PANTIP.COM : K10935344 แฟนคลับสามก๊ก (๑๑) [คลับสามก๊ก]

ความคิดเห็นที่ 2

เตียวฬ่อ เจ้าเมืองฮันต๋ง

คิดจะรบกับโจโฉทางตะวันออก และเล่าจี้ยงเจ้าเมืองเสฉวน ทางตะวันตก
พอม้าเฉียวถูกโจโฉตีแตก หนีมาอาศัยอยู่ด้วยก็รับไว้
ต่อมาเล่าปี่ยกทัพมาตีเมืองฮันต๋ง เพื่อลงหลักปักฐาน ก็ให้ม้าเฉียวไปรบกับเล่าปี่

......พอรุ่งขึ้นวันต่อมา เตียวหุยก็ลุกขึ้นแต่งตัวแต่เช้า จัดแจงจะออกไปรบกับม้าเฉียวอีกให้รู้ดีรู้ชั่วไป ก็พอดี ขงเบ้ง จากเมืองกิมก๊กตามมาถึงรู้ข่าวว่าเตียวหุยกับม้าเฉียว สู้รบกันมาวันหนึ่งกับคืนหนึ่งแล้วยังไม่แพ้ชนะกัน ก็อยากจะได้ม้าเฉียวไว้ จึงห้ามไม่ให้เตียวหุยออกรบ แล้วหาอุบายติดสินบนเอียวสงที่ปรึกษาของเตียวฬ่อ ให้เรียกตัวม้าเฉียวกลับ

เอียวสงก็บอกกับเตียวฬ่อว่า เล่าปี่มีหนังสือขอเป็นไมตรีกัน ขอให้ถอนทัพไปจากค่ายแฮบังก๋วนเสีย เพราะเล่าปี่จะตีเมืองเสฉวน ซึ่งเล่าเจี้ยงเจ้าเมืองได้เคยฆ่ามารดาของเตียวฬ่อในครั้งก่อน เป็นการแก้แค้นให้ และถ้าได้เมืองเสฉวนแล้ว ก็จะช่วยทำนุบำรุงให้เตียวฬ่อได้เป็นใหญ่ต่อไป

เตียวฬ่อก็หลงคำจึงมีหนังสือถึงม้าเฉียวให้ยกทัพกลับ แต่ม้าเฉียวกำลังสนุกกับการทำสงครามก็ไม่ยอมกลับ เตียวฬ่อมีคำสั่งมาถึงสามครั้ง ม้าเฉียวก็ทำเฉยเสีย

เอียวสงก็ยุต่อไปว่า ม้าเฉียวคงจะคิดเอาใจออกห่าง จะตีเอาเมืองเสฉวนให้ได้ แล้วตั้งตัวเป็นใหญ่ในเมืองเสฉวน รวบรวมทหารไปตีเมืองฮูโต๋ แก้แค้นโจโฉซึ่งได้ฆ่าม้าเท้งผู้เป็นบิดาต่อไป เตียวฬ่อก็ทำหนังสือคาดโทษเป็นครั้งสุดท้าย มีความว่า

ข้อหนึ่ง ให้ม้าเฉียวเร่งทำการรบพุ่ง ให้กองทัพเล่าปี่แตกไปให้จงได้ ข้อสอง ให้เร่งยกไปตีเอาเมืองเสฉวนให้ได้ ข้อสาม ถ้าเล่าเจี้ยงหนีออกจากเมือง ให้เร่งติดตามจับฆ่าเสีย และตัดศรีษะมาให้จงได้ ถ้าม้าเฉียวทำได้ทั้งสามข้อจะปูนบำเหน็จให้ถึงขนาด ถ้าขัดแต่ข้อหนึ่งก็จะฆ่าเสีย

ม้าเฉียวก็ปรึกษากับม้าต้ายว่า

"...เตียวฬ่อโกรธเราว่ามิเลิกทัพกลับไป ตามหนังสือเดิม จึงคาดโทษมาให้เราทำการทั้งสามข้อให้ตลอด ถ้าไม่สำเร็จจะเอาโทษถึงตาย และการทั้งสามข้อนี้ เราจะทำได้ตลอดหรือ จำจะเลิกทัพกลับไปเมืองฮันต๋ง ตามคำเตียวฬ่อ จึงจะพ้นโทษ....."

ม้าต้ายก็เห็นชอบด้วย สองพี่น้องจึงเลิกทัพกลับไปเมืองฮันต๋ง แต่เมื่อถึงด่าน ก็มีกองทหารของเตียวฬ่อมาขัดตาทัพอยู่ ไม่ยอมให้ม้าเฉียวผ่านเข้าไปในเมืองฮันต๋ง ม้าเฉียวก็ไม่รู้ว่าจะทำประการใด เพราะถ้าตีหักเข้าไปก็ต้องเป็นขบถต่อเตียวฬ่อ จะถอยก็ไม่รู้จะไปพึ่งใครที่ไหนอีก

นักรบฝีมือเอก ที่เคยประจันบานกับทหารเสือของโจโฉ และทหารเสือของเล่าปี่ มาแล้วอย่างโชกโชน กลับต้องจนปัญญาเหมือนเสือติดจั่น เพราะความหูเบาของเจ้านาย ที่เชื่อถ้อยคำของที่ปรึกษาซึ่งรับสินบนจากข้าศึก.................

ม้าเฉียวก็เลยตกกระไดพลอยโจน ไปเข้ากับเล่าปี่เสียเลย

ต่อมาโจโฉยกมาตีเมืองฮันต๋งแตก ก็เนรเทศเตียวฬ่อให้ไปอยู่เมืองอื่นเสีย.
แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 54 16:27:58
แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 54 07:53:27

จากคุณ : เจียวต้าย

เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 54 07:51:34

ความคิดเห็นที่ 8

การรบที่เมืองหับป๋า

........ฝ่ายซุนกวนก็ยกกองทัพไปตีเมืองหับป๋าอยู่เป็นเวลานาน ได้เข้ารบกับเตียวเลี้ยวถึงสิบกว่าครั้ง ก็ยังไม่แพ้ชนะกัน จึงถอยทัพออกมาตั้งห่างกำแพงเมืองห้าร้อยเส้น และส่งข่าวให้จิวยี่ยกทหารมาช่วย จิวยี่จึงให้ เทียเภา ทหารเอก กับ โลซกซึ่งเป็นที่ปรึกษา ยกทัพมาหนุนซุนกวนที่เมืองหับป๋า พอเตียวเลี้ยวรู้ข่าวก็ใช้ทหารถือหนังสือมาให้ซุนกวนมีใจความว่า เมื่อได้ทหารเพิ่มเติมมากขึ้นแล้ว ก็ให้ยกมารบกันเถิด

ซุนกวนก็โกรธจึงตอบไปว่า พรุ่งนี้จะไม่เอาทหารที่มาใหม่เลย จะใช้แต่ทหารพวกเก่าออกไปรบกับเตียวเลี้ยว ให้สิ้นฝีมือสักครั้งหนึ่ง

พอถึงเวลาสามยามเศษ ซุนกวนก็จัดแจงพาทหารออกจากค่ายกะว่าจะกินอาหารเช้ากลางทาง พอดีเจอกองทัพของเตียวเลี้ยวซึ่งยกมาแต่ดึกเหมือนกัน เลยไม่ต้องเจี๊ยะปึ้งเจี๊ยะม้วยกันทั้งสองฝ่าย เตียวเลี้ยวก็รำทวนออกมาท้าทายซุนกวนให้รบ ไทสูจู้ ทหารเอกของซุนกวนก็ออกมารบแทน ฟาดฟันกันได้ถึงแปดสิบเพลง ก็ยังไม่มีใครเพลี่ยงพล้ำ ซุนกวนดูนายทหารเอกที่มีฝีมือรบ กันจนเพลินไปไม่ทันระวังตัว งักจิ้นก็ควบม้าเงื้อดาบเขาไปจะฟันซุนกวนซึ่งกำลังเผลอ ทหารองครักษ์ของซุนกวนชื่อ ซงเขียม กับแกหัว ก็ช่วยกันเอาทวนขึ้นรับดาบ ทวนทั้งสองเล่มก็หักเหลือแต่ด้าม ทั้งสองก็ใช้ด้ามทวนรุมตีงักจิ้นจนต้องถอยหนี ซงเขียมคว้าทวนจากมือทหารที่อยู่ใกล้ ควบม้าไล่ตามงักจิ้นไป ลิเตียนจึงยิงเกาทัณฑ์ถูกอกซงเขียมตกม้าตาย

ไทสูจู้ก็ตกใจละจากเตียวเลี้ยวควบม้าหนี เตียวเลี้ยวขับทหารไล่ตามรบพุ่งติดพันเข้าไปในกองทัพของซุนกวน จนแตกกระเจิงไป เตียวเลี้ยวก็ควบม้าไล่ตาม ซุนกวน จนเจอเทียเภาซึ่งคุมทหารใหม่จากค่ายออกมารบสกัดกั้นไว้ทันท่วงที ซุนกวนจึงรอดกลับเข้าค่ายไปได้

ที่ปรึกษาของซุนกวนจึงว่า

"....ซึ่งเหตุทั้งนี้เพราะท่านทะนงตัวดูหมิ่นแก่ข้าศึก มิได้รักษาตัว อันประเพณีการสงคราม ควรจะให้ทหารซึ่งมีฝีมือออกรบพุ่งให้สามารถก่อน อันแม่ทัพจะยกออกรบก่อนนั้นไม่ควร ตัวท่านเป็นใหญ่ไม่พิเคราะห์ดู ว่าควรและมิควร ออกสู้รบกับเตียวเลี้ยวอันเป็นแต่นายทหาร จึงได้รับความอัปยศเสียทหารเอกฉะนี้...."

ซุนกวนก็ยอมรับว่าตนผิดเอง ไทสูจู้ก็มาอาสาว่า จะขอยกทหารไปทำการแก้แค้นแทนซงเขียม โดยได้ส่ง โกเตง ลิ่วล้อของตนปลอมเป็นทหารของเตียวเลี้ยว ไปร่วมมือกับญาติชื่อ อาวโจ ซึ่งเป็นคนเลี้ยงม้าของเตียวเลี้ยวในเมืองแล้ว ซุนกวนก็จัดทหารให้ไทสูจู้พันหนึ่งยกออกไปทำการ แม้จะมีผู้คัดค้านว่าเตียวเลี้ยวมีสติปัญญา ทั้งมีฝีมือเข้มแข็ง เห็นจะไม่ประมาท ควรจะคิดอ่านตรึกตรองให้ดี อย่าเพิ่งดูหมิ่นเตียวเลี้ยว ไทสูจู้ก็ไม่ตอบโต้ คงเร่งดำเนินการไปตามแผนที่ได้วางไว้

ฝ่ายเตียวเลี้ยวเมื่อมีชัยชนะแก่ข้าศึกกลับเข้าเมือง ก็มิได้ประมาท ถึงเวลาค่ำจัดการเลี้ยงดูทหารทั้งปวงฉลองกันพอแล้ว ก็สั่งให้คิดอ่านป้องกันรักษาตัวจงหนัก ให้ใส่เกราะนอนทุกคน ทหารทั้งหลายก็ว่า เราได้ตีทัพซุนกวนแตกหนีไปแล้วจะให้ระวังรักษาตัวด้วยเหตุใด เตียวเลี้ยวจึงว่า

"...อันธรรมดาผู้เป็นนายทัพนายกองจะทำการสงคราม ถ้าแพ้ก็อย่าเพ่อเสียใจ แม้ได้ชัยชนะก็อย่าเพ่อทะนง เวลาวันนี้เราได้ชัยชนะแก่ซุนกวนก่อน ครั้นประมาทเกลือกซุนกวนมีใจเจ็บแค้น คิดเห็นว่าเราเลินเล่อ ยกทหารมาโจมตี เรามิขัดสนเสียหรือ เราจึงบังคับท่านทั้งปวงด้วยเหตุฉะนี้....."

ขณะที่เตียวเลี้ยวพูดกับทหารอยู่นั้น โกเตงกับอาวโจก็จุดกองฟางให้ไฟ ลุกสว่างขึ้น แล้วร้องว่าข้าศึกเข้าเมืองได้แล้ว พลเมืองก็แตกตื่นวุ่นวาย เตียวเลี้ยวก็ขึ้นม้าพาทหารสี่คนออกมายืนขวางทาง กำชับทหารทั้งหลายว่า มันแกล้งทำทั้งนี้หวังจะให้คนทั้งปวงตกใจ ผู้ใดวุ่นวายจะตัดศีรษะเสีย แล้วให้ทหารช่วยกันจับตัวคนที่เป็นต้นเหตุให้ได้ พอเวลาประมาณทุ่มครึ่ง ลิเตียนก็จับตัวโกเตงกับอาวโจมาได้ เตียวเลี้ยวซักถามแจ้งในเนื้อความแล้วก็ให้เอาตัวไปฆ่าเสีย

ขณะนั้นภายนอกกำแพงเมือง ก็มีทหารตีม้าล่อฆ้องกลองโห่ร้องอื้ออึงอยู่เตียวเลี้ยวจึงบอกกับทหารทั้งปวงว่า กองทัพของซุนกวนยกมาคอยทำการ ตามที่ตกลงกับโกเตงแล้ว จึงให้ทหารจุดเพลิงให้มากขึ้นอีก แล้วเปิดประตูให้ข้าศึกเข้าเมือง ไทสูจู้ก็นึกว่าไส้ศึกของตนทำการสำเร็จแล้ว จึงควบม้านำทหารเข้าไปในเมือง เตียวเลี้ยวก็สั่งให้ทหารระดมยิงเกาทัณฑ์ทั้งสองข้างทาง ถูกไทสูจู้หลายแห่งต้องชักม้าหันหลังกลับ ข้างเตียวเลี้ยวก็ให้งักจิ้นไล่ตามไทสูจู้ออกจากเมือง ไปจนถึงหน้าค่ายของซุนกวน และฆ่าฟันทหารข้าศึกตายเป็นอันมาก จนนายทหารในค่ายต้องออกมาสกัดกั้นไว้ แล้วพาไทสูจู้เข้าไปในค่ายได้ แต่ก็ป่วยอาการหนักอยู่

ซุนกวนจึงยกกองทัพลงเรือถอยกลับไปยังเมืองลำซี พอถึงเมืองไทสูจู้ก็สิ้นใจตาย

จากการสงครามครั้งนั้นแล้ว เตียวเลี้ยวก็ได้ปกครองเมืองหับป๋าต่อมาอีกประมาณเจ็ดปี ซุนกวนยกทัพไปตีเมืองอ้วนเสีย จูก๋ง ผู้รักษาเมืองรีบแจ้งเตียวเลี้ยวให้ยกทหารไปช่วย แต่ไม่ทันการเมื่อมาถึงซุนกวนตีเมืองอ้วนเสียได้แล้ว จูก๋งก็ตายคากำแพงเมือง จึงยกทหารกลับมารักษาเมืองหับป๋าไว้

ซุนกวนก็ยกกองทัพเลยมาตีเมืองหับป๋าอีกครั้ง เตียวเลี้ยวก็กะเกณฑ์ทหารขึ้นรักษาเชิงเทินไว้ให้มั่นคง ก็พอดีทหารได้นำเอาหนังสือของโจโฉมาให้ มีความว่าถ้าซุนกวนยกมาตีเมือง ก็ให้เตียวเลี้ยวกับ ลิเตียนคุมทหารออกสู้รบด้วยซุนกวน ให้งักจิ้นอยู่รักษาเมือง

เตียวเลี้ยวก็ชวนลิเตียนออกรบกับซุนกวน งักจิ้นก็ท้วงว่าซุนกวนยกมาคราวนี้มีทหารเป็นอันมาก เมืองเรามีทหารน้อยชอบจะรักษาเมืองไว้ดีกว่า อย่าให้ข้าศึกเข้าเมืองได้ เตียวเลี้ยวก็ว่าถ้าทำอย่างนั้นก็จะขัดกับคำสั่งของโจโฉ

"....ผู้ใดจะอยู่ก็ตามเถิด แต่เราผู้เดียวจะคุมทหารออกไปทำสงครามด้วยซุนกวน...."

ลิเตียนกับงักจิ้นจึงว่า

"....ถ้าฉะนั้นตัวเราร่วมทุกข์ร่วมสุข ผิดชอบด้วยกัน จะขอออกไปด้วย ให้แต่ทหารอยู่รักษาเมืองไว้...."

เตียวเลี้ยวก็ให้ลิเตียนคุมทหาร อ้อมไปทำลายสะพานเสียวเกียวทางทิศใต้ ในเวลาสามยาม แล้วนำทหารกลับมาซุ่มอยู่ พอรุ่งเช้าเตียวเลี้ยวก็ให้งักจิ้นคุมพล ออกไปเป็นกองล่อ ตนเองซุ่มทหารไว้คอยโจมตี พอซุนกวนกับทหารเอกสามคน ยกทหารล่วงเข้ามา งักจิ้นก็เข้ารบได้สิบเพลง แล้วก็ถอยไปทางที่เตียวเลี้ยวซุ่มอยู่ แต่รีบควบม้าหนีไปในทางแยก ซุนกวนตามมาถึงก็ถูกเตียวเลี้ยวกับลิเตียน เข้าตีกระหนาบทางด้านข้าง ฆ่าฟันทหารเมืองกังตั๋งล้มตายแตกตื่นไป

ซุนกวนเหลือทหารเพียงสามร้อยก็ถอยไปทางสะพานเสียวเกียว เตียวเลี้ยวก็ไล่ติดตามไป ซุนกวนขับม้าขึ้นสะพานไปแล้ว จึงเห็นว่าเชิงสะพานฟากโน้นขาดอยู่ประมาณเก้าศอกสิบศอก จะไปก็ไม่ได้จะถอยก็ไม่ได้ ทหารของเตียวเลี้ยวไล่หลังมาใกล้แล้ว ทหารคนหนึ่งจึงแนะให้ถอยม้าไปถึงกลางสะพาน แล้วควบเต็มที่ โจนข้ามสะพานที่ขาดไปถึงแผ่นดิน แล้วจึงลงเรือพวกเดียวกันหนีรอดไปได้อีก

ส่วนทหารเอกทั้งสามคน ก็พยายามสู้รบทั้ง เตียวเลี้ยว ลิเตียน และงักจิ้น เป็นสามารถ แต่ก็ต้านทานไม่ไหว บ้างก็ต้องอาวุธหลายแผล จนเหลือทหารเพียงสิบสี่สิบห้าคน ต่างก็ทิ้งม้าโจนลงน้ำว่ายหนีไปขึ้นเรือของซุนกวน แล้วพาทหารที่เหลือหนีไปทางปากน้ำญี่สูแดนเมืองกังตั๋ง

การรบครั้งนี้ท่านว่าได้ทำให้ทหาร และชาวเมืองกังตั๋ง กลัวฝีมือของเตียวเลี้ยวเป็นอันมาก ถ้าเด็กเล็กร้องไห้ มีผู้ขู่ออกชื่อเตียวเลี้ยวเด็กก็จะเงียบด้วยความกลัวทีเดียว........

จากคุณ : เจียวต้าย

เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 54 06:00:28