ความคิดเห็นที่ 1 เราไม่ถึงขั้นเก่งนะคะ แค่พูดคุยสื่อสารเอาตัวรอดได้ค่ะ ตอนนี้เราเรียนภาษาอังกฤษที่british councilนะคะ ก่อนหน้านี้เคยเรียนกับอีกโรงเรียนหนึ่งที่มีชื่อเสียงอยู่ตามห้างสรรพสินค้าค่ะ ตอนนั้นเรียนเป็นprivate classเลย นักเรียน 3 คนกับครูฝรั่งค่ะ เรียนจบ โง่เท่าเดิม เบื่ออีกต่างหาก เลยย้ายที่มาเรียนbritish councilตามที่บอกค่ะ เรียนต่อเนื่องมา 3 คอร์สแล้วค่ะ รู้สึกว่าเก่งขึ้นนะคะ ทั้งgrammaและspeakingแต่ที่สำคัญน่าจะเป็นเรื่องความมั่นใจที่มากขึ้นค่ะ นี่ไม่ได้บอกว่าจะเก่งได้ต้องไปเรียนนะคะ ที่สำคัญกว่านั้นควรใช้ภาษาอังกฤษอย่างต่อเนื่อง เราอ่านpaperเป็นภาษาอังกฤษค่ะ(เป็นส่วนหนึ่งของงานเราด้วยค่ะ) ดูหนังsoundtrack แต่ถ้าดูอยู่บ้านก็พูดตามไปด้วยค่ะ ถ้าบังเอิญได้เจอคนต่างชาติก็ลองคุยกับเค้าดูนะคะ สรุป เราว่าการใช้ภาษาอังกฤษในชีวิตประจำวันเรื่อยๆได้ผลดีในเรื่องspeaking ถ้าอยากเก่งgrammaอาจต้องอ่านหนังสือหรือไปเรียนค่ะ จากคุณ : Sun-Dong เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 15:06:24

ความคิดเห็นที่ 2 เรียนจากศูนย์นะ คือฟัง พูด อ่าน เขียน ไม่รู้อะไรเลย เราไปอยู่ประเทศอังกฤษ แล้วเรียนแต่พูดอย่างเดียวกว่าจะพูดได้แบบไม่ค่อยคล่อง (เอาพอใช้งานได้) นะเราใช้เวลา 2-3 ปี แต่เราเคยเรียนจากศูนย์นะ คือฟัง พูด อ่าน เขียน ไม่รู้อะไรเลยเหมือนกัน แต่เป็นเรียนภาษาจีนกลางนะ เราเรียนภาษาจีนกลางในเมืองไทยนี่แหละ แค่พูดๆกับครูแบบไม่เป็นทางการ เรียนแค่ 2-3 เดือนเราพูดได้เท่าเราเรียนภาษาอังกฤษตอนอยู่ประเทศอังกฤษได้ 2-3 ปี! ^ งงอะป่ะ? คำอธิบาย...!!!?? อธิบายแล้วยาวอ้ะ เอาเป็นว่าภาษาอังกฤษรูปประโยคและคำศัพท์มันพลิกกลับไปกลับมาน่าเวียนหัว ไม่เหมือนภาษาไทยหรือภาษาจีน ฝรั่งเรียนภาษาไทยหรือจีนแค่ไม่กี่เดือนพูดไทยหรือจีนปร๋อเลย(ไม่ผิด grammar ด้วย) แต่คนไทยกับคนจีนเรียนภาษาอังกฤษออกแรงเยอะกว่าหลายเท่าอ้ะ... ^ นี่ไม่ได้พูดให้ท้อใจนะ แค่เล่าประสบการณ์ให้ฟังเท่านั้นเอง จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 15:12:48

ความคิดเห็นที่ 3 ก่อนอื่นเลยต้องเข้าใจก่อนว่า มันไม่ใช่ภาษาพ่อภาษาแม่เรา เพราะฉะนั้นมันไม่ง่ายแน่นอน ต่อมา อย่ากดดันตัวเองค่ะ ไม่ต้องหาอะไรมามากมาย อย่างเราตอนฝึกใหม่ๆ (หลักสิบปีผ่านมาแล้ว) ก็ไม่เคยมีอะไรเหล่านี้ที่คุณพูดถึงสักอย่าง ขอแนะนำว่า ชอบอะไร ทำอย่างนั้น ทำอะไรสนุกก็ทำอย่างนั้น แต่ขอให้เรียนรู้จากสิ่งเหล่านั้น เช่น สมัยเราชอบแชทมากก็แชทตลอด เอาตั้งแต่จะตอบ How are you? ว่ายังไง นอกจาก I'm fine, thank you. And you. I'm fine, sit down. คือตอนนั้นภาษาไม่กระดิกเลยจริงๆ แต่ก็เรียนรู้จากมัน ฝรั่งพูดยังไง เราก็จำเอา แต่ระวังหน่อย เห็นคนมากมายที่แชทมากี่ปีๆ ภาษาก็ไม่พัฒนา (ติดต่อสื่อสารได้แต่ Broken) แต่ได้แฟนทางเน็ตมาแทน ๕๕๕ ใช้บ่อยๆ เราหาเรื่องใช้ตลอดค่ะ สมัยเรียนมันมีโครงการนักศึกษาแลกเปลี่ยนจากอเมริกามาที่มหาลัย เค้าต้องการครูสอนภาษาไทย ที่จะได้ใช้เวลากับฝรั่งเยอะๆ เราก็ไปสมัคร กับเพื่อนๆคนอื่นที่เค้าเก่งๆ เราไม่เก่งก็ไม่สน ฉันอยากใช้ภาษาอังกฤษโดยตรงกับฝรั่ง ส่วนสอนภาษาไทยฝรั่งนั้น ฉันจะพยายามก็แล้วกัน แล้วก็มีอาจารย์ฝรั่งที่คณะ (เราเรียนคณะมนุษย์ฯ แต่ไม่ใช่ทางภาษา) ก็เข้าไปคุยกับเค้า หาโอกาสตลอดค่ะ ที่เขาว่าดูหนัง ฟังเพลง เป็นภาษาอังกฤษ เราไม่ได้ทำนะคะ ไม่ชอบ จริงๆหนังก็ชอบดูและดูเป็นภาษาอังกฤษนั่นแหละ แต่ไม่ได้ดูเพื่อฝึกภาษานะ เพียงแต่รับเสียงพากย์ภาษาไทยไม่ได้ เลยต้องดูเป็นภาษาอังกฤษ ทำให้ขำดีเลย์ตลอด คนทั้งโรงขำไปหมดแล้วดิฉันเพิ่งขำ เพราะว่าเพิ่งอ่านซับไตเติลจบ ๕๕๕ (นอกจากจะฟังไม่รู้เรื่องแล้วยังอ่านช้าอีกด้วย) เราใช้เวลาแชท (เอ่อ เรียกฝึกก็ได้เผื่อจะทำให้รู้สึกดีขึ้น) เยอะๆสองปี ภาษาก้าวกระโดดเลยค่ะ จากไม่รู้เรืองอะไรเลย สามารถคุยกับฝรั่งได้เป็นเรื่องเป็นราว และครบสามปี เราสอบโทอิคโดยไม่ได้อ่านหนังสือ ไม่ได้เตรียมตัว ได้ 700 คะแนนค่ะ คือเราแชทจริง แต่เราเรียนรู้จากมันนะ ไม่งั้นคงไม่สามารถมีความรู้ไปสอบโทอิคได้ขนาดนี้ แม้ว่าจะมีความรู้ในระดับหนึ่ง พูดได้ในระดับที่ชาวต่างชาตินึกว่าเรียนจบมาจากต่างประเทศ แต่ก็ยังรู้สึกว่าตัวเองยังไม่เก่งเลย ยิ่งเข้ามาห้องนี้ เห็นคนเก่งๆตอบคำถามภาษาอังกฤษ ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองนี่เท่ากับเด็กเพิ่งหัดเดินอยู่เลย ทำให้ต้องพัฒนาต่อไปอีก เรื่อยๆ และ เรื่อยๆ ให้มันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ตอนนี้ดูหนัง ดูทีวี อ่านหนังสือ อ่านนิยาย ทำนู่นทำนี่ ไม่ได้เพื่อฝึกภาษาอังกฤษโดยตรง ทำเพื่อความสำราญเหมือนเราดูทีวี อ่านหนังสือปกตินั่นล่ะ เพียงแต่ตอนนี้มันเป็นภาษาอังกฤษ ไม่ได้ตั้งใจฝึกแต่มันก็ได้ อ่านเยอะได้เยอะ ดูเยอะได้เยอะ สำคัญคืออย่าข้ามขั้น เด็กเพิ่งหัดคลาน (เพิ่งฝึก) จะมาให้วิ่ง (อ่านนิยายเล่มหนาๆ ดูทีวีเรื่องยากๆ) เลยมันก็เป็นไปไม่ได้ กว่าจะทำได้อย่างนี้ใช้เวลาเป็นสิบปี เพราะฉะนั้นคุณเพิ่งเริ่มจะทำยังไม่ได้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ลองถามคนเก่งๆแถวนี้ดูว่าแต่ละท่านใช้เวลากับภาษาอังกฤษมาเท่าไหร่ (และเชื่อว่ายังคงเรียนรู้อยู่ทุกวัน) สิบ ยี่สิบ สามสิบ สี่สิบ ปี กันทั้งนั้น ไม่ใช่จะพูดได้มาแต่เกิด เพราะอย่างที่บอก มันไม่ใช่ภาษาพ่อภาษาแม่เรา เอาใจช่วยค่ะ อย่างน้อยวันนี้คุณก็ได้เริ่มต้นแล้ว ลองดูว่าอีกสองปีต่อมา คุณจะยังรู้สึกแบบตอนนี้อยู่หรือเปล่า จากคุณ : Le Cielo เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 15:22:04

ความคิดเห็นที่ 4 เห็นด้วยกับคุณ Sun-Dong คะ...ต้องได้ใช้บ่อยๆๆ ก้อจะคุ้นเคยไม่ต้องนึกนานเวลาจะพูดคะ เริ่มจากหา partner เพื่อสนทนากันคะ  อย่างตัวเองทำมาแล้วคิดว่าได้ผลนะคะ  แต่จะช้าหรือเร็วก้อแล้วแต่คนคะ   เอาใจช่วยคะ  มีอะไรหลังไมค์ได้นะคะ จากคุณ : euhja เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 15:24:48

ความคิดเห็นที่ 5 ดูเหมือนว่าเจ้าของกระทู้มีแต่เรียนเพื่อเตรียมตัวพูด แต่ยังไม่ได้ออกภาคสนามเริ่มพูดซะที แนะนำให้เริ่มพูดอังกฤษจริงๆเลยครับ แล้วที่เรียนมาจะใช้ได้คล่องขึ้น ช่วงแรกๆที่หัดพูดอาจช้านิดหน่อย แต่เมื่อพูดบ่อยๆก็จะพูดคล่องขึ้น ประโยคไหนที่เคยพูดแล้ว ก็จะจำได้แม่น เพราะฉะนั้นควรฝึกพูดบ่อยๆ แล้วจะพูดเก่งเอง จากคุณ : นายชัย เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 16:07:35

ความคิดเห็นที่ 6 ลองถามคนเก่งๆแถวนี้ดูว่าแต่ละท่านใช้เวลากับภาษาอังกฤษมาเท่าไหร่ (และเชื่อว่ายังคงเรียนรู้อยู่ทุกวัน) สิบ ยี่สิบ สามสิบ สี่สิบ ปี กันทั้งนั้น ไม่ใช่จะพูดได้มาแต่เกิด เพราะอย่างที่บอก มันไม่ใช่ภาษาพ่อภาษาแม่เรา It takes me more 30 years before I can say that I am quite proficient in English. Yet, I still read/write/listen/speak English everyday to make sure that I won't forget. Uset it, or lose it. จากคุณ : K.Senior เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 18:05:22

ความคิดเห็นที่ 7 จะเก่งภาษาทักษะด้าน speaking ก็ต้องพูดและใช้บ่อยๆ ถ้ามีเพื่อนที่พอจะคุยหรือนั่งฟังเราได้หรือครูฝรั่งก็ให้ฝึกพูดกับเค้าทุกวัน แนะนำให้ศึกษาด้านโครงสร้างและไวยากรณ์ไปพร้อมๆ กันจะได้รู้+เข้าใจหลักภาษา เรียนรู้คำศัพท์ใหม่ๆ เพราะนอกจากจะต้องมีความกล้าในการสื่อสารแล้ว ยังต้องมีความรู้ที่จะสื่อสารอย่างถูกต้องด้วยค่ะ จากคุณ : Candy Shop เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 18:19:35

ความคิดเห็นที่ 8 เท่าที่อ่านจาก เจ้าของกระทู้ ว่ามา  ว่าต้องคิดว่าจะพูด จะเรียบเรียงอย่างไร  ผมว่านั่นเป็นปัญหาอย่างหนึ่งนะครับ จะอ่าน เขียน พูด เก่งภาษาอังกฤษได้ ต้องคิดเป็นภาษาอังกฤษให้ได้นะครับ   เห็นอะไรก็เห็นเป็นภาษาอังกฤษเลย ไม่งั้นจะต้องแปลไปมาหลายทีจะยุ่งยาก เห็นหมา ก็เห็นเป็นคำว่า Dog เลย ไม่ใช่เห็นเป็นหมา แล้วค่อยแปลเป็น Dog และภาษา ไม่ใช่เรื่องของการจำนะครับ ไม่ใช่ว่าจะต้องท่อง แต่เป็นเรื่องที่ต้องเข้าใจ และจับเป็นสัญชาติญาณ  คล้ายๆการปั่นจักรยาน หรือว่ายน้ำ จากคุณ : คุ้มข้าวกล้อง เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 22:21:45

ความคิดเห็นที่ 9 เลิกฟังเพลงไทย ฟังภาษาอังกฤษ พร้อมคำร้อง ไม่เป็นก็แปลกแล้วแหละ ร้องตามให้ทันนะ จขกท นั้นคือ จุดเริ่มต้น แต่ เอาแบบ ฟังง่ายๆนะ ไม่ใช่แรพ โฮ้ว ผิดไวยากรณ์โคตรๆ เป็นนกแก้วนกขุนทองไปก่อน เด๋วก็เวิร์คเอง ยิ่งพยายามมั๊กกกกกกกส์ ยิ่งโง่งมงาย ฟังหลายๆเพลงด้วย พร้อมคำแปล เพราะสมองจะจำกาลเลือกคำจากที่เคยฟังอะนะ กุ๊ดลัค โชคดี บายฟอร์มนาว ไปละ จากคุณ : REALPAN เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 22:49:02

ความคิดเห็นที่ 10 กระทู้นี้ดีมากเลยค่ะ ตรงใจเลย จากคุณ : NuNuDa เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 08:17:28

ความคิดเห็นที่ 11 พูดภาษาอังกฤษกับฝรั่งแบบงูๆปลาๆ ตอนอายุ 12 ช่วงปิดเทอมจะขึ้นมอหนึ่ง ไม่รู้อะไรเลย รู้แต่ Hello, yes, no, thank you, how are you, eat, drink, etc. คำง่ายๆน่ะ ติดคำไหนก็ภาษามือเอา อย่าไปนึกถึงไวยกรณ์เลย ตอนนั้นยังไม่รู้ไวยกรณ์มากมาย ยังคุยกันรู้เรื่องเลย อยู่ที่ความกล้าที่จะพูดมากกว่า ดิฉันว่า ณ ตอนนี้ ถ้าคุณไปหลงอยู่ในประเทศหนึ่งที่ใช้ภาษาอังกฤษ คุณเอาตัวรอดได้นะ ของอย่างนี้มันต้องได้ยินได้ฟังเยอะๆ เหมือนเด็กเล็กเกิดมาพูดไม่เป็นเลยนิ ต้องค่อยๆพูด (เหมือนที่กระทู้แนะนำบอกน่ะแหละค่ะ) เด็กเล็กๆพูดไวยกรณ์ก็ไม่ถูกนะ อาศัยได้ยินได้ฟังเยอะๆก่อน จะค่อยๆปรับไปเรื่อยๆ ลูกดิฉันสี่ขวบ ยังเอา ผล มา ก่อน เหตุ อยู่เลยตอนนี้ เช่น My shirt got wet that's why I walked in the rain. หรือ เรียงลำดับไม่ถูก เช่น แทนที่จะพูดว่า Cherry starts with "C". เธอจะพูดว่า "C" starts with cherry. Your car เธอจะพูดว่า Yours car, yours cat, yours ear, etc. แต่เราก็เข้าใจเขานะ  และต้องคอยแก้ให้เขาน่ะ ส่วนอีกคน 8 ขวบ พูดปร๋อแล้วแต่ก็ยังต้องเรียนรู้ไปเรื่อยๆ ไม่มีวันจบ แม้แต่เจ้าของภาษาเองเขายังรู้ไม่หมดเลยค่ะ ก็จะเห็นว่า แม้แต่เด็กที่พูดภาษาอังกฤษเป็นภาษาแรก ยังสับสน และ พูดผิดเลย ฉะนั้นอย่าท้อใจ เพราะคุณมีประมวลคำศัพท์มากกว่าเด็กเล็กๆ รูปประโยคก็เรียนรู้มาแล้ว ถ้าได้ฝึกประจำ จะปร๋อเลยค่ะ แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 54 10:41:23 แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 54 10:39:28 จากคุณ : yinnerella เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 10:38:33

ความคิดเห็นที่ 12 ตรงใจเหมือนกันค่ะ ยังไงก็จะพยายามต่อไป สู้ๆๆ จากคุณ : น้องโดดเดี่ยว เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 10:46:05

ความคิดเห็นที่ 13 นึกว่าตัวเองเป็นคนตั้งกระทู้  555 จขกท มีเราเป็นเพื่อนแล้วค่ะ ใครแนะนำว่าดีอะไร  เราโหลดไว้  ซื้อหนังสือไว้  ฟัง youtube พยายามหาเรื่องคุยกะคนต่างชาติที่ออฟฟิศ  แต่พอเค้าจะคุยกะเราจริงๆ ก็เขินอีก  ได้แต่ยิ้มๆ  แล้ว Yes, Yes  ยิ้มหวานให้ ตอนนี้พยายามฝึกตัวเองไม่ได้อายอยู่  (อายพูดผิด,  อายว่าพูดไปแล้วเค้าไม่รู้เรื่อง,  ) ปัญหาเราตอนนี้ ไม่รู้ จขกท เป็นเหมือนเรารึป่าว เวลาถ้าคุยกับน้อง  ๆ  ที่ออฟฟิศ  ที่ภาษาเราดีกว่าเค้า เราจะมั่นใจ แต่พอคุยกับฝรั่งจริงๆ  หรือเจ้านายที่ภาษาอังกฤษเค้าดีกว่าเรา   เราไม่มั่นใจเลย T_T แต่เค้าก็พยายามเข้าใจนะ (กำลังลด อีโก้ (โง่) ตัวเองลงอยู่ค่ะ) เราเขียน e-mail ทุกอย่างเป็นภาษาอังกฤษ  แต่บอกเจ้านายว่า ถ้าเราผิด แก้ไขให้หน่อยนะคะ เจ้านายบอกว่าเค้าเข้าใจที่เราเขียน  แต่ให้ไปลองฝึกเยอะๆ   เลยไม่รู้ว่าไอ้ที่เขียนไปหนะ  มันถูกหรือเปล่า ทำยังไงดี แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 54 12:46:44 จากคุณ : InfernoST เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 12:44:30

ความคิดเห็นที่ 14 เมื่อคืนหยิบ Diary of the wimpy kid ในตู้มาอ่าน ปรากฏว่าอ่านแล้วรู้สึกว่าเป็นหนังสือที่อ่านง่ายจริง ตลก แต่ไม่เหมาะกับคนเพิ่งฝึกภาษาอังกฤษเลยค่ะ เพราะเต็มไปด้วยสำนวนและสแลง คืออ่านง่ายสำหรับคนที่รู้ภาษาในระดับหนึ่ง และอาจจะรู้วัฒนธรรมอเมริกันด้วย แต่ถ้าเป็นมือใหม่เพิ่งฝึกอ่านเราว่าอ่านแล้วท้อแน่นอน เพราะอ่านไปก็ไม่รู้เรื่อง เปิดดิคแล้วก็ยังไม่รู้เรื่องอีก เพราะเกรกในเรื่องนี่แม้จะอายุแค่สิบขวบ แต่สำบัดบำนวนและประชดประชันเอาเรื่องเลยทีเดียว แนะนำให้อ่านหนังสือสำหรับเด็กที่ใช้โครงสร้างภาษาง่ายๆจะดีกว่าค่ะ ขอแนะนำชุดน้องเล็กของ จูดี้ บลูม อ่านง่าย สนุกด้วย เราหลงรักฟัดจ์แบบถอนตัวไม่ขึ้นเลยทีเดียว จากคุณ : Le Cielo เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 13:58:25

ความคิดเห็นที่ 15 บอกตรง ๆ ว่าตอนมาเรียนที่อเมริกาใหม่ ๆ กับเพื่อน ๆ เรานั้นพูดไม่ได้หรอกค่ะ รู้แต่ประโยคง่าย ๆ คำง่าย ๆ แบบที่คห. 11 ยกมาแบบนั้นแหละค่ะ  ตอนมามากับเพื่อน ๆ ห้าสิบคน คนไทยหมดเลยค่ะ ซึ่งเพื่อนส่วนใหญ่จะเก่งอังกฤษกันอยู่แล้วจะมีพวกเด็กส่วนน้อยที่พูดไม่ได้แบบเรา สามเดือนแรกมันเป็นหน้าร้อนของฝรั่งค่ะ พวกเราต้องไปเรียนใน summer school ปรากฏไปถึงกะว่าจะได้พบฝรั่งสักหน่อย แป่ว ไม่มีสักคนเดียวเลย แล้วจะให้ไปพูดกับฝรั่งที่ไหนเนี่ย เวรกรรมแล้วจะพูดได้ไหม ตอนนั้นกังวลมาก ฝรั่งที่เหลืออยู่ที่ร.ร.ก็เป็นคุณครูทั้งนั้น สรุปสภาพแวดล้อมก็ไม่ได้เอื้ออำนวยเลยทั้งที่มาถึงอเมริกาแล้วแท้ ๆ   แต่สามเดือนผ่านไปในที่สุดก็สามารถพูดสื่อสารทั่วไปแบบในชีวิตประจำวันได้ เพราะอาจารย์ที่นั่นเขาบังคับว่าทุกคนต้องพูดภาษาอังกฤษเท่านั้น ห้ามใช้ไทยเด็ดขาด แปลกมากที่ทุกคนปฏิบัติตามค่ะ เหอ ๆ ไม่มีใครพูดไทยเลย คนไทยทุกคนที่นั่นพูดภาษาอังกฤษใส่กันตลอด สรุปเราก็แรก ๆ ไม่กล้าพูดหรอกเพราะจะพูดแต่ละทีก็นึกไม่ออกไม่รู้ใช้ประโยคว่าไง  แต่ก็ฟังเพื่อนไปเรื่อย ๆ เริ่มกล้าขึ้นเพราะมันคนกันเอง จนในที่สุดก็สื่อสารกับเขาได้ไม่ต้องนั่งนึกนาน ๆ แบบเมื่อก่อนแล้ว จะพูดก็พูดเลย วิธีการก็เพราะฟังเพื่อนพูดนั่นแหละ ก็สำเนียงไทยน่ะแหละค่ะ แต่ไม่ได้ไทยจ๋า มีฝรั่งๆบ้าง แต่พวกเขาพูดกันคล่องดี แล้วเราก็สังเกต ๆๆ เอาไว้ แล้วพอเราพูดเราก็เลิกคิดเรื่องแกรมม่าไปเลย เพราะมันช้า ส่วนคนที่คล่องเขาก็ไม่เห็นสนใจแกรมม่าเหมือนกัน มีผิดบ้าง แต่น้อยกว่าเราแน่นอน แรก ๆ แกรมม่าเราก็ไม่มีหรอกนะ เอาพอรู้เรื่อง แต่พอไปนาน ๆ ด้วยเวลาสามเดือนมันก็เลยกลายเป็นว่าพูดได้ แกรมม่าดีขึ้นด้วย ถึงจะไม่ถึงกับเลิศเลออะไร  ส่วนสำเนียงก็คือเราได้ฝึกจริง ๆ ก็ตอนเดือนที่สี่น่ะค่ะ เพราะตอนนั้นต้องแยกไปอยู่ high school จริง ๆ ก็มีแต่ฝรั่ง แล้วพอพูดกับฝรั่งไปนาน ๆ สำเนียงมันจะมาเอง ไม่รู้มาได้ยังไงตอนไหน อันนี้บอกไม่ถูกจริง ๆ ค่ะ สรุปคือถ้าเอาแค่พูดน่ะ ก็คือหาใครสักคนที่เขาพูดได้ ไปพูดกับเขาทุกวัน คือทำยังไงก็ได้ให้ตัวเองสนทนาเป็นภาษาอังกฤษทุก ๆ วันน่ะค่ะ ไม่จำเป็นต้องไปนอกหรอก ก็พูดเรื่องทั่วไปที่คุณพูดในภาษาไทยแต่เปลี่ยนเป็นอังกฤษ จะเมาท์ชาวบ้านก็เปลี่ยนเป็นอังกฤษแทน  สำคัญคือใช้ให้บ่อยที่สุด มันถึงจะติดหัว มันถึงจะสามารถออกมาแบบอัตโนมัติได้  ถ้าเรียนแล้วไม่ได้ใช้ ก็คิดว่าไม่น่าจะมีอะไรให้ต้องมาคาดหวัง ไม่แปลกถ้าจะพูดไม่ได้   นั่นคือเหตุผลว่าทำไม คุณจึงเห็นและได้ยินคำตอบคลาสสิคของคำถามสุดคลาสสิคบ่อย ๆ "ทำยังไงถึงจะพูดภาษาอังกฤษได้เก่ง ๆ" "ก็พูดบ่อย ๆ พูดทุกวัน ใช้ทุกวัน" เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : Motdktw เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 18:04:51

ความคิดเห็นที่ 16 เรามีแฟนฝรั่งค่ะ ก่อนหน้านี้ภาษาอังกฤษเราก็ไม่ได้ขี้เหร่นะ แต่พูดไม่คล่อง ตอนนี้มีแฟนมาสามปีคุยกันเกือบทุกวัน ก็ยังทำให้เราพูดได้ระดับนึงเท่านั้น หมายความว่า เราพูดได้โดยไม่ต้องคิดเป็นภาษาไทยก่อน และค่อนข้างถูกไวยากรณ์ แต่ได้แค่เรื่องทั่วไปเท่านั้น ชีวิตประจำวัน นินทาคน เฮฮาทั่วไป ฯลฯ เรายังคุยกับฝรั่งที่ทำงานเรื่องงานไม่คล่องเลยค่ะ คือต้องมีคิดเป็นไทยก่อนบ้าง แล้วมีศัพท์เทคนิคพอสมควร ที่เล่ามาเนี่ย คือจะบอกว่า อย่าเพิ่งท้อค่ะ มันต้องใช้เวลานะ ขนาดเรามีพื้นฐานบ้าง แล้วต้องใช้ภาษาอังกฤษตลอด เรายังไม่ perfect เลย ถ้าจขกท. ตั้งใจฝึกไปเรื่อยๆ ต้องเก่งซักวันแน่ค่ะ เราเข้าใจว่าคนส่วนใหญ่ที่เรียนภาษาอยากเก่งเร็วๆทั้งนั้นค่ะ ต้องอดทน จากคุณ : โคอาล่าบ้องแบ๊ว เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 23:26:30

ความคิดเห็นที่ 17 ลองหาที่เรียนจริงๆจังๆดูซิอาจช่วยได้ ไม่งั้นก้อฝึกเยอะๆ ใช้บ่อยๆ จากคุณ : chootrain เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 11:15:21

ความคิดเห็นที่ 18 เข้าใจความรู้สึกท้อ น่ะค่ะ เพราะเคยเป็น ยัไงลองอ่านดูน่ะค่ะ เคยได้อ่านหนังสือ จากแหล่งต่างๆ ถ้าต้องการให้อ้าปาก แล้วพูดได้เลย คงต้องได้ใช้เวลากับภาษามากกว่า 75% ในแต่ละวัน ให้ฝันเป็นภาษาอังกฤษเลย ครั้งที่เรียนอยู่ ปี 2 หมกหมุ่นอยู่กับหนังสือภาษาอังกฤษ ฟังหนังวันล่ะ 3-4 เรื่อง เขียนภาษาอังกฤษ เล่นสำนวนบ้าง ไม่เล่นบ้าง หยิบหนังสือหนาๆๆมานั่งอ่าน แต่ไม่เรียกว่า fail น่ะค่ะ แต่ท้อใจ เพราะ ตอนนั้นคิดว่า เหนื่อยจัง ทำไม่ได้สักที แต่รู้ไหมค่ะ ว่า เราเองกำลังพัฒนาภาษาให้ก้าวไปอีกระดับหนึ่ง แต่ตอนนั้นใจรีบรอนเกินไป เกินไปจริงๆ มันเลยเหนื่อย ดิฉันเองก็เคยท้อมากๆๆ ตั้งใจมาก แต่สมองไม่ได้เก่งยังที่คิด ใช้คำว่า ความจำไม่ดี จำได้เดี่ยวก็ลืม สมาธิสั้น ท้อเหมือนกัน ร้องไห้ก็ร้องน่ะค่ะ พอมันเหนื่อยจริงๆๆๆ ตอนนั้ น หลังจากนั้นก็ค่อยๆเป็นค่อยๆไป และได้แค่ไหนแค่นั้น แต่ทุกวัน เราต้องได้ความรู้ใหม่ด้านภาษาให้ได้ ทุกวัน จะมาก หรือน้อยไม่เป็นไร แต่ต้องทุกวันน่ะค่ะ ส่วนเรื่องพูด ยอมรับว่า โตมากับ การเรียนไวยกรณ์ การพูดจึงเป็นเรื่องยาก อายที่จะพูด และสุดยอดคือ เป็นเจ้าแม่ oh เวลาพูดภาษาอังกฤษ เช่น I ohhhhh want ohhhh to trav ohh al around the ohhhhh world . เป็นต้น แต่ที่พูดได้ดีขึ้น เพราะ มีโอกาสได้ไปโต้วาที นำเสนองานด้านภาษา และได้สื่อสารกับชาวต่างชาติมากขึ้น พูดได้ดีขึ้นกว่าเดิมมากๆๆๆ และกล้ามากขึ้นด้วย (อีกอย่างฝึกพูดตามชาวต่างชาติด้วย ตาม TV ตามหนัง) ขอบอก ถ้ามีโอกาสที่จะได้ใช้ภาษา ไปเลยค่ะ อย่ารอช้า เพราะถ้าพลาดแล้วจะเสียดาย น่ะค่ะ ยิ่งถ้าอยู่เมืองไทย ยิ่งต้องฝึกเยอะๆ น่ะค่ะ หัดพูดและฟังมากๆ แล้วกันน่ะค่ะ ตัวดิฉันเอง ยังยืนอยู่ระหว่างธรณีประตูเช่นกัน ถามว่าเข้าใจไหม ฟัง จับใจความได้ พูดได้ไหม พูดได้เวลาพูดไม่ได้เล่นสำนวนอะไรมากมาย แต่สื่อสารแล้วเข้าใจ แต่ยังไม่เซียนพอ ตอนนี้ก็ยังฝึกฝนอยู่ พยายามทำให้ดีที่สุดแล้วกันน่ะค่ะ ตอนนี้ เจอสำนวนที่ไหนดีๆ เก๋ๆ น่าเอาไปใช้ ก็จดลงสมุดเล่มรักที่พกไปมา และกลับมาทบทวนได้ค่ะ ช่วยได้มาก บอกตรงๆ เรียนภาษาไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เราต้องเรียนรู้ไปพร้อมกับความรักและสนุก น่ะค่ะ ที่เขียนมานี้ อยากจะเป็นกำลังใจให้รักและเรียนรู้ภาษาไปเรื่อยๆ อย่าไปเร่งเร้า เราเองจะเหนื่อยและท้อ กรุงโรมไม่สามารถสร้างเสร็จได้ใน 3 วัน เราเองก็เรียนภาษาให้ได้ในวันเดียวไม่ได้น่ะค่ะ พยายามทุกวัน วันละนิดละหน่อย ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย อย่าท้อ อย่าถอย ภาษาอยู่รอบตัวเรา เรียนรู้ทุกวันค่ะ แล้ววันหนึ่งจะหลุดพ้นจากความท้อ และจะกลายมาเป็น สู้ แม้ว่า เรายังไม่เทพ ก็จะต้องดีกว่าเทพให้ได้ สู้ตายค่ะ My greatest pleasure lays on Learning New things from English every day .... Note: อยากจะบอกว่า ใจเราอยากจะไปเมืองนอกมากๆๆ ตั้งแต่ตอนเรียนมอปลาย แต่ชีวิตนี้ ไม่เคยได้ไปประเทศที่ใช้ภาษาอังกฤษเลย เลยคิดว่า ไม่จำเป็นแล้ว เหลือแต่ ฝึกและใช้ให้ได้ดี ดีจนเราเองภูมิใจ ยังไงก็ยังอยากไป อยู่แหละค่ะ เรียนภาษามา ไม่ไปได้ไงจริงไหมค่ะ สักวันต้องเป็นของเรา จากคุณ : Sirita N Ph. D เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 20:08:53 A:80.191.155.18 X: TicketID:319465