การเป็นคนที่มีแต่คนรักเนี่ย มันยากจังนะ!
|
 |
" มันเป็นคนเก่ง "
" มันเป็นคนเก่งแห่งยุค "
ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ข้าพเจ้าเคยพานพบสังคมในองค์กรแห่งหนึ่ง มันเป็นเรื่องราวของใครบางคน ใครที่เก่งมาก แต่ก็มีนิสัยที่แย่มากเช่นกัน
" ใช่! มันคือผู้อุทิศตนเพื่องานของมัน มันหาแหล่งระบายสินค้าอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย "
ทุกครั้งเมื่อสรุปผลประจำปี มันคือผู้หารายได้เข้าองค์กรของมันมากที่สุด งานที่มันจับล้วนเป็นงานใหญ่ กำไรมหาศาลทั้งสิ้น ขณะที่คนอื่นๆ ทำไ้ด้แค่งานระดับกลางและระดับทั่วไปเท่านั้น
ถึงกระนั้น มันคือผู้ถูกสาปแข่ง ก่นด่า และประณามจากคนทั่วทั้งองค์กรของมัน เพราะมันเป็นผู้ที่มีท่าทางและวาจาหยาบคาย ทุกวาจาของมันมีแต่ความดิบเถื่อน มันพร้อมจะจิกด่าใครก็ตามที่ขัดใจมัน คำพูดที่เลวร้ายของมัน ไม่น่าเชื่อว่ามันเป็นคนเดียวกับที่เป็นคนที่หารายได้เข้าหาองค์กรมากที่สุด คนที่สามารถระบายสินค้าขององค์กรได้มหาศาลแบบนั้น ควรจะมีวาจาที่ดีกว่านี้ไม่ใช่หรือ?
" แม้แต่ผู้บริหาร ก็ต้องยอมลงให้กับมัน "
ใครคนหนึ่งในองค์กรบอกกับข้าพเจ้าเช่นนั้น เพราะไม่มีใครในองค์กรนี้จะเก่งกว่ามันอีกแล้ว คณะผู้บริหารทำได้เพียงปลอบใจคนอื่นๆ เท่านั้น
" ถ้าหากว่าคนๆ นั้นนิสัยดีกว่านี้ คงจะสมบูรณ์แบบไม่น้อย เพราะความรู้และประสบการณ์ มันเหนือกว่าใครทั้งปวงในที่นี้ "
อีกเสียงหนึ่งกล่าวถึงมันเช่นนั้น ใช่! หากข้าพเจ้าต้องทำงานกับคนแบบนี้คงลำบากน่าดู แต่อีกทางหนึ่ง ข้าพเจ้ากลับรู้สึกว่าคนแบบนี้มีบางสิ่งที่ข้าำพเจ้าหลงใหลเป็นพิเศษ
" ราวกับคนในอดีต เมื่อร้อยกว่าปีก่อน "
ข้าพเจ้าหวนคำนึงถึงบันทึกประวัติศาสตร์ยุทธภพเมื่อร้อยกว่าปีก่อน มีจอมยุทธ์ผู้หนึ่ง คนผู้นั้นเป็นผู้แข็งแกร่งอย่างแท้จริง ทุกครั้งที่เขาประลองกับใคร เขาสามารถสยบอีกฝ่ายได้เพียงแค่ฝ่ามือเดียวเท่านั้น คู่ต่อสู้ของเขานั้น หากไม่ตายก็มักจะพิการไปตลอดชีวิตทั้งสิ้น หากแต่บุคลิกท่าทางของเขานั้นหาได้เป็นมิตรกับสังคมไม่! เพราะทุกเมืองที่เขาเดินทางไป หากเจอคนที่บอกว่าตัวเองล้ำเลิศในเชิงบู๊แล้ว เขาไม่ลังเลที่จะไปท้าประลองโดยไม่มีคำว่าปล่อยวาง แน่นอนเขาสยบได้ทุกคน หากแต่บั้นปลายชีวิต เขาจากไปด้วยเรื่องน่าเศร้า เพราะเขาถูกวางยาพิษจากใครสักคนที่โกรธแค้นเขา
" ช่างเหมือนยิ่งนัก เหมือนจริงๆ "
ข้าำพเจ้าคิดเช่นนั้นจริงๆ และข้าพเจ้าหลงใหลวิถีชีวิตของจอมยุทธ์ผู้นี้อย่างที่สุด ดังนั้นเมื่อเปรียบกับนักค้าขายผู้นั้นแล้ว ข้าพเจ้าย่อมรู้สึกหลงใหลในวิถีชีวิตของคนผู้นั้นเช่นกัน
" คนแบบนั้นน่ะดียังไง เก่งแค่ไหนก็หาเพื่อนไม่ได้สักคน "
ใครบางคนกล่าวขึ้นมาอีกครั้ง แต่แล้วยังไงละ! ถึงยังไงมันก็เป็นคนเก่ง คนเก่งไม่จำเป็นต้องง้อใคร ไม่จำเป็นต้องให้ใครมารัก ขอแค่มีความสามารถแท้จริง ย่อมไม่ต้องสนหรอกว่าจะมีคนรักสักแค่ไหน
ใช่! ข้าพเจ้าคิดเช่นนั้น อาจเป็นเพราะข้าพเจ้าถูกผู้คนทั้งหลายเหยียดหยาม ดูถูกและเยาะเย้ยว่าเป็นพวกสติไม่สมประกอบ จิตฟั่นเฟือน หรืออะไรก็ตามที่พวกมันสรรหามาให้นิยามข้าพเจ้า แต่ถึงกระนั้น ข้าพเจ้าก็ยังมีเรื่องเล็กๆ ให้เย้ยหยัน " พวกมันเหล่านั้น " ในใจของข้าพเจ้าเองบ้าง เพราะเมื่อคนเหล่านั้นคิดอะไรไม่ออก ก็มักจะมาสอบถามข้าพเจ้าอยู่เสมอ
ใช่! ข้าพเจ้ามันตัวตลก คนสติไม่สมประกอบ พวกกระจอกที่อายุเลยเบญจเพสแล้วยังไม่เคยมีคู่ คนทั่วไปมองว่าข้าพเจ้าเป็นผู้ชายที่ไม่ได้เรื่อง ใช่! ข้าพเจ้ายอมรับว่าข้าพเ้จ้าอิจฉาพวกคนปกติเหล่านั้น คนที่มีเพื่อน มีแฟน ซึ่งข้าพเจ้าไม่สามารถทำได้ เพราะข้าพเจ้าไม่สามารถทำใจเป็นคนปกติได้อย่างพวกนั้นเลย
" ทำไม่ได้เลย "
" ทำไม่ได้จริงๆ "
ชีวิตของข้าพเจ้าสวนทางกับบิดาของข้าพเจ้าอย่างสิ้นเชิง ท่านไม่ใช่คนร่ำรวย วุฒิการศึกษาที่สูงส่งก็ไม่มี อำนาจทางการเมือง ยศฐาบรรดาศักดิ์ยิ่งไม่มี แต่ท่านมีเพื่อนมากมายทุกวงการ ตั้งแต่ระดับชาวนายันข้าราชการชั้นสูง ส่วนข้าพเจ้าเป็นพวกเก็บตัว ตำราทั้งหลายคือสิ่งเดียวที่ข้าพเจ้ารู้สึกว่ามันจริงใจกับข้าพเจ้าที่สุด ข้าพเจ้าเสียเงินเพื่อหนังสือตำราทั้งที่เป็นกระดาษ และตำราเสมือนในโลกเสมือนไร้พรมแดนแห่งนี้ แต่ข้าพเจ้าไม่สนใจที่จะปรับปรุงการแต่งตัว และท่าทาง ใช่! ข้าพเจ้ามองว่ามันไร้สาระ
แต่ถ้าจะให้ชัดเจนกว่านั้น
" ข้าพเจ้าอิจฉาแม้กระทั่งพ่อตัวเอง "
ใช่! ข้าพเจ้าคือคนนอก คือคนแปลกแยกของโลกนี้ และข้าพเจ้าไม่อาจหันหลังกลับ
แส้ที่มองไม่เห็น แรงที่ไร้รูปลักษณ์ โบยตีและผลักดันให้ข้าพเ้จ้าต้องเดินบนวิถีเช่นนี้ต่อไป ตราบจนกว่าเวลาบนโลกนี้ของข้าพเจ้าจะหมดลง
มีแต่ต้องเดินต่อไป แม้จะเป็นอย่างไรก็ตาม
แม้จะโดดเดี่ยวแค่ไหนก็ตาม
แม้จะเดียวดายแค่ไหนก็ตาม
..................................
TonyMao_NK51
5/8/2011 Bkk Thailand
| จากคุณ |
:
TonyMao_NK51 
|
| เขียนเมื่อ |
:
5 ส.ค. 54 23:07:46
|
|
|
| 
