ความคิดเห็นที่ 1 คนเรายังมีกิเลส ว่างั้นเหอะ จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 05:40:41

ความคิดเห็นที่ 2 หากกิเลสที่เรามีเช่นการสะสมทรัพยากร การต้องใจกับสิ่งสวยงาม กำหนัดต่างๆ ที่มีในสัตว์โลกทั้งปวงนั้นยังมากอยู่ เราก็คงเป็นคนที่พยายามสวมหนังสัตว์ต่างๆมาแทน กิเลสของมนุษย์นั้นก็มีแต่เป็นกิเลสที่นำมาซึ่งความเจริญต่อชีวิตทั้งปวงโดยที่ไม่ขัดแย้งกับตัวตนที่เป็นที่ตั้ง จากคุณ : Windows X เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 07:32:10

ความคิดเห็นที่ 3 มองอย่างปรัชญา สู่วิถีกระบวนการพุทธ โลกทั้งผอง  เป็นพี่น้องกัน  คานธีกล่าวไว้เช่นนั้น ปัจเจกพุทธ  ก็ไม่ได้เหนือค่าไปกว่า ปัจเจกอื่น ไม่ว่าไร้ศาสนาหรือศาสนาอื่น เพราะ  ไม่มีใครสมบูรณ์พร้อมได้จริง  บน ความเป็นมนุษย์ ผ่านการดำรงอยู่ของ ร่างกาย การหลุดพัน  เป็นสิงพึงปรารถนาก็จริงในทัศนะพุทธ แต่พระองค์เอง  ก็มิได้สงวนไว้เพื่อตัวตนเฉยๆ แต่เผื่อแผ่  เผยแพร่  สัจจธรรมเพื่อโลกทั้งผองด้วย ทุกข์ใหม่บนวิถีพุทธ   จึงเป็นพันธกิจเพื่อคนอื่น  คนทั้งผองที่สะท้อนความไม่ถึงพร้อมอันดำรงอยู่ ดังนั้น   เดียรัจฉานจึงเป็นธรรมดาของโลก เช่นสรรพสัตว์ทั้งหลาย เป็นเพื่อนร่วมทะเลทุกข์  อันเป็นชะตากรรมร่วมสมัยตั้งแต่บรรพกาลแล้ว การปลดทุกข์  เข้าใจทุกข์  เข้าถึงอนิจจลักษณะทุกข์ภายในร่างกาย ที่สะท้อนเป็น  ความคิด  อารมณ์ และความรู้สึกต่างๆ  จึงเป็นการบ้านรายวันของปัจเจกพุทธ ในการนี้  คือ  การทำให้สมบูรณ์ชั่วคราว เพื่อเข้าถึง จิตบริสุทธิ์หรือความเป็นพุทธะ ..สม่ำเสมอ ในขณะที่ก็เข้าใจและยอมรับความไม่สมบูรณ์พร้อมของความเป็นวิถีโลก  ของบัวสี่เหล่า ฉะนั้น พาราดอกซ์  ก็คือ   ความลึกนั้น  เป็น หนทางเปล่าเปลี่ยว แต่มีเสน่ห์ในตัว และความกว้างนั้น   เป็น  สามัญลักษณะที่สัมผัสได้หลากหลาย   และผู้คนมักคิดว่า   มันเป็นวิถีแห่งเสรี   แต่ปลายทางอาจเป็นหุบเหว เงามัจจุราช ก็ได้...(มั้ง) จากคุณ : dicky5 เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 08:17:56

ความคิดเห็นที่ 4 ต่อ..มองโลกภายใน เราต่างอยู่และต้องอยู่ ภายใน ร่างกาย เราอาจไม่อยู่ในกาย ก็เมื่อ เราหลับ แต่เมื่อตื่น   เราต้องอาศัยอยู่ในร่างกายเสมอ ร่างกายเป็นส่วนหนึ่งของ แนวโน้มความเป็นวัตถุ หรือ อินทรีย์สสาร แต่จิต(ที่เป็นคุณหรือผม)ไม่อาจเป็นอิสระจากร่างกายได้ หรือ อาจได้(แล้วแต่การฝึกฝน)ในระดับแตกต่างกัน  แต่ก็ถูกบงการโดย แนวโน้มความเป็นวัตถุ อยู่ดี จิตในวิถีพุทธ  พยายามเข้าถึง ความเป็นจิตที่แท้   โดยคิดว่า   ความแท้จริงของจิตพุทธ  คือ การตื่นจากอวิชชา(ความไม่รู้)ทั้งผอง แต่คำว่า ตื่นจากอวิชชา   ไม่อาจเป็นจริงได้ถาวร   เพราะ  ... ไม่มีจิตที่ตื่น   โดยปราศจากการดำรงอยู่ที่เป็นจริง ของร่างกายได้ ดังนั้น  พระสิทธัตถะ จึงเข้าใจและเข้าถึง  ทางสายกลาง อันเป็นวิถีฟรีของสัมพันธภาพกาย-จิต แล้วเลิกทำทุกรกิริยา  หันมาบำรุงร่างกาย ให้สู่สภาวะปกติ หรือสมดุล ทางสายกลาง  อาจดูเหมือนเส้นบางๆ ระหว่าง แนวโน้มความเป็นวัตถุ กับ จิตอิสระเสรี จากนั้น  การทำวิปัสสนากรรมฐาน  จึงกลายเป็นกิจกรรมของจิตอิสระ ที่ท่องไปในโลกการค้นหาอีกขั้หนึ่ง จิตวิเคราะห์ของพุทธ  จึงล้ำลึกพิศดาร  ไกลจนเหนือโลกและปฏิเสธโลก นั่นคือ   กลับมามองสรรพสิ่งบนโลกจนพบ กฏไตรลักษณ์  บนหลักการ ปฏิจจสมุปบาท ที่เห็นถึงข่ายใยของสรรพสิ่งอย่างที่เรียกว่า อิทัปปัตยตา  โดยวิธีแห่งอริยสัจจ์สี่ แล้วพบเป้าหมายของการพ้นทุกข์  คือ นิพพาน  อันเป็นสภาวะ ปฏิเสธวัฏฏสงสาร เมื่อกลับมาที่ชีวิตจริง   จิตพุทธะก็ยังจำต้องอยู่ใต้อำนาจของร่างกายตามปกติ แต่สิ่งที่ต่างออกไป คือ  การรู้ทันพลังอำนาจของตัณหา กิเลสที่ดำรงอยู่ในร่างกายและปฏิสัมพันธ์กับ โลกภายนอก   ตรงนั้น  คือ  ทางกว้างอันชีวิตใหม่ที่รู้ทางพ้นทุกข์(ชั่วขณะ)ได้สถาปนาขึ้น  ก้าวเดินไป จึงเป็น  การฝึกฝน  การเผชิญการทดสอบ  หรือ ที่เรียกว่า  การเผชิญพาราดอกซ์เสมอๆในทุกการกระทำ     เช่นนี้แล้ว   จึงพบว่า  ไม่ง่ายที่จะชนะอำนาจบงการจากร่างกายหรือวิถีโลก   มีแต่การฝึกฝนตลอดไป และตลอดเวลาเลยก็ว่าได้  แต่พึงระวังว่า  ไม่มีอะไรที่หวังผลเลิศได้เลย ดังนั้น   อย่าคิดเป็นคนที่สมบูรณ์แบบโดยเด็ดขาด  ขอเพียงทำอย่างตั้งใจและดีที่สุด เป็นพอ ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น   อานิสงค์แห่งจิตพุทธะ  คงไปสร้างคุณูปการโดยชะตากรรมที่มิอาจแข็งขืน เช่นนี้แหละ   สัมมาทิฐิจึงสำคัญ   เหนือ  ตรรกะหรือเหตุผลใดๆ จากคุณ : dicky5 เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 11:49:31

ความคิดเห็นที่ 5 "..กิเลสของมนุษย์นั้นก็มีแต่เป็นกิเลสที่นำมาซึ่งความเจริญต่อชีวิตทั้งปวงโดยที่ไม่ขัดแย้งกับตัวตนที่เป็นที่ตั้ง.." >> ผมว่าอ่านของอาจารย์ dicky5 ซ้ำๆอีกคงดีนะครับ จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 19:52:17

ความคิดเห็นที่ 6 #5 กิเลสของมนุษย์นั้นก็มีแต่เป็นกิเลสที่นำมาซึ่งความเจริญต่อชีวิตทั้งปวงโดยที่ไม่ขัดแย้งกับตัวตนที่เป็นที่ตั้ง ทุกข์ใหม่บนวิถีพุทธ   จึงเป็นพันธกิจเพื่อคนอื่น  คนทั้งผองที่สะท้อนความไม่ถึงพร้อมอันดำรงอยู่ ถ้าคุณเข้าใจสองประโยคนี้ว่าเป็นคนละเรื่องกัน สื่อขัดแย้งกันผมว่าคุณไม่ได้เข้าใจที่คุณ dicky5 เขียนดีพอกระมังครับ ผู้ตื่นเป็นมนุษย์โดยแท้จะไม่เกิด paradox ขึ้นในจิตใจ เช่นเรื่องทานอาหาร ก็จะไม่สตอเบอรรี่ตัวเองว่าเราไม่ได้มีเจตนาฆ่าพืชฆ่าสัตว์ คนฆ่ามาขายเค้าเลือกที่จะทำบาปเอง เราซื้ออาหารเฉยๆ แต่จะพิจารณาเห็นเป็นธาตุผ่านอายตนะ หรือการทำประโยชน์แก่ผู้อื่นไปพร้อมๆกับการแสวงหาทรัพย์ที่ได้มาจากการเบียดเบียนผู้อื่นทั้งทางตรงทางอ้อมถึงอ้อมมากจนเกินวิสัยที่คนทั่วไปจะมองเห็น อาจเป็นเพราะผมวางบรรทัดฐานของมนุษย์ไว้สูงมากเกินไปก็ได้ หากเทียบกับพุทธศาสนาแล้ว โสดาบันคือผู้พยายามเอาหนังมนุษย์มาสวมใส่ คนไม่บรรลุก็ใส่หนังอย่างอื่นไป สกทาคามีคือผู้เข้าใจว่าหนังมนุษย์นั้นสร้างมาได้อย่างไร มนุษย์ที่เป็นมนุษย์โดยเนื้อในแท้ๆนั้นคือภูมิจิตระดับอนาคามี และมนุษย์ที่สมบูรณ์แท้ก็เป็นดั่งอรหันต์ครับ อันนี้คือผมเปรียบเปรยเอาเองนะครับ ไม่ใช่สัจธรรมใดๆ แต่เพื่อเตือนสติผู้ที่สนใจปรัชญาไม่ให้หลงในความคิดว่ารู้ของตนเอง และเนื่องจากเป็นห้องปรัชญาจึงพยายามไม่อ้างอิงถึงหลักธรรมใดศาสนาต่างๆหากไม่จำเป็นจริงๆ แก้ไขเมื่อ 13 ก.ย. 54 22:49:13 จากคุณ : Windows X เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 54 22:44:27

ความคิดเห็นที่ 7 ท่าทางผมจะเข้าไม่ถึง ขออนุญาตขอตัวละครับ จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 09:34:55

ความคิดเห็นที่ 8 คุณก้อเป็นคุณแบบที่คุณเป็นนี่แหละ จากคุณ : แยกแยะ เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 05:23:01

ความคิดเห็นที่ 9 หากเข้าใจตัวเองอย่างถ่องแท้ และยอมรับตัวตนของเราเองได้ ก็นับว่าสุดยอดมนุษย์แล้วคะ จากคุณ : forest princess เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 54 23:10:57