ความคิดเห็นที่ 1 ไม่อยากซำ้เติม บทเรียนมีแล้ว จากคุณ : renu2011 (renu2011) เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 21:54:27

ความคิดเห็นที่ 2 พูดสั้นๆ ละกันในฐานที่เคยถูกน้อยใจมาก่อนคล้ายๆ กัน  คือมีอ.มาให้แปล Abstract จะเอาเดี๋ยวนั้น ณ ตอนนั้น ณ ตอนที่ตัวเองจะต้องสอบเก็บคะแนนเด็กในคาบสุดท้าย  เราเองตอบปฏิเสธและบอกให้ไปใช้บริการศูนย์แปลแบบจ่ายตังค์ (คล้ายจขกท.โดนใช่มั้ย)  ซึ่งก็ได้รับการเคืองจากอ.ผู้ใหญ่ท่านนั้นมาจนถึงทุกวันนี้ เราไม่ได้บอกว่าเราต้องสอบเด็กแค่บอกว่าไม่ว่างจริงๆ ติดงาน   ในความรู้สึกตนเองคือ ระดับผู้ใหญ่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาขนาดนี้ยังไม่รู้สา   จขกท.ซึ่งอาจจะยังผ่านเรื่องไม่สบอารมณ์ในชีวิตมาไม่มาก จะพูดให้เข้าใจอย่างไรดี   เอาเป็นว่า เก็บความรู้สึกด้านที่ดีของอาจารย์ nobody perfect คำนี้จริงแท้ที่สุด   รู้สึกว่าอาจารย์เป็นที่มีจิตวิญญาณครูที่ดีท่านหนึ่ง สมัยนี้ตั้งใจสั่งสอนศิษย์โดยไม่เบียดบังเวลาไปทำผศ.รศ.นั้น หาได้ยากยิ่ง   คิดว่าประเด็นที่จขกท.มาบ่นเป็นเพียงสถานการณ์หนึ่ง แต่ดันมาจากความหวังมากในตัวอ.ของจขกท แล้วไปน้อยใจในมุมหนึ่งที่สัมผัสอ. (ส่วนตัวคิดว่า อ.อาจมีเหตุผลอะไรที่ท่านไม่ใส่ใจจะบอกเช่น เรื่องสุขภาพตา หรืองานอื่นๆ ที่อาจเป็นไปได้)      ที่พูดมาเพราะเห็นว่าจขกท.เป็นคนขยันใฝ่เรียน แต่ดูจะอารมณ์เซนซิทีฟบ้าง       ....ลองปรับความคิดอีกแบบ..   จขกท.ลองดูนะ..คือ ถ้าเขาไม่ได้เป็นอย่างที่เราหวัง นับ 1- 100 ก่อนค่อยๆ คิดว่าทำไม ในใจเขา ลองมองในมุมเขาอย่าคิดแต่ในมุมเรา รู้ไหมผลที่ได้ร้อยละร้อยคือ เราจะเจอเหตุผลที่ดีให้เราสบายใจได้ทุกที โลกของเราก็จะมีแต่คนที่ดีกับเรา ซึ่งต้องให้เขาดีในจังหวะและพื้นที่ของเขาด้วย    อย่างครั้งนี้ก็เป็นโอกาสให้จขกท.ได้มาเจอคนมีน้ำใจในนี้ช่วยแก้งานให้    ...หรือถ้าให้ดี เป็นโอกาสให้จขกท.เรียนรู้ด้วยตัวเองมากขึ้น (อ่านให้มากๆ ก่อนจะเขียน หรือหัดเขียนแบบลอกเลียนปย.จากเอกสารจริงก็ได้หนิ พวกหนังสือพิมพ์ ตำรา งานเขียนภาษาอังกฤษ ในโลกไซเบอร์ล้วนมากมาย ให้เรียนไม่รู้จบ ยังย้ำว่าต้องอ่านให้มากขึ้นกว่าเดิม เพราะเราไม่สามารถเกิดทักษะส่งproductive skill ได้ถ้าไม่ได้ทักษะรับ-receptive skillมากพอและบ่อยๆ พอ)    อีกอย่างหนึ่งคือ ต้องให้โอกาสคน อย่าคิดว่าเพราะครั้งเดียวเหตุการณ์เดียวไปตีขุมว่าเขาเป็นเช่นนั้น       อาจไม่ง่าย แต่ก็ไม่น่าจะยากเกินนะ จากคุณ : โจแดง เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 01:17:58

ความคิดเห็นที่ 3 issue นี้น่าสนใจนะ แต่มันมีตัวแปรมากมายที่ต้องพิจารณา ม่ายงั้นคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก เมื่อ 3-4 ปีก่อนมนักศึกษาแปะ essay ในห้องยำภาษา (รวมพลนักแปล) บอกให้คนช่วยดูหน่อย มีคนบอกว่ายังมีผิดอีกตั้งหลายแห่ง  นักศึกษารายนั้นบอกว่าเอแปลกแฮะ เพราะอาจารย์ฝรั่งตรวจแล้วและเขียนกำกับผลงานเธอไว้ว่า "Very good!" ทั้งๆที่มันผิดบานเบอะแบบแสนสาหัสมากๆ และที่น่ากลัวยิ่งไปกว่าของ จขกท ก็คือนักศึกษารายที่ว่านี้กำลังเรียนปี 3- 4 เพื่อที่จะจบออกไปเป็นครูสอนภาษาอังกฤษ! ^ พออ่านเรื่องนี้แล้วภาพอะไรบางอย่างมันผุดขึ้นมาในสมองเรา นั่นก็คือถ้าอาจารย์ฝรั่งต้อง edit (ตรวจแก้) essays ของนักศึกษาสัก 40 คน แล้วทุกคนเขียนผิดธรรมชาติเกือบทุกบรรทัดแบบคือพอมองปุ๊บก็เห็นปัีบทันทีจนตาลายไปหมด พอแก้ๆไปแล้วอาจารย์ฝรั่งก็คงประสาทกลับซัดพาราเข้าไปวันละกำจนบ้าตายไปในที่สุด ดังนั้นเราจึงคิดขึ้นมาเล่นๆว่าถ้าเราไปสอนซะเองแล้วเจอสถานการณ์แบบนี้จะแก้ยังไง แล้วเสนอ (เคยเขียนในกระทู้เก่าๆ จขกท คงเคยอ่านเจอ) ว่าอาจารย์น่าจะให้นักศึกษาเขียนในมหาลัยเดี๋ยวนั้นเลย แต่เขียนเรื่องเดียวกันให้หมด แล้วปล่อยให้เขียนกันไปทีละ 1 - 2 paragraphs แล้วสุ่มเอาของหลายๆคนผลัดกันฉายขึ้นจอเพื่อ edit (ตรวจแก้) essay ของแต่ละคนให้ทุกคนดูข้อผิดพลาดของกันและกันเพื่อการเรียนรู้ แล้วจึงให้เขียนต่อไป แล้วเอาฉายขึ้นจออีกสลับกันไปแบบนี้เรื่อยๆจนกว่าจะเขียนจบเรื่อง เมื่อคืนนี้เผอิญแฟนเราโทรมาเราเลยถาม (คือเราถามเพราะเราไม่เคยเรียนมหาลัยในไทยเลยสงสัยว่าเขาสอนกันยังไง)คำถามที่เราถามแฟนเราก็คือตอนเธอเรียน writing อาจารย์แก้ไขข้อผิดพลาดให้ทุกจุดให้เธอได้หรือเปล่าหรือว่าแค่ดูผ่านๆแล้วบอก Very good ไปหมดทุกคนแบบของนักศึกษารายนั้น (รายที่กำลังจะไปเป็นครูสอนภาษาอังกฤษ ซึ่งเผอิญแฟนเราก็เคยอ่านกระทู้เก่าของนักศึกษารายนั้น) แล้วเราได้คำตอบที่น่าทึ่ง  นั่นก็คือว่าแฟนเราตอบว่า "อาจารย์ของเธอแก้หมดทุกจุด!" เราก็งงถามว่า "เป็นได้ไงถ้านักศึกษามีหลายสิบ เช่นมีนักศึกษาซัก 40 คน แก้หมดทุกจุด มันเหลือเชื่ออ้ะ" แฟนเราตอบว่า "เธอเรียนอักษรศาสตร์เอกอังกฤษที่จุฬา วิชา writing จะซอยออกเป็น sections เล็กๆ หลายๆ sections มากๆ โดยจะมีอาจารย์หลายๆท่านควบคุมดูแลอยู่ ซึ่งแต่ละท่านจะตรวจ essays ของนักศึกษาเพียงแค่ 10 คนหรือเกินนั้นนิดเดียวเอง ดังนั้น การแก้ไขข้อผิดพลาดทุกจุดมันจึงเป็นไปได้!" แต่เราก็ยังติดใจอะนะว่าขนาดแก้ essays 10 กว่าเรื่องทุกจุด ถ้าแก้ essays ของพวกอักษรศาสตร์เอกอังกฤษจุฬาที่คะแนนภาษาอังกฤษเอ็นเข้ามหาลัยสูงๆมันคงไม่สาหัสเท่าแก้ essays ของพวกที่อ่อนภาษาอังกฤษมากๆแล้วเอ็นไม่ติดถึงไปเรียนครูในมหาลัยที่ผลิตครูที่พูดอังกฤษไม่ได้ปีละตั้งหลายแสนคนเพื่อออกไปสอนภาษาอังกฤษ! (ซึ่งนี่ก็เป็นตัวแปรอีกอย่างหนึ่งว่าอาจารย์จะแก้ essays แล้วชี้ข้อผิดพลาดให้หมดไหวหรือไม่ไหว) การแก้ essay นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายนะ แล้วอาจารย์ทุกคนก็ไม่ใชว่าจะแก้เป็นเสมอไป แล้วก็อย่าคิดว่าคนไทยที่เป็นผู้ช่วยศาสตราจารย์ดอกเตอร์จะต้องรู้วิธีแก้ essay เสมอไป เมื่อเร็วๆนี้เรา edited (ตรวแก้) คำแปลบทคัดย่อจากไทยเป็นอังกฤษให้นักศึกษามหาลัยที่ผลิตครูพูดอังกฤษไม่ได้ปีละตั้งหลายแสนคนเพื่อออกไปสอนภาษาอังกฤษ (แต่นักศึกษารายนี้ที่เราทำงานให้นั้นเป็นข้าราชการไปเรียนปริญญาโทเพื่อเลื่อนตำแหน่ง เก่งไม่เก่งไม่สนขอเลื่อนตำแหน่งลูกเดียว) นักศึกษารายที่ว่านี้ส่งบทคัดย่ออันเดิมมาให้เราช่วยแก้ให้เพิ่มเพราะเธอไปเขียนเพิ่ม นักศึกษาบอกว่าอาจารย์ผู้ช่วยศาสตราจารย์ดอกเตอร์แก้จุดที่เราแก้ไปแล้วให้อีกรอบหนึ่ง พอเราอ่านทวนดูเราตกใจว่า "โหตูโดนยำใหญ่ทั่นอาจารย์แก้ภาษาอังกฤษของเราทุกบรรทัดเลยหละ สงสัยงานนี้โดนสอนมวยเข้าให้แล้วดิ" แต่พอนั่งอ่านดูดีๆแล้ว เราพบว่าภาษาอังกฤษที่อาจารย์ผู้ช่วยศาสตราจารย์ดอกเตอร์รายนั้นแก้มานะ "มันแก้ให้เลวลงไม่ใช่แก้ให้ดีขึ้น!" ส่วนเรื่องการช่วยแปลหรือช่วยแก้ภาษาอังกฤษในกระทู้ pantip นี่นะ เมื่อสมัยเล่น pantip ใหม่ๆในห้องรวมพลนักแปล (ยำภาษา)เราเคยช่วยแปลหรือช่วยแก้ให้ครบหมดทุกบรรทัด  แต่ทำๆไปหลายๆปีอะนะ มักจะเจอแบบนี้คือ 1. นักแปลไปรับงานแปลยากๆเกินความสามารถตนเองแล้วมาขอให้คนอื่นช่วยแปลทีหนึ่งตั้งมากมาย 2. บริษัทที่ประกอบธุรกิจมูลค่ามหาศาลไม่ยอมเสียเงินค่าแปลเอกสารเลยมาขอให้แปลฟรีซ้ำๆกันอยู่เรื่อยๆ 3. ผู้สมัครงานมาขอให้เขียนภาษาอังกฤษสวยๆไปหลอก prospective employer 4. นักศึกษาอยากได้คะแนนดีกว่าเพื่อนๆ (หรืออยากผ่านว่างั้นเหอะ) ก็เลยมาขอให้ช่วยแปลช่วยแก้ภาษาอังกฤษให้ หลังจากเราไปเล่นเวปต่างประเทศในกระทู้ช่วยเหลือคนด้านภาษานะ ไม่มีคนในประเทศไหนเขาช่วยกันทีละยาวๆหลายๆหน้าส่วนใหญ่ช่วยๆก้นก็แค่ 3-4 บรรทัดเอง และผู้คนบนเวปต่างประเทศทั้งหลายต่างก็คิด คำตอบ 1-4 เหมือนๆกันคือ 1. นักแปลไม่ควรรับงานเกินความสามารถตนเอง 2. ค่าแปลเอกสารเป็นหนึ่งในต้นทุนการประกอบธุรกิจของบริษัท 3. ผู้สมัครงานควรมีความซื่อสัตย์เขียนเอกสารสมัครงานด้วยถ้อยคำตนเอง 4. อาจารย์มีหน้าที่แก้ essays เพราะเขาได้รับค่าจ้าง และถ้ามันผิดคนบนกระดานสนทนาเห็นควรบอกให้ว่ามันผิดตรงไหน แต่ถ้ามันผิดเกือบทุกบรรทัดก็ควรบอกให้นักศึกษากลับไปให้ feedback กับอาจารย์ว่า "อาจารย์ลืมสอนเรื่องอะไรบ้าง หรืออาจารย์ too ambitious ไปหรือเปล่าที่สอนนักศึกษาเรื่องยากเกินแบบไม่มีทางบรรลุเป้าหมายได้เลย" ตั้งแต่นั้นมาเราถึงเลิกแปลเลิกแก้ภาษาอังกฤษที่มันยาวเกินไป เพราะมันไม่ให้ประโยชน์อะไรกับนักศึกษามากนัก ถ้าช่วยก็ช่วยสั้นๆโดยบอกว่าควรไปศึกษาเรื่องอะไรบ้างเพื่อแก้ไขข้อผิดพลาดเหล่านั้น อีกทั้งไม่ช่วยพวกบริษัทที่พยายามลดต้นทุน กับไม่ช่วยผู้สมัครงานที่พยายามตบตา prospective employer นั่นก็คือเราเปลี่ยนเป็นทำตามที่เขาถือปฏิบัติกันใน social networks ในหลายๆประเทศทั่วโลกนั่นแหละ แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 54 12:40:10 แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 54 11:31:25 จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 11:13:47

ความคิดเห็นที่ 4 Brandstorming = brainstorming - A group problem-solving technique in which members spontaneously share ideas and solutions จากคุณ : K.Senior เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 11:32:57

ความคิดเห็นที่ 5 เราข้อความของคุณหมดดูแล้ว ผมรู้สึกเสียดายที่ชีวิตนี้ไม่ได้เรียนอักษรศาสตร์ จุฬา จากคุณ : pokemon trainer เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 11:38:58 A:125.25.74.143 X: TicketID:000119

ความคิดเห็นที่ 6 There are other ways to learn and master English. No need to get enrolled in Aksorn's Chula. Several people in this forum can attest to this fact. จากคุณ : K.Senior เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 12:12:49