PANTIP.COM : K11157732 เรียนอังกฤษแบบมีเป้าหมาย [ห้องเรียนภาษาอังกฤษ]

ความคิดเห็นที่ 7

สมัยเด็กๆเราเกลียดภาษาอังกฤษมากๆเพราะครูสอนน่าเบื่อมากๆ พอวัยรุ่นก็ป่วยหนักและไม่อยากรักษากับหมอเลยหาวิธีรักษาตัวเองด้วยการแพทย์ทางเลือกซึ่งวิชาพวกนี้ไม่มีคนเขียนเป็นภาษาไทยมากนักเราเลยต้องหัดอ่านภาษาอังกฤษแบบมีแต่ dictionaries อังกฤษ-อังกฤษล้วนๆ ไม่เข้าใจศัพท์ตัวไหนก็เปิดวนไปวนมาจนปวดหัว แต่ประหลาดแฮะการอ่านนิยามศัพท์เป็นภาษาอังกฤษวนไปวนมาหลายๆรอบหลายๆปีมันกลายเป็นทำให้เรารู้ grammar ไปเองโดยไม่รู้ตัว และเริ่มใช้ภาษาอังกฤษได้ถูกต้องมากขึ้นเรื่อยๆ

^
ซึ่งสมัยนั้นเราก็ไม่ได้คิดอะไร แค่คิดว่าอ่านรู้เรื่องค้นคว้าหาความรู้ได้ก็พอใจแล้ว และคิดว่า

"แค่อ่านหนังสือเยอะๆและเปิด dictionaries เยอะๆ เราก็เก่งขึ้นมาเองได้"

และแล้วอยู่มาวันหนึ่งเราไม่รูู้จะไปประกอบอาชีพอะไร เราเลยไปสมัครเป็นนักแปลในบริษัทแปลแห่งหนึ่ง งานชิ้นแรกที่เขาให้เราทำก็คือ

"แปลกฎกระทรวงจากไทยเป็นอังกฤษ"

เราเห็นงานแล้วมือไม้สั่นกลัวเขียนภาษาอังกฤษผิดๆ เจ้านายเราบอกว่า

"ไม่ต้องกลัวมีตัวอย่างการแปลเก่าๆ จะเอาให้ดู"

พอดูตัวอย่างเราหัวเราะก๊ากออกมา บอกว่า

"โธ่เอ๋ย ภาษาอังกฤษพี่แกเขียนผิดธรรมชาติมากๆเลย แปลแบบนี้ตูก็แปลได้เฟ้ย"

เราแปลๆไปนานๆเข้ารู้สึกว่าเราจะชนะนักแปลในบริษัทได้หมดเรื่องการเขียนภาษาอังกฤษรวดเร็วและแม่นยำมากๆ จนเจ้านายเราไว้ใจให้เรา edit (ตรวจแก้) คำแปลไทย-อังกฤษของนักแปลในบริษัท แต่มีคนๆเดียวในบริษัทที่เขียนภาษาอังกฤษชนะเราขาดลอยก็คือชาวพม่ารุ่นพ่อเรา เราเคยเห็นเขาแก้ภาษาอังกฤษเราแล้วเราตกตลึงอ้าปากค้างเลย!

"แม่เจ้าโวยพม่ารุ่นลายครามนี่เก่งภาษาอังกฤษมากกว่าฝรั่งเจ้าของภาษาที่การศึกษาดีๆบางคนซะอีก เหลือเชื่อจริงๆ"
^
เท่านั้นไม่พอพี่หม่องคนนี้ยังเก๋าระดับเคยเป็น subeditor หนังสือพิมพ์ฝรั่งมาแล้วอย่างโชกโชน เราก็เลยลากเก้าอี้ไปนั่งทำงานใกล้ๆพี่หม่องมาตลอดเพื่อขอเรียนวรยุทธ์จากแก โดยเรากับพี่หม่องมีหน้าที่ edit (ตรวจแก้) ภาษาอังกฤษที่นักแปลคนอื่นๆแปลมาจากภาษาไทยหรือภาษาอื่น

สมัยนั้นเราก็เริ่มทำนิสัยแบบพี่หม่องนี่แหละคือพอเจอบทความดีๆในหนังสือพิมพ์ก็ตัดแปะ ตัดแปะ (สมัยก่อนใช้สมุดกับกาว แย่จัง ไม่เหมือนสมัยนี้เล่น software เร็วดีแฮะ) เพื่อเก็บสะสมงานเขียนสวยๆเอาไว้ศึกษาเพื่อไปหัดเขียนเองบ้าง แต่กระนั้นเราก็ไม่เคยเปิดหนังสือ grammar หรือ writing เรียนรู้เรื่องอะไรทีเป็นหลักวิชาการเลย คือเรียนแบบครูพักลักจำลูกเดียว

เรามาเริ่มเรียนภาษาอังกฤษแบบที่เป็นหลักวิชาการเอาก็สมัยมาเล่น pantip นี่แหละ เพราะเห็นผู้คนที่เรียนด้านภาษาอังกฤษมาคุยกัน ถามปัญหากัน เราก็เลยเริ่มค้นคว้า อีกทั้งในช่วงหลังๆของการทำงานแปลเอกสารเรากลายเป็นมีคู่แข่งเป็นพวกเด็กอักษรศาสตร์เอกอังกฤษที่ไปเรียนต่อเมืองนอกจบมาแล้วเขียนภาษาอังกฤษเก่งๆและรู้ทฤษฎีด้านภาษาลึกมากๆมาแย่งตลาดงานแปลของเราไป ซึ่งการที่เราจะหางานแปลราคาดีๆแข่งกับเด็กที่เก่งภาษาพวกนี้ได้เราก็ต้องเร่งผลักดันตัวเราเองให้รีบพลิกตำราภาษาอังกฤษจากต่างประเทศศึกษาโดยเร็วที่สุด

สรุปแล้วเราเรียนภาษาอังกฤษเพราะความจำเป็นเท่านั้น นี่เรียนๆไปชักสมองเบี่ยงเบน ทีแรกเราแค่ค้นหา software ช่วยเรียนภาษาอังกฤษ (กะสติเฟื่องทำแบบ computer assisted language learning) แต่ทำไปทำมาเรากลายเป็นนักทดสอบ software ตัวฉกาจไป จนลืมเรียนภาษาอังกฤษไปตั้งปีกว่าๆ และทำงานแปลช้าลงจนเพื่อนร่วมงานด่าเอาว่าบ้า computer แต่ในช่วงหนึ่งปีกว่าๆที่ผ่านมานี้เราแทนที่จะ google หาวิธีเรียนภาษาอังกฤษพลิกแพลง เรากลายเป็น google หาวิธีปรับเปลี่ยนระบบ computer พลิกแพลงจนเราค้นพบความลับได้ตั้งมากมายพอที่จะเขียนตำรา computer ฉบับวิธีการใต้ดินพลิกแพลงได้

เราเพิ่งมาค้นพบตัวเองนี้แหละว่าจริงๆแล้วเราก็ไม่ได้รักภาษาอังกฤษมากนักหรอก แต่เรียนด้วย

1. ความจำเป็น
2. อยากแข่งกับพวกเด็กอักษรศาสตร์เก่งๆ

แต่ตอนนี้เราอาจเปลี่ยนเป็นบ้าเรียน computer จนกู่ไม่กลับไปแล้ว ก็ได้

จะอย่างไรก็ตาม

"ภาษาอังกฤษเป็นแค่เครื่องมือของเรา เราไม่เคยคิดว่าตัวเราเองเรียนภาษาอังกฤษเป็นวิชาเอก เพราะจะยังไงเราก็ยังเป็นเด็กวิทย์อยู่วันยังค่ำนั่นแหละ แม้กระทั่งวิธีคิดพลิกแพลงในการเรียนภาษาอังกฤษทุกท่าเพลง เราก็ใช้ตรรกะของคณิตศาสตร์หรือหมากรุกฝรั่งจนหมด แทบจะไม่มีทฤษฎีด้านภาษาเลย"
แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 54 00:18:54
แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 54 22:58:24

จากคุณ : fortuneteller

เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 54 22:53:24