ความคิดเห็นที่ 1 ซึ้งค่ะ T______T จากคุณ : ไซโคอำมหิต เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 18:38:17

ความคิดเห็นที่ 2 สิบปีแล้วเหรอเนี่ย สมัยพันทิปยังหน้าดำสินะคะ อย่าร้องไห้เลยนะคะ ผู้ชายน่ารักคนนั้นต้องอยากเห็นรอยยิ้มของคนที่รักมากกว่าแน่ๆ ^^ จากคุณ : ทินา เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 18:38:40

ความคิดเห็นที่ 3 ซึ้งจังเลย เพิ่งเคยอ่านครั้งแรก คุณพ่อคุณเมณี่คงเฝ้าดูอย่างความสุขอยู่ครับ อืมม... แล้วเมณี่เจอใครซักคนที่จำแครกเกอร์ยี่ห้อโปรดของเมณี่รึยังครับ จากคุณ : tempestroad เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 18:42:54

ความคิดเห็นที่ 4 ซึ้งจับใจจริงๆ ทำให้เรารู้ว่าสิ่งมีค่ามากที่สุดในชีวิตของเราอยู่ใกล้ตัวเราทุกคน หากแต่ว่าวันนี้คุณมองเห็นแล้วรึยัง จากคุณ : KaizerPendragon เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 19:06:06

ความคิดเห็นที่ 5 ซึ้งจังเลยค่ะคุณเมณี่ คุณพ่อคุณเมณี่คงเฝ้ามองคุณเมณี่และคุณแม่อยู่แน่ ๆ เลยค่ะ จากคุณ : Flowery เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 19:26:04

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแล้วคิดถึงพ่อมั่งจัง จากคุณ : แม่ไก่ เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 19:56:05

ความคิดเห็นที่ 7 T_____T จากคุณ : แพนด้ามหาภัย เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 22:38:35

ความคิดเห็นที่ 8 ในที่สุดเราก็ได้พบกับคนเขียนเรื่องนี้ซินะ ได้รับจากฟอร์เวิร์ดเมล์มาเป็นสิบๆหน ยิ่งช่วงวาเลนไทน์นี่ยิ่งสะพัด อ่านครั้งแรกซึ้ง อ่านครั้งต่อไปก็ยังคงรู้สึกดี จากคุณ : ลิงกะล่อน เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 23:02:49

ความคิดเห็นที่ 9 ซึ้งมากเลยค่ะ เหมือนคุณพ่อเรามากๆ เพราะคุณพ่อเราฟอร์มเยอะ จากคุณ : แฉ่งโช๊ะ เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 00:03:01

ความคิดเห็นที่ 10 ซึ้งมากเลยค่ะ เป็นความทรงจำของพ่อที่ประทับใจนะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 00:20:42

ความคิดเห็นที่ 11 อันที่จริงฉันไม่ได้โพสต์กระทู้ในห้องสมุดมาเกือบแปดปีได้แล้ว วันนี้...ดีใจที่หยิบกระทู้เดิมขึ้นมาโพสต์อีกครั้ง และยังคงได้รับการตอบรับที่ดีจากชาวห้องสมุด ขอบคุณมากๆ ค่ะ ฉันเริ่มต้นการเป็นนัก(อยาก)เขียนจากที่นี่ และไม่เคยมีที่ไหนอีกเลย ที่ฉันยกความชอบให้ว่าเป็นจุดเริ่มต้นของสิ่งที่ฉันมีในวันนี้ นอกจาก...ห้องสมุด และถนนนักเขียนของเว็บพันทิพแห่งนี้ อย่างน้อยนี่ก็สอนให้รู้ว่าไม่มีที่ไหนอบอุ่นเท่า...บ้านหลังนี้อีกแล้ว ตามธรรมเนียมปฏิบัติของฉัน (สมัยก่อนโน้น) ฉันขออนุญาตใช้พื้นที่ขอบคุณ และพูดคุยกับผู้ตอบกระทู้ทุกคนนะคะ @ ไซโคอำมหิต คุณเชื่อไหมคะ สิบปีก่อน ตอนฉันโพสต์กระทู้นี้ครั้งแรก ความคิดเห็นที่หนึ่งมาพร้อมกับข้อความคล้ายๆ กันนี่แหละค่ะ วันนั้น...ฉันไม่เคยหวังมาก่อนเลย ว่าข้อเขียนของฉันจะกลายไปเป็นฟอร์วาร์ดเมลได้ คุณว่า...คราวนี้เรามาลองลุ้นกันดูอีกรอบไหมคะ :P @ ทินา ดูจากอมยิ้มของคุณทินาแล้ว อยากจะแอบเดาว่าคุณทินาน่าจะทันกับการโพสต์กระทู้นี้ครั้งแรกเมื่อสิบปีก่อนด้วยนะคะนี่ :) ยิ่งเลขที่สมาชิกไม่ห่างกันเท่าไหร่ แค่แสนกว่าคนนี่ เรารุ่นใกล้ๆ กันมากเลยนะคะ :) ขอบคุณมากนะคะสำหรับกำลังใจ หลายปีแล้วค่ะที่พ่อจากพวกเราไป แม้จะพยายามเข้มแข็ง แต่บางครั้งเมื่อหยิบจับความทรงจำงดงามกลับขึ้นมาดูอีกครั้ง มันก็อดที่จะนึกถึงสิ่งที่เราเสียไปไม่ได้สักที @ temperstroad อยากจะเชื่อว่าพ่อมองลงมาอยู่ไม่ห่างเสมอเหมือนกันค่ะ แต่หลายครั้งที่เราก็อดสงสัยไม่ได้ว่า การเฝ้ามองจะทำให้พ่อห่วงเรามากกว่าหรือเปล่า เพราะทุกวันนี้ไม่ว่าจะเจอกับเรื่องใด พ่อทำได้แค่มอง โดยที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย ผิดจากวันวานที่พ่ออยู่เคียงข้างคอยปัดเป่าทุกสิ่งให้เราเสมอ T_T สำหรับคำถามของคุณ temperstroad ในเมื่อฉันเคยรักผู้ชายที่แสนดีที่สุดขนาดนี้ ไม่แปลกเลยที่มาตรฐานและความคาดหวังของฉันจะสูงสักหน่อย เรียนตามตรงว่า... บางทีฉันก็อยากจะได้พบแค่ผู้ชายธรรมดาสักคน ไม่ต้องจำแครกเกอร์ยี่ห้อโปรดของฉันก็ได้ค่ะ เผื่อมันจะทำให้...ฉันพบใครคนนั้นได้เร็วขึ้น :) @ KaizerPendragon ถ้าเราเลือกจะให้ความสำคัญกับสิ่งที่เล็กน้อยที่สุด บางครั้งเราจะมองเห็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดอยู่ใกล้ตัวเช่นกันค่ะ :) @ Flowery ขอบคุณค่ะคุณ Flowery ฉันเองก็หวังอย่างนั้นเช่นกัน หลายหนที่ฉันอยากให้สวรรค์มีโทรศัพท์จัง จะได้โทร.ไปถามพ่อ ว่าอยู่บนโน้นสบายดีไหม การจุดธูปและตั้งคำถาม โดยไม่เคยได้รับคำตอบกลับมา บางที...ฉันก็ไม่แน่ใจนัก ว่าน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นเพราะควันธูป หรือเพราะเสียงความเงียบที่ได้ยินแทนคำตอบกันแน่ @ แม่ไก่ อารมณ์แบบนี้ต้องอ่านพร้อมกับฟังเพลง "มีแต่คิดถึง" ของพี่เบิร์ดค่ะ แล้วจะยิ่งน้ำตาท่วมบ้านกันเลยทีเดียว :P เหลือเชื่อนะคะ ว่าความคิดถึงจะทำให้เราทั้งสุขและก็ทุกข์ไปพร้อมๆ กัน ได้มากมายเพียงนี้ สุข...ที่นึกถึงครั้งใดก็มีรอยยิ้มกับสิ่งดีๆที่พ่อเคยทำให้เรา ทุกข์...เพราะรู้ดีว่าความสุขแบบนั้น จะไม่มีวันหวนย้อนกลับมาเกิดขึ้นกับเราอีกแล้ว @ แพนด้ามหาภัย ขอบคุณค่ะ แม้ไร้ซึ่งข้อความ แต่ลายเส้นที่คุณฝากไว้ บอกได้ดีกว่าคำพูดใดๆ เสียอีก @ ลิงกะล่อน ไชโย! ในที่สุดก็พบคนที่เคยอ่านมันมาก่อนแล้ว เย้ๆ อันที่จริงเรื่องนี้เคยเกือบจะได้ตีพิมพ์เป็นหนังสือแล้วด้วยนะคะ แต่เป็นเพราะการไร้ความสามารถของฉันเองแหละ ที่ไม่สามารถเขียนเรื่องแบบนี้เพิ่มขึ้น เพื่อให้ครบเล่มเพียงพอสำหรับเป็นหนังสือได้ ไม่อย่างนั้น คุณลิงกะล่อนอาจจะได้พบกับคนที่เขียนเรื่องนี้ ก่อนหน้านี้ตั้งนานแล้วก็เป็นได้ :) @ แฉ่งโช๊ะ สงสัยผู้ชายสมัยก่อนจะนิยมแสดงความรักด้วยการกระทำ มากกว่าที่จะใช้คำพูดเนอะ :) ไม่รู้ฉันคิดไปเองหรือเปล่า แต่ยิ่งผู้ใหญ่ฟอร์มเยอะเท่าไหร่ ก็เดาได้เลยว่าลึกๆ แล้ว ยิ่ง "รัก" มากเท่านั้นแหละ @ กุลธิดา (kdunagin) เป็นความทรงจำที่คงไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิตจริงๆ ล่ะค่ะ แม้จะผ่านมานานมากแล้ว แต่ฉันยังจำภาพของพ่อใน "วันนั้น" ได้ไม่รู้ลืมเลยจริงๆ จากคุณ : แม่มณี เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 01:28:05

ความคิดเห็นที่ 12 . จากคุณ : เซโก้4 เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 09:35:12

ความคิดเห็นที่ 13 เมณี่น้องรัก    เจ่เจ้ มันตรา นะคะ ล็อคอินเก่าใช้ไม่ได้แล้ว  ตอนนี้ เป็นคุณแม่ลูกสาม (แต่สมัครล็อคอินใหม่ตอนลูกสอง) เมณี่สบายดีนะคะ   คิดถึงจังเลย ยังจำภาพตอนที่เราพบกันในงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติได้นะคะ   เดินลงจากบันไดเลื่อนมาเจอกัน อ่านเรื่องนี้ แล้วน้ำตารื้นปนอมยิ้มทุกครั้งค่ะ จากคุณ : แม่กุ๊บกั๊บกับเก๋ากี้ เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 13:04:44

ความคิดเห็นที่ 14 ก๊ากก กระทู้รียูเนี่ยน ผมก็เคยอ่านกระทู้นั้นนะ สิบปีแล้วหรือนี่ อือม์ จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 15:02:56

ความคิดเห็นที่ 15 น้ำตาไหล ..ซึ้งค่ะ จากคุณ : Piggy M เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 15:11:34

ความคิดเห็นที่ 16 สารภาพว่าไม่เคยอ่านเลยค่ะ แต่อ่านแล้วซึ้งจัง  น้ำตาจะไหล อ่านแล้วกลับคิดถึงแม่  เพราะแม่ไม่อยู่แล้ว แถมแม่เป็นคนที่คอยดูแลทุกๆ คนในบ้านแบบนี้ เวลาลูกๆ ป่วย แม่จะบ่นไว้ก่อน สุดท้ายก็มานั่งเช็ดตัว หาข้าวให้กิน ไม่ว่าอะไรแม่ก็จะบ่นไว้ก่อน  สุดท้ายแม่ก็ทำให้อยู่ดี คงไม่ผิดใช่มั้ยคะ ถ้าอ่านกระทู้นี้แล้วเราจะคิดถึงแม่แทน จากคุณ : หัวใจสีชมพู เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 17:46:46

ความคิดเห็นที่ 17 สารภาพว่าไม่เคยอ่านเลยค่ะ แต่อ่านแล้วซึ้งจัง  น้ำตาจะไหล อ่านแล้วกลับคิดถึงแม่  เพราะแม่ไม่อยู่แล้ว แถมแม่เป็นคนที่คอยดูแลทุกๆ คนในบ้านแบบนี้ เวลาลูกๆ ป่วย แม่จะบ่นไว้ก่อน สุดท้ายก็มานั่งเช็ดตัว หาข้าวให้กิน ไม่ว่าอะไรแม่ก็จะบ่นไว้ก่อน  สุดท้ายแม่ก็ทำให้อยู่ดี คงไม่ผิดใช่มั้ยคะ ถ้าอ่านกระทู้นี้แล้วเราจะคิดถึงแม่แทน ขออนุญาตเอากระทู้ไปเผยแพร่นะคะ  เอาไปทั้งกระทู้เลยค่ะ จากคุณ : หัวใจสีชมพู เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 17:47:21

ความคิดเห็นที่ 18 ผ่านไปสิบปีแล้ว นานมาก แต่เรายังจำได้ตอนที่โพสต์ครั้งแรกนะคะ สารภาพว่าเห็นข้อความตรงท้ายกระทู้แล้วใจหาย แต่ยังไงก็เชื่อว่าคุณพ่อจะต้องคอยมองอยู่บนฟ้าและให้กำลังใจแม่มณีเสมอค่ะ ^^ จากคุณ : ลิปิการ์ เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 18:18:57

ความคิดเห็นที่ 19 ซึ้งจังคะ ...ในอนาคตก็อยากโชคดี ได้รับความรักดีๆ จากคนดีๆ เหมือนผู้หญิงคนนี้ ...เหมือนคุณแม่ของคุณมณีบ้าง ^_^ จากคุณ : lemon yellow เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 21:46:01

ความคิดเห็นที่ 20 โห...เรารู้จักกันมาเกินสิบปีแล้วสิ รู้สึกแก่อะ >_< จากคุณ : Clear Ice เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 01:03:16

ความคิดเห็นที่ 21 มีโอกาสไ้ด้อ่านหลายรอบค่ะ แต่ไม่ว่าเปิดเจอที่ไหนก็อ่านทุกรอบ ยิ้มได้ทุกรอบ มาวันนี้เมื่ออ่านจบ รู้สึกสะดุดกึกกับย่อหน้าสุดท้าย และน้ำตาไหลอย่างช่วยไม่ไ้ด้ T___T ซายน์เชื่อว่าตอนที่คุณเมณี่เขียนบทความนี้ คุณพ่อบนฟ้าคงยิ้มจนแก้มปริอยู่แน่ๆ ค่ะ ,,^__^,, จากคุณ : มทิรา เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 01:58:56

ความคิดเห็นที่ 22 กรี๊ดดดดด ดีใจเหลือเกินค่ะ กลับมาโพสต์กระทู้อีกครั้งในรอบหลายปี ได้เป็นกระทู้แนะนำกับเขาด้วย ขอบคุณผู้มีอุปการคุณทุกท่านที่ช่วยกดโหวตและถูกใจให้กิ๊ฟท์ค่ะ _/\_ @ เซโก้4 ทั้งกดโหวตทั้งให้กิฟท์ ขอบคุณนะคะ แบบนี้บอกได้แทนข้อความใดๆ ซะอีก ว่าคุณชอบกระทู้นี้แค่ไหน ^^ @ แม่กุ๊บกั๊บกับเก๋ากี้ (เจ่เจ้มันตรา) หูย...สวัสดีค่ะเจ่เจ้ คิดถึงๆๆๆๆ พอเห็นชื่อคุณพี่ น้องก็พลันนึกถึงบรรยากาศห้องสมุดในยุคนั้นขึ้นมาเลย สมาชิกส่วนใหญ่หายไปกันหมดแล้วเนอะ และห้องสมุดก็แทบไม่มีกลิ่นอายเดิมๆ อยู่เลย เมณี่สบายดีค่ะ และเดาว่าเจ่เจ้ก็น่าจะทั้งสบายดีและมีความสุขแน่ๆ คุณแม่ลูกสามอย่างนี้ รับรองได้ว่าเหนื่อย แต่ก็สุขสุดๆ ชัวร์เลย :) เสียดายกระทู้นี้โพสต์ช้าไปหน่อย ไม่งั้นเราอาจจะได้นัดเจอกันในงานสัปดาห์หนังสือครั้งที่เพิ่งจบไปเนอะ @ แอ๊ด ปากเกร็ด คุณแอ๊ดพูดซะเมณี่รู้สึกว่าตัวเองแก่ไปเลยอ่ะ T_T สิบปีแล้วเนอะ ไม่น่าเชื่อว่าหลายอย่างเปลี่ยนไปได้ ในขณะที่หลายๆ อย่างก็ยังคงอยู่ อะไรอย่างที่ว่า...ที่เราเรียกกัน...มิตรภาพ :P @ Piggy M บางทีถ้าเราตั้งใจมองรอบตัวให้ดี เรื่องซึ้งๆ อยู่ใกล้ตัวกว่าที่เราคิดเนอะคณ Piggy M เนอะ :) @ หัวใจสีชมพู ยินดีอย่างยิ่งค่ะ ที่ข้อความของเมณี่ทำให้คุณระลึกถึงภาพความทรงจำที่งดงาม ไม่ว่าจะด้วยรอยยิ้มหรือน้ำตา แต่นั่น...เป็นความงดงามที่ไม่มีใครช่วงชิงไปจากใจเราได้เลย อย่างน้อย...ครั้งหนึ่งเราก็เคยรักและถูกรักมากมาย ทั้งยังเป็นรักที่ปราศจากเงื่อนไขเสียด้วยเนอะ :) ส่วนที่กรุณานำไปเผยแพร่ต่อ ขอบคุณและยินดีอย่างยิ่งค่ะ _/\_ @ ลิปิการ์ โหย...กระทู้นี้เหมือนบรรยากาศเดิมๆ ในวันวานเลย คิดถึงค่ะจังคุณนักเขียนใหญ่ ^-^ เสียดายว่าตอนนี้ไม่ได้เป็นนักเขียนร่วมสำนักกันเนอะ ไม่งั้นคงมีโอกาสได้เจอกันบ่อยๆ :) ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะจ๊ะ เราเองก็พยายามบอกตัวเองให้เชื่อแบบนั้นเหมือนกัน :) @ lemon yellow เมณี่เชื่อว่าสักวันผู้หญิงทุกคนจะได้เป็นคนที่โชคดีแบบนี้ค่ะ มันก็แค่ขึ้นอยู่กับว่าเราจะพยายามมองหาความโชคดีที่เรามีให้พบหรือเปล่า @ Clear Ice แก่ที่ไหนกันอ่ะพี่ไอซ์ หน้าตาเรายังไม่เปลี่ยนเลย สิบปีก่อนหน้าตาก็งี้ ตอนนี้ก็เหมือนเดิม ฮิฮิ วัยใสค่ะ ท่องไว้ว่าเราเป็นวัยใส :P @ มทิรา ยินดีอย่างยิ่งค่ะที่ทำให้คุณซายน์มีรอยยิ้มได้ทุกครั้งที่อ่าน ขอบคุณนะคะสำหรับกำลังใจและคำปลอบโยน (โมเมมากกกก) เมณี่จำวันที่หนังสือพิมพ์ตีพิมพ์บทความนี้ได้ค่ะ (ตอนนั้นต้องตีพิมพ์เพื่อไว้ใช้เป็นสิทธิ์อ้างอิงกรณีต้องฟ้องร้องน่ะค่ะ) วันที่หยิบหนังสือพิมพ์ไปให้พ่ออ่าน พ่ออ่านจบก็ทำหน้านิ่งๆ บอกแค่ว่า "เรื่องธรรมดา ไม่เห็นมีอะไรเลย" แต่แม่มากระซิบให้ฟังทีหลัง ว่าพ่อปลื้มมากกกกกก :) นึกถึงความทรงจำครั้งนั้นและความฟอร์มเยอะของพ่อคราวใด บางที...เมณี่ก็อยากให้ตัวเองมีมนต์วิเศษย้อนเวลาได้ซะจริง! จากคุณ : แม่มณี เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 02:04:35

ความคิดเห็นที่ 23 ว้าว กระทู้นี้ 100 ขึ้นแน่เลยค่ะ...อายุคนอ่าน อิอิ ล้อเล่นค่ะ ไม่เคยอ่านค่ะ เพราะเพิ่งเป็นแฟนที่นี่ได้ไม่นาน แต่อ่านแล้ว มีความสุขมากเลยค่ะ อ่านไปยิ้มไป ชอบค่ะ  อยากได้แบบนั้นบ้าง  น่ารักที่สุด จะเจอไหมนะ จากคุณ : Motdktw เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 05:52:21

ความคิดเห็นที่ 24 ขอบคุณค่ะ สำหรับเรื่องราวดี ๆ  เรื่องเล่าน่ารัก ๆ อ่านแล้วน้ำตารื่น คิดถึงผู้ชายน่ารัก ที่อยู่บ้านตอนนี้กับคุณแม่ทันทีเลยค่ะ  ^^ จากคุณ : ฉันยังยินดี เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 06:23:28

ความคิดเห็นที่ 25 ซึ้งมากกกกกกก เลยค่ะ TT^TT จากคุณ : มาอายะ (นัสซึ) เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 09:37:07

ความคิดเห็นที่ 26 ขอบคุณสำหรับบทความดีๆค่ะ ขอให้ครอบครัวคุณมณีมีสุขภาพแข็งแรงนะคะ :)) จากคุณ : JANIVA เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 11:08:20

ความคิดเห็นที่ 27 อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยค่ะ อดไม่ได้ที่จะคิดถึงแม่ คิดถึงผู้ชายข้างตัว ขอบคุณนะคะทีนำมาให้อ่าน จากคุณ : เหมือนพระจันทร์ เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 11:29:26

ความคิดเห็นที่ 28 เพิ่งอ่านครั้งแรกค่ะ อ่านแล้วเหมือนมีอะไรตันๆ ที่อก แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาเอง ต้องหยุดอ่านเพื่อเช็ดน้ำตา อ่านแล้วคิดถึงพ่อมากค่ะ พ่อก็คงมองพวกเราจากบนฟ้าเหมือนกัน พ่อของ virismara ก็ห่วงใยและแอบดูแลแม่ แต่ไม่เคยได้ยินพ่อเอ่ยปากตรงๆ พ่อหาซื้อของอร่อยๆ มาฝาก พอแม่ถามก็บอกว่า ซื้อเพราะสงสารลุงคนขาย แต่ที่จริงพวกเรารู้ดีว่าพ่อซื้อเพราะใคร พ่อไม่เคยทำงานบ้าน แต่พอแม่ไม่สบาย พ่อทำให้ทุกอย่าง แอบมากวาดบ้านถูบ้านตอนที่แม่หลับ พอรู้ว่าลูกแอบดู พ่อก็บอกว่า แค่แมลงเม่ามันสลัดปีกน่ะ พ่อเลยกวาดทิ้งไปซะไม่ให้รำคาญตา ลูกๆ ก็อมยิ้ม ตอนที่พ่อเข้าโรงพยาบาล แม่ไปนอนเฝ้าพ่อจนกระทั่งวินาทีสุดท้ายที่พ่อจากไป   ขอบคุณคุณเมณี่ที่แบ่งปันความรู้สึกดีๆ และขอบคุณพ่อและแม่ค่ะ จากคุณ : virismara เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 12:48:54

ความคิดเห็นที่ 29 เคยอ่านแล้ว แต่จำไม่ได้ว่าอ่านที่ไหนมา แต่นั่นไม่สำคัญหรอก มันสำคัญที่ว่ามันทำให้อ่านแล้วน้ำตารื้นก็แล้วกันค่ะ จากคุณ : sunsmile_a เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 13:02:59

ความคิดเห็นที่ 30 ขอบคุณมากๆครับ อ่านแล้วทำให้รู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่าที่จะทำอะไรเพื่อใครสักคน หรือใครหลายๆคน ที่เรารู้สึกอยากทำให้ ขึ้นมาทันที คุณพ่อ .... ผู้ชายคนนั้น .... คุณเป็นที่น่ารักชะมัดเลยครับ ^^ จากคุณ : ผีแดงใส่แว่น เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 13:20:06

ความคิดเห็นที่ 31 ทันกระทู้รอบก่อนจริงๆ ค่ะ ^^ จากคุณ : ทินา (ทินา) เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 14:29:14

ความคิดเห็นที่ 32 คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ จังเลยค่ะ T__T ขอบคุณมากสำหรับกระทู้นี้ จากคุณ : mimi555 เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 14:39:47

ความคิดเห็นที่ 33 ซ้ำ ขออภัยค่ะ มันขึ้น Can't connect... T.T แก้ไขเมื่อ 08 เม.ย. 54 14:49:47 จากคุณ : mimi555 เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 14:41:52

ความคิดเห็นที่ 34 ซ้ำ ขออภัยค่ะ มันขึ้น Can't connect... T.T แก้ไขเมื่อ 08 เม.ย. 54 14:49:28 จากคุณ : mimi555 เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 14:47:22

ความคิดเห็นที่ 35 เยี่ยมครับ เพิ่งได้อ่านครั้งแรก ทำเอาน้ำตาซึม จากคุณ : LONGKA เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 14:59:55

ความคิดเห็นที่ 36 เหมือนเคยอ่านผ่านตาอยู่หลายหน คราวนี้อ่านไปตื้นตันไป ความรู้สึกมันตื้อๆ ยังไงบอกไม่ถูก น้ำตาจะไหลค่ะ ซึ้งจริงๆ กับความรักที่ยิ่งใหญ่แบบนั้น จากคุณ : arika chun เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 16:03:41

ความคิดเห็นที่ 37 ได้อ่านเป็นครั้งแรกค่ะ แต่อ่าน 2 รอบ เพราะรอบแรกอ่านไม่จบน้ำตาไหลเสียก่อน เป็นกำลังใจให้นะคะ แม้เหตการณ์นั้นจะผ่านมาแล้ว อ่านแล้วต้องบอกว่านึกถึงเรื่องของพ่อกับแม่มาก พ่อแม่เราอยู่ร่วมชีวิตทุกข์สุขกันมาตลอดไม่เคยแยกจากกัน จนกระทั่งประมาณ 5 ปีก่อน พ่อกับแม่ต้องแยกกันไปชั่วชีวิตอย่างน่าสงสาร ปกติพ่อแข็งแรง แต่อายุมากขึ้นก็มีโรคประจำตัวหลายโรค ร้ายที่สุดคืออัลไซเมอร์ พ่อต้องอยู่ รพ.พักฟื้นผู้ป่วยคนชรา จนถึงเดี๋ยวนี้ ไม่ได้กลับบ้านอีกเลย กลายเป็นมนุษย์ผัก ไม่พูดคุย นอนตาลอย จำใครไม่ได้ อยู่แต่เตียงอย่างเดียว ส่วนแม่ก็อายุมาก หลงลืมเป็นบางครั้ง ช่วงที่หลงจะจำไม่ได้ว่าพ่อป่วย ก็คอยพ่อกลับบ้าน น้อยใจว่าพ่อไม่กลับบ้านมาเลย คิดว่าพ่อคงมีคนอื่นอะไรทำนองนั้น เวลาพาแม่ไปเยี่ยมพ่อ แม่ก็จะจำได้ พอกลับบ้านก็ลืมอีกว่าพ่อป่วย ปรากฎว่า เดี๋ยวนี้แม่เสียชีวิตไปแล้ว (ตอนแม่เสียเรายังเขียนเรื่องไว้อาลัยใน blog ว่าร่มไทรล้ม ร่มโพธิ์ คือ พ่อยังอยู่..แต่พ่อก็ไม่ได้รับรู้ว่าไม่มีแม่อยู่ในโลกนี้แล้ว) แก้ไขเมื่อ 08 เม.ย. 54 16:29:37 จากคุณ : สุรติญา-รวีจันทร์ เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 16:24:04

ความคิดเห็นที่ 38 ^ ^ เชื่อใหมละว่าจนทุกวันนี้ เราก็ยังได้รับ fwd นี้มาเรื่อย โดยที่บางครั้งก็มีเครดิตชื่อแม่มณี (ฮา...ไม่ออก) จากคุณ : นู๋เองง่ะ เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 16:59:28

ความคิดเห็นที่ 39 สิบปีแล้วเหรอคะ? ไม่อยากบอกว่าตอนนั้นหม่อนทันกระทู้ด้วย นี่เรารู้จักกันมานานขนาดนั้นเชียวหรือคะ (ได้ FWD ของพี่เมณี่ประปรายค่ะ พอดีเพื่อนแต่ละคนไม่ใช่นัก FWD อ่ะค่ะ เลยไม่ค่อยมีส่งมา) อ่านถึงตอนท้ายแล้วแอบใจหาย คุณพ่อพี่เมณี่คงคอยเฝ้าดูอยู่ข้างบนจริงๆ ค่ะ ว่าแล้วก็กลับบ้านไปทำดีกับคุณพ่อคุณแม่ดีกว่า >///< จากคุณ : ใบหม่อน เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 17:24:38

ความคิดเห็นที่ 40 สำนวนดีมากๆ เลยค่ะ อ่านไปน้ำตาซึมไป จากคุณ : M A T A O เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 18:15:28

ความคิดเห็นที่ 41 ชอบจังค่ะ คุณเมณี่โชคดีมากเลยรู้มั้ยคะ...... เราอยากให้พ่อกับแม่เราเป็นแบบนี้บ้าง แต่เค้าไม่ได้รักกันและอยู่ด้วยกันมานานมากแล้วตั้งแต่เรายังเล็กๆ TT จากคุณ : pollapoice เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 19:27:19

ความคิดเห็นที่ 42 อ่านแล้วน้ำตาไหลพราก ทำไมช่างเหมือนกันมากเลยค่ะ แม่มณี ผู้ชายขี้เก๊ก สุดแสนจะดุ และ แทบจะไม่เคยแสดงออกว่ารักแม่ วันหนึ่งที่รู้ว่า เวลาของตัวเองเหลือสั้นลง ลุกขึ้นมาทำหลายๆอย่าง เพื่อเตรียมไว้ให้กับคนที่รัก ในวันที่ไม่มีตัวเองอยู่ด้วย พ่อทุบกระปุกหมดทุกใบให้แม่ไปผ่าตัดเปลี่ยนหัวเข่าสองข้าง บอกว่า..ถ้าเราไม่อยู่ ไม่มีใครจูงคุณเดิน ต้องเดินได้เองแล้วนะ พ่อปีนขึ้นไปยาหลังคาบ้านเอง บอกว่า..ถ้าฝนตก คุณจะได้ไม่ต้องกังวลหากระป๋องมารองน้ำ พ่อสั่งให้พี่ชายซื้อทีวีจอยักษ์แถมคาราโอเกะด้วย บอกว่า..ทีวีจอใหญ่ดูสบายตา จะได้ชวนเพื่อนๆคุณมาร้องคาราโอเกะด้วยกัน พ่อไม่อยู่หลายปีแล้ว แต่เราเชื่อว่า พ่อจะมองลงมาจากฟ้าหาเราเสมอ คิดถึงพ่อค่ะ แก้ไขเมื่อ 08 เม.ย. 54 19:51:49 จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 19:42:30

ความคิดเห็นที่ 43 อ่านกี่รอบก็ร้องไห้ จากคุณ : KaPid เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 21:47:08

ความคิดเห็นที่ 44 @ Motdktw : แหะ แหะ ถ้านับอายุคนอ่าน เมณี่ว่าไม่ใช่แค่ร้อยนะ น่าจะหลายด้วยล่ะค่ะ :P คุณ Motdktw อย่าใจร้อนไปค่ะ เมณี่เชื่อว่าผู้ชายอาไร้..น่ารักชะมัดของคุณ คงอยู่ระหว่างการเดินทางเพื่อตามหาคุณเช่นกัน อีกไม่นาน...คงจะต้องได้พบกันแน่นอน ระหว่างนี้คุณ Motdktw ยิ้มเข้าไว้นะคะ เพื่อที่เวลาผู้ชายคนนั้นเขาบังเอิญหันมาพบคุณ เขาจะได้ตกหลุมรักรอยยิ้มของคุณยังไงล่ะคะ แล้วจากนั้น... คุณก็จะได้เป็นผู้หญิงโชคดีที่น่าอิจฉาอีกคนหนึ่งอย่างแน่นอน :) @ ฉันยังยินดี : เมณี่ก็ยินดีค่ะ ที่ทำให้คุณรู้สึกถึงคนน่ารักที่อยู่กับแม่ที่บ้าน บางครั้งการได้รับรู้แค่นี้ ก็ยาใจคนเขียนนักแล้วค่ะ ^_^ @ มาอายะ (นัสซึ) : ยิ่งอ่านผู้เข้าตอบกระทู้ เมณี่ชักจะคิดว่าตัวเองซาดิสม์ซะแล้วสิคะ พอเห็นคนว่าซึ้ง และน้ำตาซึม ทำไมเมณี่ยิ้มกว้างปลื้มจัดขนาดนี้ล่ะเนี่ย :P @ JANIVA : ขอบคุณสำหรับคำอวยพรค่ะ ขอให้ความปรารถนาดีของคุณ JANIVA ส่งผลให้คุณได้รับสิ่งดีๆ เช่นกันนะคะ :) @ เหมือนพระจันทร์ : เรียนตามตรงว่าเมณี่ไม่อยากรับคำขอบคุณเลย แต่อยากจะบอกว่าเมณี่ภูมิใจมากกว่า ที่ทำให้คุณได้ระลึกถึงสิ่งดีๆ ของคนข้างกาย :) คอมเม้นต์ของคุณเหมือนพระจันทร์นี่ ถือเป็นคำชมที่เมณี่ปลื้มมากจริงๆ นะคะ @ virismara : เรื่องราวของคุณ virismara ซาบซึ้งมากเลยค่ะ อ่านแล้วอดยิ้มทั้งน้ำตาไม่ได้ คลับคล้ายว่าจะเห็นเงาของพ่อซ้อนกันอยู่เลย การแสดงความรักด้วยการกระทำ บางครั้งเราก็มองข้ามไป แต่เมื่อตั้งใจมองหาจริงๆ เราจึงพบว่าที่แท้รักแบบนี้ ยั่งยืนกว่าการพร่ำเอ่ยคำว่ารักเป็นร้อยพันครั้งเสียอีก ขอบคุณคุณ virismara นะคะ ที่แบ่งปันเรื่องราวดีๆ ให้เมณี่ได้รับรู้ด้วย :) @ sunsmile_a : คุณ sunsmile_a ทำให้เมณี่พูดไม่ออกเลย ทำได้แค่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ปลื้มแล้วปลื้มอีกอยู่คนเดียวนี่ล่ะ :) @ ผีแดงใส่แว่น : อุ๊ย! เราเชียร์ทีมเดียวกันเลยค่ะคุณ ^-^ หากข้อความของเมณี่จุดประกายคุณได้เพียงนี้จริง เมณี่ก็รู้สึกเป็นเกียรติมากๆ เลยล่ะค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณจริงๆ ข้อความของคุณทำให้เมณี่ภูมิใจมาก ที่ได้ถ่ายทอดเรื่องนี้ออกมาเมื่อสิบปีที่แล้ว p^-^q @ ทินา : ฮิฮิ เมณี่จำคุณทินาได้แหละค่ะ แต่ทีแรกไม่แน่ใจ พอคุณมายืนยันแบบนี้ ก็ชัดเลย! เราอยู่พันทิพกันมานานขนาดนี้เลยเนอะ ไม่น่าเชื่อ :) @ mimi555 : ความคิดถึงนี่ดีนะคะคุณ mimi555 อย่างน้อยยามที่คิดถึง แล้วเขาหรือใครเหล่านั้นยังอยู่ในใจเรา มันก็ทำให้เรารู้ว่าใครบางคนที่เรารัก เขาไม่เคยไปไหนไกลเลยจริงๆ :) ขอน้อมรับคำขอบคุณของคุณด้วยความปลาบปลื้มยินดีค่ะ @ LONGKA : ดีใจที่ความรู้สึกดีๆ บางครั้งเต็มตื้นจนมีน้ำตาค่ะ เพราะนี่...ทำให้เมณี่รู้สึกเหมือนได้ทำหน้าที่ของตัวเองสมบูรณ์แบบแล้ว @ arika chun : การถูกห้อมล้อมอยู่ในความรักยิ่งใหญ่แบบนี้ บางทีก็เป็นเหมือนดาบสองคมนะคะคุณ arika chun เพราะมันทำให้ความคาดหวังของเมณี่และน้องๆ สูงตามไปด้วย บางครั้งเมณี่ก็อดคิดไม่ได้ ว่าถ้าหากผู้ชายของเมณี่เขารักเมณี่ไม่ได้อย่างที่พ่อรักแม่ เมณี่อาจจะยอมเป็นโสดตลอดไปก็ได้ ไม่รู้โชคดีหรือเปล่าที่เมณี่เกิดสำนึกขึ้นมาได้เสียก่อน ว่าเมณี่ไม่ใช่คนน่ารักอย่างแม่ เพราะฉะนั้นคงเป็นเรื่องยากที่จะหาผู้ชายที่แสนดีอย่างพ่อมารัก ว่าแล้วสถานการณ์บนคานก็เลยยังคงไม่วิกฤตจนเกินไปนักอิอิ @ สุรติญา-รวีจันทร์ : ขอบคุณคุณสุรติญา-รวีจันทร์อย่างยิ่งค่ะ ที่กรุณาแบ่งปันเรื่องราวของคุณให้เมณี่ได้รับทราบด้วย อ่านไปก็น้ำตาซึมไปด้วยเช่นกัน เป็นการทรมานที่เราต้องเฝ้ามองคนที่รักเป็นแบบนั้น แต่คุณสุรติญา-รวีจันทร์ก็เข้มแข็งมากเลยที่ยังคงก้าวข้ามผ่านมาได้ เมณี่เคยคิดว่าการลืมใครสักคนไป บางทีอาจจะเป็นความกรุณาจากเบื้องบนก็ได้ แต่จากที่คุณถ่ายทอดเรื่องของคุณพ่อคุณแม่ให้ทราบ เมณี่จึงได้เรียนรู้ว่า การมองคนที่เรารัก แต่เขาจำเราไม่ได้อีกเลย... ที่แท้แล้วเจ็บปวดสิ้นดีเพียงใด! เข้มแข็งนะคะ ขออนุญาตส่งกำลังใจให้จากที่นี่ค่ะ :) @ นู๋เองง่ะ : ว้าวๆ คนนี้จำได้ ดีใจจังคุณนู๋เองง่ะมาตอบกระทู้เมณี่ด้วย ^^ ทุกครั้งที่ได้ฟอร์วาร์ดเมลนี้มา เมณี่จะตอบกลับทุกครั้งแหละค่ะ ถ้าใส่เครดิตคนเขียนให้ ก็ส่งกลับไปขอบคุณ แต่ถ้าไม่มีเครดิต ก็จะส่งกลับไปเพื่อแจ้งให้คนส่งทราบ เมณี่ว่ามันกลายเป็นเรื่องของจิตสำนึกกันไปแล้ว ที่เราควรจะช่วยกันรณรงค์ให้นักเล่นเน็ตทุกคน พยายามใส่เครดิตเจ้าของเรื่องหรือเจ้าของคำพูดให้ติดเป็นนิสัยเนอะ หวังว่าคุณนู๋เองง่ะจะสบายดีนะคะ :) @ ใบหม่อน : พี่ว่าเรารู้จักกันนานกว่านั้นนะคะหม่อน เพราะตอนเราไปนั่งจิบกาแฟกันตอนนั้นพี่เรียนอยู่ปีสองนะถ้าจำไม่ผิด ^o^ ส่วนคุณพ่อพี่...พี่ แม่และน้องๆ เชื่อกันว่าท่านคงขึ้นไปสูงแล้วล่ะค่ะ ในช่วงระยะแรก...มันยากจะทำใจ แต่ทุกวันนี้ เราเชื่อว่าท่านอยู่ไม่ห่าง ข้าวของทุกชิ้นยังวางอยู่ทีเดิม มีปัญหาหนักใจเรื่องไหน เราก็มานั่งที่หน้าหิ้งแล้วก็คุยกับพ่อ จะต่างไปก็แค่...เราไม่ได้เห็นท่านแล้ว และท่านไม่มีวันตอบคำถามหรือปลอบใจเราได้อย่างวันวานเท่านั้นเอง :) น้องหม่อนโชคดีที่ยังมีโอกาสได้ทำในสิ่งที่อยากทำ อย่าปล่อยความโชคดีนั้นไปอย่างไร้ค่านะคะ กอดท่านเยอะๆ เชื่อพี่ อย่าเขินอายค่ะ อย่าเขินอาย :P @ M A T A O : เป็นคำชมที่ยิ้มแก้มปริเลยนะคะนี่ ขอบคุณอย่างยิ่งค่ะ อันที่จริงแล้วเมณี่คิดว่าสำนวนเมณี่ธรรมดามาก เพียงแต่ว่าเรื่องราวนี้ดีอยู่แล้ว ทำให้ไม่ว่าใครเขียน ก็คงจะออกมาซาบซึ้งได้ไม่ต่างกัน :) @ pollapoice : คุณ pollapoice คะ อย่าคิดแบบนั้นเลย เมณี่เชื่อว่าคนสองคนที่เคยใช้ชีวิตร่วมกัน อย่างน้อยต้องเคยมีสักครั้งหนึ่งที่ "รักกัน" เพียงแต่ว่าความรักนั้นไม่ยืนยาวมาจนถึงปัจจุบันเท่านั้นเอง แม้จะเป็นความทรงจำที่ไม่หวนย้อนคืนมา แต่คุณ pollapoice เชื่อเมณี่สิคะ ในช่วงเวลาที่พ่อกับแม่เคยอยู่ร่วมกัน ท่านต้องเคยรักกัน มีสิ่งดีๆ ที่ทำให้กันบ้างสิน่า เราก็แค่ต้องมองหา...สิ่งที่เราอยากเห็นให้เจอเท่านั้นเอง อย่ามองแค่สิ่งที่อยู่ตรงหน้า หากมองย้อนลึกลงไป สิ่งที่คุณ pollapoice อยากเห็น อาจมีอยู่ข้างใต้ก็เป็นได้นะคะ ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ :) @ แม่ก้อย : เรื่องราวของคุณแม่ก้อย ทำเอาฉันน้ำตาร่วงเลย การที่ใครคนหนึ่งตระเตรียมทุกสิ่งเพื่อคนอันเป็นที่รักได้เพียงนี้ เป็นความรักที่ยิ่งใหญ่จังเลยค่ะ หัวใจของคุณพ่อคุณคงจะกว้างขวางมากมาย จึงเลือกทำทุกอย่างเพื่อคนที่ตัวเองรักโดยไม่เห็นแก่ตัวเองเลย แม่เมณี่เคยพูดคำหนึ่ง ว่าตลอดชีวิตนี้คงจะหาใครรักแม่เหมือนที่พ่อรักไม่ได้แล้ว ข้อความของคุณแม่ก้อย ทำให้เมณี่นึกถึงคำขอบแม่ขึ้นมาได้อีกครั้ง และแอบเชื่อเอาเอง ว่าคุณแม่ของคุณแม่ก้อยก็คงคิดแบบนี้เช่นกัน ยินดีด้วยนะคะ ที่คุณได้เติบโตมาท่ามกลางความรักงดงามเช่นนี้ เมณี่มั่นใจว่าคุณพ่อของคุณที่อยู่บนฟ้า จะต้องภาคภูมิใจในตัวคุณ และลูกหลานของท่านแน่นอน ^^ @ KaPid : น้ำตาที่มาจากความซาบซึ้ง น่าจะจัดว่าเป็นสัญญาณดีนะคะ เมณี่บังเอิญเชื่อเอาเองหัวปักหัวปำเลย ว่าคนที่อ่อนไหวเท่านั้น จึงจะซาบซึ้งกับเรื่องแบบนี้ได้ อย่างน้อยคุณ KaPid ก็น่าจะดีใจ ที่ท่ามกลางกระแสสิ่งแวดล้อมอย่างที่เป็นอยู่ เรายังค้นพบความอ่อนไหวงดงามในใจของเราเอง :) จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 02:17:01

ความคิดเห็นที่ 45 ...น้ำตาซึม... จากคุณ : ฟองคลื่น คืนจันทร์ พันดาว เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 06:42:30

ความคิดเห็นที่ 46 สารภาพว่าร้องก่อนจบ  เขียนได้ดี  ชอบงานเขียนที่ตรงๆ ซื่อๆ ไม่สำบัดสำนวน  อ่านแล้วสัมผัสความจริงที่จริงใจ  ..ซาบซึ้งและอิ่มเอมใจ  แม้จะน้ำตาไหล แต่ก็ยิ้มทั้งน้ำตา จากคุณ : โจแดง เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 08:00:30

ความคิดเห็นที่ 47 อ่านไปร้องไห้ไป ขอบคุณสำหรับงานเขียนดีๆ ทำให้คิดถึงพ่อและแม่ คุณแม่มณีเขียนดีจริงๆ ค่ะ ถ่ายทอดอารมณ์ได้อย่างลึกซึ้ง แต่ละประโยค สั้นๆ กระชับๆ แต่กระแทกใจ อ่านแล้วคิดถึงพ่อและแม่มากจริงๆ 10 ปีก่อน ก็เท่ากับ 2544 ว้าว นานมากๆ เลย ยังไงก็ยินดีย้อนหลังที่ชนะคดีมาได้ค่ะ จากคุณ : คณิตยา เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 08:50:16

ความคิดเห็นที่ 48 เพิ่งเคยอ่านครั้งแรกค่ะ... อ่านจบแล้ว  รู้สึกว่ามีอะไรเปียกๆอยู่ที่ตาทั้งสองข้าง ประทับใจและซึ้งใจ   อ่านแล้วมีความรู้สึกแบบนี้  ^_____^ จากคุณ : ป้าพิช เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 09:27:05

ความคิดเห็นที่ 49 ว้าวววว อ่านแล้วคิดถึงพ่อตัวเองขึ้นมา พ่อเราทำอยู่ตลอด จนเห้นเป้นเรื่องะรรมดา แต่อ่านแบบนี้คงต้องค่อยๆคิดและพิจารณาแล้วว่า พ่อทำอะไรให้เรามากกว่าที่เราเห็น ต้องคืดถึงและระลึกอยู่เสมอด้วย จากคุณ : PaBo เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 10:41:53

ความคิดเห็นที่ 50 T T ใจร้าย ทำเราร้องไห้แต่เช้า แต่รู้สึกดีจริงๆ ที่ได้มาอ่าน 'รัก' ไม่ใช่คำพูดหวานๆ ที่ผู้ชายบางคนใช้จีบหญิงเท่านั้น ผู้ชายบางคนทำให้รู้ว่า 'รัก' มีอยู่จริง จากคุณ : (liz) เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 10:44:34

ความคิดเห็นที่ 51 เป็นครั้งแรกที่ได้อ่านค่ะ ทำเอาน้ำตาปริ่ม ยากจริง ๆ นะคะ ที่จะมีใครรักและเอาใจใส่เราได้ขนาดนั้น อวยพรให้ทุก ๆ คนที่มีความรักไม่ว่าแบบไหน ขอให้มีความสุขในรักนั้นนะคะ จากคุณ : tete-a-tete เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 11:06:53

ความคิดเห็นที่ 52 เป็นครั้งแรกที่ได้อ่านเช่นกันค่ะ ซาบซึ้งมากๆ จากคุณ : Nyah เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 11:32:57

ความคิดเห็นที่ 53 เป็นครั้งแรกที่ได้อ่านค่ะ  แต่ก็ซึ้งมากๆ เลยค่ะ  อิจฉาผู้หญิงคนนี้จริงๆ ค่ะ  อิจฉาความรักที่เธอได้รับ ช่างน่ารักจริงๆ เลยค่ะ ทำให้อยากเจอผู้ชายแบบนี้บ้างจังเลย  ไม่ต้องพูด แต่แสดงออกด้วยกระทำ ขอบคุณที่นำเรื่องราวดีๆ มาเผยแพร่คะ  ขออนุญาตนำไปเผยแพร่ต่อนะค่ะ  อยากให้เพื่อนๆ (บางคนที่ยังไม่ได้อ่าน) ได้อ่านเรื่องราวดีๆ แบบนี้บ้างน่ะค่ะ จากคุณ : ณิ_รมณ เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 13:21:55

ความคิดเห็นที่ 54 คิดถึงนะจ๊ะน้องเมณี่ (แม่เจ้า แสดงว่าเราอยู่ถนนมานานอย่างน้อย 10 ปี!) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 16:12:57

ความคิดเห็นที่ 55 ผมจะรักภรรยา ของผมไม่ให้ด้อยไปกว่าคุณพ่อของคุณเมณี่เลย คอยดู ขอบคุณครับ สำหรับบทความดีๆ ผมอ่านไม่ทันเมื่อ 10 ปีก่อน...แต่วันนี้ได้อ่านแล้วไม่อยากจะเชื่อว่า 10 ปีก่อน มีความบทประมาณนี้ออกมาแล้ว ถึงขั้น โดนลอก....(-_-!)a น่าเสียใจจังเลยครับ จากคุณ : ซาเสี่ยวเอี้ยเลี่ยวม่งเซียง (คุณชายสามแห่งตระกูลเลี่ยว) เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 16:50:31

ความคิดเห็นที่ 56 สิบปีแล้วเหรอคะเนี่ย เรายังหาผู้ชายคนนั้นอยู่เลยอ่ะ คิดถึงเมณี่นะคะ จากคุณ : Dino เหมียวจอมซ่าส์ เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 18:45:00

ความคิดเห็นที่ 57 เพิ่งเคยได้มีโอกาสอ่านค่ะ อบอุ่นมากๆค่ะ ไม่ทราบว่าคุณแม่หายป่วยหรือยัง อย่างไรก็หายไวไวนะคะ จากคุณ : จันทราที่มองเหม่อ เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 23:53:19

ความคิดเห็นที่ 58 @ ฟองคลื่น คืนจันทร์ พันดาว : ว้าวๆๆๆ ปลื้มจัง นักเขียนสาวสวยร่วมสำนักก็มาร่วมแจมกระทู้นี้ด้วย อาจเพราะเรื่องประมาณนี้ยังทำให้น้ำตาซึมได้ วันที่พ่อจากไป พี่และคนที่บ้านก็เลยปล่อยโฮกันเต็มสตรีม :P จนพระในวัดที่ท่านผ่านมาเห็นตรงศาลาสวดฯ ท่านถึงกับต้องเข้ามาเอ็ดเลย แหะแหะ นึกถึงความทรงจำเก่าๆ บางทีมันก็มาพร้อมกันทั้งรอยยิ้มและน้ำตาจริงๆ @ โจแดง : เป็นคำชมที่ทำเอาคนเขียนตัวลอยๆ เลยค่ะ ขอบคุณมากๆ นะคะ หลายหนเลยที่เมณี่คิดอยากจะเขียนเรื่องนี้ใหม่ ใช้ภาษาให้ไพเราะสละสลวย แต่ก็อดกลัวไม่ได้ว่าอ่านแล้วจะไม่ให้ความรู้สึกงดงามเฉกเดิม วันนี้ความคิดเห็นของคุณโจแดงทำให้เมณี่ยิ่งรู้สึกดี ที่ไม่ได้ตัดสินใจเขียนมันขึ้นมาใหม่ค่ะ :) @ คณิตยา : ขอบคุณค่ะ บทความนี้สอนให้เมณี่รู้ว่า การเขียนให้กระชับยากกว่าเขียนให้เยิ่นเย้อเยอะมากจริงๆ ไม่ว่าจะพยายามเขียนขึ้นมาอีกกี่เรื่อง เมณี่ก็รู้สึกว่ามันไม่มีงานไหนทำได้งดงามเท่ากับงานชิ้นนี้อีกเลย สำหรับการต่อสู้ในครั้งนั้น ได้สอนให้เมณี่เรียนรู้หลายอย่างมากค่ะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งโลกในสังคมออนไลน์ที่งดงามเหลือเชื่อ นักข่าว และหลายๆผู้คนในวงการที่ไม่ผ่านพบ ก็เข้ามาหยิบยื่นความช่วยเหลือให้มากมาย เป็นความประทับใจเรื่องดีๆ เรื่องหนึ่งในชีวิตเลยจริงๆ ค่ะ :) @ ป้าพิช : เมณี่ไม่ได้ซาดิสม์นะคะ แต่แหม...ปลื้มจังเวลารู้ว่าผู้อ่านประทับใจและซาบซึ้งจนมีน้ำตา @ PaBo : เห็นด้วยทุกประการเลยค่ะคุณ PaBo แหม...เมณี่อยากยุให้คุณ PaBo ถ่ายทอดเรื่องราวที่คิดว่าธรรมดาเหล่านั้นมาแบ่งปันกันบ้างจัง บางทีเรื่องธรรมดาของบ้านหนึ่ง อาจจะเป็นเรื่องที่อีกหลายๆบ้านอ่านไปยิ้มไป เหมือนเรื่องที่บ้านเมณี่ก็ได้นะคะ :) @ (liz) : คำตอบของคุณ (liz) บอกทุกอย่างในตัวเองอยู่แล้ว คุณ (liz) อธิบายความรู้สึกด้วยภาษาที่งดงามเหลือเกิน ขอบคุณที่มาแบ่งปันความรู้สึกงดงามร่วมกันนะคะ @ tete-a-tete : มาขอรับพรด้วยคนค่ะ :) ขอให้ความปรารถนาดีของคุณ tete-a-tete ส่งผลคืนกลับ ให้คุณ tete-a-tete มีความสุขในรักที่ปรารถนาเช่นกันค่ะ @ Nyah : หลายๆ ท่านที่บอกว่านี่เป็นครั้งแรกที่ได้อ่าน คุณๆ ทราบไหมคะ ว่าคุณทำให้เมณี่ดีใจจริงๆ ที่ตัดสินใจนำมันกลับมาโพสต์อีกครั้ง เพื่อเป็นการระลึกความหลังในวันนี้ อย่างน้อย...เมณี่ก็ดีใจที่ได้นำความรู้สึกดีๆ เหล่นี้ กลับมาแบ่งปันกันอีกครั้ง :) @ ณิ_รมณ : คุณณิ_รมณยังอดอิจฉาไม่ได้ แล้วคิดดูสิคะ เมณี่น่ะโตมาในสถานการณ์แบบนี้ทั้งชีวิต แหม...อิจฉาแม่ตัวเองนี่ตกนรกหรือเปล่าก็ไม่รู้เนอะ :P ที่แน่ๆ ก็คือการเห็นความรักดีๆ ที่พ่อมีต่อแม่ ทำให้เมณี่รู้สึกว่าตัวเองคาดหวังกับความรักจังเลยแฮะ! กรณีจะนำไปเผยแพร่ต่อ ขอบพระคุณมากๆ ค่ะ เมณี่ยินดีอย่างยิ่งเลยทีเดียว :) ขอความกรุณานิดเดียว ขอเครดิตให้คนเขียนแนบไปด้วยนะค้าาาาา @ scottie : คิดถึงๆๆๆๆจังเลยค่ะพี่สก๊อตตี้ เมณี่ไม่ได้เข้าไปถนนฯ อีกเลย แต่ช่วงหลายอาทิตย์ที่ผ่านมามีแวบเข้าไปนะคะ แอบเห็นชื่อพี่สก๊อตตี้ก็ยังดีใจว่าเหมือนได้เจอเพื่อนเก่า พี่สก๊อตตี้สบายดีนะคะ คิดถึงจังเลย... @ ซาเสี่ยวเอี้ยเลี่ยวม่งเซียง (คุณชายสามแห่งตระกูลเลี่ยว) : แหม...ชื่อคุณทั้งยาวทั้งเขียนยากนะคะนี่ :P เมณี่เอาใจช่วยนะคะ สำหรับปณิธานอันแน่วแน่ของคุณ และหวังว่าสักวันเมณี่อาจจะได้อ่านบทความดีๆสักชิ้น แล้วสืบย้อนไปจนได้พบว่า คนเขียนเป็นคนใกล้ตัวคุณที่เขียนถึงคุณชายสามแห่งตระกูลเลี่ยวนะคะ ฮิ้วววว :) @ Dino เหมียวจอมซ่าส์ : สิบปีแล้วค่ะ และเมณี่ก็ยังตามหาผู้ชายคนนั้นอยู่เหมือนกันเลย :) เมณี่ก็อยากคิดถึงคุณ Dino เหมียวจอมซ่าส์นะคะ แต่เอ...แต่ก่อนคุณไม่ได้ใช้ล็อกอินนี่...ใช่หรือเปล่าเอ่ย กลัวคิดถึงผิดคนน่ะค่ะ :P @ จันทราที่มองเหม่อ : ขอบคุณมากค่ะสำหรับความปรารถนาดี คุณแม่หายป่วยนานแล้วค่ะ ตอนนี้อาการเดียวที่ท่านชอบกระทำ เห็นจะเป็นสีหน้ารื่นเริงตอนเช้าที่บอกกับลูกๆว่า "เมื่อคืนม้าฝันถึงป๊าด้วยล่ะ" บางที...การที่เมณี่และทุกคนจะได้พบกับผู้ชายที่น่ารักคนนั้นอีกครั้ง คงเหลือหนทางนี้เพียงวิธีเดียว จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 02:09:37

ความคิดเห็นที่ 59 เคยซึ้งเมื่อครั้งแรกที่ได้อ่านในนี้ ตามมาซาบซึ้งอีกครั้งค่ะ รียูเนียนจริงๆด้วย จากคุณ : ปราณ เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 05:36:04

ความคิดเห็นที่ 60 เคยอ่านเมื่อนานมาแล้ว คาดว่าจากพันทิปนี่แหละค่ะ สิบปีแล้วเหรอนี่ เวลาผ่านไปไวเหลือเกิน แต่อ่านเรื่องนี้เมื่อไรน้ำตาไหลทุกที คิดถึงพ่อกับแม่ที่สุด ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆค่ะ จากคุณ : เยี่ยมจริงๆเลยค่ะคุณนายแอนดรู เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 06:21:27

ความคิดเห็นที่ 61 อ่านแล้วถ้อยคำแต่ละคำ ประโยคแต่ละประโยค มันมีความหมายที่กินใจมากๆ คุณมณีครับ มีฉบับยาวกว่านี้ไหม อยากเห็นกระทู้เก่าจัง ขอแสดงความเสียใจเรื่องคุณพ่อด้วยครับ จากคุณ : คนไม่พิเศษ "ซาคุ" เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 07:36:16

ความคิดเห็นที่ 62 ... รู้สึกถึงความตรึงใจ... แม้เพิ่งนั่งปาดน้ำตาเสร็จไปหมาดๆ...หลังอ่านบทความนี้ก็ตาม ขอบคุณ จขกท. ค่ะ จากคุณ : ดอกคูณที่จากไป เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 18:41:12

ความคิดเห็นที่ 63   จากคุณ : ระนาดเอก เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 22:35:40

ความคิดเห็นที่ 64 @ ปราณ : เห็นอมยิ้ม เห็นข้อความ แล้วเมณี่ก็ยิ้มขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ การได้พบเจอคนคุ้นๆ กันอีกครั้ง มันทำให้รู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก ขอบคุณนะคะ ที่ทำให้วันนี้เมณี่มีรอยยิ้ม :) @ เยี่ยมจริงๆเลยค่ะคุณนายแอนดรู : ชอบชื่อล็อกอินคุณจังค่ะ :P ในพันทิพเองนี่ก็เคยมีคนนำกลับมาโพสต์ซ้ำหลายรอบนะคะ ไม่แน่ใจว่าคุณอาจจะได้อ่านจากห้องอื่น และผู้โพสต์อื่นที่กรุณานำมาเผยแพร่หรือเปล่า แต่ถ้าคุณบังเอิญได้อ่านรอบแรกจริง...ก็นับว่าสิบปีแล้วจริงๆ แหละ  แหะแหะ ป.ล.คำขอบคุณ ขออนุญาตส่งต่อให้คุณพ่อนะคะ เพราะถ้าลำพังเมณี่เอง เขียนเรื่องแบบนี้ไม่ออกหรอกค่ะ เรื่องงดงาม เพราะวัตถุดิบดีแท้ๆ ;O @ คนไม่พิเศษ "ซาคุ" : ฉบับนี้เป็นฉบับเดียวที่มีค่ะ เคยพยายามจะเขียนใหม่อีกหลายเรื่อง แต่เวลาเราตั้งใจมากไป มันก็ไม่งดงามเฉกนี้แหละค่ะ :) ยินดีอย่างยิ่งที่คุณชอบ ขอบคุณอย่างยิ่งสำหรับคำชมนะคะ ป.ล. ขอบคุณอีกครั้งสำหรับกำลังใจเช่นกันค่ะ @ ดอกคูณที่จากไป : ขอบคุณเช่นกันค่ะ แม้จะเป็นเพียงความคิดเห็นอันประกอบด้วยข้อความสั้นๆ แต่ก็ทำให้คนเขียนรู้สึกปีติยิ่ง...จริงๆ @ ระนาดเอก : เห็นล็อกอิน เห็นคอมเม้นต์ แล้วเมณี่ก็อยากกรีดร้องกระโดดไชโยด้วยความยินดี ขอบคุณพี่ระนาดเอกค่ะ สำหรับภาพสะสวย และถ้อยคำงดงามค่ะ ยินดีจริง...เวลาได้พบคนคุ้นเคยอีกครั้ง :) จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 54 01:40:59

ความคิดเห็นที่ 65 บังเอิญอะไรอย่างเนี้ย กำลังอยากทราบข่าวคราวของคน ๆ หนึ่งอยู่ค่ะ เข้ามาในที่เก่า ๆ เผื่อจะมีร่องรอยของเขาบ้าง ก็ได้เจอกระทู้นี้ อยากบอกว่าเคยอ่าน ตั้งแต่กระทู้ครั้งก่อนเหมือนกันค่ะ อ่านแรก ๆ ก็ยังคิดว่าทำไมคุ้นจัง พอเลื่อนลงมาเห็นชื่อคุณเมณี่ แม่มณี นี่จำได้ทันทีค่ะ จากคุณ : *.* เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 54 04:30:13 A:192.168.1.20 X:110.164.44.186 TicketID:313054

ความคิดเห็นที่ 66 @ *.* : เมณี่ออกจะดีใจนะคะนี่ ที่กระทู้นี้นอกจากจะทำให้หลายคนมีความสุข บ้างมีน้ำตา และตอนนี้เมณี่หวังเป็นอย่างยิ่ง ว่าร่องรอยของคนเก่าๆ ที่คุณ *.* ตามหา คงจะพบแล้วนะคะ :) จากคุณ : แม่มณี เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 03:36:47

ความคิดเห็นที่ 67 ยังไม่พบเลยค่ะ แต่ก็ดีใจเหมือนคุณเมณี่เหมือนกัน ที่ได้เห็นล้อกอินที่รู้สึกคุ้นเคยมาก่อน (คุ้นเคยอยู่ข้างเดียวค่ะ 555) จากคุณ : *.* เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 10:30:57 A:192.168.1.20 X:110.164.45.173 TicketID:313054

ความคิดเห็นที่ 68 อ่านครั้งแรกค่ะ อ่านแล้วน้ำตารื้น อยากเห็นหน้าพ่อจัง แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 54 11:49:26 จากคุณ : เรียวรุ้ง เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 11:48:53

ความคิดเห็นที่ 69 โอ จำได้ว่าครั้งที่แล้วก็ได้อ่าน จำได้ด้วยว่ามีกรณีลอกเกิดขึ้น สิบปีแล้วเหรอเนี่ย จากคุณ : กระเทียมเถา เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 15:01:41

ความคิดเห็นที่ 70 @ *.* : ลองใช้สมาร์ทเสิร์ชเลยค่ะคุณขา บางทีอาจจะหาเจอง่ายกว่าที่คิด :P @ เรียวรุ้ง : คุณเรียวรุ้งขา... เมณี่เชื่อว่าหากคุณพ่อคุณรับรู้ ท่านเองคงอยากจะบอกคุณเช่นกัน ว่าท่านไม่ใช่แค่อยากเห็นหน้าคุณเท่านั้น แต่ท่านคงอยากจะกอดคุณด้วยความด้วย เข้มแข็งนะคะ ขออนุญาตเอาใจช่วยค่ะ ป.ล. ชอบชื่อล็อกอินของคุณจังเลย :) @ กระเทียมเถา : ว้าวๆๆ สมาชิกรุ่นใกล้ๆ กัน ^-^ สิบปีแล้ว เร็วเหลือเชื่อเนอะ วันก่อนไปค้นในกูเกิ้ล เจอกระทู้ตอนเป็นเรื่องคราวก่อน ยังอมยิ้มอยู่เลยล่ะค่ะ ^^ ขอบคุณทุกท่านที่กรุณาช่วยกันกดโหวตและให้กิ๊ฟท์ รวมทั้งมาร่วมคอมเม้นต์ในกระทู้นี้นะคะ เนื่องในโอกาสเทศกาลสงกรานต์ที่จะมาถึง เมณี่ขอกราบอาราธนาคุณพระศรีรัตนตรัย และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในสากลโลก โปรดอำนวยพรให้ทุกๆ ท่านประสบความสุข ความสำเร็จ พบเจอแต่ความงดงามร่มเย็นในทุกด้าน เดินทางไปไหนให้ปลอดภัยทุกประการนะคะ เมณี่จะขออนุญาตไปปฏิบัติภารกิจกับครอบครัว และจะกลับมาประจำการตอบกระทู้อีกครั้งหลังสงกรานต์นะคะ สุขสันต์วันสงกรานต์ทุกท่านค่ะ ^__________________________^ จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 17:54:47

ความคิดเห็นที่ 71 เราได้อ่านตอนโพสครั้งแรกค่ะ  ครั้งนั้นซาบซึ้ง น้ำตาคลอ . . แต่ครั้งนี้เศร้า .. น้ำตาไหล เสียใจอ่านเจอว่าคุณพ่อไม่อยู่แล้ว  T____T จากคุณ : Cuddle เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 18:47:07

ความคิดเห็นที่ 72 น้ำตาไหล แต่ก็อุ่นๆ ตื้นๆตันๆ ในอก ^^ คุณพ่อคุณแม่มณี อาจไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว แต่เชื่อมั่นว่าคงอยู่ในใจคุณแม่และคุณลูกๆแน่นอน และ ที่มากกว่านั้น ความน่ารักของคุณพ่อของคุณแม่มณี ก็อยู่ในใจเรา และหลายๆคนที่ได้รับรู้แน่นอนค่ะ ^^ จากคุณ : ดาวกระจ่างฟ้า เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 19:38:14

ความคิดเห็นที่ 73 ถึงจะไม่ทันช่วงเวลานั้นของคุณแม่มณี แต่ซึ้งตอนนี้คิดว่าน่าจะยังทันนะคะ คุณพ่อน่ารักมากค่ะ ความรักของท่านมีค่าตรึงใจ **แก้คำผิดประสาคนเขียนหนังสือ แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 54 20:30:48 จากคุณ : ปราณธร เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 20:29:56

ความคิดเห็นที่ 74 ซึ้งมากเลยค่ะ เป็นความรักที่ยิ่งใหญ่จริงๆ จากคุณ : โตยธาร เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 54 11:33:37 A:118.208.208.76 X: TicketID:313270

ความคิดเห็นที่ 75 ผมเพิ่งเข้ามาเดินเล่นในถนนนักเขียนเมื่อห้าปีที่แล้วนี้เอง และไม่เคยพบเรื่องนี้เลย แม้ได้อ่านเป็นครั้งแรก ก็ซาบซึ้งมากครับ เพราะผมไม่เคยมีความสุขเช่นนั้นเลยตลอดชีวิตที่ผ่านมา จนแม่จากไปเมื่อหลายสิบปีมาแล้ว ผมก็ไม่มีความทรงจำที่ดีดีเช่นนั้นให้รำลึกถึงเลยครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 54 16:06:35

ความคิดเห็นที่ 76 @ Cuddle : เมณี่เองเขียนครั้งนั้น อ่านครั้งนั้น ก็ยิ้มกับความน่ารักของพ่อค่ะ แต่หยิบกลับมาอ่านวันนี้ มีน้ำตาไม่ต่างกัน ยิ่งพ่อน่ารักและแสนดีกับพวกเราเท่าไหร่ วันนี้...การจากลากันก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นทบทวี! @ ดาวกระจ่างฟ้า : สาเหตุหนึ่งที่เมณี่หยิบเรื่องนี้กลับมาโพสต์อีกครั้ง นอกจากอยากบอกเล่าความน่ารักของพ่อให้ทุกคนได้ร่วมรับรู้แล้ว สาเหตุสำคัญก็คือเมณี่อยากให้คนอ่าน ได้หันกลับไปมองหาความน่ารักของคนใกล้ตัวบ้าง หากข้อความนี้จะทำให้ใครสักคนมองเห็นตามเจตนารมย์ของเมณี่บ้าง แค่นั้นก็ยาใจคนเขียนนักแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ สำหรับกำลังใจที่มอบให้ แม้จะเล็กน้อย แต่สำหรับเมณี่ เชื่อเถิดค่ะว่าถ้อยคำของคุณ มีคุณค่าและยิ่งใหญ่อย่างคาดไม่ถึงเชียว :) @ ปราณธร : ชอบคอมเม้นต์นี้เป็นพิเศษ ไม่รู้ว่าเพราะลำเอียงว่าคุณปราณธรเป็นคนเขียนหนังสือหรือเปล่า :P ขอบคุณนะคะ สำหรับข้อความเล็กๆ น้อยๆ ปลาบปลื้มยิ่งค่ะ :) @ โตยธาร : คงเพราะเมณี่เติบโตมาในความรักที่ยิ่งใหญ่อย่างนี้ เมณี่จึงคาดหวังกับความรักของตัวเองมากมายเช่นกัน บางที...มันก็เป็นดาบสองคมนะคะ ว่าไหม T_T @ เจียวต้าย : ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ขออนุญาตนับเนื่องคุณเป็นศิษย์น้องเลยนะคะ :P สิบปีก่อนเมณี่ก็ใช้ถนนนักเขียนเป็นถนนสายสานฝันเช่นกันค่ะ วันนี้ด้วยภารกิจที่มากขึ้น ทั้งรัดตัว แย่งเวลาไปเกือบหมด ทำให้แทบไม่เหลือเวลาเข้ามาในถนนฯเลย ถ้อยคำของคุณเจียวต้าย ขออนุญาตบอกว่าเมณี่ไม่เชื่อเด็ดขาดเลย ที่คุณบอกว่า "ไม่เคย" มีความสุขแบบนั้นตลอดชีวิตที่ผ่านมา ทำให้เมณี่นึกถึงคำพูดที่เคยเขียนไว้ในบันทึก เมื่อคราวที่ต้องไปเปิดตัวนวนิยายเล่มแรก โดยผู้ชายคนหนึ่งที่เราเคยรักกัน คนซึ่งเคยเป็นกำลังใจกับความฝันของเมณี่เสมอ ทว่าวันที่ฝันของเมณี่เป็นจริง เขากลับไม่อยู่เคียงข้างใจอีกต่อไปแล้ว วันนั้นเมณี่เขียนบันทึกเก็บไว้... ในท่ามกลางผู้คนมากมาย ฉันเคยเหงา...เปล่าดาย ทว่าวันนี้...ฉันรู้...แม้จะไม่มี 'เขาคนนั้น' อยู่ข้างกาย แต่หัวใจฉัน...กลับไม่เคยเหงาอีกเลย คนที่เกิดมาจากความรัก เติบโตมาด้วยความรัก จะขาดแคลนความรักได้ยังไง อย่างน้อย...แม่ น้อง หรือแม้แต่พ่อ ฉันเชื่อว่าทุกคน...อยู่ตรงนี้ ข้างๆ กัน ในวันที่ฉันต้องการ รักฉัน...โดยไม่มีข้อแม้ ตลอดมา...และตลอดไป (จากบันทึกของ ยังรอคอยเธอเสมอ) เมณี่อยากยกข้อความเดิมกลับมาบอกคุณอีกครั้ง หวัง...ว่าคุณจะมองหาความสุขจากความทรงจำพบนะคะ ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ :) จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 54 23:29:42

ความคิดเห็นที่ 77 ขอบคุณครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : วันเนา 54 09:30:42

ความคิดเห็นที่ 78 เคยอ่านเช่นกันค่ะ ในFW mail ดีใจจังที่ได้เจอผู้เขียนจริงๆ ขอบคุณสำหรับบทความดีๆนะคะ จากคุณ : ถ้วยกาแฟแห่งกาลเวลา เขียนเมื่อ : วันเนา 54 14:10:07

ความคิดเห็นที่ 79 เพิ่งได้อ่านแล้วก็รู้สึกดีมากๆครับ ขอให้ใช้ชีวิตที่เต็มไปด้วยความหมายและความรู้สึกอบอุ่นแบบนี้ต่อไปนานๆนะครับ ดูแลคุณแม่ดีๆด้วยนะครับ ขอบคุณสำหรับสิ่งที่อ่านแล้วน้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัวครับ ^^ จากคุณ : Papiruz เขียนเมื่อ : วันเนา 54 16:34:41

ความคิดเห็นที่ 80 ไม่เคยอ่านเหมือนกัน แต่อ่านแล้วอมยิ้ม... จากคุณ : haman_zaa เขียนเมื่อ : วันเนา 54 21:26:49

ความคิดเห็นที่ 81 น้ำตาร่วงคิดถึงพ่อค่ะ ไม่มีพ่อให้กอดแล้วเหมือนกันค่ะ จากคุณ : Love In Mist เขียนเมื่อ : วันเนา 54 22:40:54

ความคิดเห็นที่ 82 อือ อ่านแล้วน้ำตาซึมนะ  แก่ตัวแล้วมั๊งเลยซึ้งง่าย ถึงไม่มีเธอคนนั้นไว้ให้คิดถึงก็เหอะ จากคุณ : saturn เขียนเมื่อ : วันเนา 54 22:46:21

ความคิดเห็นที่ 83 ไม่เคยเข้าห้องสมุดมาก่อน ปกติสิงอยู่แถวๆ ห้องบลู กับห้องกล้อง วันนี้จะเข้ามาหาข้อมูลเรียนต่อ อ่านกระทู้นี้เป็นกระทู้แรก แล้วรู้สึกซึ้งมากเลยครับ สงสัยต่อไปต้องแวะเข้ามาห้องนี้บ่อยๆ ซะแล้ว ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ที่นำมาแบ่งปันกันอีกครั้งนะครับ จากคุณ : Anfield_07 เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 54 10:21:08

ความคิดเห็นที่ 84 ชีวิตนี้ ได้เจอ ผู้ชาย อย่างที่ เจ้ากระทู้โพส ใจก็เป็นสุขแล้วคะ จากคุณ : tourstage (tourstage) เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 54 14:12:14

ความคิดเห็นที่ 85 เป็นความรักที่หาไม่ได้ง่ายๆ นะคะ เชื่อเถอะว่า ถ้าคุณได้ความรักนี้มา ขอให้ดูแลให้ดีที่สุด เท่าที่จะสามารถทำได้ ตราบจนสิ้นลมหายใจ เหมือนกันผู้ชายคนนี้ได้กระทำ ^^~ จากคุณ : sierra whiskey charlie เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 54 15:10:10

ความคิดเห็นที่ 86 @ เจียวต้าย : ด้วยความยินดีค่ะ ขอยัดเยียดยิ้มกว้างๆ แถมให้ด้วยนะคะ ^__________________^ @ ถ้วยกาแฟแห่งกาลเวลา : ขออนุญาตรับความชอบแค่เสี้ยวเดียวค่ะ นอกจากนั้นต้องขอบคุณพ่อ... ที่น่ารักจนทำให้เมณี่มีเรื่องดีๆ ให้เขียนถึง :) @ Papiruz : จะพยายามใช้ชีวิอย่างที่คุณอวยพรให้ได้เช่นกันค่ะ คุณแม่...วันนี้สบายดี แม้จะไม่สุขเท่าวันที่เคยมีคนข้างใจอยู่ข้างกัน แต่อย่างน้อยแม่ก็พยายามจะสุขให้ได้มากที่สุดค่ะ เพราะแม่ยังเชื่อเสมอว่าพ่ออยู่ไม่ไกลจากเรา เฝ้ามองพวกเราอยู่เสมอ แม่จึงอยากให้พ่อเบาใจ ว่าเราดูแลกันและกันได้ แม้จะไม่ดีเท่าที่พ่อเคยดูแลพวกเรา แต่...เราก็พยายามกันสุดมือแล้ว... :) @ haman_zaa : เกือบสิบปีที่ห่างหายห้องสมุดไป ทำให้เมณี่ไม่คุ้นเคยกับล็อกอินใหม่ๆ แต่ข้อความของคุณ haman_zaa ที่เมณี่เพิ่งได้รู้จัก ก็ทำให้เมณี่มีรอยยิ้มเช่นกันค่ะ ขอบคุณนะคะ ที่ทำให้วันนี้ของเมณี่สดใสขึ้นได้ ด้วยถ้อยคำของคุณ ^^ @ Love In Mist : การไม่มีพ่อให้กอดแล้ว มีข้อดีอย่างหนึ่งคุณ Love In Mist ทราบไหมคะ :P อย่างน้อยนั่นทำให้เรารู้ว่าคนที่เหลืออยู่มีค่าแค่ไหน และ...หลังจากพ่อจากไป เมณี่กอดแม่ กอดน้อง บ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะเมณี่ไม่อยากมานั่งเสียดาย ที่ทำอะไร "น้อยเกินไป" อีกต่อไปแล้ว ^^ @ saturn : เมณี่ว่าการซึ้งอาจไม่เกี่ยวกับแก่ตัว แต่อาจเกี่ยวกับว่าเราผ่านโลกมามาก จนมองเห็นสัจธรรมของชีวิตได้ง่ายขึ้นมากกว่า เมณี่ไม่ยอมให้คุณ saturn แก่หรอกนะคะ ดูจากเลขที่สมาชิกพันทิพและหน้าอมยิ้มแล้ว ถ้าคุณ saturn ว่าตัวเองแก่ เมณี่ก็คงอารมณ์ 'หง่อม' แล้วววว ไม่ย๊อม ไม่ยอมจริงๆ ค่ะ :P @ Anfield_07 : อ่านความคิดเห็นของคุณ Anfield_07 แล้ว เมณี่ล่ะปลื้ม ยิ้มแล้วยิ้มอีกกับคำชม อิอิ ปกติเมณี่ก็แอบอ่านอยู่ที่ห้องศุภฯ เหมือนกัน แต่...เราเชียร์คนละทีมกันเลยนะคะนี่ แฮ่... @ tourstage : นานมาแล้วเมณี่เคยแซวแม่ 'อยากให้โลกนี้มีผู้ชายอย่างป๊าอีกคนจังเลย' แต่เมื่อเวลาผ่านไป เมณี่กลับเริ่มคิดได้ ว่าเมณี่เองยังทำตัวให้น่ารักอย่างแม่ได้เลย แล้วอย่างนี้เมณี่จะหวังสูงอย่างที่แม่ได้รับได้ไงเนี้ยยย T_T ว่าแล้วก็กอดคานอย่างสุขใจต่อไปค่ะ อิอิ @ sierra whiskey charlie : เป็นความตั้งใจส่วนตัวของเมณี่อยู่แล้วเช่นกันค่ะ จนใจก็แต่ว่าจนบัดนี้เมณี่ยังหาผู้ชายแบบนี้เป็นของตัวเองไม่ได้เล้ย ว่าแล้วก็ขอถอนหายใจแบบเบื่อๆ บางทีเมณี่ก็รำคาญตัวเองนะคะ ที่ตาถั่วจัง เมื่อไหร่จะตามหาใครบางคนของตัวเองเจอสักทีก็ไม่รู้ :P จากคุณ : แม่มณี เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 54 02:49:39

ความคิดเห็นที่ 87 ตอนเปิดกระทู้เข้ามาอ่านใบหน้าเรายังประดับด้วยรอยยิ้ม แต่พอเริ่มอ่านไปได้ครึ่งหนึ่ง น้ำตากลับไหล และก็ไม่อาจจะหุบยิ้มได้เลย อ่านแล้วก็นึกถึงคุณพ่อกับคุณแม่ ถ้าคุณแม่เราได้เจอคู่ชีวิตที่ดีเหมือนคุณแม่จขกท. เราคงได้เห็นรอยยิ้มของคุณแม่บ่อยๆ จากคุณ : Dos_diosas เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 54 18:16:04

ความคิดเห็นที่ 88 เพิ่งเคยมาอ่านเป็นครั้งแรกค่ะ ประทับใจสุดๆ ขอบคุณที่เขียนให้อ่านนะคะ อิจฉาผู้หญิงที่ได้เจอผู้ชายน่ารักๆ อย่างนี้จัง โหวตให้อีกหนึ่งเสียงนะคะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 54 22:17:25

ความคิดเห็นที่ 89 @ Dos_diosas : บางครั้งรอยยิ้มของคุณแม่ ไม่จำเป็นว่าต้องมาจากคนข้างๆ หรอกนะคะ ทุกวันนี้พ่อไม่อยู่แล้ว แต่เมณี่ก็ยังเห็นแม่ยิ้มอยู่เสมอ แม่บอกว่า...การได้เห็นลูกๆ ก็ทำให้คุณแม่มีความสุขได้แล้ว และท่านก็จะรักเราแทนที่คุณพ่อเคยรัก อะไรที่พ่อเคยทำ ทุกวันนี้แม่ก็พยายามเติมเต็มในส่วนที่หายไปให้ อยากเรียนคุณ Dos_diosas ว่า ที่แท้แล้วรอยยิ้มของแม่ แลกมาด้วยอะไรบางอย่างที่ง่ายอย่างคาดไม่ถึง แค่โอบกอดจากลูก คำรักจากลูก แม้จะทดแทนความรักจากคู่ชีวิตไม่ได้ แต่บางที...ถ้าไปถามจริงๆ แม่อาจจะกระซิบ(เอาใจลูก) และบอกว่าความรักจากเรายิ่งใหญ่กว่าก็เป็นได้นะคะ อิอิ @ นารีจำศีล : ขอบคุณทั้งสำหรับคอมเม้นต์และที่กรุณาช่วยโหวตค่ะ อย่างที่เรียนไปหลายครั้งแล้ว เมณี่ว่าถ้าจะต้องขอบคุณจริงๆ คงต้องขอบคุณพ่อมากกว่า ที่น่ารักจนเมณี่หยิบยืมมาเป็นวัตถุดิบได้ ^^ เพราะเท่าที่เมณี่ทำจริงๆ ก็แค่การถ่ายทอดสิ่งที่เกิดขึ้นให้เป็นตัวอักษรเท่านั้นเอง ^o^ จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 03:01:52

ความคิดเห็นที่ 90 เพิ่งเคยอ่านครั้งแรกครับ เพิ่งเล่นพันทิพย์มาได้แ่ค่ปีกว่าๆ ใช้ถ้อยคำง่ายๆ แต่สื่ออะไรได้หลายๆอย่าง มีความหมายมากๆครับ ^_______^ จากคุณ : THANODOM (THANODOM) เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 15:56:56

ความคิดเห็นที่ 91 เป็นบทความที่น่ารัก และเคยได้รับจาก fwd. mail อยู่หลายครั้งเหมือนกันค่ะ เพิ่งมาพบเจ้าของงานวันนี้เอง ท่าน... (คุณพ่อ) น่ารักมากนะคะ   ท่านอยู่บนฟ้า คงมองลงมาอย่างห่วงใยเช่นเดิม จากคุณ : โสดในซอย เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 17:43:26

ความคิดเห็นที่ 92  ในที่สุดก็เจอต้นฉบับตัวจริงซะที สงสัยมานานแล้วว่าเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า ตอนนี้ทราบว่าเป็นเรื่องจริง ก็ยิ่งซึ้งมากขึ้นกว่าเดิมครับ จากคุณ : เกิดในที่สว่าง เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 19:59:13

ความคิดเห็นที่ 93 อ่่านบทความนี้ครั้งแรกที่นี่เลยค่ะ ซึ้งกับความรักของคุณพ่่อคุณแม่คุณแม่มณี และทำให้ได้เห็นอีกแง่มุมนึงของความรัก ความเอาใจใส่ ของคุณลุงคุณป้าตัวเองด้วย ที่บ้างครั้งรู้สึกว่าจะอะไรกันนักกันหนา ตอนนี้ท่านป่วยทั้งสองคน แต่ละคนก็ไม่ค่อยถนอมสุขภาพตัวเอง เอาแต่ดูแลอีกคน หมูหันเลยโมโหและเคืองอยู่บ่อยๆ ว่าใจเย็นๆค๊า บริการไม่ทันจริงๆ จากคุณ : หมูหันตัวอ้วนกลม เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 20:47:24

ความคิดเห็นที่ 94 @ THANODOM : ขอบคุณมากค่ะ หวังว่าคุณ THANODOM จะมองหาความหมายจากสิ่ง "ง่ายๆ" ได้จากรอบกายเช่นกันนะคะ สุขสันต์วันสุดสัปดาห์ค่ะ :) @ โสดในซอย : ดีใจจังเลยค่ะ ที่ได้ทราบว่าหลายท่านเคยอ่านมาก่อน แต่ก็ยังเลือกคลิกเข้ามาอ่านอีกครั้งในครั้งนี้ เมณี่ก็หวังเช่นเดียวกันคะ ว่าการกะการณ์ของคุณโสดในซอย จะเป็นไปดังว่า...จริงๆ :) @ เกิดในที่สว่าง : ความคิดเห็นของคุณเกิดในที่สว่าง เป็นความเห็นที่ทำให้เมณี่ได้คิดอะไรออกในอีกมุมที่แตกต่างแฮะ อดนึกสงสัยไม่ได้...ที่คุณเกิดในที่สว่างสงสัยว่าเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า เหตุผลเป็นเพราะเรื่องนี้มันดีเกินจริงใช่ไหมเอ่ย? :P ไม่รู้ล่ะค่ะ เมณี่โมเมแล้วล่ะ ว่าคุณข้องใจด้วยเหตุนั้น เพราะฉะนั้นเมณี่ก็จะปลื้มของตัวเองไปเรื่อยๆ ว่าคุณพ่อของเมณี่น่ารักจนเหลือเชื่อ :) @ หมูหันตัวอ้วนกลม : คุณหมูหันขา... เรื่องราวที่บ้านคุณหมูหันน่ารักจังค่ะ อ่านแล้วอมยิ้มตามไปด้วยเลย ยิ่งเวลาคนเรารักใครอีกคนจนลืมห่วงตัวเอง แหม...เมณี่เคยคิดว่าเรื่องแบบนี้มีแต่ในนิยาย แต่พอคุณหมูหันเล่าให้ได้รับรู้ด้วย จึงได้รู้...เรื่องจริง น่ารักกว่าในนิยายเป็นร้อยพันเท่า :) จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 23:09:48

ความคิดเห็นที่ 95 ขออนุญาตคุณแม่มณีเอาลิงค์กระทู้ไปแปะบนเฟสบุ๊คนะคะ เรื่องดีดีที่อยากแบ่งปันต่อให้คนอื่นๆ ได้อ่าน เพิ่งจะได้อ่านที่นี่เป็นครั้งแรกค่ะ ประทับใจในเรื่องราวและการเล่าเรื่องค่ะ เข้ามาได้แค่แปดปีไม่ทันตอนตั้งกระทู้อ่ะค่ะ ^^ จากคุณ : มารเหา เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 07:30:31

ความคิดเห็นที่ 96 @ มารเหา : ขอบคุณมากค่ะที่จะช่วยกรุณาเผยแพร่ต่อ เอาไปแบ่งปันกันอ่านได้ตามสบายเลยค่ะ ขอความเมตตาช่วยพ่วงเครดิตคนเขียนไปด้วย เมณี่ก็จักขอบพระคุณอย่างสูงแล้วละ่ค่ะ :) จากคุณ : แม่มณี เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 06:09:39

ความคิดเห็นที่ 97 เคยอ่านจาก Fw mail หลายปีมาแล้ว  ประทับใจความรักของผู้ชายคนนี้จริงๆ ครับ แต่วันนี้ ไม่นึกว่าจะได้มาเจอคนเขียนต้นฉบับ หรือคงเป็นเพราะโลกมันกลมถึงได้มาเจอ :) ขอบคุณอีกครั้ง สำหรับบทความดีๆครับ ^^ จากคุณ : nueng_love_you เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 54 18:23:40