ความคิดเห็นที่ 1 เจ้าฟ้าธรรมาธิเบศ กรมขุนเสนาพิทักษ์ ทรงเป็นพระราชโอรสของสมเด็จ พระบรมโกศกับกรมหลวงอภัยนุชิต พระอรรคมเหสี พระองค์มีพระปรีชาสามารถหลายด้านไม่ว่าจะเป็นด้านการทหาร การช่างและโดยเฉพาะด้านวรรณกรรม จัดได้ว่าพระองค์ท่านทรงเป็นคีตกวีที่ยิ่งใหญ่ในสมัยกรุงศรีอยุธยาพระองค์หนึ่ง     พ.ศ. ๒๒๘๔ เจ้าฟ้าธรรมธิเบศร์ ได้เข้าพระราชพิธีอุปราชาภิเศกเถลิงถวัลยราชสถิติ ที่พระมหาอุปราช เป็นกรมพระราชวังบวรสถานมงคล (วังหน้า) และอภิเษกสมรสกับเจ้าฟ้าหญิงอินทสุดาวดี     ในตอนหลังทรงติดโรคผู้ชายคือสิฟิริส เมื่อโรคลุกลามไปยังเส้นประสาททำให้เดินตัวงอ หมดคุณสมบัติการสืบทอดราชสมบัติ จึงเป็นที่มาของคำว่าเจ้าฟ้ากุ้ง และก็ถูกพระราชบิดาสำเร็จโทษโดยการโบยพร้อมเจ้าฟ้าสังวาลย์ ข้อหาลักลอบคบชู้ ขอบคุณที่มา http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:T_TDSNQ__QIJ:www.baanmaha.com/community/thread24097.html+%E0%B9%80%E0%B8%88%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%9F%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%81%E0%B8%B8%E0%B9%89%E0%B8%87+%E0%B9%82%E0%B8%A3%E0%B8%84%E0%B8%9C%E0%B8%B9%E0%B9%89%E0%B8%AB%E0%B8%8D%E0%B8%B4%E0%B8%87&cd=1&hl=th&ct=clnk&gl=th แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 54 23:31:03 จากคุณ : ไข่มุขราตรี เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 54 23:15:13

ความคิดเห็นที่ 2 ถึงเจ้าฟ้ากุ้งจะยังอยู่และขึ้นครองราชย์ อยุธยาตอนนั้นก็ไม่รอดครับ สาเหตุเพราะ - ต้องประสบกับปัญหาการเมืองภายในจากการแย่งชิงอำนาจของเจ้านาย เจ้าสามกรมรวมกรมหมื่นเทพพิพิธด้วย มีการเตรียมกำลังไว้เรียบร้อยรอเวลาสิ้นรัชกาลเท่านั้น ส่วนเจ้าฟ้าเอกทัศน์เจ้าฟ้าอุทุมพรแม้จะเป็นพระอนุชาที่มีพระราชมารดาเป็นน้องสาวของพระราชมารดาเจ้าฟ้ากุ้งเอง แต่ความสัมพันธ์ดังกล่าวก็ไม่ได้ช่วยอะไรมาก เหตุการณ์จะไม่ต่างจากการร่วมมือกำจัดพวกเจ้าสามกรมของเจ้าฟ้าเอกทัศน์และเจ้าฟ้าอุทุมพร เมื่อสำเร็จแล้วก็ต้องมาแย่งชิงราชสมบัติกันเอง - เจ้าฟ้ากุ้งทรงประชวรเป็นโรคสำหรับบุรุษ ต่อมน้ำเหลืองโต ไม่อาจเสด็จออกจากพระราชวังบวรเข้าเฝ้าที่วังหลวงมาหลายปีแล้ว การประชวรดังกล่าวจึงทำให้พระองค์ไม่ทรงสามารถยั้บยั้งพระจริตได้ ทรงพิโรทหุนหันตลอดเวลา วันดีคืนดีก็มีพระบัณฑูร ให้นำเจ้ากรมปลัดกรมของเจ้าสามกรมคู่อริมาสั่งโบยเพราะทรงหมั่นไส้ความกำเริบที่มียศศักดิ์เกินฐานะ ซึ่งเป็นสาเหตุหนึ่งที่เจ้าสามกรมแค้นฝังหุ่นจนต้องหาเรื่องให้มีการสำเร็จโทษจนได้ - ความสามารถของเจ้าฟ้ากุ้ง ก็ไม่ได้โดดเด่นด้านสงครามอย่างใดเลย และเจ้าฟ้าเอกทัศน์เองที่ต้องทรงเผชิญหน้ากับพม่า พระองค์ก็ไม่ได้ด้อยกว่าเจ้าฟ้ากุ้งหรือเจ้าฟ้าอุทุมพรอย่างที่เข้าใจกัน ที่ทรงได้ราชสมบัติจากการกำจัดคู่แข่งทางการเมือง ทำให้เสถียรภาพของอยุธยามั่นคง ก็ถือว่าพระองค์พอตัวอยู่ระดับหนึ่ง ความสามารถในการรักษาพระนครก็ทำได้ดีพอสมควร พม่าเองก็ต้องใช้ความพยายามอย่างมากกว่าจะตีเมืองมาได้ - การสงครามที่ไม่ได้ให้ความสำคัญกับการพัฒนาทางทหาร แม้อยุธยาตอนนั้นจะมีอาวุธยุทโธปกรณ์ที่เพียงพอและทันสมัย และมีทหารรับจ้างหลายหน่วย แต่ในเรื่องหลักนิยมทางการรบยังยึดติดรูปแบบเดิม คือการใช้ชัยภูมิที่ได้เปรียบตั้งข้าศึกอย่างเดียว ประกอบกับความสามารถของผู้นำหน่วยรบที่มีขีดจำกัด แม้แม่ทัพที่ชำนาญการรบหลายคนยังเหลืออยู่แต่ก็เคยชินแต่การรบในสงครามกลางเมือง - การปรากฏตัวของอลองพญา นายบ้านมุตโชโต พญาสิงห์แห่งลุ่มอิรวดี เป็นตัวแปรที่ทำให้ความมั่นคงในภูมิภาคนี้ปั่นปวน มอญกับไทใหญ่แทบไม่ได้ตั้งตัวกับความเปลี่ยนแปลงของพม่าที่ตกต่ำอย่างมากกลับยิ่งใหญ่ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว อยุธยาเองก็ไม่ได้ตระหนักเรื่องนี้เช่นกัน มารู้ตัวอีกทีก็คือการเสียมะริด ทวาย แก่อลองพญาอย่างง่ายดาย ปล.เหตุที่เจ้าฟ้ากุ้งถูกลงพระอาญาโบยเป็นเหตุผลทางการเมือง การลอบมีชู้กับเจ้าฟ้าสังวาลย์(เป็นพระธิดาของพระองค์เจ้าแก้วพระโอรสในสมเด็จพระเพทราชา ส่วนพระมารดาคือเจ้าฟ้าเทพพระราชธิดาพระเจ้าอยู่หัวท้ายสระ จึงได้พระยศเจ้าฟ้าจากทางพระมารดา ต่อมารับราชการเป็นพระภรรยาเจ้าชั้นพระมเหสีไม่ใช่พระสนม) เป็นการกราบบังคมทูลของกรมหมื่นสุนทรเทพ ศัตรูทางการเมือง และการสอบสวนก็ทำโดยจารีตนครบาลมาการนาบพระบาท และโปรดให้เจ้าสามกรมร่วมสอบด้วยเพื่อจะให้รับสารภาพให้ได้ จึงไม่ใช่การสอบสวนและลงอาญาแบบทั่วไปครับแต่เป็นการเมืองล้วนๆ จากคุณ : arawadee เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 00:55:01

ความคิดเห็นที่ 3 เท่าที่ดูถึงอยุธยาตอนนั้นจะมีแม่ทัพฝีมือดีๆเพิ่มขึ้น     แต่ก็คงไม่อาจจะตีทัพพม่าแตกได้หรอกครับ     จำนวนพม่ามีมากกว่าพอดูเลย       อยุธยาอาจจะทำได้ในระดับที่สร้างความเสียหายให้ทัพพม่ามากกว่า       ซึ่งอย่างไรก็ตามพม่าก็คงจะล้อมอยุธยาเอาไว้จนได้ และเมื่อล้อมเอาไว้แล้ว      หากอยุธยาไม่สามารถตีสลายวงล้อมของพม่าได้     ก็จะเหลือแค่ทางเดียวคือรอน้ำหลาก     ซึ่งก็จะเข้าวงล้อเดิม      คือพม่าไม่ถอนทัพ     และล้อมไปเรื่อยๆจนอยุธยาขาดเสบียง         และขุดอุโมงค์มาทำลายกำแพงเมืองในที่สุด ซึ่งจุดสำคัญในสงครามครั้งนี้ก็คือ      หากอยุธยาต้องการจะอยู่รอดต่อไป      จะต้องพยายามตีทัพของพม่าไม่ให้มาล้อมเมืองได้       รวมไปถึงรักษาเส้นทางขนส่งเสบียงและยุทธภัณฑ์ต่างๆไม่ให้พม่าตัดเส้นทางได้ ส่วนตัวแล้วผมคิดว่าเมื่อน้ำหลากหมดไปแต่พม่ายังอยู่     เสบียงของอยุธยาก็ร่อยหรอ       ก็คงถึงเวลาที่จะต้องเดิมพันส่งกำลังทั้งหมดออกไปลุยหรือตีฝ่าทัพพม่าออกไปให้ได้        ถึงแม้พม่าจะมีกำลังมากกว่าอยุธยา     แต่การที่ล้อมอยุธยาก็แน่นอนว่าพม่าต้องกระจายกำลังออกไป      ถ้าอยุธยารวมกำลังทั้งหมดตีตอกลิ่มออกไปจุดใดจุดหนึ่งโอกาสที่จะทำลายทัพพม่าส่วนนั้นได้มีมากทีเดียว        อย่างน้อยๆพม่าจะเสียไพร่พลไปมากพอดูรวมไปถึงขวัญกำลังใจ จากคุณ : zodiac28 เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 02:24:17

ความคิดเห็นที่ 4 คุณ zodiac28 กล่าวได้น่าสนใจนะครับ ว่า หากต้องการจะฝ่าวงล้อมพม่าออกมานั้นก็น่าจะสามารถทำได้ ดูอย่างพระยาตาก(ยศของสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชขณะนั้น)ยังสามารถพาทหารจำนวนไม่มากฝ่าวงล้อมพม่าออกมาได้เลย แต่เป็นเพราะเหตุใด สมเด็จพระเจ้าเอกทัศน์ รวมทั้งแม่ทัพ นายกองทั้งหลายที่ยังอยู่ ไม่คิดจะตีฝ่าออกมาบ้าง เพราะหากคิดจะตีฝ่าออกมานั้นน่าจะยังมีที่ไปพำนักได้อีกหลายที่เช่น อาจจะไปอยู่ที่โคราช หรืออาจจะตามพระยาตากไปทางตะวันออก หรือจะลงใต้ไปที่ธนบุรี ก็น่าจะได้ จากคุณ : CrazyMc เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 10:48:10

ความคิดเห็นที่ 5 ก็ไม่แน่นัก - เจ้ากุ้ง มีผลงานเด่นในศึกครั้งวังหน้า - วังหลวง ตั้งแต่ยัง(เพิ่ง)หนุ่ม นิสัยมุทะลุ ใจถึง จากการไปไล่ฟัน เจ้าฟ้าสุเรนทรในขณะผนวช - เจ้ากุ้งเป็นลูกอัครมเหสี ประสูตก่อนขึ้นครองราชย์ -  ก้วนเจ้ากุ้ง มีลูกไล่ คือดอกเดื่อ เอกทัศน์ - เจ้ากุ้ง วังหน้า ซี้ VOC อาวุธต่างประเทศเพรียบ - หากไม่โดนหลอก ไปปลดอาวุธ ก็คงยากที่จะถูกจับไต่สวน - ดู ๆ แล้ว ก็พร้อมจะรบกับพระราชบิดา แต่เป็นโรคซะก่อน เสียจังหวะครั้งใหญ่ (เห็นเขาเล่าว่า จะรอให้หายก่อนถึงจะไปปล้นวังหลวง) - เก่งทั้ง บู้และบุ๋น มีเพื่อชาวต่างชาติเยอะ (อนุมานจาก VOC News) กินเหล้า เคล้านารี กวีกลอน พูดภาาาต่างประเทศ ดอกเดื่อกับเอกทัศน์ยังชิดซ้าย - หากรอดไปครองอยุธยาได้ โอกาสที่จะตัดไฟตั้งแต่ครั้งกระทบกระทั่งที่เมืองท่า ตะนาวศรี จากข้อมูลที่ปรึกษาชาว VOC ฝร้่งเศส ทัพโพธิสัตว์ก็อาจไม่ได้ล่วงล้ำข้ามเขามาขย่ำอาทมาตเล่นในปี 2302 จากคุณ : วรณัย เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 10:48:36

ความคิดเห็นที่ 6 ถ้าจำไม่ผิด ตอนใกล้่ๆเสียกรุงสมเด็จพระเจ้าเอกทัศก็มีความพยายามจะส่งกองทัพฝ่าด่านพม่าออกไปเหมือนกันครับ (แต่พระองค์ไม่ได้เสด็จไปด้วย) แต่ทว่าทัพที่ยกออกไปฝ่าออกไปไม่ได้หน่ะครับ กรณีพระยาตากนั้น ถ้าผมเข้าใจไม่ผิด พระองค์ไม่ได้ฝ่าออกไปครับ แต่ค่ายที่พระองค์รักษาถูกตัดขาดจากในกรุง ทำให้ไม่สามารถยกทัพเข้ากรุงได้ สุดท้ายเลยแตกทัพไปครับ จากคุณ : digimontamer เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 12:11:49

ความคิดเห็นที่ 7 ที่กล่าวมานั้น คือสาเหตุที่ทำให้เชื่อว่า ถึงเจ้าฟ้ากุ้ง จะทรงรอดพระชนม์ชีพมาครองกรุงศรีอยุธยาได้ แต่ก็คงไม่พ้นมือทัพพม่าอันแข็งแกร่งได้หรอกครับ ตรงนี้เกี่ยวกับปัจจัยจากการปรับปรุงระบบการปกครองของอยุธยาเอง ที่บีบคั้นขุนนางหัวเมืองมาตั้งแต่ครั้งสมัยสมเด็จพระเจ้าปราสาททอง ที่บังคับให้ขุนนางหัวเมืองมารับราชการในกรุง, ออกกฎห้ามมิให้เจ้าเมืองต่างๆ ไปมาหาสู่กัน ทำให้ข้าราชการที่ดูแลหัวเมืองในเวลานั้น มีอำนาจหน้าที่ไม่ต่างไปจากกำนันหรือผู้ใหญ่บ้านในสมัยนี้ รวมถึงการสับเปลี่ยนตำแหน่งขุนนางบ่อยๆ จนไม่มีใครมั่นใจในสถานะของตนเอง เป็นปัจจัยที่ทำให้การควบคุมผู้คนตามหัวเมืองหละหลวม อ่อนแอ การปกครองหัวเมืองมาดีขึ้นหน่อยในช่วงรัชสมัยสมเด็จพระนารายณ์ ที่ตำแหน่งเจ้าเมืองมีความมั่นคงอีกครั้ง (แต่ผมไม่แน่ใจว่า สมัยนี้ยังมีกฎหมายห้ามเจ้าเมืองไปมาหาสู่กันอีกหรือไม่) สังเกตจากศึกไปตีเมืองเชียงใหม่ ที่ระบบการคุมไพร่พลของส่วนกลาง และหัวเมืองทำงานสอดรับกันอย่างมีประสิทธิภาพจนสามารถพิชิตเชียงใหม่ได้ รวมทั้งศึกกับพม่าในสมรภูมิไทรโยค และข้ามไปตีที่พุกาม เมาะตะมะ และทวาย ถึงแม้จะพ่ายแพ้กลับมา พอเข้ารัชสมัยสมเด็จพระเพทราชา ระบบการควบคุมหัวเมืองก็กลับมาเหมือนดังสมัยสมเด็จพระเจ้าปราสาททองอีกครั้ง เพราะพระองค์ก็ก่อการรัฐประหาร ปราบดาภิเษกขึ้นมาเหมือนดังสมเด็จพระเจ้าปราสาททอง จนทำให้เกิดกบฎตามหัวเมืองจนเป็นที่วุ่นวายอยู่หลายสิบปี พอปราบได้หมด พระองค์ก็บีบคั้นขุนนางอย่างรุนแรง ทำให้ระบบขุนนางในขณะนั้นอ่อนแอเป็นอย่างมาก ซึ่งเป็นผลดีต่อราชสำนักที่ขุนนางอ่อนแอเกินกว่าที่จะก่อการกบฎต่อพระเจ้าแผ่นดิน การปกครองส่วนภูมิภาคเช่นนี้ จึงเป็นมรดกตกทอดให้แก่กษัตริย์ราชวงศ์บ้านพลูหลวงองค์ต่อๆ มา สังเกตไหมครับว่าในพงศาวดารอยุธยาฉบับต่างๆ อาณาจักรอยุธยาตั้งแต่สมัยสร้างกรุง มาจนถึงสมัยสมเด็จพระเอกาทศรถ พงศาวดารบอกเล่าเรื่องราวทางหัวเมืองว่ามีบทบาทอย่างมากทั้งในด้านเศรษฐกิจ การเมือง การป้องกันประเทศ แต่พอตั้งแต่หลังสมัยสมเด็จพระนารายณ์ มาจนถึงรัชสมัยสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวบรมโกศ เรื่องราวที่บันทึกส่วนใหญ่ มีแต่ในส่วนกลาง หรือในราชสำนัก ไม่ค่อยปรากฏบทบาทของราชการส่วนภูมิภาคมากเท่าไรนัก ซึ่งเป็นเพราะว่า หัวเมืองใหญ่ เช่นพิษณุโลก กำแพงเพชร สุโขทัย พิชัย สวรรคโลก ฯลฯ ที่คุ้นตามาช่วงอยุธยาตอนต้น ถูกลดบทบาทลงเป็นอย่างมากในยุคอยุธยาตอนปลาย การถูกลดบทบาทของขุนนางหัวเมือง เป็นผลดีแน่สำหรับการปกครองส่วนกลาง ราชสำนัก และความมั่นคงของราชบัลลังก์ในองค์พระมหากษัตริย์ แต่อย่าลืมครับว่า ความเข้มแข็งของหัวเมืองก็เหมือนดังกำแพงเหล็กที่สามารถสกัดกั้นศึกภายนอกได้เป็นอย่างดี แต่เมื่อหัวเมืองอ่อนแอ ไร้เสถียรภาพเมื่อใด กำแพงเหล็กก็เหมือนดังทิชชู่เปียกน้ำ ซึ่งได้รับการพิสูจน์ได้จากที่พอพระเจ้ามังระตีกวาดหัวเมืองเหนือ ทั้งกำแพงเพชร สุโขทัย สวรรคโลก พิชัย ก็ได้รับชัยชนะอย่างง่ายดายเหลือเชื่อ ส่วนพิษณุโลก ถ้าเป็นไปตามบันทึกของพม่า พิษณุโลกก็พ่ายแพ้อย่างง่ายดายเช่นกัน แต่ถ้าเป็นไปตามบันทึกของไทย ก็แสดงว่าเจ้าเมืองพิษณุโลก ตั้งใจที่จะแยกตัวออกจากอยุธยาโดยสิ้นเชิง ทีนี้ เมื่อพม่าสามารถพิชิตหัวเมืองได้อย่างง่ายดายเช่นนี้ ต่อให้ส่วนกลางเก่งแค่ไหน หรือต่อให้เจ้าฟ้ากุ้งเป็นกษัตริย์ ต่อให้ขุนหลวงหาวัดขึ้นครองราชย์ตามที่พระราชบิดาหวังไว้ หรือแม้แต่ให้สมเด็จพระเจ้าปราสาททอง จุติลงมาเป็นจอมทัพ ก็คงไม่มีทางต้านทานแสนยานุภาพของพม่าได้แน่นอนครับ ปล.ต่ออีกนิด พงศาวดารพม่าบันทึกเอาไว้ว่า ทัพพม่าทั้งฝ่ายเหนือ และฝ่ายใต้ เมื่อตีได้เมืองใด บรรดาไพร่พลคนไทยในเมืองนั้นๆ ที่อ่อนน้อม ถูกจับมาเข้าร่วมกองทัพเพื่อเข้าตีกรุงศรีอยุธยาด้วยนะครับ กลายเป็นว่าคนไทยในหัวเมืองคาดว่าน่าจะหลายพันคนเลยทีเดียว ที่เข้าร่วมกับกองทัพพม่าบุกเข้่าตีอาณาจักรของตนเอง นี่แสดงให้เห็นถึงความหย่อนยานของการปกครองส่วนภูมิภาคของกษัตริย์อยุธยาในราชวงศ์บ้านพลูหลวงได้เป็นอย่างดี แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 54 18:16:17 แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 54 13:08:00 แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 54 12:39:26 แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 54 12:32:52 แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 54 12:30:42 จากคุณ : ออกหลวงมงคล เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 12:29:49

ความคิดเห็นที่ 8 คห7 ล้ำลึกจริงๆ เท่าที่เคยอ่านมา (จากตำราเรียนเป็นส่วนใหญ่) ไม่ค่อยได้เห็นการวิเคราะห์ถึงประเด็นนี้เท่าไร ที่บอกในตำราก็มักจะประมาณว่า กษัตริย์อ่อนแอมั่งล่ะ คนไทยไม่สามัคคีมั่งล่ะ มีคนไปเปิดประตูให้พม่ามั่งล่ะ นี่อาจแสดงให้เห็นว่า ผู้นำมีความสามารถเก่งกาจขนาดไหน  อาจไม่รอดก็ได้ ถ้าระบบไม่ดี จากคุณ : ธัมมนันทิ เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 17:49:34

ความคิดเห็นที่ 9 คห.8 ผมนำมาจากบทวิเคราะห์จากหนังสือ การเมืองไทย สมัยพระเจ้ากรุงธนบุรี ของ อ.นิธิ เอียวศรีวงศ์  ในบทที่ ๑ การสลายตัวของอาณาจักรอยุธยา ครับ ท่านวิเคราะห์ไว้อย่างเป็นเหตุเป็นผล และมีความเป็นไปได้อย่างยิ่งครับ แต่คิดๆ ดูแล้ว เมื่อตัดกำลังจากหัวเมืองออกไป กำลังส่วนกลางของสมเด็จพระเจ้าเอกทัศน์ ก็นับได้ว่าเก่งพอตัวเลยนะครับ เพระสามารถต้านทานพม่าได้นานนับปี การป้องกันเมืองได้จนถึงน้ำหลาก ถือเป็นการบรรลุจุดมุ่งหมายสูงสุดของบรรดาแม่ทัพอยุธยาแล้วนะครับ แต่สิ่งที่แม่ทัพไทยคาดไม่ถึงก็คือ พม่าไม่ยอมถอยทัพกลับ ยังคงตั้งค่ายล้อมเมืองไว้อย่างนั้นจนกระทั่งน้ำลด จึงได้ปฏิบัติการเข้าตีเมืองอีกครั้ง แต่อยุธยาก็ยังสามารถต้านทางพม่าได้อีกหลายเดือนเลยนะครับ แต่ความที่เป็นเมืองที่ถูกปิดล้อมอยู่ถ่ายเดียว เสบียงอาหารก็ย่อมลดลง กำลังใจของทหารก้ย่อหย่อนลงไป อีกทั้งอยุธยานั้นถูกโดดเดี่ยวจากหัวเมืองทั้งเหนือ-ใต้เสียแล้ว นานวันเข้าก็รอเวลาถูกพม่าเข้าเหยียบเมือง แต่ถึงแม้สเบียงจะร่อยหรอปานใด พม่าก็ยังเข้าตีได้ยากอยู่ดี ในบันทึกของพม่าบอกว่าทหารไทยบนกำแพงเมืองต้านทานอย่างเข้มแข็ง ปืนใหญ่ก็ยังทำงานได้ดี ไม่ได้เหยาะแหยะ หรือไม่ยิงปืนใหญ่เพราะนางสนมกลัวเสียงปืนดังที่พงศาวดารฉบับพิศดารว่าไว้ จนพม่าต้องวางแผนการบุกครั้งสำคัญที่สุด คือการลอบขุดอุโมงค์เข้าไปเผารากกำแพง ซึ่งเป็นวิธีการพิชิตอยุธยาที่ใครๆ ก็คาดไม่ถึง ดึกคืนนั้น เมื่อรากกำแพงถูกเผาจนพังทลายลง ทหารพม่ากรูเข้าเมืองได้ อวสานของกรุงศรีอยุธยาจึงเกิดขึ้นในคืนนั้นเอง ปล.จริงๆ คนไทยก็รบเก่งพอตัวล่ะครับ แต่เพราะผู้นำ ระบบต่างๆ ไม่ดี เก่งแค่ไหนก็พ่ายแพ้ทางยุทธศาสตร์อยู่ร่ำไป อย่าลืมนะครับ ว่ากองทัพอันเก่งกาจในสมัยพระเจ้าตากสิน กับสมัยพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช ก็ล้วนประกอบไปด้วยแม่ทัพ ขุนนาง ไพร่พล ที่พ่ายแพ้พม่าเมื่อครั้งเสียกรุง และแตกหนีเอาตัวรอดไปรวมกันเป็นก๊กเป็นเหล่าด้วยกันมาก่อนทั้งสิ้น แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 54 18:38:18 แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 54 18:35:07 จากคุณ : ออกหลวงมงคล เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 18:00:41

ความคิดเห็นที่ 10 ยุทธศาสตร์ของอยุธยาที่แข็งแกร่งมากก็คือ      การปิดเมืองแล้วรอสิ่งที่จะมาทำลายข้าศึก 1 คือกองทัพจากหัวเมืองต่างๆ     ที่จะยกมาช่วยอยุธยา     เมื่อกองทัพหัวเมืองมาถึงแล้ว    ก็เท่ากับศัตรูต้องเผชิญกับศึกกระหนาบ  จากทั้งในอยุธยาและจากด้านนอกวงล้อม     ในนอกช่วยกันกระหนาบตีข้าศึก      ย่อมสามารถตีทัพข้าศึกแตกได้ไม่ยาก 2 น้ำหลาก      เมื่อน้ำหลากมาถึง    ข้าศึกมันจะลอยคอล้อมเมืองก็เอาสิ ตามยุทธศาสตร์พม่าที่มาตีอยุธยาในครั้งนี้     ควรจะต้องเจอกับทัพหัวเมืองและน้ำหลาก        แต่เนื่องจากนโยบายการลดอำนาจหัวเมืองต่างๆ    ทำให้หัวเมืองต่างๆระดมพลยกทัพเองไม่ได้        จึงเป็นอันว่าเลิกหวังเรื่องกองทัพหัวเมืองมาช่วยตีกระหนาบพม่า     รึถึงมีมาก็คงมีกำลังไม่มากนัก     ช่วยอะไรไม่ได้มาก       ดังนั้นอยุธยาจึงเหลือเพียงน้ำหลากที่จะมาช่วยขับไล่ทัพพม่า      แต่สถานการณ์กลับพลิกผัน     เมื่อกองทัพพม่าไม่ยอมถอนทัพไป      ยังคงปิดล้อมอยุธยาต่อไป       จนการปิดเมืองต้านรับของอยุธยากลับกลายเป็นการฆ่าตัวตาย     เพราะเมื่อปิดเมืองไปนานเข้า    เสบียงก็ร่อยหรอลงไปเรื่อยๆ จากคุณ : zodiac28 เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 19:23:10

ความคิดเห็นที่ 11 ประเด็นเรื่องยุทธศาสตร์การตั้งรับของอยุธยาเป็นเรื่องคาใจผมมานานพอสมควร   ทั้งนี้เนื่องจากต่อมาในยุคกรุงธนบุรีและต้นกรุงรัตนโกสินทร์   ยุทธศาสตร์การทำสงครามกับพม่าเป็นการออกไปยันไว้ให้ห่างพระนครมากที่สุด   ทำศึกแพ้ชนะเบ็ดเสร็จในที่ไกล   ไม่เปิดโอกาสให้พม่าช่วงชิงพื้นที่และทรัพยากร   ซึ่งแม่ทัพนายกองในยุคนั้นก็คือนายทหารที่แพ้ศึกจากอยุธยาเสียส่วนใหญ่   และมีบทเรียนจากการแพ้ทางยุทธศาสตร์ที่ปล่อยให้ข้าศึกช่วงชิงพื้นที่และทรัพยากรได้   และเปลี่ยนมาใช้การตั้งรับด้วยยุทธศาสตร์ใหม่ แต่ก่อนเสียอยุธยา   แม่ทัพชั้นผู้ใหญ๋ในขณะนั้นก็ได้เคยผ่านศึกที่พระเจ้าอลองพญามาล้อมกรุงไว้   ซึ่งหากไม่เกิดอุบัติเหตุให้ต้องถอยกลับไปเสียก่อน   ไม่แน่ว่าเราจะแพ้เสียกรุงไปในครั้งนั้นเลยก็ได้    เป็นบทเรียนที่สอนแล้วว่าถ้ารบอย่างนี้จะแพ้ แต่ทำไมในสงครามครั้งต่อมาจึงยังไม่เปลี่ยนยุทธศาสตร์ ใครมีข้อมูลช่วยเล่าให้ฟังทีครับ จากคุณ : Tanis เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 54 15:35:36

ความคิดเห็นที่ 12 เพราะพระเจ้าเอกทัศน์ และบรรดาแม่ทัพชะล่าใจไงครับ คิดว่าที่พระเจ้าอลองพญาพ่ายแพ้กลับไป เป็นเพราะยุทธศาสตร์ีที่พม่าไม่สามารถที่จะล้อมกรุง และยกพลบุกข้ามกำแพงพระนครเข้ามาได้ไงครับ จึงเชื่อมั่นในยุทธศาสตร์การตั้งรับในกำแพงพระนคร ประวิงเวลารอน้ำหลาก ซึ่งในศึกอลองพญา ไม่ว่ากษัตริย์พม่าองค์นี้จะโดนปืนใหญ่แตก (ตามข้อมูลของไทย) หรือป่วยตาย (ตามข้อมูลของพม่า) ชาวพระนครทั้งนั้นยิ่งมีความเชื่อมั่นยิ่งขึ้นว่า ต่อใหกองทัพต่างด้าวจะแข็งแกร่งปานใด ก็มิอาจที่จะ "ฝ่ากำแพงเหล็ก" ของพระนครศรีอยุธยามาได้ ดังนั้นจึงไม่แปลกอะไรที่เมื่อพระเจ้ามังระ ราชบุตรอลองพญายกมาอีกครั้ง แม่ทัพไทยเราก็จัดแจงตกแต่งพระนคร วางคูค่ายรอเวลาให้พม่าเข้าล้อม และรอถึงฤดูน้ำหลาก ซึ่งคิดว่าพม่าจะถอยทัพกลับไป แต่เมื่อพระเจ้ามังระยกทัพพม่ามาอีกครั้งที่ ๒ คราวนี้การยกทัพเข้ามาแตกต่างกับการยกทัพของพระเจ้าอลองพญาในคราวแรกอย่างสิ้นเชิง กล่าวคือ คราวพระเจ้าอลองพญานั้น ทัพพม่าเข้ามาทางด่านสิงขรแค่ทัพเดียว พอถึงคราวพระเจ้ามังระยกเข้ามาครั้งที่ ๒ พระองค์ทรงใช้ยุธศาสตร์แบบ "คีมหนีบ" คือส่งกองทัพใหญ่เข้ามา ๒ ทัพ ทั้งเหนือและใต้ ตีตัดกำลังทางหัวเมืองเข้ามาก่อน ก่อนที่ทัพพม่าทั้งเหนือ-ใต้ ก็จะนัดกันมาล้อมกรุงฯ และอย่างที่ผมได้อธิบายไว้ในความเห็นต้นๆ มาแล้วว่า การปกครองหัวเมืองของอยุธยามีความอ่อนแอมาก ดังนั้น นี่จึงเป็นความโชคดีของพม่าที่สามารถเข้าโจมตีจุดอ่อนที่สุดในด้านการป้องกันประเทศของราชอาณาจักรอยุธยา แต่ยุทธศาสตร์ของพระเจ้าเอกทัศน์นั้น ก็ใช่ว่าจะตั้งรับอย่างเดียวนะครับ เพราะในเวลาที่พม่าตั้งค่ายอยู่ตามหัวเมืองชั้นนอก เช่นที่ค่ายสีกุก, ค่ายภูเขาทอง, ค่ายปากน้ำประสบ และค่ายโพธิ์สามต้น พระองค์ทรงส่งกองทัพไทยออกไปขับไล่ทัพพม่าที่ยกเข้ามาตั้งค่ายด้วย ซึ่งถือเป็นยุทธศาสตร์การตั้งรับในเชิงรุก แต่น่าเสียดายครับ ที่ทัพพม่าเขามีแม่ทัพที่เชี่ยวชาญยุทธวิธีกว่าเรา อีกทั้งไพร่พล ทหารพม่าก็มีฝีมือในการรบที่เหนือกว่าเรา เพราะพวกเขานั้นกรำศึกจากการรวบรวมอาณาจักรมาก่อน ซึ่งต่างจากทหารอยุธยา ที่ห่างหายจากศึกใหญ่มานาน แม่ทัพรุ่นใหม่ๆ ที่ส่งไปก็มีฝีมือไม่ถึงขั้น การรบกลางแปลงกับพม่าจึงถูกตีแตกพ่ายกลับเข้าพระนครแทบทุกครั้ง แต่ก็ต้องยอมรับอย่างหนึ่งว่า การรบในรูปแบบตั้งรับในพระนคร ซึ่งเกิดขึ้นหลังฤดูน้ำหลาก และเมื่อพม่าตีค่ายไทยที่รายล้อมพระนครแตกหมดทุกค่ายแล้ว ทหารไทยเรากลับสามารถป้องกันพระนครอย่างทรหด ไม่อ่อนแอเหมือนดังการปะทะโดยตรงในสมรภูมิกลางแปลง นี่จึงเป็นศึกที่พม่าใช้ความพยายามมากที่สุดในประวัติศาสตร์การทำสงคราม เพราะใช้เวลาตั้งหลายเดือน กว่าจะเข้าตีได้ ซึ่งก็เป็นเวลาที่เสบียงอาหารในพระนครร่อยหรอ และกำลังใจของทหารแทบไม่เหลือแล้ว แก้ไขเมื่อ 23 ก.ย. 54 16:35:09 จากคุณ : ออกหลวงมงคล เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 54 16:19:26

ความคิดเห็นที่ 13 การตั้งรับข้าศึกตามเส้นทางมีการใช้ในศึกอลองพญาและสงครามคราวเสียกรุงครับ มีการเข้าใจกันว่ามีแค่การตั้งรับข้าในพระนครอย่างเดียว ที่จริงไม่ใช่เช่นนั้น ในศึกอลองพญา : พระเจ้าเอกทัศน์ โปรดให้ตั้งรับตามหัวเมืองต่างๆคือ - เมืองทวาย มะริด และตะนาวศรี มีทหารราบ 7,000 นาย และทหารม้า 300 นายถูกจัดวางตามชายฝั่งตะนาวศรี ทหารส่วนนี้ต้องล่าถอยจากการโจมตีของกองทัพหน้ามังระไปรวมกับทหารไทยที่เมืองกุย - กุยบุรี และปราณบุรี มีทหารราบ 20,000 นาย ทหารม้า 1,000 นาย และช้าง 200 เชือก ปะทะกับทัพหลวงพม่าบริเวณชายฝั่งอ่าวไทยอย่างหนักจนต้องร่นถอยเพราะพม่ามีทหารกว่า 40,000 นาย และทหารม้า 3,000 ซึ่งเป็นทหารม้ามณีปุระที่เชี่ยวชาญการรบอย่างมาก แต่การรบที่จุดนี้ก็ทำให้พม่าต้องเสียหายมากมีบันทึกบอกว่า "พม่าได้รับความสูญเสียอย่างหนักเพียงแค่ต้องฝ่าออกจากคอคอดแคบ ๆ แห่งนั้น..." และต้องกินเวลากว่าสองเดือนจึงจะตีเพชรบุรีและราชบุรี - สุพรรณบุรี มีทหารราบ 33,000 นาย รวมทั้งทหารม้า 3,000 นาย จุดนี้เป็นการป้องกันแม่น้ำจักราชเอาไว้เพราะเป็นจุดยุทธศาสตร์ที่สำคัญและเป็นจุดปะทะที่ดุเดือดที่สุดเพราะเป็นปราการด่านสุดท้ายก่อนถึงพระนคร พม่าแบ่งกองทัพออกเป็นสามกองคือทัพมังระราชบุตร ทัพมังฆ้องนรธา และทัพมินลาธีรีเข้าโจมตีพร้อมกัน ปรากฎว่าถูกโต้ตอบด้วยปืนใหญ่ที่ตั้งรับอีกฝั่งหนึ่งอย่างหนัก แต่ก็สามารถข้ามแม่น้ำมาได้ และปะทะกับทัพพระยามหาเสนา ท้ายสุดอยุธยาจึงต้องเป็นฝ่ายล่าถอยกลับมา สงครามคราวอลองพญาเป็นการรบที่อาศัยฝีมือแม่ทัพเป็นหลัก เพราะทั้งสองฝ่ายมีไพร่พลไม่ต่างกันมาก และอันที่จริงแล้วฝ่ายอยุธยากลับมีกำลังมากว่าพม่าด้วยซ้ำแต่ส่วนใหญ่ไม่ชำนาญการรบ ต่างจากทหารพม่าที่กรำศึกมาตั้งแต่รวบรวมอาณาจักร การปราบปรามมอญ ไทยใหญ่ และมณีปุระ แต่อย่างไรก็ตามในหนังสือ A History of Burma ของ Htin Aung บันทึกว่า "ทัพของอลองพญาที่สูญเสียมากจากปะทะตามแนวชายฝั่ง ทำให้พระองค์ไม่ทรงแน่พระทัยว่าจะปิดล้อมอยุธยาได้นานแค่ไหน จึงได้ส่งทูตเข้าไปเจรจาให้พระมหากษัตริย์อยุธยายอมจำนน โดยให้สัญญาว่าพระองค์จะไม่ทรงถูกปลดออกจากบัลลังก์ พระเจ้าเอกทัศทรงส่งทูตของพระองค์เองเพื่อไปเจรจา แต่พบว่าข้อเรียกร้องของพระเจ้าอลองพญานั้นไม่สามารถยอมรับได้ และการเจรจานั้นยุติลงอย่างสมบูรณ์" จากคุณ : arawadee เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 54 17:10:12

ความคิดเห็นที่ 14 การตั้งรับข้าศึกตามรายทาง จะใช้ได้ผลต่อเมื่อมีไพร่พลที่พอจะรับมือข้าศึกได้และมีกลยุทธ์ที่ดีพร้อม ซึ่งตามประวัติศาสตร์มีอยู่ 5 ครั้งเท่านั้นที่ใช้ได้ผลดี คือ 1.สงครามศึกพระเจ้าเชียงใหม่ที่บ้านสระเกศและพระยาพสิมในสมัยพระมหาธรรมราชา 2.สงครามยุทธหัตถี ในสมัยสมเด็จพระนเรศวร 3.สงครามรบพม่าที่บ้างแก้วในสมัยพระเจ้าตากสิน 4.สงครามเก้าทัพ ในสมัยรัชกาลที่ 1 5.สงครามรบพม่าที่ท่าดินแดง ในสมัยรัชกาลที่ 1 แต่เมื่อใดที่ข้าศึกมีไพร่พลมากกว่าหลายเท่า การตั้งรับในพระนครยังเป็นวิธีที่สุดครับ สมเด็จพระนเรศรเอง เมื่อคราวศึกนันทบุเรง ก็ต้องทรงใช้พระนครตั้งรับ ไม่สามรถใช้ยุทธวิธีแบบที่รบกับพระเจ้าเชียงใหม่ เพราะอยุธยามีชัยภูมิที่ได้เปรียบสุดๆ อีกทั้งแนวกำแพงเมืองก็เป็นปราการแกร่งอย่างมาก ถ้าน้ำเหนือมาก็ให้คิดสภาพน้ำท่วมอยุธยาในโทรทัศน์ตอนนี้ก็แล้วกัน ทัพพม่าถ้าไม่อึดจริงอยู่ลำบากครับ แต่ทั้งนี้ก็ไม่ได้หมายความว่าในพระนครจะต้องอยู่นิ่งๆให้น้ำเหนือมาช่วยอย่างเดียว ต้องคอยก่อกวนข้าศึกแบบที่พระนเรศวรใช้ด้วยเช่นกัน ทั้งปืนใหญ่ที่ยิงกวน ทั้งการปล้นค่าย ทั้งขาดเสบียง ทั้งน้ำท่วม ข้าศึกคงได้งอมพระรามไม่มากก็น้อยครับ แก้คำผิด แก้ไขเมื่อ 24 ก.ย. 54 02:34:11 จากคุณ : arawadee เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 54 17:33:53

ความคิดเห็นที่ 15 กระทู้อุดมปัญญาโดยแท้ จากคุณ : กุ้งบก เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 00:01:51

ความคิดเห็นที่ 16 อ่านแล้วเพลิน อดจินตนาการสภาพกรุงศรีอยุธยาก่อนเสียกรุงไม่ได้ อยากรู้จริงๆว่าเป็นเช่นไร  และอยากเห็นกรุงศรีอยุธยาก่อนเสียเมืองว่างดงามขนาดไหน จากคุณ : AnatitO เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 17:46:11

ความคิดเห็นที่ 17 สิ่งที่สำคัญที่สุดน่าจะเกิดจากที่หัวเมืองอ่อนเปลี้ยเพลียแรงนั่นแหละครับ ไม่อย่างนั้นถ้าหัวเมืองยกทัพมาตีกระหนาบ น่าจะช่วยคลายวงล้อมได้ จากคุณ : Nexus เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 23:29:30

ความคิดเห็นที่ 18 ใช่ครับ คุณ arawadee ถ้าหัวเมืองเข้มแข็ง และมีการจัดระบบการควบคุมไพร่พลที่ดีอย่างเช่นในสมัยสมเด็จพระนเรศวรมหาราช หรือช่วงต้นกรุงรัตนโกสินทร์ คราวศึกครั้งเสียกรุง ๒๓๑๐ หัวเมืองฝ่ายเหนือเราคงยันพม่าได้ตั้งแต่พิษณุโลก ส่วนฝ่ายใต้ก็คงยันพม่าได้ตั้งแต่ราชบุรี ดีไม่ดี อาจได้ทัพนครศรีธรรมราช ขึ้นมาช่วยตีกระหนาบ แต่น่าเสียดายที่ไม่เป็นเช่นนั้น (น่าสงสัยว่า ทัพนครศรีธรรมราช เป็นหัวเมืองใหญ่ของราชอาณาจักรอยุธยาแท้ๆ แต่ไม่ปรากฏบทบาทในการยกทัพขึ้นมาช่วยเมืองหลวงเลย แสดงว่า เจ้าเมืองนครฯ หาโอกาสที่จะแยกตัวจากอยุธยาแล้ว ใช่หรือไม่...?) ทีนี้มาวิเคราะห์กันอีกครั้งว่า สมมตินะครับ ถ้าเจ้าฟ้ากุ้งสามารถขึ้นครองราชย์ได้ พระองค์จะรับมืออย่างไร ๑.ทรงจัดระเบียบเรื่องการควบคุมไพร่พลในสังกัดต่างๆ ให้เป็นหมวดหมู่ เชื่อว่าด้วยฝีมือการรบ ความบู๊ บุ๋น ความสัมพันธ์อันแนบแน่นกับ VOC ของดัตช์ ทหารในส่วนกลางอาจจะได้รับการฝึกฝนให้มีฝีมือขึ้นมาอีกได้ ๒.นโยบายกับพม่าที่เปลี่ยนแปลงไป ในสมัยสมเด็จพระเจ้าบรมโกศ อยุธยาสนับสนุนราชสำนักพม่า (ราชวงศบุเรงนององค์สุดท้าย) ในการต่อสู้กับมอญ แต่เมื่อพม่าในราชวงศ์ดังกล่าวเสียเมืองให้กับมอญ แล้วราชวงศ์อลองพญากับฟื้นฟูพม่าขึ้นใหม่ และกำราบมอญจนอยู่หมัด ตรงนี้อยู่ที่ราชสำนักอยุธยาแล้ว ว่าจะดำเนินนโยบายกับพม่าอย่างไร โดยเฉพาะการจัดการเมืองท่ามะริด ตะนาวศรี ซึ่งเป็นต้นเหตุกระทบกระทั่งให้เกิดสงครามขึ้นมา ๓. ผมยังเชื่ออยู่ว่า การปกครองส่วนภูมิภาคของเจ้าฟ้ากุ้ง ยังคงวางนโยบายแบบเดิมต่อไป คือมิอาจไว้ใจให้ข้าราชการระดับเจ้าเมืองสร้างสมขุมกำลังในเมืองตัวเองได้ เหมือนดังกษัตริย์ราชวงศ์ปราสาททอง-บ้านพลูหลวง เหมือนเดิม เพราะประสบการณ์ของรัชกาลก่อนๆ ที่มักจะมีรัฐประหารเกิดขึ้น เป็นสิ่งที่ชี้ชัดแล้วว่า เจ้าเมืองใหญ่ทั้งหลาย ไม่มีกำลังวังชาที่จะก่อการกบฎต่ออยุธยาได้เลย ผมจึงเชื่อว่า เจ้าฟ้ากุ้งก็คงจะปล่อยหัวเมืองให้อ่อนแอต่อไปเช่นเดิม เมื่อเป็นเช่นนี้ ศึกพม่าเกิดขึ้น ทัพพม่าทั้งเหนือใต้ก็คงจะตีกวาดหัวเมืองอย่างง่ายๆ อยู่ดี ทีนี้ก็อยู่ที่ว่า ฝีมือของแม่ทัพส่วนกลางที่มีเจ้าฟ้ากุ้ง ทรงเป็นจอมทัพ จะมีฝีมือพอฟัดพอเหวี่ยงกับพม่าได้หรือไม่ แต่ด้วยประสบการณ์การศึกที่เหนือกว่าของพม่า ผมยังเชื่อว่ากองทัพพม่าอันเกรียงไกรของพระเจ้ามังระ ก็จะพิชิตอยุธยาได้อยู่ดี แต่อาจจะใช้เวลานานกว่านี้ (อ.สุเนตร วิเคราะห์ไว้ว่า การรบในรูปแบบชิงราชบัลลังก์ หรือปราบกบฏหัวเมืองที่เกิดขึ้นในช่วงอยุธยาตอนปลาย เป็นสงครามคนละโลกกับการศึกระหว่างราชอาณาจักรใหญ่ทั้ง ๒ กระทำกัน) ท่านอื่นๆ คิดว่าเยี่ยงไร ในกรณีที่ถ้าเจ้าฟ้ากุ้ง ทรงขึ้นครองราชย์ พระองค์จะทรงต้านศึกพม่าครั้งนี้ด้วยวิธีใด...? จากคุณ : ออกหลวงมงคล เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 54 01:49:44

ความคิดเห็นที่ 19 ขอมองประเด็นนี้นิดนึงค่ะ กรณีที่คุณออกหลวงมงคล ชี้ให้เห็นว่ามีการกวาดต้อนคนไทยจากหัวเมืองที่ถูกยึดหลายพัน  ลงมาทำศึกกับกรุงศรีด้วย เป็นเพราะคนเหล่านั้นไม่มีความรู้สึกแบบชาตินิยมหรือเปล่าคะ เพราะตอนนั้นเราไม่ได้รวมกันเป็นไทยหรือสยามชัดเจนเท่าไร  ความเป็นเอกภาพของประชากรน่าจะแทบไม่มี  แล้วถ้าเป้นเช่นนั้นจริง  ถือเป็นสาเหตที่ทำให้เสียกรุงด้วยใช่หรือเปล่าคะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ต๊องต๊อง กะ บ๊องบ๊อง เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 16:44:33

ความคิดเห็นที่ 20 ถูกต้องครับ คำว่าชาตินิยม หรือคำว่ารักชาติ คนในสมัยนั้นยังไม่รู้จักเลยนะครับ เพราะเมือง หมู่บ้าน ชุมชน ในพระราชอาณาเขต ตั้งอยู่ได้โดยอาศัยพระบารมีของกษัตริย์ หรือผู้นำที่เข้มแข็งครับ สมัยนั้น หัวเมืองต่างๆ ตั้งอยู่ได้เพราะอาศัยเรื่องการค้าขาย เศรษฐกิจ เลี้ยงตัวเองเป็นสำคัญ แต่ด้วยขุมกำลังของแต่ละเมือง ย่อมมีไม่มากเท่ากับรัฐบาลส่วนกลาง ทุกเมืองจึงต้องอาศัยพระราชอาณาเขตที่อำนาจกษัตริย์แผ่ไปถึง เป็นที่พึ่งพิงให้ราษฎรได้อาศัยอยู่ในแผ่นดินนั้นได้ แต่ราษฎรในสมัยนั้น มีมุมมองต่อกษัตริย์เป็นเทพยดาที่มีอำนาจล้นพ้นถึงขนาดเอาชีวิตใครก็ได้เท่านั้น แต่ความรักความเทิดทูนต่อพระมหากษัตริย์นั้น ยังไม่เิกิดขึ้นในสำนึกของคนไทยสมัยนั้นครับ หรือพูดง่ายๆ ก็คือ ราษฎรเหล่านี้ มีความเกรงกลัวต่อผู้มีอำนาจเพียงถ่ายเดียว แต่เมื่อมีผู้มีอำนาจจากที่อื่น (ดังเช่นกองทัพของมังมหานรธา ที่เข้าตีหัวเมืองฝ่ายใต้) เข้ามาแผ่บารมีด้วยความกลัว พวกเขาก็ย่อมที่จะเข้าสวามิภักดิ์ต่ออำนาจใหม่ที่เข้ามา เพื่อให้ราษฎรและชุมชน มีชีวิตและแผ่นดินได้อาศัยอยู่เหมือนเดิม ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะว่า การปกครองของกษัตริย์อยุธยาในราชวงศ์ท้ายๆ ไม่ให้ความสำคัญกับราษฎรในหัวเมือง นอกจากการเกณฑ์ไพร่พลเพื่อใช้แรงงาน หรือเป็นกำลังรบในศึกชิงราชสมบัติหรือปราบกบฎเท่านั้น ราษฎรทั้งหลายก็มีหน้าที่เพียงแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น (ดูได้อย่างกรณีพระเจ้าเสือไปคล้องช้างที่นครสวรรค์ เกณฑ์แรงงานชาวบ้านให้สร้างถนนถมบึงทั้งวันทั้งคืนให้เสร็จทันรุ่งเช้า ราษฎรจะเจ็บไข้ ป่วยตายเท่าไรไม่มีใครสน เงินค่าจ้าง เบี้ยหวัดก็ไม่มี เสบียงอาหารก็ต้องเตรียมไปกันเอง) ในบันทึกของพม่า ครั้งสงครามคราวเสียกรุงปี ๒๓๑๐ พม่าบันทึกไว้ว่า เมื่อมาถึงเมืองใด ให้ส่งสารเข้าไปยังเจ้าเมืองนั้นๆ ให้ออกมาสวามิภักดิ์แต่โดยดี ถ้าเมืองใดยอมสวามิภักดิ์ พม่าก็จะดูแลราษฎรอย่างดี แต่พม่าต้องการแรงงาน หรือของสิ่งใด เจ้าเมืองและราษฎรในเมืองนั้นต้องหามาให้ได้ ซึ่งปรากฏว่ามีหลายเมืองที่ยอมอ่อนน้อมต่อพม่าโดยง่าย มีอีกหลายเมืองที่จัดคนต่อสู้กับพม่า แต่ก็ถูกพม่าปราบได้อย่างง่ายดาย พม่าก็สามารถริบทรัพย์ จับเชลย เกณฑ์แรงงานได้อย่างง่ายดายเช่นเดียวกัน ที่เหลือเชื่อก็คือเมืองที่สวามิภักดิ์เหล่านั้น รวมอยู่ในกองทัพพม่าเข้าไปตีอยุธยาครับ ดังเช่นเจ้าเมืองสุพรรณบุรี จริงๆ เมืองนี้เป็นเมืองที่ค่อนข้างใกล้ชิดกับกรุงศรีอยุธยามากๆ แต่เจ้าเมืองสุพรรณเข้าอ่อนน้อมต่อพม่าอย่างง่ายดาย แถมนำกำลังไพร่พลเข้าร่วมกับกองทัพพม่าเข้าสู้รบกับกองทัพอยุธยา ในบันทึกบอกไว้ว่า ทัพเจ้าเืมืองสุพรรณนำกำลังเข้าปะทะกับทัพศรีอยุธยาในสมรภูมิที่สีกุกถึงขนาดเข้าชนช้างกับแม่ทัพไทย ก่อนที่จะถูกแม่ทัพไทยฆ่าตายบนหลังช้าง แต่ศึกครั้งนี้พม่าได้ชัยชนะตีทัพไทยแตกเข้าอยุธยากลับไป หรือแม้แต่ชาวบ้านบางระจันที่ต่อสู้กับพม่านั้น พวกเขาก็ไม่รู้จักคำว่ารักชาติตามแบบเรียนประวัติศาสตร์ที่สอนกันมา เรียกได้ว่าพวกเขารักชุมชน ห่วงชุมชนของเขามากกว่า สังเกตสิครับ ในยามสงครามครั้งสำคัญ ไพร่ฉกรรจ์ชาวบางระจัน ควรจะถูกอยุธยาเกณฑ์เข้าไปเป็นทหารประจำการณ์อยู่ที่กำแพงพระนครมากกว่าที่จะมาตั้งค่ายทำศึกในหมู่บ้านเล็กๆ ที่สิงห์บุรี แต่เพราะอะไร พวกเขาจึงสามารถเล็ดรอดจากการระดมพลของฝ่ายสุรัสวดีในราชสำนักได้ เมื่อความเป็นเอกภาพของประชากรที่ได้ชื่อว่าอยู่ในราชอาณาจักรใหญ่แห่งนี้ไม่มี การทำศึกใหญ่ระหว่างอาณาจักรต่ออาณาจักรของอยุธยาจึงอ่อนด้อยประสิทธิภาพ และเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ราชอาณาจักรอยุธยาที่เคยเกรียงไกร ถึงคราวล่มสลายครับ แก้ไขเมื่อ 27 ก.ย. 54 11:19:17 จากคุณ : ออกหลวงมงคล เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 17:21:47

ความคิดเห็นที่ 21 เราคิดว่าไม่น่ารอดอยู่ดีค่ะ พม่าก่อนเค้าจะบุกเขาคงเตรียมตัวมาอย่างดี ผิดกับอยุธยาที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ถูกบังคับให้ต้องรบ ทั้งๆที่มีปัญหาภายในของตัวเองอยู่ด้วย เรื่องเล่าขำๆค่ะ มีอาจารย์ที่ จ.น่าน ท่านเล่าให้ฟังค่ะว่า ถามนักเรียนที่ไปดูหนังสมเด็จพระนเรศวร ว่าจะเชียร์ฝ่ายไหน ระหว่างอยุธยากับพม่า นักเีรียนตอบเป็นเสียงเดียวกันว่าเชียร์ อยุธยา อาจารย์เลยถามไปว่า แล้วพวกเธอไม่รู้เหรอว่า บรรพบุรุษของเธออยู่ในกองทัพพม่า จากคุณ : luksawkhonklang เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 54 12:17:06