 32 ประวัติศาสตร์ เรื่องแต่งขึ้น ครับ เพื่อให้อ่านกัน จากการบอกเล่า  คนบ้านเราไม่นิยมเขียน หรือบันทึก คนที่จะกล่าวถึง มักจะเป็นเรื่องราวของผู้นำ ที่แข็งแรงผิดมนุษย์ธรรมดา เช่นต่อยช้างสลบเหมือด หรือฆ่าหมี ฯลฯ ............. เรื่องเล่าเกี่ยวกับบรรพบุรุษผมมีดังนี้ ข้างพ่อ : "แม่คำป้อ" อายุ 12 อพยพมาจากเมืองยู้ ตรงข้ามเมืองโหลย (ไม่ใช่โหลยโท่ย)             เมืองยู้ ปัจจุบันอยู่ในเขตพม่า มีแม่น้ำโหลยกั้น ระหว่างชายแดนจีน เมืองโหลย             อยู่ในจีน  (ผมเคยไปมาแล้ว)             แม่คำป้อเดินทางรอนแรมมากับคณะญาติพี่น้องเพื่อจะมาหาที่อยู่ใหม่ คือลำพูน             เดินทาง มา 8 วัน สะเบียงอาหารที่นำมากินกลางทางคือ "ข้าวผอด" ข้าวผอดคือ             ข้าวเหนียวที่นึ่งสุกแล้ว นำไปตากให้แห้ง แล้วบรรจุไถ้ (คือถุงผ้า เย็บยาว ๆ) ทุกคน             ที่เดินทางจะมีถุงข้าวแห้งของใครของมัน เวลาจะกินก็จะนำไปแช่น้ำ กินเสร็จก็เดิน             ทางต่อทันที ค่ำไหนนอนนั่นเป็นกลุ่ม ภัยคือ  โจร สัตว์ร้าย             แม่คำป้อ มาอยู่กับญาติซึ่งมาอยู่ก่อนหน้าแล้วที่บ้านหลวย ลำพูน จนแต่งงานกับ             หนานสุก  แล้วอพยพไปอยู่บ้านทาชมภู เพื่อรับจ้างสร้างทางรถไฟ             แม่คำป้อ มีลูกสาว ชื่อ  "สี"  แต่งงานกับ คนชื่อ"แสง" ซึ่งเป็นคนงานสร้างทางรถไฟ             มีลูกชายชื่อ "สุคำ"  สุคำได้บวชเป็นพระ  ได้รับจ้างเป็นครูสอนนักเรียน             จนไปพบกับสาว"จำปา" จึงสึกออกมา แต่งงานกัน  มีลูกชาย ชื่อ "แสง"              คือตัวผมเอง แหละ พ่อผมเอาชื่อปู่มาตั้ง              (ยังมีต่อ   บรรพบุรุษ ทางแม่) จากคุณ : ยองหละปูน (ลุงแสง) เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 02:23:51

ความคิดเห็นที่ 33 บรรพบุรุษทางมารดา              แม่โหลง "เง้ว" (เงี้ยว) ชื่อจริงคือ แม่หลวงเฮินคำ (เรือนคำ) บ้านอยู่            แม่ลาน้อย จ.แม่ฮ่องสอน  ได้พบรักกับ หนาน"กันทะ" พ่อค้างัวต่าง            มีลูกชื่อ "ทา"  ซึ่งท่านจะเล่าให้ฟังว่าเพื่อจะหนีคมดาบของม่าน            ให้หนีไปที่น้ำไม่ไหลไปเมืองม่าน  หลังจากที่หนานกันทะ เสียชีวิตลง             "ทา"ซึ่งเป็นลูกคนโต ก็พาแม่ และน้องน้อง อพยพ ไปอยู่บ้าน ป่าเลา             อำเภอแม่ทา  ซึ่งเป็นบ้านชาวเขาเผ่า ปากะญอ  และทา ได้พบรักแต่งงาน             กับ "กัณหา" คนบ้านดอยแต  มีลูกหลายคน  ในจำนวนนี้มี "จำปา"             ซึ่งเป็นมารดากระผมอยู่ด้วย             ..............             ลักษณะการบอกเล่าอาจมีการเสริมแต่งเติม บกพร่อง อยู่บ้าง  ไม่มีการเขียน ครับ             จะจดจำเอา เช่น แม่ผมเกิด ปี เส็ด  คือ ปีจอ  เดือน ที่น้ำนอง   ไม่มี พ.ศ. ครับ              ก็จะไล่ย้อนหลังเป็นกี่ปีกี่ปี              ขณะนี้ผม อายุ 65 ปี  เกิดปี 2489  "แม่ผมจะบอกว่า ปีนั้นสงครามเลิกใหม่ ๆ              เสื้อผ้าหายาก แม่ต้องฉีกซิ่นมาทำผ้าอ้อม  และปีนั้น มีการฆ่าพระเจ้าแผ่นดิน"             ผมบอกให้ลูกผม พยายามจำที่พ่อบอก  ลูกผม ตอบว่า  เรื่อง  "ไร้สาระ" จากคุณ : ยองหละปูน (ลุงแสง) เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 02:44:49

ความคิดเห็นที่ 34 ประวัติศาสตร์บางทีก็แต่งขึ้นเสียส่วนใหญ่อ่าครับ แล้วบางทีก็มาจากหลายที่มากจนไม่อาจหาข้อสรุปได้ว่า อันไหนจริงอันไหนเท็จ มีแต่การกระทำของบุคคลที่มีตัวตนในประวัติศาสตร์ แล้วเอามาเติมความคิดของบุคคลเหล่านั้นจากการกระทำที่พอจะตีความได้ แต่ความจริงอาจจะไม่เป็นเช่นนั้น ก็ได้หน่ะครับ เอาประเด็นใหญ่ๆ ยังมีการชำระประวัติศาสตร์ กันไม่หมดเลยครับ เช่นเรื่องวันที่ สมเด็จพระนเรศวร ทรงทำคชยุทธ์ ยังมีการเปลี่ยนวันเลยอ่าครับ เรื่องประวัติศาสตร์ บางช่วงบางตอน ถ้าจะนำมาลงไว้ในบทเรียน คงต้องมีการชำระกันยกใหญ่เลยอ่าครับ ถ้าศึกษา สำหรับผู้สนใจแล้ว น่าะดีกว่าไป ปลูกฝังแบบผิดๆ หน่ะครับ จากคุณ : Alnilam เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 05:58:25

ความคิดเห็นที่ 35 ประวัติศาสตร์ผู้ใดเป็นคนแต่งฝ่ายของตัวก็ต้องเป็นพระเอก จึงควรอ่านจากเหล่งอื่นๆ ให้มากที่สุด จึงเกิดเรื่องราวใหม่ๆ ดังเช่น คนไทยอยู่ที่นี่....มา นานนนมากแล้ว ไม่ได้อพยพจากเมืองจีน จากคุณ : RageMachine เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 09:53:07

ความคิดเห็นที่ 36 เรื่องการสอนประวัติศาสตร์ท้องถิ่น  เท่าที่ได้ไปสัมผัสกระบวนการเรียนรู้ในโรงเรียนใหญ่ของเมืองเชียงใหม่ทั้ง ยุพราชวิทยาลัย  ปรินส์รอยแยลส์วิทยาลัย  วัฒโนทัยพายัพ  ในช่วง ๕ - ๖ ปีที่ผ่านมา  มีการตื่นตัวจัดหลักสูตรท้องถิ่นศึกษากันขึ้นในทุกโรงเรียน  แต่ครูผู้สอนเองก็ยังไม่ทราบว่าประวัติศาสตร์ท้องถิ่นที่จะสอนเด็กนั้นมีอะไรบ้าง  แม้แต่เรื่องใกล้ตัวเช่นประวัติความเป็นมาของโรงเรียนที่มีความผูกพันกับพัฒนาการของท้องถิ่นก็ยังใม่ใส่ใจศึกษา  ถึงขนาดมีผู้ศึกาค้นคว้ามาเสิร์ฟให้ถึงที่  ก็ยังไม่มีการหยิบจับไปต่อยอด  มิพักที่จะกล่าวถึงเด็กนักเรียนที่มุ่งแต่จะกวดวิชาเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัย  ฉะนั้นกระบวนการเรียนรู้เรื่องท้องถิ่นจึงไม่สามารถจะเกิดขึ้นในบ้านเมืองเรา  แล้ววันดีคืนร้ายก็จะมีพวกที่หยิบจับเอาประวัติศาสตร์ท้องถิ่นมาปลุกปั่นให้เกิดความรักถื่นฐานบ้านเกิดแบบผิดๆ  ดังเช่นที่เคยเกิดกับกรณีประตูช้างเผือก  หรือเวียงแก้วที่กล่าวหากันว่ารัฐบาลสยามไปบีบบังคับเอาคุ้มหลวงมาเป็นเรือนจำ  ทั้งที่พระราชชายาฯ ก็ประทานพระดำรัสตรัสเล่าไว้ว่า เวียงแก้วนั้นเจ้าอินทวโรรสสุริยวงษ์ได้ตัดแบ่งพื้นที่ส่วนหนึ่งให้แก่วงศ์วานว่านเครือและบริวาร  อีกส่วนเอาไปทำสวนสัตว์  เหลืออีกส่วนจึงยกให้รัฐบาลสยามเอาไปทำเรือนจำ กรณีเวียงแก้วนี้เมื่อศึกษาลึกลงไปกลับพบว่า เมื่อพระเจ้าอินทวิชยานนทฺขึ้นครองนครเชียงใหม่  ก็ได้มาปลูกสร้างคุ้มหลวงขึ้นใหม่ตรงที่เป็นโรงเรียนยุพราชวิทยาลัยในปัจจุบัน  ส่วนหอคำของพระเจ้ามโหตรประเทศก็ให้รื้อย้ายไปปลูกสร้างเป็นวิหารวัดพันเตา  หอคำของพระเจ้ากาวิโลรสสุริยวงศ์ย้ายไปปลูกเป็นวิหารวัดชัยกิตติ  วัดแสนฝาง  ฯลฯ  จากวันนั้นสิ่งปลูกสร้างในเวียงแก้วก็แทบจะไม่เหลืออะไร  และถูกปล่อยให้ทิ้งร้างมากว่า ๓๐ ปีตลอดสมัยพระเจ้าอินทวิชยานนท์และตอนต้นยุคเจ้าอินทวโรรสสุริยวงศ์  แล้วจึงได้แปรสภาพเป็นสามส่วนดังกล่าว จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 16:32:26

ความคิดเห็นที่ 37 ผมคิดว่าสาเหตุที่คนท้องถิ่นปลุกปั่นได้ง่ายเป็นเพราะคนในพื้นที่ส่วนใหญ่ไม่มีใครรู้ประวัติศาสตร์อย่างชัดแจ้ง รวมถึงนักวิชาการในท้องถิ่นก็อาจจะไม่แพร่หลาย . . อุปสรรคเรื่องนี้ตามที่อาจารย์ V_Mee ยกมาก็อาจจะได้แก่   ระบบการศึกษาของไทยไม่อำนวย / ครูผู้สอนไม่พร้อม / เศรษฐกิจไม่อำนวย / รวมถึงกระแสกรุงเทพฯ ที่แผ่มาถึงล้านนา ทำให้คนในท้องถิ่นไม่สนใจประวัติท้องถิ่นของตนเอง (ตอนผมเป็นวัยรุ่นใครพูดคำเมืองถือว่าเชย ... เป็นเรื่องที่น่าเศร้านะครับ)  / . . เรียนถาม อ. V_Mee ครับจากที่ อ. เคยสัมผัสตรงกับปัญหานี้ 1. อาจารย์คิดว่าการกระบวนการเรียนรู้เรื่องท้องถิ่น ให้คนในท้องถิ่นมีความภูมิใจกับประวัติท้องถิ่นอย่างถูกต้อง มีความจำเป็นกับสถานะการณ์ปัจจุบันหรือไม่ครับ ? 2. อาจารย์คิดว่าการแก้ปัญหา/อุปสรรค ในการเรียนรู้เรื่องท้องถิ่น อย่างไรครับ ? ขอบพระคุณครับ จากคุณ : วังเหนือ เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 18:14:15

ความคิดเห็นที่ 38 อดีตก็คืออดีตครับ เราอ่านและศึกษาประวัติศาสตร์เพื่ออะไรครับ ถ้าศึกษาเพื่อจะเปลี่ยนแปลงปัจจุบัน ผมว่างั้นก้ปล่อยประวัติศาสตร์ให้มันอยู่ในหนังสือเก่าๆหนาๆของมันต่อไปดีกว่า อดีตจะดีจะชั่ว แต่ตอนนี้คือคนไทยครับ ในสูติบัตรที่เกิด เขียนไว้ว่า เชื้อชาติ ไทย สัญชาติไทย ครับ จากผู้ที่ไม่ได้ศึกษาและค้นคว้าเรื่องประวัติศาสตร์ใดๆทั้งสิ้น หลงเข้ามาอ่านเฉยๆ จากคุณ : antpig เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 19:24:07

ความคิดเห็นที่ 39 ของแบบนี้มันอยู่ที่จิตสำนึกครับ ถ้าคุณมุ่งแต่จะรักษาความเป็นไทยไม่แบ่งแยก สามัคคีๆๆๆๆ แล้ว ล้านนา อีสาน นครรัฐปัตตานี ตอนนี้เค้าไม่ใช้ไทยเหรอครับ ยิ่งคุณพยายามยัดเยียดความเป็นเอกภาพให้ มันจะยิ่งแตกแยก แต่ถ้าคุณเคารพในความแตกต่าง นี่ต่างหากคือพลังในการสร้างชาติ ประวัติศาสตร์มันแก้ไขอะไรไม่ได้แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้เรารู้ว่าเราเคยมีอะไรอยู่ และเราเป็นอะไร มันเป็นบทเรียนให้ศึกษาข้อผิดพลาดจากคนรุ่นก่อนเพื่อไม่ให้คนรุ่นหลังเดินตามทางนั้นซ้ำ ขออ้างคำกล่าวของปราชญ์ล้านนาท่านหึ่ง คือท่านพ่อครูไกรศรี นิมมานเหมินท์ ซึ่งอาจจะไม่ถูกต้องตามคำพูดท่านทั้งหมดแต่ก็ถือว่าใจความใกล้เคียงกันว่า ป้อก่เมือง แม่ก่เมือง แต่สอนลูกอู้ไทย คำพูดลักษณะซึ่งพบเห็นได้ทั่วไปในสังคมไทยต่างจังหวัดไม่ว่าจะภูมิภาคไหน หนักหน่อยก็พ่อรวยแม่รวย ส่งลูกเรียนอินเตอร์แล้วไปต่อนอก กลับมาลูกพูดไทยไม่ได้ซักคำ จากคุณ : ยองเจียงใหม่ เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 20:07:43

ความคิดเห็นที่ 40 เข้ามาให้กิฟท์ จขกท  เราเองเพิ่งเริ่มต้นศึกษาประวัติศาสตร์ล้านนาด้วยตัวเองอยู่เลยไม่ขอตอบดีกว่า (กลัวปล่อยไก่ทั้งเล้า ) แต่อยากสนับสนุนให้มีการปรับปรุงการเรียนรู้ประวัติศาสตร์ท้องถิ่นให้มากกว่านี้เนอะ ไม่ใช่เพื่อแบ่งแยกแต่เพื่อให้เรียนรู้สิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นในอดีตไม่ว่าจะดีหรือร้ายและนำมาปรับปรุงเพื่อไม่ให้เกิดข้อผิดพลาดขึ้นอีก ถ้าไม่ยอมรับในจุดนี้เรื่องเก่าๆ มันก็สามารถเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำได้อีก จากคุณ : zariel เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 20:23:59

ความคิดเห็นที่ 41 เห็นด้วยกับคุณ V_Mee อย่างยิ่งเลยครับ อย่าว่าแต่ประวัติศาสตร์เมืองใหญ่ ๆ อย่างเมืองเชียงใหม่  ที่พอหาอ่านได้ง่าย ๆ ครับ คนไทยทุกวันนี้ขนาดประวัติศาสตร์อำเภอ  ประวัติศาสตร์ตำบล  ที่ตัวเองเกิด  ตัวเองเรียน  และทำมาหากิน  ยังไม่รู้เลยครับ (เพราะโรงเรียนเลิกสอนประวัติศาสตร์ท้องถิ่นมาเกือบ 25 ปีแล้ว) ผมไปงานในต่างจังหวัด  บางอำเภอผมยังรู้เรื่องประวัติศาสตร์ของอำเภอนั้นมากกว่า วัฒนธรรมอำเภอ  หรือประธานสภาวัฒนธรรมตำบลเสียอีก (บางที่ วัฒนธรรมอำเภอ  ยังไม่จักที่มาของ ชื่ออำเภอ ที่ตนเองทำงานอยู่ด้วยซ้ำไปครับ) ฉะนั้น เรื่องเกี่ยวกับความรู้รอบเอว (ไม่ใช่รอบตัว) ของเด็ก ๆ สมัยนี้  อย่าพูดเลยครับ เซ็งเป็ด นอกเรื่องหน่อยนะครับ อย่าว่าแต่เรื่องประวัติศาสตร์เลยครับ เอาแค่ว่า  เด็กที่จบชั้น ป. 6 ทำยังไงถึงจะท่อง กอไก่ ถึง ฮอนกฮูก ได้ทุกคนก็พอแล้วครับ  ไม่ต้องถึงขั้นจบ ป. 6 แล้วอ่านออกเขียนได้หรอกครับ  แค่ท่อง  กอไก่ถึงฮอนกฮูก  ได้ก็พอ กล่าวมากไปจะกลายเป็นโต๊ะการศึกษา รู้แล้วเหนื่อย  โอละหนอประเทศไทย  รัฐบาลไทย  ครูไทย  การศึกษาไทย  และเด็กไทย จากคุณ : คอแก้ง เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 20:35:33

ความคิดเห็นที่ 42 เรื่องการพูดภาษาท้องถิ่น  และภาษากลางนั้น สมัยผมเรียนอยู่ประถม 1 คุณครูจะมีกฏว่า  ในเวลาเรียนให้พูดภาษาภาคกลางกับครูและกับเพื่อน ๆ แต่นอกเวลาเรียน เช่นพักกลางวัน  ให้พูดภาษาถิ่นหรือภาษาอีสานได้ ผมและเพื่อน ๆ ในชั้น  จึง แข็ง ภาษากลางมากครับ ประเภท  ไทยปนลาว หรือไทยกระเทิน  หรือไทยไม่พอข้าวจ้าว ลาวไม่พอข้าวเหนียว  จึงไม่มีกับผมและเพื่อน ๆ  ในห้องเดียวกัน แต่กับรุ่นเดียวกันแต่ห้องอื่น ๆ ไทยกับลาวปนกันเรียบ  ฟังไปหัวเราะไป ก็ลองพิจารณาดูกันครับว่า  น่าจะเป็นความผิดของใคร และคุณครูยังสอนอีกว่า  ถ้าครูพูดภาษากลางด้วย  ก็ให้ตอบเป็นภาษากลาง  ถ้าครูพูดเป็นภาษาอีสาน  ถึงตอบเป็นภาษาอีสาน  ถ้าไม่ทำอย่างนี้ถือว่าเป็นการไม่เคารพคุณครู  ผมเองยังจำมาใช้จนถึงทุกวันนี้เลยครับ จากคุณ : คอแก้ง เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 20:49:12

ความคิดเห็นที่ 43 มันจะเป็นเรื่องว่า ถ้ารัฐศรีธรรมราช ไชยา จะแยกบ้างไม่ได้รึ ก็มีประวัติมายาวนานไม่แพ้นครรัฐปัตตานี ไม่เห็นใครเคยพูดถึง เรื่องความเป็นประวัติศาสตร์ท้องถิ่นที่นี่เท่าไหร่ จากคุณ : เจ้่าชายกบ เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 21:09:21

ความคิดเห็นที่ 44 คุณยองเจียงใหม่ครับ ผมว่า อ. V_MEE ก็ได้ชี้แจงอย่างละเอียดแล้วนะครับ ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ว่าส่วนกลางจะยัดเยียดแต่อย่างเดียว  ถามว่าคนในท้องถิ่นเอง ใส่ใจในการอนุรักษ์ของตนเองมากน้อยแค่ไหน ? ตรงนี้ต่างหากที่น่าสนใจกว่าครับ ส่วนกรณีครูบาศรีวิชัยนั้น อ่านตามนี้เลยครับ http://www.dharma-gateway.com/monk/monk_biography/kb-srivichai/kb-srivichai-hist-02.htm สรุปได้ก็คือ คนพื้นถิ่นอิจฉากันเองเห็น ๆ  ซึ่งก็ไม่ได้มีแต่ภาคเหนือ ในภาคกลางก็มีไม่น้อยครับ ที่โดนจับสึกให้นุ่งขาวทั้ง ๆ ที่ท่านก็ไม่ได้ผิดอะไรเลยสักนิด จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 00:48:26

ความคิดเห็นที่ 45 ผมพบว่าพวกชาตินิยมไทย ชาตินิยมล้านนา ชาตินิยมจีนหรืออื่นๆนี้ จริงๆมีพื้นฐานคิดที่ใกล้เคียงกันมาก คือยึดมั่นถือมั่นกับอะไรอย่างใดอย่างหนึ่งเพื่อเอกภาพของอะไรบางอย่าง จนยินดีที่จะละเลยรายละเอียดของประวัติศาสตร์บางส่วนไป อย่างเช่นที่คุณเจ้าของกระทู้เขียนมาก็เห็นแล้วว่าลำเอียงเข้าข้างล้านนามาก มากอย่างไรท่านอื่นๆก็แก้ให้ไปแล้ว ซึ่งจริงๆล้านนาก็เป็นแค่วาทกรรมอันหนึ่งที่เกิดขึ้นตั้งอยู่ในเวลาหนึ่งเหมือนกับไทยเหมือนกับสยามเหมือนกับปัตตานี ก่อนหน้าล้านนาก็มีอาณาจักรที่ล้านนาไปยึดมาได้และกดขี่ให้รวมกับล้านนา หลังจากล้านนาก็มีนครรัฐที่เปลี่ยนชื่อไปเรื่อยๆอีกมากในแผ่นดินเดียวกัน ก็เหมือนกับอยุธยา รัตนโกสินทร์ ถ้าไปบอกว่าเขาเป็นล้านนาหมดก็เป็นการยัดเยียดเหมือนกัน การชำระประวัติศาสตร์ให้เป็นกลางที่สุดเป็นเรื่องยากแต่ก็เป็นเรื่องดีที่เราจะมุ่งหน้าไปให้ถึงสิ่งนั้น แต่การชำระประวัติศาสตร์ให้เป็นกลางนั้นนอกจากจะลดบทบาทของความเป็นไทยลงให้เป็นกลางแล้วก็จะลดบทบาทของความเป็นล้านนาลงให้เป็นกลางด้วย ดินแดนทางภาคเหนือทั้งนั้นเคยเป็นอาณาจักรอื่นมาก่อน พอเป็นอาณาจักรอิสระก็เป็นอาณาจักรอิสระ พอหริภุญชัยปกครองก็เป็นหริภุญชัย พอล้านนาปกครองก็กลายเป็นล้านนา พอพม่าปกครองก็กลายเป็นพม่า พอไทยปกครองก็กลายเป็นไทย คำว่าไทย พม่า ล้านนา หริภุญชัย ไม่มีอยู่จริง เป็นคำในจินตนาการที่เปลี่ยนความหมายไปเรื่อยๆ จากคุณ : เชษฐา เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 00:52:56

ความคิดเห็นที่ 46 อย่ายึดติดกับเรื่องชื่อพื้นที่ ที่เป็นสิ่งสมมติเลยครับ วิธีคิดของคนสมัยก่อนเขาไม่คิดเรื่องพื้นที่เป็นสำคัญหรอกครับ เขาให้ความสำคัญกับคนล้วนๆ ซึ่งจะว่าไปทุกพื้นที่ในประเทศไทยตอนนี้ก็ไม่ได้มีชาวท้องถิ่นแท้ๆเหลืออยู่สักเท่าไหร่หรอกครับ หากผมขอตั้งประเด็นว่า เมืองเชียงใหม่ที่ จขกท. พูดถึง คือ ส่วนไหนของเชียงใหม่ อำเภออมก๋อย อำเภอสันกำแพง อำเภอสันทราย ฯลฯ นับว่าเป็นชียงใหม่ด้วยไหมครับ หรือนับแค่อำเภอเมือง? เพราะการแบ่งพื้นที่อาณาเขตต่างๆ ก็เกิดจากแนวคิดเรื่องรัฐสมัยใหม่ที่เพิ่งเกิดสมัยรัชกาลที่ 5 นี้เองนะครับ ผมว่าประวัติศาสตร์สมัยที่ จขกท. พูดถึง ไม่ควรถูกนำมาใช้กับการเมืองในสมัยปัจจุบัน ที่เป็นการเมืองเรื่องพื้นที่ เพราะมันปรับใช้กันไม่ได้ หรืออีกนัยหนึ่ง มันคือคนละ paradigm กันครับ จากคุณ : โรงเรียนลูกผู้ชาย เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 01:27:56

ความคิดเห็นที่ 47 ขอขอบคุณทุกความคิดเห็นนะครับ ต้องบอกก่อนเลยว่าผมชอบใช้หลักคิดแบบ คาร์ล มาร์กซ์ ที่เน้นวิพากษ์ลงไปในโครงสร้าง แต่ผมได้ได้เน้นไปในทางการกดขี่ทางชนชั้นแบบนั้นในการอธิบายปรากฏการณ์ทางสังคมต่างๆ ซึ่งจากหัวเรื่องผมได้เปิดประเด็นไว้ค่อนข้างรุนแรงแต่ความจริงผมต้องการให้มีข้อคิดเห็นที่หลากลายจึงเลือกใช้ประเด็นแรงแบบนี้ซึ่งผมคิดว่าผมเห็นได้น้อยในการตัวกระทู้ในหมวดนี้ ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นกระทู้เกี่ยวกับข้อเท็จจริงซะมากกว่า อย่างที่บอกว่าผมใช้หลักคิดแบบมาร์กซ์ ผมจึงเลือกจี้ไปยังประเด็นที่เกี่ยวข้องกับความเหลื่อมล้ำเพื่อเปิดโอกาสให้ทุกคนแสดงความคิดเห็นในกรณีนี้ซึ่งสังเกตุได้ว่ามันออกจะท้องถิ่นนิยมรุนแรงไป แต่ข้อคิดเห็นที่ตอบกลับมาเป็นที่หน้าพอใจอย่างมาก อย่างน้อยก้ได้ขึ้นกระทู้แนะนำ(ซึ่งเป็นครั้งแรก) ซึ่งจากหลายๆคห. น่าสนใจมากเช่นคุณ วีมีหรือหลายคน ซึ่งก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าการที่ผมยกเอาการเหลื่อมล้ำทางวัฒนธรรมในสมัยนี้มาเขียนกระทู้ทำนองนี้มันก็มีอยู่จริงแต่ถึงอย่างนั้นมันก็มีอีกหลายๆส่วนถ้าเราจะเอาหลายๆประเด็นมาเป็นจุดหลักเช่น สภาพสังคมท้องถิ่น หรือโครงสร้างทางการเมืองในสมัยนั้น ซึ่งขอสรุปดังนี้ว่าจิตสำนึกในการศึกษาประวัติศาสตร์และอัตลักษณ์ท้องถิ่นต้องอยู่ที่ตัวเราทุกคนเพราะผมถือว่าความเป็นแว่นแคว้นมันจบลงไปตั้งแต่ 24 มิถุนายน 2475 แล้ว แต่ที่เราควรทำคือทำอย่างไรที่จพรักษาสิ่งที่ดีงามของเจ้าของแผ่นดินเดิมที่เราอาศัยไว้ และศึกษาจากเหตุการณืการที่คนเหล่านั้นได้ทำเพื่อประกอบในการเดินชีวิตเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน เพราะไม่ว่าคุณจะเป็นคนเมือง ลาวอีสาน ชาวสยาม คนใต้หรือแขกมลายู แต่ทุกคนก็มีสิทธิหน้าที่เท่าเทียมกันในการพัฒนาประเทศนี้ไปในทิศทางที่มันควรจะเป็นเพราะทุกคนคือประชาชนชาวไทย จากคุณ : ยองเจียงใหม่ เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 01:35:00

ความคิดเห็นที่ 48 เรียนถาม อ. V_Mee ครับจากที่ อ. เคยสัมผัสตรงกับปัญหานี้ 1. อาจารย์คิดว่าการกระบวนการเรียนรู้เรื่องท้องถิ่น ให้คนในท้องถิ่นมีความภูมิใจกับประวัติท้องถิ่นอย่างถูกต้อง มีความจำเป็นกับสถานะการณ์ปัจจุบันหรือไม่ครับ ? กระบวนการเรียนรู้เรื่องท้องถิ่น ให้คนในท้องถิ่นมีความภูมิใจกับประวัติท้องถิ่นอย่างถูกต้องนั้น  น่าจะเป็นสิ่งที่หมาะควรกับสภาพปัจจุบัน  ซึ่งจะสังเกตเห็นได้ว่า ในปัจจุบันมีหลายท้องถิ่นที่หยิบยกประวัติศาสตร์ท้องถิ่นมาเป็นจุดขายธุรกิจท่องเที่ยว  ซึ่งสามารถสร้างค่าตอบแทนทางเศรษฐกิจให้แก่ชุมชนได้เป็นอย่างมาก  ทั้งที่ท้องถิ่นบางแห่งมีเพียงตลาดเก่าแก่อายุ ๑๐๐ ปี  ก็ยังสามารถนำมาเป็นจุดขายได้  แล้วอย่างเมืองโบราณ เช่น อยุธยา หรือเชียงใหม่ที่มีประวัติศาสตร์ท้องถิ่นมากมาย  หากหยิบยกขึ้นมาเป็นจุดขาย  ย่อมดึงดูดนักท่องเที่ยวโดยเฉพาะชาวต่างชาติให้มาเที่ยวชมและศึกษาประวัติศาสตร์ท้องถิ่นให้มาพักและใช้จ่ายในท้องถิ่นได้คราวละหลายๆ วัน  ซึ่งจะส่งผลดีต่อระบบเศรษฐกิจของท้องถิ่น  เมื่อมีช่องหากินในท้องถิ่นก็ย่อมจะทำให้การอพยพโยกย้ายแรงงานไปทำงานในเมืองใหญ่ลดน้อยลง  ทำให้ครอบครัวมีความเข้มแข็ง ฯลฯ   2. อาจารย์คิดว่าการแก้ปัญหา/อุปสรรค ในการเรียนรู้เรื่องท้องถิ่น อย่างไรครับ ? อุปสรรคสำคัญของการเรียนรู้เรื่องท้องถิ่นนั้น คือ เรียนรู้แล้วเอาไปสอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ได้  จึงไม่รู้ว่าจะเรียนไปทำไม  เมื่อเด็กไม่สนใจที่จะเรียนครูผู้สอนก็ใส่ใจที่จะศึกษาค้นคว้าหาความรู้เพิ่มเติม  สู้เอาเวลาไปสอนพิเศษเพิ่มรายได้ให้ตนเองดีกว่า  การแก้ปัญหาเรื่องนี้องค์กรปกครองท้องถิ่นต้องตระหนักถึงคุณค่าของประวัติศาสตร์ท้องถิ่น  แล้วให้ความรู้แก่ประชากรในท้องถิ่นให้เกิดสำนึกรักและหวงแหนในท้องถิ่นของตนเสียก่อน  แล้วจึงค่อยจัดการเรียนการสอนในโรงเรียน   ในกรณีของเมืองเชียงใหม่  จากการที่ได้ศึกษาพื้นที่ในเวียงจากแผนที่สมัยพระเจ้าอินทวิชยานนท์  ทีมงานที่ร่วมกันศึกษาเรื่องนี้ได้เคยเสนอให้จัดข่วงวัฒนธรรมขึ้นในเวียงเชียงใหม่  โดยกำหนดให้พื้นที่โบราณสถานในเวียงเชียงใหม่ตอนเหนือเป็นข่วงวัฒนธรรม  เริ่มจากวัดเจดีย์หลวง  แล้วข้ามฝั่งไปดูหอผีที่ว่ากันว่า สร้างขึ้นเพื่อเป็นที่สถิตดวงพระวิญญาณของพระเจ้ามังรายที่ถูกฟ้าผ่าสวรรคต  ไปจนถึงประตูช้างเผือก  ซึ่งย่านนี้เป็นศูนย์กลางการปกครองเมืองนครเชียงใหม่ในอดีต   เมื่อจัดข่วงวัฒนธรรมนี้ขึ้นแล้วให้ห้ามรถยนต์และจักรยานยนต์วิ่งในพื้นที่ดังกล่าวในวันอาทิตย์  โดยอาจจะจัดสามล้อถีบไว้บริการนักท่องเที่ยว  แล้วจัดนักเรียนที่เรียนภษาญี่ปุ่น  จีน  ฝรั่งเศส  เยอรมัน และอังกฤษ เป็นยุวมัคคุเทศก์ นำชมโบราณสถานในเวียงเชียงใหม่  แม้สถานที่เดิมจะไม่ปรากฏให้เห็นแต่ก็สามารถขายประวัติศาสตร์ได้  โดยอธิบายให้เห็นว่า บริเวณที่เป็นศาลากลางหลังเก่านั้นเคยเป็นที่ตั้งโลหะปราสาทแห่งที่สามของโลก  ที่เคยประดิษฐานพระแก้วมรกต  ฝั่งตรงข้ามตรงที่เคยเป็นศาลจังหวัดเชียงใหม่นั้นก็เป็นอนุสาวรีย์ที่ระลึกของการยกเลิกสิทธิสภาพนอกอาณาเขต  ที่เชียงใหม่เคยมีศาลต่างประเทศอยู่ที่ริมแม่น้ำปิง  ถัดไปเวียงแก้วที่เคยเป็นคุ้มหลวงของกษัตริย์เชียงใหม่  วิทยาลัยอาชีวศึกษาเคยเป็นที่ตั้งศาลาสนามหรือศาลาลูกขุนของเมืองนครเชียงใหม่  ซึ่งนอกจากจะกล่าวถึงรูปแบบของศาลาสนามที่ตั้งอยู่หน้าเวียงแก้ว  ยังสามารถอธิบายไปถึง "เก๊าสนามหลวง" หรือสภาที่ปรึกษาราชการแผ่นดินที่ได้รับอิทธิพลมาเชียงใหม่  แล้วที่วิทยาลัยอาชีวศึกษาอาจจะจัดเป็นสถานที่ขายอาหารและของว่างแก่นักท่องเที่ยว  ข้ามฝั่งไปโรงเรียนยุพราชที่เคยเป็นคุ้มหลวงของพระเจ้าอินทวิชยานนท์  เป็นที่ประสูติของพระราชชายาฯ  แล้วเลยไปวัดเชียงมั่นที่กล่าวกันว่า เป็นที่ประทับแห่งแรกของพระเจ้ามังราย  ไปดูประตูช้างเผือกที่ว่ากันว่าเป็นประตูเมืองสองชั้น  แล้วอาจไปดินเนอร์ที่คุ้มขันโตกที่เคยเป็นคุ้มของเจ้าแก้วนวรัฐฯ  แล้วต่อด้วยถนนคนเดินในช่วงเย็นและค่ำ แค่ข่วงวัฒนธรรมเล็กๆ แค่นี้หากจัดได้สำเร็จจะสร้างประโยชน์ให้ทั้งนักเรียนที่จะมาเป็นยุวมัคคุเทศก์ซึ่งนอกจากจะได้ทั้งเงินแล้วยังได้ฝึกการใช้ภาษา  นักเรียนอาชีวะที่จะได้ฝึกฝีมือการทำอาหารการบริหารตามหลักสูตรที่ร่ำเรียนมา  คนถีบสามล้อก็จะมีรายได้จากการบริการ  มิพักที่จะกล่าวถึงร้านอาหารในย่านนั้นที่สามารถขายอาหารและเครื่องดื่มได้  แล้วต่อด้วยถนนคนเดิน  ลองคิดเล่นๆ ดูว่า มูลค่าทางเศรษฐกิจที่จะเกิดขึ้นนั้นจะมากมายมหาศาลแค่ไหน แต่ที่สำคัญต้องเลิกใช้ประวัติศาสตร์ท้องถิ่นเพื่อประโยชน์ทางการเมือง จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 07:37:57

ความคิดเห็นที่ 49 ขอบพระคุณอาจารย์ V_Mee ครับ จากคุณ : วังเหนือ เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 08:22:37

ความคิดเห็นที่ 50 ประวัติศาสตร์ทางล้านนาจริงๆเริ่มต้นต่างก็เป็นรัฐอิสระต่อกันทั้งนั้น ทั้งเชียงใหม่  นครเงินยาง หริภุญไชย เวียงโกศรัย น่าน ต่างก็สู้รบขยายอิทธิพล แผ่อำนาจ สู้รบกันไปมาเหมือนกัน  อย่างเมืองแพร่เวียงโกศรัยของผม เท่าที่เคยอ่านๆเคยฟังมา ก็เคยต้องสู้รบกับเมืองรอบข้างทั้งนั้น ทั้งเมืองน่าน หริภุญไชย เชียงใหม่   บางทีก็ตกอยู่ในอำนาจของเมืองน่าน บางทีก็ได้เมืองน่านไว้ในอำนาจ เคยบุกตีเชียงใหม่ เคยตกอยู่ใต้อำนาจขอม ตกใต้อำนาจสุโขทัย ตกอยู่ใต้อำนาจพม่า  บลาๆๆ  กว่าแว่นแคว้นทางเหนือจะรวมเป็นเอกภาพได้จริงๆน่าจะเป็นสมัยรัชกาลที่ 5 นั่นละมั้ง แก้ไขเมื่อ 06 เม.ย. 54 10:19:28 จากคุณ : CrazyMc เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 09:55:06

ความคิดเห็นที่ 51 ประวัติศาสตร์ชาติไทย ที่เราเรียนมา นั้นมันคือเรื่องราวที่ "เอาดีใส่ตัวเอาชั่สใส่คนอื่น" อย่างแท้จริง แก้ไขเมื่อ 06 เม.ย. 54 10:06:35 จากคุณ : แพรเพลง เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 10:06:11

ความคิดเห็นที่ 52 /\ /\ แล้วประวัติศาสตร์ประเทศไหนในโลก หรืออาณาจักรใดในโลก ไม่ยกตนเหนือกว่าคู่แข่งบ้างครับ ? จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 10:07:59

ความคิดเห็นที่ 53 คุณแพรเพลง คิดว่าประวัติศาสตร์ชาติอื่นเขาไม่ "เอาดีใส่ตัวเอาชั่วใส่คนอื่น" บ้างเหรอ ?? จากคุณ : CrazyMc เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 10:18:22

ความคิดเห็นที่ 54 โดยส่วนตัวคิดว่า ก็ควรจะเรียนรู้ประวัติศาสตร์ท้องถิ่น ควบคู่ไปกับประวัติศาสตร์ตามตำรา ทั้งนี้ไม่จำเป็นต้องคิดว่าจะต้องไปสอบอะไรเลย ถ้าจะสอบก็ใช้ประวัติศาสตร์ในตำราสอบไป ส่วนประวัติศาสตร์ท้องถิ่นก็เรียนไปด้วยเพื่อให้ได้ซาบซึ้ง ไม่ต้องใช้สอบ ตอนเรียนมัธยมต้น โรงเรียนของผมมีวิชาประวัติศาสตร์ท้องถิ่น รู้สึกสนุกมาก ในชั่วโมงอาจารย์พาเดินข้ามถนนไปชมพิพิธภัณฑ์ที่อยู่ตรงข้ามโรงเรียน พาเดินไปดูคูเมืองโบราณที่คิดกับโรงเรียนเลย แล้วก็พาไปชมปราสาทหินที่ห่างจาก รร แค่ สิบกิโล แล้วก็ไปดูเจดีย์สมัยทวารดีอายุพันกว่าปี เด็กๆตื่นเต้นมากที่รู้ว่าบ้านเรามีโบราณสถานที่เก่้่่ากว่าสุโขทัยซะอีก ตอนนั้นสนุกมากๆ เด็กทุกๆคนชอบมากๆ ต่อให้ไม่ต้องสอบเลย เด็กๆก็ได้เ่รียนรู้เยอะเลยล่ะครับ จากคุณ : ธัมมนันทิ เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 10:37:13

ความคิดเห็นที่ 55 เห็นมีหลายท่านพูดถึงประเด็นการศึกษาประวัติศาสตร์ท้องถิ่น  ในฐานะที่มีส่วนรับรู้กับหลักสูตรการศึกษาปี 2544, กับฉบับปรับปรุง 2551 มาบ้าง อยากเรียนว่าหนังสือประวัติศาสตร์ที่ออกจากส่วนกลาง เช่นของกระทรวงฯ หรือของสำนักพิมพ์เอกชนต่างๆ ก็จะเน้น ปวศ ชาติหน่วยหนึ่ง แล้วก็มีปวศ ท้องถิ่น ด้วย แต่ปัญหาคือ หนังสือเรียนจำกัดจำนวนหน้า จะให้บอกเล่าทุกเรื่องราวทุกภาค ทุกเมืองคงเป็นไปไม่ได้ ดังนั้น ในหลักสูตรนี้จะเน้นให้ครูมีส่วนร่วมในการสอนเรื่องราวในท้องถิ่น ในหลักสูตรจะมีเรื่องการให้ใช้วิธีการทาง ปวศ สืบค้นเรื่องราวต่างๆ ตามลำดับชั้น เช่น ป.๑ ก็เรื่องของของตนเอง ครอบครัว ป.๒ ก็ค้นเรื่องของโรงเรียน ชุมชน ป.๓,๔,๕,๖  ก็กว้างขึ้นมาเรื่อยๆ เช่น เรื่องสำคัญหรือปวศ ของอำเภอ จังหวัด ภาค โดยในหนังสือเรียนจากส่วนกลางก็มีเขียนถึงเป็นตัวอย่างให้ครูในท้องถิ่นนำไปปรับ ปัญหาที่ตามมาคือ ครูเองมีความรู้เกี่ยวกับท้องถิ่นมากบ้าง น้อยบ้าง ต่างกันไป และในหลักสูตรนี้ครูต้องทำเอกสารประกอบการสอนให้เด็กอ่าน เช่น ครูที่จังหวัดบุรีรัมย์ก็ทำเรื่องบุรีรัมย์ ครูที่เชียงใหม่ก็สอนเรื่องเชียงใหม่  แต่ก็ไม่รู้ว่าจะมีครูมากน้อยแค่ไหนที่ทำเช่นนี้จริงๆ นอกจากนี้ยังมีปัญหาอื่นๆ ที่หลายท่านกล่าวมา เช่น ความรู้เกี่ยวกับ ปวศ ท้องถิ่นมีน้อย ไม่แพร่หลาย รวมถึงปัญหาการที่ไม่สามารถวิพากษ์วิจารณ์ผลงานของบุคคลในประวัติศาสตร์ได้อย่างตรงไปตรงมา เพราะมีข้อห้ามมากมาย แม้การวิจารณ์นั้นจะเป็นการวิจารณ์ตามเหตุผล   ส่วนเรื่องที่บอกว่า ปวศ ที่เรียนๆ กันเป็นการเอาดีใส่ตัว เอาชั่วใส่คนอื่นนั้น ก็เพราะปวศ เป็นเครื่องมือหนึ่งในการสร้างชาติ ถ้าเข้าใจความสำคัญทางการเมืองของ ปวศ ก็จะเข้าใจว่าทำไม ปวศ จึงถูกนำเสนอเช่นนี้  ทุกชาติต่างก็ใช้ ปวศ เป็นเครื่องมือสร้างชาติในแบบที่ต้องการ อย่างไรก็ตาม สิ่งหนึ่งที่ต้องมีในงานปวศ คือ การวิจารณ์อย่างมีเหตุผล  การวิเคราะห์ปัญหา นำสิ่งดี สิ่งไม่ดี ข้อผิดพลาด ที่เกิดขึ้นในอดีต มาเป็นบทเรียน ไม่ควรเป็น ปวศ แห่งการชื่นชมเพียงอย่างเดียว จากคุณ : Bt vista เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 13:06:16

ความคิดเห็นที่ 56 หากครูท้องถิ่นไม่พร้อม ในการทำหลักสูตรประวัติศาสตร์ท้องถิ่น ก็ outsource ครับ จะเป็นพวก guide ท้องถิ่นก็ได้ . . แต่ปัญหาครูกับการทำเอกสารนี่มันปัญหา ระดับชาติจริง ๆ ครับ . . อันนี้ไม่เกี่ยว กับกระทู้ เมื่อไหร่ กระทรวงจะให้ donwload หนังสือเรียนฟรี ครับ สำหรับโรงเรียนที่พร้อมก็สามารถเอาไปใช้ ได้/ต่อไปเด็กก็แบก i pad ไปเรียนได้เลย . . จากคุณ : วังเหนือ เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 13:49:26

ความคิดเห็นที่ 57 เพื่อ....??????  คืออ่านแล้วยัง งง งง น่ะค่ะ  แต่ถ้าประโยคนี้ "แต่ว่าด้วยระบบการศึกษาด้านประวัติศาสตร์ที่เรียกว่าเอาดีเข้าตัวเอาชั่วให้คนอื่นกลับทำให้เยาวชนท้องถิ่นไม่รู้ความเป็นมาของตัวเอง หนักหน่อยก็ได้รับการปลูกฝังแบบผิดๆ " อย่าลืมถามเยาวชนที่คุณพูดถึงด้วยนะคะ  ว่าเค้าอยากรู้เรื่องท้องถิ่นของตัวเอง หรือ ความเป็นมาของตัวเองหรือไม่ ถ้าเยาวชนในท้องถิ่น สนใจ ใส่ใจที่จะรู้เรื่องเหล่านี้จริงๆ เค้าก็รู้อยู่ดีนั่นแหล่ะค่ะ วิชาประวัติศาสตร์ชาติไทยที่คุณว่าถูกบิดเบือน  ปัจจุบัน มีกี่คนที่จดจำ และ สนใจอย่างแท้จริง ลองไปถามเรื่อง เกาหลี  เรื่องฮ่องกง สิงคโปร์ กรุงเทพฯ ในปัจจุบันสิ อืมมมมม นะ วิชาประวัติศาสตร์ที่เคยเรียน ( ดิฉัน อายุ 38 ปี )  จะเป็นการพูดถึง ราชวงศ์ต่างๆ ปกครองแบบไหน มีภาษาไทยเมื่อไหร่ เปลี่ยนแปลงราชวงศ์อย่างไร เปลี่ยนแปลงการปกครองพ.ศ.อะไร  ชื่อพระมหากษัตริย์ไทย มีชื่ออะไรบ้าง  เราเสียกรุง เสียดินแดน ให้ใคร เมื่อไหร่ ด้วยเหตุไร เรื่องประวัติศาสตรท้องถิ่น จะน้อยกว่า ประวัติศาสตร์ของชาติไทย...อันนี้จริง  แต่ไม่ได้ทำให้รู้สึกแตกแยกอะไรเลย  ก็รู้ว่า นี่คือประวัติศาสตรบางส่วน ของการจะมาเป็นประเทศไทยในทุกวันนี้ ถ้าจะว่าเอาดีเข้าตัว เอาชั่วให้คนอื่น ก็ไม่น่าใช่  เพราะ ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็คงจะไม่มีลูกหลานคนไหน รู้ว่าเราเคยแพ้สงครามเพราะมีคนไทยขายชาติ  คงไม่กล้าบอกว่าเราแพ้สงครามยับเยินอย่างไร แต่สิ่งที่วิชาประวัติศาสตร์ไทยสอนดิฉัน 1. คนไทยต้องรัก สามัคคี และเป็นหนึ่งเดียวกัน 2. บรรพบุรุษของเรา ได้ยอมสละ เลือด เนื้อ ชีวิต  เพื่อปกป้องแผ่นดินไทย 3. เราคนไทย  ต้องรักประเทศไทยของเรา 4. เราไม่เคยตกเป็นเมืองขึ้นของใคร  เมื่อเปรียบเทียบกับประเทศเพื่อนบ้านใกล้เคียง 5. ดิฉันภูมิใจในบรรพบุรุษของไทย  ทุกคน และ ทุกพระองค์ ไม่รู้สึกว่า ต้องรักแค่จังหวัดของเรา เราขับรถผ่านไปจังหวัดไหน  เราก็รักได้ทุกจังหวัด  เราอยู่อุดร  แต่เราก็รัก น้ำสวย ทะเลใส ของภาคใต้ ภาคตะวันออก รักป่าไม้ ภูเขา น้ำตกของภาคเหนือ ภาคอีสาน ( ตะวันตก ยังไม่เคยไปค่ะ )  ดีใจ และ ภูมิใจ ที่ได้เกิดในประเทศไทยที่ สวยสดงดงามอย่างนี้ คนไทยทุกภาค ก็ยิ้มแย้มแจ่มใสต่อกันดี เรื่องที่บอกว่า แต่ละหัวเมือง  แต่ละท้องถิ่น ภูมิภาคต่างๆ ในอดีตแบ่งแยกการปกครองจากกัน  น่าจะเป็นเหตุผลของเรื่อง การสื่อสาร การคมนาคม ทำให้ต้องเป็นอย่างนั้น เช่น ถ้าคุณมีที่ดิน 100,000 ไร่ ให้คุณเดิน ( เดินเท้า ) ดูผลิตผลการเกษตรทุกวัน หรือ ขี่ม้า วัว ควาย เท่านั้น  คุณก็อาจจะต้อง ให้ลูกหลานดูแลแทนคนละ เท่านั้นเท่านี้ไร่  มีอะไรเกิดขึ้นหรือคิดจะเปลี่ยนแปลงอะไร ต้องขี่ม้า วัว ควาย มาหากัน แต่เมื่อทุกอย่างทันสมัยขึ้น มันก็ไม่จำเป็น การปกครองก็เช่นกัน  เมื่อมีการคมนาคมเข้ามา โลกแคบเข้า หัวเมืองก็เห็นแล้วว่า ผู้ครองเมืองใหญ่ มีความสามารถในการจัดการได้ดีกว่า ก็ยอมเข้าสวามิภักดิ์ ยกคนที่เก่งกว่า แรงมากกว่าให้เป็นผู้นำ  ( น่าจะเป็นอย่างนั้นหรือเปล่าคะ) สรุป  บรรพบุรุษของดิฉันทั้งทาง พ่อ และ ทางแม่ เป็นคนนครศรีธรรมราช  มาพบและได้แต่งงานกันที่กรุงเทพมหานคร จนมีดิฉัน หลังจากนั้นเราก็ย้ายมาอยู่ที่ อุดรธานี จนบัดนี้ ถ้าการปกครองของประเทศไทยไม่เป็นอย่างที่เป็นอยู่ในทุกวันนี้ แล้ว.....ดิฉันจะได้อยู่ตรงไหนนะ.....คิดไม่ออก อ๋อออออ.........จขกท  อยากให้ประเทศเรา เป็นเหมือน เกาหลีเหนือ กับ เกาหลีใต้   กับบรรดาประเทศที่มี ฝ่ายซ้าย กับ ฝ่ายขวา ประมาณนี้หรือเปล่าคะ ไม่ค่อยเข้าใจถึง เจตนาในการตั้งกระทู้ว่า 1. ต้องการให้แก้ไขเนื้อหาในวิชาประวัติศาสตร์ 2. ต้องการให้เยาวชนลุกขึ้นมา สนใจประวัติความเป็นมาของตัวเอง และท้องถิ่นของตัวเอง 3. อย่างให้การปกครองกลับไปเหมือนเก่า 4. ???????? ขอสรุป วัตถุประสงค์ แบบชัดเจนได้มั๊ยคะ จะได้คิดไปทางเดียวกัน ขอบพระคุณมากค่ะ จากคุณ : koonpatt_ka เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 15:01:03

ความคิดเห็นที่ 58 อะนะ จากคุณ : Metaphysics เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 21:35:28

ความคิดเห็นที่ 59 เอาดีใส่ตัว  ตัวน่ะ  ตัวใครครับ เอาชั่วใส่คนอื่น  คนอื่นน่ะ  คนใหน  ใครเหรอครับ ถาม  กลับ  บางความเห็นนะครับ ให้คิดเล่น ๆ ถ้าจะบอกว่า  ประวัติศาสตร์  แบบเก่าที่ผม  และบางท่านเคยเรียนมา เป็นประวัติศาสตร์แบบล้าหลัง  คลั่งชาติ  เป็นประวัติศาสตร์ยุคสร้างชาติ  หรือชาตินิยม  ไม่ใช่ประวัติสาสตร์ที่ถูกต้อง  ตรงตามความเป็นจริง แล้ว  ประวัติศาสตร์แบบสมัยใหม่  ไม่ล้าหลัง  ไม่คลั่งชาติ  เป็นอย่างไร ลองเขียนมาให้อ่านหน่อยครับ ผมกลัวว่า  ประวัติศาสตร์สมัยใหม่  จะกลายเป็นเหมือน  ศิลาจารึกหลักที่ 1 เป็นของทำขึ้นใหม่  สมัยรัชกาลที่ 3 กรุงเทพ ฯ นี้เอง หรือ  ย่าโม  ไม่มีตัวตนจริง  ในประวัติศาสตร์  เป็นแค่เรื่องเล่าเฉย ๆ  น่ะครับ กระทู้หรือความเห็นพวกนี้  เถียงกันมาหลายรอบ  หลายปี  ยังไม่จบเลย จากคุณ : คอแก้ง เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 22:29:09

ความคิดเห็นที่ 60 อ่านไม่หมดทุกความเห็น ในแง่ตำราเรียนประวัติศาสตร์    ผมเห็นด้วยกับเจ้าของกระทู้ครับว่าท่วงทำนองและเนื้อหาของตำราประวัติศาสตร์ไทยจะโฟกัสและวนๆ เวียนๆ อยู่เพียงแค่ละแวกที่ลาบลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยาในส่วนกลาง    ซึ่งก็ถูกเพราะจุดศูนย์กลางการปกครองอยู่ตรงนี้ซะส่วนใหญ่หลังการล่มสลายของอาณาจักรสุโขทัย    แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าประวัติศาสตร์จะละเลยหรือลดความสำคัญประวัติศาสตร์ภูมิภาคอื่นๆ ซึ่งถือเป็นพื้นที่ประเทศไทยด้วย ผมเป็นคนอุดรธานี  สมัยผมเรียนประวัติศาสตร์ไทยชั้นประถม   ผมรู้สึกว่ากำลังศึกษาถึงเรื่องราวจากดินแดนที่ไกลโพ้นเนื่องเพราะว่าไม่มีเนื้อหาของการ "เชื่อมต่อ" ประวัติศาสตร์ส่วนภูมิภาคกับส่วนกลาง    ประวัติศาสตร์ไทยเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นบนที่ราบลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยาล้วนๆ     เมื่อผมได้มีโอกาสกลับไปบ้านที่อุดรธานีและอาสาสอนหนังสือเด็ก   เล่าเรื่องราวที่สมเด็จพระณเรศวรยกทัพมาที่อุดรธานี(หนองบัวลำภู)และล้มประชวรที่นี่    เด็กนักเรียนทุกคนงงเหมือนไม่เชื่อ   คือไม่เชื่อว่าประวัติศาสตร์ไทย(ที่วนๆ เวียนๆ อยู่เฉพาะที่ลาบลุ่มเจ้าพระยา)บางส่วนจะพาดโยงมายังดินแดนที่พวกเขาอยู่    และดูเหมือนว่าเขาจะภูมิใจว่าอย่างน้อยๆ ดินแดนที่เขาอยู่ก็เป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์ไทยด้วย    ประเด็นที่ผมอยากจะชี้ให้เห็นตรงนี้ก็คือ    บางทีเนื้อประวัติศาสตร์ในเชิงภูมิศาสตร์ก็สามารถสร้างความ "เข้มข้น" ของความรู้สึกว่าเป็น "คนไทย" ได้  คนที่อาศัยอยู่กรุงเทพฯ อยุธยาซึ่งอาจจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นไทยมากกว่า  คนที่อยู่ห่างไกลจากที่ลาบลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยา   คนที่ยิ่งอยู่ห่างไกลแม่น้ำเจ้าพระยาออกไปอาจจะมีความเข้มข้นของความเป็นไทยน้อย   หากตำราประวัติศาสตร์ไทยถูกชำระวันใดวันหนึ่งในกาลข้างหน้า     ก็ควรที่จะบรรจุประวัติศาสตร์เวอร์ชั่นส่วนภูมิภาคแล้วเชื่อมโยงเข้าหาส่วนกลางหรือจะเริ่มจากส่วนกลางแล้วขยายออกไปหาส่วนภูมิภาคอาจจะช่วยให้นักเรียนในภูมิภาคนั้นรู้สึกว่ามีส่วนร่วมและเป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์ไทยด้วย     ท้ายที่สุดแล้วเราๆ ท่านๆ ทั้งหลายไม่ว่าจะมาจากภาคไหน   ล้วนแล้วแต่ก็มีเลื้อด "ภุมิภาคนิยม" ไม่มากก็น้อย    การที่ตำราประวัติศาสตร์กล่าวเฉพาะเรื่องราวที่ลาบลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยาซะส่วนใหญ่    คนไทยจากที่ลาบลุ่มแม่น้ำระมิงค์   แม่น้ำกก   แม่น้ำโขง  แม่น้ำชี  แม่น้ำมูน   แม่น้ำตาปี    ก็ย่อมจะมีความรู้สึกว่าประวัติศาสตร์ไทยลำเอียงไม่มากก็น้อยเป็นธรรมชาติ ยิ่งโดยเฉพาะอาณาจักรล้านนาก็ควรจะบรรจุในตำราประวัติศาสตร์เคียงบ่าเคียงไหล่ประวัติศาสตร์ไทยในหลายๆ ส่วนด้วย     สมัยเป็นเด็กอ่านประวัติศาสตร์ว่ากองทัพอยุธยายกทัพไปตีเชียงใหม่    ด้วยความเป็นเด็กก็ไม่เข้าใจว่า  อ้าว...เชียงใหม่ก็ไทยนี่   แล้วอยุธยายกทัพไปตีทำไม??     ผลพลอยได้จากการเชื่อมโยงประวัติศาตร์ส่วนภูมิภาคเข้าหาส่วนกลางหรือส่วนกลางขยายออกไปหาส่วนภูมิภาคแต่ละภูมิภาคนั้น    ผมเชื่อว่าอย่างน้อยๆ ประวัติศาสตร์จะมีสีสันและน่าสนใจต่อภุมิภาคนั้นๆ มากขึ้น   และอีกประการหนึ่งจะทำให้คนจากที่ลาบลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยาเรียนรู้ความเป็นไปและมองเห็นความสำคัญของอารยธรรมจากที่ลาบลุ่มแม่น้ำอื่นๆ หลายสายที่มีในประเทศไทยบ้าง    ไม่จำเป็นต้องสาวไปไกลถึงอารยธรรมบ้านเชียง   หรืออารยธรรมน้ำกกสมัยปุ่เจ้าลาวจาก   หรืออารยธรรมศรีวิชัยอะไรเลย    ยกเอาประวัติศาตร์ "ร่วมสมัย" มาบันทึกและเชื่อมโยงกันไปมา   ก็สามารถสร้างสีสันประวัติศาสตร์ไทยได้ถกกันอย่างมีประโยชน์แน่    ไม่ใช่จำเจออยู่กับทางสายเดิมๆ  โดยการขึ้นต้นในทำนอง .....พ่อขุนบางกลางหาวกับพ่อขุนศรีฯ  รวมรวมไพร่พลไล่ขอมออกจากสุโขทัย.........แล้วมาจบลงที่กรุงเทพฯ     เนื้อหาควรจะเฉไฉออกจากแม่น้ำเจ้าพระยาไปหาแม่น้ำตาปี  หรือชี  มูนบ้าง ผมเคยเล่าให้เด็กนักเรียนที่อีสานฟังว่า   พ่อขุนรามคำแหงท่านชอบเสวยน้ำโขงยิ่งนักและทรงตรัสว่ารสหวานกว่าแม่น้ำอื่นๆ    เด็กหาว่าผมโมเมบางคนว่าผมพูดหมิ่นพระบรมเดชานุภาพของพ่อขุนรามฯ ไปนู่น    ว่ามีหรือพระมหากษัตริย์ระดับมหาราช the legend ประวัติศาสตร์ไทยจะเสวยน้ำโขง    คนที่ลาบลุ่มแม่น้ำโขงหรือคนอีสานส่วนใหญ่ที่มักจะรู้สึกว่าด้อยกว่าคนภุมิภาคอื่นทั้งในแง่ประวัติศาตร์และภุมิศาสตร์ย่อมไม่เชื่อเรื่องที่พ่อขุนรามฯ ทรงโปรดเสวยน้ำที่มาจากแม่น้ำโขง   เพราะว่าเนื้อหาประวัติศาสตร์ไทยไม่ส่วนใหญ่ไม่ใส่ใจการเชื่อมโยงประวัติศาสตร์หลักสู่ส่วนภุมิภาคนั่นเอง อย่าลืมว่า   ขวานทองเล่มนี้ทั้งด้ามทั้งขวานมันมีรอยปริมาก่อนก่อนจะมาเป็นขวานทอง    การพยายามก่อตั้งรัฐอิสระปัตตานีทางภาคใต้   กบฏเจ้าเมื่องน่านภาคเหนือ   กบฏผีบุญจากภาคอีสาน   เหตุการณ์เหล่านี้มีรอยปริระหว่างส่วนกลางกับส่วนภูมิภาคเป็นฐาน    ตำราประวัติศาสตร์ไทยที่ทันสมัยไม่ควรจะละเลยความสำคัญประวัติศาสตร์ส่วนภูมิภาค    ควรให้คนไทยทุกคนรู้สึกว่าเป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์ไทยไม่ใช่จะโฟกัสไปแค่จุดใดจุดหนึ่งเป็นหลัก จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 06:30:12

ความคิดเห็นที่ 61 วิธีเรียนประวัติศาสตร์แบบปลูกฝังชาตินิยมและมองมุมมองด้านเดียวมันไม่ใช่วิธีที่ถูกและหยิบมาเมื่อไหร่ก็ใส่ความคลั่งชาติไปได้ทุกเมื่อ วันไหนที่กฎที่กดความจริงมันหมดไป คงทำให้เรามองออกมาจากตัวเราเองและศึกษาประวัติศาสตร์ของเรามองการเปลี่ยนแปลงของแต่ละยุคด้วยความเท็จจริง เฉกเช่นการศึกษาประวัติศาสตร์ของชาวจีน จากคุณ : nonsaint เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 10:08:38

ความคิดเห็นที่ 62 อ่านแล้วจุดประกายมากๆ ที่ต่างประเทศก็มีประวัติศาสตร์ภูมิภาค เรื่องบางเรื่องที่มันท้องถิ่นมากๆ อาจจะเอาไปสอบที่ไหนไม่ได้ ครูอาจารย์คงต้องแทรกเพิ่มเข้าไปให้รับรู้บ้าง ในขณะเดียวกัน ก็ควรจะมีเกณฑ์มาตรฐานของภูมิภาค เช่น ภาคเหนือก็สอนเรื่อง ล้านนา ประเทศเพื่อนบ้านในแถบภูมิภาค เช่น ไทใหญ่ แม้วใน ยูนนาน ฯลฯ ภาคอีสานสอนล้านช้าง สอนเรื่องเวียดนาม ภาค ใต้สอนเรื่องมาเลย์ ศรีวิชัยและปัตตานี คงต้องให้ความรู้กับครูในพื้นที่จริงๆ จังๆ ว่าควรจะสอนอย่างไร ให้เด็กรู้เพื่อนำไปใช้ในอนาคต ไม่ใช่มัวเจ้าคิดเจ้าแค้นย่ำอยู่กับ แต่อดีต เพราะถ้าครูไม่เก่งจริง ก็จะกลายเป็นเครื่องมือพวก หัวคิดแบ่งแยกดินแดนอะไรไปอีก จากคุณ : อ.ปมโปโกะ เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 10:16:05

ความคิดเห็นที่ 63 ผมว่าการสอนประวัติศาสตร์แบบที่เป็นอยู่นี้ก็มีข้อดีเหมือนกันนะ คือเป็นการสร้างความรู้สึกของคนที่อยู่ในแผ่นดินไทยให้รู้สึกว่าตัวเองเป็น "คนไทย" เพราะถ้าไม่ทำอย่างนั้นมันจะเกิดปัญหาประมาณว่า ข้าคือสยาม ข้าคือล้านนา ข้าคือศรีวิชัย ข้าคือปัตตานี ก็ข่มกันไปข่มกันมา ก็จะดูเละเทะไปกันใหญ่ สอนให้คนไทยรู้สึกเป็นคนไทยก่อน ให้ทุกคนเท่ากันก่อน สร้างจุดยืนร่วมกันก่อน โบราณใครตีใครใครแพ้ใครชนะใครใหญ่ใครเล็กก็เป็นเรื่องของโบราณ ปัจจุบันคือเท่ากัน คือเป็นคนไทย ส่วนเรื่องประวัติศาสตร์ท้องถิ่นค่อยสอนตอนโตๆหน่อย ให้รู้จักแยกแยะอดีตปัจจุบันได้ก่อน ไม่งั้นเด็กๆที่อยู่ห่างออกไปจากส่วนกลางอาจจะรู้สึกว่าบ้านเกิดเราไม่ดีเลยสู้ใครก็แพ้ พอไปเจอใครถามว่ามาจากไหนเค้าอาจจะไม่กล้าตอบก็ได้ แต่ปัจจุบันนี้มันไม่ได้เป็นแบบนั้น ตอนอยู่มหาวิทยาลัย เพื่อนๆก็มากจากทุกจังหวัดเวลาแนะนำตัว ก็ไม่มีใครก้มหน้าก้มตาอายบ้านเกิดนะ จะไกลแค่ไหนเค้าภูมิใจในบ้านเค้า แล้วก็ไม่ได้รู้สึกด้อยไปกว่าใครเพราะยังไงก็เป็นคน"ไทย"เท่ากัน คุณไม่ต้องกลัวว่าวัฒนธรรมท้องถิ่นจะโดนกลืนหรอก เพื่อนผมทั้งตอนเรียนทั้งที่ทำงาน เจอคนถิ่นเดียวกันพูดภาษาถิ่นเลย สมัยเรียนนี่ตั้งใต้ทั้งอีสาน พูดไฟแลบคนกรุงฟังไม่ทัน ตอนทำงานนี่ก็ภาษาเหนือกระจาย ปล. ยิ่งลูกหลานชาวเหนือผมว่ายิ่งไม่ต้องห่วงเลย ผมเห็นวัยรุ่นภาคเหนือ แต่งตัวไทยประยุกต์เยอะมาก มากสุดในไทยแล้วมั้ง ผมเป็นคนกรุงเทพยังมองว่าเท่เลย พอมองย้อนกลับมาว่า เอ~~กรุงเทพจะแต่งแบบบางกอกประยุกต์นี่จะเป็นแบบไหนนะ แบบ2499แดงไบเล่ไรงี้หรอ?? ^-^ แก้ไขเมื่อ 07 เม.ย. 54 11:55:19 จากคุณ : Disorder เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 11:49:57

ความคิดเห็นที่ 64 ในฐานะที่ผมตอนนี้เป็นครูสอนประวัติศาสตร์ในโรงเรียนมัธยมเหมือนกัน (แม้ว่าจะสอนระยะสั้นก็ตาม) ผมคงต้อง "ปรับ" วิธีการมองประวัติศาสตร์ส่วนกลาง ให้หลุดพ้นหรืออย่างน้อยที่สุดให้ "รู้เท่าทัน" ว่าประวัติศาสตร์ฉบับแห่งชาติ (official version) มี agenda อะไรบ้างที่ซ่อนแฝงอยู่ครับ แต่ที่แน่นอนที่สุด "ความเป็นชาตินิยม" ในแบบเรียนต้องได้หยิบยกมาพูดในห้องเรียนแน่นอน ผมคิดว่าเด็กคงตื่นเต้นไม่น้อยที่จะได้ "เปิดโลกทัศน์" เกี่ยวกับวิชาประวัติศาสตร์ว่า "ประวัติศาสตร์" โดยเนื้อวิชาแล้วไม่ใช่ถูกนำมาใช้เป็น "เครื่องมือ" ทางการเมืองเพื่อปลูกฝังความคิดหรืออุดมการณ์บางอย่างให้แก่เด็ก แต่อย่างที่ผมพูดไปหลายครั้งแล้วว่าประวัติศาสตร์เป็น "ศาสตร์" ที่สอนให้คนได้รู้จักคิด วิเคราะห์ เชื่อมโยงเหตุการณ์ต่างๆในสังคมเพื่อดู "การเปลี่ยนแปลง" ว่าสังคมมีการเปลี่่ยนแปลงจากช่วงเวลาหนึ่งมาอีกช่วงเวลาหนึ่งอย่างไร โดยอาศัย "หลักฐาน" เป็นเครื่องชี้นำทางในการหาคำตอบของนักประวัติศาสตร์ครับ ส่วนที่มีคนบอกว่าอย่านำเอาประวัติศาสตร์ท้องถิ่นมายุ่งเกี่ยวกับการเมืองนั้น ผมกลับมองว่านี่เป็นการ "ให้อภิสิทธิ์" แก่ประวัติศาสตร์ส่วนกลางในการ "กล่อมเกลา" ทางการเมืองแก่เยาวชนแต่เพียงฝ่ายเดียวเท่านั้น ซึ่งไม่สมเหตุสมผลแต่อย่างใด เพราะประวัติศาสตร์ในแต่ละท้องที่ย่อมมี "ศักดิ์ศรี" เป็นของตนเองเฉกเช่นเดียวกับประวัติศาสตร์ของกรุงเทพ เพียงแต่ว่า "ความแตกต่าง" ทางวัฒนธรรมที่ปรากฏในประวัติศาสตร์ท้องถิ่นต้องมาถูกสยบยอมด้วยวาทกรรมความเป็นไทยทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็น การรู้รักสามัคคี หรือการใช้สถาบันของชาติมาเป็นเครื่องมือในการหล่อหลอม (ผมอยากใช้คำว่า "กดทับ" มากกว่า) ซึ่งสิ่งเหล่านี้ก็เป็น "มายาคติ" อย่างหนึ่งที่รัฐไทยสร้างขึ้นมาเช่นเดียวกันกับความเป็นท้องถิ่นนิยมที่มีบางคนออกมาบอกว่าเป็นจินตภาพนั่นเองครับ ประวัติศาสตร์ไทยยังมีปัญหารอการพิสูจน์ หักล้าง รื้อสร้าง อีกมากมายครับ ไม่งั้นหลักสูตรมหาบัณฑิตหรือดุษฎีบัณฑิตทางประวัติศาสตร์คงไม่บังคับให้นิสิตต้องเรียนวิชา "ปัญหาในประวัติศาสตร์ไทย" (โดยเฉพาะสมัยใหม่) หรอกครับ อีกเรื่องคือที่อยากทิ้งท้ายคือ ผมเข้าใจ (ไม่รู้จะถูกต้องเหลือเปล่า ยังไงช่วยมาขยายความหน่อยก็จะเป็นการดีครับ) จุดประสงค์ของ จขกท.ว่าที่ต้องการให้คนเรียนรู้ประวัติศาสตร์ท้องถิ่นเพื่อให้คนในท้องถิ่น "รัก" ท้องถิ่นโดยไม่มีเงื่อนไขเหมือนกับที่ประวัติศาสตร์ส่วนกลางทำสำเร็จมายาวนานหลายทศวรรษ นั่นคือ "รัก" แบบสุดจิตสุดใจ เป็น "มายาคติ" ที่สามารถทำให้คนสามารถคลั่งชาติได้โดยไม่มีเหตุผล แต่ถ้าจะทำใหม่ในยุคนี้ก็ต้องให้คนในท้องถิ่น "รัก" ท้องที่ของตัวเองโดยที่ไม่ต้องมีเงื่อนไขเรื่องเศรษฐกิจเข้ามาเกี่ยวข้อง และให้เขารักอย่างมีเหตุผลด้วย  (แต่ในทางปฏิบัติคงยาก เพราะ "ส่วนกลาง" คงไม่ยอมให้ภาวะความเป็นท้องถิ่นนิยมเข้ามาแข่งกับอิทธิพลของส่วนกลางแน่นอน เพราะขัดกับวาทกรรมรู้รักสามัคคีที่รัฐไทยโหมประโคมทุกเช้าค่ำนั่นเอง "ความเป็นท้องถิ่น" คงมีพื้นที่ในทางเศรษฐกิจเท่านั้นคือ เป็นจุดขายทางการท่องเที่ยว ทั้งนี้ก็เพื่อตอบสนองกับนโยบายทางเศรษฐกิจแบบทุนนิยมที่ส่วนกลางมอบให้แก่ท้องถิ่นนั่นเองครับ) จากคุณ : ภารตยุทธ (ภารตยุทธ) เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 14:38:53

ความคิดเห็นที่ 65 quote ของคุณ "ภารยุทธ" : แต่ในทางปฏิบัติคงยาก เพราะ "ส่วนกลาง" คงไม่ยอมให้ภาวะความเป็นท้องถิ่นนิยมเข้ามาแข่งกับอิทธิพลของส่วนกลางแน่นอน       แนวโน้มน่าจะเป็นเช่นนั้น    ตรงนี้ก็ควรจะศึกษาลักษณะการสอดแทรกและเชื่อมประวัติศาสตร์สองส่วนว่าจะเป็นไปในทิศทางใด    แน่นอนว่าประวัติศาสตร์ส่วนภูมิภาคและส่วนกลางบางช่วงก็มีสอดคล้องบางช่วงก็มีขัดแย้ง     ทั้งสองอย่างนี้สามารถถูกนำมากล่าวอ้างได้เพื่อที่จะขมวดปมเข้าหาบทสรุปว่าแท้ที่จริงมันก็เป็นเรื่องราวทางประวัติศาสตร์ที่ผลักดันให้มาเป็นประเทศไทยในปัจจุบัน......ไม่ใช่เขียนเนื้อหาที่ทิ้งน้ำหนักมาที่ประวัติศาสตร์ส่วนกลางเพียงฝ่ายเดียว   เช่นว่า.......สมเด็จพระมหาx  มีรับสั่งให้เจ้าพระยาy เป็นแม่ทัพยกทัพไปตีเมืองทรายฟอง(หนองคาย)ที่แข็งข้อ   เจ้าพระยาyก็นำไพร่พลจำนวนห้าหมื่นไปตีเมืองทรายฟองได้สำเร็จ  แล้วกวาดต้อนชาวเมืองลงมายังส่วนกลาง  จบ!!    เหมือนภาพยนต์บูีที่พระเอกกับผู้ร้ายต่อสู้กันแล้วจบลงด้วยพระเอกชนะจากนั้นเรื่องราวของพระเอกก็ดำเนินต่อไปอีกเรื่อยๆ ที่นี้กลับมายังประเด็นที่ผมผูกปมไว้ข้างบนว่าลักษณะการสอดแทรกประวัติศาสตร์ส่วนภูมิภาคกับส่วนกลางควรจะดำเนินไปในทิศทางใด    หากจะดำเนินไปในทิศทางพระเอกกับผู้ร้าย   อย่างน้อยๆ ก็ควรจะเปิดเวทีให้ผู้ร้ายเกริ่นแนะนำตัวบ้าง    ไม่ใช่จู่ๆ เขียนบทผู้ร้ายให้ปรากฏแล้วก็ถูกพระเอกปราบแล้วหายไปจาก    ประวัติศาสตร์เลย   โผล่มาอีกทีก็มาร่วมร้องเพลงชาติไทยด้วยกัน   สรุป...ที่แท้ก็ฝ่ายเดียวกันนี่เอง   ประวัติศาสตร์ในท่วงทำนองนี้ย่อมหล่อหลอมแผ่นดินไทยให้เป็นขวานทอง "เนื้อเดียวกัน"ได้ลำบาก      การเขียนเนื้อหาประวัติศาสตร์เพื่อเชื่อมโยงประวัติศาสตร์ส่วนกลางกับส่วนภูมิภาคควรจะเป็นไปในท่วงทำนองหรือลักษณะการ "วางเคียงคู่กัน"  ไม่ใช่การ "วางทาบ"   คือเอาเนื้อหาส่วนกลางไป "วางทาบ" ส่วนภูมิภาคซะมิดเหมือนที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน     ลักษณะการ "วางทาบ" ที่ว่านี้มันมีอิทธิพลต่อความรู้สึกทั้งสองฝ่าย   ฝ่ายที่อยู่ข้างบนย่อมรู้สึกว่าตัวเองยิ่งใหญ่กว่าฝ่ายที่ถูกวางทาบ   ส่วนความรู้สึกของฝ่ายที่ถูกวางทาบจะเป็นเช่นไรก็คะเนกันได้ไม่ยาก ส่วนประเด็นที่ว่า   เชียงใหม่นั้นแท้ที่จริงก็หามีคนเชียงใหม่ดั้งเดิมไม่   เพราะถูกกวาดต้อนไปสมัยพระเจ้ากรุงธนบุรีเป็นเมืองร้างมาสิบกว่าปี    ถ้าจะกล่าวเฉพาะเชียงใหม่(คือไม่ใช่ล้านนา)   คนดั้งเดิมเชียงใหม่จริงๆ ได้ถูกกลมกลืนกับชนจากที่อื่นนานแล้ว    อาจจะนานนับตั้งแต่ขุนหลวงวิลังกะ(บ๊ะลังก๊ะ)อกหักและพ่ายรักต่อพระนางจามเทวีกระมัง?   พ่อขุนเม็งรายผู้สถาปนาเชียงใหม่เองก็มีพื้นเพเดิมที่เชียงแสน  ก่อนยกไพร่พลจากเชียงแสนหาที่ปักหลักมาหลายที่แล้วจึงมาลงตัวที่เชียงใหม่ หากการกล่าวว่าเชียงใหม่แท้ที่จริงหามีคนเชียงใหม่ดั้งเดิมไม่...มีส่วนเป็นจริง    ในทำนองเดียวกันก็สามารถกล่าวต่ออีกได้เช่นกันว่า  กรุงเทพฯ ก็หามีคนกรุงเทพฯ ดั้งเดิมเหลืออยู่ไม่   หากการกวาดต้อนชาวเมืองทำให้เมืองนั้นๆ ต้องขาดคนดั้งเดิมไป   การกวาดต้อนคนกรุงไปพม่าตอนเสียกรุงครั้งที่สองก็เป็นคาราวานใหญ่ไม่แพ้การกวาดต้อนคนเชียงใหม่ลงส่วนกลาง     และที่สำคัญคนเชียงใหม่บางส่วนเหล่านี้ก็มาแทนที่คนกรุงที่ถูกกวาดต้อนไปพม่านั่นเอง    นี่ยังไม่พูดถึงการกวาดต้อนคนลาวที่ลงมาอยู่ส่วนกลางถึงสองครั้งสองคราว   กวาดต้อนเขมรมาส่วนกลางอีก    ไพร่และเชลยจากลาว  เขมร  ที่ถูกเกณฑ์มาขุดลอก คู คลองที่กรุงเทพช่วงรัตนโกสินทร์ตอนต้นก็หลายหมื่นต่างก็ปักหลักอยู่ต่อที่กรุงเทพฯ  ไหนจะคนอพยพชาวจีนในกรุงเทพฯ ที่รัชกาลที่ห้าทรงประทานที่ดินแถวสำเพ็งให้อาศัยอีก  ไหนจะชาวมุสลิมจากทางใต้ที่มาปักหลักก่อนรัตนโกสินทร์ศกอีก อยากจะสรุปสั้นๆ ว่า    ตำราประวัติศาสตร์ไทยควรเชื่อมโยงหรือขยายไปยังส่วนภูมิภาคให้มากกว่านี้   การทิ้งน้ำหนักของเนื้อหาประวัติศาสตร์ไปที่ส่วนกลางซะส่วนใหญ่     อาจจะทำให้คนส่วนกลางหยิ่งผยองและลำพองจนเกินเหตุ   เพราะท้ายที่สุดอย่างที่ผมเกริ่นไว้ข้างบน   แท้ที่จริงเราก็เนื้อแผ่นเดียวกัน แก้ไขเมื่อ 07 เม.ย. 54 16:30:11 จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 16:26:46

ความคิดเห็นที่ 66 อ่านแนวคิดในการเรียนประวัติศาสตร์ที่หลายท่านนำเสนอมา  ไปๆ มาๆ ก็กล่าวกันแต่เพียงว่า ประวัติศาสตร์ส่วนกลางไปครอบงำประวัติศาสตร์ท้องถิ่น  แต่ประเด็นที่น่าศึกษาเช่น ก่อนที่พม่าจะยกทัพมาตีกรุงศรีอยุธยาสองครั้ง  พม่าต้องยึดเมืองเชียงใหม่และหัวเมืองล้านนาเสียก่อน  แล้วจึงยกลงมา  แต่ทำไมคราสงครามเก้าทัพ  พม่าซึ่งมีกำลังเหนือกว่าทัพกรุงเทพฯ จึงไม่สามารถตีกรุงเทพฯ ได้  หรือทำไมเวลาที่พม่ายกทัพมาล้อมกรุงศรีอยุธยาแล้วค้องถอยทัพกลับเพราะน้ำท่วม  แต่เมื่อคราวเสียกรุงครั้งที่ ๒  พม่าอยู่ได้อย่างไรเวลาน้ำหลาก  แล้วตีหักเอากรุงศรีอยุธยาได้   หรือประวัติศาสตร์ล้านนาที่มีพญาเก๊าสนาม ๔ ตำแหน่งนั้น  เหมือนหรือแตกต่างจากเสนาบดีจตุสดมภ์ของไทยอย่างไร  แล้วทำไมล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๕ จึงต้องโปรดให้กรมหลวงพิชิตปรีชากรไปจัดระเบียบปกครองแบบเสนาหกที่หัวเมืองล้านนา  เสนา ๖ ตำแหน่งนั้นคืออะไร  มีความจำเป็นอย่างไรที่จะต้องจัดตั้ง การศึกษาประวัติศาสตร์ท้องถิ่นแล้วโยงเข้าหาเรื่องราวอย่างนี้ผมว่าน่าจะเป็นการศึกาประวัติศาสตร์ที่สร้างสติปัญญาแก่เรียน  ทั้งยังไม่เป็นการบ่อนทำลายความสามัคคีของคนในชาติ จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 16:48:04

ความคิดเห็นที่ 67 สนุกๆ อย่าว่ากัน ก่อนอ่านกระทู้นี้ กรุณา 1.  สืบหารากเหง้าของบรรพบุรุษก่อนว่ามาแต่หนใด รับรองว่าน่าจะไม่มีอะไรแท้ๆหรอก (ยกตัวอย่างตัวเอง สืบมาแล้ว ฝ่ายพ่อเป็น โยน ข้างแม่อยู่ นนท์ มาเจอกันที่ หระรีเลี้ยวขวา สืบลึกๆไปข้างยาย มาสำเภากะเค้าเหมือนกัน แต่ดันไปอยู่เพชรบรูณ์) 2. พอทราบแล้ว เลิกคิดว่าตัวเองเป็นคนที่โน่นที่นี่ จะได้ไม่ไม่เกิดอคติ 3. เปิดใจรับความคิดผู้อื่น ถ้าทำเป็นแล้ว ดีใจด้วย จิตใจของคุณถือว่างดงามแล้ว 4. อ่านเสร็จ สำเหนียกความเป็นไทย ณ ปัจจุบัน ช่วยกันสร้างสรรประเทศเรา ขอบคุณทุกท่านครับ จากคุณ : ทอภู่เท่า เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 17:29:50

ความคิดเห็นที่ 68 ก่อนอื่นผมว่าเราต้องย้อนกลับไปดูตำราประวัติศาสตร์ของเราว่าสร้างขึ้นในสมัยใด  สภาพสังคมเราเป็นอย่างไร เอย้อนกลับไปมองที่มาดังกล่าวแล้วก็จะพบว่า ตำราประวัติศาสตร์ล้วนถูกสร้างขึ้นในยุตสมัยล่าอาณานิคมเมื่อกว่า ๑๐๐ ปีก่อน  การเขียนตำราประวัติศาสตร์ไทยจึงมุ่งสร้างความเป็นเอกภาพของชาติ  สร้างสามัคคีในกลุ่มชนชาติไทย  แต่ในขณะเดียวกันชาติมหาอำนาจที่แผ่ขยายอิทธิพลเข้ามานั้น  เขาก็พยายามดำเนินวิเทโศบายแบ่งแยกแล้วปกครอง  ซึ่งหากศึกษาจากประวัติศาสตร์ชาติมลายูในช่วงเวลาเดียวกันนั้นก็จะเห็นได้ชัด  แต่พระมหากศัตริย์ของเราตั้งแต่รัชกาลที่ ๔ - ๕ - ๖  ต่างก็ทรงรู้ทันเล่ห์เหลี่ยมของฝรั่งชาติตะวันตก  จึงทรงดำเนินพระบรมราชวิเทโศบายจนนำสยามประเทศผ่านพ้นวิกฤตินั้นมาได้   การศึกษาเรียนรู้ประวัติศาสตร์ไทยในช่วงเวลานั้นจึงต้องมองทั้งจากแนวความคิดภายมรที่มุ่งรักษาเอกราชของชาติ  กับแนวคิดแบ่งแยกแล้วปกครองของฝรั่งตะวันตก  แต่ความที่คนเราบูชาฝรั่งกันแบบไม่ลืมหูลืมตา  เมื่อไปเล่าเรียนมาจากเมืองนอกก็รับเอาแนวคิดแบบฝรั่งตะวันตกนั้นเข้ามาถ่ายทอด  โดยละทิ้งวิธีคิดของคนไทยในอดีต  งานวิชาการที่เผยแพร่ในระยะหลังมานี้จึงมองการดิ้นรนเพื่อรักษาเอกราชของพระมหากษัตริย์ในกาลก่อนเป็นการพยายามรักษาระบอบราชาชาตินิยมไปตามวิธีคิดของฝรั่ง ย้อนมากล่าวถึงเรื่องการศึกษาประวัติท้องถิ่นบ้าง  ผมเคยคุยกับ นพ.บัญชา  พงษ์พานิช ถึงเรื่องลูกปัดที่คุณหมอสะสมไว้  คุณหมอเล่าถึงแหล่งที่พบลูกปัดเหล่านี้ว่า พบมากในแถบชายฝั่งอันดามัน  ทางชายทะเลฝั่งตะวันออกพบมากแถบจังหวัดชุมพร  แต่ลูกปัดพวกนี้พบมากที่อินเดีย  คำพูดของคุณหมอเพียงเท่านี้ก็จุดประกายความคิดขึ้นมาว่า  ลูกปัดพวกนี้คงมาจากอินเดียแล้วมาทางเรือมาขึ้นฝุ่งแถบชายทะเลอันดามัน  แต่การที่มาพบมากแถบชุมพรนั้นแสดงให้เห็นว่า การเดินทางจากชายฝั่งทะเลตะวันตกมายังชายฝั่งทะเลตะวันอกนั้นน่าจะใช้เส้นทางชุมพร - ระนอง  ดังเช่นเมื่อคราวที่ล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๖ เสด็จประพาสหัวเมืองปักษ์ใต้  ก็ทรงช้างจากชุมพรไปเมืองระนองถึง ๓ คราว  เส้นทางนี้คงเป็นเส้นทางการค้ามาแต่โบราณ  จากจุดนี้ก็สามารถขยายการศึกษาออกไปอีกว่า เมืองชุมพรแต่เดิมน่าจะเป็นศูนย์กลางการค้าของชายฝั่งทะเลตะวันออก  ไปจนถึงเมืองจีนหรือญี่ปุ่น  แล้วน่าจะศึกษาต่อไปว่า เรือสินค้าของจีนและญี่ปุ่นนั้นเคยเดินเรืออ้อมคาบสมุทรมลายูไปทางทะเลอันดามันหรือไม่ การศึกษาเรื่องการเดินเรือค้าขายนี้ยังจะสามารถให้คำตอบต่อไปว่า การที่อเมริกาส่งกองเรือรบมาบังคับให้ญี่ปุ่นเปิดประเทศเป็นเพราะอะไร  นอกจากการแสวงหากำไรจากการค้าขาย  แล้วทำไมไทยหรือญี่ปุ่นจึงไม่ส่งเรือไปค้าขายถึงอเมริกา  นี่น่าจะเป็นเสน่ห์ของการศึกาประวัติศาสตร์  มากกว่าที่จะมุงศึกษาแล้วสรุปว่า การต่อสู่ดิ้นรนเพื่อรักษาเอกราชของชาติไทยเป็นการพยายามรักษาระบอบราชาชาตินิยมที่มักจะศึกษาวิจัยกันออกมาเหมือนๆ กัน จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 18:32:52

ความคิดเห็นที่ 69 ที่ทำงานผมเป็นโรงเรียนพับบลิคกินนอนที่ลูกหลานตระกูลใหญ่ๆ เคยมาสร้างชื่อเสียงเอาไว้สมัยข้ามน้ำข้ามทะเลไปเรียนอังกฤษ   ผมในฐานะคนไทยที่เข้าไปทำงานทีหลังก็พลอยรับอานิสงส์ด้วย     วันดีคืนดีแผนกประวัติศาสตร์จะเรียกผมไปเล่าประวัติศาสตร์ไทยให้นักเรียน(ระดับมัธยมปลายถึงต้น)ฟัง   เด็กนักเรียนพวกนี้เขาค้นคว้ามาเยี่ยมมาก   คำถามบางคำทำเอาผมสะอึกนึกไม่ถึงว่าเขาจะเจาะลึกได้ขนาดนี้    ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้ศึกษาจริงๆ จังๆ และโดยตรง     แต่ก็มีนักเรียนที่กำลังจะเข้ามหาวิทยาลัยอยู่สองคนตั้งใจที่ะเลือกไปเรียนมหาวิทยาลัยที่Leeds เขาทั้งสองเลือกที่จะเรียนแผนกปรัชญาตะวันออกซึ่งเลือกจะเรียนภาษาไทยและประวัติศาสตร์ไทยบางส่วน   นักเรียนสองคนนี้ถามผมเรื่องประวัติในเชิงพิศดารในการสร้างพระแก้วมรกต   และต้อนผมเรื่องบทบาทของสหรัฐอเมริกาต่อการเมืองไทยหลังสงครามเวียดนาม    ผมอ้ำๆ อึ้งๆ หน้าห้องเรียนเพราะประเมินนักเรียนต่ำไปว่าเขาไม่น่าจะรู้ลึกรู้ละเอียดขนาดนี้    แต่ก็อย่างว่า.....โรงเรียนแห่งนี้เขาอยู่อันดับต้นๆ ของอังกฤษ   คุณภาพนักเรียนแต่ละคนไม่ต้องเซ่ด   จริงไหมขอรับท่านรัฐมนตรี???     เคยเลียบๆ เคียงๆ ไปดูการเรียนการสอนวิชาประวัติศาสตร์ระดับมัธยมที่ทำงานมาบ้าง      ก็ต้องยอมรับว่าอังกฤษเขาเปิดกว้างพอดูที่จะศึกษาประวัติศาสตร์ในส่วนอื่นๆ รวมทั้งประเทศอื่นๆ ที่เกี่ยวโยงกับประวัติศาสตร์ของเขาเพื่อที่จะได้เห็นภาพรวมในอดีตชัดเจนเท่าที่จะศึกษาค้นคว้าได้   วิชาประวัติศาสตร์ของเขาจึงไม่ได้วนๆ เวียนๆ อยู่แต่ในราชสำนักเพียงอย่างเดียว   เนื้อหาและบทบาทที่เดินเรื่องวิชาประวัติศาสตร์ไม่ได้จำกัดที่สถาบันหรือตัวแทนสถาบัน    บา่งช่วงบางตอนของเนื้อหาตำราประวัติศาสตร์อังกฤษก็ให้ความสำคัญและโฟกัสไปที่สามัญชนเยอะ  เช่นลอร์ดเนลสัน   พูดง่ายๆ ก็คือ.....บทบาทของสามัญชนมีสิทธิ์แจ้งเกิดในประวัติศาสตร์ให้อนุชนรุ่นหลังได้ศึกษาโดยมีหลักฐานการบันทึกไว้อย่างละเอียดพอดู      ที่พูดตรงนี้ไม่ได้พยายามจะบอกว่าฝรั่งเลิศเลอกว่าเราอะไร      แต่เรื่องอย่างนี้เราก็ต้องยอมรับเขาว่า    เขาเปิดกว้างกับประวัติศาสตร์และน้อยนักที่จะเห็นคนหรือกลุ่มคนนำประวัติศาสตร์มาเป็นเครื่องมือทางการเมืองภายในประเทศ  จะว่าไปแล้วเขาปูพื้นฐานตรงนี้มาตั้งชั้นอนุบาลเลยก็ว่าได้     ที่พูดเช่นนี้ก็เพราะว่าลูกชายและลูกสาวผมตอนนี้อยู่ year 4 ประมาณก็คงประถมปลาย    ได้รับการบ้านให้ทำรายงานประวัติศาสตร์ประเทศอินเดียระดับที่เรียกว่าเบาๆ  เช่น   ธงของอินเดียมีกี่สี?   บุคคลสำคัญของอินเดียวที่ประกาศอิสระภาพจากอังกฤษคือใคร?   สีของธงอินเดียแต่ละสีบ่งถึงอะไร?  โดยเฉพาะรูปเสมาธรรมจักรบนธงอินเดียหมายถึงอะไร?      ตรงนี้แหละเรื่องยาวเลย.....ผมต้องเล่าประวัติศาสตร์พระเจ้าอโศกให้ลูกฟัง    เขาก็พลอยรู้ประวัติศาสตร์ประเทศอื่นและศาสนาพุทธไปในตัวด้วย     นี่เป็นบรรยากาศการเรียนรู้ประเทศอื่นที่โรงเรียนประถมในอังกฤษ     อาทิตย์ที่ผ่านมา....ทางโรงเรียนจัดวัน  India day  ให้เด็กแต่งชุดประจำกายของคนอินเดียไปโรงเรียนและจัดกิจกรรมหาเงินไปช่วยเด็กด้อยการศึกษาที่อินเดีย   ในฐานะพ่อแม่ผมก็ไปร่วมงานด้วย    ได้ข่าวว่าเทอมหน้าเขาจะจัดงานอย่างนี้อีกแต่เป็นประเทศเปรู      ผมกำลังเขียนโปรเจคเกี่ยวกับประเทศลาวให้ทางโรงเรียนรับไปพิจารณาอยู่    เพราะไม่ค่อยจะมีคนรู้จักประเทศลาวและประวัติศาสตร์ประเทศลาว อีกนั่นแหละ.....ขอออกตัวอีกครั้งว่าไม่ได้เห็นว่าฝรั่งดีกว่าไทยแต่อย่างใด   ที่นำมาเล่าให้ฟังก็เพื่อให้พิจารณาว่าเราดีกว่าตรงไหนและควรจะปรับปรุงตรงไหน?  โดยเฉพาะการ "เปิดกว้าง" ในวิชาประวีัติศาสตร์ของเรา    ผมหวังว่าในกาลข้างหน้าว่าเนื้อหาประวัติศาสตร์ไทยจะเฉไฉออกจากราชสำนักไปยังส่วนอื่นๆ บ้าง      เพราะผมเชื่อว่าความเป็น "ปึกแผ่น" ของไทยทุกวันนี้ย่อมมาจากบทบาทของทุกคนทุกฝ่าย  จะไพร่  เชลย  เจ้าขุนมูลนาย  พระมหากษัคริย์   ล้วนต่างก็เป็น "แผ่น"  ที่รวมกันเป็น "ปึก"เท่าทุกวันนี้   ผมอยากจะตั้งข้อสังเกตุว่า   หลักฐานทางประวัติศาสตร์ของท้องถิ่นเช่น เจดีย์  ใบลาน  ตำนานพื้นบ้านนับวันจะหายาก    ส่วนหนึ่งน่าจะมาจากดีกรี "ความสำคัญ" ของประวัติศาสตร์ในท้องที่นั้นมีน้อยมากหรือแทบจะไม่มีเลย   การทุบหรือทำลายเจดีย์ทิ้ง   หรือการปล่อยให้ปลวกกัดแทะใบลานที่จารประวัติศาสตร์พื้นบ้านทิ้งจึงเกิดขึ้นโดยไม่มีการเหลียวแล หมู่บ้านที่ผมอยู่ชื่อหมู่บ้านเดื่อ   ซึ่งเป็นหมู่บ้านที่กรมหลวงประจักษ์ศิลปาคมดำรัสให้มาตั้งจังหวัดอุดรธานี    ผมบวชเรียนที่วัดในหมู่บ้านหลายพรรษา    เป็นวัดที่สร้างขึ้นก่อนจังหวัดอุดรธานี   มีเจดีย์เก่า   มีหอไตรที่เต็มไปด้วยใบลานเก่าเป็นปึกหลายพันหมื่นปึก     หลายปีให้หลัง  ผมกลับไปเยี่ยมบ้านอีกที   ทั้งเจดีย์ทั้งหอไตรรวมทั้งใบลานทั้งหมดถูกทุบทิ้งไปหมดแล้ว   จะโทษชาวบ้านเสียทีเดียวก็ไม่ถูก    เพราะเขาไม่เคยได้เรียนรู้ประวัติศาสตร์ท้องถิ่นของตัวเอง   แต่ถูกให้เรียนรู้ว่าเจดีย์ที่อยุธยาว่าสำคัญขนาดไหน   หรือเจดีย์ช้างล้อมที่สุโขทัยมีความเป็นมาอย่างไรอย่างนี้เป็นต้น?? หรืออย่างที่หมู่บ้านเพื่อนผมคนหนึ่งที่ขอนแก่นอำเภอเขาสวนกวางชื่อหมู่บ้าน "ดงเมืองแอม" (มีการกล่าวถึงในหนังสือ "แอ่งอารยธรรมอีสาน" ของอาจารย์  ศรีจักร  วัลลิโภดมด้วย)   ผมเคยไปกินนอนเล่นกับเพื่อนที่หมู่บ้านแห่งนี้     รอบๆ หมู่บ้านยังมีกำแพงดินเก่าล้อมรอบหมู่บ้านให้เห็นเป็นเนินอยู่อย่างชัดเจน     ชาวบ้านบางคนที่อยู่ใกล้กำแพงก็ขุดดินจากกำแพงไปถมที่บ้านจนกำแพงเว้าๆ แหว่งๆ ไปอย่างน่าเสียดาย    เชื่อว่าหลักฐานและเรื่องราวของหมู่บ้าน "ดงเมืองแอม" อาจจะสูญหายไปในไม่ช้าเพราะระดับความสำคัญของประวัติศาสตร์ตรงนั้นไม่ได้ถูกถ่ายทอดให้คนท้องถิ่นได้เกิดการหวงแหนและภาคภูมิใจและอนุรักษ์ตามมา   เพราะว่าถูกอบรมเพาะบ่มให้ภาคภุมิใจในสิ่งและสถานที่ๆ ไกลตัวเกินไปและวงกว้าง     อะไรต่อมิอะไรเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้ภาครัฐควรจะหาวิธีเชื่อมโยงให้เป็นประวัติศาสตร์ส่วนท้องถิ่นเข้าส่วนกลาง   หลักฐานทางประวัิติศาตร์จะไม่ได้สูญหายหรือถูกทำลายง่ายๆ เพียงเพราะขาดองค์ความรู้ตรงนั้น แก้ไขเมื่อ 08 เม.ย. 54 06:12:56 จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 06:11:57

ความคิดเห็นที่ 70 ใครหน้าใหน มันจะเอาดีเข้าตัวเอาชั่วใส่คนอื่น ก็ช่างหัวมันสิ!! มันดีเหรอ? เราถึงต้องทำตาม? อย่าปลูกฝังคนในชาติ งมงายกับการตีความเพียงด้านเดียว เท่านั้นก็พอแล้ว ที่เหลือสอนให้เด็กมันคิดเองเดะ! จากคุณ : แพรเพลง เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 11:58:40

ความคิดเห็นที่ 71 ชอบประโยคที่พี่วัชรานนท์บอกว่า "ขอออกตัวอีกครั้งว่าไม่ได้เห็นว่าฝรั่งดีกว่าไทยแต่อย่างใด   ที่นำมาเล่าให้ฟังก็เพื่อให้พิจารณาว่าเราดีกว่าตรงไหนและควรจะปรับปรุงตรงไหน?  โดยเฉพาะการ "เปิดกว้าง" ในวิชาประวีัติศาสตร์ของเรา    ผมหวังว่าในกาลข้างหน้าว่าเนื้อหาประวัติศาสตร์ไทยจะเฉไฉออกจากราชสำนักไปยังส่วนอื่นๆ บ้าง      เพราะผมเชื่อว่าความเป็น "ปึกแผ่น" ของไทยทุกวันนี้ย่อมมาจากบทบาทของทุกคนทุกฝ่าย  จะไพร่  เชลย  เจ้าขุนมูลนาย  พระมหากษัคริย์   ล้วนต่างก็เป็น "แผ่น"  ที่รวมกันเป็น "ปึก"เท่าทุกวันนี้" เพราะแบบนี้แหละครับ ผมถึงเข้ามาศึกษาประวัติศาสตร์ไทยในอีกมุมมองหนึ่งคือ ประวัติศาสตร์สังคม (Social History) ที่เน้นการมองสังคมในระดับ "จุลภาค" เหมือนกับที่พวกนักสังคมวิทยาและนักมานุษยวิทยาได้ศึกษากัน เพียงแต่ว่านักประวัติศาสตร์จะนำเรื่้องของ "เวลา" มาเป็น "องค์อธิปัตย์" ในการเล่าเรื่องนั่นเองครับ อย่างเช่น ประวัติศาสตร์เกย์ ธนาคาร ห้างสรรพสินค้า เด็ก สตรี แรงงาน นักศึกษา ปัญญาชน เป็นต้นครับ ซึ่งทำให้เราได้เห็นสังคมไทยที่กว้างมากกว่าการไป focus หรือให้ความสำคัญกับตัวละครอย่างสถาบันกษัตริย์อย่างเดียว จนเด็กไทยมีจินตภาพเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ไทยว่าเป็นเรื่องของชนชั้นสูงซึ่งเป็นเรื่องไกลตัว แต่หากมาศึกษาประวัติศาสตร์ในระดับย่อยๆแบบนี้ ก็อาจจะทำให้การเรียนประวัติศาสตร์สนุกขึ้นมาก็ได้ครับ เพราะเป็นสิ่งที่อยู่รอบๆตัวเราทั้งสิ้นนั่นเองคับ ปล. อิจฉาจัง มีคนเชิญพี่ไปบรรยายประวัติศาสตร์ไทยร่วมสมัย (ช่วงสงครามเย็น) เพราะผมเรียนและเน้นทำรายงานประวัติศาสตร์ไทยในช่วงตั้งแต่หลัง 2475 มาจนถึงปัจจุบันครับ โดยเฉพาะนับตั้งแต่ทศวรรษที่ 2500 ลงมาครับ จากคุณ : ภารตยุทธ (ภารตยุทธ) เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 12:19:56

ความคิดเห็นที่ 72 กระทู้นี้ ความรู้เพียบ ทำให้รู้ว่า ก่อนจะศึกษาประวัติศาสตร์ ควรจะต้อง"เปิดใจ" ก่อนเป็นอันดับแรกเลย ขอบคุณทุกท่านค่ะ โดยเฉพาะเจ้าของกระทู้ด้วย จากคุณ : แม่หญิงวิปลาศ เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 12:28:18

ความคิดเห็นที่ 73 ดงเมืองแอม  ที่คุณวัชรานนท์  กล่าวถึง มีจารึกกล่าวถึง  เจ้าชายจิตเสน  อนุชาของพระเจ้ารุทรวรมัน  ผู้สร้างปราสาทหินวัดภู  ที่จำปาสัก ต่อมา เจ้าชายจิตเสนขึ้นครองราชย์  เป็นพระเจ้าภวะวรมันที่ 1 และมีจารึกอีกหลักหนึ่ง  ที่กล่าวถึงเจ้าชายจิตเสน อยู่ที่ปราสาทหิน  ที่อำเภอหนองฮี  จังหวัดร้อยเอ็ด ประวัติศาสตร์ไทย  ลาว เขมร  พม่า  เวียดนาม  มลายู  หรือประเทศทางตะวันออก  ยกเว้นญี่ปุ่น ถ้าไม่กล่าวถึงกษัตริย์  ก็ไม่รู้จะกล่าวถึงใคร เพราะคนกลุ่มอื่น  แม้แต่ขุนนางชั้นสูง  ก็มีบันทึกที่กล่าวถึงน้อยมาก ถึงแม้ว่าเราจะปฏิเสธไม่ได้ว่า  คนเหล่านั้นมีตัวตน  มีบทบาททางสังคมอยู่จริง แต่เราจะเอาอะไรล่ะครับ  ไปกล่าวถึงท่านเหล่านั้น ยกตัวอย่าง  เจ้าพระยาบวรราชนายก (เฉกอะหมัด)  ต้นสกุล  บุนนาค  และอีกหลาย ๆ สกุล  ยังหาอ่านประวัติ  และบทบาทของท่านได้น้อย มาก ๆ แม้แต่บันทึกของคนในสกุลบุนนาคหรือสกุลอื่น ๆ ที่สืบเชื้อสายมาจากท่านก็ตาม เจ้าพระยามหาเสนา (บุนนาค)  ก็เช่นกัน หรือจะเอาให้ใกล้เข้ามาอีก  ท้าวสุรนารี ลองพิจารณาเทียบเคียงบทบาทและความสำคัญ  ของท่านที่มีในประวัติศาสตร์  ก็จะรู้ถึงความยากที่จะกล่าวถึงและทำให้น่าเชื่อถือ (เหมือนที่นักประวัติศาสตร์บางพวกที่ชอบอ้าง แนวคิดสมัยใหม่) อีกอย่างหนึ่ง  เป็นด้วยธรรมเนียมประเพณีของประเทศทางตะวันออก (ยกเว้นจีน) ไม่นิยมการจดบันทึก  ส่วนมากจะเป็นเรื่องเล่าแบบปากต่อปาก  หรือกลายเป็นนิทานพื้นบ้าน  นิทานพื้นเมือง  ไปเสีย ถ้าเป็นบันทึกที่มีการกล่าวถึงอย่างละเอียด  ก็หาว่าเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อถือ  เช่น  พระเจ้าเลียบโลก  หรือโกษาปานไปฝรั่งเศส พวกที่อ้างตัวเป็นนักประวัติศาสตร์  ก็บอกว่า  พระพุทธเจ้าไม่เคยเสด็จมาในภูมิภาคนี้บ้าง  เป็นแค่นิทานหลอกคน  ของพระหรือนักแต่งนิทานทางศาสนา บ้าง  ทั้ง ๆที่ พระเจดีย์  หรือรอยพระพุทธบาทที่กล่าวถึงในเรื่องเหล่านี้  ยังมีให้เห็นเป็นประจักษ์พยานอยู่ ที่กล่าวมานี้  ยังเป็นเรื่องปกติ แต่เรื่องที่ไม่ปกติคือ  ในปัจจุบัน สองสามปีที่ผ่านมา  มีผู้ที่ยกตัวเองเป็นนักประวัติศาสตร์ (มีดีกรีเป็นถึง ดอกเตอร์)  เขียนพุทธประวัติฉบับใหม่  และได้จัดพิมพ์เผยแพร่ไปทั่วประเทศ  รวมทั้งลงพิมพ์ในนิตยสารทางศาสนาบางฉบับด้วย  โดยเนื่้อหากล่าวว่า  พระพุทธเจ้า  เป็นคนไทย  เกิดที่เมืองไทย  เผยแผ่ศาสนาที่เมืองไทย  และตายที่เมืองไทย  ไม่ใช่ที่อินเดีย  โดยยกตัวอย่าวสถานที่ต่าง ๆ ในประเทศไทย  ทั้งชื่อบ้านนามเมือง  มาเป็นที่อ้าง ผมได้อ่านแล้ว  ยังอยากจะบ้าตาย ผู้เขียนไม่มีความรู้ทางประวัติศาสตร์พื้นเมือง  ประวัติศาสตร์ท้องถิ่นเลยแม้แต่น้อย  แม้แต่ประวัติศาสตร์ภาคอีสาน  ช่วงรัชกาลที่ 3 เป็นต้นมาก็ยังไม่รู้เลย อ่านแล้วสังเวชใจจริง ๆครับ ผมเลยกลัวว่า  นี่ถ้าเกิดมีการเขียนประวัติศาสตร์แบบสมัยใหม่ขึ้นมา  โดยคนอ่านไม่รู้เท่าทัน  เพราะไม่มีที่อ้างอิงเทียบเคียง  จะสร้างความสับสนได้ขนาดใหน แทนที่จะเป้นประวัติศาสตร์  อาจจะกลายเป้น  นิทานหลอกเด็กฉบับปี 2011 ก็ได้ จากคุณ : คอแก้ง เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 18:04:35

ความคิดเห็นที่ 74 เห็นด้วยกับเจ้าของกระทู้ค่ะ กรณีญี่ปุ่น ดูอย่างละครเรื่อง เรียวมา ซามูไรบ้านนอกยังเป็นพระเอกของเรื่องได้ หลังฉากคือความขัดแย้งทางอำนาจของแคว้นต่างๆ หรืออย่างเรื่องเจ้าหญิงอัตสึ ถึงจะให้คนชั้นสูงเป็นนางเอก แต่เบื้องหลังก็แสดงให้เห็นถึงความขัดแย้งของแคว้นต่างๆ จนแม้จักรพรรดิก็ยังให้ออกไปทางร้ายกาจได้  การเล่าเรื่องก็ให้เหตุให้ผล มีการโต้แย้งระหว่างประวัติศาสตร์กระแสหลัก กระแสรอง ให้คนดูใช้วิจารณญาณเอง คือเราไม่ได้สอนให้มองประวัติศาสตร์หลายๆ มุม ใช้แว่นกรมพระยาดำรง แว่นมาร์กซิส แว่น ร. 6 แว่นนิธิ ฯ แต่ของเราต้องโปร ประวัติศาสตร์ชาตินิยม ให้รู้เรื่องเดียวอย่างที่ต้องการให้รู้ ดีไปหมด เก็บเรื่องบกพร่องไว้ ถ้าเห็นต่างก็เป็นเรื่อง กลัวนั่น กลัวโน่น แต่ไม่ยักกะกลัวว่า การตอนสมองเด็กให้เล็กลงเป็นถั่วเขียวนั่นล่ะ อันตรายที่สุด เรื่องชุมชนก็เหมือนกัน ถ้าให้เด็กท้องถิ่นมีสำนึกในประวัติศาสตร์ท้องถิ่น ชุมชนก็จะเข้มแข็งขึ้น นำไปสู่การรักบ้านเกิด สร้างงานพัฒนาให้บ้านเกิด อย่ามองเห็นเพียงการท่องเที่ยวด้านเดียวดิ เพราะนั่นคือการขายวัฒนธรรมตามการครอบงำของส่วนกลาง ถึงได้เกิดวัฒนธรรมท้องถิ่นแบบประดิษฐ์ ปลอมๆ ระบาดไปทั่ว เอาดีใส่ตัว(ส่วนกลาง) เอาชั่วใส่(ท้องถิ่น) จากคุณ : เอเธนา เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 13:56:35

ความคิดเห็นที่ 75 ประวัติศาสตร์ล้านนาก็ยังไม่นับเป็นประวัติศาสตร์ท้องถิ่น ประวัติศาสตร์ท้องถิ่นต้องนับตั้งแต่ระดับจังหวัดหรือหัวเมืองลงไปถึงระดับหมู่บ้านหรือชุมชน ตอนสมัยเรียน ม.ต้น (ตอนนี้อายุ 26) ผมก็เคยเรียนในวิชาท้องถิ่นของเรา รวมเรื่องราวต่างๆของท้องถิ่น ไม่ทราบว่าที่จังหวัดอื่นจะมีหรือไม่ แต่คิดว่าน่าจะมีเพราะเป็นหลักสูตรที่ทางกระทรวงแบล็งค์เอาไว้ให้ ทีนี้ก็ขึ้นกับโรงเรียนเองว่าจะจัดเนื้อหาการเรียนการสอนอย่างไร ส่วนเรื่องประวัติศาสตร์ระดับชาติก็เรียนในอีกวิชาหนึ่ง เรื่องของประวัติศาสตร์ท้องถิ่นมันก็เป็นหน้าที่ของคนในท้องถิ่นนั้นๆจะจัดการเรียนการสอนกันเอง หลักสูตรกลางก็สอนไปสอบไป หลักสูตรท้องถิ่นก็เสริมเข้ามาอีกส่วนหนึ่ง เอาเลยครับ ใครมีของดีอะไรก็ไปคุยกับหน่วยงานในท้องถิ่นเลย อย่าดีแต่โวยวาย ด่านู่นด่านี่ สมัยนี้แหล่งเรียนรู้ก็มีเยอะแยะ แหล่งเผยแพร่ข้อมูลก็อยู่หน้าคุณแล้ว ผมเองก็ได้ทำบ้างแล้ว อย่างเช่น ประวัติศาสตร์เมืองแพร่ ประวัติหมู่บ้าน หรือแม้แต่แผนผังตระกูลถึงขั้นเทียด นี่ไงครับเริ่มได้ง่ายๆเลย เพียงแต่ว่าคุณจะทำหรือไม่ หรือจะบ่นต่อไปก็เชิญ   แต่อย่าลืมว่ายังมีอีกหลายวิชาต้องเรียน แค่ประวัติศาสตร์อย่างเดียวก็มึนแล้ว ทั้งระดับชาติ ระดับท้องถิ่น และของต่างประเทศอีกล่ะ จะมายัดเยียดทุกสิ่งอย่างละเอียดยิบเป็นไปไม่ได้ เอาแต่พอดีพองาม จุดประกายให้เด็กที่สนใจได้ศึกษาค้นคว้าต่อไปด้วยตนเองดีกว่า (แต่จะมีสักกี่คนสนใจ ก็อีกเรื่องหนึ่ง) ปัจจุบันมีแหล่งเรียนรู้เยอะแยะกว่าเมื่อก่อน อย่าถามว่าความรับผิดชอบใคร ก็เราๆท่านๆนี่แหละครับ ตามแต่ท้องที่ภูมิลำเนาตน จากคุณ : RX-ALCHEMIST (RX-ALCHEMIST) เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 19:39:01

ความคิดเห็นที่ 76 กระทู้นี้อ่านสนุกจังเลยค่ะ ความรู้น้อย เข้ามาอ่านอย่างเดียว ^^ จากคุณ : =p o o k p u i= เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 10:29:16

ความคิดเห็นที่ 77 ความเห็น 75 งงอะ !ไปเอามาจากไหนว่า ประวัติศาสตร์ล้านนา ไม่ใช่ประวัติศาสตร์ท้องถิ่น วิกิ เขาว่างี้ http://en.wikipedia.org/wiki/Local_history ไม่จำเป็นว่าจะต้องระดับจังหวัดหรือหัวเมืองลงมา จึงจะเรียกว่า ท้องถิ่น ถ้าครูประวัติศาสตร์ของคุณเขาสอนอย่างนั้น ก็ผิดแล้ว ถ้าตำราประวัติศาสตร์ที่ส่วนกลางให้เด็กประถมเรียนว่าอย่างนั้น ก็เป็นหลักฐานหนึ่งที่แสดงว่า มีการบิดเบือน ด้วยเจตนาครอบงำและกลัวล้านนาเขาจะกำเริบ ระดับภาคเหนือล้านนา ถือเป็นภูมิภาคหนึ่ง มีความจริงในท้องถิ่นที่ไม่ปรากฏในหอจดหมายเหตุของส่วนกลาง บ้านเรายังมีหนังสือชื่อ ประวัติศาสตร์ท้องถิ่นอีสาน ก็รวมอีสานทั้งหมด เป็นบันทึก คำบอกเล่าในภาคอีสาน ทำไมจะมีประวัติศาสตร์ท้องถิ่นล้านนาไม่ได้คะ อย่างนี้ก็ต้องเห็นด้วยกับ จขกท 100% จากคุณ : เอเธนา เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 10:29:43

ความคิดเห็นที่ 78 อืม  บางอย่างเราก็ไม่รู้มาก่อนเลยคะ  ขอบคุณมากได้ความรู้มากเลย  ว่างๆ จะเข้ามาอ่านอีก จากคุณ : toon-badtz (toonka_toon) เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 11:58:54

ความคิดเห็นที่ 79 จาก ... http://en.wikipedia.org/wiki/Local_history อังกฤษบอกว่า ... "In 1908, a Board of Education circular had urged that schools should pay attention "to the history of the town and district" in which they were situated." อเมริกาบอกว่า ... "In the United States of America, local history is usually concentrated on any history of the place and people from a particular village or township." ประวัติศาสตรท้องถิ่น ก็คือ ระดับ "town district และ village" ชัดเจนครับ ถ้าจะบอกว่าประวัติศาสตร์ล้านนาเป็นประวัติศาสตร์ท้องถิ่น งั้นเมืองเชียงใหม่ เมืองเชียงตุง หรือว่า บ้านฟ้าฮ่าม บ้านบ่อสร้าง เป็นท้องถิ่นของผมเหรอครับ ??? ชื่อ "ล้านนา" มันเป็นชื่ออาณาจักรโบราณนะครับ ครอบคลุมดินแดนภาคเหนือของไทยจนถึงตอนใต้ของจีน แล้วมันท้องถิ่นตรงไหน และถ้านับช่วงเวลาแล้ว อาณาจักรล้านนาก็อยู่ระหว่างสมัยพญามังรายจนถึงพระเมกุ ก่อนหน้านั้นก็ไม่ใช่ หลังจากนั้นก็ไม่ใช่ ก่อนหน้านั้นหลายเมืองก็มีอยู่ก่อนแล้ว หลังจากนั้นก็แตกสลายกลายเป็นเมืองๆไป แต่ละเมืองเขาก็มีประวัติศาสตร์ของเขา ถ้าคุณยึดเอาอาณาจักรล้านนาเป็นประวัติศาสตร์ท้องถิ่น ถ้าอย่างนั้น การก่อกำเนิดวิชาประวัติศาสตร์ท้องถิ่นก็ไม่ตอบโจทย์ที่คุณต้องการน่ะสิ เพราะเจตนารมณ์หรือปรัชญาของวิชานี้ก็คือการศึกษาเรื่องราวในท้องถิ่นอย่างแท้จริง อย่างน้อยก็ต้องระดับหัวเมืองลงไป โดยไม่ต้องไปเกาะเมืองอื่น เพื่อให้เรียนเรื่องราวของท้องถิ่นได้อย่างเข้มข้น ลึกซึ้ง และถ่องแท้ แก้ไขเมื่อ 11 เม.ย. 54 19:28:55 แก้ไขเมื่อ 10 เม.ย. 54 23:40:35 จากคุณ : RX-ALCHEMIST (RX-ALCHEMIST) เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 23:04:34

ความคิดเห็นที่ 80 เป็นคนหนึ่งที่รู้สึกเสียดายค่ะ การที่คนรุ่นหลังไม่ได้เรียนรู้ประวัติศาสตร์ ทำให้วัฒนธรรมประเพณีบางอย่างสูญหายไป ล้านนามีความงดงาม ร่มเย็นและยิ่งใหญ่ เสียดายที่ลูกหลานไม่เคยรับรู้ เรื่องราวล้านนา http://www.pasasiam.com/home/index.php/history/history-lanna รวบรวมเอาไว้น้อยนิด แต่ก็มากด้วยความตั้งใจจริง จากคุณ : น้ำฟ้า (ผู้หญิงเลือดเย็น) เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 23:43:44

ความคิดเห็นที่ 81 อีกนิดค่ะ พญาเม็งราย ซึ่งเป็นโอรสของพญาลาวเมง และพระนางอั้วมิ่งจอมเมือง  แห่งเมืองเงินยาง และทรงเป็นกษัตริย์องค์ที่ ๒๕ แห่งราชวงศ์ลาว ได้ใช้เวลาเกือบตลอดรัชกาลในการรวบรวม หัวเมืองใหญ่น้อยทั้งหลายเข้าด้วยกัน  โดยใช้ชื่อว่าอาณาจักรล้านนา           อาณาจักรล้านนา ถูกสร้างขึ้นในปี พ.ศ. ๑๘๓๙ โดยพญาเม็งราย ได้รวบรวมเมืองสำคัญ ได้แก่ เชียงใหม่ เชียงราย เชียงแสน ลำพูน  ลำปาง  พะเยา โดยมีศูนย์กลางได้แก่ เมืองเชียงใหม่           ความรุ่งเรืองของล้านนาได้เริ่มจากสมัยพญากือนา ( พ.ศ. ๑๘๙๘ - ๑๙๒๘ ) จนถึงสมัย พญาแก้ว ( พ.ศ. ๒๐๓๘ - ๒๐๖๘ ) และมีความรุ่งเรืองสูงสุดในสมัยพระเจ้าติโลกราช ( พ.ศ . ๑๙๘๔ - ๒๐๓๐ ) ซึ่งเรียกว่าเป็นยุคทองของล้านนาเลยก็ว่าได้  เนื่องจากในรัชสมัยนี้ ล้านนาได้เมืองแพร่ เมืองน่านไว้ในอำนาจ  ทำให้แผ่อิทธิพลไปถึงเมืองต่างๆ ที่มีความรุ่งเรือง ในสมัยนั้น อาทิ เชียงตุง  สีป้อ  เมืองนาย เมืองยอง สิบสองปันนา  หลวงพระบาง ฯลฯ          ความเสื่อมของอาณาจักรล้านนาเกิดขึ้นในรัชสมัยของ พญาเกศเชษฐราช ( พ.ศ .๒๐๖๘ - ๒๐๘๑ ) จนกระทั่งตกเป็นเมืองขึ้นของพม่า  ในปี พ.ศ. ๒๑๐๑ ดิฉันภาคภูมิใจในความเป็นล้านนาค่ะ ถามว่า ตอนนี้จะเหลือคนล้านนาแท้ๆสักกี่คน ดิฉันเชื่อว่าถึงจะกวาดต้อนไปเป็นเชลยยังไงก็เอาไปไม่หมดหรอกค่ะ คนที่ไม่ยอมเขาก็หนีเข้าป่าไปซะเยอะ ที่สำคัญเมืองแหง ฝาง พร้าว ฯลฯ ก็ยังอยู่ค่ะ การเรียนรู้ประวัติศาสตร์ไม่ได้ทำเพื่อปลุกระดม แต่เพื่อให้เราได้รู้จักความเป็นมาของตนเอง ดิฉันเป็นคนเชียงใหม่ แต่ก็รักประเทศไทยและจงรักภักดีต่อกษัตริย์ไทยทุกพระองค์ค่ะ แก้ไขเมื่อ 11 เม.ย. 54 00:01:45 แก้ไขเมื่อ 10 เม.ย. 54 23:57:33 แก้ไขเมื่อ 10 เม.ย. 54 23:51:53 จากคุณ : น้ำฟ้า (ผู้หญิงเลือดเย็น) เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 23:47:20

ความคิดเห็นที่ 82 หากใช้มุมมองแบบมาร์คมาอธิบาย ประวัติศาสตร์สังคมไทยไม่ว่าจะสมัยใดล้วนมาจากการกดขี่ทางชนชั้นและเชื้อชาติทั้งสิ้น การสร้างวาทกรรม "บ้านนอก" เป็นของชาวกรุงเทพเพื่อใช้เรียกคนต่างจังหวัด ในระยะแรกๆก็ภาคกลางด้วยกันเช่นสุพรรณบุรีหรือกลุ่มจังหวัดที่พูดสำเนียงไม่เหมือนคนกรุงเทพ ขนาดเพื่อนผมเป็นคนนนทบุรีโดยกำเนิดมันยังบอกใครต่อใครว่ามันเป็นคนกรุงเทพเลย จากนั้น การเรียกชนต่างถิ่นต่างศาสนาเช่น ลาว สำหรับภาคเหนือหรืออีสาน หรือแขก สำหรับชาวไทยมลายูที่นับถือศาสนาอิสลาม เป็นการตอกย้ำลงไปถึงการกดขี่ทางเชื้อชาติ เพราะ ส่วนกลางสร้างวาทกรรมนี้ขึ้นมาเพื่อยกย่องตนหรือท้องถิ่นตนเหนือผู้อื่นและพยายามกลืนท้องถิ่นอื่นไว้ และท้องถิ่นก็ต่อต้านด้วยวิธีการต่างๆนานาเพื่อรักษาอัตลักษณ์ของตนเองจากส่วนกลางด้วยวิธีที่ต่างๆกัน โดยผมจะขอยกตัวอย่างภาคเหนือ จากการที่ส่วนกลางสร้างวาทกรรมยัดเยียดความเป็นลาวให้ ชนในภาคเหนือจึงสร้างวาทกรรมขึ้นมาตอบโต้ โดยการเรียกตัวเองว่า "คนเมือง" และสร้างอัตลักษณ์และวัฒนธรรม "เมือง"แบบต่างๆตามแต่ท้องถิ่น และเรียกคนจากท้องถิ่นภาคกลางลงไปว่า "คนใต้" นั้นคือการยึดเอาตัวเองเป็นสูญกลางและเรียกชนภาคอื่นที่อยู่ใต้ภาคเหนือว่าเป็นคนใต้เหมือนกันหมด แต่ถึงอย่างนั้นในสังคม คนเมือง ในล้านนาก็ยังมีการแบ่งแยกและกดขี่ทางชาติพันธ์ในระหว่างเมืองคือ ในสมัยราชวงศ์เชื้อเจ็ดตยเมืองต่างๆของเจ้าหลวงทั้ง5ต่างเป็นอิสระต่อกันแต่นโยบายใหญ่ๆสำคัญๆมักจะอิงเชียงใหม่ ทำให้คนเมืองเชียงใหม่มักจะมอง คนเมืองต่างจังหวัดว่าเป็นบ้านนอกผ่านเรื่องเล่าตลกๆต่างๆนานา และนอกจากนี้กลุ่มชาติพันธ์ต่างๆในล้านนาก็ไม่ใช้คนเมืองทั้งหมด กลุ่มที่ยังคงรักษาอัตลักษณ์ของตัวเองอย่างเหนียวแน่น ก็ถูกแบ่งแยกจากคนเมือง เช่น ยอง เขิน ลื้อ ลัวะ ยาง เงี้ยว เป็นต้น ยังไม่นับพวกที่ถูกกล่าวหาว่าเป็น ผีกะ จนต้องขับออกจากสังคมจนนำไปสู่การเข้ารีตเป็นคริสเตียนในภายหลัง ดังนั้นจึงเห็นได้ว่าประวัติศาสตร์ท้องถิ่นหรือประวัติศาสตร์ส่วนกลางก๋สะท้อนมากจากการกดขี่ทางชนชั้นนั้นเองเพียงแต่ว่า กลุ่มชนชั้นปกครองจะสร้างวาทกรรมใดมารับใช้ตนเพื่อกดขี่ชนชั้นต่ำกว่า เท่านั้น จากคุณ : ยองเจียงใหม่ เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 54 01:42:15

ความคิดเห็นที่ 83 คุณ #79 แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าหมู่บ้านที่อยู่ลอยๆ หรือเป็นหมู่บ้านที่มีประวัติศาสตร์ชุดเดียวกับประวัติศาสตร์ชาติอย่างที่คุณเข้าใจ ถ้าเด็กในหมู่บ้านหนึ่งอยู่ใกล้เหมืองฝาย คุณจะบอกเด็กไหมว่า เหมืองฝายนี้สร้างโดยใคร อยู่ยุคใด สร้างทำไม หรือคุณจะตัดเรื่องอาณาจักรล้านนา ไปสมัย ร. 5 เลย   เขตการปกครองของแต่ละประเทศไม่เหมือนกัน ของอังกฤษเรียกท้องถิ่นว่า county ของอเมริกันเรียก หมู่บ้าน อาจเป็นได้ที่ของเราไปลอกอเมริกามา จะเลือกพื้นที่ขนาดไหน มันอยู่ที่ว่า เขาอยากให้เรียนรู้ท้องถิ่น ท้องถิ่นที่ไม่ใช่ส่วนกลาง และเรื่องเล่าของท้องถิ่นจะเป็นอะไรก็ได้ ขอให้เป็นความจริงเถอะ   เริ่มจากอังกฤษ county มีอยู่ทั่วไป สมมติ county ในสก๊อตแลนด์ เรื่องเล่าก็ต้องมีทั้งสองด้าน เช่น ประวัติ county ในสก๊อต ก็ต้องพูดถึงราชวงศ์ที่ปกครองสก๊อต หรือชาวนากบฏอย่างในเรื่อง Braveheart ด้วย หรืออีกด้านหนึ่งอาจเล่าว่า ท้องถิ่นนี้ควีนวิกตอเรีย เคยเสด็จมาดื่มชา เป็นต้น ทำนองเดียวกับหมู่บ้านในรัฐๆ หนึ่งของอเมริกา ก็ต้องรู้ประวัติของรัฐนั้นๆ  เช่น หมู่บ้านนี้ในรัฐโคโรราโด มีอินเดียนแดงอยู่ เคยถูกชาวผิวขาวฆ่ายกเผ่า ถ้าคนในหมู่บ้านนี้สร้างอนุสาวรียย์ให้อินเดียนแดง ก็ไม่ผิด แต่ของไทยทำไม่ได้ ประวัติศาสตร์ไทย เล่าเรื่องอย่างมีเจตนาข้ามประวัติศาสตร์ของภูมิภาคไป อย่างการตัดประวัติศาสตร์ของรัฐล้านนาไป ก็ไม่ถูกต้องตามหลักประวัติศาสตร์ท้องถิ่นค่ะ แก้ไขเมื่อ 11 เม.ย. 54 14:12:49 จากคุณ : เอเธนา เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 54 13:54:02

ความคิดเห็นที่ 84 ถ้าคุณเอเธนาอยากให้เด็กเหนือเรียนวิชาประวัติศาสตร์ล้านนาในนามของวิชาท้องถิ่นศึกษา ผมว่า ไปๆมาๆ เนื้อหาที่เรียนคงมีแต่เรื่องเชียงใหม่กระมัง หนังสือประวัติศาสตร์ล้านนาก็แทบจะกลายเป็นหนังสือประวัติศาสตร์เชียงใหม่ไปแล้ว อย่าลืมว่าอาณาจักรล้านนาโบราณก็มีตั้ง 57 หัวเมือง เป็นไปได้เหรอ จะยัดเยียดให้เรียนได้ทั้งหมด เมืองเชียงใหม่คงกินเนื้อที่ในหนังสือไปจะหมดเล่มแล้วมั๊ง แล้วจะมีพื้นที่ให้บ้านอื่นเมืองอื่นเขาไหม เมืองแพร่ของผมจะมีกี่วรรคกี่ย่อหน้าล่ะคุณครับ แล้วเมืองอื่นๆอีกล่ะ คุณจะไม่ให้เขาได้เรียนรู้เลยเหรอ ใจดำจริงนะคุณ อย่างเมืองแพร่ก็มีทั้งยุคนครรัฐอิสระ ยุคขึ้นต่อสุโขทัย ยุคขึ้นกับเชียงใหม่ ยุคขึ้นกับพม่า ยุคขึ้นกับรัตนโกสินทร์ แล้วก็ยุคที่เป็นจังหวัดหนึ่งของไทย แล้วคุณจะมายึดติดอะไรกับล้านนานักหนา นับไปนับมาเมืองแพร่ขึ้นกับเชียงใหม่แค่ร้อยกว่าปี ติ่งเดียวของประวัติศาสตร์เมืองนี้ ถ้าคุณให้เด็กเมืองแพร่หรือเด็กเหนือเรียนประวัติศาสตร์ล้านนาแล้วมาตู่ว่านี่คือประวัติศาสตร์ท้องถิ่นของเอ็ง สุดท้ายแล้วก็จะไม่ต่างอะไรกับแบบเดิมๆที่คุณก่นด่าทุกวัน เพียงแต่เปลี่ยนจากสุโขทัย อยุธยา และ กรุงเทพ มาเป็นเชียงใหม่ !! นี่ไงครับ จึงได้ก่อเกิดวิชาประวัติศาสตร์ท้องถิ่นขึ้นมา เพื่อให้คนในท้องถิ่นได้เรียนรู้เรื่องราวท้องถิ่นของตัวเองจริงๆ โดยไม่ยึดเมืองอื่นเป็นศูนย์กลางการเรียน เพราะจะทำให้ข้ามเนื้อหาปลีกย่อยไปอย่างที่คุณว่า เช่น เมืองที่เราอยู่อาศัยนี้สร้างขึ้นเมื่อไหร่ โดยใคร หมู่บ้านของเราตั้งขึ้นเมื่อไหร่ ทำไมคนหมู่บ้านเราถึงนามสกุลคล้ายๆกัน วัดประจำหมู่บ้านมีพระพุทธรูปเก่าแก่สร้างขึ้นเมื่อไหร่ ตึกเก่าๆที่ตั้งอยู่หัวมุมถนนในเวียงมีความสำคัญอย่างไร ตอนนี้กำลังจะถูกทุบทิ้ง เราจะทำอย่างไรดี อะไรประมาณนี้อ่ะครับ เป้าหมายของการศึกษาประวัติศาสตร์ท้องถิ่นก็เพื่อให้เด็กสามารถลงพื้นที่ไปเก็บข้อมูลเองได้ เพื่อเข้าใจท้องถิ่นที่ตนอาศัยอยู่ แล้วคุณคิดว่า เด็กเมืองแพร่ควรเรียนเรื่องร่มบ้านบ่อสร้างหรือผ้าหม้อห้อมบ้านทุ่งโฮ้งล่ะครับ ครูก็ควรจะมอบหมายงานให้เด็กไปทำงานวิจัยน้อยๆในชุมชนของตน นี่ต่างหากคือหัวใจของประวัติศาสตร์ท้องถิ่น ที่ต้องการให้เด็กได้มีปฏิสัมพันธ์กับชุมชนของตนหรือใกล้เคียง ถ้าให้เรียนแต่ประวัติศาสตร์ล้านนาโดยรวมแล้วคุณจะยัดเนื้อหาเหล่านี้เข้าไปสอนตรงไหนมิทราบ ผมก็ขี้เกียจอธิบายแล้ว เพราะเราคงคุยกันไม่รู้เรื่อง แก้ไขเมื่อ 02 พ.ค. 54 21:26:14 แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 54 17:36:37 แก้ไขเมื่อ 11 เม.ย. 54 19:51:26 แก้ไขเมื่อ 11 เม.ย. 54 19:38:27 จากคุณ : RX-ALCHEMIST (RX-ALCHEMIST) เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 54 19:15:43

ความคิดเห็นที่ 86 เข้าใจล่ะ คุณ #84 พูดถึงวิชา ท้องถิ่นศึกษา และคุณคิดว่า ประวัติศาสตร์ท้องถิ่นเป็นส่วนหนึ่งของท้องถิ่นศึกษา แต่เราพูดถึงประวัติศาสตร์ท้องถิ่น เราเอาตัวประวัติศาสตร์เป็นใหญ่ ท้องถิ่นคือพื้นที่ในประวัติศาสตร์นั้น คุณยกตัวอย่างเด็กเมืองแพร่ ไม่ต้องรู้ประวัติศาสตร์ล้านนา   100 ปีนั้นไม่มีความหมาย ถ้าเป็นเด็กเชียงใหม่ล่ะ ไม่ต้องรู้ประวัติศาสตร์ล้านนา 700 ปี 700 ปีไม่มีความหมาย   เราพูดกันคนละเรื่อง คงยากจะเข้าใจ Local Study กับ Local History คนละเรื่องจริงๆ จากคุณ : เอเธนา เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 54 22:10:19

ความคิดเห็นที่ 87 เพิ่มเติมจาก คคห ของคุณ คนยองเจียงใหม่ นะครับ คนโคราชเอง  ก็เรียก  คนอีสานจังหวัดอื่น ๆ ว่า  ลาว คนอีสานจังหวัดอื่น ๆ จะเรียกคนโคราชว่า ไท คนโคราชไปเป็นเขย  เป็นสะใภ้  จังหวัดอื่น  จะถูกเรียกชื่อด้วยคำว่า ไท นำหน้าเสมอ (เรียกอย่างเก่า) เช่น  คนชื่อ ปลอด  เขาจะเรียกว่า ไทปลอด  คนชื่อนก  จะเรียกว่า ไทนก  คนชื่อเป็ด  จะเรียกว่า  ไทเป็ด คนแถบเวียงจันทน์ หนองคาย  ก็เรียกคนภาคกลางว่า คนใต้  หรือไทใต้ เรียกภาคกลางว่า เมืองใต้ ทุกวันนี้ก็ยังใช้อยู่  แต่จะใช้เรียกในกลุ่มของคนสูงอายุเท่านั้น  เพราะเข้าใจความหมาย จากคุณ : คอแก้ง เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 54 22:52:29

ความคิดเห็นที่ 88 ตอบผิดกระทู้ค่ะ ขออภัย แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 54 10:38:22 จากคุณ : เอเธนา เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 10:35:19

ความคิดเห็นที่ 89 คุณเอเธนาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี เมืองเชียงใหม่ก็มีประวัติศาสตร์ของตัวเองมาตั้งแต่แรกสร้างเมื่อ 700 ปีก่อนจนถึงปัจจุบัน นี่ก็คือประวัติศาสตร์ท้องถิ่นของเมืองเชียงใหม่ ใช่มั๊ยครับ เพราะคือช่วงเวลาของเมืองที่ปรากฏในหน้าประวัติศาสตร์ แต่ในช่วงเวลา 700 ปีของเมืองเชียงใหม่ก็ไม่ได้เป็นเมืองหลวงของอาณาจักรล้านนาโดยตลอด เพราะอาณาจักรล้านนามีช่วงเวลาแค่ 300 ปีโดยประมาณ (ไม่ใช่ 700 ปีนะครับ) เช่นเดียวกับเมืองแพร่หรือเมืองอื่นๆที่เคยอยู่ในอาณาจักรล้านนา เขาก็มีประวัติศาสตร์ของเขา บางเมืองก็สร้างก่อนเชียงใหม่ด้วยซ้ำ อายุเป็นพันปีเชียวนะคุณ หลังจากอาณาจักรล้านนาล่มสลายแต่ละหัวเมืองก็ถูกพม่า divide and rule จนกระทั่งเป็นประเทศราชธนบุรี-รัตนโกสินทร์ นี่คือสิ่งที่ผมบอกคุณมาแต่ต้น ว่าอย่ายึดติดกับล้านนาโบราณมากนัก เพราะมันเป็นแค่ยุคหนึ่งเท่านั้น ให้เรียนเป็นเมืองๆไปจะได้ครบยุคสมัยและรายละเอียดครบถ้วนมากกว่า ถ้าคุณจะเอาแค่ยุคสมัยล้านนา งั้นเมืองแพร่ก็เรียนแค่ร้อยปีเองสิ เมืองเชียงใหม่ก็เรียนแค่สามร้อยปีเองสิ คุณต่างหากที่ไม่เห็นความสำคัญของช่วงเวลาอื่น กะจะให้เรียนแต่สมัยล้านนาเท่านั้น ผมว่าผมก็พูดอย่างนี้ชัดเจนมาทุกความเห็นแล้วนะครับ แต่คุณกลับมาบิดคำของผมหรือไม่คุณก็ไม่เข้าใจเอง แล้วก็เนื้อหาประวัติศาสตร์เมืองแพร่หรือประวัติศาสตร์เมือง....xxx คุณจะเอาไปเรียนหรือสอนในวิชาไหนได้อีก ก็ควรบรรจุเนื้อหาในวิชาท้องถิ่นของเราหรือท้องถิ่นศึกษานี่แหละ เพื่อให้ได้บูรณาการกับเรื่องราวอื่นๆในท้องถิ่นได้ด้วย การเรียนรู้ประวัติศาสตร์(ท้องถิ่น)ไม่ได้มีไว้ปลุกระดมทางการเมือง แต่มีไว้ใช้ในการพัฒนาท้องถิ่นและชุมชน(ของตน)นะครับ แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 54 21:22:06 แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 54 20:58:23 แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 54 20:54:52 แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 54 20:41:46 แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 54 20:22:30 จากคุณ : RX-ALCHEMIST (RX-ALCHEMIST) เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 18:16:51

ความคิดเห็นที่ 90 #89 ประวัติศาสตร์ล้านนา เราหมายถึงประวัติศาสตร์ของภาคเหนือ คำว่า "ล้านนา" คงไม่ได้มีความหมายแคบเพียงแค่อาณาจักรล้านนานะคะ ประวัติศาสตร์ล้านนา คือการเรียนรู้ความเป็นมาของภูมิภาคนั้น ประวัติศาสตร์ท้องถิ่นในหมู่บ้านและเมืองควรรู้นั้นแน่นอนอยู่แล้ว และก็ควรรู้เรื่องภูมิภาคด้วย ถ้าประวัติศาสตร์หมู่บ้านเกี่ยวโยงไปถึงล้านนาที่เป็นภูมิภาคก็ควรบอกเด็ก และถ้าเกี่ยวโยงไปถึงล้านนาที่เป็นอาณาจักรก็ให้บอกเด็กด้วย ไม่ใช่กระโดดข้ามกาลเวลาไปตามอำเภอใจ เด็กในภาคเหนือควรรู้ประวัติศาสตร์หมู่บ้านและเมืองของตนเองนั้นแน่นอนอยู่แล้ว เราเห็นด้วย ก็แล้วทำไมต้องให้เลือกเอาอย่างใดอย่างหนึ่งระหว่างประวัติศาสตร์ล้านนากับประวัติศาสตร์เมืองล่ะ รักความจริงก็ทำทั้งสองอย่างสิ ด้วยความเคารพ จากคุณ : เอเธนา เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 21:18:47

ความคิดเห็นที่ 91 ความหมายของคำว่าประวัติศาสตร์ล้านนาของคุณก็เกิดจากการนึกคิดเอาเองของคุณเอง ประวัติศาสตร์ล้านนาจริงๆ ก็ต้องนับสมัยพญามังรายถึงพระเมกุเท่านั้น ก่อนหน้านั้นก็ไม่ใช่ หลังจากนั้นก็ไม่ใช่ ผมก็บอกคุณไปไม่รู้กี่ครั้งแล้ว ว่าบางเมืองเขามีมาก่อนอาณาจักรล้านนาซะอีก บางเมืองก็ตั้งขึ้นทีหลัง ผมก็พูดตลอดว่าให้ยึดเอาเมืองของตนเป็นศูนย์กลาง เพื่อให้เห็นประวัติความเป็นมาที่ต่อเนื่องกัน แล้วคุณก็หวังดีประสงค์ร้ายอีกแล้ว สงสารเด็กเถอะครับ ให้เค้าได้เรียนอะไรที่เป็นประโยชน์ต่อตัวเค้าเองจริงๆเถอะ อย่ายัดเยียดให้มากเกินไป ยิ่งมีวัตถุประสงค์แฝงอย่างคุณยิ่งน่ากลัว   การเรียนรู้ประวัติศาสตร์(ท้องถิ่น)ไม่ได้มีไว้ปลุกระดมทางการเมือง แต่มีไว้ใช้ในการพัฒนาท้องถิ่นและชุมชน(ของตน)นะครับ ด้วยความเคารพเช่นกัน แก้ไขเมื่อ 13 เม.ย. 54 20:24:45 จากคุณ : RX-ALCHEMIST (RX-ALCHEMIST) เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 21:41:06

ความคิดเห็นที่ 92 ความหมายของล้านนาของเราน่ะถูกแล้วค่ะ แนะนำให้อ่านประวัติศาสตร์ล้านนาของศาสตราจารย์สุรัสวดี อ๋องสกุล นะคะ ประวัติศาสตร์ไม่ได้มีไว้เพื่อปลุกระดม และไม่ได้มีไว้เพื่อรับใช้อุดมการณ์ใดๆ ประวัติศาสตร์มีไว้ให้ค้นหาความจริง เมื่อเด็กรู้ว่าความจริงในท้องถิ่นเขาเป็นอย่างไร รู้วิธีการสืบสวน เขาก็จะรักท้องถิ่นของเขาแล้วการพัฒนาท้องถิ่นจะเกิดขึ้นเองค่ะ ด้วยความเคารพ แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 54 22:05:09 แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 54 21:59:03 จากคุณ : เอเธนา เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 21:58:15

ความคิดเห็นที่ 93 หนังสือเล่มนี้ผมก็เคยอ่านผ่านๆสมัยเรียน มช. ที่หอสมุดชั้น 4 จะเป็นชั้นข้อมูลภาคเหนือ แต่นั่นก็เป็นมุมมองของท่าน คุณไปอ่านหนังสือประวัติศาสตร์แต่ละเล่มก็เขียนต่างกันอยู่แล้ว บางคนก็ใส่ความคิดเห็นใส่อารมณ์ความรู้สึกมากเกินไป แม้แต่ด็อกเตอร์ทางประวัติศาสตร์ก็ยังทะเลาะกันเอง แต่ละคนก็มีมุมมองต่างกัน ผมหรือคุณก็มีมุมมองต่างกัน แต่สมัยนี้มีช่องทางการเผยแพร่ผลงานตั้งเยอะแยะ ก็ให้ผู้อ่านตัดสินเองดีกว่า งานของใครมีคุณค่าต่อสังคมมากกว่ากัน   ถ้าคุณอยากให้คนท้องถิ่นรู้ความจริงทุกเรื่องเกี่ยวกับท้องถิ่นตน งั้นก็ต้องเรียนเจาะไปที่ประวัติศาสตร์ของเมืองไปเลยสิครับ อย่างที่ผมบอกไปหลายครั้งแล้วทุกคห. จะได้ไม่ต้องมีเมืองใหญ่กว่ามาเบียดที่ เดี๋ยวก็อาจจะมีกระทู้ว่า "เรื่องเมืองแพร่ หรือเมือง..... ที่ประวัติศาสตร์ล้านนาในห้องเรียนไม่ได้สอน" ชักจะวนไปเวียนมาแล้ว พูดซ้ำพูดซาก บาย นะเธอ แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 54 13:02:34 แก้ไขเมื่อ 13 เม.ย. 54 21:02:42 จากคุณ : RX-ALCHEMIST (RX-ALCHEMIST) เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 54 20:23:42