ความคิดเห็นที่ 1 ตอนนี้เรียนป.โทอยู่ค่ะ สาขาที่เอ็นท์ไม่ติดตอนป.ตรี ทำตามความฝันอยู่น่ะ ตอนป.ตรีเรียนสาขาการท่องเที่ยวค่ะ สนุกดี ได้ไปเที่ยวหลายๆที่ แต่ในขณะที่ไปต้องรู้ตัวอยู่ตลอดว่ามันคือการไปเรียน เพราะในขณะนั้น คือการสอบปฏิบัติอยู่ค่ะ นอกจากนี้มันได้ฝึกเรื่องการพูดในที่สาธารณะด้วย จากตอนม.ปลายเป็นคนขี้อาย ไม่กล้าพูด ก็พัฒนาขึ้น ได้คะแนนจาก 5 เป็น 9 ในที่สุด จบมาก็ได้งานที่บ.มือถือแห่งหนึ่ง ทำอยู่เกือบ 3 ปี เบื่อๆเซ็งๆ + พอเก็บเงินได้แล้ว เลยออกมาเรียนต่อในสิ่งที่ฝันมาตลอด และมีคนถามตลอดว่าจบแล้วจะไปทำอะไรได้ พี่ก็บอกยังไม่ได้คิด คิดแต่ว่าชอบ ฝันว่าจะเรียนมาตลอด และฉันออกเงินเอง 555+ ไม่รู้ว่าที่เล่ามา จะใช่ที่น้องอยากรู้รึเปล่า แต่เอาใจช่วยให้ค้นหาตัวเองได้ไวไวนะคะ้ จากคุณ : SadDog เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 54 23:08:56

ความคิดเห็นที่ 2 จะบอกว่า พี่อายุ 26 ปี เรียนมาด้านภาษาอังกฤษ ค่ะ ใจรักมากด้านนี้ ตอนนี้ ใช้ชีวิตการทำงานทางตอนใต้ของประเทศอิหร่าน และบางครั้งได้บินไปดูไบค่ะ ทุกอย่างแตกต่างจากชีวิตเมืองไทยมาก ต้องเข้มแข็ง และอดทน เรื่องการกิน แน่นอนที่นี้เป็นเมืองแขก และเป็นประเทศที่ปิดด้านการนำเข้า พวกค่านิยมทั้งหลาย ห้ามเข้ามาเด็ดขาด เช่น LOTUS SEVEN Eleven เป็นต้น ไม่มีเลย และเรื่องการ update ข้อมูลทั้งหลาย แถบทุกอย่างถูกจำกัดจำขีด เช่น Youtube, 4share หรือแม้แต่บางเว็บที่ต้องการการดาวโหลดหนังสือออนไลน์ และ facebook ก็โดนค่ะ กินแต่ถั่ว กับโรตีแผ่นแห้ง แต่จะบอกว่า ที่นี้มีคนไทย เลยแรกันประยุกต์ทำอาหารไทย ให้คล้ายที่สุด เช่นอยากกินส้มตำ ก็เอาแตงกวามาตำแทน นำปลา ซอส พอหาได้ อากาศที่นี้ร้อนถึง 45 องศา ร้อนมาก คนไม่โหดร้ายอย่างที่คิด เพราะ Rule ค่อนข้างโหด แต่จะเป็นคนที่ล่าช้าในตัวงานมากๆๆ เรามาจากไทย Alert/ Active กว่าเป็น 10 เท่า แต่ยอมรับว่า ที่นี้ให้อะไรกับคนบ้านๆ แต่ใจสู้มาก ที่เขียนเพราะอยากให้ผู้อ่านรู้ว่า ยังมีคนที่ลำบากอีกเยอะ เพราะฉะนั้นสู้ๆๆๆ กัน น่ะค่ะ ส่วนตัวแล้วที่ทำงานนี้ เพราะใจจะเก็บเงินเรียนต่อ ปอ โท ด้านภาษาศาสตร์ ปีหน้าว่า จะไปเรียนต่อแล้ว ค่ะ และจะกลับมาเป็นอาจารย์สอนในมหาวิทยาลัยในเมืองไทย (ตามต่างจังหวัด ค่ะ) อย่างไรก็ตาม ขอให้ผู้ตั้งกระทู้เจอเป้าหมายให้เร็วที่สุด แล้วจะรู้จุดมุ่งหมายในชีวิต จงสุขที่ได้เดินตามฝันที่ใจปอง แม้ฝันนั้นยังจะอยู่ไกลโผล่สักเพียงใด หากคิดได้เร็วเท่าไร ฝันสุดไกลจะอยู่ใกล้เอื้อมเทียมฝ่ามือเรา น่ะค่ะ จากคุณ : Sirita N Ph. D เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 54 23:41:24 A:80.191.155.18 X: TicketID:319465

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนเรียน ม.ปลาย ไม่รู้จุดหมายว่าจะเรียนเพื่อไปทำงานอะไร แค่รู้ว่า ไม่อยากเป็นภาระการเงินให้ทางบ้าน เนื่องจากยากจนมากและมีน้องๆ อีกหลายคน เลยเรียนอย่างหนักเพื่อชิงทุนไปเรียนเมืองนอกเมื่อจบ ม.ปลาย และก็ทำได้ เป้าหมายชิงทุนไปเรียนนอก อย่างไรก็ไม่เลวนะ ถ้าใจสู้ เอาแต่เรียนอย่างเดียว หนักมากๆ ด้วย ดีอย่างบ้านจนมาก ไม่มีอะไรล่อใจสักอย่าง ทีวีก็ไม่มี วิทยุก็ไม่มี ขนมก็ไม่มีกินบ่อยนัก นานๆ ทางบ้านทำให้กินที  ต้องเดินไปเรียน 3-5 กม แทบทุกวัน เป็นเวลา 12 ปี เต็มๆ ก่อนไปเรียนเมืองนอก จขกท คงสบายกว่ากันแยะ หวังว่าคงมีกำลังใจเรียนให้หนัก การเรียนหนักๆ ไม่ทำให้ใครตายหรอกครับ ปล ตอนไปเยี่ยมลาลุงแล้วเรียนให้ทราบว่าจะไปเรียนเมืองนอกได้ทุน ลุงถามว่ามีสูทแล้วยัง บอกว่าไม่มี ลุงก็ให้เงินมาตัดชุดสูท และเงินติดกระเป๋า 2 พัน (สมัยนั้นก็มากโขอยู่ เทียบสมัยนี้ก็ราวๆ 1 หมื่นบาท) เป็นเงินที่ได้จับมากที่สุดในชีวิตขณะนั้น แม้ว่าไม่มากเมื่อเทียบกับเงินที่ได้แต่ละเดือนในต่างประเทศ แก้ไขเมื่อ 05 มิ.ย. 54 18:24:49 จากคุณ : K.Senior เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 00:12:04

ความคิดเห็นที่ 4 อยากให้รีบค้นหาตัวเองให้เจอเร็วๆครับ ช่วงม.ปลายนี่แหละที่สำคัญมากๆ ผมคนหนึ่งละที่เคยตัดสินใจผิดพลาด ตั้งใจจะเรียนคณะในอันดับที่1ที่เลือกไว้ และคิดว่ามันต้องได้ แต่สุดท้ายก็พลาดมาได้อันดับที่2 ตอนนั้นไม่ได้คิดไรมากเลย เรียนๆไปเถอะ อีกอย่างพ่อแม่จุนเจือให้ตลอด จนกระทั่งจบป.ตรี เริ่มหางานทำ แล้วงานแต่ละที่ต้องไปต่างจังหวัดทั้งนั้น แม่ผมไม่ยอมให้ไป สุดท้ายก็อยู่บ้านเฉยๆ3-4เดือน ละอายใจครับ  รู้ว่าพ่อแม่เลี้ยงได้  แต่มันยังไงก็ไม่รู้ โชคชะตาให้ผมไปเจอเด็กคนหนึ่ง และมีโอกาสเข้าไปในโรงเรียนเล็กๆ จนกระทั่งพบว่าการเป็นครูนี่แหละใช่เลย ก็เลยเรียนป.บัณฑิตต่อ1ปี จบแล้วต่อป.โททางด้านการศึกษาเลย(ตอนนี้ยังเรียนไม่จบ) จากนั้นก็ไปเป็นครูอัตราจ้างประมาณปีหนึ่งได้ โชคดีที่สอบบรรจุไว้เรียกพอดีแต่ยืมบัญชีต้องมาอยู่ที่อยุธยาซึ่งก็ไม่ไกลจากบ้านมากนัก  ก็เลยได้เป็นข้าราชการครู  ซึ่งพ่อแม่ก็ภูมิใจมากๆ และตั้งใจจะเป็นครูที่ดี สั่งสอนให้พวกเขาเป็นคนดี ผมเคยพลาดที่ให้ความเป็นเพื่อนกับนักเรียนมากเกินไปแต่มันก็ทำให้เข้าใจพวกเขามากขึ้นนะครับ รู้ว่าจริงๆแล้วเขาต้องการอะไร ฉะนั้นอยากจะทำงานอะไรมีผลต่อการเลือกเรียนคณะต่างๆในระดับป.ตรีมากครับ สมัยผมอยู่ปี1 มีเพื่อนหลายคนเข้ามาเรียนแล้วคิดว่าไม่ใช่ เลยคิดซิ่ว ซึ่งรุ่นผมนะครับเอนท์ทรานก่อนรุ่นสุดท้ายปีนึงก่อนจะมีแอดมิสชั่นซึ่งถือว่ายังโชคดีกันอยู่ ชีวิตเราต้องก้าวไปข้างหน้า พ่อกับแม่อยู่กับเราได้ไม่ตลอด แม่บอกผมเสมอว่าแม่อยากอยู่กับลูกนานๆไม่อยากให้ไปไหนไกล เพราะแม่เองจะตายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้  นี่ก็อาจเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ผมไปไหนไกลมากไม่ได้ บางทีก็ต้องมองอะไรไปถึงอนาคตด้วยนะครับ เช่น เพื่อนผมคนหนึ่งชอบท่องเที่ยวอยากเป็นไกด์แต่มีภาระต้องดูแลพ่อป่วย อยากเรียนตามฝันแต่ก็ทำไม่ได้   โชคดีนะครับ ขอให้มีความสุขกับคณะที่ตั้งใจจะเลือกเรียน ปล. นอกเรื่องหรือเปล่า ถ้าใช้ต้องขออภัยด้วยครับ จากคุณ : รัตนลาวัณย์ เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 09:55:22

ความคิดเห็นที่ 5 ม.ปลายเป็นช่วงที่สำคัญมากของชีวิตอย่างที่ คห 4 ว่าจริง สมัยที่อุดมศึกษาของเรายังมีทางเลือกน้อย สถานศึกษาระดับอุดมศึกษามีไม่กี่แห่ง การสื่อสารจำกัด ข้อมูลข่าวสารไม่มี หรือมีไม่มาก นักเรียน ม.ปลายที่สอบเข้าศึกษาในระดับอุดมศึกษามี 2 กลุ่มใหญ่ ๆ คือ กลุ่มที่เรียนเก่งมาก เลือกคณะที่คะแนนสูง ๆ ก็ติดแน่ ๆ กับ กลุ่มนี้ไม่ต้องห่วง สอบเข้าได้แล้วไม่พอใจกลับมาสอบใหม่ปีถัดไปยังได้ อีกกลุ่ม คือ กลุ่มเรียนปานกลางกับกลุ่มรั้งท้ายจะก็จะมีทางเลือกน้อยลงตามลำดับ ก็เลยเลือกอันดับสอบเข้าตามคะแนนของปีก่อน ๆ วิเคราะห์ว่าตัวเองจะมีโอกาสเข้าคณะไหนก็เลือกตามนั้น ทั้งที่อาจไม่ชอบหรือไม่รู้จักวิชาที่เรียนเลยแม้แต่วิชาเดียวก็ยังมี (ไม่น่าเชื่อใช่ไหม ?) อย่างคณะเศรษฐศาสตร์ ชื่อคณะหมายความว่าอย่างไรยังแปลไม่ออกเลย จำได้ว่าคณะที่สุดฮิตแต่ทุกคนต้องเลือกไว้กันเหนียวเป็นอันดับสุดท้ายได้แก่ นิติธรรมศาสตร์ คณะเกษตรบางเขน เรียกกันสั้น ๆ ว่า ก1 หรือ 1ก (ไม่แน่ใจ) และครุศาสตร์จุฬา  เพราะคะแนนไม่สูงและรับเยอะ (ตรงนี้หากผิด ท่าน K.Senior ช่วยแก้ไขด้วย ขอขอบคุณล่วงหน้า) ต่างกับสมัยนี้ที่นักเรียนมีข้อมูลข่าวสารพร้อม การเรียนการสอนพิเศษก็เข้มข้น วิเคราะห์เจาะลึกได้ล่วงหน้าไปถึงรายละเอียดว่าคณะนั้น สถาบันนี้มีจุดเด่นข้อด้อยตรงไหน เราเหมาะกับอะไรทั้งพื้นฐานตัวเอง พื้นฐานทางบ้าน ความถนัด เป็นต้น จึงอยากฝาก จขกท ให้วิเคราะห์ตัวเองให้รอบคอบถ่องแท้ เรียนอะไรก็ได้ที่ชอบที่มันเป็นตัวเราน่ะ จะทำได้ดี ฝันก็จะเป็นจริง จากคุณ : กื้อ เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 12:04:59

ความคิดเห็นที่ 6 ป.ตรี เอ็นท์ติด คณะมนุษยศาสตร์ เอกอังกฤษค่ะ เลือกไว้อันดับสอง ตอนแรกก็คิดว่าเรียนไปเหอะยังดีที่เอ็นท์ติด คิดว่าโชคดีที่หัวเราไปทางนี้ แต่ก็ไม่ได้รักมากขนาดนั้น  พอปีสี่จับพลัดจับผลูได้ทุนไปเรียนที่ออสเตรเลีย 5 เดือน ติดใจกับการใช้ชีวิตในต่างประเทศมากๆ พอกลับมาก็พยายามดิ้นรนหาวิธีที่จะได้ไปเมืองนอกอีก พอดีที่บ้านไม่มีเงินส่งค่ะ ตัวเราเองยังต้องทำงานเลี้ยงดูแม่  แต่ฝันให้ไกลแล้วไปให้ถึงค่ะ ไม่มีเงินแต่ต้องมีสมอง สติ และความมุ่งมั่น เลยได้สมัครโครงการ ไปเป็นพี่เลี้ยงเด็กในอเมริกา เสี่ยงนะคะเพราะไม่รู้ว่าจะไปอยู่กับคนแบบใหน แต่เป็นคนอดทนละกล้าค่ะ โชคดีได้อยู่กับครอบครัวดี อยู่จนจบโครงการแล้วก็ดิ้นรนเรียนต่อ ป.โท ที่เมกาเนี่ยแหละค่ะ เรียนไปด้วยทำงานไปด้วย จ่ายค่าเทอม ค่ากินอยู่เอง ส่งเงินให้ที่บ้านด้วย เรียน Education (TESOL) ค่ะเพราะอยากไปเป็นครูสอนภาษาอังกฤษที่เมืองไทย  ช่วงเรียนก็เจอแฟน(ฝรั่ง)ก็คบกันไปไม่ได้คิดมากเพราะยังไงก็อยากกลับไปทำงานที่เมืองไทย ปรากฏว่าเรียนจบ แต่งงานค่ะ ตอนนี้ลูกหนึ่งค่ะ ปริญญาโทเลยต้องแขวนไว้ข้างฝาประดับบ้าน แต่ก็คือความภูมิใจอย่างหนึ่งในชีวิต  หวังว่าวันนึงคงได้ใช้ไปพัฒนาสังคมค่ะเพราะตอนนี้ต้องปฏิบัติภารกิจผู้ให้กำเนิดไปก่อน ไม่รู้ช่วยได้หรือป่าวนะคะ  จะเลือกคณะใหนก็ต้องหาตัวเองให้เจอก่อนนะคะว่าชอบทำอะไร คิดล่วงหน้าแค่ปี สองปีก่อนนะคะ อย่าเพิ่งไปใกลถึงตอนเรียนจบและประกอบอาชีพ เพราะถ้าคิดอย่างนั้นก็อาจได้เรียนในสิ่งที่ตลาดงานต้องการแต่ตัวเองไม่ต้องการก็ได้ค่ะ จากคุณ : ใบเมเปิ้ลสีฟ้า (กิ่งไม้ในสายลม) เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 12:16:07

ความคิดเห็นที่ 7 พี่เรียนทางด้าภาษาค่ะ ก็ถือว่าโอเคนะในระดับหนึ่ง ถามว่าชอบมากไหม ก็ไม่มากเท่าไหร่ แต่ว่ามองอนาคตไว้ว่ามันต้องรุ่งแน่นอน (รุ่งริ่ง ฮ่าๆ)  พี่ก็ดันทุรังเรียนจบจนมาได้กับชาวบ้านเขา แต่ใจจริงพี่ชอบทางด้านข่าวสาร นิเทศศาสตร์มากกว่า แต่ก็โดนเบรคไว้ (บ้านพี่เขาไม่เข้าใจหรอกว่านิเทศศาสตร์คืออะไร เรียนมาทำอะไร ทำนองนั้นเหมือนว่าไม่มั่นคง) พี่ก็เลยไปลงเรียน ม.เปิดทางด้านนี้ เพราะว่าชอบมาก ก็จะจบแล้วแหล่ะ แต่ว่ามีอันต้องอัปเปหิตัวเองมาเรียนต่อ ซึ่งก็สะใจจอร์ชมาก เพราะว่าได้เรียนในสาขาที่เรารัก เชื่อมกันพอดีกับภาษาอังกฤษที่เราเรียนมาตอน ป. ตรี แล้วก็อีกสาขาหนึ่งที่เราเรียนตอน ม. เปิด... ทางบ้านพี่ตามความคิดอันชั่วร้ายของพี่ไม่ได้หรอก ฮ่าๆๆ อีกมุมมองหนึ่งท่านคงรู้ว่าพี่คงลงแดงตายถ้าไม่ได้เรียนสาขานี้..ไล่ให้พี่ไปเรียนสาขาอื่น..พี่ก็ไม่ชอบและก็ไม่ไหวด้วยแหล่ะอีกประการหนึ่ง เลยลงตัวที่สาขานี้ พี่ว่ามันเป็นอะไรที่ประจวบเหมาะมากเลยนะ เหมือนเราได้ทำอะไรสองอย่างที่พร้อม ๆ กัน มาวันนี้พี่ว่าพี่ตัดสินใจไม่ผิดเลย ได้ทำอะไรที่เราชอบมันดีแบบนี้นี่เอง น้องก็เหมือนกันนะคะ เลือกตามที่ใจเราอยากเรียน ทำในสิ่งที่เราชอบ แต่หากว่าถ้าพลาดหวังไปจากสิ่งที่เราชอบมา ได้สิ่งที่รองลงมาแต่ว่าขอให้อยู่ในวงรัศมีของสิ่งนั้นๆ มันก็กล้อมแกล้มไปกันได้นะคะ อย่าพยายามเลือกอะไรที่ต่างกันสุดขั้วเกินไป แต่ให้เลือกในสิ่งที่สามารถประยุกต์และต่อยอดกันได้นะคะ ขอให้โชคดีค่ะ จากคุณ : cat_on_a_hot_tin_roof_ เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 13:00:41

ความคิดเห็นที่ 8 ระบบการศึกษาบ้านเราเป็นแบบนี้มาหลายปีแล้วที่ นร.ม.ต้น ไม่รู้จะเรียนต่ออะไร หาเป้าหมาย หาความต้องการยังไม่เจอ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นในระบบนี้ ตามโรงเรียนห้องครูแนะแนวมัวแต่ใช้หนี้ของครอบครัวตัวเอง เลยลืมแนะแนวเด็ก ๆว่าสร้างชีวิตของตัวเองนั่นให้เด็กเดินไปทางไหนของแต่ละคน พอ ม.ปลายยิ่งเบลอไปใหญ่ กับเด็กที่ทางบ้านพ่อแม่มัวแต่หาเงินตัวเป็นเกลียว นี่ไม่รวมพ่อแม่ไปอยู่ในคุก(ข้อหาเพราะหาเงินเลี่ยงครอบครัวในทางที่ผิด ขายยาฯ)ลูกก็เจอสิ่งล่อตาล่อใจมากเกิน ไหนจะสื่อไม่ดีมากขึ้น ไหนจะยาเสพติดลงมาสู่รากของมนุษย์(เยาวชน)มากกว่าเดิมอย่างน่าใจหาย เลยทำให้เเยาวชนคิดไม่ได้ ตอบตัวเองไม่ออกว่าจะไปทางไหน หรือเรียนอะไรที่เราชอบ หรือรักที่จะเรียนอะไร น่าเห็นใจครับ คห. ข้างบนก็แนะแนวทางได้ครอบคลุมพอแล้วว่าทำอย่างไรต่อไปกับตัวเอง ผมก็คงขออวยพรให้เจอกับสิ่งดี ๆ มีสติ มีความคิดในหลาย ๆด้าน หาหนังสืออ่านเป็นวินัยอย่างนึงของชีวิตอย่างชาติญี่ปุ่นหรือยุโรป คือต้องมีพ๊อคเกตบุ๊คติดกระเป๋าไว้ตลอด ว่างหรือนั่งรถโดยสารก็เอาออกมาอ่าน รู้จักหามิตร รู้จักเลือกมิตรที่ดี แยกแยะให้ออกว่าเป็นมิตรที่ดีหรือมิตรที่ไม่ดีเป็นใคร นั่นคงจะพาอนาคตไปในทางที่ใจอย่างต้องการไ้ด้นะครับ โชคดี สู้ ๆครับ... จากคุณ : ชะโดทะเล เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 13:45:05

ความคิดเห็นที่ 9 ที่บ้าน อยู่ในตระกูลคนจีน เน้นเรื่องการค้าขาย เรื่องเรียนไม่มีใครบังคับเพราะว่าให้เรียนจบอย่างน้อยปริญญาตรีก็พอ แม่เป็นไทยแท้ๆ ลูกชาวนา แต่หัวดีมาก เรียนเก่งแต่ไม่มีโอกาสได้เรียน ต้องเสียสละให้น้องชายได้เรียน แม่เลยอยากให้ลูกเรียนกันเยอะๆ เพราะแม่จบแค่ป.4 พ่อเป็นลูกจีนแท้ๆ ลูกคนเดียวในพี่น้อง 5 คน ที่ได้เรียนสูงสุดคือม.ศ.5 สมัยก่อนและเป็นคนเดียวในตระกูลที่ไม่ได้ค้าขายแต่ทำงานรัฐวิสาหกิจ แต่เรียนได้คาบเส้นมาก 50% มาตลอด 555 พอมารุ่นลูก พี่ก็ไม่รู้จะเรียนอะไร เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าเรียนไปก็เท่านั้น ไงก็ต้องออกมาค้าขายอยู่ดี เรียนแบบไร้จุดมุ่งหมาย ก็เรียนตามเพื่อนตลอด ติดเพื่อนมากไปไหนไปกัน สุดท้ายเพื่อนอยากเรียนพยาบาลก็ไปสอบชิงทุนเป็นเพื่อนกัน ปรากฏว่าเพื่อนสอบไม่ติด แต่พี่ได้สอบติด สองจิตสองใจ สุดท้ายก็ไปเรียนตามหน้าที่ จบมาทำงาน เวลาพบเพื่อนใหม่ๆ ใครถามว่าทำงานอะไร บอกไปไม่มีใครเชื่อสักคนว่าเป็นพยาบาล 555 รับราชการ ตั้งแต่เงินเดือน 2205 บาท จนสุดท้าย ที่1หมื่นกับอีกเศษไม่กี่ร้อย แม่บอกว่าเงินเดือนแค่นี้แต่ขอแม่ใช้เดือนละ 2หมื่น แม่ว่าลาออกมาช่วยแม่ค้าขายดีกว่า สุดท้ายลาออกมา ช่วยกิจการที่บ้าน แต่...วิชาชีพพยาบาลที่มีติดตัวมา กลับเป็นวิชาที่ใช้งานมากที่สุด เพราะตอนนี้ก็ยังเป็นพยาบาลอยู่ แต่เป็นผู้ช่วยแพทย์ ประจำคลินิก งานแสนสบายค่ะ รายได้พอสมควร ไม่รวยไม่จน แต่ก็อยู่ได้ เลี้ยงตัวเองไป แต่ขาดความกระตือรือร้นเล็กน้อย เพราะคิดไม่ออกว่า ถ้าไม่ทำงานในคลินิก ก็คิดไม่ออกว่าจะไปทำอาชีพอะไร ตั้งใจจะเกษียณตอนอายุ 50 ก็เหลืออีก 7 ปี ปล. ความตั้งใจจริง ใฝ่ฝันจะเรียน รัฐศาสตร์ค่ะ ถึงแม้ว่าเรียนไปก็ไม่รู้จะทำอะไรแต่ก็อยากเรียน จากคุณ : meboon (meboon) เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 15:50:00

ความคิดเห็นที่ 10 ^^ขอบคุณพี่ๆทุกคนจริงๆนะคะ ช่วงนี้ก็คงต้องหาแนวทางที่ตัวเองชอบ ส่วนตัวหนูชอบด้านภาษาคะ แต่ห้องที่เรียนอยู่นี่เป็นสายวิทย์ชัดเจนมาตั้งแต่ม.ต้น (คือเรียนฟิสิกส์ เคมี ชีวะตั้งแต่ม.ต้น) ไม่สามารถเปลี่ยนสายได้ ^^ ชอบภาษาก็จริง แต่ว่าทำข้อสอบภาษาอังกฤษ ก็ไม่ยักจะรุ่ง ตอนนี้ความฝันก็ไปทางสายวิทย์มากกว่า เพราะเวลาทำแบบฝึกหัดก็ทำได้มากกว่าอังกฤษ เฮ้ออออ .....สับสน ฮ่าๆๆ พยายามขยันไว้ก่อน  จะได้มีตัวเลือกมากขึ้น ^^" แต่อีกใจก็กลัวว่าจะไม่ไหว แต่ก็สู้คะ (แล้วจะมีใครมาอ่านหนูเพ้อไหมเนี่ย55+) จากคุณ : rakwahnron เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 22:09:27

ความคิดเห็นที่ 11 เรื่องเรียนของผมไม่ค่อยจะได้เรื่อง เอาของลูกผมดีกว่า เป็นลูกชายนะครับ ตอนประถม  อยากเป็นนักฟุตบอล  ผมบอกว่า อยากเป็นนักฟุตบอล ต้องเรียนให้เก่ง                                              และสอบเข้าทหาร หรือตำรวจให้ได้ จะได้ไปเล่น                                              บอลให้กับสโมสรทหารบก หรือสโมสรตำรวจ เขา                                              จะมีรร.สอนฟุตบอลในนั้นด้ย     ก็เลยไปเรียนพิเศษเพิ่มเติมจนเก่งเลขขึ้นมา ตอนม.ต้น เห็นครูสอนพิเศษรายได้ดี มีติวเตอร์ดังๆมาเปิดที่จังหวัดเรา เลยเริ่มเปลี่ยนใจ             อยากเป็นติวเตอร์        ผมก็บอกว่า ถ้างั้นก็ต้องทุ่มไปด้านคณิตศาสตร์                                               ที่เราถนัด ให้เป็นที่หนึ่งของจังหวัดให้ได้     แล้วด้านคณิตศาสตร์ ก็ได้ที่ 1 ของจังหวัดจริงๆ   แล้วดันสอบต่อม.ปลายได้ที่ มหิดลวิทยานุสรณ์    ตอนนี้อยู่ ม.6 แล้วความคิดก็เปลี่ยนอีกแล้ว                อยากเป็นหมอ            ผม..................ดีสิวะ  มาได้ไงวะเนี่ย สอบหมอให้ติดก็แล้วกัน            คนเราเปลี่ยนแปลงได้เสมอ   แล้วแต่สิ่งแวดล้อมต่างๆ  ปรับตัวให้ได้ นั่นแหละ ดีที่สุด จากคุณ : ศรีวรลักษณ์ เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 23:26:21

ความคิดเห็นที่ 12 ใช่เหมือนคุณครีวรลักษณ์ คคห 11 พูดนั่นแหละ "คนเราเปลี่ยนแปลงได้เสมอ   แล้วแต่สิ่งแวดล้อมต่างๆ  ปรับตัวให้ได้ นั่นแหละ ดีที่สุด" ตอนอยู่ ม. ต้นเราก็เคยอยากเป็นนักฟุตบอลเหมือนลูกคุณครีวรลักษณ์ แต่เพราะความเปลี่ยนแปลงเรากลายเป็นไม่ค่อยชอบฟุตบอลนัก เราเรียนแต่สายวิทย์ตอน ม.ปลายในต่างแดน แล้วเรียนคณิตศาสตร์กับคอมพิวเตอร์ แต่งานแรกที่ทำยาวที่สุดก็คือเป็น manager of bookmaker (ผู้จัดการบริษัทรับพนันม้าแข่งกับรับพนันกีฬาต่างๆ) ใน London อยู่หลายปี (น่าจะประมาณ 13 ปี) ตอนเริ่มทำงานนี้ใหม่ๆพอ pub เลิกตอนบ่าย 3 โมง นักพนันเมาออกมาจาก pub มาทวงเงินพนันฟุตบอลแล้วด่าเราหยาบๆคายๆให้เราเร่งคิดเงินพนันให้ เราเลยกลายเป็นไม่ชอบฟุตบอลไปซะงั้น ฝรั่งคนที่ทำงานด้วยคนหนึ่งเป็นเซียนฟุตบอลติวเข้มเราเรื่อยแต่สมองเราไม่รับฟุตบอลเลย เสียดายแฮะถ้ารีบๆเรียนไว้ตอนนั้นนะกลับมาเมืองไทยมาเป็นเซียนฟุตบอลนี่ถ้าจะรายได้งามแฮะ สมัยนั้นเราบ้าแต่อ่านฟอร์มม้าแข่ง แต่กลับมาเมืองไทยไม่รู้จะทำอะไรกินเพราะวิชาคอมพิวเตอร์ที่เราเรียนมามันก็ล้าสมัยไปซะแล้ว เราก็เลยมาเป็นครูเถื่อนสอนภาษาอังกฤษ ตอนแรกก็สอนไม่เป็นแต่อาศัยซื้อตำราต่างประเทศมาศึกษาก็เลยพัฒนาวิธีการสอนมาเรื่อยๆ และทำเงินจากการสอนภาษาอังกฤษได้ค่อนข้างมาก แต่อยู่ดีๆอยากเป็นนักแปลเพราะไม่ชอบแต่งตัวเรียบร้อยแบบเป็นครู มันขัดกับความรู้สึกของตนเอง ก็เลยต้องออกแรงเรียนการแปลเป็นวิชาใหม่ แล้วก็หัดเรียนคอมพิวเตอร์ยุคใหม่ๆจนกลายเป็นนักแปลและนักทดสอบ software ไปซะงั้น แต่จริงๆแล้ววิชาที่ชอบที่สุด แต่ไม่เคยเอาไปใช้หาเงิน (เพราะทำไม่ได้ในเมืองไทย) ก็คือการแพทย์ทางเลือก (การแพทย์แผนโบราณของจีน) ซึ่งตอนนี้เรากำลังเรียนรู้มากขึ้นเรื่อยๆ เคยอยากไปเรียนวิชานี้ต่อทีจีนแต่ไปไม่ถึงซักที ก็เลยต้องเรียนรู้ด้วยตัวเองจากตำราต่างประเทศ อีก 2 วิชาที่เราชอบก็คือโยคะกับวรยุทธ์จีน เราคิดว่าถ้าหมดภาระดูแลพ่อเราและแฟนเราหมดภาระดูแลแม่เธอเราจะชวนกัน 2 คนไปอยู่ต่างแดน เราอยากไปทำงานเป็นครูสอนโยคะในต่างแดนตอนอายุมากๆ เราว่าน่าจะไปได้สวยเพราะหน้าตาท่าทางเราไม่เหมือนคนสูงอายุ ยังคล่องแคล่วว่องไวและทรงพลังเหมือนเด็กวัยรุ่นอยู่ น่าจะได้รับความเชื่่อถือเป็นอย่างดี อีกทั้งวิชาการแพทย์ทางเลือกอาจใช้ประโยชน์ในต่างแดนได้มากกว่า เช่นเป็นครูสอนวิชาพวกนี้ แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 54 15:59:17 แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 54 06:45:03 จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 06:40:49

ความคิดเห็นที่ 13 เขินที่จะบอกจังเลยค่ะแต่ก็เป็นเหมือน คห.บนๆพูดจริงๆ แต่ความฝันตอนเด็กของเราตอนแรกเลยอยากเป็นคนขายยาคูลท์ เพราะชอบกินยาคูลท์ตอนนั้นคิดว่าขายยาคูลท์จะได้ได้กินฟรี ต่อมาเห็นกระเป๋ารถเมล์เค้ามีกระบอกตั๋ว ก็อยากเป็นอีก ตอนนั้นพี่สาวแซวว่า ถ้าจะเป็นกระเป๋ารถเมล์ไม่ต้องเรียนต่อหรอกมั๊ง จบป.6 ได้ทุน ตอนม.ต้นเลือกคณิต-วิทย์ แต่ติดเพื่อนมาก จากเด็กทุน เกรดเหลือไม่ถึง 2.00 พ่อเลยบอกว่า ม.ปลายท่าจะไม่รอดให้ไปเรียนสายอาชีพ ก็ไปเรียนภาษาญี่ปุ่น 3 ปี แล้วก็ต่อป.ตรี ภาษาญี่ปุ่น เพราะเชื่อพ่อ (ตัวเองไม่ชอบ) พ่อบอกว่าจะหางานง่าย ซึ่งจบมาก็หางานง่ายจริงๆนะคะ ได้เป็นล่าม+เลขา แต่เพราะไม่ได้ชอบเลย ทำงานได้ 2 ปีเลยขอพ่อต่อโท ตอนนี้ขอเรียนที่ชอบคือภาษาอังกฤษ จบมาทำงานบ.ฝรั่งเป็นเลขา สนุกมากเลยค่ะ เพิ่งค้นพบตัวเองเจอตอนที่จบ ป.โทนี้แหล่ะว่าชอบภาษา และชอบทำงานกับฝรั่ง อิอิ จากคุณ : -aom- เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 09:38:48

ความคิดเห็นที่ 14 แนะนำเพิ่มเติม จาก คห 2 พี่เอง ตอน มอ ปลายเรียนสายวิทย์ และจับใจความได้ว่า เวลามีวิชาภาษา จะสนใจเรียนเป็นพิเศษ พยายามหาอะไรที่นอกเหนือกว่าในห้องเรียน บางครั้งยังสอยภาษาอังกฤษได้ไม่ดีเท่าที่ควร แต่เรายังรักมันมากๆๆ พอๆกับเรียนภาษาไทยนั้นแหละ แต่บ้างครั้ง การที่เราสอบได้ดี หรือไม่ อาจจะไม่ได้ความว่า เรารักมันจริงๆ น่ะค่ะ จขกท อยากให้น้องมองลึกๆๆ ว่า เราสนใจอะไรเป็นพิเศษ คนเราเปลี่ยนตัวเองได้ตลอดเวลา นั้นก็เรื่องจริง น่ะค่ะ น้องเองไปลองคิดดูน่ะ ว่า สนใจทำอะไรเป็นพิเศษ ทำแล้วรู้สึกไม่ต้องมองนาฬิกา เพลินไปเอง พี่เองเวลาอ่านนิยายภาษาอังกฤษในวันว่างๆ ก็จะทำได้โดยไม่เบื่อ สบายๆๆ อ่านไป จดไป วิเคราะห์ไปด้วย ทั้งไวยกรณ์ และเนื้อเรื่อง เวลาดูหนังก็ฝึกมองสำนวนบ้าง จนบ้างที่ต้องย้อนกลับ มาดู ฟังอีกรอบ จนเพื่อนเลิกดูหนังเป็นเพื่อนเลยค่ะ 555 บอกตรงๆ ถ้าชอบภาษา จงเรียนรู้ไปเรื่อยๆ การเรียนรู้ทีดีวิธีหนึ่ง คือเรียนด้วยตัวเองให้มาก และศึกษากับผู้รู้ ไปพร้อมๆๆกัน น่ะค่ะ ถ้าจะเรียนภาษาจริงๆ พี่มีคำแนะนำนิดหน่อย 1 เรียรรู้ด้วยตัวเองให้มาก และหาผู้รู้ช่วยตอบ 2 ฝึกฝนให้บ่อย ฟังเพลงบ้าง พูดตามหนังบ้าง เขียน dairy บ้าง อ่านอะไรง่ายบ้าง ยากบ้าง ฝึกให้มากๆๆๆๆ 3 หาความรู้รอบตัวให้มาก เพราะภาษา จะมาพร้อมกับความรู้ศาสตร์อื่นๆ เพราะศาสตร์วิชาอื่นจะนำมาซึ่งภาษา น่ะค่ะ เช่น สังคม ประวัติศาสตร์ การเมือง หรือแม้แต่เรื่องจิปาถะ ในโลกใบนี้ 4 เปลี่ยนสายการเรียนไม่ทันไม่เป็นไร แต่ให้รู้แน่ว่า จะเรียนภาษาต่อ ก็ต้องทำตามข้อ 1 และข้อ 2 และ 3 น่ะค่ะ จะเป็นนักภาษาที่มีคุณภาพ ก็ว่าได้ ไม่ยากน่ะค่ะ พยายามหาให้เจอ แล้วบอกมาด้วย น่ะค่ะ จากคุณ : Sirita N Ph. D เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 15:21:27 A:80.191.155.18 X: TicketID:319465

ความคิดเห็นที่ 15 ตอบไปโดยไม่ทันดู คคห 10 ของหนู จขกท พอเห็นแล้วก็เลยมองเห็นภาพชัดเจน ก็เลยตอบใหม่ เมื่อ 50 ปีที่แล้วคนเรียนด้านภาษามักจะเก่งภาษากว่าคนเรียนด้านอื่น แต่สมัยนี้มันไม่ใช่อย่างนั้นแล้ว คนเรียนวิทย์ก็เก่งภาษาได้ ลองไปอ่านกระทู้นี้ http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3378164/K3378164.html จะเห็นคนใช้ login ว่า promegax แนะนำหน้งสือเรียนภาษาอังกฤษ อยากจะบอกหนูว่าคุณ promegax (เดี๋ยวนี้ไม่เล่น pantip แล้ว) คนนี้เรียนจบสายวิทย์ระดับปริญญาเอก แต่แกเก่งภาษาอังกฤษระดับคนเรียนด้านภาษาอังกฤษระดับปริญญาโทหรือเอกก็ทาบรัศมีแกไม่ติดง่ายๆ ที่แกทำได้เพราะอะไร? ตอบ เพราะการสื่อสารไร้พรมแดนและอินเตอร์เน็ตยังไงล่ะ คุณ promegax มีตำราภาษาอังกฤษจากต่างประเทศ (ถ้าไม่ใช่ ebooks แต่เป็นหนังสือเป็นเล่มๆนะ) มันมากขนาดว่าถ้าหล่นทับแกหละแกต้องคอหักตายแน่ๆเลยหละ! แกเล่าประสบการณ์การอ่านๆๆๆๆๆๆหนังสือพวกนี้อย่างเมามัน อย่างเป็นชีวิตจิตใจให้คนฟังบ่อยๆ เวลาใครทึ่งในความสามารถด้านภาษาอังกฤษของแก เมื่อ 50 ปีที่แล้วคนที่ไม่ได้เรียนด้านภาษาไม่มีทางค้นข้อมูลด้านภาษาได้ง่ายๆเหมือนสมัยนี้ เพราะไม่มีอินเตอร์เน็ต ดังนั้นการเรียนเอกภาษาอังกฤษเพื่อให้เก่งอังกฤษจึงจำเป็นมากกว่าสมัยนี้ แต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไป แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนอย่างแน่นอน ก็คือ "การเรียนวิทย์เรียนด้วยตัวเองลำบาก เพราะอุปกรณ์มันแพง เช่นเรียนแพทย์ด้วยตัวเองมันทำไม่ได้เพราะไม่รู้จะไปเอาศพที่ไหนมาผ่า เรียน nuclear physics ก็จะเอาเงินที่ไหนไปซื้ออุปกรณ์แพงๆล่ะ" ดังนั้น ถ้ารู้ว่าตัวเองเรียนวิทย์แล้วผ่านฉลุยก็รีบๆเรียนวิทย์ซะ แล้วเรียนภาษาอังกฤษด้วยตัวเอง เราก็เรียนวิทย์แต่ที่เราทำงานด้านภาษาอังกฤษได้ไม่แพ้คนเรียนด้านภาษามา ก็เพราะว่าเราทำเหมือนคุณ promegax ทำ นั่นก็คือ เราใช้ google ค้นแค่ไม่กี่วันเราก็รู้หมดว่าเด็กอักษรศาสตร์เอกอังกฤษน่ะเขาใช้ textbooks เล่มไหนเรียนกัน ถึงเก่งภาษาได้ แล้วเราก็ "ไปสอย textbooks พวกนั้นมาเรียนเองซะจนหมด!" ข้อคิดที่น่าสนใจก็คือ คนเรียนเอกวิทย์เรียนภาษาอังกฤษด้วยตัวเองแข่งกับคนเรียนเอกภาษาอังกฤษ ทำได้ง่ายๆ สบายๆ แต่ในทางกลับกัน คนเรียนเอกภาษาอังกฤษเรียนวิทย์ด้วยตัวเองแข่งกับคนเรียนเอกวิทย์ แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย! จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 17:31:41

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณทุกคนจริงๆนะคะ .........คุณ ศรีวรลักษณ์ ......เราเคยอยู่ รร นี้ตอน อนุบาลคะ 55+เกี่ยวไหมเนี่ย ตอนนี้ก็พยายามเรียนทุกอย่างให้ดีที่สุดคะ ว่างๆจะเน้นภาษาเป็นพิเศษเพราะชอบมากๆ มีความสุขแม้จะทำได้ไม่ค่อยดีก็ตามเหอะ ^^"จะพยายามต่อไป จากคุณ : rakwahnron เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 20:51:10

ความคิดเห็นที่ 17 คนเรียนเอกภาษาอังกฤษเรียนวิทย์ด้วยตัวเองแข่งกับคนเรียนเอกวิทย์ แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย! ... ที่เป็นแบบนี้ เพราะคนเรียนเก่งทางด้านภาษาเพราะชอบภาษาแต่แรก และไม่ได้มีใจให้วิทย์เลย เมื่อไม่มีใจให้ จะให้เรียนด้วยตนเองมันลำบากมาก ส่วนคนเรียนวิทย์ส่วนใหญ่มีความคิดเป็นตรรกะได้ เมื่อมีความจำเป็นต้องเรียนภาษาอังกฤษก็สามารถเข้าใจอะไรๆ ได้ง่าย เก่งได้ครับ ไวยากรณ์สลับซับซ้อนก็จับจุดแยกแยะได้ครับ จากคุณ : K.Senior เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 23:17:35

ความคิดเห็นที่ 18 ^ ^ อีกเหตุผลหนึ่งก็คือ มันเป็นที่ราคาอุปกรณ์ซึ่งต่างกันลิบลับด้วย คือเรียนภาษาอังกฤษด้วยตัวเองค่าใช้จ่ายไม่เท่าไหร่หรอก อย่างมากก็ซื้อ textbooks, CDs/DVDs, หรือสื่อต่างๆเช่น video clips การสอนภาษาอังกฤษ หรือใครเป็นเซียน google ก็หา download สื่อการเรียนการสอนภาษาอังกฤษฟรีได้หมดจนเรียนเก่งระดับเทพๆไปเลย ก็ยังไหว แต่ใครจะเรียน aeronautical engineering ด้วยตัวเอง มันเป็นไปแทบจะไม่ได้เลย ใครจะมีเงินซื้อเครื่องบินทั้งลำมาหัดซ่อมเล่นเองในบ้านได้ล่ะ ซ่อมเสร็จแล้วใครจะกล้าขับขึ้นไปบนท้องฟ้า...555+++...แต่ถ้าเรียน computer science ด้วยตัวเอง อย่างนี้พอไหว เพราะเครื่องคอมพิวเตอร์สมัยนี้มันราคาถูก และ video clips การสอน computer science ระดับมหาลัยก็มีขาย หรือถ้าใช้ google เก่งๆก็หา download ของฟรีได้ แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 54 09:25:24 แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 54 00:28:51 แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 54 00:26:11 จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 54 00:23:33

ความคิดเห็นที่ 19 ไม่แน่ใจว่าจะมีใครเส้นทางเพี้ยนเท่าเรา...หรือว่าเด็กสายศิลป์ภาษาจะเป็นงี้หรือเปล่า....  -เด็กๆ ชอบคณิตศาสตร์ ชอบเลขและอังกฤษ ไม่เคยเรียนพิเศษอังกฤษ แต่ชอบอ่านหนังสือนอกเวลา อ่านทุกเล่มทั้งที่อ.สั่งและไม่สั่ง  -ม.ปลายเรียนสายวิทย์ ตอนจะเอ็นหยุดขยันซะนั้นเพราะเบื่อฟิสิกส์มาก ชอบแต่เคมี คณิต อังกฤษ ผลก็เลยได้แค่คณะวิทย์เอนตรง เอนกลางสายศิลป์ได้อักษร ม.ทับแก้ว แต่..   ..สละสิทธิ์ไปเรียนม.นานาชาติเอกอังกฤษ    -จบมากลับไปช่วยธุรกิจที่บ้านก่อน เพราะมีความจำเป็นส่วนตัว                   แล้วกลับเข้ากรุง ทำงานหลายอย่าง...   -นักข่าวภาคภาษาอังกฤษ ทำข่าวโรงแรมท่องเที่ยว กินกับเที่ยวเป็นหลัก(ชอบมาก)  -ทำปีกว่าหัวหนังสือเจ๊ง ก็เปลี่ยนไปทำอีกหลายหัว ช่วงนี้รับจ๊อบงานแปล ก็ได้เริ่มต้นงานฟรีแลนซ์ที่มีรายได้มากกว่างานหลัก - จับพลัดจับผลูไปเป็นปชส.ท่องเที่ยว -มีผู้ใหญ่เมตตาให้ไปทำงานการต่างประเทศ จะให้สอบบรรจุราชการ แต่ต้องกลับบ้านนอกเลยปฏิเสธ(มานึกทีหลัง ทำไมไม่นะ) -ไปสอนหนังสือให้นักกีฬา แล้วคิดว่ารักงานสอนเลยไปเรียนป.โทการสอน จะได้กลับไปรักบ้านเกิดด้วย -ช่วงเรียนป.โท ทำงานเลขาให้คณบดีม.นานาชาติ ช่วงนี้ชีวิตคุ้มสุด เหนื่อยยยยยมาก 7 วันได้พักจริงครึ่งวัน บางครั้งงกเงิน วันอาทิตย์ไปเป็นติวเตอร์ หลังๆ ไม่ไหวบายย   งานต่างๆ ก็ทำเกินปีครึ่งขึ้นไปนะ ไม่ได้แป๊บๆ (เอ่อ หรือว่านี่แป๊บ) บางที่กลับไปทำซ้ำสองก็มี เจ้านายเรียกไป - กลับบ้านนอกไปสอนหนังสือจนบัดนี้ ตอนนี้เรียนต่อตปท.     ยาวไปมะ...    สรุป เรียนวิทย์แต่ไปต่อศิลป์ภาษา แล้วพบว่าสายนี้ทำงานอะไรก็ได้ที่ใช้ภาษาและการสื่อสารเป็นหลัก ได้สารพัดอาชีพ ไหนจะจ๊อบอื่นๆ อีกมากมาย    แต่พอมาได้เจอคนที่เรียนคณะฯ ที่กำหนดอาชีพตั้งแต่ต้น เช่น หมอ วิศวะ เภสัช ครู บางคนที่จบแล้วไม่ทำ(อันนี้ไม่รวมความจำเป็นทางบ้าน) จริงๆ ก็เป็นสิทธิ์ส่วนตัว แต่ยอมรับว่าแปลกใจหน่อยๆ    เราเลยมองว่า...เด็กไทยเรียนตามกระแส โดยที่ไม่รู้ตัวเองจริงๆ ว่าถนัดอะไร...หรือว่าอยากจะทำอะไร    -บางคนเวลาสอบเอ็น เลือก ม.ดังๆ ไว้ก่อนก็มี    เด็กจากรร.สายสามัญ ส่วนใหญ่เลือกอาชีพจากคะแนนวิชาการที่ทำได้เมื่อเทียบกับมาตรฐาน น้อยที่เริ่ม...จากดูความรักความชอบ หรือทักษะความถนัดของตัวเอง ทั้งๆ ที่เวลาทำงานจริง ความสามารถทางวิชาการเป็นแค่ส่วนเดียว ที่เหลือต้องใช้วิชาเกิน    ....แต่ไม่ได้คิดว่าเด็กผิด ตัวเองก็เป็นเช่นนี้มาก่อน...    ... แต่เพราะระบบการศึกษา schooling system+national testing มันกรอบและหลอก เอ่อ...หลอมก็ได้ ให้เป็นอย่างนี้ จากคุณ : โจแดง เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 54 04:23:52

ความคิดเห็นที่ 20 เป็นกระทู้ที่น่าสนใจมากเลยอยากมาแชร์ประสบการณ์กับทุกคนค่ะ ขอแทนตัวเองว่าพี่นะคะ แรกเริ่มเลยพี่มีความฝันว่าอยากเป็นหมอค่ะ ผลการเรียนพี่ก็อยู่ในระดับที่พอมีลุ้นกับเขาเหมือนกัน แต่ด้วยความที่ไม่มั่นใจว่าชอบอาชีพนี้จริงไหม... พี่เลยตัดสินใจไปฝึกงานที่ศิริราชช่วงปิดเทอม เป็นครั้งแรกที่ได้สัมผัสบรรยากาศการทำงานจริงๆ ยังจำได้จนถึงทุกวันนี้ว่า การเข็นรถที่บรรจุอุปกรณ์การแพทย์ตามนักศึกษาแพทย์ต้อยๆ ฟังเสียงโอดครวญของเหล่าคนไข้เวลาที่ถูกทำแผล นั่นเป็นอย่างไร สุดท้ายพี่ก็ตัดสินใจล้มเลิกความฝันค่ะ พี่ไม่อยากทำงานในสภาพบรรยากาศแบบนั้นทั้งชีวิต ยอมรับว่าพี่ไม่เหมาะ รู้สึกหดหู่ และถ้าเราต้องทำงานแบบนั้นคงไม่ดีแน่ เพราะถ้าทำงานจริง...เราก็ต้องทำให้ได้ดี พี่ก็เริ่มมองหาอะไรอย่างอื่น ด้วยความที่เรียนสายวิทย์ บอกตรงๆว่าพี่ก็ไม่อยากทิ้ง ฟิสิกส์ เคมี ชีวะ ที่รำ่เรียนมา ก็เลยเบนความสนใจไปที่คณะสถาปัตย์ ก็ลองอีกค่ะ...ไปเข้าร่วมงาน open house ที่ศิลปากร ถามตัวเองว่าชอบรึเปล่า? สุดท้ายก็ได้บทสรุปว่า...พี่ไม่ชอบวาดรูป 555+ ตอนนั้นจำได้ว่าเริ่มคิดหนักแล้ว เอายังไงดี...อะไรก็ไม่ถูกใจไปหมด เครียดจัดจนไปปรึกษาพ่อกับแม่ ท่านบอกพี่ว่าถ้าอย่างนั้นก็เจริญรอยตามพ่อก็แล้วกันเรียนวิศวะไปเลย เพราะท่านเองก็อยากให้พี่มารับช่วงต่อที่บ้าน พี่ก็เลยคิดว่า...ตามนั้นแล้วกัน จากนั้นพี่ก็มุ่งเน้นเตรียมสอบเข้าวิศวะ แต่ยอมรับว่า...ช่วงนั้นพี่สับสนในชีวิตมากค่ะ ต้องทำความเข้าใจก่อนว่าระบบสอบเข้ามหาวิทย่ลัยของพี่เป็นแบบเก่า คือมีสอบสองครั้ง รอบแรกคะแนนของพี่ค่อนข้างโอเคค่ะ ก็มั่นใจว่าวิศวะติดแล้วละ แต่ด้วยความที่อยากลองเข้าสาขาคอมพิวเตอร์ ก็เลยต้องเอาให้ชัวร์แน่ๆ โดยการสอบให้ได้คะแนนมากกว่าเดิมอีกหน่อย พี่ก็มุ่งไปเรื่อยๆ จนได้มีโอกาสมารู้จักกับโบกเกอร์ท่านหนึ่ง ท่านเล่นหุ้น และพี่ก็สนใจมาก แต่ด้วยความที่เราไม่มีความรู้เลย ก็เลยเริ่มศึกษาไปพร้อมกับการเตรียมสอบรอบสอง บอกตรงๆว่าพี่สนุกมากนะคะกับการได้อ่านอะไรหลายๆอย่าง จนพี่รู้สึกว่า...พี่อยากเรียนด้านการเงิน อยากต่อสายบริหารการเงิน แต่นั่นหมายความว่าพี่ต้องทิ้งวิชาสายวิทย์ที่ร่ำเรียนมาตลอดสามปี และพี่ไม่กล้าพอที่จะไปบอกพ่อกับแม่ที่ดีใจมากว่าลูกตั้งเป้าจะเป็นวิศวกรเหมือนท่าน คือมันเหมือนให้ความหวังพ่อแม่แล้วอยู่ดีดีมาบอกว่าเปลี่ยนใจแล้ว... สุดท้ายพี่ก็ตัดใจ เข้าเรียนวิศวคอมพิวเตอร์ในมหาวิทยาลัยรัฐที่หนึ่ง พ่อแม่ดีใจมาก จำได้เลย แต่พี่คิดว่า...เรื่องหุ้นหรืออะไรหลายๆอย่างมันเรียนรู้ได้ด้วยตัวเองนะ แล้วมีอีกหลายๆที่ที่เขาเปิดอบรม ถ้าเราอยากได้ความรู้จริงไปมันก็ต้องมีทางไปสักทางนั่นแหละ... เหมือนจะเป็นการตัดสินใจที่ดีใช่ไหมคะ? แต่ตอนจบมาพี่มีปัญหาด้านการสมัครงานมากค่ะน้อง ด้วยความที่พี่อยากทำงานในสายการเงินและธุรกิจ พี่เลยสมัครงานคอมที่เบนไปทางคอมพิวเตอร์ธุรกิจ แต่มันไม่ง่ายเลยค่ะ บริษัทส่วนใหญ่เห็น core module ที่พี่เรียนก็จับพี่เป็นโปรแกรมเมอร์ตลอด สมัครไปแล้วสัมภาษณ์แล้วก็พูดเป็นทำนองเชิงว่าน้องน่าจะไปทำโปรแกรมมากกว่านะ 555+ พี่รู้สึกว่าไม่ใช่แล้วนะ..แต่ไม่เป็นไร พี่พยายามอดทน ทำงานตั้งแต่เรียนจบประมาณหนึ่งปี พี่เลยคิดว่าพอแล้ว... ไม่ไหว ต้องตามหาความฝันของฉันแล้วนะ... กลับไปปรึกษาพ่อแม่อีกครั้งค่ะ คราวนี้สารภาพหมดเปลือกแล้วบอกว่าหนูไม่ไหวแล้วจริงๆค่ะแม่ ช่วยด้วย สุดท้ายพ่อพี่เลยตัดสินใจส่งพี่มาเรียนที่อังกฤษ แต่ประเด็นก็คือพี่ไม่มีประสบการณ์ด้านการทำงานที่เกี่ยวข้องกับการเงิน และไม่ได้จบมาสายการเงินด้วย ค่อนข้างที่จะลำบากด้านการเรียนมาก ลองคิดว่าเราจะเรียนทันไหม? พี่ไม่อยากจบมาแค่ได้ปริญญา เพราะการทำงานหนึ่งปีสอนให้พี่รู้ว่าความรู้ที่ได้ระหว่างการศึกษาสำคัญยิ่งกว่าปริญญาหลายร้อยเท่า พี่เลยขอพ่อเรียน premaster ค่ะ ต่อให้มหาวิทยาลัยรับเข้าเรียนโทแล้วก็เถอะ แต่พี่ไม่อยากเรียนไปแบบงงๆ... ตอนนี้พี่จะจบคอส premaster แล้วค่ะ แล้วก็จะต่อโทการเงินปีหน้าที่มหาวิทยาลัยในอังกฤษ พี่ไม่รู้ว่าคนอื่นมองพี่ยังไงนะ 555+ อาจจะแบบ...ทำไมตัดสินใจแบบนี้ทิ้งคอมมาทำไม? แต่พี่คิดว่าพี่เจอตัวเองแล้วค่ะ แต่พี่ก็ไม่ได้ทิ้งวิชาคอม ยังช่วยเพื่อนๆที่รับงานมาทำเขียนโปรแกรมบ้าง แล้วถ้าเป็นโปรเจ็คดีดีที่เกียวข้องกับระบบการเงินก็ทำให้พี่ได้มีความรู้ด้านการเงินด้วย... นี่เป็นเรื่องของพี่ หวังว่าจะมีประโยชน์กับน้องบ้างนะคะ แต่พี่คิดว่าความชอบของคนเราเป็นสิ่งสำคัญค่ะ ถ้าเราได้ทำงานที่เราชอบและรัก ส่วนใหญ่เราจะทำได้ดี จริงๆพี่ไม่รู้ว่าจบโทการเงินที่นี่จะมีโอกาสได้ทำงานด้านการเงิน โอกาสรับเข้าทำงานจะสู้พวกที่จบตรีการเงินโทการเงินได้ไหม...แต่พี่คิดว่าจะลองสมัครงานที่นี่ดูค่ะ อนาคตมันเป็นสิ่งไม่แน่นอนแต่ว่าถ้าเรามีโอกาสเดินตามความฝันของเรา...ก็ทำเถอะค่ะ 555+ ปล. ยาวมาก...แต่ขอให้น้องโชคดีนะคะ จากคุณ : givengift เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 54 05:11:32

ความคิดเห็นที่ 21 การค้นตัวเองให้เจอ เป็นเรื่องสำคัญมากๆ และจำเป็นต้องทันการณ์ด้วยครับ ตัวผมเองกว่าจะเจอ เล่นเอาเกือบสายเกินไป (แต่บางคนบอกสายไปแล้ว)       ผมเข้าเรียนป.ตรี ที่รามด้วยเหตุผลอยากจบให้ได้ดีหน่อย แต่ไม่มีเวลาไปเรียนและค่าเทอมน้อย รับไหว       ผมจบม.ปลายช่วงปีที่บ้านเราเจอลอยตัวค่าเงินบาทพอดี เดิมบ้านก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไรเมื่อเจอกับวิกฤต  ชีวิตก็วิกฤตไปด้วยทั้งบ้าน ดีที่ว่าพ่อดำเนินธุรกิจส่วนตัว ไม่ต้องปรับชีวิตแบบหลายๆคน ส่วนตัวผมเองเมื่อจบม.6 ด้วยเกรดและความประพฤติไม่ดี ทางบ้านก็ไม่อยากส่ง ตัวผมเองก็เบื่อเรียน ได้ไปเรียนที่สถาบันป.ตรีแห่งหนึ่ง ที่บรรยากาศเปลี่ยนแปลงไปมาก เพียงเทอมเดียว ไม่ทันได้สอบกลางภาคด้วยซ้ำ กลับมาทำงานที่บ้านจนถึงเวลาหนึ่ง      ด้วยอะไรหลายๆ อย่างประกอบกัน จังหวะ โอกาส และธุรกิจที่ไปได้ดี ผันไปเปิดร้านทอง รายได้ดีขึ้นเล็กน้อยแต่เหนื่อยน้อยกว่ากันมากมาย เดิมต้องอาศัยคนงานสี่ห้าคน แต่ร้านทองมีเพียงงานเบาๆ วันละไม่กี่ชั่วโมง เวลาที่ว่างมากขึ้น เรี่ยวแรงที่มีเหลือ เริ่มฝันติดๆ กันเรื่องตอนเรียน รู้สึกว่าเราทำได้เราสามารถเรียนดีๆ ได้ และสนใจเป็นพิเศษกับวิชาสายการเงิน    ได้ลองอ่านหนังสือเล่มสองเล่ม แล้วก็ตั้งใจเข้าเรียนที่รามคำแหงคณะบริหารและมุ่งไปสายการเงินแต่เริ่ม  แรกเริ่มไม่ได้คาดหวังอะไรเลยไม่รู้เรื่องการให้เกรดแบบรามฯ ด้วย คิดขำอาจจบตอนอายุ 30 กว่าๆก็ได้     แต่เทอมแรกเกรดออกมาดีเกินคาด ทำได้ดีแม้กระทั่งวิชาที่เราเคยอ่อนอย่างบัญชี เทอมแรกผมกวาดเกรด จี ไปสี่ตัว จากการลงทะเบียนทั้งหมด 7 ตัว เทอมต่อมาคือซัมเมอร์ ผมลงสามและจีสามตัว ไฟการเรียนโหมกระพือ ชีวิตเริ่มไหลเวียนเป็นวงจรลงทะเบียน เรียน สอบ ลงทะเบียน เรียน สอบ      ระหว่างทางการเรียนเจอกับช่วงยากลำบากที่เกรดตก แต่สุดท้ายก็กลับมาทำเกรดได้เหมือนเดิม ไม่ได้เรียนเพียงตามเนื้อหา แต่เรียนด้วยมุ่งเน้นให้เข้าใจเนื้อหาหาหนังสือประกอบมาอ่านนอกจากหนังสือเรียนอีกต่างหากเพื่อเชื่อมโลกการเรียนกับโลกการทำงาน      โชคร้ายเหลือเกินจบสายไฟแนนซ์ แต่จบเอาปีที่การเงินโลกล่มสลาย ลำพังธนาคารที่มั่นคงยังไม่รับคนเพิ่ม สายโบรกเกอร์ที่สั่นคลอนมากกว่ามีหรือจะรับคนไม่มีประสบการณ์อายุใกล้สามสิบ และที่สำคัญคือไม่มีลูกค้าติดมือ ทนลำบากทำงานฝ่ายบัญชีที่บริษัทที่อยู่ใกล้บ้านกับเงินรายวัน เจอกับเดือนเมษา ที่วันทำงานน้อยเหลือเกินแทบไม่รอด  ชีวิต แต่ความมุ่งมั่นไม่ได้จางหาย ยิ่งลำบากยิ่งมุ่งมั่นกว่าเดิม โชคดีที่ตลาดโกลด์ฟิวเจอร์เปิดตัวแล้วบูม สมัครงานเข้าทำงานโบรกเกอร์นึง มีข้อได้เปรียบที่คุ้นเคยกับตลาดทองและมีไลเซ่นที่สะท้อนถึงความขยันมุ่งมั่นและตั้งใจกับสายงานนี้ แม้ไม่มีลูกค้าในมือ เริ่มต้นอย่างสะเปะสะปะ วอลุ่มระดับติดก้นตารางของเหล่าโบรกเกอร์มาตลอด แต่ดูดีมีอนาคต หาความรู้เพิ่มเติม ให้บริการลูกค้าด้วยความตั้งใจอยากให้ลูกค้าอยู่รอดปลอดภัยกับตลาดการลงทุนที่มีความเสี่ยงหลากหลาย       การให้คำแนะนำเกี่ยวการลงทุน ที่ต้องคอยบอกถึงทิศทางราคาทอง มีบ้างที่ถามตัวเองว่าไม่ไปขายของที่ลูกค้าได้กินได้ใช้ จำเป็นใช้มากกว่านี้ไม่ดีหรอ แต่เข้ามาแล้วก็ออกไป  เท่าที่เป็นอยู่ก็ถือว่าพอใจ มาได้ไกล และจะขอฝันที่จะไปให้ได้อีกไกล อยากจะขอลองเชื่อที่ผู้ใหญ่ให้คำนิยมไว้ถึงอนาคตอันยิ่งใหญ่ เลยแอบเสียดาย ถ้าตอนนั้นรู้ตัวตั้งต้นกับสายงานนี้ตั้งแต่แรก ป่านนี้คงขึ้นแท่นไปแล้ว ช่วงสิบปีที่ผ่านมาคือช่วงเวลาทองของคนทำงานสายนี้เลย แต่ตอนนี้มันผ่านพ้นไปแล้ว ตอนนี้ก็ได้แต่มุ่งมั่นต่อไป จากคุณ : PYK-S เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 54 13:20:53

ความคิดเห็นที่ 22 จงเลือกเรียนในสิ่งที่ใจรัก และอยู่กับมันให้มีความสุขที่สุด ถ้าชอบวิทย์ ก็ไปทางวิทย์ ถ้าชอบศิลป์ ก็ไปทางศิลป์ อย่าได้แคร์ว่า สายวิทย์จะเรียนภาษาได้เก่งเท่าไร หรือสายศิลป์จะเรียนสายวิทย์ไม่ได้ แม้มันจะเป็นความจริง แต่ ความคิดของแต่ละสายวิชาสอนในทิศทางที่แตกต่างกันไป ถ้าไม่มีคนนางแบบ ก็ไม่มีช่างแต่งหน้า พอไม่มีช่างแต่งหน้า ก็ไม่มีใครกล้าผลิตสารเคมีที่ใช้บนใบหน้า นั้นือ Cosmetics นั้นเอง จะสื่อว่า ทุกแขนงจะเชื่อมโยงกันได้ วิทย์ก็เปรียบดั่ง Sense และ ศิลป์เปรียบดั่ง Sensibility ถ้าใครเคยอ่านเรื่อง Sense and Sensibility วรรณกรรมชิ้นเอก จะเข้าใจความแตกต่างของ Sense ทั้ง 2 Logic or Emotion ถ้าไม่มีศิลป์ วิทย์ก็อยู่ไม่ได้ น่ะค่ะ และศิลป์ก็อยู่ไม่ได้ ถ้าไม่วิทย์ เช่นกัน เราเอกภาษามา แต่ตอนที่เรียนแคลคูลัส ที่ ม แห่งหนึ่งทางภาคใต้ ได้คะแนนเป็นที่ 2ลองจากสายวิทย์น่ะค่ะ (ที่ได้เรียนแคลคูลัส เพราะตอนนั้นเรียนสายบริหาร แล้วย้ายมาด้านภาษาค่ะ) ไม่มีใครด้อยไปกว่าใครน่ะค่ะ ยังไง ขอให้ทุกคนจงอยู่กับสิ่งที่รัก และยืนหยัดในความคิดของตนเองน่ะค่ะ อย่าได้แคร์สื่อ หรือคำพูดจากคนที่ทำร้ายเรา แม้เขาจะไม่รู้ตัวในสิ่งที่เขาเขียนลงมาทั้งหลาย ขอบคุณค่ะ จากคุณ : Sirita N Ph. D เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 54 13:24:52 A:80.191.155.18 X: TicketID:319465

ความคิดเห็นที่ 23 ขอบคุณคะ ที่มาเล่าประสบการณ์ หนูก็ว่า ความชอบเป็นเรื่องใหญ่ในสายอาชีพคะ ต้องอยู่กับมันไปตลอดชีวิต ^^" แล้วก็ไม่รู้สึกเบื่อเวลาทำสิ่งที่เราชอบ ขอบคุณทุกคนที่มาเล่ายาวๆให้ฟัง จากคุณ : rakwahnron เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 54 18:34:46

ความคิดเห็นที่ 24 ถึงเรียนสายวิทย์ ก็อย่าทิ้งภาษาอังกฤษนะคะ เพราะบางคณะ เรียนด้วยตำราภาษาอังกฤษกัน จากคุณ : วิฬารักษ์ เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 54 17:31:18

ความคิดเห็นที่ 25 แน่นอนคะ ภาษาอังกฤษเป็นสิ่งที่ชอบมากๆ จากคุณ : rakwahnron เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 54 17:53:17

ความคิดเห็นที่ 26 ตั้งแต่เกิดมาจนป่านนี้ (หลักสามแล้ว) ยังไม่เคยได้เรียนอะไรที่ชอบเลยซักทีค่ะ แม้ที่ผ่านมาจะไม่ได้ชอบในสิ่งที่เรียนมาก แต่ก็ไม่ได้มีความทุกข์มากอะไรกับชีวิตเพราะมันเป็นอดีตไปแล้ว ปัจจุบันไม่มีงานทำ อยู่ในช่วงที่ชีวิตกำลังมีการเปลี่ยนแปลงจากการตัดสินใจว่าจะทำสิ่งที่ตัวเองชอบซะที จากคุณ : Living Extreme เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 54 04:28:08

ความคิดเห็นที่ 27 ช่วงนั้นไปดู  จูราสสิก พาร์ค   ก็เลยอยากเป็นนักโบราณคดี  โชคดีสอบติด ม.ศิลปากร เรียนจบ  ก็ไม่สมัครงานไหนทั้งนั้น  พรุ่งตรง  ไปต่างประเทศ   แบบว่า  แอ๊ป ขอวีซ่านักเรียน     ที่ออสเตรเลีย  มีวีซ่านักเรียน ทำงานได้  ขายตัวยังได้เลย          ทำงานเก็บเงิน  กิน  เที่ยว  ประมาณ  10  ปี  สนุกมาก    กลับมา  ซื้อที่  สร้างบ้าน  รถ         ตอนนี้  มีเงินเก็บ   ไม่ทำงาน  เลี้ยงหมา 5 ตัว         ตื่นเช้าใส่บาตร  อ่านหนังสือ    เดินเล่น  จัดสวน  ทำอาหาร  นอน  ซื้อหวยด้วย    ชีวิตนี้โชคดีจังเลย              คุณน้องอยากรวยเร็ว  ก็ไปแบบพี่ก็ดี       ลงทุน ไม่เกิน 3 แสน ในการลงทะเบียนเรียนภาษา   หาเอเจนซี่ ที่ไว้ใจได้  มีเงิน  เราก็ง่ายที่จะตามหาฝัน จากคุณ : มานี (มานีมีหู) เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 54 23:50:46

ความคิดเห็นที่ 28 ชีวิตพี่ คห บนน่าสนุกมากๆเลยคะ น่าจะใส่รายละเอียดเยอะๆ น่าสนใจ ฮ่าๆ จากคุณ : rakwahnron เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 54 21:30:32