ความคิดเห็นที่ 1 ขอเล่าย้อนหลังนึกนิดก่อนว่า...มาคิดในตอนโตว่าทำไมเราถึงไม่ชอบภาษาอังกฤษ ทั้งๆที่ ที่บ้านเล่าว่า ตอนอนุบาลเราชอบมาก กลับมาจาก ร.ร. ก็มาท่องๆ พูดๆ ร้องๆ(เพลง) ทุกวัน  เราก็เลย คิด ๆๆๆๆๆ ว่า ทำไม ๆ ๆ จนระลึกได้ว่า (ใช้คำส่ะ) ใช่แล้วตอนประถมไง คุณครูวิชาภาษาอังกฤษดุ จำได้คนที่เป็นผู้ชายก่อน คือครูก็สอน ๆ ไป (สอนอะไรแล้วจำไม่ได้) แต่มีนักเรียนสงสัยว่าคำว่า จักรยาน  เขียนเป็นภาษาอังกฤษว่ายังไง ครูเลยเขียนขึ้นกระดาษ แล้ววันนั้นคุณครูใหญ่ท่านว่าง ท่านก็เดินๆ แวะดูทุกๆห้อง จนมาถึงห้องเรียน ชั้นป.2 แล้วคุณครูใหญ่ก็เรียกให้ครูภาษาอังกฤษไปพบที่ห้องท่าน เมื่อครูภาษาอังกฤษกลับมา ก็หงุดหงิด อารมณ์เสีย เรียกนักเรียนทุกคนในห้องลงโทษ ด้วยการให้ทำมือแบบ เหมือนเวลาเป่ายิ้งฉุบแล้วออกนกอ่ะค่ะ แต่นกหงาย แล้วเอาแปรงลบกระดานฟาดลง (วิธีนี้เจ็บกว่าตีอีกค่ะ) เด็กๆ ก็งงกันหมด แต่ก็ยอดโดนลงโทษเพราะสมัยนั้นเด็กๆไม่กล้าโวยวาย ครูลงโทษเด็กเพราะว่า...เด็กถาม ทำให้ครูเขี้ยนให้ดู แต่ครูเขียนผิด จึงถูกเรียกไปตำหนิ คือถ้าเด็กไม่ถาม ครูก็ไม่ต้องเขียน และไม่ต้องโดนตำหนิ เรื่องนี้จึงทำให้ เด็กๆ ไม่กล้าสงสัยอะไรอีก รวมถึงตัวดิฉันที่กลัว จากคุณ : คิคิ๊ขุขุ๊มิรุมิ๊รุ๊ เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 54 19:31:09

ความคิดเห็นที่ 2 อีกครั้งก็ตอน ป.3 เป็นคุณครูอีกคนเป็นผู้หญิงค่ะ คุณครูท่านนี้ดูเหมือนจะใจดี แต่ว่า...เวลาเรียน คุณครูมักสร้างคำถาม ให้เด็กๆยกมือตอบ  ซึ่งช่วงแรกเด็กๆก็ตอบ แต่ว่าถ้าใครตอบผิด โดนทำโทษ โดยการใช้ไม้ตีค่ะ และดิฉันก็เคยโดนครูตีด้วย (ซึ่ง จริงๆ ไม่อยากให้คุณครูใช้วิธีนี้เลย) มันทำให้เด็กๆ ไม่กล้าที่จะยกมือตอบค่ะ (ให้เพื่อนที่เก่งๆ ตอบไป) หลังจากที่ดิฉันโดนตี ดิฉันก็ไม่เคยตอบอีกเลย นั่งคอยหลบหน้าตลอด ทำให้เราไม่มีส่วนร่วมในชั้นเรียนค่ะ เพราะขาดความมั่นใจ กลัวตอบผิดจะโดนตีเลยนั่งเฉยๆ ดีกว่า และมีอยู่ครั้งหนึ่งจำได้ขึ้นใจ เพราะมีเพื่อนคนหนึ่งไม่ทำการบ้านมา เมื่อคุณครูถามเด็กคนนั้นก็เถียงคุณครู ทำให้ครูโกรธและลงโทษเด็กคนนั้นด้วยการบิดหูค่ะ แต่...บิดจนเลือดออกเลย ทำให้เด็กคนนั้นร้อง และเด็กคนอื่นๆก็ผวา รวมถึงตัวดิฉันด้วย (แต่เรื่องนี้ผู้ปกครองไม่ได้เอาเรื่องคุณครูค่ะ เพราะผู้ปกครองเด็กคนนั้นเป็นคุณคุณใน ร.ร.เดียวกัน ไม่อยากมีปัญหากัน) จากคุณ : คิคิ๊ขุขุ๊มิรุมิ๊รุ๊ เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 54 19:38:00

ความคิดเห็นที่ 3 เรื่องเด็กๆ ก็ผ่านไป ย้อนกลับมาเรื่องมหาลัยต่อค่ะ ดิฉันก็เลยเลือกเรียนอีกมหาลัยหนึ่ง ซึ่งตอนแรกอยากเรียนคณะนิเทศศาสตร์ สาขาโฆษณา แต่ว่า.....มีเพื่อน และน้า ขัดแย้งว่า... เห้ย นิเทศเรียนทำไม เรียนไปจบแล้วหางานยาก เพราะคนเรียนกันเยอะ แล้วถ้าที่บ้านไม่ได้รวยเราจะไปทำไร คนแย่งงานกัน ฯลฯ (อันนี้เป็นเหตุผลของคนที่คิดต่างกันน่ะค่ะ ความคิดใครความคิดมัน ไม่เหมือนกันค่ะ ว่าไปว่าพวกเขาเลยน่ะค่ะ) ดิฉันก็เลย อืมมมม ไม่เรียนก็ได้ แล้วเรียนอะไรดี ก็เลยมีข้อเสนอขึ้นมาอีกว่า ... ทำไมไม่เรียนบริหารละ ก็จบคอมธุรกิจมา ก็เรียน คอมธุรกิจต่อสิ(ซึ่งในตอนแรกที่อยากเรียนนิเทศ ก็ด้วยสาเหตุที่คิดว่า เราไม่ค่อยอยากเรียนแบบเดิมแล้ว รู้สึกว่าเริ่มชอบนิเทศ) ก็เลย คิด ๆ ๆ แต่คิดไม่ออก ไอเราเป็นคนง่ายๆ ว่าไง ว่าตาม ตกลงบริหารคอม ก็บริหารคอม แล้วลงเรียนแบบงง ๆ เทอมแรกก็มาเลยค่ะ ทั้ง F (ติด0)ทั้ง W(ดรอป) เง้ออออ แล้วจะรอดมั้ย เรียนไปก็เล่นไป ตอบตรงๆเลยว่า ไม่ได้ตั้งใจเลย จนเริ่มขึ้นปี 3 มีเหตุการณ์ที่สะเทือนใจเกิดขึ้น ซึ่งมันทำให้เราคิดว่า เห้ย ฉันกำลังทำอะไรอยู่ นี่ฉันได้ทำหน้าที่ฉันเต็มที่แล้วหรอนี่  (ดิฉันไม่ได้เที่ยวเล่นน่ะค่ะ แต่ดิฉันติดเกมออนไลน์ ติดเพื่อนในสังคมออนไลน์) เล่นเกมจนเช้า ตื่นสายมาก็ไม่อยากไปเรียน(เพราะคิดว่าเข้าห้องสายรู้สึกผิดต่ออาจารย์และเพื่อนศึกษาท่านอื่น แต่จริงๆ มาสายดีกว่าไม่มาเนาะ) ประมาณนี้ เมื่อดิฉันสำนึกผิดได้ ก็เริ่มหันมามองตัวเอง หูยย f หลายตัว w หลายตัว คำนวณๆ ดูสิ เห้ยย เราจะจบทันเพื่อนรึป่าว งานเข้า ๆ ถ้าเรียนเท่าเพื่อนตามไม่ทันแน่ ๆ เลยตัดสินใจ อัด ค่ะ อัดเข้าไป ๆ อัดเต็มอัตราเลยทีเดียว ลงทะเบียนเรียนมากกว่าชาวบ้านปกติ (อ่อ อยากเป็นเด็กพิเศษว่างั้น) จากนั่นก็ทำให้เราเรียนจบพร้อมเพื่อนๆ เย้ ๆ ดีใจ ๆ แต่หันกลับมาดูเกรดเฉลี่ยสิ อุ๊ย อาย ไม่อยากให้ใครเห็นเลย 2 ต้น ๆ แต่ไม่เป็นไรยังไงก็จบแล้ว จากคุณ : คิคิ๊ขุขุ๊มิรุมิ๊รุ๊ เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 54 19:51:37

ความคิดเห็นที่ 4 เมื่อจบก็กลับบ้านค่ะ (เป็นคนตจว. เมื่อจบแล้วก็ต้องกลับบ้าน) กลับไปช่วยที่บ้านทำงานอยู่หลายเดือน แต่ไอเราก็เบื่อๆ เซง ๆ แม่ก็ปันใหญ่ อยากให้เราเป็นเด็กปัน หวังว่าจะมาทำหน้าที่แทนท่าน เพราะที่สร้างๆ กันมา ทำงานไม่มีวันหยุด ก็ทำให้ลูกนี่แหละ ดิฉันเป็นลูกคนโตด้วย ยิ่งเข้าไปใหญ่  แต่ตัวดิฉันกลับรู้สึกว่า เก็บกด เหมือนเราเป็นความหวัง ทำให้เครียด เครียดจัด ยิ่งเวลาโดนว่า โดนด่า (คือคุณแม่ดิฉันเป็นนางฟ้าผู้แสนใจดี แต่อย่าให้ท่านโกรธขึ้นมาน่ะ ตัวใครตัวมัน ) ซึ่งส่วนใหญ่ดิฉันก็มักไม่เถียง แต่ก็มีบ้างที่ตอบกลับ ขัดแย้งกันแบบแม่ๆลูกๆ แต่เราก็รักกัน โกรธกันแปปเดียวก็ดีกัน ซึ่งเมื่อเราโตขึ้น (ตามความคิดของคนที่บ้าน) เขาเลยให้เรารับรู้ถึงปัญหาทุกอย่าง ทุกด้านในครอบครัว (ที่บ้านดิฉันอยู่ครอบครัวใหญ่ ไม่อยู่บ้านหลังเดียวกันทั้งหมด แต่ก็ทำธุรกิจร่วมกัน ไปๆมาๆ กัน ) แม่ดิฉันเป็นลูกคนโต ทำให้รับภาระทุกอย่างในครอบครัว (ง่ายๆ ว่า ไม่ว่าใครเป็นอะไรที่ไหน อย่างไร เดือนร้อนไรมา แม่ดิฉันรับหมด) ซึ่งมันก็เลยมีแต่ปัญหา ที่เด็กอย่างตัวดิฉันรับไม่ได้ (แต่แม่รับได้อย่างไรมาเป็นเวลาหลายสิบปี)  เวลาดิฉันเจอปัญหาในครอบครัว จะเครียดมาก บ้างครั้งนอนไม่หลับเลย แอบร้องไห้ในใจ (เป็นคนฟอร์มเยอะ ไม่แสดงให้ใครเห็นง่ายๆหรอกน่ะย๊ะ) เคยถามท่านว่า...แม่ไม่เครียดเลยหรอ ท่านก็ตอบว่าก็เครียดก็ไม่สบายใจ แต่ก็ต้องผ่านไป แม่เจอมาเยอะ เจอบ่อยมีแต่ปัญหาเดิมๆ (ปกติแม่เป็นคนร่าเริง มองโลกบวก จิตใจดี มีน้ำใจ เยอะเลยค่ะ ถ้าให้บอกความดีของแม่ตัวเอง ดิฉันว่าหลายๆ คนก็คิดเหมือนกันว่าคงเล่าไม่หมด ซึ่งดิฉันมีนิสัยที่แตกต่างจากคุณแม่ ดิฉันจะเครียดตลอด ไม่ว่าเล็กหรือใหญ่)  คำถามต่อมา...แม่ทนได้ไง  แม่เลยตอบว่า...ถ้าแม่ไม่เป็นคนรับทุกอย่าง ทิ้ง หนี ทุกอย่างไป มันก็ทำได้น่ะ แต่ว่าคนที่จะรับทุกอย่างคือยาย เพราะแม่เป็นลูกคนโต ถ้าไม่รับ ทุกอย่างก็ตกไปที่คุณยาย แม่เลยรับเอง (ปกติแม่กับยาย จะชอบทะเลาะกันมาก งอนกันนู้นนี่ พูดดีกันได้ไม่ถึง 5 นาที จะมีปากเสียงกันตลอด แต่ท่านก็รักกันค่ะ)   อืมม แม่เราเป็นตัวอย่างที่ดี คุณน้าท่านอื่นๆ มีแต่หนีกัน มีครั้งนึง ก็ทำงานๆ กันไป แล้วแม่ก็ ด่าอีกเช่นเคย ดิฉันก็เงียบ ไม่พูดไม่จาไม่เถียง เฉยๆ  สักพักแม่คงลืมไปแล้วว่าแม่ด่าเราไป (ปกติท่านโกรธง่ายหายเร็วค่ะ ลืมไปว่าลูกสาวขี้งอน) ท่านถามขึ้นว่า... เป็นไงคิดว่าทำได้มั้ย เดี๋ยวจ.....  "ไม่" (แม่กำลังจะพูดต่อ แต่ดิฉันตอบเสียก่อน ว่า ไม่ ด้วยอารมณ์ที่โกรธอยู่เลยทำให้พรั่งปากออกไป เป็นลูกที่แย่จริงๆ) ท่านก็เงียบไปสักครู่ แล้วพูดขึ้นว่า "คว่ำเลย เบรกไม่ทันเลย" ต่อมาก็มีเหตุที่ดิฉันจำเป็นต้องมาอยู่กทม. สักระยะใหญ่ ๆ เนื่องด้วยมีภาระบ้างอย่าง ที่ต้องช่วยครอบครัวรับผิดชอบ ตอนแรกคุณแม่ก็ไม่ได้เห็นด้วย แต่ว่าจากเหตุการณ์ "ไม่" ทำให้แม่บอกว่า... รู้มั้ยว่าลูกอยากทำไรต่อ "ไม่รู้" แล้วชอบอะไร "ไม่รู้" แล้วอยากเป็นอะไร "ไม่รู้" อืมม งั้นแม่จะให้ลูกไปค้นหาตัวเองก่อน ว่าชอบอะไร อยากทำอะไร อยากเป็นอะไร แต่ถ้าไม่เจอจริงๆ ก็ให้กลับมาช่วยงานที่บ้าน ตกลงมั้ย (อันหลังนี้ไม่ใช่ประโยคคำถาม แต่เป็นประโยค ชี้ขาด) จากคุณ : คิคิ๊ขุขุ๊มิรุมิ๊รุ๊ เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 54 20:22:39

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนนี้ดิฉันเลยมาดิรน หางานทำอยู่ใน กทม. ค่ะ แต่ก็ยังไม่ได้งาน ส่วนใหญ่บอกว่า ไม่มีประสบการณ์ เอาเรื่องเลยดีกว่า  คือตอนเรียนปี4 คุณพ่อเคยถามๆ ว่าอยากต่อโทมั้ย สมัยพ่อกะแม่อยากเรียนไม่ได้เรียน ไม่มีเงิน ถ้าลูกอย่างเรียน ไม่ว่ายังไงตั้งทำงานหนักแค่ไหน ไม่ต้องเป็นห่วง เรียนเลย (และท่านก็เชียร์ต่าง ๆ นา ๆ เอาง่ายๆ คือว่า จะให้เรียนนั้นแหละ) ท่านอยากให้ดิฉันเรียนนิด้า ค่ะ ซึ่งดิฉันไม่ทราบว่าจะมีความสามารถถึงรึเปล่า ตอนนี้หาข้อมูลจากคนรอบข้าง เขาบอกว่า - ต้องได้เกรดเฉลี่ย 2.50 ขึ้นไป {จริงรึเปล่าค่ะ  ช่วยชี้แนะด้วย}   เพราะถ้าจริงดิฉันก็หมดสิทธิ์ - ต้องเก่งภาษาอังกฤษ {จริงรึเปล่าค่ะ ช่วยชี้แนะด้วย}  เพราะดิฉัน อ่อนภาษามาก (เดือนหน้ากำลังจะไปเรียนค่ะ) อีกอันคือจากที่ลองๆหาข้อมูลดู - ถ้าจะเรียน วันเสาร์อาทิตย์ ต้องมีประการณ์การทำงายอย่างน้อย 1 ปี   อันนี้ 1 ปีที่เดียว หรือรวมๆ กันแล้วได้หนึ่งปี แล้วถ้าแบบว่า ทำธุรกิจที่บ้านแบบดิฉัน (ที่บ้านค้าขายน่ะค่ะ ส่วนดิฉันเปิดร้านขายของเล็กๆน้อยๆในอินเตอร์เน็ตอยู่) ไม่มีสลิปเงินเดือน ไม่มีตำแหน่ง  ไม่ทราบว่าอันนั้พอจะได้รึเปล่าค่ะ หรือถ้าอยากเรียนต้องเรียน จันทร์ถึงศุกร์อย่างเดียว (ที่อยากเรียนเสาร์อาทิตย์ ก็เพราะคิดว่าจะทำงานหาประสบการณ์ไปด้วย เช่น ทำ 7-11 s&p หรือพนง.เล็กน้อยๆ อะไรแบบนี้อ่ะค่ะ) ส่วนอีกที่หนึ่งที่สนใจอยู่ คือ ที่รามคำแหงค่ะ ดิฉันประสงค์จะเรียน บริหารน่ะค่ะ แต่กำลังคิดๆ อยู่ว่าจะการตลาด หรือ ทั่วไปดี (บัญชี การเงิน นี้ตัดได้เลย) เหตุผล เพราะคิดว่าอยากจะประกอบธุรกิจส่วนตัวใจอนาคต หรืออาจจะกลับไปรับงานที่บ้านทำ หากท่านมีคำถามว่า จะต่อโทเพื่อไปค้าขายเนี๊ยะน่ะ ดิฉันตอบว่าค่ะ การค้าขายเนี๊ยะ มันยากน่ะค่ะ ทั้งเรื่อง คู่แข่ง เรื่องการคุมบุคลากร(คือเราต้องมีคนงานอ่ะค่ะ) แล้วคิดว่าต้องมีกลยุลธ์บ้างอย่าง  ต้องมีหลายๆ อย่างเลยที่เดียว นี่ก็เป็นอีกเหตุผลที่ดิฉันขอแม่ออกมาหาประสบการณ์ก่อน มาลองทำงานเป็นลูกจ้าง เป็นพนังงานดูก่อน จะได้ค่อยๆเรียนรู้ไป จะได้เจออะไรที่กว้างขึ้น เผื่อจะมีไอเดียใหม่ๆ ในการทำธุรกิจ และเป็นการฝึกความอดทนด้วยค่ะ ขอขอบคุณไว้ล่วงหน้าน่ะค่ะ อยากได้คำแนะนำจริงๆ ค่ะ  รบกวนด้วยน่ะค่ะ จากคุณ : คิคิ๊ขุขุ๊มิรุมิ๊รุ๊ เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 54 20:51:18

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่องของคุณยาวววววววววววววววววววววววววววววววววมาก แต่ก็สงสารและเห็นใจ เพราะครูสอนภาษาอังกฤษของเราคนแรก ก็โหด เพราะเธอตีนักเรียนตามจำนวนที่ผิดในข้อสอบ เพื่อนเราโดนไป 17 ที่ในชั่วโมงนั้น ป่านนี้มันคงเกลียดภาษาอังกฤษฝังใจไปเลย แต่เราผิดน้อย ก็ถูกตีน้อย คงถือว่าโชคดี จริงๆแล้วอาจารย์ท่านนี้เก่งมาก แต่ไม่ได้เอกภาษาอังกฤษมา แล้วต้องมาสอนพวกเรา แต่อาจารย์ก็ไม่เคยสอนผิดนะ บ้านเราเติบโตมากับเสียงเพลง คุณพ่อมีวิทยุทรานซิสเตอร์ยี่ห้อโซนีเก่าๆ แม้ท่านจะฟังภาษาอังกฤษไม่รู้เรื่อง แต่ฟังเพลงภาษาอังกฤษมาโดยตลอด มีแผ่นเสียงเพลงของ Elvis Presley, Hank Williams และนักร้องสุดฮิตในยุคนั้น ภาษามันคงจะซึมซาบเข้าตัวเรามาตั้งแต่เด็ก พอถึงเรียนมัธยม ก็เริ่มแกะเนื้อเพลงภาษาอังกฤษเอง เพราะไม่มีตังค์ซื้อหนังสือเพลงไอเอสซองฮิต เรียนพิเศษก็ไม่เคยเรียน เพราะไม่ได้ร่ำรวย อยากรู้อะไรก็เข้าห้องสมุดเอา หรือซื้อหนังสือจากสนามหลวงมาทำแบบฝึกหัดหรือข้อสอบ ตลอดอยู่มศ 5 ก็ทำแบบฝึกหัดภาษาอังกฤษอย่างน้อย 100 ข้อทุกคืน ตลอดระยะเวลา 1 ปี ต้องขอโทษท่านอื่นด้วยที่มาเล่าเรื่องส่วนตัวให้น้องเขาฟัง เผื่อจะเป็นประโยชน์แก่น้องเขาโดยตรง หรือเยาวชนคนอื่นๆ ที่อยากจะเก่งภาษาอังกฤษ กลับมาที่เรื่องของ จขกท ให้ถามตัวเองว่าเป็นคนชอบอ่านหนังสือหรือเปล่า ถ้าคำตอบคือไม่ คนต้องเริ่มเปลี่ยนตัวเองแล้ว คงต้องขวนขวายหาอะไรมาอ่านเป็นประจำทุกวัน อ่านทุกอย่างที่ขวางหน้า ไม่ว่าจะเป็นถุงกล้วยแขก ฉลากยา ฉลากผลิตภัณฑ์ต่างๆ ฉลากแชมพู สบู่ ป้ายโฆษณา หนังสือพิมพ์ (ต้องอ่านทุกวัน) อ่านสิ่งที่เราสนใจก่อน จนรู้สึกเบื่อก็ไปอ่านอย่างอื่น การ์ตูน เรื่องสั้น นวนิยาย ทำไมต้องอ่าน เพราะการอ่านเป็นกระบวนการเสริมสร้างการทำงานของสมอง เพราะเวลาอ่านเราต้องคิดและใช้จินตนาการไปด้วย เราจะรู้จักคิด สร้างระบบวิธีคิดได้ด้วยตัวเอง อ่านมาก รู้มาก อ่านไวขึ้น เมื่อรู้มาก คิดเป็น ความมั่นใจในตัวเองมันจะตามมา กล้าพุด กล้าเจรจา กล้าเขียน กล้าแสดงออก มันเป็นผลลัพท์โดยตรงจากการฝึกฝนการใช้สมองผ่านตัวหนังสือ เพลงฝรั่ง หนังฝรั่ง ชอบดุชอบฟังไหม ถ้าไม่ คุณต้องเริ่มเข้าไปสัมผัสของพวกนี้บ้าง เพราะมันเป็นการเปิดโลกทัศน์ เรียนรู้วัฒนธรรมต่างชาติ ทำให้โลกเรากว้างขึ้น เรื่องเรียน ปริญญาโท เป็นความคิดที่ดี แต่ดูพื้นฐานของตัวเองด้วย ว่า ภาษาอังกฤษเราแกร่งแค่ไหน เรียนในระดับนี้ คุณจะต้องอ่านบทความต่างๆเป็นภาษาอังกฤษมากมาย หากพื้นไม่ดี คุณจะเหนื่อยและล้ากับการเรียนมาก ฝึกภาษาให้แม่นก่อน แล้วค่อยคิดเรียนต่อก็ไม่สาย เรื่องาน รีบหางานทำโดยเร็ว งานอะไรก็ได้ แม้กระทั่งพนักงานบริการอย่างในร้านอาหารใหญ่ๆ หรือตามโรงแรม อย่าเกี่ยงเงินน้อย อย่าคอยวาสนา งามทำให้คนเรามีค่า ว่างงาน ก็ไร้เงิน ความมั่นใจเราก็จะถดถอยลงไป ตอบแค่นี้ ก็หวังว่าจะช่วย จขกท ได้บ้าง ถือว่ายังโชคดีที่เข้ามาในห้องนี้ เพราะมีผู้รู้หลายท่าน ที่ใจดีมีเมตตา และคอยให้กำลังใจกับคนที่กำลังหาเข็มทิศของตัวเองอยู่ จากคุณ : ปรารถนาดี ไม่มีแอบแฝง เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 54 21:36:17 A:49.49.109.7 X: TicketID:301976

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณ คุณปรารถนาดี ไม่มีแอบแฝง มากค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องที่เล่าด้วยน่ะค่ะ สิ่งที่คุณแนะนำดิฉันจะเก็บไปใช้อย่างแน่นอนค่ะ ตอนนี้เริ่มต้นไปแล้วด้วยการฟังเพลง แม้จะฟังไม่รู้เรื่องฟังค่ะ ส่วนเรื่องการดูหนัง ตอนนี้ลองดูพวกหนังที่พูดอังกฤษแต่มีภาษาไทยวิ่งอยู่ข้างล่างค่ะ ส่วนเรื่องอ่านจะพยายามให้มาก ๆ ค่ะ ภาษาอังกฤษเนี๊ยะ บอกตรงๆเลยว่า สะกดไม่เป็นค่ะ คุณแม่บอกว่าให้ไปเรียนใหม่ตั้งแต่ a b c การผสมคำเลย ดิฉันอ่านออก เพราะจำเอาค่ะ เช่น เห็นคำต่างๆ ใน tv ข้างถนน ในเน็ต ที่ใช้บ่อยๆ ก็จำเอา ใช้การจำเป็นหลัก ว่าคำนี้อ่านว่าอะไร เขียนยังไง แต่ถ้ามีคำที่ไม่ได้เห็นมา จะประสบปัญหา เนื่องจากสะกดไม่เป็นค่ะ ส่วนเรื่องสำเนียงการพูดนี้ไม่ได้เลยค่ะ แต่จะพยายามค่ะ ตอนนี้ไม่ได้เหลวไหลเหมือนแต่ก่อนแล้ว เลิกเล่นเกม เลิกหมดแล้วค่ะ ส่วนงานตอนนี้สมัครและไปสัมภาษณ์อยู่เรื่อยๆ ค่ะ บ้างครั้งก็โดนหลอก บอกว่าให้ทำตำแหน่งอื่น แต่สุดท้ายให้ขายประกันก็มีค่ะ   ตอนนี้เดินหน้าสู้ต่อไปค่ะ แม้จะมีท้อบ้างเพราะแรงกดดันอะไรหลายๆ อย่าง และเปิดร้านขายของในเน็ตหารายได้พิเศษอยู่ค่ะ ได้เดือนละไม่กี่พันบาท จากคุณ : คิคิ๊ขุขุ๊มิรุมิ๊รุ๊ เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 54 22:01:08

ความคิดเห็นที่ 8 อ่อ ส่วนเรื่องเรียนต่อ คือจะบอกว่า มีเวลาอยู่ กทม. ประมาณ 3-4 ปีค่ะ จากนั้นอาจจะต้องกลับบ้านไปรับช่วงต่อ และทำหน้าที่แทนพ่อแม่ ส่งน้องๆ เรียนต่อ ทางบ้านเลยอยากให้เราทำฝันเราให้เสร็จก่อนค่ะ เพราะถ้าหากกลับไปทำงานที่บ้านจะไม่มีโอกาสเรียนแล้ว เนื่องจากงานที่บ้านต้องทำทุกวันไม่เว้นวันหยุด ไม่ว่าสงกรานต์ปีใหม่ คือไม่มีวันหยุดค่ะ ถ้าเราหยุดจะเสียลูกค้าทันที จะหยุดได้ต่อเมื่อลูกค้าหยุด หรือมีคนทำแทน จึงอยากจะใช้ช่วงเวลาที่มีอยู่ เพื่อให้ตัวเองได้เรียนต่อค่ะ จากคุณ : คิคิ๊ขุขุ๊มิรุมิ๊รุ๊ เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 54 22:05:12

ความคิดเห็นที่ 9 ปริญญาโท จะไม่เหมือนปริญญาตรีนะครับ ถ้าคุณไม่รักที่จะเรียนจริงๆ เวลา 3-4 ปีของคุณไม่พอหรอก ไม่ได้พูดเพื่อให้ท้อนะ แต่ไม่อยากให้เสียเวลา จากคุณ : @Momotaro@ เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 54 16:39:49

ความคิดเห็นที่ 10 เรื่องปริญญาโทตอบไม่ได้จริง ๆ เพราะตอนนี้ก็ยังอยากรเรียนอยู่เหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่าจะเรียนสาขาไหนดี (สับสนพอกัน) แต่เรื่องภาษาอังกฤษกับปมในใจ  มันต้องมีจุดที่พลิกผันกันได้ครับ เราก็เคยเกลียด(วิชา)ภาษาอังกฤษมาก ๆ ตอนนั้นเริ่มเรียนอังกฤษตอน ป.4 คุณครูให้อ่านนิทานเรื่องอะไรสักอย่างเดียวกับเต่าทุกวัน  คือต้องอ่านทุกวันจนกว่าจะคล่องราวกับท่องได้  แต่ในตอนนั้นเราเด็กมาก  และคำว่า "turtle" ก็เป็นอะไรที่ออกเสียงไม่ได้สักที ... เลยได้กลับบ้านคนสุดท้ายทุกวัน  เพราะนิทานเต่า! จากนั้นมาเราก็ไม่เคยชอบเรียนภาษาอังกฤษอีกเลย  เมื่อถึงคาบอังกฤษก็จะโดดไปอยู่ห้องดนตรีไทย  ตีระนาด  เป่าขลุ่ยสบายใจ แต่พอเข้า ม.1  สอบเข้าได้ห้องคิงโรงเรียนประจำจังหวัด  พี่สาวซื้อ PS1 ให้พร้อมกับเกม Harvest Moon  หลังจากนั้นมา  ด้วยความติดเกม  สนุกมาก  เล่นจนอิน  ยังจำได้ดีว่าตอนนั้นเผลอตัวไปหยิบdictionary กับสมุดมาจดศัพท์ต่าง ๆ พร้อมกับคำแปลทุก ๆ ฉากไว้  แหม มันเล่นสนุกมากเลยนะ!! หลังจากนั้นมา  ก็ไม่เคยกลัวภาษาอังกฤษอีกเลย  แถมยังเก่งกว่าเด็กในวัยเดียวกันด้วยซ้ำไป  เพราะอ่านจากเกมมาเยอะ  มันออกแนวเกมภาษานิดๆ  แกรมม่าถึงแม้ไม่ได้ใส่ใจเรียน  แต่พอจำรูปแบบประโยคจากเกมมาอ้างอิงได้  สบายแฮ ^^ ปล. แล้วเราจะตอบยาวทำไมเนี่ย  จขกท.คงขี้เกียจอ่าน  เอาเป็นว่า "เราขอเป็นกำลังใจให้จขกท.ค้นพบตัวเองเร็ว ๆ นะครับ  อยากเรียนอะไรก็ขอให้ได้เรียนนะครับ  คนเราไม่มีคำว่าสาย  ถ้าจะเริ่มต้น" จากคุณ : เป็ด (Brave_AE1) เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 54 01:32:02

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณ คุณ @Momotaro@ ใช่ค่ะแต่ก่อนไม่รักเรียนเลย จนถึงจุดเปลี่ยนที่เราเปลี่ยนแปลงตัวเอง ไปเรียนในทุกคาบ ไม่เข้าสาย และตั้งใจฟัง ทำงานส่ง จึงส่งผลให้ จบ ป.ตรี มาได้ในที่สุด ปล.ลืมบอกไปให้ข้างต้น ว่า ตัวเองสับสนชีวิตเลย ปวส. อยู่1เทอม แล้วออกมาเรียนป.ตรี (เลยเรียนป.ตรี 3ปีครึ่ง) ค่ะ ทำให้จบพร้อมๆเพื่อนๆรุ่นราวคราวเดียวกัน แม้เกรดจะไม่มากก็ตาม ขอบคุณค่ะ คุณเป็ด (Brave_AE1) ไม่เบื่อที่จะอ่านเรื่องราวของคุณค่ะ ทำให้มีกำลังใจที่จะหึดสู้มากขึ้นค่ะ ตอนนี้กำลังหันอ่านหนังสือภาษาอังกฤษไปเรื่อยๆ เริ่มตั้งแต่ เอาหนังสือลูกพี่ลูกน้อง ซึ่งอยู่อนุบาลมาอ่านค่ะ พยายามฟังจากพวกของเล่นเด็กต่างๆ (เดี๋ยวนี้ของเล่นเด็ก นี่ไฮเทคจริงๆ) แล้วออกเสียงตามค่ะ แล้วตอนนี้ดิฉันขายสินค้าอยู่ตามหน้าเว็บไซต์ เลยคิดเล่นๆว่า เห้ย เราอาจจะชอบแบบนี้ก็ได้ เลยกำลังสมัครงานในสาขาที่เกี่ยวข้องกับพวกการขายๆ การตลาดดู อยากรู้ว่าตัวเองสนใจในด้านนี้จริงๆ รึเปล่าค่ะ การลองทำดูไม่เสียหายใช้มั้ยค่ะ จากคุณ : คิคิ๊ขุขุ๊มิรุมิ๊รุ๊ เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 54 18:58:59

ความคิดเห็นที่ 12 เพิ่งจบป.ตรี มาเหมือนกัน ยังไม่ได้สมัครงานเพราะยังหาตัวเองไม่เจอ และไม่มีประสบการณ์การทำงานจึงไม่มีบริษัทไหนรับจบมาเกรดสองต๋อยเหมือนๆกัน เจ้าของกระทู้มีหลายสิ่งคล้ายเรามากเลยค่ะ เกรดน้อยไม่มีประสบการณ์ทำงานเป็นอุปสรรคในชีวิตจริงๆ จากคุณ : ต้องมีสักวันที่เป็นของเรา เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 54 10:13:32