ความละเมียดที่ดนตรีสรรสร้างให้
|
 |
(เผอิญ...ฟังโชแปงแล้ว รู้สึกได้รับอะไรบางอย่าง)
เพลงหรือดนตรี ว่าไปแล้ว ก็ดีต่อการพัฒนาจิตใจทั้งนั้น
ไม่ว่าเพลงร้อง หรือเพลงบรรเลง
แต่โดยส่วนตัวแล้ว ผมชอบฟังเสียงดนตรีแท้ๆมากกว่า
เพราะ ดูเหมือนว่า มันปลอดจากภาษาซึ่งการตีความหมายทำให้จำกัดวง
แต่เนื้อแท้ของเสียงดนตรี กลับทำให้บริสุทธิ์ต่อการให้ความหมาย
เพราะ ไม่ต้องให้ความหมายใดๆ ก็ได้ แต่กลับทำให้ได้รู้สึก...
ที่นั่น ตรงนั้น กลายเป็นภาษาแห่งความรู้สึกบนจิตนาการของจิตขึ้นมาแทน
เมื่อเราคิด แท้จริงแล้ว เป็นจิตที่คิด ไม่ใช่เจตจำนง หรือนิสัย
ว่าไปแล้ว นิสัยมีจุดเริ่มต้นจากพฤติกรรมของจิตเป็นปฐม
จิตไม่เคยนิ่ง และไม่ยอมนิ่งงัน
แม้ในความสงบ จิตก็เคลื่อนไหว
แต่อย่างเอื่อย แผว เคลื่อนคล้อย
การได้ฟังดนตรี จะช่วยเสริมและจรรโลงจิตให้ค่อยๆละเมียด
เพียงแต่ปล่อยให้คาราวานเสียงนำพาจิตให้พริ้วไหวไปอย่างปล่อยวาง
ไม่ต้องตั้งแง่ ไม่ต้องตั้งใจมุ่งต่ออะไร เพียงแต่แค่เปิดใจสัมผัสเฉยๆ
จิตใจก็จะได้รับการเปลี่ยนแปลงโทนแห่ง
พฤติกรรมไปโดยปริยายและไม่ทันรู้ตัวเลย
แล้วคุณหล่ะ ได้อะไรจากการฟังเสียงดนตรีบ้าง?
| จากคุณ |
:
dicky5 
|
| เขียนเมื่อ |
:
27 พ.ย. 54 21:48:42
|
|
|
| 
