ความคิดเห็นที่ 1 อย่างไรก็ตาม เมื่อเกิดการเขียนนวนิยายขึ้นในภาษาไทย บุคลิกของพระเอกไทยก็เปลี่ยนไปด้วย เราอาจแบ่งบุคลิกของพระเอกนวนิยายได้เป็นสองอย่าง คือ ‘ผู้ดี’ และ ‘นักเลง’ ‘ผู้ดี’ คือพระเอกที่คล้ายพระเอกในวรรณกรรมโบราณที่สุด แม้ไม่ได้เน้นความ ‘อ้อนแอ้นอรชร’ แต่ก็ไม่เน้นความล่ำสันบึกบึน มีคุณสมบัติที่ซ่อนอยู่ภายในซึ่งคนอื่นอาจมองไม่เห็น แต่ผู้อ่านถูกเตือนให้เห็นอยู่เสมอ คุณสมบัติเหล่านี้อาจมากับการศึกษาหรือกำเนิด หรือทั้งสองอย่างรวมกัน ดังเช่นพระเอกของดอกไม้สด, ก. สุรางคณางค์ ฯลฯ เป็นต้น ส่วน ‘นักเลง’ นั้น ถึงไม่บอกว่าล่ำสันบึกบึนดังพระเอกของนวนิยายสิบล้อ แต่ผู้อ่านก็นึกภาพได้เอง เช่น รื่น ซึ่งเป็นพระเอกของ ‘เรียมเอง’ ในเรื่อง ‘ทุ่งมหาราช’ เป็นต้น พระเอกหนังไทยในรุ่นใกล้ๆ กัน ก็มีบุคลิกทั้งสองอย่าง เช่น ในรุ่นใกล้ๆ กับ ส.อาสนจินดา เป็นพระเอก ก็มี ลือชัย นฤนาท และ เกชา เปลี่ยนวิถี เป็นต้น โดยสรุปก็คือ บุคลิกทางกายภาพของพระเอกไทยในสมัยใหม่นั้น มีสองอย่าง คือล่ำสันบึกบึนอย่างหนึ่ง และสันทัดอีกอย่างหนึ่ง สะท้อนคุณลักษณะภายในที่ต่างกัน คือ ระหว่างความเป็น ‘ผู้ดี’ (หรือสุภาพบุรุษ) และความเป็น ‘นักเลง’ ‘ผู้ดี’ เป็นคุณลักษณะเฉพาะตัว เช่น ‘ชายชาตรี’ ก็ตาม ‘ชาติอาชาไนย’ ก็ตาม ล้วนเป็นลักษณะเฉพาะตัว ใครจะหมิ่นศักดิ์ศรีไม่ได้ แต่ ‘นักเลง’ เป็นคุณลักษณะของกลุ่ม กล่าวคือ ‘นักเลง’ ย่อมเป็นหัวหน้าในกลุ่มอุปถัมภ์หนึ่งๆ นอกจากพิทักษ์ปกป้องเกียรติยศศักดิ์ศรีของตนแล้ว ก็ยังสามารถพิทักษ์ปกป้อง ทั้งผลประโยชน์และศักดิ์ศรีของคนที่มาขอพึ่งพาบารมีได้อีกด้วย บุคลิกทั้งสองนี้ดูเหมือนจะแบ่งแยกกันค่อนข้างเด็ดขาด พระเอก ‘ผู้ดี’ ก็ไม่มีลักษณะทางกายภาพแบบ ‘นักเลง’ เอาเลย และในทางกลับกันด้วยนะครับ http://statics.atcloud.com/files/comments/133/1335212/images/1_display.jpg จากคุณ : Anemone2526 เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 14:59:43

ความคิดเห็นที่ 2 ผมจำได้ว่า เมื่อตอนเป็นหนุ่ม เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งของผมเห็นภาพประกวดชายงามที่ต่างคนต่างแข่งกันเบ่งกล้ามซึ่งทาน้ำมันไว้เยิ้มขึ้นเป็นข้อๆ ทั่วร่างกาย แล้วอุทานว่า “ต๊าย น่าเกลียดจัง” ผมก็ไม่ได้ถามว่าน่าเกลียดตรงไหน ระหว่างมัดกล้ามกับกางเกงลิงที่เป็นกระเปาะ หรือทั้งสองอย่าง อาจเป็นว่า ตอนนั้นผมเองก็คงเห็นว่าน่าเกลียดเหมือนกันกระมัง จึงไม่ได้ถาม ฉะนั้น ผมจึงออกจะสงสัยว่าการแบ่งบุคลิกของพระเอกไทยนั้นนอกจากแบ่งเด็ดขาดในการสร้างตัวละครพระเอกแล้ว ยังแบ่งเด็ดชาดในหมู่ผู้อ่านหรือผู้ชมด้วย คนพวกหนึ่งชอบพระเอก ‘ผู้ดี’ และอีกพวกหนึ่งชอบแบบ ‘นักเลง’ อันที่จริง การสร้างความเป็นผู้หญิง (effeminate) ให้แก่ผู้ชายในอุดมคติในวัฒนธรรมมารยาทของชาย ‘ผู้ดี’ นั้น มีหลายอย่างที่เป็นการลอกเลียนผู้หญิง ดังเช่นที่ผมเคยพูดถึงไว้นานแล้วว่า เจ้านายผู้ชายมักจะใช้คำคะขาเป็นหางเสียงสุภาพ อย่างเดียวกับเจ้าทางเหนือที่ใช้ ‘เจ้า’ (คือจ้ะในภาษาภาคกลาง) เป็นหางเสียงเหมือนกัน ทั้งนี้ ยังไม่พูดถึงการลุกเหินเดินนั่ง ซึ่งมักนุ่มนิ่มเรียบร้อยไม่ต่างจากหญิง ‘ผู้ดี’ ฉะนั้น จึงอาจกล่าวได้ว่า สุนทรียะของความเป็นชายในวัฒนธรรม ‘ผู้ดี’ ไทย คือรูปลักษณ์ทางกายภาพของผู้หญิง แน่นอนว่า ในวัฒนธรรมชาวบ้าน คงเป็นตรงกันข้าม ซึ่งจะให้กำเนิดแก่บุคลิก ‘นักเลง’ ของพระเอกนวนิยายในสมัยหลัง หันมาดูความสัมพันธ์ทางสังคมของผู้ชายตามอุดมคติของไทยโบราณบ้าง ก็จะพบว่าอาจแบ่งได้เป็นสองอย่างเช่นเดียวกัน ว่ากันว่า ผู้ชายไทยนั้นมีหน้าที่หรือมีบทบาทเป็นผู้แสวงหาและสร้างบารมีและอำนาจให้แก่ครอบครัวและกลุ่มอุปถัมภ์ เช่น ลูกชายไปบวชเพื่อสร้างความนับหน้าถือตา ลูกสาวเก่งงานบ้าน (ซึ่งหมายรวมถึงการจัดการทรัพยากรของครอบครัวทั้งหมด ไม่ใช่เฉพาะปัดกวาดถูเรือนและทำกับข้าว) นอกจากเป็นเรี่ยวแรงสำคัญในการผลิตอาหารแล้ว ผู้ชายก็ถูกคาดหวังว่าจะมีวงสมาคมของตนเอง สร้างเครือข่ายทางสังคมและเศรษฐกิจออกไปกว้างขวาง มีความสามารถที่จะคุ้มครองปกป้องครอบครัวและเครือญาติได้ กลายเป็นที่พึ่งของคนอื่น ผู้ชายจะทำตามความคาดหวังดังกล่าวได้ ก็มีอยู่สองวิธี นั่นคือ หากมีความสามารถทาง ‘เข้าเจ้าเข้านาย’ ได้เก่งก็อาจไต่เต้าไปในระบบราชการ ของอำนาจส่วนกลางหรือท้องถิ่น จนกลายเป็นที่พึ่งของเครือญาติและคนอื่นๆ ในชุมชนได้ นี่เป็นการงอกงามในสาย ‘ผู้ดี’ ซึ่งเมื่อเกิดการศึกษาแผนใหม่แล้ว ก็คือการเติบโตโดยผ่านระบบการศึกษานั่นเอง ในทางตรงกันข้าม ผู้ชายอาจใช้คุณสมบัติความเป็น ‘นักเลง’ สร้างกลุ่มอุปถัมภ์ภายใต้สังกัดของตนขึ้น จนเป็นที่พึ่งพิงของเครือญาติและคนอื่นๆ กลุ่มอุปถัมภ์ที่เติบโตมากๆ อาจมีอำนาจต่อรองกับอำนาจส่วนกลางและท้องถิ่นได้ไม่น้อยไปกว่าเส้นทาง ‘ผู้ดี’ อุดมคติของความเป็นชายในวัฒนธรรมไทยจึงออกจะสับสน เพราะมีสองอย่างที่เป็นขั้วตรงข้ามกันเลย ขั้วหนึ่งใกล้ไปทางผู้หญิงจนแทบแยกจากกันไม่ออก อีกขั้วหนึ่งเป็นตรงกันข้ามกับความเป็นหญิง (ตามอุดมคติ) ไปเสียทุกอย่าง เปรียบเทียบกับอุดมคติของความเป็นชายในวัฒนธรรมอื่น เช่น จีน ญี่ปุ่น หรือฝรั่ง เท่าที่ผมเข้าใจ ล้วนมีความเป็นผู้ชายในอุดมคติอย่างเดียว http://3.bp.blogspot.com/_KeMzCUsxtYo/TNUM00tk3eI/AAAAAAAAFe0/5JJwO2kPEco/s1600/yamada01.jpg จากคุณ : Anemone2526 เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 15:01:12

ความคิดเห็นที่ 3 อย่างไรก็ตาม ผมออกจะสงสัยว่า ความเป็นชายในวัฒนธรรมไทยปัจจุบัน เริ่มจะเอียงมาทาง ‘นักเลง’ เพียงอย่างเดียวมากขึ้น กิริยาท่าทางที่เลียนแบบผู้หญิงซึ่งเป็นมาตรฐานของชาย ‘ผู้ดี’ สมัยก่อน ถูกถือว่าไม่เป็นชายเต็มตัว แต่ความเป็น ‘นักเลง’ ไม่ได้หมายถึงการตีรันฟันแทง แต่ต้องมีลักษณะใจสู้ในทุกสถานการณ์ ถึงไม่มาพาโวย แต่ก็ไม่อ่อนหวานจนเกินไป การศึกษาก็ยังมีความสำคัญ เพราะเป็นหนทางสร้าง ‘บารมี’ ได้ แต่ไม่ใช่การศึกษาที่เปลี่ยนบุคลิกภาพไปสู่ความเป็นผู้หญิง (เช่น ไม่กี่วันมานี้ ผมได้เห็นพระเอกคนหนึ่งถูกแนะนำในรายการเกมโชว์ทางโทรทัศน์ว่า เป็นคนมืออ่อน เขาจึงพยายาม ‘แก้ตัว’ คุณสมบัติอันนี้ โดยการทำให้ความมืออ่อนของเขาเป็นเรื่องตลกไปเสีย) การ ‘เข้าเจ้าเข้านาย’ เก่ง กลายเป็นการเข้าสมาคมเก่ง ไม่เคอะเขิน และแสดงความเชื่อมั่นตัวเองสูง ผมไม่ปฏิเสธว่า อาจมีอิทธิพลฝรั่งปนเข้ามาในอุดมคติของความเป็นชายในวัฒนธรรมปัจจุบัน แม้กระนั้น ผมก็ยังออกจะสงสัยว่า ความเป็นชายในวัฒนธรรมไทยปัจจุบันยังไม่สู้จะชัดนักอยู่นั่นเอง เพราะที่กล่าวข้างต้นนั้นก็อาจเป็นอุดมคติของผู้หญิงในวัฒนธรรมปัจจุบันไปพร้อมกัน และด้วยเหตุดังนั้น การนิยามความเป็นชายของไทยปัจจุบันจึงค่อนไปทางคุณสมบัติภายใน ซึ่งไม่ใช่กำเนิดและการศึกษา หากเป็นทางเลือกด้านกามารมณ์ (sexuality) เวลาเราพูดถึงผู้ชาย, ผู้หญิง, กะเทย, เกย์, ทอม, ดี้, ฯลฯ เรากำลังพูดถึงเพศสภาพ หรือกำลังพูดถึงทางเลือกด้านกามารมณ์ของเขากันแน่ จากคุณ : Anemone2526 เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 15:02:18

ความคิดเห็นที่ 4 ...ขนาดชายพจน์ปรีชา เวลาคุยกันที ยังลงท้าย นะจ๊ะ นะจ๊ะ อยู่เลย อ่านตอนแรกก็แปลกๆ แต่ไปๆมาๆ ก็คิดได้ว่าชายหนุ่มราชนิกูลสมัยท่่านหญิงวิภาวดี คงจะ นะจ๊ะ นะจ๊ะ แบบนี้กันเป็นเรื่องปกติ ...ปัจจุบันนี้ เราสามารถหาบุคลิกพระเอกแบบ "นักเลง" ได้จากนิตยสารบางกอกเล่มละยี่สิบบาทมาอ่าน อ่านแล้วหลุดโลกเหมือนย้อนไปในสมัยสมบัติยังหนุ่ม มีการต่อสู้ มีบู๊ ตีรันฟันแทง พิสูจน์ความเป็นลูกผู้ชายในทางต่อยตีและต่อสู้เพื่อความยุติธรรม พระเอกแต่ละคนจะมีกล้าม ล่ำบึ้กเป็นมัดๆกันทุกเรื่อง (แม้แต่ตัวร้ายก็ยังต้องมีกล้ามเป็นมัดๆเหมือนกัน) ฆ่ากันตายเป็นว่าเล่น แต่ก็ยังติดตามตรึงใจคนในชนบทอยู่ ผมเองก็ชอบอ่านนิยายบางกอก สนุกดี ...อ่านแล้วก็เห็นด้วย ระหว่างชายพจน์ปรีชา นุ่มนิ่ม กับ สิงหา คลองแดน จากเรื่อง ลูกขวาน ของปรางค์ บางกอก(เคยอ่านกันรึเปล่าเนี่ย) นิยายเก่าที่กำลังโลดแล่นอยู่ในนิตยสารบางกอกในขณะนี้ ใครน่าจะกระตุ้นกำหนัดของสตรีได้มากกว่ากัน โดยเฉพาะพระเอกคนหลังนี่ สาวๆในเรื่องลูกขวานพลีกายให้เชยชมกันแทบทุกคนแล้วมั้ง จากคุณ : อืม เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 16:28:23 A:49.230.211.53 X: TicketID:148075

ความคิดเห็นที่ 5 ง่า ใครมานะจ๊ะ นะจ๊ะ อยู่ใกล้ๆ แอ๊ดไม่รับประกันสวัสดิภาพ ยกเว้นแต่พูดกับเด็กสามขวบ คงรู้นะว่าเข้าข้างไหน จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 22:18:32

ความคิดเห็นที่ 6 ดิฉันชอบแบบคุณชาย หริพันธุ์ รามพงศ์ ในริษยาอ่ะค่ะ แบบว่าปลื้มมมมม สุดๆ จากคุณ : นางพญามารเมฆไฟ เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 21:33:43

ความคิดเห็นที่ 7 ดิฉันชอบอย่างพ่อเทพฯแฟนมณีจันทร์ในเรื่องทวิภพค่ะ แกกินข้าวแค่สามนิ้วก็ได้ อีกอย่างคิดว่าแกขี้อาย น่ารักดี จากคุณ : PatPDX เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 16:04:13

ความคิดเห็นที่ 8 ขอแบบ ชีพ ชูชัย จากคุณ : mountainfox เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 22:19:08

ความคิดเห็นที่ 9 นักเลงสิครับ แมนๆหน่อย จากคุณ : ไม่มีสี เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 19:02:36 A:118.174.189.212 X: TicketID:221982