PANTIP.COM : K10739297 >>>>>>>รวมกระทู้ปัญหาการศึกษาของไทยครับ<<<<<<< [การศึกษา]

ความคิดเห็นที่ 6

เอาเท่าที่ทราบนะครับ สำหรับความเห็นที่ ๓

เรื่องระบบการปกครอง จะว่าประหลาดมั้ย คงไม่ประหลาดเท่าไหร่ ผู้บริหารท้องถิ่นเป็นความฝันที่จะก้าวข้ามระบบประชาธิปไตยแบบรัฐสภา แยกนิติบัญญัติออกจากฝ่ายบริหาร ให้ทั้งสองอำนาจมีที่มาจากประชาชนโดยตรง เริ่มจากท้องถิ่นก่อนให้เห็นภาพว่าถ้าเป็นระบบแบบนี้โอเคมั้ย ระบบนี้ต้องการความรับผิดชอบของประชาชนพอสมควรไม่ใช่เลือกไปแล้วรอครบวาระเลือกใหม่ ต้องมีการตรวจสอบของภาคประชาชนพอสมควร หลายแห่งโอเคทำได้ คนในท้องถิ่นเรียนรู้ว่าเลือกนายกฯ ได้นโยบายตามหาเสียง ทำไม่ได้รอบหน้าไม่เลือก ทำแล้วมีปัญหาร้องเรียนได้นายกรับฟังคนที่เลือก บางแห่งก็ทำไม่ได้เพราะเรื่องอิทธิพลท้องถิ่น แต่แนวโน้มทำได้มีมากกว่าครับ คนกระตือรือร้นเรื่องความเป็นเจ้าของอำนาจมากขึ้น

กลับมาในระดับชาติ ยังคงเป็นระบบรัฐสภา ถามว่ามันทำให้เกิดความรู้สึกว่ารัฐบาลไม่ใช่เป็นของประชาชน แต่เป็นของส.ส.รึปล่าว ก็มีครับ แต่ระบบรัฐสภาจริงๆแล้วมันตั้งบนหลักการว่า ส.ส. คือตัวแทนประชาชน เขาต้องทำทุกอย่างเพื่อรักษาผลประโยชน์ประชาชน จึงยอมรับกันว่านายกฯ ไม่ต้องมาจากประชาชนโดยตรงก็ได้ ถ้า ส.ส. เลือกก็เสมือนมาจากประชาชนแล้ว ถ้าประชาชนไม่ชอบใจการตัดสินใจของ ส.ส. ที่เขาเลือก ก็ต้องตัดสินกันที่การเลือกตั้งครั้งหน้า ความเห็นผมเองระบบรัฐสภาถ้าเป็นมืออาชีพ มีมรรยาททางการเมืองกันสูง ส.ส.มีมรรยาท ฝ่ายบริหารมีมรรยาท มันก็ไม่แย่ครับ และจะดีกว่าระบบเลือกฝ่ายบริหารโดยตรงด้วย เพราะส.ส.คนออกกฎหมายสนับสนุนฝ่ายบริหาร ฝ่ายบริหารอยากทำอะไรก็สะดวกเพราะกฎหมายผ่านตลอด ทำงานเชื่อมกันดี ไม่ต้องผ่านระบบ lobbyist เพื่อจูงใจสภาให้ยอมออกกฎหมายเหมือนระบบเลือกฝ่ายบริหารโดยตรง (แต่ในเมืองไทย ฝ่ายบริหารคุม ส.ส. ด้วยการสร้างระบบมุ้ง ส.ส.ก็ภักดีกับมุ้งตัวเอง จูงใจหัวหน้ามุ้งด้วยตำแหน่ง พวกไม่สังกัดมุ้งเอาเงินเดือนพิเศษจากพรรค

อ.บ.ต. คือการแตกระบบท้องถิ่นที่ใกล้ชิดท้องถิ่นที่สุด แปลว่ารายได้ก็น้อยตามไปด้วย การบริหารจัดการเรื่องสาธารณูปโภคขนาดใหญ่ เงินลงทุนสูงทำได้ยาก จึงมี อ.บ.จ. ขึ้นมาอีกระดับเพื่อดูภาพรวมท้องถิ่นที่ใหญ่ระดับจังหวัด ส่วนนายอำนเภอฯ ผู้ว่าฯ เป็นเครื่องมือการบริหารงานของรัฐบาลเพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์นโยบายระดับชาติ ที่ให้มีอำนาจกำกับดูแลด้วยก็เพื่อดูและไม่ให้ท้องถิ่นใช้อำนาจเกินขอบเขตที่กฎหมายยอม รักษาไว้ซึ่งระบบรัฐเดี่ยวครับ อันนี้คือระบบ ส่วนที่ทำกันจริงๆคือทุกคนก็แย่งกันทำหน้าที่ เพราะถ้าไม่มีผลงานก็เป็นปัญหา ท้องถิ่นก็อาจสอบตก ข้าราชการอาจถูกแป๊กขั้น รัฐบาลเองก็ไม่อยากให้ท้องถิ่นใหญ่ เพราะท้องถิ่นใหญ่ อำนาจรัฐบาลกลางเล็ก

เรื่องการศึกษาไม่มีความเห็นมากนักครับ แม่ผมเป็นครู ท่านคงรู้ดีว่าหวังอะไรไม่ได้ ผมจึงถูกฝึกให้อ่านออกเขียนได้ตั้งแต่อนุบาล การไปโรงเรียนก็แค่การเอาผลการสอนของที่บ้านไปแลกเกรด พอต้องเรียนระดับสูงขึ้น ผมก็อยู่กับพวกเด็กเก่งด้วยกัน ช่วยกันเรียน ช่วยกันสอน ครูก็ทุ่มเทเพราะสอนพวกผม พวกผมรับได้หมด ครูก็เอาไปทำผลงานได้ พวกผมได้ความรู้และเกรดเอาไว้สำหรับสอบเข้ามหาวิทยาลัย win-win ครับ ตอนมัธยมนี่แหละผมเห็นคุณค่าของการไปโรงเรียนบ้าง เพราะพ่อกับแม่ผมสอนไม่ได้แล้ว รู้เรื่องเพราะครูกับเพื่อนสอนผมจริงๆ พอถึงมหาวิทยาลัยก็ปกติเรียนไป ได้ความรู้ เอาไปสอบ ผมเห็นความแตกต่างแบบพลิกฟ้าคว่ำแผ่นดินจริงๆก็ตอน ป.โท ที่มันไม่ใช่การเรียน แต่คือการนำเสนอผลการตกผลึกการศึกษา สนุกมาก เรียนก็สนุก อภิปรายในห้องก็สนุก สอบก็สนุก ผลการสอบก็ภูมิใจว่ามันเป็นเครื่องสะท้อนศักยภาพในการคิดของผมเอง เวลา 23 ปีที่หล่อหลอมและสร้างรากฐานผมทั้งครอบครัว สังคม การศึกษา ศิลปวัฒนธรรมมันผลิดอกและวัดได้ตอนเรียน ป.โท สำหรับผมเองผมอยู่รอดได้ในระบบการศึกษาแบบที่เป็นมาครับ แต่ถ้ามันมีปัญหาและสามารถพัฒนาได้ก็เป็นเรื่องที่ดี

มาเรื่องพื้นฐานอย่างภาษาและการอ่านออก-เขียนได้ ตลอดชีวิตผมไม่เคยสัมผัสกับปัญหาการอ่านออก-เขียนได้สักเท่าไหร่ แค่เคยได้ยินแม่บ่นๆเรื่องนักเรียนบางคนวิกฤต แต่ระดับมัธยมแล้วนะครับผมก็งงว่าแล้วครูภาษาไทยระดับมัธยมจะรับมือกับปัญหานี้ยังไงในเมื่อเรื่องแบบนี้มันควรจะทำกันได้ตั้งแต่สมัยประถม นอกจากเรื่องลูกศิษย์แม่ ผมหนักใจหลานตอนสอนอ่านหนังสือ ผมเห็นด้วยว่าวิธีการสอนน่าจะเพี้ยนจริงๆ เวลาหลานผมอ่านหนังสือ กลับใจการจำเป็นคำๆ ผสมคำ ผันวรรณยุกต์ ไม่เป็นเลย เกรงแต่ว่าวิธีการจำๆๆๆๆ แบบนี้จะทำให้หลานคิดไม่เป็นระบบไปด้วย อันนี้จะแย่ หลังสุดเวลาไปเยี่ยมเคยถามอาว่าหลานเป็นไง อาบอกอ่านหนังสือเป็นแล้ว ก็โอเค คาดว่าที่อ่านเป็นเพราะอาสอน เพราะตอนพบว่าหลานท่องจำศัพท์ ก็บอกอาไปว่าปล่อยไว้ไม่ได้ สรุปพ่อแม่เด็กต้องกลับมาใส่ใจด้วย เรื่องอ่านออก-เขียนได้ ผมคิดว่าฝากไว้แค่ที่โรงเรียนไม่ได้ มันเป็นทักษะที่ต้องทำบ่อยๆ มีเวลาอยู่ในโรงเรียนไม่มาก จะคาดหวังเรื่องอ่านออก-เขียนได้ ไว้กับโรงเรียนทั้งหมดอาจเป็นปัญหา ต้องช่วยกันสอนทั้งที่โรงเรียนและที่บ้าน ถ้ากลับบ้านแล้วเด็กเตร็ดเตร่ไม่ฝึกฝนไม่ทำการบ้าน หรือกลับบ้านแต่ไม่ได้เจอพ่อแม่ คงวิกฤตไม่ต่างกันไปโรงเรียนแล้วเจอระบบการศึกษาแย่กับครูไม่เก่ง

จากคุณ : คนโง่ว์

เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 18:19:57

ความคิดเห็นที่ 9

คำพูดไม่ตรงไม่แข็งครับ ท่านมองความจริงที่ท่านเจอ ผมกำลังพูดถึงเป้าหมายของระบบที่ท่านวิจารณ์ อะไรที่ฝรั่งว่าดีๆ ประเทศไทยเอามาใช้เสียหายหมด อย่างที่ท่านเห็นกัน ทฤษฎีไปคนละทางกับผลการปฏิบัติจริง ดังนั้นเราควร
๑. ควรโทษว่าระบบไม่ดี เปลี่ยนระบบ หรือ
๒. ควรโทษว่าคนปฏิบัติไม่ดี ควรเปลี่ยนวิธีปฏิบัติ
ผมคิดว่าควรเป็นอย่างหลังมากกว่าครับ ด้วยเหตุผลสนับสนุนดังนี้

๑. อ.บ.ต. กับ อ.บ.จ. ทำงานซ้ำซ้อนกัน โดยระบบไม่ควรทำครับ ถ้า อ.บ.จ. ที่มีงบเยอะ เอาไปทำงานซ้ำซ้อนกับ อ.บ.ต. ประชาชนในท้องถิ่นควรคิดได้แล้วว่ารอบหน้าไม่ควรเลือก อ.บ.จ. แบบนี้ ตัวอย่าง อ.บ.จ. ที่ทำงานไม่ซ้ำซ้อนเช่น อ.บ.จ.ภูเก็ต มีแผนทำระบบสาธารณสุขท้องถิ่น ท่านคงเห็นว่าโครงการแบบนี้ อ.บ.ต. ทำไม่ได้ รัฐบาลทำได้ แต่ทำเท่าไหร่ก็ไม่พอ ยิ่งเยอะยิ่งดี และโดยสภาพท้องถิ่นคือองค์กรที่ควรเข้ามาจับตรงนี้ เพราะสุขภาพของคนภูเก็ต คนนั่งทำงานในทำเนียบจะรู้ดีกว่าได้อย่างไร อย่างดีคือกำหนดแนวทาง กำกับดูแลไม่ให้ขัดกับแผนสาธารณสุขแห่งชาติ นี่คือหน้าที่ของ อ.บ.จ. ที่เรียกว่าไม่ทับซ้อน และเป็นผู้อยู่ใต้กำกับที่ดีของรัฐบาลกลาง การที่ต้องมีการกำกับนอกจากเป็นเรื่องการทำให้การบริหารท้องถิ่นอยู่ในขอบเขตกฎหมายของฝ่ายนิติบัญญัติ ประโยชน์ในทางสัญลักษณ์ก็คือการรักษาสภาพรัฐเดี่ยวไปด้วย นอกจาเรื่องนี้จะเห็นภาพความสอดคล้องของ อ.บ.ต. และ อ.บ.จ. ในการบริหารงานเพื่อท้องถิ่น ตัวอย่างนี้สะท้อนให้เห็นว่าคนจากรัฐบาลกลางทำหน้าที่กำกับที่ดีนั้นเป็นอย่างไร ไม่ใช่พวกนั่งกินเมือง แต่เป็นคนที่พาให้เมืองเดินไปพร้อมกันประเทศได้ อย่างไรก็ดีตัวอย่างนี้คือสิ่งที่ผมได้ฟังจากการบรรยายของผู้มีส่วนเกี่ยวข้อง แต่ทำจริงได้หรือไม่ ผมไม่ได้ติดตามผล แต่ผมยกมาเพราะเห็นว่าคนที่คิดจะทำเรื่องนี้ยังพอมองเห็นภาพการพัฒนาระบบบริหารท้องถิ่นที่ถูกต้องตามทฤษฎีการกระจายอำนาจในการปกครองรูปแบบรัฐเดี่ยวครับ

๒. ความรู้ความเข้าใจในเรื่องการปกครองของคนไทยเท่าที่ผมสัมผัสยังมีน้อยครับ ใครจะเห็นไปถึงระบบเบื้องหลัง ไม่เห็นว่านักการเมือง ข้าราชการ เล่นแร่แปรธาตุระบบยังไงถึงได้เพี้ยนขนาดนี้ รู้ไม่ทันการกระทำของผู้มีอำนาจ รู้แค่ว่าต้องไปเลือกตั้ง เลือกคนที่ชอบ นโยบายที่ใช่ก็โอเค ที่เหลือรอ ถ้ารอไม่ไหวไปประท้วง ผมคิดส่วนตัวของผมเองว่าถ้าเราได้รู้ว่าประเทศไทยที่เราอยู่นี้อยู่บนระบบรัฐเดี่ยว ที่พยายามจะกระจายอำนาจสู่ท้องถิ่น รัฐบาลดูภาพรวม ราชการส่วนภูมิภาคเป็นแค่ผู้กำกับไม่ใช่ผู้สั่งการ แล้วเห็นความเป็นจริงว่าพวกผู้มีอำนาจพยายามบิดเบือนเป้าหมายนี้ อาทิ ไม่ยอมปฏิรูประบบภาษี ไม่ปฏิรูประบบการหารายได้ของท้องถิ่น มหาดไทยยังไม่เปลี่ยนวิธีคิด รัฐบาลยังอยากยิ่งใหญ่ กระทรวงยังอยากแย่งงบ ข้าราชการไม่อยากให้ท้องถิ่นมีอำนาจ พยายามสร้างข้อครหาว่าครู หมอ ข้าราชการบางส่วนจะต้องตกเป็น( ^o^ )นายก อ.บ.ต./อ.บ.จ. ฯลฯ ถ้าได้เห็นภาพเหล่านี้ "เราจะเลือกตั้งได้อย่างมีสติขึ้น ใช้สิทธิตรวจสอบอย่างมีสติ หรือแม้แต่ถ้าสุดจะทนแล้วเราก็จะประท้วงเรียกร้องความถูกต้องอย่างมีสติ" แต่ปัจจุบันผมคิดว่าประชาชนคนไทย มีสติในความเป็นพลเมืองไทยน้อยกว่าคนชาติประชาธิปไตยชาติอื่นๆครับ แต่ไม่ใช่เรื่องผิดประหลาด อำนาจอธิปไตยเป็นสิ่งทรงอานุภาพมาก คนไทยเพิ่งเคยสัมผัสว่าอำนาจที่ถูกยัดใส่มือมาเกือบ 80 ปีนี้มันเปลี่ยนชีวิตเขาได้ขนาดไหน เพิ่งได้ลิ้มรสชาติของความเป็นพลเมืองไทย ไม่ใช่แค่ความเป็นคนไทย อะไรๆก็ใหม่ไปหมด ต้องเรียนรู้และปรับตัวครับ ถ้าไม่เรียนรู้ ไม่ปรับตัว กลุ่มก้อนไหนที่เขาถนัดเรื่องการเมือง จับทริคประชาธิปไตย จับทริคประชาชนชาวไทยได้ เราก็ถูกหลอกให้มอบอำนาจ หรือปล่อยปละไม่รักษาอำนาจของตน สุดท้ายเราเสียอำนาจอธิปไตยที่ควรเป็นของพลเมืองไทยทุกคนไป

การแบ่งแยกอำนาจนั้นเริ่มแรกตามประวัติศาสตร์ตะวันตกตั้งแต่โรมันยุคปลายมาถึงต้นยุคฟื้นฟูศิลปะวิทยาการ (ยุคมืดไม่มีการแบ่งแยกอำนาจที่ชัดเจน ข้ามไปนะครับ) แบ่งเป็นบริหารนิติบัญญัติ กับตุลาการ แยกออกเป็นสองส่วนเท่านั้นครับเพราะจะทำให้การทำงานได้ผลดีควบคู่กับการมีวิธิควบคุมอำนาจ เป็นเหตุผลเดียวกันที่ทำไมโดยหลักแบ่งแยกอำนาจที่มาของฝ่ายตุลาการจึงทำให้หลุดและขาดออกจากฝ่ายบริหารและนิติบัญญัติให้มากที่สุด

บริหารกับตุลาการอยู่เบ็ดเสร็จในองค์กรเดียวมันทำงานดี แต่ถ้าคิดในแง่มุมของประชาธิปไตยที่มีทฤษฎีว่าอำนาจอธิปไตยควรเป็นของประชาชน แต่ประชาชนไม่ได้บริหารเอง ให้ตัวแทนเข้าไปทำหน้าที่ ถ้าควบคุมอำนาจบริหารตุลาการไม่ได้ ก็ไม่ต่างกับระบอบสมบูรณายาสิทธิราช มองเตสกิเออร์ก็เพิ่มวิธีการคิดใหม่ว่าควรแยกบริหารกับนิติบัญญัติออกจากกันด้วยจะได้ผลในการถ่วงดุลดีกว่า ตอนนั้นความคิดของเขาก็เป็นแค่ความคิดของนักคิดที่อยู่ในมหาวิทยาลัยกับหนังสือ ไม่ต่างกับความคิดเรื่องการปกครองของนักคิดคนอื่นๆ แต่มาบูมเอาตอนอเมริกาประกาศเอกราชและเลือกวิธีการแบ่งแยกอำนาจแบบมองเตสกิเออร์ แล้วเวลาใช้มันโอเคครับ แยกนิติบัญญัติกับบริหารออกจากกันมันไม่แย่ มลรัฐสามารถควบคุมฝ่ายบริหารได้ เป็นการตอบสนองอำนาจของมลรัฐต่างๆด้วยเพราะประธานาธบดีไม่ใหญ่ไปกว่ามลรัฐที่เข้ามารวมกันเป็นสภานิติบัญญัติ หลังความคิดนี้เบ่งบาน ในอังกฤษที่สภาใหญ่กว่าฝ่ายบริหารมากเรียกว่าสภาขุนนางคุมทุกอย่างในเวลานั้น ฝ่ายบริหารเป็นแค่เครื่องมือการใช้อำนาจของสภา ก็เริ่มเปลี่ยนแนวคิดให้ฝ่ายบริหารเริ่มมีอำนาจ ไม่ถูกสภาคุมไว้เบ็ดเสร็จ ระบบการแบ่งแยกอำนาจออกเป็นสามฝ่ายจึงเฟื่องฟูในยุคการสร้างรัฐชาติในศตวรรษที่ 19 - 20 ทำให้ปัจจุบันเราเห็นว่าเวลาพูดถึงหลักแบ่งแยกอำนาจก็ต้องแบ่งสามฝ่ายตามแนวคิดมองเตสกิเออร์ครับ

ที่กล่าวมาทั้งหมดนี้กำลังสื่อว่า ถ้ามองตามทฤษฎี ทุกทฤษฎีมีดีและเสีย นักคิดพยายามสร้างระบบการเมืองที่สร้างประโยชน์แก่ส่วนรวมทั้งนั้น ถ้ารู้จักนำทฤษฎีมาปฏิบัติจริง ดัดแปลงบ้างเพียงเพื่อให้ทฤษฎีทำได้ในโลกแห่งความเป็นจริง มันก็ดีครับ แต่หากเอาทฤษฎีมาบังหน้าปกปิดแนวคิดที่เห็นแก่ตัวแล้ว ผลสุดท้ายส่วนรวมก็พังอยู่ดีครับ

สุดท้ายขอวกเรื่องการศึกษาหน่อย นอกจากเรื่องอ่านออก-เขียนได้ทั้งภาษาไทย และภาษาเพื่อการธุรกิจ บวกลบคูณหารเลขได้ ผมว่าเด็กๆต้องเริ่มเรียนรู้วิชา หน้าที่-สิทธิ ความเป็นพลเมืองตามศักยภาพของวัยด้วย เพราะการศึกษาไม่ใช่เรียนเพื่อให้มี IQ แต่ต้องทำให้คนที่เรียนดำรงชีวิตอยู่ในหรือพัฒนาสังคมได้ด้วย ผมเคยได้ยินว่าเราเคยมีการเรียนการสอนเรื่องนี้ในหลักสูตรประถม มัธยม แต่ผมเป็นเด็กรุ่นหลังพวก generation X พวกผู้มีอำนาจเขาถอดวิชาเหล่านี้ออกไปหมดแล้ว แต่ก็ไม่รู้คนยุคที่ได้เรียนเขาเรียนกันมายังไงถึงได้บริหารประเทศกันแบบนี้ เลยไม่รู้ว่าควรดีใจ หรือเสียดาย ที่ไม่เคยได้เรียนวิชานี้ครับ

จากคุณ : คนโง่ว์

เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 54 12:27:50