ความคิดเห็นที่ 1 การปฏิวัติวัฒนธรรมเป็นเหมือนการเช็คเรตติ้งของฝ่ายเหมามากกว่า ความจริงแนวคิดของเหมามันย้ำอยู่กับที่เกินไป คือแกคิดว่าการปฏิวัติยังคงอยู่ แต่ทางฝ่ายเติ้งคิดว่ามันจบไปแล้วถึงเวลาควรจะปฏิรูป ตามทัศนะของผมเหมาแกทำคอมมูนแบบไม่ดูตัวเองเกินไปหน่อยยกตัวอย่างเช่นการเร่งผลิตเหล็กแต่นำมาซึ่งการขาดแขลนอาหารในประเทศ ซึ่งจะเห็นได้ว่าการผลิตอาหารในประเทศเริ่มลดลงนำมาซึ่งการขาดแคลนอาหารในประเทศ การใช้ทฤษฏีนารวมแบบโซเวียตทำให้เกิดความล่มสลายทางอาหารในจีนเพราะจำนวนประชากรที่ต่างกันเกินไป หลังจากการตายของเหมา เติ้งได้ปฏิรูปประเทศโยการใช้การค้าเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับสังคมนิยมในจีน ซึ่งมีความจำเป็นเพราะถือว่าโดยรวมแล้วจีนไม่น่าจะผลิตอาหารพอแก่คนในประเทศตัวเองด้วยซ้ำไป ทำให้ตั้งมีการแลกเปลี่ยนกับต่างขาติเพื่อรักษาสังคมนิยมแบบจีนไว้นั้นเอง จากคุณ : ยองเจียงใหม่ เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 14:59:25

ความคิดเห็นที่ 2 ก่อนอื่นต้องขอออกตัวก่อนว่า ผมไม่เป็นกลางครับ ดังนั้นที่ผมเขียนมานี่ก็ไม่เป็นกลางอย่างยิ่งยวด ก่อนอื่น ขอให้กระผมละ ที่จะไม่พูดถึงเนื้อแท้ของการปฏิวัติช่วงแรกว่า กระทำขึ้นเพื่อกำจัดหลิว-เติ้ง แลพลพรรคหรือคนต้องสงสัยว่าฝักใฝ่หลิว-เติ้งในพรรคไปเสียก่อนครับ การปฏิวัติวัฒนธรรมนั้นถือว่าเป็นการระดมมวลชนออกมาเคลื่อนไหวทางการเมืองอย่างกว้างขวางที่สุด เท่าที่ประวัติศาสตร์จีนเคยเผชิญมาครับ ชาวบ้านทุกระดับตั้งแต่ชาวนา กรรมกร ปัญญาชน และข้าราชของพรรค ล้วนออกมาเคลื่อนไหวทางการเมืองกันทั้งสิ้น ผลกระทบต่อสังคมนั้นถือว่ามหาศาลครับ เพราะประชาชนจีนได้พยายามที่จะเรียนรู้สังคมนิยมในแบบที่ประธานเหมาท่านนำเสนอกันอย่างกว้างขวาง มีการตั้งกระทู้หรือจับกลุ่มถกกันถึงหนทางการสร้างสรรค์สังคมนิยม ปรัชญาของมาร์กซ์-เลนิน การเคลื่อนไหวและแสดงออกถึงสังคมนิยมครับ การปฏิวัติวัฒนธรรมนี่ จึงเป็นการเปลี่ยนโฉมหน้าสังคมจีนไปตลอดกาล เพราะก่อนหน้านั้นชาวบ้านส่วนใหญ่ยังมีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับลัทธิมาร์กซ์น้อยครับ แต่พอเกิดการปฏิวัติวัฒนธรรม แม้แต่ชาวนาที่อายุมากแล้ว ก็ยังพกตำรารวมสรรนิพนธ์ของท่านประธานเหมาและอ่านมันอย่างตั้งอกตั้งใจ นอกจากด้านวรรณกรรม ที่ทำให้วรรณกรรมในช่วงการปฏิวัติวัฒนธรรมเปลี่ยนแปลงจากการเขียนเรื่องเดิมๆ (เช่นพวกเรื่องเกี่ยวกับนิทานโบราณหรือฮ่องเต้ชั่ว ขุนนางกังฉินรังแกชาวบ้าน) ไปเน้นงานเขียนที่เกี่ยวกับการต่อสู้ทางชนชั้นมากยิ่งขึ้น นอกจากนี้พวกการละเล่นต่างๆที่ประธานเหมาท่านเห็นว่ามีผลต่อการส่งเสริมการปฏิวัติวัฒนธรรม (เช่นการเต้นลีลาศหรือเต้นรำ) ก็พลอยเฟื่องฟูไปด้วย รวมไปถึงดนตรีแนวฮึกเหิมรักชาติหรือดนตรีเพื่อการปฏิวัติก็เป็นที่นิยมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน (อาจจะเพราะพวกดนตรี ละคร และการละเล่นแบบนี้มันเข้าถึงประชาชนได้ง่ายด้วย ทำให้พรรคเลือกที่จะนำเสนอออกมาคู่กับงานเขียน) การปฏิวัติวัฒนธรรมนี่มีส่วนช่วยไม่น้อยในการยกระดับอัตราการรู้หนังสือของชาวจีนในชนบทครับ เพราะประธานเหมาและพรรคได้ส่งพวกปัญญาชนและหงเว่ยปิงจำนวนมากไปเรียนรู้งานในชนบท และพวกเขาจำนวนไม่น้อยก็ไปเป็นครูเท้าเปล่า ที่เดินจากหมู่บ้านหนึ่งไปอีกหมู่บ้านหนึ่งเพื่อสอนหนังสือให้เด็กๆหรือคนแก่ที่อยากศึกษาเล่าเรียน ส่วนในเมืองใหญ่ ก็มีการให้แรงงานและกรรมกรจำนวนมากเข้าศึกษาเล่าเรียนเพื่อเข้าใจถึงแนวทางของสังคมนิยมครับ (แน่นอนว่าต้องสอนให้อ่านออกเขียนได้ก่อนเป็นปฐม ค่อยสอนแนวคิดทางการเมือง) เรียกได้ว่า การปฏิวัติวัฒนธรรม ทำให้ชาวจีนทั่วประเทศหันมาสนใจการต่อสู้ทางชนชั้นและการสร้างสรรค์สังคมนิยมมากขึ้น อันเป็นหัวใจสำคัญในการพัฒนาประเทศครับ เพราะการที่ทำให้ชาวบ้านทราบถึงอุดมการณ์ทางการเมือง การเสียสละเพื่อการปฏิวัติ เรียนรู้บทบาท หน้าที่ และความรับผิดชอบต่อสังคมในการปฏิวัติเพื่อสร้างสังคมนิยมนั้นเป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่ง ดังที่ท่านประธานเหมาเคยกล่าวเอาไว้อย่างน่าสนใจว่า "การขจัดพวกลัทธิแก้ในพรรคเป็นสิ่งที่ต้องกระทำ แต่มันไม่ใช่เป้าหมายของเรา เป้าหมายของเราคือต้องเปลี่ยนแปลง-ปรับปรุงแนวคิดและการมองโลกเสียใหม่ เพราะหากไม่เปลี่ยนแนวคิดเสีย ต่อให้กำจัดพวกลัทธิแก้สัก 2 พันคนในการปฏิวัติวัฒนธรรมนี้ คราวหน้าพวกเขาก็เกิดขึ้นมาอีก 4 พันคนอยู่ดี" เพื่อสร้างสรรค์สังคมนิยม การปฏิวัติวัฒนธรรมเพื่อขจัดแนวคิดเก่าๆ ขจัดแนวคิดด้านปัจเจกชน ขจัดแนวคิดด้านทุนนิยม ย่อมต้องเกิดขึ้น และจำเป็นต้องเกิดขึ้นครับ ไม่อย่างนั้นก็สร้างสังคมนิยมไม่ได้ และการปฏิวัติวัฒนธรรมต้องกระทำกันให้ถึงรากถึงแก่น ไม่ใช่เพียง 5 ปี 10 ปี แต่ต้องกระทำกันหลายชั่วอายุคน ให้แนวคิดด้านทุนนิยมหมดสิ้นไปอย่างถาวร อย่างไรก็ตาม ข้อผิดพลาดที่ท่านประธานเหมากระทำก็คือ การปฏิวัติวัฒนธรรมครั้งนี้ มีเป้าหมายจริงๆจะเน้นไปที่การแย่งชิงอำนาจในพรรคจากพวกหลิว-เติ้ง เป็นเอก จากนั้นก็ค่อยกำจัดพวกที่อาจจะเป็นพวกหลิว-เติ้ง ในสังคมจีนต่ออีก ผลเลยออกมากลายเป็นการทำร้ายกันและกันไปเสีย........ ต้องยอมรับว่า ท่านประธานเหมาท่านเป็นนักรบ เป็นนักปฏิวัติ หนทางในการต่อสู้กับปัญหาของท่านคือ ยกพลถล่มมันให้แหลก เจอปัญหาก็ต้องทำลายมันให้ย่อยยับ มิใช่การแก้ไขหรือหาทางหยุดปัญหาหน่ะครับ ท่านบัญชาการปฏิวัติวัฒนธรรมเหมือนบัญชาการรบ โดยอาศัยกองทัพประชาชนในการต่อสู้กับศัตรู (หลิว-เติ้ง)และแนวคิดในแบบศักดินา-กึ่งทุนนิยมที่เกาะกุมสังคมจีน อันซุนวูกล่าวว่า "จะใช้ทหารก็ใช้ได้เป็นครั้งคราว ใช้ตลอดไปไม่ได้" นั่นก็คือ จะใช้การรบและการต่อสู้เอาชนะในทุกสมรภูมินั้นคงเป็นไปไม่ได้ บางศึกต้องใช้วิธีอื่นมาโค่นศัตรูแทนการเข้าตีครับ จากคุณ : อุ้ย (digimontamer) เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 16:48:49

ความคิดเห็นที่ 3 นอกจากนี้ก็คือ ต้องยอมรับว่าท่านประธานเหมาไม่เจนจัดในการแก้ไขปัญหาเศรษฐกิจครับ มุมมองด้านเศรษฐกิจของท่านอาศัยการศึกษาในแบบสังคมนิยมตามแบบมาร์กซ์-แองเกล เป็นพื้นฐาน และก็มาจากงานเขียนของนักสังคมนิยมในยุคต่างๆอีกหลายท่าน แต่ทว่ามันก็เอามาใช้กับสังคมจีนไม่ได้เสียทีเดียว เพราะโมเดลมันไม่เหมาะสมกัน ดังนั้นท่านจึงต้องจัดการปรับปรุงแก้ไขแนวคิดทางเศรษฐศาสตร์เหล่านี้เสียใหม่ เพื่อเอามาใช้กับประเทศจีน ที่เป็นประเทศกึ่งศักดินากึ่งเมืองขึ้นครับ ก่อนที่จะปฏิวัติ ก่อนอื่นก็ต้องทำให้ประชาชนมีกินอิ่มสวมอุ่นก่อน หลังจากนั้นการลงมือปฏิวัติก็จะสามารถกระทำได้อย่างค่อยเป็นค่อยไปและต่อเนื่อง ทว่าในปี 1966 นั้น ปัญหาปากท้องยังเป็นเรื่องใหญ่อยู่ เมื่อท่านมาโหมกระแสปฏิวัติ ในช่วงหลายปีแรก ประชาชนที่ยังคงเชื่อมั่นในประธานเหมาและการปฏิวัติจึงออกมาเคลื่อนไหวกันอย่างคึกคักครับ แต่เมื่อผ่านไปหลายปี ความหึกเหิมในการปฏิวัติและการต่อสู้กับแนวคิดอันชั่วร้ายก็เริ่มลดน้อยถอยลง เพราะปัญหาจากปากท้องเป็นปฐมที่บั่นทอนกำลังใจในการต่อสู้ของพวกเขาอย่างรุนแรง......... ถือว่าเป็นจุดผิดพลาดของท่านประธานเหมา ที่ท่านลงมือแก้ไขเรื่องนี้ช้าเกินไป แต่อันที่จริงก็ต้องเห็นใจว่า การขจัดหลิว-เติ้ง นั้น มีผลกระทบที่รุนแรงต่อพรรคมากครับ กระผมไม่อาจจะโต้เถียงได้ว่า คนเก่งคนมีฝีมือจำนวนมากเป็นพวกของหลิว-เติ้ง (ตัวประธานหลิวส้าวฉี และกรมการเมืองเติ้งเสี่ยวผิง ก็เป็นบุคคลากรเก่งกาจที่หาคนทดแทนได้ยากยิ่ง) การกำจัดพวกเขา จึงเหมือนการทำลายทีมเศรษฐกิจสำคัญลงไป การกำจัดพวกที่ต้องสงสัยในพรรค ได้บั่นทอนคนเก่งในพรรคลงไปเป็นจำนวนมากครับ นั่นทำให้พอถึงปี 1968 ประธานเหมาต้องหันไปใช้งานพวกปลิ้นปล้อนแบบหลินเปียว และพวกคดในข้อแบบแก๊งค์สี่คน ต้องยอมให้พวกเขารุ่งเรืองเฟื่องฟูมีอำนาจขึ้นมา ก็เพราะตอนนั้นหาคนมาทดแทนการสูญเสียกำลังสำคัญในพรรคในปี 1966-68 ไม่ได้นั่นเอง และเมื่อหลินเปียวคิดก่อแผนปฏิบัติการอี้ท่าซาน และพลพรรคของเขาถูกกำจัด ประกอบกับอาการของท่านนายกโจวทรุดหนักมาก พรรคก็เหมือนขาดคนเก่งไปอีกครั้งครับ จนทำให้ประธานเหมาต้องกลับไปดึงเติ้งเสี่ยวผิงกลับมาทำงานอีกรอบในปี 1974......ตรงนี้ผมมองว่า ท่านประธานเหมานั้น ท่านมีน้ำใจกว้างอย่างล้นเหลือ เมื่อพรรคต้องการใช้คนและประเทศชาติต้องการคนเก่ง ท่านก็ยินดีลืมความบาดหมางส่วนตัวในอดีต ดึงเติ้งเสี่ยวผิงกลับมาอย่างไม่กลัวเสียหน้า...... ปลายปี 1975 สุขภาพของประธานเหมาย่ำแย่ลงมาก (อันที่จริงสุขภาพท่านก็แย่มาแต่ปี 1973 แล้ว) แถมเติ้งเสี่ยวผิงยังกระเด็นออกจากตำแหน่งเพราะแก๊งสี่คนอีก ยิ่งทำให้การปฏิวัติวัฒนธรรมเหมือนขาดหัวเรือใหญ่ ต้องปล่อยให้เจียงชิงและพรรคพวกนำการปฏิวัติและกระทำให้มันปั่นป่วนยิ่งขึ้น นี่ยิ่งสร้างความเอือมระอาแก่ประชาชนที่มาร่วมการปฏิวัติครับ และเมื่อท่านประธานเหมาถึวแก่อสัญกรรมในปี 1976 ทายาทของท่านอย่างฮว่ากั๋วเฟิงก็ไม่เจนจัดและมีบารมีพอที่จะคุมการปฏิวัติวัฒนธรรมต่อไปได้ เมื่อเติ้งกลับมามีอำนาจ พร้อมด้วยแนวหนุนที่เต็มไปด้วยนักปฏิวัติรุ่นอาวุโส ยิ่งทำให้ฮว่ากั๋งเฟิงและวังตงชิงเหมือนลูกแกะในฝูงหมาป่า รอให้พวกเขาขย้ำทึ้งเอาตามใจชอบ และในคราที่เติ้งจะขจัดฮว่ากั๋วเฟิงและวังตงชิง เติ้งก็เอาความอัดอั้นของประชาชนที่มีต่อความอดอยากและขาดแคลนในช่วงปฏิวัติวัฒนธรรม มาเป็นประเด็นหลักในการโจมตีการปฏิวัติเพื่อสร้างสังคมนิยมและโจมตีประธานเหมาครับ ซึ่งก็ได้ผลอย่างงดงาม เพราะศัตรูเก่าๆของประธานเหมา และประชาชนจำนวนมากที่บัดนี้เบื่อหน่ายการปฏิวัติแล้ว ก็ออกมาถล่มประธานเหมากันอย่างคึกคัก เลยกลายเป็นว่าการปฏิวัติวัฒนธรรมกลายเป็นสิ่งมืดมนในประวัติศาสตร์จีน และความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ของท่านประธานเหมา.........ทั้งๆที่การปฏิวัติวัฒนธรรมนี่แล ที่จะเป็นวิธีการเพื่อนำประเทศจีนไปสู่การสร้างสังคมนิยมอย่างแท้จริง จากคุณ : อุ้ย (digimontamer) เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 17:05:14

ความคิดเห็นที่ 4 นิกสัน มาเยืยนจีนได้เพราะบารมีใคร ถ้าไม่แน่จริง และมีผลทั้งภูมิภาคจากการเจรจาครั้งนี้ มาร์กาเร็ต มาเจรจาเรื่องฮ่องกงแบบสุภาพ และไม่กล้ายึกยัก แต่จีนมีกำลังกว่าแต่ก่อนแล้ว แต่การแก้ปัญหาเรื่องเทียนอันเหมินได้ นับว่าเสือไม่สิ้นลายจริงๆ จนทำให้พวกเจียงหนานมีบทบาทได้ ตอนที่จีนแดง ประกาศสงครามกับมะกัน แม็กอาเธอร์ขอใช้ระเบิดปรมาณูถล่มเป่ยจิง แต่สภาคองเกสไม่เห็นชอบ ตอนนั้นใครๆก็งงว่า ประธานเหมาไม่กินดีหมี หัวใจมังกรมาจากไหน ถึงกล้าประกาศสงคราม ทั้งๆที่ไม่เห็นแววชนะเลย แต่มีการสร้างอุโมงค์ใต้ดินไว้กันเหนียว จีนแดงมีปัญหารอบด้านมากกว่าที่นำมาสาดโคลนกัน เหมือนกับที่หลิวปังต่อรอง ส่งบรรณาการให้ซงหนู กับโจโฉบูรณะทางเหนือ หลังกินตำแหน่งกงได้ รวมกัน ตอนที่ประธามเหมากับเจียงไคฉือ หารือทางออกที่หนานจิง โดยมีพี่เบิ้มเป็นเจ้าภาพเจรจาสันติภาพ ผลปรากฏว่าต่างคนต่างไป ทางใครทางมัน ตอนแรกมีคนคัดค้านกลัวเจียงคิดไม่ซื่อ แต่"ไม่เข้าถ้ำเสือย่อมไม่ได้ลูกเสือ" จากเหตุการณ์นี้ ว่ากันว่าเจียงไคฉือ ถึงกับกล่าวว่า "ญี่ปุ่นเรื่องเล็ก เหมาเรื่องใหญ่" ชาวจีนก็รับกรรมต่อไป แต่การร่วมเจรจาครั้งนั้น ทำให้ประธานเหมา รู้ทางมหาอำนาจสองขั้วเป็นอย่างดีว่า มีกระบวนท่าเป็นอย่างไร จึงแก้ทางได้ถูกในช่วงต่อมา แถมหนังไตรภาคอีกตะหาก เสียดายที่นายกโจว อายุสั้น เพราะต้องลดแรงเสียดทานจากทุกทาง และประคองรัฐนาวา เปรียบได้กับ เจียง จื่อหยา,เซียวเหอ  ถ้าท่านอายุยืนและสุขภาพแข็งแรงกว่านี้ การเมืองตอนนั้นคงมีทางออกที่ไม่รุนแรงขนาดนั้นแน่ แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 54 20:56:26 จากคุณ : ต็กโกวคิ้วป้าย เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 20:07:14

ความคิดเห็นที่ 5 แท็ชเชอร์น่าจะพึ่งมาเจรจากับจีนในยุคที่เติ้งเสี่ยวผิงครองอำนาจครับ เพราะท่านขึ้นเป็นนายกของอังกฤษในปี 1979 หรือ 3 ปีหลังจากท่านประธานเหมาถึงแก่อสัญกรรมแล้ว จากคุณ : digimontamer เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 20:21:19

ความคิดเห็นที่ 6 สรรนิพนธ์ก่วนจื๊อ รัฐย่อมอยู่ได้ด้วยปัจจัย 4 ประการ ถ้าขาดไปประการหนึ่ง  รัฐจะขาดความสงบสุข ถ้าขาดไปสองประการ  รัฐจะเผชิญภาวะวิกฤติ ถ้าขาดไปสามประการ  รัฐจะเกิดจลาจล ถ้าขาดหมดสี่ประการ   รัฐก็จะดับสูญ ขาดความสงบสุข ก็ยังมีทางแก้ไข ในภาวะวิกฤติ ยังหาทางออกได้ เกิดจลาจล อาจกอบกู้สถานการณ์ให้คืนดีได้ หากรัฐดับสูญแล้ว ไม่มีทางแก้ไขเยียวยาได้อีก ๑) จริยวัตรที่งดงาม ๒) ความประพฤติที่ถูกต้องตามทำนองคลองธรรม ๓) การอภิปรายอย่างตรงไปตรงมา ๔) ความรู้สึกสำนึกและละอายต่อบาป • ประชาชนชิงชังความลำบาก - ผู้ปกครองต้องสร้างความสงบร่มเย็น • ประชาชนเกลียดชังความยากจน - ผู้ปกครองต้องให้ประชาชนอยู่ดีกินดี • ประชาชนหวาดหวั่นภัยพิบัติ - ผู้ปกครองต้องสร้างสังคมให้ปลอดภัย • ประชาชนไม่ชอบการพลัดพราก - ผู้ปกครองต้องสร้างสังคมให้มั่นคง การสั่งให้ประชาชนที่ทุกข์ยากประพฤติตนเป็นคนดีนั้นเสมือนสีซอให้ควายฟัง ไม่มีประโยชน์ใดใดทั้งสิ้น เมื่อทำให้ประชาชนอยู่ดีกินดีแล้ว ความสงบเรียบร้อยก็จะเกิดขึ้นมาเอง เมื่อชีวิตมีสุขผู้คนก็สนใจประพฤติธรรม รู้จักบาปบุญคุณโทษ ทำให้การปกครองเป็นไปอย่างราบรื่น การให้ประชาชนร่มเย็นก่อนจึงยกระดับส่งเสริมวัฒนธรรมอันดีงาม จากนั้นค่อยสอนให้เข้าใจเรื่องความเชื่อเพื่อกล่อมเกลาจิตใจให้ผู้คนจงรักภักดี วิธีการเช่นนี้จึงเป็นหลักการที่ดีที่สุด การสร้างความมั่นคงทางเศรษฐกิจเป็นหน้าที่อันดับแรกของผู้ปกครอง การลงโทษตามกฎหมายนั้นเป็นเรื่องรอง http://www.oknation.net/blog/LittleConqueror/2008/06/11/entry-1 จากคุณ : ต็กโกวคิ้วป้าย เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 54 13:35:15

ความคิดเห็นที่ 7 การปฏิวัติ มองไปก็คล้ายยุโรปยุคกลางนะ ที่ศาสนจักรมามีอำนาจ และทำลายความรู้ วิทยาการ และความเชื่อโบราณทั้งหมด เพื่อให้มานับถือแต่ศาสนจักร มองให้ฝ่ายอื่น ชั่วร้ายไป อย่างแพะที่เคยเป็นเทพสัญลักษ์ของความอุดมสมบูร์ณ ก็จับไปเป็นซาตาน ล่าแม่มดกันใหญ่ ประชาชนก็บ้าจี้เอาจริงไปด้วย จนท้ายที่สุดก็รู้ได้เองว่าหลงมัวเมาไปซะนาน  ต้องกลับมาเรียกร้องหาจารีต ความรู้ สมัยโบราณ รากแห่งจรรยาและความรู้สมัยโบราณนี้แหล่ะที่เป็นสิ่งหล่อหลอม และสร้างให้คนจีนโพ้นทะเล และญี่ปุ่น นั้นขยัน อดทนจนประสปความสำเร็จได้ จากคุณ : ขอเอาชื่ออากงเป็นเดิมพัน เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 54 23:53:28

ความคิดเห็นที่ 8 แต่ผมมองว่าการรื้อฟื้น วัฒนธรรมแดงก็มีประโยชน์เยอะนะ ในแง่ของศูนย์รวมจิตใจของประชาชน และสำนึกของข้าราชการ และประชาชนทั่วไปในเรื่องของจรรยาบรรณ คือเอามาเป็นแรงบันดาลใจได้ เพื่อมาถ่วงความโลภในใจ ไม่ให้หลงทาง แต่ก็ไม่ใช่ระบอบที่จะเอามาปฏิบัติแบบสุดโต่งได้ คิดว่ารัฐบาลจีนตอนนี้มาถูกทางแล้ว แม้ตอนนี้จะยังมีปัญหาอยู่ แต่ก็ถือว่าโดยรวมดีขึ้นมากแล้ว ปัญหาพวกนี้ไม่ใช่แก้ได้ในวันเดียว จากคุณ : ขอเอาชื่ออากงเป็นเดิมพัน เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 54 23:57:02