ฮองเฮาใช้กรรม

คุ้ยพงศาวดารจีน

คนชั่วแผ่นดินจิ้น

ตอนที่๑๒ ฮองเฮาใช้กรรม                                                              “

เล่าเซี่ยงชุน “

เมื่อ ซุนซิว ได้ทราบว่า นางเกียสีฮองเฮาแอบอ้างรับสั่งฮ่องเต้ ให้ อองฉวน ถืออาญาสิทธิ์ออกไปให้สุมาเต๊ก ฆ่าตัวตายเสียแล้ว ก็เข้าไปบอกสุมาลุนให้ทราบทุกประการ            สุมาลุนจึงออกจากเมืองหลวง ไปหา สุมาก๊วง ที่เมืองแซจิว แล้วเล่าความตามที่นางเกียสีฮองเฮา   ได้ทำการไม่ดีต่าง ๆ และหาความผิดใส่โทษสุมาเต๊กฮ่องไทจือ จนต้องถอดและถูกเนรเทศไปอยู่ตำบลกิมหยง แล้วแอบอ้างรับสั่งใหอองฉวนถืออาญาสิทธิ์ไปฆ่าไทจือเสีย ตนเห็นว่าบ้านเมืองคงจะเกิดจลาจลขึ้นเป็นแน่ ขอให้สุมาก๊วงจงเห็นแก่แผ่นดิน ช่วยกันกำจัดนางเกียสีฮองเฮา อันเป็นศัตรูแผ่นดินเสีย ให้บ้านเมืองอยู่เย็นเป็นสุข

สุมาก๊วงก็ว่าซึ่งจะคิดกำจัดนางเกียสีฮองเฮานั้น จะทำประการใดดี ซุนซิวซึ่งไปกับสุมาลุนก็ว่าต้องใช้ปัญญาจึงจะได้ แล้วก็บอกอุบายให้

สุมาลุนก็กลับมาเมืองหลวง เข้าเฝ้าพระเจ้าเฮาฮุยเต้แล้วกราบทูลว่า

“……..สุมาถองซึ่งต้องถอดออกไปอยู่ตำบลตงอันนั้น ตั้งเกลี้ยกล่อมผู้คนได้เป็นอันมาก คิดจะตั้งตัวยกเข้ามาชิงเอาราชสมบัติ…….”

ฮ่องเต้ได้ฟังก็ตกพระทัย จึงตรัสถามสุมาลุนว่าจะได้ผู้ใด เป็นแม่ทัพไปปราบ          สุมาถองจึงจะดี สุมาลุนก็กราบทูลว่า

“……..สุมาก๊วงซึ่งอยู่รักษาเมืองแซจิวนั้น มีฝีมือเข้มแข็งประกอบด้วยสติปัญญา ควรจะเป็นแม่ทัพไปปราบสุมาถองได้……..”

ฮ่องเต้ก็ทรงเห็นชอบด้วย จึงมีรับสั่งให้เจ้าพนักงานทำหนังสือรับสั่ง แต่งข้าหลวงถิอไปถึงสุมาก๊วง ให้เข้ามาในเมืองหลวง เมื่อสุมาก๊วงเข้ามาเฝ้าแล้ว ฮ่องเต้ก็ตรัสว่า

“…….บัดนี้สุมาถองทำการกำเริบ คิดจะตั้งตัวเป็นใหญ่ เราไม่เห็นผู้ใดที่จะออกไปปราบปราม เห็นแต่ท่านกับสุมาลุนพอจะไปได้………”

แล้วก็พระราชทานอาญาสิทธิ์ให้สุมาก๊วง เกณฑ์ทหารห้าหมื่นเป็นทัพหลวง ให้      สุมาลุนคุมทหารสามหมื่นเป็นทัพหน้า ครั้นพระเจ้าเฮาฮุยเต้มอบทหารและโปรดพระราชทานอาญาสิทธิ์แล้ว สุมาก๊วงก็ทำอิดเอื้อนไม่ยกกองทัพไป สั่งให้สุมาลุนให้ตั้งตรวจตราระวังทำการ      อยู่ข้างนอก ส่วนตนเองก็เข้าไปเฝ้าฮ่องเต้พร้อมด้วยทหารติดตาม ฮ่องเต้ก็ตรัสถามว่า

“…….ท่านยังไม่ยกกองทัพออกไปดอกหรือ เหตุใดจึงช้าอยู่เล่า……..”

สุมาก๊วงก็กราบทูลว่า

“…….พระองค์มีรับสั่งให้ข้าพเจ้าออกไปปราบข้าศึกศัตรู ซึ่งเป็นเสี้ยนหนามแผ่นดินภายนอกนั้น ก็ควรแล้ว แต่ข้าศึกศัตรูซึ่งเป็นเสี้ยนหนามแผ่นดินมีอยู่ภายใน จะต้องขอรับ     พระราชทานชำระเสียให้เรียบร้อยก่อน จึงจะยกออกไปกำจัดข้าศึกภายนอกได้…….”

ฮ่องเต้ตรัสถามว่าศัตรูภายในคือผู้ใด สุมาก๊วงกราบทูลว่า

“………คือนางเกียสีฮองเฮา คบผู้ชายเข้าไปไว้ในพระราชวัง และฆ่าฮองไทเฮา เอาบุตรนางเกียหงอผู้น้องมาปลอมว่าเป็นบุตรตัว หาความผิดใส่โทษฮ่องไทจือ จนต้องถอดเนรเทศไปอยู่ตำบลกิมหยง แล้วใช้ปัญญาแอบอ้างรับสั่ง ให้อองฉวนไปฆ่าไทจือเสีย ความทั้งนี้พระองค์มิได้ทรงทราบ ข้าพเจ้าจะขอรับพระราชทานชำระให้เรียบร้อยเสียก่อน แล้วจึงจะออกไปชำระศัตรูภายนอก ถ้าพระองค์ไม่โปรดให้ชำระ ข้าพเจ้าก็ไม่ยกกองทัพออกไป คงจะขอชำระการข้างในเสียก่อนให้จงได้……..”

พระเจ้าเฮาฮุยเต้ได้ทรงฟังสุมาก๊วง กราบทูลดังนี้ก็ตกใจ แต่จะขัดขืนไปก็เกรงอยู่ ด้วยสุมาก๊วงได้ถืออาญาสิทธิ์ และมีทแกล้วทหารพร้อมอยู่ จึงเป็นอันจนพระทัย จึงตรัสว่าท่านจะชำระอย่างไรก็ตามใจเถิด สุมาก๊วงก็กราบทูลขอรับพระราชทานหนังสือลายพระหัตถ์ ว่าทรงโปรดให้ชำระ ฮ่องเต้ก็ทรงเขียนพระอักษรให้ สุมาก๊วงจึงกราบถวายบังคมลา พาทหารเข้าไปในเขตพระราชวังชั้นใน เมื่อถึงตึกนางเกียสีฮองเฮาก็ให้หาตัวออกมา ว่ามีรับสั่งให้ตนมาชำระปรึกษาโทษ

นางเกียสีฮองเฮาก็ให้คนใช้ออกมาบอกว่า

“…….ซึ่งสุมาก๊วงมาว่ามีรับสั่งให้ชำระเรานั้น เป็นการแอบรับสั่งไม่จริง ด้วยตัวเราเป็นต้นอยู่ ถ้าพระเจ้าเฮาฮุยเต้ตรัสราชการเรื่องไร ก็ทรงปรึกษาเราทุกเรื่อง แม้นรับสั่งจริงเหมือนว่าแล้ว เราคงรู้ก่อน ซึ่งมาพูดดังนี้เราไม่เชื่อ……”

สุมาก๊วงก็ยืนยันว่า

“…….พระอักษรมีมาเป็นสำคัญ รับสั่งให้เรามาชำระปรึกษาโทษ ซึ่งท่านทำไว้เก่าใหม่ ถ้าขัดแข็งดื้อดึงคงจะเอาตัวมาชำระให้จงได้……”

พูดแล้วก็สั่งให้ทหารเข้าฉุดลาก นางเกียสีฮองเฮาออกมาแล้วก็กล่าวโทษความผิด ซึ่งนางได้ทำไว้ ให้ขุนนางทั้งปวงรู้เห็นทั่วกัน แล้วสุมาก๊วงก็ถอดนางเกียสีฮองเฮา ลงเป็นไพร่แล้วเอาตัวใส่รถ ไปไว้ที่ตำบลกิมหยง เช่นเดียวกับที่เคยทำกับผู้อื่น และให้จับสมัครพรรคพวกกับญาติพี่น้องของนางเกียสี รวมทั้งนางเกียหงอน้องสาว และเกียเอ๊กน้องชาย มาประหารชีวิตเสียทั้งสิ้น เว้นแต่บุตรและหลานของเกียหมอ ซึ่งเป็นน้องของนางเกียสี เมื่อก่อนตาย ได้คิดออกตัวไม่ขอเป็นพวกพ้องขาดจากแซ่เกีย จึงมีหนังสือคุ้มตัวเป็นสำคัญ บุตรหลานที่ถือหนังสือนั้นไว้ จึงรอดจากความตาย

เมื่อจัดการกับพวกแซ่เกียเรียบร้อยไปแล้ว สุมาก๊วงก็กลับไปเมืองแซจิว ตั้งแต่นั้นมาราชการบ้านเมืองก็เป็นสิทธิ์ขาดอยู่กับสุมาลุน จะทำการสิ่งใดฮ่องเต้ก็มิได้ขัด สุมาลุนจึงตั้งแต่งให้ขุนนางที่เป็นพวกพ้องมียศยิ่งขึ้น

ซุนซิวก็พูดแก่สุมาลุนว่า

“…….นางเกียสีที่เป็นฮองเฮา ถึงตัวต้องเนรเทศไป คนที่นับถือแต่เดิมยังมีอยู่เป็นอันมาก ถ้าแม้นผู้ใดอุดหนุนให้มีกำลังขึ้น ก็คงจะมาแก้แค้น เราต้องคิดอ่านกำจัดเสียจึงจะสิ้นศัตรู เปรียบเหมือนต้นหญ้าทึ้งถอนขึ้นแล้วเอาไปทิ้ง ถ้าฝนตกลงมาแผ่นดินชุ่มชื้นเมื่อใด ก็จะงอกงามเจริญเมื่อนั้น ข้าพเจ้าเห็นว่าเวลานี้ท่านกำลังมีอำนาจ เร่งคิดกำจัดเสียให้ได้จึงจะสิ้นกังวล……”

สุมาลุนก็เห็นจริงด้วย จึงว่าถ้ากระนั้นท่านจงคิดฆ่านางเกียสีเสียเถิด ซุนซิวจึงพาทหารและอองฉวนไปที่ตำบลกิมหยง  ให้เอาตัวนางเกียสีออกมาแล้วว่า ฮองไทเฮากับฮ่องไทจือไม่มีความผิดสิ่งใดเลย บัดนี้เราจะมาแก้แค้นแทน แล้วก็สั่งให้อองฉวนฆ่านางเกียสีเสีย เพื่อปกปิดความผิดของตน ที่เป็นผู้ยุยงให้นางเกียสีกำจัดฮ่องไทจือเอง

ฝ่ายเตียอุยบุตรชายของเตียโฮ้ ครั้นเห็นสุมาลุนมีอำนาจว่าราชการสิทธิ์ขาดทั้งแผ่นดิน ก็คิดเสียใจว่าไม่พอที่บิดาจะออกนอกราชการ จึงไปหาบิดาแล้วพูดว่า

“……..บัดนี้สุมาลุนได้เป็นผู้สำเร็จราชการทั้งแผ่นดิน มีอำนาจมาก สุมาลุนจะเป็นคนดีมีความกตัญญูต่อแผ่นดิน และใจกว้างขวางประกอบด้วยสติปัญญา ควรจะเป็นที่พึ่งได้หรือไม่…….”

เตียโฮ้ก็บอกกับบุตรชายว่า

“……..อันสุมาลุนนั้น จะเรียกว่าคนดีมีกตัญญูต่อแผ่นดินไม่ได้ อย่าว่าถึงจะเป็นที่พึ่งแก่ผู้อื่นเลย ทำการแต่พอจุตัวไปได้คราวหนึ่ง ก็เห็นจะไม่ตลอด ถึงเจ้าอื่น ๆ ก็เหมือนกัน ดูเหลวไหลไปทั้งนั้น ไม่เห็นว่าผู้ใดจะคิดอ่านตั้งตัว สืบแซ่สุมาให้ยืดยาวไปได้ อันลักษณะผู้ซึ่งจะคิดตั้งตัวเป็นใหญ่นั้น ย่อมทำใจกว้างขวางโอบอ้อมอารี จานเจือเผื่อแผ่แก่ผู้มีสติปัญญา และฝีมือเข้มแข็งกล้าหาญในการสงคราม เกลี้ยกล่อมคนดีมีวิชาต่าง ๆ ไว้ใช้สอยเป็นกำลัง ถ้ารู้ว่าผู้ใดเป็นคนโกงก็ไม่คบค้าสมาคม จะทำการสิ่งไรย่อมตรึกตรองรอบคอบ ปรึกษาหารือด้วยผู้มีสติปัญญา เห็นการตลอดแล้วจึงทำ ถ้าเห็นว่าไม่ตลอดก็ไม่ทำ พูดจาแม่นยำไม่กลับกลอก มิได้ยินดีด้วยลาภสการเล็กน้อย ตราสินถ้อยความเป็นสัจธรรมไม่ให้ใครดูถูก จึงจะเป็นที่สรรเสริญแก่คนทั้งปวง เมื่อคนทั้งหลายนับถือแล้ว เหตุใดจะตั้งตัวไม่ได้ ย่อมจะเป็นใหญ่ขึ้นเองไม่ต้องยกตัว……”

เตียโฮ้พรรณาต่อไปโดยละเอียดว่า สุมาลุนมิได้ประพฤติอย่างนี้ พอใจเชื่อฟังถ้อยคำที่ไม่เป็นประโยชน์ ชอบแต่คนสอพลอประจบประแจง ไม่นับถือผู้มีสติปัญญา จะหาลาภผลสิ่งใดก็รักกำมากกว่ากอบ ใช้สอยผู้คนแต่โดยบุญวาสนา ไม่บำรุงน้ำใจไพร่ให้ชุ่มชื่น ผู้ที่มีสติปัญญาซื่อตรงเป็นตงฉิน เข้ามาฝากตัวอยู่ด้วยนั้น ครั้นเห็นไม่เป็นประโยชน์ยืดยาว ที่จะสืบแผ่นดินก็หลีกเลี่ยงไป มีแต่พวกกังฉินประจบประแจงให้ใช้สอย ถึงจะไม่ได้บำเหน็จสิ่งใดก็ไม่สู้เสียใจ เพราะประสงค์จะลักเอาชื่อเจ้านายออกเที่ยวอ้างหาลาภสการต่าง ๆ เมื่อเลี้ยงแต่คนเช่นนี้จะมีอำนาจไปได้สักกี่วัน แผ่นดินไซจิ้นเดี๋ยวนี้เกิดจลาจลต่าง ๆ หัวเมืองใหญ่น้อยมีใจกำเริบ แต่ล้วนคิดจะตั้งตัวเป็นใหญ่ทั้งนั้น โจรผู้ร้ายเกิดชุกชุมฆ่าฟันกันตายหลายแห่งหลายตำบล ก็ไม่เห็นสุมาคนใดมีใจเจ็บร้อนด้วยแผ่นดิน ช่วยปราบปรามเสี้ยนหนามให้ราบคาบได้ คิดแต่จะแย่งชิงอำนาจกันเป็นใหญ่ในเมืองหลวงอย่างเดียว ถ้าได้ว่ากล่าวตำแหน่งกระทรวงใดเข้าแล้ว ก็มีแต่จะคิดแคะไค้คุ้ยเขี่ยในตำแหน่งกระทรวงนั้น ให้เกิดผลประโยชน์ขึ้นแก่ตัว ไม่มีใจภักดีต่อพระเจ้าแผ่นดิน บิดาเห็นว่าแซ่   สุมาผู้ใหญ่ ๆ เหล่านี้สติปัญญาสั้นนัก มีแต่ริษยากันเอง ถึงมาตรว่าจะได้เป็นใหญ่ก็ไม่นาน ด้วยมีศัตรูอยู่รอบข้าง แล้วเตียโฮ้ก็เตือนเตียอุยผู้บุตรว่า

“…….ซึ่งเจ้าคิดจะไปฝากตัวอยู่ด้วยแซ่สุมา หมายจะเอาเป็นที่พึ่งให้ยืดยาวนั้นไม่ได้ อย่าคิดทำราชการต่อไปเลย ทำเรือกสวนไร่นาค้าขายเลี้ยงชีวิตดีกว่า…….”

เตียอุยจึงว่า

“……..บิดาพูดนี้ชอบแล้ว แต่ข้าพเจ้าเห็นว่าพวกแซ่สุมาเป็นกังฉิน ไม่ตรงต่อแผ่นดิน เราเป็นตงฉินถือความสัตย์ซื่อต่อแผ่นดิน จะมิเป็นศัตรูกับพวกกังฉินหรือ เราอยู่อย่างนี้ไปเห็นภัยจะมีดอกกระมัง ข้าพเจ้าคิดว่าจะหลบหลีกเอาตัวรอดไปเสียก่อนดีกว่า…….”

เตียโฮ้ก็ว่า

“……จะคิดกลัวทำไม เขาจะทำอย่างไรกันก็ช่าง จะมาเกี่ยวข้องอันใดแก่เรา ใช่ว่าเราเป็นขุนนางอยู่ในราชการเมื่อไร จะได้กลัวความผิด ซึ่งจะหลบหลีกไปนั้นลำบากเปล่า ๆ…..”

เตียอุยก็ไม่รู้จะพูดจาว่ากล่าวประการใด ที่จะให้บิดาหลบหลีกเอาตัวรอดไปได้ ก็มีความวิตกทุกข์ร้อนอยู่มิได้ขาด.

##########

จากคุณ	: เจียวต้าย
เขียนเมื่อ	: 19 ต.ค. 54 06:14:44