ความคิดเห็นที่ 1 มันอยู่ที่ตัวคนเรียนค่ะ เรียนแล้วสร้างความเชิดหน้าชูตาให้กับคนที่เฝ้ามองได้มากน้อยแค่ไหน ถ้าส่วนใหญ่ จบมาแล้วก็ไม่มีใครดีเด่นไปกว่าใคร มันก็ไม่แปลกที่เขาจะคิดกันแบบนั้น ก็ลองเริ่มจากตัวคุณซิคะ ทำให้เขาเห็นว่า ฉันเรียนสายนี้ แล้วฉันได้ดีกว่าสายวิทย์ แค่นี้ เขาก็มองคุณในมุมใหม่แล้วค่ะ จากคุณ : ปูน้อยลอยลม เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 21:01:57

ความคิดเห็นที่ 2 เรียนสายวิทย์ เหมือนในมือมีอาวุธหรือเครื่องมืออะไรบางอย่าง เรียนจบแล้ว(แม้จะยังไม่มีประสบการ์ณ)ก็มีความพร้อมที่จะใช้เครื่องมือนั้นๆ(ที่คุณเีรียนมา) ได้ผลชัดเจน เรียนจริง วิชาจริง ใช้ได้จริง ปริญญาจริง พิสูจน์ได้ เคยไ้้ด้ยินไม๊ครับ ฉันเหงา ฉันโง่ ฉันทึ่ง ฉันจึงมาหาความหมาย กลอนนี่โง่จริงๆอย่างที่เนื้อกลอนว่า เพราะถ้าคุณเรียนสายวิทย์ก็คือฉันโง่เข้ามา ฉันทึ่ง แต่ตอนจบออกไปด้วยความรู้จริงๆ (ระดับหนึ่ง) ปริญญาจริง ไม่ใช่แค่กระดาษแผ่นเดียว มันก็กระดาษนั่นแหละครับ แต่กระบวนการอันศักดิ์สิทธิ์เข้มงวดที่คุณต้องผ่านการทดสอบเพื่อใ้ห้มั่นใจว่าคุณมีความรู้ตามเกณฑ์ที่กำหนดไว้ในวุฒินั้นๆ มันก็ไม่ใช่แค่กระดาษเท่านั้น สายศิลป์ ไม่ใช่ไม่ดี แต่มันขาดเป้าหมายที่ชัดเจน แต่ก็ไม่ได้หมายความเรียนศิลป์แล้วชีวิตคุณจะไม่ก้าวหน้า แล้วความก้าวหน้าก็อาจจะไม่ใช่เป้าหมายชีวิตของคนทุกคน ผมคิดว่าถ้าอยากเรียนอะไรก็เรียนครับ เป็นผมผมเอาความชอบตั้ง แล้วค่อยไปตายเอาดาบหน้า เอ้ยไม่ใช่ หาทางแก้ข้อบกพร่องของมัน เมื่อทราบว่าเป็นเช่นนี้คุณก็อาจมีทางเลือกคือ 1. ยอมรับว่าเรื่องเงินไม่ใช่เรื่องใหญ่ของชีวิต เอาเวลาไปศึกษาเรื่องที่คุณชอบ โดยเฉพาะถ้าทางบ้่านมีฐานะ หรือเป็นผู้หญิงหน้าตาดี ผมว่าทางเลือกนี้ตัดสินใจไม่ยาก หรืือเป็นนักเขียน จะดังหรือไม่ก็ตาม ถ้าได้ทำสิ่งที่เราชอบมันก็คุ้มค่าชีวิต 2. หางานทำอื่นๆ เพราะในโลกการทำงานจริงๆไม่ได้จำกัดด้วยปริญญา คือรู้ว่าปริญญาของคุณไม่ใช่ใบนำทาง คุณก็นำทางด้วยเครื่องมืออื่นๆที่คุณสร้างขึ้นมาเอง ผมว่าน่าจะทำสิ่งที่เราชอบ เพราะถ้าเราชอบเราจะทำมันได้เรื่อยๆ ไม่เหนื่อย ทำได้ดี แล้วสุดท้ายมันจะดีเอง ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง จากคุณ : ภูผาฟ้าทะเล เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 21:40:38

ความคิดเห็นที่ 3 อยากบอกคนที่คิดแบบคนทางบ้านคุณว่า ถ้าคณะไหนที่เรียนจบแล้วไม่มีงานตามสายวิชาที่เรียนมารองรับ ต้องไปขายจักรยานทุกคนแล้วละก็ น่ากลัวคณะวิชานั้นคงต้องถูกปิด รัฐคงไม่ให้งบมาตั้งคณะมีการเรียนการสอน และคงไม่มีเด็กคนไหนจะสอบเข้ามาเรียนแน่นอนครับ ทุกคณะวิชาในมหาวิทยาลัย มีจุดประสงค์เพื่อสร้างบัณฑิตที่มีความรู้ความสามารถตรงตามที่ตลาดแรงงานต้องการทั้งโดยตรงหรือการประยุกต์ใช้อยู่แล้วครับ อยางคนเรียนด้านภาษา วรรณคดี ประวัติศาสตร์ ฯลฯ ก็ทำอะไรได้ตั้งหลายอย่าง ถ้าจะทำงานประจำก็เป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายต่างประเทศ ล่ามหรือเลขานุการผู้บริหาร (ทั้งที่เป็นคนต่างชาติ หรือคนไทยที่ต้องติดต่อคนต่างชาติ) ฯลฯ หรือถ้าอยากทำงานอิสระหน่อยก็มีให้เลือกทั้งเป็นมัคคุเทศก์ หรือเป็นนักแปล นักเขียน (ทั้งนักเขียนนักแปลนิยาย หรือบทละคร, บทภาพยนต์) รวมถึงคนทำงานเบื้องหลังอื่น ๆ อีกมากมาย และที่สำคัญคือ การเรียนเป็นการสอนให้รู้จักคิด รู้จักศึกษาค้นคว้าหาความรู้ ซึ่งไม่จำเป็นต้องใช้ประโยชน์ในการอาชีพเท่านั้น แต่ยังสามารถนำไปใช้ได้ในชีวิตประจำวันด้วย แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 54 22:07:49 จากคุณ : เกียรตินำ เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 21:58:37

ความคิดเห็นที่ 4 ในเมืองไทยงานสายศิลป์หาได้น้อยกว่าสายวิทย์พอสมควรครับ และสายงานอาจจะไม่เป็นระบบแบบสายวิทย์หรือการเงิน นั่นคือคุณอาจจะต้องหาหนทางในการหาเงินเอง ไม่เหมือนสายวิทย์ที่ถ้าจบไปแล้วคิดอะไรไม่ออกก็ไปทำงานบริษัทใดบริษัทหนึ่งรับเงินเดือนไปได้ ผมเองก็สนับสนุนให้เรียนในสิ่งที่เราชอบจริงๆนะครับ แต่ก็ควรรู้ เข้าใจ และหาทางแก้จุดอ่อนของเส้นทางสายที่คุณเลือกนี้ไว้ด้วย อีกทางเลือกก็คือเรียนต่อและทำงานในสิ่งที่คุณชอบรองลงไป ส่วนเรื่องที่คุณชอบจริงๆก็ทำเป็นงานอดิเรก จากคุณ : HotChoc เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 22:10:54

ความคิดเห็นที่ 5 คือตอนนี้เรารู้สึกภูมิใจในตัวเองมาก(แม้คนในครอบครัวจะไม่ภูมิใจ) เพราะเทอมที่แล้วเรียนได้ 4.00 และถ้าได้เกรดดีๆสวยๆต่อไปในอีกสามเทอมที่เหลือ ก็น่าจะได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง เราคิดว่านี่คือสิ่งที่ประจักษ์แล้วแก่ตัวเราเองว่า สาขานี้คือสิ่งที่เราชอบและถนัด ตั้งแต่ตัดสินใจเลือกเส้นทางนี้ ไม่เคยเสียใจเลยค่ะ เพราะมีความสุขมากจริงๆ ไม่เคยมีความสุขเท่านี้มาก่อนเลยในชีวิต  และอยากจะศึกษาต่อไปในระดับปริญญาโทเอก (อยากเป็นนักวิชาการค่ะ) คุณเกียรตินำพูดได้โดนใจมากเลยค่ะ ความจริงก็ได้อธิบายครอบครัวไปแล้วว่าคณะนี้จบไปทำงานได้หลากหลาย ทั้งทำงานบริษัทเอกชน ธนาคาร สถานทูต กระทรวงการต่างประเทศ นักแปล นักเขียน นักข่าว ฯลฯ แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครรับฟัง เราพยายามเข้าใจเค้าว่าทำไมเค้าคิดแบบนี้ แต่เค้าไม่พยายามเข้าใจเรา ก็แก้ปัญหาอะไรไม่ได้อยู่ดี เงินไม่ใช่เป้าหมายชีวิตเราค่ะ คิดว่าถ้าพอมีกิน แล้วได้เรียนสิ่งที่รัก ทำสิ่งที่ชอบ มันมีค่ามากกว่าเงินทองค่ะ บ้านเราก็ไม่ได้ร่ำรวยหรอกนะคะ แต่เราคิดว่าเราไม่อยากจะแลกชีวิตทั้งชีวิตของเราไปทำในสิ่งที่คนอื่นต้องการ แต่ตัวเองกลับต้องทนทุกข์อยู่กับสิ่งที่ไม่ชอบ มีเงินเท่าไรก็ซื้อความสุขไม่ได้ จากคุณ : ~\MINKU/~ เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 22:41:08

ความคิดเห็นที่ 6 น่าเห็นใจ จขกท เป็นอย่างยิ่ง ที่ดันเกิดในตระกูลที่เป็นเผด็จการทางความคิด ริดรอนอิสระและความสุขของลูกหลาน ขอโทษที่ต้องพูดแรง แต่มันจริง  (แต่ไม่สนับสนุนให้ไปต่อกรกับท่านนะ เพราะเดาเอาว่าท่านเป็นผู้ส่งเสียเรื่องค่าใช้จ่ายในการศึกษาของคุณ) การที่คุณจะเถียงท่านให้ชนะ ก็คงต้องหาข้อมูลแบบแน่นๆมาเถียงเช่น ยกตัวอย่างคนเด่นคนดังในสังคมที่จบการศึกษาด้านสังคมศาสตร์ หรือมนุษยศาสตร์มาให้ทราบ เช่น ดร. เสรี วงศ์มณฑา ก็มาเด่นดังจนมีบริษัทโฆษณาเป็นของตนเองได้ และยังเป็นนักวิชาการในศาสตร์ทางด้านนี้อยู่   รศ สุขุม นวลสกุล  นักพูดฝีปากกล้า ตั้งแต่ยังไม่เกษียรจากงานสอนที่ี คณะรัฐศาสตร์ รามคำแหง ผู้ประสาทการ ดร. ปรีดีย์ พนมยงค์  ผู้ก่อตั้งมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ทนายรางวัลแม็กไซไซ ทองใบ ทองเปาว์   ฯลฯ การเรียนสิ่งที่เรารัก ที่เราชอบถือว่าโชคดี เพราะจะทำให้เราเรียนอย่างมีความสุข ได้คะแนนดี และเอามาต่อยอดความรู้ความสามารถของเราที่จะใช้กับงาน การเรียนสาขามนุษยศาสตร์ หรือสังคมศาสตร์ ทำให้คนเราเป็นมนุษย์ได้สมบูรณ์ เพราะเข้าใจและรู้ความเป็นมาของตัวเองดี รู้จักเด็กนักศึกษาปี 2 ที่เรียนภาษาอาหรับ เป้นวิชาเอก เราแปลกใจเป็นอย่างยิ่งที่ ผู้หญิงที่ไม่ได้นับถือศาสนาอิสลาม และไม่ได้เป็นคนในสามจังหวัดภาคใต้ กลับเลือกเรียนวิชาภาษาที่ค่อนข้างยากมหาหิน คำตอบของเธอคือ  ต้องการเป็นล่ามในโรงพยาบาลเอกชน ที่เสนอเงินเดือนให้ไม่ต่ำกว่า 20000-30000 บาท ในการเริ่มต้น   ฟังแล้วอึ้ง กับความปรารถนาและความบากบั่นของเธอ ผสมกับความชื่นชม เป้าหมายของคุณจะต้องชัด ว่าอยากจะเป็นอะไร (แม้ในความจริงอาจจะไม่เป็นตามนั้น) แล้วตามไปในทางที่จะทำให้ฝันนั้นเป็นจริงได้สักวัน เอาคลิปเพลงให้กำลังใจไปฟัง 1 เพลง ประกอบภาพยนตร์การ์ตูน เรื่อง The Prince of Egypt (1997) จากคุณ : ปากจัดชะมัดยาด (ปรารถนาดี ไม่มีแอบแฝง) เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 22:47:34

ความคิดเห็นที่ 7 ที่ผมพูดไปเป็นภาพกว้างๆเท่านั้น ผมลองนึกถึงเพื่อนผมบางคน ภาษาอังกฤษดีมากๆครับ พูดกับฝรั่งไ้ด้เหมือนเป็นฝรั่ง คืือคนไทยส่วนใหญ่ต้องพูดไปคิดไป แล้วก็ไม่ลึกซึ้งไม่คล่องจริงๆ งานตำแหน่งเดียวกัน สมมุติว่าวุฒินี้ประสบการ์ณเท่านี้น่าจะได้เงินเดือนเท่าไหร่ ทำกับฝรั่งได้สองสามเท่าตัว เป็นต้น ผมว่าอะไรๆมันก็ไม่แน่นอนนะ ในภาพใหญ่มันอาจจะมีแนวโน้มอย่างหนึ่ง แต่ในมุมแคบๆมันอาจจะมีจังหวะของมันด้วย ต่อไปคนที่เก่งอังกฤษ+จีน จะได้เปรียบมาก ไปไหนก็ได้ จากคุณ : ภูผาฟ้าทะเล เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 22:56:28

ความคิดเห็นที่ 8 ขอถอดล็อกอินมาตอบ เดี๋ยวมีคนในโลกจริงมาเห็นเข้า ตอนนี้ผมเรียนหมอ ปีสาม ไม่มีความสุข มีแต่ความทุกข์ และความกังวลในอนาคต กลัวจะพลาด กลัวจะ fail คิดไว้แน่ๆว่าจบไปก็คงไม่เป็นหมอตลอดชีวิตหรอก แต่ตอนนี้ต้องทำให้พ่อแม่สบายใจ (พอพ่อแม่สบายใจแล้วตัวเองก็รู้สึกสบายใจ แม้จะไม่ได้เรียนในสิ่งที่ชอบก็ตาม) ตัวเองอยากเข้าคณะทางสายภาษามาก แต่เผอิญว่าตอบตัวเองและครอบครัวไม่ได้ว่าจบไปจะเป็นอะไร จะเป็นได้หรือ แล้วจะมีงานทำหรือ ... คนที่บ้านที่จบอักษรยังไม่แนะนำให้เรียนเลย ... ยอมรับจริงๆว่าตอบไม่ได้ ความมั่นคงสู้หมอไม่ได้แน่นอน ที่ว่าอยากเข้าก็เป็นเพราะชอบในเนื้อหาวิชาเท่านั้น แต่ก็ไม่ได้มองว่าจะเอาไป apply อย่างไร ทำงานอะไร ผมก็ไม่ได้สนใจเรื่องตัวเงินอะไรหรอก แต่คิดเรื่องความมั่นคงอยู่เหมือนกัน ถ้าให้จบแล้วได้งานทำที่ชอบใจ แต่มีกินบ้างไม่มีบ้าง แบบนี้ก็คงไม่ดี อย่างน้อยพ่อแม่ก็ไม่สบายใจที่ลูกจะเป็นอย่างนั้น ช่วยไม่ได้ มันไม่มีตัวเลือกแล้ว เลยเรียนหมอมาจนถึงวันนี้ อย่างน้อยก็เพื่อคุณพ่อคุณแม่ แต่ท่านก็ไม่ได้บังคับนะว่าต้องมาเรียนหมอ ก็อย่างว่า ผมตอบไม่ได้เอง จากคุณ : เข้ามาแสดงความคิดเห็น เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 22:59:28 A:223.207.152.85 X: TicketID:240201

ความคิดเห็นที่ 9 น่าเห็นใจ บอกได้แค่ว่า เรียนให้ดีดี ชิงทุนไปนอกโน่น กลับมาอีกที ให้เป็นดอกเตอร์ไปเลย ลบคำปรามาสด้วยสองมือ หนึ่งหัวของเรานี่แหละ มัวแต่คิดโน่น กังวลนี่ เรียนก็ได้ครึ่งๆ กลางๆ เดี๋ยวต้องออกมาขายจักรยานเหมือนเขาว่าล่ะ แย่เลย จากคุณ : bejinpao เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 23:51:36

ความคิดเห็นที่ 10 เราก็ได้ยกตัวอย่างคนเด่นคนดังที่จบจากคณะเราไปให้ครอบครัวฟังแล้วล่ะค่ะ รวมทั้งรุ่นพี่ที่มีหน้าที่การงานดี บางคนทำงานบริษัทซีพีในเซี่ยงไฮ้ บางคนก็ทำงานประจำสถานทูตไทยที่กรุงนิวยอร์ค บางคนก็ได้รับทุนไปเรียนต่อที่ประเทศอังกฤษ บางคนก็ทำงานUN ฯลฯ เราเคยประสบปัญหาคล้ายๆคุณคห.8 ค่ะ ตอนม.3 เราตอบไม่ได้ว่าเราจะไปทำงานอะไร เรารู้แค่ว่าเราอยากเรียนอักษรฯ  เราก็เลยจำยอมต้องเรียนสายวิทย์ และเราต้องเสียเวลาไปอีกหนึ่งปีเรียนในคณะทันตแพทยศาสตร์  เราต้องทุกข์ทรมาน เสียน้ำตาไปมากมาย เป็นโรคซึมเศร้า ด้วยคำว่าเรียนเพื่อพ่อแม่ จนเราตอบได้ว่าเราต้องการจะเป็นนักวิชาการ และถามว่าคนเป็นพ่อแม่ เห็นลูกเป็นทุกข์ แล้วจะมีความสุขได้อย่างไร ความจริงเราคิดว่าการบังคับให้เด็กคิดให้ได้ว่าอยากจะทำงานอะไรตั้งแต่ม.3 มันเร็วเกินไป เอาเข้าจริง ตอนเรียนจบมหาวิทยาลัย ก็อาจจะไม่ได้ทำอาชีพที่ตั้งใจไว้ตอนนั้นก็ได้ ช่วงเวลาที่เรียนมหาวิทยาลัยก็เป็นช่วงหนึ่งที่มีโอกาสได้ไปฝึกงาน ได้หาข้อมูล ได้ทดลอง ว่าตัวเองอยากจะทำงานอะไร แนวไหน หรือแม้แต่ทำงานไปแล้ว ก็ยังเปลี่ยนงานได้เลย อาจารย์หลายๆคนก็เคยทำงานบริษัท ทำงานธนาคารมาก่อน เพื่อนในคณะเรา เท่าที่รู้จักมีสามคนที่สละสิทธิ์คณะแพทย์ เพื่อมาเรียนที่นี่ เราก็ได้ยกตัวอย่างให้ครอบครัวฟังแล้ว ว่าไม่ได้มีแต่เพียงเราคนเดียวที่ละทิ้งหนทางอันมั่นคงในสายตาของสังคม เห็นใจคุณคห.8นะคะ กว่าเราจะฝ่ากระแสสังคม มายืนตรงจุดนี้ได้ มันเหนื่อยมาก ถ้าเราไม่จิตตกขนาดเกือบจะฆ่าตัวตาย เราก็คงไม่สามารถตัดสินใจลาออกจากคณะทันตแพทยศาสตร์ได้หรอกค่ะ เอาใจช่วยให้คุณเรียนอย่างมีความสุขมากขึ้นนะคะ แก้ไขเมื่อ 23 พ.ย. 54 00:08:26 จากคุณ : ~\MINKU/~ เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 00:05:37

ความคิดเห็นที่ 11 น่าเห็นใจ จขกท นะ แต่คุณก็ยังไม่โชคร้ายเท่าแฟนเรา แฟนเราก็เป็นแบบนี้เหมือนกันเธอเกลียดวิทย์และคำนวณมากๆ แต่ชอบภาษาอังกฤษและเก่งอังกฤษมากๆ เวลาแฟนเราสอบเลขได้คะแนนน้อย เธอโดนแม่ใจโหดตบหน้าเอาอย่างแรง! แม่ตบหน้าลูกเพราะไม่เก่งเลขนี่นะ สุดยอดของความโหดเลยหละ แต่เราแย่กว่าทุกคน เพราะเราไม่เก่งทั้งวิทย์ทั้งภาษา...555+++... ตอนเด็กๆเราเรียนหนังสือไม่รู้เรื่องไม่ว่าจะเป็นวิทย์ คณิตศาสตร์ หรือภาษา เราเลยชอบหนีโรงเรียนไปเล่นหมากรุกฝรั่ง พอตอนอายุมากๆตรรกะที่เรียนรู้จากการเล่นหมากรุกฝรั่ง กลายเป็นประโยชน์ขึ้นมา เพราะเรานำมาใช้พลิกแพลงในการเรียนคอมพิวเตอร์และเรียนภาษาอังกฤษ มันช่วยสอนกระบวนความคิดอันทรงพลังให้เราเรียนรู้อะไรแปลกๆใหม่ๆได้อย่างรวดเร็ว อย่างเช่นวิธีจำศัพท์ภาษาอังกฤษทีละมากๆ ถ้า จขกท สนใจภาษาอังกฤษก็ลองไปอ่านดูได้ที่กระทู้นี้ http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K11367327/K11367327.html และเราใช้วิชาหมากรุกฝรั่งสอนการแปลให้ตัวเอง อยู่ในกระทู้นี้ http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2009/06/K7934208/K7934208.html ...................................................................... เหลือบมาเห็น คคห 8 เข้าก็เลยตอบว่าพ่อแม่เราก็อยากให้เราเรียนแพทย์ แต่เราเรียนไม่ไหวเพราะเกลียดเคมี เราสอบเคมีได้ศูนย์ (ส่งกระดาษเปล่า) ชีวะเราก็จำอะไรไม่ได้นอกจากเรื่องเพศศึกษา เพราะสนใจแต่เรื่องนี้...555+++... แต่เรื่องประหลาดที่เกิดขึ้นก็คือตั้งแต่เล็กจนโตเราป่วยเหมือนแม่เรา คือป่วยทางจิต (ocd (ย้ำคิดย้ำทำ)) แล้วก็ป่วยทางกาย spinal misalignment (กระดูกสันหลังเอียงผิดแนวธรรมชาติ) ซึ่งตอนอายุมากๆมันทำให้ขาแม่เราพิการไปข้างหนึ่ง และขาเราก็กำลังจะพิการข้างหนึ่งเหมือนแม่ แต่เหตุการณ์พลิกผัน แม่เราไปรับการรักษาโดยจิตแพทย์ และสรีรแพทย์ และศัลยแพทย์ (โดนผ่าตัดไปหลายรอบ) ผลการรักษาก็คือ แม่เราตาย แต่สมัยเด็กๆตอนเราไปป่วยอยู่ในประเทศอังกฤษ เราแอบซุ่มๆอ่านหนังสือเรื่องลัทธิเต๋าทำให้เราเข้าใจวืชาการแพทย์แผนโบราณของจีน เราใช้วิชาการแพทย์แผนโบราณรักษาตัวเองจนหายหมดทั้งอาการป่วยทางจิต และอาการป่วยทางร่างกาย ตอนนี้กระดูกสันหลังเรากลับเข้าที่ และตอนอายุมากๆ (เลย 61 ไปแล้ว) เราไม่มีปวดหลังเลย แถมยังฝึกวรยุทธ์จีนออกอาวุธได้รวดเร็วและหนักหน่วงอีกด้วย เรารักษาตัวเองหายเพราะ "เราเฝ้าดูอาการป่วยของแม่เรา (ที่เหมือนๆกับเรา อาจเป็นกรรมพันธ์) และศึกษาจากข้อผิดพลาดของจิตแพย์ สรีรแพทย์ และศัลยแพทย์ ที่ผิดพลาดเพราะพวกเขา มุ่งแต่จะทำลายอาการของโรค (รักษาด้วย symptomatic medicine)  โดยไม่ได้แก้ปัญญาที่ต้นตอ" แม่เราสงสัยว่าทำไมแม่ยิ่งอาการทรุดลง แต่เรากลับร่างกายแข็งแรงขึ้นเมื่ออายุมากขึ้นเรื่อยๆ เราพยายามจะรักษาแม่เรา แต่พ่อเราไม่อนุญาต พ่อบอกว่า "หมอเรียนจบปริญญามา หมอต้องเก่งกว่า" ก่อนแม่จะตายไม่นานนัก แม่เดินมาหาเราน้ำตานองหน้า แม่พูดว่า "ลูกเอ๋ย ลูกหายป่วยได้ยังไง" เราตอบว่า "ใช้วิชาการแพทย์แผนโบราณของจีน (เรียนรู้การโคจรของลมปราณ) และฝึกโยคะ กับฝึกวรยุทธ์และฝึกกำลังภายใน"   แม่บอกว่า "ถ้าไม่กินยาหมอ แม่ไม่เคยหลับเลย ยามันทำให้แม่ทรมาณมากๆจนทนไม่ไหว แม่ไปกราบขออนุญาตพ่อให้ลูกรักษาแม่ตามวิธีการที่ลูกรักษาตัวเองจนหายนะ แล้วพ่ออนุญาต" อนิจจาม้นสายไปเสียแล้ว อีกไม่กี่วันหลังจากนั้นแม่เราก็จากโลกนี้ไป สรุปแล้วแม่เราสละชีวิตโดยการไปโดนจิตแพย์ สรีรแพทย์ และศัลยแพทย์ รักษาผิดๆ ทำให้เราต้องใช้สมองพลิกแพลงเพื่อค้นหาวิธีการอย่างอื่นจนเรารักษาตัวเองได้สำเร็จ สรุปแล้วคนที่เก่งฟิสิกส์ เคมี ชีวะ และคณิตศาสตร์ แล้วเรียนแพทย์จบ ถึงจะได้ชื่อว่า "ฉลาดเรียนหนังสือเก่ง" แต่ก็เป็นแพทย์ที่ดีไม่ได้ หากว่าขาด high judgment (ดุลพินิจอันสูงส่ง) เราสมองทึบ iq ต่ำตอนเด็กๆเรียนฟิสิกส์ เคมี ชีวะ และคณิตศาสตร์ ไม่รู้เรื่อง แต่เรารักษาอาการป่วยทางจิตและทางกายของตัวเองได้สำเร็จ ตอนอายุมากๆ (ป่วยมาหลายสิบปี และเรียนรู้วิธีรักษาตัวเองมาหลายสิบปี) นั่นก็เพราะว่า "เรามี high judgment (ดุลพินิจอันสูงส่ง)ซึ่งเป็นประทีปนำทางไปสู่วิธีการรักษาตัวเองได้จนสำเร็จ" หลังจากหายป่วยแล้ว เราเริ่มพัฒนา iq ขึ้นมาตอนอายุมากๆ เริ่มเรียนรู้อะไรได้รวดเร็วกว่าสมัยเป็นเด็กๆ และที่สำคัญก็คือ เรากำลังสุขภาพดีขึ้นเรื่อยๆรูปร่างหน้าตาดูอ่อนวัยลงเรื่อยๆ ในขณะที่ตัวเลขอายุเรามากขึ้นเรื่อยๆ ที่ทำสำเร็จก็เพราะว่าเราศึกษาคัมภีร์โบราณที่เกี่ยวกับวิชาการแพทย์ของปราชญ์อินเดียและของนักพรตเต๋าจีน ซึ่งเป็นการศึกษานอกมหาลัยตามแบบฉบับของคนเรียนไม่เก่งทั้งวิทย์ทั้งภาษา จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 09:36:09

ความคิดเห็นที่ 12 จงทำในสิ่งที่ตนเองรักและมีความสุขครับ อ้อ เนื่องจากเรียนมาทางสายศิลป์ ชื่อก็บอกแล้วว่าด้านศิลป์ ต่างจากสายวิทย์ ดังนั้น เมื่อเรียนไปแล้วต้องวางแผนอนาคตยาวๆ ต้องขวนขวายดูว่า จะเอาความรู้ไปใช้ประโยชน์ได้อย่างไร สำหรับผม ตรงนี้มิใช่จุดด้อยเลยครับ แต่เป็นจุดเด่น ที่เหนือกว่า สายวิทย์เสียอีก จากคุณ : เคนตะซัง เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 15:43:24

ความคิดเห็นที่ 13 เป็นครั้งแรกที่อ่านคำตอบขอบคุณหมอดูแล้วน้ำตาซึม  เรารู้ว่าการสูญเสียคนที่เรารักนั้น มันส่งผลกระทบต่อจิตใจของคนเราได้มากแค่ไหน แต่หากมองในแง่ดี ก็คือมันก็คือบทเรียนราคาแพงที่สามารถต่ออายุให้คุณยาวนานออกไปได้ และรักษาตนเองจนหาย เสียดาย ตอนนั้นคุณพ่อท่านอาจจะยังไม่รู้จัก การแพทย์ทางเลือกหรือแนว holistic ก็เลยไม่เข้าใจและไม่เชื่อว่ามันจะสามารถรักษาคนได้อย่างมีประสิทธิภาพ นี่แหละสังคมไทยที่หล่อหลอมให้คนเชื่อในคุณค่าของกระดาษแผ่นเดียว แม้กระทั่งใบปัจจุบัน ตอบ คห 10 "ความจริงเราคิดว่าการบังคับให้เด็กคิดให้ได้ว่าอยากจะทำงานอะไรตั้งแต่ม.3 มันเร็วเกินไป" เราคงไม่ขอใช้คำว่า "บังคับ" นะ แต่การถามบ่อย หรือยิงคำถามให้เขาคิด ตั้งแต่เล็ก เขาจะชิน(ไม่ชา) กับการหาคำตอบ อาจจะมีเหตุผลบ้าง อาจจะใช้อารมณ์บ้าง ไม่เป็นไร อย่างน้อยเขาก็พยายามตอบ เราว่าการถามคำถาม มันเป็นการฝึกจินตนาการให้ลูกหลาน ให้เยาวชน อ่านนิทานจบ ก็ต้องถามเขาว่า ชอบไหม ชอบเพราะอะไร ประสบการณ์ เรื่องราว จากสิ่งที่เขาเรียน ที่เขาอ่าน มันจะทำให้เขาตอบได้เองแหละว่า เขาอยากเป็นอะไร และบ่อยครั้งที่เขาตอบได้ก่อนจะถึง ม 3 เสียด้วยซ้ำ แต่คำตอบอาจจะเปลี่ยนไปตอนอยู่ ม 6 นั่นก็เป็นเรื่องปกติ เราเฝ้าดูการเจริญเติบของหลานๆทุกคน ด้วยความภูมิใจที่ พ่อแม่เขาไม่เคยบังคับลูก ว่าต้องเรียนไอ้นั่น ไอ้นี่ อย่างนี้แหละที่เรียกว่า รักลูกได้ถูกทาง ซึ่งเราก็คิดว่าพ่อแมเราก็ปฏิบัติกับเราเยี่ยงนี้เช่นกัน  เพราะเราเลือกโรงเรียนมัธยมเอง เลือกคณะเข้ามหาวิทยาลัย เอง เลือกงานเอง เลือกตกงานเอง เลือกเปลียนงานเอง ก็คงจะขอบพระคุณใครไม่ได้มากกว่าบุพพการีของเราอีกแล้ว จากคุณ : ปากจัดชะมัดยาด (ปรารถนาดี ไม่มีแอบแฝง) เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 15:49:44

ความคิดเห็นที่ 14 ส่วนตัวก็ได้เรียนในสายที่ไม่ใช่ความถนัดที่แท้จริงของตัวเอง แต่ยังดีที่เป็นสายวิชาซึ่งก็อยากเรียนอยู่ และได้เอาความสามารถที่ถนัดจริงๆมาหารายได้เสริม ความสามารถที่สมัยเรียนมีคนค่อนขอดว่าเรียนไปแล้วจะเอาไปทำงานอะไรได้นั่นแหละ ...แต่พอหนังสือที่ผมแปลออกวางจำหน่าย กลับเป็นเขาเองที่เอาไปแจกชาวบ้าน เอาเรื่องนี้ไปเล่าให้คนอื่นๆฟังอย่างภาคภูมิใจ สำคัญที่สุดจึงเป็นเรื่องว่าต้องพิสูจน์ตัวเองให้ได้ก่อนครับ แล้วทางออกถึงจะเปิดแง้มขึ้นมาได้ แต่จากประสบการณ์ตรง ผมก็ยังยืนยันว่าลูกไม่ควรเชื่อฟังพ่อแม่จนมากเกินไปอยู่ดี เพราะพ่อแม่บางคนจะหลงตัวเอง คิดว่าสามารถควบคุมชีวิตลูกได้ทุกอย่าง ตั้งแต่การเรียน อาชีพ ไปจนถึงเรื่องคู่ครอง... จากคุณ : KomoriUta เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 17:10:11

ความคิดเห็นที่ 15 #8 ขอแนะนำให้ปรึกษาพี่ Flowery นะครับ ไม่ธรรมดาหรอก จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 20:50:40

ความคิดเห็นที่ 16 จขกท คล้ายๆเราเลยอะ แบบอยากเรียนอักษร แต่เราไม่ได้เรียนคณะสายวิทย์ เรียนคณะน่าเบื่อๆคณะนึงที่ผู้หญิงเยอะๆและใช้วิชาจำพวกบวกลบๆ ฮ่าๆ แต่เราว่าพวกสายวิทย์ยังดูได้อะไรมากกว่าคณะที่เราเรียนอีกนะ อย่างน้อยได้รู้ความจริงของโลก ของมนุษย์ เราว่าเรียนสายวิทย์ตอนมัธยมอะดีนะ (พ่อแม่ให้เรียนสายวิทย์ ตอนนั้นอยากเรียนสายศิลป์) แต่พอย้อนกลับไป คือมันดีกว่าอะ วิชาของสายศิลป์ สนใจวิชาไหนไปหาตำราอ่านเอาเองได้ หนังสือเกี่ยวกับปรัชญา สังคม เยอะแยะ อ่านเองวิเคราะห์เอาก็เข้าใจ แต่เคมี ฟิสิกส์ ชีวะ อ่านเองจะเข้าใจหรอ ฮ่าๆ อีกอย่างหลักสูตรเมืองไทย เด็กสายศิลป์เรียนวิทย์น้อยเกินไป เด็กฝรั่งอยู่ประถมปลายก็เรียนทฤษฎีอะตอมกันแล้วอะ ของเรา กพอ สลน (สมัยนี้เป็นแบบนี้อยู่ป่าวไม่รู้ จบมานานน) พื้นฐานวิทยาศาสตร์แขนงต่างๆคือการหาความจริงปะ เกิดมาทั้งทีชีวิตนี้ ได้รู้เกี่ยวกับโลก จักรวาล อะไรต่างๆเสียหน่อย ก็ดีนะ ชีวิตมัธยมที่เรียนสายวิทย์ กับชีวิต 1 ปีที่ทันตะ อย่าไปคิดว่ามันทำให้เราเสียเวลา ทุกสิ่งที่ผ่านในชีวิตมันคือความรู้และประสบการณ์ทั้งหมดนั่นแหละ พ่อแม่ จขกท ผิดหวังเพราะ จขกท อุตส่าห์เข้าทันตะได้แล้ว ยังจะออกมา ทั้งเสียเวลา ทั้งเสียหน้า(เดี๋ยวคนอื่นมองว่าลูกเรียนไม่ไหวล่ะสิ) จบมาโอกาสหาเงินก็น้อยกว่า (ไปหาหมอฟัน หมอทำ 15 นาที จ่ายกันไปเท่าไหร่ล่ะ) เราว่าไม่ว่าใครก็ผิดหวังกันทั้งนั้นที่ลูกซิ่วอะ พ่อแม่อาจจะพูดอะไรโดยไม่ทันระวังด้วยความเสียใจก็ได้ เป็นเราเราก็ผิดหวังนะ ถ้าลูกเรียนคณะดีๆได้แล้วมาซิ่วซะแบบนี้ ปัญหา จขกท ทำได้แค่ ทำใจ และทำหูทวนลม เรียนสิ่งที่ชอบ ไม่ต้องสนพ่อแม่ จบมาหางานดีๆเงินดีๆให้เค้าเห็น แค่นี้เค้าก็เลิกบ่นแล้วล่ะ แต่มาสายนี้ต้องเก่งจริง เก่งเด่นกว่าคนอื่น ถึงได้ดิบได้ดี ส่วนค่านิยมที่มองว่าพวกสายวิทย์เก่งกว่า อืม เราว่ามันก็เก่งกว่าจริงนะ 55 เราไม่ค่อยมีหัววิทย์เลย และลองคิดดู เวลาเราจะสร้างบ้าน เราก็ต้องใช้วิศวกร ถ้าวางโครงสร้างไม่เป็นบ้านพังทับคนตายไหม เวลาเราไม่สบาย เราก็หาหมอ เวลาปวดฟัน หาหมอฟัน คอมพิวเตอร์ มือถือ เทคโนโลยีที่เราใช้กัน รถยนต์ มันมาจากวิทยาศาสตร์ทั้งนั้น ไอค่านิยมเทิดทูนคนเก่งวิทย์อะ ไม่ได้มีแค่เมืองไทยหรอเชื่อสิ ประเทศไหนเค้าก็เป็น ทั้งนี้ทั้งนั้น คนเราชอบอะไรถนัดอะไรก็ควรจะไปทางที่ชอบ อยู่ในสังคม ก็ต้องแบ่งหน้าที่กันทำ ถ้าไม่มีนักประวิตศาสตร์ ภาษาศาตร์ โลกนี้จะอยู่ในทิศทางไหนก็มองไม่ออกเหมือนกัน จากคุณ : rew เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 22:07:31 A:124.120.162.57 X: TicketID:178919

ความคิดเห็นที่ 17 ถ้าชอบทางนี้ก็เรียนไปเลยครับ เราเป็นคนเรียนเราต้องเลือกเรียนสิ่งที่เราชอบสิครับ เรียนเพื่อให้พ่อแม่ได้เอาไปโม้กับเพื่อนแต่ตัวเราเองเป็นทุกข์จะเรียนไปทำไมครับ ไม่เกิดประโยชน์เลย และเมื่อได้เรียนในสิ่งที่ตัวเองรัก กำลังใจจะเยอะ สนใจไฝ่หาความรู้ ไม่ใช่แค่เรียนไปวันๆ พอจบมา งานมันก็ไม่ได้หายากอย่างที่คิดนะครับ แต่แรกๆ ต้องอดทนหน่อยเพราะยังขาดประสบการณ์ ดังนั้น ถ้าเลือกแล้วก็จงก้าวเดินต่อไปครับ พอจบมาก็ลองไปสมัครงานที่ UNESCO พอได้แล้วก็บอกพ่อแม่ให้ไปโม้ให้พอใจเลยครับ สู้ สู้ จากคุณ : Sith Lord Nindle เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 54 13:21:20

ความคิดเห็นที่ 18 เราก็ชอบเรียนเหมือนเจ้าของกระทู้ค่ะ เรียนทั้งสายวิทย์และสายศิลป์เลยด้วย ชอบทั้งนั้นค่ะ แต่ว่าชอบกันคนละแบบ ชอบมากชอบน้อย รักในสิ่งที่ทำ ทำในสิ่งที่รัก อยู่กับสิ่งที่เราชอบ เป็นชีวิตที่มีความสุขค่ะ เข้ามาตอบตอนนี้ไม่รู้จขกท.จะเข้ามาอ่านอีกรึเปล่า ยังไงก็ขอให้ประสบความสำเร็จในหนทางสายนี้นะคะ ส่วนน้องคห.ที่ 8 คุณลุงแอ๊ดเป็นห่วงเลยให้พี่แว้บเข้ามา ถ้าน้องเข้ามาอ่านกระทู้นี้อีก หลังไมค์หรือ email มาคุยกับพี่ได้นะคะ พี่ก็คนธรรมดาๆ คนหนึ่งแต่อยากช่วยและแนะนำค่ะ จากคุณ : Flowery เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 54 23:21:41